Adm. polska na emigracji
Gdy 17.09.1939 r. prezydent Ignacy Mościcki opuszczał kraj - wydał orędzie mówiące o przeniesieniu siedziby prezydenta i naczelnych organów państwa na teren kraju któregoś z sojuszników, celem dalszego kontynuowania wojny. Władze polskie planowały udać się do Rumunii a następnie do Francji, jednak władze Rumunii pod naciskiem Niemiec i przy niejednoznacznej postawie Francji i wbrew poprzednim obietnicom internowały najwyższe władze Polskie. W konsekwencji prezydent zrezygnował z pełnienia swojej funkcji i zgodnie z konstytucją kwietniową wyznaczył swojego następcę, którym został Władysław Raczkiewicz. Obejmując rząd nowy prezydent odwołał internowany w Rumunii rząd, a nowym premierem mianował generała Sikorskiego, który objął również urząd Wodza Naczelnego, Generała inspektora Sił Zbrojnych i obowiązki ministra spraw zagranicznych. Głównym zadaniem rządu Sikorskiego było utrzymywanie ciągłego kontaktu z narodem polskim, walczącymi w obronie ojczyzny Polakami. Rząd uznawał za konieczność aktywną walkę przy boku Francji i Wielkiej Brytanii przeciwko Hitlerowi i jego sojusznikom. Władze RP, odtworzone we Francji, zachowały uznanie międzynarodowe. Rząd ten został uznany przez Francję i Wielką Brytanię za legalne przedstawicielstwo narodu polskiego. Zdołano utrzymać ciągłość państwa, także pod względem formalno-prawnym, podmiotem prawa międzynarodowego. W listopadzie 1939 r prezydent rozwiązał Sejm i Senat, co dało mu możliwość kontynuowania władzy ustawodawczej, poprzez wydawanie dekretów z mocą ustawy. Prezydent powołał w grudniu 1939 r. Radę Narodową, zwaną później Radą Narodową RP. Była organem doradczym, w którego skład wychodzili przedstawiciele wszystkich partii rządowych, mniejszość narodowych i Kościoła katolickiego. Pierwszym przewodniczącym był Ignacy Paderewski. Po licznych kryzysach wewn. Rada Narodowa została rozwiązana, a po upadku Francji władze polskie przeniosły się do Anglii. Po śmierci premiera Władysława Sikorskiego w katastrofie gibraltarze, na stanowisko Naczelnego Wodza został powołany gen. Kazimierz Sosnkowski a nowym premierem został Mikołajczyk, którego rząd składał się z 13 ministrów i przetrwał do listopada 1944 r.
Rząd polski na emigracji nie zerwał kontaktów z okupowanym krajem, przyczyniając się do zorganizowania ruchu oporu przeciw okupantowi oraz do tworzenia struktur podziemnej administracji państwowej. Wszystkie planowane operacje w odniesieniu do Armii Krajowej, musiały być uzgadniane z kierownictwem SOE - tajnej brytyjskiej agencji rządowej.
We wrześniu 1939 (podczas oblężenia Warszawy) powstała wojskowa Służba Zwycięstwu Polski i decyzją rządu na emigracji przekształcona w Związek Walki Zbrojnej (od II 1942 jako Armia Krajowa)
W kraju działała Delegatura Rządu RP na Kraj. Delegat Rządu uzyskał rangę wicepremiera, ze swymi zastępcami tworząc Krajową Radę Ministrów(3 osoby). Powoływano wojskowe i cywilne sądy specjalne, rolę policji pełnił Państwowy Korpus Bezpieczeństwa; Delegatura Rządu RP na Kraj została powołana jako konspiracyjne przedstawicielstwo dla organizacji polskiego państwa podziemnego i przygotowania administracji cywilnej na okres po wyzwoleniu. Organizowała administrację terenową, tajne nauczanie, prowadziła działalność informacyjną, kulturalną, dokumentacyjną. Organem doradczym był Polityczny Komitet Porozumiewawczy. Działały też partie polityczne i została utworzona krajowa reprezentacja polityczna spełniająca role quasi parlamentarne. Mimo to w praktyce dochodziło do rozdźwięków między władzami na emigracji a ośrodkiem władzy w kraju dążącym do pewnej autonomii. Wynikało to z przekonania, że kierownictwo polityczne działające w warunkach okupacji lepiej rozumie sytuacje społeczeństwa i właściwiej może wskazać kierunki polityki państwowej.
Już w grudniu 1939 r. rząd polski wydał deklarację w kwestii powojennego ustroju społeczno-politycznego. Głosiła ona, że państwo polskie będzie państwem demokratycznym i chrześcijańskim, zapewniającym wszystkim jej obywatelom dostatnie życie w poczuciu bezpieczeństwa. Kontrolę nad przyszłą RP miało przejąć przedstawicielstwo narodowe, wybrane w uczciwych wyborach, dokonywanych na podstawie demokratycznej ordynacji wyborczej. Polska miała być traktowana sprawiedliwie przez inne narody.
Sojusz z państwami walczącymi z armią niemiecką miał umożliwić później Polsce udział w decydowaniu o losach powojennej Europy. Po konferencji w Jałcie Polsce jednak narzucono nową formułę granic i rządu.