Diabeł ubiera się u Prady.
Film „Diabeł ubiera się u Prady” jest ekranizacją książki pod tym samym tytułem, napisanej przez Lauren Weisberger. Autorka przez rok pracowała jako asystentka redaktor naczelnej czasopisma Vogue, co pozwala przypuszczać, że historia przez nią opisana nie jest wyssana z palca.
Andy (Anne Hathaway), szuka posady po skończeniu studiów. Mimo, że jak na absolwentkę ma pewne osiągnięcia, nikt nie traktuje jej poważnie. Miranda Priestley (Meryl Streep), szefowa prestiżowego magazynu mody Runaway poszukuje asystentki. Znudziły jej się już wychudzone i dobrze ubrane, ale nieszczególnie inteligentne pracownice. Andy jest inna- niemodnie ubrana, za gruba, nie ma zielonego pojęcia o świecie mody, ale jest wyjątkowo zdeterminowana i inteligentna. Andy dostaje więc pracę, ale początkowo wydaje się, że ze współpracy nic nie wyjdzie. Dziewczyna zawala mnóstwo spraw (na przykład nie jest w stanie zmusić żadnego przewoźnika do zorganizowania dla swojej szefowej lotu w trakcie huraganu), a Miranda tego nie lubi. Ziemia ma się kręcić według jej zasad. Wkrótce jednak Andy odnajduje sposób na szefową i okazuje się, że potrafi radzić sobie całkiem nieźle. Przyjdzie jej jednak zapłacić wysoką cenę za utrzymanie posady- wali się jej życie osobiste, a całe życie obraca się wyłącznie wokół Mirandy.
Jak przy każdym filmie opartym na motywach książki, powstaje pytanie, na ile ekranizacja jest lepsza lub gorsza od oryginału. W tym przypadku trudno zawyrokować. Książka jest oczywiście pełniejsza, opisy tortur, zadawanych przez Mirandę swoim pracowniczkom, zapełniają większość stron. W filmie często są one jedynie „zasygnalizowane”. Ale moim zdaniem to akurat dobrze, ponieważ książka staje się w pewnym momencie nie do zniesienia. Czytelnik rzuca gromy na postać Mirandy Priestley. Widz zaledwie się dziwi. Meryl Streep dodała bowiem naczelnej ludzką twarz. Widzimy nie tylko potwora, jakim się stała, ale także kobietę, którą była. Widzimy, jakim ogromnym kosztem kieruje swoim imperium. Rozumiemy, jak bardzo cierpi na tym jej życie osobiste. Wreszcie film sugeruje, że Miranda doceniła Andy, gdy tymczasem w książce dziewczyna po zakończeniu pracy w Runaway musiała swoją karierę zawodową zaczynać praktycznie od zera. Jednym słowem- Amerykanie jak zwykle wygładzili i przyklepali to, co wystawało i podali nam w postaci strawnej papki.
Trzeba im jednak przyznać, że nie mieli zekranizować dzieła na miarę Ulisessa, tylko książkę z dziedziny rozrywkowych, w której doszukiwanie się głębi i wiedzy o świecie jest zwyczajnym nadużyciem. I to im się zdecydowanie udało. Film jest zabawny i przyjemny dla oka, zdecydowanie mniej denerwujący niż powieść. Dodatkowym smaczkiem są piękne ubrania noszone przez bohaterki. Większość kobiet pozazdrości im botków od Chanel, kozaków Jimmiego Choo, torebek od Prady itp. Meryl Steep jest jak zwykle świetna, zarówno jako zołza jak i porzucona przez męża kobieta, dobrze wypada także Stanley Tucci jako najbliższy współpracownik „potwora”- jedyny, który wydaje się ją rozumieć. Ładni ludzie, zabawne sytuacje, przyjemne zakończenie- czego więcej chcieć od dobrego filmu rozrywkowego?