ROZDZIAŁ II NACZELNE ZASADY PROCESOWE


ROZDZIAŁ II: NACZELNE ZASADY PROCESOWE

1. Pojęcie naczelnych zasad

Naczelne zasady procesowe

Doktryna ujmuje zasady procesowe w znaczeniu:

Zasady prawnie zdefiniowane :

Zasady prawnie niezdefiniowane:

2. Zasada prawdy materialnej

Zasada prawdy materialnej:

Odwołując się do tzw. klasycznej definicji prawdy, należy przyjąć, że „prawda” to sąd zgodny z rzeczywistością, do której się odnosi, o której orzeka.

Dochodzenie na podstawie dowodów do ustaleń faktycznych, jako odmiana (logicznego) rozumowania redukcyjnego, prowadzi do wyniku tylko probabilistycznego, a zatem pozwala na osiągnięcie tylko określonego stopnia prawdopodobieństwa prawdziwości dokonywanych ustaleń, niezależnie od wartości poznawczej materiału dowodowego. Taki jest charakter wnioskowania ze znanych następstw, którymi są środki dowodowe - o nieznanej racji, a więc o rekonstruowanych faktach, o których należy orzec w decyzji procesowej.

Ponadto formułuje się żądanie, żeby ustalenia faktyczne były przynajmniej udowodnione. Udowodnienie zaś powinno spełniać dwa warunki:

Zasada prawdy materialnej ma pewne ograniczenia. W niektórych sprawach, mimo dołożenia wszelkich starań, organom procesowym nie udaje się w pełni poznać badanej rzeczywistości i dokonać ustaleń prawdziwych. Konieczność wydania jednego z dwóch orzeczeń (wyroków) merytorycznych (skazującego lub uniewinniającego) powoduje, że w związku z konsekwencjami zasady domniemania niewinności oraz zasady in dubio pro reo trzeba wydać wyrok uniewinniający, chociaż sąd nie dokonał prawdziwych ustaleń faktycznych, bezspornie wskazujących na niewinność oskarżonego.

Gwarancje zasady prawdy:

Ograniczenia od zasady prawdy materialnej:

3. Zasada obiektywizmu

Zasada obiektywizmu;

Zasada obiektywizmu w kpk;

Gwarancje zasady obiektywizmu:

Wyłączenie się sędziego:

Kodeks przewiduje dwa rodzaje podstaw (powodów, przyczyn) wyłączenia sędziego:

1) sędzia jest wyłączony z mocy prawa (w każdej fazie procesu) od udziału w sprawie (jako niezdatny do orzekania - iudex inhabilis), jeżeli:

Art. 40. § 1. Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli:

1) sprawa dotyczy sędziego bezpośrednio,
2) jest małżonkiem strony lub pokrzywdzonego albo ich obrońcy, pełnomocnika lub przedstawiciela ustawowego albo pozostaje we wspólnym pożyciu z jedną z tych osób,
3) jest krewnym lub powinowatym w linii prostej, a w linii bocznej aż do stopnia pomiędzy dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2 albo jest związany z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki lub kurateli,
4) był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy, albo w tej samej sprawie był przesłuchany w charakterze świadka lub występował jako biegły,
5) brał udział w sprawie jako prokurator, obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel ustawowy strony, albo prowadził postępowanie przygotowawcze,
6) brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub wydał zaskarżone zarządzenie,
7) brał udział w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone,
8) uchylony,
9) brał udział w wydaniu orzeczenia, co do którego wniesiono sprzeciw,
10) prowadził mediację.

§ 2. Powody wyłączenia trwają mimo ustania uzasadniającego je małżeństwa, wspólnego pożycia, przysposobienia, opieki lub kurateli.
§ 3. Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego wnioskiem o wznowienie lub zaskarżonego w trybie kasacji, nie może orzekać co do tego wniosku lub tej kasacji

Niewyłączenie sędziego podlegającego wyłączeniu na podstawie art. 40 powoduje, że w wypadku zaskarżenia orzeczenia, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, sąd odwoławczy (na posiedzeniu) zaskarżone orzeczenie uchyla (art. 439 § 1 pkt 1 traktuje taką sytuację jako tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą).

2) druga podstawa wyłączenia traktuje sędziego jako osobę podejrzewaną o brak obiektywizmu (iudex suspectus):

Art. 41. § 1. Sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie.
§ 2. Wniosek o wyłączenie sędziego, zgłoszony na podstawie § 1 po rozpoczęciu przewodu sądowego, pozostawia się bez rozpoznania, chyba że przyczyna wyłączenia powstała lub stała się stronie wiadoma dopiero po rozpoczęciu przewodu

W razie niewyłączenia sędziego - mimo istnienia przesłanki określonej w art. 41 - występuje względna przyczyna odwoławcza, tzn., że w razie zaskarżenia orzeczenia wydanego przez takiego sędziego sąd odwoławczy będzie badał, czy niewyłączenie sędziego mogło w danej sytuacji mieć wpływ na treść orzeczenia.

4. Zasada swobodnej oceny dowodów

Zasada swobodnej oceny dowodów:

Zasada swobodnej oceny dowodów w kpk:

Granice swobodnej oceny dowodów:

Ustawowa teoria dowodów (kiedyś!):

Ocena organów postępowania z reguły może być (to zależy od konkretnych rozwiązań danego systemu dotyczących środków zaskarżenia, w szczególności odwoławczych), a często jest (to zależy z kolei od praktyki zachowania się podmiotów uprawnionych do wnoszenia takich środków) - kontrolowana. W związku z tym istotne znaczenie ma:

Art. 424. § 1. Uzasadnienie powinno zawierać:

1) wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych,
2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

§ 2. W uzasadnieniu wyroku należy ponadto przytoczyć okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, a zwłaszcza przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, środków zabezpieczających, uwzględnieniu powództwa cywilnego oraz przy innych rozstrzygnięciach zawartych w wyroku

Te dwa przepisy - art. 7 i art. 424 - łącznie stwarzają podstawę systemu swobodnej, lecz uzasadnionej i kontrolowanej oceny dowodów.

Ograniczenia swobody sądu w ustalaniu faktów sprawy:

5. Zasada bezpośredniości

Zasada bezpośredniości:

Zasada bezpośredniości obejmuje trzy węższe dyrektywy, pozostające ze sobą w ścisłym związku:

Zasada bezpośredniości adresowana jest w pierwszym rzędzie i w pełnym zakresie do sądu, ponieważ to sąd dokonuje ustaleń faktycznych stanowiących podstawę skazania lub uniewinnienia oskarżonego; jednakże dyrektywa ta dotyczy odpowiednio wszystkich organów postępowania i musi być uwzględniania w działaniach stron procesowych oraz ich przedstawicieli; muszą się one z nią liczyć, jeżeli chcą działać skutecznie.

Kpk nie ma jednego specjalnego przepisu, w którym określony byłby podstawowy zarys całej dyrektywy. Składa się na nią kilka poszczególnych dyrektyw:

  1. pierwsza dyrektywa została sformułowana wprost i wyraźnie w art. 410: Podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

  2. druga dyrektywa w pewnym stopniu wynika także z art. 410, gdyż prowadzenie dowodów na rozprawie, oznacza kontakt z nimi sądu i to zazwyczaj kontakt bezpośredni.

  3. trzecia dyrektywa nakazuje dawać pierwszeństwo dowodom pierwotnym.

Dowodem pierwotnym nazywamy dowód oryginalny, czyli pochodzący „z pierwszej ręki”. Jest to źródło dowodowe, które miało bezpośredni kontakt z faktem mającym znaczenie w sprawie i o którym informacja stanowi treść środka dowodowego, np. naoczny świadek i jego zeznania (tzw. testis ex visu), oryginał dokumentu, przedmiot jako dowód rzeczowy.

Dochodem pochodnym (wtórnym) będzie natomiast np. kopia dokumentu, fotografia przedmiotu lub protokół jego oględzin, protokół zeznań świadka, świadek ze słyszenia (textis ex auditu), który nie był obecny przy zdarzeniu przestępnym, lecz otrzymał (usłyszał) o nim relacje od świadka naocznego.

Dowody pierwotne są (z reguły) pewniejszym przekazem informacji o zdarzeniu przestępnym. Dowody pochodne, wtórne, zwłaszcza dalszego stopnia, często narażone bywają na niebezpieczeństwo zniekształceń, niedoskonałości; im więcej pojawia się ogniw pośrednich, tym realniejsze staje się wykrzywienie badanej rzeczywistości, tego, co się naprawdę działo w przeszłości interesującej sąd, tym większa groźba dla prawdy, którą pragnie się w procesie osiągnąć.

Sąd ma obowiązek opierać się przede wszystkim na dowodach pierwotnych.

Dowody pochodne (wtórne) ustawodawca dopuszcza głównie w dwóch sytuacjach:

Odstępstwa od zasady bezpośredniości:

1) w odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego, w myśl art. 389 § 1, jeżeli oskarżony:

2) protokoły zeznań świadka, złożonych poprzednio w postępowaniu przygotowawczym albo przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę, wolno odczytywać na rozprawie, na podstawie art. 391 § 1, jeżeli świadek:

Zgodnie z § 2 art. 391 w warunkach określonych w § 1 tego przepisu, a także w wypadku określonym w art. 182 § 3 „Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem” - wolno odczytać na rozprawie protokoły złożonych poprzednio przez świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego.

3) odstępstwa od zasady bezpośredniości zostały poszerzone przez art. 392: „§ 1. Sąd może odczytywać na rozprawie głównej protokoły przesłuchania świadków i oskarżonych, sporządzone w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę, gdy bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie jest niezbędne, a żadna z obecnych stron temu się nie sprzeciwia. § 2. Sprzeciw strony, której zeznania lub wyjaśnienia nie dotyczą, nie stoi na przeszkodzie odczytaniu protokołu”

4) zgodnie z art. 393 wolno odczytywać na rozprawie:

  1. protokoły oględzin, przeszukania i zatrzymania rzeczy,

  2. opinie biegłych, instytutów, zakładów lub instytucji,

  3. dane o karalności,

  4. wyniki wywiadu środowiskowego

  5. wszelkie dokumenty urzędowe złożone w postępowaniu przygotowawczym lub sądowym albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

  6. Nie wolno jednak odczytywać notatek dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu.(§ 1)

  7. zawiadomienie o przestępstwie, chyba że zostało złożone do protokołu, o którym mowa w art. 304a.(Sporządza się wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej; w protokole tym można również zamieścić wniosek o ściganie)(§ 2.)

  8. wszelkie dokumenty prywatne, powstałe poza postępowaniem karnym i nie dla jego celów, w szczególności oświadczenia, publikacje, listy oraz notatki.(§ 3)

  9. protokoły zeznań świadka przesłuchanego w warunkach określonych w Art. 184. Rozprawa jest wówczas niejawna; przepisu Art. 361 § 1 (dot. obecności na rozprawie tzw. osób zaufania) nie stosuje się.(§ 4).

5) kolejnym odstępstwem jest tzw. pomoc sądowa, urzeczywistniona jest w dwóch formach, mianowicie gdy występuje:

  1. tzw. sędzia wyznaczony; jest to sędzia będący członkiem składu orzekającego, któremu powierza się dokonanie określonej czynności, a sporządzony przez niego protokół zostaje przedstawiony całemu składowi orzekającemu;

  2. tzw. sąd wezwany; jest to sąd, do którego sąd orzekający zwraca się o dokonanie określonej czynności i również w tym wypadku protokół sporządzony z czynności jest następnie przedstawiany całemu składowi orzekającemu.

Podstawę prawną pomocy sądowej stanowi art. 396:

§ 1. Jeżeli zapoznanie się z dowodem rzeczowym lub przeprowadzenie oględzin przez pełny skład sądu napotyka znaczne trudności albo jeżeli strony wyrażają na to zgodę, sąd wyznacza do tej czynności sędziego ze swego składu albo sąd wezwany.
§ 2. Sąd może zlecić przesłuchanie świadka sędziemu wyznaczonemu ze swego składu lub sądowi wezwanemu, w którego okręgu świadek przebywa, jeżeli świadek nie stawił się z powodu przeszkód zbyt trudnych do usunięcia.
§ 3. W czynnościach wskazanych w § 1 i 2 mają prawo brać udział strony, obrońcy i pełnomocnicy. Oskarżonego pozbawionego wolności sprowadza się tylko wtedy, gdy sąd uzna to za konieczne.
§ 4. Sędzia wyznaczony lub sąd wezwany może przeprowadzić także inny dowód, którego potrzeba wyłoni się w toku czynności wskazanej w § 1 lub 2.

6) zbliżone w swej istocie są odstępstwa od zasady bezpośredniości w sprawach karnych ze stosunków międzynarodowych, przewidziane w rozdziale 62 „Pomoc prawna i doręczenia w sprawach karnych”. W związku z art. 585 pkt 2 i 3 wg art. 587 sporządzone na wniosek polskiego sądu lub prokuratora protokoły oględzin, przesłuchań osób w charakterze oskarżonych, świadków, biegłych lub protokoły innych czynności dowodowych, dokonanych przez sądy lub prokuratorów państw obcych albo organy działające pod ich nadzorem, mogą być odczytywane na rozprawie na zasadach określonych w art. 389, 391 i 393, jeżeli sposób przeprowadzenia czynności nie jest sprzeczny z zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej.

7) zgodnie z art. 394 dane dotyczące osoby oskarżonego oraz wyniki wywiadu środowiskowego uznaje się za ujawnione bez odczytywania. Należy je jednak odczytać na żądanie oskarżonego lub obrońcy (§ 1). Protokoły i dokumenty podlegające odczytaniu na rozprawie można uznać bez ich odczytania za ujawnione w całości lub w części. Należy jednak je odczytać, jeżeli którakolwiek ze stron o to wnosi. Przepis art. 392 § 2 stosuje się odpowiednio. (§ 2)

8) dowody rzeczowe, jeżeli nie stoją na przeszkodzie ich właściwości, sprowadza się na salę rozpraw i udostępnia stronom (art. 395). W przeciwnym wypadku odczytuje się protokoły ich oględzin.

9) sąd odwoławczy opiera się na ustaleniach dokonanych przez sąd I instancji. Art. 452 stanowi, że sąd odwoławczy nie może przeprowadzić postępowania dowodowego co do istoty sprawy. Tylko w wyjątkowych wypadkach, uznając potrzebę uzupełnienia przewodu sądowego, sąd odwoławczy może przeprowadzić dowód na rozprawie, jeżeli przyczyni się to do przyspieszenia postępowania, a nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub części. W rezultacie sąd musi ograniczyć się w znacznym stopniu do materiałów zawartych w aktach sprawy, a więc poprzestawać na dowodach pochodnych.

10) odstępstwa od zasady bezpośredniości mogą przybierać formę rezygnacji - w różnym zakresie - z przeprowadzenia dowodów na rozprawie.

6. Zasada ścigania z urzędu

Zasada ścigania z urzędu:

Zasada ścigania w kpk:

Art. 9 § 1:

Art. 9 § 2.

Art. 10. § 1:

Tryby ścigania:

Tryb ścigania z urzędu (z oskarżenia publicznego):

Tryb ścigania na wniosek:

Niepodzielność podmiotowa wniosku:

Podzielność przedmiotowa wniosku:

Cofnięcie wniosku o ściganie:

Brak zezwolenia jako przesłanka procesowa:

Tryb ścigania z oskarżenia prywatnego:

7. Zasada legalizmu

Zasada legalizmu:

Zasada legalizmu w kpk:

art. 10:

Zasada legalizmu materialnego:

Społeczny obowiązek zawiadomienia o przestępstwie:

Zasada oportunizmu

Odstępstwa od zasady legalizmu:

Wyjątki na rzecz oportunizmu:

8. Zasada skargowości

Zasada skargowości to dyrektywa, zgodnie z którą kierowniczy organ procesowy prowadzi postępowanie tylko na żądanie (wniosek) innego, uprawnionego podmiotu.

Z zasadą skargowości wiąże się w sposób oczywisty pojęcie skargi i system skarg. W obowiązującym prawie karnym procesowym występują trzy typy skarg:

Każda skarga spełnia co najmniej trzy funkcje: impulsu procesowego, obligującą oraz informacyjną. Funkcje najważniejszej niewątpliwie skargi w procesie karnym, jaką jest akt oskarżenia, traktuje się w sposób rozwinięty.

Funkcje aktu oskarżenia:

Najważniejszym przepisem konkretyzującym zasadę skargowości w prawie obowiązującym jest art. 14 § 1, stanowiący, że wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu.

Przepis ten nie obejmuje jednak całej zasady skargowości w jej konkretnym kształcie, wyznaczonym w naszym prawie także inne przepisy łącznie.

W związku z tym pamiętać trzeba, że dyrektywa skargowości nie ogranicza się do aktu wszczęcia postępowania spowodowanego żądaniem oskarżyciela - obejmuje ono również kwestię popierania oskarżenia przez oskarżyciela, o czym art. 14 nie mówi.

Ponadto skargowość, przenikając całe postępowanie jurysdykcyjne, przejawia się także - głównie w formie odstępstw od dyrektywy postępowania z urzędu - w postępowaniu przygotowawczym i wykonawczym.

Zakaz wyjścia poza granice oskarżenia:

Tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego:

Negatywne kryteria tożsamości czynu:

Reguła pomocnicza ustalenia braku tożsamości czynu:

Konsekwencją zasady niepodzielności przedmiotu procesu jest zakaz:

Wyjątki od zasady skargowości:

9. Zasada kontradyktoryjności

Zasada kontradyktoryjności (nazywana też zasadą sporności, niekiedy zasadą walki):

W myśl zasady śledczej (inkwizycyjności):

Zasady: kontradyktoryjności i śledcza mają charakter dyrektyw uprawniających. Odnoszą się przede wszystkim do postępowania zasadniczego, ale przyjąć należy ich szerokie rozumienie, rozciągając te pojęcia na cały proces i wszystkie rodzaje postępowań.

Warunkiem pełnej, rozwiniętej kontradyktoryjności jest istnienie przeciwstawnych (co najmniej dwóch) stron procesowych i bezstronnego arbitra.

Zasada śledcza w postępowaniu przygotowawczym:

Przejawy zasady kontradyktoryjności w postępowaniu przygotowawczym:

Zasada kontradyktoryjności w postępowaniu sądowym:

Zasada kontradyktoryjności w postępowaniu odwoławczym:

10. Zasada równouprawnienia stron

Realność zasady kontradyktoryjności, a więc możliwości prowadzenia sporu (walki) przez strony, jest uwarunkowana ich równouprawnieniem.

Wg zasady równouprawnienia stron przeciwstawne strony mają w postępowaniu karnym równe uprawnienia procesowe; dyrektywę tę nazywa się również zasadą równości stron lub równości broni.

Zasada ta dotyczy uprawnień procesowych, a nie innych, nie odnosi się do sytuacji wynikającej z prawa karnego materialnego.

Zakłada równość stron przeciwstawnych (oskarżyciela i oskarżonego, powoda cywilnego i oskarżonego jako odpowiedzialnego cywilnie), a nie stron, które przeciwko sobie nie występują, lecz z reguły współdziałają (np. oskarżycie la publicznego i oskarżyciela posiłkowego).

Jej konkretny kształt wynika z ogółu przepisów określających uprawnienia stron. Najważniejsze znaczenie ma art. 367:

„§ 1. Przewodniczący umożliwia stronom wypowiedzenie się co do każdej kwestii podlegającej rozstrzygnięciu.

§ 2. Jeżeli w jakiejkolwiek kwestii jedna ze stron zabiera głos, prawo głosu przysługuje również wszystkim innym stronom. Obrońcy oskarżonego i oskarżonemu przysługuje głos ostatni.”

Nie jest możliwe zapewnienie całkowitej równości procesowej stron nawet w aspekcie tylko prawnym np.:

  1. przewaga nad innymi stronami oskarżyciela publicznego, w szczególności prokuratora, wynikająca z jego prawniczego przygotowania i zawodowego doświadczenia. Prokurator może też brać udział we wszystkich posiedzeniach sądu, innym zaś stronom tylko niekiedy stwarza się taką możliwość.

  2. komplikuje się też sytuacja podejrzanego, skoro w postępowaniu przygotowawczym prokurator jest w określonym sensie jego przeciwnikiem, a jednocześnie organem prowadzącym lub nadzorującym to postępowanie.

  3. dodatkowo niekorzystny układ dla podejrzanego i oskarżonego występuje wówczas, gdy jest on tymczasowo aresztowany; fakt ten ogranicza w znacznym stopniu możliwość brania przez niego udziału w czynnościach postępowania przygotowawczego, w posiedzeniach sądu oraz w rozprawie w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym.

Ustawodawca stara się przywrócić względną równość stron drogą przyznania oskarżonemu szczególnych przywilejów (fawor defension):

  1. korzystne dla podejrzanego i oskarżonego są konsekwencje zasad domniemania niewinności, In dubio pro Reo oraz ciężar dowodu po stronie oskarżyciela;

  2. ustawa przewiduje - obok fakultatywnego - obowiązkowy udział obrońcy w postępowaniu; obecny Kodeks tę obronę poszerza (art. 79-81);

  3. oskarżonemu przysługuje też prawo ostatniego głosu, co stwarza mu lepszą sytuację w prowadzeniu sporu.

11. Zasada domniemania niewinności

Zasada domniemania niewinności:

Nakaz traktowania oskarżonego jak niewinnego:

Wzruszalność domniemania niewinności:

Ciężar dowodu (onus probandi):

Materialny ciężar udowodnienia:

Ciężar udowodnienia w przypadku przestępstwa zniesławienia:

Prawo do milczenia:

12. Zasada in dubio pro reo

Zasada in dubio pro reo:

Naruszenie zasady in dubio pro reo:

„Niedające się usunąć wątpliwości”:

13. Zasada jawności

Zasada jawności:

Jawność wewnętrzna i zewnętrzna:

Przepisy kpk zapewniające realizację jawności wewnętrznej:

Wyłączenie jawności rozprawy:

Wyjątki od zasady jawności postępowania:

14. Zasada ustności i pisemności

Zasada ustności:

Forma pisemna:

Pisemne dokonywanie czynności ustnych:

15. Zasada koncentracji

Zasada koncentracji:

Zasada koncentracji w postępowaniu przygotowawczym:

Zasada koncentracji w postępowaniu sądowym;

Związki zasady koncentracji z innymi zasadami:

Wyjątki od zasady koncentracji:

16. Zasada prawa do obrony

Zasada prawa do obrony:

Obrona materialna:

Obrona formalna;

Uprawnienia oskarżonego w zakresie obrony materialnej:

Obrona fakultatywna:

Obrona obligatoryjna:

Przymus adwokacki:

17. Zasada rzetelności (lojalności)

Zasada rzetelności (lojalności)

Zasada lojalności w kpk;c

Obowiązek pouczenia uczestników o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach:

Względny charakter pouczenia o obowiązkach i uprawnieniach uczestników postępowania:

18. Zasada udziału czynnika społecznego:

Czynnik społeczny:

Udział czynnika społecznego w postępowaniu karnym:

Ławnicy:

4



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
NACZELNE ZASADY PROCESU KARNEGO TOO!!, Prawo karne procesowe
Prawo Karne Naczelne Zasady Procesowe
pk nz, NACZELNE ZASADY PROCESU KARNEGO
Zasady PPP2 2009 M[1].Gut, Psychologia, II rok, Wyższe procesy poznawcze - ćwiczenia - Gut
kpk skrypt, Dział II - Zasady procesu karnego, ZASADY PROCESU KARNEGO
ZASADY PROCESU KARNEGO W II RP ŚLEDZTWO I DOCHODZENIE
kurs html rozdział II
bepka, Informatyka WEEIA 2010-2015, Semestr II, Ergonomia i zasady bezpiecznej pracy, Bezpieczenstwo
wyja nione paremie i zasady procesowe, RÓŻNE
mikroekonomia rozdział II (3 str), Ekonomia
Rozdziały I II
Rozdział II[1]
zasady procesowe z prawa karnego procesowego., Różne Spr(1)(4)

więcej podobnych podstron