Św. Szczepan
(zm. w 36 r)
Pierwszy męczennik. Jeden z siedmiu diakonów wybranych przez apostołów do posługiwania ubogim. Byli to mężowie „cieszący się dobrą sławą, pełni Ducha i mądrości", czyli mający zaufanie ludzi. Pan Jezus zapowiedział, że tym, którzy w Niego uwierzą, towarzyszyć będą nadzwyczajne znaki. Przepowiednia ta spełniła się. Św. Szczepan czynił cuda - uzdrawiał chorych, wyrzucał złe duchy. „Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły" - stwierdzili pewnego dnia apostołowie i polecili swym uczniom, aby wybrali spośród siebie kilku godnych zaufania braci, którzy będą posługiwać ubogim. Jednym z o wybrańców był nawrócony Grek - Szczepan. Wszyscy myśleli, że wraz z innymi zajmie się dziełami miłosierdzia, tymczasem poczuł powołanie do nauczania.
Mówił o prorokach prześladowanych w swej ojczyźnie i o Mesjaszu zdradzonym i ukrzyżowanym przez tych, którzy winni Mu byli cześć. Nie spodobało się to starszyźnie żydowskiej. Nikt jednak nie był w stanie sprostać jego mądrości. Dopiero zeznania podstawionych świadków pozwoliły postawić mu zarzut bluźnierstwa. Sąd odbył się szybkę, a wyrok mógł być tylko jeden - śmierć.
Zgodnie z żydowskim obyczajem wyrzucono skazańca poza miasto. Tam posypały się na niego kamienie. Szczepan osunął się na kolana. „Panie, nie poczytaj im tego grzechu” zdołał jeszcze zawołać i skonał. Kult św. Szczepana rozwinął się zaraz po jego śmierci. Jest patronem diakonów i kamieniarzy. Jego święto przypada 26 grudnia, w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia.
Ewa Stadtmuller
Dominik 45 (2006) s. 7