Fizyczne, organoleptyczne, chemiczne i bakteriologiczne właściwości wód podziemnych. Antropogeniczne zagrożenia wód podziemnych.
Cechy fizyczne: temperatura, przezroczystość i mętność, barwa, przewodnictwo elektryczne i radoczynność; organoleptyczne: smak i zapach; chemiczne: ogólna mineralizacja, odczyn, dwutlenek węgla, tlen, siarkowodór, wapń, magnez, twardość wody, żelazo i mangan, jon chlorkowy i siarczanowy, związki azotowe,
Cechy FIZYCZNE: temperatura wód podziemnych waha się waha się w granicach 0-100st.C; w pewnych przypadkach, jako wody przechłodzone mogą mieć temperaturę poniżej 0. Temperatura wód podziemnych zależy od szeregu czynników: szerokość geograficzna, wysokość nad poziomem morza, głębokość nad powierzchnią Ziemi, prędkość przepływu wody, geologiczno-fizyczne właściwości środowiska geologicznego. Przezroczystość i mętność - przezroczystość wody jest to zdolność przepuszczania przez nią promieni świetlnych. Odwrotnością przezroczystości jest mętność, czyli zdolność do absorbowania promieni świetlnych. Mętność wywołana jest obecnością zawiesin pyłowych lub koloidalnych pochodzenia mineralnego albo organicznego. Barwa - barwa rzeczywista spowodowana jest wyłącznie rozpuszczonymi w wodzie związkami, barwa pozorna zaś spowodowana jest mechanicznymi zawiesinami, które mogą być usunięte. Barwę oznacza się w stopniach skali platynowo-kobaltowej przez porównanie próbki ze wzorcami. Aktywność - Źródłem naturalnej radoczynności wód podziemnych są pierwiastki promieniotwórcze należące do szeregów: uranowo-radowego, torowego lub aktynowego. Aktywność właściwą określa się liczbą bekereli na metr sześcienny wody. ORGANOLEPTYCZNE: Smak - odczucia smakowe zależą od: wrażliwości narządów zmysłu smaku, temperatury wody, jakości i ilości rozpuszczonych lub zawieszonych substancji. 6 stopni odczuwania smaku: brak, bardzo słaba, słaba, wyraźna, silna, bardzo silna. Słony - chlorek sodu, gorzki - siarczany magnezu, słodki (alkaliczny) - węglan sodu, kwaśny - ałuny. Zapach - Wody podziemne są przeważnie bez zapachu. Jedynie wody płytkie pozostające w ścisłym związku z bagnami, moczarami i torfowiskami, wody zakażone ściekami miejskimi lub przemysłowymi i niektóre wody mineralne mają mniej lub bardziej intensywny zapach. 5 stopni natężenia zapachu. 2 grupy jakości: zapach pochodzenia naturalnego; zapachy specyficzne pochodzenia nienaturalnego spowodowane zanieczyszczeniami wody podziemnej głównie ściekami. CHEMICZNE: ogólna mineralizacja - stopień zmineralizowania wody określa się przez ogólną mineralizację, której wskaźnikiem orientacyjnym jest masa suchej pozostałości określająca przybliżoną zawartość nielotnych składników wody. Odczyn - stężenie jonów wodorowych. W wodach podziemnych, które są złożonymi roztworami, wartość pH zależy przede wszystkim od dysocjacji rozpuszczonych składników. Dwutlenek węgla - CO2 odgrywa dużą rolę przy rozpuszczaniu niektórych węglanów, zwłaszcza wapnia i magnezu. CO2 który został związany w wodorowęglan nazywamy związanym. Wodorowęglan wapnia może utrzymywać się w stanie rozpuszczonym tylko wtedy, gdy istnieje jeszcze pewna minimalna ilość wolnego CO2, która pozostaje w równowadze z jonami HCO3-. Dwutlenek ten nazywamy zrównoważonym albo przynależnym. Tlen - zawartość tlenu w wodach podziemnych jest bardzo mała. Na pewnej głębokości, którą nazywamy granicą tlenową, tlen zupełnie zanika. Siarkowodór - wykrywa go się łatwo na podstawie charakterystycznego zapachu, H2S jest trujący. Wody zawierające H2S nie mogą być używane do celów pitnych i gospodarczych. Działa agresywnie w stosunku do metali. Wapń - jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych w wodzie podziemnej pierwiastkiem. Zawartość wapnia w wodach bliższych powierzchni terenu nie przekracza 1 g/dm3. Magnez - występuje rzadziej niż wapń i w mniejszych ilościach. Przy zawartości ponad 1000 mg/dm3 jest źródłem agresywności magnezowej. Twardość wody - obecność soli wapniowych i magnezowych w wodzie. Im większe stężenie jonów Ca2+ i Mg2+, tym większa jest twardość wody. Twardość węglanowa - wywołana przez wodorowęglany wapnia i magnezu. Twardość niewęglanowa - spowodowana obecnością mniej pospolitych soli wapniowych i magnezowych (siarczany, chlorki) Suma twardości węglanowej i niewęglanowej jest twardością ogólną. Żelazo i mangan - występują w wodach podziemnych w niewielkiej ilości. Nieduże ilości powodują zmianę smaku wody. Obecność w wodzie jonów żelazawych Fe2+ stwarza sprzyjające warunki do rozwoju bakterii żelazistych. Jon chlorkowy i siarczanowy. Jon chlorkowy należy do najbardziej rozpowszechnionych, towarzyszy jonom sodu i potasu, wywołując zasolenie wód. Wpływa ujemnie na smak i zapach. Jon siarczanowy - niekiedy podczas utleniania siarczków metali ciężkich powstają siarczany tych metali i kwas siarkowy. Tworzący się kwas siarkowy reaguje z otaczającym złożem dając gips i dwutlenek węgla. Często jon siarczanowy dostaje się do płytkich wód podziemnych wskutek rozkładu i utleniania substancji organicznych. Związki azotowe - większe ilości występują w niektórych wodach płytkich, do których mogą dostać się ze źródeł powierzchniowego zanieczyszczenia. W skutek rozkładu substancji białkowych powstaje, przy współudziale bakterii gnilnych, amoniak.