Zależnie od stopnia ciężkości nadciśnienia diuretyki stosuje się samodzielnie lub w połączeniu z innymi lekami. Należy pamiętać o tym, że leki moczopędne są najlepszym „partnerem" w wielolekowym sposobie leczenia przeciwnadciśnieniowego.
Głównym działaniem ubocznym stosowania diuretyków jest wypłukiwanie z organizmu potasu i magnezu. Podczas długotrwałego stosowania leków z tej grupy należy dążyć do uzupełnienia niedoborów wymienionych pierwiastków w organizmie.
BETA-BLOKERY
(BLOKERY RECEPTORÓW BETA-ADRENERGICZNYCH)
Obniżają ciśnienie krwi, zwalniając pracę serca. Podobnie jak diuretyki stosowane są od dawna w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Beta--blokery wywierają dodatkowo ochronny wpływ na serce, co jest szczególnie ważne u osób z nadciśnieniem tętniczym i chorobą niedokrwienną serca. Udowodniono, że stosowanie beta-blokerów zmniejsza ryzyko ponownego zawału serca i nagłego zgonu. W czasie leczenia beta-blokerem należy pamiętać o tym, że leku nie należy odstawiać nagle. Może to spowodować gwałtowny i niebezpieczny dla chorego wzrost ciśnienia tętniczego.
INHIBITORY KONWERTAZY (INHIBITORY ENZYMU PRZEKSZTAŁCAJĄCEGO ANGIOTENSYNĘ)
Preparaty z tej grupy utrudniają powstawanie hormonu (angiotensy-na II), który powoduje skurcz naczyń krwionośnych, zatrzymanie sodu i wody w organizmie i wzrost ciśnienia tętniczego. Stosowane samodzielnie lub w połączeniu (zwłaszcza z lekami moczopędnymi) są skuteczne w leczeniu wszystkich stopni zaawansowanego nadciśnienia tętniczego. Oprócz obniżania ciśnienia krwi, inhibitory enzymu przekształcającego angiotensynę wywierają wiele dodatkowych korzystnych dla chorego efektów. Są zalecane jako leki pierwszego rzutu w leczeniu chorych z nadciśnieniem tętniczym, któremu towarzyszą cukrzyca i umiarkowane uszkodzenie nerek. W zaawansowanej niewydolności nerek większość preparatów z tej grupy nie jest wskazane ze względu na możliwość wystąpienia biochemicznych (wzrost stężenia