Rozmieszczenie miast cz.1
Procesy urbanizacyjne i procesy tworzenia miast rozwinęły się na dobre w okresie powojennym, chociaż początki kształtowania się sieci osadnictwa miejskiego datuje się na XIII wiek, kiedy jednostki osadnicze zaczęły otrzymywać prawa miejskie. Procesy urbanizacyjne były związane ze wzrostem gospodarczym.
W 2002 w Polsce istniały 864 miasta, które zamieszkiwało 61, 9% ludności kraju, podczas gdy po II wojnie światowej było ich 703 (stan z lutego 1946), a ich ludność stanowiła 31, 8% ogółu mieszkańców. W ujęciu wojewódzkim wyróżnia się województwo wielkopolskie - 109 miast, następnie dolnośląskie i mazowieckie (odpowiednio 90 i 84).
Ogólne rozmieszczenie miast w Polsce wykazuje pewne charakterystyczne prawidłowości - są one gęściej rozmieszczone na terenach należących w przeszłości do zaboru niemieckiego, co wynika z innej definicji miasta w na terenach d. zaboru niemieckiego (jednostki osadnicze uznawane za miasto musiały mieć przy najmniej 2000 mieszkańców - w innych zaborach ten próg był wyższy - np. w zaborze austriackim - 5000 mieszkańców).
Ponadto należy uwzględnić uwarunkowane historycznie różnice poziomu rozwoju gospodarczego - tereny bogatsze i lepiej rozwinięte gospodarczo łatwiej uwalniały nadwyżkę kapitału na wsiach. Były bardziej atrakcyjne dla inwestorów inwestujących w przemysł i usługi.
Pod względem rozwoju sieci miast wyróżnia się także Górny Śląsk, gdzie na stosunkowo niewielkim obszarze powstało wiele miast - konurbacja górnośląska składa się z 9 miast o liczbie ludności pow. 100 tys. mieszkańców (Katowice, Gliwice, Bytom, Chorzów, Zabrze, Sosnowiec, Tychy, Dąbrowa Górnicza, Ruda Śląska) oraz 47 miast mniejszych (np. Knurów, Mikołów, Będzin) Razem liczy 3, 3 mln mieszkańców. W województwie śląskim mimo znacznie mniejszej powierzchni niż w wyżej podanych województwach znajduje się łącznie 71 miast.
Przykład województwa śląskiego i dolnośląskiego wskazuje na bardzo ważne znaczenie bazy surowcowej, jako czynnika miastotwórczego. Na Górnym Śląsku bazę ekonomiczną miast tworzyły inwestycje powiązane technologicznie i organizacyjnie z górnictwem węgla kamiennego i w mniejszym stopniu rud cynku i ołowiu. Zaś na terenie Dolnego Śląska - impulsy miastotwórcze dały rozpowszechnione tam rzemiosło tkackie (w oparciu o przerób lnu i skóry zwierząt domowych - zwłaszcza owiec i tanią energię wód płynących). Dały one początek przemysłowi włókienniczemu. Istotna była także bogata baza surowców skalnych (piasek szklarskie, piaski ceramiczne, bazalty, granity, co dało możliwość rozwoju przemysłu mineralnego, w późniejszym okresie też istotne okazały się surowce energetyczne - węgiel kamienny i brunatny. Korzystne zaopatrzenie w energię elektryczną dało impuls ogólnorozwojowy, sprzyjający nie tylko lokalizacji przemysłu na Dolnym Śląsku, ale innych działów gospodarki.
Swoistym zasobem naturalnym sprzyjającym powstawaniu tam miast były także walory krajobrazowe i lecznicze terenów górskich i podgórskich.