KSZTAŁTOWANIE SIĘ POLSKIEGO JĘZYKA LITERACKIEGO
Norma ogólnopolska ukształtowała się wcześniej w piśmie niż w mowie, tako rzecze Zdzisław Stieber; przeciwnicy jego natomiast, głosili, że powstanie dialektu kulturalnego poprzedziło wykształcenie się wariantu pisanego języka literackiego;
Różnorodność literacka w średniowieczu – dowodzi prymarności normy w piśmie, im bardziej literacki zabytek, tym mniej dialektyzmów;
Wymowa w XVI wieku – bez róznicy czy to mowa chłopów, czy szlachty;
Dialekt wielkopolski i małopolski to dwa różne warianty podstawowego dialektu, który ukształtował język literacki; dialekt wielkopolski stanowił język państwowy, jego dialekt kulturalny powstał w X wieku, wiek później rozprzestrzenił się na cały kraj; natomiast dialekt małopolski, stanowił pomocniczy język kościelny, jako dialekt kulturalny rozwinął się od XIII do XV wieku, rozpowszechnił się w wieku XVI;
Teoria wielkopolska – literacka polszczyzna łączona z powstaniem państwowości na terenie wielkopolski, przedstawiciele: T. Lehr-Spławiński, S. Urbańczyk;
Teoria małopolska – Kraków i dorobek kulturalny małopolski jako podstawa rozwoju języka literackiego, przedstawiciele: A. Bruckner, T. Milewski;
Tadeusz Lewaszkiewicz był zwolennikiem teorii o wpływie wszystkich dialektów na kształtowanie się literackiej polszczyzny;
Taszycki głosił, że język literacki to norma warstw wykształconych, która stanowi o poprawności językowej, to organ piśmiennictwa;
Milewski językiem literackim nazywa pisana odmianę języka, czyli zaświadczona przez zabytki piśmienne, jest on pisanym i mówionym narzędziem kultury społeczeństwa;
Maksymalistyczna koncepcja języka literackiego – musi być znormalizowany, ma być tworzywem dzieł literackich o wysokim poziomie artystycznym, musi być narzędziem kultury społeczeństwa;
Po polsku zaczęto pisać, czyli od końca XIV wieku;
Rola Kościoła – duchowieństwo średniowieczne i jego pisarstwo;
Ale to drukarze przeprowadzili unifikację języka pisanego;
Języki mieszane = języki mówione + języki piane;
Gwary ludowe mówione = potoczne + artystyczne formy folkloru;