Franciszek Karpiński Laura i Filon

Utwór ten to najsłynniejsza sielanka sentymentalna Karpińskiego i całego polskiego oświecenia. Miłość jest tu przedstawiona w tonacji arkadyjskiej. Miejscem miłosnych schadzek bohaterów jest położony za wsią zagajnik. Przyroda uczestniczy w życiu uczuciowym kochanków, daje im schronienie i zapewnia intymny nastrój dla miłosnych uniesień i wyznań. Uczucie pomiędzy zakochanymi jest ufne, szczere, prawdziwe. Nawet kłótnia Laury i Filona jest tylko przejściowym zawirowaniem serc, a w rzeczywistości wzmacnia jedynie siłę ich uczucia. Kochanek sprawdzający wytrwałość swojej wybranki to również częsty motyw w utworach obrazujących miłość sentymentalną.

 

Franciszek Karpiński Do Justyny. Tęskność na wiosnę

Tematem wiersza jest wielkie uczucie podmiotu lirycznego, jak można przypuszczać niespełnione lub nieodwzajemnione. Przywoływanie kolejnych obrazów budzącej się wiosną do życia przyrody skontrastowane jest z myślą o ukochanej. Postrzeganie świata przez pryzmat uczuć i bliskość, utożsamianie się z naturą - oto najważniejsze przejawy miłości sentymentalnej w cytowanym liryku.  W utworze tym widoczne jest też przekonanie o radości, jaką daje obcowanie z naturą i odejście od cywilizacji. Sentymentalizm ujawnia się także w samej budowie liryku. Liczne powtórzenie i proste słownictwo tworzą melodyjność wiersza - przez to jest on stylizowany na prostą wiejską piosenkę o miłości.

 

---