ABRAHAM I IZAAK(2)

- Przed wiekami żył na ziemi człowiek, który kochał Pana Boga. Zawsze słuchał Jego słów i starał się być Mu posłuszny. Kochał on rówież swoją żonę, a ona kochała jego. Żyli sobie w zgodzie i spokoju, ale nie było w ich życiu radości, bo nie mogli mieć dzieci. Pan Bóg, widząc ich smutek, powiedział do mężczyzny: "Chcę zawrzeć z tobą przymierze. Ty będziesz Mi zawsze wierny, a Ja dam ci potomstwo tak liczne jak ziarenka piasku na pustyni". Nasz bohater oddał pokłon Bogu i uwierzył w Jego słowa, chociaż on i jego żona byli już w podeszłym wieku. Przepowiednia się spełniła. Ku radości wszystkich żona urodziła mu syna. Gdy chłopiec podrósł, Pan Bóg postanowił wystawić na próbę wierność naszego bohatera. Rzekł do niego: „Weź swego syna i złóż Mi go w ofierze w miejscu, w którym ci wskażę”. Trudne to było zadanie, gdyż mężczyzna bardzo kochał swojego jedynaka. Wziął jednak dziecko, posadził je na osła i wyruszył w poszukiwanie miejsca, które wskaże «mu Bóg. Gdy dotarł do wzgórza, Pan Bóg wskazał mu miejsce, gdzie ma zbudować ołtarz. Na ołtarzu położył drewno, a na nim swojego syna. Wtedy Pan Bóg widząc, że wierność mężczyzny jest większa niż jego i miłość do dziecka, wysłał anioła, który zawołał: "Nie czyń nic złego chłopcu, gdyż Bóg nie pragnie ani jego krzywdy, ani twojej. Złóż w ofierze baranka, który leży uwikłany w krzewie cierniowym". Mężczyzna podniósł swego syna i z radością go uścisnął. Potem razem poszli po baranka i złożyli go Bogu w ofierze.