Bolesław II Szczodry , Śmiały (ur. ok. 1040, zm. 1081), najstarszy syn Kazimierza Odnowiciela i Dobroniegi, książę polski od 1058. Od 1076-1079 król. Dziedzicząc po ojcu dźwignięty z gruzów kraj, młody książę widział dalszy jego rozwój w umacnianiu swej władzy i w czynnej polityce zagranicznej. Wprowadzając twarde prawa w kraju, na zewnątrz mieszał się w spory dynastyczne na Węgrzech i na Rusi. Jako sojusznik papieża Grzegorza VII, wrogiego cesarzowi Henrykowi IV, korzystając z wojny domowej w Niemczech, w 1076 r. Bolesław koronował się na króla Polski. Jednakże wewnętrzna i zagraniczna polityka Bolesława wywoływała konflikty w kraju. Niezadowolonych z poczynań króla możnowładców i rycerzy poparł biskup krakowski Stanisław ze Szczepanowa. W 1079 r. Bolesław wykrył spisek możnych, a biskupa Stanisława skazał na śmierć. Wykonanie wyroku doprowadziło do wybuchu powstania. Król wraz z synem Mieszkiem musiał uciekać z kraju. Schronił się w klasztorze na Węgrzech, gdzie niedługo potem zmarł.

---