Rozdział 17 część IV

Mecz


Powoli, w ludzkim tempie dotarliśmy na boisko. Targały mną różne emocje. Miłość, pożądanie, troska i... głód. Wbrew wielu obietnicom i przyrzeczeniom nie mogłem zaprzeczyć, że jej krew mnie przyciągała. Zbliżaliśmy się do mojej rodziny. W oddali widziałem Esme, Emmetta i Rosalie, rozmawiających o pakcie z wilkołakami. Z ich myśli wyczytałem, że byli bardzo ciekawi, czy Billy wygadał się Charliemu. Poczułem ulgę, gdy przypomniałem sobie, że nic podobnego się nie wydarzyło. Frustrowało mnie to, że psy znały naszą tajemnicę i byliśmy, w pewnym stopniu, od nich zależni.
Nieopodal Jasper i Alice przerzucali między sobą piłkę. Dziewczyna nadal martwiła się nieprzejrzystością swojej wizji, a Jasper dzielił obecnych na drużyny. Wszystko było jednak bardzo dziwne. Jakby umyślnie próbowali blokować mi dostęp do ich świadomości.
Ujrzawszy nas, Esme podniosła się i zaczęła iść w naszą stronę. Rosalie odeszła z dumnie podniesioną głową. "Po co ją tu przyprowadziłeś? To jest mecz w gronie rodziny" przekazała mi w myślach, nie patrząc w naszym kierunku. Emmett spojrzał na nią, zawahał się, ale w końcu zdecydował się przywitać z Bellą.
"Czy Black zdradził nasz sekret?" zapytała bezgłośnie Esme. Pokręciłem nieznacznie głową w geście zaprzeczenia. Matka natychmiast się rozpogodziła.
- Czy to ciebie słyszeliśmy przed chwilą, Edwardzie? - spytała już na głos.
- Myśleliśmy już, że to jakiś niedźwiedź się krztusi - dodał Emmett.
- Tak, to on - powiedziała Bella z nieśmiałym uśmiechem.
- Belli udało się mnie przypadkowo rozbawić - wyjaśniłem, wyrównując między nami rachunki.
Chwilę później podeszła do nas Alice. Była bardzo podekscytowana. Rozpamiętywała wizję jej i mojej ukochanej jako serdecznych przyjaciółek.
- Już czas - ogłosiła i chwilę potem zagrzmiało. Można było rozpoczynać grę.
- Aż ciarki przebiegają po plecach, prawda? - zapytał uprzejmie Emmett Bellę. Skinęła lekko głową. W jej zachowaniu było coś, co mnie zastanowiło. Zupełnie jakby się bała. Reagowała tak delikatnie, prawie nic nie mówiła. Nieśmiałość czy strach?
- Chodźmy. - Alice złapała go za rękę i pobiegli razem na boisko.
- Gotowa na mecz? - spytałem. Byłem niesamowicie podekscytowany, że mogę spędzać z nią czas, nawet grając w baseball. Chciałem dodać jej otuchy, chciałem, żeby poczuła się pewniej.
- Do dzieła, drużyno! - zawołała z większym entuzjazmem. Uśmiechnąłem się wesoło i pobiegłem za rodzeństwem.
Kochałem ten pęd z dwóch powodów. Po pierwsze, to było coś, co pomagało mi pozbyć się dręczących mnie wyrzutów sumienia. O tak, dręczyły mnie wyrzuty sumienia. Potworne. Wyrzucałem sobie, że jestem egoistą, potworem. Czułem do siebie wstręt, bo Bella, zadając się ze mną, ryzykowała życie. To było najgorsze. Nigdy w życiu nie bałem się śmierci, bólu, czy poniżenia. Bałem się cierpienia. Cierpienia psychicznego. A rozstanie z tą kruchą, delikatną dziewczyną do takich właśnie by należało. Myślałem tylko o sobie, chciałem ją tylko dla siebie. Darzyłem miłością. Jednak czy to mnie usprawiedliwiało?
Drugim powodem, dla którego uwielbiałem bieg, była możliwość uwolnienia się od napierających na mój umysł, cudzych myśli. Tylko wtedy potrafiłem się całkowicie wyłączyć, zapewnić bliskim prywatność. Upodobałem sobie to uczucie, choć kiedyś nie umiałem go nazwać. Teraz wiedziałem. To była cisza.
Z rozmyślań wyrwał mnie głos Alice.
- Zaczynamy - szepnęła do siebie i pobiegła na stanowisko miotacza. Stanąłem na swojej pozycji w odległym krańcu boiska.
Dochodziły do mnie jeszcze, przytłumione przez wiatr, strzępki rozmowy Esme z Bellą. Jednak nie chciałem podsłuchiwać. Była bezpieczna. To mi wystarczało.
Alice drażniła się z Emmettem, który, już wyraźnie zniecierpliwiony, czekał na piłkę z kijem w ręku. Nagle dziewczyna zdecydowała się rzucić. Wyłapałem to w jej myślach, ułamek sekundy wcześniej, ale to wystarczyłoby mi do uzyskania przewagi, gdybym odbijał.
Ale Emmettowi nie mógł pomóc żaden dar. Refleks tym bardziej odmówił mu pomocy. Piłkę złapał Jasper i natychmiast odrzucił do Alice.
"No dałaby mu fory" pomyślał i zerknął z uśmiechem w moją stronę. Zaraz potem jego dalsze myśli zagłuszyła melodia, którą nucił. Zaczynało mnie to drażnić.
Alice nie wstrzymywała już gry, tylko szybko i mocno rzuciła piłeczką do ostatniej bazy.
Tym razem Emmett ją odbił, a ja pędem ruszyłem w stronę, w którą poleciała. Widziałem ją wyraźnie, leżącą między drzewami. Zerknąłem przelotnie na Bellę i pobiegłem. Nie chciałem jej zostawiać samej, choćby na chwilkę. Wiedziałem, że mój lęk był irracjonalny, została przy niej cała moja rodzina, ale czułem się nieswojo. Alice najwidoczniej też.
"Dzieje się coś niedobrego" przekazała mi telepatycznie. Zamarłem w oczekiwaniu na wgląd w jej wizję, ale nic mi nie pokazała. "To tylko przeczucie". Nie uspokoiłem się. Alice miała genialną intuicję. "Nie przejmuj się" dodała jeszcze i zajęła się grą. Na odnalezienie piłki potrzebowałem niewiele czasu, po chwili byłem znów na polanie. Zauważyłem, że Alice i Carlisle wymieniają znaczące spojrzenia. To z pewnością nie było normalne.
- Złapana! - obwieściła Esme. Uśmiechnąłem się do mojej drużyny i wypędziłem lęk z mojego zatwardziałego serca. Jasper poczułby każdą, nawet niewielką zmianę w moim nastroju.
Z udawanym entuzjazmem wróciłem do gry. Nie byłem nią tak zaabsorbowany, co zwykle. Zamyślony, biegnąc za piłką, nie zauważyłem zbliżającego się Carlisle'a. Wpadłem na niego z impetem, co mnie trochę rozbawiło. Postanowiłem zignorować przeczucia. Mieliśmy Alice. Gdyby coś się miało stać, wiedziałbym o tym pierwszy.
Kiedy po raz trzeci złapałem piłkę, zarządzono przerwę.
Podszedłem do Belli.
- I jak ci się podoba? - spytałem.
- Jedno wiem na pewno. Już nigdy nie będę w stanie obejrzeć w całości zwykłego meczu ligowego. Umarłabym z nudów. - Chyba zapomniała, że widziałem jej lekcję w-f.
- Akurat uwierzę, że cię wcześniej ekscytowały.
- Muszę jednak przyznać, że jestem odrobinę rozczarowana - powiedziała. Zdziwiłem się. Co miała na myśli? Musiałem grzecznie czekać, aż zechce mi powiedzieć. Nie mogłem się przyzwyczaić.
- Co cię rozczarowało?
- Cóż, miło by było się dowiedzieć, że istnieje, choć jedna dzie­dzina, w której nie jesteś najlepszy na świecie. - Znów zalała mnie fala ciepła. Cieszyłem się jej każdym gestem, każdym słowem.
- Czas na mnie - rzuciłem tylko i wróciłem do gry. Stanąłem na pozycji odbijającego.
"No nie..." usłyszałem niemą skargę Emmetta i uśmiechnąłem się do siebie.
I faktycznie, zdobyliśmy punkt. Po kilku minutach dalszej gry, Alice głośno krzyknęła. Chwilę później zobaczyłem jej wizje. Trójka wampirów. Nomadzi. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Mieli czerwone oczy, teraz widziałem to dokładnie. Szli w naszym kierunku. Zamarłem.
- Alice? - zapytała przerażona Esme.
- A myślałam... Jak mogłam... Nie, nie byłam w stanie… - jąkała spanikowana. Podbiegliśmy do niej.
- O co chodzi, Alice? - spytał Cariisle.
- Przemieszczają się znacznie szybciej, niż myślałam - wyszeptała. - Teraz wiem, że źle to sobie obliczyłam.
- Co się jeszcze zmieniło? - Wszystko zrozumiałem. To dlatego ukrywali przed mną swoje myśli. Alice miała już wcześniej podobną wizję. Poczułem niewyobrażalny gniew. Jak mogli coś takiego przede mną zataić? Gdybym wiedział o zagrożeniu, nigdy w życiu nie przyprowadziłbym Belli.
- Usłyszeli, że gramy, i zmienili kurs - wyznała, nie patrząc na mnie.
"Wybacz, Edward" dodała telepatycznie. "Nie gniewaj się". Ale ja już nie byłem zły. Byłem przerażony. Zastanawiałem się, ile razy można popełnić błąd. Narazie myliłem się w wielu sprawach, ale bez konsekwencji. Czy teraz właśnie przyszedł czas na otrzymanie kary? Czy karą miałaby być strata ukochanej? Czy odtąd miałem jak ślepiec, błąkać się po świecie, nieudolnie szukając wybranki, jak przed poznaniem Belli? Zdałem sobie sprawę, że to niemożliwe. Nic już nie byłoby takie jak wcześniej. Miłość do tej kruchej, ludzkiej dziewczyny tak mnie oślepiła, że miałem zostać ociemniały już na zawsze. Nie godziłem się z tym, choć taka była cena skradzionych dni normalnego życia.
Wszyscy spojrzeli na Bellę. Prawie każdy się o nią bał. W ciągu jednego dnia wszyscy się do niej przywiązali. Wszyscy, z wyjątkiem Rosalie. "Znów stwarza problemy. A nie mówiłam?" usłyszałem i rzuciłem jej wściekłe spojrzenie.
- Ile mamy czasu? - spytał mnie Carlisle.
Byli niedaleko i najwyraźniej im się spieszyło.
- Mniej niż pięć minut. - Twarz wykrzywił mi grymas strachu, który próbowałem maskować przed Bellą. - Biegną. Nie mogą się doczekać. Chcą się włączyć do gry.
- Wyrobisz się? - zapytał ponownie.
- Nie, nie z obciążeniem - powiedziałem. - Poza tym, ostatnia rzecz, której nam trzeba, to to, żeby coś wywęszyli i po­stanowili zapolować.
- Ilu ich jest? - spytał Emmett Alice.
- Troje - odpowiedziała, nadal męczona wyrzutami sumienia.
- Troje! - krzyknął. - To niech sobie przychodzą. "Już ja im pokażę" dodał w myślach.
Carlisle popadł w zadumę. Rozważał wszystkie za i przeciw. Po chwili się odezwał.
- Po prostu grajmy dalej. Alice mówiła, że są tylko nas ciekawi.
"Są głodni?" usłyszałem w głowie pytanie Esme. Tego obawiałem się najbardziej. Musiałem skłamać. Pokręciłem przecząco głową, choć przed oczami stanęły mi ich szkarłatne tęczówki.
- Zastąp mnie, dobrze? - zwróciłem się do niej. - Niech ja teraz trochę posędziuję.
- Rozpuść włosy - rozkazałem Belli, nie patrząc w jej stronę. Nie chciałem, żeby zobaczyła mój strach.
- Obcy są coraz bliżej - powiedziała spokojnie. Podziwiałem ją za to. Każdy normalny człowiek wpadłby w panikę na wieść, że stanie oko w oko z trzema obcymi wampirami.
- Tak, więc bardzo cię proszę, stój spokojnie, nie odzywaj się, nie hałasuj i trzymaj się blisko mnie. - Zacząłem nerwowo przerzucać kosmyki jej włosów. Innym razem czułbym niesamowitą radość, ale teraz to było to tylko przerażenie . Przy tej ludzkiej dziewczynie po raz pierwszy poczułem, jak to jest naprawdę się bać.
- To nic nie da - zawołała Alice. - Czułam ją nawet z drugie­go końca boiska.
- Wiem - rzuciłem lekko spanikowanym tonem. Nie umiałem dostatecznie ukrywać uczuć, kłębiących się we mnie. Moje życie przypominało teraz wielką wagę. Na jednej szali miłość, sens istnienia, moja ukochana, rodzina, przyjaciele. Na drugiej wielka niewiadoma jutra.
- Co chciała wiedzieć Esme? - spytała szeptem Bella. Zawahałem się.
- Czy są głodni - wymamrotałem.
"Edward, przepraszam" usłyszałem myśli Jaspera, tak podobne do myśli Alice. I zaraz potem Esme.
"Będziemy jej chronić. Nic się nie stanie" zapewniła. Emmett rwał się do walki, a Carlisle się martwił. Rosalie jak zwykle myślała o sobie.
Grali dalej, chcąc zachować przed Bellą pozory normalności, ale sądziłem, że ona wie, co się dzieje. Rozumiałem, że stracę ją na zawsze, że ona już nigdy mi nie zaufa. I dobrze. Kochałem ją, ale nie zasługiwałem na zaufanie. Zdałem sobie sprawę, jaką krzywdę mogłem wyrządzić jej przez tę miłość. Co zrobiłem, rozpaczliwie chcąc zatrzymać ją przy sobie. Zawierzyła mi, a ja zawiodłem. Ale czy warto dawać takiemu potworowi jak ja jeszcze jedną szansę? Przyrzekłem sobie cicho, że uratuję Bellę. To był mój najwyższy cel. Nawet jeśli miałaby mnie odrzucić, czego się spodziewałem. Takie były skutki zadawania się z wampirem. Kogo okłamywałem, myśląc, że ją to ominie? Naraziłem ją na okrutną śmierć.
"Jesteś egoistą. Potwornym egoistą" te słowa pojawiały się w moich myślach co kilka sekund, jak jakieś cholerne echo.
Byłem w rozterce.
- Tak mi przykro, Bello - szepnąłem. Czułem, jakbym zaraz miał zacząć się trząść. Ze strachu i bólu. - Tak cię narażam. Zachowałem się bezmyślnie, nieodpowiedzialnie. Mogę tylko przepraszać.
Zamarłem i mimowolnie przybrałem pozycję obronną, słysząc myśli przybyszów. Byli bardzo blisko.
Czyli to było nie do uniknięcia. Bella miała wkrótce poznać inną stronę naszej natury.

---