Lepper musiał odejść

Numer: 33/2011

Autor: AGNIESZKA WOŁK-ŁANIEWSKA

Strona: 4

Już w kilka godzin po śmierci Andrzeja Leppera media wraz z politykami wypracowały kanon tego, co dobrego można powiedzieć o zmarłym ? zgodnie z wymogami katolickiej hipokryzji zakamieniałej w swoim własnym rozumieniu starożytnej zasady, iż o zmarłych albo dobrze, albo wcale. W epoce medialnej "wcale?się nie da, błyskawicznie wykształcił się więc wzorzec postlepperowej poprawności politycznej. Powiedzieć otóż można, iż Lepper był: a) zdolnym politykiem; b) osobnikiem pracowitym; c) prywatnie człowiekiem uprzejmym i wrażliwym; d) mężem i ojcem kochającym rodzinę. Najciekawszy użytek z tego kanonu zrobiła "GazetaWyborcza?, w której specjalistka od spraw wiejskich KrystynaNaszkowska wydała z siebie

pełnometrażowy paszkwil

będący powtórzeniem tych samych tez, które od 15 lat obowiązywały w publicystyce "GW?na temat szefa Samoobrony: Był awanturnikiem politycznym, który choć zrobił karierę na gadaniu o biedzie innych, faktycznie służył tylko sobie. Obrażał i oskarżał swoich przeciwników bez żadnych zahamowań, kpił z autorytetów, za nic miał prawo i struktury demokratycznego państwa. Jego obecność w parlamencie i to, że zasiadł na fotelu wicemarszałka Sejmu było jak policzek dla ludzi wierzących wsłuszność demokratycznych wyborów. (?) Wykorzystywał media, by nagłośnić swoją sprawę, związek zawodowy, partię Samoobrona. Wszystko po to, by wreszcie dorwać się do wła dzy. Jak zwykle w publikacjach mainstreamowej prasy wszystkie te obelżywe dla Leppera tezy podawane są jako prawdy z cyklu "Ziemiakrąży wokół Słońca?, choć tak naprawdę sam zbiór tych agresywnych komunałów jest dowodem na to, iż Andrzej Lepper był traktowany przez media w sposób, delikatnie mówiąc, wyjątkowo tendencyjny. Autorytety, z których kpił, to głównie jego adwersarze polityczni, na czele z idolem "GW?Leszkiem Balcerowiczem.

Sposób, w jaki obraża przeciwników politycznych Stefan Niesiołowski, nie ustępuje Lepperowemu ani w braku zahamowań, ani w braku subtelności, a jakoś nikt nie pisze, że policzkiem dla demokracji jest dupa Niesiołowskiego na marszałkowskim fotelu.

Stosunek Leppera do państwa i prawa był klasycznym przejawem obywatelskiego nieposłuszeństwa ? i to także wtedy, gdy żaden immunitet nie chronił go przed konsekwencjami. I, co ważniejsze, nikt tak naprawdę nigdy nie uzasadnił tezy, iż Lepper służył tylko sobie czy też, że wykorzystywał Samoobronę, żeby dorwać się do wła dzy. Jak rozumiem, miał to udowodnić ponad wszelką wątpliwość, zostając wicepremierem i ministrem rolnictwa w rządzie PiS. Jakoś nikt nie pisze, że Donald Tusk "wykorzystał Platformę, żeby dorwać się do władzy?. Generalnie politykom raczej rzadko robi się zarzut z tego, iż chcą rządzić ? może dlatego, że na tym polega

sens polityki.

Ponadto nawet wśród wrogów Leppera istnieje zgoda co do tego, że był niezłym ministrem rolnictwa, który po pierwsze rozumiał problemy swojego resortu, a po drugie dość skutecznie walczył o sprawy rolników, także w Brukseli. Wprawdzie w tym momencie dyskusji zawsze znajduje się ktoś, kto ogłasza, że "taknaprawdę ministerstwem rządził wiceminister?, ale nawet przy tym, znów kompletnie nieuzasadnionym, założeniu, za stan resortu odpowiada jego szef i to na niego spada polityczna odpowiedzialność za klęski, ale także sukcesy. Toteż można pokusić się o zbudowanie i obronienie tezy alternatywnej do tej prezentowanej przez red. Naszkowską: że wbrew swemu dość oczywistemu interesowi ? który jako bezdyskusyjnie zdolny polityk rozumiał znakomicie ? Lepper wszedł do rządu PiS, żeby załatwić ważne sprawy dla rolników. Prawda, nawiasem mówiąc, leży oczywiście gdzieś pośrodku. Radość, z jaką red. Naszkowska powtarza ten ciąg potwarzy, najwyraźniej nawet w "GW?postrzegany jako lekko niestosowny nad jeszcze

ciepłym trupem

spotwarzanego, autorka, z wdziękiem klępy na kartoflisku, usiłuje zamaskować protekcjonalną konstatacją: Może dlatego żal mi życia Andrzeja Leppera. Miał potencjał na wielkiego polityka. Nie wykorzystał go. Ryzykując gruby nietakt, odnotuję, iż "GazetaWyborcza? miała w tym znaczny udział. W pierwszych publikacjach "GW? po samobójstwie Leppera sprawa tzw. seksafery potraktowana jest raczej pobieżnie, jednym zdaniem, po którym natychmiast ? w obu publikacjach ? następuje stwierdzenie, że to nie seksafera (tylkoafera gruntowa) zakończyła jego polityczną karierę. Co jest zresztą oczywistą nieprawdą. Konserwatywni wiejscy wyborcy Samoobrony mogli przejść do porządku dziennego nad głupią i nieudaną prowokacją Ziobry i jego ludzi. Natomiast

ruja i porubstwo,

jakie sportretował red. Kącki w swym wiekopomnym dziele "Pracaza seks?, a jakie za nim opisywały wszystkie media, było to dla nich za wiele. Co ważniejsze jednak dziś już dokładnie wiadomo, że cały ten artykuł w części dotyczącej Leppera był kompletnie dęty. Biedna ofiara seksualnej brutalności okazała się osóbką, która postanowiła zemścić się na całej partii za kochanka, który nie porzucił dla niej żony, i która nie ma czerwonego pojęcia, kto jest ojcem jej dziecka. Sąd apelacyjny uchylił w całości wyrok sądu pierwszej instancji, zarzucając mu obrazę zasad postępowania dowodowego, co pokrywa się z tym, co o procesie mówił Lepper: iż sąd nie dopuszcza żadnych przedstawianych przez niego dowodów, a Anecie Krawczyk wierzy we wszystko. Jak to, że tego a tego dnia Lepper gwałcił ją jak zwykle i tak samo wyglądał ? podczas gdy w tym akurat czasie szef Samoobrony miał złamany obojczyk i gips od szyi do pasa. Albo jak molestował ją w biurze w Tomaszowie, podczas gdy cała Polska widziała go w TVP w programie "Forum?na żywo. Albo jak zmusił ją do seksu w hotelu poselskim w Warszawie ? podczas gdy bilet i dane LOT potwierdzają, że akurat był w samolocie do Gdańska. I tak dalej? w takim przypadku szanująca się gazeta pisze na pierwszej stronie: daliśmy dupy, przepraszamy. "GazetaWyborcza? powierzyła zaś red. Kąckiemu napisanie artykułu podsumowującego karierę Leppera. W artykule tym, poświęconym głównie kłopotom z prawem, które mieli asystenci poselscy współpracowników Leppera, wiekopomna "Pracaza seks? wspominana jest zupełnie mimochodem ? tylko w jednym miejscu w kontekście samego Leppera (?rolnicywypominają mu nepotyzm i afery trawiące Samoobronę, w tym "pracęza seks?). Autor jakoś nie chwali się tym, iż to jego "reportażśledczy? doprowadził do

upadku partii,

która dwukrotnie bez trudu weszła do Sejmu, i polityka, który w wyborach prezydenckich osiągnął trzeci wynik w kraju. Także o tym, że sąd apelacyjny obalił w całości wyrok skazujący Leppera za używanie Krawczyk ? red. Kącki nie wspomina. "GazetaWyborcza? uznała najwyraźniej, że na ten nieprzyjemny incydent lepiej spuścić zasłonę zapomnienia. Jestem być może jedynym komentatorem politycznym w Polsce, który odczuwa szczery żal z powodu śmierci Andrzeja Leppera. Lepper był bohaterem mojej bajki. Pod wieloma względami był to polityk zupełnie wyjątkowy. Niesamowicie zdolny, obdarzony naprawdę błyskotliwą inteligencją, charyzmatyczny i niepozbawiony wdzięku. Ale jednocześnie taki jak lud, który reprezentował: pracowity, zawzięty, kiedy można, elastyczny, kiedy trzeba, genetycznie zaprogramowany na przetrwanie w niesprzyjających warunkach społecznych. Był jedynym w historii III RP autentycznym przywódcą autentycznego ludowego buntu. Dlatego stosunek do Leppera i Samoobrony zawsze był dla mnie swego rodzaju testem na lewicowość. Jakoś nie ufam lewicowcom, którzy w obliczu gniewu ludu krzywią się z obrzydze

niem. ?? [e-mail]

---