Kazimierz Pospiszyl wyróżnia trzy postaci oddziaływań korekcyjnych:
Terapię indywidualną
Terapię zbiorową
Farmakoterapię
Zalicza się tu leczenie hipnoanalizą, metodą wolnych skojarzeń, a także opieką rodzicielską (w przypadku dzieci i młodzieży). Najważniejsze w pracy z psychopatami jest odbudowanie straconych mechanizmów nawiązywania bliskich związków emocjonalnych z innymi ludźmi. W tym celu terapeuta musi swą sympatyczną postawą wzbudzić w psychopacie poczucie bezpieczeństwa. Ważne są też nauka „wglądu w siebie”, oraz wzmacnianie rozwoju superego.
Można wyróżnić następujące fazy terapii indywidualnej:
Próby manipulacji terapeutą, które przejawiają się tym, że psychopata ubarwia swój życiorys i próbuje oczarować terapeutę
2) Gdy to nie skutkuje, psychopata staje się opryskliwy i agresywny. Aby temu zapobiec terapeuta musi umocnić swoją pozycje w oczach pacjenta, stać się dla niego kimś ważnym, pomocnym.
Wyróżnia się tu instytucje resocjalizacyjne (więzienia, zakłady poprawcze) oraz komuny terapeutyczne. Placówki te różnią się tym, że w instytucjach resocjalizacyjnych umieszczeni są skazani wyrokiem sądu, a w komunach ludzie przebywają, gdyż uważają je za jedyne bezpieczne dla siebie miejsce. Druga różnica jest taka, że w placówkach pierwszego typu przebywają przestępcy kryminalni, a w komunach narkomani i alkoholicy.
Istotą funkcjonowania zakładów resocjalizacyjnych dla młodzieży poważnie wykolejonej i psychopatycznej jest tzw. „terapia otoczeniem”, czyli koncentracja maksymalnie pozytywnych oddziaływań na wychowanku w celu uspołecznienia się tego wychowanka. Inną wersją tej metody było pozwolenie na otwarte wyrażanie stanów emocjonalnych przez wychowanków, co jednak nie zwalniało ich z odpowiedzialności za swoje czyny. Wychowankowie mogli manifestować swój żal i niezadowolenie, jednak w pewnych granicach. Nie mogli powodować nieodwracalnych szkód.
Analiza efektów pracy tą metodą umożliwiała badanie takich cech jak agresja, poczucie winy, zmiany postaw wobec autorytetów, a także samoocenę i reakcję na frustrację, co było wyznacznikiem postępów resocjalizacji. Chłopcy psychopatyczni reagowali częściej agresją i zwiększoną aktywnością motoryczną, natomiast neurotyczni i psychotyczni częściej byli apatyczni i zahamowani.
W placówkach takich jak więzienia stosowana jest z powodzeniem psychodrama, czyli odgrywanie scenek z własnego życia.
Komuny terapeutyczne, zwane także „społecznościami terapeutycznymi” funkcjonują w oparciu stwierdzenie, iż istotą zaburzeń jest nieodpowiednie pełnienie ról społecznych. Dlatego jeśli nauczy się jednostkę właściwego pełnienia ról wyeliminuje się tym samym istotę zaburzeń psychicznych. Jednak ta nauka powinna odbywać się w zorganizowanej zbiorowości, z którą pacjent się identyfikuje. Komuny charakteryzują się tym, że nie ma w nich hierarchii jak w zwykłych szpitalach psychiatrycznych. Panuje demokracja w sensie zrównania praw i obowiązków pacjentów z terapeutami. Obowiązuje też zasada pełnego uczestnictwa każdego członka, który musi włączyć się w działalność tej zbiorowości. Są też zasada realizmu, polegająca na wyeliminowaniu mechanizmów obronnych i zmuszeniu do odczuwania poczucia winy.