Ćw 3 Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej, gra doc


1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.

1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.

2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sprawozdanie M13 WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA SPRĘŻYSTOŚCI ORAZ STAŁEJ TŁUMIENIA DRGAŃ MECHANICZNYCH
Ćw 8; Wyznaczenie współczynnika rozszerzalności liniowej ciał stałych
Ćw  Wyznaczanie współczynnika rozszerzalności liniowej
ćw 5 Wyznaczanie współczynnika k
Ćw 4 Wyznaczanie współczynnika oporu cx
Wyznaczanie współczynnika sprężystości sprężyny, studia, fizyka
Wyznaczanie współczynnika sprężystości i współczynnika tłumienia metodą drgań mechanicznych (2)
Ćw 8 Wyznaczanie współczynnika lepkości cieczy na podstawie prawa Stokesa
Wyznaczanie współczynników osłabienia promieniowania γ doc
Excel Ćw 8 Wyznaczanie współczynnika lepkości cieczy metodą Stokesa
Ćw 15; Wyznaczanie współczynnika załamania światła refraktometrem?bego
Współczynnik załamania szkła, ĆW 73, WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA METODĄ KĄTA NAJMNIEJS
Współczynnik załamania szkła, ĆW 73, WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA METODĄ KĄTA NAJMNIEJS
Cw 11 - Wyznaczenie współczynnika rozszerzalności liniowej ciał stałych, Sprawozdania fizyka
cw 15 - Wyznaczanie współczynnika lepkości cieczy za pomocą wiskozymetru Stockes’a, Sprawozdania j
ćw nr 8 - Wyznaczanie współczynnika lepkości cieczy na podstawie prawa Stokesa, laboratorium(1)
ćw 3 mechanika laboratorium Doświadczalne wyznaczanie współczynnika tarcia kinetycznego 2009(1)
5, Celem ćwiczenia jest wyznaczenie współczynnika proporcjonalności c oraz modułu sprężyści postaci
Cw 11 Wyznaczanie wspolczynnika rozsz

więcej podobnych podstron