Dlaczego ludzie w Księdze Rodzaju przeżywali tak długie życie?

To, dlaczego ludzie opisywani w Księdze Rodzaju przeżywali tak długie życie, jest dla nas w pewnym sensie zagadką. Na ten temat istnieje wiele teorii wysuwanych przez biblijnych nauczycieli i naukowców. Genealogia opisana w piątym rozdziale Księgi Rodzaju wymienia pobożnych potomków Adama, w którego rodzie w końcu narodzi się Mesjasz. Bóg najprawdopodobniej błogosławił tę rodzinę bardzo długim życiem, ponieważ była ona pobożna i posłuszna. Choć jest to prawdopodobne, Bóg nigdzie nie ogranicza długiego życia do ludzi, o których mówi 5 rozdział Księgi Rodzaju. Co więcej poza Henochem w Biblii nie ma mowy o żadnym innym człowieku, który żyłby w szczególnej pobożności. Prawdopodobnie każdy w tamtym czasie żył po kilkaset lat. Oto czynniki, które mogły mieć na to wpływ.

Księga Rodzaju 1:6-7 wspomina sklepienie pośród wód, które otaczały ziemię. Takie sklepienie stworzyło „efekt cieplarniany” na całej ziemi, co zablokowało wiele z promieniowania, które dziś oddziałuje na ziemię. Z tego wynikły idealne warunki do życia na ziemi. Wydaje się, że takie właśnie panowały warunki, biorąc pod uwagę, jak szybko po potopie zmniejszyła się długość życia ludzi. Księga Rodzaju 7:11 jasno zaznacza, że w trakcie potopu z upustów nieba wylały się wody na ziemię, co zakończyło erę doskonałych warunków. Porównajmy czas sprzed potopu (Księga Rodzaju 5:1-32) z czasem po nim (Księga Rodzaju 11:10-32). Nagły potop obniżył długość życia ludzi lat w zdecydowany sposób.

Kolejnym czynnikiem warunkującym długość życia jest fakt, że kilka pierwszych pokoleń po stworzeniu nie miało wielu błędów genetycznych. Adam i Ewa zostali stworzeni jako ludzie doskonali. Byli oni na pewno w wysokim stopniu odporni na choroby i zarazy. Ich potomkowie odziedziczyli te cechy, podobnie mało chorób. Jednak z czasem, w wyniku grzechu, ludzki genotyp stał się niedoskonały, i ludzie stawali się coraz bardziej podatni na śmierć i choroby. Z tego wynikło nagłe ograniczenie długości życia.