DLACZEGO WŁAŚNIE TY?


PROLOG: ZŁOTY CHŁOPIEC?


Why did we tell you then
You were always the golden boy then
And that you'd never lose that light in your eyes?*
"Poles Apart", Pink Floyd


- Harry, do diabła... myślałem, że ci zależy!
- Ależ zależy, Mark. Także na moich błonach bębenkowych, więc, jeśli możesz, przestań wrzeszczeć. - Głos Harry'ego Pottera był spokojny, nawet ziewnął leniwie, zanim wstał z kanapy, z której przez ostatnie pół godziny obserwował swojego obecnego, mugolskiego chłopaka, odstawiającego przed nim scenę zdradzonego kochanka. „Mam z głowy kolejny, zakichany związek. Świetnie. Pora skończyć z tym gównem, i to jak najszybciej” - pomyślał patrząc na, już wkrótce, byłego partnera, z wyżyn swojego dość imponującego wzrostu.
Mark zamkną usta i gapił się uparcie w podłogę. Harry tylko westchnął, znudzony, tak dobrze wiedząc, co teraz nastąpi. Zawsze działo się tak samo.
- Mark - zaczął, podobnie jak zaczynał wiele razy wcześniej, tylko imiona się zmieniały. Próbował załagodzić zbliżającą się sprzeczkę.
Odkąd Chłopiec-Który-Przeżył stał się jednym z najsławniejszych i najbardziej docenianych mugolskich pisarzy, przyzwyczaił się, że zawsze robi to, czego chce. Nikt nie mógł go powstrzymać, nawet stojący przed nim, ze wzrokiem ciągle wbitym w ziemię, młody mężczyzna.
- Spójrz na mnie - kontynuował Harry, spokojnie, ale stanowczo.
Jego głos zmusił drugiego chłopaka do poddania się i podniesienia głowy.
Harry przez chwilę patrzył w ciepłe, brązowe oczy Marka, miękkie rysy jego przystojnej twarzy i piękne, czerwone usta, teraz lekko drżące w niepewnym oczekiwaniu.
„Taki, jak wszyscy inni. W kółko to samo.”
- Dobrze - odezwał się wreszcie zmęczonym głosem i westchnął. - Co mam powiedzieć? Naprawdę było miło. - Zauważył, jak Mark cofnął się, słysząc czas przeszły. Potrząsnął głową i kontynuował, zdecydowany zakończyć tę smutną konfrontację raz na zawsze. - Wiesz, jak to jest. Po prostu przyjmij do wiadomości, że wszystko skończone. Teraz boli, ale już niedługo zrozumiesz, że tak jest lepiej. - Harry zakończył, pozwalając słowom, opuszczającym jego usta, brzmieć w sposób poufały i zażyły.
Czekał cierpliwie na odpowiedź, na reakcję, którą - ze względu na spore doświadczenie w zakańczaniu związków - mógł łatwo przewidzieć: gniewny krzyk i słowa „Ty gnojku! Potrzebowałeś mnie tylko do łóżka!”, albo szloch i „Proszę, przemyśl to jeszcze raz.”
Ale jak wiadomo, każda reguła ma swoje wyjątki. Kiedy po minucie ciszy nie dostał żadnej odpowiedzi, Harry'emu przyszło do głowy, że być może właśnie miał do czynienia z takim wyjątkiem.
- Mark? - zapytał wreszcie, poganiany pragnieniem zakończenia tego jak najszybciej.
Chłopak wyrwał się z transu i jak gdyby po raz pierwszy skupiając uwagę na swoim partnerze, uśmiechnął nieznacznie.
- Rozumiem, Harry - szepnął po prostu.
„Grzeczny chłopiec” - pomyślał Potter, nieznacznie zaskoczony przez dziwny spokój, rozchodzący się po całej jadalni.
Nagle Mark westchnął, ponownie koncentrując się na Harrym.
- Teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko, chciałbym wyprowadzić się jak najszybciej - powiedział podnosząc wzrok na spotkanie zielonego spojrzenia. - Mógłbyś wezwać dla mnie taksówkę?
Harry zmrużył oczy, kiwnął głową i złożył zamówienie, korzystając z bezprzewodowego telefonu, leżącego na kanapie. Potem odwrócił się w stronę Marka, badając dziwnie pusty wyraz jego twarzy.
- Będzie za dziesięć minut - powiedział, szukając jakiegoś rodzaju reakcji.
Mark tylko kiwnął głową.
- Dzięki. Pójdę zabrać swoje rzeczy.
Harry zamrugał, gapiąc się na znikającą w korytarzu sylwetkę, ale po chwili uśmiechnął zadowolony, że chociaż raz wszystko poszło gładko.
Po kilku minutach były kochanek wrócił, niosąc jedną torbę.
- Pomóc ci? - Harry wykazał wymaganą przez sytuację grzeczność.
- Nie, nie trzeba. To jest lekkie - odpowiedział Mark i wtedy zadzwonił telefon.
Harry odebrał, porozmawiał chwilę i odwrócił się do drugiego mężczyzny:
- To dozorca. Mówił, że samochód czeka.
Mark kiwnął głową i ruszył w stronę wyjścia. „Coś jest nie tak” - pomyślał Harry i zmarszczył brwi patrząc, jak chłopak otwiera drzwi. Wyszedł, ale zaraz za progiem zatrzymał się.
- Harry - zawołał cicho, nie odwracając się jednak.
Potter ponownie zmarszczył brwi. „Czyż dopiero co nie przyszło mi do głowy, że coś jest nie tak?” - pomyślał sarkastycznie.
- Tak? - zapytał świadomy, że sytuacja dojrzała do ostatecznego zakończenia.
- „Najwspanialsze, czego możesz w życiu doświadczyć, to kochać i być kochanym.” - Jego były partner zacytował spokojnym głosem.
Harry zmarszczył brwi. „O co mu, do diabła, chodzi?” - pomyślał lekko poirytowany.
- Kiedy pierwszy raz to powiedziałem, roześmiałeś się - kontynuował Mark z nutą wesołości w głosie. - Stwierdziłeś, że to gówno prawda i najprawdopodobniej miałeś rację. Mimo to, Harry, daj mi znać, kiedy nauczysz się kochać. Jeżeli to kiedykolwiek nastąpi. Ponieważ Zakochany Harry Potter nie jest czymś, co widuje się na co dzień. Za nic w świecie nie chciałbym stracić możliwości zobaczenia tego.
Harry zacisnął palce wokół klamki, ale nie odezwał się.
- Dobrze, znikam już. - Mark westchnął. - Ale nie zapomnij dać mi znać. Nie sądzisz, że chociaż tyle jesteś mi winien? - Gdy kończył mówić, wesołość w jego głosie przekształciła się w żądlący sarkazm.
Kiedy Harry po raz kolejny nie skomentował, Mark tylko wzruszył ramionami, odczekał chwilę i już bez słowa wyszedł.
Cudowny Chłopiec zamknął powoli drzwi i oparł się o nie. Wcale nie czuł się tak pogodny, jak mogłoby sugerować jego przezwisko. Absolutnie nie. Sam siebie przeklinał, że tym razem potraktował sprawę ze zbyt dużym lekceważeniem.
„Nigdy więcej nie podchodź do tego tak łatwo. Dzień, w którym przestanę być ostrożny, będzie dniem, w którym utknę z jednym z tych irytujących dupków” - pomyślał ze złością, czując, jak coś porusza się wewnątrz jego klatki piersiowej.
I zanim to dziwne uczucie mogłoby przybrać na sile, uderzył w drzwi zaciśniętą pięścią. Ból był na tyle duży, że oczyścił jego umysł ze wszystkiego, co w słowach Marka mogło dotkać go bardziej, niż był w stanie tolerować.
Zmrużył zielone oczy i dopiero, kiedy żądlące uczucie w lewej ręce zaniknęło, poczuł się odrobinę zrelaksowany. Pozwolił, żeby na wargi wpełzł mu pełen wstrętu uśmieszek.
- Cholerna miłość - wymamrotał jadowitym głosem. - Przeklęta, cholerna, głupia rzecz, nazywana miłością - dodał już głośno w kierunku pustej jadalni.
A potem, słysząc dźwięk swoich własnych, gniewnych słów, zaczął się śmiać histerycznie.


*Czemu ci powiedzieliśmy, że
Zawsze byłeś złotym dzieckiem
I że nigdy nie stracisz tego światła w oczach
(tłumaczenie - Paweł Rumian)


ROZDZIAŁ I: SZALONY DIAMENT


Remember when you were young, you shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky.
Shine on you crazy diamond.
You were caught in the crossfire of childhood and stardom,
blown on the steel breeze.
Come on you target for faraway laughter,
come on you stranger, you legend, you martyr, and shine!*
"Shine On You Crazy Diamond I-V", Pink Floyd


Harry spacerował ulicami Soho. Zaledwie godzinę temu opuścił zacisze swojego mieszkania, próbując uciec od panującej w nim dusznej i napełnionej ciężkimi, niechcianymi uczuciami atmosfery. Wdychał głęboko chłodne i wilgotne powietrze późnozimowego wieczoru, próbując skoncentrować się na zapominaniu o irytującej obecności poczucia winy w jego piersi.
Czekając na zmianę świateł, spojrzał na zegarek. „Pół do dziesiątej” - zarejestrował, nieznacznie rozczarowany, że jeszcze nie odniósł sukcesu w staraniach wyrzucenia z głowy słów Marka. - „Wydaje się, że dziś wieczorem będę do tego potrzebował małej pomocy.”
W końcu zdecydował się, przekroczył jezdnię i przeszedł jeszcze kawałek, wypatrując odpowiedniego miejsca, gdzie mógłby napić się czegoś wystarczająco silnego, aby spłukać gnieżdżący się w jego ustach posmak goryczy.
W końcu, przy bocznej uliczce, znalazł to, czego szukał. Zaciekawionym spojrzeniem obrzucił eleganckie, ale w żaden sposób nieoznaczone wejście.
„To musi być jakiś klub. Dziwne, że nigdy wcześniej o nim nie słyszałem” - rozważał, popychając drzwi. Jego wejściu towarzyszył cichy gong. Harry zmrużył oczy, próbując dostosować wzrok do panującego w pomieszczeniu półmroku, kiedy nagle poczuł obok siebie czyjąś obecność. Obrócił się i stanął naprzeciw dość młodej, uśmiechającej się do niego ciepło, kobiety.
- Dobry wieczór. Miło mi pana powitać. Czy mogłabym zabrać pana płaszcz i zobaczyć kartę członkowską? - zapytała grzecznie.
Harry zamrugał z zaskoczenia, a potem wzruszył ramionami.
- Przepraszam, ale nie mam żadnej karty - powiedział.
Kobieta kiwnęła głową i jeszcze raz się uśmiechnęła.
- To żaden problem. Czy mógłby pan zaczekać chwileczkę?
Harry wzruszył ramionami, co zostało odebrane jako zgoda, i dziewczyna odeszła pospiesznie, z niezmiennym uśmiechem na ustach. Teraz, na spokojnie, wreszcie zauważył, że stoi w czymś w rodzaju poczekalni. Główna sala klubu znajdowała się za dużymi drzwiami, za którymi zniknęła przed chwilą ładna kobieta. Nie znosił czekania i w każdym innym przypadku odszedłby natychmiast, ale tym razem ciekawość była silniejsza i dodatkowo pozwalała na chwilę zapomnieć o jego kłopotach.
Kiedy ciągle zastanawiał się, co to za miejsce, drzwi otworzyły się, ponownie ukazując znajomą dziewczynę, u boku której kroczył wysoki, przystojny mężczyzna, w wieku około czterdziestu lat.
Nowoprzybyły podszedł do niego i uśmiechając się ciepło wyciągnął rękę.
- Jestem szczęśliwy mogąc gościć w moim klubie Harry'ego Pottera.
Harry, słysząc te słowa, zmarszczył brwi, ale sięgnął po oferowaną dłoń i potrząsnął nią mocno.
- Ja również cieszę się z naszego spotkania.
- Nazywam się Kaul. Matt Kaul.
- Miło mi, panie Kaul. - Harry skinął głową. - Muszę przeprosić, że nie mam tej... karty członkowskiej - dodał, co wywołało grymas rozbawienia na wąskich wargach mężczyzny.
- Nie sądzę, żeby Harry Potter jej potrzebował - zapewnił go obracając się w stronę dziewczyny. - Dana, moja droga, zabierz od pana Pottera płaszcz i zaprowadź go do środka - polecił spokojnym głosem, a potem z powrotem skupił uwagę na Harrym. - Przykro mi, ale w tej chwili jestem bardzo zajęty. Zostawiam jednak pana w dobrych rękach. Życzę miłej zabawy - powiedział i odszedł.
Harry, lekko zdezorientowany, wzruszył ramionami, oddał kobiecie swoje okrycie i skierował się za nią do wewnątrz. Dana zaprowadziła go do dyskretnie położonego stolika.
- Zaraz przyślę kogoś po zamówienie, sir - powiedziała i oddaliła się.
Rozejrzał się wokoło dostrzegając dziwne, rozjaśniające pomieszczenie światło, coś w rodzaju miękkiego błękitu, który sprawiał, że wszystko wydawało się być jak gdyby pod wodą. Miejsce wyglądało na miłe. Wystarczająco wytworne, żeby zaspokoić jego gust, a jednocześnie na tyle relaksujące, aby ukoić nerwy. Uśmiechnął się nieświadomie, rozsiadł na krześle i zaczął przeglądać menu.
- Czym mogę służyć? - łagodny głos przerwał jego zamyślenie.
Harry pokiwał głową.
- Mógłbyś powiedzieć mi, co to... - zaczął podnosząc spojrzenie na kelnera i przerywając nagle, kiedy już skupił na mężczyźnie wzrok. Zamrugał kilka razy w zdumieniu.
Kelner pisał coś w notatniku i nie zwrócił uwagi na zszokowane spojrzenie Harry'ego. Ciągle był zajęty wykonywaną czynnością, więc wzrok Pottera mógł zarejestrować, jak niebieskie światło odbija się od niewiarygodnie jasnych włosów, tworząc wokół nich dziwną aureolę. Dłuższe, platynowe kosmyki opadały odrobinę nieporządnie na bladą twarz, której śmietankowobiały, nieskazitelny odcień nie był czymś często spotykanym.
Harry ponownie zamrugał, odzyskując w końcu opanowanie, a w tym samym momencie mężczyzna podniósł na niego wzrok. W srebrnych oczach zagościł szok. Potter uśmiechnął się widząc taką reakcję, a kiedy blondyn otworzył usta, aby coś powiedzieć, uśmiech ten poszerzył się jeszcze bardziej. Cokolwiek mężczyzna chciał powiedzieć, Harry zapobiegł temu odzywając się pierwszy.
- Cześć, Malfoy.
Po tej wypowiedzi szok w spojrzeniu Draco zniknął, zastąpiony przez nagły, zimny gniew. Jego oczy zwęziły się, a jasnosrebrzysty kolor tęczówek stał się teraz stalowoszary.
„To właśnie mógłbym nazwać dobrą zabawą” - pomyślał Harry z rozbawieniem. - „Nieważne, jak okropny był ten dzień, przyjemność oglądania Draco Malfoya jako mugolskiego kelnera, mojego mugolskiego kelnera, nawet najgorsze chwile uczyni wartymi przeżycia” - rozważał, ciągle się uśmiechając.
Draco patrzył na niego z góry, czując coś w rodzaju godnej ubolewania desperacji, ale nie istniała żadna siła, która zmusiłaby go do pokazania tych uczuć swojemu najgorszemu wrogowi. Najgorszemu koszmarowi, poprawił się w myślach, lustrując pomieszczenie tylko po to, aby upewnić się, że nikt na nich nie patrzy.
- Potter, czego chcesz? - wycedził ze złością.
- No, no, Malfoy, czy masz w zwyczaju służyć - Harry sarkastycznie podkreślił ostatnie słowo - klientom w ten sposób? Jeśli tak, pan Kaul powinien rozważyć twoje zwolnienie - dodał, ciągle rozradowany i zadowolony z przewagi, jaką miał nad drugim mężczyzną.
Dla Harry'ego Draco Malfoy był wrzodem na tyłku przez siedem lat i obojętne, jak bardzo on i jego przyjaciele starali się go ignorować, oślizgły dupek zawsze drwił z nich bezlitośnie.
„To jest w porządku. Malfoy zasłużył sobie na odrobinę zemsty” - pomyślał i zaczął rozważać, jaki powinien wykonać następny ruch, aby rozdrażnić byłego, ślizgońskiego idola. Tak bardzo pogrążył się w tych przyjemnych kontemplacjach, iż prawie nie zauważył, że Draco patrzy na niego z szeroko otwartymi oczami, w których widoczne było coś na kształt... „Czy on się boi?” - Harry zmarszczył brwi.
- Coś nie w porządku, Malfoy? Jesteś aż tak przywiązany do tej pracy? Wiesz, obsługiwanie innych ludzi to coś, co ci naprawdę pasuje - skomentował, wpatrując się w rozmówcę bardzo uważnie, aby nie przegapić nawet najmniejszej reakcji.
„A więc uderzyłem w czuły punkt” - stwierdził z zadowoleniem, kiedy zauważył, jak kłykcie Malfoya zbielały, gdy zacinał palce na notesie. Harry czekał cierpliwie, co jeszcze się wydarzy. Kiedy zobaczył, jak Draco otwiera usta, był pewien, że zaraz usłyszy jakąś przykrą ripostę. Cokolwiek nie przyszłoby Harry'emu do głowy, okazało się bezużyteczne, ponieważ drugi mężczyzna po prostu spuścił wzrok i zapytał:
- Co mogę panu podać?
Potter zamrugał z zaskoczenia, ale szybko pozbierał się i roześmiał.
- Nieźle grasz swoją rolę, Malfoy.
Blondyn nie odpowiedział, ale jego wzrok ciągle był wbity w ziemię, a usta zaciśnięte w cienką linię.
„W żaden sposób nie uda ci się pozbawić mnie zabawy” - pomyślał Harry ze złością. Właśnie miał powiedzieć coś naprawdę paskudnego, kiedy do ich przyjacielskiej pogawędki wtrącił się ktoś jeszcze.
- Panie Potter, Draco - rozległ się głos Kaula. - Miło widzieć, że już się poznaliście.
Harry zmarszczył brwi. W tonie głosu mężczyzny było coś niepokojącego, a w sposobie, w jaki Malfoy zamknął oczy, westchnął niedostrzegalnie i wzdrygnął się nieznacznie, coś naprawdę złego.
- Draco, przynieś dla mnie i pana Pottera Möet et Chandon** - odezwał się niespodziewanie Kaul, wytrącając Harry'ego z zamyślenia.
- Tak, Matt - szepnął Draco, odchodząc w pośpiechu.
Właściciel klubu uśmiechnął się i usiadł blisko Harry'ego.
- Draco to dobry chłopiec - powiedział ciepło, ciągle patrząc na oddalającą się, smukłą sylwetkę jasnowłosego. - Naprawdę bardzo, bardzo dobry - dodał, odwracając się teraz do swojego rozmówcy.
Harry zmarszczył brwi i wpatrywał się w mężczyznę badawczo.
- Was dwóch nieźle by do siebie pasowało - powiedział Kaul. - I nawet jeśli jestem o niego bardzo zazdrosny, rozważałem możliwość wypożyczenia go panu na dzisiejszą noc.
Potter przymknął oczy. Jego mózg kilka razy przetworzył usłyszane słowa, zanim zaakceptował ich niewątpliwe znaczenie.
- Powiedzmy, że to będzie prezent na powitanie nowego członka klubu, panie Potter - mężczyzna dokończył wypowiedź.
Harry odezwał się, zanim zdążył pomyśleć, co robi.
- To bardzo miło z pana strony, panie Kaul, ale nie sądzę, żeby się zgodził.
- A dlaczego miałby się nie zgodzić? - mężczyzna roześmiał się lekko. - Musi to zrobić. Niestety, w tych sprawach nie ma wyboru - dodał patrząc Harry'emu prosto w oczy.
„Co ty, do diabła, wyprawiasz?” - tylko tyle zdążył pomyśleć, zanim Draco wrócił do stolika, niosąc zimną butelkę szampana i dwa kieliszki na cienkich nóżkach. Umieścił wszystko ostrożnie na stole i już się odwracał, aby odejść, ale głos Kaula zatrzymał go.
- Draco?
Malfoy, słysząc swoje imię, znieruchomiał.
- Idź się ubrać. Dzisiejszy wieczór spędzisz z panem Potterem.
Draco nie odpowiedział. Jedyne, co czuł, to jakby ktoś pozbawił go oddechu. „To tylko koszmar. Pieprzony sen. Zaraz się obudzę i...” - próbował przekonać sam siebie i, być może, odniósłby sukces, gdyby nie głos Kaula, który przywrócił go do rzeczywistości.
- Mam na myśli całą noc, Draco, więc nie ma potrzeby, abyś tu wracał. Zobaczymy się jutro wieczorem.
Draco nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, ale z wielkim wysiłkiem zmusił się, żeby słowa, do których używania był już tak bardzo przyzwyczajony, opuściły jego usta.
- Tak, Matt - zaledwie szepnął, zanim odszedł.
Harry przyglądał się całej scenie z obojętną ciekawością, a jego sumienie, lub to, co z niego pozostało, tym razem, dla odmiany, zostawiło go samego.
„Będę pieprzył Malfoya. Cudownie, czyż to nie jest znakomita okazja do zemsty?” - pomyślał uśmiechając się złośliwie.
W końcu skupił uwagę na Kaulu, który właśnie otwierał szampana.
- Wie pan, panie Potter, coś tak delikatnego musi być podawane na zimno - powiedział nalewając złoty płyn do kieliszka Harry'ego.
Potter zastanawiał się nad treścią tych słów, powoli sącząc drogi trunek.
- Tak, panie Kaul, ma pan absolutną rację - odparł w końcu, uśmiechając się z zadowoleniem.

***

* Pamiętasz, gdy byłeś młody
Błyszczałeś niczym słońce
Błyszcz dalej, Szalony Diamencie
Teraz w twoich oczach czegoś brakuje
Są jak niebo z czarnymi dziurami
Błyszcz dalej, Szalony Diamencie
Złapano cię w krzyżowym ogniu
Dzieciństwa i gwiazdorstwa
Wyniesiono stalowym podmuchem
Tak więc chodź ty ofiaro dla śmiechu z oddali,
Chodź, nieznajomy, micie, męczenniku, i błyszcz!
(tłumaczenie - Adam Dąbrowski)


**Möet et Chandon - marka jednego z najbardziej znanych i ekskluzywnych szampanów.

ROZDZIAŁ II: ZAKAZANY OWOC


I would tell you about the things
They put me through
The pain I've been subjected to
But the Lord himself would blush
The countless feasts laid at my feet
Forbidden fruits for me to eat
But I think your pulse would start to rush*
"Walking In My Shoes", Depeche Mode


- Tak więc, Malfoy, co cię przygnało do mugolskiego świata?
Draco szedł obok niego spokojnie, nie odpowiadając na zadane pytanie.
Opuścili klub zaledwie minutę temu i teraz zmierzali do mieszkania Malfoya. Od momentu wyjścia blondyn milczał, blade ręce wcisnął do kieszeni płaszcza, a jego spojrzenie wędrowało gdzieś daleko.
Harry przez chwilę milczał, ale kiedy milczenie Draco stało się uporczywe, odezwał się ponownie.
- Spodziewałem się raczej, że będziesz wiódł szczęśliwe życie w rodzinnej rezydencji, bawiąc się ze swoim ukochanym tatusiem w małego Śmierciożercę - zaszydził.
„Wspaniale. Teraz jest zmuszony, żeby coś odpowiedzieć” - pomyślał, kiedy Draco stanął nagle w miejscu. Niestety, szybko został wyprowadzony z błędu, bo Malfoy wyjął tylko z kieszeni lekko pogniecioną paczkę Malrlboro i zapalił papierosa.
Harry zmarszczył brwi.
- Od kiedy palisz? - zapytał.
Draco zaciągnął się i obrócił w jego stronę.
- A odkąd jesteś takim upierdliwym dupkiem, Potter? - wycedził dokładnie tak, jak robił to za starych, dobrych czasów w Hogwarcie.
„Nareszcie. W końcu prawdziwy Malfoy!” - pomyślał uszczęśliwiony Harry, zadowolony z reakcji, jaką wywołał.
- Dobrze wiedzieć, że są rzeczy, które się nigdy nie zmieniają - odparł, uśmiechając się złośliwie. - A teraz opowiedz mi, dlaczego bogaty, zepsuty dzieciak żyje i pracuje jak mugol? Jeżeli można to nazwać pracą. - Jego głos przepełniony był szyderstwem.
Malfoy ponownie zaciągnął się dymem i wbił w Harry'ego zimne spojrzenie szarych oczu.
- Posłuchaj, Potter. Skoro tego chcesz, możemy się dzisiaj pierdolić. Ale tylko tyle. Koniec i kropka, rozumiesz? Więc przestań zadawać te gówniane pytania na temat mojego życia. Nie mam zamiaru niczego ci mówić - przerwał i spuścił wzrok. - A ty, uwierz mi, nie chcesz tego słuchać - dodał, cichszym już głosem.
Harry wzruszył ramionami.
- W porządku, Malfoy. Nie będę pytał o twoje życie, ale chciałbym wiedzieć, dlaczego ten mężczyzna był tak pewien, że nie odmówisz jego żądaniom?
- Nigdy się nie poddajesz, prawda? - Draco westchnął i potrząsnął głową. - Mam u niego dług - wyjaśnił zwięźle.
- I właśnie w ten sposób go spłacasz? - Harry, kierowany nagłą ciekawością, drążył temat.
- Dokładnie - wymamrotał Malfoy.
- Ile mu jesteś winien?
- Trzydzieści pięć tysięcy funtów.
W tym momencie nie było już nic więcej do dodania, dlatego przez jakiś czas szli w milczeniu. Ciszę, niespodziewanie, przerwał Malfoy
- Kto by pomyślał, że cudowny Harry Potter okaże się ciotą? - zastanowił się głośno, brzmiąc na nieznacznie zaskoczonego, tak, jakby ten drobny szczegół przyszedł mu do głowy po raz pierwszy.
Harry, zupełnie rozdrażniony tą uwagą, zmarszczył brwi.
- A kto mógłby przypuszczać, że mister Władca Świata skończy jako kurwa? - skontrował złośliwie.
Jeżeli jego słowa zraniły Malfoya, nie pokazał tego po sobie, wzruszył tylko ramionami i wyrzucił niedopałek.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział Draco, kiedy stanęli przed starym budynkiem. - Winda jest zepsuta - Malfoy odezwał się ponownie, zmęczonym głosem, kiedy przekroczyli drzwi wejściowe. - Mieszkam na ósmym piętrze - dodał i ruszył w stronę schodów.
Kiedy dotarli wreszcie do mieszkania, Harry sapał odrobinę, za to Draco nie był nawet spocony. Potter obserwował jego nienaturalnie bladą skórę, kiedy blondyn szukał w kieszeni kluczy.
- Naprawdę, Potter. Jeszcze nie zacząłem, a ty już jesteś zdyszany - powiedział nagle, kpiącym głosem.
Harry wbił w niego spojrzenie.
- Bardzo się cieszę, że uważasz tę sytuację za zabawną, Malfoy. Na twoim miejscu nie byłbym taki zadowolony. Naprawdę - parsknął głosem pełnym jadu.
Draco obrócił się do niego, zaciskając dłoń na kluczach.
- Potter, niczego o mnie nie wiesz, więc nie zakładaj, że masz choćby blade pojęcie, co czuję - warknął i przymknął oczy wciągając głęboko powietrze, jak gdyby próbował odzyskać swój zimny spokój. - A teraz pozwól, że odwalimy to, co musimy, żebym mógł zacząć ciężką pracę nad próbą zapomnienia, że to... to się w ogóle wydarzyło - dokończył i wreszcie otworzył drzwi.
Weszli do środka, Draco zdjął płaszcz i rzucił go na starą kanapę. Harry zrobił to samo i przez długą chwilę patrzyli na siebie nawzajem. W końcu Draco rozbił ciszę.
- Potter, mógłbyś coś dla mnie zrobić? - zapytał powoli.
Harry wzdrygnął się lekko na tę dziwną prośbę, prośbę od kogoś takiego, jak Malfoy, ale dzisiejszej nocy wszystko było dziwne, prawda? Więc tylko kiwnął głową, gotowy wysłuchać, czego Malfoy od niego chce.
- Nic nie mów - Draco powiedział miękko, niemal żarliwie.
I Harry ponownie skinął głową, nawet nie wiedząc, dlaczego to robi.
Przez długą chwilę patrzyli na siebie uważnie, aż w końcu Malfoy spuścił wzrok i przesunął smukłe palce w kierunku guzików swojej koszuli. Zaczął je odpinać, powoli, tak, że moment później Harry mógł zobaczyć jego nagą klatkę piersiową, szczupłą, ale wyraźnie zarysowaną pod śmietankową, nieskazitelną cerą. Kiedy Draco zbliżył się do niego, niwelując oddzielającą ich przestrzeń, Potter nieświadomie oblizał usta. Najpierw jego ręce osiągnęły pierś Harry'ego, pieszcząc ją lekko przez materiał ubrania, a potem jego palce uniosły się i dotknęły nagiej skóry szyi. Harry zadrżał, kiedy coś w jego umyśle wrzasnęło: TO JEST MALFOY!
Uciszył ten głos, koncentrując się na palcach Draco, które teraz pomagały mu pozbyć się jego własnej koszuli.
Malfoy patrzył na klatkę Harry'ego, rejestrując lekko opalony kolor ciepłej skóry. Głaskał ją dłońmi, a następnie dotknął szyi ustami, całując i liżąc wrażliwe miejsca, dopóki Potter nie odpowiedział na pieszczoty jękiem.
Niespodziewanie Draco zdał sobie sprawę z niechcianej myśli, że Harry smakuje dobrze, więc kontynuował, dopóki nie dotarł do klatki piersiowej. Wtedy zaczął powoli ssać sutki, a w tym czasie jego ręce nieustająco muskały skórę, uzyskując w odpowiedzi takie same jęki, jak poprzednio.
Po chwili Draco zaczął podążać w dół, znacząc skórę lekkimi pocałunkami, aż w końcu znalazł się przed Harrym na kolanach i pozwolił palcom potańczyć przy guzikach jego spodni. Niedługo później obaj leżeli na podłodze, wcale się tym nie przejmując, gdyż Harry mógł teraz czuć ciepły oddech na swojej męskości, przenikający przez materiał bielizny, i wprawne palce, odnajdujące drogę do środka.
I kiedy w końcu dotarły do pulsującego miejsca, Harry westchnął głęboko.
Draco głaskał jego penisa bardzo lekko, co jednak sprawiło, że napięcie wzrosło i Harry zaczął jęczeć z przyjemności po każdym, powolnym ruchu rąk blondyna. Przez jakiś czas Malfoy kontynuował drażniące czynności, badając dłońmi dość znaczną długość Harry'ego, a potem nagle wziął jej czubek w usta, próbując słonego smaku.
Podążając za ruchami głowy Malfoya, Harry zaczął oddychać szybciej, aż męka nagle ustała. Potter krzyknął z rozczarowania, na co Draco, podnosząc się z podłogi, zareagował złośliwym uśmieszkiem. Skierował się do sypialni, zmuszając Harry'ego, żeby za nim podążył. Już w środku pchnął go na łóżko i szybko usunął z niego ubranie, po czym sam, już powoli, zaczął się rozbierać.
Patrząc na nagie ciało Draco, Harry nie mógł uwierzyć, jak bardzo jest doskonałe.
Malfoy zauważył pożądanie w jego oczach i w duszy uśmiechnął się z satysfakcją. „Przynajmniej mu się podobam” - pomyślał i niespodziewanie coś w nim dodało: „Dlaczego nie miałbym także się zabawić?”
Zamrugał i potrząsnął głową, żeby pozbyć się tej sugestii, co okazało się zupełnie bezużyteczne na widok nagiego, leżącego na jego łóżku Pottera, niewątpliwie pobudzonego tym, co wcześniej z nim zrobił. „Niech będzie, że mam z tego nieoczekiwaną przyjemność, ale nie przyznam się do niej, choćby miało mnie to kosztować życie. A już na pewno nie jemu” - pomyślał kładąc się na łóżku obok Harry'ego.
Pospiesznie wyciągnął rękę i zaczął drażnić tą palącą skórę lekkimi dotknięciami, a jego usta powróciły do pulsującej męskości Harry'ego, podsycając jego podniecenie maksymalnie, ale tak, żeby nie doprowadzić do szczytowania. W końcu przerwał i położył się płasko na łóżku. Potter wstał i zaczął przyglądać mu się zza szkieł swoich okularów nieco zagadkowym wzrokiem. Draco przymknął oczy i spróbował się odprężyć oczekując, że teraz Harry zaspokoi swoją przyjemność. Niestety, nie doczekał się, więc uniósł powieki i zobaczył, że Potter jak gdyby się wahał. Dziwny uśmieszek wykrzywiał jego wargi, a w spojrzeniu błyszczało coś niebezpiecznego.
„Co jest nie w porządku?” - zaledwie zdążył pomyśleć, a Potter już pochylał się nad nim i kąsał skórę na szyi. Z zaskoczenia Draco otworzył szeroko oczy, jednocześnie reagując na dotyk. Z jego ust wydobył się zduszony jęk, kiedy Harry lizał jego skórę, ssał sutki i pieścił penisa, dokładnie tak samo, jak on robił to wcześniej.
Widok bezradnego pod jego dotknięciem blondyna sprawił Harry'emu dużo przyjemności. Pobudzał tym bardziej, że ten zawsze zimny i skryty mężczyzna stracił swoją kontrolę właśnie z powodu jego dotyku. Harry skrycie chciał doprowadzić do tego, żeby drugi mężczyzna także czerpał z tego przyjemność. Sprawić, aby Draco Malfoy przyznał, że pragnie być pieprzony przez Harry'ego Pottera, cóż, to naprawdę był pomysł godzien uwagi.
„Zdejmijmy naszego małego anioła z niebios, złammy go i doprowadźmy do płaczu” - pomyślał uśmiechając się złośliwie, kiedy jego dłonie i usta drażniły, popychając ciało pod nim niebezpiecznie blisko spełnienia.
Czując, jak Draco wije się pod jego dotknięciem, uśmiech Harry'ego poszerzył się i Złoty Chłopiec zrobił coś, czego ludzie z pewnością nie oczekiwali po szlachetnym Gryfonie: złamał obietnicę.
- Malfoy... - odezwał się, jednocześnie muskając wargami skórę na szyi Draco. Kiedy nie otrzymał odpowiedzi, zaczął językiem wytyczać ścieżkę do jego ucha.
- Powiedz mi, Malfoy... - zaczął znowu, swoim oddechem doprowadzając Draco do szaleństwa - ...czy ci się podoba? - skończył przyglądając się, jak błędny wzrok blondyna zdawał się powoli wracać do rzeczywistości i wwiercać w Harry'ego z wyrazem czegoś pomiędzy przerażeniem, a wstydem.
- Potter... Ja... - zaczął, ale próba protestu została ucięta jeszcze mocniejszym naciskiem dłoni na penisa, co sprawiło, że Draco szarpnął głową do tyłu, a jego platynowe włosy rozsypały się na poduszce niczym słoneczne promienie.
I nagle pobudzający ruch ustał. W zamian Potter złapał jego nadgarstki i unieruchomił mu ręce. Zamrugał kilka razy, aż dotarło do niego, na co się szykuje.
- Potter... nie rób tego - zdołał powiedzieć, drżąc niekontrolowanie pod wpływem złego, zielonego spojrzenia.
- Czego mam nie robić, Malfoy? - zapytał Harry niewinnie, a jego palce wbiły się głęboko i boleśnie w skórę na przegubach jego dłoni.
Draco przymknął oczy. „Jutro będę miał siniaki” - pomyślał półprzytomnie, próbując zaczerpnąć dostateczną ilość powietrza, żeby odpowiedzieć.
- Nie próbuj pierdolić się z moją głową, Potter - warknął.
Harry wbił w nie go przepełniony perfidią wzrok.
- Nie bój się, Malfoy. Wystarczy mi pieprzenie twojego tyłka - odparł.
- To na co, do cholery, czekasz? - wycedził mrużąc oczy i próbując uwolnić się z bolesnego uścisku.
- Czekam, aż mnie poprosisz. - Potter uśmiechnął się prawie słodko. Draco przestał się szarpać i jak skuty lodem wbił w niego spojrzenie. Ale Harry nie zwrócił na to uwagi i pozwolił uśmiechowi stać się nawet szerszym. - Ponieważ będziesz mnie błagał, prawda, Draco? Powiesz mi te cztery magiczne słowa... - przerwał, żeby musnąć ustami skórę szarpiącego się pod nim mężczyzny. - Powiesz... - Przygryzł płatek ucha wyrywając z ust Draco bolesny jęk. - Proszę... Harry... Pieprz... Mnie... - skończył imitując akcent Malfoya i nagle puszczając jego nadgarstki.
Draco oddychał ciężko i usilnie starał się nie patrzeć na Harry'ego, ignorować własne podekscytowanie i zagłuszyć głosik w swojej głowie, mówiący mu, że jego ciało jest w zasadzie gotowe, żeby błagać o pieprzenie do nieprzytomności.
„Nie będę! Kurwa, NIE BĘDĘ go prosił” - myślał rozpaczliwie. Zerknął na Pottera i zobaczył, jak ten leniwie oblizuje własne palce.
„Nie.” Jedynie tyle zdążył pomyśleć, a już czuł ten palec wewnątrz siebie, podczas gdy drugą ręką Potter lekko drażnił jego penisa.
- Draco? Otwórz oczy i spójrz na mnie - powiedział Harry i Draco podporządkował się, wzdychając głęboko, kiedy do jednego palca dołączył drugi i oba wtłoczyły się głębiej.
„Już się poddaje” - zauważył Harry w myślach, obserwując oczy Malfoya, które ponownie gubiły swoje skupienie.
- Powiedz to. Po prostu powiedz. - Zagłębił palce najdalej, jak mógł i głaskał penisa delikatnie, ale nieprzerwanie.
„Nie będę błagać” - powtarzał Draco sam do siebie, kiedy słowa Harry'ego ponownie napełniły jego uszy.
- Podoba ci się? Lubisz tak?
„Nie będę... Tak... Nie będę błagać... Tak, to jest... Naprawdę... lubię...” - W głowie Draco jedna myśl goniła drugą.
- Czy... - Harry wykonał palcami pchnięcie - ...podoba ci się... - teraz poruszył dłonią na penisie - ...w ten sposób?
Przyjemność był nie do wytrzymania, sprawiała, że każda komórka ciała Draco wrzeszczała z pragnienia.
- Tak - powiedział, w końcu się poddając i zamykając oczy, przez co nie miał okazji zobaczyć na twarzy Pottera triumfalnego uśmiechu.
- Co tak?
Cisza.
- Draco, co tak? - Głos był naglący i uparty.
- Tak, podoba mi się - odwarknął Draco.
- Och, dobry chłopczyk - odpowiedział Harry dokuczliwym głosem, nie zaprzestając penetracji i głaskania jego penisa. Draco poczuł narastającą rozkosz i zajęczał.
- A teraz powiedz mi... Chcesz, żeby cię pieprzył? - Głos Pottera był całkiem niewinny.
Draco nie odpowiedział, bo czuł, że gdyby się zgodził, z jego dumy i obojętności nie pozostałoby już nic.
- Poddaj się, Draco. Chcesz, żebym cię pieprzył i obaj o tym wiemy.
„Nie. Nie. Nie.”
- Poddaj się, Draco - powtórzył Harry szeptem. „I pozwól mi cieszyć się władzą, jaką mam nad tobą” - dodał już w myślach, wykrzywiając twarz szerokim uśmiechem. - Draco?
„Nie, proszę.” - Bardzo starał się namówić własne ciało, żeby przestało lubić to, co właśnie z nim wyprawiano, ale próby te spełzły na niczym.
- Powiedz to...
- Harry... - wyjęczał w końcu Draco z głębokim westchnieniem. Potter pozostawał cichy, czekając, aż duma Malfoya skruszy się zupełnie. - O Boże... Harry... - dodał Draco, topniejąc zupełnie pod wpływem dotknięć, ale ciągle próbując się opierać.
I wtedy Potter wziął w usta jego penisa i zaczął ssać go z bolesną powolnością. Malfoy prawie wrzasną z frustracji, czując, jak każdy mięsień napina się i krzyczy w pragnieniu ulgi.
Draco zamknął oczy i zacisnął pięści, wbijając paznokcie we własne dłonie.
- Harry. Proszę. Pieprz mnie. - I gdy tylko te słowa opuściły jego usta, poczuł nagły smutek, przebijający się przez ogarniającą go rozkosz. Wiedział, że resztki godności, jakie jeszcze posiadał, teraz zostały zniszczone.
„Nienawidzę cię, Potter” - pomyślał, kiedy palce Harry'ego zostały zastąpione pulsującym penisem. - „Kurwa, jak ja cię nienawidzę” - powtórzył, a pojedyncza łza wstydu i gniewu ukradkiem spłynęła po jego policzku. - „Nienawidzę” - myślał raz za razem, aż doznawana przyjemność przytłoczyła go całkowicie, a zawrót głowy odesłał wszystkie inne odczucia gdzieś daleko.
Jakiś czas później, kiedy Draco leżał na łóżku próbując odzyskać oddech i kontrolę, Harry przyglądał się tej bladej, smukłej sylwetce, a jego twarz rozjaśnił uśmiech satysfakcji. Po pierwsze z powodu całkiem dobrego pieprzenia, a po drugie, że w jego myślach szaleńczo krążyło jedno słowo. „Wygrałem.”


* Mógłbym powiedzieć ci o rzeczach
Do których mnie zmuszano
O cierpieniu któremu byłem poddawany
Ale sam Bóg mógłby się zaczerwienić
Niezliczonych rozkoszach składanych u mych stóp
Które były dla mnie zakazanym owocem
Ale myślę, że twój puls mógłby zacząć szaleć
(tłumaczenie - tomekscot)


ROZDZIAŁ III: DZIEŃ PÓŹNIEJ


You come across impure
I didn't mean it
You're goddamn immature
I didn't mean it
You act so insecure
I didn't mean it
You hate me now I'm sure
I didn't mean it*
"Slackerbitch", Placebo


Zmęczeni, leżeli na łóżku. Harry otworzył oczy i zaczął rozglądać się leniwie wokoło, mrugając powiekami z powodu światła wczesnego ranka, które padało z okna i urządzało grę cieni na plecach Draco. Malfoy spał niespokojnie. Westchnął i wyciągnął rękę po leżącą na stoliku paczkę Malrlboro. Przy tym ruchu jego palce musnęły bladą skórę i Harry znieruchomiał na chwilę, nie chcąc obudzić blondyna, ale kiedy nic się nie wydarzyło, wyłuskał papierosa, zapalił go zaciągając się głęboko dymem.
Harry nigdy nie uzależnił się od tego nałogu, głównie dlatego, że nie widział w paleniu niczego interesującego. Ale był przyzwyczajony robić to, na co miał ochotę. A teraz chciał zapalić.
Właściwie, TO było jego uzależnieniem: mieć, co chce.
„A nie zawsze zdobycie tego, czego się pragnie, jest tak łatwe, jak sięgnięcie po paczkę papierosów...” - pomyślał uśmiechając się do siebie i przypominając sobie swój ostatni podbój, swoje ostatnie zwycięstwo. Przeanalizował doskonały kształt leżącego obok mężczyzny.
Draco był piękny, to nie ulegało wątpliwości. Nie tylko przystojny, czy po prostu ładny, ale właśnie piękny, niczym jeden z aniołów namalowanych na ścianach najsłynniejszych kaplic świata.
I on dotknął tej doskonałości, którą skrycie podziwiał od czasów Hogwartu. Mienie tego żywego arcydzieła w swoich sprawnych palcach szukającego było dla niego, naprawdę, wyjątkowym uczuciem.
„Nie zapominaj o nienawiści Malfoya” - przypomniał sam sobie i jeszcze raz jego wargi wykrzywiły się złośliwie, bo wiedział, że sporą część przyjemności sprawiło mu przebicie się przez grubą tarczę samokontroli i arogancji byłego Ślizgona.
Teraz Harry pławił się w leniwym uczuciu satysfakcji, podobnym do tego, jakie miał po trzygodzinnym meczu Quidditcha ze Slytherinem, gdy w końcu jego zmęczone palce zamknęły się wokół małego, złotego znicza i wreszcie osiągnął to, o czym marzył od początku gry.
„Czy ja tęskniłem za Malfoyem?” - zastanawiał się wstając z łóżka i ubierając bokserki i spodnie. Potrząsnął głową. - „Absolutnie nie. Jedyne, czego chciałem, to pokonać go. W Quidditchu czy w łóżku, to nieistotne, dopóki jest między nami rywalizacja.” - Własne wnioski rozbawiły go. - „Byłem lepszy na boisku, byłem lepszy w łóżku” - zakończył rozmyślania, zgniatając niedopałek w popielniczce.
Kiedy ubierał się bez pośpiechu, przez jego głowę ciągle przelatywały obrazy z ostatniej nocy i po raz kolejny sam sobie gratulował i podbudowywał wewnętrzną dumę z powodu tego, jak doskonale udało mu się odpłacić Malfoyowi za siedem lat drwin i złośliwości. Nawet nie zauważył, że para szarych oczu przygląda mu się badawczo.
- Harry - usłyszał spokojny, senny głos.
Odwrócił się i wbił chłodne spojrzenie w zakłopotaną twarz. Zażenowanie blondyna sprawiło, że się uśmiechnął.
- Dzień dobry, Malfoy. Dobrze spałeś? - zapytał z sarkazmem, widząc, że Draco mruży oczy, jak gdyby próbował się obudzić.
- Harry, ja... - zaczął jeszcze raz, ale Potter nie pozwolił mu dokończyć.
- Tak, Malfoy?
Draco patrzył na niego przez dłuższą chwilę, a kiedy zrozumienie zaczęło pojawiać się w jego chmurnych, szarych oczach, wbił wzrok w ziemię.
Harry potrząsnął głową.
- Co mi chciałeś powiedzieć? Jak bardzo podobała ci się ostatnia noc? - zasugerował złośliwie, z krzywym uśmieszkiem na wargach.
„Och, więc tak wygląda rumieniący się Malfoy” - pomyślał, widząc jak niecodzienne, czerwone zabarwienie zaczyna malować bladą, częściowo zasłoniętą nieporządnymi, platynowymi kosmykami skórę policzków blondyna.
Draco nie odpowiedział. Tak naprawdę, to nawet nie był w stanie, bo coś na kształt czarnej mgły gniewu, smutku i niedowierzania przesłoniło jego umysł, pozostawiając tylko jedno, świadome pytanie: „Co złego się ze mną dzieje?”
Kiedy znalazł już wystarczającą ilość odwagi, żeby podnieść wzrok, Potter był już całkowicie ubrany i gotowy do wyjścia.
- Więc... - powiedział, zbliżając się do łóżka. Draco patrzył, jak Harry unosi dłoń, dopóki nie zaczęła ona muskać skóry na jego policzku, a potem wyżej, aż palce mogły odgarnąć pasma jasnych włosów. Zamknął oczy i zadrżał mimowolnie, na co Potter zareagował śmiechem, razem ze swoją dłonią zabierając uczucie przerażenia.
Harry cofnął się o krok i przeszukał kieszenie. Po chwili położył na łóżku kilka pogniecionych banknotów i odwrócił się, teraz już ze zdecydowanym zamiarem opuszczenia pokoju.
- Har... Potter - zawołał za nim Draco, głosem, któremu już teraz był zdolnym nadać stary, gniewny akcent.
- Tak, Malfoy? - Harry spojrzał na niego badawczym wzrokiem i wygiął brew w łuk.
- To... - wskazał na rozrzucone po białym prześcieradle pieniądze - ...jest za dużo.
Potter wykrzywił wargi w miękkim, demonicznym uśmiechu, jakiego Draco nigdy wcześniej nie widział na twarzy Cudownego Chłopca, nawet wtedy, gdy w szkole obrzucał jego i jego przyjaciół najgorszymi obelgami. I teraz, patrząc na te niebezpiecznie wygięte usta, Draco niemalże nie mógł powstrzymać swego ciała od drżenia.
- Naprawdę? Ale to tylko tysiąc funtów. Powinieneś się bardziej cenić - podsumował ze śmiechem, potrząsając głową. - Właściwie, to uważam, że to, co zdarzyło się zeszłej nocy, jest bezcenne - kontynuował, głosem gładkim jak jedwab, ale zimnym niczym stal. - Wyobrażasz sobie? Draco Malfoy błagający, żeby pieprzył go Harry Potter. Moim skromnym zdaniem, to jest warte każdej ceny. Ty, walczący z przyjemnością, jaką ci dawałem, aż w końcu, bezradny, poddałeś się jej zupełnie... i wstyd w twoich oczach... Co ci sprawiło większą udrękę, Malfoy? Przymus bycia moja dziwką, czy fakt, że tak bardzo ci się to podobało?
Draco pokręcił głową ze zmęczenia i spojrzał prosto w zielone oczy, ze wszystkich sił starając się, aby ból, jaki czuł, nie był widoczny na jego twarzy.
- Dlaczego to robisz, Potter? To nie ty... - zapytał, głosem wypranym z emocji.
- Malfoy, Malfoy... - Harry zachichotał, i tym razem jego śmiech był odrobinę mniej złośliwy. - Być może to nie dawny ja... Ale teraz jestem właśnie taki... A co do moich powodów... Robię to, co robię głównie dlatego, że... mogę - dokończył i wzruszył ramionami.
Blondyn wpatrywał się w niego cicho i beznamiętnie, więc Harry jeszcze raz potrząsnął głową.
- Przepraszam, Malfoy, że zniszczyłem twoje słodkie wspomnienia o pierdolonym, Złotym Chłopcu, jakim byłem w Hogwarcie - rzucił gniewnie.
Przez moment czekał na odpowiedź, która jednak nie nadeszła. Chłopak był zbyt pochłonięty składaniem do kupy resztek tego, co kiedyś było Draco Malfoyem, więc nawet nie zerknął na Pottera, który po chwili odwrócił się i bez oglądania się za siebie wyszedł z pokoju.

*

Trzy tygodnie później Harry praktycznie nie pamiętał już owej nocy. Został całkowicie pochłonięty rozwiązywaniem problemów, związanych z redagowaniem jego najnowszej książki, tak więc wspomnienie zwycięstwa nad Malfoyem stało się jedynie słodkim, choć nikłym śladem w jego umyśle.
I nawet, kiedy maszynopis, uzupełniony, poprawiony i bezpieczny leżał na biurku jego wydawcy, nie był skłonny zawracać sobie po raz drugi głowy tym nieistotnym wydarzeniem.
Tak więc, kiedy w deszczowy, poniedziałkowy wieczór, gwiżdżąc pod nosem głupią melodyjkę stanął pod dobrze mu znanymi drzwiami, jego myśli ciągle krążyły wokół nowej książki i były o lata świetlne oddalone od bladej postaci Draco Malfoya.
Nacisnął dzwonek i po chwili w wejściu pojawiła się młoda, piękna kobieta.
- Cześć, Herm - powiedział i uśmiechnął się ciepło. Przyjaciółka odwzajemniła uśmiech i wychyliła się, aby pocałować go delikatnie w policzek, muskając przy tym szyję miękkimi, czekoladowymi włosami.
- Cześć, Harry - odpowiedział. - Rona jeszcze nie ma.
- Nasz rudzielec spóźnia się jak zwykle, co? - zapytał kpiąco, choć doskonale znał odpowiedź.
Odkąd skończyli Hogwart, spotykał się z Ronem i Hermioną w domu dziewczyny przynajmniej raz na tydzień. I o ile dobrze pamiętał, Weasleyowi nigdy nie udało się przybyć na czas.
Ciągle byli przyjaciółmi, takim samym, wspaniałym trio, jakie tworzyli w latach szkolnych, pomimo że bardzo się od tego czasu zmienili. Harry nie był wśród nich jedynym, żyjącym jak mugol. Hermiona została dziennikarką i często pracowała z Ronem, który zdecydował się na karierę fotografa.
Potter zawsze podejrzewał, lub co najmniej miał nadzieję, że tą dwójkę połączy w końcu coś więcej, niż praca, ale skoro po siedmiu latach szkoły i trzech kolejnych w dorosłym życiu nic poważnego między nimi się nie wydarzyło, Harry pogodził się z myślą, że szanse na głębsze relacje między jego przyjaciółmi są raczej pobożnym życzeniem.
Z drugiej jednak strony, on sam był ostatnią osobą, zdolną do spełniania pobożnych życzeń. Odkąd opuścił Hogwart wszyscy myśleli, że Złoty Chłopiec niebawem połączy swoje życie z jakąś ładną i dobrą dziewczyną. No dobrze, ostateczne nawet brzydką i niemiłą, ale... bez wątpienia dziewczyną.
Wstrząśnięte twarze przyjaciół, kiedy przedstawił im swojego pierwszego chłopaka, nie zmartwiły go szczególnie. Właściwie, gdy tylko pokonali pierwszy szok, pierwsi i najlepsi przyjaciele Harry'ego dalej pozostali jego najlepszymi przyjaciółmi i stronnikami.
- Harry, jak się posuwa twoja praca? Cały ubiegły tydzień byłeś tak zajęty, że musieliśmy przez ciebie zrezygnować z naszego rytualnego obiadu - oskarżyła go w żartach Hermiona i kiedy usadawiał się na kanapie, zaoferowała mu drinka.
- Przepraszam, Herm, ale ta cholerna książka musiała być zredagowana jak najlepiej... Prawie nie spałem, żeby ją skończyć - odparł zmęczonym głosem.
Przyjaciółka kiwnęła głową.
- Mogę sobie wyobrazić - odpowiedziała uśmiechając się ciepło. - Ale słyszałeś plotki, że najprawdopodobniej właśnie ty zdobędziesz tę nagrodę?
- Serio? - Harry był zaskoczony. - Nie wiem... Jest wielu dobrych pisarzy biorących udział w tym konkursie. Nie spodziewam się, że wygram tak łatwo. - Zaczął się zastanawiać, marszcząc nieznacznie brwi.
- To niezaprzeczalny fakt, Harry, że jesteś najlepszy. Poza tym, nigdy nie widziałam, żebyś przegrywał w jakiejkolwiek konkurencji - stwierdziła Hermiona, a gdy tylko słowa wypłynęły z jej ust w głowie Harry'ego niespodziewanie błysnął obraz szarego, przepełnionego pragnieniem spojrzenia.
Wspomnienie smaku Malfoya na jego wargach sprawiło, że uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Harry? - odezwała się zaintrygowana przyjaciółka.
- Tak? - odparł, mrużąc oczy.
- Odpłynąłeś gdzieś. - Hermiona zachichotała. - Chyba rzeczywiście niedosypiałeś z powodu tej książki - zauważyła.
- I mówi to ktoś, kto sam spędzał całe noce zamknięty w bibliotece - przypomniał jej.
Dziewczyna kiwnęła głową i pozwoliła myślom powędrować do czasów szkolnych, które tak kochała.
- Powiedz, Herm, co byś powiedziała na dźwięk nazwiska Draco Malfoy? - zapytał nagle Harry.
- Malfoy? - Wyrwana nagle ze swoich słodkich marzeń przyjaciółka zamrugała szybko kilka razy. - Ten nędzny, zepsuty dzieciak? Harry, o co chodzi? - rzuciła ze skargą w głosie. - Próbujesz zniszczyć moje dobre wspomnienia z Hogwartu? Malfoy to coś, o czym naprawdę chciałabym zapomnieć. I gdybyś teraz mi o nim nie przypomniał, pewnie odniosłabym sukces - dodała z niezadowoleniem.
- Przepraszam, Herm - roześmiał się Harry. - Zrobię wszystko, żebyś mi tylko wybaczyła.
- Dobrze, na początek mógłbyś iść i wpuścić Rona - zasugerowała wesoło, kiedy rozległ się szaleńczy dźwięk dzwonka. - On zawsze męczy mój biedny dzwonek w ten sposób - dodała, potrząsając głową.
Posłusznie wstał, otworzy drzwi i stanął naprzeciw podekscytowanego przyjaciela.
- Harry! - Ron niemal wrzasnął z zaskoczenia. - Właśnie cię szukałem! - dodał rozentuzjazmowanym głosem.
- Stało się coś złego?
- Złego? Absolutnie nic! Cóż może być złego w zdobywaniu cholernej nagrody? - spytał, uśmiechając się szczęśliwie.
Harry przymknął oczy.
- Żartujesz, prawda?
- Cóż, Harry, myśl sobie, co chcesz, ale... uśmiechaj się do zdjęć i rozdawaj autografy tak, jakby sprawiało ci to przyjemność - powiedział Ron tak poważnie, jak tylko potrafił.
- Co się stało? - zapytała Hermiona, pojawiając się w drzwiach jadalni, z rękami skrzyżowanymi na piersiach i uśmieszkiem na wargach.
- Ron mówi, że wygrałem - odparł Harry stanowczo, choć jeszcze do końca nie był pewien, czy może uwierzyć słowom przyjaciela.
- To prawda?
- Tak, to cholerna prawda, Herm - zapewnił rudzielec. - Właśnie wracam z biura prasowego komisji konkursowej.
- W takim razie, Harry... gratuluję - powiedziała z ciepłym uśmiechem. - Mówiłam ci, że się uda. Najmniej, co możesz dla mnie zrobić, to dać mi wyłączność na artykuł.
- Och, dobrze. Chyba i tak nie mam wyboru, prawda? W dodatku jest coś, za co muszę zasłużyć na wybaczenie - odpowiedział i odwzajemnił się uśmiechem.
- Wybaczenie? - zapytał Ron.
- Dokładnie. Rozmawialiśmy przez chwilę, czekając na ciebie i Harry przypomniał mi o istnieniu pewnej zadziwiająco skocznej fretki - wyjaśniła.
- Malfoy??? Harry! Dzisiaj wieczorem powinniśmy świętować i planować sobotnią uroczystość, uroczystość nie wspominać o koszmarze, który trwał siedem lat! - Ron zaprotestował siadając na kanapie i obrzucając go oburzonym spojrzeniem.
- Dobrze, macie rację. - Harry potrząsnął głową. - Przepraszam, że wspomniałem o... eee... Malfoyu... Porozmawiajmy o czymś innym - zasugerował z nadzieją.
- Zabierzesz Marka na rozdanie nagród? - zapytała Hermiona nakrywając stół do kolacji.
- Właściwie, to nie - przyznał Harry z westchnieniem. - Rozstaliśmy się trzy tygodnie temu.
W pokoju zaległa niezgrabna cisza, którą ponownie przerwała Hermiona, głosem pełnym szczerego żalu.
- Och, Harry, nie chciałam... Tak mi przykro.
- Naprawdę, Herm, nie przejmuj się. - Uśmiechnął się, chcąc załagodzić atmosferę. - Mnie nie jest przykro - zapewnił.
- Mmm... to nie najlepiej się złożyło - stwierdził Ron, sącząc Martini. - Ludzie oczekują, że pokażesz się ze swoją najnowsza zdobyczą. Szczególnie kobiety spodziewają się zobaczyć u twego boku szczęśliwego faceta. Harry, jak mogłeś zostawić biednego Marka tuż przed rozdaniem nagród... To nie było rozsądne. Źle wpłynie na twój wizerunek - dodał kpiącym tonem.
Ale odpowiedź Harry'ego była jak najbardziej poważna.
- Ron, nie masz racji. Czasami myślę, że naprawdę kogoś potrzebuję, ale bez tej całej słodkiej, uczuciowej otoczki - powiedział w zamyśleniu.
- Mówiłeś, że nie jest ci przykro z powodu Marka, ale wydaje mi się, że to rozstanie wpłynęło na ciebie bardziej, niż chcesz, żebyśmy uwierzyli.
Harry milczał, ale pozwolił oczom błądzić wokoło, wciąż zastanawiając się nad niespodziewaną pustką, której Mark nie potrafił wypełnić. Pustką, której właściwie nikt nie potrafił wypełnić, ponieważ gdy tylko sprawy zaczynały się komplikować, zrywał ze swoimi partnerami.
- Herm, myślę, że Harry'emu potrzebna jest odrobina nieszkodliwego seksu, bez tych wszystkich utrudnień, związanych z miłością. Powiedzmy, takiego urozmaicenia. Problem tylko, kto świadomie zgodzi się na układ: łóżko bez uczuć? - zapytał Ron, uśmiechając się nieznacznie.
- Tak, kto - powtórzył Harry beznamiętnie i, zatopiony we własnych myślach, nie zauważył nawet zaniepokojonego spojrzenia, jakie wymienili między sobą jego przyjaciele, słysząc jak niezwykle obco zabrzmiał jego głos.


*Przychodzisz nieczysta
Nie chciałem tego
Cholernie niedojrzała
Nie chciałem tego
Udajesz skrzywdzoną
Nie chciałem tego
Teraz mnie nienawidzisz, jestem pewien
Nie chciałem tego
(tłumaczenie - capis)

ROZDZIAŁ IV: TYLKO TYLE?


Like the naked leads the blind.
I know I'm selfish, I'm unkind.
Sucker love I always find,
Someone to bruise and leave behind.

All alone in space and time.
There's nothing here but what here's mine.
Something borrowed, something blue.
Every me and every you.
Every me and every you,
Every Me...*
"Every Me, Every You", Placebo


O ile prawdą było, że Harry nie myślał o Draco przez trzy tygodnie po ich spotkaniu, tak od pamiętnej kolacji z przyjaciółmi, kiedy to nieopatrznie wypowiedział jego imię, myśl o blondynie nie chciała mu dać spokoju.
Właściwie, to właśnie wtedy pokrętny pomysł zaczął kształtować się w jego głowie, a niedługo później był już tak natrętny, że z jego powodu Harry nie mógł spać przez trzy noce. Trzy długie noce, w czasie których rozważał każdą możliwość, aż w końcu, wieczorem czwartego dnia, wsiadł w swoje sportowe BMW i pojechał na znaną już sobie ulicę, przy której znajdowały się eleganckie, nieoznakowane drzwi.
- Dobry wieczór, panie Potter - pozdrowiła go ta sama, co poprzednio, młoda kobieta, kiedy tylko wszedł do środka.
- Dobry wieczór, Dana - odpowiedział i oddał jej płaszcz. - Mogłabyś przekazać panu Kaulowi, że muszę z nim porozmawiać? - zapytał. - Prywatnie - dodał po chwili.
Kobieta kiwnęła głową i zniknęła. Kiedy po kilku minutach wróciła, poprowadziła go przez kolejne drzwi, a potem wzdłuż korytarza, aż w końcu dotarli do biura właściciela klubu. Dana zapukała cicho i kiedy usłyszeli zaproszenie jej szefa, odeszła.
Harry otworzył drzwi i wszedł do środka. Na jego widok siedzący przy biurku mężczyzna wstał i podszedł do niego z wyciągniętą ręką. Wymienili mocny uścisk dłoni.
- Dobry wieczór, panie Potter. Bardzo się cieszę, że mogę pana znowu zobaczyć. Dana wspomniała, że chciał pan ze mną porozmawiać. Czym mogę służyć? - zapytał i ponownie usiadł w swoim fotelu.
Harry zajął krzesło stojące naprzeciw biurka i uśmiechnął się, mrużąc oczy.
Zaczął przemowę, którą planował przez ostatnie cztery dni, a kiedy mówił, pojedyncza myśl tłukła się po jego głowie: „Jestem Harry Potter i dostaję to, czego chcę. Zawsze.”

*

- Draco? - Głos zabrzmiał łagodnie.
- Tak? - odpowiedział, układając na ladzie właśnie zebrane zamówienia. - Chciałaś mi coś powiedzieć, Dana. - Odwrócił się w jej kierunku i wykrzywił blade wargi w niewielkim uśmiechu.
Dziewczyna oderwała spojrzenie od mężczyzny, którego nauczyła się podziwiać, odkąd zaczęli ze sobą pracować. Właściwie, to tak naprawdę nie miała pewności, co działo się, kiedy Draco znikał z niektórymi gośćmi, ale z łatwością mogła to sobie wyobrazić, widząc zmęczenie na tej anielskiej twarzy, kiedy wracał.
Bardzo dokładnie pamiętała noc, kiedy opuścił klub w towarzystwie Harry'ego Pottera. Pamiętała też, jak bardzo zdenerwowany był po powrocie, chociaż, jak zwykle, robił wszystko, co w jego mocy, aby ukryć własne myśli. Jego samokontrola była jednym z powodów, dla których szanowała go aż tak bardzo. Wiedziała, że sama nigdy nie byłaby w stanie pozostać tak obojętną i zimną, gdyby kiedykolwiek musiała radzić sobie z aż tak wielkim zainteresowaniem, na jakie Draco był narażony bardzo często.
Na szczęście, sama nie potrzebowała tej pracy tak bardzo, jak Malfoy, i nie istniała możliwość, żeby Kaul mógł zmusić ją do zrobienia czegokolwiek, na co nie miała ochoty. Prawdziwymi powodami, dla których szef jej potrzebował, była jej lojalność i troskliwa dbałość o wszystko, co działo się w klubie, a to były cechy niezwykle przydatne, biorąc pod uwagę rodzaj interesów, jakie Kaul prowadził. I teraz właśnie owa troskliwość, a także niezdolność do oderwania oczu od tej cudownej, doskonałej sylwetki, umożliwiły jej dostrzeżenie nawet najmniejszej zmiany w wyrazie twarzy Draco. Kiedy się do niej uśmiechnął, przeszedł ją dreszcz, bo wiedziała, że uśmiech jest ostatnią rzeczą, na jaką w tym momencie miał ochotę.
- Pan Kaul chce cię widzieć - szepnęła, rejestrując zmęczenie w jego oczach, kiedy kiwną głową i ruszył w kierunku biura szefa.
- I... Draco - zawołała, aby go zatrzymać.
- Tak? - zapytał miękko.
- Jest u niego Harry Potter - poinformowała go zwięźle i ponownie się wzdrygnęła, gdyż grymas, który pojawił się na twarzy chłopaka, był bez wątpienia rozpaczą.
- On... On tam jest...? - urwał, kiedy informacja powoli docierała do jego świadomości.
Dana kiwnęła głową na potwierdzenie.
- Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć.
Nie odpowiedział, ani się nie poruszył. Po prostu stał, a jego szare spojrzenie zatraciło się gdzieś w przestrzeni.
Dana potrząsnęła głową i nagle, niezdolna oprzeć się temu dziwnemu impulsowi, przytuliła się do niego, po raz pierwszy czując w rękach jego smukłe ciało i wdychając słodko-gorzki zapach.
Draco zamrugał, jak gdyby właśnie się obudził, uświadamiając sobie obecność ciepłego, drobnego ciała, owiniętego ochronnie wokół niego. Uczucie osobliwego smutku napełniło jego pierś, ale nie poruszył się, skrycie ciesząc się z tego pokazu troski, czegoś, z czym na co dzień miał niewiele do czynienia.
- Powodzenia, Draco - szepnęła Dana w jego klatkę piersiową, zanim się odsunęła.
Wtedy on położył blade dłonie na ramionach dziewczyny, spojrzał na nią i uśmiechnął się, odrobinę smutno, ale, po raz pierwszy od długiego czasu, niespodziewanie prawdziwie.
- Dziękuję, Dana - szepnął, powoli przysunął do niej twarz i delikatnie pocałował w policzek.
Dziewczyna zadrżała pod wpływem tego dotyku, a wszystko wokół zdawało się stanąć w miejscu, ale wrażenie prysło, gdy tylko odsunęli się od siebie.
Dana zamrugała kilka razy, patrząc na oddalającą się sylwetkę Draco, i w tym momencie nagle wiedziała, że widzi go po raz ostatni.

*

- Wejdź, proszę.
Draco usłyszał serdeczny głos Matta Kaula, więc pchnął drzwi i wszedł do biura. Udało mu się pozostać zimnym i obojętnym, pomimo że tak naprawdę absolutnie nie czuł się swobodnie.
- Pan Potter chciałby ci coś powiedzieć - oznajmił jego szef i wstał z fotela. - Będę w pokoju obok, jeżeli byś mnie potrzebował - odezwał się, tym razem do Harry'ego, i wyszedł.
Draco nie poruszył się nawet, kiedy drzwi z cichym kliknięciem zamknęły się za mężczyzną.
Harry wbił w niego spojrzenie, wiec odwzajemnił się tym samym, w duchu mając jednak nadzieję, że w nagłej ciszy, która zapanowała w pokoju, ten drugi nie usłyszy bicia jego serca.
„Uspokój się” - polecił sam sobie. „Przyszedł, bo znowu chce się pieprzyć” - pomyślał chłodno. - „I, prawdopodobnie, zranić” - dodał na koniec, śmiejąc się w środku z tej nagłej eksplozji sarkazmu.
- Malfoy, usiądź - powiedział Harry miękko.
- Nie, wolę stać.
- Siadaj. - Tym razem głos Pottera był o ton twardszy.
Draco zmrużył oczy słysząc rozkaz, ale w końcu usiadł naprzeciw Pottera. Był zbyt zaabsorbowany utrzymywaniem obojętnej fasady, którą powoli i boleśnie odbudowywał przez ostatnie trzy tygodnie, żeby mieć siłę na kłótnię.
Harry westchnął i pochylił się w stronę Malfoya, opierając łokcie na kolanach i trąc oczy pod okularami. Draco wpatrywał się w niego z odrętwieniem.
- Malfoy, mam ci coś do zakomunikowania, ale powiem to tylko raz - odezwał się Harry, nie spuszczając wzroku z obojętnej maski na twarzy Malfoya. - Zrozumiałeś?
Kiedy po chwili Draco kiwnął głową, kontynuował:
- Właśnie miałem rozmowę z Mattem - powiedział z uśmiechem. - Bardzo ciekawą rozmowę. Na temat twojej osoby - wyjaśnił i poczekał na reakcję.
„Nic” - zauważył po chwili, lekko zdumiony, ale ciągnął dalej:
- Spłaciłem twój dług - wyznał wreszcie, mając nadzieję, że wiadomość pomoże wstrząsnąć tym zimnym, szarym spojrzeniem, ale Draco jedynie zmarszczył brwi.
- Powinienem ci podziękować? - zapytał pewnym głosem.
Harry uśmiechnął się nieznacznie. „Słynny malfoyowski sarkazm. Niewiele, ale na początek wystarczy” - pomyślał z rozbawieniem. Przez chwilę trwała cisza, ale w końcu potrząsnął głową i mówił dalej:
- Oczywiście, że nie. Dobrze wiesz, że niczego nie robię za darmo.
- Wiem. - Słowo zabrzmiało, jakby Draco wcale nie był rozmową zainteresowany.
Potter westchnął głęboko i zaczął wyjaśniać:
- Właściwie, to kupiłem twój dług, więc ciągle go masz, ale teraz jesteś moim dłużnikiem.
- Jak się spodziewasz, że będę go spłacał? Planujesz otworzyć burdel? Wybraniec Potter podąża za modą? Sam bym tego lepiej nie wymyślił - zakończył pewnym głosem.
- Cóż, mimo iż pomysł, że pracujesz dla mnie jako dziwka, wydaje się dość... zabawny, to jednak nie skorzystam. Wymyśliłem dla ciebie coś innego - odparł Harry bez mrugnięcia okiem, uśmiechając się przy tym złośliwie.
- Jeśli nie tak, to w jaki sposób mam spłacić dług? - Draco powtórzył niczym echo i przymrużył oczy, czując, jak palący gniew zaczyna krążyć w jego żyłach, podgrzewając zimną krew i sprawiając, że chce uderzyć Harry'ego, a potem jeszcze raz i jeszcze, aż z jego gęby nie zniknie ten zadowolony z siebie uśmieszek. Ale powstrzymał się, nagle pragnąc dowiedzieć się więcej. Niespodziewanie obudziło się w nim czysto naukowe zainteresowanie w poznaniu sposobu, w jaki pracuje ten zdemoralizowany umysł za tak niewinnie wyglądającymi okularami.
- Tak się składa, że potrzebuję kogoś do towarzystwa. Kogoś, kto mi pomoże i wesprze, kto będzie do dyspozycji, gdy go potrzebuję i zniknie, kiedy mu każę - wyjaśnił.
- Mmm... nigdy nie brałeś pod uwagę własnego, chętnego chłopaka, Potter? Mógłbym też zasugerować pełnoetatową dziwkę - odparł Draco chłodno.
- Tak, ale rozstałem się z moim partnerem właśnie w dniu, w którym mieliśmy naszą miłą randkę - odparł i nie umknął jego uwagi sposób, w jaki Draco cofnął się na wspomnienie owego spotkania. - I, generalnie, nie jestem zwolennikiem korzystania z usług prostytutek...
- Och, nie jesteś? Naprawdę? - Głos Draco był sarkastyczny, a szare oczy błyszczały od gniewu.
Harry zignorował go i mówił dalej:
- Prawdziwym powodem jest to, że nie chcę zawracać sobie głowy bzdurami typu miłość, co, niestety, wydaje się być niezbędnym elementem składowym opcji posiadania chłopaka. Wiesz może, dlaczego tak jest, Malfoy?
- Jakiś ty biedny, Potter. Nie chcesz się angażować, co? Jeśli tylko ktoś staje się dla ciebie zbyt bliski, dajesz mu kopa, prawda? - zapytał, unosząc brew. - Cóż takiego stało się naszemu szlachetnemu Gryfonowi, że zmieniło go to w bezdusznego gnojka? - Draco w końcu nie wytrzymał.
Ale Harry wcale nie obraził się z powodu złośliwego epitetu. Zamiast tego uśmiechnął się i kontynuował wypowiedź:
- Rozumujesz właściwie, Malfoy. Ale to nic zaskakującego, zawsze byłeś sprytnym Ślizgonem - stwierdził z rozbawieniem.
Draco zmarszczył brwi na dźwięk słów, które brzmiały niemal jak komplement.
- Teraz spróbuj pomyśleć, w jaki sposób mógłbyś pomóc mi rozwiązać moje problemy - zasugerował z uśmiechem.
I Draco poczuł, jak nagłe zrozumienie zaczyna świtać w jego głowie.
- Nie - szepnął, przymykając oczy.
- Co nie? - spytał Harry, a jego uśmiech jeszcze się poszerzył.
- Chcesz, żebym zagrał rolę twojego kochającego chłopaka? - wymamrotał, na co Potter kiwnął głową.
- Strzał w dziesiątkę! - odezwał się Harry radośnie. - Będziesz mój przez dwa miesiące. Na koniec tego okresu twój dług zostanie anulowany, a dodatkowo otrzymasz jeszcze drugie trzydzieści pięć tysięcy funtów.
Draco przymknął oczy, a jego mózg pracował intensywnie, próbując przetrawić niespodziewane informacje.
- Siedemdziesiąt tysięcy za dwa miesiące mojego życia? - zapytał retorycznie.
Ale Harry i tak odpowiedział.
- Widzisz, zarobisz nawet więcej, niż ostatnim razem. Z drugiej strony, mówiłem ci, żebyś się wyżej cenił...
- Powiedziałeś też, że upokarzanie mnie jest bezcenne - odciął się gorzko.
- Ale, Malfoy, czy ja cię upokorzyłem? - zapytał Harry, udając niewinne zaskoczonego.
Draco popatrzył na niego w sposób, który sprawił, że przez chwilę żałował swoich słów, ale uczucie zniknęło tak samo szybko, jak się pojawiło.
- Więc? - zapytał.
- Co więc? Obaj wiemy, że ostatnio nie mam żadnego, cholernego wpływu na to, co się ze mną dzieje - stwierdził Draco zmęczonym głosem.
- Chcesz znać warunki? - zapytał Harry.
- Warunki? - powtórzył Draco matowym głosem.
Potter przytaknął.
- Musisz przeprowadzić się na ten okres do mnie. Dostaniesz własny pokój, gdzie będziesz mógł trzymać swoje rzeczy i spędzać wolny czas. Dam ci tyle pieniędzy, ile będziesz potrzebował. Kiedy mnie nie będzie, możesz robić, co ci się żywnie podoba. Ale kiedy jestem, robisz to, co podoba się mnie. Musisz mi towarzyszyć w czasie tych wszystkich przyziemnych spotkań i grać rolę troskliwego i kochającego chłopaka. Będziesz miły i uprzejmy dla moich przyjaciół. Mówisz mi po imieniu, ja do ciebie także. I nie będziesz podważał moich poleceń. - Harry skończył, ale po chwili zmrużył zielone oczy i dodał: - Wszystko jasne?
Jego głos stał się nagle ostry i zimny, ale Draco pozostał nieporuszony.
- Coś jeszcze? - zapytał, nabierając głęboko powietrza.
- Nie. A właściwie tak, jedna rzecz - powiedział Harry, patrząc mu prosto w oczy. Kiedy rozbawiony uśmieszek wpełzł na jego wargi, dodał: - Oczywiście, będziesz ze mną sypiał.


*Jak nagi prowadzi ślepego
Wiem, że jestem samolubny i niedobry
Zakochany frajer, zawsze znalazłem kogoś
By się wyżyć i puścić w niepamięć

Sam w czasie i przestrzeni
Nic tu nie ma, lecz to, co jest
Należy do mnie
Coś pożyczonego, coś niebieskiego
Zawsze ja i zawsze Ty
Zawsze ja i zawsze Ty
Zawsze ja...
(tłumaczenie-aguta)


ROZDZIAŁ V: WSZYSTKO JASNE


You're taking the fun
Out of everything
You're making it clear
When I don't want to think
You're taking me up when
I don't want to go up anymore
I'm just watching it all*
"There's No Other Way", Blur


Draco powoli zamknął drzwi i włożył klucze do kieszeni płaszcza. Potem zamknął oczy i stał bez ruchu, aż nie nabrał pewności, że jego samokontrola jest wystarczająca, aby sprostać temu, co go czeka. Rzucił ostatnie spojrzenie w kierunku swojego mieszkania i w końcu, ze wszystkich sił starając się nie myśleć, dokąd i z kim idzie, podniósł torbę i zszedł na dół.
Na zewnątrz było zimno i padał deszcz.
Zauważył stojące na ulicy srebrnoszare BMW, więc podszedł szybko do samochodu i wsiadł do środka.
- Sporo czasu ci to zajęło - powiedział Potter zamiast powitania.
- Musiałem się upewnić, że niczego nie zapomniałem - odpowiedział z rezerwą patrząc przez okno, nagle bardzo pochłonięty obserwowaniem uderzających o szybę kropel.
Harry rzucił mu spojrzenie przez ramię i uśmiechnął się w duchu, wyobrażając sobie, jaką wewnętrzną walkę w tej chwili musi toczyć Malfoy sam ze sobą.
Resztę drogi przebyli w ciszy. Kiedy dotarli na miejsce, lało już jak z cebra. Draco wysiadł i czekał, aż Potter wprowadzi samochód do garażu. Stał na deszczu i obserwował piętrzący się przed nim budynek, a potem ciemne, pokryte chmurami niebo.
- Co ty tu jeszcze robisz? Wejdź, jesteś cały mokry. - Dobiegający z tyłu głos Harry'ego był pełen irytacji.
Ostatni raz popatrzył na niebo, kiwnął głową i bez słowa wszedł za Potterem do środka, a potem do windy, która zawiozła ich do znajdującego się na poddaszu apartamentu.
- To twój pokój - powiedział Potter otwierając jedne z drzwi.
Draco postawił torbę na podłodze i ruszył za Harrym w głąb mieszkania.
- Tu jest kuchnia, ale ja zwykle jadam na mieście.
Harry uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że jeszcze nigdy nie użył swojej kuchenki.
Malfoy nadal nie powiedział ani jednego słowa, choć napięcie jego szczupłej sylwetki było wyraźnie widoczne. Rozglądał się dookoła z ewidentną niewygodą, przenosząc ciężar ciała nerwowo z jednej nogi na drugą.
Harry westchnął głęboko.
- Dlaczego się zgodziłeś? - zapytał nagle. Widział, jak Malfoy cofa się o krok i otwiera usta, jakby dopiero szukał odpowiedzi.
- Ja... Nie miałem wyboru - powiedział w końcu cicho.
- Jak to, nie miałeś? - Wzrok Harry'ego wwiercał się w niego badawczo.
Draco potrząsnął głową i rzucił Potterowi zmęczone spojrzenia.
- W jaki inny sposób mógłbym ci zapłacić?
- Zawsze mogłeś nie płacić w ogóle - zasugerował Harry ze wzruszeniem ramion.
- I co wtedy? Zostać twoim dłużnikiem na całe życie? - Draco zripostował unosząc gniewnie brew. - Bycie twoim... - odwrócił wzrok - ...twoim cholernym niewolnikiem przez dwa miesiące jest już wystarczająco złe. Ale życie ze świadomością, że muszę być wdzięczny Harry'emu Potterowi za zwrócenie mi wolności, jest o wiele gorsze. Więc nieważne, co o tym myślę, wybór był tylko jeden. Jak mówią, im większy ból, tym szybciej mija.
Harry przez chwilę przyglądał mu się beznamiętnie.
- Draco, ty cierpisz? - zapytał głosem zimniejszym niż deszcz, który go wcześniej zmoczył i Malfoy zadrżał. - Naprawdę czujesz się upokorzony i bezradny? Czy ty się mnie boisz, Draco? - kontynuował. Jego spojrzenie niemalże wypalało w skórze dziury, a lodowaty głos pozbawiał zdolności ruchu.
- Harry... Ja... -- zaczął, próbując zrozumieć, dlaczego ten drugi stał się nagle tak niebezpieczny.
Potter zrobił w jego kierunku krok, potem drugi, a jego zielone oczy wręcz płonęły zimnym blaskiem.
- Draco - odezwał się tonem nagle niepokojąco spokojnym i niskim, a jego ciepły oddech pogłaskał miękką skórę na policzku Malfoya. - Boisz się mnie? - zapytał, a w tym czasie jego palce znalazły drogę przez mokre, platynowe kosmyki.
Czekając na odpowiedź, Harry przez chwilę pieścił włosy Draco, powodując dotykiem niekontrolowane drżenie drugiego mężczyzny.
„Dlaczego się trzęsę? Naprawdę się go obawiam? Czy to prawda, co mówi?” - zastanawiał się przymykając powieki, niezdolny oderwać spojrzenia od zielonych oczu Harry'ego. - „Co on wyprawia? I dlaczego, do diabła, zgodziłem się na to... coś?” - zdążył pomyśleć, zanim palce Pottera nagle zacisnęły się na jego włosach i szarpnęły nimi boleśnie.
Draco cofnął się, podążając głową za ruchem trzymającej go ręki.
- Har... - zaczął, zdezorientowany, ale urwał w pół słowa, widząc na wargach Pottera zadowolony uśmieszek.
„Co on, do cholery, wyprawia?!”. Nic więcej nie zdążył pomyśleć, ponieważ poczuł kolejne szarpnięcie, wywołujące falę palącego bólu, który zmusił go do zaciśnięcia powiek.
- Otwórz oczy - nakazał Harry miękko, choć nie cofnął dłoni.
Draco posłuchał i ujrzał twarz Pottera zaledwie kilka cali od swojej własne. Ich usta niemalże się dotykały.
- Boli? - zapytał Harry, prawie muskając jego wargi.
Draco kiwnąłby głową, ale w pozycji, w jakieś się znajdował, okazało się to niemożliwe. Widział, jak Potter, niezadowolony brakiem odpowiedzi marszczy brwi, a zaraz potem jego włosy zostały pociągnięte gwałtownie jeszcze raz. Teraz prawie krzyknął.
- Boli? - Harry zapytał ponownie, łagodnie, niemal dotykając go ustami.
- Tak... - Draco w końcu przyznał cichym głosem.
Na twarz Pottera wpełzł uśmieszek triumfu.
- W porządku - powiedział i wreszcie go puścił.
Draco cofnął się instynktownie, oplatając się ramionami.
- Następnym razem nie odzywaj się, jeżeli nie wiesz, o czym mówisz. - Ton Pottera był złowróżbny. - To był ból. A tak... - wskazał na Draco - ...wygląda strach. Chcesz, żeby stosunki między nami ułożyły się w taki właśnie, chory sposób? Bo ja nie.
Malfoy nie odpowiedział, choć przyglądał się Potterowi z rezerwą, próbując pojąć znaczenie jego słów.
- Mamy umowę, Draco. Zaakceptowałeś ją, kierowany własnymi powodami, więc teraz się z tym pogódź. Dwa miesiące to długi okres. Ale może wydać ci się nieskończenie dłuższy. I mimo że tego nie chcę, być może będę zmuszony sprawić, że stanie się on dla ciebie boleśnie długi - zakończył stanowczym głosem.
Draco zmrużył oczy, ale kiwnął głową na zgodę, co sprawiło, że Harry pozwolił swoim wargom wykrzywić się w odrobinę cieplejszym uśmiechu.
- Bardzo dobrze. Skoro już wiesz, jak sytuacja mogłaby wyglądać, zgodzisz się ze mną, że skarżenie się na swój los jest bezużyteczne, prawda? Nie wiem, co ci się przydarzyło, ale cóż, życie toczy się dalej... Na jakiś czas odłóż swoją dumę na bok, Draco. Zapomnij o nienawiści do mnie. Jesteś tutaj w pracy. Spójrz na to w ten sposób, a zobaczysz, że wszystko okaże się prostsze.
Kiedy Harry skończył mówić, ponownie przysunął się do Malfoya. Ciało Draco napięło się w oczekiwaniu, spodziewając się wszystkiego, poza zwyczajnym, delikatnym muśnięciem palców na twarzy.
- Odpręż się - powiedział Harry, gdyż nie umknęło jego uwadze, jak Malfoy cofnął się przed pieszczotą. - Nie mam zamiaru więcej cię ranić i nie chcę widzieć w twoich oczach przerażenia. Przypominasz mi zaszczutego smoka - dodał miękko, niemalże figlarnie.
Draco próbował się zrelaksować pod wpływem niespodziewanie delikatnego dotyku, ale nagły dreszcz sprawił, że jego ciało zaczęło dygotać.
- Chyba najwyższy czas, żebyś wziął gorący prysznic, bo się przeziębisz - stwierdził Harry, uśmiechając się łagodnie. - Chodź, pokażę ci, gdzie jest łazienka.
Malfoy kiwnął głową i skierował się za Potterem, usilnie próbując ignorować nękające jego umysł pytania, na które nie znał odpowiedzi.

*

Kiedy wnętrze łazienki napełniło się parą, Draco rozebrał się powoli, zrzucając mokre ubrania wprost na podłogę. Potem wszedł pod ciepły strumień wody i przez jakiś czas stał nieruchomo, powalając myślom biec powoli, tak, jak krople na jego skórze.
„Gdzie, do diabła, podział się hogwardzki Złoty Chłopiec?” - pomyślał. - „To nie jest Cholerny Harry Potter, to... zupełnie inny człowiek. Całkowicie odmieniony. Podobnie, jak ja, jeśli mam być szczery” - dodał ze zmęczeniem sam do siebie. - „Ale jak mam przetrwać razem z nim te dwa miesiące? Przez całe siedem lat nienawiści nigdy nie był aż tak... nieprzyjemny. Hej, czy ja naprawdę zaczynam się go bać?”
Draco nie umiał znaleźć prostej odpowiedzi. Przez jego umysł wciąż przewijało się słowo „zmiana”, co napełniało jego pierś niewygodnym uczuciem, którego nie potrafił zrozumieć. Stał, ciągle pogrążony w myślach, kiedy nagle naszło go inne, dziwne wrażenie. Zamrugał kilka razy i starł z szyby parę.
Zamrugał jeszcze kilka razy i znieruchomiał. Potter był w łazience i spokojnie mu się przyglądał.
Fakt, że jest obserwowany nawet biorąc pieprzony prysznic, rozzłościł Draco, ale po chwili potrząsnął głową i sięgnął po szampon. Wypłukał włosy i skończył się myć, usilnie starając się ignorować pieszczący jego skórę, zadowolony wzrok intruza.
W końcu westchnął i zakręcił kurki. Wyszedł z kabiny i stanął, nagi, ociekający wodą, ale patrzący na Pottera wyzywająco.
„Wróćmy do tego, co stare, dobre i sprawdzone: ja jestem Draco Malfoy, on - Harry Potter. Nienawidzimy się nawzajem fanatycznie. I fakt, że przez dwa miesiące jesteśmy zmuszeni pieprzyć się ze sobą, potwierdza tylko, jak daleko potrafimy się posunąć, żeby zranić jeden drugiego.”
- Mogę dostać ręcznik? - zapytał Draco ozięble po chwili.
Harry kiwnął głową i nadal się uśmiechając wyciągnął rękę trzymająca biały ręcznik. Kiedy jednak Malfoy chciał go odebrać, cofnął nagle dłoń.
Draco uniósł brew.
- Podobno nie chciałeś, żebym się przeziębił. - Jego głos był stanowczy, ale zadrżał, ponieważ w pomieszczeniu zaczęło się ochładzać.
- Racja - potwierdził Potter i podszedł bliżej. Delikatnie przesunął materiał po twarzy Malfoya, wycierając miękką skórę, a potem coraz niżej, aż w końcu zawinął ręcznik wokół jego tali.
Każdy z tych ostrożnych ruchów Draco znosił stojąc nieruchomo, ale kiedy Harry dotknął ustami wrażliwego miejsca pomiędzy jego szyją a obojczykiem, zlizując i ssąc zabłąkane krople wody, nie mógł się powstrzymać i jęknął w odpowiedzi.
Harry kontynuował swoje czynności w powolnym tempie i Draco zamknął oczy, próbując oprzeć się pragnieniu reagowania. W końcu poczuł wargi Pottera na uchu.
- Draco... czy zraniłem cię dzisiaj zbyt mocno? - zapytał łagodnym, prawie zmartwionym głosem, drażniąc przy tym oddechem delikatną skórę.
Malfoy otworzył szeroko oczy, nie mogąc powstrzymać drżenia ciała. A wtedy, niespodziewanie, Potter objął go i zaczął głaskać nagie ramiona.
- Harry...
- Szzz... marzniesz - przerwał mu Harry, całując miejsca, które przed chwilą dotykał.
W końcu się odsunął się i ujął go za podbródek, delikatnie zmuszając Draco do spojrzenia mu w oczy.
- Lepiej? - zapytał, a jego zielone oczy wyglądały na zaniepokojone.
- Harry, to... - Malfoy popatrzył na niego z zakłopotaniem i resztę wypowiedzi dodał już w myślach. - „To jest chore. Przestań, to nie jest gra, a ja nie jestem twoją zabawką. Proszę.”
Draco sam siebie skarcił w myślach za bycie tak słabym i z zażenowaniem spuścił wzrok na podłogę.
„Mogę to wytrzymać. Dawałem sobie radę z gorszymi rzeczami, niż schizofreniczny Harry Potter. To praca. To tylko praca” - przypomniał sobie chłodno. - „Miejmy to już za sobą.” - Westchnął niedostrzegalnie i ponownie spojrzał na Pottera, starając się ukryć swoje wewnętrzne zaniepokojenie.
- To nie jest najwygodniejsze miejsce - posunął się do użycia bardzo sugestywnego i seksownego głosu. - Być może powinniśmy pójść gdzie indziej - zasugerował niejednoznacznie.
Harry uniósł brew, kiwnął głową i poprowadził Draco do swojej sypialni.
„Przedstawienie czas zacząć...” - pomyślał Malfoy z goryczą, kiedy jego ręce zaczęły rozbierać Pottera.
Już po chwili obaj byli nadzy, a ubrania i ręcznik leżały na podłodze. Draco czuł ręce Harry'ego, biegające po całym jego ciele, sprawiające, że drży z napięcia i... przyjemności. Przyznał to w końcu, kiedy sięgnął po penisa partnera i zaczął go głaskać.
Potter zajęczał, więc Draco pchnął go na łóżko i położył się obok, a jego wprawne, blade dłonie na męskości drugiego mężczyzny dotykały, owijały, pieściły.
Harry pozwolił się ponieść emocjom. „Draco, jesteś naprawdę dobry” - zdołał pomyśleć, zanim zalała go kolejna fala rozkoszy. Usta Malfoya ujęły jego penisa, liżąc go łagodnie, drażniąco, a zaraz potem, niespodziewanie, ssąc. Harry jęczał, ciesząc z doznania mokrości i gorąca, jakie go otaczało.
Pozwolił na tę grę, dopóki nie poczuł, że jest niebezpiecznie blisko szczytu. Wtedy, nagle, odepchnął Malfoya od siebie, przewrócił go na plecy i przycisnął do materaca. Skupił wzrok na szarych oczach, szukając w nich czegoś nieokreślonego, czegoś, czego istnienie w tych rozszalałych głębinach Chłopiec-Który-Przeżył instynktownie wyczuwał.
Ciągle analizował dziwne wrażenie, kiedy Draco zdjął jego okulary i odłożył je na stojący obok łóżka stolik, sprawiając, że świat nagle stał się zamazanym obrazem, snem, w którym zagubiłby się, gdyby nie czuł pod sobą tego gorąca, tej skóry, płonącej naprzeciw jego własnej.
Jego usta sięgnęły do szyi Draco, całując ja, liżąc i gryząc lekko, aż smukły, rozciągnięty pod nim kształt nie zaczął wić się odruchowo. Ujął w dłoń penisa blondyna, pocierając go stanowczymi ruchami, a potem złapał wargami różowy sutek i zaczął ssać go powoli, co wyrwało z ust Malfoya zduszony jęk.
Po jakimś czasie zatrzymał się i spojrzał na mającego nieznaczne problemy z oddychaniem partnera.
- Draco.
Malfoy spojrzał na niego pytająco. Harry przesunął rękę, sięgnął do jedwabistych, platynowych kosmyków i odgarnął je, odsłaniając szare spojrzenie.
- Nie chcę cię zranić - odezwał się nieoczekiwanie, sam niezdolny zrozumieć nagłego pragnienia, każącego mu te słowa wypowiedzieć.
Malfoy przyglądał mu się przez długą chwilę, ale bez okularów Harry nie mógł odczytać wyrazu jego twarzy. W końcu otworzył usta, nadal niepewny, co ma powiedzieć, ale Draco uniemożliwił mu to, kładąc smukły palec na wargach.
- Nie musisz nic mówić. Nie musisz niczego wyjaśniać. - Ton jego głosu był tak samo nieczytelny, jak wyraz twarzy.
Harry przymknął oczy.
- Ale... - spróbował odpowiedzieć. W tym momencie, nawet nie wiedząc dlaczego, powiedzenie czegokolwiek wydało mu się nagle sprawą życia i śmierci.
„Czemu teraz wydaje mi się, że wszystko zaczyna się komplikować? Skąd ta nagła potrzeba, aby przepraszać? Co się ze mną dzieje?” - Harry ponownie spojrzał na Malfoya. - „Co ja mu robię? I dlaczego mu to robię?”
Ale nagle Draco poruszył się pod nim, złapał jego palce, wziął je do usta i zaczął ssać powoli. W końcu Harry przestał kłócić się sam ze sobą i pchnął mokre palce do wnętrza leżącego pod nim mężczyzny, pozwalając rozkoszy i pożądaniu przejąć kontrolę.
Malfoy zamknął oczy i napiął mięśnie. Potter zatrzymał się, czekając, aż ciało partnera przyzwyczai się do wtargnięcia. Kiedy Malfoy w końcu zrelaksował się wystarczająco, Harry zaczął poruszać dłonią, przygotowując go, dopóki blondyn nie zaczął jęczeć. Usunął palce i wszedł w niego jednym, płynnym ruchem, pogrążając się w ciepłej ciasnocie.
Kiedy zaczął poruszać się w tej odurzającej szczelności, z jego ust wyrwał się zduszony dźwięk. Po chwili ujął w dłoń penisa Draco i zaczął go głaskać w rytm własnych pchnięć. Niewiele później usłyszał, jak Malfoy jęczy i wykrzykuje jego imię, co sprawiło, że został strącony niebezpiecznie blisko krawędzi.
- Draco - szepnął, powtarzając pchnięcia i ruchy ręki raz za razem, aż Malfoy zaczął łkać i wyginać plecy w łuk, ulegając zgubnej, namiętnej przyjemności. Reakcja ta sprawiła, że oddech Harry'ego przyspieszył, więc pchnął jeszcze jeden, ostatni raz, zanim nie stopił się zupełne i nie dołączył do Malfoya.


* Psujesz zabawę
W każdej sytuacji
Sprawiasz, że to staje się jasne
Kiedy nie chcę myśleć
Wznosisz mnie ku górze
Kiedy ja już nie chcę tam iść
Tylko przyglądam się wszystkiemu
(tłumaczenie-eliah)

ROZDZIAŁ VI: JAK WE ŚNIE


Tender is the night
Lying by your side
Tender is the touch
Of someone that you love too much
Tender is the day
The demons go away
Lord I need to find
Someone who can heal my mind*
”Tender”, Blur


Harry zamknął oczy i westchnął. Mógł czuć obecność nieruchomego, śpiącego Malfoya obok siebie. Po chwili uniósł powieki i skupił spojrzenie na suficie.
„Draco” - pomyślał. - „Co mi się stało? Nienawidzę cię, ale... Do diabła. Problem w tym, że nie wiem, dlaczego czuję się taki zdezorientowany. Nie ma ku temu żadnego powodu, prawda?”
Spojrzał na Malfoya. Nie mógł być pewien, czy blondyn spał, mimo że się nie poruszał. Pozwolił oczom przebiec leniwie po bladym ciele, studiując smukły kształt, mleczną, gładką skórę i rozrzucone na poduszce, platynowe włosy, świecące w przytłumionym świetle jak promyki księżyca. Niespodziewanie poczuł dziwne wibracje w dole brzucha i odwrócił głowę.
„Prawda?”
Zmarszczył brwi, ze wszystkich sił starając się dojść do porozumienia z tą częścią siebie, która mówiła, że nic wyjątkowego się nie wydarzyło. Bezskutecznie.
„Dlaczego, do cholery, cię tu sprowadziłem?”
Harry w końcu się poruszył i zmusił do patrzenia w innym kierunku.
- Draco - powiedział cicho. - Draco, obudź się.
Blondyn obrócił się w jego stronę i spojrzał pytająco, w pełni już przebudzony. Harry gapił się na niego beznamiętnie przez dłuższą chwilę.
„Co się ze mną dzieje? To tylko Malfoy. Dobry seks. Nieistotny rozdział w życiu” - argumentował sam do siebie, usiłując ignorować drgania w piersi i skupiając się, aby jego głos pozostał obojętny.
- Możesz teraz iść do swojego pokoju - odezwał się szorstko.
Draco wstał i sięgnął po leżący na podłodze ręcznik. Zawinął go luźno wokół bioder i podszedł do drzwi, ale zanim je otworzył, zatrzymał się.
- Rozczarowałem cię? - zapytał stanowczym głosem, nie odwracając się.
Harry'ego przebiegły ciarki, ale kiedy Malfoy na niego spojrzał, odzyskał już zimny spokój.
- Dlaczego pytasz? - Zwęził podejrzliwie oczy.
Draco potrząsnął głową.
- Naprawdę nie mam pojęcia - odpowiedział z grymasem niezdecydowania na twarzy.
- Nie, nie rozczarowałeś mnie. - Wargi Harry'ego wykrzywiły się w uśmieszku. - Właściwie, to bardzo miło spędziłem czas, ale wolę spać sam.
- W porządku - odparł Malfoy zmęczonym głosem i, nie patrząc już na Harry'ego, wyszedł.
Kiedy drzwi zamknęły się z cichym kliknięciem, Potter westchnął z ulgą. Miał wrażenie, że gdyby Draco pozostał jeszcze chwilę dłużej, poprosiłby go, żeby w ogóle nie odchodził.
Potrząsnął głową, i nakazując sobie spać, położył się na poduszce i zamknął oczy.

*

„Och, czy cię rozczarowałem, Harry? Czy kiedykolwiek mi wybaczysz? Wiem, że nie zasługuję na twoją dobroć, ale może odwdzięczę się szybkim numerkiem?” - pomyślał Draco gniewnie. - „Chyba rozwijam w sobie skłonności do masochizmu. Nie, to nie może się powtórzyć. Ale TO dzieje się w każdym pieprzonym momencie, odkąd pojawiłem się w tym mieszkaniu” - dodał sam do siebie sarkastycznie. - „Kurwa, gdzie są te cholerne papierosy?”
Wszedł do pokoju z mętlikiem w głowie. Przeklinał cicho, kiedy zakładał na siebie parę wypłowiałych dżinsów i sweter. W końcu otworzył szklane drzwi i wyszedł na taras. Wyciągnął z paczki papierosa, po czym go zapalił. Ze wszystkich sił starał się nie myśleć. Zimne, nocne powietrze sprawiło, że zadrżał. Zaciągnął się jeszcze raz i zawinął wokół siebie ramiona.
„Kim jesteś, Harry Potterze? Tym, który się troszczy, czy tym, który rani? Nie wiem, co się z tobą stało. I chyba jestem obłąkany, że w ogóle obchodzi mnie to, że się zmieniłeś. Cholera” - pomyślał Draco i zadrżał po raz kolejny.
Spojrzał na niebo, na którym teraz widoczne były gwiazdy. Srebrne kropelki na ciemnogranatowym aksamicie. A wokół cicha, zimowa noc.
„Harry...”

*

- Harry.
Głos. Kto mnie woła? Tu jest tak ciemno.
- Harry.
Jeszcze raz. Tonę w tym mroku.
- Gdzie jesteś?
- Harry, minęło tyle czasu.
- Kim jesteś? Chyba cię nie znam.
- Znasz, choć nie pamiętasz. Ale uwierz, znasz bardzo dobrze.
- Gdzie jesteś? Nie mogę... Nie widzę cię. Tu jest zbyt ciemno.
- Być może nie chcesz widzieć.
Smutek. Mocne, białe światło. Rani moje oczy. Przez chwilę jestem ślepy w kompletnej jasności. Ale teraz mogę rozpoznać jakieś ciemne sylwetki. Podchodzą bliżej. Czarne, zakapturzone. To... Śmierciożercy. Wszędzie wokół mnie. Widzę, jak podnoszą różdżki i kierują je w stronę mojego serca.
- Avada Ke...
- Nie!!!

- Otwórz oczy, Harry!

*

Wpatrzony w gwiazdy i zagubiony we własnych myślach, Draco stracił poczucie czasu. Kiedy wreszcie wrócił do rzeczywistości, był przemarznięty. Zerknął na zegarek i uświadomił sobie, że spędził na tarasie dwie godziny. Wszedł do pokoju i zamknął drzwi. Westchnął i zaczął ściągać z siebie sweter.
I wtedy, nagle, usłyszał krzyk. Przepełniony strachem i udręką wrzask.
„Harry” - pomyślał tylko i wybiegł z pokoju.
Potter, przykryty kołdrą, trząsł się jak w konwulsjach. Kiedy Draco wyciągnął w jego stronę rękę, szarpnął głową, a z jego ust wyrwał się podobny do płaczu dźwięk. Draco złapał go za ramiona i potrząsnął lekko.
- Obudź się, Harry! - powiedział.
Potter jednak ciągle walczył z nękającymi go we śnie Śmierciożercami.
- Otwórz oczy, Harry! - Draco spróbował jeszcze raz.
Gdy tylko skończył mówić, odpowiedziało mu zaniepokojone, zielone spojrzenie. Potter miał nieznacznie przyspieszony oddech i marszczył brwi, próbując skupić wzrok na siedzącym przy nim mężczyźnie.
- Draco - powiedział chrapliwym głosem. Zamrugał kilka razy powiekami i nakrył oczy dłońmi.
- Och, mój Boże - szepnął.
I nagle zimne palce Malfoya były na jego własnych, splatając je ze sobą.
- To nic... To tylko koszmar - powiedział Draco łagodnie. - Chodź tu - dodał bez zastanowienia i objął Harry'ego delikatnie.
Uścisk trwał tylko chwilkę i kiedy się rozdzielili, Malfoy ułożył go z powrotem na poduszce. Harry zamknął oczy, więc Draco odgarnął ciemne kosmyki z jego spoconego czoła i musnął palcami bladą bliznę.
Poczuł, jak Harry zadrżał pod tym dotknięciem, więc cofnął rękę.
- Spróbuj zasnąć - powiedział, po czym wstał z łóżka
- Zaczekaj - Harry szepnął. - Proszę, zostań. - Nie otwierając, oczu złapał dłoń Draco i splótł ich palce razem.
Malfoy zmarszczył brwi, ale nie zaprotestował i położył się obok.
- Jesteś Śmierciożercą? - Potter zapytał nagle, głosem odległym, jak gdyby był na granicy snu.
- Nie widziałeś dokładnie całego mojego ciała?
- Tak, ale chcę to usłyszeć od ciebie - nalegał Harry.
Draco westchnął.
- Nie, nie jestem - odpowiedział w końcu.
- Dlaczego?
- Dlaczego? - Malfoy poczuł gniew, ale wiedział, że okazanie tego niczego nie zmieni. - Dlaczego nie zostałem Śmierciożercą? A dlaczego powinienem nim zostać? To jest właściwe pytanie, Harry. Tylko dlatego, że każdy oczekiwał, iż będę chciał być godnym synem własnego ojca? - zapytał z goryczą.
Potter milczał, a Draco zagapił się w sufit.
„Rozczarowałeś mnie, synu.”
„Ponieważ ty rozczarowałeś mnie, ojcze.”
- Opowiedz mi - szepnął Harry niespodziewanie. - Opowiedz mi swoją historię, Draco.
- Myślałem, że już ją znasz. Pod koniec siódmego roku wróciłem do domu. Ojciec oznajmił, że teraz przejdę inicjacje. Odmówiłem. On mnie wydziedziczył. Opuściłem rodzinę i cały, czarodziejski świat. Bez niczego, tylko z różdżką i ubraniem, które miałem na sobie. Bez pieniędzy. Ale bez nich nie da się żyć, więc kiedy spotkałem Matta, przyjąłem jego propozycję. Byłem na tyle zdesperowany, że zaakceptowałbym wszystko. Zgodziłem się. Nawet na ciebie. - Draco cedził słowa zmęczonym głosem, poprzez nagle ogarniającą go senność.
- Dlaczego sprzeciwiłeś się ojcu? - zapytał ponownie Harry, także sennym głosem.
- Uwierzyłbyś, gdybym powiedział, że nie wiem? Pamiętam, że wtedy miałem dobry powód. Ale potem nigdy nie zrozumiałem, jaki on naprawę był - odparł Draco z krzywym uśmieszkiem na ustach.
- Mogłeś użyć magii, żeby lepiej ci się żyło w świecie mugoli - zauważył Harry, obracając się na swojej stronie łóżka i przysuwając do Malfoya.
- Pewnie, że mógłbym. Ale nie chciałem. Odkąd odszedłem z domu, nie użyłem różdżki ani razu. Ja... Czułem, że to byłoby złe. Magia była zła. Ona i ojciec sprawiły, że moje życie stało się takie popieprzone. I jeszcze coś. - Draco zwinął się w kłębek, podświadomie przysuwając się blisko ciepła ciała Harry'ego. - Ale nie pamiętam co.
- Śnili mi się Śmierciożercy. Ciemność. I ktoś tam był. Ktoś, kogo znałem, ale nie mogłem go sobie przypomnieć. Draco?
- Mmm...
- Mógłbyś zrobić to jeszcze raz?
- Co?
- Objąć mnie.
Malfoy zmarszczył brwi, ale przysunął się i otoczył ramionami ciało drugiego mężczyzny. Potter poruszył się i ułożył głowę na smukłej klatce piersiowej, a jego ciemne kosmyki kontrastowały z bladą skórą. Harry pozwolił, aby z jego ust wydobyło się zadowolone westchnienie, więc Draco, korzystając z tego, że jego twarz jest niewidoczna, uśmiechnął się lekko, wyciągnął rękę i zanurzył dłoń w czarnych włosach i przeczesał je leniwie palcami.
- Draco?
- Mmm?
- Jutro... Jutro wszystko będzie jak dawniej.
Twarz Malfoya zachmurzyła się, ale nie powiedział ani słowa.
- To się nigdy nie wydarzyło - kontynuował Harry zmęczonym głosem.
- Wiem - szepnął Draco.
Przez chwilę leżeli w milczeniu.
- Ale dzisiejsza noc jest cudowna - powiedział Harry na koniec, łagodnym, sennym głosem.
Draco nie odpowiedział. Słyszał, jak oddech Pottera na jego skórze staje się coraz bardziej regularny. Spuścił wzrok na wtulone w niego ciało i pierwszy raz tego dnia żadne dylematy nie zaprzątały jego umysłu. Teraz, leżąc na łóżku, trzymając w objęciach zupełnie bezbronnego Pottera, pozwolił sobie nie przejmować się tym, co się wydarzy następnego dnia.
W tym właśnie momencie czuł się szczęśliwy.
„Cudownie” - szepnął nieświadomie, poczym pogrążył się we śnie.


*Czułość jest nocą
Leżąc obok ciebie
Czułość jest dotknięciem
Kogoś, kogo kochasz zbyt mocno
Czułość jest dniem
Kiedy demony odchodzą
Panie, muszę znaleźć
Kogoś, kto uleczy mój umysł
(tłumaczenie-tomazzz11)


ROZDZIAŁ VII: NIEDORZECZNOŚĆ


...he'll look at me and smile
I'll understand
and in a little while
he'll take my hand
and though it seems absurd
I know we both won't say a word...*
"The Man I Love", George Gershwin


Kiedy Draco obudził się następnego ranka, miejsce obok było puste i zimne. Bezwiednie dotknął klatki piersiowej, przypominając sobie, jak się czuł, kiedy spoczywała na niej głowa Harry'ego, jego ciepło... Wspomnienie sprawiło, że zadrżał bezradnie.
Wstał z łóżka i zaczął spacerować po mieszkaniu.
- Harry? - zawołał, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.
Wzruszył ramionami i wszedł do kuchni, gdzie znalazł gorącą kawę. Nalał sobie filiżankę i zaczął sączyć napój powoli, krzywiąc się z powodu gorzkiego smaku.
„Nowy dzień. Przestań się zastanawiać. Dzisiaj mamy już jutro! Nie myśl o tym!”
Ale nie potrafił. Nic nie mógł poradzić na to, że jego umysł cały czas analizował sytuację. Był tutaj, w domu Pottera. Wiedział, że wkrótce jego tak zwany chłopak wróci i Draco będzie zmuszony przypomnieć sobie, jaka wspaniała była ostatnia noc. Spojrzy na Harry'ego, usłyszy jego głos i wrócą wspomnienia ostatniej nocy, pieszczot i późniejszego, cichego porzucenia.
„Ale teraz wszystko wróci do normy. Lepiej, żebym pozbył się tych pieprzonych myśli” - stwierdził ze znużeniem, odstawiając do zlewu pustą filiżankę, która natychmiast zniknęła. Zapewne stała już czysta na półce w kredensie.
Draco uśmiechnął się złośliwie.
„Tak, to miejsce jest zdecydowanie zbyt porządne, jak na niechlujnego Harry'ego Pottera” - pomyślał z roztargnieniem.
Przeszedł do salonu, szukając czegoś, co zauważył wczoraj wieczorem. Fortepian. Zastanowił się, czy Harry rzeczywiście na nim gra, czy ustawienie czarnego instrumentu zostało podyktowane jedynie względami stylistycznymi.
Podszedł wolnym krokiem i usiadł przed klawiaturą. Uniósł pokrywę i zdjął zieloną tkaninę, przykrywającą czarno-białe klawisze. Steinway & Sons - przeczytał złoty napis. Och. Przez chwilę rozważał, czy powinien unieść ze zdziwienia brwi, ale wokoło nie było nikogo, na kim musiałby robić dobre wrażenie. Położył materiał na kolanach i dotknął klawiszy tak lekko, że nie rozległ się żaden dźwięk. Były zimne i gładkie.
Uśmiechnął się z rozmarzeniem, kiedy wspomnienia z dzieciństwa zaczęły przepływać przez jego umysł. To dzięki matce zaczął uczyć się grać, biorąc lekcje w tajemnicy przed ojcem. Lucjusz Malfoy uznałby je za bezużyteczną umiejętność i z pewnością nie wyraziłby na nie zgody. To byłoby straszne, ponieważ Draco niemal natychmiast zakochał się w czystych dźwiękach i światach, jakie muzyka była w stanie dla niego stworzyć.
Miał pięć lat, kiedy po raz pierwszy położył palce na klawiaturze. Osiemnaście, gdy został zmuszony wyrzec się grania. Bolało bardziej, niż strata rodziców czy majątku. Zostawienie fortepianu oznaczało utratę możliwości ucieczki do innej rzeczywistości. Podczas tych wszystkich, niekończących się lat w rodzinnej rezydencji zawsze, kiedy poczuł się zdenerwowany, czy po prostu smutny, grał, zostawiając wszelkie zmartwienia za sobą i odlatując do innego świata, tworzonego tylko dla niego przez każdy nowy dźwięk.
Nawet w Hogwarcie uzależnienie go nie opuściło. Kochał muzykę na tyle, że schował dumę do kieszeni i zapytał Dumbledore'a, bardzo grzecznie zapytał, czy istnieje możliwość, aby mógł grać także w szkole.
Okazało się, że tak. Codziennie przez siedem lat spędzał kilka godzin w zakurzonym, ukrytym pokoju. Tylko on, anonimowy, fortepian i muzyka. Samotnie, ponieważ, poza dyrektorem, nikt o tym nie wiedział. Tak było doskonale.
Teraz, po trzech latach, Draco ułożył palce na klawiszach ponownie. Zamknął oczy, przypominając sobie godziny nauki, poświęcenia i miłości. Jedynej miłości jego dzieciństwa. W tym momencie, w salonie Harry'ego i przy fortepianie Harry'ego, pozwolił temu uczuciu powrócić, otoczyć go i poprowadzić. Jego palce zaczęły się poruszać. Muzyka wypełniła pokój.
Doskonale.

Harry stał nieruchomo przed drzwiami swojego mieszkania. Słyszał dochodzące zza nich dźwięki fortepianu. Wszedł ostrożnie do środka, i kierując się muzyką, zatrzymał się przy wejściu do salonu.
Draco grał. Jego palce biegały po klawiaturze ze spokojną precyzją. Niezauważony, Harry zapatrzył się na niego. Były rywal siedział z zamkniętymi oczami, całkowicie zagubiony w doznaniu. Potter zwrócił uwagę na jego pozę, sposób, w jaki platynowe włosy opadały mu na oczy i jak bardzo rysy twarzy stały się zrelaksowane.
Uśmiechnął się miękko i podszedł do Malfoya. Ponieważ muzyka przycichła, położył dłonie na ramionach blondyna. Wokół nich gasnął ostatni ton. Przez chwilę obaj trwali bez ruchu, w ciszy, dziwnie spokojni, jak gdyby przyzwyczajeni do takiej zażyłości.
- Graj - odezwał się Potter niespodziewanie, nie wiedząc nawet, dlaczego.
I Malfoy zaczął grać, zupełnie bezwiednie, jazzową przeróbkę prostej melodii.
- „Pewnego dnia przyjdzie... mężczyzna, którego kocham...” - zacytował Harry szeptem, z rękami ciągle na ramionach Draco, którego palce biegały lekko po klawiaturze, improwizując trudne przejścia lub interpretując po swojemu mniej skomplikowane kawałki, tworząc perfekcyjne, czyste akordy.
Kiedy w końcu dźwięki ucichły, Draco obrócił się w stronę Harry'ego. Przez chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu.
„Pewnego dnia przyjdzie...”
„Co się dzieje?”
„...mężczyzna, którego kocham...”
„Słyszałem to wcześniej. Czułem to wcześniej. Przeżywałem to wcześniej.”
Dziwnym zbiegiem okoliczności, w tym samym momencie pomyśleli dokładnie to samo. Rozważali te same pytania i zmagali się z tymi samymi odczuciami.
Patrzyli na siebie, być może przez minutę. A może całe lata.
Magia tej chwili została zniszczona przez brzęczenie dzwonka przy drzwiach.
Odwrócili się od siebie, zażenowani.
- To pewnie Claude - powiedział Harry i potrząsnął głową.
Draco przytaknął i, kiedy Potter poszedł wpuścić gościa, zamknął pokrywę klawiatury i zmarszczył brwi.
„Co to za piosenka? Zapomniałem” - pomyślał. - „I skąd wiedziałem, że to właśnie jej Harry chciał posłuchać?”
Draco ciągle się zastanawiał, kiedy Potter wrócił do salonu w towarzystwie młodego, niskiego mężczyzny.
- Claude, to jest Draco. Już ci mówiłem, czego potrzebuję.
- Mmm... miło cię poznać, Draco. - Mugol obszedł Malfoya dookoła, uważnie studiując jego sylwetkę.
- Ja także się cieszę - odparł blondyn grzecznie, wbijając w Pottera badawcze spojrzenie.
- Claude jest moim krawcem. Poprosiłem go, żeby uszył dla ciebie kilka garniturów - wyjaśnił Harry i zwrócił się do mężczyzny. - Jeden będę potrzebował na piątkowy wieczór.
- Oczywiście, Harry - odparł Claude i obrócił się do Draco. - Mógłbyś się rozebrać? - zapytał.
Malfoy przymknął oczy, ale posłusznie zdjął koszulę i spodnie.
- Świetnie - powiedział krawiec i zaczął zdejmować miarę. - Biorąc pod uwagę jego bladą cerę, sugeruję kolor ciemnoszary. Prawie czarny, ale nie całkiem. Czerń zniszczyłaby naturalny blask skóry. Może odcień głębokiego błękitu. Jak myślisz? - zwrócił się do Pottera.
- Tak, też będzie pasował. Chcę, żeby on wyglądał niesamowicie i wierzę w twój dobry smak, Claude - odparł Harry, krzywiąc usta w uśmieszku.
- Ce n'est pas difficile.** Z takim ciałem... - podkreślił krawiec, odwzajemniając uśmiech Pottera, który teraz chichotał cicho.
Draco zarumienił się i odwrócił z zażenowaniem głowę, nie wypowiadając ani słowa, dopóki mugol nie skończył i nie mógł z powrotem nałożyć na siebie ubrania. Przypomniał mu się sklep pani Malkin, gdzie wszystkie pomiary były robione magicznie, bez potrzeby stania półnagim przed obcym człowiekiem.
Kiedy Claude poinformował ich, że ma wszystko, czego potrzebuje, Harry odprowadził go do wyjścia. Gdy wrócił do salonu, znalazł Malfoya siedzącego na kanapie, z twarzą ukrytą w dłoniach.
- Wszystko z tobą w porządku? - zapytał marszcząc brwi.
Draco wzdrygnął się nieznacznie i podniósł wzrok.
- Dlaczego potrzebuję garnituru na piątkowy wieczór? - zapytał.
Potter uśmiechnął się z rozbawieniem.
- Och, racja. Nie mówiłem ci, prawda?
Malfoy patrzył na niego z zakłopotaniem, więc Harry westchnął.
- Przyznano mi nagrodę, więc będziemy musieli wziąć udział w uroczystości. Niestety, to konieczność - wyjaśnił.
- Nagrodę? - zapytał Draco.
Potter przymknął oczy.
- Tak, nagrodę - powtórzył. - Draco, kim ja jestem? - zapytał, widząc zdezorientowany wyraz twarzy blondyna.
- A cóż to za pytanie? - odparł Malfoy ze złością i wstał z kanapy. - Mógłbym odpowiedzieć na kilka sposobów: Harry Potter, Chłopiec-Który-Przeżył...
Nie podobało mu się to. Nie podobał mu się sposób, w jaki Potter się z nim bawił. I jeszcze ta nagroda. Czyli setki gapiących się na niego ludzi, wiedzących, co działo się z nim za zamkniętymi drzwiami, w rękach sławnego bohatera... To było czymś więcej, niż upokorzeniem. „To jest chore!” Draco czuł, że traci nad sobą panowanie. Był wściekły, a Potter ciągle czekał na odpowiedź. „Zaraz dostaniesz swoją odpowiedź!”
- Nie, chwila, mam lepszą definicję. Harry, Pierdolony Potter, Chłopiec-Który-Pieprzył... mnie. Podoba ci się?
Harry nie odpowiedział, ale gapił się na niego beznamiętnie. Malfoy instynktownie zrobił krok do tyłu.
- Posłuchaj - powiedział Potter łagodnie, podchodząc bliżej. - Wiesz, że jestem pisarzem?
Draco wpatrywał się w niego, uświadamiając sobie oczywisty fakt, że to tylko cisza przed burzą.
- Nie posiadam teraz żadnego, prywatnego życia. Nie, żebym kiedykolwiek je miał. Ale wiesz, czasami potrzebuję od tego odpocząć. I tutaj właśnie zaczyna się twoja rola. W piątek, przed całym światem, zagrasz rolę mojego chłopaka. Ludzie dostaną pretekst, żeby wygadywać o nas najróżniejsze nonsensy i przez najbliższe dwa miesiące będę miał spokój, bez sterczących pod drzwiami fanów i poczty przeładowanej chorymi, miłosnymi listami. Rozumiesz teraz, o co mi chodziło, kiedy poprosiłem, abyś ze mą zamieszkał? - zapytał i podszedł kilka kroków. - Chyba nie sądziłeś, że potrzebowałem cię tylko do łóżka, prawda? Faktem jest, iż doskonale się do tej roli nadajesz. Jesteś doskonały. Dobrze wychowany. Inteligentny. A także, nie ukrywam, świetny do pieprzenia - powiedział z uśmiechem. - Chłopak, jakiego wszyscy oczekują przy moim boku - skończył i zbliżył się jeszcze bardziej.
Draco cofnął się, aż jego plecy dotknęły ściany. Podczas całej przemowy wpatrywał się w Pottera uważnie. Ale kiedy Harry zamilkł i stanął dokładnie przed nim, nerwowo uciekł wzrokiem.
- Tak więc, Draco, pomożesz mi z własnej woli? Czy powinienem znaleźć skuteczniejszą metodę przekonywania? - zapytał spokojnie, kładąc jedną rękę na ścianie i pochylając się w stronę Malfoya.
Draco nie odpowiedział, nawet nie podniósł głowy, więc Potter złapał go delikatnie za podbródek i zmusił do spojrzenia mu w oczy. Harry zobaczył własne odbicie w szarych źrenicach. Uśmiechnął się łagodnie i popieścił policzek Malfoya.
- Drżysz - powiedział po chwili.
Draco przymknął oczy.
- Ciągle się mnie boisz? - zapytał, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Malfoy wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczyma. „Są niesamowite” - zauważył, ale zaraz potrząsnął głową i odepchnął tę myśl daleko.
- Powiedziałem ci, że nie musisz się mnie obawiać. Nie skrzywdzę cię więcej - wyjaśnił. - Wierzysz mi? - zapytał, nerwowo muskając kciukiem dolna wargę Malfoya.
I nagle poczuł, jak te kuszące usta poruszają się pod jego dotknięciem.
- Wierzę - szepnął Draco.
- To dobrze - odparł Harry i skinął głową. - Teraz muszę na chwilę wyjść. Rób, co chcesz - dodał i ruszył w kierunku drzwi.
- Harry? - zawołał Malfoy, nadal opierając się o ścianę. Gryfon zatrzymał się i spojrzał na niego pytająco. - Fortepian... Grasz na nim?
Potter potrząsnął przecząco głową, a potem odpowiedział na pytanie, którego Draco nawet nie zadał.
- Nie, ale wiedziałem, że kiedyś pojawi się ktoś, kto będzie grał.
Draco wpatrywał się w niego zupełnie oszołomionym wzrokiem, więc Harry, zanim wyszedł, posłał mu niewielki, ale szczery uśmiech.
„Kiedyś pojawi się ktoś, kto będzie grał.”
„Kiedyś pojawi się ktoś, kto będzie grał.”
„Kiedyś pojawi się ktoś, kto będzie grał.”


*...Patrzy na mnie z uśmiechem
niedługo skończę tą udrękę
Ta chwila zostanie echem
a on chwyci mnie za rękę
I chociaż wydaje się to nierealne,
milczenie miedzy nami jest tak bardzo naturalne...
(tłumaczenie - yami-no)


** ce n'est pas difficile - to nie jest trudne

ROZDZIAŁ VIII: NIEBO I PIEKŁO


are you in you counting the days
oh how long until you have your freedom
your freedom*
"Heaven Out Of Hell", Elisa


- Draco, jesteś gotowy? - zawołał Harry już mocno poirytowanym głosem.
Kiedy Malfoy nie odpowiedział, „jakże teraz sławny pisarz” rozważył możliwość rozwalenia drzwi. Na szczęście okazało się, że nie będzie to konieczne, ponieważ po kilku minutach same się otwarły.
Harry zapomniał, jak się oddycha, gdyż cała jego uwaga została skupiona na stojącej przed nim osobie.
Draco Malfoy był niesamowity i Potter wątpił, iż jest to jedynie zasługa Cloude'a. Bez wątpienia garnitur był doskonały i znakomicie podkreślał idealną sylwetkę Malfoya. Ale chodziło o coś jeszcze. O sposób, w jaki Draco go nosił. Wydawało się, że jest osobą wręcz stworzoną, aby ubierać się elegancko. Posiadał naturalną aurę, która mówiła: jestem bliższy Bogu, niż jakikolwiek inny człowiek kiedykolwiek będzie, więc nawet nie próbuj dosięgnąć mojego poziomu.
Harry zastanowił się, czy to z powodu bycia Malfoyem, czy przez ciągnące się całe dzieciństwo lekcje dobrego wychowania, odpowiedniego dla czystokrwistych czarodziejów.
Nieważne, co było powodem, wiedział jedno. On sam nigdy nie będzie miał tego niesamowitego wyglądu, ponieważ żaden garnitur nie byłby w stanie dać mu aż tak potężnej osobowości. Nie ulegało wątpliwości, że Draco promieniowałby taką sama aurą, gdyby miał na sobie znoszone, wypłowiałe dżinsy.
Potter ciągle był zatopiony w myślach, ze spojrzeniem bezwiednie utkwionym w swoim kochanku, więc Draco nerwowo przebiegł palcami po włosach. Harry, zupełnie mimochodem, zauważył, iż Malfoy nie użył tyle żelu, jak to miał zwyczaj robić w szkole. Przez to platynowe kosmyki opadały mu swobodnie na nieskazitelne policzki.
- Tak? - zapytał Draco po chwili, nerwowo przestępując z nogi na nogę. - Wszystko w porządku?
Harry uśmiechnął się i uniósł brew.
- Właściwie, to czegoś ci brakuje - powiedział i ostrożnie wyjął coś z kieszeni.
Draco z zaskoczeniem zobaczył na dłoni Pottera dwa białe, niewielkie pąki róż. Harry delikatnie wziął jeden z nich i umieścił go w klapie jego marynarki, a drugi włożył do swojej. Malfoy zrobił krok do przodu, tak, że ich ciała prawie się dotykały, wyprostował kwiat i eleganckim ruchem ręki wygładził materiał.
- W porządku? - zapytał w końcu Potter, uśmiechając się i patrząc mu prosto w oczy. Draco kiwnął głową i odwzajemnił uśmiech. - W takim razie, chodźmy - dodał Harry i obaj opuścili mieszkanie.

Potter był zdenerwowany. Draco mógł wyczuć, że napięcie wzrasta z każdą mijającą minutą.
- Nie za bardzo lubisz takie imprezy, prawda? - zapytał, przerywając wreszcie panującą w samochodzie ciszę.
Harry wzdrygnął się, ale nie spuścił wzroku z drogi przed nimi.
- Można tak powiedzieć. Nigdy nie przyzwyczaiłem się do sławy. I wątpię, czy kiedykolwiek się przyzwyczaję.
Draco przez chwilę zastanawiał się nad tą odpowiedzią, aż w końcu zdecydował się zaryzykować i zadać pytanie, które nurtowało go od ich pierwszego spotkania w klubie.
- Dlaczego żyjesz wśród mugoli, Harry?
- Dlaczego?
- Wiesz, początkowo myślałem, że to jest sposób na ucieczkę od popularności, jaką miałeś wśród czarodziejów, ale wydaje mi się, że nie jesteś w stanie uniknąć światła reflektorów. W takim razie, dlaczego tu jesteś?
- Pamiętasz, co mi powiedziałeś? O magii? Mimo że nie odwróciłem się od niej tak całkowicie, jak ty, to i tak czuję się z nią niewygodnie. Głównie dlatego, że przypomina mi o nim.
- O nim?
- Voldemorcie.
Wzmianka tego imienia sprawiła, że obaj zamilkli na dłuższą chwilę.
- Ale go zabiłeś, prawda? - Draco zaryzykował kolejne pytanie.
- Tak, zabiłem. - Potter przytaknął nieznacznie, a jego spojrzenie wędrowało po ulicy. - Ale czasami mam wrażenie, że robiąc to, coś straciłem. Coś okropnie ważnego. I ciągle tego szukam.
- Co to jest? - zapytał Malfoy łagodnie.
Harry zaśmiał się z goryczą i potrząsnął lekko głową.
- Jeśli kiedykolwiek się dowiesz, to koniecznie mi powiedz, Draco. Bardzo chciałbym wiedzieć, czym to jest...

*

- Myślisz, że już przyjechał? - zapytał Ron nerwowym głosem.
- Nie wiem - odpowiedziała Hermiona, patrząc na otaczający ich tłum i szukając wzrokiem nieporządnej, czarnej czupryny.
- Być może wcale nie przyjdzie - zaryzykował rudzielec, za co otrzymał wymowne spojrzenie.
- Nie, skoro obiecał, że przyjdzie, to ja mu wierzę. Poza tym powiedział, że ma nowego chłopaka, więc nie zabraknie mu poparcia, którego potrzebuje. I chociaż bardzo nienawidzi takich uroczystości, wie, że musi tu być. Inaczej menadżer obedrze go ze skóry.
Ron roześmiał się i potrząsnął głową.
- Nie sądzę, żeby taka groźba podziałała. Rozmawiamy o Harrym Potterze, zabójcy Sama-Wiesz-Kogo.
- Voldemorta, Ron. Do diabła, ciągle jeszcze nie jesteś w stanie wymówić tego głupiego imienia? Tak, pokonał Czarnego Pana, ale choćby nie wiem jak śmiesznie to brzmiało, w tłumie Harry ciągle czuje się skrępowany - wyjaśniła dziewczyna, lekko rozdrażniona. - Miejmy nadzieję, że jego partner posiada nerwy ze stali i będzie w stanie go uspokoić - dodała.
- Czy to nie Harry? - zapytał po chwili Ron, marszcząc brwi.
Hermiona spojrzała we wskazywanym przez niego kierunku. Zobaczyła wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę, poruszającego się szybko przez tłum w stronę pierwszego rzędu foteli, które zostały zarezerwowane dla zwycięzców konkursu.
Z loży dla prasy, w której siedziała, widziała wyraźnie, jak Harry odwraca się i chwyta za rękę wysokiego mężczyznę, nakłaniając go do zajęcia miejsca obok siebie. Mocno przełknęła ślinę, widząc, jak blask oświetlających amfiteatr lamp odbija się od jasnych włosów.
„Jasnych? Raczej platynowych” - pomyślała sarkastycznie, próbując zwalczyć nieprzyjemny węzeł, narastający w dole jej brzucha. - „Odwróć się. Spójrz na mnie” - namawiała bezgłośnie. I choć w jej niemych słowach nie było żadnej magii, ktoś w niebie postanowił ich wysłuchać, gdyż po chwili jasnowłosy mężczyzna obrócił głowę, aby szepnąć coś do ucha Harry'ego, pokazując w końcu swoją twarz.
„Blada cera, ostre rysy” - rejestrowała Hermiona. - „Malfoy. Draco Malfoy” - przyznała w końcu, nie mogąc ignorować oczywistego dowodu przed swoimi oczami. I właśnie wtedy, Hermiona Granger, najlepsza czarownica w szkole, uznana dziennikarka i piękna kobieta zrobiła coś, co sprawiło, że brew Rona zniknęła pod jego grzywką z zaskoczenia.
- Kurwa mać - zaklęła szeptem, po czym z desperacją zakryła twarz dłońmi.

*

Uroczystość przebiegała spokojnie. Wymieniano różne kategorie konkursowe i w blasku fleszy oraz przy gromkich brawach wręczano nagrody.
Draco był spokojny. Poza upokorzeniem, jakie zapewne go nie ominie, kiedy Harry wejdzie na podium, całe zdarzenie wydało mu się tysiące razy przyjemniejsze, niż zgromadzenia śmierciożerców, w jakich musiał uczestniczyć.
Harry, dla odmiany, z każdym wyczytywanym imieniem napinał się coraz bardziej. Draco widział, jak jego palce wbijają się w poręcze fotela. Westchnął i, niespodziewanie, ujął lewą dłoń Pottera i uścisnął ją lekko. Mężczyzna wzdrygnął się i spojrzał na niego z wykrzywiającym mu wargi uśmieszkiem.
- Uspokój się, albo dostaniesz ataku serca zanim wręczą ci tę durną statuetkę - powiedział Draco sarkastycznie. - A to sprowadziłoby na mnie niepotrzebne kłopoty. Za dużo musiałbym się później tłumaczyć.
Harry westchnął, ale ciepły dotyk w końcu pozwolił mu się odrobinę odprężyć. Kiedy Malfoy to poczuł, cofnął rękę, ale Potter złapał ją z powrotem i, uparcie patrząc przed siebie, nie reagował na badawcze spojrzenia partnera.
Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu, trzymając się za ręce.
- A teraz kolej na kategorię Najlepszy Pisarz - usłyszeli głos mistrza ceremonii. - Jesteśmy szczęśliwi, że możemy wręczyć tę nagrodę jednemu z najbardziej uznanych artystów ostatnich lat, panu Harry'emu Potterowi!
Cały amfiteatr rozbrzmiał oklaskami. Harry spojrzał na Draco nerwowo, ale ten tylko kiwnął głową w stronę sceny.
- Idź i miej to z głowy - powiedział cicho.
Chłopiec-Który-Przeżył wstał, i gdy ruszył w kierunku podium, ujawniła się odwaga, którą dojrzała w nim Tiara Przydziału pierwszego dnia w Hogwarcie. Kiedy wyciągał rękę w kierunku spikera, był już całkowicie spokojny i odprężony. Draco, w niewierze, potrząsnął tylko głową i uśmiechnął się sam do siebie.
- Dziękuję - powiedział Harry, odbierając od mistrza ceremonii statuetkę. Poczekał, aż oklaski ucichną i zwrócił się do publiczności. - Dziękuję wszystkim, którzy są tutaj dzisiaj ze mną, towarzysząc mi w jednym z najważniejszych dni mojego życia. Mam tylko nadzieję, że przyznając mi tą nagrodę, wiecie, co robicie - dodał i uniósł figurkę do góry. Tłum zaśmiał się, a po chwili Harry kontynuował. - Postaram się być godny tej nagrody, dla was wszystkich, a szczególnie dla ludzi, którzy mnie do tej pory wspierali. Szczególne podziękowania kieruję do Franka Lieb, mojego menadżera, któremu jakoś ciągle udaje się ze mną wytrzymać. - Przerwał i odczekał, aż ucichnie kolejna fala oklasków. - A także Hermionie Granger i Ronowi Weasleyowi - powiedział i zaczął rozglądać się po widowni, aż w końcu znalazł dwie znajome twarze w loży dla prasy. Uśmiechnął się do nich i kontynuował. - Byli moimi przyjaciółmi od dzieciństwa i wbrew wszystkiemu, co razem przeszliśmy, pozostali dla mnie najbliższymi ludźmi na świecie. - Harry przerwał i spojrzał na Rona i Hermionę, a za jego wzrokiem podążyły spojrzenia całej widowni. - I na końcu wreszcie, chciałbym podziękować komuś specjalnemu. Mężczyźnie, który stał u mego boku, niewidoczny, ale który jest dzisiaj tutaj, aby dzielić ze mną tę wspaniałą chwilę. - Widownia zareagowała na słowa Pottera wstrzymanymi oddechami, czekając, aż ów tajemniczy mężczyzna ujawni swoją tożsamość. Harry, zadowolony z reakcji, uśmiechnął się i wpił wzrok w Malfoya, który siedział na swoim fotelu jak skuty lodem. Widok ten niemal doprowadził Harry'ego do wybuchu śmiechem, ale zdołał się opanować i zakończyć wypowiedź. - To dla ciebie, Draco - powiedział czule i zaczął klaskać.

„To dla ciebie, Draco.” - Malfoy westchnął. - „Po prostu cudownie. Jeżeli ci ludzie będą się dalej tak na mnie gapić, to się aportuję” - pomyślał, niemniej w jakiś sposób udało mu się nieznacznie wykrzywić wargi i ze spokojem wytrwać, dopóki oklaski i ciekawskie spojrzenia nie osłabły.
Beznamiętnie wpatrywał się w scenę, ignorując otaczający go tłum, aż Potter z powrotem zajął miejsce obok niego. Spojrzał na niego, a w zamian na ustach Harry'ego pojawił się złośliwy uśmieszek. Draco bezsilnie potrząsnął głową.
- Wiesz, że cię nienawidzę, prawda? - zapytał poważnym tonem.
- Tak, wiem. - Potter zachichotał. - Ale nie wydaje ci się, że własnie dlatego cała sytuacja jest tak zabawna? - odpowiedział z jeszcze szerszym uśmiechem.
Draco ponownie potrząsnął głową i odwrócił wzrok, przygotowując się psychicznie, żeby dał radę przetrwać resztę tego wieczoru.
„ Nie potrzebuję niczego więcej. Tylko przetrwać” - pomyślał sarkastycznie.

- Hermiona...
- Tak, Ron?
- Hermiona...
- Tak, Ron?
- Hermiona...
- Do cholery, Ron, co? - dziewczyna warknęła, ze wzrokiem ciągle przyklejonym do karku Malfoya.
- Hermiona - powtórzył Weasley po raz kolejny, ale po gniewnym spojrzeniu, jakie otrzymał, zdecydował się skończyć zdanie, zanim przyjaciółka postanowi wyładować swoją złość na nim. - To, co widzę, nie jest tym, co myślę, że widzę, prawda?
- Racja. Być może nie jest - dziewczyna zgodziła się z nim, składając ręce na piersi. - Ale na pewno jest tym, co usłyszałeś z ust Harry'ego.
- Och, nie - jęknął rudzielec i schował głowę w ramionach, potrząsając nią bezradnie. - Nie. Nie. Nie. To jakiś koszmar. To musi być jakiś pierdolony koszmar.
- Tak, najgorszy koszmar w moim życiu - zgodziła się z nim przyjaciółka. - I powinnam przewidzieć, że na to się zanosi - dodała już szeptem, głosem pełnym frustracji. - Niech to szlag!

- Harry.
Potter znał ten głos. Wiedział także, że słyszał go jedynie wtedy, gdy zbliżały się SUMy lub OWTMy, a on nadal nie zaczął się do nich przygotowywać. Więc kiedy się odwracał, spodziewał się, że stanie naprzeciw bardzo zdenerwowanej Hermiony. I śmiało mógł założyć, że tam, gdzie była przyjaciółka, na pewno znajdzie Rona, więc wcale się nie zdziwił, widząc obok dziewczyny totalnie wściekłego rudzielca.
- Hermiona, Ron - powiedział z uśmiechem, nie bacząc na napiętą atmosferę. - Fajnie, że przyszliście. Widziałem, że mieliście całkiem przyjemne miejsca na widowni... - zaczął, ale Weasley przerwał mu pełnym gniewu głosem.
- Dosyć! Nie mam teraz ochoty na pogawędki. Gdzie on jest? - warknął.
- Panie Weasley, sądzę, że właśnie mnie szukasz, prawda? - Przeciągający wyrazy głos przerwał konfrontację pomiędzy Harrym i Ronem. Rudzielec odwrócił się gwałtownie w kierunku, z którego dobiegały słowa, nadal niezdolny uwierzyć w to, co widział. Zamrugał kilka razy, zanim przymknął oczy i zacisnął pieści. Przed nim, obok Harry'ego, stał on. „Draco, cholerny, Malfoy” - pomyślał.
Blondyn zignorował mordercze spojrzenie Łasicy (bo w jego głowie Weasley ciągle był Łasicą), skinął głową i, uśmiechając się uprzejmie, wyciągnął rękę.
- Miło mi znowu cię spotkać - powiedział.
Ron wytrzeszczył na niego oczy, wbijając pełne obrzydzenia spojrzenie w oferowaną mu smukłą, bladą dłoń, jak gdyby był to wyjątkowych rozmiarów pająk.
Draco uniósł brew i spojrzał na Weasleya pytająco.
- Coś nie w porządku? - zapytał po chwili.
Ron skrzywił się i, nagle, uderzył w wyciągniętą dłoń. Draco zmrużył oczy, ale nie odezwał się ani słowem.
- Jesteś zły, Malfoy. Całkowicie i ponad wszelką wątpliwość zły. Co, do diabła, starasz się udowodnić? - Rudzielec wyrzucał z siebie słowa z wściekłością.
Draco patrzył na niego ze spokojnym skupieniem.
- Harry... - odezwał się do Pottera, nie odrywając jednak szarego spojrzenia od rozpalonych oczu Weasleya. - Być może najlepiej dla wszystkich byłoby, gdybym poczekał na ciebie na zewnątrz - dokończył cicho.
- Tak, idź się pieprzyć, Malfoy - powiedział Ron ze złośliwym uśmiechem.
- Absolutnie nie sądzę, że powinieneś wychodzić, Draco - odezwał się w końcu Potter, kładąc rękę na ramieniu blondyna. - Mam rację, Herm?
Dziewczyna zmarszczyła brwi, studiując nieczytelną twarz Malfoya. Ale w końcu, biorąc pod uwagę proszący uśmiech Harry'ego, przytaknęła powoli.
Draco odchylił głowę na bok i spojrzał na nią.
- Wybacz, moje zachowanie jest niedopuszczalne - powiedział i niezdecydowanym ruchem wyciągnął do niej rękę.
Kiedy Hermiona przyjęła oferowaną dłoń, oczy Rona poszerzyły się w zdumieniu. Już był gotowy zabić Fretkę, jak ciągle nazywał Malfoya w myślach, kiedy ten uniósł powoli rękę dziewczyny i musnął jej wierzch ustami, nie odrywając od czarownicy oczu.
- Malfoy! - warknął Weasley, ale został całkowicie zignorowany.
- Cieszę się, że mogłem cię znowu zobaczyć, panno Granger - odezwał się Draco, zwracając się do Hermiony. Na chwilę przesunął spojrzenie na Rona, ale zaraz jego wzrok wrócił do dziewczyny. - Ciągle panna, nie mylę się? - zapytał grzecznie, wykrzywiając wargi w uśmiechu, gdy rudzielec otworzył z zaskoczenia usta.
Hermiona odwzajemniła uśmiech, zapobiegając w ten sposób złośliwej ripoście Weasleya, nie odrywając jednak oczu od Draco.
- Tak, masz rację, Malfoy - powiedziała. - A co z tobą? Dobrze ci się układa z Harrym? - spytała, patrząc prosto w srebrne źrenice.
- Świetnie, dziękuję - odpowiedział z nieczytelnym wyrazem twarzy.
- Harry, jeżeli nie masz nic przeciwko - zaczął Ron, drżąc z wściekłości i patrząc na Malfoya wyzywająco - to pozwól, że zapytam, w jaki sposób śmierciożerca zakochał się w Harrym Potterze? Myślałem, że pedałów nie włączano w szeregi Czarnego Pana - wycedził.
- Ron! - Hermiona i Harry odezwali się niemal jednocześnie, tak samo znużonymi głosami, ale Draco uniósł rękę i pomachał nią lekceważąco.
- Nic się nie stało, Harry - powiedział, a potem zwrócił się do Rona. - Panie Weasley, kiedy ludzie się kochają, łączą się ich dusze. A one nie zważają na płeć, czy układy - wyjaśnił łagodnym głosem.
Cała trójka, nawet Potter, wpatrywali się w niego ze zdumieniem. Draco wykorzystał ten moment, żeby opuścić towarzystwo.
- Harry, masz coś przeciwko, jeżeli teraz wrócimy do domu? Jestem trochę zmęczony, ty na pewno też. To był bardzo wyczerpujący wieczór - powiedział, uśmiechając się łagodnie.
Harry kiwnął głową, nadal zbyt zaszokowany, aby się sprzeciwiać.
- Tak, masz rację. Zobaczymy się niedługo - zwrócił się do przyjaciół.
- Panno Granger, panie Weasley, do widzenia - dodał jeszcze Draco, zanim podążył za Harrym.
Ron i Hermiona gapili się bez słowa, aż obaj dawni rywale zniknęli w tłumie. Potter nawet nie zwrócił na nich uwagi, gdyż jego umysł zaprzątnięty był jedną, jedyną myślą. „Kiedy ludzie się kochają, łączą się ich dusze. A dusze nie zważają na płeć, czy układy. Kiedy ludzie się kochają... Co chciałeś przez to powiedzieć, Draco?”


*jesteś zamknięty, odliczasz dni
och, jak długo jeszcze, zanim odzyskasz wolność,
swoją wolność
(tłumaczenie - Kaczalka)


ROZDZIAŁ IX: UDERZENIE


Nothing really matters,
Anyone can see,
Nothing really matters, nothing really matters to me,
Any way the wind blows...*
"Bohemian Rapsody", Queen


Draco znowu stał na tarasie. Kiedy dotarli do domu, Harry poszedł do swojego pokoju, aby się przebrać, a gdy wrócił, żeby odszukać Malfoya, zastał w salonie otwarte szklane drzwi, przez które do środka wpadały zimne podmuchy powietrza. Przeszedł go dreszcz, ale mimo to wyszedł na taras.
Blondyn, oparty o balustradę, palił papierosa i wpatrywał się w światła miasta.
Harry przez chwilę stał nieruchomo, obserwując, jak blada sylwetka przecina czerń nocy, a niewielkie ilości światła odbijają się od potarganych przez wiatr włosów.
- Draco?
Malfoy odwrócił się i wbił w niego spojrzenie, a jego usta zacisnęły się nieznacznie, kiedy po raz kolejny zaciągnął się dymem.
- Mówiłeś poważnie? - Niespodziewanie tylko te słowa był w stanie wypowiedzieć.
Draco przez chwilę zastanawiał się nad pytaniem Pottera. I odpowiedział w jedyny sposób, w jaki mógł. Jedyny, na jaki sam sobie pozwolił.
- Oczywiście, że nie.
Obaj mężczyźni patrzyli na siebie w milczeniu. Obaj wierząc w wypowiedziane przed chwilą słowa. W kłamstwo. Bo tak było łatwiej.
- Oczywiście, że nie - Harry potwierdził łagodnie, pomimo że nie chciał tego robić. Przez kilka sekund, gdzieś w podświadomości, miał nadzieję, że Malfoy nie był aż tak dobrym aktorem. - Wykonałeś świetną robotę.
- Jesteś pewien? - zapytał Draco, ponownie opierając się o balustradę.
- Oczywiście, że tak - odparł Potter i podszedł bliżej.
- Cieszę się, w końcu za to mi płacisz - powiedział Malfoy głosem pełnym smutku, którego Harry nie zdążył jednak usłyszeć, bo z powodu wiatru zbyt szybko zaniknął w otaczającym ich powietrzu.
Draco skończył papierosa i odwrócił się, aby stawić czoła swojemu rywalowi, który, stojąc teraz zupełnie blisko, studiował go uważnie, próbując zrozumieć, co tak boleśnie narasta mu w piersi.
„Przestań!”
I rzeczywiście, uczucie ustało, pozwalając Draco wykrzywić wargi w uśmieszku. Potter nie odrywał od niego oczu.
- I jeszcze za to - powiedział, podchodząc do Harry'ego bliżej i dotykając jego policzka zimnymi palcami.
Potter zadrżał, więc Draco przysunął się jeszcze trochę. Kiedy ich ciała zetknęły się ze sobą, umieścił usta na szyi partnera i zaczął śledzić chłodną skórę gorącymi dotknięciami.
Harry zadrżał ponownie i nieświadomie wplótł palce we włosy Malfoya, który nie przestawał ozdabiać jego ciała powolnymi pocałunkami. Każde dotknięcie warg było delikatne i intymne, pokazując tym uwielbienie na swój własny sposób. I nagle koniec.
Palce Harry'ego nie zaprzestały leniwych ruchów. Draco podniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały.
Moment i wieczność. Wtedy to się stało.
Harry powoli pochylił się w stronę Malfoya i dotknął wargami jego ust. Draco ze zdumienia otworzył szeroko oczy. Bardzo chciał coś powiedzieć. Cokolwiek.
„To jest złe” - pomyślał. - „Więc dlaczego czuję się tak... dobrze?”
Język Pottera ślizgał się po jego ustach, naruszając ich ciepło. Dłonie muskały jasne kosmyki, a potem przesunęły się niżej, leniwie głaszcząc szyję i ramiona.
Draco zadrżał pod czułym atakiem, ale nie chciał pozwolić Potterowi wygrać tej bitwy. Ostrożnie odszukał jego język, a po chwili, nabierając śmiałości, zaczął pieścić go i drażnić swoim własnym. Temperatura powietrza mogła być bliska zera, ale obaj czarodzieje niemal płonęli od żaru ich pierwszego pocałunku.
W końcu Draco odsunął się, zostawiając Pottera pełnego zakłopotania, i przyjrzał się partnerowi uważnie.
- Nie - zaczął Malfoy, chcąc wyjaśnić. - Proszę, nie rób tego znowu. Harry, ja... - spróbował jeszcze raz, ale nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Podniósł rękę i dotknął własnych warg, jak gdyby tym prostym gestem mógł sprawić, że przestaną tęsknić za ciepłem, którego doświadczyły zaledwie chwilę temu.
- Czego mam nie robić, Draco? Nie miałeś problemu, kiedy cię pieprzyłem, więc dlaczego przeszkadza ci, że chcę cię całować? - zapytał Potter rozgniewanym głosem.
- Nie rozumiesz. Harry, ja... - Ale Potter nie pozwolił mu skończyć, ucinając jego wypowiedź.
- Ty co? - warknął.
- Mógłbym uwierzyć, że naprawdę tego chcesz - powiedział odległym, sennym głosem.
„Czy naprawdę tego chcesz?”
„Czy naprawdę tego chcę?”
W głowach obu mężczyzn wirowało to samo, proste pytanie. Ale nie było na nie równie prostych odpowiedzi. Poszli spać zagubieni we własnych myślach, nie powiedziawszy już ani słowa.


*


Draco przez całą noc nie mógł zasnąć. Wpatrzony w sufit, próbował nie myśleć o wargach Harry'ego, o cieple jego ciała i wszystkim, związanym z tym cudownym uczuciem, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie zaznał.
„Zaskoczył mnie, kiedy byłem bezbronny. Do cholery! Przestań się zastanawiać!”
O piątej wstał w końcu z łóżka i wziął prysznic w nadziei, że strumień ciepłej, pieszczącej skórę wody wypłucze z głowy niechciane wspomnienia.
Godzinę później był już ubrany w dżinsy i zielony sweter. Wszedł do kuchni, aby przygotować sobie filiżankę kawy. Każdy ruch wykonywał automatycznie i bezuczuciowo. Odkąd jego mózg wydawał się być niezdolny do skupienia się na czymkolwiek innym, niż „incydencie z pocałunkiem”, zakazał sobie myślenia w ogóle. Bo każda myśl z tym związana sprowadzała ze sobą równocześnie uczucie ciepła i tęsknoty. Na to nie mógł sobie pozwolić. Musiał przywołać całe swoje wychowanie, aby pamiętać, że Malfoy nie jest wrażliwy. Malfoya cechuje zimny obiektywizm i cholerny realizm. Wiedział, że to, co się stało, było pomyłką. Pieprzoną pomyłką, która się nie powtórzy. Nigdy więcej. Bo jeśli nie...
„Jeśli nie, to co?” - zastanowił się ze złością, czując, że rozsądek po raz kolejny przegrał z ckliwymi uczuciami.
Skończył kawę, wyszedł na taras i sięgnął po papierosy. Wiedział, że nieistotne, jak bardzo by się starał odzyskać godność, już jej po prostu nie posiadał. Westchnął i zaciągnął się dymem.
„Do czego, w zasadzie, powinienem się teraz przyznać? Że zaczynam czuć? Czuć coś do Pottera? Przecież to chore. Powinno być chore, więc dlaczego w ogóle biorę to pod uwagę?”
W głowie kłębiły mu się tysiące pytań, lecz ani na jedno nie miał odpowiedzi. A przynajmniej żadnej konkretnej odpowiedzi, jedynie wrażenie, które wyrywało się na zewnątrz, dając aluzje większej prawdy, na której akceptację ciągle nie był gotowy. Z powodu dumy. Z powodu strachu.
- Jak długo jeszcze, zanim będę mógł się stąd wynieść? - zastanowił się na głos, ale zaraz zrozumiał, że nie ma z kim rozmawiać, więc zaśmiał się smutno. - Jak długo jeszcze, zanim oszaleję? - szepnął.
Cisza świtu była jedyną odpowiedzią, jaką otrzymał.

Około pół do dziesiątej w mieszkaniu rozbrzmiał wściekły dźwięk dzwonka. Draco wzdrygnął się, nie oczekując, że coś może przerwać spokój tego poranka. Harry ciągle jeszcze nie wyszedł ze swojego pokoju.
„Taki hałas z pewnością go obudzi” - pomyślał, otwierając drzwi.
Kiedy je otworzył, zaległa niewygodna cisza. Ron i Hermiona przyglądali się stojącemu przed nimi mężczyźnie z zupełnie odmiennymi wyrazami twarzy, począwszy od „mieliśmy bezsenną noc” do „już możesz zacząć się modlić”.
Draco potrzebował tylko sekundy, aby znaleźć sposób stawienia czoła dwójce ze Świętej Trójcy. Na początek uśmiechnął się, a potem zaczął odgrywać swoje małe przedstawienie.
- Panno Granger, panie Weasley, jaka wspaniała niespodzianka. Niestety, Harry jest jeszcze w łóżku, ale jeśli macie ochotę we... - nie skończył zdania, ponieważ gdy tylko słowo „łóżko” opuściło jego usta i dotarło do świadomości Rona, rudzielec odepchnął go gwałtownie na bok i wtargnął do mieszkania, wściekły jak pies - …jść - dokończył i westchnął głęboko, zanim Weasley zaczął wrzeszczeć.
- POTTER! PODNOŚ SWOJĄ LENIWĄ DUPĘ! Masz nam wiele do wyjaśnienia i już jesteś SPÓŹNIONY! - krzyknął, a jego twarz osiągnęła ten sam niebezpieczny, szkarłatny odcień, co włosy.
„Jeżeli Potter do tej pory się nie obudził, to teraz na pewno mu się to udało” - pomyślał Draco i potrząsnął bezradnie głową.
Po chwili Harry rzeczywiście się pojawił, mając na sobie jedynie spodenki i szary podkoszulek, z włosami, jeżeli to możliwe, rozczochranymi jeszcze bardziej, niż zwykle, i z krzywo założonymi okularami.
- Ron - odezwał się. - Nie istnieje nic aż tak ważnego, żeby nie mogło poczekać, aż wezmę prysznic. Czujcie się, jak u siebie. Wrócę za minutę - dodał i zniknął.
Draco przymknął powieki. Hermiona potrząsnęła głową. Ron zaklął i opadł ciężko na kanapę. Po chwili dziewczyna dołączyła do niego, a Draco poszedł zamknąć drzwi. Przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał, aż Weasley przerwał ciszę, pytając, która godzina.
- Powinno być około pół do dziesiątej - odparła Hermiona zmęczonym głosem, więc Draco zastanowił się, jak długo już musiała słuchać narzekań rudzielca.
- Potrzebuję się napić. Czegokolwiek - powiedział Ron, zanim spojrzał na Malfoya znacząco.
- Oczywiście. Co ci mogę podać?
Weasley wzruszył ramionami, odmawiając odpowiedzi komuś, kto zawsze był dla niego, co najmniej, cholerną fretką.
- Panno Granger? Co mogę przynieść dla ciebie? - Draco spróbował jeszcze raz.
- Kawę, czarną, bez cukru. I dziękuję - dodała, uśmiechając się uprzejmie.
Draco zniknął w kuchni. Jeżeli nie byłby prawdziwym Malfoyem, przeklinałby teraz we wszystkich trzech językach, które znał. Zamiast tego, dla „wściekłej Łasicy” napełnił szklankę czymś, co pachniało jak szkocka, a dla Hermiony nalał kawę.
„Granger. Niestety, jedyna normalna z całej cholernej trójki.”
Draco wrócił do salonu. Weasley patrzył na swój napój podejrzliwie, dziewczyna, dla odmiany, zaczęła spokojnie sączyć kawę. Rudzielec zmarszczył brwi, ale w końcu zdecydował się wypić alkohol. Jednym łykiem.
Draco przyglądał mu się ze zdumieniem, ale w przypadku Łasicy nic nie powinno wydawać się dziwne. Hermiona spojrzała na przyjaciela, a potem odwróciła się w jego stronę.
- Cóż, Malfoy, wyglądasz na odrobinę zmęczonego. Nie spałeś dobrze ostatniej nocy? - zapytała, a Ron wbił w nią oszołomione spojrzenie.
Draco uśmiechnął się złośliwie.
- W zasadzie, to wcale nie spałem, ale nie z powodu, jaki ma na myśli pan Weasley.
Granger zachichotała sarkastycznie. Nie mogła nie przyznać, że wyraz twarzy Rona w tym momencie był bezcenny. Ale zabawnie było tylko przez chwilę.
- Pierdol się, Malfoy. Co ci się wydaje? Że przyszliśmy tu złożyć gratulacje najbardziej porąbanej parze na świecie?
Draco nawet nie mrugnął okiem na ten wybuch i Hermiona zorientowała się, że podziwia opanowanie byłego szkolnego rywala. Opanowanie, które zawsze posiadał i które nieodmiennie wyprowadzało rudzielca z równowagi.
„Ron nigdy się nie nauczy, że jego słowa nie mogą Malfoya zranić” - pomyślała.
- I jeśli Harry jest tak ślepy, że nie widzi, jakim obrzydliwym palantem jesteś, to ja, jako jego przyjaciel, mam obowiązek go uświadomić.
- Sądzę, że już ci się to udało - odparł Draco, unosząc wyzywająco brew.
Kiedy Ron wstał, Hermiona potrząsnęła bezradnie głową.
- Ty obrzydliwy palancie - warknął.
- Powtarza się pan, panie Weasley - przypomniał Draco spokojnie.
Wtedy Ron eksplodował, doskoczył do niego i złapał za sweter. Malfoy nie zareagował i pozwolił pchnąć się na ścianę. Całkiem mocno, co nie uszło uwadze Hermiony, która wzdrygnęła się i zmarszczyła brwi.
- Ron, przestań - powiedziała zimno, ale przyjaciel był zbyt wściekły, żeby zważać na jej słowa.
- Zabiję cię, Malfoy. Poczekaj tylko - wysyczał.
- Raczej nie mam możliwości, żeby gdzieś odejść, prawda? - Draco rozważył na głos, tonem spokojnym i niewinnym, jak gdyby mówił o pogodzie. Ale nastrój Rona wcale nie był słoneczny, co potwierdził unosząc pięść, gotową, aby uderzyć Malfoya w twarz.
- Dosyć! - odezwał się głos i Ron, choć niechętnie, puścił swoją ofiarę. Harry stał obok Hermiony, z oczami błyszczącymi od gniewu. Rudzielec odwzajemnił mu się takim samym spojrzeniem i wrócił na kanapę. Draco z kolei, pozostał na miejscu, czekając, aż Potter coś powie. I Harry rzeczywiście to zrobił.
- Pamiętasz, jak cię uprzedzałem? - zapytał chłodno. Malfoy wzdrygnął się i spojrzał na niego pytająco.
Hermiona zmarszczyła brwi.
- Harry, w zasadzie to Rona trochę poniosły nerwy - zaczęła wyjaśniać, gdyż wcale nie spodobał jej się wyraz oczu przyjaciela. Było w nich coś, czego nigdy wcześniej nie widziała i co wydało jej się zupełnie przerażające.
- To nie ma znaczenia, Hermiona - odparł Harry, nie odrywając rozpalonych, zielonych oczu od Malfoya. - On wiedział. Teraz oczekuję, Draco, że przeprosisz za swoje zachowanie.
Dziewczyna popatrzyła na przyjaciela w zdumieniu. Ron, z nieznacznie opuszczoną szczęką wyglądał, jakby oblano go lodowatą wodą. Draco przymrużył oczy, ale ciągle wbijał spojrzenie w swojego kochanka, który, z założonymi na piersi rękami, nie odrywał od niego wzroku.
- Ron czeka, Draco.
Malfoy zamrugał, uświadamiając sobie w końcu, że Potter nie żartował. Atmosfera stała się niebezpiecznie napięta.
„To się nie dzieje naprawdę” - pomyślał Draco w panice. Ale, mimo że bardzo nie chciał w to uwierzyć, Harry naprawdę żądał od niego przeprosin. I wiedział, że musi to zrobić, prędzej, czy później. Zacisnął zęby i starając się ze wszystkich sił pozostać spokojnym, spojrzał na Weasleya.
- Przepraszam - powiedział.

„Przepraszam?” - Hermiona ze zdumieniem zmarszczyła brwi. - „Draco Malfoy przeprasza Rona Weasleya? Tu naprawdę dzieje się coś niedobrego” - pomyślała, pozwalając spojrzeniu wędrować pomiędzy zdumionym Ronem, zadowolonym Harrym i niewyrażającym żadnych emocji Malfoyem. W końcu blondyn się poruszył.
- Dokąd idziesz? - zapytał Harry prawie łagodnie.
- Zapalić - wymamrotał Draco, zanim zniknął.
Harry usiadł na kanapie i uśmiechnął się ciepło do swoich przyjaciół. Ron ciągle był w szoku, więc zwrócił się do Hermiony.
- Herm, co mogę dla ciebie zrobić? - zapytał, ciągle z uśmiechem na ustach.
Czarownica spojrzała na niego znacząco, zanim jej wargi wykrzywiły się w grymasie.
- Zastanawiałeś się nad mówieniem nam prawdy?
Harry spojrzał na dziewczynę. Powinien wiedzieć, że jej nie da się oszukać. Hermiona zawsze była niesamowicie spostrzegawcza.
Ponownie się roześmiał.
- Cóż, nie jestem pewien, czy chcesz ją znać, Herm - stwierdził Potter i zaczął swoją opowieść.

„Odpieprz się, Harry! PO PROSTU SIĘ ODE MNIE ODPIEPRZ!”
Draco, trzęsąc się z wściekłości, dotarł do łazienki. Odkręcił zimną wodę i ochlapał nią twarz. Nie przejmując się kapiącymi na sweter kroplami, spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Miał wykrzywione w grymasie oburzenia wargi i głębokie cienie pod oczami, które dzięki śmiertelnie bladej twarzy były jeszcze bardziej wyraziste.
- Jestem wykończony - stwierdził zmęczonym głosem.
Odetchnął głęboko, próbując się uspokoić, ale bezskutecznie. Był zły. Czuł się zraniony.
„Harry mnie upokorzył i przez to czuję się zraniony. Taka jest cholerna prawda. Co teraz? Czy przez to stanę się słaby? A może wręcz przeciwnie, twardszy? Czy on zdaje sobie sprawę, co ze mną robi? NIEMOŻLIWE! Ponieważ gdyby wiedział... Gdyby wiedział i robił to celowo...”
Nie chciał nawet dokończyć tej myśli. Prawda była zbyt przerażająca. Oznaczała, że Harry Potter stał się zupełnie kimś innym. Złoty Chłopiec, odważny Gryfon okazałby się dobrze zamaskowanym, ślizgońskim gnojkiem. Draco potrząsnął głową i zaśmiał się sam do siebie. Osuszył twarz i przed powrotem do salonu poszedł poszukać papierosów.

- Żartujesz!
- Nie.
- Malfoy. Jest. Twoją. Prostytutką? Wybacz, ale nie mogę w to uwierzyć. Mój mózg mi nie pozwala - stwierdził ze śmiechem Ron.
- Masz rację, patrząc na to w ten sposób... Rzeczywiście, sytuacja jest dziwna. Ale, jednocześnie, niesamowicie zabawna - powiedział Harry.
Hermiona patrzyła na mężczyzn bez słowa, kiedy kontynuowali rozmowę o stosunkach pomiędzy Harrym i Malfoyem. Wyglądało, jakby świetnie się bawili.
„Chciałam znać prawdę, a teraz żałuję swojego życzenia. To brzmi jak jakiś cholerny koszmar. A moi przyjaciele rozmawiają o tym, jak o Quidditchu.”
Z punktu widzenia Hermiony, cała sytuacja była zła. Malfoy kiedyś był draniem. Być może ciągle jest draniem.
„Ale Harry mówi i zachowuje się jak nieczuły śmierciożerca. A co gorsze, nawet tego nie dostrzega. Nie rozumie, że zabawia się z człowiekiem? Kurwa! Dlaczego wcześniej nie zauważyłam, na co się zanosi? Dlaczego nie dostrzegłam, jak się zmienił? Powinnam wziąć pod uwagę możliwe konsekwencje...”
Jej tok myślenia został zakłócony, ponieważ dotarło do niej kilka słów z rozmowy przyjaciół.
- Mówisz, że jest dobry do pieprzenia? - zapytał zdumiony Ron.
- Prawdę mówiąc, najlepszy, jakiego miałem - potwierdził Harry, z ironicznym uśmiechem.
- Miło wiedzieć.
Cała trójka odwróciła się na dźwięk zimnego głosu. Malfoy stał w wejściu, oparty o framugę, z papierosem w ustach i całkowicie obojętnym wyrazem twarzy.
Ron pierwszy odzyskał głos.
- Więc, Malfoy, podoba ci się bycie kurwą Harry'ego? - zapytał złośliwie.
Draco nie odpowiedział. Wpatrywał się w ścianę, a jego szare oczy były tak szkliste, jak u martwej osoby.
„To nie boli. Jeżeli o tym nie myślę, to nie boli.”
Głos Weasleya przerwał jego rozważania.
- Co, zapomniałeś języka w gębie? Pozbyłeś się wreszcie swojej dumy, czy masz usta za bardzo przeciążone pracą, żeby mówić?
- Ron! - krzyknęła wstrząśnięta Hermiona.
Sytuacja stawała się nie do zniesienia. Ale Draco ponownie nic nie odpowiedział, odwrócił się tylko, z głową zajętą liczeniem, jak wiele kroków dzieli go od swojego pokoju lub tarasu.
- Uciekasz? - zawołał za nim Weasley, głosem pełnym zadowolenia, ale Malfoy go zlekceważył, a raczej zrobiłby to, gdyby nie odezwał się Harry.
- Właśnie, Draco, gdzie się wybierasz? Ron z tobą rozmawia. Zostań.
- Harry! - wrzasnęła Hermiona, tonem drżącym od narastającego oburzenia.
- Co? - warknął.
Dziewczyna zamrugała kilka razy, przymknęła oczy i wstała, trzęsąc się z wściekłości, co zdarzało jej się niezmiernie rzadko.
- To jest obrzydliwe - powiedziała artykułując słowa tak, jakby rozmawiała z dwuletnim dzieckiem. - Ty jesteś obrzydliwy, Harry. I nie mogę uwierzyć, że jestem twoją przyjaciółką. Najlepszą przyjaciółką... takiego gnojka! - dokończyła już krzycząc.
Na dźwięk przekleństwa Ron się skrzywił, a Harry uniósł ze zdziwienia brwi.
- Nie widzisz, jak się zachowujesz? Teraz to śmierciożercy mogliby się od ciebie uczyć. Na Merlina! Co, do diabła, się z tobą dzieje? - zapytała, powstrzymując cisnące się do oczu łzy, rozdarta między ogarniającą ją wściekłością a rozsądkiem, który podpowiadał, że być może ona sama przyłożyła do tej zmiany rękę.
Mężczyźni patrzyli na Hermionę beznamiętnie.
- Harry... - zaczęła znowu, tym razem łagodnie, ze wszystkich sił starając się za tym pustym spojrzeniem odnaleźć dawnego przyjaciela. I nagle zielone oczy skupiły się na niej, a ich właściciel się uśmiechnął.
- Herm, ze mną wszystko w porządku. Być może jestem odrobinę nieuprzejmy, ale... - Nie zdążył jednak skończyć, bo przerwał mu głos dziewczyny.
- Nie, Harry. To nie jest zwykła nieuprzejmość. To bezpodstawna złośliwość. Nienawiść. Mrok. Zastanawiałeś się kiedykolwiek, skąd to się w tobie bierze?
Przez ciało Chłopca, Który Przeżył przebiegł dreszcz.
„Mrok? Jaki mrok jest we mnie? Dlaczego mam ochotę wszystko niszczyć? I dlaczego niszczenie Draco wydaje się wyjątkowo przyjemne?” - zastanowił się, ale zanim zdążył sformułować odpowiedź, Hermiona przerwała jego myśli.
- Wychodzę. Zobaczymy się, kiedy twój mózg zacznie znowu funkcjonować - powiedziała, niemalże ze smutkiem. - A ty, Ron, jesteś po prostu wspaniały. Zachowałeś się jak palant, którym Malfoy kiedyś był. Różnica jednak polega na tym, że masz teraz za dużo lat, aby można ci było to wybaczyć - wyjaśniła.
Weasley wzdrygnął się, a poczucie winy zaczęło być widoczne na jego twarzy.
- Herm, zaczekaj - powiedział i pobiegł za przyjaciółką.
Harry i Draco zostali sami w salonie. Do towarzystwa mieli jedynie ciszę.


* Nic naprawdę nie znaczy,
Czy ktoś może zobaczyć,
Nic naprawdę nie znaczy, to nic naprawdę nie znaczy dla mnie
Wiatr i tak wieje...
(tłumaczenie - marttina)

ROZDZIAŁ X: SŁOWA I CZYNY


Where were you when I was burned and broken
While the days slipped by from my window watching
Where were you when I was hurt and I was helpless
Because the things you say and the things you do surround me*
"Coming Back To Life", Pink Floyd


Jego palce przebiegły po nieskazitelnej skórze. Pochylił się w stronę spoczywającego w jego objęciach ciała, całując delikatnie każde miejsce, które teraz tak dobrze znał, i zostawiając po sobie ciepłe smużki przyjemności.
Draco drżał, więc Harry przytrzymał go mocniej, nawet na chwilę nie przerywając czułego misterium. Jego dłonie pieściły kolejne miejsca, lekko, niemalże kochająco, aż w końcu palce zamknęły się wokół pulsującej męskości kochanka, sprawiając, że ciało drugiego mężczyzny chciało wyrwać się z jego objęć. Harry nie miał zamiaru na to pozwolić. Zacisnął ramiona we władczym geście, a jego dłoń nieprzerwanie kontynuowała łagodne i drażniące ruchy. Pozwolił spojrzeniu wędrować po ciele Malfoya.
Draco leżał bezbronny pod jego dotknięciem. Zdumiewające, szare oczy miał mocno zaciśnięte, a doskonałe wargi lekko rozchylone, więc Harry mógł czuć, jak lekki oddech drażni jego skórę. Uśmiechnął się uradowany tym widokiem i przesunął wzdłuż ciała blondyna. Jego usta niespodziewanie zatrzymały się nad penisem Malfoya.
Draco wygiął plecy w łuk, z wielkim trudem powstrzymując jęk i pozwalając wrażliwej części ciała musnąć wargi kochanka. Język Harry'ego polizał go powoli, zwilżając przeczuloną skórę, drażniąc i doprowadzając do krawędzi rozkoszy. W końcu wziął jego penisa do ust.
Draco wydał z siebie cichy okrzyk przyjemności, więc mokry i ciepły język Harry'ego na moment zwolnił swoje ruchy, aby uspokoić kochanka, lecz kiedy poczuł, że ten się ponownie odpręża, jego wargi wznowiły boleśnie powolną wędrówkę w dół. Malfoy napiął się, a każde włókno jego istoty zostało skupione na upajającym doznaniu.
Ręce Pottera ponowiły wędrówkę po nieskazitelnej skórze, pieszcząc ją bez pośpiechu, drażniąco. Z dominacji nad mężczyzną w swoich ramionach Harry czerpał własną przyjemność. Kiedy dotarły do niego ledwie słyszalne jęki, a ciało pod nim zaczęło się delikatnie wić, co świadczyło, że Malfoy jest już niebezpiecznie blisko szczytu, wsunął mu do ust palec. Draco zaczął go ssać, podobnie jak Harry ssał jego członka. W końcu Potter zatrzymał się, a jego wprawne palce powędrowały w dół, aż dotarły do ciepłego i ciasnego wejścia.
W powolnym tempie przebiły się przez pierścień mięśni, a potem poruszyły kilka razy tam i z powrotem. Jednocześnie Harry starał się rozproszyć uwagę kochanka mokrym dotykiem warg na penisie. Kiedy wreszcie wyczuł, że Draco całkowicie akceptuje wtargnięcie, wycofał palce z gorącej ciasnoty, odszukując do niej drogę własnym członkiem.
Malfoy ponownie spiął wszystkie mięśnie i wygiął plecy, mimowolnie ułatwiając kochankowi dostęp. Ale ponieważ mieli na to cały czas świata, Harry nie chciał się spieszyć. Spokojnym ruchem wsunął się w Draco całkowicie, a potem znieruchomiał na chwilę, z kochankiem unieruchomionym pod sobą, i zaczął tropić wilgotnymi pocałunkami jego szyję i bawić się platynowymi włosami.
Draco westchnął, zupełnie niezdolny oprzeć się takiemu atakowi. Oczy w dalszym ciągu miał zamknięte, ale Harry widział, jak marszczy brwi, kiedy wreszcie zaczął poruszać się w jego wnętrzu, bez pośpiechu, wchłaniając każdą porcję oferowanego gorąca i przyjemności.
Malfoy zajęczał cicho i gwałtownie odchylił do tyłu głowę, udostępniając w ten sposób kochankowi delikatne gryzienie, lizanie i ssanie skóry na szyi, podczas gdy dłoń Harry'ego ujęła penisa i zaczęła głaskać go powolnymi, acz zdecydowanymi ruchami, dopasowanymi do pchnięć bioder.
Sekunda po sekundzie obaj mężczyźni poddawali się, pozwalając, aby rozkosz i ciepło drugiego ciała obejmowały ich, dopóki nie stali się zupełnie w sobie zatraceni. Ostatnie świadome myśli roztapiały się bezradnie w ciasnej plątaninie białej pościeli i ciemności, zapachu seksu i cieple, podekscytowaniu i żądzy, wirując coraz szybciej i szybciej, aż nie pozostało już nic. Nic, poza Harrym i Draco. I księżycem w oknie, oświetlającym ich drżące od chłodu, spocone po uniesieniu ciała.
Harry westchnął, czując zawrót głowy. Był świadomy ciepłej, poruszającej się obok niego sylwetki. Wiedział, że Malfoy zaraz zacznie się ubierać, nie czekając nawet, aż ochłonie po niewiarygodnym stosunku, i bez słowa wyjdzie z pokoju.
Potter wiedział o tym, ponieważ tak działo się od pamiętnego dnia, gdy upokorzył Draco przed swoimi przyjaciółmi. Od tego czasu Malfoy stał się dziwnie cichy i uległy. Od uroczystości rozdania nagród minęły już ponad dwa tygodnie i koniec pierwszego wspólnego miesiąca zbliżał się nieubłaganie. Harry zdawał sobie sprawę, że musi coś zrobić, ponieważ cisza między nimi stawała się dla niego nie do zniesienia. Obezwładniała i pozbawiała ciepła. Sprawiała, że zaczynał żałować swojego okrucieństwa. Sprawiała, że czuł się źle. Uznał, że najwyższy czas z tym skończyć.
- Draco - szepnął. - Nie odchodź. Proszę.

*

Pewnego razu ojciec powiedział mu, że na wszystko przychodzi pora, ale każdy czas jest dobry na milczenie.
I Draco spędził dziewiętnaście lat swojego życia starając się ze wszystkich sił spełnić wymagania mężczyzny, którego kochał i nienawidził. Nauczyć się, jak być godnym w znaczeniu, w jakim rozumiał to Lucjusz. Istoty bycia Malfoyem. Zdolności, by schować emocje przed innymi ludźmi, ponieważ milczenie nie było brakiem słów. Milczenie było brakiem uczuć kryjących się za tymi słowami.
Teraz nadszedł czas, aby wykorzystać tę umiejętność w praktyce.
„Pozwoliłem, żeby Harry zajrzał w głąb mojej duszy. Nie wiem, dlaczego tak zrobiłem, ale to sprawiło, że zostałem zraniony. I dlatego muszę z tym skończyć.”
Więc zaczął żyć w niekończącym się déjà-vu własnego dzieciństwa, stał się przezroczysty. Ukrywał prawdziwe myśli za lekkim uśmiechem, rozmową, posłuszeństwem, seksem, wszystko zgodnie z wolą Harry'ego.
„Byłem marionetką ojca przez dziewiętnaście lat, mogę być marionetką Złotego Chłopca przez dwa miesiące. A patrząc na całą sytuację z ekonomicznego punktu widzenia, transakcję można by uznać za bardzo satysfakcjonującą.”
Ta chłodna kalkulacja sprawiła, że Draco uśmiechnął się do siebie gorzko. Otworzył się przed Harrym bóg wie ile razy, zanim rozpoczął własną grę.
„Nie pozwolę mu wygrać. Nie pozwolę, aby mnie złamał. Nigdy więcej nie zobaczy mojego prawdziwego ja.”
Kiedy zaczął się rozbierać, wydawał się być zagubiony we własnych myślach. Ruchy wykonywał niemal automatycznie, ale zwodniczo, wiedząc dokładnie, co sprawi, że Harry stanie się niemy. W rzeczywistości najmniej, co mógł zrobić, aby jego determinacja się nie załamała, było ignorować drugiego czarodzieja. Kiedy ręce Harry'ego sięgnęły skóry, umysł już uciekł gdzieś, gdzie będzie mógł schronić się przed narastającym i nieznośnym poczuciem desperacji.

Od chwili, gdy Ron i Hermiona opuścili jego mieszkanie, Harry czuł się dziwnie smutny. Nawet gdyby przyjaciółka nie powiedziała tak dobitnie, co sądzi o jego postępowaniu, i tak wiedział, że upokorzył Draco bez powodu.
„Ale czułem się tak dobrze, kiedy po jego minie widziałem, jak bardzo jest zraniony. Zawsze, gdy tak się dzieje, napełnia mnie słodko-gorzkie uczucie. Chcę go złamać. A potem chcę go uzdrowić. Pieprzyć i całować. Uderzyć i posiąść. Ciągle i ciągle od nowa.
Kurwa, co się ze mną dzieje?
Myślę, że Malfoy zasługuje na to, co z nim robię. Ale zaraz uświadamiam sobie, ze nikt na coś takiego nie zasługuje, nawet on. Jestem rozdarty i nie mam pojęcia, dlaczego. Robię to, jak gdybym miał powód. Powód, który w rzeczywistości nie istnieje.
Dlaczego tak mocno na niego reaguję? Czy nie powinienem być neutralny? Po prostu chłodny i obojętny, ponieważ jesteśmy dla siebie niczym, byliśmy dla siebie niczym i zawsze będziemy dla siebie niczym.
Ale wszystko wskazuje, że nie jestem do tego zdolny. Ja czegoś nie mogę. Nie jestem w stanie po prostu go ignorować. Kiedy stajemy ze sobą twarzą w twarz, nienawidzę go ze wszystkich sił. To nie jest obojętność, którą powinienem czuć. I czasami zastanawiam się, czy... Skoro potrafię nienawidzić go tak bardzo, dlaczego nie mógłbym...”
Harry zamrugał kilka razy, kiedy zaczęło na niego spływać coś w rodzaju zrozumienia. Ale momentalnie odciął od siebie te myśli, ponieważ były czymś, czego nie potrafiłby zaakceptować. W zamian spędzał dni na próbach unikania niechcianych pytań. I być może odniósłby sukces, gdyby nie wpłynęło na niego dziwne zachowanie Draco.
Wydawało się, że wszelka chęć buntu, pasja, nienawiść czy nawet zwykła niechęć wyparowała z Malfoya. Po mieszkaniu poruszał się jak duch, przez większość czasu niewidoczny. Przychodził, kiedy Harry go zawołał i znikał, gdy nie był potrzebny. Był niezwykle cichy, jak gdyby zapas słów skurczył mu się do „tak, Harry”, „nie, Harry”, i czasami, dla odmiany „być może”, „w porządku”, „jasne”.
Harry widział, że pali więcej, je mniej, dużo czyta, a na fortepianie gra bez natchnienia.
Nadal uprawiali namiętny seks, ale gdy tylko skończyli, znikał, zostawiając po sobie ciszę i puste łóżko. Pomimo że Draco wił się w jego ramionach z rozkoszy, kiedy się kochali, z taką samą intensywnością jak wcześniej, gdy się nienawidzili, to Harry zaczął sobie uświadamiać fakt, że teraz nie jest w stanie z tego aktu czerpać tyle samo przyjemności.
Nie potrafił wyjaśnić, dlaczego zmiana w zachowaniu Malfoya tak bardzo na niego wpłynęła. Jeżeli chciałby być ze sobą uczciwy, musiałby przyznać, że na początku tego właśnie chciał. To była część ich umowy. Rekompensata za wszystkie zniewagi, jakie cięty język Ślizgona rzucał na niego w przeszłości.
Ale wtedy naprawdę nie myślał o Malfoyu jako o człowieku, dopiero później były rywal udowodnił, że jest źródłem pytań, tajemnic i bardzo niewielu odpowiedzi. Harry zawsze był ciekawski, a nieuchwytna osobowość Draco Malfoya sprawiała, że trudno było oprzeć się wyzwaniu. Sprawiała, że ich niecodzienna relacja, ze wszystkimi związanymi z nią skazami i dziwactwami, stawała się niezwykle interesująca i warta przeżycia.
„Ale teraz nie ma już Malfoya, zostało puste ciało. Co się zmieniło?”
Ciągle się zastanawiał, leżąc w łóżku, kiedy Draco przyszedł do pokoju, zgodnie z wcześniejszym życzeniem Harry'ego i zaczął się rozbierać, powoli, prowokująco. Potter odsunął myśli na bok, postanawiając nie zapomnieć, żeby poprosić o wyjaśnienia.
„Później.”

*

- Draco - szepnął. - Nie odchodź. Proszę.
Teraz właśnie nadeszło owo później. Seks był cudowny. Harry chciał, żeby wszystko odbywało się delikatnie i z czułością, nieświadomie próbując wyczuć swojego kochanka, dosięgnąć go. Ale Malfoy był gdzie indziej i Harry musiał się dowiedzieć gdzie.
Draco odwrócił się i posłał mu zdziwione spojrzenie. Wyglądał jak posąg wyrzeźbiony z lodu: blady, lśniący, doskonały. I zimny.
- Tak, Harry? - Potter aż cofnął się na lodowate brzmienie tego głosu, ale nie zawahał się. Pragnienie wyjaśnienia sytuacji było silniejsze niż cokolwiek innego.
- Po prostu chcę wiedzieć - przyznał. - Co się z tobą dzieje?
Draco jeszcze przez chwilę wpatrywał się w niego, stojąc zupełnie nieruchomo, ale w końcu westchnął i na powrót stał się istotą ludzką.
- Co mi się stało? - zastanowił się na głos. Wreszcie skupił się na mężczyźnie leżącym na łóżku. - Posłuchaj, Harry. Kupiłeś mnie, prawda? Zawarliśmy umowę. Ja wykonuję swoją część pracy. Czego jeszcze ode mnie chcesz?
- To tylko... - Harry zaczął, wstając i zawijając luźno wokół bioder prześcieradło. - Nie wiem. Teraz jest inaczej.
- Och, racja. Jest inaczej. Chcesz wiedzieć, co jest inne, Harry? Byłem głupcem, ale w końcu dostałem nauczkę i zrozumiałem. Nigdy nie pokazuj prawdziwego siebie. - Zdezorientowany Potter zmarszczył brwi. - Wiesz, Harry, dlaczego to wcześniej było takie zabawne? Ponieważ pozwoliłem ci poznać, jaki naprawdę jestem. Wiedziałeś, gdzie pchnąć, żeby zabolało. Gdzie dotknąć, by sprawić, że tracę zmysły. Bawienie się mną było dla ciebie wielką przyjemnością, prawda? Bawienie się mną i własnymi przyjaciółmi. Dostałeś swoją porcję rozrywki, czyż nie? Ale teraz koniec. Sprawiłeś, iż zrozumiałem, że zapłaciłeś jedynie za pieprzenie mojego ciała i zachowywanie się jak twoja ulubiona laleczka, bez słowa protestu. Jednak moja przeklęta dusza nie została wymieniona jako obiekt transakcji! Dlatego przykro mi, ale skoro to jedyna rzecz, jaką jeszcze posiadam, nie widzę powodu, dla którego powinienem pozwolić ci zniszczyć kogoś, kim naprawdę jestem.
- Nie miałem zamiaru...
- Och, nie miałeś. W takim razie, co chciałeś osiągnąć?
- Byłeś dupkiem dla Rona i Hermiony. Prędzej czy później musiałeś ich przeprosić.
- Harry, Harry - powiedział Draco z goryczą, kręcąc powoli głową. - Ciągle chowasz się za swoimi przyjaciółmi? Między mną a nimi nigdy nic nie było. Zawsze chodzi tylko o ciebie i o mnie. Nienawidzę cię. Więc automatycznie nienawidzę twoich przyjaciół. Ale gdyby nie ty, nie poświęciłbym im jednej złośliwej uwagi. Prawdę mówiąc, uważam, że Hermiona Granger ma jeden z najbardziej fenomenalnych umysłów, z jakimi się spotkałem. I Weasley. Ron Weasley. Myślę, że gdyby był moim przyjacielem, bez wahania oddałbym w jego ręce życie. To chyba niezły komplement, skoro ja sam nie ufam nikomu. - Wyraz zakłopotania nie znikał z twarzy Pottera. - Nie rozumiesz, Harry? Nie mieszaj w to przyjaciół. Problem, jak zawsze, jest pomiędzy tobą i mną. Błędne koło. Nienawidzę cię. Zraniłem ich, żeby zranić ciebie. Ty nienawidzisz mnie. Dlatego urządzasz cały ten pokaz ze zmuszaniem do przeproszenia jakże to biednego Rona Weasleya. Ale przyznaj, że tak naprawdę nie myślałeś o jego satysfakcji, mam rację? Zależało ci tylko na własnej, chorej przyjemności. Powiedz, Harry, podobało ci się chociaż? Zostałem upokorzony wystarczająco? Zakładam, że tak, skoro nawet Granger odczuła potrzebę bronienia mnie przed tobą.
Draco skończył, ale Harry ciągle mógł wyczuć gniew emanujący od smukłego ciała. Wyraźnie czuł niebezpieczeństwo i groźbę otaczająca Malfoya, ale nie przejmował się tym. Bo wiedział, że wszystko było jego błędem i czuł się z tym dziwnie źle.
I dlatego właśnie powoli, jak gdyby próbował zbliżyć się do wystraszonego zwierzątka, podszedł blisko do kochanka. Równie powoli uniósł rękę i położył dłoń na miękkim policzku Draco. Jego palce dotknęły miękkich kosmyków i zaczęły przesuwać się po nich w uspokajającej pieszczocie.
W ten właśnie sposób Harry mówił „przepraszam”, ponieważ tylko tak potrafił okazać skruchę, kiedy uświadomił sobie, że żadne słowa, mimo najszczerszych chęci, nie opuszczą jego ust. Ale Draco to wystarczyło. Westchnął głęboko i zamknął oczy.
- Dlaczego, Harry? - szepnął, ale jedyną odpowiedzią, jaką dostał, były wargi Harry'ego na jego własnych.
Draco z zaskoczenia otworzył szeroko oczy, ale jakikolwiek możliwy gniew rozmył się na widok zmartwionego, pełnego bólu spojrzenia. Kiedy język kochanka przebiegł po jego dolnej wardze, drażniąco, pytając o pozwolenie, prosząc o więcej, Draco powoli opuścił powieki. Przez chwilę zaciskał zęby, próbując sobie przypomnieć, dlaczego nie ufał Harry'emu, dlaczego nie chciał być całowany, dlaczego to było złe i dlaczego później tak bardzo bolało.
Ale nadal nie było odpowiedzi, nic, poza wargami Harry'ego modlącymi się na jego własnych.
A kto byłby w stanie odrzucić tak czyste i pełne czci pragnienie?
Na pewno nie Draco, który, przeklinając siebie za bycie takim słabym, otworzył lekko usta, pozwalając językowi Pottera wślizgnąć się do środka. Wtargnięcie było bardzo delikatne, wręcz dokuczliwe. Po kilku chwilach Draco odkrył, że mimowolnie odpowiada na pocałunek, nie mniej łagodnie, ale też z nie mniejszą pasją.
Czasami pocałunek był wart tysiąc słów. Czasami pocałunek ujawniał niemożliwe do wyrażenia uczucia. Czasami zmieniał wszystko. Czasami też nie zmieniał niczego. Ale dopóki trwał, żaden z nich nie mógł wiedzieć, co przyniesie.
I mimo że nie znali ani tego, co się wydarzyło, ani tego, co działo się teraz, ani tego, co będzie, całowali się tak rozpaczliwie, jak gdyby życie zależało wyłącznie od dotyku ich warg.
Harry objął Malfoya i przyciągnął do siebie władczo, ale też ochronnie. Draco poczuł się otoczony zarówno przez ciemność, jak i światło, ale poddał się temu objęciu, przysuwając się tak blisko, jak to było możliwe.
I kiedy pocałunek został wreszcie przerwany, pozostali w tej pozycji, po prostu patrząc na siebie, z ciałami ściśniętymi ze sobą kurczowo, niezdolni się rozłączyć.
Draco położył głowę na ramieniu Harry'ego w geście rezygnacji, zamknął oczy i wdychał przyjemny zapach nagiej skóry kochanka.
- Czasami czuję tę ciemność w tobie. Nie wiem, skąd przychodzi i to jest... przerażające. Właśnie teraz zastanawiam się, co zrobisz za minutę. Czy nadal będziesz mnie obejmował? Czy odepchniesz od siebie? - powiedział ledwie słyszalnym szeptem, zapewne dlatego, że wcale nie chciał znać odpowiedzi.
Harry zadrżał i ścisnął Draco mocniej, jak gdyby testując jego realność, a tylko ten rozkoszny, relaksujący moment, jaki ze sobą dzielili, był w stanie uratować przed zatraceniem jego zmysły.
I w końcu wypowiedział słowa, jedyne, jakie nie byłyby kłamstwem:
- Nie wiem, Draco. Naprawdę nie wiem.


*Gdzie byłaś gdy byłem rozbity, gdy spalałem się
Gdy dni prześlizgiwały się przez okno obserwując mnie
Gdzie byłaś gdy byłem zraniony, bezradny
Bo wszystko co powiedziałaś, co zrobiłaś, otaczało mnie
(tłumaczenie - sound)


ROZDZIAŁ XI: BYĆ MOŻE MIŁOŚĆ


Do you really think
that love is gonna save the world?
Well, I don't think so
Do you really think
that love is gonna save your soul?
Well I sure hope so
I really hope so
But I don't think so*
"Do You Believe", The Cardigans


Pierwszy dzień drugiego wspólnego miesiąca zastał ich razem. Poranek wpadał przez okno, a promyki światła napełniały pokój. Harry budził się powoli, otoczony przyjemnym ciepłem własnego łóżka, które, od dnia cichego rozejmu, dzielił z Draco. Uśmiechnął się lekko w zimowym słońcu i, nie do końca jeszcze przebudzony, podniósł rękę, aby dotknąć miękkich włosów kochanka. Poczuł, jak spływa na niego coś w rodzaju relaksującego szczęścia.
„Zakochuję się w Draco Malfoyu” - pomyślał mimowolnie. I to odkrycie przebudziło go zupełnie. Zmrużył oczy i sięgnął po leżące na nocnej szafce okulary. Te kilka słów, rozbrzmiewających raz za razem w jego głowie, uczyniło go niespodziewanie zakłopotanym i obnażonym.
Draco ciągle spał nieruchomo, nie zdając sobie sprawy, że tuż obok niego Harry porusza się niespokojnie.
„Czy ja naprawdę zakochuję się w Draco Malfoyu?” - zastanowił się chłodno, patrząc na sylwetkę kochanka i rozważając dziwne uczucie, jakie ten widok wywoływał.
„Kurwa.”
Zerwał się z łóżka i zaczął szukać ubrania, a tysiące przeciwstawnych emocji wirowało w jego głowie.
„To niemożliwe. Nie zakochuję się w nim. Nie mogę zakochać się w nim. Co, do diabła, sobie wyobrażam? To jest Draco Malfoy! Nie pozwolę mu się do siebie zbliżyć. Nie ufam mu. Nie ufam mu ani trochę. Ja...”
Teraz, zupełnie już ubrany, jeszcze raz spojrzał na blondyna. Przez chwilę lustrował zrelaksowane, czyste rysy i czuł, jak coś zaciska mu się w piersi. Śpiąc, Draco był tak bezbronny, nieświadomy burzy sprzecznych emocji, jakie wywoływała jego obecność.
Przez chwilę Harry stał, zakłopotany, ale zaraz potrząsnął mocno głową, aby odegnać niechciane myśli, odwrócił się i szybko wyszedł z pokoju, nie oglądając się za siebie ani razu. Nie mógł nawet patrzeć na Malfoya w swoim łóżku, bo już samo patrzenie wywoływało zbyt wiele przyjemnych wrażeń. A Harry bał się ich, choć, jako dzielny Gryfon, którym zdarzało mu się być w przeszłości, nie przyznałby się do tego sam przed sobą. Podobnie, jak nie przyznałby się, że jego zakochanie się w byłym Ślizgonie jest cholernie prawdopodobne.
Wybiegł z mieszkania próbując nie pamiętać, że Gryfoni nie uciekają.

*

- Mmm... Harry?
Kiedy Draco się obudził, miejsce obok było puste, w ciągu ostatnich dni zdążył się już do tego przyzwyczaić. Potter zawsze wstawał przed nim i wychodził załatwiać swoje interesy. Położył się z powrotem i pozwolił sobie na jeszcze chwilę lenistwa, po czym przeciągnął się i wstał.
Miał dzisiaj dobry nastrój. Ostatnia noc była wyjątkowo przyjemna, a potem wyspał się porządnie. Wspomnienia spowodowały, że uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze.
Od pamiętnej nocy, kiedy doszło między nimi do konfrontacji, Harry zachowywał się niemal troskliwie.
„Przynajmniej nie sprawił, iż żałuję, że poddałem się tak łatwo” - pomyślał. - „A raczej jeszcze nie sprawił” - poprawił sam siebie.

Dzień minął powoli. Draco w zasadzie nie myślał o Harrym, dopóki nie skończył oglądać wyjątkowo nudnego filmu. Ziewnął, wyłączył telewizor i rozciągnął się na kanapie. Dopiero wtedy spojrzał na zegarek. Pół do dwunastej. I żadnej wiadomości. Malfoy zmarszczył ze zdziwienia brwi. Potter zawsze wracał na kolację. I seks. Cały dzień, bez jednego słowa, to nie było normalne i Draco zaczął się zastanawiać, czy nie stało się coś złego.
Przez jego umysł przepływały różne przypuszczenia, aż wreszcie pogrążył się w niespokojnym śnie.

*

Harry był pijany. Tak bardzo pijany, że nie mógł znaleźć kluczy do mieszkania.
- Pozwól, pomogę ci - odezwał się rozbawiony głos, a męska dłoń wślizgnęła się do kieszeni ciasnych dżinsów.
Harry zachichotał.
- Och, zrób tak jeszcze raz, T.R. - wycedził niewyraźne słowa, uśmiechając się przy tym głupio.
Mężczyzna nazwany T.R. roześmiał się łagodnie i potrząsnął głową. W porównaniu z Potterem był zupełnie trzeźwy.
- Taki niecierpliwy, Harry? - zapytał dokuczliwym głosem i pchnął drzwi. - Sugeruję, aby najpierw dotrzeć do sypialni. Nie sądzę, żeby robienie tego na korytarzu było szczególnie wygodne - powiedział i odgarnął opadające mu na czoło czarne kosmyki.
- Mmm... dlaczego nie? - wymruczał Harry zamykając oczy i napierając na ciało drugiego mężczyzny.
T.R. zaśmiał się ponownie i pociągnął Pottera w głąb ciemnego mieszkania.
- Być może dlatego, że w stanie, w jakim jesteś, nie dasz rady tego zrobić nawet w łóżku, a co dopiero na stojąco, oparty o ścianę. Lepiej będzie, jak pójdziesz spać.
- Nie ma mowy, ze mną wszystko w porządku. Daj mi tylko minutę - upierał się Harry bełkotliwym głosem.
Brunet westchnął głęboko i spróbował znaleźć przełącznik, jednocześnie podtrzymując Pottera, aby nie upadł na podłogę. Wyjątkowo trudne zadanie, ale na szczęście dla T.R. salon nagle zalało ostre światło.
Mężczyzna zmrużył oczy, ale po chwili skupił wzrok na stojącej po przeciwnej stronie pokoju osobie. Ręka Draco ciągle dotykała kontaktu, a na bladej twarzy malował się nieokreślony wyraz.
T.R. uśmiechnął się z zakłopotaniem.
- Harry... Harry, słyszysz mnie? Nie mówiłeś, że masz gościa - zapytał nie odrywając spojrzenia od blondyna. - Harry? - powtórzył po chwili.
- Słyszę cię! - odparł Potter niespodziewanie mocnym głosem.
T.R. patrzył, jak Harry wbija wzrok w trzeciego mężczyznę.
- W takim razie, powinienem już iść - powiedział.
Potter potrząsnął przecząco głową i uśmiechnął się spokojne.
- Absolutnie nie. Mieliśmy plan na wieczór, prawda?
T.R. przymknął oczy.
- My... Dobrze, Harry, ale... - przerwał szukając odpowiednich słów. - Kim on jest?
Potter wrócił zimnym spojrzeniem do Draco, który ciągle stał nieruchomo, zbyt zdezorientowany, aby powiedzieć cokolwiek, i uśmiechnął się z wyższością.
- Nikim.
A potem złapał T.R. za rękę i pociągnął go do sypialni, zostawiając zdumionego Draco samotnie.

*

„Nikt.”
„Kim on jest?”
„Nikim.”
„Kim jestem?”
„Nikim.”
„Dlaczego się przejmuję? To nie dzieje się naprawdę. To sen. Tylko sen. Czekałem na Harry'ego i zasnąłem na kanapie. Obudziłem się, kiedy wrócił. Tak. I teraz znowu śpię i mam sen. Odgłosy dochodzące z sypialni są jedynie częścią koszmaru.”
Ale to nie było prawdą. I Draco nie mógł uwierzyć we własne kłamstwa, nieważne, jak bardzo się starał. Próbując jakoś rozproszyć myśli, poszedł do kuchni i wyjął z lodówki butelkę wódki. Napił się prosto z niej, nie mając zamiaru zawracać sobie głowy szklanką. Jego umysł ledwie zarejestrował palący gardło, chłodny płyn.
Po kilku kolejnych łykach opadł na podłogę i oparł się plecami o ścianę, ze spojrzeniem zagubionym tak samo jak serce.
Mógł poczuć, gdy alkohol zaczął krążyć w jego żyłach, ale nie powodował odrętwienia wystarczającego, aby zatrzymać narastający w piersi ból. Przebiegł palcami po włosach i głęboko wciągnął powietrze.
„Nie powinienem cierpieć, prawda? Nie powinienem się przejmować. Mieliśmy rozejm, nic więcej. Dlaczego więc coś we mnie boli tak bardzo, kiedy słyszę, jak Harry pieprzy tego faceta? Pieprzy go w pokoju obok, tak jakby mnie tu w ogóle nie było.
Nikt.
Och, racja. Dla Harry'ego jestem nikim. Jedynie kimś, z kim sypiał niemal każdej nocy przez ostatni miesiąc.
Nikim, choć zdołał mnie zranić. Nikim, chociaż mnie pocałował. Nikim, chociaż oddałem pocałunek.
Draco zachichotał cicho na wspomnienie pocałunku i sposobu, w jaki zdołał on znaleźć drogę do jego duszy. Zatruwając ją.
Potrząsnął ze znużeniem głową i przełknął więcej alkoholu.
To mój problem. Moja udręka i moja rozkosz. Ja, Draco Malfoy, jestem zakochany w Harrym Potterze.”
Niezdolny, aby dalej zaprzeczać prawdzie, roześmiał się histerycznie i śmiał się coraz głośniej, aż do chwili, gdy otrzeźwił go strach, że zostanie usłyszany, więc zacisnął zęby na prawej dłoni. Przestał dopiero, gdy poczuł w ustach miedziany smak. Podciągnął kolana do klatki piersiowej i oparł na nich z rezygnacją czoło.
„Jestem zakochany w Harrym Potterze i nikt nie może mnie od tego uratować. Jak można uratować kogoś od niego samego?”
Zakrył dłońmi uszy, ignorując krew kapiącą mu na włosy i białą podłogę kuchni.
Czuł się chory. Zmęczony. Bezradny.
I rozpaczliwie samotny.

*

- Cześć.
Draco poderwał się, gwałtownie wybudzony ze snu. Zamrugał kilka razy i rozejrzał się wokół. Światło neonówki rozjaśniało pomieszczenie. Wreszcie jego wzrok skupił się na tyle, aby dojrzeć parę nóg odzianych w czarne dżinsy. Powoli podniósł głowę, aż jego spojrzenie napotkało uśmiechniętą twarz obcego człowieka.
Zmrużył oczy z gniewem i podejrzliwością. Głowa bolała go okropnie, a pamięć była niewyraźna. Zaatakowały go przebłyski wspomnień z ostatniej nocy, raniąc fizycznie i emocjonalnie. A także przypominając, że nie lubi tego mężczyzny.
Właśnie miał wypowiedzieć jeden ze swoich sarkastycznych i ostrych komentarzy, kiedy zmaterializowała się przed nim filiżanka kawy. Patrząc na stół zobaczył śniadanie i zrozumiał, że ten człowiek czuje się w mieszkaniu Pottera bardzo swobodnie. Butelka wódki zniknęła, a Draco miał na ramionach zarzucony koc.
Wziął oferowaną kawę i spróbował wstać. Zakręciło mu się w głowie i gdyby mężczyzna nie podsunął mu krzesła, na pewno runąłby na podłogę.
- Dzień dobry. Widzę, że odczuwasz przyjemności dnia następnego. Kac to straszna suka, co?
Draco nie odpowiedział, sączył jedynie swoją kawę. Brunet nie wydawał się tym przejmować i spokojnie smarował masłem kawałek chleba.
- A przy okazji, jestem T.R. - odezwał się gawędziarskim tonem, wyciągając rękę. Draco ze znużeniem ujął oferowaną dłoń, ale szybko cofnął się, kiedy uścisk mężczyzny podrażnił ranę.
T.R. zmarszczył brwi i zerknął na smugi krwi pokrywające bladą skórę Malfoya. Draco poczuł się nieswojo i uciekł spojrzeniem.
- Mogło wdać się zakażenie - powiedział T.R. i już bez dalszych słów opuścił kuchnię.
Draco przymknął powieki i skupił się z powrotem na swojej kawie.
„Harry. Przeklęty gnojek. Nienawidzę cię. Chcę cię nienawidzić. Muszę cię nienawidzić. Dlaczego wszystko nie może być tak jak dawniej?”
Jego myśli przerwał powrót T.R., niosącego butelkę wody utlenionej i plastry. Bez pytania ujął dłoń Malfoya i opatrzył ją. Draco nie odezwał się, dopóki mężczyzna nie skończył.
- Dziękuję - powiedział, a w odpowiedzi otrzymał jedynie wzruszenie ramion.
- Jeszcze kawy? - zapytał.
- Tak - odparł Draco. - T.R. to skrót?
- Od Thomas Rafael, ale ludzie rzadko używają mojego imienia. Jest zbyt długie - wyjaśnił brunet z uśmiechem.
- Jestem Draco - powiedział Malfoy i spuścił wzrok.
- Ładnie.
Przez chwilę panowała cisza.
- Jesteś chłopakiem Harry'ego? - zapytał T.R. strapionym głosem.
Przez ciało Malfoya przebiegł dreszcz. Potrząsnął przecząco głową.
- Ale kochasz go, prawda?
Draco zamrugał i zapatrzył się na mężczyznę, jakby wyrosła mu druga głowa. T.R. uśmiechnął się łagodnie.
- To takie oczywiste? - zapytał stanowczo.
- Nie - zaprzeczył T.R. - Ale jestem dobry w zgadywaniu. I znam Harry'ego od jakiegoś czasu. - Draco cały czas nie spuszczał z niego wzroku. - On jest pełen czegoś złego. Chodzi mi o to, że nosi w sobie jakiś ciężar, który stara się ignorować. Kiedy jego waga staje się zbyt wielka, Harry się załamuje. Zwykle przychodzi wtedy do mnie. Pijemy, rozmawiamy o niczym, a kiedy zmęczymy się rozmową, idziemy do łóżka. Na tym opiera się nasza relacja - wyjaśnił z uśmiechem. - Robimy tak od naszego pierwszego spotkania w pubie. Tej nocy oboje byliśmy jednakowo wkurzeni i samotni. On chciał rozmawiać, ja nie chciałem myśleć. Obaj potrzebowaliśmy się upić, a potem pieprzyć. Bez tchu, ale też bez uczuć. - T.R. przerwał i przez chwilę zastanawiał nad swoimi ostatnimi słowami. - Jeżeli naprawdę go kochasz, masz spory problem. Harry rani ludzi. Mimowolnie, ale głęboko. Zdałem sobie z tego sprawę i byłem dostatecznie mądry, aby nie przywiązać się do niego za bardzo. Ale patrząc na ciebie, widzę, że moje słowa są teraz bezużyteczne.
Draco westchnął i potarł palcami skronie.
- Nie bezużyteczne - powiedział. - Tylko spóźnione.
Twarz T.R. wykrzywił grymas.
- W takim razie mogę udzielić ci rady. - Poczekał, aż Draco kiwnie głową. - Poszukaj w nim ciemności. Zbadaj ją. I jeśli uznasz, że dasz radę ją pokonać, wtedy dasz sobie radę także z Harrym.
Malfoy wpatrywał się w mężczyznę, rozważając jego słowa. Myślał o własnych uczuciach i lękach, o mroku wewnątrz Pottera i jego pocałunkach.
- Mam nadzieję, że dam radę - westchnął.
- Będziesz musiał - T.R. powiedział poważnie. - Inaczej on sprawi, iż pożałujesz, że w ogóle masz serce.
Obaj pogrążyli się w myślach i milczeli przez dłuższy czas. W końcu T.R. wstał.
- Pójdę już. Nie chcę tu być, kiedy Harry się obudzi. Kiedy boli go głowa, staje się prawdziwym skurwysynem.
Draco także wstał i odprowadził mężczyznę do wyjścia.
- Miło było cię poznać, Draco. Życzę ci szczęścia. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, więcej nie zobaczę ani ciebie, ani Harry'ego.
Malfoy przytaknął, T.R. uśmiechnął się do niego. Uścisnęli sobie dłonie i mężczyzna wyszedł. Draco zamknął za nim drzwi, oparł się o nie i zastanowił przez chwilę.
„Szukaj ciemności.”
Czuł, jakby się dusił, schwytany między własne myśli a nieruchome, wypełniające mieszkanie powietrze. Bez zastanowienia, nieświadomie, wyszedł z mieszkania, nie zdając sobie nawet sprawy, gdzie idzie.


* Naprawdę myślisz
że miłość uratuje świat?
Nie zgadzam się z tobą.
Naprawdę myślisz
że miłość uratuje twoją duszę?
Tak, mam nadzieję
naprawdę mam nadzieję
ale w to nie wierzę.
(tłumaczenie - Kaczalka)

ROZDZIAŁ XII: ZBYT PÓŹNO


you love the way I look at you
while taking pleasure in the awful things you put me through
you take away if I give in
my life
my pride is broken

you like to think you're never wrong
you want to act like you're someone
you want someone to hurt like you
you want to share what you've been through
(you live what you learn) *
"Points Of Authority", Linkin Park


- Kurwa mać.
Harry zajęczał, przewracając się z boku na bok i walcząc z bałaganem, jaki stanowiła teraz jego pościel. Nie otwierał oczu, ponieważ ciepłe, popołudniowe promienie słońca raniły go i posyłały fale ostrego bólu do podstawy czaszki. Szamotał się przez chwilę, tak naprawdę nie chcąc wstawać, ale leżeć dłużej też nie był w stanie.
- Cholerna głowa - przeklął, kiedy w końcu udało mu się ruszyć w stronę łazienki. Chlapał twarz zimną wodą, dopóki przykry łomot pod powiekami nie zelżał.
Wzdychając głęboko i nie zaszczycając swojego rozmytego odbicia w lustrze ani jednym spojrzeniem, wrócił do pokoju. Założył na siebie obcisłą bluzę i dżinsy, a potem automatycznym ruchem wsunął na nos okulary i poszedł do kuchni.
Mieszkanie było ciche, czego jednak nie zauważył, gdyż ciągle miał wrażenie, jakby jego głowę otaczała szklana kula. Mimo to spostrzegł na stole zapomniane śniadanie. Na widok posmarowanej masłem kromki chleba musiał odwrócić głowę. Sama myśl o przełknięciu czegokolwiek innego niż kawa budziła w nim mdłości. Podchodząc do ekspresu, zauważył na blacie dwie puste filiżanki. Oczywiście zaklęcie czyszczące nie działało.
„Pewnie ze względu na T.R.” - pomyślał, wkładając naczynia do zlewu i zaledwie zauważając, jak znikają. - „Powinienem zmodyfikować zaklęcia tak, aby ponownie działały, gdy tylko mugoli nie będzie w pobliżu. Ale najpierw muszę się zająć bólem głowy. A do jednego i drugiego potrzebuję różdżki.”
Wyjął kubek, napełnił go kawą i opuścił kuchnię. Przeszedł do gabinetu, gdzie usiadł w fotelu, i opierając się wygodnie, zaczął pić gorący napój. Po chwili sięgnął do pierwszej od góry szuflady biurka i spod sterty papierów wyciągnął swoją starą różdżkę.
Zacisnął na niej dłoń na próbę. Drewno pod palcami wydawało się ciepłe i wibrujące. Coś między uśmiechem a grymasem wykrzywiło mu wargi. Ten przedmiot niósł ze sobą tyle wspomnień, zarówno dobrych, jak i złych. W końcu westchnął, odepchnął od siebie przeszłość, dotknął końcem różdżki skroni i wymruczał proste zaklęcie, którego nauczyła go Hermiona.
Kiedy ból osłabł znacznie, zadowolony z efektu, wsunął ją do jednaj z kieszeni spodni i spokojnie skończył kawę, próbując nie myśleć o niczym.
Było pół do trzeciej, kiedy wrócił do kuchni z pustym kubkiem. Teraz zdecydował się zjeść przygotowaną kanapkę. Obszedł stół i wtedy zauważył brązowe ślady na białej posadzce. Zmarszczył brwi, ledwie rejestrując, że to krew, ponieważ z nieznanych powodów jego mózg połączył plamę z zupełnie inną myślą:
„Gdzie jest Draco?”

*

Ron oglądał w telewizji mecz piłki nożnej, choć, prawdę mówiąc, wcale go to nie interesowało. Nie miał nawet swojego ulubionego zespołu. Po prostu gapił się na graczy biegających za piłką, zdumiony, co ciekawego ludzie widzą w tak nudnej grze.
„Quidditch jest lepszy. No, ale Quidditch to Quidditch” - pomyślał z uśmieszkiem.
Było pół do dziewiątej wieczorem i właśnie sięgał do lodówki po piwo, zaledwie zauważając padający za oknem deszcz, kiedy ciszę przerwał dźwięk dzwonka. Ze zmarszczonymi z zaskoczenia brwiami otworzył drzwi. A kiedy rozpoznał stojącą w korytarzu przemoczoną i trzęsącą się sylwetkę, zmarszczył je jeszcze bardziej.
- Witaj, Herm.
Dziewczyna zamrugała, jakby wyrwana z długiego snu.
- Ron - powiedziała głosem słabym i drżącym, dokładnie odzwierciedlającym jej wygląd. - Och, Ron... - Wyglądało, jakby dławiła się tymi prostymi słowami i na oślep rzuciła się w ramiona przyjaciela.
I kiedy Ron pieścił delikatnie jej włosy, podejrzewał, że to nie deszcz moczy jego koszulę. To, co spływało po jego szyi w miejscu, w którym Hermiona schowała twarz, było dziwnie ciepłe.

*

Harry krążył po salonie jak zwierzę zamknięte w klatce.
„Co on sobie wyobraża? Ma nadzieję, że będę się martwił?”
Oparł się o okno i spojrzał w dół, na błyszczące od deszczu i świateł latarni ulice. Westchnął.
„Mógł mi powiedzieć, że wychodzi. Powinien powiedzieć. On nie może robić tego, co chce. To nie działa w ten sposób. Nie ze mną. Ale zdaje się, że zapomniał o tej części umowy. W porządku, pewnie nadszedł czas, aby mu przypomnieć” - pomyślał, pełen narastającego gniewu, ale też niepokoju, do którego nigdy by się nie przyznał.
Przymrużył oczy, skupiając spojrzenie na kroplach deszczu, uderzających teraz gwałtownie o szybę.
„Wracaj, Draco. Czekam na ciebie.”

*

Hermiona siedziała na łóżku, zawinięta w niebieski, zbyt duży na nią szlafrok, z filiżanką rumiankowej herbaty w dłoniach.
Ron, oparty o framugę drzwi, patrzył na nią z troską. Z ledwością udało mu się wciągnąć ją do mieszkania, zanim rozkleiła się zupełnie, płacząc jak dziecko i paplając bez sensu o błędach i kłamstwach.
- Herm...
Kiedy wypowiedział jej imię, wzdrygnęła się i podniosła na niego spojrzenie. Oczy miała czerwone i pełne łez.
Ron poczuł ukłucie bólu na widok przyjaciółki w takim stanie. Chciał znowu ją przytulić tak, jak pozwoliła na to wcześniej. Chciał pieścić jej czekoladowe włosy i szeptać do ucha słowa otuchy.
Ale nie zrobił nic z tych rzeczy, stał tylko, patrząc na nią i czekając, aż znowu zacznie mówić. Tym razem wydawało się, że Hermiona odzyskuje swoje zwykłe opanowanie.
- Nie byłam dobrym przyjacielem, Ron - zaczęła, patrząc prosto w jego niebieskie oczy. - Ani dla ciebie, ani dla Harry'ego. Szczególnie nie dla Harry'ego. Okłamałam cię, wierząc, iż postępuję słusznie. Schlebiałam sobie, że wiem, co jest właściwe. A byłam tylko głupia i zarozumiała. - Ron widział, jak jej twarz wykrzywia się na dźwięk tych słów, ale zanim zdążył powiedzieć coś na pocieszenie, kontynuowała. - Od naszej wizyty u Harry'ego i Malfoya ciągle o tym myślę i nie mogę znaleźć rozwiązania. Doszłam do wniosku, że z tej sytuacji nie ma wyjścia. Ale być może znowu popełniam ten sam błąd. Znowu jestem tylko głupia i zarozumiała. - Westchnęła i zacisnęła palce na ciepłej filiżance. Nagle uśmiechnęła się, przywołując odległe wspomnienia. - Jak go nazywaliśmy? - rzuciła niespodziewanie, ale Ron nawet nie zdążył zapytać, o kogo jej chodzi, bo sama sobie odpowiedziała: - Arogancki palant.
I właśnie ten arogancki palant poprosił mnie o pomoc. Draco Malfoy wyciągnął białą flagę i przyszedł do mnie, Hermiony Granger, szlamy, prosić o pomoc. Myślałam, że jestem od niego lepsza. Ale teraz już nie mam tej pewności, ponieważ sama nie poprosiłam wtedy o pomoc ciebie. Pomimo że byłeś moim najlepszym przyjacielem, a nie najgorszym wrogiem. - Ron z zakłopotania zmarszczył brwi. Potrzebował zdecydowanie więcej informacji, aby rozwiązać tę łamigłówkę. - I nawet teraz tak dużo czasu zajęło mi zrozumienie, że jednak cię potrzebuję - powiedziała, potrząsając bezradnie głową. - Ale przyszłam tu, prawda? Jestem starsza. I nawet, jeśli nie jestem lepsza od Malfoya, to mogę być przynajmniej tak dobra jak on - dodała z westchnieniem. Przez chwilę wydawała się zastanawiać nad następnymi słowami. W końcu podniosła smutne spojrzenie na przyjaciela i odezwała się nieznacznie drżącym głosem: - Ron, proszę, pomóż mi.

*

Kiedy Draco wrócił, mieszkanie było pogrążone w mroku. Zamknął za sobą drzwi, i nie zapalając światła, ruszył w stronę swojego pokoju.
- Gdzie, do kurwy nędzy, byłeś?
Malfoy zmrużył oczy, analizując otaczającą go ciemność. W końcu, na tle okna, dostrzegł zarys sylwetki.
- Gdzieś.
Nikt mu nie odpowiedział, ale po chwili pokój zalało światło, ukazując postać Pottera. Draco patrzył na niego beznamiętnie, aż Harry poczuł, jak ból głowy powraca ze zdwojoną siłą. Z westchnieniem potarł skronie.
- Jest druga nad ranem - stwierdził stanowczym głosem.
- Martwiłeś się?
- Nie.
Zaległa lodowata cisza. Przez jakiś czas nikt się nie odzywał, ale Draco nagle ruszył się z miejsca i podszedł bliżej. Harry zmarszczył brwi, kiedy Malfoy uniósł rękę i smukłymi palcami przeczesał jego nieporządne włosy. Kiedy zimna ręka dotarła do szyi, poczuł lekki nacisk. Podążył za tym łagodnym ruchem tak, że po chwili ich wargi dotknęły się, najpierw delikatnie, drażniąco, a potem z głodem, gniewem i rządzą.
Harry z zaskoczenia zamknął oczy, a kiedy Draco polizał jego dolną wargę, rozchyli usta nieznacznie. Ręce Malfoya poruszały się po jego plecach, prowokacyjnie, podniecająco, wysyłając dreszcze wzdłuż kręgosłupa.
Wkrótce Harry zorientował się, że odpowiada na inicjatywę, głaszcze platynowe, mokre od deszczu włosy, atakuje te ciepłe usta, pieszcząc blade wargi i dokuczliwy język. Czuł, jak jego podekscytowanie rośnie, pozwolił więc emocjom objąć go tak samo, jak jego ramiona obejmowały smukłe ciało we władczym geście.
I nagle pocałunek skończył się. Spojrzał na Malfoya pytająco, rozluźniając uścisk na tyle, że Draco był w stanie się z niego uwolnić.
Blondyn patrzył na niego z obojętnym wyrazem twarzy. I grymasem obrzydzenia na wargach.
Harry przymknął oczy. Krew pulsowała boleśnie w jego mózgu, posyłając tępe uderzenia do skroni.
- Co, Draco? - zapytał z rozdrażnieniem. Wcale nie podobał mu się widok przed oczami.
- Jak to, co? Nie możesz tego powiedzieć, Harry? Wydaje mi się, że chcesz się pieprzyć. Czy właśnie dlatego jesteś tak... niecierpliwy?
Potter zmarszczył głęboko brwi i oblizał usta, które ciągle nosiły smak Draco. Popatrzył na mężczyznę ze złością.
- Nawet gdyby, uważasz, że nie mogę?
Draco uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały zimne i puste.
- Ależ oczywiście, że możesz. Jestem twoją dziwką, prawda? - powiedział z sarkazmem. Wzruszył ramionami, a złośliwy grymas nie opuścił jego warg. - Myślałem tylko, że jesteś mną zmęczony, Harry.
- Zmęczony? Dlaczego? - Potter spojrzał na niego podejrzliwie.
- Och, nie wiem. Może z powodu T.R.?
Potter roześmiał się i odszukał wzrokiem oczy Malfoya.
- Czyżbyś był zazdrosny, Draco? - zastanowił się na głos, kiedy już uchwycił szare spojrzenie. Oczekiwał jakiejś reakcji, ale blondyn panował nad sobą całkowicie, a jego źrenice nie były niczym innym niż dwoma soplami lodu.
- Nie. Nie zazdrosny. Tylko zdziwiony, bo przy mnie nigdy tak nie wrzeszczałeś - potwierdził nieobecnym głosem. Harry otworzył szeroko oczy, zaskoczony tą niespodziewaną, beztroską uwagą. - Och, jakże mi przykro. Nie chciałem wprawić cię w zakłopotanie. Ale widzisz, nie było możliwości, abym nie usłyszał. Nie pomogło nawet zatykanie uszu. A poza tym pomyślałem, że dziś wieczorem nie będziesz chciał mnie pieprzyć. Naprawdę zrozumiem, jeśli już nigdy nie będziesz chciał tego robić. Obiecuję nie płakać z tego powodu. - Głos Malfoya mógłby być niewinny, gdyby nie fałszował go sarkazm.
Harry czuł, jak jego policzki pokrywają się ciepłym rumieńcem, choć nie wiedział, czy z zakłopotania, czy gniewu.
- Draco. - Imię zostało wypowiedziane tak jak groźba, ale Malfoy był już zbyt zmęczony, aby skorzystać z ostrzeżenia. A poza tym wiedział, że nie ma nic do stracenia.
- Tak, Harry? - odpowiedział prowokująco.
- Mylisz się. Chcę cię dzisiaj pieprzyć - warknął Potter, a jego zielone oczy błyszczały z gniewu.
Draco uniósł brew.
- Skoro tak twierdzisz. Zawsze jestem do twojej dyspozycji. - Harry czuł, jak gorąca furia zaczyna krążyć w jego żyłach. Malfoy swoim pokazem złośliwości doprowadził go na skraj wybuchu. - Ale zanim dokonamy tego plugawego aktu, ostatnie pytanie. Tylko po to, ponieważ chcę, abyś był zadowolony z moich... usług. - Po tych słowach uśmiechnął się i zbliżył o krok. Harry nie odrywał od niego podejrzliwego spojrzenia. - Wczoraj... krzyczałeś tak głośno, bo T.R. jest lepszym kochankiem ode mnie? Czy dlatego, że on pieprzył cię lepiej, niż ty pieprzysz mnie? - Potter cofnął się, co poszerzyło uśmiech na wargach Malfoya. - Mam rację, Harry? Zmieniłeś swoje preferencje? - Twarz Draco przybrała kpiąco zadziwiony wyraz, na co Harry zmrużył oczy i zacisnął pięści. Malfoy zauważył to, ale nie zamierzał się przejmować. Wszystko toczyło się teraz własnym życiem, więc kontynuował drażnienie niskim głosem. - Jesteś zawstydzony, Harry? Mogę to zrozumieć. Bóg wie, jak dobrze mogę to zrozumieć. Ale przecież mnie nie musisz się wstydzić. Powiedz, ja chcę tylko dogodzić ci jak najlepiej. Nawet, jeżeli będzie to oznaczało, że muszę wsadzić mojego ku...
Harry miał dość. Nie chciał, żeby Malfoy skończył, więc Malfoy nie skończył. Ponieważ coś między pięścią a otwartą dłonią uderzyło prawą stronę jego ust, wystarczająco mocno, żeby głowa odskoczyła na bok, a wargi zostały rozbite.
Przez chwilę obaj gapili się na siebie ze zdumieniem. W końcu Draco odwrócił wzrok, uniósł dłoń w stronę ust i wzdrygnął się, kiedy ich dotknął. Jego blade palce były pokryte krwią. Ten szczegół wstrząsnął Harrym. Czerwone plamy na skórze koloru kości słoniowej. I szare oczy, pełne nienawiści, gniewu i czegoś jeszcze, czegoś złego, co ściskało boleśnie serce. Rozczarowania.
Wściekłość wydawała się nagle opuścić Harry'ego. Pozostało tylko zmęczenie i smutek.
- Draco, przepraszam... - zaczął, podchodząc bliżej.
Malfoy spojrzał na niego i cofnął się o krok. Potter spotkał jego wzrok, boleśnie świadomy, że posunął się za daleko. Ale oczy byłego Ślizgona nie wyrażały niczego, były wyblakłe i puste, co tylko spotęgowało żal Harry'ego.
- Nie ma takiej potrzeby - szepnął nagle Malfoy. - To ja przepraszam. - Potter z zakłopotania opuścił powieki. - Powiedziałeś, że więcej mnie nie zranisz. I uwierzyłem ci - ciągnął Draco, a jego słowa spowodowały, że przez ciało Harry'ego przebiegł dreszcz. Bo były tak boleśnie prawdziwe. - Przepraszam, że byłem aż takim głupcem - skończył Malfoy szeptem, ponownie spuszczając spojrzenie. - Zauważyłeś, jak wszystko między nami zawsze wydaje się dziać zbyt późno? - Gorzki grymas wykrzywił blade wargi i Harry zastanowił się, do czego to wszystko prowadzi. - Zawsze było za późno. W pociągu spóźniłem się i straciłem szansę na twoją przyjaźń. Trzy lata temu, dla odmiany, to ty się spóźniłeś, a ja straciłem wszystko. Ponieważ Voldemort, niestety, ciągle żył, kiedy wróciłem do domu i zostałem zmuszony do dokonania wyboru. Kolejne spóźnienie to moja wina, bo nie powiedziałem „przepraszam”, kiedy mogłem i dopuściłem do tego, że mnie znienawidziłeś. A teraz z kolei ty się spóźniasz, gdyż twoje przeprosiny są... - przerwał, szukając odpowiedniego słowa - ...bezużyteczne. Zawsze jeden z nas próbuje dogonić drugiego. W nienawiści. W gniewie. Myślisz, że kiedykolwiek osiągniemy to, za czym tak usilnie biegamy, nieważne, czym to tak naprawdę jest? Cel niezmiennie wydaje się być tuż, tuż, prosto przede mną. Odnoszę wrażenie, że wystarczy wyciągnąć rękę, aby go złapać. Prawie go mam, prawie mi się udaje... - Harry zdziwił się, ponieważ Draco rzeczywiście wyciągnął rękę, a jego szare oczy błyszczały, jak gdyby właśnie naprawdę miał schwycić coś, czego pragnął. Poczuł nagły impuls, żeby go objąć, ponieważ widok chłopaka w tej pozycji, tak kruchego, smutnego, z sennym i zagubionym spojrzeniem, rozrywał mu serce. - Prawie. - Draco zacisnął palce w pięść. Pustą pięść. - Prawie nigdy nie wystarczy, Harry - powiedział, patrząc na swoją dłoń. - I zawsze, kiedy czuję pustkę, która nie może napełnić moich rąk, w zamian napełnia ona moją duszę. Lub to, co z niej pozostało - dodał i uniósł wzrok. - Jestem taki zmęczony, że mógłbym usnąć na zawsze. Czasami marzę, że położę się do łóżka jak zwykle, wiedząc, że obudzę się następnego ranka, ale ten kolejny poranek nie nadejdzie. Uwierzysz, jeśli powiem, że nie ma to dla mnie znaczenia? Czy ktoś mógłby spełnić moje marzenie? Może ty? - Draco uśmiechnął się z goryczą i nieznacznie potrząsnął głową. - Dlatego zrań mnie, Harry. Nie powinno być ci trudno. Właściwie myślę, że jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek była w stanie to zrobić. I robisz to tak dobrze. Zrań mnie. Spraw, że będę krwawił i płakał, dopóki nie pozostanie we mnie nic poza bólem. Ponieważ ból to jedyna rzecz, która mówi mi, że następnego dnia słońce wstanie także dla mnie. Że przyjdzie kolejny poranek, a ja nadal będę oddychał. - Harry nie odpowiedział. Coś ciężkiego, przerażającego tłukło się w jego piersi, uniemożliwiając wciągnięcie powietrza. Czuł, że Draco na niego patrzy i wiedział, że powinien coś powiedzieć. Ale nie był w stanie, ponieważ Gryfon w nim został przestraszony. Właśnie zobaczył najgłębszą depresję duszy. - Uwierzyłem ci.
- Tak naprawdę wcale tego nie chcesz, Draco - odezwał się jednak niespodziewanie, głosem, którego sam nie rozpoznawał.
- Od kiedy przejmujesz się tym, czego chcę? - Malfoy spojrzał na niego wyzywająco. - Myślisz, że podoba mi się bycie twoim niewolnikiem? Że lubię, kiedy mnie pieprzysz? Kiedy pieprzy mnie ktokolwiek? Myślisz, że chciałem, abyś zranił mnie w ten sposób? Że zaufałem ci, bo pragnąłem, żebyś to zaufanie zniszczył?
- Więc czego ode mnie chcesz, Draco?
- Nigdy nie oczekiwałem od ciebie czegokolwiek. Ale ty, Harry? Powiedz, czego ty chcesz tak naprawdę? - Nie otrzymał odpowiedzi, choć Potter uciekł spojrzeniem i najwyraźniej rozważał jego słowa. - Wiem, że podoba ci się mój widok w takiej sytuacji. Być może to sadystyczna część Złotego Chłopca... ale naprawdę lubisz mnie ranić, prawda, Harry? Od naszego pierwszego spotkania, w tym klubie, możesz myśleć tylko o tym, jak poniżyć mnie jeszcze bardziej. Jak gdybym już nie został poniżony wystarczająco. Ale dla ciebie, Harry, nigdy nie będzie wystarczająco, mam rację? Nigdy nie zapłacę odpowiedniej ceny. Nigdy nie będę człowiekiem, nigdy nie będę nikim poza wspomnieniem wroga z dzieciństwa. Wspomnieniem, które trzeba zniszczyć.
- Masz rację. - Draco zamrugał z zaskoczenia, a Harry spojrzał na niego z łagodnym uśmiechem. - Lubię cię ranić. Czuję się świetnie, wiedząc, że cierpisz z mojego powodu. Myślę, że to daje mi więcej przyjemności niż pieprzenie ciebie. Ponieważ pieprzę cię po to, aby zranić, a nie dla samego seksu. Może dlatego właśnie, kiedy jestem z tobą, nie pozwalam sobie na utratę kontroli. Jestem zbyt zajęty rozkoszą, jaką daje mi widok pięknej, złamanej, leżącej pode mną lalki. - Potter podszedł bliżej, z ciągłym uśmiechem na ustach, niebezpieczny i tak zimny, jak lodowaty ogień płonący w jego zielonych oczach. - Naprawdę chcesz zobaczyć, jak wiele ciemności jest we mnie? - zapytał, dotykając delikatnie obolałych warg Malfoya. - Naprawdę chcesz, abym cię zranił? Mogę sprawić ci tyle bólu... - Jego palec nacisnął zakrwawione miejsce, powodując, że Draco się cofnął. Uśmiech Pottera stał się szerszy. - Właśnie tego potrzebujesz? Zniszczę cię, wypalę, aż nie pozostanie w tobie już nic. - Ręce Harry'ego ześlizgnęły się na szczupłą talię kochanka i zacisnęły lekko. Jego oddech połaskotał ucho Draco, kiedy odezwał się ponownie. - Próbowałem być dla ciebie dobry. Część mnie wcale nie chce sprawiać ci bólu. Część mnie żałuje tego, co zrobiłem. Ale teraz, kiedy na ciebie patrzę, moja dusza domaga się krwi i łez, zemsty i nienawiści - szepnął, zaciskając ręce. - Malfoy nie odpowiedział, oddychając powoli pod wpływem narastającego na jego żebrach, bolesnego nacisku dłoni Pottera. - Więc, Draco? Pragniesz się dowiedzieć, czego naprawdę od ciebie chcę?
Ponownie zaległa długa chwila ciszy, aż w końcu Draco zdołał wciągnąć w płuca wystarczającą ilość powietrza, aby odpowiedzieć.
- Tak.
Słowo było ledwie słyszalnym szeptem. Ale wystarczyło. Harry puścił go i zrobił krok do tyłu, a wtedy Draco mógł dojrzeć wyraz jego twarzy i nie zdołał powstrzymać lodowatego dreszczu przebiegającego mu przez ciało.
Potter uśmiechnął się z okrutnym zadowoleniem. Jego oczy przepełnione były obietnicą koszmaru, który właśnie miał się rozpocząć.



* Lubisz, gdy tak na ciebie patrzę
Kiedy znajduję przyjemność w tych paskudnych sytuacjach,
które mi zgotowałaś
Odbierasz, gdy się poddaję
Moje życie, moja duma jest złamana

Lubisz myśleć, że się nigdy nie mylisz
(Żyjesz, jak się nauczyłaś)
Musisz się zachowywać jakbyś była kimś
(Żyjesz, jak się nauczyłaś)
Chcesz, żeby ktoś cierpiał jak ty
(Żyjesz, jak się nauczyłaś)
Chcesz się dzielić tym, co przeszłaś
(Żyjesz, jak się nauczyłaś)
(tłumaczenie - marttina)


ROZDZIAŁ XIII: BEZ POWROTU


As you look around this room tonight
Settle in your seat and dim the lights
Do you want my blood, do you want my tears?
What do you want?
What do you want from me?*
"What Do You Want From Me", Pink Floyd


Hermiona skończyła swoją opowieść o trzeciej nad ranem. Mówiła cicho, ale Ron nie uronił ani jednego słowa, słuchając w skupieniu, nie śmiejąc ruszyć się z miejsca i nie odrywając od przyjaciółki oczu ani raz.
Teraz milczeli oboje, pogrążeni w myślach, być może na zupełnie inne tematy. Ron analizował nagły potok informacji, starając zmusić się do ich przetrawienia. Hermiona, dla odmiany, nie mogła się zdecydować, czy wyjawienie wszystkiego przyjacielowi przyniosło ulgę czy strach z powodu niemożliwości przewidzenia jego reakcji. W końcu Ron westchnął głęboko i usiadł obok niej na łóżku.
- Herm, mamy poważny problem. - W odpowiedzi dziewczyna tylko kiwnęła głową. - Ale jakoś powinniśmy go rozwiązać. Myślę, że jedyną rzeczą, jaką moglibyśmy zrobić, to porozmawiać z nimi - zasugerował, uśmiechając się łagodnie.
- Kiedy to zrobimy?
- Jutro z samego rana - odparł. Hermiona jeszcze raz kiwnęła głową, ale nie wydawała się naprawdę przekonana. Ron objął ją delikatnie, na co drgnęła, zaskoczona, ale kiedy przyjaciel zaczął powoli głaskać jej włosy, niespodziewanie odprężyła się.
- Nie martw się, Herm. Będę z tobą - szepnął, a ona odwzajemniła uścisk, uspokojona jego obecnością.
Siedzieli tak przez dłuższy czas, dopóki Hermiona nie odezwała się znowu, głosem stłumionym z powodu wtulonej w jego szyję twarzy.
- Ron?
- Tak?
- Mogę tutaj spać?
- Oczywiście.
Odsunęli się od siebie, ale tylko odrobinę. Hermiona podniosła wzrok, a na jej wargach gościł trochę nieśmiały uśmiech. A potem powoli, kiedy Ron obserwował ją ze zmieszaniem i zaskoczeniem, oparła się o niego i delikatnie dotknęła jego ust swoimi. Chłopak zamknął oczy, czując, jak przez jego ciało przepływa fala dreszczy.
Ponownie się od siebie odsunęli i dziewczyna spojrzała na niego ze strachem, ale też potrzebą poznania jego reakcji. Nie musiała czekać długo, ponieważ już po chwili Ron odwzajemnił jej gest, nieśmiało muskając skórę i nieświadomie prosząc o coś więcej. I Hermiona dała mu więcej, rozchylając nieznacznie wargi i pozwalając jego językowi wsunąć się do środka, słodko i z czcią.
Przez bardzo długi okres czasu byli przyjaciółmi. To, co się zdarzyło podczas ostatnich kilku chwil, stanowiło coś ponad to łagodne uczucie. Ponad rozumowanie i pojmowanie. Było niczym przekroczenie niszczejącego mostu i dotarcie do miejsca, z którego nie ma już odwrotu.
Pocałunek okazał się skazą w tamie. Był niczym w porównaniu z barierą, którą zniszczył. Był niczym w porównaniu z latami wiernej przyjaźni. Ale jednocześnie wystarczył, żeby zapora runęła natychmiast.
Był iskrą, która sprawiła, że ogień wybuchnął.
- Ron?
- Tak?
- Mogę spać z tobą?
- Oczywiście.

*

Malfoy cofał się powoli, nie odrywając oczu od Harry'ego nawet na sekundę. Potter obserwował go ze złowrogim uśmiechem i Draco mógł zrozumieć jego wesołość. Mówiła o tym, o czym obaj dobrze wiedzieli: przekroczyli granicę. I teraz znaleźli się w miejscu, z którego nie ma powrotu.
- Boisz się, Draco? - Chłopak zastanowił się dłużej nad odpowiedzią. Widział, jak uśmiech Pottera staje się szerszy. - A powinieneś - dodał Harry, pokonując powstałą między nimi odległość.
Był teraz bardzo blisko. Draco mógł wyczuć emanującą od niego wściekłość, nienawiść i groźbę. Miał zaledwie tyle czasu, żeby uświadomić sobie, iż otworzył bramy piekieł, kiedy wszystko się zaczęło.
Potter uderzył go prosto w żołądek tak, że całe powietrze uszło z jego płuc. Zgiął się wpół i złapał za brzuch, a oczy rozwarły się szeroko z zaskoczenia. Usilnie starał się oddychać, ale nie był w stanie tego robić. Zacisnął powieki i już miał upaść na podłogę, kiedy ręce Harry'ego złapały go i podtrzymały.
Draco nie powiedział ani słowa. Ciągle walczył o oddech i w chwili, kiedy zrozumiał, że już się dusi, poczuł, jak Potter pochyla się nad nim i całuje wściekle. Czuł, jak kręci mu się w głowie, a ciało zaczyna drętwieć z braku tlenu. Harry nadal atakował jego usta, ale nie mógł zrobić niczego.
Brunet pocałował go jeszcze kilka razy, gryząc dolną wargę i otwierając świeżą ranę, smakując jego krew z poczuciem zwycięstwa.
Właśnie wtedy Potter zauważył, że szare oczy Malfoya zaczynają uciekać w głąb czaszki. Odsunął się od niego i uśmiechnął.
- Co się dzieje, Draco? Mdlejesz? Tak szybko? Przecież dopiero zaczęliśmy. Chcesz przegapić najlepszą zabawę?
Potter złapał go za kołnierz koszuli, przytrzymał i spoliczkował. Mocno. Raz. Drugi raz. Trzeci.
W końcu Draco odpowiedział na atak ostrym wciągnięciem powietrza. Zamrugał, odzyskując przytomność, oddychając ciężko i coraz wyraźniej uświadamiając sobie ból brzucha i twarzy.
Harry puścił go i Malfoy osunął się na podłogę. Obserwował całą scenę z lekkim rozbawieniem.
- Wstawaj, Draco.
Kiedy nie nastąpiła żadna reakcja, Potter potrząsnął głową i niespodziewanie kopnął leżącego mężczyznę. Jego but uderzył mocno w żebra i kiedy ból przeszył całe ciało, Draco musiał z całych sił powstrzymać krzyk.
„Wstań!”
Powoli zaczął podnosić się na drżących nogach, łapiąc się za klatkę piersiową, gdzie mógł wyczuć kilka złamanych żeber. Potter położył mu delikatnie rękę na ramieniu.
- Następnym razem postaraj się, żebym nie musiał powtarzać - powiedział łagodnie, a jego palce zaciskały się coraz mocniej i mocniej. - Rozumiesz? - zapytał.
Draco zamrugał kilka razy, zanim podniósł wzrok i jego własne spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem drugich oczu, zielonych i pozbawionych kontroli. Kiwnął głową.
- Grzeczny chłopiec - powiedział Harry i pochylił się, aby zlizać krew z wargi Draco. - Mmm... smakujesz dobrze - stwierdził, kiedy jego wargi przesuwały się po skórze, aż dotarły do szyi. Zaczął całować i ssać wrażliwe miejsca, na co Draco odpowiedział zupełnie nieświadomym jękiem. Wtedy Potter ugryzł go. Tak mocno, że pociekła krew. Uśmiechnął się, gdy miedziany smak napełnił jego usta, a potem pocałował swoją ofiarę ponownie, tym razem dużo gwałtowniej i mocniej.
Draco czuł, że od smaku swojej własnej krwi robi mu się niedobrze. Szarpnął się w próbie uwolnienia, ale Harry'emu nie spodobał się ten słaby pokaz buntu, więc uderzył go jeszcze raz, w żołądek, potem w klatkę piersiową, i znowu, i znowu, aż wydał się tym zmęczony i odepchnął go mocno od siebie. Draco zrobił krok do tyłu, ale stracił równowagę i potoczył się na ścianę, uderzając głową w wiszący na niej obraz. Szkło rozprysło się i opadło na podłogę, a półprzytomny mężczyzna poszedł jego śladem, zostawiając po sobie smugę krwi wypływającej z rozciętej głowy.
- Zobacz, co zrobiłeś - westchnął Potter.
Draco nie odpowiedział, z całych sił starając się zachować przytomność i skupiając się na łomoczącym bólu pod czaszką.
Harry obserwował leżącego u jego stóp mężczyznę. Malfoy, zgarbiony teraz, pół oparty o ścianę, przypominał złamaną lalkę. Wyglądał całkowicie żałośnie, z tą swoją piękną twarzą, opuszczoną na pierś, posiniaczoną i splamioną krwią. Jego zwykle platynowe włosy, ciągle jeszcze wilgotne od deszczu, z powodu przeciętej przez rozbite szkło skóry na głowie, przybrały teraz kolor głębokiej czerwieni i brązu.
Harry podszedł do niego i usiadł obok na podłodze. Ujął w dłoń podbródek Draco i zmusił do spojrzenia sobie w oczy.
- Masz dość? - zapytał.
Malfoy przymknął powieki i rozważył pytanie.
- Nie, Harry. Postaraj się bardziej. Jestem pewien, że stać cię na więcej - odpowiedział zachrypniętym głosem.
Potter z wściekłości zmrużył oczy. A potem, prawie leniwie, wziął do ręki kawałek szkła. Bawił się nim przez chwilę, oceniając jego ostrość. W końcu uśmiechnął się i dotknął odłamkiem policzka Draco, przyciskając go tak mocno, jak to tylko możliwe bez rozcinania skóry. Studiował srebrne spojrzenie i nie zauważył w nim śladu wahania. Nawet przez sekundę. W końcu westchnął i przesunął szkłem po szyi Malfoya, dotarł do kołnierzyka koszuli i użył ostrza, aby naciąć tkaninę, którą potem rozdarł rękami, odsłaniając bladą, posiniaczoną klatkę piersiową.
Oczy Draco śledziły jego poczynania i Harry dobrze o tym wiedział. Robiąc to, co robił, czuł się naprawdę świetnie. Smak krwi w ustach oszałamiał. Uśmiechnął się łagodnie i powoli przycisnął szklany odłamek do gładkiej skóry, tym razem przecinając ją. Pojawiła się krew, której towarzyszył konwulsyjny oddech.
Obserwował, jak szkarłatny płyn ścieka po białej powierzchni. Kontrast był zdumiewający. Patrząc na bladą cerę Malfoya, można by przypuścić, że w jego żyłach płynie mleko. Ale to była niewątpliwie krew. Język Harry'ego nie mógłby go okłamać, kiedy powolutku badał nim nową ranę, zostawiając za sobą smugę czerwieni i śliny.
W końcu spojrzał na Draco, który zdawał się obserwować go z zupełną obojętnością. Harry uśmiechnął się i nachylił nad nim, składając na wargach delikatny pocałunek. Draco jęknął, najpierw z przyjemności, jaką wywołał język Harry'ego w jego ustach, a potem z bólu, gdyż szkoło w ręce Pottera zaczęło raz po raz przesuwać się po skórze jego piersi i ramion, zostawiając za sobą ślady cięć, jedne głębsze, inne płytsze.
- Mmm... cieszę się, że ci się podoba - powiedział Harry, przerywając pocałunek.
Malfoy wykrzywił wargi w grymasie pełnym obrzydzenia.
- Tylko podporządkowuję się twojemu szaleństwu.
Harry przymknął oczy i nagle złapał Draco za gardło, ściskając je niebezpiecznie. Podniósł szkło i przysunął je do oczu Malfoya.
- Uważaj na to, co mówisz - wysyczał jadowicie. - Czuję, że teraz mógłbym cię zabić.
Draco nie odpowiedział. Nie mógł odpowiedzieć, bo w jego płucach znowu brakowało powietrza, ale odrzucając na bok wszelką ostrożność, poruszył wargami, wypowiadając nieme słowa: zrób to.
Harry zmrużył oczy, potrząsnął głową i roześmiał się.
- Zawsze pewny siebie, co? To świetnie. Gdybyś poddał się zbyt łatwo, nie byłoby takiej zabawy. Poza tym, przed nami mnóstwo czasu - powiedział i odsunął rękę.
Draco praktycznie nie mógł oddychać, ale zanim miał szansę zrobić z tym cokolwiek, poczuł, jak Potter zaczyna wlec go w kierunku sypialni.
- Idziemy, Draco. I przestań zachowywać się jak jakieś pierdolone zwłoki - powiedział i puścił go, przez co Malfoy upadł na podłogę sypialni z głuchym odgłosem. - Bardzo dobrze - dodał, biorąc do ręki różdżkę i obracając nią leniwie między palcami. - Wiesz, że cierpienie do ciebie pasuje? Wyglądasz tak dobrze, kiedy jesteś pokaleczony i posiniaczony. - Skierował na Draco różdżkę i wyszeptał kilka słów. - Ale w tej chwili wyglądasz jeszcze lepiej - stwierdził i uśmiechnął się na widok Malfoya, który leżał teraz na łóżku, mocno przywiązany do jego kolumienek. Nie doczekawszy się odpowiedzi, Harry westchnął. - Draco, Draco. Dlaczego milczysz? Chciałeś, abym sprawił, że zaczniesz wrzeszczeć, prawda? - Potter wszedł na łóżko i usiadł na nogach swojej ofiary, przyglądając jej się pytająco. - Chciałeś, abym sprawił, że będziesz krwawił. Chciałeś, żebym cię zranił. Jestem zmęczony próbami spełnienia twoich oczekiwań. Co jeszcze chcesz, abym zrobił? - zapytał miękko, ale jego zielone oczy błyszczały niebezpiecznie, kiedy zastanawiał się nad odpowiedzią. Draco nie odezwał się, ale widział, jak senny uśmieszek wpełza na twarz Pottera. Kolejne słowa wcale go nie zaskoczyły. - Och tak. Ciągle muszę cię złamać.

*

Osoba, która zrywała z niego ubranie, nie była człowiekiem, tylko wściekłym zwierzęciem. Głodną bestią, delektującą się poranioną i pokrwawioną skórą, którą z rozkoszą ssała i lizała.
Pod wpływem ataku Draco zadrżał, ale nie mógłby powiedzieć, czy to ze strachu, czy z jakiegoś innego powodu. Był całkowicie oszołomiony, widząc, jak jego ciało nieznacznie reaguje na poczynania Pottera, i z ledwością słysząc, jak jego umysł wrzeszczy z przerażenia. Udało mu się pozostać przytomnym, ale wszystko postrzegał w zupełnie oderwany od rzeczywistości sposób, jak gdyby to nie on leżał tu zraniony, związany i nagi. Chłodno obserwował, jak Harry zdejmuje spodnie i pochyla się nad nim, z nieznikającym, drapieżnym uśmiechem na wargach.
Patrzył na całą scenę z oddali, dopóki ostry, palący ból nie przeszył jego ciała, które mimowolnie wygięło się w łuk. Oddychał głęboko, starając się odprężyć i zaakceptować wtargnięcie, próbując nie myśleć o bólu, upokorzeniu i czymś ciepłym, co zaczęło spływać pomiędzy jego nogami.
Harry wchodził w niego mocno, głęboko wbijając się raz za razem w to ciasne ciepło aż do momentu, kiedy Draco nie był w stanie się powstrzymać i krzyknął z udręki. Dopiero wtedy wstał i spojrzał z góry na wykrzywioną twarz drugiego mężczyzny.
- Draco - powiedział łagodnie. Malfoy otworzył powoli oczy i skupił wzrok na pochylonej nad nim sylwetce. Harry zauważył nieskażoną, głęboką rozpacz w srebrnych oczach. Ale teraz się tym nie przejmował. - To boli? - zapytał, ale nie otrzymał odpowiedzi. Draco zamrugał zdezorientowany, starając się złapać oddech, pomimo przygniatającego jego pierś ciężaru ciała Pottera. - Chcesz wiedzieć, dlaczego to boli tak bardzo? - zapytał Harry, odgarniając delikatnie jasne kosmyki ze spoconego czoła. - Ponieważ to nie ma nic wspólnego z miłością. Dla ciebie ona nie istnieje. Więc odwal swoją robotę, bądź małą, grzeczną dziwką i pozwól mi cię pieprzyć - skończył z uśmiechem.
Draco wpatrywał się w niego zaszokowany, dopóki Harry nie wszedł w niego ponownie i nie zaczął wykorzystywać umęczonego ciała dla własnej przyjemności. Zamknął oczy, ponownie tracąc kontakt z rzeczywistością. I mimo że Harry gwałcił go, nie mógł myśleć o niczym innym niż słowach, które przed chwilą usłyszał. Ciało krzyczało z bólu, ale nie czuł tego. Ponieważ jedyne, co w tym momencie miało znaczenie, było cierpieniem w sercu, które groziło jego wybuchem z powodu rozpaczy i desperacji.
Żadnej miłości. Wszystko, co kiedykolwiek zdarzyło się w tym pokoju, nie miało z nią nic wspólnego. Podobnie, jak nie miało z nią nic wspólnego cokolwiek, co zdarzyło się w jakimkolwiek pokoju w każdym innym dniu jego życia. Teraz to sobie uświadomił.
Harry zmarszczył brwi, widząc, że Malfoy stał się cichy i nieruchomy, a jego głowa obróciła się na bok.
- Draco? - Żadnej odpowiedzi. - Draco, patrz na mnie, kiedy cię pieprzę - warknął ze złością.
Przedłużająca się cisza sprawiła, że stracił resztki cierpliwości. Uderzył Malfoya w twarz tak, że odwrócił jego głowę w swoją stronę. I właśnie wtedy to zobaczył.
Błyszczące ślady na bladej skórze. Ciche łzy, które powiedziały mu więcej niż jakiekolwiek słowa.
To było jak nagły wgląd prosto w duszę Draco. To było jak dotknięcie jego bólu i jego pustki. I Harry zrozumiał, że to właśnie on jest tego przyczyną. Po raz pierwszy uświadomił sobie, co tak naprawdę zrobił.
Potem wszystko wydarzyło się szybko. Poderwał się gwałtownie na nogi, nie odrywając wzroku od wilgotnych śladów na jego policzkach. Automatycznie wciągnął spodnie i otworzył usta, próbując coś powiedzieć, ale wszelkie słowa zostały zmyte przez łzy.
Jeszcze raz spojrzał na blady kształt przywiązany do łóżka. Zamknął oczy.
„Co zrobiłem?”
Odpowiedź na swoje pytanie miał tuż przed sobą, leżącą cicho i nieruchomo jak zepsuta lalka. Tylko że to nie była lalka. To był Draco. Draco, który ciągle płakał bezgłośnie, a gorzkie, desperackie łzy wypływały z jego błędnych, srebrnych oczu.
Harry cofał się na ślepo, aż dotknął plecami ściany. Czuł się złapany w pułapkę. Chciał uciec, choć gdzieś głęboko wewnątrz siebie wiedział, że nie istnieje miejsce, w którym mógłby się ukryć. Nie mógł uciec od siebie. Ale tutaj także nie mógł pozostać.
W końcu podniósł różdżkę i aportował się.


You can lose yourself this night
See inside there is nothing to hide
Turn and face the light
What do you want from me?**

*

*Kiedy przechodzisz tej nocy przez pokój,
Sadowisz się w fotelu i przyciemniasz światła,
Czy chcesz mojej krwi, czy chcesz moich łez,
Czego chcesz,
Czego ode mnie chcesz?
(tłumaczenie - emmerald)



**Możesz stracić się tej nocy,
Spojrzeć wewnątrz, nie ma tam nic do ukrycia,
Odwróć się i staw czoła światłu
Czego ode mnie chcesz?
(tłumaczenie - emmerald)

ROZDZIAŁ XIV: JAK DESZCZ


Since I've Been Loving You, I'm about to lose my worried mind.
Said I've been crying, my tears they fell like rain,
Don't you hear, Don't you hear them falling,
Don't you hear, Don't you hear them falling. *
"Since I've Been Loving You", Led Zeppelin


To nie poranne słońce obudziło Hermionę. Na zewnątrz ciągle padało, czego się można było spodziewać po zwykłym, zimowym dniu. Nie, to było wrażenie, że musi coś zrobić. Otworzyła powoli oczy i zamrugała z powodu jasnego światła. Szybko przekręciła się w łóżku, wiedząc, czyją twarz zobaczy przed sobą. Zrelaksowane rysy śpiącego Rona były najlepszym „dzień dobry”, jakie otrzymała od dłuższego czasu. Uśmiechnęła się w nagłym poczuciu całkowitego zaspokojenia, jakiego, w pewnym sensie, nie zaznała nigdy wcześniej, aż do poprzedniej nocy, kiedy dryfowała pomiędzy snem a jawą, zwinięta w bezpiecznym objęciu Rona. Przetarła oczy i ziewnęła, a potem powoli i ostrożnie, aby nie budzić przyjaciela, teraz już więcej niż przyjaciela, pochyliła się ku niemu i delikatnie dotknęła wargami jego czoła.
- Dzień dobry, Ron - szepnęła.
Rudzielec zajęczał przez sen i Hermiona uśmiechnęła się jeszcze raz, kiedy nieświadomie zmarszczył brwi i potarł czoło w miejscu, którego przed chwilą dotknęła. Śpiąc, wyglądał jak małe dziecko i serce dziewczyny zmiękło na ten uroczy widok.
W końcu wstała i poszukała ubrania, które w nocy zostało rzucone na podłogę w pełnym podekscytowania pośpiechu. Weszła do łazienki z zamiarem przygotowania się do wyjścia. Postanowiła, że sama stawi czoła Harry'emu i Malfoyowi. Pomimo wszystko, Ron nie zasłużył na taką presję, i jeśli sytuacja między nią i Harrym stałaby się naprawdę nieciekawa, nie chciała stawiać go w niewygodnym położeniu.
Już gotowa, rzuciła ostatnie spojrzenie śpiącemu kochankowi i wyszła, zostawiając na kuchennym stole krótką notatkę, gdzie napisała, że niedługo wróci.
Mieszkanie Harry'ego nie było daleko, po drodze zdążyła jedynie zastanowić się nad faktem, że wyjaśnienie wszystkiego nie będzie łatwą sprawą. A utrzymanie starej przyjaźni będzie jeszcze trudniejsze. Psychicznie przygotowała się na najgorsze. W końcu, stojąc już pod drzwiami, westchnęła, nacisnęła dzwonek i uspokoiła samą siebie, że robi tylko to, co konieczne. Harry zasłużył na to naprawdę w takim samym stopniu, jak ona zasłużyła na jego gniew.
Nadal stała zagubiona w myślach, kiedy dotarło do niej, że nikt nie odpowiedział na dzwonek. Marszcząc brwi, spróbowała jeszcze raz, z tym samym skutkiem.
„Być może wyszli” - pomyślała, nieznacznie rozczarowana.
Po kilku kolejnych próbach już miała się wycofać, gdy zadzwoniła jej komórka. Niemalże podskoczyła na ten dźwięk.
„Dlaczego jestem taka zdenerwowana?” - zastanawiała się, odbierając telefon.
- Hermiona?
Dziewczyna przymknęła oczy, rozpoznając głos, ale kompletnie nie rozumiejąc jego tonu.
- Ron?
- Herm... Och, Boże, gdzie jesteś? - zapytał przyjaciel drżącym głosem.
- Ron? Jestem przed mieszkaniem Harry'ego, ale go nie ma. Co się dzieje? - teraz ona zadała pytanie, nie starając się nawet ukryć niepokoju.
- On jest tutaj.
- Harry?
- On... on aportował się do mojej kuchni minutę temu i...
- Ron, co się stało? - powtórzyła pytanie, gdyż jej niepokój zamienił się w lęk. Weasley nigdy nie był taki nerwowy. A w jego niezdecydowaniu wyczuła coś naprawdę złego.
- On jest w szoku, tak mi się wydaje. Cały czas gada coś o Malfoyu i... Jest cały umazany krwią, Herm. Ale nie jest ranny, więc... Nie sądzę, aby to była jego...
Hermiona miała tak suche usta, że z wielkim trudem przełknęła ślinę. Wbiła wzrok w zamknięte drzwi przed sobą.
„Myśl. Myśl. Myśl.”
- W porządku, Ron - powiedziała nagle znowu mocnym głosem. - Zatrzymaj Harry'ego u siebie i absolutnie nie pozwól mu nigdzie iść.
- Dobrze, ale co z tobą? Nie wracasz? - zapytał zmartwiony.
- Później, teraz mam coś do zrobienia. Zadzwonię do ciebie jak najszybciej. Ron... Ufam ci. Pilnuj go i, na wszystkich bogów, nie mów mu niczego. Rozumiesz? Zaczekaj z tym na mnie.
Gdy tylko skończyli rozmowę, Hermiona poszukała w torebce różdżki.
„Gdzie ona się, do diabła, podziała?” - pomyślała gniewnie, ale zaraz poczuła pod palcami uspokajający dotyk gładkiego drewna. Westchnęła z ulgą i skierowała różdżkę w stronę drzwi.
- Alohomora - szepnęła.
W odpowiedzi zapadki zamka cicho kliknęły i wejście stanęło otworem. Weszła do środka, jednocześnie niepewna i zdecydowana. Ostrożnie przemierzyła mieszkanie, rozglądając się wokół.
- Malfoy? - zawołała. - Jest tu...
Nie skończyła, ponieważ jedna ze ścian salonu zwróciła jej uwagę. Wisiał na niej obraz, ale jego szklana osłona, roztrzaskana, tworzyła na podłodze błyszczący bałagan. Błyszczący i krwawy bałagan.
Jej wzrok podążył śladem słabej, brunatnej smugi, ciągnącej się wzdłuż salonu i znikającej na korytarzu. Na chwilę zapomniała, jak się oddycha.
- Malfoy? - zawołała jeszcze raz, niezdolna opanować drżenia głosu. Ślad, którym się kierowała, prowadził do sypialni Harry'ego. Drzwi były uchylone i nie zastanawiając się dwa razy, pchnęła je. Widok, jaki ujrzała, sprawił, że zamknęła oczy, a jej szczęka nieznacznie opadła.
- Och, mój Boże - wyszeptała.

*

- Harry.
Ron był bardzo zaniepokojony. Odkąd Potter pojawił się w jego mieszkaniu, bez przerwy powtarzał jak mantrę te same słowa: Co ja zrobiłem? Draco, co ja ci zrobiłem?
A potem nagle umilkł. Weasley spojrzał na przyjaciela, naprawdę nie wiedząc, co myśleć lub powiedzieć. Harry usiadł na podłodze, w kącie kuchni. Podciągnął do piersi kolana, objął je ramionami i oparł na nich czoło. Boleśnie przypominał małego chłopca w schowku pod schodami.
- Harry, co się stało? - zapytał łagodnie po raz kolejny. Przez dłuższy czas nie otrzymywał odpowiedzi, ale w końcu coś przełamało się w zielonym spojrzeniu i Harry niespodziewanie odezwał się.
- To ja się stałem, Ron. - Głos był niespodziewanie stanowczy. Rudzielec wzdrygnął się, bo nie oczekiwał ani takiego wytłumaczenia, ani tak zagubionego tonu. - Chodzi o to, że cały świat myśli, że mnie zna. Dobry i godzien zaufania Gryfon. Ludzie tak zakładają, a nie wiedzą o mnie ani jednej, pierdolonej rzeczy. - Przyjaciel zareagował na ten chaotyczny wybuch zmieszanym spojrzeniem, ale Harry nie zwrócił na to uwagi. - Nawet ty - dodał w zamian. Ron nie powiedział niczego, czekając na kontynuację wypowiedzi. - Byliście z Hermioną moimi najlepszymi przyjaciółmi od tak dawna. Zawsze po mojej stronie. Z powodu tego i wszystkiego innego, co dla mnie zrobiliście, dam ci radę i modlę się, żebyś potraktował mnie poważnie. Nie ufajcie mi. Nigdy więcej.
- Ale Harry... - zaczął Ron.
- Jak mógłbyś mi ufać, skoro ja sam sobie nie ufam? Zawsze byłem taki pewien własnej uczciwości. Zawsze wiedziałem, co jest właściwe i właśnie to robiłem. Tak jak w przypadku Voldemorta. On był zły, ja byłem dobry. Moim przeznaczeniem było zabić go i tak właśnie zrobiłem. Koniec i kropka. Żadnych wątpliwości. Ale to wszystko nigdy nie jest takie proste. Przekonujemy tylko samych siebie, abyśmy mogli spać spokojnie.
- Nie rozumiem cię, Harry - szepnął Ron, patrząc na swoje buty i bardzo przypominając teraz swoją piętnastoletnią wersję.
- Dobrze, w takim razie pomyśl o Draco. O Malfoyu. Co o nim sądzisz? - Twarz Pottera wykrzywił grymas i chłopak po raz pierwszy poszukał spojrzeniem wzroku Rona. Rudzielec nie odezwał się, zbyt skupiony na dziwnym wyrazie oczu przyjaciela. - Więc odpowiem za ciebie. Malfoy to gnojek, który przez siedem lat zmieniał twoje życie w piekło. Głęboko wewnątrz siebie jest śmierciożercą. Nie potrafi okazać ludzkich uczuć - Harry podsumował opinię o Ślizgonie według Rona Weasleya. Rudzielec kiwnął głową nieznacznie, nie rozumiejąc, dokąd ta rozmowa zmierza, ale świadomy, że to jedyny sposób, aby powstrzymać Harry'ego od ucieczki. - A teraz powiem ci prawdę. On jest samotny. I zrozpaczony. Za zimną fasadą jest tak bardzo ludzki, że to aż boli. - Ostatnie słowa wypowiedziane zostały szeptem. Ron, zakłopotany, przyjrzał się przyjacielowi. Harry uśmiechał się, łagodnie i sennie. - Pewnie zastanawiasz się, skąd to wiem. Bo spojrzałem w głąb jego oczu. I widziałem, jak płakał - kontynuował, patrząc na swoje ręce, nadal poplamione krwią. - To ja sprawiłem, że płakał. Tak bardzo chciałem go zranić, że uderzałem raz po raz, pięściami i słowami, aż w końcu zapłakał. - Ron przełknął głośno ślinę i zastanowił się przez chwilę, czy kiedykolwiek naprawdę znał swojego przyjaciela. Jak mogli się tak od siebie oddalić? Wiedział, jak bardzo zamknięty w sobie Harry potrafił być, ale nigdy by nie przypuścił, że skrywa aż tak dużo tajemnic. Niespodziewanie, cisza znowu została przerwana. - Draco płacze cicho. Jak ten deszcz. Bez grzmotów. Bez słów. Tylko łzy. - Harry westchnął cicho i Ron niespokojnie przeniósł wagę ciała z jednej stopy na drugą. - Przez wszystkie te lata moglibyśmy go znać, gdybyśmy tylko spojrzeli mu w oczy. Ale nie zrobiliśmy tego. Woleliśmy wierzyć w swoje przekonania. Ale wczoraj w nocy zrobiłem to. I poza bólem ujrzałem w nich coś jeszcze. Kogoś jeszcze. Zobaczyłem siebie. Nie miałem sił, aby się rozpoznać. I nie chciałem. Uciekłem. - Przez chwilę trwała uciążliwa cisza, dopóki Harry ponownie jej nie przerwał. - A wiesz, jaka jest ironia w tym wszystkim, Ron? On mi zaufał. Wiedziałem o tym. Tak samo, jak wiem, że ty też mi ufasz. Rozważ to. A potem, proszę, jeszcze raz przemyśl nasze wzajemne stosunki.

*

- Malfoy... Draco, obudź się...
Mężczyzna leżał na łóżku, nadal zupełnie nieruchomy. Hermiona potrząsnęła nim lekko, niepewna, gdzie położyć ręce, aby nie zranić go jeszcze bardziej.
Draco był w strasznym stanie. Jego nagie ciało prawie w całości pokrywała wyschnięta krew, a tam, gdzie jej nie było, szybko pojawiały się paskudne siniaki.
Hermiona próbowała być spokojna, ale nie za bardzo jej się to udawało. Chłopak wyglądał jak martwy. Jedynie nieznaczny ruch jego klatki piersiowej świadczył o tym, że Malfoy ciągle oddycha. Ale nie ulegało wątpliwości, że jak najszybciej trzeba mu udzielić pomocy medycznej.
- Draco... obudź się... - Głos Hermiony przepełniony był lękiem, który usilnie starała się ukryć.
Nagle Malfoy otworzył oczy i dziewczyna odetchnęła z ulgą.
- Draco - powiedziała.
- Nie... - Czarownica zamknęła oczy. - Proszę, Harry, nie...
Hermiona zamarła w bezruchu. Harry? Nie była głupia, również tą możliwość brała pod uwagę, ale ciągle nie pozwalała sobie uwierzyć, że jej najlepszy przyjaciel byłby zdolny do czegoś takiego. W końcu zdecydowała, że konsekwencjami tego odkrycia zajmie się później. Delikatnie dotknęła dłonią czoła mężczyzny i zmarszczyła brwi, czując rozpaloną skórę.
- Spokojnie...To ja, Hermiona. Nie bój się, chcę ci pomóc - szepnęła, próbując jednocześnie rozwiązać krępujący Malfoya sznur. Po chwili zauważyła, że Draco patrzy na nią ze zdumieniem.
- Granger - powiedział, podnosząc się trochę i zawijając wokół siebie prześcieradło. Jego ciało trzęsło się z bezradności. - Ja... Ze mną wszystko w porządku... muszę tylko... - chciał kontynuować, ale nagle położył dłoń na ustach, a jego oczy rozwarły się szeroko. Wstał gwałtownie i mimo groźby, że w każdej chwili może upaść, skierował się w stronę łazienki. Hermiona poszła za nim, w samą porę, aby zobaczyć, jak opróżnia do umywalki zawartość żołądka.
- O mój Boże!
W wymiocinach praktycznie nie było nic poza krwią. Malfoy wytarł ręką usta i spojrzał na nią pytająco.
- Po twojej reakcji sądzę, że to nie za dobry znak - stwierdził, a potem zupełnie stracił równowagę.
Hermionie w ostatniej chwili udało się go złapać i zapobiec uderzeniu o posadzkę. Draco stracił przytomność i dziewczyna, mamrocząc pod nosem przekleństwa, ułożyła go delikatnie na podłodze i poszła po swoją różdżkę. Kiedy wróciła, od razu podeszła do wanny, napełniła ją zimną wodą i wyszeptała zaklęcie, którego nauczyła się w czasie kursu na magomedyka. W duchu modliła się, aby było skuteczne.
Chyba rzeczywiście tak się stało, bo po chwili woda zapieniła się, a jej kolor nabrał turkusowego odcienia. Za pomocą różdżki uniosła bezwładne ciało i ostrożnie przelewitowała je do wanny. Ciecz natychmiast stała się czerwona i zaczęła wściekle wrzeć.
„Uda się... Uda się...”
Patrzyła się przed siebie i ściskała w pięści gładkie drewno tak mocno, iż niemal pękło. W końcu kipienie ustało, a kolor wody zmienił się na jaskrawozielony. Westchnęła głęboko, wiedząc, że śmiertelne niebezpieczeństwo minęło. Pochyliła się nad Malfoyem i powoli zaczęła obmywać jego rany. Przez dobre kilka minut nie była świadoma wbijającego się w nią i śledzącego jej ruchy srebrnego spojrzenia.
- Dlaczego to robisz?
Wzdrygnęła się, słysząc niespodziewane pytanie, i obróciła głowę, aby spotkać spojrzenie mężczyzny.
- Umierałeś.
- Wiem, ale nie sądziłem, że cię to cokolwiek obchodzi - stwierdził po prostu.
Hermiona nie odpowiedziała i dalej pracowała w ciszy.
- Minie trochę czasu, zanim rany zaleczą się zupełnie, ale blizny nie zostaną. Zaklęcie uzdrawia uszkodzenia wewnętrzne, bo one są zwykle najniebezpieczniejsze - wyjaśniła, starając się uniknąć ważniejszych, ale też bolesnych tematów.
- Nie wiedziałem, że jesteś magomedyczką.
- Zaczęłam specjalizować się w tym kierunku po Hogwarcie, ale nigdy nie ukończyłam szkolenia. Właściwie to jestem dziennikarką - odpowiedziała.
- Ale z pewnością poradziłaś sobie dobrze. Efekt wydaje się być niezły.
Czarownica uniosła brew na ten niespodziewany pokaz zaufania.
- Zmieniłeś się.
- Wiele rzeczy się zmienia - odpowiedział tajemniczo.
Przez chwilę nie mówili nic, a ciszę przerywało jedynie chlapanie wody. Hermiona ostrożnie umyła Malfoyowi włosy, uważając na głębokie przecięcie, które się pod nimi ukrywało.
- To był Harry - powiedziała nagle. Draco wzdrygnął się. To nie było pytanie, tylko stwierdzenie, więc nie mógł zrobić nic więcej poza odwzajemnieniem jej spojrzenia. - Wiem, że to on - kontynuowała dziewczyna spokojnie. - Dzisiaj rano aportował się do domu Rona, był cały we krwi. Twojej krwi, jak sądzę. - Mężczyzna milczał, uparcie wbijając wzrok w ścianę. - Draco, co się wydarzyło? - zapytała cicho, w końcu się od niego odsuwając.
Malfoy bez słowa wyszedł z wanny i zawinął sobie ręcznik wokół tali.
Hermiona westchnęła i poszła za nim do sypialni. Chłopak stanął przy łóżku i, zszokowany, wpatrywał się w pościel. Wyglądała jak obraz nowoczesnego artysty, gdzie zamiast farby do stworzenia amorficznych kształtów użyto krwi.
- Draco... dlaczego nie chcesz o tym rozmawiać?
- Ponieważ nie ma nic do powiedzenia - warknął. - Tak samo, jak nie ma nic, co można by zrobić, Hermiono - dodał po chwili cicho.
Dziewczyna przymknęła oczy, czując nadchodzący wybuch.
- Do diabła! Nie zostaniesz tu z nim. Dla jego własnego dobra nie pozwolę, aby to się powtórzyło. Bo właśnie teraz sama nie wiem, co bym mu zrobiła - powiedziała gniewnie.
Malfoy potrząsnął bezradnie głową.
- Nie rozumiesz. Nie chodzi o to, że Harry nie pozwala mi odejść. To ja nie chcę odejść.
Szczęka Hermiony opadła nieznacznie, kiedy usłyszała to szczere wyznanie.
- W takim razie - zaczęła łagodnie - będziemy musieli skontaktować się z dobrym psychiatrą. Wyglądasz na wzorcowy przykład człowieka z syndromem sztokholmskim.
Draco zaczął się śmiać tak histerycznie, że musiał usiąść na podłodze. Hermiona wpatrywała się w niego ze zdumieniem.
- To... to było niezłe - powiedział wreszcie, kiedy już odzyskał oddech. - Ale niestety, syndrom sztokholmski nie jest moim problemem. Tę chorobę nazywa się miłością. Czy naprawdę sądzisz, że psychiatra mógłby powstrzymać mnie od kochania Harry'ego?
Dziewczyna zamrugała, zdziwiona jeszcze bardziej niż poprzednio.
- Nie... - zaczęła, niezdolna uformować myśli w słowa.
- Och, tak. Trochę mi zajęło, zanim zrozumiałem, że ja go, do cholery, kocham - powiedział, uśmiechając się łagodnie, ale szczerze. Ten uśmiech był czymś, czego Hermiona nigdy wcześniej u niego nie widziała. - Nienawidzę siebie za to, że jestem tak diabelnie głupi i mówię ci to wszystko, ale drugiej strony i tak nie mogę niczego z tym zrobić. - Przerwał, ponieważ dziewczyna usiadła obok niego i objęła go po przyjacielsku. - Nie ma na to żadnej kuracji, prawda? - szepnął pokonany. Hermiona nie mogła powstrzymać łez, które zaczęły wypływać jej z oczu. Nagle poczuła dłonie Malfoya na swojej twarzy. Delikatnie nakierował jej głowę tak, że teraz mogła spotkać jego szare, lśniące spojrzenie. - Nie płacz - powiedział i łagodnie dotknął ustami jej łez i jej smutku.
- Draco, jesteś pewien? Istnieje tyle rzeczy, o których nie masz pojęcia - odezwała się drżącym głosem. Malfoy zmarszczył brwi na widok jej przestraszonych oczu. - Czy... czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego on robi to wszystko? - pytała uparcie.
Malfoy zmrużył oczy, badawczo obserwując jej łagodne rysy.
- O czym ty mówisz? - zapytał śmiertelnie poważnym głosem.
- O niczym, czego sam byś nie wiedział. Ty tylko... nie pamiętasz. Nie możesz pamiętać - poprawiła się, wstała i zaczęła przemierzać pokój nerwowymi krokami, obracając różdżkę w palcach.
Draco wpatrywał się w nią przez chwilę, zanim ponownie się odezwał.
- Co powinienem pamiętać? - zapytał spokojnie.
Hermiona wzdrygnęła się i odwróciła od niego szybko, zbyt szybko.
- Nie sądzę, aby to był dobry pomysł - szepnęła.
Draco westchnął, podniósł się z podłogi i podszedł do niej powoli.
- A to był twój pomysł, prawda? - powiedział cicho. Dziewczyna kiwnęła głową, nadal nie patrząc mu w oczy. - Hermiona, posłuchaj. Wszystko się zmienia. My się zmieniamy. Nie da się tego procesu powstrzymać, jest po prostu ludzki. Nie bój się popełniać błędów, one także są jak najbardziej ludzkie...
- To może okazać się bolesne. Nie fizycznie, ale... Po tym mógłbyś zawieść się sam na sobie. Ciągle chcesz sobie przypomnieć? - zapytała. Draco kiwnął głową, a w jego spojrzeniu widoczna była pewność. Właśnie wtedy Hermiona podjęła decyzję. - Lepiej, żebyś się położył - szepnęła.
Draco posłusznie usiadł na łóżku i obserwował ją badawczo. Widział, jak westchnęła i skierowała na niego różdżkę. Ostatnim, co usłyszał, były dwa proste, dobrze znane słowa:
- Finite Incantatem.


*Od kiedy cię pokochałem, zdaję się tracić mój udręczony rozum.
Mówię, ja płaczę, moje łzy spadają jak deszcz,
Czy nie słyszysz, czy nie słyszysz jak spadają,
Czy nie słyszysz, czy nie słyszysz jak spadają.
(tłumaczenie - surfer17)


ROZDZIAŁ XV: FINITE INCANTATEM


The waiting seems eternity
The day will dawn of sanity
Is this a kind of magic?
It's a kind of magic
There can be only one
This rage that lasts a thousand years
Will soon be done*
"It's A Kind of Magic", Queen


- Cieszę się, że przyszedłeś, Malfoy.
Ślizgon cofnął się, aby się ukryć, i zlustrował wzrokiem otoczenie, próbując zlokalizować źródło głosu. Przeszukał wzrokiem starą, zakurzoną klasę. Przez chwilę rozważał, czy dźwięk nie rozległ się jedynie w jego wyobraźni, ale właśnie wtedy sylwetka chłopaka zmaterializowała się przed nim. Przymknął oczy i potrząsnął z rezygnacją głową. W czarnej, szkolnej szacie, z przypiętą do niej, lekko błyszczącą oznaką prefekta i łagodnym uśmiechem na ustach, stał przed nim Harry Potter.
- Przestraszyłem cię? - zapytał po chwili, a jego zielone oczy błyszczały w ciemności.
- Ciągle nie możesz zrezygnować z tych dziecinnych gierek, Potter? - zapytał Draco sarkastycznie, sięgając po coś, co leżało na podłodze, tuż przy stopach Harry'ego. Lekko lśniąca tkanina, peleryna niewidka. Gdy tylko poczuł materiał pod palcami, Malfoy wykrzywił wargi w kpiącym grymasie. - Zawsze się za tym chowasz - wycedził. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że to pierwsza oznaka niezaspokojonych skłonności podglądacza?
Słysząc tę uwagę, Potter jedynie wyszczerzył się w uśmiechu.
- Właściwie tak, ale doszedłem do wniosku, że pomysł mógłby ci się spodobać. Bycie oglądanym potajemnie, kiedy spełniasz swoje najbrudniejsze fantazje...
- Tak, mógłby, ale do tego potrzebuję właśnie ciebie - powiedział, uśmiechając się znacząco.
Potter także się roześmiał. Dźwięk był doskonały i Draco przez chwilę czuł w głowie niesamowitą lekkość.
- Ale przecież jestem tutaj, prawda? - powiedział Harry nagle, głosem niskim i drżącym i zrobił krok w stronę Ślizgona. A potem kolejny. Stanął na wprost niego i Draco mógł obserwować, jak ręce unoszą się w kierunku jego szaty, palce poruszają się po czarnym materiale, potem wokół szyi, aż w końcu opadają, trzymając zielono-srebrny, ślizgoński szalik.
Draco miał czas jedynie na uniesienie pytająco jednej brwi, a potem poczuł miękkie usta Harry'ego na swojej szyi, ssące i delikatnie przygryzające jego skórę. Z gardła wyrwało mu się coś podobnego do niskiego warknięcia. Wtedy Gryfon wypuścił go, a jego zielone spojrzenie połączyło się z szarym.
„Jeśli on będzie gapił się na mnie w ten sposób zbyt długo, to oszaleję” - pomyślał Draco, obserwując, jak Harry powoli uwalnia się ze swojej szaty i upuszcza ją na zakurzoną podłogę. Stał teraz przed nim w luźnym swetrze i starych, za dużych dżinsach.
Tym razem to Draco zaatakował, zawłaszczając pożądliwie ciało Chłopca, Który Przeżył, dotykając go, pieszcząc i drażniąc. Harry zajęczał, kiedy blade, smukłe palce otarły się o jego męskość i zaczęły rozpinać zamek spodni.
- Mal... foy... - szepnął, gdy dłoń Draco znalazła drogę do środka i zawinęła się władczo wokół twardego penisa. Ślizgon nie przerywał pieszczoty, przez co nogi Harry'ego ugięły się pod nim i aby nie stracić równowagi, musiał oprzeć się na swoim kochanku, poddając się głodnemu objęciu. Wargi Malfoya muskały jego ucho i wrażliwą skórę na szyi, a starania te zostały wynagrodzone przez słaby, ale pełen wdzięczności jęk.
- Potter... to brzmi prawie tak, jakbyś cierpiał. Może naprawdę tak jest. Chcesz, żebym przestał?
- Nie... Nigdy... nie przestawaj... - wymamrotał Harry, z wielkim trudem łapiąc oddech.
Draco uśmiechnął się na to nieświadome potwierdzenie jego władzy. Jeszcze jakiś czas drażnił się z chłopakiem, dopóki Potter nie odsunął się od niego.
Gryfon powoli osunął się na kolana i Malfoy poczuł wędrujące po jego nogach ręce, które wreszcie dotarły na przód spodni i pozwoliły sobie odsunąć zamek i pobudzająco pogłaskać twarde wzniesienie.
Po chwili Harry uwolnił penisa kochanka z drogich spodni i znieruchomiał, wpatrując się w niego. Malfoy westchnął, czekając, dopóki Gryfon nie zaczął umieszczać lekkich pocałunków wzdłuż jego członka. Harry był nieprzewidywalny, ale Draco się tym nie martwił, bo i tak wiedział, czym to się skończy.
Język Pottera zaczął szybko poruszać się po nabrzmiałym ciele, zostawiając za sobą mokre ślady palącej przyjemności. Draco spojrzał w dół i zadrżał, stając się niemal pijany widokiem klęczącego przed nim Złotego Chłopca.
Nagle Harry rozchylił usta i ujął w nie czubek penisa. Powoli, boleśnie powoli. Po chwili zatrzymał się, więc Draco syknął i zamknął oczy. Wiedział, co musi teraz zrobić.
- Potter... proszę... - szepnął. Był przekonany, że kochanek uśmiechnął się w sobie na ten pokaz słabości, ale nie miał zamiaru się przejmować, o ile ciągle otaczało go to uzależniające gorąco.
Harry zaczął poruszać ustami po penisie Draco, pieścić go językiem, z ustami łapczywie zawiniętymi dookoła. Malfoy zajęczał i nieświadomie pozwolił dłoniom wpleść się w czarne włosy i głaskać je delikatnie i lekko, tak samo, jak kochanek poruszał się po jego erekcji.
Gryfon doprowadził go już niebezpiecznie blisko szczytu, a kiedy Harry wziął go w usta jeszcze głębiej, bezradnie odrzucił głowę do tyłu.
I nagle wszystko ustało. Ślizgon westchnął z frustracji, a jego wzrok spotkał patrzące na niego wyzywająco oczy Pottera.
- Nie w ten sposób, Malfoy.
Draco uniósł brew, widząc, jak kochanek podnosi się, podchodzi do niego blisko, bierze jego penisa w dłoń i głaszcze go powoli.
- Nie? - zapytał, z całych sił starając się zachować swój firmowy akcent.
- Nie - szepnął Harry, a jego ciepły oddech połaskotał ucho Draco. - Wolałbym, żebyś mnie pieprzył, Malfoy.
Draco przymknął oczy, chwilowo pochłonięty wrażeniami, jakie dostarczała dłoń Pottera, jego głos, sama bliska obecność jego ciała.
- Myślisz, że to pragnienie jest możliwe do spełnienia?
- Mmm... - Ślizgon mruknął i nieznacznie odsunął kochanka od siebie. Harry wbijał w niego pytające spojrzenie, więc Draco w końcu się uśmiechnął.
- Rozbierz się, Potter.
Gryfon zachichotał i bardzo powoli zaczął zdejmować z siebie po kolei każdą część garderoby, a kochanek nie spuszczał z niego głodnego spojrzenia. Aż w końcu z gracją, o którą nikt by go nie podejrzewał, ułożył się na wyścielającej podłogę odzieży, całkowicie zrelaksowany w swojej nagości.
Malfoy, pozbywając się własnych ubrań, pozwolił swoim oczom podróżować po całej, smukłej, zaoferowanej mu na tej brudnej podłodze starej klasy, sylwetce. Przez chwilę wahał się, boleśnie podekscytowany, lecz ciągle z niezwykłym wrażeniem odkrywania, jakie odczuwał za każdym razem, gdy widział tę ciemną stronę Złotego Chłopca. Mógł się założyć o całą fortunę swojej rodziny, że nikt, nawet w najdzikszych fantazjach, nie wyobrażał sobie, co Harry był w stanie zrobić, jeżeli pozostawał z nim sam na sam dłużej niż pięć minut.
- Na co czekasz, Malfoy? Chodź tu i weź mnie, zanim ja wezmę ciebie. - Gryfon posłał mu niecierpliwy uśmiech.
Draco był bardziej niż chętny, aby posłuchać rady. „A raczej doradcy” - pomyślał, kładąc się obok kochanka i pozwalając rękom swobodnie badać jego ciało i dotykać wszystkich tych miejsc, o których wiedział, że ich drażnienie doprowadzi partnera do szału. Potter zaczął jęczeć, więc Draco zamknął mu usta swoimi, tłumiąc dźwięki przyjemności, podczas gdy jego dłoń nieprzerwanie pieściła penisa Harry'ego. Polizał miękkie wargi kochanka, zakłócając ich naturalne ciepło i smakując słodycz oraz lekką słoność siebie samego. Czuł się boleśnie podekscytowany i, o ile mógł stwierdzić, Potter także znajdował się już blisko krawędzi. Nagle przerwał ich głodny pocałunek i z góry spojrzał na te doskonałe, czerwone usta.
- Malfoy... ja... - wykrztusił Harry.
- Cicho... - odpowiedział Draco z uśmiechem i musnął dwoma palcami wargi kochanka. Gryfon bez chwili zastanowienia zaczął je ssać, powoli, tak samo, jak Ślizgon poruszał swoją ręką na jego erekcji.
- Już... Draco... - Głos Pottera, gdy w końcu uwolnił palce partnera, brzmiał niemal błagalnie. Kiedy Malfoy usłyszał, w jaki sposób zostało wypowiedziane jego imię, przez ciało przebiegła mu fala oszałamiającej przyjemności. Wiedział, że skoro Harry posunął się do tego, znajduje się już na skraju utraty własnych zmysłów.
Właśnie na coś takiego Draco czekał. Aż ktoś zapragnie go każdą komórką swojego ciała.
Ponieważ jedyną rzeczą, jakiej Draco potrzebował wręcz rozpaczliwie było, aby ktoś potrzebował jego.
I co dziwne, właśnie Harry Potter okazał się do tego idealny. W tych rzadkich chwilach, które dzielili, potrzebował Ślizgona tak, jak nikt wcześniej. I nawet gdyby Draco nie przyznał się do tego, nawet przed samym sobą, w tych momentach zrobiłby wszystko, żeby zaspokoić potrzebę kochanka. Aby wreszcie osiągnąć coś, czego nigdy nie miał.
Powód do życia.
Więc Draco pchnął palce do wnętrza Harry'ego, powoli, ostrożnie, wsuwając je dopóty, dopóki Gryfon nie zrelaksował się i ponownie nie zaczął jęczeć.
- Draco... Teraz... Muszę cię czuć... Potrzebuję cię...
Gdy tylko te błagalne słowa dotarły do jego mózgu, Malfoy doznał wrażenia, jak coś w nim płonie wściekle, jak każde włókno jego istoty wrzeszczy. Był doskonale świadomy, że jedynym sposobem, aby zaznać ukojenia, jest spełnienie prośby kochanka.
I zrobił to.
Harry płakał, kiedy penis Draco wchodził do jego ciepłego, ciasnego wnętrza. Na chwilę zamarł, rozkoszując się uczuciem zatapiania się w drugim ciele. A potem poruszył się znowu, patrząc na drugiego chłopaka i ani razu nie odrywając spojrzenia od tych nieskupionych, zielonych oczu, jedynej rzeczy, która w tym momencie była w stanie uratować go od całkowitego zagubienia się w tym cieple i rozkoszy.
Pochylił się, zawłaszczając wargi Harry'ego jeszcze raz, jednocześnie bawiąc się z roztargnieniem czarnymi włosami. Ich usta nieco tłumiły wzajemne jęki, ale w końcu, gdy przyjemność stała się nie do zniesienia, nie było nic, co mogłoby powstrzymać ich od wrzeszczenia imienia kochanka.

*

- Boże, Draco... Kocham cię.
Blondyn zamarł. Leżał na plecach, z kochankiem obok siebie, czekając, aż minie nieodłączny zawrót głowy. Powoli obrócił się w stronę Gryfona. Nie widział jego twarzy, ponieważ Harry był odwrócony do niego tyłem, ale po bezruchu jego ciała i powolnym unoszeniu się klatki piersiowej mógł wywnioskować, że chłopak śpi.
Westchnął, dochodząc do wniosku, że najprawdopodobniej tylko wyobraził sobie, że słyszy te słowa. Ale jego ulga trwała bardzo krótko, ponieważ już po chwili Harry patrzył na niego, oczami bardzo zielonymi i bardzo przebudzonymi. I kiedy jego wargi rozchyliły się, słowa, które je opuściły, były wręcz szokujące.
- Słyszałeś mnie, Malfoy?
Draco przez chwilę czuł się wytrącony z równowagi, ale w końcu przymknął oczy i odpowiedział na pytanie.
- Tak, słyszałem. Ale będę udawał, że tego nie zrobiłem - odparł chłodno.
Harry nie wydawał się być tą uwagą dotknięty. Jedynie pytająco uniósł brew.
- I co, twoim zdaniem, takie udawanie mogłoby zmienić? - zapytał spokojnie.
Draco zmarszczył brwi, wstał i ubrał się szybko bez słowa. Kochanek chwilę go obserwował, zanim nie poszedł w jego ślady. Dopiero kiedy nakładał buty, Ślizgon znowu się odezwał.
- Nie kocham cię, Potter - stwierdził tonem podobnym do tego, jakim ogłasza się oczywistości w stylu „Ziemia jest okrągła”.
- Rozumiem - powiedział Harry, w ogóle niewzruszony tą wiadomością. - Ale ja nie pytałem, czy ty coś do mnie czujesz. I nigdy nie poproszę, żebyś moją miłość odwzajemnił. Nie jestem aż tak głupi - dodał z uśmiechem. - Po prostu stwierdziłem fakt. Kocham cię. Koniec i kropka. Nie istnieje nic, co byś mógł z tym zrobić. I nie istnieje nic, co chciałbym, abyś z tym zrobił. - Wstał, z ciągle nieopuszczającym jego warg uśmiechem, który sprawił, że zmarszczka na twarzy Malfoya jeszcze się pogłębiła. - Jedynie chciałem być szczery. To taka nieodłączna cecha Gryfona. Przepraszam, ale nic na to nie mogę poradzić - dokończył. Chwilę przyglądał się stojącemu przed nim w bezruchu Ślizgonowi. - Coś nie w porządku?
- Coś nie w porządku? Wszystko jest nie w porządku! - syknął Draco z wściekłością. - Nie możesz mnie kochać. Do jasnej cholery! Jesteś Harry pieprzony Potter! A ja... - Malfoy uciekł na chwilę spojrzeniem, starając się znaleźć odpowiednie słowa. - Gdy tylko skończy się rok szkolny, zostanę śmierciożercą. Właśnie to jest nie w porządku.
Przez jakiś czas Harry patrzył na niego z zamyślonym wyrazem twarzy.
- Jeżeli nie chcesz, nie musisz nim zostać - stwierdził.
Draco potrząsnął głową ze śmiechem.
- A kto powiedział, że nie chcę? Ale tak czy owak, to nieistotne. Ważne, że my... my razem... to jest złe - dokończył, nerwowo przebiegając palcami przez włosy, teraz miękko opadające wokół twarzy. Przestał używać żelu, kiedy Harry powiedział mu, że tak wygląda seksowniej.
- Być może jesteś zły, Draco - powiedział Potter, a Malfoy cofnął się na dźwięk tonu, jakiego użył wymawiając jego imię. - O nic cię nie proszę. I nie oczekuję, że się zmienisz. Po prostu... cię kocham.
- Zamknij się! - krzyknął Draco, na moment tracąc kontrolę. Gryfon patrzył na niego spod półprzymkniętych powiek. Rozgniewany Malfoy nie był teraz częstym widokiem. - Co... Co ty sobie wyobrażasz? Byliśmy wrogami. Jesteśmy wrogami. Pieprzenie się niczego nie zmienia. W przyszłości także będziemy wrogami. Będę musiał się zabić, Potter. Co wtedy zrobisz? - zapytał wyzywająco, czekając na jedyną, możliwą odpowiedź.
Odpowiedź, która jednak nie nadeszła.
- Nic - odparł Harry spokojnie.
- Nic? - powtórzył zdezorientowany Draco.
Chłopak westchnął, zanim udzielił odpowiedzi.
- Nic nie zrobię. Ty możesz być moim wrogiem, ale ja nie jestem twoim.
- Potter... Zabiję cię.
- Tak, prawdopodobnie to zrobisz - zastanawiał się Harry na głos, a Malfoy nie mógł oderwać od niego zdumionego spojrzenia.
- Nie myślisz o tym poważnie.
- Och, wręcz przeciwnie, myślę bardzo często. Wiem, jakie są moje obowiązki. Ale szczerze przyznaję, że teraz mam je głęboko gdzieś. Na pewno znajdzie się sposób na uratowanie świata bez mojego udziału, więc nie widzę problemu, jeśli sam zrezygnuję.
- Ale twoi przyjaciele... Co z nimi?
- Na pewno czeka ich wiele bólu - potwierdził Harry i westchnął. - Ale w końcu jakoś sobie poradzą. Wiesz co, Draco? Sądziłem, że mógłbym cię uratować od bycia śmierciożercą. Od tego, tak naprawdę, wszystko się zaczęło. Ale kiedy już cię poznałem, zmieniłem zdanie. Ty jesteś tym, który uratował mnie. Właśnie od bycia Harrym pieprzonym Potterem - skończył ze smutnym uśmiechem.
Malfoy cofnął się, teraz już naprawdę przerażony.
- Nie widzisz, co miłość z tobą robi? Jesteś kompletnie szalony.
- Tak, masz rację. Ale nigdy jeszcze, wbrew temu, jak mnie nazywają, nie czułem się tak cholernie żywy - odpowiedział Gryfon, ciągle uśmiechając się lekko.
- Nie mogę ci na to pozwolić. - Głos Draco był śmiertelnie poważny.
- Rób, co chcesz - powiedział Harry zmęczonym tonem i sięgnął po peleryę niewidkę. - Ale nie sądzę, żebyś mógł cokolwiek na to poradzić - dodał jeszcze, a potem zniknął.

*

„Nie możesz nic na to poradzić.”
Ta myśl prześladowała Draco cały dzień i noc, aż w końcu, niespodziewanie, wpadł mu do głowy pomysł. Z tego właśnie powodu biegł teraz w stronę biblioteki. To, czego szukał, znajdowało się w jednym z ciemnych kątów pomieszczenia. I bynajmniej nie chodziło mu o książkę. Powoli podszedł do stolika i odezwał się niskim głosem:
- Granger.
Dziewczyna podniosła głowę znad pożądliwie czytanego podręcznika, a jej mina, gdy tylko skupiła wzrok na bladej twarzy, stała się podejrzliwa.
- Czego chcesz, Malfoy?
- Porozmawiać.
Młoda czarownica uniosła pytająco brew.
- A odkąd to nas dwoje urządza sobie przyjazne pogawędki?
- Od kiedy twój przyjaciel idiota się we mnie zakochał - wycedził Draco znużonym głosem.
- Mój przyjaciel? - Dziewczyna była lekko zdezorientowana.
- Potter.
Tym razem na twarzy Granger widoczne było prawdziwe zaskoczenie, więc z głośnym hukiem zamknęła książkę i szybkim krokiem wyszła za Ślizgonem z biblioteki.

*

- Nie wierzę ci.
- To spytaj Pottera, jemu uwierzysz.
Hermiona przeanalizowała posiadane informacje. Wiedziała, że Harry chciał uratować Malfoya od losu śmierciożercy. Podejrzewała, że rodzaj relacji, jaki łączył go ze Ślizgonem, nie był tylko przyjaźnią, ale...
„Zakochany w Draco Malfoyu!? Harry jest idiotą! A to znaczy, że naprawę jest zakochany. Niech to szlag!”
- W porządku. Więc sugerujesz, żeby skorygować mu pamięć tak, aby zapomniał, że cię kocha, zgadza się? - Draco lekko skinął głową, a dziewczyna zmarszczyła brwi. - Dlaczego... - zaczęła, ale nagle przerwała.
„Dlaczego tego chcesz?” - początkowo chciała zapytać. Malfoy mógł wykorzystać słabość kochanka i oddać go w ręce Czarnego Pana jako prezent z okazji przyłączenia go do szeregów śmierciożerców, zyskując tym przychylność Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. - „Dlaczego próbujesz dawać Harry'emu szansę?” - zastanawiała się, a będąc niewątpliwie inteligentną czarownicą, przed oczami ujrzała oszałamiającą prawdę. - „Ponieważ, być może, ty sam, choć nigdy byś się do tego nie przyznał, też...” - ucięła własne myśli. Nie było teraz czasu na rozważania na temat uczuć Malfoya. Trwała wojna i od każdego oczekiwano, że zagra swoją rolę. Nawet od Harry'ego. Szczególnie od Harry'ego.
Coś głęboko w jej sercu protestowało przeciw tak zimnemu rozumowaniu i niemal uległa pragnieniu, aby uświadomić Draco. Ale w końcu rozum zwyciężył i dokończyła pytanie.
- Dlaczego sam tego nie zrobisz?
Malfoy przymknął oczy.
- Ja... nie mogę.
Odpowiedź stanowiła kolejny dowód potwierdzający jej teorię i przez chwilę czuła ostry ból winy, że wykorzystuje uparte zaprzeczanie przez Ślizgona własnym uczuciom, ale ponownie rozsądek wygrał z emocjami.
- Dobrze. Ale nie wiem, czy potrafię to zrobić...
- Granger. Proszę - wykrztusił Malfoy, starając się ukryć desperację.
Oniemiała dziewczyna wpatrywała się w niego przez chwilę bez słowa.
„Draco Malfoy prosi o coś mnie? Szlamę? Ten dzień trzeba zapisać w kalendarzu” - pomyślała. A potem powoli skinęła głową i oboje, jednakowo zmieszani, uścisnęli sobie dłonie.

*

- Malfoy... Draco, dlaczego mnie unikasz? - zapytał Harry spokojnie.
Malfoy odwrócił się do niego plecami. Znowu byli w tej samej, starej klasie. Ale nastrój panował zupełnie inny.
- Potrzebowałem czasu, żeby przemyśleć całą sytuację - odparł Ślizgon, nie zmieniając pozycji.
- Rozumiem. I doszedłeś do jakichś wniosków? - dopytywał się Potter.
- Tak.
- Tak? Co chcesz przez to powiedzieć?
- To. - Draco odwrócił się nagle, z różdżką skierowaną wprost na klatkę piersiową Gryfona. - Harry nie cofnął się. Ciągle wbijał w Malfoya zielone, badawcze spojrzenie. - Powinienem założyć, że postanowiłeś wprowadzić w życie część o zabijaniu? - zapytał półprzytomnie.
Ślizgon potrząsnął głową.
- Nie będzie części o zabijaniu. A przynajmniej nie tak, jak to zaplanowałeś, ponieważ będziesz się bronił.
Harry patrzył na niego przez chwilę, zanim nie roześmiał się łagodnie.
- Jesteś tak uparty, że mógłbyś być Gryfonem. Powiedziałem, że nie będę z tobą walczył. Nigdy - dodał z niebezpiecznym błyskiem w oczach.
Ale Draco pozostał niewzruszony.
- Och, no tak... Przecież mnie kochasz, prawda? - odezwał się z kpiną. - W porządku. Za chwilkę rozwiążemy ten mały problem i wszystko będzie znowu normalne.
Potter zmarszczył brwi.
- Normalne? Co to znaczy normalne? Czy w moim pierdolonym życiu coś kiedykolwiek było normalne? I jak masz zamiar rozwiązać mój mały problem? Zagrozisz mi? - odciął się ze złością.
Nie zważając na wycelowaną w niego óżdżkę, zrobił krok w stronę Malfoya. Ale Ślizgon zareagował błyskawicznie. Harry miał zaledwie tyle czasu, aby usłyszeć, jak coś szepcze, a potem zorientował się, że stoi oparty o ścianę, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu.
- Potter, Potter, myślę, że przysłowiowa, gryfońska odwaga nie jest niczym innym niż głupotą.
- Draco... Pozwól mi odejść.
- Oczywiście, że to zrobię. Ale dopiero po - wycedził Ślizgon, bawiąc się trzymaną w ręce różdżką.
- Po czym? - warknął Harry.
- Jak już rozwiążemy nasz problem. Twój problem. Zobaczysz, będziesz czuł się świetnie. Może odrobinę zdezorientowany, ale nie zapamiętasz niczego z naszej ostatniej, przyjaznej pogawędki. Podobnie, jak nie zapamiętasz niczego o nas - wyjaśnił Draco spokojnie.
Kiedy w końcu podniósł swoje zimne spojrzenie, zobaczył zdesperowany, pełen zrozumienia wzrok Harry'ego.
- Nie... Proszę, nie rób tego. Nie możesz mi tego zrobić - szepnął.
Draco poczuł, jak coś zamarło mu w piersi na dźwięk tych błagalnych słów. Ale odepchnął od siebie emocje i uśmiechnął się z drwiną.
- Dlaczego nie mogę? - zapytał, podchodząc bliżej, kładąc rękę na ścianie, tuż obok głowy Gryfona, i opierając się na niej.
- Bo to jedyne co mam dla mnie znaczenie. Jedyne, dla czego żyję. Proszę, nie odbieraj mi tego - odpowiedział.
Draco uśmiechnął się z wyższością. Czuł, że ma teraz wszystko pod kontrolą, że jest silny i pewny siebie, że może sobie poradzić z własnym, oszalałym umysłem.
- Jak to miło słyszeć, kiedy błagasz, Potter. Jesteś tak żałosny, że nie ma żadnej przyjemności w ranieniu ciebie - wycedził łagodnie wprost do ucha chłopaka.
Gryfon zadrżał.
- Draco... Draco, proszę... Ja... Zrobię wszystko, co zechcesz, ale proszę... Proszę, nie rób tego - szeptał, z rozpaczą wbijając spojrzenie w oczy Draco.
Ale w tych oczach nie było litości.
Malfoy nie odpowiedział, więc Harry, pokonany, spuścił wzrok na podłogę. Nie usłyszał, gdy drzwi najpierw otwarły się, a potem cicho zamknęły. Usłyszał za to głos Malfoya.
- Harry, najwyższy czas zostawić wszystko za sobą - powiedział Ślizgon z uśmiechem, a potem spojrzał na Pottera i grymas wesołości został zastąpiony pełnym smutku skrzywieniem warg. - Ostatni pocałunek? - zapytał łagodnie.
Harry podniósł na niego wzrok i Draco nie potrzebował odpowiedzi, bo te oczy mówiły wszystko. Powoli dotknął wargami ust chłopaka, pieszcząc delikatnie i zagłębiając się w nich po raz ostatni. Obaj wiedzieli, że pocałunek jest ich pożegnaniem, nawet, jeżeli w przyszłości będą mieć jeszcze ze sobą coś wspólnego. Draco odsunął się i zamknął oczy, ponieważ poczuł, że między nimi wydarzyło się coś cudownego, coś, na co jednak nie mogli sobie pozwolić.
Patrząc na Harry'ego, widział, jak błyszczące ślady plamią jego policzek. Serce Draco na moment się zatrzymało, ale uśmiech Pottera boleśnie przywrócił je do życia.
- Wiesz, że w przyszłości już nigdy nikogo nie pokocham?
To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Malfoy zamknął oczy i z trudem odsunął się od kochanka.
- Zrób to - powiedział w pozornie pustą przestrzeń pomieszczenia.
Nie patrzył na Harry'ego, kiedy zaklęcie zostało rzucone. Jedyne, co słyszał, to miękki, głuchy odgłos, gdy bezwładne ciało uderzyło o podłogę.
„Przepraszam” - pomyślał, ale nie wypowiedział tych słów na głos. Zamiast tego zwrócił się do Hermiony, gdy tylko dziewczyna zdjęła z siebie otrzymaną od niego pelerynę niewidkę.
- To działa - powiedziała łagodnie.
Draco kiwnął głową, ale nie odwrócił się w jej stronę.
- A teraz zrób to jeszcze raz. Proszę. - Czarownica ze zdumieniem zamrugała oczami. Trwająca kilka sekund cisza zdawała się wiecznością, zanim Draco nie odezwał się ponownie. - Dziękuję, Granger.
Uniosła różdżkę.


* Oczekiwanie zdaje się wiecznością
Dzień zaświta trzeźwym wejrzeniem
Czy jest w tym jakaś magia
Jest w tym jakaś magia, to może być tylko jedno
To szaleństwo, które trwa tysiąc lat
Wkrótce przeminie
(tłumaczenie - martoosia)

ROZDZIAŁ XVI: TRUDNE DECYZJE


The narrowest path
Is always the holiest
So walk on barefoot for me
Suffer some misery
If you want my love
If you want my love

Man will survive
The harshest conditions
And stay alive
Through difficult decisions
So make up your mind for me
Walk the line for me
If you want my love
If you want my love*
"Judas", Depeche Mode


To było podobne do tonięcia w głębokiej, ciemnej wodzie. I kiedy już straciłeś wszelką nadzieję, nagle znowu widzisz światło.
Draco zamrugał kilka razy, próbując oswoić się z otaczającą go jasnością.
- Co się stało? - zapytał i zamierzał podnieść się z łóżka.
- Nie wstawaj. Ciągle jesteś zbyt słaby - usłyszał uspokajające słowa. Westchnął i położył się z powrotem.
- Granger. Musiałem zasnąć - powiedział ze znużeniem i zamknął oczy, tracąc tym samym widok zdziwionej twarzy czarownicy.
- O czym śniłeś? - zapytała dziewczyna po chwili.
- O różnych rzeczach. Siódmy rok w Hogwarcie...
„Harry...”
„Boże, Draco... Kocham cię.”
„Proszę, nie rób tego...”
Otworzył oczy i ujrzał zmartwioną twarz kobiety.
- Granger... Hermiona - szepnął niepewnie. - To był tylko sen, prawda? - W odpowiedzi nie otrzymał nic poza przepełnioną smutkiem miną. - Kurwa! - warknął i w końcu wstał.
Przekleństwo z ust Malfoya sprawiło, że czarownica wzdrygnęła się i wróciła do realnego świata. Westchnęła, wiedząc, że konieczne są pewne wyjaśnienia.
- Zrozumiałeś już, że to nie sen? Usunęłam zaklęcie wymazujące pamięć, które rzuciłam na ciebie jeszcze w szkole. Właśnie dlatego wszystko sobie przypomniałeś. Wiem, że narazie wspomnienia nie wydają się bardzo realistyczne, ale jeśli będziesz o nich dużo myślał, to się wyostrzą - powiedziała spokojnie.
Draco, zmieszany, przerwał swój spacer po pokoju i spojrzał na Hermionę.
- Chcesz powiedzieć, że ja mu to naprawdę zrobiłem? - Przez chwilę zdawał się przetrawiać nowe informacje. - Potrzebuję papierosa. A potem możemy rozmawiać. Jest jeszcze kilka spraw, których nie rozumiem - dodał i wyszedł z pokoju.
Dziewczyna potrząsnęła głową. Było tak wiele rzeczy, których sama nie mogła pojąć. Jedyne, co miała, to przypuszczenia. Ale prawda była czymś więcej, niż to pozornie wyglądało. A poczucie winy ciążyło jej nieznośnie.
Draco po kilku minutach wrócił do sypialni. Obdarzył kobietę znużonym spojrzeniem. Wyglądała na naprawdę zmartwioną, więc położył jej delikatnie ręce na ramionach.
- Wiesz, że musimy porozmawiać? - powiedział z wymuszonym uśmiechem.
- A od kiedy to my dwoje odbywamy przyjacielskie pogawędki? - Hermiona starała się odwzajemnić lekki ton.
- Odkąd idiota, którym jestem, zakochał się w twoim przyjacielu.
Przez chwilę wpatrywali się w siebie nawzajem, a potem, o dziwo, wybuchnęli zgodnym, cichym śmiechem.

*

- Muszę przyznać, że przez chwilę byłam naprawdę spanikowana.
- Tak, ale Królowa Rozsądku wreszcie zrobiła to, co do niej należy...
- Można tak powiedzieć - kiwnęła głową. - Ukryłam ciało Harry'ego pod peleryną, przetransportowałam do dormitorium i położyłam do łóżka. Potem wróciłam i zaniosłam cię do klasy Snape'a. Każdy wiedział, że spędzałeś tam sporo czasu. Zostawiłam ci pelerynę niewidkę i wróciłam do wieży Gryffindoru. Następnego dnia Harry obudził się i poszliśmy zjeść śniadanie. Obserwowałam cię, ale obaj zachowywaliście się normalnie. A potem wszystko potoczyło się już zwyczajnie, aż do końca roku szkolnego. - Draco kiwnął głową powoli, a Hermiona westchnęła, zanim zaczęła kontynuować. - Dobrze, prawie zwyczajnie. Od tamtej nocy musiałam radzić sobie jakoś z poczuciem winy, które ciągle we mnie tkwiło. Gdybyś mógł porozmawiać z Ronem, to on powiedziałby ci, że te ostatnie dni szkoły były jakieś dziwne. Zawsze, kiedy ty i Harry spotykaliście się, mogłam wyczuć siłę zaklęcia. Pamiętam, jak na siebie patrzyliście. Walki między wami się skończyły, a ty zawsze wyglądałeś, jakbyś chciał coś powiedzieć. Właśnie dlatego starałam się być w pobliżu. Moje umiejętności, wtedy, nie były wystarczające, aby rzucić to zaklęcie całkiem poprawnie i wiedziałam, że jeśli będziecie przebywać blisko siebie przez odpowiednio długi czas, to… czekają nas komplikacje - skończyła szybko i uciekła spojrzeniem od posiniaczonej twarzy Draco. - Ale nieważne, co bym zrobiła, prawdy i tak nie można było ukryć. Harry się zmienił. Nie kłamał, kiedy powiedział, że nigdy już nikogo nie pokocha. Do końca roku szkolnego był samotny. Gdy tylko ktoś próbował się do niego zbliżyć, odpychał go. Od owej nocy nigdy tak naprawdę się nie uśmiechnął. Był świetny w udawaniu, ale jeśli zajrzałbyś w głąb jego oczu, zobaczyłbyś w nich nieokreślony smutek. Robił wszystko, co mógł, żeby poradzić sobie z nieokreślonym gniewem.
Draco przez chwilę obserwował Hermionę, po czym sięgnął po papierosa i zapalił go. Przez jakiś czas zaciągał się w ciszy, zanim w końcu się odezwał.
- Wiesz, że zaklęcia korygujące pamięć tak naprawdę jej nie wymazują? Pokrywają ją tylko fałszywymi wspomnieniami, ale prawda zawsze gdzieś tam w głowie tkwi - wyjaśnił z westchnieniem. - Właśnie dlatego dokonałem w swoim życiu decyzji takich, a nie innych. Myślę, że Harry zawsze jakoś na mnie wpływał. Tak jak sobie życzył, nie zostałem śmierciożercą. Kiedy sprzeciwiłem się własnemu ojcu, wiedziałem, że muszę tak postąpić. Po prostu nie mogłem przyłączyć się do Voldemorta. Zamiast tego odszedłem. I od tego czasu miałem odczucie, że magia jest czymś, co zniszczyło moje życie. Nigdy więcej nie użyłem różdżki, nawet kiedy mogłoby to zaoszczędzić mi sporo problemów - skończył i odgarnął wpadające mu do oczu włosy.
- Prawdopodobnie to było ukryte wspomnienie o skrzywdzeniu Harry'ego - domyśliła się Hermiona. - Ale, tak naprawdę, nie wiem. Kiedy zobaczyłam was razem, w dniu rozdania nagród… prawie zemdlałam. Miałam świadomość, jakie niebezpieczeństwo to ze sobą niesie. Twoja bliskość mogła złamać zaklęcie, a nawet jeśli nie, to spowodowałaby kilka niepożądanych reakcji. Moje domysły były słuszne, prawda?
Przez twarz Draco przebiegł grymas.
- Tak - powiedział po chwili. - Myślę, że bycie razem, tak blisko, dzielenie łóżka… Wszystko to obudziło podświadomość Harry'ego. Teraz już wiem, że sprawy między nami nie zostały zakończone. Rozstaliśmy się w nienawiści i bólu, a przynajmniej ja go takiego zostawiłem. To jest powód, dlaczego teraz jest tak pełen gniewu i złości - powiedział i spuścił wzrok. - I z tego powodu teraz nie mogę go za nic winić - dokończył.
Hermiona zamknęła oczy i potrząsnęła głową.
- Pewnie masz rację, Draco. Być może to nie jego wina. Ciągle jest pod wpływem zaklęcia i niczego nie pamięta. Zapewne czuje, że musi cię nienawidzić, ale, tak naprawdę, nie wie dlaczego. Ale sądzę, że nie powinniście zostawać razem. To jest szczególnie niebezpieczne właśnie dla ciebie. Proszę, posłuchaj… zostań ze mną, dopóki nie usunę z Harry'ego zaklęcia. Potem on zrozumie…
Draco przez chwilę patrzył na nią, zanim odpowiedział.
- Nie.
- Nie? - Dziewczyna była bardzo zaintrygowana.
- Nie chcę, żebyś usunęła zaklęcie z Harry'ego.
- Dlaczego?
- Ponieważ teraz to i tak niczego nie zmieni. A wręcz przeciwnie, wszystko stanie się jeszcze gorsze. Pomyśl tylko. Ktoś, kogo kochasz bardziej niż cokolwiek innego, rani cię. Oszukuje najbliższy przyjaciel. W końcu odkrywasz, że ty, Złoty Chłopiec, godny zaufania Gryfon, jesteś w stanie z nienawiści zadać tyle bólu komuś, kogo kiedyś kochałeś. Komuś, kogo, być może, nadal byś kochał, gdyby tylko dano ci taką szansę - powiedział i wbił w nią szare, burzowe spojrzenie. - Jak byś się czuła? I co byś zrobiła? - zapytał.
Hermiona nie odpowiedziała, bo prawda była zbyt bolesna. W końcu westchnęła zrezygnowana.
- Więc co proponujesz? - zapytała nieśmiało.
- Zgodnie z umową, będę tu jeszcze przez miesiąc. Potem wyjadę - powiedział.
- Ale… Co z tobą? Przecież mówiłeś…
- Wszystko, co powiedziałem, jest prawdą. Kocham go, ale… między nami wszystko jest zakończone. Zniszczyłem to i teraz nie mam możliwości, aby to naprawić. Ale Harry, jeśli nie odzyska wspomnień, nie będzie z tego powodu cierpiał. I przy odrobinie szczęścia, niedługo znowu go zapomnę - powiedział i spojrzał na nią ze smutkiem. - Ten jeden, ostatni raz, proszę cię, żebyś mi pomogła.

*

Ron patrzył na śpiącego mężczyznę. Zaledwie godzinę temu rozmawiał z Hermioną, a teraz bardzo się martwił, zarówno o nią, jak i o przyjaciela. Cały czas rozmyślał o tym, czego dowiedział się zeszłej nocy. O Harrym, Malfoyu, ich siódmym roku. Wszystko, choć niewiarygodne, okazało się boleśnie realne. Nie miał pojęcia, czy Hermiona zaplanowała wyznać Harry'emu prawdę. Jakkolwiek by zareagował na wiadomość o zdradzie, zarówno kochanka, jak i przyjaciółki, na pewno nie będzie to miało pozytywnego wpływu na ich przyjaźń. Nieważne, jak bardzo przeraziła go ciemna strona Harry'ego, którą pokazał. Robiąc to wszystko z Malfoyem, ciągle pozostawał najbliższą mu osobą. To właśnie było najgorsze.
Kiedy zadzwonił dzwonek, ciągle był zagubiony w myślach. Rzucił ostatnie spojrzenie na śpiącego mężczyznę, po czym poszedł otworzyć drzwi.
Na progu stała Hermiona. Rudzielec obrzucił ją zmartwionym spojrzeniem. Dziewczyna przedstawiała sobą widok całkowitego załamania. Jej bluzka była poplamiona krwią, włosy opadały wokół twarzy w pozlepianych kosmykach, a makijaż rozmazał się z powodu łez i potu.
- Co się… - chciał zapytać, ale jego wypowiedź została gwałtownie przerwana.
- Później, Ron. Gdzie on jest? - zapytała, próbując zachować resztki spokoju.
- Jestem tutaj.
Rudzielec zrobił krok do tyłu i odwrócił się w stronę Harry'ego, który wbijał w dziewczynę beznamiętne spojrzenie. Ona jednak bez słowa skierowała się do łazienki, z której wyszła dopiero po dziesięciu minutach. Potter usiadł na krześle w kuchni, a Ron, czując się całkowicie nie na miejscu, zaczął robić kawę. Zdążył postawić parujące kubki na stole, kiedy Hermiona wróciła. Usiadła także i spojrzała na przyjaciela.
- Harry? - zapytała głosem zimnym jak lód.
- Co z nim? - odpowiedział pytaniem, nie odrywając wzroku od trzymanej w dłoniach filiżanki.
- Żyje.
Ron obserwował całą scenę cicho, prawie nie mogąc oddychać. Napięcie pomiędzy jego przyjaciółmi było tak wielkie, że mógł niemal widzieć przecinające kuchenne powietrze błyskawice. Beznamiętne zachowanie Pottera sprawiło, że Hermiona znajdowała się na granicy wybuchu.
- To dobrze - powiedział Harry po jakimś czasie.
- Dobrze? To wszystko, co masz do powiedzenia? - zapytała głosem drżącym z wściekłości. Spojrzał na nią, ale nie powiedział ani słowa więcej. - Prawie go zabiłeś. I zostawiłeś, związanego i krwawiącego. Gdybym przyszła trochę później, nie znalazłabym Draco Malfoya w twoim łóżku. Znalazłabym zwłoki.
- Dziękuję - powiedział po chwili milczenia.
Dziewczyna zamknęła oczy, a kiedy znaczenie wypowiedzianych słów dotarło do jej mózgu, wstała i uderzyła Harry'ego w twarz.
- Nie zrobiłam tego dla ciebie. Zrobiłam to dla niego. On zasługuje na coś lepszego. Zasługuje na kogoś lepszego niż ty. Bo jest lepszy niż ty - powiedziała ze śmiertelnym spokojem, obserwując, jak czerwony ślad jej dłoni zaczyna pojawiać się na jego policzku.
- Wiem - szepnął po chwili. - Tak samo, jak wiem, że teraz już nic nie mogę zrobić. Bóg wie, jak bardzo mi przykro, ale co to zmieni? Nie zasługuję nawet na to, żeby wysłuchał moich bezużytecznych przeprosin. Co mam powiedzieć, Hermiona? Jest cokolwiek, co teraz mogę powiedzieć? - zapytał, całkowicie pokonany.
Przyjaciółka spojrzała na niego zimnym wzrokiem.
- Nie udzielę odpowiedzi na twoje pytania. Obawiam się, że jedyne, co możesz, to ponieść konsekwencje swoich działań. - Widziała, jak jego twarz przybiera wyraz zaskoczenia, więc dodała: - Chyba naprawdę nie sądziłeś, że wszystko da się tak łatwo naprawić? - Harry nadal wpatrywał się w nią, a w jego zielonych oczach był taki smutek, że Hermiona miała wrażenie, iż może w nich zatonąć. W końcu westchnęła z rezygnacja. - Idź do niego. On, mimo wszystko, czeka na ciebie. Powiedział mi, że dotrzyma słowa i zostanie, tak jak się umówiliście. Ale posłuchaj, powiem ci coś i powiem to tylko raz, więc postaraj się skupić. Nie spraw, że stracę przyjaciela, dobrze?
Harry wstał w milczeniu i spojrzał na nią smutno.
- Dziękuję. - To było jedyne słowa, jakie wypowiedział, po czym uniósł różdżkę i aportował się.
Ron i Hermiona przez chwilę wpatrywali się w siebie nic nie mówiąc, aż w końcu dziewczyna z płaczem opadła na kolana. Weasley podbiegł do niej i delikatnie wziął w ramiona.
- Cicho… nie płacz… Zobaczysz, że w końcu wszystko się ułoży - powiedział, starając się mocno wierzyć we własne słowa.

*

Harry aportował się do salonu. Wszystko było tak, jak zostawił to noc wcześniej. Usilnie starając się nie zwracać uwagi na widoczną na ścianie i podłodze krew, poszedł do swojej sypialni.
Ostrożnie popchnął uchylone drzwi. W pokoju panował rozjaśniony jedynie światłem z korytarza półmrok. Ale to wystarczyło, żeby dojrzeć leżącą na łóżku sylwetkę. Gdy podszedł bliżej, niemal przestał oddychać. Ogarnęła go panika. Przez chwilę myślał, że Hermiona skłamała. Draco miał zamknięte oczy, a jego skóra, pod tymi wszystkimi siniakami i cięciami, była straszliwie blada. Jego ciało pozostało nieruchome i Harry już zaczął oswajać się z myślą, że Malfoy jest martwy, kiedy zauważył, jak jego klatka piersiowa porusza się, niemal niezauważalnie. Wpatrywał się w ten ruch jak zahipnotyzowany.
W górę.
I w dół.
W górę.
I w dół.
Draco jednak żył.
Harry zamknął oczy z powodu napełniającej go ulgi. A potem jeszcze raz spojrzał na śpiącego mężczyznę. Starał się zrozumieć, co czuł, myśląc, choćby tylko przez chwilę, że Draco jest martwy.
„Ból” - szepnęło coś w jego głowie. - „Ból, napełniający każdą komórkę ciała. Ból, zapychający gardło i sprawiający, że dusisz się od własnych wrzasków. Ból, wypalający mózg i niepozwalający na złożenie jednej, składnej myśli. Ból, ściskający serce, aż zacznie krwawić, tnący wszystkie nerwy, łamiący kości i pozbawiający oczy zdolności widzenia. Zwykły, przeraźliwy ból, doprowadzający do śmierci lub szaleństwa. Albo do jednego i drugiego.”
„Ale to zupełnie zrozumiałe, biorąc pod uwagę, co do niego czujesz, prawda, Harry?”
„Harry?”
„Jesteś tu nadal?”
Harry oczywiście był, ale zbyt zajęty wpatrywaniem się w Draco, aby usłyszeć głosy w swojej głowie. Zbyt zajęty, zbyt upojony widokiem doskonałości śpiącego mężczyzny, aby rozważyć te kilka słów.
„Biorąc pod uwagę, co do niego czujesz.”
„Biorąc pod uwagę, co do niego czujesz.”
Odpowiedź istniała, gdzieś tam, głęboko ukryta w jego umyśle. W jego sercu. W jego duszy.
W końcu Harry zrozumiał, chociaż nie mógłby wypowiedzieć tego na głos inaczej niż zduszonym krzykiem, na który sobie pozwolił, opadając obok łóżka na kolana. Ułożył głowę na klatce piersiowej Draco, delikatnie, otulając ją swoim smutkiem i swoim łkaniem, zwilżając powoli okrywającą ją kołdrę.
Był na skraju utraty własnych zmysłów, kiedy poczuł, jak coś świetlistego muska jego czoło. Uniósł głowę i zza łez i mokrych szkieł okularów, ujrzał zdumiewające, szare spojrzenie. Przełknął ślinę, starając się powstrzymać płacz i zrozumieć, co mówią te nieczytelne oczy.
Draco był nieznacznie zdezorientowany rozgrywającą się przed nim sceną. Ale nagle, napotykając wzrok kochanka, uśmiechnął się łagodnie.
Harry'ego przeszedł dreszcz. Patrzył na mężczyznę bez zrozumienia, kiedy ten uniósł rękę i przebiegł palcami przez jego mokry policzek.
- Dlaczego płaczesz, Harry?
„Ponieważ cię kocham. Ponieważ kochałem cię cały ten czas, a jednak ci to zrobiłem” - przyznał w końcu sam przed sobą, ale nie był w stanie powiedzieć niczego na głos, gdyż nie potrafił opanować łkania.
Draco westchnął głęboko.
- Chodź tu - powiedział cicho.
Harry wspiął się na łóżko i ułożył obok niego. Kochanek zdjął mu okulary i umieścił je na nocnym stoliku. Wtedy Harry objął go, delikatnie, wtulając się w niego ostrożnie, lecz z desperacją rozbitka.
Trwali tak w swoich ramionach przez długi czas, nie wypowiadając ani słowa.
Draco wsłuchiwał się w tłumiony płacz do czasu, aż obaj pogrążyli się we śnie.
Wbrew wszystkiemu, Malfoy nigdy nie czuł się bardziej bezpieczny.
Wbrew wszystkiemu, Harry nigdy nie czuł się w ten sposób.
Zakochany…


*Jest zawsze najbardziej święta
Więc wędruj boso ku mnie
Znoś niedolę
Jeśli pragniesz mojej miłości
Jeśli pragniesz mojej miłości

Człowiek przetrwa
Najsurowsze warunki
I przeżyje
Najtrudniejsze decyzje
Więc otwórz swój umysł dla mnie
Krocz prosto ku mnie
Jeśli pragniesz mojej miłości
Jeśli pragniesz mojej miłości
(tłumaczenie - siewier1990)



ROZDZIAŁ XVII: STARE WSPOMNIENIA


Come as you are, as you were,
As I want you to be
As a friend, as a friend, as an old enemy,
Take your time, hurry up
The choice is yours, don't be late.
Take a rest, as a friend, as an old memory
Memory*
"Come As You Are", Nirvana


Pierwszą rzeczą, jaka dotarła do Draco, kiedy następnego ranka otworzył oczy, była nieobecność Harry'ego i dziwny zapach. Wstał ostrożnie, starając się zminimalizować zawroty głowy. Miał na sobie jedynie parę spodenek, ale nie było mu zimno. Właściwie odniósł wrażenie, jak gdyby owijało go dziwnie ciepłe, mrowiące uczucie.
Po kilku chwilach obserwacji własnego, poranionego ciała zrozumiał, że musiało to być jakimś efektem działania zaklęcia, które wczoraj rzuciła Hermiona. Wszystkie przecięcia całkowicie się zasklepiły, a siniaki w ciągu dwudziestu czterech godzin straciły swój głęboki, purpurowy kolor. Domyślił się, że za kilka dni po ranach nie pozostanie żaden ślad. Nadal stał, zagubiony we własnych myślach, kiedy dotarło do niego, co to za dziwny zapach rozchodzi się w powietrzu.
„Coś się pali” - stwierdził i ruszył powoli w stronę kuchni.
Potter był w środku, tak zaabsorbowany przygotowywaniem śniadania, iż przez kilka chwil nawet nie zorientował się, że jest obserwowany.

Harry obudził się wcześniej i po raz pierwszy nie czuł pragnienia ucieczki z łóżka i od leżącego w nim mężczyzny. Wieczorem długo nie mógł zasnąć, poddając się w końcu i ze spokojem rozważając swój stosunek do Draco, nie odrywając przepełnionego winą i niepokojem spojrzenia od śpiącego kochanka.
Nie mógł zrozumieć, dlaczego Malfoy jest dla niego taki dobry. Zachowywał się tak, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Jak gdyby Harry go nie skrzywdził. Nie mógł uwierzyć, że mężczyzna tak szybko mu wybaczył. Właściwie był całkowicie pewien, że nie istniała żadna możliwość odpuszczenia jego win. Wiedział, że nieważne, jak wiele czasu upłynie, on sam nigdy sobie nie wybaczy. Więc w jaki sposób Draco mógł to zrobić?
Poruszył się ostrożnie i nie odrywając oczu od bladej sylwetki, delikatnie dotknął platynowych włosów, tak ostrożnie, jak gdyby były one świętością.
Nie wiedział, co byłoby teraz gorsze. Już raczej wolałby, żeby Malfoy okazał wściekłość. Obrzucił go jadowitymi epitetami, uderzył, zadał tyle samo bólu, ile Harry sprawił jemu. Z przyjemnością zniósłby nawet piekielne męki, jeżeli tylko Draco by sobie tego życzył. Miał świadomość, że nawet na kolanach błagałby o więcej, byle tylko chłopak mógł się zemścić.
Ale pokojowa cisza i wyrozumiałe objęcie, jakie otrzymał w zamian... Po prostu łamały mu serce.
Były dużo gorsze niż jakakolwiek kara, jaką mógł sobie wyobrazić. I być może to właśnie był sposób, w jaki Malfoy zamierzał mu się odpłacić, a Harry nie mógłby zrobić niczego, poza akceptowaniem tego z wdzięcznością, pokornie znosząc swój własny ból i pozwalając wstydowi wziąć go w swoje objęcia, topiąc się w poczuciu winy za każdym razem, gdy spojrzy na tą kiedyś nieskazitelną, a teraz pokaleczoną i posiniaczoną skórę.
„Nie zasługuję na niego. Nie zasługuję na jego objęcia. Nie zasługuję, aby słuchać tego uspokajającego głosu. Ani na patrzące na mnie, przejrzyste oczy. Do diabła, nie zasługuję nawet na prawo do płaczu nad nim ani na poczucie winy czy żalu.
Ale jestem tu. Zdesperowany i przepełniony skruchą. A także doskonale świadomy, że nie mam prawa do odkupienia.”
Z takimi myślami w końcu wstał z łóżka. Draco poruszył się przez sen i Harry wiedział, że niedługo zapewne się obudzi, ale póki co zdecydował, że da mu pospać trochę dłużej i poszedł do kuchni.
I właśnie tam Malfoy go znalazł i przez kilka chwil obserwował jego niezdarne próby przygotowania posiłku. W końcu jednak Potter wyczuł parę wpatrujących się w niego szarych oczu i odwrócił się do kochanka. Zamrugał kilka razy i pozwolił, aby trzymany w dłoniach kubek wyślizgnął mu się palców. Praktycznie nie zauważył, jak rozbija się on o podłogę, ponieważ w jasnym, porannym słońcu wpadającym przez okno, efekt jego działań na skórze Draco był nawet wyrazistszy i widok ten był po prostu wstrząsający.
Po raz kolejny poczuł pragnienie, aby zapłakać, bełkocząc niekończące się słowa przeprosin i tuląc ostrożnie stojącego przed nim mężczyznę. Ale powstrzymał się, ponieważ to wszystko było bezużyteczne. Lub po prostu samolubne. Być może sprawiłoby, że sam poczuje się lepiej, ale nie uzdrowiłoby Draco. Ani ran, które Harry zadał jego ciału, ani tych na duszy.
- Przepraszam, przestraszyłem cię - powiedział Malfoy po chwili, patrząc na niego z uwagą.
Harry zrobił krok do tyłu i potrząsnął głową.
- Nie... nic się nie stało. Ja tylko nie jestem dobry w tych sprawach. Przeważnie jadam poza domem - wyjaśnił nerwowo.
W zamian otrzymał powolne przytaknięcie, po czym spuścił wzrok i nie podniósł, dopóki nie usłyszał swojego imienia.
- Harry?
- Tak? - odpowiedział dezorientowany.
- Wydaje mi się, że tosty się palą - odparł Draco ze śmiechem.
- Cholera!
Malfoy zachichotał, widząc, jak jego kochanek walczy z tosterem. W końcu małe urządzenie wygrało, chwaląc się dwoma kawałkami zwęglonego chleba. Harry przeklął po raz kolejny i wsadził oparzoną rękę pod strumień zimnej wody.
Draco, chcąc nie chcąc, musiał się roześmiać, za co otrzymał zdziwione spojrzenie. Kiedy się wreszcie uspokoił, zrobiło mu się żal Pottera.
- Przepraszam, nie chciałem się z ciebie wyśmiewać. Chodzi tylko o to, że... jesteś w tych sprawach trochę niezdarny, prawda? - powiedział.
Harry milczał, nadal wpatrzony w stojącego przed nim mężczyznę, a w uszach ciągle brzęczał mu jego krystaliczny śmiech.
Draco uniósł brew i podszedł bliżej.
- Pozwól mi zobaczyć - powiedział, ujmując zranioną dłoń. Ze zmarszczonym czołem obejrzał oparzone miejsce.
- Nie martw się, to nic takiego - odezwał się Harry po chwili.
- Mmm... tak, jedynie niewielkie zaczerwienienie. Ale chciałbym ci jakoś pomóc - szepnął, podnosząc rękę kochanka do twarzy i muskając ją delikatnie wargami.
Ten czuły gest niemal poraził Pottera. Szybko cofnął dłoń i wbił w Malfoya szeroko otwarte oczy. I chociaż twarz Ślizgona stanowiła obojętną maskę, jego szczere, przejrzyste spojrzenie nie mogło ukryć bólu. Harry zaczerpnął głęboko powietrza i spuścił wzrok, szukając w głowie odpowiednich słów.
- Nie musisz być dla mnie miły. Tak naprawdę, nawet nie musisz tu dłużej zostać. Ja... - przerwał, czując potrzebę przepraszania, ale gdzieś głęboko wewnątrz siebie wiedział, że w tej chwili byłoby to bardzo nie na miejscu. - Odejdź i nie martw się o naszą umowę. Uważam ją za zakończoną.
Draco uśmiechnął się lekko, wprawiając tym Pottera w zakłopotanie.
- Między nami nic nigdy nie będzie zakończone, Harry - powiedział. - A jeśli chodzi o bycie miłym... Właśnie tego chcę. A ty przynajmniej spróbuj się z tym pogodzić.
Potter kiwnął głową, nadal jednak zbyt przestraszony, aby podnieść wzrok na kochanka. Malfoy westchnął i ujął w dłonie jego twarz, zmuszając go do spojrzenia sobie w oczy. Słodki oddech Draco na jego wargach sprawił, że niemalże nie był w stanie przełknąć śliny.
- Tylko spróbuj, Harry.
To były ostatnie słowa, jakie usłyszał, zanim został przyciągnięty do tych miękkich ust, które pocałował bardzo ostrożnie, z czcią i czułością. Język Draco pieścił jego własny delikatnie, drażniąco. Nawet nie uświadamiając sobie tego, objął szczupłą talię kochanka i powoli przyciągnął go bliżej. Odruch ten pozbawiony był zwyczajowej stanowczości, a zamiast tego okazał się ochronny i nieśmiały równocześnie.
Harry pozwolił Malfoyowi kontrolować pocałunek. Język Draco pieścił wnętrze ust, roszcząc sobie prawo do jego ciepła. W tym momencie był w stanie wyrwać sobie serce własnymi rękami i oddać je mężczyźnie, którego kochał i który całował go, jak gdyby jutro miało nigdy nie nadejść. Jak gdyby czas, przestrzeń i wszelki ból nagle zniknęły.
W tej kuchni, napełnionej światłem poranka i zapachem spalonego chleba, byli tylko oni.
Jedynie Draco i Harry, Harry i Draco i nikt inny. Nie istniało nic i nikt, kogo by potrzebowali, oprócz siebie nawzajem, swoich ust, rąk, skóry oraz palących i roztapiających dotyków.
Zanim się skończyły, zdawały się być cudownie wieczne.
Wpatrując się sobie w oczy, z wargami tylko nieznacznie oddalonymi od siebie, bezwiednie dzielili te same uczucia i lęki. I właśnie wtedy Potter delikatnie dotknął policzka kochanka. Draco wzdrygnął się, gdyż jego ciało ciągle było wrażliwe.
Harry, zmieszany, szybko cofnął rękę.
- Zraniłem cię? - zapytał i zaraz sam siebie zganił w myślach za własną głupotę.
Malfoy westchnął.
- Nie. Nie tym razem - powiedział cicho, na co Harry zamknął na chwilę oczy, w ciszy przeżywając gorycz i ból, jakie te słowa ze sobą przyniosły.
W końcu jednak spojrzał na kochanka ponownie, uśmiechając się niepewnie i próbując ukryć własne uczucia.
- Chodź - powiedział, biorąc rękę Malfoya i delikatnie ciągnąc go w stronę sypialni. - Powinieneś odpoczywać - wyjaśnił.
Draco posłusznie wykonał polecenie, w milczeniu pozwalając Harry'emu położyć się do łóżka.
Potter usiadł obok na podłodze, opierając głowę na prześcieradle, z dłońmi wplecionymi we włosy kochanka, pieszczącymi je uspokajająco, i oczami utkwionymi w miękkich zarysach leżącej sylwetki. Pozostał tak, dopóki Draco nie zapadł w spokojny sen. I nawet gdy nogi zdrętwiały mu całkowicie, nie ruszył się z miejsca, zagubiony we własnych, słodko gorzkich myślach.

*

Kiedy Draco otworzył oczy po raz drugi tego dnia, pierwszą rzeczą, jaką zauważył, była ponowna nieobecność Harry'ego oraz krótka notatka, leżąca na nocnym stoliku:

Musiałem wyjść, ale niedługo wrócę. Jeżeli byś czegoś potrzebował, napisałem numer mojego telefonu.
Proszę, spróbuj odpoczywać.
Harry

Malfoy potrząsnął lekko głową, próbując na chwilę zapomnieć o Potterze. Zaczął się zastanawiać nad ostatnimi zmianami w tym, co przy odrobinie wyobraźni mógłby nazwać związkiem. Harry cierpiał. To było widoczne tak wyraźnie, jak gdyby aureola bólu świeciła mu nad głową. Czuł z tego powodu zarówno smutek, jak i pewnego rodzaju przyjemność. Potter zasłużył na karę. Ale z drugiej strony żal wynikał stąd, że Draco go kochał i miał świadomość, iż to, co Harry zrobił, było poniekąd jego winą. Przykro było patrzeć, jak się teraz zachowuje. Wydawało się, że boi się wszystkiego: nieumiejętności kontrolowania własnych emocji, bólu, Draco, siebie samego.
Westchnął głęboko i wstał z łóżka. Czuł się rozdarty. Wiedział, że przebywanie razem nie przyniesie im niczego dobrego, a równocześnie nic go to nie obchodziło. Chciał zatonąć w tej beznadziejności razem z Harrym.
Harrym, który go skrzywdził, a przez to sam został zraniony. Harrym, którego kochał i który znienawidziłby go, gdyby tylko odzyskał swoje wspomnienia.
Draco zaczynał tracić kontrolę nad własnymi myślami i próbował je od siebie odegnać, kiedy nagle uświadomił sobie, że miłość do Harry'ego jest jedyną realną rzeczą w jego życiu. I jednocześnie czymś, co nie znaczyło niczego. Ponieważ w tym momencie, z dudniącym bólem głowy i bolesnym ciężarem w sercu, z całych sił postanowił nie zmieniać decyzji, jaką podjęli z Hermioną.
Musiał zostawić Harry'ego raz na zawsze.
Ponieważ tak właśnie powinno być. Ponieważ, gdy postąpił tak w szkole, była to jedyna właściwa rzecz, jaką zrobił w ciągu całego swojego życia. Ponieważ, choćby nie wiadomo jak bardzo tego pragnął, szczęśliwe zakończenie pomiędzy nimi dwoma stanowiło coś mniej realnego niż sen.
Zupełnie bezcelowe było udawanie, że może, tylko być może, w przyszłości ich losy ponownie splotą się ze sobą i dostaną kolejną szansę. Draco wiedział, ze teraz nie ma dla nich ani miejsca, ani czasu. I jeżeli kiedykolwiek był, dawno już minął, pogrzebany pod ciężarem przepełnionych bólem, żalem i utraconymi wspomnieniami lat.
Ubrał się i cicho zapragnął, aby mieć kogokolwiek, kto by go wysłuchał i dodał sił w dźwiganiu jego decyzji do końca, ponieważ z każdą przemijającą chwilą stawało się to coraz trudniejsze. Dlatego, że koniec drugiego miesiąca zbliżał się nieubłaganie, a Harry stał się lepszy. I ponieważ miłość do niego żłobiła w sercu Draco coraz głębsze rany.
„Kto może mi pomóc?” - zastanawiał się rozpaczliwie, zanim w końcu udało mu się odgonić natrętne myśli.
I wtedy, w niemożliwej do wyrażenia nadziei, że jednak uda mu się uciec od tej nieznośnej rzeczywistości, podszedł do fortepianu, usiadł przy nim i zaczął grać.

*

„Zagraj ją.”
„Po co, Potter? To tylko głupia piosenka.”
„Ale mnie się podoba. Proszę, Malfoy, zagraj ją dla mnie.”
Więc zagrał, z uczuciem, wiedząc, że zrobiłby to nawet, gdyby Harry nie prosił. Ponieważ musiał reagować na jego pragnienia i żył po to, aby spełniać życzenia kochanka.

Draco uśmiechnął się łagodnie na niespodziewane wspomnienie, podczas gdy jego palce sprawnie biegały po klawiaturze. Skończył w momencie, kiedy w jego głowie ta niemądra melodia zaczęła krążyć raz za razem, przywołując pamięć dźwięków starego pianina w starej, hogwarckiej klasie i cichego nucenia Harry'ego.
- Zagraj ją.
Draco zamrugał, nagle przywrócony do rzeczywistości przez autentycznego Pottera, który dziwnym trafem użył tych samych słów i tego samego tonu jak ten w marzeniach.
- Po co, Harry? To tylko głupia piosenka.
- Ale mnie się podoba. Proszę, Draco, zagraj ją dla mnie.
Wiec zagrał, z uczuciem, zatracając się w niekończącym się déjà-vu, zagubiony w potrzebie spełnienia prośby kochanka, ponieważ wiedział, ze już niedługo nie będzie miał takiej szansy.
Harry odwrócił głowę i jego zielone oczy obserwowały scenę, której umysł nie mógł pamiętać. Nierozpoznawalne, zatracone wspomnienia. Ale w końcu muzyka ucichła i Draco odwrócił się, aby spojrzeć na drugiego mężczyznę z pytającym wyrazem twarzy.
- Tak? - zapytał cicho.
- Nie... nic, ja tylko... - zaczął Harry niepewnie. - Tylko miałem wrażenie, jakbym to wszystko już kiedyś przeżywał.
Draco kiwnął głową i uciekł wzrokiem, przestraszony, że oczy mogłyby zdradzić jego myśli.
- Jak się czujesz? - zapytał Potter nagle.
- Lepiej. Sądzę, że sen przyspiesza działanie zaklęć leczących - odparł cicho. Harry przytaknął, wpatrzony gdzieś daleko, z rękami wepchniętymi w kieszenie.
- Czy... czy chciałbyś gdzieś wyjść? - Draco rzucił mu zdziwione spojrzenie. - Jest coś, co chciałbym ci pokazać, jeżeli masz ochotę - wyjaśnił szybko.
Malfoy skierował wzrok w stronę okna. Było już prawie ciemno.
W końcu obrócił się w stronę Harry'ego, z niewielkim, ale szczerym uśmiechem na ustach.
- Tak, bardzo chętnie.
Potter odwzajemnił uśmiech i Draco zobaczył coś podobnego do ulgi i szczęścia w jego szmaragdowych oczach.
- Świetnie. Pójdę po płaszcze - powiedział i szybko wyszedł z salonu.
Usta Draco wykrzywił smutny grymas. Potrząsnął lekko głową i powrócił do fortepianu, aby pieścić palcami kremowe klawisze. Czekając na Harry'ego, bezgłośnie wypowiadał tak dobrze mu znane słowa.
„Pewnego dnia przyjdzie mężczyzna, którego kocham.”
Żaden dźwięk nie opuścił jego warg, nie potrzebował tego. Głowę przepełniała mu muzyka.


* Przyjdź jaki jesteś, jaki byłeś,
Jaki chcę, byś był
Jako przyjaciel, jako przyjaciel, jako stary wróg.
Nie spiesz się, pospiesz się
To twój wybór, nie spóźnij się.
Odpocznij, jak przyjaciel, jak stare wspomnienia
Wspomnienia
(tłumaczenie - Purple_Cat)

ROZDZIAŁ XVIII: LICZĄC GWIAZDY


in you I see dirty
in you I count stars
in you I feel so pretty
in you I taste god
in you I feel so hungry
in you I crash cars
we must never be apart*
"Ava Adore", Smashing Pumpkins



Harry jechał powoli przez ulice Londynu. Od czasu do czasu zerkał na Draco, siedzącego na miejscu dla pasażera z zamkniętymi oczami. Zbliżający się zmierzch farbował jego platynowe włosy odcieniami czerwieni i pomarańczu, tworząc wokół głowy piękną, miedzianą aureolę.
Malfoy uniósł powieki dopiero wtedy, kiedy opuścili asfaltową drogę. Spojrzał przez okno i marszcząc brwi, przyglądał się otoczeniu. Znajdowali się na jakimś dużym, pustym polu, porośniętym dziką trawą.
Harry zatrzymał samochód na wprost zachodzącego słońca i wyłączył silnik. Jeszcze przez chwilę siedział bez słowa, zanim obrócił się w stronę Draco.
- Lepiej wysiądźmy - powiedział z nieśmiałym uśmiechem.
Malfoy czuł się trochę zdezorientowany, ale posłuchał Harry'ego. Stanęli naprzeciw otoczonego ciepłymi kolorami, zachodzącego słońca, mrużąc podrażnione jego ostatnimi promykami oczy.
Kiedy już zupełnie zniknęło za horyzontem, Draco odwrócił się, aby popatrzeć na Pottera. Harry własnie sprawdzał, która jest godzina.
- Mmm... zaraz się zacznie - powiedział, sprawiając, że blondyn jeszcze bardziej zmarszczył brwi.
- Co się zacznie?
- To - odparł Harry, wskazując palcem na niebo, nieznacznie powyżej punktu, gdzie jeszcze przed chwilą widzieli słońce.
Draco miał zaledwie tyle czasu, aby spojrzeć we wskazanym kierunku, gdy donośny dźwięk zaczął przeszywać powietrze. Otworzył szeroko oczy, kiedy w końcu to zobaczył. Przysłonił dłońmi uszy i nie wiadomo dlaczego, zadrżał. Wtedy właśnie poczuł najpierw obecność kochanka blisko siebie, a potem otaczające go ramiona. Oparł się o jego pierś, niezdolny oderwać wzroku od czegoś, co właśnie się do nich zbliżało.
W milczeniu obserwowali, jak to coś powiększało się, aż w końcu przeleciało nad ich głowami, zmierzając w nieznanym kierunku. Powoli zaniknął także i dźwięk, pozostawiając ich w ciszy.
Zanim Draco znowu się odezwał, upłynęło kilka chwil.
- To był... - zaczął, ale zabrakło mu słów.
- ... samolot. Mugolski środek transportu - skończył Harry.
- Tak, wiem. Tylko nigdy wcześniej go nie widziałem. To znaczy, nie z tak bliska.
Potter uśmiechnął się, słysząc w głosie Malfoya zdziwienie.
- Tak podejrzewałem i dlatego cię tutaj zabrałem. Pomyślałem, że chciałbyś to zobaczyć.
- Chciałem - potwierdził Draco miękko, opierając głowę na ramieniu kochanka.
- Ale jesteś smutny - powiedział Harry z lekkim niepokojem w głosie.
- Jestem? Raczej nie - odparł z westchnieniem. - Dokąd ten samolot poleciał? - zapytał niespodziewanie.
- Nie wiem. Ale gdybyś chciał, jednym z nich mógłbyś dotrzeć wszędzie.
- Jeżeli wiesz, gdzie to jest - powiedział Draco cicho.
- Tak. Jeżeli wiesz... - szepnął Harry ze smutkiem.
A potem przez długi czas obaj milczeli, wpatrzeni w punkt, w którym jeszcze przed chwilą widoczny był samolot. I znowu to Draco przerwał ciszę, podnosząc jednocześnie rękę i zakreślając płynny ruch w kierunku nieba.
- Zobacz. Gwiazdy.
- Są bardzo jasne. Mamy dzisiaj przejrzyste powietrze - odpowiedział Harry, oddychając głęboko i czując zapach wilgoci i trawy. Czuł, jak Draco drży w jego ramionach, więc przytulił go mocniej, ale delikatnie, przestraszony, że znowu go zrani. Przestraszony, że znowu wszystko zepsuje. - Zimno ci? - zapytał, pieszcząc oddechem ucho kochanka.
Draco obrócił się w jego objęciu tak, że teraz stał naprzeciw drugiego mężczyzny, z nieodgadnionym wyrazem szarych oczu. Ale Harry nie miał wystarczającej ilości czasu, aby się w tym spojrzeniu zagłębić, ponieważ Malfoy nagle wtulił twarz w jego klatkę piersiową.
- Tak, trochę. Ale nie chcę odchodzić. Jeszcze nie - odpowiedział, głosem nieznacznie stłumionym przez materiał płaszcza.
Jeżeli Harry mógłby zobaczyć teraz jego twarz, zauważyłby grymas goryczy na jego ustach.
Draco zastanawiał się nad dziwnym doborem słów, których użył.
„Nie chcę odchodzić. Nigdy nie chcę odchodzić. Chciałbym zostać tu, w ten sposób, na zawsze. Czuję, że mógłbym teraz umrzeć i wcale bym tego nie żałował' - zastanawiał się, nieświadomy, że w tym momencie Harry myśli dokładnie to samo.
„Nie mam prawa czuć się szczęśliwy. Ale Bóg wie, że tak jest. Ta chwila jest wszystkim, o co mógłbym prosić. Być może jedynie poza tym, aby trwała wiecznie” - Harry modlił się, podnosząc rękę, aby pogłaskać delikatnie miękkie włosy Draco. A potem pochylił się, żeby musnąć je wargami.
Malfoy uniósł głowę, z pytającym wyrazem oczu. Przez chwilę patrzyli na siebie, zanim Draco nie przysunął się, powodując, że ich usta się zetknęły.
Podczas pocałunku obaj drżeli, ale nie mogliby powiedzieć, czy to z powodu zimnego wiatru, czy niemego uczucia, uparcie schowanego głęboko wewnątrz ich serc, ponieważ każdy z nich był pewien, że w ten sposób postępuje właściwie.
Intymna chwila trwała, dopóki ostry hałas nie rozdarł powietrza ponownie. Odsunęli się od siebie, aby spojrzeć na kolejny, zmierzający do swojego celu samolot. I tak samo jak wcześniej, nie powiedzieli niczego. Aż w końcu Harry przerwał ciszę.
- Chodźmy do domu.

*

Gwiazdy obserwowały ich, kiedy wracali. Gdy dotarli na miejsce, nie było jeszcze szczególnie późno, ale Harry był w pewnym sensie tak znużony, jak jeszcze nigdy wcześniej.
- Jak się czujesz? - zapytał miękko.
- Dobrze. Może trochę zmęczony. Masz coś przeciwko, żebym poszedł wziąć prysznic? - odparł Draco.
- Nie, oczywiście, że nie - potrząsnął głową. - Powiedz tylko, jeżeli będziesz czegoś potrzebował.
- Dam sobie radę - usłyszał jeszcze, jak Draco odpowiada, zanim zniknął w łazience.
Harry zdjął buty i położył się na łóżku. Z westchnieniem potarł oczy.
„Draco. Co mogę powiedzieć? Co mogę zrobić? Dlaczego doprowadziłem do takiej sytuacji?”
Był tak pochłonięty we własnych myślach, że nawet nie zauważył, kiedy zasnął.
Draco, gdy wyszedł z łazienki, znalazł go właśnie we śnie. Potrząsnął zawiniętą w ręcznik głową i ostrożnie podszedł bliżej, zdjął kochankowi okulary i położył je na pobliskim stoliku. Kiedy tylko odwrócił się z powrotem, zauważył, że Harry wbija w niego swoje zdumiewająco zielone oczy.
- Nie chciałem cię obudzić - przeprosił. Ale drugi mężczyzna nie wydawał się tego słyszeć.
- Czy między nami kiedykolwiek się ułoży?
Pytanie przez chwilę wisiało w powietrzu. Draco zamarł w bezruchu, szukając odpowiedzi, której jednak nie znalazł. Ale kiedy ponownie spojrzał na Harry'ego, zrozumiał, że ten wcale jej nie potrzebuje. Więc położył się obok, chowając twarz w krzywiźnie jego szyi, wdychając zapach skóry i pragnąc jej skosztować.
Jego palce łagodząco utorowały sobie drogę przez gęstwinę czarnych włosów, odpychając daleko wszelkie pytania i odpowiedzi, nadzieje i lęki. Harry odkrył, że kiedy ciało kochanka znajduje się tak blisko, nie jest w stanie spójnie myśleć. A gdy te doskonałe, blade wargi rozchyliły się, by spróbować wrażliwej skóry, umysł Harry'ego stopniał całkowicie.
„Co on robi? Co ja robię? Nie mogę...” - myślał gorączkowo, czując, jak jego ciało zaczyna reagować na każdy drobny gest kochanka.
- Draco... Przestań... Ja...
- Cicho - szepnął mu Malfoy do ucha, drażniąc je swoim oddechem. - Kochaj się ze mną...
Byli zbyt pochłonięci wzajemnymi doznaniami, aby zrozumieć prawdziwe znaczenie tych słów. Ręce Draco odpinały kolejne guziki koszuli partnera, pieszcząc wyłaniające się spod niej kawałki gładkiej skóry. I Harry nie był w stanie powstrzymać drżenia, pomimo usilnych prób opanowania własnego ciała.
- Pozwól mi - powiedział Draco, zanim zaatakował jeden z obnażonych sutków.
Więc Harry pozwolił, jęcząc z powodu dotyku i wyciągając ręce, aby sięgnąć tych platynowych kosmyków, łaskoczących jego skórę. Palce kochanka pieściły jego ciało domagając się reakcji, więc odpowiedział, wołając jego imię w niekończącej się modlitwie. Czuł, jak Draco rozpina mu spodnie, sięga pod materiał i zawija palce mocno wokół jego erekcji. Wygiął ciało w łuk, wystawiając je na rozkosz, jaką ofiarował mu kochanek.
W końcu jednak Malfoy zatrzymał się, dając im czas na pozbycie się ubrań. Harry objął go delikatnie i przytulił. Jego usta bezustannie pieściły wargi Draco, a ręce badały bladą skórę lekko i ostrożnie, tropiąc gojące się rany i wbijając sobie ich kształt boleśnie w pamięć.
Draco jęczał, gdy usta kochanka przesuwały się wzdłuż jego klatki piersiowej, brzucha, aż w końcu dotarły do penisa. Pocałunki Harry'ego były tak przyjemne i delikatne, że czuł, jak się topi pod ich wpływem. Jego mięśnie napinały się i rozluźniały na spotkanie każdego dotknięcia. W końcu te usta objęły jego męskość i Draco stracił resztki kontroli, jakie jeszcze posiadał.
Harry robił wszystko, co w jego mocy, aby dać drugiemu mężczyźnie jak najwięcej rozkoszy, poruszając językiem i wargami z wprawą i doświadczeniem, naciskając odpowiednie punkty na ciele, aby pasja stała się jak najintensywniejsza.
Podniecony do granic możliwości, Draco zaczął wreszcie wykrzykiwać jego imię, więc Harry zwolnił odrobinę, nie chcąc doprowadzić do przedwczesnego końca, przywodząc tym kochanka niemal do szaleństwa.
- Harry... Proszę... Muszę... Muszę cię poczuć... - szepnął wreszcie Draco, chwytając jego rękę, unosząc ją do ust, a potem całując i ssąc palce.
- Jesteś pewien? Ja... - zaczął, wpatrując się w bladą twarz, podczas gdy jego druga dłoń nieprzerwanie pieściła erekcję partnera.
- Proszę... Po prostu to zrób - odpowiedział Draco, z wielkim trudem łapiąc oddech.
Harry cofnął dłoń i dotknął palcami jego warg, zostawiając na nich wilgotny ślad. Ponownie wziął penisa kochanka do ust i zaczął pieścić jego wejście, powodując, że ciało pod nim wygina się, a głowa kochanka szarpie do tyłu.
- Harry... - syknął Draco, tracąc nad sobą zupełnie kontrolę, kiedy jeden palec znalazł się w jego wnętrzu. - Więcej... - Drugi palec podążył w ślady pierwszego, więc zamknął oczy i poddał się całkowicie doznaniom, jakich dostarczał mu kochanek.
Potter nie zaprzestawał pieszczot, dopóki nie poczuł, że Draco odprężył się całkowicie i odpowiada na jego starania zarówno mową ciała, jak i słowami:
- Teraz... Potrzebuję cię...
Harry delikatnie wyjął palce i wsunął się w to ciepło tak powoli, jak tylko potrafił. Na moment znieruchomiał, gdyż ciało pod nim ponownie się napięło, i niemal zatonął w tej gorącej ciasnocie. Ale w końcu kochanek poddał się przyjemności i poruszył nieznacznie, pozwalając zatopić się w sobie jeszcze bardziej. Harry czuł, jak ręce Draco oplatają jego plecy, głaszcząc je i sprawiając, że nie mógł zrobić nic, poza spełnieniem niemej prośby poprzez powolne, głębokie pchnięcia, które doprowadziły ich obu na skraj bez najmniejszych trudności.
- Draco... - szepnął głosem drżącym z podniecenia. Widział, jak kochanek otwiera szare oczy i patrzy na niego wzrokiem przepełnionym żądzą i pragnieniem. - Boże... Draco... - powtórzył, pochylając się i pochłaniając jego usta tak samo, jak ekstaza pochłonęła ich ciała, unosząc je w wirze namiętności, rozkoszy i emocji.

Kiedy leżeli już zaspokojeni Harry poczuł, jak obrócone ciało Draco kuli się blisko niego, z plecami przytulonymi do jego klatki piersiowej. Pocałował go miękko w szyję i pogładził dłońmi blade, szczupłe ramiona.
- Wszystko w porządku? - zapytał cicho, robiąc cokolwiek, aby ukryć strach i ciekawość.
- Mmm... tak... - odpowiedział Malfoy leniwie, głosem lekko stłumionym przez poduszkę.
Nie starali się na siebie patrzeć, jednakowo zmęczeni i senni. Ale bezwiednie obaj przez jakiś czas w milczeniu przypominali sobie wydarzenia, jakie miały miejsce, kiedy byli razem, myśląc o tym, co czuli i czego się teraz po sobie spodziewali.
Być może, ale tylko być może, gdyby byli w stanie w tym momencie wyrazić swoje obawy i pragnienia na głos, odkryliby, że łączy ich więcej niż początkowo sądzili. Ale sypialnia pozostała cicha, podczas gdy gwiazdy na zewnątrz z dezaprobatą obserwowały, jak tracą jedną z ostatnich szans na naprawienie wszystkiego.
Tak więc Harry i Draco, jednakowo znużeni i rozdarci, odpłynęli w identyczny, pozbawiony marzeń sen, próbując nie myśleć o przepaści, jaka ich dzieli pomimo fizycznej bliskości.
Próbując nie myśleć o dniu, który właśnie minął i zbliżył ich do końca, długo oczekiwanego, ale przepełnionego nieokreślonym lękiem.


* W tobie widzę brud
W tobie liczę gwiazdy
W tobie czuję się atrakcyjny
W tobie smakuję Boga
W tobie czuję się taki głodny
W tobie rozbijam samochody
Nie możemy nigdy się rozdzielić
(tłumaczenie - Tobjazz)


ROZDZIAŁ XIX: DZIŚ W NOCY


time is never time at all
you can never ever leave
without leaving a piece of youth
and our lives are forever changed
we will never be the same
the more you change the less you feel
believe, believe in me, believe... believe
that life can change, that you're not stuck in vain
we're not the same, we're different tonight
tonight... tonight, so bright
tonight... tonight*
"Tonight, Tonight", Smashing Pumpkins


Wchodzili razem do mieszkania po raz ostatni, ale tylko Draco o tym wiedział. Kiedy Potter włączył światło, przez jego ciało przebiegł dreszcz.
- Coś się stało? - zapytał Harry zmartwionym głosem, widząc zmarszczone brwi kochanka.
Malfoy potrząsnął głową.
- Nie, nic takiego - zaprzeczył, ale Potter najwyraźniej mu nie uwierzył.
- Wiesz... że możesz mi powiedzieć. Jeżeli tylko chcesz... - zachęcił niepewnie.
Draco uśmiechnął się czule, widząc niezdecydowanie Harry'ego. Od dnia, kiedy pobił go prawie na śmierć, był niespokojny i przestraszony, a każdy ruch wykonywał po dłuższym zastanowieniu. To napełniało Draco smutkiem i współczuciem. Ale nie miał czasu, aby analizować swoje emocje. W zasadzie nie miał czasu na nic. Gorzki grymas wykrzywił jego usta.
- Co byś chciał usłyszeć, Harry? Że cię nienawidzę? - Słysząc te słowa, Potter wzdrygnął się i odwrócił wzrok. Draco westchnął. - Spójrz na mnie - powiedział i Harry niepewnie wykonał polecenie. - Nie jestem na ciebie zły za to, co zrobiłeś. Nie winię cię i nie chcę, żebyś sam bez końca pogrążał się w wyrzutach sumienia. To bezcelowe, nie sądzisz? - Potter zamrugał, jak gdyby ktoś właśnie uderzył go w twarz. - Chodź tu. Chcę mieć dobre wspomnienia z tej nocy - dodał Draco łagodnie.
Potter posłuchał, nawet się nie zastanawiając, co tak naprawdę znaczą słowa kochanka.

*

and you know you're never sure
but you're sure you could be right
if you held yourself up to the light
and the embers never fade in your city by the lake
the place where you were born
believe, believe in me, believe... believe
in the resolute urgency of now
and if you believe there's not a chance tonight
tonight... tonight, so bright
tonight... tonight

*

„Malfoy... co ty ze mną robisz?”
Harry przymknął z zaskoczenia oczy, nie mając pojęcia, dlaczego akurat to zdanie nagle pojawiło się w jego umyśle.
„Ja nie... proszę, nie... nie przestawaj...”
„To moje słowa? Nie pamiętam, abym kiedykolwiek powiedział coś takiego” - zastanawiał się, kiedy Draco, ten prawdziwy, przerwał jego marzenia.
- Coś się stało?
„Coś się stało, Potter? Rozluźnij się” - powiedział głos tonem denerwująco rozbawionym.
Draco widział, jak mężczyzna ponownie zamrugał i zapatrzył się przed siebie.
- Harry? - zapytał zdezorientowany.
- Tak? - odpowiedział, wracając do rzeczywistości.
- Chcesz, żebym przestał? - zapytał Draco.
„Chcesz, żebym przestał, Potter?
„Nie, proszę, nie przestawaj” - usłyszał swoją odpowiedź.
- Nie, proszę, nie przestawaj - beznamiętnie powtórzył rozbrzmiewające mu w głowie słowa i pochylił się, żeby pocałować ofiarowane mu miękkie wargi.
Draco na moment zmarszczył brwi, uderzony przez nagłe uczucie déjà-vu, ale zaraz uśmiechnął się z zadowoleniem.
- To dobrze - powiedział i zaczął rozpinać koszulę kochanka. Zsunął mu ją z ramion i wychylił się, by muskać ustami i drażnić wrażliwą skórę na szyi. Harry szarpnął głową do tyłu, oferując gardło tym głodnym wargom. Jęknął, gdy zaatakowały go delikatne pocałunki i leciutkie ukąszenia. Otoczył ramionami smukły tors kochanka.
- Przerażasz mnie - szepnął nieświadomie.
Draco zamarł w bezruchu, kiedy wreszcie prawda do niego dotarła.
„Przerażasz mnie.”
„Chcesz, żebym przestał?”
„Malfoy, co ty ze mną robisz?”
„Chcesz, żebym przestał?”
Draco przypomniał sobie, jak spełnił te błagania i kochał się z Harrym po raz pierwszy w Hogwarcie, na ich pełnym zagubienia, siódmym roku.
„On... pamięta!” - pomyślał spanikowany, ale Potter objął go mocniej i zaczął odwzajemniać pieszczoty, jednocześnie pozbywając się jego koszuli.
- Kochaj się ze mną dziś w nocy - powiedział głosem odległym, jakby dopiero powrócił z pogrzebanej głęboko przeszłości.
- Harry... - Draco westchnął, czując, jak ręka kochanka wędruje w dół jego brzucha, a wargi zaciskają się na sutku.
- Proszę... - Potter nagle szepnął naprzeciw jego piersi. - Proszę, chcę cię poczuć w sobie. Proszę... - powtórzył jeszcze, zanim jego język nie wrócił do smakowania bladej skóry kochanka.
Draco jęczał, gubiąc się, ponieważ niemożliwym było teraz odróżnienie chwili obecnej od przeszłości, rzeczywistości od marzeń. Wplótł palce w czarne włosy i przechylił głowę Pottera tak, aby ich spojrzenia mogły się spotkać. Zobaczył zielone otchłanie wypełnione żądzą i pragnieniem. Uśmiechnął się i złapał dolną wargę Harry'ego między zęby, ssąc ją delikatnie przez chwilę, zanim jej nie uwolnił i nie zaatakował językiem ciepłego wnętrza. Zrobił to w ten sam sposób jak wtedy, kiedy byli w szkole. I został wynagrodzony miękkim jękiem. Przesunął ręką wzdłuż ciała kochanka, aż dotarł do twardego penisa i dotknął go przez materiał spodni.
- Jesteś pewien? - Pytając użył dokładnie tych samych słów jak kiedyś, nie przejmując się, że prowadzi niebezpieczną grę. Ich ostatnią grę.
„Jesteś pewien, Potter?”
Młody Gryfon skinął głową, a jego zielone oczy za szkłami okularów były tak duże, że Malfoy zdjął je i stanął naprzeciw nieskupionego, ale pełnego determinacji spojrzenia. Ślizgon uśmiechnął się z wyższością.
- Tak… - wysyczał Harry, czując pieszczotę smukłych palców.
- Sprawię, że tego nie pożałujesz - wyszeptał do ucha kochanka, rozpinając jego spodnie.
- Wiem, że nie będę - powiedział Harry cicho i półnagi, z zamkniętymi oczami, położył się na łóżku. Draco patrzył na niego przez chwilę, czując przeszywające jego serce żądło bólu.
„A jednak to zrobiłem. Sprawiłem, że żałujesz” - pomyślał gorzko, po czym położył się obok kochanka i zdjął mu okulary.
Harry wbił w niego nieskupione, przepełnione pragnieniem spojrzenie. Dokładnie jak wtedy. I tak samo, jak wtedy, pewne.
„Czy zdawałem sobie sprawę, że w tamtym momencie w tych oczach była także miłość? Wiedziałem, co zrobię i co stracę? - zastanowił się Draco, niezdolny oderwać wzroku od Harry'ego. Ale teraz nie chciał szukać odpowiedzi.
- Zamknij oczy - powiedział w zamian i uśmiechnął się miękko. Kochanek posłuchał, oddając się zupełnie w jego ręce, które rozebrały go i podniecały, dopóki nie był w stanie robić niczego innego niż błagać o więcej.
- Harry - szepnął Draco, głaszcząc jego erekcję z roztargnieniem. - Nie chcesz kochać się ze mną? - zapytał drażniąco.
Potter powstrzymał jęk.
- Nie… - powiedział z wielkim trudem, na co Draco zmarszczył brwi. - Chcę… żebyś ty kochał się ze mną - wyjaśnił i stęknął, kiedy dłonie kochanka odsunęły się od niego.
Nawet mimo niewyraźnego obrazu, jaki miał przed sobą, Harry mógł dostrzec wstrząśnięty wyraz twarzy Malfoya. Coś, co nie było częstym zjawiskiem.
- Chcesz… żebym to ja kochał się z tobą? - zapytał niepewnie.
Przytaknął i zamknął oczy.
Draco studiował jego pięknie zarumienioną twarz, niesamowite ciało i ukrytą w nim duszę. Wszystko, co kochał.
- Harry, nie chcę cię zranić…
Kochanek uśmiechnął się do niego, nawet nie podnosząc powiek.
- Nie zranisz mnie. Nie jesteś mną - powiedział głosem pełnym goryczy, a potem złapał dłoń Draco i uniósł ją do swoich ust.
„Być może teraz nie. Ale kiedyś na pewno to zrobiłem. A ty, Harry, prędzej czy później wszystko sobie przypomnisz. I co wtedy zrobisz? Równie chętnie mi siebie zaoferujesz?” - W tej chwili jednak kochanek całował jego palce z czcią i czułością, więc Draco odepchnął od siebie te myśli.
- I wiem, że nie sprawisz, iż kiedykolwiek będę tego żałował. Proszę, kochaj się ze mną - powiedział jeszcze Harry, a potem zaczął ssać smukłe palce.
To było jak porażenie prądem. Draco przesunął drugą rękę, żeby móc pieścić włosy, policzki i szyję partnera.
- Jesteś pewien? - zapytał po raz kolejny.

*

we'll crucify the insincere tonight
we'll make things right, we'll feel it all tonight
we'll find a way to offer up the night tonight
the indescribable moments of your life tonight
the impossible is possible tonight

*

Draco widział, jak ciało kochanka spina się całe pod wpływem wtargnięcia.
- Odpręż się - powiedział łagodnie i pochylił, aby polizać jego penisa.
Harry jęknął, czując zagłębiające się w nim palce. Zamknął oczy i westchnął.
- Och, Boże… Draco…
Malfoy uśmiechnął się z satysfakcją i nie przestając pieścić erekcji kochanka, wycofał palce. Kiedy w niego wchodził, Potter nie uniósł powiek. Jeden płynny ruch. Harry krzyknął i napiął mięśnie wokół penisa partnera.
- Cicho… Jeśli chcesz, mogę przestać…
- Nie… - wydyszał. - Wszystko w porządku. Ja… czuję, że w ten sposób jest… właściwie - powiedział miękko.
- Otwórz oczy.
Harry posłuchał i jego wzrok napotkał szare spojrzenie. Draco patrzył ze zmartwioną miną na zaczerwienioną twarz kochanka i jego zaciśnięte w cienką kreskę wargi. Przytłoczony widokiem pochylił się i dotknął tych nęcących ust, całując je, aż ciało pod nim nie odprężyło się i Harry nie zaczął jęczeć. Zaczął powoli poruszać się w jego wnętrzu, aż do momentu, gdy nawet myślenie o oddychaniu stało się zbyt trudne. W końcu jego starania doprowadziły do tego, że Potter zatracił się całkowicie.
- Draco… - szepnął. - Nie zostawiaj mnie. Nie zostawiaj mnie znowu. - Jego głos był niespójny, sam nawet go niemal nie słyszał, czuł tylko, że to, co powiedział, jest właściwe. Że już dawno powinien o to poprosić.
Malfoy zamknął oczy, pozwalając słowom otoczyć go, podobnie jak emocjom, które odczuwał już od tak długiego czasu. I modląc się, aby trwały zawsze.
- Harry… - powiedział cicho, dotykając skóry kochanka, drażniąc jego penisa i poruszając się w nim powoli i głęboko. Potter znowu jęknął i odrzucił głowę do tyłu, ofiarując siebie dokładnie tak samo, jak robił to, gdy był jeszcze Złotym Chłopcem w Hogwarcie.
„Nie przypominaj sobie. Nie teraz. Nigdy” - pomyślał Draco, jak opętany całując słoną skórę na szyi.
- Proszę… - Malfoy nagle zorientował się, że błaga, ale podniecenie stało się nie do wytrzymania, a każdy problem i każdy lęk zniknął w jego intensywności. Jedyne, co do niego docierało, to głos Harry'ego wykrzykującego jego imię. Więc poszedł w jego ślady, powtarzając jedno słowo w niekończącym się szepcie jak kołysankę, która porwała ich obu w oszałamiający spokój spełnienia.

- Proszę, obejmij mnie - wymruczał Harry, tuląc się do kochanka i kładąc mu głowę na piersi.
Malfoy wplótł palce w czarne włosy, głaszcząc je z roztargnieniem, kiedy obaj pogrążali się we śnie. Słyszał, jak oddech mężczyzny staje się spokojny i regularny.
- Boże, Draco… Kocham cię.
Na dźwięk tych słów rytm serca blondyna gwałtownie przyspieszył. Dokładnie to samo słyszał dawno temu.
- Harry? - odezwał się przestraszonym szeptem, czekając, aż historia się powtórzy.
Tym razem jednak nie usłyszał odpowiedzi. Jego kochanek nadal spał i Draco nie był w stanie zrobić niczego innego niż obserwować go we śnie przez całą noc, z sercem tak samo boleśnie bijącym w klatce piersiowej jak myśli i pytania wirujące w jego głowie.
Kiedy nadszedł świt, ciągle nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Pełen lęku wstał, ostrożnie, aby nie obudzić Harry'ego, ubrał się mechanicznie, znalazł kawałek papieru i napisał na nim kilka słów. Położył kartkę na stoliku, blisko okularów. Raz jeszcze spojrzał na swojego kochanka, swoją miłość, jak gdyby chciał napełnić oczy i serce widokiem jego zrelaksowanej sylwetki.
„Tak jest lepiej, dla nas obu” - przerwał mu wewnętrzny głos.
Westchnął i delikatnie dotknął włosów Harry'ego. W końcu wyrwał się z tego bolesnego niezdecydowania, opuścił pokój i zamknął za sobą drzwi wejściowe.
I odszedł. Być może na zawsze.


* Czas nigdy nie jest tylko czasem
Nigdy nie uda Ci się odejść bez opuszczenia części młodości
I nasze życia na zawsze zmienione
Nigdy nie będziemy tacy sami
Im więcej zmieniasz tym mniej czujesz
Uwierz, uwierz we mnie, uwierz
Życie może się zmienić, nie jesteś zatrzymany na próżno
Nie jesteśmy tacy sami, dziś wieczorem jesteśmy inni
Dziś wieczorem, tak jasno
Dziś wieczorem

I wiesz że nigdy nie jesteś pewny
Ale jesteś pewny że możesz mieć rację
Jeśli podniesiesz się do światła
Niedopałki nigdy nie zanikną w Twoim mieście nad jeziorem
Miejsce gdzie się urodziłeś
Uwierz, uwierz we mnie, uwierz
W ten stanowczy pośpiech
Jeśli wierzysz, to nie ma dzisiaj szans
Dziś wieczorem, tak jasno
Dziś wieczorem

Ukrzyżujemy dziś nieszczerego
Zrobimy to dobrze, poczujemy to wszystko dziś
Znajdziemy sposób by zaoferować tej nocy
Nieopisane momenty Twojego życia dziś wieczorem
Niemożliwe dziś staje się możliwe
(tłumaczenie - kkinguus)

ROZDZIAŁ XX: OSTATNIA SZANSA


Can't we give ourselves one more chance?
Why can't we give love that one more chance?
Why can't we give love give love give love?
Give love give love give love give love give love?
Cause love's such an old fashioned word
And love dares you to care
For people on the edge of the night
And love dares you to change our way
Of caring about ourselves*
"Under Pressure", Queen


Gdyby Harry choć w najmniejszym stopniu podejrzewał, co przyniesie mu kolejny poranek, na pewno nie obudziłby się z błogim uśmiechem na ustach, który nie chciał go opuścić, pomimo irytującego brzęczenia telefonu. Świadomość wróciła do niego w momencie, kiedy dźwięk ustał, więc westchnął i przeciągnął się leniwie.
- Draco? - zawołał cicho i wyciągnął rękę, przeszukując stronę łóżka, na której spodziewał się znaleźć kochanka. - Draco? - powtórzył, teraz już z niepokojem, kiedy jego palce nie napotkały na nic poza zimną pościelą.
Sekundę później był całkowicie przebudzony. Sięgnął po okulary i wsunął je na nos. Rozejrzał się wokół i głęboko zmarszczył brwi, kiedy uświadomił sobie panującą wszędzie ciszę, podkreślającą jeszcze brak odpowiedzi na jego pytanie.
W końcu wstał z łóżka i zajrzał do łazienki.
- Draco, jesteś tu?
Ponownie żadnej reakcji. Harry przełknął nerwowo ślinę i przeszukał wszystkie pomieszczenia, nawet balkon, ale nie zobaczył tam uspokajającej sylwetki Malfoya, opierającego się o balustradę i palącego papierosa.
Gdy wrócił do sypialni, był więcej niż zaniepokojony. Dalej trzymał się nadziei, że Draco po prostu wyszedł, nawet jeśli sam sobie nie mógł wytłumaczyć, dlaczego i po co kochanek miałby to zrobić. Po chwili, kiedy dostrzegł leżącą na stoliku kartkę papieru, i ta możliwość zanikła.
„Jak mogłem jej wcześniej nie zauważyć?” - zastanowił się, biorąc notatkę do ręki. Nawet jeśli zauważył drżenie swojej dłoni, nie zastanawiał się, dlaczego tak się dzieje. Przez chwilę trzymał złożoną kartkę i patrzył na nią, ale tak naprawdę jej nie widział. W końcu jednak westchnął i przeczytał:

Harry, nasza umowa dobiegła końca.
Draco
P.S. Nie szukaj mnie. Nie pisz do mnie. Nawet nie myśl o mnie.

W momencie, kiedy treść słów do niego dotarła, jego ciało zamarło w bezruchu. Dla kogoś patrzącego z boku, mógłby się wydawać doskonałą, marmurową kopią samego siebie. Posągiem, trzymającym w lewej ręce kawałek papieru, z oczami niezdolnymi widzieć czegokolwiek.
„Umowa się skończyła. Wczoraj. Skończyła się wczoraj wieczorem. Zupełnie o tym zapomniałem” - przebiegła mu przez głowę refleksyjna myśl. - „Draco miał odejść już wczoraj. Zapomniałem. Och, więc…” - zastanawiał się, a w tym czasie jego palce, ciężkie jak kamienie, straciły kontrolę i notatka bezgłośnie upadła na podłogę. W końcu do niego dotarło, że Malfoya już tu nie ma. I wreszcie był w stanie pojąć znaczenie tych dwóch słów. - „Draco. Odszedł.”
Harry dokładnie wsłuchał się w dźwięk każdego z rozbrzmiewających mu w głowie słów. Wydawały się takie bezosobowe. Tak przerażająco puste.
Zadrżał. Jego ciało zaczęło wykazywać nieświadome oznaki życia. Teraz nie mógł przestać się trząść. Nie mógł przestać myśleć o Draco.
O Draco, który odszedł.
Odkrył, że nie jest zdolny do zrobienia czegokolwiek poza bezmyślnym gapieniem się w szyderczo niewinnie wyglądający kawałek papieru, który leżał u jego stóp.
- Dopiero nauczyłem się kochać cię znowu - szepnął, roztrzaskując nienaturalną ciszę, a wtedy pojedyncza łza zaczęła spływać po jego policzku, zostawiając po sobie wilgotny ślad.
I kiedy cisza zapanowała ponownie, zaczął się zastanawiać, dlaczego wybrał akurat takie, ostatnie słowo.
„Znowu?”
„Znowu” - szepnęło coś w jego głowie, a potem wszystko spowiła ciemność.

*

W klasach Hogwartu, późnym, listopadowym wieczorem było niesamowicie zimno.
Harry, opatulony w dodającą otuchy pelerynę niewidkę, zadrżał i rozłożył Mapę Huncwotów. Po krótkiej, uważnej obserwacji, skupił wzrok na swoim celu. Zaśmiał się gorzko, zapisując w pamięci kierunek. Schował pergamin i w milczeniu kontynuował drogę w stronę nieznanego mu pomieszczenia w ślizgońskich lochach.
Gdy dotarł na miejsce, zza grubych, drewnianych drzwi dobiegł go znajomy akcent.
- Jeżeli to jest to, czego ode mnie oczekujesz, ojcze, cóż mogę powiedzieć? - Harry usłyszał spokojny, zrezygnowany ton głosu swojego największego wroga.
- Nic, Draco. Niczego nie musisz mówić. Chcę tylko, żebyś zrobił to, co musisz. Tutaj nie ma miejsca na dyskusję. - Tym razem rozpoznał głos Lucjusza Malfoya.
A potem zapadła cisza.

Przez jakiś czas czekał pod drzwiami, starając się wymyślić pretekst, dla którego mógłby stanąć twarzą w twarz ze Ślizgonem. Niestety, nie znalazł żadnego dobrego powodu.
Od początku siódmej klasy wiedział, że ten rok przyniesie wiele zmian. Już w czasie wakacji jego blizna sygnalizowała, że Voldemort niedługo przerwie ten dziwaczny spokój, jaki panował od przeklętego, czwartego roku.
Kiedyś Ron wyjawił mu, że aby wygrać w szachy, każdy element musi znaleźć się na właściwym miejscu. „Najpierw przygotuj pole bitwy, a potem uderz” - powiedział przyjaciel.
Harry uznał, że metafora ta jest doskonała do określenia taktyki Voldemorta. Dumbledore nie utrzymywał swoich ruchów w sekrecie, więc Harry był pewien, że tak szybko, jak tylko wróg będzie gotowy, coś się wydarzy.
Ale czy on sam także był gotowy?
Potter zastanawiał się nad tym codziennie po przebudzeniu, przyciskając dłonie do rozpalonej od wizji nieprawdopodobnych posunięć Voldemorta blizny.
Dlatego, siadając pomiędzy Ronem i Hermioną w ekspresie hogwardzkim, pozwolił spojrzeniu błądzić po krajobrazie za oknem, rozmyślając o elementach, polu bitwy i sposobie na zwycięstwo, ponieważ przegrana dla niego nawet nie wchodziła w grę.
I kiedy jego wzrok ponownie skupił się na wnętrzu przedziału, kątem oka zauważył na korytarzu błysk platynowych włosów. Kiedy się odezwał, śmiertelnie poważnym tonem głosu, przestraszył swoich przyjaciół:
- Zastanawiam się, czy będę w stanie go zabić.
Gdy Ron i Hermiona otrząsnęli się już z szoku, rudzielec zapytał:
- Sam-Wiesz-Kogo?
Harry spojrzał na niego i zmarszczył brwi. W tym momencie Voldemort był ostatnią osobą, o której myślał.
- Nie, Malfoya - odparł, sprawiając, że przyjaciele wstrzymali oddech. - Każdy wie - kontynuował spokojnie - komu lojalna jest jego rodzina. Każdy wie, w czyje szeregi wstąpi, gdy tylko skończy się rok szkolny. A ja wiem, że gdzieś tam będę musiał stanąć z nim twarzą w twarz. Zastanawiałem się, czy jeśli będzie to konieczne, dam radę go zabić.
Ani Ron, ani Hermiona nie potrafili udzielić mu odpowiedzi. Ale Harry jej nie potrzebował, ponieważ głęboko w głębi serca wiedział, że nie byłby w stanie spojrzeć Malfoyowi prosto w jego przejrzyste oczy i wypowiedzieć owych dwóch słynnych słów:
Avada Kedavra.

Harry zadrżał ponownie, otrząsając się ze wspomnień. Za zamkniętymi drzwiami nadal panowała cisza. Na chwilę zamknął oczy, westchnął, a potem wyciągnął rękę, nacisnął klamkę i pchnął drzwi.
Draco siedział na fotelu przed kominkiem. Nie wydawało się, że usłyszał, iż ktoś wszedł do pokoju. Jego sylwetka była całkowicie nieruchoma, z łokciami wspartymi o kolana i twarzą ukrytą w dłoniach.
Harry zrobił krok do przodu, niepewny, jak ma dalej postąpić.
- Wolałbym teraz zostać sam - odezwał się nagle Malfoy, głosem brzmiącym dziwnie miękko. Harry wstrzymał oddech, na chwilę ulegając panice, gdy Ślizgon podniósł wreszcie bladą twarz. Ale gdy tylko zauważył jego zmarszczone ze zdziwienia brwi przypomniał sobie, że ciągle ma na sobie pelerynę.
I to był właśnie moment, gdy naprawdę podjął swoją decyzję.
Pozwolił, aby okrycie zsunęło mu się z ramion, odkrywając jego sylwetkę i narażając się na lodowate spojrzenie swojej Nemezis.
- Potter - Malfoy warknął, jak gdyby to nazwisko było przekleństwem. - Co ty tutaj, do cholery, robisz?
Harry nie odpowiedział, ale nie odrywał od bladego chłopca niepewnego wzroku. Draco za to wstał, splótł ręce na piersi i wbił w Gryfona wyzywające spojrzenie. Czekał na odpowiedź.
- Ja… - zaczął Potter, starając się ze wszystkich sił nadać głosowi pewny ton. „Dlaczego nagle tak trudno mi stawić czoła Malfoyowi?” - zastanowił się. - Chciałem porozmawiać.
Ślizgon wygiął brew w łuk.
- Więc mów - westchnął w końcu. Harry patrzył, jak ze zmarszczonymi brwiami ponownie siada w fotelu. - Wiem, co myślisz. I sądzę, że moim obowiązkiem jest przypomnieć ci, iż w każdej chwili mogę posłać cię do diabła. Teraz możesz kontynuować. - Draco uśmiechnął się z wyższością i wykonał gest w stronę krzesła, po czym jeszcze raz potarł dłonią czoło i westchnął.
Potter przyciągnął fotel bliżej Malfoya i usiadł naprzeciwko niego. Przez kilka chwil obserwował swojego wroga. Ślizgon był bledszy niż zwykle, miał ciemne kręgi pod oczami i zmęczony wyraz twarzy. Harry odezwał się, zanim zdążył pomyśleć co robi.
- Czym się martwisz?
Przez ciało Malfoya przebiegł dreszcz.
- Na Merlina, Potter... - Ślizgon szybko odzyskał pewność siebie. - Co ci pozwala myśleć, że gdybym rzeczywiście czymś się martwił, zwierzyłbym się właśnie tobie? - zapytał z uśmieszkiem.
Harry otrząsnął się z odrętwienia.
- Nie wiem. Pewnie dlatego, że gdybym ja był na twoim miejscu, szukałbym pomocy.
- A od kiedy ja zachowuję się tak jak ty, Potter? Czyżby to była niezbyt subtelna rada, abym podążał w ślady Złotego Chłopca? - kontynuował, a uśmiech na jego twarzy poszerzał się coraz bardziej.
- Dobra - warknął Harry z gniewem. - Usłyszałem, co mówił twój ojciec - wymamrotał pod nosem z nadzieją, że Malfoy mu uwierzy. Wytrzymał wyzywające, nieufne spojrzenie swojego wroga i ze zdumieniem spostrzegł, że jego blada twarz marszczy się, ukazując dobrze dotąd skrywaną samotność i udrękę.
- Powinienem kazać ci się odpierdolić - stwierdził Draco ponuro, zanim nie zapadł się z powrotem w fotelu i nie zasłonił oczu dłońmi.
- Ale nie kazałeś. Dlaczego?
Malfoy nie odpowiedział. Prawdopodobnie dlatego, że był zbyt zajęty zastanawianiem się, dlaczego nie przeklął Harry'ego, jak tylko ten się przed nim pojawił. Ślizgon wzruszył lekceważąco ramionami.
- A co z tobą, Potter? - zapytał, patrząc w głąb zielonych oczu. - Zauważyłem, że obserwujesz mnie od początku roku szkolnego. Nie walczysz ze mną jak kiedyś. Często za mną łazisz. Masz jakiś problem, Potter? Jest coś, co chciałbyś mi wyznać? - Uśmiechnął się złośliwie.
Harry zamrugał, zdumiony swoim brakiem spostrzegawczości. Ani przez moment nie przyszło mu do głowy, że jego działania są aż tak oczywiste.
- Ja… - zaczął. - Myślałem o tobie - powiedział i natychmiast tego pożałował. Jego słowa zabrzmiały w zupełnie niewłaściwy sposób.
Malfoy wpatrywał się w niego z dziwnym pół uśmieszkiem.
- Więc o to chodzi? Jestem obiektem twoich mokrych snów, Potter? Czuję się zaszczycony. Naprawdę - powiedział z fałszywą powagą.
Wbrew jego usilnym staraniom, słowa Ślizgona wprowadziły Harry'ego w stan niewytłumaczalnego zakłopotania i sprowadziły prawie nieświadomy, bezradny rumieniec. W zamyśleniu wbijał wzrok w ziemię, nie dostrzegając nawet, że Malfoy podszedł bliżej.
Cofnął się, kiedy zimna ręka dotknęła jego podbródka, zmuszając go do podniesienia wzroku. Draco patrzył na niego szarymi, czystymi jak woda oczami. A potem powoli pochylił się i Harry poczuł, jak jego ciepły oddech pieści mu policzek.
- Żartowałem, Potter - szepnął Malfoy rozbawionym tonem, uważnie obserwując reakcję Gryfona.
Harry westchnął, choć w danej chwili nie mógłby stwierdzić, czy z ulgi, czy z rozczarowania.
Chciał coś powiedzieć. Chciał odepchnąć swojego wroga. Chciał zrobić cokolwiek. Ale Draco był tak blisko. Tak cholernie realistyczny, uspokajający i na tym miejscu właściwy, z wargami tylko o kilka cali od policzka Harry'ego i ręką nadal parzącą dotykiem jego skórę.
Nie doczekawszy się odpowiedzi, Malfoy zmarszczył brwi. Zmarszczka jeszcze się pogłębiła, kiedy zauważył, że Gryfon wpatruje się w jego usta.
Z wahaniem przesunął po nich koniuszkiem języka, jednym szybkim, różowym mignięciem.
Wzrok Pottera nie stracił zdecydowania, a wręcz podążył za tym ruchem w czymś na kształt transu.
Malfoy był zdezorientowany. Oczywiście wcześniej żartował. Ale Harry widocznie nie miał zamiaru porzucać swojej gryfońskiej postawy.
- Potter?
- Mmm…
- Co…?
Jedno słowo mogło znaczyć wiele rzeczy. Ale Harry nie martwił się rozważaniem niekończących się możliwości. Po prostu usłyszał, jak jego głos odpowiada.
- Nie wiem.
To była prawda. Przyszedł tutaj z dokładnym planem. Miał przygotowaną przemowę. Wiedział, czego chce. I miał konkretne powody.
Ale teraz wszystko wydawało się takie odległe w porównaniu z tymi cienkimi, bladymi wargami. Usta Malfoya były w tym momencie jedynym problemem, jaki zaprzątał jego umysł.
„Czy są miękkie i jedwabiste? Czy zimne i twarde?”
W jakimkolwiek innym momencie, wstydziłby się takich myśli. Pewnie nawet nie przyszłyby mu do głowy.
Draco z kolei czuł się zaszokowany. Oczy Pottera były jak otwarta książka. I ta na czerwono zabarwiona skóra, która zdawała się parzyć koniuszki jego palców, upewniła go, że dobrze odczytał zielone spojrzenie.
Harry był zaskoczony.
Malfoy to wiedział. A nauczono go, aby korzystać ze słabości wroga. Nieważne, w jaki sposób.
Tak więc, zdając się na wrodzony, ślizgoński instynkt, pochylił się i zaatakował. Choć gdy z ostrożną lekkością dotknął ust Gryfona, żaden postronny obserwator nie nazwałby tego w ten sposób.
Draco wydawał się prawie przestraszony możliwością zniszczenia Pottera. Ale Harry nie był Chłopcem, Który Przeżył bez powodu. Więc kiedy pierwszy szok związany z tym ciepłym i drażniącym kontaktem osłabł, zachował się jak prawdziwy, dzielny lew. Odważnie rozchylił wargi, prowokując tym Malfoya do zrobienia kolejnego kroku.
I Draco zrobił. Zatracił się w uzależniającym cieple wnętrza tych ust, badając je łapczywie, ale delikatnie.
Uspokajali się, że wszystko wróci do normy później.
Ale nie wiedzieli, że później już nie będą chcieli, aby wszystko wróciło do normy.

*

Harry zamrugał.
„Gdzie jestem?”
Zorientował się, że leży na podłodze.
„To jest mój pokój. Moja sypialnia. Śniłem. O mnie, Draco i…” - otworzył szeroko oczy, kiedy poczuł w głowie uderzenie silnego bólu - „… naszym siódmym roku” - pomyślał, ściskając dłońmi skronie, gdyż miał wrażenie, że jego mózg w każdej chwili może eksplodować. - „Ponieważ ja i Draco byliśmy razem. Byliśmy razem już wcześniej. Wszystko zaczęło się dlatego, bo chciałem namówić go na zmianę stron. Ale w końcu nie pragnąłem już niczego poza nim. Wtedy mu powiedziałem. Powiedziałem, że… Kurwa, powiedziałem mu, że go kocham. I…
Zanim Harry zdążył pogrążyć się w kolejnych bolesnych wspomnieniach, ponownie zadzwonił telefon. Ruszając się jak pod wodą, uniósł słuchawkę i przyłożył ją do ucha, ale nic nie powiedział. Przez chwilę wsłuchiwał się w ciszę, która końcu została przerwana przez drążący głos.
- Harry?
- Hermiona - westchnął, kiedy dobrze znany głos przyjaciółki wytrącił go z apatii. - Posłuchaj, teraz nie jest najodpowiedniejsza chwila…
- On odszedł, prawda? - zapytała szybko.
- Skąd… - spróbował coś powiedzieć, ale znowu mu przerwano.
- Skąd wiem? Nie teraz, Harry. Wszystko wyjaśnię ci później i będziesz mógł skopać mi tyłek za zniszczenie twojego życia. Ale teraz, na Merlina, posłuchaj uważnie, bo nie ma czasu. Jego samolot odlatuje za piętnaście minut, a nie można aportować się na teren lotniska. Pomyśl o jakimś miejscu jak najbliżej i biegnij za nim. To twoja ostatnia szansa, Harry. Proszę, pospiesz się!
Hermiona nie miała szansy dodania jeszcze czegokolwiek, ponieważ aparat telefoniczny został rzucony na podłogę, kiedy Harry się ubierał. Gdy sięgał po różdżkę, próbował zmusić swoje myśli do skupienia się na miejscu, do którego chciał się udać.
„Jeżeli wiesz, gdzie to jest…”
Harry przymknął oczy, gdy w jego głowie rozbrzmiał miękki głos Draco.
„Pole, gdzie oglądaliśmy odlatujące samoloty. Gdzie liczyliśmy gwiazdy.”
Kiedy unosił różdżkę, wbrew wszystkiemu uśmiechnął się czule, wyobrażając sobie otoczenie i przypominając zapach trawy.
A potem, skręcając dłoń w nadgarstku, znalazł się na łące.


* Czy nie możemy dać sobie jeszcze jednej szansy
Dlaczego nie możemy dać miłości tej jednej szansy
Dlaczego nie możemy dać miłości

Bo miłość to takie staroświeckie słowo
I miłość pozwala ci troszczyć się
O ludzi na skraju nocy
I miłość pozwala ci zmienić sposób w jaki
Traktujemy się nawzajem
(tłumaczenie - ladyfanka)


ROZDZIAŁ XXI: NIE ODCHODŹ


Cold and frosty morning there's not a lot to say
About the things caught in my mind
And as the day was dawning my plane flew away
With all the things caught in my mind

I don't wanna be there when you're...
Coming down
I don't wanna be there when you hit the ground
So don't go away, say what you say
Say that you'll stay
Forever and a day ... In the time of my life
Cos I need more time, yes I need more time
just to make things right*
"Don't Go Away", Oasis


Dla Draco, który nigdy wcześniej tu nie był, lotnisko okazało się niczym kalejdoskop ludzi, dźwięków i ruchu, chociaż w tej właśnie chwili nie dostrzegał zbyt wiele wokół siebie. Jego kłębiące się od wątpliwości myśli ciągle były przy Harrym.
Siedział i czekał na samolot, z nieobecnym spojrzeniem i umysłem odgrywającym ciągle od nowa bezsensownego, cichego menueta. Był zupełnie nieświadomy otaczającego go świata.
„Chciałem zostać, ale uznałem, że lepiej będzie odejść.”
„Kocham Harry'ego, ale go zostawiłem.”
„Pragnę, żeby on także mnie kochał, ale kiedy to zrobił, zraniłem go.”
„Harry twierdzi, że mnie kocha, ale zadał mi tyle bólu.”
„Zastanawiam się, czego on chce, choć nie wiem nawet, czego sam chcę.”
Draco zadawał sobie te same pytania, odkąd Harry przez sen wyszeptał owe trzy przeklęte słowa, które już wcześniej zadecydowały, jak potoczy się ich życie, a teraz miały zrobić to samo.
„Czego naprawdę chcę?” - zapytał sam siebie po raz kolejny. Ale zanim miał szansę choćby spróbować sformułować sensowną odpowiedź, z głośników rozległ się ascetyczny głos:
- Pasażerowie lotu WX-038 do Nowego Jorku proszeni są o zgłoszenie się przy wyjściu numer dziewiętnaście.
Draco przymknął powieki, uświadamiając sobie w końcu, że znajduje się na lotnisku, w prawej ręce ściska bilet i właśnie zapowiedziano odlot jego samolotu.
Nie pozbył się męczących go wątpliwości, ale w tym momencie nie miały one już żadnego znaczenia. Był zły i zmęczony. I musiał odejść.
Pospiesznie schował wszelkie dylematy na dnie zdezorientowanego umysłu, wstał i ruszył w kierunku wyjścia.

*

Gdy tylko Harry poczuł twardy grunt pod nogami, zaczął biec w szalonym tempie.
Biegł tak, jak gdyby jego życie od tego zależało.
I w zasadzie, w pewnym sensie, była to prawda. Musiał zdążyć, musiał zatrzymać Draco. Musiał powiedzieć mu to, co powinien powiedzieć już dawno temu.
Harry biegł, a każde uderzenie jego serca, każdy oddech i każda myśl istniały tylko dla Draco.
Na oślep pokonał drzwi wejściowe międzynarodowego terminalu odlotów, bezwiednie zakładając, że Malfoy będzie starał się uciec jak najdalej od źródła swojego bólu.
„Ponieważ przyniosłeś mu tylko ból, wiesz?”
Harry wiedział. Ale nadal biegł.
„Jakim prawem chcesz nękać go nadal swoją nieodwzajemnioną potrzebą bliskości?”
Miał zamiar odpowiedzieć sam sobie, ale właśnie znalazł się przed tablicą odlotów. Kiedy w pośpiechu analizował widok przed sobą, jego mięśnie domagały się odpoczynku, płuca paliły, a w głowie szumiało z braku tlenu.
I kiedy skupił się na symbolach lotów, wykazie godzin i miast docelowych, uderzyła go nagła myśl. Czyste, oszałamiające zrozumienie. Głęboko wewnątrz siebie pojął, że to, co robi, jest zdecydowanie i całkowicie samolubne.
„Biegnę za nim. Próbuję go zatrzymać. Próbuję go złapać. Chcę, żeby został. Bo jeśli odejdzie...” - myślał, a jego mokra od potu skóra niespodziewanie stała się lodowata. - Jeżeli naprawdę odejdzie....”
Harry potrząsnął głową, aby odegnać od siebie te myśli. Wiedział, że teraz lepiej się nad tym nie zastanawiać. Nie brał tego pod uwagę. Nie i już! I właśnie z tego powodu nie mógł nic poradzić i postanowił jednak być samolubnym do końca. Aż Draco zdecyduje się zostać. Albo każe mu się odpieprzyć.
Po prostu musiał zrobić wszystko, aby powstrzymać ten katastrofalny rozwój sytuacji i nie dopuścić, żeby nieprzewidziane wydarzenia decydowały o jego życiu.
„Nie tym razem. I na pewno nie bez walki” - obiecał sobie, kiedy jedna z pozycji na tablicy przykuła jego uwagę. Zamrugał i skupił się na niej.
Lot WX-038 do Nowego Jorku. Godzina odlotu: 12:45. Wyjście numer 19. Odprawa...
Zamarł na ułamek sekundy, zanim doczytał ostatnie słowo.
...w trakcie
Ale gdy tylko treść dotarła do jego mózgu, otrząsnął się z tego nienaturalnego bezruchu i ponownie zaczął biec.
Prosto do wyjścia numer dziewiętnaście. Prosto do Draco.

*

Czekając na odlot Malfoy ze wszystkich sił starał się, aby jego myśli stały się chłodne i przepełnione gniewem, skoro pozbycie się wspomnień o Harrym nie było możliwe. O dziwo, udało mu się. Jego mózg przetwarzał teraz fakty w sposób, w jaki robił to zawsze w Hogwarcie: sarkastycznie, analitycznie i logicznie.
„Harry sobie przypomni” - rozważał, kiedy napis z numerem wyjścia pojawił się przed jego oczami. - „Dlaczego próbuję się oszukiwać? Przypomni sobie i nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co wtedy ze mną zrobi.”
Westchnął, obserwując ludzi stojących za grubą szybą i czekających na swoją kolej przy odprawie.
„Czy właśnie tego naprawdę chcę? Pozwolić, aby mnie zniszczył, a potem błagać o uzdrowienie tylko po to, aby mógł to zrobić jeszcze raz? Jestem aż tak szalony? Czy tylko świadomy, że na nic innego nie ma dla mnie nadziei? - pomyślał z goryczą i zajął swoje miejsce w kolejce. Mimowolnie przyszło mu do głowy, że te wszystkie drzwi i bramki są dla mugoli oznaką bezpieczeństwa.
„Zarówno wyjazd, jak i pozostanie tutaj niczego nie zmienią. Równie dobrze mógłbym rzucić monetą...”
Draco ze znużeniem potrząsnął głową i rozejrzał się wokoło, ze zmieszaniem zauważając, że przyszła już jego kolej.
„Odejść lub zostać.”
„Odejść lub zostać.”
„Czy to naprawdę to samo?”
Nie wiedział.
Przekroczył bramkę i znalazł się po drugiej stronie szklanej ściany. I od razu zaczął się zastanawiać, czy postąpił właściwie. Odetchnął głęboko i starał się sam siebie przekonać, że nawet gdyby jego odejście było błędem, to przynajmniej coś w swoim życiu zmieni.
„Tylko dlaczego własne argumenty brzmią tak obco?”
Jednak tym razem nie starał się odpędzić niechcianych myśli. Już niewiele czasu dzieliło go od ostatecznego kroku. I nie istniało nic, co mogłoby w tym momencie zmienić jego zdanie. Nic, co mogłoby go zatrzymać.
Nic, poza własnym imieniem, wykrzykiwanym przez daleki jeszcze, ale dobrze mu znany głos.

*

Wiele razy w swoim życiu Harry był bliski utraty nadziei. Ale jeszcze nigdy nie czuł tak strasznej potrzeby, aby się jej trzymać za wszelką cenę, bo inaczej postrada zmysły.
Draco nie było nigdzie widać, a bramka numer dziewiętnaście majaczyła jako odległy, rozmazany punkt. Ale Harry biegł dalej, omijając ludzi i bagaże, rozglądając się wokół i szukając oznaczeń, które upewniały go, że kieruje się w odpowiednią stronę.
„Nie ma czasu” - myślał. - „Draco, zaczekaj!” - błagał w duchu.
I chyba ktoś na górze wysłuchał jego modlitw, ponieważ wreszcie znalazł odpowiednie wyjście.
Znalazł też Draco, czekającego na ostatnią przed odlotem kontrolę.
Czekającego za grubą, szklaną ścianą.

*

- Draco, zaczekaj! - zdołał krzyknąć, zanim się zorientował, że gardło ma zupełnie suche.
Nawet nie próbował przepchnąć się do wyjścia. Od razu podbiegł do szyby i zaczął uderzać w nią pięściami, zwracając tym na siebie uwagę gapiów. I Draco.
Malfoy usłyszał krzyk, a potem uderzenia w ścianę. Przez chwilę czuł pragnienie, aby zignorować wszystko tak, jak zignorował miłość Harry'ego na siódmym roku. I chyba właśnie z powodu tego wspomnienia, w końcu się odwrócił. Bo miał już dość wszystkiego. Bo miał dość siebie, swojej głupoty i tego, że jednak zakochał się w Harrym, przez co wszystko stało się takie trudne.
Westchnął i zbliżył się do szklanej ściany. Stanął naprzeciw niej. Naprzeciw mężczyzny, którego kochał, choć starał się nienawidzić.
I nagle naszło go uczucie, że stoi nie tylko przed Harrym. Że teraz może stawić czoła wszystkiemu. Niespodziewanie odeszły wszelkie uprzedzenia, lęki i wątpliwości. Był gotowy wysłuchać, co Harry chciał mu powiedzieć.
Był też gotowy na to, aby na podstawie tych słów zadecydować, co zrobi dalej.

*

Damn my situation and the games I have to play
With all the things caught in my mind
Damn my education I can't find the words to say
With all the things caught in my mind

*

Harry'emu zabrakło słów. Przemiana, jakiej był świadkiem, wprawiła go w oszołomienie.
Kiedy Draco się odwrócił, jego oczy okazały się zimne i twarde, przez co żołądek Harry'ego skręcił się z rozpaczy, czując, że po raz kolejny wszystko zostało ustalone bez pytania go o zdanie.
Ale wtedy srebrne spojrzenie zmiękło do czegoś w rodzaju oczekiwania.
Zrozumiał, że Draco czeka na jego decyzję. Zrozumiał, że jego marzenie właśnie miało się spełnić. W końcu, chociaż raz, tylko od niego zależało, jaką wybierze drogę.
„Więc dlaczego jest tak cholernie niepewny? Dlaczego poczucie bycia samolubnym gnojkiem powraca z taką intensywnością? Dlaczego czuje się tak przerażająco nie na miejscu? Dlaczego, do diabła, jest tak pewien, że Malfoy prawdopodobnie nie wie, co jest dla niego dobre i nadal zechce pozostać, wbrew wszystkiemu, co mu zrobił?
Potter miał świadomość, że tym razem będzie musiał walczyć, aby wszystko się dobrze ułożyło. Ale na coś takiego nie był gotowy.
Zawstydzony, odwrócił wzrok.
Dlatego nie zauważył smutku przebiegającego przez twarz Draco.

*

I don't wanna be there when you're...
Coming down
I don't wanna be there when you hit the ground
So don't go away, say what you say
Say that you'll stay
Forever and a day ... In the time of my life
Cos I need more time, yes I need more time
just to make things right

*

- Draco... - zaczął Harry.
“Proszę, nie odchodź. Proszę, wybacz mi. Proszę.”
Jego myśli wydawały się tak wyraziste, ale nie był w stanie wypowiedzieć ich na głos.
Potrząsnął głową i podniósł pełne desperacji spojrzenie. Ale to, co zobaczył, pogłębiło jeszcze jego rozpacz. Draco przyglądał mu się z rezygnacją.
- Proszę, ja... - Harry spróbował jeszcze raz, gorączkowo, bardziej czując, niż rozumiejąc, że sytuacja całkowicie wymyka mu się spod kontroli. Jak zwykle. „Nie. Nie tym razem. Nie, nie, nie.” - Proszę, zostań. Proszę - szepnął cicho. Zbyt cicho. Pełen paniki uzmysłowił sobie, że jego słowa nie są w stanie przeniknąć przez szkło.
Draco nadal wbijał w niego pełne ufności, szczere oczy.
Harry ponownie, ze zdenerwowaniem, uderzył w szkło.
- Nie odchodź - poprosił jeszcze raz, teraz głośniej, topiąc się niemalże w tym czystym spojrzeniu.

*

- Nie odchodź - usłyszał. Słowa były niewyraźne, ale ich sens mógł odczytać z ruchu warg Harry'ego.
Ale to już nie miało znaczenia. Ważne było, że Harry się zawahał. Gdyby powiedział cokolwiek. Gdyby się wściekał. Gdyby tylko jego wzrok nie był tak niepewny. Wtedy Draco nie zrobiłby tego, czego nie chciał.
Nie podniósłby dłoni do ust, nie pocałowałby palców. Nie dotknąłby nimi szkła. Nie potrząsnąłby głową w geście przygnębienia i nie wykrzywiłby warg z goryczą.
Nie odszedłby.

*

Me and you what's going on?
All we seem to know is how to show
The feelings that are wrong

*

Pierwsze, co przyszło Harry'emu do głowy to zdziwienie, jak bardzo ten arogancki chłopiec potrafił się zmienić. I jak wiele bólu było w jego oczach, kiedy rzucił mu ostatnie spojrzenie, zanim obrócił się i odszedł.
A potem zauważył mgiełkę na szkle, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą Draco trzymał dłoń. Jak szybko zanika. Tak szybko, jak bryła w jego gardle narasta i uniemożliwia oddychanie. Uniósł rękę i dotknął szyby dokładnie w miejscu, w którym zrobił to Draco.
Lekko, jak gdyby z roztargnieniem, musnął gładką powierzchnię.
- Kocham cię, Draco - powiedział cicho, głosem bliskim załamania.
Ale po drugiej stronie nie było nikogo, kto mógłby odczytać słowa z jego warg.
W końcu Harry uświadomił sobie, jak bardzo jest samotny.
Całkowicie, przerażająco samotny.


*W zimny i mroźny poranek
Nie ma zbyt wiele do powiedzenia
O rzeczach uwięzionych w moim umyśle
I kiedy nastanie świt mój samolot odleci
Wraz ze wszystkimi rzeczami uwięzionymi w moim umyśle
Nie chcę być tam, kiedy ty będziesz...
Spadał
Nie chcę być tam, kiedy uderzysz o ziemię

A więc nie odchodź, powiedz, co masz do powiedzenia
Powiedz, że zostaniesz
Na wieczność i o jeden dzień dłużej... w chwili mojego życia
Ponieważ potrzebuję więcej czasu, tak, potrzebuję więcej czasu
Aby wszystko naprawić

Pieprzyć moją sytuację i gry, w które muszę grać
Wraz ze wszystkimi rzeczami uwięzionymi w moim umyśle
Pieprzyć edukację, nie potrafię znaleźć słów do wypowiedzenia
Wraz ze wszystkimi rzeczami uwięzionymi w moim umyśle

Nie chcę być tam, kiedy ty będziesz...
Spadał
Nie chcę być tam, kiedy uderzysz o ziemię
A więc nie odchodź, powiedz, co masz do powiedzenia
Powiedz, że zostaniesz
Na wieczność i o jeden dzień dłużej... w chwili mojego życia
Ponieważ potrzebuję więcej czasu, tak, potrzebuję więcej czasu
Aby wszystko naprawić

Ja i ty, co się dzieje?
Jedynym, co wydaje nam się, że potrafimy jest ukazywanie
Uczuć, które są niewłaściwe
(tłumaczenie - Ariel i Gobuss)


INTERLUDIUM: TO, CO NAJCENNIEJSZE


There was a boy
A very strange enchanted boy
They say he wandered very far, very far
Over land and sea
A little shy and sad of eye
But very wise was he
And then one day
One magic day he passed my way
And while we spoke of many things
Fools and kings
This he said to me
"The greatest thing you'll ever learn
Is just to love and be loved in return"*
"Nature Boy", David Bowie & Massive Attack


Ron był zmartwiony. Bardzo zmartwiony. Sytuacja nie była typowa, ponieważ ostatni raz w ten sposób czuł się, gdy jeszcze żył Voldemort. Teraz, biorąc pod uwagę, że przedmiot jego niepokoju w pewnym sensie pozostał ten sam, wszystko wydawało się prawie żartem. Prawie. Ponieważ przez ostatnie dni nic, co dotyczyło Harry'ego, nie było zabawne.
Odkąd Malfoy odszedł, Harry nie był sobą. Oczywiście próbował zachowywać się tak, jak gdyby nic się nie zmieniło, ale Rona nie potrafił oszukać. Nie, skoro spędzili razem siedem lat, ucząc się w tych samych klasach, śpiąc w tym samym dormitorium, dzieląc te same lęki i wątpliwości. Absolutnie nie.
Ron mógłby powiedzieć, że Harry zanika. Jak zapomniany płomień, który powoli gaśnie, gotowy, aby zniknąć całkowicie, bez względu na to, jaką ilość alkoholu Złoty Chłopiec wypijał, spędzając bezsenne noce w klubach lub siedząc na kanapie w swoim mieszkaniu i gapiąc się bezmyślnie na ściany.
Weasley chętnie podzieliłby się swoimi podejrzeniami z Hermioną, ale ona i tak torturowała już sama siebie poczuciem winy za niezliczone pomyłki, jakie popełniła, więc nie chciał martwić jej jeszcze bardziej. Jedyne, co mu pozostało, to próbować łagodzić jakoś stres swojej dziewczyny i dbać, aby Harry nie zrobił nic, czego potem mógłby żałować. Czego wszyscy mogliby żałować.
Codziennie po południu aportował się do mieszkania Pottera i zmuszał go, aby coś zjadł, a potem siadał z nim na kanapie i prowadził jednostronną rozmowę o niczym. Po dwóch godzinach wychodził.
Jednak to był zaledwie początek. Jeżeli Harry zdecydował się pozostać w domu, Ron przeważnie siadał na schodkach przed drzwiami, a w tym czasie jego przyjaciel upijał się, dopóki nie stracił przytomności, albo płakał rozpaczliwie, aż nie usnął. Wtedy wchodził do środka, aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, oczywiście na ile mogło być w porządku, biorąc pod uwagę życie Harry'ego, i dopiero po tym wracał do siebie.
Gdy Potter decydował się opuścić mieszkanie, Ron szedł za nim, trzymał z daleka od kłopotów i pomagał wrócić do domu, kiedy przyjaciel nie był w stanie zrobić tego sam.
Dzisiaj Harry zamierzał wyjść. Weasley zmarszczył brwi w rosnącym zainteresowaniu, zapiął guziki płaszcza i podążył śladem Harry'ego.

Ron westchnął i zajął miejsce w zacisznym kącie pubu. Harry siedział przy barze, zaabsorbowany oglądaniem własnego odbicia, załamującego się na szkle rzędu butelek i wiszącego za nimi lustra. Sączył powoli tonik, wykrzywiając usta pod wpływem smaku, który tak doskonale komponował się z jego gorzkimi myślami.
- Pan Weasley? - usłyszał nagle. Zamrugał z zaskoczenia i podniósł wzrok, napotykając miękkie rysy twarzy młodego mężczyzny. Zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć, czy widział tego człowieka już wcześniej. - Nie pamiętasz mnie, prawda? - kontynuował nieznajomy z niewielkim uśmiechem, gdyż poprawnie odczytał zakłopotanie na twarzy rudzielca. - Jestem Mark. Mark Boyland. Spotkaliśmy się raz czy dwa, kiedy mieszkałem z Harrym - wyjaśnił.
Ron kiwnął powoli głową, a jego oczy nieświadomie powędrowały do ciągle samotnie siedzącego przy barze przyjaciela.
- Co się z nim stało?
- Proszę? - zapytał Ron podejrzliwie, zaskoczony bezpośredniością pytania.
- Co się z nim stało? - powtórzył Mark. - Nigdy wcześniej nie widziałem go w takim stanie. - Weasley zmarszczył brwi, zastanawiając się, czego ten człowiek mógł tak naprawdę chcieć. - Pewnie ciekawi cię, co mnie to obchodzi - Mark przerwał jego myśli.
- Skąd… - zaczął Ron, ale mężczyzna zignorował go.
- Mam tylko jedno pytanie. Powinienem się martwić? - zapytał łagodnie.
- Jeżeli dobrze pamiętam - zaczął Weasley, przechylając głowę na bok - Harry nie dał ci żadnego powodu, abyś darzył go przyjaznymi uczuciami. Powiedziałbym nawet, że wręcz przeciwnie - dokończył. Poczuł się nieznacznie rozczarowany, kiedy mężczyzna nie zareagował na zaczepkę.
- Cóż mogę powiedzieć? Nic na to nie poradzę. Jeśli chcesz, nazwij to trudnym do zwalczenia przyzwyczajeniem. Rozumiem twoją nieufność, zapewne powinienem pójść i zapytać go sam - skończył i wzruszył ramionami.
- Zapytać go?
- Co się z nim dzieje.
- To bardzo długa historia, która swoje korzenie ma w specjalnym talencie Harry'ego do czynienia siebie nieszczęśliwym - parsknął Ron.
Mark potrząsnął głową z uśmiechem.
- W takim razie powinienem usiąść.
- Jeśli chcesz - powiedział Weasley, wzruszając ramionami i biorąc kolejny łyk toniku. Mężczyzna czekał, wbijając w niego łagodne, brązowe spojrzenie. Uczciwe spojrzenie, które przekonało Rona. - Dobrze. W zasadzie chodzi o to, że Harry pozwolił mu odejść… - zaczął.

*

- Harry?
Potter przymknął oczy i westchnął, obracając powoli głowę, nie ufając swoim ruchom po trzech Martini na praktycznie pusty żołądek.
- Witaj, Mark - szepnął, rozpoznając patrzącego na niego z dziwnym błyskiem w oczach mężczyznę.
- Co tu robisz?
Harry parsknął i lekko potrząsnął głową.
- A jak ci się wydaje? - zapytał sarkastycznie.
- Mmm… tracisz czas? - odpowiedział mężczyzna niewinnie.
- Mam sporo czasu do tracenia - odciął się Potter i jednym łykiem opróżnił swój kieliszek.
- Nie sądzę - powiedział Mark łagodnie, ale stanowczo.
- Nie sądzisz? - warknął Harry i posłał mu lodowate spojrzenie, które, co przyjął z rozczarowaniem, w żaden sposób nie zakłóciło spokoju jego byłego chłopaka.
- Dokładnie. Nie sądzę. Ponieważ wcześniej usłyszałem pewną opowieść. Bardzo dziwną. I pomyślałem, że ty, jako uznany pisarz, mógłbyś dopowiedzieć mi jej zakończenie. Autor zawsze wie, jak kończą się jego historie.
- Dobrze, Mark, ale to nie jest moja historia - wymamrotał, czując, że drugi mężczyzna nie zamierza tak łatwo rezygnować.
- Skoro tak twierdzisz - zakpił Mark. - Ale mimo to mogę opowiedzieć ci jej zakończenie. Główny bohater, Harry Potter - zaczął, nie zwracając uwagi, że jego rozmówca wzdrygnął się - zaraz wyjdzie z tego pubu i pobiegnie do domu, żeby spakować kilka rzeczy, które będą mu potrzebne w ciągu najbliższych kilku dni. Potem uda się na lotnisko, żeby zdążyć na najbliższy lot do… - mężczyzna przez chwilę zdawał się rozważać swoje następne słowa - ...powiedzmy, do Nowego Jorku. Kiedy przybędzie na miejsce, nasz bohater zacznie szukać pewnej osoby. Rozpaczliwie i z desperacją. Ale w końcu ją znajdzie. Będzie z nią rozmawiał. Być może odkryje, że ta osoba czekała, aż się pojawi. Ja bym czekał, wiesz? - dodał miękko, a potem westchnął i zanim zaczął kontynuować, posłał Harry'emu nieczytelne spojrzenie. - Lub, być może, ta osoba każe naszemu bohaterowi iść do diabła. To też prawdopodobne. Każde wyjście jest możliwe. Ale tak czy inaczej, Harry Potter, którego znam, zrobiłby wszystko, co w jego mocy, aby dostać to, czego chce, jeżeli naprawdę tego pragnie. - Harry zmrużył oczy podrażnione przyćmionym światłem tego miejsca. Patrzył na uśmiechającego się teraz łagodnie Marka, jak gdyby widział go po raz pierwszy w życiu. - Ale dobrze, to tylko życzenia pokornego czytelnika - powiedział mężczyzna smutno. - Teraz wszystko zależy od wielkiego pisarza, który sam zdecyduje, jak napisać następny rozdział. Ostatni rozdział.
Harry jeszcze raz zmrużył oczy, czując, jak wypite Martini nagle wyparowuje z jego żołądka.
- Ja… Muszę iść… - szepnął, wstając.
- Tak, musisz. Powodzenia, Harry - dodał Mark miękko, więc Potter jeszcze na chwilę się zatrzymał.
- Zadzwonię do ciebie. Kiedy wrócę - powiedział szybko. - Kiedy wrócimy - poprawił się, wywołując tym uśmiech na twarzy mężczyzny.
- Wiem - odpowiedział Mark. - Mamy umowę, pamiętasz? - dodał.
Harry kiwnął głową na potwierdzenie i wyszedł.

*

- Gdzie, do diabła…
- Uspokój się, Ron - powiedział Mark spokojnie. - Mogę tak cię nazywać?
- Gdzie on jest? - powtórzył rudzielec gorączkowo, ignorując pytanie mężczyzny.
- Jest tam, gdzie powinien. I nie ma żadnego powodu, żebyś za nim biegł. Nie złapiesz go, ponieważ on ma teraz cel. I nikt nie może go zatrzymać - wyjaśnił Mark.
- Ty…?
- Tak.
- Mmm…
- Tak?
- Myślisz, że to zrobi? - zapytał Ron z niepokojem.
Mężczyzna przez chwilę rozważał pytanie, a potem posłał Weasleyowi psotny uśmiech.
- W końcu to Harry Potter, prawda?
Ron westchnął i potrząsnął głową.
- Harry Pieprzony Potter - zacytował ponuro i skończył swój tonik.
Obaj mężczyźni patrzyli na siebie przez chwilę, a potem wybuchnęli śmiechem.


* Był kiedyś chłopak
bardzo dziwny
oczarowany chłopak
powiedział, że rozmyśla
bardzo daleko, bardzo daleko
przez lądy i morza
trochę nieśmiały
ze smutkiem w oczach
ale bardzo mądry
i pewnego dnia, magicznego dnia
przeciął moją drogę
i wtedy mówił
o wielu rzeczach
głupcach i królach
powiedział do mnie
”Najwspanialszą rzeczą,
której się kiedykolwiek nauczysz
to kochać i być kochanym"
(tłumaczenie - ineziss)


EPILOG: POZWÓL MI CIĘ KOCHAĆ


Let me love you true, let me rescue you
Let me bring you to where two roads meet
Oh come back above
Where there is only love, only love*
"The Ground Beneath Her Feet", U2


Kiedy w powietrzu przebrzmiała ostatnia nuta, rozległy się oklaski. Wstał od pianina i lekko ukłonił się w stronę widowni jazzowego klubu, po czym zszedł ze sceny. Na zewnątrz czekała na niego noc. Kolejna zimna, samotna noc.
Nałożył płaszcz i wyszedł. Idąc wzdłuż oblodzonej ulicy chuchnął na palce, żeby je ogrzać, po czym wepchnął ręce do kieszeni. Gdy tylko jego skóra odzyskała wrażliwość, poczuł to. Coś miękkiego i jedwabistego. Jego prawa dłoń zamknęła się ostrożnie wokół nieznanego przedmiotu, zanim nie uniósł ręki i nie obejrzał jej zawartości pod przyćmionym światłem latarni.
Draco Malfoy zamarł ze wzrokiem wbitym w biało-różowy kwiat.
Minęła długa chwila, zanim w końcu był w stanie zareagować.
- Potter. - Jego głos rozbrzmiał ozięble i głośno na pustej ulicy. - Pokaż się. Wiem, że tu jesteś - dodał i odwrócił się.
Harry stał przed nim, starsza wersja chłopca, który ukryty pod peleryną niewidką włóczył się po korytarzach Hogwartu o najbardziej nieprawdopodobnych godzinach.
Wpatrywali się w siebie bez ruchu. Nie wiedzieli, co powiedzieć. Nie wiedzieli, co myśleć.
W końcu Harry zrobił krok do przodu.
- Nie - powiedział Malfoy łagodnie. Potter nie odrywał od niego badawczego spojrzenia, ale zatrzymał się. Draco zaczerpnął głęboko powietrza, starając się zapanować nad biciem swojego serca. Nad swoimi emocjami. - Czy kiedykolwiek przestaniesz chować się pod tą przeklętą peleryną? - zapytał ze znużeniem.
- Draco…
Malfoy zamknął oczy. Zdążył już zapomnieć, jak spokojnie i pewnie Harry potrafi wypowiadać jego imię. - Wszędzie cię szukałem…
- Jak zwykle dobry z ciebie szukający. Znalazłeś mnie, więc mów, czego chcesz, Potter? Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić? - zapytał, rozkładając ręce sarkastycznie w geście imitacji kogoś pokonanego.
- Tylko porozmawiać ze mną - powiedział Harry łagodnie.
- Ale rozmawiamy, prawda? - odparł z fałszywą niewinnością. - A może to tylko przenośnia? W takim przypadku mam nadzieję, że przyniosłeś ze sobą gotówkę. Nie mam zamiaru oddawać się za darmo - dodał, z przyjemnością obserwując wstrząśnięty wyraz twarzy Pottera. - Przynajmniej nie tym razem - dopowiedział ponurym głosem.
- Nie masz racji. Ja… - zaprzeczył Harry, podchodząc bliżej.
- Nie zbliżaj się do mnie - powiedział Draco, wyciągając różdżkę i kierując ją w stronę mężczyzny. Kawałek drewna, który znaczył tak wiele. Tak wiele smutnych, bolesnych, utraconych rzeczy. - Tym razem mówię „nie”, Potter - wyjaśnił spokojnie, głosem tylko odrobinę głośniejszym od szeptu. - Koniec z moją głupotą. Koniec z uczciwością. Koniec z przebaczaniem. Jeżeli zrobisz jeszcze krok, świat straci dobrego pisarza. - Harry przez chwilę rozważał ostrzeżenie, ale w końcu ruszył do przodu. - Potter, ostrzegam cię…
- Draco, proszę. Posłuchaj mnie przez moment. Poświęć mi tylko kilka minut. Potem, jeżeli każesz mi odejść, zrobię to i nigdy więcej nie wrócę - powiedział, zbliżając się powoli i spokojnie.
- Kilka minut? Czy jest coś, co możesz powiedzieć w kilka minut, a czego nie udało ci się zrobić przez dwa miesiące? - zapytał Draco ze złością, ciągle kierując w stronę Potter różdżkę.
- Mogę powiedzieć, że cię kocham - odparł Harry, jednocześnie delikatnie łapiąc nadgarstek Malfoya.
- Czy to jakiś dowcip, Potter? - zapytał Draco gorączkowym tonem.
- Nie, szczera prawda.
Bliskość Harry'ego była niebezpieczna. Draco czuł się rozdarty pomiędzy pragnieniem, aby przyciągnąć go bliżej, a potrzebą odepchnięcia daleko od siebie.
- Prawda? - powtórzył, uśmiechając się z wyższością. - Nie znasz prawdy, Harry. Gdybyś ją znał, nie byłoby cię tutaj. Gdybyś ją znał, nie wyznawałbyś mi głupich słów miłości. Prawdopodobnie stłukłbyś mnie na krwawą miazgę. Co najmniej - dodał i spróbował wyszarpnąć rękę.
Harry pozwolił mu na to natychmiast i obserwował, jak Malfoy cofa się kilka kroków.
- Zastanawiałem się, dlaczego to zrobiłeś. - Draco uznał, że najlepiej przemilczeć te słowa i oddalił się jeszcze trochę. - Dlaczego chciałeś, żebym zapomniał. - Choćby nie wiadomo, jak bardzo chciał, teraz nie mógł już udawać, że nie słyszy. Nie mógł ignorować myśli, że Harry wiedział i mimo to przyjechał go szukać. Odwrócił się i spojrzał na smutno uśmiechającego się Pottera. - W dniu, kiedy skończyła się nasza umowa i odszedłeś… Obudziłem się samotnie, znalazłem twoją wiadomość i… Och, do diabła, nie wiem, jak to się stało, ale sobie przypomniałem. Wszystko. Hogwart. Siódmy rok. Nas.
Malfoy potrząsnął głową i westchnął.
- Więc co teraz? Oczekujesz moich przeprosin? - zapytał cicho.
- Dlaczego to zrobiłeś, Draco? - zapytał Harry ponownie, ignorując wypowiedź blondyna.
- Dlaczego? Nie wiem, kurwa, dlaczego! - krzyknął Malfoy. - Przestraszyłem się. Ciebie. Twojej głupiej miłości do mnie. Tego, co mogłoby się wydarzyć, gdybym pozwolił ci mnie kochać. Czy to takie ważne dlaczego? Zrobiłem to i za to mnie znienawidziłeś. Nienawidzisz mnie! To wszystko.
- Masz rację. Wcale nie chcę wiedzieć dlaczego - opowiedział Harry miękko, tak, jakby mówił sam do siebie. - Ale poza tym się mylisz. Nie znienawidziłem cię. Wtedy, kiedy trzymałeś w rękach moją przyszłość i podjąłeś decyzję, co z nią zrobić… nie czułem nienawiści. Nie mógłbym, nawet gdybym chciał. A teraz… teraz już rozumiem - dodał, patrząc Malfoyowi prosto w oczy. - Rozumiem, że wszystko, co zrobiłeś, nie wynikało z egoistycznych pobudek. Zrobiłeś to dla mnie.
Draco poczuł w ustach niespodziewaną suchość. Zaczęło go ogarniać coś w rodzaju desperacji.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - odezwał się po chwili. - Czego chcesz teraz? Czego tak naprawdę chcesz ode mnie?
Żadnego niezdecydowania. Żadnego zastanawiania się dwa razy. Ponieważ Harry bardzo dobrze znał odpowiedź i nie miał zamiaru pozwolić szansie prześlizgnąć mu się przez palce. Nie tym razem.
- Ciebie. - Jego głos był zaledwie szeptem, ale Draco odczuł go jak uderzenie w policzek. Zacisnął pięści i przymknął oczy.
- Kurwa, Harry! Bądź poważny! - wykrzyknął drżącym, niebezpiecznie bliskim załamania głosem.
- Jestem poważny. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek był bardziej poważny niż teraz - odpowiedział, pocierając z roztargnieniem czoło. - Chcę ciebie. Bałagan w moim życiu trwa zdecydowanie zbyt długo. Po prostu pozwól mi spróbować - poprosił, patrząc wprost w szare oczy. - Nie obiecuję ci niczego. Nie obiecuję raju na ziemi. Nie obiecuję dozgonnej miłości, namiętności i wiecznego szczęścia. Nie mogę i nie chcę tego robić. Nigdy więcej nie mam zamiaru cię okłamywać, Draco. Ale chcę, żebyś wiedział, że będę się starał. Jeżeli tylko mi pozwolisz, postaram się tak bardzo, jak tylko jestem w stanie, aby nam się udało. - Malfoy patrzył na niego bez słowa. Bardzo chciał mieć siłę, żeby się sprzeciwić, odmówić, ale słowa Harry'ego sprawiały, iż jego pewność siebie się kruszyła. - Proszę, Draco - usłyszał w końcu. - Pozwól mi cię kochać.
Po tych słowach zapadła cisza. Pełna oczekiwania. I nadziei.

*

Kiedy zadzwonił telefon, Mark z westchnieniem podniósł się z łóżka. Budzik na stoliku nocnym wskazywał pół do trzeciej nad ranem. Po omacku podszedł do aparatu i podniósł słuchawkę.
- Słucham.
- Mark?
Mężczyzna zmrużył ze zdziwienia oczy.
- Harry? Wiesz, która jest godzina… Co się stało? - zapytał ze znużeniem.
Przez kilka chwil panowała cisza.
- Przykro mi, że cię obudziłem. Ale chciałem powiedzieć, że wracam. Wracamy. Obiecałem, że zadzwonię. Dobranoc. I dziękuję - dodał Harry miękko i rozłączył się.
Mark gapił się bezmyślnie na trzymaną w ręce słuchawkę, zanim znaczenie słów Pottera w końcu do niego dotarło.
- Dobranoc, Harry - szepnął i zanim zrozumiał, co robi, uśmiechnął się szeroko.

*

Potter odłożył telefon na szafkę przy łóżku i obrócił się. Draco spał obok, z ręką opuszczoną na poduszkę Harry'ego. Zanim zasnął, pieścił jego włosy.
Harry uśmiechnął się i delikatnie splótł swoje palce z palcami kochanka. Pozostał tak, obserwując sen drugiego mężczyzny przez czas, który wydawał się wiecznością.
Otaczała ich ciepła i spokojna noc.
Ostatnim życzeniem Harry'ego, zanim zamknął oczy, było, aby ta chwila nigdy się nie skończyła.


*Kochać ciebie chcę, uratować cię
Poprowadzić do przecięcia dróg
Na wierzch powróć więc,
Gdzie tylko miłość jest
(tłumaczenie - alksandraa)


KONIEC

---