Kultury narodowe u korzeni


Antonina Kłoskowska

KULTURY NARODOWE U KORZENI

PRZEDMOWA

I

TEORIA HISTORIA I ANTROPOLOGIA NARODU

1.Spory wokół pojęcia narodu:

Koncepcje narodu politycznego:

s.27 - 32 przegląd teorii narodu.

Naród w ujęciu kulturalistycznym i w perspektywie antropologicznej:

Xero s.36,37.

2. Perspektywa historyczna:

Założenia będące podstawą takiego ujęcia narodu:

W przeciwieństwie do małej grupy etnicznej każda duża zbiorowość musi być wspólnotą wyobrażoną. Oznacza to, że musi odwoływać się do całego zasobu symboli, wartości wiedzy i przedstawień, które mogą być wspólne różnym grupom, kategoriom i jednostkom w obrębie tej zbiorowości. Temu uniwersum symbolicznemu przydaje się zwykle wagę przez nadanie wielu jego elementom autorytetu dawności. W tym sensie wspólnota narodowa połączona zbiorowym uznaniem tego uniwersum lub jego części stanowi wspólnotę wyobrażoną. Nie znaczy to wcale, że jest to wspólnota fałszywa (jak twierdzi Hobsbawm), nawet, jeśli część łączących ją wyobrażeń zbiorowych opiera się na tradycji odniesionej do faktów nierealnych, w istocie zmyślonych.

Tworzenie się zbiorowości narodowych na podstawach etnicznych jest procesem historycznym o różnych wariantach.

Szczególnie ostre kryterium, ograniczające zasięg historycznego występowania zjawiska, stanowi wykrystalizowanie się świadomości narodowej we wszystkich warstwach społecznych, a także szeroki zakres wewnętrznego komunikowania, uwarunkowany daleko posuniętym ujednoliceniem języka, obyczaju, postaw.

J. Fishman uważa, że język jest centralnym elementem wszystkich składników etnicznego doświadczenia: swoistego dla danej zbiorowości etnicznej zachowania i widzenia świata (język kształtuje idee). Dlatego zalecał bilingualizm wszędzie, gdzie domagały się tego małe grupy w obrębie większej całości.

A. Smith wyróżnia dwie formy etni, czyli zbiorowości kulturowej poprzedzającej powstanie narodu: etnia lateralna jest jednolita stanowo i reprezentuje wyższe lub średnie warstwy społeczne, etnia demotyczna, pionowa, jest złożona ze wszystkich warstw społecznych, bliższa zasadzie demokracji.

To kultura stanowi o istnieniu narodu, a ściślej - rolę tę pełni wzbogacone i rozszerzone uniwersum kultury czy kultur jednostek etnicznych zyskujące coraz większy wpływ na dane społeczeństwo.

3. Ojczyzna jako korelat narodu:

Schyłek XVII w. i wiek XIX przyjmuje się za okres początku narodów nowoczesnych.

Ojczyzna to zbitka pojęciowa, na którą składają się wyobrażenia miejsca urodzenia - kraju lat dziecinnych, narodowego terytorium, ale także jego historii i sztuki, która tę historię i ziemię ubiera w artystyczne formy (Ossowski). Jest to kultura narodowa = uniwersum symboliczne.

Ossowski rozróżnia małą, prywatną ojczyznę i ojczyznę ideologiczną. Mimo stopniowo wzrastającego przywiązania do wielkiej ojczyzny, zawsze istniała jeszcze mała ojczyzna, nie zawsze terytorialnie pokrywająca się z granicami wielkiej.

Według Maussa Rzym był pierwszym narodem w dziejach Europy. Spełniał bowiem podstawowe warunki wspólnoty wyobrażonej, uniwersum symbolicznego.

W dziejach Polski pojęcie ojczyzna stosunkowo późno nabrało cech narodowych, odpowiadających terminowi patria. Niewątpliwe jest jego rozumienie symboliczne, choć nie zawsze jest związane z narodem, niekiedy mające charakter eschatologiczny i uniwersalny, np. „ojczyzna niebieska”.

Narody nie powstały od razu w nowoczesnej formie dużych, symbolicznie tylko zapośredniczonych zbiorowości, nie ogarniały swoją wspólnotą od razu całych wielkich społeczeństw państwowych. Narodowe ujednolicenie postępowało powoli. Czasem przez długie wieki opierało się na niewielu tylko wspólnych wskaźnikowych cechach, nieidentycznych zresztą, ale zbliżonych: na języku tolerującym dialekty, na religii obfitującej w lokalne warianty, na pamięci o nielicznych lub o jednym tylko bohaterze, fakcie, na kulcie jednego wspólnego miejsca świętego.

Przez długie wieki brakować mogło zwłaszcza między kulturotwórczym, dominującym intelektualnym centrum a peryferiami czynnika wiążącego: wspólnej identyfikacji narodowej, refleksyjnego poczucia narodowości wyrażającego się w zdolności i chęci narodowego samookreślenia.

Warstwy intelektualne tworzące zaczątki kultury narodowej wcześniej dostrzegały kształtującą się jedność narodu i rozwijającą się symboliczną całość ojczyzny niż przedstawiciele warstw ludowych. Ale etniczne zasoby kultury ludowej dostarczały podstaw do budowy całości kultury narodowej.

Prócz procesu opadania wątków kulturowych do niższych warstw społecznych (Bystroń) dokonywał się także proces podnoszenia się wątków ludowych.

Kanon - wyraz tożsamości zbiorowej narodu; jest stosunkowo najbardziej trwałą częścią kultury. Powstaje w procesie historycznym, czerpiąc z różnych źródeł społeczeństwa i odbijając cechy jego swoistej kultury. Polski kanon był od początku i przez długi czas nacechowany przewagą elementów wiejskich, rustykalnych. Do kanonu tego wchodziły także liczne elementy pierwotnej etniczności, kultury warstw ludowych; mogły one ulec przetworzeniu w formy artystyczne.

Procesy amalgamacji (scalania) nie dokonywały się w próżni przez działanie jakiejś abstrakcyjnej i powstałej ex nihilo idei nacjonalizmu. Realizowały się pod wpływem narodotwórczego elementu etniczności dominującej niekoniecznie przez wszystkie elementy swojej kultury, ale przez swoje mity pochodzenia, legendy, swoją tradycję. Tradycja, nawet jeśli wynaleziona, jak proponuje Hobsbawm, nie przestaje działać w sferze realnej, wytwarzając zbiorowość realną podzielającą wspólne, zbiorowe wyobrażenia.

Wieloetniczna, federacyjna Pierwsza Rzeczpospolita wytworzyła przykład ciekawej wielokulturowości, podporządkowanej jednak dominującej kulturze polskiej państwowości.

Swoisty typ kultury polskiej, wyraźnie ją odgraniczający od Zachodu, wykształcił się w XVII w. w wyniku wpływu elementów wschodnich - ruskich i orientalnych: tureckich, tatarskich (Tazbir). Natomiast polskie formy polityczne były odległe od wschodniego autorytaryzmu.

Polski naród szlachecki stanowił swoisty fenomen historyczny, wynikły z niefortunnej dla rozwoju kraju słabości mieszczaństwa w Polsce i długo się utrzymującego, a dotkliwego poddaństwa chłopów. Był to jednak twór spełniający podstawowe kryteria narodu. Od schyłku XIII w., a zwłaszcza w wiekach XV i XVI gromadzą się wskaźniki świadczące o wewnętrznej identyfikacji narodu polskiego na wcześniejszej podstawie plemiennej. Dowodzi tego coraz powszechniejsze używanie pojęć „naród” i „ojczyzna” jako samookreślenia narodowego, a zarazem jako określenia identyfikującego naród polski ze strony obcych. W tym okresie kształtuje się i wzbogaca uniwersum kultury narodowej, tzn., że pojęcie ojczyzny wypełnia się treściami prawnych, politycznych teorii, historycznych i zwłaszcza artystycznych dzieł. Kolebką myślenia o wielkiej ideologicznej ojczyźnie była dla Polaków łacina, ale w XVI w wypływa język polski.

Pierwsze kryterium określające naród w kulturalistycznym ujęciu było spełnione w dobie Renesansu i Baroku. Świadomość związku z ojczyzną zapewniała realizację drugiego kryterium - identyfikację narodową i ustalenie granicy sfery własnej.

Proces ujednolicania się kultury narodowej obok przezwyciężania regionalizmów, co nie było w Polsce głównym problemem, polega jednocześnie na obniżaniu bariery różnic stanowych i klasowych. Polska Pierwszej Rzeczpospolitej charakteryzowała się niedorozwojem tego czynnika (Pod tym względem na Wschodzie Czechy wyprzedziły Polskę). To szlachta była wspólnotą w dziedzinie kultury symbolicznej i obyczaju.

Problematykę narodową należy odnieść także do wewnętrznego, najgłębszego aspektu tego zjawiska, do jego korzeni: do przeżyć i doświadczeń ludzi uczestniczących w bycie narodowym, tworzących narodową kulturę i żyjących w tej kulturze. Takie ujęcie nazywam redukcją indywidualizującą w badaniu problematyki narodowej.

II

KULTURALISTYCZNA PERSPEKTYWA SOCJOLOGICZNA

4. Złożoność i różnorodność narodowej wspólnoty symbolicznej:

Zjawiska narodowe są uwarunkowane sytuacyjnie!

  1. afirmacja państwa narodowego przez elity w stosunkach zewnętrznych i wewnętrznych,

  2. nacjonalizm peryferii, ich identyfikacja z państwem narodu dominującego,

  3. nacjonalizm własny peryferii, ich wycofanie się z nowoczesności,

  4. nacjonalizm własny peryferii zmierzających do wyprzedzenia w rozwoju zacofanego centrum i odrodzenia własnej kultury etnicznej

Skoro jednak plebiscyt jest świadomym wyborem, należy odnieść go do aktu identyfikacji z określonym z narodem przez deklaracją słowną lub inny akt oznaczający stwierdzenie własnej przynależności. Takich deklaracji nie składa się codziennie. Bezpośrednia identyfikacja w słowie, myśli lub czynie dokonuje się tylko w specjalnych sytuacjach społecznych.

5. Stereotypy narodowe a pojęcie tożsamości zbiorowej:

Stereotyp _ odnosi się go najczęściej, chociaż niewyłącznie, do potocznych wyobrażeń na temat grup etnicznych i narodów. W naukowej refleksji dominuje krytyczne jego traktowanie.

Zamykanie całych, wewnętrznie zróżnicowanych zbiorowości ludzkich w zamkniętych przegródkach klasyfikacyjnych doprowadza do zafałszowania obrazu rzeczywistości społecznej. Z drugiej strony pewne wyobrażenia na temat typu grup narodowych pełnią użyteczną funkcję „map w naszych głowach”. Mapy te ułatwiają poruszanie się w nieznanym terenie obcych kultur, ich systemie wartości. Ale mogą wprowadzać w błąd raczej niż informować. Dla tego ich dane powinny być traktowane jako hipotetyczne, ze świadomością, że są rezultatem naszej własnej, grupowej lub indywidualnej konstrukcji. Stereotypy nie spełniają tego warunku ze względu na arbitralność. Natomiast typ idealny w założeniu opiera się na takiej właśnie zasadzie. Jest świadomą konstrukcją badacza (lub praktyka). Uwaga: weberowski typ idealny ma także cechy arbitralności, polega na abstrakcji, idealizacji stanowiącej rezultat dokonanego przez badacza wyboru cech istotnych. To badacz decyduje jakie cechy uznać za ważne, i praktycznie rozstrzyga o stopniu dokonywanej abstrakcji.

Badacz jest jednak świadomy różnicy pomiędzy pojęciowym ujęciem a obrazowym przedstawieniem rzeczywistości (Weber). Badacz nazywając typ idealny utopią implikuje w tym stwierdzeniu, że realne fakty zbliżają się do tej utopii w różnym stopniu, nigdy się z nią w pełni nie pokrywając. Takiej świadomości nie ma w potocznej konstrukcji stereotypów.

Zakres pojęcia grupy narodowej wyznaczony przez koncepcję typu idealnego jest otwarty w przeciwieństwie do zamkniętej kategorii stereotypu.

Pojęcie tożsamości zbiorowej odnosi się do całych narodów lub innych społeczności ujmowanych w sposób kolektywny, czyli rozumianych nie jako zbiór powiązanych interakcją jednostek, ale jako organiczna całość, społeczne ciało.

Pojęcie tożsamości narodowej całych wspólnot narodowych w kolektywnym rozumieniu może mieć uzasadnienie, ale nie powinno być rozumiane jako równoważnik określenia „charakter narodowy”

Pojęcie tożsamości określa refleksyjny stosunek podmiotu do samego siebie. Tożsamość narodowa zbiorowości narodowej to jej zbiorowa samowiedza, jej samookreślenie, tworzenie obrazu własnego i cała zawartość, treść samowiedzy, a nie z zewnątrz konstruowany obraz charakteru narodu. 1)Jaki jest kształt zbiorowej tożsamości, jej treści? 2)Co jest podmiotem tej świadomości?

1) Narodowa tożsamość zbiorowa jest tutaj rozumiana jako ogół tekstów kultury narodowej, jej symboli i wartości składających się na uniwersum tej kultury, tworzących jej syntagmę, a zwłaszcza jej rdzeń kanoniczny. Ojczyzna ideologiczna jest wcieleniem zbiorowej tożsamości narodu w jej kolektywnym rozumieniu.

2) Kultura narodowa nie dociera w równym stopniu do wszystkich członków narodowej zbiorowości rozwiniętych społeczeństw. Jej podmiotem twórczym i odbiorczym są głównie pewne kategorie, które można nazwać elitami kulturalnymi narodu. Pojęcie zbiorowej tożsamości trzeba więc rozszerzyć na liczne zjawiska nie tak ściśle związane z kanonicznym centrum kultury:

6. Tożsamość jednostki a identyfikacja narodowa i przyswojenie kultury narodowej (walencja):

Erikson podkreślał, że mówiąc o tożsamości mamy do czynienia „z problemem umieszczonym w rdzeniu jednostki, ale zarazem w samym rdzeniu jej wspólnotowej kultury”. Nie sprowadzał tożsamości do samych tylko ról społecznych, ani do samego skrzyżowania kręgów społecznych. Dostatecznie silnie podkreślał zarazem wpływ społeczno-kulturowych identyfikacji.

Za najważniejszą fazę formowania się tożsamości uważał młodość - okres krystalizacji tożsamości lub jej dyfuzji. Przyjąwszy pojęcie tożsamości jako jedni o charakterze procesualnym, rozwijającej się, ale trwającej i zachowującej ciągłość w toku rozwoju, słuszne wydaje się przekonanie, że analiza biografii wybitnych postaci może wiele wnieść do ogólnej teorii tożsamości.

7. Materiały, pojęcia, metoda:

III

KONWERSJE NARODOWE

8. Konwersje narodowe jako zjawisko pogranicza:

9. Konwersja polska Alberta von Winklera:

Poniższa tabela stanowi oparcie dla hipotez do dalszych badań.

TYPY IDENTYFIKACJI

NARODOWEJ

------------------------

KULTUROWA WALENCJA

1) Jednolita (integralna)

2) Podwójna

3) Niepewna

4)Kosmopoli- tyczna

1) Uniwalencja

2) Biwalencja

Wojciech Kętrzyński;

3) Ambiwalencja

4) Poliwalencja

Józef Czapski;

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
A. Kłoskowska - Kultury narodowe u korzeni
Czy kultura narodowa ma znaczenie Postrzeganie jakości obsługi hotelowej przez Tajwańczyków i Ameryk
1 kultura org a kultura narodo Nieznany (2)
kultura org a kultury narodowe ppt
14 Nie ma tzw kultur narodowych
A Szpociński, Antoniny Kłoskowskiej koncepcja kultury narodowej jako źródło inspiracji
SOCJOLOGIA OGÓLNA-konspekty, Kloskowska kultury narodowe, Erving Goffmann „Człowiek w teatrze
Oddzialywanie kultury narodowej na zarzadzanie, III rok, notatki, Zarządzanie, zarzadzanie od Dziewc
Czy kultura narodowa ma znaczenie
Kapuściński Kultura narodowa w erze globalizacji
kulinaria zwyczaje zywieniowe i sztuka kulinarna a dziedzictwo kulturowe narodow
Oddzialywanie kultury narodowej na zarzadzanie, III rok, notatki, Zarządzanie, zarzadzanie od Dziewc
Stereotypy a tożsamość kulturowa i narodowa
kultura narodowa contra globalizacja
Bułgarzy w obwodzie zaporoskim na Ukrainie tożsamość kulturowo narodowa Krasowska,H
Dawid Subocz Geert Hofstede praktyczne zastosowanie wymiarów kultur narodowych
Kultura narodowa a kultura organizacji i biznesu Analiza porównawcza na przykładzie krajów skandynaw
Wisner H Reformacja a kultura narodowa Odrodzenie i Reformacja w Polsce Nr 20 1975

więcej podobnych podstron