Zestaw 16

1.Test NBT - metoda cytochemiczna

Jeden z testów do badania parametrów nieswoistej odporności komórkowej.

Test NBT (Nitro Blue Tetrazolium)

Test zdolności zabijania wewnątrzkomórkowego zarazków. Spontanicznej redukcji soli tetrazoliowych(NBT) do nierozpuszczalnego w wodzie formazanu przez neutrofile i monocyty krwi obwodowej.

Metoda Spektrofotometryczna - Mieszamy w równych objętościach (po 0,3ml)pełnej heparynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15min. Do 0,15 ml tej mieszaniny dodajemy 2 ml formamidu. Po wymieszaniu wirujemy przez 5 min przy 3000 obr/min i mierzymy na spektrofotometrze wobec próby zerowej<formamid) przy filtrze 546nm.

Metoda cytochemiczna - Mieszamy w równych objętościach(po 0,3 ml)pełnej heparynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15 min. Po tym czasie wykonujemy rozmazy na szkiełkach,utrwalamy je alkoholem metylowym przez 5 min, suszymy i barwimy przez 20 min 0,1% safraniną. Liczymy pod mikroskopem 100 kolejnych leukocytów z zabarwionymi na różowo złogami,określając ilość komórek zdolnych do redukcji NBT w postaci - % komórek NBT dodatnich(NBT+).

2.Mechaznim tick -over (!?) DROGA ALTERNATYWNA????

Alternatywna droga aktywacji układu dopełniacza:
- część odpowiedzi nieswoistej, ewolucyjnie najstarsza
- aktywacja: C3 bezpośrednio wiąże się (opłaszczając) powierzchnię drobnoustroju (OPSONIZACJA). Następuje powolna aktywacja C3 w wyniku hydrolizy i aktywacji czynnika B. Powstaje aktywny C3b i wbudowuje czynnik B, który ulega rozszczepieniu przez czynnik D i tworzy się konwertaza C3bBb.
- główne mediatory: C3, czynnik B, czynnik D
- nie ma miejsca w zwykłych komórkach, ponieważ:
    + następuje na powierzchni każdej komórki, na której brak jest INHIBITORÓW DOPEŁNIACZA
    + normalne komórki wykazują ekspresję inhibitorów dopełniacza, drobnoustroje nie
    + inhibitory dopełniacza istnieją po to, aby zapobiegać nieumyślnej aktywacji dopełniacza

3.Odpowiedź humoralna na HIV

W przebiegu AIDS obserwuje się zaburzenia odpowiedzi humoralnej. Dochodzi do poliklonalnej aktywacji limfocytów B. Pomimo uogólnionej aktywacji limfocytów B, odpowiedź humoralna na nowe antygeny jest znacznie upośledzona.

U zrazonych wirusem HIV rozwija się odpowiedź humoralna i kom skierowana przeciwko różnym antygenom wirusa. *

Bezpośrednio po zakażeniu dochodzi do nasilonej replikacji wirusa, efektorem czego jest pojawienie się wysokiego stęż. Antygenu wirusowego p24. *

Początkowo w surowicy pojawiają się p-ciała klasy IgM swoiste dla białka p24 i gp41. Szczytowe stężenie osiągają po 2 - 5 tyg a następnie opadaja do poziomu niewykrywalnego w ciągu 3 m-cy. Średnio po kilku tyg stwierdza się w surowicy p-ciała IgG swoiste dla p24, gp41 i gp 120. Wraz z rozwojem odpowiedzi humoralnej dochodzi do indukcji swoistych limf cytotoksycznych CD8. *

Wraz ze wzrostem liczby limf CD* dochodzi do spadku stęż antygenu p 24 we krwi co świadczy o początkowej skuteczności odp kom. *

Jednocześnie następuje spadek limf CD4 - poziom ich wraca poczatkowo do normy by w miarę rozwoju choroby ponownie spadać. *

Za wartość krytyczną przyjmuje się poziom 200 limf CD4 na mm3 i spadek poniżej tej wartości u osoby zakażonej HIV uznaje się za wystarczające kryterium do rozpoznania pełnoobjawowego AIDS

4.Limfocyty B - rozpoznawanie i przetwarzanie antygenów

LIMFOCYTY B - rozpoznają antygeny niezmienione [zarazki, toksyny znajdujące się we krwi i płynach ustrojowych] poprzez receptory BCR. Receptory BCR [ok. 100 tys różnych na jednej komórce] wykazują silne powinowactwo do określonego antygenu, nawet gdy występuje w minimalnym stężeniu. Rozpoznanie antygenu jest swoiste w przeciwieństwie do rozpoznania antygenu przez makrofagi i komórki dendrytyczne. Proces przetwarzania antygenu przebiega podobnie jak w makrofagach i komórkach dendrytycznych - jest mniej wydajny.

Opisane sposoby wykrywania i przetwarzania antygenów dotyczy antygenów zewnątrzkomórkowych - EGZOANTYGENÓW

W procesach nowotworowych oraz zakażeniach wirusowych antygeny powstają we wnętrzu komórek - ENDOANTYGNY

Endoantygeny degradowane są w proteosomach (organelle komórkowe gdzie metabolizowane są białka własne komórki)

Przetworzone endoantygeny eksponowane są na powierzchni komórki w rowkach białka MHC klasy I wskazując cel ataku - komórkę docelową (target cells) dla limfocytów T cytotoksycznych (Tc).

zestaw 19

1. obraz kliniczny FIV

FIV - wirus niedoboru immunologicznego kotów (Feline Immunodeficiency Virus)

• Wirus należący do rodziny retrowirusów, podrodziny Lentivirinae powodujący u kotów osłabienie odporności - podobne w przebiegu i skutkach do infekcji człowieka wirusem HIV - nie przenosi się na inne zwierzęta ani na człowieka.

• FIV namnaża się przede wszystkim w makrofagach, limfocytach T i B, stopniowo niszcząc subpopulację limfocytów T - limfocyty Th CD4+. Ponieważ zadaniem komórek CD4+ jest wspomaganie odpowiedzi immunologicznej, to efektem ich niszczenia jest immunosupresja.

• W zdrowym organizmie stosunek CD4/CD8 wynosi 2:1, w trakcie zakażenia wirusem FIV stosunek ten ulega odwróceniu. *

• W konsekwencji zmniejsza się liczba limfocytów CD4+ i obserwowany jest względny nadmiar drugiej subpopulacji limfocytów CD8+ - czyli limfocytów Tc (cytotoksycznych) i Ts (supresorowych). Nadmiar Tc może doprowadzić do różnych immunopatologicznych reakcji, natomiast Ts dodatkowo pogłębia immunosupresję.

• U kota zakażonego FIV, przy nasilonej immunosupresji dołączają się wtórne, nawracające infekcje wirusowe, bakteryjne, grzybicze i pasożytnicze (czynniki oportunistyczne) - nierzadko będące bezpośrednią przyczyną śmierci zwierzęcia.

• Pomimo iż FIV nie jest wirusem onkogennym, to jednak przez immunosupresję, którą powoduje sprzyja rozwojowi procesów nowotworowych.

• Powoduje zaburzenia neurologiczne w zaawansowanym stadium choroby.

• Przeciwciała przeciw FIV pomimo immunosupresji pojawiają się w surowicy już w 2-3 tygodniu po zakażeniu i utrzymują się praktycznie przez cały czas trwania infekcji. Nie są one w stanie ochronić kota przed rozwojem choroby i mają przede wszystkim wartość diagnostyczną i są podstawą serologicznego rozpoznania zakażenia.

• Przeciwciała te tworzą z wirusem kompleksy antygen-przeciwciało, które są częściowo fagocytowane, częściowo jednak osadzają się w ścianach naczyń krwionośnych, aktywując tam dopełniacz wywołują zapalenie. W ten sposób dochodzi do zmian w gałkach ocznych i ciężkich uszkodzeń nerek, prowadzących do mocznicy.

2. Fazy odporności swoistej

I. Faza rozpoznania (indukcyjna) - rozpoznanie i wiązanie obcego antygenu do swoistych receptorów oraz jego prezentacja

II. Faza aktywacji (centralna) pojawienie się tzw. Efektorów odpowiedzi humoralnej - przeciwciał i/lub efektorów odpowiedzi komórkowej - aktywnych limfocytów cytotoksycznych

- proliferacja klonu limfocytów

- różnicowanie komórek proliferujących

III. Faza efektorowa ( cytotoksyczna) - następuje związanie i eliminacja antygenu - cytotoksyczność, wydzielanie cytokin, przeciwciał itp.

3. test NBT metoda spektrofotometryczna

Jeden z testów do badania parametrów nieswoistej odporności komórkowej.

Test NBT (Nitro Blue Tetrazolium)

Test zdolności zabijania wewnątrzkomórkowego zarazków. Spontanicznej redukcji soli tetrazoliowych(NBT) do nierozpuszczalnego w wodzie formazanu przez neutrofile i monocyty krwi obwodowej.

Metoda Spektrofotometryczna - Mieszamy w równych objętościach (po 0,3ml)pełnej heparynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15min. Do 0,15 ml tej mieszaniny dodajemy 2 ml formamidu. Po wymieszaniu wirujemy przez 5 min przy 3000 obr/min i mierzymy na spektrofotometrze wobec próby zerowej<formamid) przy filtrze 546nm.

Metoda cytochemiczna - Mieszamy w równych objętościach(po 0,3 ml)pełnej heparynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15 min. Po tym czasie wykonujemy rozmazy na szkiełkach,utrwalamy je alkoholem metylowym przez 5 min, suszymy i barwimy przez 20 min 0,1% safraniną. Liczymy pod mikroskopem 100 kolejnych leukocytów z zabarwionymi na różowo złogami,określając ilość komórek zdolnych do redukcji NBT w postaci - % komórek NBT dodatnich(NBT+).

4. anafilatoksyny

Wikipedia

Anafilatoksyny - fragmenty dopełniacza, które generowane podczas reakcji odpornościowej w dużych ilościach mogą wywołać wstrząs anafilaktyczny.

Znane są trzy anafilatoksyny: C4a, C3a i C5a (w kolejności rosnącej aktywności). Dwie pierwsze wykazują krótki czas połowicznego rozpadu, gdyż są unieszkodliwiane przez proteazy osoczowe, które odcinają od ich końców reszty argininy, tworząc odpowiednio C4a-desArg i C3a-desArg, nieaktywne biologicznie. C5a jest rozkładane wolniej i dlatego wykazuje dużą aktywność.

Działanie anafilatoksyn polega głównie na aktywacji leukocytów, głównie granulocytów obojętnochłonnych oraz wyzwalaniu znacznych ilości cytokin.

zestaw 12:

1. dlaczego przy AIDS gwałtowny spadek limf CD4+ ( co najmniej 5 powodów)

spadek liczby limfocytów T CD4+ spowodowany jest następującymi czynnikami:

- komórki zakażone wirusem i wykazujące ekspresje gp120 na swojej powierzchni mogą przyłączać nie zakażone limfocyty pomocnicze przez cząsteczkę CD4 i tworzyć syncytia komórkowe, które szybko obumierają.

- przyłączenie wolnego gp120 do nie zakażonych komórek czyni je podatnymi na atak ze strony swoistych limfocytów T cytotoksycznych.

- indukcja przeciwciał antyidiotypowych przez przeciwciała swoiste dla gp120 wirusa. Imitują one strukturalnie epitopy gp 120 wirusa, co powoduje ich wiązanie przez cząsteczkę CD4 na powierzchni nie zakażonych limfocytów. Limfocyty takie są podatne na atak komórek K w mechanizmie ADCC.

- hipoteza patogennych kofaktorów które wzmagają działanie lub replikacje wirusa, np. wirus HHV-6 potrafi aktywować transkrypcję HIV, a także indukować ekspresję cząsteczki CD4 na limfocytach CD8+ i komórkach NK, czyniąc je podatnymi na zakażenie HIV

- chroniczna aktywacja układu immunologicznego (do jakiej dochodzi w przebiegu AIDS) może prowadzić do zaburzeń w prawidłowej odpowiedzi na antygeny, a następnie do apoptozy limfocytów.

- molekularna mimikra wirusa HIV - podobieństwo sekwencji białek otoczkowych wirusa do fragmentów cząsteczek MHC I i II, immunoglobulin, interleukiny 2. Może dochodzić do reakcji krzyżowych i przeciwciała skierowane np. przeciwko gp41 wirusa, mogą wiązać cząsteczki MHC klasy II na nie zakażonych limfocytach i doprowadzić do ich niszczenia

- zaburzenie proporcji pomiędzy subpopulacjami limfocytów T pomocniczych; w rozwoju choroby dochodzi do upośledzenia syntezy cytokin odpowiedzi komórkowej, np. IL-2 na korzyść IL-4, IL-5, IL-6, IL-10, pomimo, że to odpowiedź komórkowa ma większe znaczenie w walce z wirusem

- zniszczenie mikrośrodowiska narządów limfatycznych: węzły chłonne (zwłaszcza sieć komórek dendrytycznych), grasica (komórki nabłonkowe) i szpik (komórki macierzyste szpiku).

- wirus atakuje makrofagi podatne na zakażenie dzięki obecności cząsteczki CD4 na powierzchni . Makrofagi oporne na bezpośrednie cytolityczne działanie wirusa, stają się rezerwuarem wirusa. Wirus doprowadza do znacznego upośledzenia czynności makrofagów (chemotaksji, wytwarzania reaktywnych związków tlenowych, prezentacji antygenów).

- makrofagi są głównymi mediatorami zmian patologicznych w ośrodkowym układzie nerwowym chorych na AIDS. Po przekroczeniu bariery krew -mózg zakażają komórki mikrogleju i wytwarzają większą ilość monoklin: TNF-α i IL-1, wskutek czego dochodzi do demielinizacji neuronów i wtórnie do ich zniku.

- w przebiegu AIDS obserwuje się zaburzenia odpowiedzi humoralnej. Dochodzi do poliklonalnej aktywacji limfocytów B, odpowiedź humoralna na nowe antygeny jest znacznie upośledzona.

2. MAC atak- mechanizm;

Liza drobnoustrojów - wywołana przez mambrane attack complex - `mac attack'.

Mechanizm: C3 aktywuje grupę białek dopełniacza (C5-C9), które tworzą dziury (pory) w błonie kom bakterii. U ludzi drobnoustrojem który jest tylko zabijany za pomocą MAC jest Neisseria.
a) C5-C-9 tworzą pierścień = MAC

b) śmierć komórki przez lizę (woda wnika do wnętrza bakterii i powoduje jej rozerwanie).

3. elementy odporności nieswoistej i opisać rolę skóry i tkanki podskórnej;

Odporność nieswoista nie jest związana z uprzednim przebyciem zakażenia określonym drobnoustrojem

Nie ma charakteru swoistego - wybiórczej obrony przeciw określonej bakterii, lecz w mniejszym lub większym stopniu przeciw różnym bakteriom, bez względu na różnice w ich strukturze

Składają się na nią :

1. bariery ochronne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe)

2. mechanizmy komórkowe ( fagocytoza [ neutrofile, monocyty, makrofagi], komórki NK)

3. mechanizmy humoralne ( lizozym, interferony, układ dopełniacza, laktoferyna)

Skóra, tkanka łączna podskórna, błony śluzowe

- warunki dobrej ochrony przeciwzakaźnej - zachowanie elastyczności skóry, brak pęknięć, ubytków włosa i naskórka

- wyjątkowo przez te nieuszkodzone powłoki mogą przenikać niektóre zarazki, np. Leptospiry (sprzyja rozmiękczenie skóry przez wodę), pałeczki Brucelli i Salmonelli

Pewne drobnoustroje potrafią bezpośrednio pokonywać bariery obronne organizmu (np. błony śluzowe) - Salmonella typhi

Skóra:

- na skórze ludzi i zwierząt zawsze znajdują się bakterie, saprofity - stali „rezydenci” - całkowicie nie usuwają ich nawet zabiegi dezynfekcji

- bakterie chorobotwórcze niszczone są w procesach autodezynfekcji w ciągu około 2 h

- w niszczeniu bakterii biorą udział: kwaśny odczyn skóry - pH 5,0-5,5, pot i łój (kwasy tłuszczowe, głównie nienasycone) - usuwają mechanicznie

- procesy autodezynfekcji ustają w 15 min. po śmierci

- u człowieka - brak „kwaśnego płaszcza” pod pachami, w pachwinach, między palcami - bardziej wrażliwe na zakażenie bakteryjne i grzybicze

Tkanka łączna podskórna:

- zawiera kwas hialuronowy i chondroitynosiarkowy - uszczelnia przestrzenie międzykomórkowe - czynnik antyinwazyjny

4. mechanizm działania limfocytów Tc na MHC I- epitop czy jakoś tak

INTERAKCJE POMIĘDZY APC I LIMFOCYTAMI T

Kompleksy MHC klasy I-epitop są rozpoznawane przez limfocyty T cytotoksyczne (CD8+), a kompleksy MHC klasy II-epitop przez limfocyty T pomocnicze.

Limfocyt T rozpoznaje nie tylko klasę MHC, również kształt kompleksu MHC-epitop (stanowi znak szczególny danego epitopu), za pośrednictwem receptora TCR (T-Cell Receptor).

Połączenie limfocytu T z APC stymuluje komórki prezentujące antygen do wydzielania cytokin (np. IL-1, TNF-α), które stymulują proliferację i różnicowanie limfocytów T - część tych klonów stanowią komórki pamięci (przy ponownym kontakcie z tym samym antygenem odpowiedź jest szybsza), część komórki efektorowe.

Limfocyty Tc po połączeniu się z powierzchnią komórki zakażonej wirusami wydziela substancje toksyczne, które zabijają zakażoną komórkę (substancje różne od tych uwalnianych przez komórki żerne).

Dwie subpopulacje limfocytów Th - Th1 i Th2 (różnicują się z limfocytów Th0 pod wpływem cytokin).

Limfocyty Th1 (syntetyzują IFN-γ, TNF-β i IL-2, IL-3, GM-CSF) - aktywuje makrofagi i limfocyty Tc (zwalczają patogeny wewnątrzkomórkowe) - pobudzają odporność komórkową.

Limfocyty Th2 (produkują IL-3, IL-4, IL-5, IL-6, IL-10, IL-13 i GM-CSF) stymulują limfocyty B do syntezy przeciwciał (działają przeciw patogenom zewnątrzkomórkowym) - pobudzają odporność humoralną.

Zestaw
1)etiologia AIDS (czyli wirus HIV) do jakiej grupy i podgrupy należy i krótka charakterystyka,

AIDS - Acquired Immuno Deficiency Syndrome - Zespół Nabytego Niedoboru Odporności

Wirus z rodziny Retrowirusów - cecha wspólną jest zdolność do odwrotnej transkrypcji - syntezy dwuniciowego DNA na matrycy RNA - dzięki odwrotnej trankryptazie

Wirus z podrodziny Lentivirinae - ze względu na ich cytopatyczny i nieonkogenny wpływ na zakażone komórki)

LAV (lymphadenopathy associated virus), HTLV-III ( human T-cell leukemia virus)

Od 1986 HIV

HIV - wirus ludzkiego niedoboru odporności, wykazuje pierwotny tropizm do limfocytów T pomocniczych CD4+

Efekt działania wirusa - głębokie upośledzenie czynności układu immunologicznego o różnorodnym obrazie klinicznym

Budowa wirusa HIV

- symetria ikosaedralna (kubiczna)

- kształt zbliżony do kuli o średnicy 100nm

- materiał genetyczny wirusa otoczony jest dwuwarstwowym kapsydem zbudowanym z białek strukturalnych kapsydowych wirusa - p24, p17

- zewnętrzną otoczkę wirusa stanowi błona białkowo-lipidowa, którą wirus zabiera wydostając się z komórki

- otoczka wirusa pokryta jest kilkudziesięcioma wypukłymi tworami, których zewnątrz błonową część stanowią trimery gp120, natomiast wewnątrz błonową gp41

- genom wirusa składa się z dwóch identycznych nici RNA, zawiera 3 geny wspólne dla retrowirusów (gag, pol, env)

- kodują one odpowiednio: gag - białka rdzeniowe, pol - enzymy, en - białka otoczkowe

- oprócz tych genów, wirus zawiera przynajmniej 6 innych genów (tat, rev, nef, vif, vpu, vpr) kodujących białka regulatorowe

- białka strukturalne rdzeniowe - p6 i p7

2)komórki fagocytujące, (makrofagi, kom dendrytyczne, eozyno file, neutrofile, NK)

1. makrofagi: zasiedlają wszystkie tkanki i narządy; działają jako komórki fagocytarne; prezentują antygeny limfocytom Th; wydzielają cytokiny;

2. kom dendrytyczne: różne tkankowo-swoiste subpupulacje: skóra- komórki Langerhansa, płuca -pneumocyty II rzędu, mózg- astrocyty, wątroba- komórki Browicza-Kupfera, kości- osteoklasty powierzchni kostnych; prezentują antygeny limfocytom Th; przechowują na swej powierzchni nienaruszone antygeny umożliwiając ich wiązanie przez limfocyty B;

3. Granulocyty kwasochłonne eozyno file we wnętrzu- wiele białek zasadowych, fagocytoza kompleksów antygen- przeciwciało, cytotoksyczność dla larw i form dojrzałych pasożytów (białka, O2, chlorowanie) usuwanie histaminy (histaminaza);

4. Granulocyty obojętnochłonne: krążą w krwiobiegu; mają zdolność gromadzenia się w miejscu uszkodzenia tkanek; działają jako komórki fagocytarne- specjalizują się w zabijaniu zewnątrzkomórkowych bakterii;

5. Komórki NK: krążą w krwiobiegu zasiedlają też różne tkanki; celem są komórki nowotworowe, zakażone wirusami i bakteriami wewnątrzkomórkowymi; nie wykazują aktywności żernej, mają zdolność do przylegania do komórki docelowej i jej zabijania przy udziale toksycznych cząsteczek wydzielanych z ziarnistości oraz indukcji apoptozy (pre-forming proteins- perforyny granulo lizyny i grazymy); wydzielają interferon gamma (IFN- gamma) działają na makrofagi i limfocyty Th;

3)które z białek ostrej fazy są inhibitorami proteaz,

a) alfa1-antytrypsyna(AAT) - najsilniejszy inhibitor proteaz, przeciwstawia się enzymom proteolitycznym uwalnianym podczas fagocytozy przez granulocyty, wzrost poziomu między 2-4 dniem stanu zapalnego.
b) alfa2-makroglobulina (AMG) - niespecyficzny inhibitor proteaz, duże białko, które nie opuszcza łożyska naczyń.

4)ELISPOT - zasada analizy i interpretacja wyników.

ELISPOT ( Solid-Phase Enzyme-Linked Immunospot )

• Szybka i wysoce czuła metoda, pozwalająca na ilościowe określenie liczby komórek produkujących przeciwciała, po immunizacji in vitro, już od 3 dnia (najwyższy poziom 5-10 dzień) oraz po podaniu antygenów in vivo od 5-7 dnia (najwyższy poziom 14-28 dzień).

• W metodzie ELISPOT używa się płytek 96-dołkowych, które pokrywamy przeciwciałami monoklonalnymi.

• Do płytek opłaszczonych antygenem dodajemy limfocyty B, które produkują i wydzielają przeciwciała łączące się z antygenem na płytce

• Po odpłukaniu komórek i nie związanych przeciwciał dodaje się przeciwciała anty-IgG znakowane enzymem i chromogen

• W miejscu płytki, w którym komórki wydzieliły przeciwciała powstaje zabarwienie

METODA POZWALA NA WYKRYCIE POJEDYNCZYCH KOMÓREK PLAZMATYCZNYCH WYDZIELAJĄCYCH PRZECIWCIAŁA O POSZUKIWANEJ SWOISTOŚCI

Zestaw

1. czynnik etiologiczny niedoboru odporności u kota i przebieg choroby

FIV - wirus niedoboru immunologicznego kotów

• Wirus należący do rodziny retrowirusów, podrodziny Lentivirinae powodujący u kotów osłabienie odporności - podobne w przebiegu i skutkach do infekcji człowieka wirusem HIV - nie przenosi się na inne zwierzęta ani na człowieka.

• FIV namnaża się przede wszystkim w makrofagach, limfocytach T i B, stopniowo niszcząc subpopulację limfocytów T - limfocyty Th CD4+. Ponieważ zadaniem komórek CD4+ jest wspomaganie odpowiedzi immunologicznej, to efektem ich niszczenia jest immunosupresja.

• W zdrowym organizmie stosunek CD4/CD8 wynosi 2:1, w trakcie zakażenia wirusem FIV stosunek ten ulega odwróceniu. *

• W konsekwencji zmniejsza się liczba limfocytów CD4+ i obserwowany jest względny nadmiar drugiej subpopulacji limfocytów CD8+ - czyli limfocytów Tc (cytotoksycznych) i Ts (supresorowych). Nadmiar Tc może doprowadzić do różnych immunopatologicznych reakcji, natomiast Ts dodatkowo pogłębia immunosupresję.

• U kota zakażonego FIV, przy nasilonej immunosupresji dołączają się wtórne, nawracające infekcje wirusowe, bakteryjne, grzybicze i pasożytnicze (czynniki oportunistyczne) - nierzadko będące bezpośrednią przyczyną śmierci zwierzęcia.

• Pomimo iż FIV nie jest wirusem onkogennym, to jednak przez immunosupresję, którą powoduje sprzyja rozwojowi procesów nowotworowych.

• Powoduje zaburzenia neurologiczne w zaawansowanym stadium choroby.

• Przeciwciała przeciw FIV pomimo immunosupresji pojawiają się w surowicy już w 2-3 tygodniu po zakażeniu i utrzymują się praktycznie przez cały czas trwania infekcji. Nie są one w stanie ochronić kota przed rozwojem choroby i mają przede wszystkim wartość diagnostyczną i są podstawą serologicznego rozpoznania zakażenia.

• Przeciwciała te tworzą z wirusem kompleksy antygen-przeciwciało, które są częściowo fagocytowane, częściowo jednak osadzają się w ścianach naczyń krwionośnych, aktywując tam dopełniacz wywołują zapalenie. W ten sposób dochodzi do zmian w gałkach ocznych i ciężkich uszkodzeń nerek, prowadzących do mocznicy.

2. przyczyny osłabienia fagocytozy

• neutropenia

• niedostateczna chemotaksja - syndrom leniwych leukocytów

brak pochłaniania i wewnątrzkomórkowego zabijania bakterii (niezdolność granulocytów do tworzenia H₂O₂ lub brak mieloperoksydazy

3.oznaczanie lizozymu metoda spektrofotometryczna

Porównanie gęstości optycznej zawiesiny wrażliwych bakterii - Micrococcus Lysodeicticus - i badanego płynu z gęstością optyczną tej samej zawiesiny inkubowanej z różnymi znanymi stężeniami lizozymu z białka jaja kurzego

Najpierw sporządzamy r-r Micrococcus Lysodeicticus w buforze fosforanowym. Ilość bakterii rozprowadzanych w buforze może ulec zmianie w zależności od tego gdzie oznaczamy lizozym - może być go więcej albo mniej.

Do takiego r-r dodajemy badany materiał np. surowicę i mierzymy ekstynkcję Eo - Ekstynkcja początkowa, a nastepnie po 5 minutach E1, 10 E2, 15 E3, 30 E4 i 60 E5 E5 jest ekstynkcją końcową.

Krzywą standardowa wykreślamy na podstawie pomiaru ekstynkcji dla różnych znanych koncentracji lizozymu

4. prezentacja epitopu przez APC

• proces rozpoczynają komórki prezentujące antygeny - APC (Antigen-Presenting Cell) np. makrofagi, które przetwarzają antygeny i prezentują epitopy na swojej powierzchni

• polega to na degradacji białek mikroorganizmów na małe fragmenty zwane epitopami lub agretopami, łączeniu się części tych epitopów z białkami głównego układu zgodności tkankowej - MHC i prezentacji kompleksów MHC-epitop na powierzchni APC

• białka MHC osadzone są na błonie cytoplazmatycznej komórek. Białka MHC klasy I znajdują się na powierzchni wszystkich komórek jądrzastych, natomiast białka MHC klasy II znajdują się tylko na powierzchni limfocytów B, makrofagów i innych komórkach prezentujących antygen (APC). Limfocyt T może rozpoznawać antygeny jeżeli są one połączone z białkami MHC!

• jeżeli rozpoznania kompleksu MHC-epitop dokonają limfocyty T cytotoksyczne, to zostaną one zaktywowane do zabijania komórek docelowych

• jeżeli rozpoznania kompleksu MHC-epitop dokonają limfocyty T pomocnicze efektem końcowym będzie synteza przeciwciał przez limfocyty B

• APC decydują, który typ limfocytów będzie uczestniczył w rozpoznaniu kompleksu MHC-epitop poprzez udział w kompleksach dwóch różnych klas MHC

• kompleksy MHC klasy I-epitop są rozpoznawane poprzez limfocyty T cytotoksyczne (CD8+), a kompleksy MHC klasy II-epitop przez limfocyty T pomocnicze (CD4+)

• w wykryciu i prezentacji antygenu udział biorą głównie trzy rodzaje komórek: makrofagi, komórki dendrytyczne, limfocyty B

zestaw 9:

1. różnica między latencją przedintegracyjną, a absolutną przy zakżeniu wirusem HIV

Latencja przedintegracyjna- po wniknieciu do cytoplazmy wirus pozbywa się otoczki. Rozpoczyna się przepisywanie materialu genetycznego z RNA na DNA, powstaje dwuniciowa czast. DNA tzw. Pro wirus. Może on zostac wbudowany do genomu z pomoca integrafy. Może tez przed integracja wejsc w stan tzw. Latencji przedintegracyjnej

Latencja absolutna- pro wirus po integracji może zostawać niemy transkrypcyjnie przez bardzo długi okres. Jest to stan tzw. Latencji absolutnej. Brak ekspresji genow wirusa, wirus jest niedostępny dla układu immunologicznego.

2. ADCC- opisać i wymienic uczestników reakcji

Cytotoksycznosc zalezna od przeciwciał

Spowodowana wystepowaniem receptora FcR dla IgG na Komorkach efektorowych

Receptor FcR wiąze przeciwciało związane z antygenem, co pozwala na bezpośredni kontakt komorki docelowej i efektorowej

Komorki efektorowe nazywamy Komorkami K- zabojcami, zaliczamy do nich: komorki NK, limfocyty T, kom. Mieloidalne, monocyty, eozynofile

3. Droga klasyczna układu dopełniacza,

Białka osocza i płynow tkankowych,około 30, które ulegają stopniowej aktywacji przez proteolizę. Białko C3 najwyzsze stezenie. Aktywatorami są kompleksy IgG i IgM oraz CRP z antygenem-wtedy to droga klasyczna aktywacji dopełniacza.

Aktywacja komponentu C3 jest niezbedna do uruchomienia trzech roznych odpowiedzi(min.fagocytozy)

Droga klasyczna jest czescia odpowiedzi swoistej, aktywacja-przeciwcialo laczy się z drobnoustrojem.

C1 wiąze się z przeciwciałem skierowanym przeciwko antygenom.

To aktywuje C3

C3 wiąże się z receptorem dla dopełniacza na fagocytach

Przeciwciala wiaza receptor dla przeciwciał na fagocytach

To stanowi sygnal dla fagocytozy

4. IgA, IgE, IgD- charakterystyka i rola.
IgA- immunoglobuliny wydzielnicze(sluz, lzy, slina, mleko)

Przekazywane z siarą i mlekiem matki noworodkowi

chronia blony sluzowe-zapobiegaja ich kolonizacji i penetracji przez toksyny i drobnoustroje

powstaja jaka monomer(nieaktywne) -wystepujace w osoczu, w nabłonku polimeryzuja do dimerow i trimerow (aktywnych) S-IgA- wyst.na bl.sluz.

IgD- poniżej 1%, w osoczu sporadycznie (naczelne i gryzonie), wiecej wystepuje jako receptory immunoglobulionowe na limfocytach dziewiczych B- receptor blonowy, wraz z IgM i Igalfa Igbeta tworzy receptor BCR

IgE- poniżej 0,01%, w osoczu śladowe ilości, wiążą się na powierzchni bazofilów i mastocytów(de granulacja) oraz na blonach sluzowych, związane z odpowiedzią alergiczną (poziom może wzrastac 20krotnie), niszczenie parazytów

Zestaw 6

1. budowa HIV

HIV - wirus ludzkiego niedoboru odporności, wykazuje pierwotny tropizm do limfocytów T pomocniczych CD4+

Efekt działania wirusa - głębokie upośledzenie czynności układu immunologicznego o różnorodnym obrazie klinicznym

Budowa wirusa HIV

- symetria ikosaedralna (kubiczna)

- kształt zbliżony do kuli o średnicy 100nm

- materiał genetyczny wirusa otoczony jest dwuwarstwowym kapsydem zbudowanym z białek strukturalnych kapsydowych wirusa - p24, p17

- zewnętrzną otoczkę wirusa stanowi błona białkowo-lipidowa, którą wirus zabiera wydostając się z komórki

- otoczka wirusa pokryta jest kilkudziesięcioma wypukłymi tworami, których zewnątrz błonową część stanowią trimery gp120, natomiast wewnątrz błonową gp41

- genom wirusa składa się z dwóch identycznych nici RNA, zawiera 3 geny wspólne dla retrowirusów (gag, pol, env)

- kodują one odpowiednio: gag - białka rdzeniowe, pol - enzymy, en - białka otoczkowe

- oprócz tych genów, wirus zawiera przynajmniej 6 innych genów (tat, rev, nef, vif, vpu, vpr) kodujących białka regulatorowe

- białka strukturalne rdzeniowe - p6 i p7

2. PFC,

- służy do oceny swoistej odpowiedzi immunologicznej

- oznaczanie liczby komórek produkujących przeciwciała

PFC:

- odczyn opiera się na zasadzie techniki łysinek stosowanej w badaniu bakteriofagów (test Jernego)

- komórki limfoidalne zmieszane z gęstą populacją erytrocytów (lub innych komórek indykatorowych) oraz dopełniacza w żelu agarowym (lub innym) wylewa się na płytki Petriego

- przeciwciała wytwarzane przez komórki limfoidalne wywołują w obecności dopełniacza lizę komórek indykatorowych(erytrocytów, bakterii)

- powstają łysinki widoczne gołym okiem (niekiedy konieczne jest użycie mikroskopu)

- test można wykonać techniką bezpośrednią lub pośrednią

- technika bezpośrednia służy do wykrywania przeciwciał IgM, natomiast pośrednia - IgG

- w teście pośrednim w odróżnieniu od bezpośredniego przed dodaniem dopełniacza płytki traktuje się surowicą antyglobulinową

- antyglobulina łączy się z jednej strony z przeciwciałami wytwarzanymi przez komórki limfoidalne, z drugiej zaś z erytrocytami

- tak opłaszczone erytrocyty są bardziej podatne na działanie dopełniacza

- do uzyskania pewnych wyników niezbędne jest wykonanie odczynu równolegle na co najmniej dwóch płytkach

- do obliczeń bierzemy średnią z płytek (co najmniej dwóch)

3. Izolacja komórek krwi obwodowej metoda gradientu gęstości

Izolacja komórek z krwi obwodowej metoda wirowania w gradiencie gęstości

Wykorzystuje się różnice w wielkości i ciężarze właściwym izolowanych komórek. Gradient posiada specjalnie dobrana gęstość względna i określona jego warstwa tworzy „sito” zatrzymujące na swojej powierzchni izolowaną populacje komórek lżejszych, przepuszczając komórki cięższe.

A. Nierozcieńczoną krew pobraną na heparynę nawarstwiamy na gradizol G w proporcji 1,5 ml preparatu i 2,5 ml krwi

- wirujemy prze 25min przy 1650obr/min.

- otrzymujemy frakcje leukocytów, granulocytów oraz krwinki czerwone jako osad na dnie probówki

B. Pobraną krew na heparynę mieszamy w równych objętościach z płynem odżywczym

- na 3ml gradizolu L nawarstwiamy 4 ml krwi rozcieńczonej i wirujemy 1600obr/min

- otrzymujemy kolejno patrząc od dna: krwinki czerwone, gradizol L, leukocyty i osocze

3. Pobraną krew na heparynę w ilości 2ml nawarstwiamy na 2ml ficolu w próbówce wirówkowej i wirujemy 40min przy 1600obr/min

- otrzymujemy kolejno frakcje: erytrocyty i granulocyty, ficol, leukocyty i plazma

4. Wymień białka ostrej fazy transportujące

alfa1-kwaśna glikoproteina (orozomukoid, AGP, AAG) - białko kwaśne, poziom wolno wzrasta do 5 dnia odczynu zapalnego, uczestniczy w transporcie progesteronu w organizmie oraz stanowi białko ochronne dla naszych własnych komórek.
Hemopeksyna - białko wiążące heminę
Albumina (ALB) - spełnia funkcje niespecyficznego systemu transportowego - bilirubiny, hormonów, witamin, Ca, Mg, pierwiastków śladowych, kwasów tłuszczowych, leków, substancji wchłoniętych w jelitach oraz substancji kierowanych do katabolizmu w wątrobie - negatywne białko ostrej fazy (stężenie maleje). W przypadku płodu pełni funkcję rezerwy białkowej.

Transferyna (syderofilina, TF, TRF) - wysoki poziom TF obserwuje się w anemiach z niedoboru Fe, ciąży, stanach zapalnych. Białko transportujące w osoczu żelazo w postaci jonów Fe³⁺.

Apoerytyna - TF nie związana z Fe wykazująca właściwości bakteriostatyczne.

Stężenie fizjologiczne transferyny u koni - 15g, u człowieka 3,5g. W ciąży pula transferryny zwiększa się, a aopotransferyny zmniejsza się.

TF jest syntezowana w dużych ilościach przez pierwsze kilka godzin po zapaleniu, później usuwana na zewnątrz i staje się negatywnym białkiem ostrej fazy.
Haptoglobina (HAP)- białko odpowiedzialne za wiązanie i transport hemoglobiny pozakrwinkowej. Tak powstały kompleks jest szybko fagocytowany przez komórki układu siateczkowo-śródbłonkowego. Poziom tego białka wzrasta już w pierwszym dniu uszkodzenia tkanek, a po 10 dniach wraca do normy.
Ceruloplazmina (CER) - białko wiążące 6-7 atomów Cu, ale różne od białka - albuminy transportującej Cu, katalizujące utlenianie Fe²⁺ do Fe³⁺, co pozwala łączyć się z transferryną. W 80% odpowiada za właściwości antyoksydacyjne osocza. Wzrost występuje stosunkowo późno.

zestaw 2

1 rodzaje pierwotnego niedoboru odporności

Mogą obejmować różne elementy odporności: swoiste i nieswoiste.

1. ciężkie złożone niedobory odporności

2. Niedobory odporności z przewagą zaburzeń wytwarzania przeciwciał

3. Niedobory odporności z przewagą zaburzeń limfocytów T

4. Niedobory z upośledzeniem odpowiedzi typu komórkowego i humoralnego

5. Zaburzenia czynności komórek żernych

6. Niedobory składników dopełniacza

2. metoda spektrofotometryczna transformacji blastycznej,

Początkowa metodyka jest identyczna jak w metodzie izotopowej transformacji blastycznej limfocytów

Różnice zaczynają się w momencie gdy zamiast H3- tymidyny dodajemy do hodowli r-r MTT

Mieszaninę inkubujemy prze 2h w 37 stopniach

Płytki wirujemy wylewamy z płytki płyn i dodajemy DMSO

Płytki odczytujemy w spektrofotometrze przy filtrze 620 nm

Do rzędow A i B (kolumny 1-10) dodajemy podłoża (a), do rzędów C-E Con A (b), do rzędów F-H LPS(c)

Do wszystkich dołków w kolumnach 1-10 dodajemy zawiesiny wyizolowanych limfocytów od pacjentów.

Kolumna 11 = próba „zero” pozostaje pusta

Kolumna 12 = kontrola - do każdego dołka samo podłoze bez dodatków komórek

Inkubacja 48 h w 37 stopniach

Do wszystkich dołków w kolumnach 1-10 i 12 dodajemy MTT rozpuszczonego w podłozu.

Inkubacja \\2h 37 stopni

Wirujemy płytkę przez 5 min przy obrotach 600-800 na min i wylewamy zawartość dołków

Do wszystkich dołków dodajemy DMSO

Po 5 min odczytujemy na spektrofotometrze przy dł fali 620 nm

Wynik przedstawiamy w postaci Indeksu Stymulacji (IS) (OD - gęstość optyczna r-r)

IS= OD próby z miogenem/ Od próby bez mitogenu

Próba dodatnia IS większe lub równe 2

3.rodzaje granulocytów i funkcje,

EOZYNOFILE

-posiadają ziarnistości (enzymy i białka)

-fagocytują kompleksy antygen- przeciwciało

-cytotoksyczność dla larw i form dojrzałych pasożytów ( białko kationowe eozynofile- ECP- eosinophil cationic protein; silnie zasadowe białko- MBP-major BASIC protein; O2-, chlorowanie)

-neutralizacja substancji prozapalnych produkowanych przez mastocyty- usuwanie histaminy (histaminaza)

NEUTROFILE

-znajdują się we krwi (50%) - nie wszystkie krążą (pula marginalna- unieruchomiona w sieci naczyń włosowatych)

-zdolność do migracji i gromadzenia się w miejscu uszkodzenia tkanek

-działają jako komórki fagocytarne- specjalizują się w zabijaniu wewnątrzkomórkowym bakterii

-niszczenie sfagocytowanych bakterii, z udziałem H2O2 lub beztlenowo (laktoferryna, lizozym, protezy, defenzyny, katelizydyny, białka indukujące przepuszczalność bakterii)

BAZOFILE

-we krwi-bazofile

-w tkankach- mastocyty (komórki tuczne)

-na powierzchni receptory dla IgE wiążące alergeny + IgE, prowadzące do degranulacji

-ziarnistości zawierają duże ilości histaminy, bradykininy, heparyny, czynników chemotaktycznych dla eozynofilów

-funkcja to regulacja przebiegu reakcji zapalnej i reakcja anafilaktyczna

4.negatywne białka ostrej fazy- definicje, funkcje.

Białka ostrej fazy -Grupa białek syntezowana głownie w wątrobie w przebiegu ostrych i przewlekłych stanów zapalnych, chorób zakaźnych, martwicy (uraz, zawał: mięsnia sercowego, nerki, płuc), nowotworów.

Albumina (ALB) - spełnia funkcje niespecyficznego systemu transportowego - bilirubiny, hormonów, witamin, Ca, Mg, pierwiastków śladowych, kwasów tłuszczowych, leków, substancji wchłoniętych w jelitach oraz substancji kierowanych do katabolizmu w wątrobie - negatywne białko ostrej fazy (stężenie maleje). W przypadku płodu pełni funkcję rezerwy białkowej.

Apoerytyna - TF nie związana z Fe wykazująca właściwości bakteriostatyczne.

Stężenie fizjologiczne transferyny u koni - 15g, u człowieka 3,5g. W ciąży pula transferryny zwiększa się, a aopotransferyny zmniejsza się.

TF jest syntezowana w dużych ilościach przez pierwsze kilka godzin po zapaleniu, później usuwana na zewnątrz i staje się negatywnym białkiem ostrej fazy.

Zestaw 3
1. Transormacja blastyczna izotopowa limfocytów

- Oparta na pomiarze inkorporacji radioaktywnie znakowanhch prekursorów kwasów nukleinowych i białek w stymulowane limfocyty. Limfocyty transformujące w blasty intensywnie syntezuja kwasy nukleinowe oraz białka i wbudowuja dodane do hodowli prekursory tych związków jak H3-urydyna C14-leucyna. Ilośc wbudowanych prekursorów mozna wyznaczyc przez pomiar promieniowania beta w licznikach scyntylacyjnych. Do 6 próbówek wlewamy po 1 ml zawiesiny limfocytów, nastepnie do 3 próbówek dodajemy mitogen np fitohemaglutyninę (10-15 ug/ml), do pozozstałych podłoża do hodowli (kontrola). Próbówki zakrywamy folia i inkubujemy w 37C w atmosferze zawierającej 5% co2 przez 72h, po 48h do wszystkich

próbówek dodajemy po 0,1 ml roztworu H3-tymidyny w podłożu do hodowli o aktywności 5uCi/ml , i ponownie hodowle wstawic do inkubatora z Co2 na 24h. Po tym czasie zlewamy płyn znad osadu i przepłukujemy trzykrotnie PBS, za każdym razem wirując przez 10 min przy 1000obr/min. do osadu dodajemy 1ml 5% kwasu trójchlooctowego i pozostwaiamy na 10 min, po tym czasie wirujemy przy 1000obr/min przez 5 min. zlewamy kwas i dodajemy po 0,2 ml (w rękawiczkach) rozpuszczalnika organicznego na 10 min, po tym czasie do każdej próbówki dodajemy po 5 ml płynu scyntylacyjnego i przelewamy do naczynek scyntylacyjnych i wstawiamy do licznika Beckmana. wynik przedstwaiamy w postaci indeksu stymulacji IS -(cpm-liczba impulsów stopień promieniowania) IS=cpm próby z mitogenem/cpm próby bez mitogenu (próba dodatnia to IS≥2).

2. Opsoniny-co to i przykłady'

Uczestniczą w procesie opsonofagocytozy, są to przeciwciała lub fragmenty dopełniacza, białka ostrej fazy

Białko amyloidowe (SAA) - surowiczy składnik amyloidu aktywuje dopełniacz (łączy się z C1q), pełni rolę opsoniny, białko ostrej fazy ważne u konia.

Białko C-reaktywne (CRP) - glikoproteina, nazwa pochodzi od właściwości wiązania się (unieczynnienie) polisacharydu C błony komórkowej pneumokoków. Wzrost poziomu w pierwszej dobie uszkodzenia tkanek (24-72h), nawet 1000-krotny. Bierze udział w klasycznej drodze aktywacji dopełniacza (procesy opsonizacji, fagocytozy i lizy antygenów).

3. Co zapobiega krzepnięciu krwi

4. Podział wtórnych niedoborów immunologicznych ze względu na czynnik etiologiczny

GRUPA I niedobory odporności spowodowane powodowane: schorzeniami: nowotwory, wirus HIV, odry, malaria, niewydolność nerek, niedożywieniem: ciężki niedobór białka i kalorii - zanik grasicy, stref grasiczozależnych, węzłów limf. - wynik zahamowania syntezy białka i DNA, niedoborami: Zn, Fe, Mg, Cu, Se, witamin A, B2, B6, C, D, E, kw foliowego, zaburzenia czynności limfocytów T. GRUPA II Jatrogenne niedobory odporności spowodowane działaniem medycznym (terapia lekami immunosupresyjnymi i cytotoksycznymi, napromieniowanie prom. jonizującymi, stany po urazach, zabiegach operacyjnych, używaniem narkotyków, alkoholizmem. GRUPA III niedobory odporności związane ze stanem fizjologicznym: ciąża, wiek - noworodki, osoby w podeszłym wieku.

Zestaw

1. rola transferyny (chyba),

Transferyna (syderofilina, TF, TRF) - wysoki poziom TF obserwuje się w anemiach z niedoboru Fe, ciąży, stanach zapalnych.

Białko transportujące w osoczu żelazo w postaci jonów Fe³⁺.

Apoerytyna - TF nie związana z Fe wykazująca właściwości bakteriostatyczne.

Stężenie fizjologiczne transferyny u koni - 15g, u człowieka 3,5g. W ciąży pula transferryny zwiększa się, a aopotransferyny zmniejsza się.

TF jest syntezowana w dużych ilościach przez pierwsze kilka godzin po zapaleniu, później usuwana na zewnątrz i staje się negatywnym białkiem ostrej fazy.

2. opisz niedobory odporności,

Niedobory odpornoiści klinicznie manifestują się przewlekłymi nawracającymi zakażeniami, często wywołanymi patogenami opurtonistycznymi, trudno podatnymi na leczenia.

Pierwotne uwarunkowane genetycznie defekty mech. odpornościowych. Wtórne obniżenie odporności spowodowane chorobą lub czynnikami zew.

Pierwotne niedobory odporności 1.ciężkie złożone niedobory odporności 2. niedobory odporności z przewagą zaburzeń wytwarzania p-ciał 3. niedobory odporności z przewagą zaburzeń czynności limfocytów 4. niedobory z upośledzeniem odpowiedzi typu kom i hum. 5. zaburzenia czynności kom. żernych 6. niedobory skł. dopełniacza.

Wtórne niedobory odporności -

GRUPA I niedobory odporności spowodowane powodowane: schorzeniami: nowotwory, wirus HIV, odry, malaria, niewydolność nerek, niedożywieniem: ciężki niedobór białka i kalorii - zanik grasicy, stref grasiczozależnych, węzłów limf. - wynik zahamowania syntezy białka i DNA, niedoborami: Zn, Fe, Mg, Cu, Se, witamin A, B2, B6, C, D, E, kw foliowego, zaburzenia czynności limfocytów T.

GRUPA II Jatrogenne niedobory odporności spowodowane działaniem medycznym (terapia lekami immunosupresyjnymi i cytotoksycznymi, napromieniowanie prom. jonizującymi, stany po urazach, zabiegach operacyjnych, używaniem narkotyków, alkoholizmem.

GRUPA III niedobory odporności związane ze stanem fizjologicznym: ciąża, wiek - noworodki, osoby w podeszłym wieku.

Objawy wtórnych niedoborów odporności: zakażenia: nawracające, trudne do wyleczenia, niedobory odporności humoralnej uporczywe infekcje bakt. niedobory odporności komórkowej: zakażenia drobnoustrojami oportunistycznymi: wirusy, pierwotniaki, drobnoustroje bytujące w normalnych warunkach w kom. lub na bł. śluzowych, kontrolowane przez sprawny ukł. immunologiczny, który nie dopuczna do nadmiernej proliferacji i inwazji tk i narządów. Zagrożenie stanowią szczepionki zawierające żywe atentowane drobnoustroje, które zachowują resztkową zjadliwość.

Najczesciej występujący u ludzi niedobór odporoności jest spowodowany NIEDOZYWIENIEM

Najbardziej znanym nabyty niedobór odporności immunologicznej AIDS

3. odpowiedź pierwotna i wtóna na antygen przez Limfocyty T, przebieg i różnice;

- odp pierwotna na antygeny grasiczoniezalezne In vitro jest na ogol troche slabsza niż odp na antygeny grasiczozalezne; w obydwu reakcjach szczyt produkcji przeciwciał, glownie IgM pojawia się wczesnie;

odpowiedz wtorna na antygeny grasiczoniezalezne rozni się znaczeni od odpowiedzi wtornej na antygeny grasiczozlaezne; odpowiedz wtorna na antygeny grasiczoniezalezne przypomina odp pierwotną; odp wtorna na antygeny grasiczozalezne jest slabsza i polega na wytw IgG.

Pierwotna odpowiedz immun. - aktywacji podlegaja dziewicze limfocyty T i B; rozwija się wolno; przeważają przeciwciała o niskiej swoistości(IgM)

Wtórna odp imm - kiedy dochodzi do pobudzenia antygenami, z którymi wczesniej ukl odpornościowy miał kontakt; zalezna od kom pamieci - limfocytow B i T; pojawia się szybciej; przeważają przeciwciała o wyższej swoistość (IgG); nie ma praktycznie wpływu na limfocyty dziewicze

4. oznaczanie leukocytów metodą sedymentacji

(zróżnicowana szybkość opadania poszczególnych rodzajów krwinek w zawiesinie)

1. sedymentacja spontaniczna

• Pobraną krew na heparynę pozostawiamy w termostacie przez 1h w tem 37 stopni

• Zbieramy kozuszek leukocytów, wirujemy przez 10 min 1650 obr na min

• W celu pozbycia się resztek erytrocytów (przez hemolizę) dodać jałowej wody destylowanej

• Osad leukocytów trzykrotnie płuczemy płynem Parkera za każdym razem wirując

Sedymentacja z żelatynie

• Pobraną krew na heparynę mieszamy w równych proporcjach z 1-3 % żelatyną i pozostawiamy na 1 h 37 stopniach

• Zbieramy kożuszek leukocytów i wirujemy przez 10 min 1650 obr na min

• Osad leukocytów trzykrotnie płuczemy płynem Parkera za każdym razem wirując

3. Sedymentacja w alkoholu paliwowym'

• Pobraną krew na heparynę mieszamy w równych ilościach z r-r alkoholu paliwowego i pozostawiamy na 45 min w temperaturze pokojowej

• Po wyznaczonym czasie tworzą się dwie warstwy : dolna erytrocyty i górna leukocyty

• Górną zbieramy i wirujemy przez 30 min 1600 obr na min

• W celu pozbycia się resztek erytrocytów (przez hemolize) dodajemy jałowej wody destylowanej

• Wirujemy i płuczemy 3 razy przy 1600 obr na min

• Po ostatnim wirowaniu osad komórek zawieszamy w płyny Eagle'a

zestaw 13
1.odpowiedź limfocytów B na antygeny grasiczozależne

ODPOWIEDŹ NA ANTYGENY POLISACHARYDOWE [antygeny T-niezależnie-grasiczoniezależne]: Limfocyty B odpowiadają na stymulację polisacharydowymi bezpośrednio, bez udziału limfocytów Th [T-niezależne wytwarzanie przeciwciał]. Odpowiedź przeciwko bakteriom wytwarzającym polisacharydowe otoczki, polega na powstaniu przeciwciał wiążących polisacharydy otoczek, powodując opsonizację bakterii - krzyżowe wiązanie. Krzyżowe wiązanie powierzchownych przeciwciał stymuluje limfocyty B do wzmożonej syntezy tych przeciwciał i uwalniania ich do krążenia. Jest to możliwe gdyż polisacharydy charakteryzują się obecnością wielu powtarzających się epitopów.
2.fazy fagocytozy-wymień i scharakteryzuj

chemotaksja- ruch kom fagocytarnej w kierunku bodźca np.: bakterii, która może być pochłonięta; ruch ten warunkuja chemotaksyny egzogenne- wytwarzane przez drobnoustroje oraz chemotaksyny endogenne- wytwarzane przez własne kom organizmu; do chemotaksyn należą: produkty aktywacji dopełniacza (fragment C5a), substancje uwalniane z martwych kom, lipo polisacharydy bakteryjne obecne w przestrzeni pozakomórkowej, cytokiny.

Adherencja przyleganie bakterii do błony komórkowej fagocyta.

Pochłanianie- bakteria zostaje zamknięta wewnątrz cytoplazmatycznej wodniczki- fagosom; Powstanie fagolizosomu- łączenie się lizosomów makrofagów lub ziarnistości granulocytów obojętnochłonnych z fagosomem. Trawienie pochłoniętej bakterii prowadzącej do jej śmierci.
3.oznaczanie białka całkowitego i frakcji gamma-globulin met. Spektrofotometryczną

Białka całkowite gammaglobulin w metodzie spektofotometrycznej: Met turbidymetryczna (spektrofotometryczna): określamy zawartość białka całkowitego w surowicy metoda biuretową; krzywa standardowa białka całkowitego: liofilizat białka rozpuszczamy w 5ml wody destylowanej(1ml/50g/l białka) następnie wykonujemy rozcieńczenia. Dla każdego odczytujemy ekstyncje (kreślimy krzywa standardową) - mieszamy bad surowice 1:1 z glikolem polietylenowym i inkubujemy 2godz mieszają - wirujemy 20tys/min i zbieramy odpowiednia ilość supernatantu - w nim metoda biuretowa określamy zawartość białka całkowitego -odejmujemy E białka całkowitego - E supernatantu - wartość 0,2 podstawa do odczytania gammaglobulin z krzywej.

4.hipoteza patogennych kofaktorów w działaniu wirusa HIV na układ immunologiczny

Oddziaływanie wirusa HIV na ukł. Immunologiczny, kofaktory; kom. *

Zakażone wirusem i wykazujące ekspresje gp 120 na swojej pow mogą przyłączać zakażone limf pomocnicze przez cząsteczkę CD4 i tworzyć syncytia kom które szybko obumierają. *

przyłączenie wolnego gp 120do nie zakażonych kom czyni je podatnymi na atak ze strony swoistych limf T cytotoksycznych. *

indukcja p-ciał antyidiotypowych przez p-ciała swoiste dla gp 120 wirusa. Imitują one strukturalne epitopy gp 120 wirusa co powoduje ich wiązanie przez cząsteczkę CD4 na pow nie zakażonych limf. Limfocyty takie są podatne na atak kom K w mechanizmie ADCC. *hipoteza patogennych kofaktorów które wzmagają działanie lub replikacje wirusa. * chroniczna aktywacja układu immunologicznego może prowadzić do zaburzeń w prawidłowej odpowiedzi na antygeny a następnie do apoptozy limfocytów. *

Molekularna mimikra wirusa HIV - podobieństwo sekwencji białek otoczkowych wirusa do fragm. cząsteczek MHC I i II, immunoglobulin, interleukiny 2. *

zaburzenie proporcji pomiędzy subpopulacjami limf T pomocniczych, dochodzi do upośledzenia syntezy cytokin odpowiedzi komórkowej. *

Zniszczenie mikrośrodowiska narządów limf węzłów chłonnych, grasicy i szpiku. *Wirus atakuje makrofagi podatne na zakażenie dzięki obecności cząsteczki Cd4 na pow . Makrofagi oporne na bezpośrednie cytolityczne działanie wirusa, stają się rezerwuarem wirusa. Wirus doprowadza do znacznego upośledzenia czynności makrofagów. *

Makrofagi są głównymi mediatorami zmian patologicznych w ośrodkowym ukl nerwowym chorych na AIDS. Po przekroczeniu bariery krew -mózg zakażają komórki mikrogleju i wytwarzają większość ilość monokin wskutek czego dochodzi do demielinizacji neuronów i wtórnie do ich zaniku. *

W przebiegu AIDS obserwuje się zaburzenia odpowiedzi humoralnej.

zestaw 7:
1. cykl życiowy wirusa HIV

Wirus wykazuje powinowactwo do kom. które maja na swojej pow. czast. CD4, która jest dla niego cząst. docelową. Zakażając kom. ukł. immunologicznego gł. limf. T pomocnicze, makrofagi i kom dendrytyczne, wirus integruje swój mat. genetyczny z genomem kom.i przechodzi w dłuższy lub krótszy okres utajenia (latencji). Cząst CD4 jest rozpoznawana przez fragment glikoproteiny otoczkowej gp120 i dochodzi do ich połączenia na skutek czego dochodzi do zmian strukturalnych gp41, która zakotwicza wirus w bł. kom. i umożliwia jego endocytozę. W zależności od stadium choroby zmienia się tropizm wirusa na początku wykazuje większe powinowactwo do makrofagów i limf. krwi obwodowej (M-tropowy), w końcowych stadiach choroby wykazują większy tropizm tylko do limf. krwi obwodowej (T-tropowy). T-tropowe tworzą zespólnie (syncytia) kom. zakażonych i niezakażonych - szybko ginące.

Po wniknięciu do cytoplazmy następuje utrata zew. otoczki wirusa i rozp. się przepisywanie mat. gen. wirusa z RNA na DNA. Powstaje dwuniciowy łańcuch DNA (PROWIRUS), który może zostać wbudowany przez integrazę do genomu. Moze tez wejść w krótki stan latencji przedintegracyjnej. Pro wirus po integracji może pozostać niemy transkrypcyjnie przez bardzo długi okres. Może to być stan latencji absolutnej - nie ma żadnej ekspresji genów wirusa, wirus jest całkowicie niedostępny dla ukł. Immunologicznego.

Do efektywnej integracji i transkrypcji wirus wymaga aktywnego limfocytu T. Rozpoczecie transkrypcji genów HIV jest związane z fizjologiczna aktywacją limf T Prawidłowa odp. Limf na stymulacje antygenem czy cytokinami uaktywnia drzemiące wirusy. Aktywacja transkrypcji pro wirusowego DNA najpierw dotyczy genów regulatorowych z których produkty przynajmniej dwóch są niezbędne do dalszej replikacji. Białko tat - aktywuje transkrypcje wszystkich genów wirusa, białko rev - blokuje ciecie mRNA i umożliwia powstanie pełnej dł. mRNA dla genów strukturalnych i jego transport do cytoplazmy.

Synteza białek wirusa następuje w cytoplazmie gdzie ulegaja one licznym modyfikacjom i obróbce niezbędnym do powst. w pełni zakaźnego winionu.

Wirus pączkując z pow kom otacza się bł kom. Z obecnymi na niej glikoproteinami otoczkowymi i antygenami błonowymi. Uwalnianie się dojrzałych wirionów jest równoczesne z lizą kom.

2. pobieranie leukocytów metodą hemolizy

mieszamy równe ilości krwi i wody destylowanej jałowej w prób wirnikowej - pozostawiamy na 20-30sek - dod płyn Hanksa w proporcji 1:10 - wirujemy 10 min przy obrotach 1650/min - osad leukocytów 3x płuczemy płynem Parkera za każdym razem wirując

3. funkcje ceruloplazminy i białka c-reaktywnego

CRP- glikoproteina; nazwa pochodzi od właściwości wiązania się (unieczynnianie) polisacharydu C błony komórkowej pneumokoków. Wzrost poziomu w pierwszej dobie uszkodzenia tkanek ( 24- 72 godzina), nawet 1000-krotny. Bierze udział w klasycznej drodze aktywacji dopełniacza (procesy opsonizacji, fagocytozy i lizy antygenów).

Ceruloplazmina (CER) - białko wiążące 6-7 atomów Cu, ale różne od białka - albuminy transportującej Cu, katalizujące utlenianie Fe²⁺ do Fe³⁺, co pozwala łączyć się z transferryną. W 80% odpowiada za właściwości antyoksydacyjne osocza. Wzrost występuje stosunkowo późno.

4. różnice w reakcjach pierwotnych i wtórnych na antygeny grasiczozależne i grasiczoniezależne

Pierwotna i wtorna wtorna odpowiedz immunologiczna - odp pierwotna na antygeny grasiczoniezalezne In vitro jest na ogol troche slabsza niż odp na antygeny grasiczozalezne; w obydwu reakcjach szczyt produkcji przeciwciał, glownie IgM pojawia się wczesnie; odpowiedz wtorna na antygeny grasiczoniezalezne rozni się znaczeni od odpowiedzi wtornej na antygeny grasiczozlaezne; odpowiedz wtorna na antygeny grasiczoniezalezne przypomina odp pierwotną; odp wtorna na antygeny grasiczozalezne jest slabsza i polega na wytw IgG.
Pierwotna odpowiedz immun. - aktywacji podlegaja dziewicze limfocyty T i B; rozwija się wolno; przeważają przeciwciała o niskiej swoistości(IgM) Wtórna odp imm - kiedy dochodzi do pobudzenia antygenami, z którymi wczesniej ukl odpornościowy miał kontakt; zalezna od kom pamieci - limfocytow B i T; pojawia się szybciej; przeważają przeciwciała o wyższej swoistość (IgG); nie ma praktycznie wpływu na limfocyty dziewicze

Zestaw

1. Mimikra HIV

Molekularna mimikra wirusa HIV - podobieństwo sekwencji białek otoczkowych wirusa do fragm. cząsteczek MHC I i II, immunoglobulin, interleukiny 2. Może dochodzić do reakcji krzyżowych i przeciwciała skierowane na przykład przeciwko gp41 wirusa mogą wiązać cząsteczki MHC klasy II na nie zakażonych limfocytach i doprowadzac do ich niszczenia

2. Wewnątrzkomórkowe mechanizmy zabijania drobnoustrojów

3.Metoda płytkowa na lizozym

Metoda stosowana przede wszystkim wówczas, kiedy oznaczanie poziomu lizozymu za pomocą metody turbidimetrycznej jest utrudnione z powodu znacznego stopnia zmętnienia lub zabarwienia no hemoglobiną badanego materiału.

Najpierw sporządzamy zawiesinę bakterii Micrococcus Deicticus w żelu agarowym w którym wycinamy dołki o średnicy 4 mm,. Odległość między dołkami nie powinna być mniejsza niż 4 cm.

Do każdego dołka wprowadzamy badana próbę i inkubujemy w 37 stopniach przez 24 h

Jeśli badany materiał zawiera lizozym, wokół dołka pojawia się strefa przejaśnienia wywołana rozpuszczeniem bakterii przez enzym. Średnice tej strefy mierzy się w milimetrach i jest ona uzależniona od ilości lizozymu w badanym materiale.

Stężenie enzymu odczytujemy z krzywej standardowej otrzymanej przez połączenie punktów odpowiadających średnicą stref przejaśnienia, wywołanych przez znane stężenia lizozymu z białka jaja kurzego.

4 Interakcje APC i limfocytów Th

INTERAKCJE POMIĘDZY APC I LIMFOCYTAMI T

Kompleksy MHC klasy I-epitop są rozpoznawane przez limfocyty T cytotoksyczne (CD8+), a kompleksy MHC klasy II-epitop przez limfocyty T pomocnicze.

Limfocyt T rozpoznaje nie tylko klasę MHC, również kształt kompleksu MHC-epitop (stanowi znak szczególny danego epitopu), za pośrednictwem receptora TCR (T-Cell Receptor).

Połączenie limfocytu T z APC stymuluje komórki prezentujące antygen do wydzielania cytokin (np. IL-1, TNF-α), które stymulują proliferację i różnicowanie limfocytów T - część tych klonów stanowią komórki pamięci (przy ponownym kontakcie z tym samym antygenem odpowiedź jest szybsza), część komórki efektorowe.

Limfocyty Tc po połączeniu się z powierzchnią komórki zakażonej wirusami wydziela substancje toksyczne, które zabijają zakażoną komórkę (substancje różne od tych uwalnianych przez komórki żerne).

Dwie subpopulacje limfocytów Th - Th1 i Th2 (różnicują się z limfocytów Th0 pod wpływem cytokin).

Limfocyty Th1 (syntetyzują IFN-γ, TNF-β i IL-2, IL-3, GM-CSF) - aktywuje makrofagi i limfocyty Tc (zwalczają patogeny wewnątrzkomórkowe) - pobudzają odporność komórkową.

Limfocyty Th2 (produkują IL-3, IL-4, IL-5, IL-6, IL-10, IL-13 i GM-CSF) stymulują limfocyty B do syntezy przeciwciał (działają przeciw patogenom zewnątrzkomórkowym) - pobudzają odporność humoralną.

zestaw 4:
1. mechanizm aktywacji białek ostrej fazy

Białka ostrej fazy -Grupa białek syntezowana głownie w wątrobie w przebiegu ostrych i przewlekłych stanów zapalnych, chorób zakaźnych, martwicy (uraz, zawał: mięsnia sercowego, nerki, płuc), nowotworów.

-Zaktywowane w tych procesach makrofagi uwalniają interleukinę-I i czynnik martwicy nowotworów(TNF). Pod ich wpływem inne kom. somatyczne(śródbłonka naczyń, fibroblasty) zaczynają uwalniać cytokiny, a zwłaszcza Il-6, jeden z głownych induktorów genów odpowiedzi zapalnej - immunologicznej organizmu.

Cytokiny IL-1 TNF IL-6 indukują w hepatocytach geny białek ostrej fazy, które po uwolnieniu do krążenia stają się częścią nieswoistej odpowiedzi immunologicznej organizmu.

W badaniach porównawczych tych 3 cytokin wykazano jednak, że tylko Il6 stymuluje syntezę pełnego spektrum białek ostrej fazy, podczas gdy IL1 i TNF-alfa hamują syntezę beta-fibrynogenu, albumin, transferyny.

Istnieje wiele czynników, które modulują działanie IL6 oraz produkcję białek ostrej fazy, np. IL8 - nasila produkcję CRP, alfa-1-antychymotrypsyny i obniża produkcję transferryny i prealbumin: IL1 która obniża produkcję CRP alfa-1-antychymotrypsyny i obniża produkcję transferyny i prealbumin: IL-4, która obniża produkcję CRP.

Istnieje tez wiele innych substancji np. aktiwina i jej białko wiążące - follistatyna, które w powiązaniu z IL6 i IL1 regulują i koordynują produkcję białek ostrej fazy.

**Rola białek ostrej fazy nie jest dostatecznie poznana. Większość z nich ma właściwości inhibitorów proteaz (ochrona organizmu przed uwalnianymi enzymami osoczowymi i komórkowymi - lizosomalnymi, dostającymi się do krwi z uszkodzonych narządów) lub są nośnikami (np. heptoglobina). Białka ostrej fazy modyfikują również działanie innych białek odpornościowych. Oprócz fibrynogenu są one białkami o niewielkiej cząsteczce, dlatego też fibrynogen, który jest dużą cząstką utrzymuje się najdłużej natomiast najwcześniejszy i najsilniejszy występuje wzrost poziomu białka C-reaktywnego.

2. które komórki i dlaczego działają na pograniczu odporności swoistej i nieswoistej

- umożliwiają zapoczątkowanie i właściwy rozwój swoistej odpowiedzi immunologicznej

• makrofagi

- zasiedlają wszystkie tkanki i narządy

- działają jako komórki fagocytarne

- prezentują antygeny limfocytom Th

- wydzielają cytokiny

- zasiedlają wszystkie tkanki i narządy

- komórki fagocytarne

- prezentują antygeny LyTh

- wydzielają cytokiny

- działają na pograniczu odporności swoistej i nieswoistej - umożliwiają zapoczątkowanie i właściwy rozwój swoistej odpowiedzi immunologicznej

- NIEPOBUDZONE = „SPOCZYNKOWE” - degradują całkowicie sfagocytowany zarazek i eliminują go z procesu immunogenezy

- stają się komórkami APC (prezentującymi antygen) po aktywacji odpowiednimi cytokinami - makrofagi AKTYWOWANE

- Aktywowane wykazują większą zdolność do „wybuchu tlenowego” i potrafią zabijać np. prątki gruźlicy, w przeciwieństwie do neutrofilów i makrofagów spoczynkowych

- makrofagi wiążą zarazki nieswoiste bezpośrednio, np. receptory TLR - wiążą określone struktury ściany komórkowej zarazka, lub pośrednio - receptory C3R i FcR tworzą kompleksy z frakcją C3 dopełniacza i/lub przeciwciałami, które zostały wcześniej zaadsorbowane na ścianie komórkowej.

- tak opłaszczony zarazek zostaje zamknięty w endosomie - zabity, zdegradowany do epitopów, połączony z białkiem MHC klasy II i eksponowany na powierzchni fagocyta.

• komórki dendrytyczne

- różne tkankowo-swoiste subpopulacje: skóra- komórki Langerhansa, płuca- pneumocyty II rzędu, mózg- astrocyty, wątroba- komórki Borowicza- Kupfera, kości- osteoklasty powierzchni kostnych, krew limfa komórki welonowate, węzły chłonne komórki splatające się

- prezentują antygeny limfocytom Th

- przechowują na swojej powierzchni nienaruszone antygeny umożliwiając ich wiązanie przez LiB

- najważniejszy rodzaj kom rozpoznających i wiążących antygen, we wszystkich tk org

- wychwytuja antygeny podobnie jak makrofagi, za pośrednictwem receptorów powierzchniowych TLR, dla przeciwciał FcR dopełniacza C3R

- degradacja antygenów upostaciowanych - fagocytoza, rozpuszczalnych - pinocytoza „picie antygenów”, dominujacy proces w kom dendrytycznych po degradacji epitopy eksponowane sa na pow kom w kompleksie z białkami MHC klasy II

3. objawy wtórnych niedoborów odporności

. Objawy wtórnego niedoboru odporności

- zakażenia: nawracające, trudne do wyleczenia,

• niedobory odporności humoralnej uporczywe infekcje bakteryjne (MYcobacterium, Salmonella, Campylobacter)

• niedobory odporności komórkowej: zakażenia drobnoustrojami oportunistycznymi:

-wirusy (cytomegalii),

- pierwotniaki (Pneumocystis carini)

- grzyby (Candida, Cryptococcus) - drobnoustroje bytujące w normalnych warunkach w komórkach lub na bł. śluzowych, kontrolowane przez sprawny ukł. immunologiczny, który nie dopuszcza do ich nadmiernej proliferacji i inwazji tkanek i narządów.

*Zagrożenie stanowią szczepionki zawierające żywe atenuowane drobnoustroje, które zachowują resztkową zjadliwość.

*Najczęściej występujący u ludzi niedobór odporności- spowodowany niedożywieniem

*Najbardziej znany nabyty niedobór immunologiczny- AIDS

4. test ELISA

ELISA (Enzyme Linked ImmunoSorbent Assay)

- próba immunoadsorpcyjnie związanego enzymu

- stały nośnik może mieć kształt studzienek( wgłębień w płytkach): płaskich płytek, pałeczek, kulek itp.

- odczyn stosujemy w identyfikacji serologii i badaniach serologicznych

- w skład wchodzą kolejno: na płytce polistyrenowej lub innym nośniku adsorbujemy przeciwciało swoiste dla badanego antygenu lub antygen diagnostyczny, dla którego poszukujemy swoistych przeciwciał w badanym materiale, w zależności od rodzaju badania które wykonujemy (przed dodaniem każdego następnego komponentu nośnik płuczemy w celu usunięcia nie związanego składnika reakcji)

- nanosimy zawiesinę badanego materiału, a następnie koniugat (znakowane enzymem przeciwciała)

- na koniec dodajemy substrat dla enzymu(peroksydaza chrzanowa lub alkaliczna fosfataza) - obserwujemy przy wyniku dodatnim jego rozkład i barwną reakcję.

* zalety: duża czułość, szybkość wykonania, względna trwałość komponentów reakcji - możliwość odczytania barwnej reakcji gołym okiem jeżeli brak spektrofotometru

Zestaw

1. endoantygeny i ich prezentacja,

W procesach nowotworowych oraz zakażeniach wirusowych antygeny powstają we wnętrzu komórek - ENDOANTYGENY. Endoantygeny degradowane są w proteosomach [organelle komórkowe, gdzie metabolizowane są białka własne komórki]. Przetworzone endoantygeny eksponowane są na powierzchni komórki w rowkach białka MHC klasy I wskazując cel ataku - komórkę docelowa dla limfocytów T cytotoksycznych

2.atak wirusa HIV na makrofagi i skutki,

Wirus atakuje makrofagi podatne na zakażenie dzięki obecności cząsteczki Cd4 na pow . Makrofagi oporne na bezpośrednie cytolityczne działanie wirusa, stają się rezerwuarem wirusa. Wirus doprowadza do znacznego upośledzenia czynności makrofagów. *

Makrofagi są głównymi mediatorami zmian patologicznych w ośrodkowym ukl nerwowym chorych na AIDS. Po przekroczeniu bariery krew -mózg zakazaja komórki mikrogleju i wytwarzaja większość ilość monokin wskutek czego dochodzi do demielinizacji neuronów i wtórnie do ich zniku. *

W przebiegu AIDS obserwuje się zaburzenia odpowiedzi humoralnej.

3.pomiar całkowitej ilości białek i gammaglobulin w metodzie spektrofotometrycznej,

Met turbidymetryczna (spektrofotometryczna): określamy zawartośc bialka całkowitego w surowicy metoda biuretową;krzywa standardowa bialka calkowitego: liofilizat białka rozpuszczamy w 5ml wody destylowanej(1ml/50g/lbiałka) następnie wykonujemy rozcięczenia. Dla każdego odczytujemy ekstyncje (kreślimy krzywa standardową) - mieszamy bad surowice 1:1 z glikolem polietylenowym i inkubujemy 2godz mieszają - wirujemy 20tys/min i zbieramy odpowiednia ilośc supernatantu - w nim metoda biuretowa określamy zawartośc białka całkowitego -odejmujemy E białka całkowitego - E supernatantu - wartość 0,2 podstawa do odczytania gammaglobulin z krzywej

4.negatywne skutki fagocytozy

Powstałe w fagocytach związki chemiczne, powodujące wewnątrzkomórkwe zabijanie bakterii, niszczą w ciągu kilku godzin same fagocyty, a uwalniając się z komórki niszczą znajdujące się w pobliżu drobnoustroje i tkanki gospodarza np.: enzym lizosomalny- elastaza- uszkadzając płuca może powodować ich rozedmę.; większość gatunków bakterii ginie po sfagocytowaniu. Mycobacterium tuberculosis i Brucella mogą się namnażać w fagocytach, będąc chronione przed działaniem mechanizmów humoralnych i leków; Nagromadzenie w miejscu zakażenia martwych fagocytów, bakterii, wysięku i rozpadłych tkanek- ropa; w zależności od rodzaju bakterii zakażającej ropa wykazuje charakterystyczne cechy: gronkowce- kolor i konsystencja gęstej śmietany, paciorkowce- płynna żółto-zielona, pałeczka ropy błękitnej- niebiesko zielonkawa, bakterie gnilne- odrażająco gnilnie cuchnąca- posoka;

Zestaw 20

1.odpowiedź humoralna podczas fiv

rodzina retrowirusy, podrodzina lentivirinae - powodujące u kotów osłabienie odporności. Namnaża się w makrofagach limf T i B, stopniowo niszcząc subpopulację limf T - limf Th CD4 - efekt immunosupresja. W zdrowym org stosunek CD4/CD8 wynosi 2:1, w trakcie zakażenia wirusem FIV stosunek ten ulega odwróceniu. *W konsekwencji zmniejsza się liczba limf CD4 i zwieksza się liczba limf CD8 - Tc i Ts. Tc - prowadzi do różnych immunopatologicznych reakcji, Ts - pogłębia immunosupresje. U kota zakazone FIV przy nasilonej immunosupresji dołączają się wtórne nawracające infekcje wirusowe, bakt, grzybicze i pasożytnicze będące często przyczyną śmierci. *P-ciała przeciw FIV pomimo immunosupresji pojawiaja się w surowicy w 2-3tyg po zakazeniu i utrzymują się przez cały czas trwania infekcji. Nie są one w stanie ochronić kota przed rozwojem choroby i mają jedynie wartość diagnostyczną i są podstawą serologicznego rozpoznania zakażenia. P-ciała tworzą z wirusem kompleks antygen -p-ciało które są częściowo fagocytowane, częściowo jednak osadzają się na ściankach naczyń krwionośnych, atakując tam dopełniacz wywołują zapalenie. W ten sposób dochodzi do zmian w gałkach ocznych i ciężkich uszkodzeń nerek, prowadzących do mocznicy.

2. lizozym i betalizyny ,

Lizozym -białko występujące w różnych łynach i wydzielinach ustrojowych (krew, ślina, mleko, łzy) - wyjątek płyn mózgowo-rdzeniowyi pot, również w skórze, narządach wew, neutrofilach i makrofagach płucnych. W dużych ilościach wykazano w żółtku i białku jaja kurzego. Powoduje lize bakterii Gramm+. Istotne znaczenie w ohronie przed zakazeniem zwierzat nowonarodzonych, które pobieraja go wraz z siara i mlekiem.
beta lizyny - uwalniają je rozpadające się trombocyty. Ich ilość wzrasta w czasie goraczkowych procesow chorobotwórczych. Mechanizm działania polega na zwiększaniu przepuszczalności sciany komorkowej bakterii lub na hamowaniu metabolizmu bakterii-dzialaja bakteriobójczo na G+

3.limfocyty podział i działanie

LIMFOCYTY - w wyniku selekcji negatywnej, w trakcie różnicowania ginie 90% limf. T i B; w wyniku selekcji pozytywnej powstaje pula 10% limfocytów immunokompetentnych [biorących udział w odpowiedzi immunologicznej]. LIMFOCYTY T: Th pomocnicze - ułatwiają aktywację, proliferację i różnicowanie limfocytów B, prekursorów limfocytów Tc, pobudzają makrofagi, kontakt bezpośredni, wydzielanie cytokin; Tc cytotoksyczne - wykazują bezpośredni efekt cytotoksyczny wobec komórek zakażonych patogenem wewnątrzkomórkowym, kontakt bezpośredni; Treg regulatorowe - hamują odpowiedź immunologiczną, wydzielanie cytokin. LIMFOCYTY B - rozpoznanie antygenu i produkcja przeciwciał. Wyróżniamy: B1 [molekuły powierzchowne] - reagują bez pomocy limfocytów T, wytwarzają przeciwciała wielospecyficzne, głównie IgM, o małym powinowactwie do antygenu; B2 - rozpoznają antygen, ale reagują po stymulacji przez limfocyty Th; Plazmocyty - wytwarzają przeciwciała, morfologicznie to większa komórka, jądro, uwidocznione jąderko, wzrost liczby rybosomów w cytoplazmie, zmiany metaboliczne to nasilenie syntezy DNA

4.ostatnie pytanie dotyczyło dwóch 3 literowych testów niestety nie pamiętam

Test NBT (Nitro Blue Tetrazolium)

Test zdolności zabijania wewnątrzkomórkowego zarazków. Spontanicznej redukcji soli tetrazoliowych(NBT) do nierozpuszczalnego w wodzie formazanu przez neutrofile i monocyty krwi obwodowej.

Metoda Spektrofotometryczna - Mieszamy w równych objętościach (po 0,3ml)pełnej heparynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15min. Do 0,15 ml tej mieszaniny dodajemy 2 ml formamidu. Po wymieszaniu wirujemy przez 5 min przy 3000 obr/min i mierzymy na spektrofotometrze wobec próby zerowej<formamid) przy filtrze 546nm.

Metoda cytochemiczna - Mieszamy w równych objętościach(po 0,3 ml)pełnej heaprynizowanej krwi i 0,1% NBT i inkubujemy w 37st.C(lub 22) w łaźni wodnej przez 15 min. Po tym czasie wykonujemy rozmazy na szkiełkach,utrwalamy je alkoholem metylowym przez 5 min, suszymy i brawimy przez 20 min 0,1% safraniną. Liczymy pod mikroskopem 100 kolejnych leukocytów z zabarwionymi na różowo złogami,określając ilość komórek zdolnych do redukcji NBT w postaci - % komórek NBT dodatnich(NBT+).

Indeks fagocytarny - średnia liczba bakterii sfagocytowanych przez jedną komórkę fagocytującą. Do probówki wprowadzamy 0,2ml zawiesiny makrofagów i 0,2ml zawiesiny gronkowca(Staphylococcus aureus 209P) i po wymieszaniu inkubujemy w łaźni wodnej w temp. 37st.C przez 45min. Z zawiesin wykonujemy rozmazy na szkiełkach podstawowych. Suszymy je na powietrzu i barwimy metodą Pappenheima(2 ml barwnika May-Grunwalda na 3 min; 2ml wody destylowanej na 1 min; spłukać wszystko i nalać 3 ml roztworu Giemsy - 10ml wody destylowanej +15 kropel barwnika Giemsy - na 30 min; spłukać wszystko wodą i wysuszyć na powietrzu). Jądra leukocytów obojętnochłonnych barwią się na ciemnoniebiesko, cytoplazma na różowoniebiesko, a same bakterie na niebieskofioletowo. Preparaty oglądamy pod mikroskopem, licząc w 100 kolejnych makrofagach ilość sfagocytowanych bakterii. Wynik przedstawiamy jako: IF=Liczba sfagocytowanych bakterii/Liczba makrofagów fagocytujących

RBA(Respiratory Burst Activity) - ocena zdolności wewnątrzkomórkowego niszczenia bakterii przez fagocyty krwi - wybuch tlenowy

PKA (Potential Killing Activity) - ocena zdolności bójczej bakterii przez fagocyty krwi

Do wszystkich rzędów(kolumny 1-10)dodajemy po 100ul podłoża(a,b,c). Do wszystkich dołków w kolumnach 1-10 dodajemy po 100 ul zawiesiny wyizolowanych limfocytów od pacjenta(pacjent 1 - kolumna 1,pacjent 2 - kolumna 2itd. na płytce max 10 prób). Kolumna 11=próba „zero”, pozostaje pusta. Kolumna 12= kontrola - do każdego dołka po 200 ul samego podłoża,bez dodatku komórek. Inkubacja - 2h w 37st C lub do 24 h w lodówce. Wirujemy płytkę 2-5min przy 600-800 obr/min i wylewamy zawartość. Do rzędów A i B(kolumny 1-10,12) dodajemy po 100 ul 0,1% zawiesiny NBT w PBS(a) - Kontrola. Do rzędów C-E (kolumny1-10,12) dodajemy po 100 ul PMA w 0,1 % NBT (koncentracja 1 ul PMA/1ml 0,1% NBT(b) - RBA. Do rzędów F-H (kolumny 1-10,12)dodajemy po 100 ul zawiesiny bakterii(gronkowca) w 0,1% NBT (koncentracja 1 część bakterii + 2 części 0,1% NBT(c) - PKA. Inkubacja 37st.C przez 30 min. Wylewamy medium. Do wszystkich dołków dodajemy po 100 ul alkoholu absolutnego na 2-5min i wylewamy. Płuczemy 3x70% etanolem(po 100 ul/dołek)Suszymy w powietrzu(można przechowywać kilka m-cy). Odczyt: do wszystkich dołków dodajemy po 120 ul 2-n KOH i 140 ul DMSO. Wytrząsamy 2 min. PO 5 min odczytujemy na spektrofotometrze przy długości fali - 620 nm. Komórki rybie inkubujemy w 22st.C. Przy rybach do rozdziału stosujemy wyższe wartości obrotów i czas(35-45 min - 2700obr/min)

Zestaw

1. Obraz kliniczny AIDS

Początek choroby- niecharakterystyczne, przypominają mononukleozę zakaźną i trwa zazwyczaj kilka tygodni.

Okres klinicznie bezobjawowy- kilka do kilkunastu lat.

Części chorych rozwija się zespół związany z AIDS- ARC ( AIDS- related complex) ze znaczą wiremią i limfopenią, którym towarzysza gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, biegunka i utrata masy ciała. Nie występują natomiast infekcje oportunistyczne i nowotwory (charakterystyczne dla pełno objawowego AIDS).

Końcowa faza choroby - pełno objawowe AIDS - infekcje drobnoustrojami oportunistycznymi (Candida, Mycobacterium, Toxoplasma, Pneumocystis), nowotwory (mięsak Kaposie'go, chłoniak wywodzący się z limfocytów B, rak szyjki macicy, rhabdomyosarcoma u dzieci), degeneracja ośrodkowego układu nerwowego (zespół otępienny, zapalenie mózgu).

• Chudnięcie

• Poty nocne

• Gorączka

Układ oddechowy:

• Zakażenia płucne zwłaszcza wywołane pierwotniakami Pneumocystis carinii, przebiegające z dusznością, osłabieniem i kaszlem.

Skóra:

• Najczęściej mięsak Kaposie'go

• Niebieskie lub brązowe plamki i guzki- szerzą się stopniowo na całą powierzchnię ciała.

• Podobne zmiany dotyczą narządów wewnętrznych

Układ nerwowy:

• Zaburzenia umysłowe

• Ślepota

• Osłabienie

• Paraliż

Układ pokarmowy:

• Stała biegunka (Lambia intestinalis, Cryptosporidia, grzyby - głw. Candida)

2. Podział mechanizmów odporności

Odporność nieswoista (wrodzona, naturalna) - naturalne bariery anatomiczne, interferon, dopełniacz, fagocytoza.

• Bariery ochronne

• Mechanizmy komórkowe

• Mechanizmy humoralne

1. Odporność swoista ( nabyta)

• Czynna:

• Naturalna (przebycie zakażenia- jawne, bezobjawowe)

• Sztuczna (uodpornienie za pomocą różnego rodzaju szczepionek)

• Bierna:

• Naturalna ( przeciwciała matki - odporność łożyskowa i siarowa)

• Sztuczna (podanie surowicy odpornościowej np. przeciwtężcowej)

3. Działanie Li B w odp na antygen grasiczoniezależny

1. Limfocyty B w odpowiedzi na antygen grasiconiezależny ( polisacharydowy, T- niezależny):

Limfocyty B odpowiadają na stymulację polisacharydami bezpośrednio, bez udziału limfocytów Th ( T-niezależne wytwarzanie przeciwciał).

Odpowiedź przeciwko bakteriom produkującym polisacharydowe otoczki, polega na powstawaniu przeciwciał wiążących polisacharydy otoczek, powodując opsonizację bakterii - krzyżowe wiązanie.

Krzyżowe wiązanie powierzchniowych przeciwciał stymuluje limfocyty B do wzmożonej syntezy tych przeciwciał i uwalniania ich do krążenia.

Krzyżowe wiązanie przeciwciał powierzchniowych jest możliwe gdyż polisacharydy charakteryzują się obecnością wielu powtarzających się epitopów (małe fragmenty).

4. Dlaczego alternatywna droga akytwacji dopełniacza nie występuje w normalnych komórkach
Wszystkie drogi aktywacji dopełniacza aktywują kluczowy komponent C3, który jest niezbędny do włączania trzech różnych odpowiedzi ( zapalenie, fagocytoza, rozpuszczenie - rozpad).

Droga alternatywna jest częścią odporności nieswoistej i jest ewolucyjnie najstarsza. C3 bezpośrednio wiążą się (opłaszczają) powierzchnie drobnoustroju- OPSONIZACJA. Następuje powolna aktywacja C3 w wyniku hydrolizy i aktywacja czynnika B (Bp). Powstaje aktywowany C3b i wbudowuje czynnik B, który ulega rozszczepieniu przez czynnik D i tworzy się konwertaza C3bBb.

Alternatywna droga aktywacji dopełniacza następuje na powierzchni każdej komórki na której brak jest inhibitorów dopełniacza. Normalne komórki wykazują ekspresję inhibitorów dopełniacza ,podczas gdy drobnoustroje - NIE. Inhibitory dopełniacza istnieją po to by uniknąć bezmyślnej aktywacji dopełniacza.

Zestaw 8:

1)rola transferyny i laktoferyny

Transferyna - zawarta w surowicy. Działa przeciwbakteryjnie dzięki wiązaniu jonów żelaza niezbędnych do wzrostu bakterii chorobotwórczych.
Laktoferyna - zawarta w płynach i wydzielinach organizmu. Działa przeciwbakteryjnie dzięki wiązaniu jonów żelaza niezbędnych do wzrostu bakterii chorobotwórczych

2) właściwośi iminoglobulin

• mają zdolność swoistego rozpoznawania i łączenia się z antygenem

• występują w postaci wolnej w płynach ustrojowych

• występują w formie związanej jako receptory limfocytów B

• są zbudowane z 4 łańcuchów polipeptydowych (2 lekkich i 2 ciężkich)

• wyróżnia się 5 klas przeciwciał - IgA, IgD, IgE, IgG, IgM

• swoistość przeciwciała wynika z konfiguracji przestrzennej części zmiennych łańcuchów ciężkich i lekkich (wiązanie różnych epitopów)

• przeciwciała o tej samej swoistości mogą mieć różne powinowactwo do antygenu (różny stopień dopasowania do epitopu)

• wiążą antygeny na powierzchni komórek zakażonych wirusami oraz na powierzchni niektórych mikroorganizmów i indukują ich zniszczenie poprzez:

• aktywację dopełniacza

• indukcję immunofagocytozy (Fc)

• indukcję cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (Fc)

• wiążąc antygen na powierzchni mikroorganizmów mogą blokować ich wnikanie przez nabłonek

• wiążąc toksyny mogą blokować ich działanie

• IgG (IgG1, 2, 3, 4) - 80%; 1:1 we krwi i w przestrzeniach pozanaczyniowych; główne przeciwciało odpowiedzi wtórnej na zakażenie bakteryjne i wirusowe; przechodzą przez łożysko - odporność bierna płodu i noworodka; wiążą i inaktywują toksyny; indukują ADCC - cytotoksyczność komorkowa zalezna od przeciwciał (FcR - NK); indukują immunofagocytozę (FcR-makrofag, FcR-nautrofil); inicjują aktywacje dopełniacza

• IgA - 13%; wydzielnicze (śluz, łzy ślina, mleko); chronią pow błon śluzowych(zapobiegają ich kolonizacji, przenikaniu zarazków i toksyn); powstają jako monomer(nieaktywne) - wyst w osoczu, w Komorkach nabłonkowych polimeryzują w dimer lub trimer(aktywne) S-IgA - wyst na błonach śl.; z mlekiem i siara przekazywane noworodkowi.

• IgM-6% Pierwsze w życiu osobniczym; najstarsze filogenetycznie; wyst w naczyniach; wyst jako receptory immunoglobulinowe na pow dziewiczych limfocytów B(wraz z IgD, Igalfa, IgBeta tworzy receptor BCR); syntezowane w początkowej fazie odp immun.; male powinowactwo do antygenu; wiążą wiele epitopow antygenu; inicjują aktywacje dopełniacza

• IgD - poniżej 1% - W osoczu sporadycznie (naczelne i gryzonie); więcej jako recep immunoglobulinowe na pow dziewiczych limf B - receptor błonowy (wraz z IgM, Igalfa, IgBeta tworzy receptor BCR - po kontakcie z antygenem receptor IgD zanika)

• IgE - poniżej 1% Osoczu śladowe ilości; wiążą się na pow bazofilow i mastocytow (degrabulacja) oraz na bl śluzowych; związane z odpowiedzią alergiczna; niszczą duże parazyty (robaki)

3) rola Nk w odpowiedzi immunologicznej

Rola limfocytów NK: krążą w krwiobiegu zasiedlają też różne tkanki; celem są komórki nowotworowe, zakażone wirusami i bakteriami wewnątrzkomórkowymi; nie wykazują aktywności żernej, mają zdolność do przylegania do komórki docelowej i jej zabijania przy udziale toksycznych cząsteczek wydzielanych z ziarnistości oraz indukcji apoptozy (pre-forming proteins- perforyny granulo lizyny i grazymy); wydzielają interferon gamma (IFN- gamma) działają na makrofagi i limfocyty Th; Cytotoksyczność zależna od przeciwciał: jest spowodowana występowaniem receptora FcR dla IgG na kom efektorowych (wykonawczych); receptor FcR wiąże przeciwciało związane z kom docelową, co pozwala na bezpośredni kontakt między komórką efektorową a kom docelową; kom posiadające receptor FcR są nazywane zabójcami; do komórek K należą: komórki NK, limfocyty T, monocyty eozyno file i inne kom mieloidalne.

4)tropizm wirusa HIV

Tropizm HIV: W zależności od stadium choroby zmienia się tropizm wirusa na początku wykazuje większe powinowactwo do makrofagów i limf. krwi obwodowej (M-tropowy), w końcowych stadiach choroby wykazują większy tropizm tylko do limf. krwi obwodowej (T-tropowy). T-tropowe tworzą zespólnie (syncytia) kom. zakażonych i niezakażonych - szybko ginące.

---