1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
|
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec.
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |
1. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej. ε = σ / E , ε - jednostkowe odkształcenie, σ - naprężenie, E - współczynnik sprężystości podłużnej. W osiowym stanie naprężenia jednostkowe odkształcenie oblicza się ze wzoru ε = ΔL/Lo. przy płaskim stanie naprężenia można obliczyć naprężenia główne: σ1= E/1-ν2 •(ε1+νε2), σ2= E/1-ν2 •(ε2+νε1). Precyzyjnego pomiaru zmian długości baz dokonuje się za pomocą przyrządów zwanych tensometrami, a zespół metod pomiarowych, w których korzysta się z tych przyrządów, nosi ogólnie nazwę tensometrii. Tensometria znajduje zastosowanie przy: - doświadczalnym wyznaczaniu rozkładu naprężeń w elementach konstrukcji, zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych, - badaniu własności wytrzymałościowych i sprężystych materiałów, a w szczególności do wyznaczania stałych sprężystości: modułu E i liczby Poissona ν, a także umownych granic proporcjonalności (Hooke'a), sprężystości i plastyczności. Ze względu na bazę tensometry dzielą się na: - tensometry o dużej bazie (50mm i więcej), - tensometry o średniej bazie (5-50 mm), - tensometry o małej bazie (poniżej 5 mm). Przełożenie tensometru nazywamy stosunek drobi przebytej przez wskaźnik urządzenia rejestrującego do zmiany długości bazy odpowiadającej tej drodze. Ze względu na rodzaj przełożenia tensometry dzielą się na: - tensometr z przekładnią mechaniczną, - optyczno-mechaniczne, - strunowe, - pneumatyczne, - elektryczne. Stała wzorcowa tensometru K jest to liczba przez którą należy pomnożyć różnicę wskazań tensometru, dla uzyskania odpowiadających im wydłużeń jednostkowych próbki. Liczba K równa jest stosunkowi przyrostu długości pomiarowej ΔL do różnicy wskazań przyrządu ΔP, pomnożonemu przez odwrotność długości pomiarowej: K= ΔL/ ΔP • 1/ Lo . (ΔL/ ΔP - dokładność przyrządu). Wydłużenie jednostkowe jest więc równe: ε=K• ΔP, ΔP=P2 - P1 - różnica wskazań tensometru. Próbki. Zaleca się próbki okrągłe o średnicy 10 mm i długości pomiarowej Lo = 100 mm.
2. Wyznaczanie współczynnika sprężystości podłużnej E (modułu sprężystości). E=9,81 • (F2-F1) / (So•K•(P2-P1)) [MN/m2], F2-F1 - wartość siły obciążającej odczytane z dynamometru maszyny w kG, P2 i P1 - wskazania przyrządu pomiarowego (ilość działek czujnika zegarowego tensometru) , So - pole przekroju próbki przez obciążeniem w mm2. Wyznaczenie granicy proporcjonalności RH. Korzystając z wykresu rozciągania możemy wykreślnie wyznaczyć granicę proporcjonalności, (rys. 4.4). Na wykresie rozciągania w zakresie proporcjonalności rysujemy prostą poziomą AB. Na tej prostej odkładamy odcinek BC = 0,5 AB. Otrzymany punkt C łączymy prostą z początkiem układu współrzędnych 0. Następnie rysujemy prostą DE równoległą do OC i styczną do wykresu. Rzędna punktu styczności G przedstawia wartość siły obciążającej FH odpowiadającej granicy proporcjonalności. Granicę proporcjonalności RH obliczamy według wzoru: RH = FH/So [MN/m2]. Wyznaczenie umownej granicy proporcjonalności R0,2 . umowną granicę proporcjonalności R0,2 wyznacza się dla materiałów, które nie posiadają wyraźnej ( fizycznej) granicy plastyczności Re. Mamy dwie metody wyznaczenia R0,2: metoda obciążania i metoda odciążania. Metoda obciążania. Korzystając z wykresu rozciągania. Na osi odciętych odmierzamy odcinek 00' równy 0,2% długości pomiarowej próbki, lub inaczej 0,002/K działek czujników tensometru. Przez punkt 0' prowadzimy prostą 0'M równoległą do 0C. Rzędna punktu M przedstawia wartość siły obciążającej F0,2 odpowiadającej granicy plastyczności, którą obliczamy ze wzoru: R0,2 = F0,2/So . Metodą dokładniejszą jest metoda odciążenia. Polega na obciążeniu i odciążeniu próbki oraz równoczesnym pomiarze odkształceń (wydłużeń) trwałych po każdym odciążeniu. Obciążenie zwiększa się stopniowo, tak aby naprężenie w próbce nie wzrastało więcej niż o 20 MN/m2. Próbę przerywa się, gdy odkształcenie trwałe przekroczy 0,2% długości pomiarowej, czyli 0,002/K działek czujników tensometru. Wartość R0,2 obliczamy ze wzoru R0,2 = F0,2/So . Nareście koniec. |