słownik podstawowych pojęć z zakresu ochrony osób i mienia


0x01 graphic
0x01 graphic
0x01 graphic

SŁOWNIK

PODSTAWOWYCH POJĘĆ

Z ZAKRESU OCHRONY OSÓB I MIENIA

0x01 graphic

SPIS HASEŁ

A

B

C

D

E

I

J

K

L

Ł

M

N

O

P

R

S

Ĺš

T

U

W

Z

 AGRESJA

Zachowanie zmierzające do zniszczenia lub uszkadzania przedmiotów bądź ludzi, a nawet siebie /samoagresja/, co może prowadzić do samobójstwa. Agresja występuje jako reakcja na sytuację trudną lub jako następstwo frustracji i przejawia się w ataku werbalnym lub fizycznym.

AMUNICJA

W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku istotnymi częściami amunicji są:

AMUNICJA - BUDOWA

Amunicja do broni krĂłtkiej.

0x01 graphic

Budowa:

Amunicja do broni gładkolufowej.

Budowa:

0x01 graphic

BADANIA LICENCYJNE

Badaniom lekarskim i psychologicznym, przeprowadzanym w celu oceny zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, podlegają:

Badanie psychologiczne obejmuje w szczególności ocenę poziomu umysłowego, ocenę osobowości z uwzględnieniem funkcjonowania w sytuacjach trudnych oraz ocenę poziomu dojrzałości społecznej. Zakres badania psychologicznego może zostać poszerzony, jeżeli psycholog uzna to za niezbędne do prawidłowej oceny zdolności psychicznej osoby badanej.

Badanie lekarskie obejmuje:

  1. Badanie ogólne stanu zdrowia, obejmujące w szczególności ocenę układu krążenia i oddechowego oraz ocenę narządu ruchu,

  2. Badania specjalistyczne: okulistyczne, otolaryngologiczne, psychiatryczne i neurologiczne,

  3. Inne badania specjalistyczne i badania pomocnicze, zlecone przez lekarza przeprowadzajÄ…cego badanie ogĂłlne stanu zdrowia.

Po przeprowadzeniu badania ogĂłlnego stanu zdrowia oraz na podstawie opinii psychologa i opinii lekarzy specjalistĂłw, a takĹĽe wynikĂłw badaĹ„ pomocniczych, lekarz wydaje orzeczenie lekarskie.  W razie stwierdzenia w orzeczeniu lekarskim braku zdolnoĹ›ci fizycznej i psychicznej do uzyskania licencji pracownika ochrony fizycznej lub dalszego wykonywania zadaĹ„ pracownika ochrony fizycznej, lekarz sporzÄ…dza dodatkowy egzemplarz orzeczenia lekarskiego i przekazuje listem poleconym, z zachowaniem poufnoĹ›ci, wĹ‚aĹ›ciwemu terytorialnie komendantowi wojewĂłdzkiemu Policji.

BALISTYKA

Jest dziedziną nauki zajmującą się ruchem pocisku od momentu wprawienia go w ruch do momentu zatrzymania się w celu lub poza nim. Balistykę dzieli się na wewnętrzną, zewnętrzną i końcową.

Balistyka wewnętrzna zwana inaczej balistyką przewodu lufy, zajmuje się ruchem pocisku w przewodzie, od momentu wprawienia go w ruch, do momentu gdy opuści on lufę.

Kolejne etapy występujące podczas tej fazy, to:

Balistyka zewnętrzna zajmuje się ruchem pocisku w powietrzu, od momentu w którym opuszcza on lufę, do chwili jego zetknięcia z powierzchnią celu lub przeszkodą.

Trajektoria, czyli tor lotu po którym porusza się pocisk, to tzw. “krzywa balistyczna”.

0x01 graphic

Tuż po opuszczeniu lufy wylatujące za pociskiem gazy mają większą prędkość niż pocisk. Powoduje to dodatkowy wzrost prędkości już poza przewodem lufy. Tak więc pocisk osiąga maksymalną prędkość w odległości kilku, kilkunastu centymetrów od wylotu lufy. Ponieważ różnica pomiędzy prędkością wylotową pocisku, a jego prędkością maksymalną jest niewielka, przyrost prędkości nie ma praktycznie znaczenia. Faza ta to tzw. balistyka przejściowa.

Krzywa balistyczna jest linią prostą, jeżeli strzał oddano pionowo w górę lub w dół, a na pocisk nie oddziaływały żadne dodatkowe czynniki. W praktyce na tor lotu pocisku mogą też wpływać i generalnie wpływają warunki atmosferyczne /deszcz, wiatr/, które zmieniają jego kształt w stosunku do teoretycznej krzywej balistycznej.

Kąt strzału, dla którego donośność pocisku jest największa, wynosi dla broni krótkiej około 40 stopni. Zwiększenie lub zmniejszenie tego kąta powoduje zmniejszenie donośności. Poza wartością kąta strzału, na donośność pocisku wpływają:

Siły działające na pocisk i wpływające na kształt krzywej balistycznej, to /rysunek/:

Balistyka końcowa – zajmuje się ruchem pocisku od momentu jego zetknięcia się z celem lub przeszkodą, do chwili jego całkowitego zatrzymania się. Pocisk może zatrzymać się w celu /przeszkodzie/ lub przebić go.

Na moc obalającą pocisku, wpływ mają następujące elementy:

0x01 graphic

BASKILA

Komora zamkowa - łączy wszystkie zespoły i mechanizmy strzelby. Wewnątrz komory zamkowej umieszczone są obrotowo rozdzielacz i ustalacz naboju. W przedniej części komory zamkowej znajduje się gniazdo lufy, w tylnej otwór do mocowania kolby. W dolnej ściance komory zamkowej znajduje się okno załadowcze przez które ładowany jest magazynek rurowy. W prawej ściance bocznej wykonane jest okno wyrzutnika łusek. Komora zamkowa połączona jest z mechanizmem spustowo-uderzeniowym za pomocą sworznia. Kolba z trzewikiem gumowym /w zależności od wersji/ łagodzącym odrzut, przykręcona jest śrubą do komory zamkowej.

LUFA

0x01 graphic

BASKILA

0x01 graphic

SZTUCER

0x01 graphic

BIERNY OPĂ“R

Jest to zachowanie się nie mające charakteru ani czynnej napaści lub czynnego oporu ale które ma na celu przeszkadzanie czynnościom służbowym lub sprzeciwianie się żądaniom pracownika ochrony. Bierny opór następuje wówczas, gdy ujęta osoba nie zagraża pracownikowi ochrony tj. nie atakuje go, lecz przez swoje zachowanie pragnie uniemożliwić mu wykonanie czynności służbowej np. położy się usiądzie, chwyci się jakiegoś przedmiotu np. drzwi, ramy okiennej drzewa itp., i nie chce udać się z pracownikiem ochrony, albo stanie w drzwiach z rozkrzyżowanymi rękami i nie chce ustąpić czy przepuścić.

BIOTERRORYZM

Broń biologiczna od dawna stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa państw, a przede wszystkim - ich ludności cywilnej. Po terrorystycznym ataku na World Trade Center poczucie zagrożenia niepomiernie wzrosło. W obecnej sytuacji szczególnie ważne jest staranne wykonywanie rutynowych procedur, np. stałych kontroli ujęć wody czy magazynów trucizn przez sanepidy, szkolenie pracowników ochrony zdrowia i inspekcji sanitarnej w zakresie schematów postępowania w momencie zagrożenia, a także szybkie reagowanie odpowiednich służb na wszelkie niepokojące sygnały. Broń biologiczna, zwana też bakteriologiczną, jest zaliczana do broni masowego rażenia. Wykorzystuje się w niej mikroorganizmy chorobotwórcze, jak wirusy, bakterie lub toksyny niektórych mikroorganizmów. Mogą być przenoszone przez bomby, pojemniki z zakażonymi cieczami i gazami, ewentualnie owady, które wywołują choroby. Użycie broni biologicznej zostało zakazane protokołem genewskim z 1925. W 1972 podpisano konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji oraz gromadzenia broni biologicznej. Umowę ratyfikowało ponad 140 państw. Jednak społeczność międzynarodowa nie wypracowała skutecznych mechanizmów weryfikacji tego zobowiązania, które było wielokrotnie łamane przez różne kraje. Działo się tak, mimo systematycznie organizowanych konferencji przeglądowych dotyczących przestrzegania konwencji. Statystyki prowadzone przez Instytut Studiów Międzynarodowych w Monterey odnotowują, że od 1975 r. do sierpnia 2000 r. terroryści atakowali na całym świecie 126 razy używając jako broni substancji chemicznych lub biologicznych. Znaczną część tej statystyki wypełnia działalność japońskiej sekty Najwyższa Prawda (Aum Szinrikjo). Efekty, jeśli porównać je z wynikami ataków “konwencjonalnych” pochłaniających setki, a w przypadku ataku na WTC tysiące ofiar, były mizerne. Najbardziej spektakularny atak chemiczny Najwyższej Prawdy na tokijskie metro 20 marca 1995 r. spowodował śmierć 12 osób. Wcześniejsze próby użycia wąglika, np. zamach na gmach parlamentu czy atak podczas uroczystości ślubu następcy tronu cesarskiego spełzły na niczym. Czy dlatego, jak twierdziło wielu analityków, że terrorystom tak naprawdę nie chodziło o jak największą liczbę ofiar, lecz o rozgłos? Szczegóły dochodzeń w najgłośniejszych sprawach, w tym śledztwo dotyczące Aum Szinrikjo pokazują, że terroryści nie mieli żadnych skrupułów i liczyli na większą skuteczność swoich tajnych broni. Na szczęście zabrakło im umiejętności. Okazuje się, że przygotowanie sarinu lub wąglika w formie umożliwiającej masową zagładę wymaga nie lada wiedzy, aparatury i doświadczenia, które wbrew wielu obiegowym opiniom wcale niełatwo kupić za pieniądze. Na liście zarazków, które mogą zostać użyte znajdują się niebezpieczne mikroby o wielkiej sile rażenia, jak wąglik, ospa, dżuma, wirusy gorączek krwotocznych; terroryści mogą też wykorzystać jad kiełbasiany. Na kilka z tych chorób działają szczepionki. Jednak w praktyce nie można z nich skorzystać, ponieważ należałoby zaszczepić setki tysięcy osób, a ponadto nie wiadomo, na którą z ewentualnych chorób i nie można jednej osobie podać wszystkich szczepionek. Skutki użycia broni biologicznej nie występują od razu, czasami dopiero po kilkunastu dniach. Ogromnie ważne jest więc wykrycie wszelkich symptomów i szybkie zdiagnozowanie rodzaju zastosowanych bakterii czy wirusów.

W związku z częstymi przypadkami zgłoszeń podejrzanych przesyłek pocztowych kojarzonych z potencjalnym zagrożeniem epidemiologicznym - mimo nie stwierdzenia w Polsce żadnego realnego zagrożenia bronią biologiczną – wskazane jest zachowanie maksymalnej ostrożności, a w szczególności profilaktyczne:

W przypadku znalezienia lub otrzymania wymienionych przedmiotów konieczne jest niezwłoczne powiadomienie Policji i Straży Pożarnej.

BROŃ

Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku precyzuje pojęcie broni. W rozumieniu art. 4.1. należy pod tym pojęciem rozumieć:

  1. Broń palną, w tym bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową,

  2. Broń pneumatyczną,

  3. Miotacze gazu obezwładniającego,

  4. Narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:

a/ broń białą w postaci:

b/ broń cięciwową w postaci kusz,

c/ przedmioty przeznaczone do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej.

BROŃ PALNA

Urządzenie miotające pociski, wykorzystujące w tym celu ciśnienie gazów powstałych po spaleniu ładunku miotającego. W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 7/ bronią palną:

Jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość.

OgĂłlna budowa broni palnej:

  1. szkielet

  2. lufa

  3. zamek

  4. komora zamkowa

  5. mechanizm spustowo - uderzeniowy

  6. mechanizm zabezpieczajÄ…cy

  7. przyrzÄ…dy celownicze

  8. sprężyna powrotna

  9. bęben nabojowy

W rozumieniu ustawy istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są:

Pistolet - budowa

0x01 graphic

BROŃ PNEUMATYCZNA

W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 8/ broniÄ… pneumatycznÄ…:

Jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie , które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy gwintowanej albo z elementu ja zastępującego, a przez to do rażenia celów na odległość.

BROŃ SAMOCZYNNA

Broń palna, w której energia jednego wystrzału przygotowuje następny wystrzał, tj. przeładowuje broń.

BROŃ - CELE DOSTĘPU

Określenie celów dostępu do broni.

W art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji określono cele, w jakich może być wydane pozwolenie na broń. Należą do nich:

  1. Ochrona osobista lub ochrona bezpieczeństwa innych osób oraz mienia.

  2. Cele Ĺ‚owieckie.

  3. Cele sportowe.

  4. Kolekcjonerskie

  5. PamiÄ…tkowe.

  6. Szkoleniowe.

Właściwy organ Policji może - w pozwoleniu na broń – ograniczyć lub wykluczyć prawo jej noszenia, co potwierdza się w legitymacji posiadacza broni.

Ustawa wyraźnie określa /art. 12 ust. 1/, że pozwolenie na broń jest decyzją administracyjną wydawaną przez właściwy organ Policji. Oznacza to, że postępowanie w przedmiocie uzyskania uprawnienia do posiadania broni /pozwolenie na broń/ podlega przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego. W decyzji wydanej na jego podstawie zostają określone:

Od decyzji odmownej można się będzie odwoływać jak od każdej innej decyzji administracyjnej.

Przyjęto zasadę, że pozwolenie na broń ma charakter uprawnienia na czas nieokreślony /art. 9 ust. 4/.

Broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.

Pozwolenia na broń pneumatyczną oraz posiadanie narzędzi i urządzeń wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy /broń biała w postaci ostrzy ukrytych w przedmiotach nie mających wyglądu broni, kastetów i nunczaków, pałek, pałek imitujących kije bejsbolowe, kusz, przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej/ wydaje komendant powiatowy Policji.

Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:

  1. Posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850.

  2. Gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów.

  3. Dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej.

  4. Używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu.

  5. Posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm.

  6. Posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego.

Posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającej 10 mA i energii nie przekraczającej 300 mJ.

Kryteria osobowe.

Zgodnie z treścią art. 15 pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:

  1. Nie mającym ukończonych 21 lat.

  2. Z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego, lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej.

  3. WykazujÄ…cym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego.

  4. UzaleĹĽnionym od alkoholu lub substancji psychoaktywnych.

  5. Nie posiadajÄ…cych miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

  6. Co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa.

W wyjątkowych przypadkach pozwolenia na broń do celów sportowych mogą otrzymać osoby, które ukończyły 18 lat, ale może to nastąpić jedynie na wniosek szkoły, organizacji sportowej bądź stowarzyszenia obronnego.

Osoba posiadająca pozwolenie na broń obowiązana jest raz na 5 lat przedstawić właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne. Osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń, jest obowiązana zdać egzamin przed komisja powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz umiejętności posługiwania się tą bronią.

BROŃ OBIEKTOWA

Ważnym rozwiązaniem jest utrwalenie zawartej w ustawie o ochronie osób i mienia koncepcji rozszerzenia kręgu podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej. Art. 29 ustawy wymienia sześć takich podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej.

Pozwolenia na broń na okaziciela zwane "świadectwem broni” może być wydane:

  1. Przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby.

  2. Przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji.

  3. Podmiotom prowadzÄ…cym strzelnicÄ™.

  4. Szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.

  5. Podmiotom wykonującym zadania związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych.

  6. Urzędom, instytucjom, zakładom, przedsiębiorcom i innym podmiotom, których pracownikom broń jest niezbędna do ochrony osobistej w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych związanych ze szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub zdrowiu.

Pracownicy zatrudnieni przez te podmioty, lecz nie posiadający licencji pracownika ochrony, mogą zostać dopuszczeni do broni obiektowej w czasie wykonywania zadań służbowych określonych w art. 29 ustawy, jeśli spełniają wymagane kryteria osobowe tj. zdali egzamin ze znajomości broni i praktycznych umiejętności posługiwania się nią oraz przeszli odpowiednie badania.

Osoby posiadające licencję pracownika ochrony mogą być de facto dopuszczone do dostępu do broni obiektowej. Licencja zawiera w sobie pozwolenie na broń, a jej uzyskanie oznacza, że licencjonowany pracownik ochrony spełnia warunki określone w art. 15 ust 1-5 oraz art. 16 ust 1 ustawy o broni i amunicji.

Dopuszczenie do posiadania broni obiektowej następuje w drodze decyzji administracyjnej.

W przełożeniu na język praktyki uregulowania ustawowe oznaczają, że właściwy organ Policji będzie wydawał pozwolenia na określona liczbę jednostek określonego rodzaju broni szefom firm świadczących usługi w dziedzinie ochrony osób i mienia. Broń będzie musiała być zaewidencjonowana i złożona w odpowiednim miejscu zabezpieczonym zgodnie z odrębnymi przepisami. Pracownicy ochrony będą ją otrzymywali tylko na czas pełnienia służby. Noszenie broni obiektowej przez pracowników po służbie będzie karane tak, jak jej nielegalne posiadanie. W obiektach podlegających obowiązkowej ochronie posiadanie na służbie broni innej niż obiektowa – na podstawie indywidualnych pozwoleń - będzie niedopuszczalne.

CEL UŻYCIA ŚRODKÓW PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO

Celem użycia tych środków jest zmuszenie drugiego człowieka do podporządkowania się poleceniom wydanym na podstawie obowiązującego prawa, przez pracownika ochrony.

Z powyższego wynika, że użycie środków przymusu nie może być podyktowane np. zemstą, czy odwetem, wymierzeniem samemu sprawiedliwości drugiemu człowiekowi itp., lecz ma być środkiem koniecznym do wymuszenia podporządkowania się określonym poleceniom. Mogą to być oczywiście nakazy lub zakazy wydane zgodnie z obowiązującym prawem.

CELOWANIE

Celowanie w strzelaniu bojowym – polega na możliwie szybkim ustawieniu broni w kierunku celu:

Największy wpływ na celność strzelania ma strzelający. Błędy popełnione przy oddawaniu strzału decydują o wyniku strzelania. Na celne oddanie strzału składa się wiele czynników, jak postawa, złożenie się do strzału, wycelowanie, oddech, ściąganie języka spustowego.

Wzrok. Celowanie, jak wiadomo, stawia wysokie wymagania w stosunku do wzroku, ponieważ dokładność celowania zależy od ostrości widzenia.

Oddychanie. Jest silnie związane nie tylko z oddaniem każdego strzału oddzielnie, lecz z przebiegiem strzelania w ogóle. W czasie celowania oddychać nie wolno, ponieważ związane jest ono z rytmiczną pracą klatki piersiowej, barków, brzucha, co zakłóca możliwość oddania celnego strzału. Każdy człowiek może bez wielkiego trudu zatrzymać oddech na 12-15 sekund. Czas ten jest wystarczający do oddania strzału. Doświadczeni strzelcy zwykle przed oddaniem strzału robią głęboki wdech, potem spokojny wydech i na wydechu stopniowo wstrzymują oddychanie, skupiając uwagę na celowniku oraz płynnym ściągnięciu spustu.

Ściąganie spustu. Na celność strzelania oprócz dokładności celowania wielki wpływ wywiera poprawne ściąganie spustu. Strzelec powinien umieć ściągać spust bez szczególnego wysiłku i nie namyślając się nad tym, jak ma to wykonać. Aby celnie strzelać należy ściągnąć spust płynnie i stopniowo, wstrzymując oddech i doprowadzić ściąganie spustu, aż do oddania strzału bez specjalnego nacisku na język spustowy.

W różnych rodzajach broni spotkać można różne przyrządy celownicze :

0x01 graphic

otwarte

0x01 graphic

dioptryczne

0x01 graphic

optyczne

Prawidłowe naprowadzenie muszki i szczerbinki na cel

0x01 graphic

CZAS PRACY

I Systemy czasu pracy

1. System czasu pracy zgodny z normÄ… tzw. podstawowy system czasu pracy.

Podstawowy czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym trzech miesięcy (art. 129 § 1 k.p.)

2. Systemy organizacji czasu pracy umożliwiające przedłużenie wymiaru czasu pracy ponad 8 godzin na dobę:

Od 1.01 2004

Dwa nowe systemy czasu pracy

Nowy art. 143 k.p. Za zgodą pracownika, może być do niego stosowany system skróconego tygodnia pracy. W tym systemie jest dopuszczalne wykonywanie pracy przez pracownika przez mniej niż 5 dni w ciągu tygodnia, przy równoczesnym przedłużeniu dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej niż do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nie przekraczającym 1 miesiąca.

Nowy art. 144. k. p. Za zgodą pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy, może być do niego stosowany system czasu pracy, w którym praca jest świadczona wyłącznie w piątki, soboty, niedziele i święta. W tym systemie jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin w okresie rozliczeniowym nie przekraczającym 1 miesiąca.

3. System przerywanego czasu pracy

Rozkład czasu pracy w tym systemie powinien być z góry ustalony. Może on przewidywać nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby. Przerwa nie może trwać dłużej niż 5 godzin. Przerwy nie wlicza się do czasu pracy, jednak pracownikowi przysługuje za czas tej przerwy wynagrodzenie w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju (patrz art. 81 § 1-4 k.p).

4. System zadaniowego czasu pracy.

Może on być wprowadzony, gdy jest to uzasadnione rodzajem pracy, jej organizacją oraz - dodatkowo - gdy uzasadnia to miejsce wykonywania pracy (art. 1298 k.p.). Miejsce pracy określają strony, zawierając umowę o pracę. Może być ono określone na stałe bądź jako miejsce zmienne, co może wynikać z samego charakteru lub rodzaju powierzonej pracownikowi pracy.

II Rozliczanie czasu pracy (wymiar czasu pracy)

1. Ustalenie wymiaru czasu pracy

Kodeks pracy nie określa sposobu ustalania wymiaru czasu pracy, czyli konkretnej liczby godzin przypadających do przepracowania w danym (np. miesięcznym) okresie rozliczeniowym. Ze względu na to, że z zasady praca powinna być wykonywana tylko w dni robocze, wymiar ten - przy normie tygodniowej nieprzekraczającej przeciętnie 40 godzin - ustala się następująco:

Pracownikowi należy się dzień wolny za pracę przez 5 dni w tygodniu w którym przypada święto w innym dniu niż niedzielę. Zgodnie z brzmieniem nowego art. 130 § 1 k. p. obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, oblicza się:

mnożąc 40 godzin przez liczbę tygodni przypadających w okresie rozliczeniowym, a następnie dodając do otrzymanej liczby iloczyn 8 godzin i liczby dni pozostałych do końca okresu rozliczeniowego, przypadających od poniedziałku do piątku.

Każde święto przypadające w okresie rozliczeniowym i przypadające w innym dniu niż niedziela obniża wymiar czasu pracy o 8 godzin.

III Okres rozliczeniowy

Okres rozliczeniowy, który został przyjęty u pracodawcy służy z jednej strony do ustalenia wymiaru czasu pracy, czyli liczby godzin do przepracowania w tym okresie, i rozplanowania tego czasu w harmonogramie pracy, z drugiej zaś - do obliczania, czy w tym okresie nie nastąpiło przekroczenie przeciętnej, tygodniowej normy czasu pracy lub niedopracowanie wymaganej określonym wymiarem czasu pracy liczby godzin.

1. Długość okresu rozliczeniowego

Podstawowy okres rozliczeniowy wynosi 4 miesiące. Wprowadzono ponadto możliwość stosowania jeszcze dłuższych okresów rozliczeniowych nieprzekraczających:

Ustalenie omawianego przedłużonego okresu rozliczeniowego w zakładzie pracy, w którym działa organizacja związkowa, następuje na podstawie:

W razie gdy u danego pracodawcy taka organizacja związkowa nie działa, pracodawca może wprowadzić przedłużony okres rozliczeniowy po uprzednim zawiadomieniu właściwego inspektora pracy.

2. Przerwy w pracy

Z przerywanym czasem pracy nie należy mylić przerwy w pracy (art. 129'° k.p.). Jest to przerwa w pracy trwająca 15 minut, którą wlicza się do czasu pracy i którą pracodawca jest obowiązany wprowadzić, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godzin. Warunkiem wprowadzenia 15-minutowej przerwy w czasie pracy jest wykonywanie pracy przez co najmniej 6 godzin dziennie. Z Kodeksu pracy nie wynika natomiast obowiązek wprowadzenia drugiej 15-minutowej przerwy w razie rozkładu czasu pracy przewidującego pracę w wymiarze dobowym 12 godzin. Taką przerwę mogą jednak przewidywać obowiązujące przepisy, tj. układ zbiorowy lub regulamin pracy.

IV Charakter prawny pracy w godzinach nadliczbowych

Przepisy Kodeksu pracy nie formułują wprawdzie wyraźnego obowiązku pracy w godzinach nadliczbowych, ale obowiązek taki wyprowadzany jest z przepisu art. 100 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownik zobowiązany jest stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę, oraz przepisu art. 100 § 2 k.p., zobowiązującego pracownika o dbanie o dobro zakładu pracy. Obowiązek taki wynika również z istoty stosunku pracy charakteryzującego się podporządkowaniem pracowniczym. To podporządkowanie pracownicze oznacza nie tylko, że w określonym czasie i miejscu pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy i musi świadczyć pracę określoną w umowie o pracę, ale również to, że pracodawca może polecić mu pewne obowiązki wykraczające poza rozkładowy czas pracy np. pełnienie dyżuru czy pracę w godzinach nadliczbowych. Pracownik obowiązany jest pracować w godzinach nadliczbowych również w sytuacji, gdy praca polecona do wykonania nie należy do jego normalnych obowiązków. Odmowa wykonania polecenia pracy w godzinach nadliczbowych, poza sytuacjami wyjątkowo uzasadnionymi, traktowana jest jako naruszenie obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę zastosowania kary porządkowej, bądź - w szczególnych okolicznościach - nawet rozwiązania stosunku pracy, chyba, że pracownik objęty jest przepisami ograniczającymi dopuszczalność pracy w godzinach nadliczbowych jak przykładowo kobiety w ciąży, pracownicy młodociani czy osoby opiekujące się dziećmi do lat czterech.

Praca ponad normy czasu pracy ustalone zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, ma charakter pracy w godzinach nadliczbowych i jest dopuszczalna tylko w razie konieczności prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego albo dla ochrony mienia lub usunięcia awarii, oraz w związku ze szczególnymi potrzebami pracodawcy.

Dodatkowe wynagrodzenie

Dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy ustalane jest zgodnie z zasadami obowiązującymi przy obliczaniu dodatkowego wynagrodzenia z tytułu przekroczenia dobowych norm czasu pracy.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 134 § 1 k.p. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

  1. 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w dni powszednie, oraz w niedziele i święta będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

  2. 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w godzinach nadliczbowych w niedziele i święta nie będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, a także w godzinach nadliczbowych przypadających w dniu wolnym od pracy udzielonym w zamian za pracę w niedzielę lub w święto będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy.

Zgodnie z art. 133 § 2 k.p., liczba godzin nadliczbowych przepracowanych w związku ze szczególnymi potrzebami pracodawcy nie może przekroczyć dla poszczególnego pracownika 4 godzin na dobę i 150 godzin w roku kalendarzowym.

Dopuszcza się możliwość ustalenia innego rocznego limitu godzin nadliczbowych niż 150 godzin. Granicą podwyższonego limitu jest przeciętna liczba godzin pracy razem z godzinami pracy nadliczbowej określona na 48 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym.

CZYN NIEDOZWOLONY /delikt cywilny/

To wykroczenie przeciw prawu. Obejmuje dobra osobiste człowieka, takie jak:

Czyn niedozwolony może być ścigany, jeżeli jego następstwem jest szkoda /art. 415 Kc/.

0x01 graphic
CZYNNA NAPAŚĆ

Na pracownika ochrony lub inną osobę. Należy przez to rozumieć wszelkie działania zmierzające do naruszenia nietykalności fizycznej (cielesnej) i wyrządzenia przez to bólu np. bicie rękami, kopanie, gryzienie, rzucanie przedmiotami itp. Przy czym nie jest wymagane, aby nastąpiło wyrządzenie dolegliwości fizycznej. Wystarczy sam fakt, że czyn sprawcy zmierzał do naruszenia nietykalności cielesnej np. sprawca zamierzył się aby uderzyć. Czynna napaść wyrażać się może również w groźbie mającej na celu zmuszenie pracownika ochrony do zaniechania wykonywania obowiązku np. próba odebrania pałki, czy obezwładnienia itp. Należy zaznaczyć, iż w przypadku czynnej napaści, jeżeli napastnik nie przejawia zamiaru ponowienia napaści, to użycie środka przymusu jest niecelowe, bowiem nosiłoby znamiona zemsty ze strony pracownika ochrony.

CZYNNY OPĂ“R

0x08 graphic
Jest to zachowanie inne, niż czynna napaść. Polega na działaniu przy użyciu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia pracownika ochrony do zaniechania prawnej czynności służbowej. Czynny opór może przejawiać się w usiłowaniu uwolnienia lub uwolnieniu z rąk pracownika ochrony (przez osoby trzecie) osoby ujętej lub przez samego ujętego. Może też polegać na uniemożliwieniu pościgu np. przez uszkodzenie pojazdu pracownika ochrony, przytrzymanie go siłą, zagrożenie użyciem siły, czy podłożenie nogi. Za czynny opór należy również uważać zasypanie oczu np. piaskiem, solą, mąką itp.

 

DOKUMENTACJA OCHRONNA

1. Tabela służby zawierająca dane o:

2. Dziennik zmiany zawierajÄ…cy dane o:

3. Dziennik wydarzeń zawierający:

4. Instrukcja współpracy z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi /miejskimi/.

5. Instrukcja postępowania pracowników ochrony w przypadku napadu, włamania, pożaru, powodzi awarii.

6. Dziennik szkolenia pracownikĂłw ochrony.

Niezależnie od wymienionej dokumentacji, jeżeli tego wymagają względy ochrony, można prowadzić dokumentację pomocniczą dotyczącą :

Niezależnie od dokumentacji, o której mowa powyżej, jeżeli wymagają tego względy ochrony, można prowadzić dokumentację pomocniczą, dotyczącą:

ETYKA

IGLICA

Część broni powodująca wystrzał z broni nabojowej, przez uderzenie w spłonkę.

IMPREZA MASOWA

Impreza sportowa, artystyczna lub rozrywkowa, na której liczba miejsc dla osób na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej wynosi - nie mniej niż 1.000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy - nie mniej niż 300.

Nie są imprezami masowymi imprezy odbywające się w teatrach, operach, operetkach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, domach kultury i galeriach sztuki, a także imprezy organizowane w placówkach oświatowych, imprezy sportowe organizowane wyłącznie dla sportowców niepełnosprawnych, imprezy organizowane w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży oraz imprezy rekreacyjne.

IMPREZA MASOWA O PODWYŻSZONYM RYZYKU

Impreza masowa, w czasie której, jak wynika z posiadanych informacji i dotychczasowych doświadczeń dotyczących zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji.

IMPREZA MASOWA - ZABEZPIECZENIE

Należy przez to rozumieć ogół skoordynowanych przedsięwzięć podejmowanych przez organizatora imprezy, wójta, burmistrza, prezydenta miasta, starostę, wojewodę, Policję, Państwową Straż Pożarną i inne jednostki organizacyjne ochrony przeciwpożarowej, służbę zdrowia, a w razie potrzeby przez inne właściwe służby i organy.

Poza ogólnym unormowaniem ustawowym, szczegółowe warunki i sposoby działania służb porządkowych organizatora imprez masowych reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie wymogów jakie powinny spełniać służby porządkowe organizatora imprezy masowej w zakresie wyszkolenia i wyposażenia oraz szczegółowych warunków i sposobów ich działania /Dz.U. 02.113.986/. W myśl znowelizowanych przepisów członkowie będą musieli zdobyć specjalistyczne kwalifikacje na kursach, w jednym z trzech zakresów:

Pracownicy służby porządkowej /w tym pracownicy agencji ochrony osób i mienia/ legitymują się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu. Powinien on zawierać następujące informacje:

Członków służb porządkowych w zależności od potrzeb oraz potencjalnego ryzyka wyposaża się w:

Osoby obecne na imprezie masowej są zobowiązane zachowywać się w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu innych osób obecnych na tej imprezie, a w szczególności przestrzegać postanowień regulaminów obiektów i imprezy. Osobom obecnym na imprezie masowej zabrania się w szczególności wnoszenia broni lub innych niebezpiecznych przedmiotów /narzędzi/ oraz materiałów wybuchowych i wyrobów pirotechnicznych, napojów alkoholowych, środków odurzających lub substancji psychotropowych.

UPRAWNIENIA PRACOWNIKÓW SŁUŻBY PORZĄDKOWEJ:

Służby porządkowe organizatora imprezy masowej są uprawnione do przeprowadzania następujących działań:

A/ sprawdzania uprawnień do przebywania na imprezie masowej

B/ legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości

C/ przeglądania zawartości odzieży i bagaży

D/ wezwania osĂłb nieuprawnionych do opuszczenia imprezy masowej

E/ wydawania poleceń porządkowych

F/ ujęcia w celu niezwłocznego przekazania Policji

Ad a. Sprawdzania uprawnień do przebywania na imprezie masowej dokonuje się poprzez:

Czynności powyższe mogą być realizowane do zakończenia imprezy.

Ad b. Legitymowania osób dokonuje się nie tylko w celu ustalenia tożsamości osoby, ale także podczas przeglądania zawartości bagaży i odzieży osoby podejrzanej o wnoszenie przedmiotów objętych zakazem wnoszenia na imprezę masową. Tożsamość osoby ustala się na podstawie:

Ad c. Przeglądania zawartości bagaży i odzieży osób dokonuje się w przypadku podejrzenia, że osoby te wnoszą broń lub inne niebezpieczne przedmioty /narzędzia/ oraz materiały wybuchowe i wyroby pirotechniczne, napoje alkoholowe, środki odurzające lub substancje psychotropowe. Katalog przedmiotów objętych zakazem wnoszenia nie jest zamknięty i w regulaminie obiektu lub imprezy masowej może znaleźć się poszerzony wykaz przedmiotów.

Samo podejrzenie, że osoba wnosi przedmioty objęte zakazem, upoważnia do podjęcia czynności przeglądania bagażu i odzieży. Przy wykonywaniu tej czynności obowiązują następujące zasady:

Ad d. Pracownik służby porządkowej wzywa osobę nie mającą uprawnień do przebywania na imprezie masowej albo zakłócającą porządek, do opuszczenia imprezy informując ją o przyczynie wydania tego polecenia. Przed przystąpieniem do wezwania obowiązany jest do użycia zwrotu “służba porządkowa” oraz podać swoje imię i nazwisko.

Ad e. Pracownik służby porządkowej ma prawo wydawać polecenia porządkowe osobom zakłócającym porządek publiczny lub zachowujących się niezgodnie z regulaminem imprezy. W przypadku nie wykonania tych poleceń, ma prawo wezwać do opuszczenia imprezy.

W przypadku niepodporzÄ…dkowania siÄ™ wezwaniu osoby do opuszczenia miejsca przeprowadzania imprezy masowej lub stawiania czynnego oporu:

Przebieg czynności, członkowie służby porządkowej dokumentują notatką służbową.

Ad f. W przypadku stwierdzenia w zawartości przeglądanych bagaży lub odzieży broni lub innych niebezpiecznych przedmiotów, napojów alkoholowych, materiałów wybuchowych, pirotechnicznych i pożarowo niebezpiecznych oraz środków odurzających i psychotropowych, członek służby porządkowej dokonuje ujęcia osoby, u której w przeglądanych bagażach lub odzieży stwierdzono te przedmioty i po ich odebraniu sporządza protokół z tej czynności, a następnie przekazuje tę osobę Policji wraz z odebranymi przedmiotami.

Przebieg czynności, członkowie służby porządkowej dokumentują notatką służbową.

OBOWIĄZKI PRACOWNIKÓW SŁUŻBY PORZĄDKOWEJ:

Od uprawnień przysługujących pracownikom służby porządkowej należy wyraźnie odróżnić ich obowiązki. Nakłada je bezpośrednio ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych. Zgodnie z art. 17 ustawy, pracownicy ci są zobowiązani:

a/ nie wpuścić na imprezę masową osób, wobec których zostało wydane orzeczenie

b/ nie wpuścić na imprezę masową osób odmawiających poddania się czynnościom:

c/ usunąć z miejsca przeprowadzania imprezy masowej osób, które swoim zachowaniem zakłócają porządek publiczny lub zachowują się niezgodnie z regulaminem imprezy masowej. W przypadku nieskuteczności podjętych działań organizator imprezy masowej lub w jego imieniu kierownik do spraw bezpieczeństwa występuje o pomoc do Policji. Wystąpienie potwierdza się na piśmie.

BROŃ I ŚRODKI PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO PODCZAS IMPREZY MASOWEJ:

Przy wyposażaniu pracowników ochrony mających wykonywać zadania podczas imprez masowych, maja również zastosowanie przepisy ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia. Zgodnie z art. 41 pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeżeli wykonuje bezpośrednio zadania w zakresie utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego podczas trwania masowych imprez publicznych.

W kwestii środków przymusu bezpośredniego, to w § 9.4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie wymogów, jakie powinny spełniać służby porządkowe organizatora imprezy masowej w zakresie wyszkolenia i wyposażenia, oraz szczegółowych warunków i sposobów ich działania, stwierdza się, że członek służby porządkowej będący pracownikiem agencji ochrony wynajętej do zabezpieczenia imprezy, posiadający licencję pracownika ochrony fizycznej, wyprowadza przy użyciu siły fizycznej osobę, która nie podporządkowuje się wezwaniu, poza granice imprezy masowej. Członek służby porządkowej, nieposiadający licencji pracownika ochrony fizycznej, wzywa do przeprowadzenia usunięcia osoby pracownika, który posiada licencję lub zwraca się o pomoc do Policji za pośrednictwem kierownika do spraw bezpieczeństwa.

Oznacza to jednoznacznie, że pracownik służby porządkowej posiadający licencję może użyć tylko i wyłącznie siły fizycznej, w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik obrony.

INDOS

Jest to przeniesienie prawa z weksla na inną osobę /przez zapisanie na grzbiecie weksla lub odwrotnej stronie odpowiedniego oświadczenia/.

INSTRUKCJA KONWOJOWA

Jest dokumentem mającym podstawowe znaczenie w organizacji konwoju. Wprowadzana jest zrządzeniem kierownika jednostki, jako załącznik do planu ochrony /w obiektach podlegających obowiązkowej ochronie lub innych obiektach chronionych przez wewnętrzną służbę ochrony/ lub też jako samoistne zarządzenie. Jako wewnętrzny przepis określa zasady wykonania transportu oraz precyzuje zadania osób wykonujących tą czynność. Instrukcja w szczególności powinna zawierać:

JEDNOSTKA OBLICZENIOWA /J.O./

Jednostka określająca dopuszczalny limit stale lub jednorazowo przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych, wynosząca 120-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski"

ILOŚĆ J.O.

ZASADY OCHRONY

Do 0,3 j.o.

Osoba transportujÄ…ca

0,3 – 1 j.o.

1 konwojent, może być nieuzbrojony

1 - 5 j.o.

Co najmniej 1 konwojent

5 - 15 j.o.

Co najmniej 2 konwojentĂłw

15 - 50 j.o

Co najmniej 3 konwojentĂłw

PowyĹĽej 50 j.o.

Co najmniej 4 konwojentĂłw

Konwój pieszy – do 1 jednostki obliczeniowej

Pojazdy specjalne lub przystosowane – powyżej 1 jednostki obliczeniowej

Pojazdy specjalne – powyżej 20 jednostek obliczeniowych.

Pojazdy specjalne oraz samochód ubezpieczający – powyżej 30 jednostek obliczeniowych

Konwój wartości pieniężnych transportowanych drogą lotniczą wykonuje co najmniej dwóch pracowników ochrony.

KAJDANKI

0x01 graphic

Stosuje się wobec osób ujętych w celu udaremnienia ucieczki albo zapobieżenia czynnej napaści lub czynnemu oporowi.

Nie stosuje się wobec osób których wygląd wskazuje na wiek poniżej 17 lat, z wyjątkiem nieletnich powyżej 16 lat podejrzanych o popełnienie przestępstwa przeciwko zdrowiu lub życiu.

Kajdanki zakłada się:

  1. Na ręce trzymane z przodu wobec osób do których nie stosuje się szczególnych środków ostrożności,

  2. Na ręce trzymane z tyłu osobie o silnej budowie ciała, podejrzanej o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu.

Powinny być założone tak aby nie tamowały obiegu krwi. Powinno zakładać się w miarę możliwości w pomieszczeniach zamkniętych lub miejscach odosobnionych, przy udziale dwóch pracowników, z których jeden wykonuje czynności ubezpieczające.

KALIBER

Średnica przewodu lufy. W broni gwintowanej odległość między przeciwległymi polami gwintu w lufie. Przy broni gładkolufowej kaliber podaje się w wymiarze wagomiarowym.

KIEROWNIK JEDNOSTKI

Osoba lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, uprawnionych, zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową, do zarządzania nią; za kierownika jednostki uważa się również likwidatora lub syndyka.

KLASA ODPORNOŚCI NA WŁAMANIE

Klasyfikacyjne oznaczenie odporności na włamanie, wyrażonej w jednostkach oporowych obliczanych dla każdego urządzenia

KOLBA

Część łoża broni, służąca do oparcia na ramieniu.

KOMORA NABOJOWA

Wlotowa część lufy broni palnej, w której umieszcza się nabój i w której dochodzi do spalenia jego ładunku miotającego.

KONTRATYP

Okoliczności wyłączające bezprawność czynu. Nazwa kontratyp ma charakter umowny i odnosi się do okoliczności uchylających bezprawność czynów wypełniających ustawowe znamiona czynu zabronionego.

Do ujętych w kodeksie karnym kontratypów należą:

KONWOJENT

Licencjonowany pracownik ochrony wyposażony w broń palną.

KONWĂ“J - RODZAJE

Rozporządzenie z dnia 14 października 1998 roku Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne definiuje pojęcie transportu wartości pieniężnych jako “przewożenie lub przenoszenie wartości pieniężnych poza obrębem jednostki organizacyjnej” /§ 1 pkt. 4/.

Istotą konwoju jest zapewnienie szczególnej ochrony przedmiotowi transportu. Przez ochronę należy rozumieć szereg podejmowanych czynności mających na celu udaremnienie zniszczenia, zagubienia, utraty w wyniku działań przestępczych powierzonych przedmiotów.

Istnieje wiele definicji konwoju, jako formy ochrony mienia. Generalnie konwój jest to ochrona przenoszonych lub przewożonych wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych, przez:

  1. Właściwie wyszkoloną i wyposażoną,

  2. Posiadającą wewnętrzną strukturę,

  3. Działającą według określonej taktyki,

  4. Poruszającą się po wcześniej zaplanowanej trasie,

wydzielonÄ… grupÄ™ konwojentĂłw.

W skład konwoju wchodzą:

W świetle obowiązujących przepisów wyróżniamy następujące rodzaje konwojów:

  1. Pieszy transport wartości.

  2. Samochodowy transport wartości.

  3. Kolejowy transport wartości.

  4. Lotniczy transport wartości.

KONTROLA RUCHU OSOBOWEGO

Dokumentami uprawniającymi do wstępu na teren chronionego obiektu mogą być:

Przepustki stałe, czy tymczasowe wydaje np. dział kadr obiektu lub inne osoby upoważnione przez kierownika (właściciela) obiektu. Dokumenty te powinny być ewidencjonowane w specjalnie do tego przewidzianym dzienniku.

Przepustki jednorazowe może wydawać m.in. pracownik ochrony pełniący służbę przy wejściu do obiektu np. w pomieszczeniu wartowni lub portierni, dla osób nie będących pracownikami obiektu, a więc dla interesantów, którzy przy wyjściu przepustki te zwracają pracownikowi ochrony. Bezpieczeństwo obiektów i urządzeń w nim się znajdujących, wymaga takiej procedury i działań, aby należycie były zabezpieczone wejścia przed możliwością dostania się do ich wnętrza osób niepożądanych. W niektórych obiektach, uzależnione jest to oczywiście od ich ważności, mogą być tworzone strefy bezpieczeństwa, określane również w kartach tożsamości, identyfikatorach lub przepustkach, a to z kolei umożliwia nam rozpoznawanie kto, kiedy i gdzie może przebywać. W celu niedopuszczenia osób nieuprawnionych do wejścia do tej strefy, w której ich przebywanie jest zabronione, powinno się m.in. ograniczyć do niezbędnego minimum ilość przejść do takiego rejonu obiektu, a czynne muszą być pod naszą stałą kontrolą.

Ważne urządzenia w obiekcie winny być ochraniane na zasadzie patrolowania lub obchodu w nieregularnych odstępach czasu.

KONTROLA RUCHU MATERIAŁOWEGO

Wjazd środka transportowego do chronionego obiektu i wyjazd z jego terenu odbywa się na podstawie ustnego lub pisemnego zezwolenia na wwożenie, czy też wnoszenie na teren obiektu oraz wywożenie lub wynoszenie z jego terenu materiałów, wyrobów produkcyjnych, urządzeń itp., może się tylko odbywać na podstawie odpowiednich dokumentów.

Tryb wydawania przepustek materiałowych oraz zasady kontroli materiałowej określa, w formie pisemnych instrukcji, kierownik (właściciel) ochranianego obiektu, z którymi muszą się zapoznać pracownicy ochrony. Niezależnie od powyższego ochrona fizyczna ma obowiązek zabezpieczania mienia znajdującego się w obrębie chronionego obiektu, przed kradzieżą czy zniszczeniem lub złośliwym uszkodzeniem. Popełnienie przestępstwa na terenie chronionego obiektu może nastąpić także przy wykorzystaniu pojazdu samochodowego, dlatego też kontrola wjazdu pojazdów na teren chroniony powinna być traktowana jako środek prewencyjny /zapobiegawczy/.

Dla skutecznej ochrony obiektu oraz jego urządzeń niezbędne jest podejmowanie, przez ochronę, różnych działań zabezpieczających takich jak, np.:

Działania takie stanowią dodatkowe elementy zabezpieczenia i ułatwiają ochronie fizycznej realizację zadań ochronnych.

KONTROLA PRZESTRZEGANIA USTAWY O WYCHOWANIU W TRZEŹWOŚCI I PRZECIWDZIAŁANIU ALKOHOLIZMOWI

Na pracownikach ochrony fizycznej spoczywa obowiązek, kontroli i eliminowania osób będących pod wpływem alkoholu, a usiłujących wejść na teren chronionego obiektu.

Ustawa w sposób jednoznaczny zabrania sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych na terenie zakładów pracy oraz innych obiektów. Te osoby, które nie stosują się do przepisów cytowanej ustawy narażają się na odpowiedzialność przewidzianą w treści ustawy.

Podkreślić należy, iż usiłowanie popełnienia wykroczenia jest również karalne, a ponadto ustawa przewiduje możliwość przepadku napoju alkoholowego, który został ujawniony np. na terenie obiektu. W art. 44 ustawy stwierdza się, że: ”kto wbrew szczególnemu obowiązkowi nadzoru dopuszcza do sprzedawania, podawania lub spożywania napojów na terenie zakładu pracy, jak również powziąwszy wiadomość o sprzedawaniu, podawaniu lub spożywaniu na terenie zakładu pracy takich napojów nie podejmuje prawem przewidzianego postępowania" również podlega karze.

Mamy tu do czynienia z tzw. kierowniczą odpowiedzialnością, a więc z cytowanego artykułu może być ukarany np. kierownik zakładu, szef ochrony lub kierownik zmiany fizycznej ochrony obiektu.

KONTROLA PRZESTRZEGANIA PRZEPISÓW PRZECIWPOŻAROWYCH

Zagadnienia ochrony przeciwpożarowej reguluje ustawa "o ochronie przeciwpożarowej", z dnia 24 sierpnia 1991 r. /Dz. U. Nr 81, poz. 351/. Art. 3 wymienionej ustawy określa, że: "osoba fizyczna, osoba prawna, organizacja lub instytucja korzystająca ze środowiska przyrodniczego, budynku, obiektu lub terenu, obowiązane są zabezpieczać użytkowane środowisko, budynek, obiekt lub teren przed zagrożeniem pożarowym lub innym zagrożeniem." Art. 3 ust. 2 stanowi, iż właściciel, zarządca lub użytkownik budynku, obiektu lub terenu, a także wymienione wcześniej osoby i podmioty ponoszą odpowiedzialność za naruszenie przepisów przeciwpożarowych w trybie i na zasadach określonych w stosownych przepisach.

  1. Każdy pracownik ochrony podejmujący czynności służbowe powinien m.in.:

  2. Przestrzegać ogólnie obowiązujących przepisów przeciwpożarowych.

  3. Zapoznać się z rozmieszczeniem i rodzajem zgromadzonego sprzętu gaśniczego i ratowniczego.

  4. Wiedzieć, jakie są sposoby i kierunki ewentualnej ewakuacji z zagrożonego obiektu.

  5. Znać i w praktyce stosować instrukcję dotyczącą zasad postępowania na wypadek pożaru lub innego miejscowego zagrożenia.

Musimy pamiętać o tym, iż obowiązkiem każdego, kto zauważy najmniejszy nawet pożar jest alarmowanie straży pożarnej na numer telefonu 998, informując - co i gdzie się pali - oraz powiadomić osoby znajdujące się w najbliższym sąsiedztwie o powstaniu pożaru. Jeżeli w pobliżu jest większa grupa osób, pamiętajmy o tym, aby zachować spokój i nie dopuścić do powstania paniki. Równocześnie z alarmowaniem straży pożarnej musimy przystąpić do zlokalizowania ogniska pożaru podręcznym sprzętem gaśniczym.

KSIĄŻKA KONWOJÓW

Prowadzenie książki konwojów nie wynika z żadnych przepisów, ale jest czynnością praktyczną. Dotychczas adnotacje o konwojach umieszczane były w książkach służby, gdzie nie bardzo jest miejsce na zawarcie pełnej informacji na temat konwoju. Warto zatem prowadzić książkę konwojów, w której dokumentowane będą informacje o samym konwoju, jego organizacji i osobach wykonujących tę czynność.

KUREK

Część broni palnej uderzająca w skutek obrotu wokół osi, pod działaniem sprężyny uderzeniowej w inną część broni lub naboju. W broni nabojowej – w iglicę lub, gdy ta jest jego częścią, bezpośrednio w spłonkę naboju.

LEGITYMOWANIE

Przed rozpoczęciem legitymowania osoby pracownik ochrony jest obowiązany:

  1. Podać swoje imię i nazwisko oraz, w razie potrzeby, okazać licencję lub inny dokument identyfikacyjny, potwierdzający uprawnienia do podjęcia czynności, w taki sposób, aby osoba legitymowana miała możliwość odczytania i zanotowania danych zawartych w tym dokumencie,

  2. Podać podstawę prawną i przyczynę legitymowania.

Przystępując do legitymowania, pracownik ochrony wzywa osobę legitymowaną do okazania dokumentu. Tożsamość osoby legitymowanej ustala się na podstawie:

Pracownik ochrony, legitymując, dokonuje sprawdzenia okazanego dokumentu pod względem zgodności danych personalnych w nim zawartych z tożsamością osoby legitymowanej.

W razie legitymowania osób znajdujących się w pojeździe, gdy uzasadniają to względy bezpieczeństwa, pracownik ochrony ma prawo żądać opuszczenia pojazdu przez te osoby.

Z czynności legitymowania pracownik ochrony sporządza notatkę służbową, zawierającą dane personalne osoby legitymowanej, wskazanie rodzaju dokumentu oraz jego numeru i serii, a także czasu, miejsca i przyczyny legitymowania.

LICENCJA

Zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i mienia w zakresie wymaganym ustawą.

LICENCJA - WYMAGANIA KWALIFIKACYJNE

Wymagania kwalifikacyjne określa ustawa. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1/ Ma obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz biegła znajomość języka polskiego.

2/ Ukończyła 21 lat,

3/ Ukończyła szkołę podstawową,

4/ Ma pełną zdolność do czynności prawnych , stwierdzoną własnym oświadczeniem,

5/ Nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo umyślne,

6/ Ma uregulowany stosunek do służby wojskowej.

Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie spełniającej powyższe warunki oraz:

Licencja pracownika ochrony pierwszego stopnia wymagana jest do wykonywania:

- bezpośredniej ochrony fizycznej

a/ stałej i doraźnej,

b/ polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych , gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c/ polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,

przez:

1. członków specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych.

2. członków zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne.

3. pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób.

4. osoby nadzorujÄ…ce i kontrolujÄ…ce pracÄ™ pracownikĂłw ochrony fizycznej nie posiadajÄ…cych licencji.

5. pracowników ochrony posiadających prawo do stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz broni palnej.

6. pracownikĂłw ochrony wykonujÄ…cych zadania na obszarach, w obiektach i urzÄ…dzeniach podlegajÄ…cych obowiÄ…zkowej ochronie.

O licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1/ spełnia warunki o których mowa w pkt. 1, 2, 4, 5,

2/ posiada co najmniej wykształcenie średnie.

Licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia wydaje się osobie, która spełnia powyższe warunki oraz:

- legitymuje się dyplomem lub świadectwem szkoły lub innej placówki oświatowej, które potwierdzają uzyskanie specjalistycznego wykształcenia, albo ukończyła kurs pracowników ochrony drugiego stopnia i zdała egzamin przed właściwą komisją.

Licencja pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia upowaĹĽnia do wykonywania:

- bezpośredniej ochrony fizycznej,

a/ stałej i doraźnej,

b/ polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c/ polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,

- opracowywania planu ochrony,

- organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej,

O wydanie licencji pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1/ ukończyła 18 lat

2/ ma obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz biegła znajomość języka polskiego.

3/ ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym oświadczeniem

4/ nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne

Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia wydaje się osobie, która spełnia powyższe warunki oraz:

Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia upoważnia do wykonywania czynności w zakresie:

- zabezpieczenia technicznego, polegajÄ…cego na:

a/ montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania,

b/ montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

O licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1/ ma obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz biegła znajomość języka polskiego.

2/ ukończyła 21 lat

3/ ma pełną zdolność do czynności prawnych , stwierdzoną własnym oświadczeniem

4/ nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo umyślne.

LicencjÄ™ pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia wydaje siÄ™ osobie ktĂłra:

Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia upoważnia do wykonywania czynności w zakresie:

- zabezpieczenia technicznego, polegajÄ…cego na:

a/ montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania,

b/ montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

- opracowywania projektĂłw zabezpieczenia technicznego

- organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego

Licencję wydaje się na czas nieokreślony. Licencja wygasa z mocy prawa w przypadku niewykonywania przez pracownika ochrony zawodu przez okres dłuższy niż 2 lata.

LUFA

Część broni palnej nadająca miotanemu pociskowi kierunek lotu, a w broni gwintowanej - także stabilizującego w locie obroty.

ŁÓDKA

PrzyrzÄ…d utrzymujÄ…cy kilka nabojĂłw, z ktĂłrego sÄ… one wypychane do magazynka.

ŁUSKA

Służy do połączenia części naboju scalonego. W broni krótkiej zwykle jest wykonana z metalu. W łusce jest osadzony pocisk /mieści on ładunek prochowy i spłonkę/.

MAGAZYNEK

Część broni palnej zawierająca zapas nabojów i urządzenie donoszące naboje do wlotu lufy.

MECHANIZM SPUSTOWY

Obejmuje wszystkie części umożliwiające wystrzelenie z broni palnej, w szczególności: spust, zaczep kurkowy, szynę spustową, kurek.

MIENIE

Mieniem są również same pieniądze, a także inne dobra, jak prąd, gaz, inne nośniki energii oraz dokumenty przedstawiające wartość materialną, np. czeki, weksle, bilety lotnicze, obligacje, świadectwa udziałowe.

Mienie społeczne - mienie państwowe, spółdzielcze i mienie organizacji społecznych, a także mienie spółek, w których skarb państwa ma swoje udziały.

Mienie cudze - indywidualne, osobiste /należące do konkretnej osoby lub osób na zasadzie własności lub posiadania/, mienie będące własnością kościołów.

MONITORING

Polega na nieprzerwanym kontrolowaniu ochranianego obiektu przy wykorzystaniu systemu ochrony i przekazywaniu informacji drogą radiową lub telefoniczną do stanowiska dozorowania o sytuacji w obiekcie, o rodzaju i miejscu zagrożeń.

NABĂ“J SCALONY

Ładunek prochu, pocisk i spłonka połączone łuską w jedną całość.

NEGOCJACJE

Prowadzenie rokowań, rozmów, układanie się, pertraktacje. Proces komunikowania się, mający na celu osiągnięcie porozumienia między stronami.

Cele negocjacji:

OBOWIÄ„ZKI DOWĂ“DCY KONWOJU

  1. Do podstawowych obowiązków dowódcy transportu wartości pieniężnych zaliczyć należy:

  2. Zorganizowanie służby konwojowej zgodnie z otrzymanymi wytycznymi.

  3. Określenie zadań dotyczących zabezpieczenia mienia, dla wszystkich osób wchodzących w skład konwoju (kasjer, kierowca, osoba towarzysząca) oraz zadań dla poszczególnych konwojentów.

  4. Ustalenie sposobu łączności (sygnałów i znaków porozumiewawczych) oraz zasad współdziałania w różnych sytuacjach.

  5. Kontrolowanie pełnienia służby konwojowej.

  6. Podejmowanie decyzji dotyczących ochrony przenoszonego lub przewożonego mienia w trakcie konwojowania i zaistniałych wydarzeń.

  7. Przekazanie konwojowanego mienia zgodnie z otrzymanymi wytycznymi.

  8. Przestrzeganie regulaminu i instrukcji konwojowej oraz przepisĂłw obowiÄ…zujÄ…cych na drogach publicznych.

  9. Meldowanie osobom odpowiedzialnym za organizację służby konwojowej o jej przebiegu i wykonaniu powierzonego zadania.

  10. W razie konieczności przejmuje obowiązki kasjera.

OBOWIÄ„ZKI KONWOJENTA

Do podstawowych obowiÄ…zkĂłw konwojenta naleĹĽy:

  1. Ochraniać osoby uczestniczące w konwoju oraz przewożone lub przenoszone mienie.

  2. Ściśle wykonywać polecenia dowódcy konwoju.

  3. Utrzymywać w pełnej sprawności broń, amunicję i inny sprzęt będący na wyposażeniu.

  4. W konwojach jednoosobowych wykonywać dodatkowo obowiązki dowódcy konwoju.

  5. Obserwować otoczenie konwoju celem uprzedzenia ewentualnego zagrożenia.

  6. W razie konieczności przejąć obowiązki osoby transportującej.

ObowiÄ…zki konwojenta kierunkowego.

Osoba taka ma przydzielone szczególne zadania. Od jej doświadczenia i szybkości oceny sytuacji zależy nierozerwalność kolumny, zwłaszcza w warunkach miejskich. W kolumnie pojazdów powinna ona zajmować miejsce w pierwszym pojeździe obok kierowcy, który z reguły obserwuje drogę na odległość mniej więcej przewidywanej drogi hamowania. W tej sytuacji zadaniem konwojenta kierunkowego jest ocena warunków drogi w dalszej perspektywie. Niezależnie od tego konwojent kierunkowy powinien wypełniać dodatkowe obowiązki, a mianowicie:

  1. Takie, jak przewidziano dla konwojenta.

  2. W razie konieczności zastąpienie dowódcy konwoju.

OBOWIĄZKI INNYCH OSÓB WCHODZĄCYCH W SKŁAD KONWOJU

Podczas pełnienia służby konwojowej, osobom wchodzącym w skład konwoju nie wolno:

Posiadana przez konwojentów broń palna, w czasie konwoju winna być zabezpieczona, z tym jednak, że nabój nie powinien się znajdować w komorze nabojowej.

ObowiÄ…zki kierowcy:

  1. Przygotować pod względem technicznym pojazd do drogi.

  2. Zatankować pojazd w niezbędną ilość paliwa.

  3. Dbać o właściwe wyposażenie pojazdu.

  4. Od momentu podstawienia pojazdu pod obiekt, z którego podejmowane jest konwojowanie mienia, do chwili zakończenia konwoju nie wyłączać silnika i nie opuszczać pojazdu.

  5. Wykonywać polecenia dowódcy konwoju i konwojenta kierunkowego.

  6. W przypadku podejrzenia, że konwój jest śledzony bezzwłocznie powiadomić o tym dowódcę konwoju.

  7. Przestrzegać przepisów ruchu drogowego.

  8. W miarę możliwości poruszać się z szybkością maksymalną obowiązującą na danym odcinku trasy.

  9. Nie zmieniać samowolnie trasy konwoju.

  10. W przypadku bezpośredniego zagrożenia, włączyć urządzenia alarmowe i starać się jak najszybciej opuścić zagrożoną strefę.

  11. W przypadku pożaru podjąć akcję gaśniczą.

ObowiÄ…zki kasjera:

  1. Pobrać i zdać pod względem formalnym konwojowane mienie.

  2. Jeśli nie ma pracownika transportu, przenieść konwojowane do pojazdu /i odwrotnie/.

  3. Zastosować się do poleceń dowódcy konwoju.

  4. W przypadku ataku zająć bezpieczną pozycję:

  1. W przypadku pożaru podjąć czynności ewakuacyjne.

ObowiÄ…zki pracownika transportu:

Nie w każdym transporcie występuje taka osoba. Pracownik transportu bierze udział w konwoju, gdy wielkość konwojowanego mienia przekracza praktyczną możliwość wykonania załadunku i rozładunku przez kasjera. Podstawowe obowiązki to:

  1. Przetransportować mienie będące przedmiotem konwoju z obiektu wyjściowego do pojazdu i z pojazdu do obiektu docelowego.

  2. Zastosować się do poleceń dowódcy konwoju.

  3. W przypadku ataku zająć bezpieczną pozycję.

  4. W przypadku pożaru podjąć czynności ewakuacyjne.

OBRONA KONIECZNA

Art. 25 Kodeksu karnego.

Nie popełnia przestępstwa , kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

Sąd może zastosować:

- nadzwyczajne złagodzenie kary lub odstąpić od jej wymierzenia gdy sprawca zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa

- odstępuje od wymierzenia kary, jeśli przekroczenie granicy obrony koniecznej było wynikiem strachu lub wzburzenia

Przez obronÄ™ koniecznÄ… rozumiemy odparcie:

a/ rzeczywistego

b/ bezpośredniego

c/ bezprawnego

zamachu skierowanego na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Odpieranie zamachu powinno być proporcjonalne do niebezpieczeństwa i podejmowane tylko w czasie trwania tego zamachu. Przez pojęcie zamach rozumiemy zachowanie sprawcy polegające zarówno na działaniu, jak i zaniechaniu, zmierzające do naruszenia lub naruszające jakiekolwiek dobro chronione prawem. Zamach tylko wtedy stanowi podstawę do podjęcia obrony, gdy jest rzeczywisty, bezpośredni i bezprawny.

ad a/ z zamachem rzeczywistym mamy do czynienia wówczas, gdy zachodzi on w realnej rzeczywistości zewnętrznej i nie jest wytworem wyobraźni czy zbiegiem okoliczności stanowiących pozory zamachu lub błędnym mniemaniem, że takie zdarzenie ma miejsce.

ad b/ bezpośredniość zamachu ma miejsce tylko wtedy, gdy:

ad c/ podjęcie działań obronnych przez pracownika ochrony jest uzasadnione tylko wtedy gdy sprawca narusza jakiś przepis prawny. Nieważne czy to naruszenie dotyczy norm prawa karnego, wykroczeń, cywilnego lub administracyjnego.

OBSZAR PODLEGAJÄ„CY OBOWIÄ„ZKOWEJ OCHRONIE

Obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany.

Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa powyżej, należą:

1) W zakresie obronności państwa w szczególności:

2) W zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:

3) W zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:

4) W zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności:

OCHRONA MIENIA

Działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz nie dopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony.

OCHRONA OSĂ“B

Działanie mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej.

OCHRONA OSĂ“B I MIENIA

Działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz nie dopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony.

Realizowana jest w formie:

1/ bezpośredniej ochrony fizycznej

2/ zabezpieczenia technicznego, polegajÄ…cego na:

ODRZUT

Jest to ruch broni po osi lufy w kierunku przeciwnym do ruchu pocisku. Jest spowodowany siłą ciśnienia prochowych działających za pośrednictwem dna łuski na broń. Oprócz odrzutu całej broni występuje odrzut jej części, najczęściej zamka i lufy, lub samego zamka.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA PRACOWNIKA OCHRONY

Działalność w zakresie ochrony osób i mienia może spotkać się z zarzutami ze strony zleceniodawcy, iż ochrona była niestaranna, niedbała co w następstwie spowodowało określone szkody. Sytuacja taka wiąże się z ewentualnością dochodzenia roszczeń o naprawienie szkody wynikłej z nienależytego wykonania zlecenia czy umowy. W prawie cywilnym dochodzenie tego rodzaju roszczeń i uzyskanie odszkodowania nosi nazwę odpowiedzialności kontraktowej. Drugą zasadniczą płaszczyzną roszczeń cywilnoprawnych o naprawienie szkody zaistniałej w związku z realizacją zadań ochronnych jest spowodowanie jej czynem niedozwolonym /zachowanie bezprawne i zawinione przez pracownika ochrony/. Na gruncie prawa cywilnego dochodzenie tych roszczeń i orzeczenie przez sąd cywilny obowiązku naprawienia szkody nosi nazwę odpowiedzialności deliktowej. W przeciwieństwie do odpowiedzialności kontraktowej, w której roszczeń mogą dochodzić tylko strony umowy, w odpowiedzialności deliktowej roszczenia o naprawienie szkody może przeciw agencji czy też pracownikowi ochrony wysunąć każdy, kto został lub czuje się poszkodowany czynem niedozwolonym. Mogą to więc być osoby pokrzywdzone przestępstwami lub wykroczeniami, w wyniku których doszło do szkód majątkowych lub niemajątkowych, osobistych, za które dopuszcza się pieniężne zadośćuczynienie za doznane krzywdy.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA PRACOWNIKA OCHRONY

Art. 42 ustawy o ochronie osĂłb i mienia:

“Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych”

Art. 50 ustawy o ochronie osĂłb i mienia:

“Pracownik ochrony, który przy wykonywaniu zadań przekroczył upoważnienia lub nie dopełnił obowiązku, naruszając w ten sposób dobro osobiste człowieka, podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.”

Podstawowym materiałem prawnym, regulującym kwestie odpowiedzialności pracownika ochrony, reguluje Kodeks karny. Przykładowo przekroczenie upoważnień ustawowych przy zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego może implikować odpowiedzialnością nie tylko z ustawy o ochronie osób i mienia, ale także – w wyniku zbiegu przepisów - z odpowiednich artykułów Kodeksu karnego – za uszkodzenie ciała, a nawet nieumyślne spowodowanie śmierci. Jak się ma do powyższych stwierdzeń, cytowany art. 42 ustawy dotyczący ochrony prawnej, przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych. Należy stwierdzić, że pracownik ochrony, co prawda nie jest funkcjonariuszem publicznym, ale jedynie korzysta z takiej samej jak on, ochrony prawnej. Sprowadza się ona głównie do podwyższonej karalności za czyny skierowane przeciwko niemu w czasie pełnienia służby. Z drugiej jednak strony należy wyraźnie podkreślić, że w określonych przypadkach funkcjonariusz publiczny odpowiada według zaostrzonych reguł w porównaniu z zasadami ogólnymi Kodeksu karnego.

OSOBISTY SYSTEM ALARMOWY

System przeznaczony do używania przez osoby mogące znaleźć się w stanie zagrożenia.

PAŁKA OBRONNA WIELOFUNKCYJNA

0x01 graphic

Stosuje siÄ™ w razie:

  1. Odpierania czynnej napaści na pracownika ochrony lub pokonywania czynnego oporu,

  2. Odpierania zamachu na chronionÄ… osobÄ™,

  3. Przeciwdziałania kradzieżom lub niszczeniu mienia.

Nie wolno stosować wobec osób stawiających bierny opór.

Zabrania siÄ™:

  1. Zadawania uderzeń i pchnięć w głowę, szyję, brzuch i nie umięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała,

  2. Zadawania uderzeń rękojeścią,

  3. Stosowania wobec osĂłb, w stosunku do ktĂłrych uĹĽyto kajdanek.

Wolno zadawać uderzenia i pchnięcia we wszystkie części ciała w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony lub innej osoby.

PAMIĘĆ

Pamięć polega na:

  1. Zarejestrowaniu /zapamiętywaniu/ w świadomości obrazów, przedmiotów, zjawisk;

  2. Przechowywaniu w świadomości obrazów, przedmiotów i zjawisk;

  3. Odtwarzaniu /przypomnieniu/ ze świadomości obrazów, przedmiotów i zjawisk.

Ludzie posiadają pamięć: wzrokową, słuchową, węchową, smakową, czuciową, kombinowaną np. wzrokowo-słuchową. Najczęściej spotykamy pamięć wzrokowo-dotykowo-ruchową.

Cechy pamięci to: trwałość, szybkość zapamiętywania, gotowość, wierność.

PARALIZATOR

0x01 graphic

Paralizatory elektryczne zwane również elektroszokerami, to elektryczna broń obezwładniająca. Urządzenia te w zasadzie wymagają bezpośredniego kontaktu z osobą rażoną. Niektóre jednak działają na odległość 20-30 centymetrów. Rażenie następuje na skutek wyładowania elektrycznego o napięciu 30 000 do 300 000 V, przy natężeniu prądu do 10 mA. Impuls trwający:

- do 0,5 sekundy; powoduje gwałtowną reakcję nerwowo-mięśniową,

- od 1 do 4 sekund; powoduje utratę równowagi, orientacji - oszołomienie,

- od 4 do 5 sekund; powoduje utratę przytomności trwającą kilka minut i całkowite obezwładnienie.

Badania wykazały, że natężenie prądu, które tolerowane jest przez organizm człowieka wynosi około 10 mA. Natężenie prądu powodujące rażenie śmiertelne, na skutek migotania komór serca, określone zostało na około 150 mA przez czas 1 sekundy. Produkowane paralizatory posiadają natężenie w zakresie od 3 do 11 mA. Są to wartości niższe od wywołujących migotanie komór serca. Emitowany prąd nie jest śmiercionośny, przy zastosowaniu wobec osoby dorosłej, o przeciętnej budowie ciała. Mogą zdarzyć się sporadycznie przypadki zejść śmiertelnych, jeżeli paralizator zostanie użyty wobec osoby o nadwrażliwości na wszelkie porażenia prądowe lub osób z zaawansowaną chorobą systemu nerwowo-naczyniowego /arteriosklerozą/. Paralizator stanowi również niebezpieczeństwo dla osób cierpiących na choroby serca lub mających wszczepiony rozrusznik serca. Praktyka wskazuje jednak, że ryzyko spowodowania śmierci jest minimalne.

Użycie paralizatora polega na przyłożeniu elektrod do ciała przeciwnika /poprzez ubranie/ i naciśnięcie spustu. Łuk elektryczny przenika przez warstwę tkaniny.

PIES OBRONNY

0x01 graphic

Może być wykorzystany w przypadku:

- odpierania czynnej napaści na pracownika ochrony lub osoby chronione,

- ujęcia osób.

Powinien mieć założony kaganiec. Nie dotyczy przypadków, gdy pies obronny wykorzystywany jest wobec przestępcy posiadającego broń palną lub inne niebezpieczne narzędzia, w celu odparcia czynnej napaści.

PISTOLET

0x01 graphic

Ręczna broń palna o krótkiej lufie, kalibrze 5,6-9 mm, służąca do strzelania bez oparcia, na małe odległości /do 50 metrów/.

Automatyka oparta jest na zasadzie krótkiego odrzutu lufy lub odrzutu zamka swobodnego przez część energii gazów prochowych w momencie oddawania strzału. Odrzut ten jest wykorzystywany do wykonywania wszystkich czynności związanych z przeładowywaniem broni i oddaniem kolejnych strzałów.

Cechy pistoletu:

PISTOLET MASZYNOWY

0x01 graphic

Samoczynna ręczna broń palna o kalibrze 7,62-11,43 mm, z metalową lub drewnianą kolbą i łatwo wymienialnym magazynkiem /o pojemności 25 do 70 sztuk/, przeznaczona do strzelania ogniem pojedynczym lub ciągłym na odległość do 300 metrów.

PLAN OCHRONY

Powinien:

a) stan etatowy,

b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia,

c) sposĂłb zabezpieczenia broni i amunicji,

Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa.

Odmowa uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej.

POCISK

Ciało wyrzucone z lufy broni palnej za pomocą gazów spalinowych prochu. Pocisk może być jednolity lub wieloczęściowy /śrut/.

PODRZUT

Jest to przesunięcie broni w jej płaszczyźnie pionowej w momencie przemieszczania się pocisku w przewodzie lufy.

PRACOWNIK I PRACODAWCA

W rozumieniu Kodeksu pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Pracodawcą jest natomiast jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

PRACOWNIK OCHRONY

Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonująca zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia lub osoba wykonująca zadania ochrony w zakresie nie wymagającym licencji.

PRZECHOWYWANIE WARTOŚCI PIENIĘŻNYCH

Magazynowanie wartości pieniężnych w pomieszczeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, wyposażonych w odpowiednie urządzenia techniczne, zwanych dalej "pomieszczeniami", lub w urządzeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, zwanych dalej "urządzeniami"

PRZESTĘPSTWO

Czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę w czasie jego popełnienia; przestępstwa dzielimy na:

a/ zbrodnie

b/ występki

ad a/ zbrodniÄ… jest czyn:

ad b/ występkiem jest czyn:

karą ograniczenia wolności

karą pozbawienia wolności /od miesiąca do lat 3/

Ze względu na formę winy:

  1. Umyślne

  2. Nieumyślne

Ze względu na formę czynu:

Ze względu na formę czynu wyróżniamy przestępstwa z działania i przestępstwa z zaniechania:

Ze względu na skutek:

FORMY POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTW:

FORMY ZJAWISKOWE:

    1. Sprawstwo - /art. 18 § 1KK/ odpowiada za nie ten, kto wykonuje czyn sam.

    2. Współsprawstwo - /art. 18 § 1 KK/ polega na wykonaniu przestępstwa wspólnie z inną osobą /osobami/; działanie dwóch lub więcej osób objęte jest ich porozumieniem.

    3. Sprawstwo kierownicze - /art. 18 § 1 KK/ odpowiada za nie ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie od siebie, poleca wykonanie takiego czynu.

    4. Podżeganie - /art. 18 § 2 KK/ to nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu zabronionego.

    5. Pomocnictwo - /art. 18 § 3 KK/ polega na ułatwianiu innej osobie popełnienia czynu zabronionego.

FORMY STADIALNE:

      1. Zamiar - (nie jest karalny) jest nastawieniem psychicznym człowieka, nie jest czynem, a więc nie stanowi przestępstwa.

      2. Usiłowanie - ( art. 13 § 1 KK)

Usiłowanie zawsze jest karalne; w przypadku usiłowania nieudolnego Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od wymierzenia kary. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącego znamiona czynu zabronionego.

3. Przygotowanie - /art.16 § 1 KK/

REWOLWER

Krótka broń palna zaopatrzona w bęben z kilkoma komorami, kolejno odpalanymi po ustawieniu naprzeciwko lufy.

0x01 graphic

SAMOCHODOWY SYSTEM ALARMOWY

Instalacja elektryczna instalowana w samochodzie, przeznaczona do wykrywania i sygnalizowania nienormalnych warunków wskazujących na wtargnięcie do samochodu albo naruszenie samochodu.

SPECJALISTYCZNE UZBROJONE FORMACJE OCHRONNE

Wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających pozwolenie na broń na okaziciela wydane na podstawie odrębnych przepisów.

SPOSTRZEGANIE

Spostrzeganiem nazywamy odzwierciedlanie w świadomości przedmiotów lub zjawisk otaczającego świata, działających w danej chwili na nasze narządy zmysłowe.

Materiałem do spostrzeżeń są zawsze wrażenia. Tak np. aby powstało spostrzeżenie, muszą oddzielne wrażenia /słuchu, wzroku, węchu itp./ połączyć się, tworząc odbicie przedmiotu w świadomości. Ten proces łączenia nazywamy syntezą. Dokonuje się on dzięki pracy komórek nerwowych w korze mózgowej. U podstaw więc spostrzegania przedmiotów i zjawisk jest funkcja syntezy wrażeń dokonywana przez korę mózgową.

Proces spostrzegania może być mimowolny, nie zamierzony bądź zamierzony, dowolny. Przy spostrzeganiu mimowolnym do naszych narządów zmysłowych docierają rozmaite bodźce z otoczenia bez udziału naszej woli, czyli świadomego zamiaru spostrzeżenia jakiegoś przedmiotu lub zjawiska. Oczywiście nie odzwierciedlamy wszystkich bodźców, lecz jedynie te, które przyciągają naszą mimowolną uwagę dzięki swym specyficznym cechom lub wskutek tego, że jesteśmy - chwilowo lub trwale - nastawieni na ich odbiór. Przy spostrzeganiu dowolnym kierujemy się określonym celem czy zadaniem, jakie chcemy wykonać. Są to zarówno proste cele praktyczne w codziennych sytuacjach życiowych, jak i zadania poznawcze. Chcemy np. odszukać w grupie osób kogoś znajomego. Gdy spostrzeganie dowolne staje się samoistną czynnością poznawczą nazywamy je wówczas obserwacją. Polega ona na trwającym dłużej lub krócej świadomym i planowym spostrzeganiu jakiegoś przedmiotu lub zjawiska po to, aby je możliwie dokładnie poznać. Dokonywanie obserwacji kształtuje ważną właściwość psychiczną - spostrzegawczość - która najogólniej polega na zdolności do wyróżniania w spostrzeganym przedmiocie lub zjawisku cech na pozór drobnych, które niełatwo jest zauważyć, mimo że nieraz mają duże znaczenie dla rozwiązania jakiegoś problemu, dla osiągnięcia celu, do którego dążymy.

SPUST

Część broni służąca do uruchomienia mechanizmu spustowego w celu oddania strzału.

STAN WYŻSZEJ KONIECZNOŚCI

Art. 26 Kodeksu karnego.

Nie popełnia przestępstwa , kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego .

Nie stosuje się, jeżeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić, nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste. Pojęcie niebezpieczeństwa – jego źródłem może być działanie sił przyrody /powódź, pożar/ albo zachowanie się ludzkie prawne lub bezprawne. Działając w stanie wyższej konieczności, sprawca poświęca jakieś dobro, przy czym formalnie rzecz biorąc, poświęcenie tego dobra jest przestępstwem, np. uszkodzenie mienia, przekroczenie uprawnień. Jednakże ze względu na szczególną sytuację, w której działa sprawca, nie popełnia on przestępstwa /np. kierowca prowadzący samochód unikając najechania na pieszego, który nagle wtargnął na jezdnię skręca w bok uderzając w przystanek/.

Stan wyższej konieczności charakteryzują 3 podstawowe zasady:

a/ subsydiarności

b/ proporcjonalności

c/ wyłączenia

ad. a/ zasada ta określa, że działania ratujące dobro chronione prawem można podjąć dopiero gdy nie można było uniknąć niebezpieczeństwa inaczej. Przykładem jest uniknięcie przejechania pieszego poprzez wykonanie manewru ominięcia i zjechanie z drogi nawet kosztem uszkodzenia samochodu. Również w przypadku napadu na konwój wartości pieniężnych, gdy kierowca najedzie na sprawcę napadu w celu uniknięcia kraksy i zneutralizowania sprawcy, działa w stanie wyższej konieczności.

ad. b/ zasada ta określa jednoznacznie, że dobro poświęcone nie może mieć wartości większej niż dobro ratowane. Dobro poświęcone może zatem być mniejsze od dobra ratowanego lub równe dobru ratowanemu.

ad. c/ z zasady wyłączenia wynika obowiązek nałożonej na pewne grupy ludzi przez ustawę szczególnej troski o dobra prawem chronione. Ryzyko narażenia na niebezpieczeństwo własnych dóbr, w tym zdrowia a nawet życia jest uwzględnione w obowiązkach pracownika ochrony.

Przekroczenie granic stanu wyższej konieczności może mieć miejsce, gdy:

STAN PO UŻYCIU ALKOHOLU

Zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

STAN NIETRZEĹąWOĹšCI

zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

STRES

STRZAŁ

Jest to proces przekształcenia energii potencjalnej ładunku miotającego /prochu/ w energię kinetyczną układu broń-pocisk. Ciśnienie gazów powstających podczas spalania ładunku miotającego powoduje ruch pocisku i jego wyrzucenie z lufy.

SZYK OCHRONNY

Szyk ochronny to ustalone rozmieszczenie pracowników ochrony w ściśle określonych miejscach w celu wykonania wcześniej zaplanowanych zadań ochronnych.

OgĂłlne zadania pracownikĂłw ochrony w szyku:

STRZELBA GŁADKOLUFOWA PUMP - ACTION

Policja polska, wzorem innych krajów, wprowadziła do wyposażenia nowy rodzaj uzbrojenia, jakim jest strzelba gładkolufowa, kaliber 12, zwana powszechnie pump-action. Broń ta, pochodząca w prostej linii od broni myśliwskiej, ma długośc ok. 1 m i waży ok. 3 kg. Wyglądem przypomina jednolufowe myśliwskie półautomaty, z tym że lufa jest cylindrem bez przewężeń, jakie ma dubeltówka, oraz jest nieco krótsza. W komorze nabojowej mieści przeważnie 5 sztuk nabojów. Polskie formacje policji dysponują na ogół bronią gładkolufową marki Mossberg lub Imperator.

W polskich formacjach do importowanej broni używa się własnych, krajowych nabojów kalibru 12/70 z różnym zestawem pocisków, stosownie do zaistniałych sytuacji. Taka amunicja, w odróżnieniu od myśliwskiej zwana jest specjalną. W chwili obecnej produkowanych w kraju jest 9 typów nabojów przeznaczonych do różnego rodzaju zastosowań. Podstawowe elementy nabojów, jak łuska, spłonka zapalająca, przybitka, zatyczka, a w niektórych konstrukcjach proch, zostały wykorzystane z amunicji myśliwskiej. Łuska z tworzywa sztucznego zabezpiecza proch przed nawilżaniem, a odpowiedni kolor umożliwia szybkie rozpoznanie rodzaju naboju.

Zasadniczo naboje specjalne w najbardziej popularnym kalibrze 12/70 można podzielić na trzy grupy:

 

0x01 graphic

SYSTEMY ALARMOWE

Do systemĂłw alarmowych zalicza siÄ™:

Przyjęty podział rodzajowy systemów alarmowych oparty jest o klasyfikację zawartą w Polskiej Normie.

SYSTEM ALARMOWY MIESZANY

System alarmowy przeznaczony do więcej niż jednego rodzaju zagrożenia.

SYSTEM ALARMOWY NAPADU

System pozwalający wysłać i odebrać sygnał alarmowy o napadzie na osobę zagrożoną.

SYSTEM ALARMOWY WŁAMANIA

Instalacja elektryczna do wykrywania i sygnalizowania obecności, wejścia lub próby wejścia osoby nieuprawnionej do obiektu dozorowanego.

SYSTEM STEROWANIA DOSTĘPEM

Zespół urządzeń i oprogramowania, mający za zadanie:

SYSTEM TRANSMISJI ALARMU

System stosowany do przekazywania informacji o stanie jednego lub więcej systemów alarmowych między dozorowanym obiektem i jednym lub większą liczbą alarmowych centrów odbiorczych /centrów monitoringu, stacji monitorujących/.

SYSTEM OCHRONY OBIEKTĂ“W

To służba ochrony fizycznej /pracownicy ochrony/ wspomagana przez zespół specjalistycznych środków technicznych zorganizowanych według określonych zasad taktycznych. W powyższej definicji, jako podstawowy element współczesnego systemu ochrony wymienia się służby fizyczne i wiąże się je nierozerwalnie ze wspomagającym zespołem środków technicznych.

W skład systemu ochrony wchodzą:

SĹ‚uĹĽbÄ™ ochrony fizycznej stanowiÄ…:

Podstawowymi elementami służby w ochronie obiektu są:

Posterunki stałe: jedno, dwu lub trzyzmianowe, wystawia się je w miejscach wymagających ochrony całodobowej.

Posterunki doraźne: wystawia się je każdorazowo w miejscu wymagającym ochrony w określonym czasie,

Patrole: stosuje się je do stałej lub doraźnej ochrony wyznaczonego odcinka obiektu,

Obchód: przeprowadza się go w celu sprawdzenia sposobu wykonywania służby ochronnej oraz rozpoznania aktualnej sytuacji zagrożenia i zabezpieczenia obiektu,

Zasadzka: jest to rodzaj ukrytego posterunku, który wystawia się tylko w przypadku posiadania uzasadnionych podejrzeń o zamiarze przeprowadzenia akcji destrukcyjnej w obiekcie.

Skład osobowy służby ochrony fizycznej zależy od:

SYSTEM PRAWNY - ŹRÓDŁA PRAWA

SZKIELET

Podstawa konstrukcyjna krótkiej broni palnej. W rewolwerze wyróżniamy szkielety: otwarty, zamknięty, sztywny i łamany.

SZYNA SPUSTOWA

Część mechanizmu spustowego, przenosząca ruch spustu na zaczep kurkowy.

ĹšRODKI OCHRONY OSOBISTEJ

0x08 graphic
0x01 graphic

Wyposażenie kuloodporne składające się co najmniej z kamizelki i hełmu

ŚRODKI ŁĄCZNOŚCI WEWNĘTRZNEJ

Środki służące do nawiązania łączności w obrębie chronionego obiektu lub między członkami konwoju.

ŚRODKI ŁĄCZNOŚCI ZEWNĘTRZNEJ

Środki służące do nawiązywania łączności z instytucjami zewnętrznymi.

ĹšRODKI PRZYMUSU BEZPOĹšREDNIEGO

Zagadnienia te reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobów użycia przez pracowników ochrony środków przymusu bezpośredniego.

Pracownik ochrony jest zobowiązany do wezwania osoby do zachowania się zgodnego z prawem oraz do uprzedzenia, że w razie niepodporządkowania się wezwaniu zostaną użyte środki przymusu bezpośredniego. Pracownik ochrony może odstąpić od wezwania do zachowania się zgodnego z prawem oraz od uprzedzenia o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, jeżeli zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia pracownika lub innej osoby, a także chronionego mienia. Pracownik ochrony odstępuje natychmiast od stosowania środków przymusu bezpośredniego, gdy osoba wobec której użyto tych środków, podporządkowała się wydanym poleceniom.

SIŁA FIZYCZNA - stosuje się w celu:

Używając siły fizycznej nie wolno zadawać uderzeń chyba, że pracownik ochrony działa w obronie koniecznej albo w celu odparcia zamachu na życie, zdrowie ludzkie lub chronione mienie.

KAJDANKI - stosuje się wobec osób ujętych w celu udaremnienia ucieczki albo zapobieżenia czynnej napaści lub czynnemu oporowi.

Nie stosuje się wobec osób których wygląd wskazuje na wiek poniżej 17 lat, z wyjątkiem nieletnich powyżej 16 lat podejrzanych o popełnienie przestępstwa przeciwko zdrowiu lub życiu.

Kajdanki zakłada się:

Powinny być założone tak aby nie tamowały obiegu krwi. Powinno zakładać się w miarę możliwości w pomieszczeniach zamkniętych lub miejscach odosobnionych, przy udziale dwóch pracowników, z których jeden wykonuje czynności ubezpieczające.

PAŁKA OBRONNA WIELOFUNKCYJNA - stosuje się w razie:

Nie wolno stosować wobec osób stawiających bierny opór.

Zabrania siÄ™:

Wolno zadawać uderzenia i pchnięcia we wszystkie części ciała w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony lub innej osoby.

PIES OBRONNY - może być wykorzystany w przypadku:

Powinien mieć założony kaganiec. Nie dotyczy przypadków, gdy pies obronny wykorzystywany jest wobec przestępcy posiadającego broń palną lub inne niebezpieczne narzędzia, w celu odparcia czynnej napaści.

PARALIZATORY ELEKTRYCZNE, BROŃ GAZOWĄ, RĘCZNE MIOTACZE GAZU - można stosować w przypadkach:

Jeżeli wskutek zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia osoby, pracownik ochrony jest zobowiązany natychmiast udzielić tej osobie pierwszej pomocy przedmedycznej, a w razie potrzeby podjąć niezwłocznie działania w celu zapewnienia pomocy lekarskiej.

W przypadku gdy nastąpiła śmierć lub podejrzenie śmierci osoby, wobec której zastosowano środek przymusu bezpośredniego, pracownik ochrony zobowiązany jest niezwłocznie wezwać lekarza. Kobiecie ciężarnej bezpośrednio po użyciu środka przymusu bezpośredniego należy niezwłocznie zapewnić badanie stanu zdrowia.

W przypadku gdy nastąpiła śmierć osoby lub szkoda w mieniu, pracownik ochrony obowiązany jest do:

Każdy przypadek zastosowania środków przymusu bezpośredniego oraz towarzyszące mu okoliczności dokumentuje się w ewidencji prowadzonej przez wewnętrzną służbę ochrony. Wpis do ewidencji powinien zawierać:

ĹšWIADEK - PRAWA I OBOWIÄ„ZKI

Prawa świadka:

prawo to trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia,

prawo odmowy przysługuje świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem

Obowiązki świadka:

TAJEMNICA PAŃSTWOWA

Jest to informacja niejawna określona w wykazie rodzajów informacji niejawnych /zał. nr 1 do ustawy o ochronie informacji niejawnych z dnia 22 stycznia 1999 roku/, której nie uprawnione ujawnienie może spowodować istotne zagrożenie dla podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności dla niepodległości lub nienaruszalności terytorium, interesów obronności, bezpieczeństwa państwa i obywateli albo narazić te interesy na co najmniej znaczną szkodę. Informacje niejawne zaklasyfikowane jako stanowiące tajemnicą państwową oznacza się klauzulą:

“ściśle tajne” - w przypadku gdy ich nieuprawnione ujawnienie mogłoby spowodować istotne zagrożenie dla niepodległości, nienaruszalności terytorium albo polityki zagranicznej lub stosunków międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej albo zagrażać nieodwracalnymi lub wielkimi stratami dla interesów obronności, bezpieczeństwa państwa i obywateli, lub innych istotnych interesów państwa, albo narazić je na szkodę w wielkich rozmiarach.

“tajne” - w przypadku gdy ich nie uprawnione ujawnienie mogłoby spowodować zagrożenie dla międzynarodowej pozycji państwa, interesów obronności, bezpieczeństwa państwa i obywateli, innych istotnych interesów państwa albo narazić je na znaczną szkodę.

TAJEMNICA SŁUŻBOWA

Jest to informacja niejawna nie będąca tajemnicą państwową, uzyskana w związku z czynnościami służbowymi albo wykonywaniem prac zleconych, której nieuprawnione ujawnienie mogłoby narazić na szkodę interes państwa i obywateli lub prawnie chroniony interes obywateli albo jednostki organizacyjnej. Informacje niejawne zaklasyfikowane jako stanowiące tajemnicę służbową oznacza się klauzulą:

“poufne” - w przypadku gdy ich nie uprawnione ujawnienie powodowałoby szkodę dla interesów państwa, interesu publicznego lub prawnie chronionego interesu obywateli.

“zastrzeżone” - w przypadku gdy ich nie uprawnione ujawnienie mogłoby spowodować szkodę dla prawnie chronionych interesów obywateli albo jednostki organizacyjnej.

TECHNICZNE ĹšRODKI OCHRONY

Ogólne wymogi prawne stosowania technicznych urządzeń zabezpieczających.

Obowiązek wynika z treści ustawy, w której stwierdza się /art. 3/, że ochrona osób i mienia realizowana jest między innymi w formie zabezpieczenia technicznego, polegającego na montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych sygnalizujących zagrożenie oraz urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia. W art. 7 ustawy dotyczącym wymogów jakie powinien spełniać plan ochrony obiektu, stwierdza się, że ma on zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych. Szczegółowe unormowania obowiązków i uprawnień oraz odpowiedzialności kierownika jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie, znajdujemy w licznych przepisach ustawy, a także w aktach wykonawczych.

Generalnie do obowiązków kierownika jednostki należy dokonanie wyboru formy ochrony obszaru, obiektu i urządzenia. Jego ochrona może być zapewniona w trojaki sposób:

W zakresie zabezpieczenia technicznego budynków, pomieszczeń i pojazdów przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne stosują:

  1. Do przechowywania wartości pieniężnych – pomieszczenia lub urządzenia o odpowiedniej klasie odporności na włamanie,

  2. Do przewożenia wartości pieniężnych – pojazdy przystosowane do przewozu wartości pieniężnych lub pojazdy specjalne,

  3. Do ochrony budynków, pomieszczeń oraz pojazdów – systemy alarmowe.

Techniczne środki zabezpieczenia dzielimy na:

Do środków budowlanych zaliczamy między innymi:

Środki mechaniczne, to środki wzmocnienia lub zabezpieczenia określonych elementów budowlanych i pomieszczeń oraz środki przechowywania i transportu mienia. Zaliczamy do nich między innymi:

Środki elektroniczne. Stosuje się tutaj różne klasyfikacje. Generalnie zaliczamy do nich:

TELEWIZYJNY SYSTEM NADZORU

Zespół telewizyjnych środków technicznych i programowych przeznaczony do obserwowania, wykrywania, rejestrowania i sygnalizowania nienormalnych warunków wskazujących na istnienie niebezpieczeństwa.

TERRORYZM

Metoda działania polegająca na przemocy wobec pojedynczych osób aparatu władzy /terroryzm indywidualny/ lub wobec przypadkowych członków społeczeństwa, przez zamachy na urzędy, lokale publiczne, koszary /terroryzm zbiorowy/. Terroryzm był stosowany od wieków jako metoda walki politycznej /asasyni w XI w./. Na szerszą skalę działalność terrorystyczna rozwinęła się w XIX wieku, w związku z ukształtowaniem się doktryny i ruchu anarchizmu. Powstały wyspecjalizowane bojówki, związane z partiami politycznymi. Akty terroru usprawiedliwiano niekiedy koniecznością walki narodowowyzwoleńczej. Współcześnie często pojawia się terroryzm państwowy, czyli pozaprawna przemoc ze strony agend rządowych. Celem działania terrorystów jest destabilizacja władzy przez zastraszenie ludzi biorących udział w jej sprawowaniu.

Motywy atakĂłw terrorystycznych:

TRANSPORT PODLEGAJÄ„CY OBOWIÄ„ZKOWEJ OCHRONIE

Transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego, wysyłany z obszarów i obiektów podlegających obowiązkowej ochronie

TRANSPORT WARTOŚCI PIENIĘŻNYCH

Przewożenie lub przenoszenie wartości pieniężnych poza obrębem jednostki organizacyjnej.

UJĘCIE OSOBY

0x08 graphic
Jest sprawą oczywistą, że pozbawić kogoś wolności w sposób legalny można jedynie na podstawie upoważnienia ustawy. Instytucja “ujęcia osoby” występuje w trzech aktach prawnych, a mianowicie Kodeksie postępowania karnego - art. 243 § 1, ustawie o ochronie osób i mienia art. 36 oraz 37.1oraz ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych - art. 16.1.5.

Można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z nadmiarem upoważnień ustawowych, tym bardziej że akty prawne w różny sposób określają przesłanki dopuszczalności ujęcia osoby. W tej sytuacji nasuwa się pytanie, które z nich wykorzystuje pracownik ochrony w swojej pracy?

Analizując cytowane przepisy prawne, można stwierdzić, że adresatami są różne – jednakże nie wykluczające się – podmioty prawne. Norma Kodeksu postępowania karnego jest adresowana do każdego, natomiast zawarta w ustawach o ochronie osób i mienia oraz o bezpieczeństwie imprez masowych – wyłącznie do pracowników ochrony. Tak więc, pracownikowi ochrony przysługują upoważnienia zawarte w trzech ustawach, z zastrzeżeniem, że trzeba wyraźnie rozgraniczyć wobec kogo może podjąć czynność ujęcia obywatel, a wobec kogo pracownik ochrony. Sformułowania ustaw na ten temat różnią się pomiędzy sobą bardzo wyraźnie. Kodeks postępowania karnego dopuszcza możliwość ujęcia przestępcy złapanego na gorącym uczynku lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, natomiast ustawy o ochronie osób i mienia oraz o bezpieczeństwie imprez masowych upoważniają do ujęcia osoby stwarzającej w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia.

W tej sytuacji pracownik ochrony dokonując ujęcia osoby, musi wiedzieć w oparciu, o który przepis ustawy działa.

Ujęcie osoby na podstawie art. 36 ustawy o ochronie osób i mienia jest dopuszczalne po stwierdzeniu, że w sposób oczywisty stwarza ona bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla chronionego mienia. Generalnie, ktoś kogo zamierza ująć pracownik ochrony na podstawie art. 36 ustawy, musi jednocześnie:

  1. zachowywać się niezgodnie z prawem

  2. podejmować działania stwarzające zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, przy czym zagrożenie musi być;

Należy również zwrócić uwagę na art. 37 ustawy, który upoważnia pracownika ochrony fizycznej do podejmowania pewnych czynności ochronnych poza granicami obszarów i obiektów, w trakcie wykonywania tam zadań ochrony. Upoważnienia te dotyczą:

Zarówno upoważnienie obywatelskie ujęcia osoby, jak i szczególne upoważnienia ustawowe pracownika ochrony zawarte w art. 36 i 37 ustawy o ochronie osób i mienia, określają sposób przeprowadzenia tej czynności.

Kodeks postępowania karnego nie zawiera jednak szczegółowego opisu takiej procedury oraz wskazówek co do przebiegu ujęcia. Tym samym ujęcia obywatelskiego można dokonać wszelkimi sposobami, dbając jedynie o zachowanie zasady wystarczalności zastosowanego środka dla osiągnięcia celu podejmowanej czynności. Jest sprawą oczywistą, że ujęcie osoby następuje – zawsze i wyłącznie – w celu niezwłocznego przekazania jej Policji. Wszelkie zachowania mające na celu wzięcie odwetu, czy nawet odebranie skradzionego mienia, wykraczają poza uprawnienia kodeksu.

Działając na podstawie ustawy, procedurę określa szczegółowo Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego trybu działań pracowników ochrony, podejmowanych wobec osób znajdujących się w granicach chronionych obiektów i obszarów.

Poszczególne fazy ujęcia osoby przedstawiają się następująco:

  1. Niezależnie od określonych wymogów dotyczących ubiorów, znaków identyfikacyjnych służby ochrony, posiadania dokumentów /licencji, legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni/ pracownik ochrony przystępując do ujęcia osoby zobowiązany jest do użycia zwrotu “służba ochrony”. Nie należy bagatelizować tej sprawy, gdyż zwrot ten definiuje status prawny pracownika w stosunku do osoby wobec której podejmuje określona czynność prawną.

  2. Pracownik ochrony działając w ramach swoich uprawnień przed przystąpieniem do ujęcia sprawcy zagrożenia jest zobowiązany wezwać go zachowania zgodnego z prawem. Osiągnięcie zamierzonego celu praktycznie skutkuje natychmiastowym przekazaniem w ręce Policji.

  3. Jeśli osoba stwarzająca zagrożenie nie podporządkuje się poleceniom pracownika ochrony, może on pokonać jej opór korzystając z upoważnienia ustawy do użycia przymusu bezpośredniego, zgodnie z przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobów użycia przez pracowników ochrony środków przymusu bezpośredniego.

  4. Po pokonaniu oporu sprawcy zagrożenia, pracownik ochrony odstępuje od stosowania środków przymusu bezpośredniego /z wyjątkiem kajdanek, jeśli zachodzi taka potrzeba/. W sposób stanowczy informuje osobę ujętą o jej sytuacji prawnej i co ją czeka /generalnie ograniczamy się do poinformowania o przekazaniu organom Policji/.

  5. Ustalamy tożsamość. Jeśli osoba ujęta, sprzeciwia się temu nie mamy prawa sięgać do jego kieszeni w poszukiwaniu dokumentu tożsamości. Osobę ujętą, która odmawia okazania dokumentu, pozostawiamy w spokoju pozostawiając sprawę ustalenia personaliów Policji. Przekazując ujętego Policji należy pamiętać o uzyskaniu od funkcjonariusza Policji danych o osobie ujętej, gdyż jest to niezbędne do opracowania do opracowania dokumentacji całego zdarzenia, która może stanowić środek dowodowy w sprawie.

  6. Powiadamiamy Policję celem niezwłocznego przekazania osoby ujętej. Niezwłocznie - oznacza bez zbędnej zwłoki. Oznacza to, że nie jest dopuszczalne przetrzymywanie ujętego, bez powiadamiania organów ścigania.

  7. Jeśli podczas ujęcia doszło do zastosowania środków przymusu bezpośredniego, może zajść potrzeba udzielenia poszkodowanemu pomocy przedlekarskiej albo wezwania lekarza. Taka konieczność może się pojawić również wtedy, gdy naszym zdaniem nic na nią nie wskazuje, lecz osoba ujęta się jej domaga. Istotną sprawą jest odnotowanie w notatce służbowej kwestii udzielenia pomocy lekarskiej, żądania lub odmowy przez osobę ujętą obdukcji lekarskiej.

  8. ObowiÄ…zki dokumentacyjne.

Jeśli procedura ujęcia osoby nie wymagała rozwiązań siłowych /chwyty, środki przymusu, broń/ obwiązuje wówczas sporządzenie notatki służbowej, której zawartość określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego trybu działań pracowników ochrony, podejmowanych wobec osób znajdujących się w granicach chronionych obiektów i obszarów oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie wymogów jakie powinny spełniać służby porządkowe organizatora imprezy masowej w zakresie szkolenia i wyposażenia oraz szczegółowych warunków i sposobów ich działania.

Jeśli ujęciu towarzyszyło zastosowanie środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej, oprócz opracowania stosownej notatki służbowej, każdy taki przypadek wymaga udokumentowania w ewidencji zastosowania środków przymusu bezpośredniego, zgodnie z § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobów użycia przez pracowników ochrony środków przymusu bezpośredniego /Dz.U.98.89.563/. W przypadku użycia broni palnej, obowiązek udokumentowania tego faktu wynika z § 4.1. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobu postępowania pracowników ochrony przy użyciu broni palnej /Dz.U.98.86.543/. To, co najważniejsze przy dokumentowaniu wydarzeń związanych z ujęciem oraz ewentualnym użyciem środków przymusu, to kompletność i rzetelność informacji. Mogą one stanowić w przyszłości dowód w ewentualnym postępowaniu karnym przeciwko ujętemu przez nas sprawcy zagrożenia. Jej spójność i jasność nie może pozostawić wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu wydarzenia oraz zgodnego z prawem wykonywania czynności przez pracownika ochrony.

UMOWA O PRACĘ

Typy umĂłw o pracÄ™ /art. 25 K.p./.

Umowy o pracę można zawierać:

a) na czas nieokreślony

b) na czas określony

c) na czas wykonania określonej pracy

d) na czas określony w celu zastępstwa nieobecnego pracownika.

Każda z wyżej wymienionych umów może być poprzedzona umową na okres próbny, nie przekraczający trzech miesięcy.

1. W literaturze i orzecznictwie przyjęło się, że umowa o pracę, która nie została zawarta jako umowa terminowa, jest ze swej istoty umową na czas nieokreślony, nawet jeżeli nie została tak nazwana.

2. Umowa na czas nieokreślony może być przekształcana na mocy porozumienia stron w umowę na czas określony lub w umowę na czas wykonywania określonej pracy. Strony nie mogą natomiast przekształcić umowy na czas nieokreślony w umowę na okres próbny. Okres ten może poprzedzać zawarcie kolejnej umowy, ale nigdy odwrotnie.

3. Umowa na czas określony jest jedną z terminowych umów o pracę. Zawierana jest bądź do końca okresu ustalonego kalendarzowego, bądź do dnia dającego się w czasie oznaczyć przez wskazanie faktu, który powinien nastąpić w przyszłości.

4. Strony mogą dopuścić możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę, zawartej na czas określony dłuższy niż sześć miesięcy, przewidując dopuszczalność jej wypowiedzenia z zachowaniem dwutygodniowego okresu.

5. Umowa o pracę zawarta na czas określony może ulec wcześniejszemu rozwiązaniu w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. Każda ze stron może ją wtedy rozwiązać za dwutygodniowym wypowiedzeniem (art. 411 § 2 k.p. ). Może ulec także przedłużeniu z mocy prawa jeżeli (zgodnie z art. 177 § 3 k.p.) jest zawarta z pracownicą w ciąży i ulegałaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży.

6. Umowa na czas zastępstwa nieobecnego pracownika jest szczególną odmianą umowy na czas określony. Umowy takie mogą być rozwiązane na mocy porozumienia stron lub bez wypowiedzenia, gdy zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy w tym trybie. Umowa na zastępstwo nie ulega – w odróżnieniu od typowej umowy na czas określony - przedłużeniu do dnia porodu, jeżeli ulegałaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży pracownicy.

7. Umowa na czas wykonania określonej pracy jest kolejną odmianą umowy terminowej. Umowę taką strony zawierają na okres potrzebny do zrealizowania określonego zadania, na przykład wybudowania obiektu, wykonania prac remontowych, zbioru plonów w gospodarstwie rolnym. Umowę taką można wypowiedzieć w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. Nie ma natomiast prawnej możliwości wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

8. Umowa na okres próbny jest zawierana w przypadkach, gdy jedna albo obie strony przed podjęciem decyzji o nawiązaniu stosunku pracy chcą poznać warunki przyszłego wykonywania pracy oraz wzajemne prawa i obowiązki w miejscu pracy. Zawarcie takiej umowy jest pozostawione swobodzie stron. Kodeks zastrzega tylko, że umowa o pracę zawarta na okres próbny może jedynie “poprzedzać” zawarcie umowy definitywnej (na czas nieokreślony, na czas określony, lub wykonania określonej pracy) oraz, że okres próbny nie może przekraczać 3 miesięcy.

Zgodnie z nowym brzmieniem przepisu art. 251. § 1 zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła jednego miesiąca.

Uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony.

Wyżej wskazane reguły nie obejmują umów o pracę na czas określony zawartych:

1) w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,

2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym albo zadań realizowanych cyklicznie.

Umowa o pracÄ™ /art.29 K.p./

1. Umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności:

1) rodzaj pracy,

2) miejsce wykonywania pracy,

3) wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników tego wynagrodzenia i ich wysokości,

4) wymiar czasu pracy,

5) termin rozpoczęcia pracy.

2. Umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie rodzaj umowy oraz jej warunki.

3. Pracodawca informuje pracownika na piśmie, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy o pracę, o obowiązującej dobowej i tygodniowej normie czasu pracy, częstotliwości i terminie wypłaty wynagrodzenia za pracę, urlopie wypoczynkowym oraz długości okresu wypowiedzenia umowy, a jeżeli pracodawca nie ma obowiązku ustalenia regulaminu pracy - dodatkowo o porze nocnej, miejscu terminie i czasie wypłaty wynagrodzenia oraz przyjętym sposobie potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy.

Zmiana warunkĂłw umowy o pracÄ™ wymaga formy pisemnej.

Wymienione reguły stosuje się odpowiednio do stosunków pracy nawiązanych na innej podstawie niż umowa o pracę.”;

RozwiÄ…zywanie umĂłw o pracÄ™ /art.30 K.p./

1. Zgodnie z art. 30 § 1 Kodeksu pracy umowa o pracę rozwiązuje się

1) na mocy porozumienia stron,

2) przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia,

3) przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia,

4) z upływem czasu na który była zawarta,

5) z dniem ukończenia pracy, dla której była zawarta.

Wyliczenie sposobów rozwiązania umowy o pracę w art. 30 § 1 pkt.1 ma charakter wyczerpujący. Oznacza to, że zarówno strony układu zbiorowego, jak i strony umowy nie mogą ustanawiać innych sposobów rozwiązywania umowy. Nie mogą też łączyć czy modyfikować poszczególnych sposobów.

2. Na mocy porozumienia stron może ulec rozwiązaniu każda umowa o pracę. Skoro strony mogą zgodnym oświadczeniem woli nawiązać stosunek pracy, to również w ten sam sposób mogą go rozwiązać. Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron może nastąpić z inicjatywy każdej ze stron stosunku pracy. Nie ma przy tym znaczenia, która ze stron występuje z taką propozycją. Bez znaczenia jest przyczyna, dla której strony zdecydowały się rozwiązać umowę. Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron następuje w terminie ustalonym przez strony.

3. Rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia wymaga złożenia przez stronę stosunku pracy - pracodawcę lub pracownika - jednostronnego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony uzależniony jest od stażu u danego pracodawcy i wynosi:

1) dwa tygodnie, jeżeli okres zatrudnienia jest krótszy niż sześć miesięcy,

2) jeden miesiąc, jeżeli okres zatrudnienia wynosi co najmniej sześć miesięcy,

3) 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Strony mogą, po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez jedną z nich, ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy; ustalenie takie nie zmienia trybu rozwiązania umowy o pracę.

5. Umowa o pracę zawarta na czas określony rozwiązuje się z upływem czasu, na który była zawarta (z nadejściem umówionego terminu, bez potrzeby jej wypowiadania). Stosunek pracy ustaje wówczas z woli stron, które z góry określiły zdarzenie rozwiązujące umowę. Zdarzeniem tym nie jest jednak czynność prawna (jednostronna czy dwustronna), lecz sam upływ czasu. Umowa zawarta na czas określony dłuższy niż sześć miesięcy, może być także wypowiedziana, jeżeli strony wcześniej przewidziały taką możliwość. Rozwiązanie umowy o pracę na czas określony następuje nawet wtedy, gdy pracownik korzysta ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy np. ochrony przysługującej działaczom związkowym. Umowa trwa w takiej sytuacji tylko przez czas na który została zawarta.

6. Strony mogą w umowie o pracę zawartej na czas określony na okres dłuższy niż sześć miesięcy umieścić klauzulę o możliwości dwutygodniowego wypowiedzenia.

7. Na mocy art. 30 § 4 Kodeksu pracy, w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Przyczynowość obejmuje trzy elementy:

1) obowiÄ…zek istnienia przyczyny,

2) podanie przyczyny zwiÄ…zkowi zawodowemu, (jeĹĽeli organizacja zwiÄ…zkowa reprezentuje pracownika),

3) wskazanie przyczyny w piśmie o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę. Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę powinna być sformułowana w sposób konkretny i szczegółowy. Brak tak określonej przyczyny może stać się okolicznością, która spowoduje, że sąd pracy uzna takie wypowiedzenie za niezgodne z przepisami prawa pracy i przywróci pracownika do pracy lub zasądzi odszkodowanie. Powodem rozwiązania umowy o pracę, zgodnie z najnowszym orzecznictwem, może być na przykład brak dyscypliny pracy, utrata zaufania lub nieumiejętność pracy w zespole. Nie może stać się przyczyną natomiast okoliczność pozorna, nieprawdziwa, lub niespełnianie oczekiwań pracodawcy, które to sformułowanie Sąd Najwyższy uznał za zbyt ogólne.

8. W okresie wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwolnienie na poszukiwanie pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Wymiar zwolnienia wynosi 2 dni robocze, w okresie wypowiedzenia nie przekraczającego 1 miesiąca, 3 dni robocze w okresie trzymiesięcznego wypowiedzenia.

RozwiÄ…zanie umowy o pracÄ™ bez wypowiedzenia z winy pracownika /art. 52 K.p./

1. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,

2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,

3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień kierowniczych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

2. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić nie później, niż po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

3. Pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. W razie zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy, zakładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię niezwłocznie, nie później niż w ciągu 3 dni.

4. Określona w art. 52 k.p. dopuszczalność rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn przez niego zawinionych jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

a) wystÄ…pienia zdarzenia stanowiÄ…cego przyczynÄ™ uzasadniajÄ…cÄ… rozwiÄ…zanie umowy;

b) zachowania przez pracodawcę miesięcznego okresu przewidzianego do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy, liczonego od dnia uzyskania przez niego wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy;

c) zasięgnięcia opinii właściwego organu związku zawodowego, a w pewnych wypadkach uzyskania jego zgody na rozwiązanie umowy;

d) złożenia oświadczenia na piśmie w przedmiocie rozwiązania umowy, z przytoczeniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy.

RozwiÄ…zanie umowy o pracÄ™ bez zachowania okresu wypowiedzenia bez winy pracownika /art. 53 K.p./

1. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:

1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

a) dłużej niż 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,

b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową oraz

2) w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt. 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić w razie nieobecności pracownika w pracy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem (w okresie pobierania z tego tytułu zasiłku), a w przypadku odosobnienia pracownika z powodu choroby zakaźnej - w okresie pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności.

RozwiÄ…zanie przez pracownika umowy o pracÄ™ bez zachowania okresu wypowiedzenia /art. 55 K.p./

1. Zgodnie z art. 55 k.p., pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli zostanie wydane orzeczenie lekarskie stwierdzające szkodliwy wpływ wykonywanej pracy na zdrowie pracownika, a pracodawca nie przeniesie go w terminie wskazanym w orzeczeniu lekarskim do innej pracy, odpowiedniej ze względu na stan jego zdrowia i kwalifikacje zawodowe.

2. Pracownik może rozwiązać umowę o pracę w takim trybie także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy - w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.

3. Oświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie, z podaniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy. Pracownik nie może rozwiązać umowy w tym trybie jeżeli upłynął miesiąc od chwili kiedy dowiedział się o zdarzeniu będącym podstawą do rozwiązania umowy o pracę.

4. Rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn określonych powyżej pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy przez pracodawcę za wypowiedzeniem.

5. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika na podstawie art. 55 § 11 k.p., czyli z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika, jest skuteczne bez względu na to, czy wskazana przez pracownika przyczyna rzeczywiście występuje. Ten sposób rozwiązania stosunku pracy powinien znaleźć odzwierciedlenie w świadectwie pracy. Pracodawca może kwestionować wskazane przez pracownika przyczyny rozwiązania umowy o pracę w procesie sądowym.

UPRAWNIENIA LICENCJONOWANEGO PRACOWNIKA OCHRONY

Określa art.36 ustawy: pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obiektów i obszarów ma prawo do:

Ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,

Wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania porządku,

Ujęcia osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji,

Stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 38 ust. 2.

SÄ… to:

siła fizyczna w postaci chwytów obezwładniających oraz podobne techniki obrony

Użycia broni palnej w następujących przypadkach:

  1. W celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby

  2. Przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby,

  3. Przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pracownikowi ochrony,

  4. W celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne.

USTALENIE TOŻSAMOŚCI

Tożsamość ustala się na podstawie:

Przed przystÄ…pieniem do legitymowania pracownik ochrony zobowiÄ…zany jest:

Z czynności legitymowania należy sporządzić notatkę służbową zawierającą : dane personalne osoby legitymowanej, wskazanie rodzaju dokumentu oraz jego serii i numeru, czasu, miejsca i przyczyny legitymowania.

USTALENIE UPRAWNIEŃ DO PRZEBYWANIA W CHRONIONYM OBIEKCIE

Pracownik ochrony dokonuje przez:

1. Sprawdzenie, czy osoba posiada przepustkÄ™, identyfikator albo inny dokument uprawniajÄ…cy do przebywania na obszarze lub w obiekcie chronionym, wystawiony przez osobÄ™ zarzÄ…dzajÄ…cÄ… tym obszarem lub obiektem,

2. Porównanie okazanego dokumentu z określonym wzorem,

3. Sprawdzenie okazanego dokumentu pod względem:

a) zgodności danych personalnych w nim zawartych z tożsamością osoby,

b) terminu jego ważności.

Ustalenia uprawnienia, pracownik ochrony może dokonać także na podstawie ustnego lub pisemnego upoważnienia do przebywania przez osobę na obszarze lub w obiekcie chronionym, wydanego przez zarządzającego tym obiektem lub obszarem.

Pracownik ochrony, na żądanie osoby, w stosunku do której podejmuje czynności, jest obowiązany:

USUNIĘCIE OSOBY NIE POSIADAJĄCEJ UPRAWNIENIA DO PRZEBYWANIA W CHRONIONYM OBIEKCIE

Przed podjęciem czynności pracownik zobowiązany jest użyć zwrotu “Służba ochrony” oraz podać swoje nazwisko i imię. Następnie pracownik ochrony wzywa osobę nie posiadającą uprawnienia do przebywania w chronionym obiekcie albo zakłócającą porządek do opuszczenia obiektu, informując ją o przyczynie wydania tego polecenia. W przypadku niepodporządkowania się poleceniu, pracownik ochrony wzywa Policję i sporządza notatkę służbową.

UZBROJENIE SPECJALISTYCZNYCH UZBROJONYCH FORMACJI OCHRONNYCH

Należy przez to rozumieć wyposażenie w:

  1. Broń palną krótką - pistolety i rewolwery,

  2. Broń palną długą - pistolety maszynowe i strzelby gładkolufowe "Pump-Action",

  3. Broń sygnałową,

  4. Środki przymusu bezpośredniego, na które zgodnie z odrębnymi przepisami wymagane jest pozwolenie na broń:

a) broń gazową - pistolety i rewolwery,

b) ręczne miotacze gazu,

c) paralizatory elektryczne

zwane dalej "broniÄ…".

WARTOŚCI PIENIĘŻNE

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 lutego 2000 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, określa, że:

Wartości pieniężne to:

  1. Krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,

  2. Czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę "wartość do inkasa", "należność do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

  3. Weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę "wartość do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

  4. Inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,

  5. Złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców,".

WARUNKI I SPOSOBY UŻYCIA BRONI PALNEJ

Przypadki użycia broni palnej reguluje Ustawa o ochronie osób i mienia w art. 36. Pracownik ochrony może użyć broni palnej w granicach chronionych obiektów i obszarów, w następujących przypadkach:

  1. W celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby

  2. Przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby,

  3. Przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pracownikowi ochrony,

  4. W celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne,

Pracownik ochrony przed uĹĽyciem broni palnej jest obowiÄ…zany:

1. Po okrzyku “PRACOWNIK OCHRONY” wezwać osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do:

2. W razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1 zagrozić użyciem broni palnej okrzykiem “STÓJ - BO STRZELAM”

3. Oddać strzał ostrzegawczy w górę, jeżeli nie zagraża to życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innej osoby, a czynności określone w pkt. 1 i 2 okażą się bezskuteczne

Czynności określonych w pkt 2 i 3 nie stosuje się w przypadku gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia i zdrowia pracownika ochrony lub innej osoby.

Jeżeli wskutek użycia broni palnej nastąpiło zranienie osoby, pracownik ochrony obowiązany jest natychmiast udzielić jej pomocy przedmedycznej, a w razie potrzeby podjąć niezwłoczne działania w celu zapewnienia pomocy lekarskiej. Gdyby w wyniku użycia broni nastąpiła śmierć osoby lub szkoda w mieniu pracownik ochrony jest obowiązany do:

W każdym przypadku użycia broni palnej lub podjęcia czynności określonych w pkt. 1, 2 i 3 pracownik ochrony obowiązany jest sporządzić pisemny meldunek, który powinien zawierać:

W każdym przypadku użycia broni palnej oraz oddania strzału ostrzegawczego pracownik ochrony obowiązany jest niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego oraz najbliższą jednostkę Policji.

WEWNĘTRZNE SŁUŻBY OCHRONY

Uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony.

Wewnętrzne służby ochrony w szczególności:

  1. ZapewniajÄ… ochronÄ™ mienia w granicach chronionych obszarĂłw i obiektĂłw,

  2. Zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów,

  3. KonwojujÄ… mienie jednostki,

  4. WykonujÄ… inne zadania wynikajÄ…ce z planu ochrony jednostki.

Do zakresu działania wewnętrznej służby ochrony należy:

Strukturę organizacyjną wewnętrznej służby ochrony, w zależności od rodzaju i wielkości jednostki, mogą tworzyć:

W zależności od składu struktury organizacyjnej w wewnętrznej służbie ochrony można tworzyć następujące stanowiska służbowe:

Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji. Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi. W zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi).

WINA UMYĹšLNA I NIEUMYĹšLNA

Zbrodnię można popełnić tylko umyślnie. Występek oraz wykroczenie również z winy nieumyślnej jeśli ustawa tak stanowi.

Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie jeżeli:

sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie jeżeli:

sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go na skutek niezachowania ostrożności, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Wina umyślna występuje w dwóch zamiarach:

  1. Bezpośrednim - sprawca chce dokonać przestępstwa i się na nie godzi.

  2. Ewentualnym - sprawca przewiduje przestępstwo i się na nie godzi.

Wina nieumyślna to niedbalstwo lub lekkomyślność:

  1. Lekkomyślność - sprawca przewiduje możliwość dokonania przestępstwa, lecz bezpodstawnie uważa, że tego przestępstwa uniknie.

  2. Niedbalstwo - sprawca nie przewiduje zajścia przestępstwa, choć powinien i może taką możliwość przewidzieć.

WSPÓŁPRACA SPECJALISTYCZNYCH UZBROJONYCH FORMACJI OCHRONNYCH Z POLICJĄ, JEDNOSTKAMI OCHRONY PRZECIWPOŻAROWEJ, OBRONY CYWILNEJ I STRAŻAMI GMINNYMI (MIEJSKIMI) W ZAKRESIE WYKONYWANYCH ZADAŃ OCHRONY OSÓB I MIENIA

Współpraca formacji ochronnych z Policją i strażami gminnymi polega w szczególności na:

  1. Wymianie informacji o zagrożeniach w zakresie bezpieczeństwa osób i mienia oraz zakłócania spokoju i porządku publicznego,

  2. Współdziałaniu w celu utrzymania spokoju i porządku publicznego podczas zgromadzeń, imprez artystycznych, rozrywkowych i sportowych, w zakresie określonym w odrębnych przepisach,

  3. Współdziałaniu przy zabezpieczaniu miejsc popełnienia przestępstw i wykroczeń w granicach chronionych obszarów, obiektów lub urządzeń,

  4. Wzajemnych konsultacjach doskonalących metody współpracy.

Współpraca formacji ochronnych z jednostkami ochrony przeciwpożarowej oraz obrony cywilnej polega na podejmowaniu działań ochronnych i zabezpieczających w przypadku wystąpienia w granicach chronionych obszarów, obiektów lub urządzeń pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia, w szczególności na:

  1. Wymianie informacji o powstałych zagrożeniach,

  2. Wprowadzaniu na teren chronionych obszarĂłw i obiektĂłw jednostek ratowniczych,

  3. Współdziałaniu przy przeprowadzaniu bezpiecznej ewakuacji ludzi i mienia,

  4. Zabezpieczaniu miejsc po pożarze, klęsce żywiołowej lub innym miejscowym zagrożeniu, w tym uratowanego mienia.

WYCIÄ„G

Część zamka broni w postaci pazura, służąca do wyciągnięcia łuski z komory nabojowej po strzale.

WYKROCZENIE

Wykroczeniem, zgodnie z art.1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń /Dz. U. nr 12 z późn. zm./, jest czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 złotych lub nagany. Warunkiem popełnienia wykroczenia jest możliwość przypisania sprawcy winy w czasie czynu. Odpowiedzialność za wykroczenia jest mniej surowsza niż za przestępstwa. Główny powód, dla którego ustawodawca łagodniej traktuje sprawców wykroczeń to niższy stopień społecznej szkodliwości tych czynów. Wynika to przede wszystkim stąd, że wykroczenia na ogół naruszają dobra o niniejszej wartości niż wartość dóbr, w które godzą przestępstwa i czynią mniejsze szkody.

Wykroczenia katalog kar:

Za popełnienia wykroczenia grożą kary:

Wykroczenia środki karne:

W częściach szczególnych Kodeksu karnego i Kodeksu wykroczeń zawarte są rozdziały określające poszczególne rodzaje przestępstw i wykroczeń. Trzeba jednak pamiętać, że normy prawa karnego materialnego występują również w innych ustawach, np. w ustawie o ochronie osób i mienia, ustawie o broni i amunicji, ustawie o ochronie informacji niejawnych. Czyny karalne opisane w tych ustawach - w zależności od nadanej im kwalifikacji prawnej – są przestępstwami lub wykroczeniami.

Z zakresu czynności składających się na ochronę osób i mienia wynika, że pracownik ochrony wykonując swoje zadania może najczęściej mieć do czynienia z przestępstwami przeciwko:

oraz z wykroczeniami przeciwko:

WYPOSAŻENIE PRACOWNIKÓW SŁUŻBY OCHRONY

Pracowników wewnętrznej służby ochrony, w zależności od potrzeb, wyposaża się w:

ZABEZPIECZENIA BUDOWLANE - KLASYFIKACJA I PRZEZNACZENIE

Zabezpieczenia budowlane stanowią mechaniczną przeszkodę, której pokonanie jest możliwe tylko przy użyciu siły fizycznej, z pozostawieniem śladów. Istotnym kryterium jest skuteczność oporu /odporność/.

Do zabezpieczeń budowlanych zaliczamy między innymi:

Jednym z technicznych środków ochrony mienia są tzw. przegrody budowlane. Jako techniczny środek ochrony, przegrody te mają za zadanie utrudnienie w dostępie osobom niepowołanym do ochranianego mienia. Są jednym z elementów konstrukcyjnych danego obiektu.

Do przegrĂłd budowlanych zaliczamy:

  1. Ściany i stropy, głównie dotyczy to obiektów specjalnych np. skarbców, magazynów, czy innych obiektów i pomieszczeń,

  2. Drzwi stalowe pełne, kratowe, drewniane obite blachą, kraty, (stałe i ruchome), okiennice i szyby specjalne zabezpieczające otwory okienne, świetliki dachowe, wywietrzniki i włazy.

Spośród wymienionych przegród budowlanych na uwagę zasługują szyby specjalne, są to:

Rozpowszechnianie, a więc propagowanie szyb specjalnych winno być w interesie wszystkich podmiotów, a w szczególności tych, którzy zajmują się ochranianym mieniem, jak i tych, którzy to mienie chronią, gdyż m.in.: pracownik banku, poczty, kantoru chroniony szybą kuloodporną zdaje sobie z tego sprawę w czasie np. napadu z bronią palną na obiekt. Pracownik ochrony fizycznej widząc napastnika z bronią w ręku skierowaną do osoby znajdującej się za szybą kuloodporną, musi brać ten fakt pod uwagę np. przy podejmowaniu działań obronnych.

ZABEZPIECZENIA MECHANICZNE - KLASYFIKACJA I PRZEZNACZENIE

Zabezpieczenia mechaniczne to dodatkowe środki zabezpieczenia mienia utrudniające dostęp osobie niepowołanej do ochranianego mienia. Są to urządzenia od technicznie najprostszych, po niezwykle skomplikowane. Do zabezpieczeń mechanicznych do przechowywania i transportu wartości zaliczamy między innymi:

Urządzenia zabezpieczające przechowywanie lub transportowanie wartości pieniężnych powinny posiadać aktualne świadectwa badań jakościowych lub kwalifikacyjne certyfikaty lub inne dokumenty potwierdzające zgodność z obowiązującymi normami wydane przez upoważnioną jednostkę oraz spełniać wymogi wynikające z załącznika nr 2 do rozporządzenia MSW i A z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne. W stosunku do urządzeń zabezpieczających inne mienie niż wartości pieniężne brak jest takich wymagań.

Każde z wymienionych urządzeń spełnia funkcje podstawowe, tzn. utrudniające dostęp do chronionych dóbr.

ZABEZPIECZENIA ELEKTRONICZNE - KLASYFIKACJA I PRZEZNACZENIE

Przez zabezpieczenia elektroniczne rozumie się zespół urządzeń, wraz ze związaną z nimi instalacją przewodową, światłowodową lub inną, spełniającą dwie zasadnicze funkcje tj. zabezpieczającą i informacyjną.

Można je generalnie pogrupować następująco:

Urządzenia elektroniczne pełnią dwie zasadnicze funkcje: zabezpieczającą i informacyjną. Pracują w systemach, w których podstawową rolę odgrywa centralka, integrująca cały system. Kontaktrony służą do zabezpieczania drzwi, okien wiszących i stojących dzieł sztuki czy innych przedmiotów. Z kolei czujki stanowią swoisty radar. Reagują po przekroczeniu kontrolowanej strefy, wcześniej sygnalizując zachodzące w pobliżu zmiany. Istotną rolę w systemach ochronnych pełnią sygnalizatory i przyciski alarmowe. Sygnalizatory akustyczne i optyczne są urządzeniami biernymi, spełniając jedynie funkcję informacyjną o zagrożeniu, zaś przyciski alarmowe nie tylko pobudzają alarm, ale również pamięć centralki, w następstwie zaś cały system ochrony. Równie ważne są szyfratory. Spotykamy się z nimi nie tylko w centralkach, ale i w poszczególnych segmentach systemu, chociażby w zamkach szyfrowych.

Uzupełnieniem elektronicznych systemów ochronno-sygnalizujących są zabezpieczenia ich samych przed celowym uszkodzeniem. Takie zabezpieczenia przed sabotażem systemu uruchamiają funkcje samoobronne. Zabezpieczenia antysabotażowe stanowią integralna część każdego systemu, bez względu na jego wielkość.

Monitoring polega na nieprzerwanym kontrolowaniu ochranianego obiektu przy wykorzystaniu systemu ochrony i przekazywaniu informacji drogą radiową lub telefoniczną do stanowiska dozorowania o sytuacji w obiekcie, o rodzaju i miejscu zagrożeń

Podziały i różnice funkcjonalne urządzeń alarmowych.

Do systemĂłw alarmowych zalicza siÄ™:

Przyjęty podział rodzajowy systemów alarmowych oparty jest o klasyfikację zawartą w Polskiej Normie.

ZAKRES DZIAŁANIA SZEFA OCHRONY

ZAKRES DZIAŁANIA ZASTĘPCY SZEFA OCHRONY

ZAKRES DZIAŁANIA DOWÓDCY ZMIANY

ZAKRES DZIAŁANIA WARTOWNIKÓW-KONWOJENTÓW

ZAKRES DZIAŁANIA WEWNĘTRZNEJ SŁUŻBY OCHRONY

Do zakresu działania wewnętrznej służby ochrony należy:

  1. Zapewnienie bezpieczeństwa osób znajdujących się w granicach chronionych obszarów i obiektów jednostki,

  2. Ochrona obiektów, pomieszczeń i urządzeń jednostki przed dostępem do nich osób nieuprawnionych,

  3. Ochrona mienia jednostki przed kradzieĹĽÄ…, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

  4. Konwojowanie mienia jednostki,

  5. Zapobieganie zakłóceniom porządku na terenie jednostki oraz powiadamianie kierownika jednostki o zdarzeniach powodujących naruszenie porządku,

  6. Ujawnianie faktĂłw dewastacji mienia jednostki,

  7. Niezwłoczne powiadamianie organów ścigania o czynach przestępnych zaistniałych na terenie jednostki i zabezpieczenie miejsca ich popełnienia do czasu przybycia organów ścigania.

ZAMEK

Część zamykająca przewód lufy od tyłu i pozwalająca mechanizmowi spustowemu na spowodowanie wystrzału.

  

0x01 graphic

 


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Działalność gospodarcza w zakresie ochrony osób i mienia i jej koncesjonowanie
Działalność gospodarcza w zakresie ochrony osob i mienia i jej koncesjonowanie
Działalność gospodarcza w zakresie ochrony osób i mienia i jej koncesjonowanie
zal. nr 1 (Zakres obow. prac.), Ochrona, ochrona osób i mienia
blok - podstawy prawne wykonywania zadań ochrony osób i mienia, Licencja Pracownika Ochrony
Szkol Ochrona osób i mienia podstawy prawne
08 Przykładowy test - I st, Licencja Pracownika Ochrony Stopnia I i II, ►Materiały na licencje och
ETYKA ZAWODOWA PRACOWNIKA OCHRONY, Ochrona Osób i Mienia Materiały
ETYKA ZAWODOWA PRACOWNIKA OCHRONY - materiały, ochrona osób i mienia
OCHRONA OSÓB I MIENIA jako działalność gospodarcza, Prawo gospodarcze publiczne, referaty
KRYMINOLOGIA, ochrona osób i mienia
wniosek o wydanie licencji ochr fiz, Licencja Pracownika Ochrony Stopnia I i II, ►Materiały na lic
Temat 4, Ochrona osób i mienia, obiektów i obszarów
techniczne środki ochrony - Opis broni - ściąga, SZKOŁA, ADMINISTROWANIE TECHNICZNYMI ŚRODKAMI OCHRO
3. Konspekt prawo karne procesowe, ochrona osób i mienia, Blok prawny, Sktyp z prawa karnego, admini
Temat 2, Ochrona osób i mienia, obiektów i obszarów
KONWOJOWANIE(1), Ochrona Osób i Mienia
Ochrona osób i mienia" 11 2009

więcej podobnych podstron