Ruth Benedict "Północno-zachodnie wybrzeże Ameryki"
Indianie na wybrzeżu Pacyfiku od Alaski po Puget Sound - lud żywotny i dumny (bardzo specyficzne cechy jak na Amerykę Północną)
bardzo bogaci
ryby głównym pożywieniem - uzależnieni od morza, bogactwo fauny morskiej
utrzymywali łączność dzięki żegludze
poza polowaniem i rybołówstwem - ciesiołka (np. duże drewniane domy)
kultura północno-zachodniego wybrzeża upadła w drugiej połowie XIX w., znamy tylko kulturę Kwakiutlów z Wyspy Vancouver
Kultura Kwakiutlów:
CECHY DIONIZYJSKIE
cechy dionizyjskie - celem obrzędów (tańca) jest ekstaza
bractwa religijne wykonują rytualne tańce i pieśni (np. taniec Niedźwiedzia)
rozbudowane obrzędy inicjacyjne przy przyjmowaniu do bractw
specyficzne ludożerstwo - odraza do ludzkiego mięsa, członek bractwa Ludożerców (najwyższego rangą) musiał po rytualnym zjedzeniu trupa zabitego niewolnika, oraz pokąsaniu po ramionach widowni wszystko zwrócić i był potem tabu przez cztery miesiące; zjedzenie ludzkiego mięsa elementem ekstazy/szaleństwa
WŁASNOŚĆ / BOGACTWO
wzór kultury ludów północno-zachodniego wybrzeża - dionizyjskie tendencje (w przeciwieństwie do Indian Pueblo) oraz skomplikowanie powiązane szczególne pojęcia dotyczące własności i operowania dobrami materialnymi
dwie kategorie własności: 1. Ziemia i Morze (tereny myśliwskie i rybackie) - ściśle określona wspólna własność grupy krewniaczej; 2. własność materialna i niematerialna - ważniejsza (najważniejsze - przywileje)
tytuły (największy przywilej) - nadawane przez rodzinę bądź bractwo, dające pozycję elity w plemieniu (podstawę do nadania stanowiło bogactwo)
"Człowiek, który coś znaczył zmieniał imiona jak wąż skórę. Imiona te wskazywały na jego związki rodzinne, bogactwa, pozycję w strukturze plemienia."
człowiek przybierający dane imię przyjmował całą wielkość przodków, którzy kiedyś to imię nosili
potlacz - tradycyjna uczta
najważniejszą rolę w uzyskaniu pozycji odgrywało małżeństwo - teść przekazywał swe przywileje i majątek mężowi córki dla jej dzieci
"Tak jak rodziny, tak i bractwa miały imiona określające rangę."
w lecie władzę piastowała organizacja świecka i każdy zyskiwał znaczenie odpowiednie do rangi posiadanego tytułu, zimą zwracanie się do kogokolwiek imieniem świeckim było zakazane, każdy zajmował pozycję odpowiadającą wielkości jego imienia jako członka jednego z bractw
kontrast między organizacją religijną a świecką nie był jednak tak wielki
nieustanne gromadzenie dóbr i ich obieg (maty, kosze, derki); operowanie bogactwem przekroczyło wszelkie granice potrzeb ekonomicznych i ich zaspakajania
bogactwo: przedmioty materialne, przywileje pozbawione funkcji ekonomicznych, mity, "nazwane" słupy przed domem wodza, imiona łodzi itp.
miedziaki - pieniądze o olbrzymiej wartości (wartość taka jak to, za co się go kupiło); miały swoje imiona np. Potwór Morski
RYWALIZACJA / OŚMIESZANIE I ZAWSTYDZANIE RYWALI
"Zasadnicza przyczyna zabiegów mieszkańca wybrzeża o tytuły, bogactwo, znaki rodowe i przywileje tkwi w tym, co stanowi główną sprężynę ich kultury: wszystkie te dobra są potrzebne, które służą do zawstydzenia rywali."
nieustanne współzawodniczenie z innymi, by nie dać się wyprzedzić w rozdziale majątku - dawanie prezentów i rewanżowanie się i tak w kółko
"Nie walczymy bronią. Naszą bronią jest nasza własność."
cała kultura podporządkowana celowi - wykazanie wyższości
charakterystyczny wyraz kultury - hymny samouwielbienia
pokonanie rywala: ofiarowanie czegoś, za co nie będzie się miał czym zrewanżować, lub zniszczenie swojej własności (wyzwanie rywala do zniszczenia swojej)
chęć wywyższenia się znajdowała szczególny wyraz w wymianie na wielkich potlaczach organizowanych przez wodza, na które zapraszał osobistości z innych plemion - dowód wielkości plemienia
"W zawodach miedzy sławnymi wodzami gwałtowność i rywalizacja, stanowiące istotę tej kultury, znajdowały ujście."
uczta musiała prześcignąć ucztę wydaną przez rywala
„Istniały oczywiście wytworzone przez kulturę środki powściągania despotycznej interpretacji roli wodza. Nie wolno mu było niszczyć bogactwa w stopniu, który by spowodował całkowite zubożenie jego ludu.” - moralny zakaz przesady
MAŁŻEŃSTWO
małżeństwo - pełny i właściwy wyraz kultury Kwakiutlów
„Cenę, jaką narzeczony płacił za narzeczoną podbijano ciągle, podobnie jak w przypadku nabywania miedziaka.”
„Tym, co kupowano przy tej okazji, nie była właściwie narzeczona, lecz przywileje jakie miała prawo przekazać swoim dzieciom.”
teść przy narodzinach i osiąganiu dojrzałości przez potomstwo rewanżował się darami (m.in. imionami i przywilejami), których wartość przekraczała wielokrotnie wartość tej opłaty
do daru rewanżowego teść przygotowywał się latami, a otrzymanie takiego daru było dla zięcia szczytem kariery - natychmiast rozdawał dobra swemu plemieniu, wierząc, ze w ten sposób w przyszłości jego majątek wzrośnie
gdy nie było córki na wydaniu zawierano pozorny ślub, który wiązał się z tymi samymi obrzędami
„W każdym rozumieniu małżeństwo było transakcją handlową i obowiązywały w nim te same szczególne prawa.”
INNE DROGI ZYSKIWANIA PRZYWILEJÓW
najbardziej szacownym sposobem zyskania przywilejów było zamordowanie właściciela przywilejów; uzyskiwało się w ten sposób jego imię, tańce i znaki rodowe
zabicie istoty nadprzyrodzonej
zawodowe uprawianie religii - wtajemniczenia szamana dokonywały istoty nadprzyrodzone, a nie ojciec czy wuj; człowiek taki zyskiwał imiona i przywileje od nadprzyrodzonego gości (tradycyjnym sposobem uzyskania godności szamana było wyleczenie się z jakiejś choroby)
szamani korzystali ze swoich przywilejów w taki sam sposób - w zawodach o zdobycie prestiżu
POJĘCIE POHAŃBIENIA (PSYCHOLOGIA)
w zachowaniu jednostki dominowała we wszystkim potrzeba okazania własnej wielkości i niższości rywali
bardzo mocno obawiali się okrycia śmiesznością oraz doznań, które mogłyby być uznane za obraźliwe - „Wymiana dóbr, małżeństwo, życie polityczne i praktyki religijne istniały jako wyrządzanie i znoszenie afrontów.”
wszystkie zdarzenia mogły być powodem hańby (np. wyślizgnięcie siekiery z ręki i skaleczenie); trzeba było natychmiast „zmazać hańbę” (zazwyczaj zorganizować potlacz i rozdać majątek)
„Śmierć była dla nich największą obrazą jaką znali; reagowali na nią tak, jak na każdy poważniejszy wypadek, to jest rozdzielając i niszcząc dobra materialne, polując na głowy ludzkie i dokonując samobójstwa.” (kiedy umarł bliski krewny)
polowanie na głowy ludzkie (nazywane „zabijaniem dla otarcia łez”) - sposób załatwienia porachunków poprzez okrycie żałobą innego domu
„Człowieka, którego śmierć miała zmazać śmierć innego człowieka, wybierano, kierując się tylko jednym względem, a mianowicie, by jego pozycja była równa pozycji zmarłego.” - wówczas ten, kto stracił kogoś bliskiego utrzymywał swoją pozycję
charakterystyczna reakcja na zawód - przygnębienie i rozpacz póki nie podejmie się decyzji jak uratować swą godność
samobójstwo było czymś pospolitym, a wiele przypadków śmierci przypisywano hańbie - „umarł ze wstydu”
tylko jedna gama uczuć - od tryumfu do hańby
stosunek do innych ludzi - obrażanie i wyśmiewanie
taka sama postawa wobec bogów (nie uważali istot nadprzyrodzonych za istoty świadczące dobro); „Jesteś wielkim niewolnikiem.” - największa obelga
Tekst nie był omawiany jeszcze na zajęciach, więc napisałam jedynie jego streszczenie. W tekście nie ma podrozdziałów. Streszczenie podzieliłam na sześć punktów, żeby trochę uporządkować treść.