Pojęcie języka literackiego i jego geneza - koncepcja wielkopolska i małopolska.
Język polski narodowy to język pewnego określonego etnicznie zbiorowiska z właściwym sobie i niepowtarzalnym słownictwem i systemem gramatycznym. Język narodowy powstał jako rezultat wielowiekowej ewolucji języka narodowościowego.
Język narodowy występuje w dwóch odmianach:
język ogólny - produkt rozwoju historycznego, odmiana języka używana w życiu publicznym, stanowi składnik wykształcenia, poddana normom gramatycznym i leksykalnym
język regionalny - zróżnicowanie terytorialne gwary ludowej, język podtrzymywany tradycją życia rodzinnego i gromady, język regionów
W badaniach nad językiem ogólnym i jego literacką odmianą należy zapytać o:
wiek tej postaci polszczyzny
pierwszy pogląd widzi początek języka literackiego w średniowieczu
drugi pogląd umieszcza go dopiero w XVI wieku,
pochodzenie dialektyczne
koncepcja wielkopolska
koncepcja małopolska
JĘZYK LITERACKI - ta odmiana języka ogólnego, która podlega normom poprawności gramatyczno-leksykalnej (przestrzeganych ściślej niż w odmianie mówionej). Ponadto podlega stylistycznym dyrektywom doboru środków językowych dla określonego typu wypowiedzi pisanej, np. artystycznej, naukowej, dydaktycznej itd.
Języka literackiego używa się dla ukształtowania na piśmie wypowiedzi w procesie stylizacji. Stylizacja to świadoma, celowa, wyborcza i wartościująca operacja językowa dokonywana przez wytwórcę. Wytwórca poszukuje takich rozwiązań stylistycznych, które będą najbardziej przydatne w zastosowaniu zamierzeń komunikatywnych, ekspresywnych, impresywnych.
Przekazywanie języka ogólnego:
Ośrodek świecki mógł tylko w skromnym stopniu przyczynić się do kształtowania i szerzenia się języka ogólnego ( w postaci mówionej). Uczestnikami była nieliczna grupa użytkowników, którzy pracowali nad organizacją polskiego państwa i Kościoła. Dużą rolę odgrywały także kancelarie, gdzie co prawda pisano po łacinie, ale omawiano przygotowywane dokumenty po polsku.
Ośrodek kościelny miał warunki skuteczniejszego udziału w procesie tworzenia się języka ogólnego, i to w postaci zarówno mówionej, jak pisanej. Wiele przemawia za tradycyjną przewagą dialektu wielkopolskiego. Nie można jednak wyłączać istnienia na innych obszarach ośrodków inicjatywy użycia języka miejscowego dla potrzeb piśmiennictwa kościelnego.
Szkoła nie odgrywała większej roli w procesie organizowania się języka
Hipoteza Wielkopolska:
pierwszy sformułował i uzasadnił A. Kalina w 1883
Dobrzycki w 1900 podkreśla brak mazurzenia jako jeden z podstawowych argumentów
1910, 1913 - K. Nitsch rozwija szczegółowo i dokumentuje lingwistycznie hipotezę o wielkopolskim pochodzeniu języka ogólnego i jego literackiej odmiany
za hipotezą Wielkopolską opowiadają się także: Rospond, Urbańczyk, Kuraszkiewicz, Klemensiewicz, Rudnicki, Stieber
Szczegółowe wyniki badań:
mazurzenie rodzi się i rozwija w dobie polszczyzny średniowiecznej prawdopodobnie od 2 połowy XII - XV wieku włącznie. Brak mazurzenia w języku ogólnym to objaw działania normy, która ustala się na podstawie dialektu wielkopolskiego, przy zewnętrznym poparciu języka czeskiego.
brak wymiany -ch w -k (robiłech - robiłek) można uznać za objaw starego wpływu wielkopolskiego
brak wymiany chw- na f-
obecność grup śrz, żrz jest objawem starej tradycji wielkopolskiej
pisownia typu twardy, świat ( pisownia dźwięcznego w zamiast bezdźwięcznego f)
zbieżność wymowy rz i ż stanowi mniej istotny objaw średniowiecznych wpływów dialektu wielkopolskiego
przewaga formantu -sko nad obocznym -sk ( w przypadku tworzenia nazw miejscowości) jest objawem rozwojowych związków języka ogólnego z dialektem wielkopolskim
panujące stanowisko formantu na- ( zamiast naj- / w przypadku stopniowania przymiotników) w średniowieczu i XVI wieku dowodzi starych związków języka ogólnego z dialektem wielkopolskim
przewaga i ostateczne zwycięstwo spójnika iże nad eże dowodzi genetycznej łączności języka ogólnego z podłożem dialektycznym wielkopolskim
upowszechnienie się w języku ogólnym wyrazu trzymać i wyparcie dzierżyć przemawia za wpływem tradycji wielkopolskiej
koncepcja wielkopolska opiera się na wynikach dialektologii, które rekonstruują stan przedzabytkowej polszczyzny na podstawie nowszych faktów gwarowych. Dowód wielkopolskiego pochodzenia języka ogólnego upatruje w obecności w nim pewnych właściwości systemu gramatycznego, zwłaszcza fonologicznego, które są wspólne z dialektem wielkopolskim, i nieobecności elementów charakterystycznych dla dialektu małopolskiego
Hipoteza małopolska:
pierwsze wzmianki na temat pochodzenia małopolskiego u S. F. Dmochowskiego w 1884roku.
za koncepcją małopolską opowiadają się: Szober, Milewski, Taszycki, Bruckner
Szczegółowe wyniki badań:
oboczność ew - ow / upowszechnienie się ow dowodzi wpływu dialektu małopolskiego na normalizujący się język literacki XVI wieku
nieobecność w języku ogólnym struktur typu work, kupc ( w ich miejsce worek, kupiec) wg. Klemensiewicza wcale nie musi dowodzić słuszności hipotezy małopolskiej
nieobecność w języku ogólnym nagłosowych re-, je- (w ich miejscu ra-, ja-) wg. Klemensiewicza niekoniecznie wiążę się z pochodzeniem małopolskim
postać bać się (zamiast bojać) wskazuje na udział dialektu małopolskiego w kształtowaniu się języka
przewaga -in, nad obocznymi -ino (w przypadku nazw miejscowości) świadczy o rozwojowych związkach języka z dialektem małopolskim
obecność formantu -isty (np. zajebisty// tylko ten współczesny przymiotnik mi przyszedł do głowy ;)) w staropolszczyźnie wskazuje na rozwojową łączność z dialektem małopolskim ( w Wielkopolsce występował formant -ity, np.. znakomity)
formy typu robiłech są produktem przejściowego wpływu dialektu małopolskiego na normalizujący się język literacki XVI wieku
szerzenie się końcówki msc. l. mnogiej -och dowodzi wpływu dialektu małopolskiego
Ponadto Taszycki i Milewski wysuwają następującą hipotezę;
Język literacki rozwija się dopiero w 1 połowie XVI wieku, głównie za sprawą drukarzy, a opiera się na dialekcie małopolskim, bo tym mówiła ludność Krakowa, on dostał się na dwór panujących, on przeważał w uniwersytecie. Na tej podstawie gwarowej wykształceni ludzie Krakowa rozbudowali ogólny dialekt kulturalny. System fonologiczno-morfologiczny staropolskiego języka literackiego jest czysto małopolski, a wpływy wielkopolskiego dialektu ograniczyły się do słownictwa.
Zabytki piśmienne będące materiałową podstawą dialektologicznej charakterystyki języka literackiego:
Kazania gnieźnieńskie, Psałterz floriański, żywot Błażeja, Psałterz Puławski, Kazania świętokrzyskie, Legenda o świętym Aleksym, Rozmowy mistrza …,
2