(imię i nazwisko) miejscowość, data
Klasa
Temat: OMÓW FUNKCJONOWANIE MOTYWU PRZEMIANY BOHATERÓW LITERACKICH W ŚWIETLE ZNANYCH CI UTWORÓW Z DWÓCH RÓŻNYCH EPOK
I Literatura podmiotu:
1. Mit o Dafne, [w:] J. Parandowski, Mitologia: wierzenia Greków i Rzymian, Warszawa 1990, s. 48
2. Mit o Niobe, [w:] Tamże, s. 57
3. Sienkiewicz H., Potop, Kraków 2004.
4. Tenże, Quo vadis, Poznań 2000.
II Literatura przedmiotu:
1. Balon M., „Quo vadis” bez tajemnic, Kraków 2001.
2. Bubnicki T., Helman A., „Potop” Henryka Sienkiewicza: powieść i film, Warszawa 1988.
3. Kijas J.:,, Potop'' Henryka Sienkiewicza. Warszawa 1965.
4. Makowiecki Z. A., Słownik postaci literackich, Warszawa 2000.
5. Świętosławska T., „Quo vadis?” H. Sienkiewicza: od legendy do arcydzieła, Łódź 1997.
6. Zaleski W., Słownik postaci mitycznych w literaturze i sztuce, Białystok 2003, tu: Dafne, Niobe..
III Ramowy plan wypowiedzi
Określenie problemu:
Przemiana bohaterów literackich w antyku i pozytywizmie.
Kolejność prezentowanych argumentów:
a) dychotomiczne rozumienie przemiany jako: dosłowne przeobrażenie się ludzkiej postaci w zwierzę, roślinę, element przyrody nieożywionej, lub zmiany postawy i poglądów człowieka,
gruntowna przemiana zewnętrzna postaci mitycznych na przykładzie Dafjne i Niobe
c) dojrzała postawa i poglądy Andrzeja Kmicica skutkiem wewnętrznej metamorfozy bohatera,
chrześcijaństwo przyczyną przemiany wewnętrznej bohatera Quo vadis H. Sienkiewicza - Marek Winicjusz
Wnioski:
- funkcjonowanie motywu metamorfozy bohatera w antyku i pozytywizmie było różne,
- przemiana w antyku jest rozumiana dosłownie jako przeobrażenie się osoby ludzkiej w część przyrody ożywionej, bądź nieożywionej,
- pozytywistyczna przemiana postaci dotyczy wewnętrznej metamorfozy, której czynniki są różne i nakładają się na siebie.
IV Materiały pomocnicze:
Karta z cytatami