Tragiczne wybory bohatera romantycznego i ich konsekwencje
Wielcy poeci okresu romantyzmu wykreowali charakterystyczne dla tej epoki postacie bohaterów. Dzięki wspólnym cechom ,które ich łączą ,można stworzyć
model bohatera romantycznego .Nie będę omawiał wszystkich cech jego, gdyż jest ich dość dużo lecz skupię się na kilku które dotyczą tragizmu.
1.Bohater romantyczny jest rozdarty między sprzecznymi wartościami.
Romantycy dostrzegali w życiu aspekt tragiczny. Wielki człowiek musi dokonywać wyborów, które zawsze wiodą do jego klęski, gdyż zawsze musi on unicestwić jedną
z wysokich wartości. Polski bohater romantyczny na przykład wybiera między szczęściem osobistym a poświęceniem dla ojczyzny.
2.Bohater romantyczny podlega tragicznemu przeznaczeniu
Drugim przejawem tragizmu jest podległość przeznaczeniu. Los bohatera romantycznego naznaczony jest fatalizmem. Cokolwiek by czynił, zawsze spotka go katastrofa,
bo katastrofa jest przypisana egzystencji ludzkiej.
Autorzy utworów romantycznych nie bez powodu obdarzyli swoich bohaterów w takie cechy. Omówię to na konkretnych przykładach.
Jednym z nich jest Konrad Wallenrod bohater utworu Adama Mickiewicza. Uważam że jest on postacią tragiczną ,obrazem tragedii polskiego rewolucjonisty.
Konrad Wallenrod to utwór, który pokazuje płomienną, bezkompromisową, ofiarna miłość do ojczyzny. Można przypuścić, że tragizm Konrada był tragizmem wielu współcześnie działających bojowników walczących o zrzucenie jarzma politycznej niewoli i zmuszonych do posługiwania się bronią podstępu i kłamstwa.
Zwróćmy uwagę na kolejną postać jaką jest Kordian, tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego.
W akcie pierwszym ukazany jest jako 15-letni wrażliwy chłopiec nie potrafiący się odnaleźć
w otaczającym go świecie. Uczuciowe rozterki Kordiana nie są jedyną i najważniejszą przyczyną podjętych przez niego desperackich kroków.
Dalszy ciąg dramatu ukazuje Kordiana jako działacza rewolucyjnego, jako przywódcę spisku Szkoły Podchorążych w Warszawie. Chcąc wcielić w życie swe idee zostaje skazany na klęskę, a przez niedojrzałość polityczną i psychiczną słabość nie potrafi sformułować programu dla Polski. Nie udaje mu się zabić cara
Chciał być bohaterem, lecz nie mógł zostać mordercą. Jego przegrana, tak jak klęska narodowowyzwoleńczego zrywu, to skutek rozminięcia się wytworzonych przez romantyzm marzeń z rzeczywistością.
Kolejną lekturą jaką wybrałem są Dziady Adama Mickiewicza. Chciałbym najpierw omówić osobę Konrada z trzeciej części dramatu. Imię to należy do poety- więźnia z bazyliańskiej celi, który ulega znamiennemu procesowi przeobrażenia duchowego, czego wyrazem są słowa wypisane jego ręką na ścianie więziennej celi brzmiących następująco: „ Tu umarł Gustaw, narodził się Konrad.”
Mężczyzna ten to typ bohatera romantycznego, wybitnej jednostki obdarzonej tragicznym życiorysem, która pod wpływem wydarzeń przechodzi przemianę. Jest postacią bardzo skomplikowaną.
Gustaw ma świadomość, że jego dzieje są historią człowieka, któremu zawalił się świat. Dlatego właśnie pragnie on dociec prawdziwych przyczyn swojej katastrofy życiowej, zgłębić swoją świadomość, zrozumieć to co się stało. Bohater
oddał w całości swoje życie miłości żarliwej, namiętnej dlatego nie potrafi pogodzić się
z rozłąką. Zrozpaczony, rozdarty, przebija się sztyletem, nie odnosząc rany. Gustaw zgrzeszył rozpaczą i dopuścił się strasznego czynu. Był niewątpliwie osobą szlachetną, ale tragiczną i zagubioną.
Jacek Soplica- to ostatnie już wcielenie bohatera Mickiewiczowskiego. Jest to postać dynamiczna, ulegająca przemianie w toku akcji Pana Tadeusz.
W wyniku tragicznego zbiegu okoliczności Jacek zabija Stolnika zostaje traktowany jako zdrajca i sojusznik Moskwy. Miano zdrajcy zbyt mocno go bolało, więc stało się bodźcem do zmiany stylu życia
Przemiana Jacka oznaczała, iż można się odrodzić, zmienić, że każdy człowiek jest zdolny do poprawy, wreszcie że zmienić się może także cały naród. Szlachecki warchoł stał się gorącym patriotą, który dla ojczyzny poświęcił wszystko- nie miał rodziny, wyrzekł się syna, brata, nazwiska. Mimo to nie czuje się nieszczęśliwy ani samotny. Z drugiej strony jest to człowiek głęboko uczciwy- popełnił zbrodnię, pokutuje więc całym życiem, zostaje pośmiertnie zrehabilitowany. Sam wyznacza swój wyrok. W mojej ocenie on również jest postacią tragiczną.
Jak można zauważyć poeci tworzyli swych bohaterów o cechach odmiennych od typu bohatera idealnego.
Idealni bohaterowie nie mogą być zbyt skomplikowani; ich postępowanie musi być zrozumiałe, a motywacje przejrzyste, bo idealni bohaterowie przecież nie są tacy jak my: są od nas nieskończenie lepsi. Bohaterowie romantyczni mieli jednak całkiem odmienne cechy ,które były odzwierciedleniem epoki, czasów w których przyszło im żyć a były to czasy tragiczne dla Polski.