W październiku 1918 Rada Regencyjna wystąpiła z orędziem zapowiadającym odbudowę państwa polskiego, przeprowadzenie wyborów i powołanie nowego rządu. W listopadzie 1918 przekazała władzę wojskową i cywilną Piłsudskiemu.
Komitet Narodowy Polski w Paryżu to polska organizacja polityczna działająca 1917-1919. Celem Komitetu była odbudowa państwa polskiego przy pomocy Ententy. Był pod znacznym wpływem politycznym Romana Dmowskiego.
17 listopada 1918 roku został utworzony przez Józefa Piłsudskiego Rząd Jędrzeja Moraczewskiego. Kontynuował prace powołanego przez Radę Regencyjną prowizorium rządowego Władysława Wróblewskiego. Rząd ustąpił 16 stycznia 1919 roku po konsultacjach z Piłsudskim.
Na mocy dekretu z 22.11.1918 władzę najwyższą do momentu zwołania Sejmu Ustawodawczego, miał sprawować Tymczasowy Naczelnik Państwa, którym był J. Piłsudski. Powoływał on rząd wraz z jego szefem (premierem) i mógł ich również odwołać. Wkrótce rząd Moraczewskiego wydał dekret o organizacji wyborów do Sejmu Ustawodawczego. Doszło do nich na większości polskich obszarów 26.01.1919 r. Po rozpoczęciu obrad Sejmu Ustawodawczego (10.02.1919) J. Piłsudski złożył władzę.
20.02.1919 r. uchwalona została tzw. "Mała Konstytucja". Do czasu uchwalenia właściwej konstytucji, Sejm Ustawodawczy przedłożył J. Piłsudskiemu dalsze sprawowanie funkcji Naczelnika Państwa. Sejm miał sprawować władzę "suwerenna i ustawodawczą". Naczelnik był wykonawcą uchwał sejmu, reprezentował państwo na zewnątrz i powoływał rząd w porozumieniu z parlamentem. Naczelnik i rząd pozostawali odpowiedzialni przed sejmem. Sejm powołał w 1919 r. komisję konstytucyjną, która opracowała projekt właściwej ustawy zasadniczej do połowy 1920 r.
Konstytucja marcowa została uchwalona ostatecznie 17.03.1921 r., ale weszła w życie w końcu następnego roku, po drugich wyborach w niepodległej Polsce ( dwuizbowy Parlament, Prezydent wybierany przez Parlament na siedmioletnie kadencje, rządy parlamentarne).
W listopadzie 1922r. odbyły się drugie Wybory parlamentarne a pierwsze prezydenckie. Kandydaci na prezydenta: hrabia Maurycy Zamojski, St. Wojciechowski , G. Narutowicz, J. Baudoin de Courtenay, I. Daszyński. Pierwszym prezydentem zostaje Gabriel Narutowicz. 14. XII. 1922 r. Piłsudski przekazuje całość władzy nowemu prezydentowi. 16.12.1922 w czasie otwarcia wystawy prezydent zostaje zamordowany przez artystę E. Niewiadomskiego. 20.12.1922 - wybrano na prezydenta St. Wojciechowskiego; premierem został Sikorski.
Utworzenie w 1923 r. rządu Hieno Piasta. Wkrótce rząd Witosa upada. Zostaje powołany nowy rząd przez Stanisława Grabowskiego. W 1925 r. upadł rząd Grabowskiego. 31.05.1925 r. zgromadzenie narodowe wybiera Piłsudskiego, ale on nie przyjął tego urzędu. 01.06.1926 r. na prezydenta zostaje wybrany Ignacy Mościcki.
Nowela sierpniowa 02.08.1926 r. dokonała jej prawica. dała prezydentowi władzę rozwiązania Sejmu i Senatu, prawo wydawania rozporządzeń z mocą ustawy, pozbawiła Sejm prawa rozwiązania się. Ustawa zmieniająca i uzupełniająca Konstytucję Rzeczypospolitej z 17 marca 1921 r. została uchwalona 2 sierpnia 1926 roku głosami parlamentarzystów od prawicy do Stronnictwa Chłopskiego i PSL Wyzwolenie. Przeciwko była PPS, lewica rewolucyjna i mniejszości narodowe.
23 marca 1935 Sejm przyjął poprawki Senatu w sprawie nowej konstytucji, a 28 kwietnia 1935 podpisał ją prezydent Mościcki. Na mocy Konstytucji kwietniowej w Polsce wprowadzono ustrój prezydencki-autorytarny. Ustawa konstytucyjna została w opinii opozycji uchwalona z naruszeniem przepisów konstytucji marcowej dotyczących zmiany konstytucji i zwierzchnictwa narodu, co było wyrazem autorytarnych tendencji obozu rządzącego. W swoim manifeście PKWN uznał Konstytucję kwietniową za bezprawną . Było to podstawą odrzucenia kontynuacji prawnej Rządu RP na uchodźstwie wynikającej z nominacji Władysława Raczkiewicza na Prezydenta RP przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w trybie Rozdziału II Konstytucji (wyznaczenie następcy w czasie wojny). Po odzyskaniu niepodległości pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wybrany demokratycznie, Lech Wałęsa, przejął oficjalnie przy przyjęciu urzędu insygnia władzy prezydenta RP od Ryszarda Kaczorowskiego, ostatniego prezydenta RP na obczyźnie powołanego w trybie konstytucji kwietniowej.
1 września 1939 roku, Prezydent Rzeczpospolitej Polski, Ignacy Mościcki mianował Marszałka Edwarda Rydza -Śmigłego Naczelnym Wodzem, powołał go na zastępcę prezydenta w wypadku wakatu na tym urzędzie.
Brzeski traktat pokojowy podpisany 3 marca 1918 w Brześciu nad Bugiem przez Rosję Radziecką z Niemcami i ich sojusznikami: Austro -Węgrami, Turcją i Bułgarią, kończący działania na froncie wschodnim I wojny światowej. Na mocy podpisanego brzeskiego traktatu pokojowego Rosja zrzekła się ziem polskich, Litwy, Finlandii, Estonii, Łotwy i Ukrainy, które miały przejść pod kontrolę Niemiec. Straciła ponadto na rzecz Turcji okręgi Ardagan, Kars i Batumi (tureckie Batum).
Traktat wersalski (Pokój Paryski) - główny układ pokojowy kończący pierwszą wojnę światową, podpisany 28 czerwca 1919 roku przez Niemcy, mocarstwa Ententy i państwa sprzymierzone i stowarzyszone. Został ratyfikowany 10 stycznia 1920 roku i z tą datą wszedł w życie. Traktat ustalił wiele granic międzypaństwowych w Europie oraz wprowadził nowy ład polityczny.
Traktat wersalski został zawarty podczas paryskiej konferencji pokojowej, trwającej od 18 stycznia 1919 roku do 21 stycznia 1920 roku. Brało w niej udział 27 zwycięskich państw. Polska była reprezentowana przez Ignacego Paderewskiego i Romana Dmowskiego[1]. Państwa pokonane w I wojnie światowej (Niemcy, Austro-Węgry, Turcja, Bułgaria) nie zostały dopuszczone do konferencji. Przedstawiono im tylko traktaty do podpisania.
Rosja Sowiecka również nie została zaproszona, gdyż mocarstwa Ententy nie uznawały rządu bolszewickiego, który w marcu 1918 podpisał w imieniu Rosji separatystyczny pokój z Niemcami (Traktat brzeski), co było złamaniem porozumień sojuszniczych w ramach Ententy. W konsekwencji Rosja nie była uznawana za państwo sojusznicze i zwycięskie. Do oficjalnego uczestnictwa w konferencji pokojowej nie zostało dopuszczone również[2] żadne przedstawicielstwo białej Rosji. W konsekwencji Rosja nie była oficjalnie reprezentowana na konferencji pokojowej i nie była stroną traktatów pokojowych.
Po zawarciu traktatu z Niemcami nastąpiło zawarcie dalszych porozumień pokojowych z państwami pokonanymi:
10 września 1919 z Austrią (traktat pokojowy z Austrią)
27 listopada 1919 z Bułgarią (traktat pokojowy z Bułgarią)
4 czerwca 1920 z Węgrami (traktat w Trianon)
10 sierpnia 1920 z Turcją(Traktat pokojowy w Sèvres 1920