7. Neotomizm, jeden z nurtów filozofii współczesnej, funkcjonujący w ramach szeroko rozumianej neoscholastyki Za inicjatora neotomizmu uważa się D. Mérciera, który później został kardynałem. Rzeczywistym impulsem stała się jednak encyklika papieża Leona XIII Aeterni Patris z 1879, która zawierała wezwanie do wzmożonej pracy filozoficznej wszystkich katolików na gruncie, jaki został stworzony przez Tomasza z Akwinu.
Skutkiem owego wezwania była niezliczona liczba publikacji poświęconych filozofii i historii filozofii chrześcijańskiej. Głównymi ośrodkami rozwoju neotomizmu stały się: Institut Supérieur de Philosophie w Lowanium założony przez kardynała Mérciera, Uniwersytet di Sacro Cuore w Mediolanie kierowany przez A. Gemellego, Akademia Alberta Wielkiego w Kolonii.
Naturalnym sprzymierzeńcem neoscholastyki był H. Bergson we Francji, który przyczynił się do zmiany stosunku wobec metafizyki i do upadku prestiżu nauk szczegółowych w opinii filozoficznej. Niektóre z jego poglądów zostały rozwinięte przez modernizm katolicki, lecz potępił je Kościół. Przyczyniły się do wzbogacenia tzw. młodszego tomizmu, głównie z inicjatywy dominikanów: o. Sertollangesa i o. Garrigou-Lagrange'a, którzy za H. Bergsonem uznali dynamiczną naturę bytu i prymat metafizyki nad naukami szczegółowymi.
Równie wybitnymi neotomistami byli uczniowie H. Bergsona: J. Chevalier z Grenoble i J. Maritain z Instytutu Katolickiego w Paryżu. Szczególną odmianę neotomizmu stanowi rozwijający się współcześnie personalizm katolicki.
5. Nazwa "filozofia życia" pochodzi stąd, że kategoria życia jest w tym paradygmacie myślenia najważniejsza. Filozofia życia jest w dużej mierze krytyką innych teorii filozoficznych oraz całej kultury opartej na dotychczasowej filozofii. W przeciwieństwie do filozofii bytu zakładającej istnienie określonego porządku bytu (logosu), w którym człowiek może znaleźć swoje miejsce, filozofia życia widzi dysharmonię między człowiekiem i światem, uznając ten rozdźwięk za główny wyznacznik ludzkiego losu. Filozofowie życia odrzucają też pogląd na świat esencjalistów, oraz w odniesieniu do człowieka (uniwersalizm), tezę o wspólnej wszystkim ludziom naturze. Filozofowie życia są zwolennikami fenomenalizmu - nie można mówić o żadnej esencji ontologicznie różnej od tego, co istnieje, czyli egzystuje. Głoszą indywidualizm - przekonanie, że każdy człowiek jest bytem samoistnym. Zamiast o porządku świata filozofowie życia mówią o chaosie, zaś za najważniejszą dla bytu ludzkiego uznają zdolność do działania, spontaniczność i możliwości twórcze. Nauka nie daje zdaniem filozofów życia wiedzy pewnej i ostatecznej, różne teorie naukowe i koncepcje myślowe są formami światopoglądu ich twórców, świat nie daje się wyjaśnić, należy więc starać się go tylko zrozumieć, żaden sąd nie jest obiektywną prawdą, lecz naszą interpretacją. Filozofię życia uprawiali m.in. Artur Schopenhauer, Fryderyk Nietzsche, Henri Bergson.