M.Carrithers „Dlaczego ludzie mają kultury?”
Pytanie
Starożytny grecki Sokrates pytał: jak należy żyć? Nakłaniał o zastanowienia nad sobą. Poznać siebie możemy jedynie w relacji z innymi. Nasze społeczeństwo jest zmienne. Jeśli dyscyplina ma problem osiowy, to osiowy problemem antropologii jest różnorodność form ludzkiego życia społecznego. Istnieje mnóstwo różnorodnych kultur ludzkich, każda stanowi niesłychanie złożony i całkowicie kompletny sposób życia, który ogarnia językowe, rodzinne, ekonomiczne, polityczne i religijne wymiary doświadczenia. Fakt iż stanowimy gatunek, sugeruje iż mamy jakieś wspólną cechy. Dopóki nie ustali się jak opisywać różnorodność nie będziemy mogli naprawdę ustalić, jakie istnieją odmiany i tak dalej. Fakt, że człowieka kształtuje życie społeczeństwa, w którym się urodził jest najważniejszą cechą powszechnie a zarazem specyficznie ludzką tym co w sposób decydujący oddziela nas od zwierząt. Zakłada pewną właściwość umysłu, zdolność uczenia się, oraz inne umiejętności jak na przykład mowę, które nie mają wyraźnego odpowiednika wśród innych gatunków. Jesteśmy wszyscy równie sprawni w produkowaniu różnorodności kulturowej jak w utrzymaniu ciągłości. Antropologowie już od pewnego czasu zgadzają się, że kultura jest zasadniczo zmienna i niestała. Zwykliśmy przedstawiać kultury w czasie teraźniejszym. Wydarzenie zachodzące w społeczeństwie tradycyjnym mają charakter przypadkowy. Historyczny sposób pisania o innych społeczeństwach pozostawia wrażenie, jakby istniały tylko te społeczeństwa i te kultury, które pojawiły się w świecie nagle i spontaniczne. Antropologia zajmuje się jedynie kulturami a nie ich przeszłością, pochodzeniem czy zmianami w ich obrębie. Faktycznie odtwarzamy tradycję niż ją kopiujemy. Badanie innych społeczeństw wymaga dużo czasu i energii, ponieważ nasze pierwsze, naiwne rozumienie prawie na pewno będzie błędne. Mirnikiem zrozumienia jest zdolność do wykorzystania w nowy sposób tego, czego się człowiek nauczył, a nie tylko ślepe kopiowanie czynności innych ludzi. Pisarze mutualistyczni traktują ludzi jako nierozerwalnie powiązanych ze sobą wzajemnymi osobistymi relacjami.
Naukowy straszak
Nie jesteśmy zwierzętami biernie kształtowanymi przez nasze społeczeństwa i kultury, ponieważ również wytwarzamy społeczeństwa i przestawiamy je na nowe sposoby życia a to wymaga umiejętności. W myśli narracyjnej- streszcza się ludzkie uspołecznienie dzięki niej bowiem ludzie mogą działać ze świadomością akcji w której są zanurzeni. Etnografia polega na konstruowaniu mapy zróżnicowania ludzkiego możliwości źródło wiedzy o ludzkiej różnorodności. Antropologowie muszą sami poddać się ocenie by poznać oceny ludzi. Badania opierają się na doświadczeniu osobistym, zdolnościach, wiedza antropolog. nie jest absolutna, jest rzetelna. Na ostateczny opis składa się w rzeczywistości to co etnograf wybrał z tego co zrozumiał z tego co jego informatorzy powiedzieli mu z tego co zrozumieli. Etnografia to dyscyplina interpretacyjna której celem jest zrozumienie i przekład kultury to znaczy uczynienie tego co niezrozumiałe- zrozumiałym. Antropologia przeciwnie dążyłaby do wyjaśnienia naukowego, cech umysłowych.
Problem polega na odziedziczonej i skróconej wersji nauk ścisłych i przyrodniczych, która wywiera tak głęboki wpływ na wielu autorów w dziedzinie nauk społecznych. Nauka jest działalnością człowieka, nie wyalienowała się, tak bardzo ze świata ludzkiej praktyki, by wyprodukować prawdę absolutną, zaufanie i samej siebie. Nauka ma historię społeczną i intelektualną mogą się bowiem pojawić nowe pojęcia dowodu i argumentacji stare mogą znikać.
Ziemianowski -rozumienie wiedzy naukowej- społeczności tych którzy wiedzą, tego co mogą zgodnie postrzegać oraz tego w czym dochodzą do porozumienia. Społeczność składa się z tych wszystkich którzy zasadniczo mogą postrzegać i relacjonować te same zjawiska przyrodnicze.. Ludzie potrafią podobnie postrzegać rzeczy, uzgadniać między sobą spostrzeżenia i dzielić się nimi.
Wzorzec nie może być prawdziwy ani fałszywy, jest wierny dobrze albo źle określony. Wiadomość pełni funkcje: przekazuje do archiwum informacje o datach, miejscach, porze dnia., nie są intersubiektywne, udostępniają wzorce wszystkim. Antropologowie posługują się kodem praktycznym, który chroni przed uproszczoną interpretacją tych wydarzeń. Do najbardziej przekonywujących wzorców, którymi posługują się etnografowie należą te które do sytuacji angażują pewną liczbę osób dodają jeszcze jeden poziom złożoności, mianowicie zmianę i ruch w czasie. Sam wzorzec jest rozpoznawalny niezależnie od jakiejkolwiek konkretnej wiadomości, która mogłaby się z nim wiązać.
Wzorce narracyjne, których tworzywem są ludzie ze swymi intencjami, postawami i pojęciami tkwiącymi w nurcie akcji, są najbardziej skomplikowane. Antropologom również potrzebne jest takie rozumienie narracyjne. Ale od tego zrozumienia przechodzą oni do skonstruowania czegoś innego, poglądu nie społeczeństwo albo kulturę ujętego w charakterystyczną dla antropologii formę myśli paradygmatycznej. Narracja zakłada gruntowne intersubiektywne sprawozdanie z emocji, intencji, postaw i motywów. Wzorzec stanowi raczej syntezę, artefakt, ale narzucono mu pewne ograniczenia.
Zdarza się , że dowód wyrasta nie dzięki skończonej kompetencji, lecz wskutek bardzo długiego procesu uczenia się. Istnieją dwa rodzaje wiedzy. W.praktyczna używana w życiu społecznym, ma ona charakter osobisty.