CÓRKI NOCY

ROZDZIAŁ 1

• Rowan, Kestrel i Jade - powiedziała Mary-Lynnette, kiedy mijała z Markiem stary wiktoriański dom na farmie.

• Co?

• Rowan. Kestrel. Jade. To imiona dziewczyn, które się wprowadzają. - Wskazała głową dom. W rękach trzymała składane krzesło. - Siostrzenice pani Burdock. Pamiętasz? Mówiłam ci, że mają u niej zamieszkać.

• Nie bardzo. - Mark poprawił ciężki teleskop, który niósł przez wzgórze porośnięte mącznicą. Odpowiadał krótko, co znaczyło, że był onieśmielony. Mary-Lynnette to wiedziała.

• Ładne imiona - stwierdziła. - Dziewczyny na pewno są urocze, tak mówiła pani Burdock.

• Pani Burdock jest stuknięta.

• No, po prostu ekscentryczna. Wczoraj mi powiedziała, że jej siostrzenice są piękne. Pewnie, że nie do końca jest obiektywna, ale mówiła dość konkretnie. Wszystkie piękne, choć każda w zupełnie innym typie.

• Mogły jechać do Kalifornii - wymamrotał Mark pod nosem - Powinny pozować do „Vogue'a". Gdzie ci to postawić ? - dodał, kiedy znaleźli się na szczycie.

• Tutaj. - Odłożyła krzesełko. Odgarnęła stopą trochę ziemi żeby teleskop miał stabilne podłoże.

• Wiesz - rzuciła od niechcenia - pomyślałam, że może jutro byśmy do nich wpadli żeby się przedstawić, przywitać...

• Przestań wreszcie - uciął krótko Mark. - Sam potrafię zorganizować sobie życie. Jak będę chciał poznać dziewczynę, to poznam. Nie potrzebuję pomocy.

• Dobrze, już dobrze. Nie potrzebujesz pomocy. Uważaj na tę tubę z obiektywem...

• I co niby im powiemy? - spytał triumfalnie Mark. - Witamy cię w Briar Creek, gdzie nigdy nic się nie dzieje. Gdzie jest więcej kojotów niż ludzi? Jeżeli chcecie się rozerwać, to w soboty wieczorem możecie pojechać do miasta i popatrzeć, jak w Gold Creek Bar harcują myszy..

• Och, daj spokój - westchnęła Mary-Lynnette. Spoglądała na swojego młodszego brata, onieśmielonego promieniami zachodzącego słońca. Nikt by się nie domyślił, że kiedyś Mark chorował. Włosy miał tak ciemne i lśniące jak Mary-Lynnette, a oczy równie błękitne, jasne i żywe. Zdrowa opalenizna, rumieniec na policzkach. A jednak jako dziecko był chudy, wręcz kościsty, a każdy oddech stanowił dla niego wyzwanie. Chorował na astmę na tyle poważnie, że prawie cały drugi rok życia spędził w namiocie tlenowym, walcząc o przeżycie. Mary-Lynnette, półtora roku starsza siostra, codziennie zastanawiała się, czy jej brat kiedyś wróci do domu. To go zmieniło - samotne leżenie w namiocie; nawet mama nie mogła go dotknąć. Kiedy już wyszedł, cały czas trzymał się spódnicy matki. Przez wiele lat nie mógł uprawiać sportów juk inne dzieciaki. Dawne czasy. W tym roku Mark szedł do pierwszej klasy liceum, ale nadal był nieśmiały. A kiedy przyjmował postawę obronną, wszystkich doprowadzał do szalu. Mary-Lynnette miała nadzieję, że któraś z nowych dziewczyn okaże się dla niego odpowiednia, trochę go rozrusza, i dzięki niej nabierze pewności siebie. Trzeba to tylko jakoś zorganizować...

• O czym tak myślisz? - spytał podejrzliwie Mark, przypatrując się Mary-Lynnette.

• O tym, że dziś będzie wyjątkowo dobrze widać - odparła słodko - Sierpień to najlepsza pora na oglądanie gwiazd, jest ciepło i nie ma wiatru. O, pierwsza gwiazda, pomyśl sobie marzenie. Wskazała jasny punkcik nad południową stroną horyzontu. Poskutkowało. Odwróciła uwagę Marka. Spojrzał w górę. Mary-Lynnette wpatrywała się w tył jego ciemnej głowy. Jeżeli to pomoże, chciałabym, żebyś się zakochał, pomyślała. Sama też bym chciała, ale niby jak? Nie ma w pobliżu nikogo fajnego. Żaden z chłopaków w szkole - no, może z wyjątkiem Jeremy'ego Lovetta - nie rozumiał jej zainteresowania astronomią. Na ogół się tym nie przejmowała, ale czasami czuła nieokreślony ból w piersiach. Tęsknotę za...

zrozumieniem. Tak, prosiłaby właśnie o to - o kogoś, z kim mogłaby dzielić noc. No cóż. Myślenie o tym nic nie da. Poza tym trochę oszukała Marka, życzenie wypowiedzieli, patrząc na Jupitera, nie na pierwszą gwiazdę.

Mark kręcił głową, maszerując drogą wijącą się wśród kruszyny i cykuty. Powinien przeprosić Mary-Lynnette przed odejściem. Nie lubił być dla niej niemiły. Właściwie tylko wobec niej starał się zachowywać przyzwoicie. Ale dlaczego bez przerwy usiłuje znaleźć mu dziewczynę? Karze wypowiadać życzenia do gwiazd? I tak o niczym nie pomyślał. Gdybym jednak miał o coś prosić gwiazdy - oczywiście tego nie zrobię, bo to bzdura i głupota - to chciałbym, żeby się coś zaczęło dziać. Coś dzikiego, pomyślał i poczuł wewnętrzny dreszcz, kiedy schodził ze wzgórza w gęstniejącą ciemność.

Jade wpatrywała się w nieruchomy, świecący punkt nad południową stroną horyzontu. Wiedziała, że to planeta. Przez ostatnie dwie noce widziała, jak lśniąca kropla przemieszcza się po niebie wraz ze świtą maleńkich iskierek, które na pewno są jej księżycami. Tam, skąd Jadę przyjechała, nie było zwyczaju, żeby na widok gwiazdy wypowiadać życzenie, ale ta planeta wyglądała jak przyjaciel - podróżnik, jak ona. Przyglądając się jej dzisiaj, poczuła rodzącą się nadzieję. Niemal marzenie. Musiała przyznać, że początek okazał się nie najlepszy. Panowała głucha cisza, z oddali nie dobiegał nawet najmniejszy odgłos nadjeżdżającego samochodu. Była zmęczona, zmartwiona i zaczynała się robić bardzo, bardzo głodna. Odwróciła się do sióstr.

• No i gdzie ona jest?

• Nic wiem - odpowiedziała Rowan najłagodniej, jak mogła. - Bądź cierpliwa.

• Może powinnyśmy się za nią rozejrzeć.

• Nie. - Rowan gwałtownie pokręciła głową. -Wykluczone, Pamiętaj, co postanowiłyśmy.

• Pewnie zapomniała, że przyjeżdżamy - stwierdziła Kestrel. - Mówiłam, że dostaje sklerozy.

• Przestań, to niegrzeczne - upomniała ją Rowan, nadal łagodnie, ale przez zęby. Rowan zachowywała się łagodnie, kiedy tylko mogła. Była wysoką, szczupłą dziewiętnastolatką. Miała cynamonowo brązowe oczy i włosy w kolorze ciepłego brązu, które falami opadały jej na plecy.

Kestrel skończyła siedemnaście lat; włosy koloru starego złota zdobiły jej głowę niczym aureola. Oczy miała bursztynowe jak u jastrzębia. Nigdy nie była łagodna. Jadę - najmłodsza, szesnastolatka- nie przypominała żadnej z sióstr. Platynowe włosy wykorzystywała jak woalkę, za kti'm| się chowała. Miała zielone oczy i podobno wyglądała pogodnie ale prawie nigdy tak się nie czuła. Zwykle była albo skrajnie podniecona, albo bezgranicznie niespokojna i zdezorientowana.

W tej chwili ogarniał ją niepokój. Martwiła się swoją zniszczoną półwieczną marokańską walizką ze skóry. Ze środka nic dochodziły żadne odgłosy.

- Może byście się kawałek przeszły zobaczyć, czy im jedzie?

Siostry spojrzały na nią jednocześnie. Rowan i Kestrel w niewielu kwestiach się zgadzały, ale jeżeli chodzi o Jadę, były jednomyślne. Widziała, że zaraz obie staną przeciwko niej.

• Słucham? - spytała Kestrel, lekko odsłaniając zęby.

• Coś kombinujesz - stwierdziła Rowan.

Jade uspokoiła myśli i spojrzała na nie beztrosko. Przynajmniej taką miała nadzieję. Przypatrywały się siostrze przez kilka minut, potem zostawiły ją w spokoju.

• Niestety będziemy musiały iść - odezwała się Kestrel do Rowan.

• Są gorsze rzeczy niż chodzenie - stwierdziła Rowan. Odgarnęła sobie z czoła niesforny kosmyk orzechowych włosów, rozejrzała się wokół przystanku autobusowego, który składał się z trójstronnej oszklonej wiaty i rozpadającej się drewnianej ławki.

• Szkoda, że nie ma telefonu.

• No nie ma. A do Briar Creek jest trzydzieści kilometrów. - Ze złocistych oczu Kestrel biła złośliwa satysfakcja. - chyba będziemy musiały zostawić tu bagaże.

• Nie, nie. - Jadę ogarnęła panika. - Ja mam tu wszystkie... ciuchy chodźmy, trzydzieści kilometrów to nie tak dużo.

Jedną ręką chwyciła klatkę z kotem - własnej roboty, sklejona z desek i drutów, a w drugą wzięła walizkę. Dopiero kiedy uszła spory kawałek, usłyszała chrzęst żwiru z tyłu. Szły za nią

- Rowan, wzdychając z rezygnacją, a Kestrel, której włosy lśniły w blasku gwiazd jak stare złoto, chichocząc cicho.

Jednopasmowa droga była ciemna i pusta. Harmonijną nocną ciszę tworzyły dziesiątki łagodnych odgłosów nocy. Spacer byłby całkiem miły, gdyby nie to, że walizka z każdym krokiem stawała się cięższa, a do tego Jadę była głodna jak wilk. Doskonale wiedziała, że nie może o tym wspomnieć Rowan, ale czuła się zdezorientowana i słaba. Kiedy już myślała, że będzie musiała postawić walizkę i odpocząć, usłyszała nowy dźwięk. To odgłos nadjeżdżającego z tyłu samochodu. Warkot silnika słychać było bardzo wyraźnie -dlaczego więc tak długo nie widać auta? W końcu szybko przemknęło obok. Po chwili rozległ się chrzęst żwiru i samochód stanął. Kiedy się cofnął, Jane zauważyła spoglądającego na nią przez okno chłopaka. Na miejscu kierowcy siedział drugi chłopak. Jade przyjrzała im się badawczo. Byli pewnie w wieku Rowan, obaj mocno opaleni. Ten za kierownicą, blondyn, wyglądał, jakby od jakiegoś czasu się nie mył. Drugi, szatyn, miał kamizelkę włożoną na gołe ciało a w zębach trzymał wykałaczkę. Przyglądali się jej, najwyraźniej tak samo zaciekawieni, jak ona. Kierowca opuścił szybę.

- Podwieźć cię? - spytał z dziwnie promiennym uśmiechem. Białe zęby kontrastowały z ciemną twarzą.

Jadę spojrzała na Rowan i Kestrel, które właśnie ją do dogoniły. Kestrel w milczeniu mierzyła auto zmrużonymi bursztynowymi oczami, okolonymi gęstymi rzęsami. Oczy Rowan były bardzo ciepłe.

• Przydałoby się - powiedziała z uśmiechem. - Ale jedziemy na farmę Burdocków - dodała niepewnie. - To wam chyba nie po drodze...

• Oj, też coś, znam to miejsce. To niedaleko - odezwał się ten w kamizelce, nie wyjmując z ust wykałaczki. - A zresztą czego się nie robi dla kobiety - dodał, najwyraźniej siląc się na rycerskość. Wysiadł z samochodu. - Jedna może usiąść z przodu, a ja usiądę z tyłu z dwiema.

• Mam farta, co? - zwrócił się do kolegi.

• Masz. - Kierowca znów uśmiechnął się promiennie Klatkę z kotem postaw z przodu, a walizki wsadzimy do bagażnika - zdecydował.

Rowan znacząco uśmiechnęła się do Jadę. Ciekawe, wszyscy tutaj są tacy mili? Ułożyły bagaże, potem wsiadły do samochodu . Jade zajęła miejsce obok kierowcy, a Rowan i Kestrel z tyłu, po obu stronach chłopaka w kamizelce. Minutę póżniej mknęły drogą z rozkoszną, zdaniem Jadę, prędkością. Pod kołami chrzęścił żwir.

• Jestem Vic- powiedział kierowca.

• A ja Todd - przedstawił się chłopak w kamizelce.

• Ja mam na imię Rowan, a to Kestrel. A tam siedzi Jade.

• Jesteście przyjaciółkami?

• Siostrami - wyjaśniła Jade.

• Nie wyglądacie na siostry.

• Wszyscy tak mówią. - Jadę miała na myśli wszystkich, których poznały od czasu ucieczki. W rodzinnych stronach każdy wiedział, że są siostrami, więc nikt się nie dziwił.

• Co tu robicie tak późno? - spytał Vic. - To nie miejsce ani dal grzecznych ani dla sympatycznych dziewczyn.

• Nie jesteśmy sympatycznymi dziewczynami - rzuciła nieopatrznie Kestrel.

• Staramy się - wycedziła przez zęby Rowan, z naganą w glosie. - Czekałyśmy na ciotkę Opal

• zwróciła się do Vica. - Miała nas odebrać z przystanku, ale nie przyjechała. Wprowadzamy się na farmę Burdocków.

• Pani Burdock jest waszą ciotką? - Todd wyjął wykałaczkę - Ta stara wariatka? Vic odwrócił się do Todda i obaj wybuchnęli śmiechem, kręcąc głowami.

Jade spojrzała w dół, na klatkę z kotem i nasłuchiwała odgłosów popiskiwania, które oznaczało, że Tiggy żyje.

Czuła się trochę... niespokojnie. Chłopcy co prawda wydalili się mili, ale miała wrażenie, że za tym coś się kryje. Była za |bardzo śpiąca i głodna, żeby stwierdzić co. Długo jechali w milczeniu, aż w końcu Vic znów się odezwał.

• Pierwszy raz w Oregonie? Jade zamrugała i potwierdziła mruknięciem.

• Jest tu parę ładnych miejsc na odludziu - oznajmił Vic. - na przykład to. Briar Creek było miasteczkiem poszukiwaczy złota aż w końcu wybrano wszystko, linia kolejowa je ominęła i po prostu wymarło. Teraz dzicz zabiera sobie Briar Creek z powrotem.

Vic mówił wymownym tonem, ale Jadę nie rozumiała, co próbuje wyrazić.

• Faktycznie wygląda na spokojne - odezwała się grzecznie Rowan z tylnego siedzenia.

• No, nie do końca chodziło mi o spokój. - Vic prychnął krótko. - Na przykład ta droga. Domy są od siebie oddalone o parę kilometrów. Gdybyście krzyczały, nikt by was nie usłyszał.

Jadę zamrugała. Dziwne rzeczy mówi ten chłopak.

• Usłyszelibyście ty i Todd - odezwała się Rowan, podtrzymując rozmowę w grzecznym tonie.

• Chciałem powiedzieć, że nikt poza nami - wyjaśnił Vic, a Jadę wyczuła jego niecierpliwość. Prowadził coraz wolniej. I wolniej. W końcu zjechał na pobocze, stanął.

• Tutaj nikt nie usłyszy - wyjaśnił, oglądając się na tylne siedzenie.

Jadę też się odwróciła - Todd uśmiechał się promiennie zaciskając zęby na wykałaczce.

- Zgadza się - powiedział. - Jesteście tu same z nami, więc chyba lepiej będzie, jak nas posłuchacie.

Jadę dostrzegła, że chłopak jedną ręką ściska za nadgarstek Rowan, a drugą - Kestrel. Rowan nadal miała grzeczną, choć zmieszaną minę. Kestler w skupieniu przyglądała się drzwiom po swojej stronie. Szukała klamki. Nie było.

- Niedobrze - stwierdził Vic. - Ten samochód to kupa złomu, nie da się nawet otworzyć tylnych drzwi od środka.

Tak mocno chwycił Jadę za ramię, że aż zabolała ją kość

- Dziewczyny, bądźcie miłe, to nikomu nic się nie stanie.

Rozdział 2

• Widzicie jesteśmy samotni - odezwał się Todd z tylnego siedzenia. - Nie ma tu dziewczyn... Więc kiedy spotykamy takie trzy fajne laski jak wy... hm, nic dziwnego, że chcemy się lepiej poznać. Rozumiecie?

• Tylko się nie opierajcie, wszystkim będzie miło - wtrącił.

• Miło...? O, nie - wymamrotała przerażona Rowan.

Jade wiedziała, że siostra wyczytała coś z myśli Vica i ze wszystkich sił stara się załagodzić sytuację.

• Kestrel i Jade są o wiele za młode na... coś takiego - ciągnęła spokojnie Rowan. - Przykro mi, ale musimy odmówić.

• Nie zrobiłabym tego nawet, gdybym była starsza - oznajmiła Jade - Ale im i tak nie o to chodzi. Tylko o to. -Posłała do umysłu Rowan kilka obrazów wyczytanych z myśli Vica.

• O. rany - oburzyła się Rowan. - Jade, przecież ustaliłyśmy, że nie będziemy szpiegować ludzi.

• Tak, ale zobacz, co im chodzi po głowie, powiedziała bezgłośnie Jade. Doszła do wniosku, że skoro złamała jedną zasadę, równie dobrze może złamać wszystkie.

• Słuchajcie - odezwał się trochę zdezorientowany Vic. Widziała, że traci kontrolę nad sytuacją. Chwycił Jadę za ramię, zmuszając ją, żeby spojrzała mu w oczy. - Nie jesteśmy tu od gadania. Jasne? - Potrząsnął nią lekko.

Jade przez chwilę przyglądała się jego twarzy, potem odwróciła głowę i spojrzała pytająco na tyle siedzenie. Twarz Rowan wydawała się biała jak kreda przy jej brązowych włosach. Jade wyczuwała, że siostra jest smutna i rozczarowana. Kestrel siedziała ze zmarszczonym czołem. No i? - zwróciła się w milczeniu do Rowan.

No i? - spytała Jade w ten sam sposób. Szarpała się, kiedy Vic usiłował przyciągnąć ją do

siebie. Rowan, on mnie szczypie.

Chyba nie mamy wyjścia, stwierdziła Rowan.

Jade natychmiast odwróciła się do Vica. Nadal usiłował ją przyciągnąć najwyraźniej zaskoczony, że dziewczyna się nie poddaje. W końcu przestała się opierać. Delikatnie wyswobodziła rękę z jego uścisku i grzbietem dłoni trafiła go dokładnie w podbródek. Szczęknął zębami, a głowa odskoczyła mu do tylu odsłaniając szyję. Jade błyskawicznie zatopiła w niej zęby. Czuła się winna i podekscytowana. Na ogół robiła to inaczej - nie napadała ofiary, która jest świadoma i się opiera, najpierw hipnotyzowała człowieka. Ale miała instynkt łowcy i na wszystko patrzyła w kategoriach: czy to pożywienie, czy mogę je zdobyć, jakie są jego słabe punkty. Jedyny problem, że nie powinna odczuwać przy tym przyjemności, bo to sprzeczne z zasadami, które z Rowan i Kestler ustaliły przed przyjazdem do Briar Creek.

Kątem oka widziała, co dzieje się na tylnym siedzeniu, Rowan uniosła rękę, którą Todd wcześniej ją przytrzymywał, Kestrel, z drugiej strony, zrobiła to samo. Todd się szarpał i protestował gromkim głosem.

• Ej, ej, co wy... Rowan go ugryzła.

• Co robicie? Kestrel go ugryzła.

• Cholera, co wyprawiacie? Kim jesteście, do diabła? Mniej więcej minutę rzucał się jak opętany, aż w końcu się poddał, kiedy Rowan i Kestrel wprawiły go w trans.

• Dość - odezwała się Rowan po kolejnej minucie.

• Oj, Rowan... - obruszyła się Jade.

• Koniec. Każ mu o wszystkim zapomnieć. I zobacz czy wie, gdzie jest farma Burdocków. Jade, ciągle pijąc, delikatnie dotknęła swoją myślą jego umysłu. Po chwili się odsunęła, zamykając usta jak po skończonym pocałunku. Vic cały czas był bezwładny jak wielka szmaciana lalka. Opadł na kierownicę i drzwi samochodu.

• Farma jest za nami, musimy wrócić do rozwidlenia dróg - oznajmiła. - Dziwne - dodała zmieszana. - Był przekonam że nic mu nie grozi za to, że nas zaatakuje, z powodu.... Z powodu ciotki Opal. Ale nie wyczułam dlaczego.

• Pewnie dlatego, że jest wariatką - powiedziała chłodno Kestrel. - Todd myślał, że nie narobi sobie kłopotów, bo jego ojciec jest Starszym.

• Oni nie mają Starszych - poprawiła ją Jade, zadowolona z siebie. - Chodzi ci chyba o gubernatora, komendanta policji albo o kogoś takiego.

Kestler zmarszczyła brwi, nie patrząc na siostry.

• Dobra. To była wyjątkowa sytuacja. Musiałyśmy tak zrobić, ale od tej chwili trzymamy się tego, co postanowiłyśmy

• Aż do następnej wyjątkowej sytuacji. - Kestrel uśmiechnęła się patrząc w ciemność przez okno samochodu.

• Myślicie, że możemy ich tak zostawić? - spytała Jade.

• A czemu nie? - skwitowała beztrosko Kestrel. - Za kilka minut się obudzą.

Jade spojrzała na szyję Vica. Dwie ranki w miejscu, gdzie przebiła skórę zębami, już się prawie zasklepiły. Do jutra zostanie po nich ledwie widoczne czerwone ślady jak po ukąszeniu owada.

Pięć minut później znów szły drogą, niosąc walizki. Jednak teraz Jade promieniała. Wreszcie się posiliła. Była pełna krwi jak kleszcz, naładowana energią, czuła, że mogłaby skakać po górach. Wymachiwała klatką z kotem i walizką. Tiggy mruczał.

Wspaniale było tak sobie iść samotnie w ciepłą noc, kiedy nikt nie krzywił się z naganą. Słyszeć jak jelenie, zające i myszy polują po okolicznych łąkach. Buzowało w niej szczęście. Nigdy dotąd nie czuła się tak wolna.

• Miło, co? - Rowan rozejrzała się, kiedy dotarły do rozwidlenia dróg. - Prawdziwy świat. Mamy do niego takie samo prawo jak każdy inny.

• To chyba krew - stwierdziła Kestrel. - Wolni ludzie smakują lepiej niż ci z niewoli. Dlaczego nasz ukochany brat nam o tym nie wspomniał?

Ash, pomyślała Jade i poczuła zimny podmuch. Spojrzała za siebie, nie szukając wzrokiem samochodu, ale czegoś cichego i groźnego. Nagle dotarto do niej, jak ulotne są bąbelki szczęścia.

• Złapią nas? - zwróciła się do Rowan, jak za dawnych czasów, kiedy jako sześciolatka szukała pomocy u starszej siostry.

• Nie - odpowiedziała natychmiast Rowan, najlepsza starsza siostra na świecie.

• Ale jeżeli Ash się zorientuje, a tylko on się może zorientować...

• Nikt nas nie złapie - zapewniła Rowan. - Nikt się nie domyśli, że tu jesteśmy. Jade od razu poczuła się lepiej. Postawiła walizkę i wyciągnęła rękę do Rowan.

• Na zawsze razem - powiedziała.

Kestrel, która szła kilka kroków przed nimi, obejrzała i przez ramię. Cofnęła się i położyła dłonie na ich rękach.

- Na zawsze razem.

Rowan wypowiedziała to uroczyście. Kestrel - mrużąc bursztynowe oczy. A Jade z największą determinacją.

Szły dalej i Jadę znów czułą się podniebnie i radośnie, rozkoszując się aksamitną, ciemną nocą. Droga była piaszczysta. Mijały łąki i lasy jedlicy. Po lewej, za długim podjazdem znajdował się wielki dom. Wreszcie, niedaleko kolejny.

- To tam - powiedziała Rowan.

Jade też rozpoznała dom ze zdjęć, które wysłała im ciotka Opal. Był piętrowy, na całej szerokości miał werandę i dach z mnóstwem stromych spadów. Ze szczytu dachu wyrastała kopuła, a na stodole stał wiatrowskaz.

Prawdziwy, pomyślała Jadę, przystając, żeby się przyjrzeć. Szczęście zalało ją z całą mocą.

- Cudowny - oznajmiła uroczyście.

Rowan i Kestrel też przystanęły, ale ich miny nie wyrażały zachwytu. Rowan wyglądała niemal na przerażoną.

• To ruina - westchnęła. - Popatrzcie na stodołę. Farba zupełnie wyblakła. Na zdjęciach nie było tego widać.

• A weranda? - odezwała się zrezygnowana Kestrel. - Rozlatuje się. W każdej chwili może się zawalić.

• Ile trzeba będzie pracy, żeby doprowadzić ten dom do ładu... -wyszeptała Rowan.

• I pieniędzy - dodała trzeźwo Kestrel,

• A po co go remontować? - Jadę spojrzała na siostry. -Mnie się podoba taki jak teraz. Jest inny.

Wyprostowana, z poczuciem wyższości wzięła swoje walizki i przeszła drogą do końca. Działka była ogrodzona zdezelowanym, w większości zawalonym płotem, w którym tkwiła przegniła furtka. Za nią, na zachwaszczonej ścieżce, leżał stos białych sztachet, jakby ktoś zamierzał naprawić płot, ale nigdy się do tego nie zabrał. Jade postawiła bagaże i pchnęła furtkę, a ta ruszyła się bez trudu.

• Widzicie? Nie wygląda najlepiej, ale działa... - Nie do końca, bo furtka wypadła na nią z zawiasów. - No cóż, może nie działa, ale jest nasza.

• Nie, ciotki Opal - sprostowała Kestrel. Chodźcie. - Rowan poprawiła sobie włosy Na schodkach brakowało jednej deski, a na ganku kilku. Jade kuśtykając z godnością, ominęła dziury. Furtka nieźle walnęła ją w piszczel. Porządnie zabolało. Wszystko tutaj zrobione jest z drewna, co przyprawiało Jade o przyjemny dreszcz niepokoju. W domu z drewnem obchodzono się ostrożnie.

Trzeba bardzo uważać, żyjąc w takim świecie, pomyślała Jade. Bo inaczej stanie się nieszczęście. Rowan i Kestrel zapukały do drzwi. Rowan grzecznie, kostkami palców, a Kestrel głośno, pięścią. Nikt się nie odzywał.

• Chyba jej nie ma - stwierdziła Rowan.- Doszła do wniosku, że nas tu nie chce -zasugerowała z błyskiem w złotych oczach.

• Może wybrała się nie na ten przystanek autobusowy? - zastawiała się Jadę.

• No właśnie. Na pewno - przytaknęła Rowan. - Biedna ciotka czeka gdzieś na nas i myśli, że nie przyjechałyśmy.

• Czasem miewasz przebłysk inteligencji - poinformowała Kestrel Jade. W jej ustach to był wielki komplement.

• No to wejdźmy do środka - odezwała się Jade, żeby ukryć, jak bardzo jest zadowolona. -Kiedyś musi wrócić.

• W ludzkich domach są zamki - zauważyła Rowan. Jadę przekręciła klamką. - A jednak otwarte.

W środku było jeszcze ciemniej niż na dworze w bezksiężycową noc, ale oczy Jade oswoiły się z ciemnością w kilka sekund.

- Nie jest źle - powiedziała.

Stały w nędznym, ale ładnym salonie, pełnym wielkich, masywnych mebli. Drewnianych, oczywiście, ciemnych i wypolerowanych na wysoki połysk. Blaty stołów były z marmuru. Rowan znalazła włącznik światła i nagle w pokoju zrobiło się za jasno. Jadę zamrugała. Zobaczyła ściany w kolorze bladej jabłkowej zieleni, z fantazyjnymi drewnianymi zdobieniami i gzymsami w ciemniejszym odcieniu tej samej zieleni. Ogarnął ją dziwny spokój. Czuła się jak u siebie. Może przez te masywne meble?

Rowan rozglądała się po pokoju, powoli się rozluźniając. Z uśmiechem spojrzała w oczy Jade. Skinęła głową.

- Tak.

Jade przez chwilę upajała się satysfakcją z tego, że dwa razy w ciągu pięciu minut siostry przyznały jej rację. Aż nagle przypomniała sobie o walizce.

• Zobaczmy resztę domu - zaproponowała pospiesznie. Ja wejdę na górę, a wy się rozejrzyjcie tutaj.

• Przyznaj się, że chcesz najlepszy pokój - powiedziała Kestrel.

Jade puściła tę uwagę mimo uszy i pomknęła na górę szerokimi schodami wyłożonymi dywanem. Pokoi było sporo, a w każdym dużo miejsca. Nie zależało jej na najlepszym, ale na najbardziej oddalonym.

Na samym końcu korytarza znajdowała się sypialnia w morskim kolorze. Jade zatrzasnęła za sobą drzwi i położyła walizkę na łóżku. Otworzyła ją, wstrzymując oddech. O, nie. O, nie...

Trzy minuty później usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi, ale się nie odwróciła.

- Co ty robisz? - rozległ się głos Kestrel.

Oderwała wzrok od dwóch kociaków, które rozpaczliwie próbowała reanimować.

• Nie żyją! - zawodziła.

• A czego się spodziewałaś? Muszą oddychać, idiotko. Myślałaś, że wytrzymają w zamknięciu dwa dni podróży?

Jade pociągnęła nosem.

• Rowan ci powiedziała, że możesz zabrać tylko jednego. Jade chlipnęła głośniej i spojrzała gniewnie.

• Wiem. I właśnie dlatego te dwa schowałam do walizki -Czknęła. - Dobrze chociaż, że Tiggy'emu nic się nie stało. - uklęknęła i zajrzała do klatki, żeby sprawdzić, czy kotu rzeczywiście nic nie jest. W gęstwinie czarnego futra błyszczały złote oczy. Syknął, a Jadę odetchnęła z ulgą.

• Za pięć dolarów zajmę się tymi zdechłymi - oznajmiła Kestler.

• Nie! -Jade podskoczyła i osłoniła martwe kotki.

• Nie tak jak myślisz - mruknęła Kestrel, najwyraźniej urażona - Nie jem padliny. Słuchaj, musisz się ich jakoś pozbyć, inaczej Rowan się dowie. Na miłość boską, dziewczyno, jesteś wampirem - dodała, kiedy Jade przygarnęła nieruchome kotki do piersi. - Zachowuj się jak wampir.

• Chcę je zakopać. Powinny mieć pogrzeb.

Kestrel przewróciła oczami i wyszła. Jade owinęła koty w kurtkę i na palcach wyszła za siostrą.

Łopata, pomyślała. Gdzie może być?

Nasłuchując, czy nie ma gdzieś Rowan, rozejrzała się po parterze. Wszystkie pokoje wyglądały jak salon - lekko zniszczone, ale Imponujące. Kuchnia była olbrzymia. Miała otwarty kominek, oraz dwoje drzwi; jedne do pralni, drugie w dół do piwnicy. Jade ostrożnie schodziła po schodach. Nie mogła włączyć światło, bo trzymała kociaki. Nie widziała też, co ma pod nogami. Musiała badać stopą, gdzie postawić następny krok. Na końcu schodów natrafiła na coś miękkiego, lekko sprężystego, co zawadzało jej w drodze. Powoli wychyliła głowę za zawiniątko w kurtce i spojrzała w dół. Było ciemno. W dodatku zasłaniała sobą światło wpadające z kuchni. Mimo to dostrzegła stertę starych ciuchów. Zbitą stertę. Zaczęło ją ogarniać bardzo złe przeczucie. Trąciła stertę czubkiem buta. Stos lekko się poruszył. Jade wzięła głęboki oddech i trąciła mocniej. Kupa ciuchów przewróciła się. Przez chwilę nie mogła złapać tchu, w końcu krzyknęła. Krzyk był donośny i przeszywający. Dodała do niego myśli telepatyczny odpowiednik syreny. Rowan! Kestrel! Zejdźcie tu!

Dwadzieścia sekund później w piwnicy zapaliło się światłu i siostry zbiegły po schodach.

• Tobie można gadać i gadać - wycedziła Rowan przez zęby. - Nie wykorzystujemy naszych... - Przerwała.

• To chyba ciotka Opal - wyjąkała Jade.

Rozdział 3

Nie wygląda za dobrze - stwierdziła Kestrel, spoglądając Rowan przez ramię.

- O Boże - westchnęła Rowan i usiadła.

Ciotka Opal przypominała mumię. Ciało miała jak z wypra­wionej skóry - żółtobrązowej. twardej i gładkiej. Niemal lśnią­cej. Właściwie miała tylko skórę - skórzany pokrowiec, którym były obciągnięte kości. Włosy zniknęły. Oczodoły zionęły czar­ną pustką. Nos się zapadł.

- Biedna ciocia - szepnęła Rowan z łzami w brązowych oczach.

- Tak będziemy wyglądać po śmierci - stwierdziła Kestrel z zadumą.

Jade tupnęła nogą.

- Dziewczyny! Nic nie rozumiecie! Spójrzcie na to! - Wska­zała stopą mostek mumii.

Z fartucha w kwiaty wystawał gigantyczny drewniany ko­łek. Był prawie tak długi jak strzała, gruby u podstawy, zwężał się, znikając w piersi ciotki Opal. Z jednej strony nadal przy­wierały do niego płaty białej farby.

Na podłodze leżało kilka innych podobnych szczap.

- Biedaczka - odezwała się Rowan. - Widocznie się prze­wróciła, kiedy je niosła.

Jade i Kestrel spojrzały na siebie znacząco. W niewielu kwe­stiach się zgadzały, ale co do Rowan były jednomyślne.

• Rowan - odezwała się dobitnie Kestrel. - Ona została za­bita.

• O, nie.

• O, tak - powiedziała Jade. - Ktoś ją zamordował. A na dodatek wiedział, że ciotka jest wampirem.

Rowan kręciła głową z niedowierzaniem.

• Ale kto mógł o tym wiedzieć?

• Hm... - zastanawiała się Jade. - Inny wampir.

• Albo łowca wampirów - podsunęła Kestrel.

• Oni nic istnieją. - Rowan uniosła wzrok przerażona. - Są tylko w bajkach, żeby postraszyć dzieci.

Kestrel wzruszyła ramionami, ale jej złociste oczy pociem­niały.

Jade poruszyła się nerwowo. Po drodze czuła taką wolność, w salonie spokój, i masz. Nagle ogarnęły ją pustka i rozpacz.

Rowan siedziała na schodach najwyraźniej zbyt zmartwio­na, żeby chociaż odgarnąć sobie kosmyk włosów z czoła.

• Może nie powinnam was tu ciągnąć - odezwała się ła­godnie. - Może tutaj jest jeszcze gorzej. Może powinnyśmy wracać.

• O nie. nie ma nic gorszego - zapewniła żarliwie Jade. - Wolę umrzeć niż wracać. - Mówiła z pełnym przekonaniem.

Wracać, żeby czaić się na każdego człowieka w zasięgu wzro­ku? Wracać do świata aranżowanych małżeństw i niekończą­cych się zakazów? Do tych pełnych oburzenia twarzy, istot tak skorych do potępiania wszystkiego, co inne. co odbiega od sche­matu sprzed czterystu lat? - Nie możemy wrócić - oznajmiła

• Zgadza się - przytaknęła sucho Kestrel. - Chyba że chcemy skończyć jak ciotka Opal albo... - zawiesiła wymownie głos. - ...jak wuj Hodge.

• Nawet o tym nic mów! - Rowan spojrzała w górę.

• Nie zrobiliby tego. - Żołądek Jade skurczył się jak zaciś­nięta pięść. Odpędziła wspomnienie, które usiłowało wypłynąć z podświadomości. - Nie swoim wnukom. Nie nam.

• Skoro nic wracamy, musimy iść naprzód - zdecydowała Ke­strel. - Trzeba pomyśleć, co tu będziemy robić bez pomocy ciotki Opal, zwłaszcza, jeżeli w okolicy grasuje łowca wampirów. Ale najpierw się zastanówmy, co z tym. - Skinęła w stronę ciała.

Rowan bezradnie pokręciła głową. Rozglądała się po piwni­cy, jakby szukała po kątach odpowiedzi. Jej wzrok padł na Jade i się na niej zatrzymał. Jade zauważyła, że uruchomił się sio­strzany system alarmowy.

- Jade. Co masz w kurtce?

Była za bardzo załamana, żeby kłamać. Pokazała Rowan ko­ciaki.

- Nie wiedziałam, że w walizce zdechną.

Rowan nawet nie miała siły się wkurzać. Uniosła oczy i wes­tchnęła.

• Ale po co je tu znosiłaś? - spytała ostro.

• Nie znosiłam. Szukałam łopaty. Chciałam je zakopać w ogródku.

Zapadła cisza. Wszystkie trzy spojrzały na siebie, potem na kociaki.

I na ciotkę Opal.

Mary-Lynnette płakała.

Piękna noc. idealna. Dzięki inwersji w atmosferze powie­trze było nieruchome i ciepłe, a widoczność wspaniała. Znikąd nie dochodziło bezpośrednie światło. Wiktoriański dom u stóp wzgórza tonął w ciemności.

U góry Droga Mleczna ukosem przecinała niebo jak rzeka. Na południu, gdzie Mary-Lynnette właśnie skierowała teleskop, jaśniała konstelacja Strzelca, która bardziej przypominała czajnik. A tuż nad pokrywką czajnika widoczna była bladoróżowa plamka czegoś, co wyglądało na parę.

Ale to nie para, tylko chmury gwiazd, Mgławica Laguna.

Pył i gaz zgasłych gwiazd przetwarzanych w gorące młode gwiazdy.

Oddalona o cztery i pół tysiąca lat świetlnych siedemnastolatka patrzyła na nie właśnie w tej minucie przez używany newtonowski teleskop. Obserwowała światło rodzących się gwiazd.

Czasem była pod tak wielkim wrażeniem i przepełniała ją tak ogromna tęsknota, że wydawało jej się. iż rozsypie się w drobny mak.

W pobliżu nie było nikogo, pozwoliła więc spokojnie płynąć łzom. Nie musiała udawać, że to alergia. Siadła, żeby wytrzeć nos i oczy w bawełnianą koszulkę.

No już, uspokój się, powiedziała sobie. Chyba jesteś stuknięta.

Żałowała, że wcześniej nie pomyślała o Jeremym. Bo teraz, nie wiedzieć czemu, cały czas przypominała sobie, jak wyglądał tamtej nocy, kiedy przyszedł oglądać z nią zaćmienie. W jego skupionych brązowych oczach iskrzyło podniecenie, jakby naprawdę interesowało go to, co widzi. Jakby, przynajmniej w tej chwili, rozumiał.

Stanowię jedność z nocą, nucił w niej romantyczny, rzewny głos, znów doprowadzając ją do płaczu.

Tak, jasne, pomyślała cynicznie. Wzięła torebkę chipsów spod polowego krzesełka. Kiedy się je chipsy, wszelki romantyzm i głębia majestatu znikają.

Teraz Saturn. Wytarła lepiące pomarańczowe okruszki z palców. To dobra noc na obserwację Saturna, bo jego pierścienie akurat znajdowały się pod kątem.

Musi się spieszyć, bo szesnaście po jedenastej pokaże się Księżyc. Zanim skierowała teleskop na Saturna, po raz ostatni spojrzała na Lagunę. Właściwie na wschód Laguny, usiłując do­strzec otwarte skupisko słabiej świecących gwiazd.

Nie mogła go wypatrzyć. Gdyby teleskop był większy, gdyby mieszkała w Chile, gdzie powietrze jest suche, gdyby mogła się przedostać poza ziemską atmosferę... może by się udało. Ale na razie ograniczały ją możliwości ludzkiego oku Powieki, które rozchylają się najszerzej na dziewięć milimetrów.

I nic się na to nie poradzi.

Kiedy skierowała obiektyw na Saturna, w domu na dole za­paliło się światło. Nie na ganku, tylko ogrodowa lampa sodowa, która oświetlała tył działki za domem jak reflektor.

Mary-Lynnette usiadła rozzłoszczona. Właściwie nie mia­ło to znaczenia i tak widziała pierścienie Saturna - delikatne srebrne linie przecinające planetę. Ale dziwne, pani Burdock nigdy nie włączała tylnego światła w nocy.

To dziewczyny, pomyślała. Siostrzenice. Widocznie ciotka oprowadza je po posesji. W roztargnieniu sięgnęła po lornetkę. Była ciekawa.

Celestron ultima, zgrabna i lekka, służyła jej do oglądania wszystkiego: od obiektów głębokiego nieba po kratery na Księ­życu. Teraz dziesięciokrotnie przybliżała tył domu pani Bur­dock.

Ale jej samej Mary-Lynnette nie zobaczyła. Widziała ogród. Komórkę i ogrodzony teren, gdzie pani Burdock trzymała ko­zy. I dostrzegła trzy dziewczyny dobrze oświetlone lampą sodo­wą. Jedna miała brązowe włosy, druga złote, a trzecia w kolorze pierścieni Jupitera. Srebrne. Jak blask gwiazd. Dziewczyny, niosły coś zawiniętego w folię. Czarną. Mocny worek na śmieci o ile jej wzrok nie myli.

Co one z tym robią?

Zakopują.

Mała ze srebrnymi włosami wzięła łopatę. Szło jej całkiem nieźle. Po kilku minutach wykopała prawie wszystkie irysy pani Burdock. Później przyszła kolej na średnią ze złotymi włosami, a w końcu na wysoką brunetkę.

Podniosły przedmiot w worku na śmieci - chociaż na oko miał ponad półtora metra, wzięły go bez trudu - i włożyły go do świeżo wykopanego dołu.

Zaczęły zasypywać dziurę.

Nie. powiedziała sobie Mary-Lynnette. Nie bądź śmieszna. Nie wariuj. To na pewno coś zupełnie prozaicznego.

Problem w tym, że żadne zwykłe wyjaśnienie nie przycho­dziło jej do głowy.

Nie, to nie jakiś horror. One po prostu zakopują...

Co oprócz zwłok może mieć półtora metra długości, być sztyw­ne i przed zakopaniem musi być owinięte w worek na śmieci?

A..., pomyślała Mary-Lynnette, czując przypływ adrenaliny. Serce waliło jej jak młotem. A... A...

Gdzie pani Burdock?

Aż zdrętwiała ze zdenerwowania. Miała wrażenie, że prze­stała nad sobą panować, a tego uczucia nienawidziła. Tak jej drżały ręce, że musiała opuścić lornetkę.

Z panią B. wszystko w porządku. Nic jej nie jest. Takie rze­czy w prawdziwym życiu się nie zdarzają.

Co by zrobiła Nancy Drew?

Ogarnięta nagłą paniką Mary-Lynnette zachichotała słabo. Nancy Drew oczywiście zbiegłaby tam bez namysłu i podglą­dała. Podsłuchiwałaby zza krzaków, a później przekopała ogró­dek, kiedy dziewczyny wróciłyby do domu.

Ale takie rzeczy się nie zdarzają. Mary-Lynnette nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, że ryje w ogrodzie sąsiadki w samym środku nocy. Zostałaby przyłapana i sytuacja zmieniłaby się w poniżającą farsę. Pani Burdock wyszłaby z domu żywa i prze­rażona, a ona umarłaby ze wstydu, usiłując się wytłumaczyć.

W książce mogłoby to wyglądać zabawnie. W prawdziwym Życiu - wolała o tym nie myśleć.

Paranoja. W głębi duszy Mary-Lynnette wiedziała, że Wszystko jest w porządku. Inaczej by tu nie siedziała. Wezwała­by policje, jak każda rozsądna osoba.

Nagle poczuła się zmęczona. Nie miała już ochoty oglądać gwiazd. Spojrzała na zegarek przez rubinowe światło latarki z czerwonym filtrem. Zaraz jedenasta, za szesnaście minut i tak cale niebo zaleje blask księżyca.

Zanim złożyła teleskop przed drogą powrotną, ostatni raz spojrzała na dom przez lornetkę.

Ogród był pusty. W miejscu, gdzie została naruszona zie­mia, widniał ciemny prostokąt. Nagle lampa sodowa zgasła

Nie zaszkodzi podejść tam jutro, pomyślała. Właściwie i tak się wybierałam. Powinnam przywitać się z dziewczynami. I od­dać nożyce ogrodnicze, które pożyczył tata, i nóż, który pani B mi dała, żeby podważyć nakrętkę na wlewie paliwa. Wtedy się upewnię, że pani B. jest cała i zdrowa.

Ash dotarł na szczyt krętej drogi i zatrzymał się, żeby po­dziwiać jasny punkt światła na południu. Z tych wiosek na od­ludziu zawsze lepiej widać. Jupiter, król planet, wyglądał stąd jak UFO.

• Gdzie byłeś? - spytał głos. - Czekam na ciebie od paru godzin.

• Gdzie byłem? - odpowiedział Ash. nie odwracając się. - Raczej gdzie ty byłeś? Mieliśmy się spotkać na tamtym wzgórzu. Quinn. - Wskazał łokciem, bo ręce trzymał w kie­szeniach.

• Mylisz się. Na tym wzgórzu. Cały czas tu siedzę i na cie­bie czekam. Ale nieważne. Są czy ich nie ma?

Ash podszedł niespiesznie do otwartego kabrioletu, zapar­kowanego tuż przy drodze, z wyłączonymi światłami. Oparł się o drzwi i spojrzał w dół.

• Są. Mówiłem ci. że będą. Tylko tu mogły przyjechać.

• Wszystkie trzy?

• Jasne. Zawsze trzymają się razem.

• Lamie są ujmująco prorodzinne. - Kąciki warg Quinna uniosły się.

• A stworzone wampiry są ujmująco niskie - rzucił spokoj­nie Ash, znów spoglądając w niebo.

Quinn posłał mu lodowate spojrzenie. Mała. korpulentna postać siedziała w samochodzie bez ruchu.

- Nie udało mi się dorosnąć - powiedział bardzo cicho Quinn. - jeden z twoich przodków się o to postarał.

Ash rozsiadł się na masce i zaczął wymachiwać długimi no­gami

• Sam się zastanawiam, czy w tym roku nie przestać się starzeć - powiedział uprzejmie, nadal spoglądając na zbocze. - Osiemnastka to całkiem niezły wiek.

• Może i tak. jeżeli ma się wybór. - Głos Quinna nadal był cichy jak szmer spadających liści. - Spróbuj być osiemnastolatkiem przez cztery wieki, i już tak na zawsze.

Ash odwrócił głowę i znów się do niego uśmiechnął.

• Przykro mi z powodu mojej rodziny.

• Mnie też przykro z powodu twojej rodziny. Redfernowie od jakiegoś czasu mają chyba kłopoty, co? Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem. Najpierw twój wuj Hodge łamie zasady świata nocy i zostaje należycie ukarany...

• Nie byt z Redfernów. tylko z Burdocków - przerwał mu Ash grzecznym tonem, unosząc palec wskazujący. - To mąż mo­jej ciotecznej babki. Poza tym to się stało ponad dziesięć lat temu.

• A potem twoja ciotka Opal...

• Moja cioteczna babka Opal...

• Znika jak kamfora. Całkowicie zrywa kontakt ze światem nocy. Najwyraźniej woli mieszkać na końcu świata, z ludźmi.

Ash wzruszy! ramionami, skupiając wzrok na południowej stronie horyzontu.

• Widocznie na końcu świata, wśród ludzi, dobrze się polu­je. Zero konkurencji. I nie obowiązują zasady świata nocy. nikt ci nie dyktuje, ile możesz upolować.

• I nie ma nadzoru - zauważył cierpko Quinn. - Właściwie nie chodzi aż tak bardzo o to. że ona tu mieszka, tylko że za­chęcała twoje siostry do przyjazdu. Powinieneś na nie donieść, kiedy się dowiedziałeś, że piszą do ciotki w tajemnicy.

Ash poczuł się nieswojo.

• Nie łamały zasad. Nie wiedziałem, co im chodzi po głowie.

• Nie tylko im. - Głos Quinna był niepokojąco łagodny. - Wiesz, że krążą plotki o tym twoim kuzynie, Jamesie Rasmussenie. Podobno zakochał się w dziewczynie. Umierała, więc po­stanowił ją odmienić, nie pytając o zgodę...

Ash zeskoczył z maski i się wyprostował.

• Nie słucham plotek - uciął energicznie, kłamiąc. - Poza tym w tej chwili nie to jest problemem, zgadza się?

• Tak. Problemem są twoje siostry i zamieszanie wokół nich. I to, czy jesteś w stanie zrobić z tym porządek.

• Nie martw się, Quinn. Poradzę sobie.

• A jednak się martwię, Ash. Nie wiem, dlaczego dałem ci się w to wciągnąć.

• Przegrałeś w pokera.

• Bo oszukiwałeś. - Quinn spoglądał przed siebie, mru­żąc ciemne oczy. Jego wargi tworzyły prostą linię. - Nadal uważam, że powinniśmy powiedzieć Starszym - oznajmił nag­le. - Tylko wtedy zyskamy pewność, że dochodzenie będzie skrupulatne.

• Bez przesady, są tu dopiero kilka godzin.

• Twoje siostry tak. A ciotka? Ile? Dziesięć lat?

• Co masz do mojej ciotki, Quinn?

• Jej mąż był zdrajcą. Ona też nas zdradziła, skoro zachęca­ła dziewczyny do ucieczki. Poza tym kto wie. co tu robiła przez dziesięć lat? Ilu ludziom opowiedziała o świecie nocy?

• Może nikomu. - Ash wzruszył ramionami, przyglądając się swoim paznokciom.

• A może całemu miasteczku.

• Quinn - odezwał się Ash spokojnie, jakby przemawiał do małego dziecka. - Jeżeli moja ciotka złamała zasady świata no­cy, musi umrzeć. Każda plama na honorze rodziny jest ujmą również dla mnie.

• O, to na pewno - wymruczał pod nosem Quinn. - Jesteś wyjątkowym egoistą. Zawsze chcesz być najważniejszy.

• Chyba jak każdy?

• Nie każdy ma na tym punkcie obsesję. - Zaległa cisza. -A co z twoimi siostrami? - spytał Quinn po chwili.

• Jak to co?

• Zabiłbyś je, gdyby to było konieczne? Ashowi nawet nie drgnęła powieka.

• Oczywiście. W imię honoru rodziny.

• Jeżeli coś im się wymknęło na temat świata nocy...

• Nie są głupie.

• Ale naiwne. Może dały się podejść. Żyły na wyspie, w cał­kowitej izolacji od ludzi. Nie miały okazji się przekonać, jak plugawe jest robactwo.

• Cóż, my wiemy, co to za jedni. I jak z nimi postępo­wać - powiedział Ash z uśmiechem.

• Tak, znam twoje poglądy w tej kwestii. - Po raz pierwszy Quinn się uśmiechnął, czarująco, niemal marzycielsko. - Do­bra. Zostawię cię tu, żebyś się tym zajął. Chyba nie muszę mówić, żebyś sprawdził każdego człowieka, z którym się kon­taktowały. Jak się dobrze spiszesz, to może uratujesz honor rodziny.

• Nawet nie chcę myśleć o kompromitacji, gdyby doszło do publicznego procesu.

• Wrócę za tydzień. Jeżeli nie zrobisz porządku, idę do Starszych. I nie mam na myśli starszych z rodziny Redfernów. Pójdę z tym od razu do Rady.

• No dobra - mruknął Ash. - O rany, Quinn, naprawdę po­winieneś sobie znaleźć jakieś hobby. Wybierz się na polowanie. Jesteś za bardzo sfrustrowany.

Quinn nie zareagował na tę uwagę.

• Wiesz, gdzie zacząć? - spytał krótko.

• Jasne. Dziewczyny są teraz... tam... na dole. - Ash od­wrócił się na wschód. Przymykając jedno oko, wycelował pal­cem w plamkę światła w dolinie. - Na farmie Burdocków. Zbadam sprawy w miasteczku, a potem sprawdzę najbliższe robactwo.

Rozdział 4

Jednak w dziennym świetle wszystko wygląda inaczej. W gorącym, mglistym słonecznym blasku sierpniowego słońca, o poranku Mary-Lynnette jakoś nie potrafiła poważnie myśleć o tym, żeby sprawdzić, czy pani Burdock żyje. To po prostu śmieszne. Poza tym miała dużo roboty - za niecałe dwa tygodnie zaczyna się szkoła. Pod koniec czerwca Mary-Lynnet­te wydawało się, że lato będzie trwać wiecznie i nigdy nie po­wie: „Ojej, jak te wakacje zleciały". A tymczasem, w połowie sierpnia, myślała: „Ojej, jak te wakacje zleciały".

Potrzebne mi ubrania, pomyślała. Nowy plecak, zeszyty i kilka niebieskich długopisów. I muszę dopilnować, żeby Mark też wszystko miał, bo sam się tym nie zajmie, a Claudine nigdy go do tego nie zmusi.

Claudine, ich macocha - bardzo ładna Belgijka, z brązowy­mi kręconymi włosami i ciemnymi błyszczącymi oczami - była starsza od Mary-Lynnette tylko o dziesięć lat, a wyglądała jesz­cze młodziej. Zatrudnili ją jako pomoc domową pięć lat temu, kiedy mama się rozchorowała. Mary-Lynnette lubiła Claudine. ale ta w roli matki zupełnie się nie sprawdzała. Markiem zajmo­wała się więc Mary-Lynnette.

Więc nie mam czasu, żeby iść do pani B. Cały dzień spędziła na zakupach. O pani Burdock pomyśla­ła znów dopiero wieczorem.

Pomagała wynosić naczynia z jadalni, gdzie zwykle jedli ko­lację, oglądając telewizję.

• Słyszałem dziś coś na temat Todda Akersa i Vica Kible'a -zagadnął ojciec.

• Łazęgi - wymamrotał Mark.

• Co? - spytała Mary-Lynnette.

• Mieli jakiś wypadek na Chiloąuin Road, w górach między Hazel Green Creek a Beavercreek.

• Samochodowy? - dociekała Mary-Lynnette.

• Właśnie w tym cała zagadka. Podobno samochód nie jest uszkodzony, ale im się wydaje, że mieli wypadek. Wrócili do domu po północy i twierdzili, że coś im się stało. Nie wiedzieli tylko co. Nie było ich kilka godzin. - Spojrzał na Marka i Mary--Lynnette. - I co wy na to?

• UFO! - krzyknął natychmiast Mark, przyjmując pozę miotacza dyskiem i wymachując talerzem.

• UFO to brednie - skwitowała Mary-Lynnette. - Wiesz, jaką odległość musiałyby przebyć małe zielone ludziki? A nie ma czegoś takiego jak prędkość warp. Dlaczego ludzie muszą wymyślać niestworzone historie, skoro wszechświat wprost ki­pi od niewiarygodnych rzeczy, które są prawdziwe... - Przerwa­ła spiorunowana dziwnymi spojrzeniami rodziny. - Przywalili w coś, i tyle - dodała i włożyła swoje naczynia do zlewu.

Ojciec lekko się skrzywił. Claudine ściągnęła usta. Mark uśmiechnął się promiennie.

- Mam nadzieję, że porządnie - powiedział.

Kiedy wchodziła z powrotem do jadalni, dopadła ją pewna myśl.

Chiloąuin Road odchodzi od Kahneta, drogi, przy której stoi jej dom. I dom pani B. Z Chiloąuin na farmę Burdocków są tylko trzy kilometry.

Na pewno nie ma to żadnego związku. Chyba że wtedy w ogrodzie dziewczyny zakopywały małego zielonego ludzika, który uprowadził Vica i Todda, zakpiła w duchu.

Jednak nie dawało jej to spokoju. Tej samej nocy, w tej sa­mej okolicy wydarzyły się dwie naprawdę dziwne rzeczy. W ma­leńkiej, spokojnej miejscowości, która nigdy nie była świadkiem niczego ekscytującego.

O, zadzwonię do pani B. Upewnię się, że nic jej nie jest, a potem będę się z siebie śmiała.

Telefon u Burdocków dzwonił i dzwonił. Nikt nie podnosił słuchawki, a automatyczna sekretarka się nie włączyła. Mary-Lynnette zaczęła się czuć nieswojo, ale zachowywała spokój. Wiedziała, co zrobi.

Zaczepiła Marka wchodzącego na górę.

• Chcę z tobą pogadać.

• Jeżeli chodzi o twojego walkmana...

• Co? Nie, nie o to. - Spojrzała na niego. - A co z moim walkmanem?

- Ekhm, nic. Zupełnie nic. Jęknęła, ale odpuściła.

• Słuchaj, musisz mi pomóc. Wczoraj w nocy na wzgórzu widziałam coś dziwnego... - Wyjaśniła mu najkrócej, jak umia­ła. - A teraz słyszałeś o Toddzie i Vicu.

• Mary, Mary. - Pokręcił głową z politowaniem. - IV na­prawdę jesteś stuknięta.

• Wiem. Nieważne. I tak tam dziś pójdę.

• Po co?

• Żeby sprawdzić. Chcę tylko zobaczyć panią B. Wyluzuję, jak z nią porozmawiam. A jak sprawdzę, co jest zakopane w ogrodzie, będę zupełnie spokojna.

• Może zakopały Wielką Stopę. Rząd prowadził badania u Klamatów, ale go nie znaleźli.

• Mark, jesteś mi coś winien za walkmana. Cokolwiek się z nim stało.

• Uh... - mruknął zrezygnowany i westchnął. - Zgoda. Ale od razu uprzedzam, że nie zamierzam gawędzić z tymi dziew­czynami.

• Dobra. Nie musisz nawet się z nimi widzieć. Jesteś mi po­trzebny do czegoś innego.

Słońce chowało się za horyzont. Chodzili tą drogą setki ra­zy, żeby dostać się na wzgórze. Tyle że dzisiaj Mark zamiast teleskopu niósł sekator, a Mary-Lynnette zdjęła z latarki czer­wony filtr.

• Chyba tak naprawdę nie myślisz, że załatwiły staruszkę

• Nie - powiedziała otwarcie. - Chcę tylko postawić świat z powrotem na swoim miejscu.

• Co?

• Każdy ma jakieś wyobrażenie świata, ale czasem się za­stanawia: „O Boże, a może on jest jednak inny?" Albo: „A może tak naprawdę jestem adoptowana i ludzie, których uważam za swoich rodziców, wcale nie są moimi rodzicami?" Gdyby tak się okazało, wszystko by się zmieniło. Ale najpierw przez mi­nutę człowiek nie ma pojęcia, co jest prawdą. Tak właśnie się teraz czuję i chcę się z tego otrząsnąć, wrócić do swojego sta­rego świata.

- Wiesz, co mnie przeraża? - odezwał się Mark. - Że chyba cię rozumiem.

Zanim dotarli na farmę Burdocków, zapadła już ciemność. Przed nimi, na zachodzie, nad domem wisiała gwiazda Arktur, która delikatnie migotała na czerwono.

Mary-Lynnette nie zamierzała się bawić z rozklekotaną furtką. Stanęła za krzewami czarnych porzeczek, gdzie parkan leżał na ziemi.

Dom był podobny do jej domu, ale miał mnóstwo dro­biazgów w wiktoriańskim stylu. Mary-Lynnette uważała, że wyszukane obramowania i ornamenty nadają mu dziwacz­ny charakter - ekscentryczny, jak pani Burdock. Spojrzała w okno na piętrze, za roletą dostrzegła cień poruszającej się postaci.

Dobrze, przynajmniej wiem, że ktoś tu jest. Mark zaczął się ociągać, kiedy schodzili porośniętą chwa­stami ścieżką.

• Mówiłaś, że mogę się schować.

• Zgoda. Weź sekator, podejdź na tył...

- I obejrzyj grób Wielkiej Stopy. Przy okazji możesz trochę

pokopać. Nie ma mowy.

- O rany - mruknęła Mary-Lynnette. - No to schowaj się gdzieś tutaj i módl się, żeby cię nie zobaczyły, kiedy podejdę do drzwi. Z sekatorem przynajmniej będziesz miał wytłumaczenie, jeśli cię znajdą w ogrodzie.

Kiedy Mark zrobił naburmuszoną minę, wiedziała, że wy­grała.

- Uważaj - ostrzegła go niespodziewanie, kiedy zaczął się oddalać.

Machnął lekceważąco ręką, nie odwracając się.

Kiedy zniknął z pola widzenia, zapukała do drzwi. Później kilka razy uderzyła kołatką. Słyszała, jak po domu niesie się od­głos stukania, ale drzwi nikt nie otwierał.

Zaczęła walić mocniej. Miała nadzieję, że zaraz zobaczy pa­nią B.. drobną, z chropowatym głosem i niebieskawymi włosa­mi, ubraną w starą bawełnianą sukienkę. Ale tak się nie stało. Nikt nie wyszedł.

Przestała się silić na grzeczność - teraz łomotała w drzwi i pięścią, i kołatką. W tym szale uświadomiła sobie, że jest prze­rażona.

I to całkiem mocno. Miała wrażenie, że traci grunt pod sto­pami. Pani Burdock zawsze otwierała drzwi. A Mary-Lynnette na własne oczy widziała, że ktoś jest w domu.

Więc dlaczego nie otwiera?

Serce biło jej jak oszalałe. Czuła nieprzyjemny ucisk w żo­łądku.

Powinnam stąd zwiewać i zadzwonić do szeryfa Akersa. On chyba wie, co robić w takich sytuacjach. Ale jakoś trudno jej było znaleźć w sobie choćby okruch wiary w zdolności ojca Todda. Strach i frustrację wyładowała na drzwiach.

Które się otworzyły. Nagle. Pięść zawisła w powietrzu, a Mary-Lynnette przez chwilę czuła czystą panikę, strach przed nieznanym.

- W czym mogę pomóc?

Łagodny, pięknie modulowany głos. Dziewczyna - prześlicz­na. Ze szczytu wzgórza Mary-Lynnette nie widziała, że brązowi' włosy rozświetlone są lśniącymi orzechowymi pasemkami, rysy twarzy klasyczne, a wysoka postać zgrabna i szczupła.

• Ty jesteś Rowan - odezwała się.

• Skąd wiesz?

A kim innym możesz być. pomyślała Mary-Lynnette. Prze­cież „rowan" to jarzębina, a nigdy nie widziałam nikogo, kto bardziej by ją przypominał.

- Twoja ciotka mi o tobie mówiła. Nazywam się Mary-Lyn­nette Carter, mieszkam tam wyżej, przy Kahneta Road. Pewnie mijałyście mój dom po drodze.

Rowan najwyraźniej nie zamierzała się spoufalać. Ma taką

słodką, dostojną twarz i cerę. która przypomina płatki białej or­chidei, pomyślała Mary-Lynnette.

- Chciałam się tylko z wami przywitać, przedstawić się i spytać, czy czegoś nie potrzebujecie.

Rowan wyglądała już mniej wyniośle, niemal się uśmiecha­ła, a jej brązowe oczy nabrały ciepłego wyrazu.

- Miło z twojej strony. Dziękujemy, ale niczego nam nic brakuje... Naprawdę wszystko mamy.

Mary-Lynnette zorientowała się, że Rowan bardzo grzecz­nie właśnie zakończyła rozmowę. Szybko rzuciła kolejny temat.

• Jesteście trzy. prawda? Będziecie tu chodzić do szkoły?

• Moje siostry będą.

• Super. Mogę im wszystko pokazać. W tym roku idę do ostatniej klasy. - Następny temat, szybko, pomyślała Mary-Lyn­nette. - Jak ci się podoba Briar Creek? Chyba nie jesteście przy­zwyczajone do tak spokojnej okolicy?

• Nasze rodzinne strony są dość spokojne. Ale bardzo nam się tu podoba, cudowne miejsce. Drzewa, małe zwierzaki -przerwała.

• Tak, śliczne stworzonka - przytaknęła Mary-Lynnet­te. Do rzeczy, ponaglał ją wewnętrzny głos. Czuła, jakby za­miast języka miała rzep. - A jak tam wasza ciotka? - wydusiła w końcu.

• Ciotka... dobrze.

Mary-Lynnette wystarczyła ta chwila zawahania. Jej wcześ­niejsze podejrzenia i panika natychmiast znów doszły do głosu. Poczuła nagłe olśnienie i chłód, jakby ktoś dźgnął ją ostrzem z lodu.

- Mogłabym z nią chwilę porozmawiać? - spytała pewnym, niemal radosnym głosem. - Poprosisz ją? Mam coś dość waż­nego do powiedzenia... - Zrobiła ruch, jakby zamierzała prze­kroczyć próg.

Rowan blokowała wejście.

- Oj. niestety. W tej chwili to niemożliwe.

• Znów ma atak migreny? Już widziałam ją w łóżku. - Mary-Lynnette zaśmiała się lekko i dźwięcznie.

• Nie, to nie migrena - wyjaśniła Rowan łagodnie, rozważ­nie. - Cóż... wyjechała na kilka dni.

• Wyjechała?

• Wiem. - Rowan zrobiła lekki grymas, przyznając, że to dziwne. - Postanowiła zrobić sobie krótkie wakacje.

• Ale przecież wy dopiero co przyjechałyście... - Mary-Lynnette łamał się głos.

• No... wiedziała, że przypilnujemy jej domu. Dlatego na nas czekała.

• Ale przecież... - zaczęła znów Mary-Lynnette. Spazm chwycił ją za gardło. - Dokąd pojechała?

• Na północ, gdzieś na wybrzeże. Nie pamiętam dokładnie

• Ale... - Mary-Lynnette zawiodły struny głosowe. We­wnętrzny głos zaczął ją ostrzegać. Teraz bądź grzeczna i ostroż­na. Nie naciskaj, bo się domyśli, że coś podejrzewasz. Ta dziew­czyna może być niebezpieczna...

Ciężko było w to wierzyć, kiedy patrzyło się na słodką, po­ważną twarz kuzynki pani Burdock. Nie wyglądała groźnie. Ale Mary-Lynnette zauważyła coś jeszcze. Rowan była boso. Stopy miała kredowobiałe, jak resztę ciała, i mocno zbudowane. Jakby stworzone do biegania. Z dziką prędkością.

Kiedy podniosła wzrok, za Rowan stanęła inna dziewczyna: z ciemnozłotymi włosami, mleczną skórą i żółtymi oczami.

• To Kestrel.

• Aha - wymamrotała Mary-Lynnette, gapiąc się na siostrę Rowan. Z przerażeniem. Dziewczyna szła tak, jakby frunęła.

• O co chodzi? - spytała.

• To Mary-Lynnette - wyjaśniła Rowan nadal przyjemnym głosem. - Mieszka niżej przy drodze. Przyszła do cioci Opal

• Właściwie chciałam sprawdzić, czy niczego nie potrze­bujecie - wtrąciła szybko Mary-Lynnette. - Jesteśmy jedynymi sąsiadami. - Zmiana strategii, pomyślała szybko. W tył zwrot Patrząc na Kestrel. uwierzyła w niebezpieczeństwo. Oby tylko te dziewczyny nic domyśliły się, co wie.

- Jesteś przyjaciółką ciotki Opal? - spytała Kestrel. Żółty­

mi oczami zmierzyła Mary-Lynnette. najpierw z dołu do góry. a potem z góry na dół.

- Tak, wpadam czasami pomóc jej... - O Boże, tylko nie palnij „w ogródku" - ...przy kozach. Hm, chyba wspomniała wam. że trzeba je doić co dwanaście godzin?

Mina Rowan zmieniała się powoli. Serce Mary-Lynnette za­biło z całej siły. Pani B. przenigdy nie wyjechałaby, nie zosta­wiając poleceń dotyczących kóz.

- Oczywiście, że nam powiedziała - zapewniła gładko Rowan, chwilę za późno.

Mary-Lynnette zaczęły się pocić dłonie. Kestrel ani na mo­ment nie spuszczała z niej przeszywającego, beznamiętnego, uporczywego wzroku. Jak sęp wpatrujący się w ofiarę.

- Cóż, już późno, a na pewno macie co robić. Nie powinnam wam przeszkadzać.

Rowan i Kestrel spojrzały na siebie, potem na Mary-Lynnette, wlepiając w jej twarz cynamonowo brązowe i złote oczy. . Mary-Lynnette znów poczuła ucisk w żołądku.

- Nie, nie idź jeszcze. Może wejdziesz? - wymamrotała Kestrel.

Rozdział 5

Mark, ciągle mrucząc pod nosem, krążył wokół zakątka . z tyłu domu. Co on tu w ogóle robi?

Niełatwo było się dostać do ogrodu. Musiał przedzierać się przez przerośnięte krzewy rododendronu i czarnych jagód, któ­re tworzyły gęsty żywopłot. Kiedy w końcu wyłonił się z tunelu mięsistych zielonych liści, nie od razu zrozumiał to, co zoba­czył. Z rozpędu zrobił jeszcze kilka kroków.

Ej, stój. Tam jest dziewczyna.

Ładna dziewczyna. Niewiarygodnie piękna dziewczyna Widział ją wyraźnie w blasku lampy oświetlającej ganek. Mia­ła platynowe włosy aż do bioder, delikatne jak u dziecka. Przy każdym kroku owiewały ją niczym miękki jedwab. Była maleń­ka. Drobnokoścista.

Ubrana w jakąś staromodną koszulę nocną tańczyła do... reklamy leasingu. Na schodach ganku stal zdezelowany radio­odbiornik. Był też czarny kociak - zerknął na Marka i pomknął się ukryć w ciemności.

- Złyyyyy kredyt. beeeeez kredytu, nieeee martw się, zabierzeeeemy cię... - świergotało radio.

Tańczyła, unosząc ręce nad głową. Lekko jak puszek, po­myślał Mark. przyglądając się ze zdumieniem. I to światło... Co z tego, że wszystko wygląda kiczowato?

Reklama się skończyła i zaczęła się piosenka country Dziewczyna zrobiła obrót i zobaczyła Marka. Przystanęła z rę­kami nad głową, skrzyżowanymi w nadgarstkach. Jej oczy zro­biły się wielkie, a usta się otworzyły.

Boi się. pomyślał Mark. Mnie. Nie wyglądała już wdzięcz­nie. Miotała się. żeby chwycić radio, obmacywała je. potrząsała nim. Najwyraźniej usiłowała znaleźć wyłącznik, jej nerwowość była zaraźliwa. Mark odruchowo upuścił sekator i doskoczył do niej, żeby wziąć radio. Przekręcił tarczę na górze, szybko uci­nając piosenkę. Przyglądał się dziewczynie, a ona patrzyła na niego srebrno zielonymi oczami. Oboje oddychali szybko, jakby właśnie rozbroili bombę.

- Ja też nic cierpię country - odezwał się po minucie Mark, wzruszając ramionami.

Nigdy wcześniej tak nie zagadywał do dziewczyny. Ale też nigdy wcześniej żadna dziewczyna się go nie przestraszyła. I to w dodatku tak mocno - wydawało mu się, że widzi krew pul­sującą w bladoniebieskich żyłach pod przezroczystą skórą jej szyi.

I nagłe przestała wyglądać na przerażoną. Zagryzła war­gę i zachichotała. Ciągle się uśmiechając, zamrugała i kich­nęła.

• Zapomniałam - powiedziała, trąc kącik oka. - Was nie obowiązują te same zasady co nas.

• Dotyczące muzyki country? - ośmielił się spytać Mark. Spodobał mu się jej głos. Był zwykły, nie niebiański. Dzięki te­mu wydawała się bardziej ludzka.

• Zasady dotyczące każdej muzyki spoza - wyjaśniła. -I telewizji również.

Spoza czego? - pomyślał Mark.

• Hm, cześć. Jestem Mark Carter.

• A ja Jadc Redfern.

• Siostrzenica pani Burdock.

• Tak. Przyjechałyśmy wczoraj wieczorem. Będziemy tu mieszkać.

• Moje kondolencje - prychnął.

• Kondolencje? Czemu? - Jade rozejrzała się szybko po ogrodzie.

• Bo życie w Briar Creek jest niewiele bardziej ekscytujące niż życie na cmentarzu.

Obrzuciła go długim, pełnym podziwu spojrzeniem.

• Mieszkałeś na cmentarzu?

• Hm. właściwie chciałem powiedzieć, że tu nudno.

• Och... - Zawiesiła na chwilę głos, a potem się uśmiecha. - To dla nas interesujące. Coś innego niż miejsce, z którego przyjechałyśmy.

• A skąd przyjechałyście?

• Z wyspy. Tak jakby... - Zastanowiła się. - W Maine.

• W Maine - powtórzył.

• Tak.

• A ma jakąś nazwę?

Przyglądała mu się szeroko otwartymi zielonymi oczami.

• No, tego nie mogę ci powiedzieć.

• Uhm, dobra.

Czy ona się z niego nabija? W jej twarzy nie było szyderstwa czy kpiny. Wyglądała tajemniczo... I niewinnie. Może jest

ś psychiczna? Dzieciaki ze szkoły Dewitt miałyby niezły ubaw. Nie grzeszyły tolerancją.

- Słuchaj - powiedział szorstko. - Jeżeli będę mógł coś dla ciebie zrobić... wiesz, gdybyś kiedykolwiek wpakowała się w kłopoty, to daj mi znać, dobra?

Przechyliła głowę. Jej rzęsy rzucały cień w świetle ganku Bez odrobiny nieśmiałości uważnie mu się przyglądała, jak­by musiała się z nim oswoić. Nie spieszyła się. W końcu się uśmiechnęła, a w policzkach zrobiły jej się małe dołki. Serce Marka drgnęło niespodziewanie.

• Dobra - odparła łagodnie. - Porządny z ciebie chłopak co, Mark?

• Hm... - Nikt nigdy nie nazwał go porządnym. Nie bar­dzo więc wiedział, jak się zachować. - Hm. ja, hm, mam na­dzieję.

• Wiesz, już postanowiłam. - Jade spoglądała na niego spo­kojnie. - Spodoba mi się tutaj. - Znów się uśmiechnęła, a Markowi zabrakło tchu. Nagłe wyraz jej twarzy się zmienił.

Mark też to usłyszał - przeraźliwy huk w gąszczu rododen­dronów i krzewów czarnych jagód z tyłu ogrodu. Odgłos był dziwny, szalony, ale Jade zareagowała nieprawdopodobnie. Za­marła, jej ciało stężało i zaczęło drżeć, oczy skierowała w stronę zarośli. Wyglądała na przerażoną.

- Hej - odezwał się łagodnie Mark i dotknął jej ramie­nia. - Nic się nie stało. Pewnie jakaś koza uciekła; one potrafią przeskoczyć każdy płot...

Kręciła głową.

• Albo jeleń. Kiedy się nie boją, chodzą swobodnie jak ludzie.

• To nie jeleń - syknęła.

• W nocy wyłażą z lasu i objadają ogródki. Tam, skąd przy­jechałaś, pewnie nie ma wałęsających się jeleni...

• Nic nie czuję - wyszeptała. - To przez tę głupią zagrodę Wszystko pachnie kozami.

Nie czuje? Mark zrobił jedyną rzecz, jaka w tej sytuacji przyszła mu do głowy: objął dziewczynę.

- Nic się nie bój - uspokoił ją łagodnie. Nie mógł nie za­uważyć, że jest jednocześnie zimna i gorąca, miękka i cudownie

prężna pod nocną koszulą. - Zaprowadzę cię do domu. co? Tam będziesz bezpieczna.

- Puść - zawołała opryskliwie Jade, krzywiąc się. - Może

będę musiała walczyć. - Wywinęła mu się z objęć i znów stanęła twarzą do krzaków. - Stój za mną.

No trudno, jest stuknięta. To nic. Chyba się w niej zako­chałem.

Stanął za nią.

• Słuchaj, ja też będę walczył. Jak myślisz, co to? Niedź­wiedź? Kojot?

• Mój brat.

• Twój... - Marka ogarnęło przerażenie. Chyba przekroczy­ła granicę szaleństwa, które można zaakceptować. - Och.

Kolejny trzask z krzaków. Nie ulegało wątpliwości, że to coś znacznie większego od kozy. Mark zastanawiał się gorącz­kowo, czy to możliwe, żeby wapiti przeszedł sto pięćdziesiąt kilometrów od jeziora Waldo. kiedy ciszę przeszył krzyk.

Ludzki, a właściwie, co gorsza, prawie ludzki. Potem roz­legł się plącz - na pewno nie ludzki - najpierw ledwie słyszal­ny, po chwili przeszywający i bliski. Mark oniemiał. Kiedy za­wodzenie w końcu ustało, dało się słyszeć łkanie i jęk. później zapadła cisza.

Mark odetchnął i zaklął.

• Co do... co to było?

• Ćśśś. Nie ruszaj się. - Jade przykucnęła i utkwiła wzrok w krzakach.

• Posłuchaj. Musimy wejść do domu. - Zdecydowanym ru­chem objął Jade w talii, usiłując ją podnieść. Była lekka, ale nie dała mu się złapać, jak wiatr. Jak kot. który nie chce być głaska­ny. - Cokolwiek to jest. potrzebujemy broni.

• Nie.

Mówiła dziwnie, jakby przez zaciśnięte zęby. Stała do niego ty­łem, więc nie widział jej twarzy, ale dłonie miała rozczapierzone.

- Jade - ponaglił ją Mark. Nieźle przestraszony chciał ucie­kać, ale nie mógł jej zostawić. Żaden porządny facet by się tak nie zachował.

Za późno. Krzewy czarnej porzeczki od południowej strony się zatrzęsły, rozdzieliły i... coś z nich wyszło.

Mark miał wrażenie, że serce przestało mu bić. ale o dziwo, mógł się ruszać. Brutalnie odsunął Jade na bok. Stanął przed nią, żeby zmierzyć się z tym, co czai się w ciemności.

Mary-Lynnette przedzierała się przez gąszcz czarnych po­rzeczek. Ręce i nogi miała podrapane; czuła, jak o jej ciało ocie­rają się dojrzałe czarne owoce. Chyba wybrała złe miejsce na pokonanie żywopłotu, ale nie zastanowiła się nad tym wcześ­niej. Myślała o Marku, o tym, żeby go jak najszybciej znaleźć i uciec.

Boże, niech tu będzie, modliła się w duchu. Cały i zdrowy, a nigdy o nic więcej nie poproszę.

Przedarła się przez ostatni rząd krzewów do ogródka. Póź­niej wszystko potoczyło się błyskawicznie. Najpierw dostrze­gła Marka i poczuła ulgę. Potem chwilowe zaskoczenie. Mark zasłaniał dziewczynę, wyciągając ręce jak obrońca koszy­kówki.

Nagle, tak szybko, że Mary-Lynnette ledwie nadążyła wzro­kiem, dziewczyna rzuciła się biegiem w jej stronę. Mark zaczai krzyczeć.

- Nie. to moja siostra!

Dziewczyna zatrzymała się krok przed Mary-Lynnette. To była ta najmłodsza, srebrnowłosa. Z bliska Mary-Lynnette wi­działa jej zielone oczy i skórę tak przezroczystą, że przypominała kryształ kwarcu.

- Jade, to moja siostra - zawołał znów Mark. - Ma na imię Mary-Lynnette. Nic ci nie zrobi. Mary. powiedz, że nie zamie­rzasz jej skrzywdzić.

Skrzywdzić? Mary-Lynnette nie wiedziała, o czym on mó­wi, i nie chciała wiedzieć. Dziewczyna miała urodę tak niezwy­kłą jak siostry, a w oczach - niemal srebrnych - coś, co przypra­wiało Mary-Lynnette o dreszcze.

• Cześć - powiedziała Jade.

• Cześć. Mark, idziemy. W tej chwili.

Spodziewała się. że brat posłucha natychmiast. Przecież nie chciał tu przychodzić, a teraz znajdował się w szponach dziew­czyny!

• Słyszałaś to wycie? - spytał. - Nie wiesz, skąd docho­dziło?

• Jakie wycie? Byłam w domu. Dalej. - Mary-Lynnette chwyciła Marka za ramię, ale nic nie wskórała. - Może i coś słyszałam. Nie zwracałam uwagi. - Rozglądała się wtedy roz­paczliwie po wiktoriańskim salonie, bełkocząc kłamstwa, że obiecała szybko wrócić do domu. O tym. że jej ojciec i maco­cha są przyjaciółmi pani Burdock i czekają na wieści o jej sio­strzenicach. Nadal nie była pewna, czy to dlatego ją wypuściły. Tak czy inaczej. Rowan w końcu wstała, posłała Mary-Lynnette serdeczny, słodki uśmiech i otworzyła drzwi.

• Wiesz co. to chyba wilczyca - powiedział z przejęciem Mark do Jade. - Przyszła z lasu Willamette.

• Wilczyca? - Jade zmarszczyła brwi. - Tak. to możliwe. Nigdy wcześniej nie słyszałam wilczycy. - Spojrzała na Mary-Lynnette. - Ty też tak uważasz?

• Jasne - przytaknęła Mary-Lynnette bez zastanowienia. -Na pewno wilczyca. - Powinnam spytać, gdzie jej ciotka, po­myślała nagle. To doskonała okazja, żeby przyłapać ją na kłam­stwie Zakład, że nie odpowie, że pani Burdock wyjechała na północ na krótkie wakacje.

Ale nie zapytała. Zwyczajnie zabrakło jej odwagi. Chciała tylko jak najprędzej się stąd ulotnić.

- Mark. proszę...

Spojrzał na nią i dopiero w tej chwili zauważył, jak bardzo jest roztrzęsiona.

- Uhm... no. dobra. - Odwrócił się do Jade. - Słuchaj, wracaj już do domu. Tam nic ci nie grozi. Czy... kiedyś będę mógł jeszcze wpaść?

Mary-Lynnette nie przestawała go ciągnąć. Poczuła ulgę.

Kiedy wreszcie się ruszył. Skierowała się w stronę krzewów pączkowych. przez które przedarła się do ogrodu.

- Lepiej przejdźcie tamtędy. Tam jest ścieżka - wskazała Jade.

Mark natychmiast skręcił gwałtownie. Mary-Lynnette omal się nie przewróciła. Kiedy odzyskała równowagę, dostrzegła sporą przerwę między krzewami rododendronu na tyłach ogro­du. Sama na pewno by jej nie wypatrzyła.

Kiedy znaleźli się przed żywopłotem, Mark obejrzał się za siebie. Mary-Lynnette też się odwróciła.

Stąd Jade była tylko ciemną postacią. Podświetlone od tyłu włosy, które wyglądały jak srebrna aureola, roztaczały wokół niej blask. Mary-Lynnette usłyszała, że Mark wstrzymuje od­dech.

- Oboje kiedyś wpadnijcie - zaprosiła ich serdecznie. - Po­możecie nam doić kozy. Ciotka Opal zostawiła dokładne wska­zówki przed wyjazdem.

Mary-Lynnette była jak ogłuszona. Przedarła się przez dziurę, kręcąc głową.

- Mark, co się stało tam, w ogrodzie? - spytała, kiedy zna­leźli się na drodze.

Mark wyglądał na zmartwionego.

• Jak to co? Nic.

• Patrzyłeś na to wykopane miejsce?

• Nie. W ogrodzie zastałem Jade. Nie miałem jak się rozej­rzeć.

• Mark, czy ona tam była cały czas? Nie wchodziła do do­mu? A może wyszła któraś z dziewczyn?

Mark prychnął.

- Nawet nie wiem, jak one wyglądają. Widziałem tylko Jade i była tam cały czas. - Spojrzał na siostrę ponuro. - Chyba nie chodzi ci ciągłe po głowie jakiś horror?

Mary-Lynnette nie odpowiedziała. Usiłowała zebrać rozbie­gane myśli.

Nie wierzę. A jednak Jade to powiedziała. O kozach i ciot­ce Opal.

Rowan na pewno wcześniej nic wiedziała o kozach. I myśla­łam, że te wakacje ciotki wymyśliła sobie na poczekaniu...

Dobra, może się myliłam. Ale to wcale nie znaczy, że po­wiedziała prawdę. Ułożyły sobie całą tę historyjkę, a Rowan po prostu jest kiepską aktorką. A może...

- Mark, to zabrzmi dziwacznie... ale czy Jade nie miała przy sobie telefonu komórkowego?

Przystanął i zmierzył siostrę długim powolnym spojrzeniem, które wyraźniej niż słowa mówiło, co o tym myśli.

• Mary-Lynnette, co się z tobą dzieje?

• Rowan i Kestrel oznajmiły, że pani B. jest na wakacjach. Że niespodziewanie postanowiła wyjechać.

• I co z tego? Jade powiedziała to samo.

• Mark, pani B. mieszka tu od dziesięciu lat i nigdy nie wybierała się na wakacje. Nigdy. Myślisz, że wyruszyła sobie w świat akurat w tym samym dniu, kiedy przyjechały jej sio­strzenice?

• Może dlatego, że przypilnują jej domu - zauważył Mark z rozbrajającą logiką.

Dokładnie to samo powiedziała Rowan. Mary-Lynnette nagle poczuła się, jakby miała paranoję; odnosiła wrażenie, że wszyscy dookoła są w zmowie. Chciała mu powiedzieć o kolegach, ale już zrezygnowała.

No, weź się w garść, dziewczyno. Nawet Mark myśli logicznie. Możesz przynajmniej to racjonalnie przeanalizować, zanim biegniesz do szeryfa Akersa.

Prawda jest taka, że spanikowałaś, stwierdziła Mary-Lynnette z brutalną szczerością. Kierujesz się przeczuciem i zupełnie zapomniałaś o logice. Nie masz żadnych dowodów. Uciekłaś.

Powiesz szeryfowi, że coś podejrzewasz, bo zauważyłaś Rowan mocne nogi?

Nie masz żadnych dowodów, powtórzyła w duchu. Poza...

Jęknęła mimowolnie.

- Wszystko sprowadza się do tego, co jest w ogrodzie - powiedziała na głos.

- Co? - Mark, który szedł przy niej w pełnym napięcia milczeniu, nagle przystanął.

• Wszystko sprowadza się do tego... - zaczęła od nowa z zamkniętymi oczami. - Powinnam chociaż spojrzeć na to wy­kopane miejsce; nieważne, że Jade patrzyła. To jedyny prawdzi­wy dowód... więc trzeba sprawdzić, co tam jest.

• Słuchaj... - Mark kręcił głową.

• Wrócę do ogrodu. Nie dzisiaj. Jestem śmiertelnie zmęczo­na. Ale jutro. Mark, muszę się upewnić, zanim pójdę do szeryfa Akersa.

Mark wybuchnął.

- Zanim co? - krzyknął, aż słowa poniosły się echem. - Co ty wygadujesz? Do jakiego szeryfa?

Mary-Lynnette patrzyła na niego. Nie zdawała sobie spra­wy, że brat podchodzi do całej tej sytuacji zupełnie inaczej niż ona. Dlaczego, pomyślała, dlaczego on jest...

- Chciałaś, żebyśmy sprawdzili, gdzie jest pani B., no i sprawdziliśmy - stwierdził dobitnie. - Powiedziały nam. I wi­działaś Jade. Wiem, że jest trochę inna, jak pani B., ekscen­tryczna. Ale czy wygląda na osobę, która mogłaby komukol­wiek zrobić krzywdę? No, wygląda?

Jasne, zakochał się w niej, pomyślała Mary-Lynnette. Albo przynajmniej bardzo polubił.

Teraz była już całkiem zdezorientowana.

Niby dobrze, że Mark zainteresował się dziewczyną - tylko szkoda, że jest stuknięta. A nawet gdyby miała lekkiego świra, trudno. Ale tu chodzi o mordercze szaleństwo. Tak czy siak. nie można donieść na nową dziewczynę Marka, zwłaszcza bez dowodów.

Ciekawe, czy ona też go lubi? - zastanawiała się Mary-Lyn­nette. Nic ulega wątpliwości, że jedno było gotowe bronić dru­giego, kiedy się pojawiłam.

- Nie, masz rację - powiedziała na głos zadowolona, że po­ćwiczyła dziś kłamanie. - Nie wygląda na osobę, która mogłaby komuś zrobić krzywdę. Dam sobie spokój.

Z tobą. A jutro w nocy, kiedy będziesz myślał, że obserwuję gwiazdy, zakradnę się tam. Zabiorę ze sobą łopatę. I może kij do obrony przed wilkami.

• Naprawdę sądzisz, że to była wilczyca? - zmieniła te­mat.

• Hm, może. - Z twarzy Marka powoli znikała groźna mi­na. - W każdym razie coś dziwnego. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie słyszałem. Odpuścisz sobie te wszystkie wariactwa na temat pani B.?

• Tak. - Tym razem nie spanikuję i dopilnuję, żeby mnie nie zobaczyły, pomyślała. Poza tym, gdyby miały mnie zabić, zrobi­łyby to dzisiaj, prawda?

• A może to było wycie Wielkiej Stopy? - odezwał się Mark.

Rozdział 6

Dlaczego jej po prostu nie zabiłyśmy? - spytała Kestrel. Rowan i Jade spojrzały na siebie. W niewielu rzeczach się zgadzały, ale w kwestii Kestrel bez wątpienia były jedno­myślne.

• Po pierwsze, uzgodniłyśmy, że nie wykorzystujemy na­szej mocy...

• ...nie żywimy się ludźmi ani nie zabijamy - dokończyła wyliczankę Kestrel. - Ale przecież posłużyłaś się dziś swoją mo­cą. Skontaktowałaś się z Jade.

• Musiałam jej przekazać historyjkę, którą opowiedzia­łam o ciotce Opal. Właściwie powinnam przemyśleć to wcześ­niej, przewidzieć, że ludzie mogą przychodzić i pytać, gdzie ciotka.

• Pytała tylko ona. Gdybyśmy ją zabiły...

• Nie możemy ot, tak sobie mordować ludzi w naszym nowym domu - oznajmiła stanowczo Rowan. - Poza tym mówiła, że czeka na nią rodzina. I co, załatwimy ich wszyst­kich?

Kestrel wzruszyła ramionami.

• Nie będziemy urządzać rzezi - przypomniała Rowan jesz­cze bardziej zdecydowanie.

• A może byśmy na nią wpłynęły? - zaproponowała Jade Siedziała, trzymając Tiggy'ego na rękach i całując aksamitny czarny łepek kociaka. - Sprawimy, żeby zapomniała o podejrze­niach albo pomyślała, że widziała ciotkę Opal.

• To zdałoby egzamin, gdyby chodziło tylko o nią - tłuma­czyła cierpliwie Rowan. - Ale co, będziemy zmieniać myśli każ­dego, kto przyjdzie do domu? Albo zadzwoni? A nauczyciele' Za dwa tygodnie idziecie do szkoły.

- No to sobie odpuścimy - stwierdziła Kestrel bez żalu Rowan pokręciła głową.

• Potrzebne nam rozwiązanie na dłuższą metę. Jakieś sen­sowne wytłumaczenie zniknięcia ciotki Opal.

• Musimy ją przenieść - stwierdziła Kestrel. - Pozbyć się zwłok.

• Nie, nie. A może... odtworzymy ciało - zaproponowała Rowan.

• Z takiego stanu?

Zaczęły się sprzeczać. Jade oparła brodę o łepek Tiggy'ego i patrzyła przez okno kuchenne. Myślała o Marku Carterze który ma rycerskie serce. Na samą myśl o nim ogarniało ją przy­jemne, zakazane uczucie. U nich nie było zbyt wielu wolnych ludzi. Nigdy jej nie kusiło, żeby złamać zasady świata nocy i za­kochać się w człowieku. Ale tutaj... owszem, bardzo ją ciągnęło do Marka Cartera. Zupełnie jak zwykłą dziewczynę.

Zadrżała z rozkoszy. Kiedy próbowała wyobrazić sobie, że się zakochuje, Tiggy nagle zeskoczył na podłogę i puścił się bie­giem przez kuchnię. Miał najeżone futro.

Jade znów spojrzała za okno. Nic nie widziała. Ale. czuła...

- Tam w ogrodzie coś dziś było - powiedziała do sióstr. Rowan i Kestrel dalej się kłóciły. W ogóle jej nie usły­szały.

Mary-Lynnette otworzyła oczy i kichnęła. Zaspała. Pro­mienie słońca dosięgały już krawędzi jej granatowych za­słon.

Wstawaj i bierz się do roboty, nakazała sobie. Ale nadal le­żała, ścierając z oczu sen i starając się obudzić. Lubiła siedzieć po nocach.

Pokój był duży, pomalowany na zgaszony niebieski kolor. Mary-Lynnette sama przyczepiła do sufitu świecące w ciem­ności gwiazdy i planety. Do lustra na szafie przykleiła naklejkę samochodową z napisem: „Gonię asteroidy". Na ścianach po­wiesiła gigantyczną wypukłą mapę Księżyca, plakat ze .,Sky-Gazers Almanach" i fotografie Plejady. Mgławicy Końskiego Łba i całkowitego zaćmienia z 1995 roku.

To było schronienie Mary-Lynnette, miejsce, do którego uciekała, kiedy czuła się nierozumiana. Noc dawała jej poczu­cie bezpieczeństwa.

Ziewnęła i poczłapała do łazienki, chwytając po drodze dżinsy i koszulkę. Kiedy schodziła po schodach, czesząc włosy, usłyszała dobiegające z salonu odgłosy.

Claudine... i drugi, męski. Nie, nie Marka - w weekendy brat zwykle chodził do swojego przyjaciela Bena. Głos należał do kogoś obcego.

Zerknęła przez kuchnię. Na kanapie w salonie siedział chłopak. Widziała tylko tył jego głowy z popielatymi włosami. Wzruszyła ramionami i właśnie miała otworzyć lodówkę, kiedy usłyszała własne imię.

- Mary-Lynnette jest jej dobrą przyjaciółką - mówiła Clau­dine z lekkim akcentem. - Kilka lat temu pomagała postawić zagrodę dla kóz.

Rozmawiają o pani B.!

• Po co jej kozy?

• Chyba mówiła Mary-Lynnette, że się przydadzą, bo już nie może tyle wychodzić.

• Dziwne - skwitował chłopak. Miał leniwy, beztroski głos. - Ciekawe, co miała na myśli.

Mary-Lynnette intensywnie wpatrywała się poza kuchnię, stojąc zupełnie nieruchomo. Widziała, jak Claudine lekko i uj­mująco wzrusza ramionami.

- Chyba chodziło o mleko. Teraz codziennie ma świeże. Nie musi fatygować się do sklepu. Ale nie wiem. Sam zapy­taj. - Roześmiała się.

Nie będzie łatwo, pomyślała Mary-Lynnette. Czemu zjawił się tu jakiś obcy chłopak i wypytuje o panią B.?

Jasne. To na pewno policjant. Albo agent FBI. Chociaż miał za młody głos jak na gliniarza; chyba że został przysłany do szkoły Dewitt jako wtyczka. Mary-Lynnette przeszła w głąb kuchni: stąd widziała go w lustrze.

Poczuła rozczarowanie.

Wyglądał zdecydowanie za młodo na agenta FBI. Bardzo chciała, żeby był bystrym, spostrzegawczym, ostrym detekty­wem, ale niestety. Okazał się po prostu najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziała.

Szczupły i elegancki, przypominał wielkiego oswojonego kocura. Wyciągnięte długie nogi trzymał skrzyżowane w kost­kach pod ławą. Miał wyraziste rysy twarzy, lekko skośne szel­mowskie oczy i rozbrajający leniwy uśmiech.

Nie tylko leniwy, doszła do wniosku. Bezmyślny. Pusty Wręcz głupi. Starała się nie zwracać uwagi na wygląd. Cudowni chłopcy, którzy wyglądali jak wielkie popielate kocury, nie mie­li żadnej motywacji, żeby rozwijać umysł. Byli egocentryczni i próżni. A poziom ich IQ wystarczał ledwie do tego. żeby uga­niać się za dziewczynami.

Ten chłopak sprawiał wrażenie lekko nieprzytomnego, jak­by nie wiedział, co się wokół niego dzieje.

Nie obchodzi mnie. po co tu przylazł. Idę na górę.

Akurat wtedy podniósł dłoń i pomachał palcami. Odwró­cił się lekko. Nie spojrzał na Mary-Lynnette. ale dał jasno do zrozumienia, że mówi do kogoś z tyłu. Teraz w lustrze widziała jego profil.

• Cześć.

• Mary-Lynnette, to ty? - spytała Claudine.

- Tak. - Otworzyła lodówkę i zaczęła hałasować. - Zeszłam tylko po sok i wracam na górę.

Serce waliło jej jak oszalałe - z zawstydzenia i ze złości. Widocznie zobaczył ją w lustrze. Pewnie sobie pomyślał, że ona gapi się na niego z powodu wyglądu. Bo ludzie zawsze wlepiali w niego wzrok. Wielkie mi halo, idź stąd.

- Poczekaj - zawołała Claudine. - Chodź tu i porozmawiaj chwilę.

Nie. Mary-Lynnette wiedziała, że to dziecinna i głupia re­akcja, ale nic nie mogła na to poradzić. Brzęknęła butelką soku brzoskwiniowego o butelkę wody mineralnej Calistoga.

- Poznaj siostrzeńca pani Burdock - krzyknęła Claudine. Mary-Lynnette zamarła.

Stała w chłodnym powietrzu bijącym z lodówki i bezmyśl­nie wpatrywała się w regulator temperatury na tylnej ściance. Odstawiła butelkę z sokiem. Nie patrząc, wyjęła colę z sześciopaku.

Jakiego siostrzeńca? Nie przypominam sobie, żeby starusz­ka wspominała o siostrzeńcu.

To prawda, nie rozmawiała z panią Burdock za wiele o jej rodzinie, dopóki nie okazało się, że przyjeżdżają dziewczyny.

Więc to siostrzeniec pani B. Dlatego o nią pyta. Ale czy on wie? Czy jest w zmowie z siostrami? A może przeciwko nim?

Całkowicie zdezorientowana weszła do salonu.

- Mary-Lynnette. to Ash. Przyjechał w odwiedziny do ciot­ki i do sióstr - oznajmiła Claudine. - Ash. oto Mary-Lynnette. Przyjaciółka twojej ciotki.

Ash wstał. Ruszał się wolno i zmysłowo. Jak kot; nawet lek­ko się przeciągnął.

- Cześć.

Podał jej rękę. Mary-Lynnette chwyciła ją palcami mokrymi i zimnymi od puszki z colą i spojrzała mu w oczy.

- Cześć.

A właściwie wyglądało to tak: Mary-Lynnette weszła, wle­piając oczy w dywan. Widziała buty Nike i dziurawe na kola­nach dżinsy Asha. Kiedy się podniósł, spojrzała na koszulkę

z ciemnym wzorem - czarnym kwiatem na białym tle, pewnie symbolem jakiejś grupy rockowej. A gdy jego ręka znalazła się w polu widzenia Mary-Lynnette. automatycznie wyciągnęła swoją, mamrocząc pod nosem coś na powitanie. Spojrzała mu w twarz, dotykając dłoni. I...

Tę właśnie chwilę ciężko opisać.

Kontakt.

Coś się wydarzyło.

Ej, czy ja cię przypadkiem nie znam?

Nie znała. W tym rzecz. A czuła, że powinna. Miała też wrażenie, jakby ktoś sięgnął do jej wnętrza i dotknął kręgosłu­pa przewodem elektrycznym pod napięciem. Okropnie nieprzy­jemne. Ale jakimś cudem wszystko to razem wywoływało drżą­ce oszołomienie jak...

Jak wtedy, kiedy patrzyła na Mgławicę Laguna. Albo wyob­rażała sobie galaktyki zgromadzone w skupiska, coraz większe i większe, aż czuła, że się zapada.

Teraz też się zapadała. Nie widziała nic poza jego oczami Były dziwne, zmieniały kolor jak gwiazda oglądana przez gęstą atmosferę. Raz niebieskie, raz złote, raz fioletowe.

Och, niech to zniknie. Nie chcę tego.

- Miło widzieć tu nową twarz, prawda? Nudno nam tu tak samym - powiedziała Claudine, lekko podnieconym tonem.

Wyrwana z transu Mary-Lynnette zareagowała, jakby Ash właśnie podał jej mangustę, nie rękę. Odskoczyła, pa­trząc wszędzie, byle nie na niego. Cudem uratowała się przed wpadnięciem do szybu górniczego - tak właśnie teraz się czuła.

- No tak... - odezwała się Claudine z wdzięcznym akcen­tem. - Hm... - Owijała wokół palca kosmyk kręconych czar­nych włosów, a robiła to tylko wtedy, kiedy była skrajnie zde­nerwowana. - Wy się znacie?

Zapadła cisza.

Powinnam coś powiedzieć, pomyślała oszołomiona Mary-Lynnette. wpatrując się w kamienny kominek. Zachowuję się jak wariatka i przynoszę wstyd Claudine.

Ale co tu się właściwie dzieje?

Nieważne. Później będę się martwić. Z trudem przełknęła linę i wysiliła się na uśmiech.

- Na jak długo przyjechałeś?

Popełniła błąd; spojrzała na Asha. I wszystko się powtórzy-, ale nie tak intensywnie jak wcześniej, może dlatego, że go

nie dotykała. Ale znowu przeszył ją prąd.

A on wyglądał jak porażony kocur. Najeżony. Nieszczęśli­wy. Zaskoczony. No, przynajmniej otrzeźwiał, pomyślała Ma­ry-Lynnette. Przyglądali się sobie, a pokój wirował i zrobił się różowy.

• Kim jesteś? - spytała, odrzucając już pozory grzecz­ności.

• Kim ty jesteś? - powtórzył niemal dokładnie tym samym tonem.

Spiorunował ją spojrzeniem.

Claudine po cichu kląskała, sprzątając sok pomidorowy. Mary-Lynnette zrobiło się żal macochy, ale nie mogła poświęcić jej uwagi. Cała skupiała się na stojącym przed nią chłopaku, na walce z nim, na odpychaniu go od siebie. Na otrząśnięciu się z dziwnego odczucia, że jest jednym z dwóch pasujących do siebie puzzli, które właśnie się połączyły.

- Słuchaj... - powiedziała stanowczo.

- Słuchaj... - odezwał się opryskliwie w tej samej chwili. Oboje zamilkli i znów spojrzeli na siebie groźnie. W końcu

Mary-Lynnette udało się odwrócić wzrok. Coś tłukło jej się po głowic...

• Ash... - Chwyciła go za ramię. - Pani Burdock rzeczywi­ście o tobie wspominała... o małym chłopcu, który ma na imię Ash. Nie wiedziałam, że mówi o swoim siostrzeńcu.

• Wnuku siostry - poprawił Ash, niezupełnie panując nad głosem. - Co mówiła?

- Ze jesteś złym chłopcem i że jak dorośniesz, będziesz

nie jeszcze gorszy.

- No to się nie pomyliła - przyznał z nieco łagodniejszym razem twarzy, jakby znalazł się na znajomym gruncie.

Serce Mary-Lynnette zaczęto bić wolniej. Zorientowała się, że jeżeli się skupi, jest w stanie zapanować nad dziwnymi uczu­ciami. Łatwiej było, kiedy nie patrzyła na Asha.

Oddychaj głęboko, przykazała sobie. Jeszcze. Dobra, wyjaś­nijmy sobie parę rzeczy. Na razie zapomnij o tym, co się stało Ustal ważne fakty.

Po pierwsze, ten chłopak jest bratem dziewczyn. Po drugie, może brał udział w spisku przeciwko pani B. Po trzecie, jeżeli nie, może posiada jakąś pomocną informację. Na przykład, czy ciotka zostawiła testament, a jeżeli tak, kto dostanie rodzinne klejnoty.

Spojrzała na Asha kątem oka. Trochę się uspokoił. Oddy­chał o wiele wolniej. Oboje wyluzowali.

• Więc Rowan, Kestrel i Jadę to twoje siostry? - spytała z największą uprzejmą nonszalancją, na jaką zdołała się wysi­lić. - Wydają się... miłe.

• Nie wiedziałam, że je poznałaś - wtrąciła się Claudinc Przystanęła w drzwiach, oparta drobnym ramieniem o futrynę, ze splecionymi na piersiach rękami i ścierką w dłoni. - Powie­działam mu, że ich nie znasz.

• Poszliśmy tam wczoraj z Markiem - wyjaśniła Mary-Lynnette i zauważyła, że na twarzy Asha odmalowało się coś. co zniknęło bardzo szybko, więc nie zdążyła stwierdzić CO. Ale poczuła się tak. jakby stała nad urwiskiem w zimnym wie­trze.

Czemu? Co w tym złego, że znam dziewczyny?

• Ty i Mark... Mark to twój.... brat?

• Zgadza się - potwierdziła Claudine.

• Masz jeszcze inne rodzeństwo? Mary-Lynnette zamrugała.

• Robisz spis ludności?

Ash spróbował się uśmiechnąć, ale wyszła mu marna kopia poprzedniego leniwego uśmiechu.

• Po prostu lubię wiedzieć, z kim się zadają moje siostry. Czemu?

• Musisz ich pilnować?

- Właściwie tak. - Znów się uśmiechnął, tym razem wyszło

mu lepiej. - Jesteśmy staroświecką rodziną. Bardzo staroświecką.

Mary-Lynnette zaniemówiła. Potem nagle poczuła się szczęśliwa. Nie musiała już myśleć o morderstwach ani o tym, co ten chłopak wie. Zastanawiała się tylko nad tym. co mu zrobi.

- Więc jesteście staroświecka rodziną - powtórzyła, robiąc krok do przodu.

Skinął głową.

• I ty rządzisz - ciągnęła.

• No. tutaj. W domu rządzi mój ojciec.

• I po prostu mówisz siostrom, z kim mogą się zadawać. Może jeszcze dyktujesz ciotce, z kim ma się przyjaźnić?

• Prawdę mówiąc, o tym właśnie rozmawiałem... - Skinął ręką w stronę Claudine.

Jasne. Mary-Lynnette zrobiła kolejny krok w stronę Asha. który cały czas się uśmiechał.

• O, nie. - Claudine strzepnęła ścierkę do naczyń. - Nie uśmiechaj się.

• Lubię dziewczyny z charakterem. - Ash zastanawiał się nad najbardziej obraźliwą rzeczą, jaką mógłby powiedzieć. W końcu, z zamierzoną zuchwałością, skrzywił się i pogłaskał Mary-Lynnette pod brodą.

Fzzzz! Iskry. Mary-Lynnette odskoczyła. Ash też, spogląda­jąc na swoją dłoń, jakby go zdradziła.

Mary-Lynnette ogarnęła niewytłumaczalna ochota, żeby powalić Asha na podłogę i przydusić go sobą. Nigdy wcześniej żaden chłopak nie wywoływał w niej takich emocji.

Pod wpływem nagłego impulsu kopnęła Asha w piszczel.

Jęknął i zrobił kilka podskoków do tyłu. Zniknął mu z twa­rzy wyraz leniwego zadowolenia. Wyglądał na przerażonego.

- Lepiej już sobie idź - powiedziała uprzejmie Mary-Lyn­nette. Zaskoczyło ją własne zachowanie. Nigdy nie była bru­talna. Widocznie gdzieś głęboko tkwiło w niej coś, o co sama siebie nie podejrzewała.

Claudine oddychała ciężko i kręciła głową. Ash cały czas podskakiwał, ale nigdzie się nie wybierał. Mary-Lynnette znów

do niego podbiegła. Mimo że był od niej o pół głowy wyższy, cofnął się z lękiem i zdziwieniem.

- Hej. słuchaj, ty chyba sobie nie zdajesz sprawy, co ro­bisz - wycedził. - Gdybyś wiedziała...

Mary-Lynnette znów dostrzegła w jego oczach lśnienie, przypominające błysk noża w świetle. Nagle przestał wyglądać głupawo i znajomo. Stał się groźny.

- Idź nękać kogoś innego - warknęła Mary-Lynnette. Za­mierzyła się nogą. żeby znów go kopnąć.

Otworzył usta. ale zaraz je zamknął. Cały czas trzymając się za piszczel, spojrzał na Claudinc i zdobył się na zbolały, budzą­cy litość uśmiech.

- Dziękuję bardzo za całą pani...

• Wynocha! - wrzasnęła Mary-Lynnette. Uśmiech zniknął.

• Już się robi! - Pokuśtykał do drzwi. Ona za nim.

• A tak właściwie, jak ci na imię? - spytał, stojąc przed domem, jakby w końcu znalazł punkt zaczepienia, którego szu­kał. - Mary? Maryli? M'lin? M.L.?

• Mary-Lynnette - oznajmiła oschle. - To imię oddaje mój charakter - dodała pod nosem. W zeszłym roku czytała na an­gielskim Poskromienie złośnicy.

• Naprawdę? A co powiesz na: M'lin? Przeklęta? - Cały czas się cofał.

Mary-Lynnette była przerażona. Może jego klasa też oma­wiała tę lekturę. Ale nie wyglądał na takiego, co rzuca cytatami z Szekspira.

- Baw się dobrze z siostrami - rzuciła, zatrzaskując drzwi Oparła się o nie i próbowała złapać oddech. W całym ciele czuła mrowienie, jakby zaraz miała zemdleć.

Nie byłabym zaskoczona, gdyby go zamordowały. Cała ta rodzina jest dziwna.

Przerażająco dziwna, pomyślała Mary-Lynnette. Gdyby wierzyła w zabobony, naprawdę wpadłaby w panikę. Miała złe przeczucie, że coś się stanie...

Claudine przyglądała się jej z salonu.

• Cudownie - podsumowała. - Wykopałaś gościa z domu. Co to wszystko ma znaczyć?

• Nic chciał wyjść.

• Wiesz, o co mi chodzi. Znacie się?

Mary-Lynnette leniwie wzruszyła ramionami. Oszołomie­nie ustępowało, ale po głowie krążyła niezliczona ilość pytań.

Claudine patrzyła na nią badawczo, w końcu pokręciła głową

- Pamiętam, jak mój młodszy brat. kiedy miał cztery lata. w piaskownicy popchnął dziewczynkę na twarz. W ten sposób chciał pokazać, że ją lubi.

Mary-Lynnette puściła tę uwagę mimo uszu.

• Claude... po co Ash tu przyszedł? O czym rozmawiali­ście?

• O niczym - odpowiedziała rozdrażniona. - Zwykła poga­wędka. Co za różnica, skoro go tak nienawidzisz? - Westchnę­ła, kiedy Mary-Lynnette nie spuszczała z niej wzroku. - Był bardzo zainteresowany wszelkimi historiami z życia na wsi. Miejscowymi opowieściami.

Mary-Lynnette prychnęła.

• Powiedziałaś mu o Wielkiej Stopie?

• Nie. o Vicu i Toddzie. Mary-Lynnette zamarła.

• Żartujesz. Dlaczego?

• Bo o takie rzeczy pytał! Ludzie zagubieni w czasie...

• Marnujący czas.

- Nieważne. Po prostu pogadaliśmy sobie miło. To sympa­tyczny chłopak. I tyle.

Serce Mary-Lynnette biło szybko.

Nie myliła się. Teraz była tego pewna. Sprawa Todda i Vica miała związek z przyjazdem sióstr i tym, co się stało z panią B. (Ale jaki?

Dowiem się, pomyślała.

Rozdział 7

Okazało się, że wcale nie tak łatwo odnaleźć Todda i Vicu. Późnym popołudniem Mary-Lynnette weszła do sklepu wielobranżowego w Briar Creek. gdzie sprzedawano wszystko od gwoździ i pończoch po groszek konserwowy.

- Cześć, Bunny. Nie widziałeś przypadkiem Todda albo Vica?

Bunny Marten uniosła wzrok znad lady. Była ładna, miała blond włosy, okrągłą twarz z dołkami w policzkach i nieśmiałe spojrzenie. Chodziła z Mary-Lynnette do jednej klasy.

- Sprawdzałaś w Gold Creek Bar? Mary-Lynnette skinęła głową.

- A u nich w domu? W drugim sklepie? W biurze szeryfa/ W biurze szeryfa mieściły się również siedziba władz miej­skich i biblioteka publiczna.

• Jeżeli nie grają w snookera, to na ogół strzelają. Ćwiczyli strzelanie do puszek.

• Tak. ale gdzie? - dopytywała Mary-Lynnette. Bunny pokręciła głową, pobrzękując kolczykami.

- Wiem tyle co i ty. - Zawahała się, spoglądając na swoje skórki przy paznokciach, które odpychała małym, tępo zakoń­czonym drewnianym patyczkiem. - Słyszałam, że czasem cho­dzą do Mad Dog Creek. - Wymownie spojrzała na koleżanki,' wielkimi błękitnymi oczami.

Mad Dog Creek... No, super, Mary-Lynnette się skrzywiła

• No właśnie. - Bunny wyprostowała się i wzruszyła ra­mionami. - Ja bym tam nie poszła. Cały czas myślałabym o tym ciele.

• Ja też. No to dzięki. Bun. Na razie.

Bunny krytycznie spojrzała na swoje paznokcie.

- Owocnych łowów - rzuciła w roztargnieniu. Mary-Lynnette wyszła ze sklepu, mrużąc oczy w gorą­cym, mglistym sierpniowym słońcu. Main Street nie była długa. Stało przy niej kilka ceglanych i kamiennych budynków z czasów gorączki złota w Briar Creek i kilka nowoczesnych budynków, z odpadającym tynkiem. Todda i Vica w żadnym z nich nie było.

No i co teraz? Mary-Lynnette westchnęła. Do Mad Dog Creek prowadził szlak zawsze zarośnięty chwastami i ob­stawiony pułapkami. Każdy doskonale wiedział, że tam się strzela.

Jeżeli są w Mad Dog Creek, to pewnie polują, pomyślała. Nie wspominając o piciu, a może i o narkotykach. Broń i piwo. No i jeszcze to ciało.

Zwłoki znaleziono rok temu, mniej więcej o tej porze. Męż­czyzna z plecakiem - prawdopodobnie turysta. Nikt nie wie­dział, kim jest ani jak zginął - ciało było za bardzo wysuszone i nadjedzone przez zwierzęta. Ale ludzie mówili, że nad strumy­kiem zeszłej zimy latały duchy.

Mary-Lynnette znów westchnęła i wsiadła do swojego kombi.

Stary, zardzewiały samochód wydawał straszne dźwięki, kiedy się przyspieszało, ale był jej. Robiła wszystko, żeby utrzy­mać go na chodzie. Kochała ten wóz, bo z tyłu miał mnóstwo miejsca, gdzie mogła położyć teleskop.

Na jedynej stacji benzynowej w Briar Creek spod siedzenia wyjęła składany nóż do owoców i zaczęła majstrować przy za­rdzewiałej zakrętce wlewu benzyny.

Troszkę do góry... prawie, prawie... teraz przekręcić...

Zatyczka się otworzyła.

- Myślałaś kiedyś, czy nie zająć się włamywaniem do sej­fów? - odezwał się głos za nią. - Masz rękę.

- Cześć, Jeremy. - Mary-Lynnette się odwróciła. Uśmiechnął się oczami - jasnobrązowymi, z niewiarygod­nie długimi rzęsami.

Gdybym miała się zakochać - ale na razie nie zamie­rzam - to na pewno w takim chłopaku jak on. Nie w żadnym blondynie, któremu się zdaje, że może dobierać znajomych Siostrom.

Tak czy siak, to próżne rozważania, bo Jeremy nie umawia! się z dziewczynami. Był samotnikiem.

• Chcesz, żebym zajrzał pod maskę? - Wytarł dłonie w szmatę.

• Nie, dzięki. Sprawdzałam wszystko w zeszłym tygod­niu. - Mary-Lynnette zaczęła nalewać benzynę.

Wziął butelkę z płynem i zaczął myć przednią szybę. Wpraw­nie, delikatnie, ze skupieniem.

Mary-Lynnette musiała tłumić śmiech, ale doceniała, że Je­remy nie wyśmiewa porysowanej szyby i przeżartych rdzą wy­cieraczek. Zawsze miała dziwne poczucie więzi z tym chłopa­kiem. Jako jedyny z Briar Creek wydawał się chociaż trochę zainteresowany astronomią - pomógł jej zbudować model Układu Słonecznego w ósmej klasie i oczywiście oglądał z nią zaćmienie Księżyca w zeszłym roku.

Rodzice Jeremy'ego zmarli w Bedford, kiedy był niemow­lakiem, a do Briar Creek przywiózł go wuj - dziwny człowiek. Często wyprawiał się na poszukiwania złota w dziczy Klamath. Któregoś dnia po prostu nie wrócił.

Od tamtej pory Jeremy mieszkał sam w przyczepie w lesie. Imał się różnych zajęć; pracował też na stacji benzynowej, żeby zarobić na życie. Nie miał tak ładnych ciuchów jak inne dzie­ciaki, ale nie zależało mu na tym, a w każdym razie nie dawał tego po sobie poznać.

Końcówka węża paliwa kliknęła. Mary-Lynnette zoriento­wała się, że śni na jawie.

• Coś jeszcze? - spytał Jeremy. Przednia szyba lśniła czy­stością.

• Nie... A właściwie tak. Nie widziałeś dzisiaj Todda Akersa albo Vica Kimble'a?

Ręka Jeremy'ego, którą wyciągał, żeby wziąć od niej dwudziestodolarowy banknot, zatrzymała się w pół drogi.

• A co?

• Chciałam z nimi porozmawiać. - Natychmiast poczuła wypieki na policzkach. O Boże, on myśli, że się zadaję z Tod-dem i Yikiem i że chyba zgłupiałam, skoro właśnie jego dopytuję o tych dwóch. - Bunny powiedziała, że mogą być w Mad Dog Creek - pośpieszyła z wyjaśnieniem. - Pomyślałam, że skoro tu mieszkasz, może ich rano widziałeś.

- Wyszedłem w południe. - Pokręcił głową. - Ale nie sły­szałem rano żadnych strzałów znad strumyka. Zresztą chyba nie było ich tam całe lato. Ciągle im powtarzam, żeby się trzy­mali z daleka.

Mówił cicho, spokojnie, bez emocji, ale Mary-Lynnette podejrzewała, że Todd i Vic mogą się go bać. Nigdy nie sły­szała, żeby Jeremy wdał się w bójkę. Ale czasami w jego po­ważnych brązowych oczach pojawiał się przerażający błysk. Jak-by w tym spokojnym chłopaku tkwiła jakaś prymitywna i śmiertelna siła, zdolna wyrządzić wiele szkody, gdyby zosta­ła uwolniona.

- Mary-Lynnette, wiem, że to nie moja sprawa, ale... cóż, myślę, że nie powinnaś się spotykać z tymi chłopakami. Jeżeli naprawdę chcesz ich znaleźć, pójdę z tobą.

Och. Poczuta ciepły przypływ wdzięczności. Nie zamie­rzała prosić ]eremy'ego o pomoc, ale miło, że to zapropo­nował.

- Dzięki. Dam sobie radę.

Patrzyła, jak Jeremy idzie do budki po resztę dla niej. Jak to jest być zdanym na siebie od dwunastego roku życia? Mo­że potrzebuje wsparcia? Może powinna poprosić tatę, żeby dał mu jakąś robotę przy domu? Jeremy pracował dla wielu ludzi w okolicy. Trzeba tylko uważać - wiedziała, że chłopak niena­widzi litości.

• Mary-Lynnette - odezwał się po powrocie. Uniosła wzrok.

• Jeżeli znajdziesz Todda i Vica, to uważaj.

• Jasne.

• Mówię poważnie.

- Wiem. - Wyciągnęła rękę po pieniądze, ale on ich nie wy­puścił. Zrobił za to coś dziwnego: rozchylił jej palce jedną dło­nią, a drugą wsunął banknoty i monety. Później zacisnął jej pal­ce. Trzymał ją za rękę.

Moment fizycznego kontaktu zaskoczył Mary-Lynnette i wzruszył. Patrzyła na szczupłe, śniade dłonie Jeremy'ego, na złoty sygnet z czarnym wzorem, który miał na palcu.

Jeszcze bardziej się zdziwiła, kiedy spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich szczery niepokój i... szacunek. Przez chwilę odczuwała dziki i zupełnie niewytłumaczalny impuls, żeby o wszystkim powiedzieć Jeremy'emu. Ale już sobie wy­obrażała, co on pomyśli. Zawsze kierował się zdrowym roz­sądkiem.

• Dzięki - powtórzyła, siląc się na słaby uśmiech. - Uważaj na siebie.

• To ty uważaj. Niektórym by ciebie brakowało, gdyby coś ci się stało. - Uśmiechnął się, ale odjeżdżając, Mary-Lynnette czuła na sobie jego zaniepokojony wzrok.

No dobra, i co teraz?

Większość dnia zmarnowała na szukanie Todda i Vica. A te­raz, mając w głowie wspomnienie poważnych brązowych oczu Jeremy'ego, zastanawiała się, czy od początku nie był to głupi pomysł.

Brązowe oczy... A jakiego koloru oczy miał ten wielki blond kocur? Dziwne, ale nie mogła sobie przypomnieć. W pewnym momencie wyglądały na brązowe - wtedy akurat opowiadał o staroświeckiej rodzinie. Ale kiedy mówił, że lubi dziewczyny z charakterem, widziała mdły błękit. A gdy pojawił się w nich ten dziwny błysk noża, stały się lodowato szare.

Kogo to obchodzi? Niech sobie będą i pomarańczowe. Jedź do domu. Przygotuj się na wieczór.

Jakim cudem Nancy Drew zawsze odnajdywała łudzi, któ­rych chciała przesłuchać?

Dlaczego? Dlaczego ja?

Ash gapił się na żółty cedr pochylony nad strumykiem. Je­mu z kolei przypatrywała się wiewiórka za głupia, żeby usunąć się ze słońca. Na kamieniu obok jaszczurka podniosła najpierw jedną nogę, a potem drugą.

To nie w porządku.

Przecież nigdy w to nie wierzył.

Zawsze miał szczęście. A w każdym razie udawało mu się uciec, choćby o włos, od katastrofy. Ale tym razem katastrofa już nastąpiła, powodując całkowitą zagładę.

Wszystko, czym jest... w co wierzył na swój temat... mógłby to stracić w ciągu pięciu minut? Przez dziewczynę, prawdopo­dobnie stukniętą i na pewno bardziej niebezpieczną niż wszyst­kie trzy jego siostry razem wzięte?

Doszedł do ponurego wniosku. Nie. Nie trzeba było pięciu minut. Wystarczyło zaledwie pięć sekund.

Znał mnóstwo całkiem miłych dziewczyn. Czarownic o tajemniczym uśmiechu, ponętnych wampirek, zmienno-kształtnych z fajnymi futrzanymi ogonami. Nawet ludzkie dziewczyny w szpanerskich sportowych samochodach, które pozwalały gryźć się w szyję. Dlaczego nie mogła to być któ­raś z nich?

No trudno, nie była. Nie ma sensu się zastanawiać, gdzie tu sprawiedliwość. Pytanie tylko, co z tym zrobić. Siedzieć i cze­kać, aż przeznaczenie zmiażdży go jak ciężarówka?

„Przykro mi z powodu twojej rodziny'', powiedział Quinn. Może w tym cały szkopuł? Widocznie jest ofiarą genów Redfer-nów Bez przerwy ściągali na siebie kłopoty i na każdym kroku zadawali się z ludźmi.

Więc co, będzie czekał na powrót Quinna i przedstawi mu to usprawiedliwienie? „Przykro mi, ale nie jestem w stanie so­bie poradzić z sytuacją, nie mogę nawet dokończyć dochodze­nia".

Gdyby tak zrobił, Quinn wezwałby Starszych. Ash czuł, że twarz mu tężeje. Zmrużonymi oczami popa­trzył na wiewiórkę, która nagle jednym susem skoczyła na drze­wo, zostawiając po sobie błysk rudego futerka. Jaszczurka prze­stała się ruszać.

Nie, nie zamierza czekać, aż przeznaczenie go wykończy. Zrobi wszystko, co się da, żeby uratować sytuację i honor ro­dziny.

I to dziś wieczorem.

- Zrobimy to dziś wieczorem - oznajmiła Rowan. - Kiedy będzie zupełnie ciemno, zanim pojawi się księżyc. Przeniesie­my ją do lasu.

Kestrel uśmiechnęła się wielkodusznie. Wygrała sprzeczkę.

• Musimy uważać - ostrzegła Jade. - Ten odgłos, który usłyszałam wczoraj na dworze, to nie zwierzę. To chyba ktoś z nas.

• Oprócz nas nie ma w pobliżu żadnych ludzi nocy - po­wiedziała łagodnie Rowan. - Głównie dlatego tu przyjecha­łyśmy.

• Może to łowca wampirów? - zastanawiała się Kestrel. -Ten, który zabił ciotkę Opal?

• O ile ciotkę zabił łowca wampirów - zauważyła Rowan. -Tego nie wiemy. Jutro rozejrzymy się po mieście. Może przynaj­mniej przyjdzie nam do głowy pomysł, kto mógł to zrobić.

• A potem się nim zajmiemy - stwierdziła zapalczywie Jade.

• Tymi odgłosami, które słyszałaś w ogrodzie, też się zaj­miemy - dodała Kestrel i uśmiechnęła się łakomie.

Zapadł zmierzch. Mary-Lynnette spojrzała na zegarek. Reszta rodziny spokojnie spędza wieczór - ojciec czyta książkę

• II wojnie światowej, Claudine robi na drutach, Mark próbuje nastroić swoją starą gitarę, która przez lata leżała w piwnicy.

• na pewno usiłuje wymyślić rymy do „Jade".

• Idziesz oglądać gwiazdy? - Ojciec uniósł wzrok znad książki.

• Tak. Zapowiada się ładna noc, do północy nie bę­dzie Księżyca. To ostatnia szansa, żeby zobaczyć niektóre perse­idy. - Nie do końca kłamała. Będzie zerkać na zabłąkane obiek­ty roju meteorów perseidy po drodze na farmę Burdocków.

• Dobrze, tylko uważaj - powiedział ojciec.

Dziwne, od lat nie mówił czegoś takiego. Claudine wyma­chiwała drutami, zagryzając wargi.

- Może powinien pójść z tobą Mark - zasugerowała, nie podnosząc wzroku.

O Boże, myśli, że jestem szurnięta, jęknęła w duchu Mary-Lynnette. Właściwie nie mam do niej żalu.

• Nie, nie. nie ma potrzeby - zapewniła zbyt pośpiesznie.

• A nie pomóc ci ze sprzętem? - Mark zmrużył oczy.

• Wezmę samochód. Poradzę sobie. Naprawdę. - Pognała do garażu, żeby nikt nie zdążył wyskoczyć z nowym pomysłem.

Nie spakowała teleskopu. Na tylne siedzenie wrzuciła szpa­del. Zawiesiła sobie na szyję aparat fotograficzny, a do kieszeni wsunęła latarkę.

Zaparkowała u stóp wzgórza. Zanim wyjęła szpadel, sta­nęła na chwilę, żeby uważnie spojrzeć na północny wschód, na konstelację Perseusza.

Akurat teraz nie było żadnych meteorytów. Dobrze. Z klu­czykami w dłoni odwróciła się, żeby otworzyć tylną klapę kom­bi, i gwałtownie podskoczyła.

- O Boże!

Mało nie wpadła na Asha.

- Cześć.

Puls jej szalał, a kolana miała miękkie. Ze strachu, wytłu­maczyła sobie. To wszystko.

- Przez ciebie omal nie dostałam zawału! - sapnęła. - Za­wsze tak się zakradasz?

Spodziewała się cwanej odpowiedzi, żartobliwej pogróż­ki albo flirciarskiej zaczepki. Tymczasem Ash zmarszczył brwi i spojrzał na nią markotnie.

- Nie. Co ty tu robisz?

Serce Mary-Lynnette pominęło kilka uderzeń. Jednak usły­szała, jak własnym głosem odpowiada stanowczo:

- Oglądam gwiazdy. Jak co noc. Może chcesz sobie to za­notować dla policji?

Spojrzał najpierw na nią, potem na samochód.

- Obserwujesz gwiazdy?

- Oczywiście. Z tego wzgórza. - Wskazała ręką. Przyglądał się aparatowi fotograficznemu.

- Nie masz teleskopu - zauważył sceptycznie. - Aha, pew­nie jest w samochodzie?

Uświadomiła sobie, że cały czas ściska kluczyki z zamiarem otwarcia bagażnika.

• Dziś nie przywiozłam teleskopu. - Otworzyła drzwi od strony pasażera i wyjęła ze środka lornetkę. - Mnóstwo gwiazd można zobaczyć dzięki temu.

• Naprawdę?

• Tak. naprawdę. - Popełniłeś błąd, pomyślała z ponurym rozbawieniem. Zachowujesz się, jakbyś mi nie wierzył... No to poczekaj. - Chcesz zobaczyć światło sprzed czterech milionów lat? - spytała. Nie czekała na odpowiedź. - Dobra. Popatrz na wschód. - Wskazała palcem. - Weź lornetkę. Spójrz na linię jo­deł na horyzoncie. A teraz przesuwaj wzrok w górę... - Rzuca­ła polecenia jak sierżant prowadzący musztrę. - Widzisz jasną tarczę otoczoną smugą?

• Uhm.

• To Andromeda. Inna galaktyka. Przez teleskop nie zoba­czyłbyś całej naraz. Miałbyś wrażenie, że oglądasz niebo prze/ słomkę. Bardzo zawęża pole widzenia.

• Jasne. Punkt dla ciebie. - Opuścił lornetkę. - Słuchaj, zo­stawmy na minutę oglądanie gwiazd, dobra? Muszę z tobą po­rozmawiać...

• Chcesz zobaczyć środek naszej galaktyki? - przerwała mu. - Spójrz na południe.

Robiła wszystko, żeby się odwrócił. Nie miała tylko odwagi go dotknąć. Była już tak nabuzowana adrenaliną, że fizyczny kontakt pewnie by ją wykończył.

- Odwróć się - poleciła.

Zamknął na chwilę oczy, a potem wykonał polecenie, znów unosząc lornetkę.

• Spójrz na konstelację Strzelca. - Wskazała kierunek. -Widzisz? Tam jest środek Drogi Mlecznej. Gdzie ten cały gwiezdny pył.

• Ładne.

• No pewnie. Dobra, teraz do góry i na wschód. Powinie­neś znaleźć coś, co przypomina przytłumiony blask...

• To różowe?

Zerknęła na niego przelotnie.

- Tak. Większość ludzi tego nie dostrzega. To mgławica Trójlistna Koniczyna.

- A co to za ciemne linie? Mary-Lynnette zamarła.

Zapomniała o wojskowym tonie. Cofnęła się o krok. Przyglądała mu się ze zdumieniem i z przyspieszonym bi­ciem serca.

Opuścił lornetkę i spojrzał na Mary-Lynnette.

• Coś nie tak?

• To ciemne mgławice. Linie pyłu przed gorącym gazem. Ale... ich się nie da zobaczyć.

• A jednak widziałem.

• Nic. Ich nie widać. Przez lornetkę. Nawet gdybyś miał dziewięciomilimetrowe obiektywy... - Wyjęła z kieszeni latarkę i oświetliła mu twarz.

• Ej! - Odskoczył, mrużąc i zasłaniając oczy ręką. - To boli!

Ale Mary-Lynnette już zobaczyła, co chciała. Nie potrafiła stwierdzić, jakiego koloru są teraz jego oczy, bo tęczówki były ledwie widzialnymi pierścieniami wokół wielkiej jak u kota źre­nicy.

O, mój Boże... ile on musi widzieć. Gwiazdy wielkości ós­mego rzędu, może dziewiątego. Niesamowite, gołym okiem dostrzegać gwiazdę dziewiątego rzędu; kolory gwiezdnych obłoków - lśniący róż gorącego wodoru, tlen połyskujący zielono-niebieskimi odcieniami; tysiące innych gwiazd...

• Szybko - powiedziała gorączkowo. - Ile gwiazd widzisz w tej chwili na niebie?

• Nic nie widzę - mruknął stłumionym głosem, ciągle za­słaniając oczy. - Oślepiłaś mnie.

• Mówię poważnie. - Chwyciła go za ramię.

To było głupie. Nie myślała, co robi. Ale kiedy dotknęła je­go skóry, poczuła się tak. jakby zamknęła obwód elektryczny. Przeszył ją prąd. Ash zabrał swoją rękę i popatrzył na Mary--Lynnette.

Przez sekundę stali twarzą w twarz jak zahipnotyzowani. Potem jakby przeszła między nim błyskawica. Mary-Lynnette się odsunęła.

Więcej tego nie zniosę. O Boże, dlaczego w ogóle tu stoję i z nim rozmawiam? Dość mnie jeszcze czeka. Muszę znaleźć ciało.

- To nie lekcja astronomii. - Sięgnęła po lornetkę. Głos lek­ko jej drżał. - Idę na wzgórze.

Nie spytała, dokąd on się wybiera. Nieważne, byle trzymał się od niej z daleka.

Zawahał się na chwilę, potem oddal lornetkę, ostrożnie, że­by nie dotknąć przy tym Mary-Lynnette.

Dobrze, pomyślała. Oboje czujemy to samo.

• Do widzenia.

• Cześć - wymamrotał cicho. Zaczął się oddalać. Przysta­nął z opuszczoną głową. - Chciałem ci powiedzieć...

• Tak?

• Nie zbliżaj się do moich sióstr, dobra? - dokończył sta­nowczym, opanowanym głosem, nie odwracając się.

Mary-Lynnette stała jak wryta. Z wściekłości i niedowie­rzania aż zabrakło jej słów. A może Ash wie, że to one zabiły ciotkę, i chce mnie chronić? - pomyślała po chwili. Jak Jeremy.

- Czemu? - zdołała spytać mimo ściśniętego gardła. Pokręcił opuszczoną głową.

- Po prostu uważam, że znajomość z tobą mogłaby im za­szkodzić. Są dość podatne na wpływy. Nie chcę, żeby uczyły się nieodpowiednich rzeczy.

Mary-Lynnette wypuściła powietrze. A więc to tak.

- Ash? Niech cię diabli wezmą - rzuciła słodkim głosem.

Rozdział 8

Mijała godzina, odkąd ruszył na wschód. Nie miała pojęcia po co. W tamtym rejonie nie było nic poza dwoma stru­mieniami, mnóstwem drzew i... jej domem. Miała nadzieję, że próbuje dostać się do miasta, ale nie ma pojęcia, jak to daleko.

Dobra, poszedł, teraz o nim zapomnij. Przed tobą niebez­pieczne zadanie. On nie ma z tym związku. Wątpliwe, żeby wie­dział, co się stało z panią B.

Wzięła łopatę i pomaszerowała na zachód. Myślała tylko o tym, co ją czeka.

Nie boję się tego zrobić, nie boję się, nie boję... Oczywiście, że się boję.

Może i dobrze, dzięki temu będzie ostrożna. Załatwi spra­wę szybko i po cichu. Wejdzie do środka przez dziurę w żywo­płocie, zrobi trochę szybkich wymachów łopatą i zniknie, za­nim ktoś ją zobaczy.

Starała się nie wyobrażać sobie tego, co odkryje, o ile się nie myli.

Ostrożnie podeszła do farmy Burdocków, kierując się na północ, a później zawróciła na południowy wschód, żeby wejść od tyłu posiadłości. Okoliczne tereny były zdziczałe, porośnięte sumakiem jadowitym, niedźwiedzią trawą i kanianką, nie licząc wszechobecnych krzaków czarnych porzeczek i janowca. Za­czynały się pojawiać dęby i buki. Zanosiło się na to, że pastwi­ska niedługo zamienią się w las.

Nie wierzę, że to robię, pomyślała Mary-Lynnette, kiedy zna­lazła się przed żywopłotem okalającym ogród. Ze też się na to od­ważyła. Zamierzała wtargnąć na teren sąsiadki i oglądać zwłoki, a mimo to nie panikowała. Choć, owszem, miała lekkiego stracha.

Może nic jestem taka, za jaką zawsze się uważałam?

Ogród był ciemny i pachnący. Nie z powodu irysów i żonkili zasadzonych przez panią B. ani rosnącej dziko wierzbówki, ani krwawiących serc. Z powodu kóz.

Mary-Lynnette przywarła do żywopłotu, kierując spojrze­nie na wysoką, strzelistą sylwetkę domu. "tylko w dwóch ok­nach paliło się światło.

Proszę, żeby mnie nie zobaczyły i żebym nie narobiła hałasu.

Nie spuszczając wzroku z domu, ostrożnie szła drobnymi krokami do miejsca, gdzie ziemia była naruszona. Kilka pierw­szych uderzeń łopatą ledwie wzruszyło powierzchnię.

Dobra. Przyłóż się bardziej. I nie patrz na dom. Nie ma sen­su. Jak wyjrzą przez okno, to cię zobaczą i nic nie poradzisz.

Kiedy opierała stopę na szpadlu, coś zaszeleściło w rodo­dendronach z tyłu.

Zamarła, pochylona nad szpadlem.

Spokojnie, przykazała sobie. To nie siostry. Ani Ash. Pew­nie jakieś zwierzę.

Nasłuchiwała. Z zagrody kóz dobiegło żałosne beczenie. To nic takiego. Chyba zając. Kop.

Wyciągnęła łopatę z ziemi i znowu usłyszała dziwny odgłos Szszszsz.

Sapanie. Potem szelest. Okropnie głośny ten zając.

Co cię obchodzą jakieś szurania? - uspokajała się Ma­ry-Lynnette. Nie ma tu żadnych niebezpiecznych zwierząt A ciemności się przecież nie boję. To moje naturalne otoczenie Kocham noc.

Jednak dziś wieczorem, nie wiedzieć czemu, czuła się ina­czej. Może z powodu zajścia z Ashem, które wytrąciło ją z rów­nowagi? Przez niego była zdezorientowana i niezadowolona Ale teraz coraz bardziej się przekonywała, że mrok nie sprzyja ludziom. Człowiek, ze swoim słabym wzrokiem, przytępionym słuchem i ograniczonym węchem, nie jest stworzony do mrocz­nego życia.

Szszszsz.

Może i mam przytępiony słuch, ale to akurat słyszę dobrze. W krzakach węszy coś dużego.

Jakie zwierzę może tam być? Na pewno nie jeleń, one tro­chę prychają. Brzmiało to jak odgłos czegoś większego od ko­jota. Niedźwiedź?

Nagle usłyszała inny dźwięk - energiczne szeleszczenie su­chych, mięsistych liści rododendronu. W słabym świetle domu widziała, że gałęzie się poruszają, coś usiłuje się spomiędzy nich wydostać...

Wychodzi.

Chwyciła szpadel i zaczęła biec. Nie w stronę dziury w ży­wopłocie ani domu - oba miejsca były zbyt niebezpieczne. Po­gnała do koziej zagrody.

Tutaj mogę się bronić, przegonić to, uderzyć szpadlem...

Problem w tym, że stąd nic nie było widać. Zagroda miała wprawdzie dwa okna, ale brudne, a na dworze panowała ciem­ność. Mary-Lynnette nie widziała nawet kóz, chociaż je sły­szała.

Nie włączaj latarki. Od razu się wydasz. Stała zupełnie bez ruchu i nasłuchiwała odgłosów z ze­wnątrz. Nic.

Osaczał ją zapach zwierząt. Warstwy słomy owsa i rozkła­dających się bobków śmierdziały i podwyższały temperaturę w zagrodzie. Spoconymi dłońmi chwyciła szpadel.

Nigdy nikogo nie uderzyłam... odkąd jako dziecko biłam się z Markiem... ale, kurczę, dzisiaj rano kopnęłam nieznajo­mego.

Miała nadzieję, że drzemiąca w niej brutalność ujawni się w odpowiednim momencie.

Koza zaczęła obwąchiwać jej ramię. Mary-Lynnette strąciła szorstki łeb. Druga nagle zaczęła beczeć. Mary-Lynnette zagry­zła wargi.

O Boże, usłyszałam coś. Koza też.

Czuła smak przygryzionej wargi. Uświadomiła sobie nagle, że krew ma smak miedzi i strachu. Coś otworzyło drzwi zagrody. Wpadła w panikę.

Ściga ją coś potwornego. Coś, co węszy jak zwierzę, ale potrafi otworzyć drzwi jak człowiek. Widziała jednak tylko ciemny cień. Nie wyłączyła latarki - czuła tylko impuls, żeby

zamachnąć się łopatą i załatwić potwora, zanim ten ją załatwi. Czuła dreszcz pierwotnej agresji.

• Kto to? Kto tu jest? - syknęła.

• Wiedziałem. Wszędzie cię szukałem. - Usłyszała znajomy głos.

• O Boże, Mark. - Osunęła się po ścianie, wypuszczając z rąk szpadel.

Obie kozy beczały. Mary-Lynnette dzwoniło w uszach. Mark wsunął się głębiej.

• Jezu, jak śmierdzi. Co tu robisz?

• Ty dupku - burknęła Mary-Lynnette. - Mało nie rozwa­liłam ci łba!

• Powiedziałaś, że dasz sobie spokój z tymi wszystkimi bzdurami. Okłamałaś mnie.

• Mark, ty nie... Później pogadamy. Słyszałeś coś? - Stara­ła się zebrać myśli.

• Na przykład co? - Był całkiem spokojny, przez co Mary-Lynnette poczuła się trochę jak idiotka. - Wycie? - spytał ostrzej.

• Nie, węszenie. - Jej oddech się uspokajał.

• Nic nie słyszałem. Lepiej stąd spadajmy. Co powiemy, jak wyjdzie Jade?

Mary-Lynnette nie wiedziała, jak zareagować. Brat najwy­raźniej znajdował się w innym świecie - szczęśliwym, jasnym - gdzie najgorszą rzeczą, jaka może się przydarzyć dziś wieczo­rem, jest zawstydzenie.

- Posłuchaj - powiedziała w końcu. - Jestem twoją siostrą. Nie mam żadnego powodu, żeby robić cię w konia ani oczerniać kogoś, kogo lubisz. Nie wyciągam też pochopnych wniosków, nie mam wybujałej wyobraźni. Mówię całkiem poważnie: z ty­mi dziewczynami jest coś nie tak.

Mark otworzył usta, ale nie dała mu dojść do słowa.

- Więc teraz możesz wierzyć tylko w dwie rzeczy. Albo w to, że zupełnie zbzikowałam, albo że to wszystko prawda Myślisz, że jestem wariatką?

Pomyślała o przeszłości, o nocach, kiedy lgnęli do siebie, kiedy matka chorowała; o książkach, które czytała mu na głos.

o tym. że zaklejała mu skaleczenia plastrem i dawała dodatko­we ciastka na deser. I wyczuwała, że Mark też to wspomina. Ty­le ich łączy. Zawsze będą ze sobą mocno związani.

• Nie jesteś wariatką - odparł w końcu cicho.

• Dzięki.

• Ale nie wiem, co myśleć. Jade nie zrobiłaby nikomu krzywdy. Na pewno. Odkąd ją poznałem... - Przerwał. - Ma­ry, po prostu teraz czuję, że żyję. Ona jest inna niż dziewczy­ny, które do tej pory znałem. Jest... taka odważna, zabawna i... naturalna.

A ja sądziłam, że wszystko przez te blond włosy, prychnęła w duchu Mary-Lynnette. Ale ze mnie idiotka.

Była przejęta i zaskoczona zmianą, jaka zaszła w Marku, ale przede wszystkim przerażona. Śmiertelnie przerażona. Jej chorowity, cyniczny brat w końcu znalazł kogoś, na kim mu zależy, a jego wybranka prawdopodobnie pochodzi od Lukrecji Borgii.

Nie widziała twarzy Marka, ale słyszała szczerą prośbę w jego głosie.

• Mary, po prostu wróćmy do domu. Poczuła się jeszcze gorzej

• Mark...

Przerwała. Oboje gwałtownie zwrócili głowy w stronę okna zagrody. Na zewnątrz zapaliło się światło.

- Zamknij drzwi - syknęła takim tonem, że Mark natych­miast wykonał polecenie. - I siedź cicho - dodała, przyciągając go do ściany. Ostrożnie wyjrzała przez okno.

Przez tylne drzwi domu najpierw wyszła Rowan, za nią Jade, a na końcu Kestrel. Ta ostatnia niosła szpadel.

O mój Boże.

- Co się dzieje? - Mark usiłował wyjrzeć przez okno. Mary-Lynnette zakryła mu usta dłonią. Dziewczyny znowu kopały w ogrodzie. Tym razem nie widziała żadnego pakunku w worku na śmie­

ci. W takim razie, co one robią? Zacierają ślady? Chcą zabrać

'to do domu i spalić albo poćwiartować?

Serce waliło jej jak oszalałe.

Mark wdrapał się wyżej i wyglądał przez okno. Mary-Lyn­nette słyszała, jak brat nabiera powietrza i się krztusi. Może usiłuje wymyślić jakieś niewinne wytłumaczenie. Ścisnęła go za ramię.

Oboje obserwowali dziewczyny, które na zmianę brały szpa­del. Mary-Lynnette była coraz bardziej zadziwiona ich siłą. Jade wyglądała przecież na tak kruchą.

Za każdym razem, kiedy jedna z sióstr rozglądała się po ogrodzie, Mary-Lynnette zamierało serce. Nie widzą nas, nie słyszą, nie złapią, uspokajała się.

Hałda ziemi nabrała pokaźnych rozmiarów, wtedy Rowan i Kestrel sięgnęły do dziury. Wyjęły długi pakunek w worku Wydawał się sztywny i zaskakująco lekki.

Po raz pierwszy Mary-Lynnette zastanawiała się, czy nie jest zbyt lekki jak na ciało. Albo za sztywny... Jak długo trwa stężenie pośmiertne?

Mark niemal sapał.

Dziewczyny niosły pakunek do dziury w żywopłocie. Mark zaklął.

Umysł Mary-Lynnette pracował na przyspieszonych obro­tach.

• Zostań tu - syknęła. - Ja za nimi pójdę...

• Idę z tobą!

• Nie. musisz powiedzieć tacie, gdyby coś mi się stało..

• Idę z tobą.

Nie czas na kłótnie. W głębi duszy Mary-Lynnette cieszyła się, że będzie miała wsparcie.

- No dobra - westchnęła. - Tylko ani mru-mru.

Zmartwiła się, gdy siostry zniknęły im w gęstej ciemności Ale kiedy przecisnęła się z Markiem przez dziurę w żywopło­cie, dostrzegła przed sobą błysk. Maleńkie, drżące białe światło Miały latarkę.

Bądź cicho, poruszaj się ostrożnie. Mary-Lynnette nie od­ważyła się powiedzieć tego na głos. ale w myślach powtarzała bez przerwy, jak mantrę. Całą świadomość skupiała na małej i światła, która była dla nich drogowskazem, jak ogon komety

w ciemności.

Światło zaprowadziło ich na południe, do szkółki jedlicy. Po chwili wchodzili już do lasu.

Dokąd one to niosą? - zastanawiała się Mary-Lynnette. Z wysiłku drżały jej mięśnie - próbowała iść najszybciej, jak się da, a przy tym bezszelestnie. Mieli szczęście - na ziemi zalegała gruba ściółka z igliwia. Było pachnące, lekko wilgotne i tłumiło odgłosy kroków. Mary-Lynnette prawie nie słyszała podążające­go za nią Marka; raz tylko syknął, kiedy się skaleczył.

Wydawało się im, że droga ciągnie się w nieskończoność. Było ciemno jak w grobie i Mary-Lynnette szybko przestała się orientować, gdzie są. Nie wiedziała też, jak wrócą.

O Boże, chyba zwariowałam, że się na to zdecydowałam, a w dodatku ciągnę ze sobą Marka. Jesteśmy w środku lasu ze stukniętymi dziewczynami...

Światło znieruchomiało.

Mary-Lynnette się zatrzymała, wyciągając rękę, na którą zaraz wpadł Mark. Wpatrywała się w jasny promień, czy się nie oddala.

Nie. Nie zmieniało miejsca. Było skierowane na ziemię. - Podejdźmy bliżej - wyszeptał Mark prosto do ucha sio­stry.

Skinęła głową i zaczęła się skradać tak wolno i cicho, jak tylko mogła. Co kilka kroków przystawała, żeby sprawdzić, czy zaraz nie oświetlą jej latarką.

Nie. Położyła się na ziemi i przeczołgała ostatnie trzy metry do skraju polany, na której stały dziewczyny. Stąd miała dobry widok.

Kestrel odgarnęła łopatą igliwie i wykopywała dół.

Mary-Lynnette poczuła, że Mark przyczołgał się za nią, zgniatając paprocie. Wiedziała, że brat widzi to samo, co ona.

Tak mi przykro, Mark. Tak mi przykro.

Dłużej nie dało się zaprzeczać faktom. Mary-Lynnette mia­ła pewność. Nie musiała nawet zaglądać do worka.

Jak później odnajdę to miejsce? Jak zapamiętać, żeby przy­prowadzić szeryfa? Czuła się jak w labiryncie z gry komputero­wej - dookoła jednostajny las iglasty.

Zagryzła dolną wargę. Podłoże z wilgotnych igieł było mięk­kie, sprężyste i nawet wygodne. Mogą czekać tak długo, aż sio­stry pójdą, a później jakoś oznaczyć drzewa. Zrobić zdjęcia Przywiązać skarpetki do gałęzi.

Na polanie w świetle latarki ukazała się dłoń odkładająca szpadel. Później Rowan i Kestrel wzięły pakunek w worku - wi­docznie latarkę trzyma Jade. pomyślała Mary-Lynnette - i opuś­ciły go do dziury.

Dobrze. Teraz zakopią i zabiorą się stąd.

Strumień światła ukazał Rowan - schylała się po szpa­del. Szybko zaczęła zakopywać dół ziemią. Mary-Lynnette by­ła szczęśliwa. Już niedługo, pomyślała i po cichu odetchnęła z ulgą.

I nagle na polanie wszystko się zmieniło.

Światło latarki gwałtownie zaczęło się kołysać. Mary-Lyn­nette przylgnęła do ziemi. W jasnej smudze widziała postać -złote włosy okalające twarz. Kestrel. Stała przodem do Marka i Mary-Lynnette. napięta i nieruchoma. Nasłuchiwała. I nasłu­chiwała.

Mary-Lynnette leżała bez ruchu, z otwartymi ustami, stara­jąc się oddychać bezgłośnie. Coś się pod nią poruszało w mięk­kim, sprężystym podłożu. Gąsienice i stonogi. Ale nawet nie drgnęła, kiedy coś zaczęło ją łaskotać w plecy pod koszulką.

Tak wytężała słuch, aż dzwoniło jej w uszach. W lesie pano­wała absolutna cisza. Mary-Lynnette słyszała tylko oszalałe bicie własnego serca, pulsujące aż w gardle. W głowie jej dudniło.

Bała się.

I to nie był zwykły strach. Czegoś takiego nie przeżywała, odkąd skończyła dziewięć czy dziesięć lat. To upiorny strach przed czymś, czego istnienia nie jest się nawet pewnym.

Nie wiadomo czemu, patrząc na Kestrel w ciemnym lesie, z przerażeniem pomyślała o potworach. Miała okropne prze­czucie.

Och, Boże, nie powinnam ciągnąć tu Marka.

Mark oddychał głośno. Nie przypominało to świstu, raczej prychanie kota. Takie odgłosy wydawał, kiedy był mały i miał problemy z płucami.

Kestrel zesztywniała. Odwróciła głowę, jakby chciała zloka­lizować źródło hałasu.

Och, Mark, nie. Wstrzymaj oddech...

Wszystko wydarzyło się bardzo szybko.

Kestrel rzuciła się do przodu. Biegła z niewiarygodną pręd­kością. Nikt nie porusza się tak szybko... Żaden człowiek...

Kim są te dziewczyny?

Widziała urywki okolicy, jak w stroboskopowym świetle. Kestrel skacze. Ciemne drzewa dookoła. Ćma w strumieniu światła.

Kestrel dopada czegoś.

Chroń Marka...

Jeleń. Kestrel złapała jelenia. Umysł Mary-Lynnette był pe­łen chaotycznych, rozkołysanych migawek. Obrazów bez sen­su. Przemknęła jej przez głowę dzika myśl, że to wcale nie Ke­strel, ale krwiożerczy dinozaur z filmu. Bo Kestrel poruszała się tak jak on.

A może to nie jeleń? Mary-Lynnette widziała pod szyją biały kolor, tak czysty jak koronkowy żabot. I ruchome, czarne oczy. Jeleń zaryczał. Nie wierzę.

Chyba mnie wzrok myli...

Zwierzę leżało na ziemi, wymachując smukłymi nogami. Kestrel się z nim szarpała. Twarz miała zanurzoną w jego białej szyi. Obejmowała ją rękami.

Znów ryk. Gwałtowne, konwulsyjne szarpnięcie.

Światło latarki błądziło po całej polanie. Nagle się zatrzy­mało. Na samej krawędzi jasnego strumienia Mary-Lynnette dostrzegła dwie postaci, zbliżające się do Kestrel. Też chwyci­ły jelenia. Po ostatnim spazmie przestał walczyć. Wszystko za­marło. Mary-Lynnette dostrzegła włosy Jade, tak delikatne, że w ciemności światło podkreślało pojedyncze kosmyki.

Na cichej polanie nad jeleniem klęczały trzy osoby. Ryt­micznie poruszały ramionami. Mary-Lynnette nie rozpozna­wała, co robią, ale scena wydawała się jej znajoma. Oglądała ją w filmach dokumentalnych. O dzikich psach, lwach czy wil­kach, które pożywiają się upolowaną zdobyczą.

Zawsze się starałam być bacznym obserwatorem. A teraz trudno mi uwierzyć własnym oczom.

Mark szlochał.

O Boże, chcę go stąd zabrać. Pomóż nam odejść.

Poczuła się tak, jakby nagle ustąpił paraliż. Warga znów krwawiła - widocznie tak mocno ją zagryzała, obserwując jele­nia. Usta wypełnił miedzianokrwisty smak.

- Chodź - wyszeptała niemal bezgłośnie, przesuwając się do tyłu. Gałęzie i igły drapały ją w brzuch, bo podciągnęła jej się koszulka. Chwyciła Marka za ramię. - Chodź!

Poderwał się na równe nogi.

- Mark! - Podniosła się na kolana i usiłowała ściągnąć go na ziemię.

Odepchnął ją brutalnie. Zrobił krok do przodu. Nie...

- Jade!

Szedł na polanę.

Mary-Lynnette ruszyła za bratem. I tak się wydali, więc nie ma znaczenia, co zrobi Mark. Chciała być z nim.

- Jade! - krzyknął i chwycił latarkę. Skierował strumień światła wprost na małą hałdę na skraju polany. Odwróciły się do niego trzy twarze.

Umysł odmawiał Mary-Lynnette posłuszeństwa. Domyślać się, co robią dziewczyny - to jedno, a zobaczyć z bliska - drugie. Trzy piękne buzie, białe w świetle latarki... z czymś, co wyglą­dało na roztartą szminkę na ustach i brodach. W kolorze krwi­stej czerwieni, w malinowym odcieniu.

Ale to nie szminka ani sok z malin. To krew, którą splamio­na była też biała szyja jelenia.

Piją krew jelenia...

O Boże, naprawdę...

Właściwie, przypominając sobie sceny z horrorów, spodzie­wała się, że dziewczyny sykną, odwrócą się od światła, zasłonią się zakrwawionymi dłońmi i zrobią dzikie miny.

Tak się jednak nie stało. Nie było zwierzęcych odgłosów, przerażającego zawodzenia ani demonicznych grymasów.

Mary-Lynnette stała sparaliżowana strachem, a Mark usiło­wał uspokoić oddech. Jade się wyprostowała.

- Co wy tu robicie? - spytała zmieszana, lekko rozdrażnio­nym głosem. Tak, jak się mówi do chłopaka, który wszędzie za tobą łazi i nęka cię, żebyście poszli na randkę.

Myśli Mary-Lynnette zaczęły wirować.

Zapadła długa cisza. W końcu Rowan i Kestrel wstały. Mark dyszał ciężko, przesuwając strumień światła z jednej dziewczy­ny na drugą.

- To raczej co wy tu robicie?! - krzyknął rozwścieczony. Światło latarki powędrowało w stronę dołu, a potem znów na dziewczyny. - No, co?

- Ja spytałam pierwsza. - Jade zmarszczyła czoło. Gdyby chodziło tylko o nią, Mary-Lynnette zaczęłaby się

zastanawiać, czy sytuacja rzeczywiście jest tak okropna i czy faktycznie grozi im niebezpieczeństwo.

Rowan i Kestrel spojrzały na siebie, później na Marka i Mary-Lynnette. Na widok ich min Mary-Lynnette ścisnęło w gardle.

• Źle, że za nami przyszliście - powiedziała Rowan. Miała poważny i smutny wyraz twarzy.

• Ze też ich nie zauważyłyśmy - wtrąciła Kestrel. Wyglą­dała ponuro.

• To dlatego, że pachną jak kozy - stwierdziła Jade.

• Co wy tu robicie?! - krzyknął znów Mark, prawie szlo­chając.

Mary-Lynnette chciała go chwycić, ale nie mogła się ruszyć. Jade otarła usta grzbietem dłoni.

- Chyba widać? - Odwróciła się do sióstr. - I co teraz? Zapadła cisza.

- Nie mamy wyjścia. Musimy ich zabić - oznajmiła Ke­strel.

Rozdział 9

Słowa Kestrel zabrzmiały w uszach Mary-Lynnette, jakby wy­powiadała je postać z horroru. „Zabić ich, zabić ich, zabić ich".

Mark zaśmiał się bardzo dziwnie.

To będzie dla niego potwornie druzgoczące, pomyślała Ma­ry-Lynnette z niespodziewaną obojętnością. Znaczy, byłoby, gdybyśmy mieli wyjść z tego cało. Ale nie wyjdziemy. Już przed­tem bał się dziewczyn i w ogóle miał pesymistyczne podejście do życia.

- Może usiądziemy? - zaproponowała Rowan, tłumiąc wes­tchnienie. - Musimy się nad tym zastanowić.

Mark odrzucił głowę do tyłu i znowu wybuchnął histerycz­nym śmiechem.

- Czczczemu nie? - powiedział. - Usiądźmy sobie, jasne.

Są szybkie jak charty wyścigowe, pomyślała Mary-Lynnet­te. Jeżeli teraz spróbujemy uciekać, na pewno nas złapią. Ale jeżeli usiądziemy, poczują się swobodniej, wtedy ja odwrócę ich uwagę albo je czymś uderzę...

- Siadaj! - nakazała szorstko Markowi.

Rowan i Kestrel odeszły od jelenia i usiadły. Jade przez chwilę stała z rękami na biodrach, a potem zajęła miejsce obok sióstr.

Mark dalej zachowywał się jak pijany. Wymachiwał la­tarką.

• Ale z was dziwadła... Tak naprawdę...

• Jesteśmy wampirami - przerwała mu ostro Jade.

• Tak. - Mark roześmiał się po cichu do siebie. - Oczywi­ście.

Mary-Lynnette zabrała mu latarkę - była z ciężkiego plasti­ku i metalu, mogła posłużyć za broń.

Część umysłu podpowiadała jej: zaświeć im w oczy w odpo­wiedniej chwili, a później jedną z nich uderz. Inna mówiła: to na pewno ludzie, tylko im się wydaje, że są wampirami, bo ma­ją dziwną dolegliwość, która powoduje anemię. A jeszcze inna: lepiej przyjmij to do wiadomości, taka jest prawda.

Dotychczasowa wizja świata Mary-Lynnette legia w gru­zach.

- Można oszaleć - mówił Mark. - Poznajesz dziewczy­nę, wydaje się całkiem miła, mówisz o niej wszystkim swoim znajomym, a tu się okazuje, że jest wampirem. I jak tu się nie wściec?

O Boże, wpadł w histerię, pomyślała Mary-Lynnette.

• Natychmiast weź się w garść - syknęła mu do ucha, chwy­tając go za ramię.

• Nie rozumiem, po co miałybyśmy z nimi rozmawiać, Ro­wan - odezwała się Kestrel. - Przecież wiesz, co musimy zro­bić.

• Pomyślałam, że wpłynęlibyśmy na ich umysł... - zasuge­rowała cicho Rowan i podrapała się w czoło.

• Nic z tego. - Głos Kestrel był delikatny, ale stanowczy.

• Dlaczego? - spytała ostro Jade.

• Przyszli za nami celowo - powiedziała Rowan znużo­nym głosem. Skinęła głową w stronę dziury. - Więc od jakie­goś czasu nas podejrzewają. Od kiedy? - Spojrzała na Mary-Lynnette.

• Zobaczyłam, jak wykopujecie dół we wtorek wieczorem. To wasza ciotka tam leży?

Zapadła krótka cisza. Rowan wyglądała na zakłopotaną. W końcu lekko skinęła głową. Wdzięcznie.

• O cholera - wymamrotał Mark. Oczy miał zamknięte, a głowa mu się kołysała. - O cholera. Mają w worku panią B.

• Dwa dni - zwróciła się Rowan do Jade. - Podejrzewa­ją nas od pełnych dwóch dni. Nie jesteśmy w stanie wymazać wspomnień z tak długiego okresu. Nigdy nie będziemy mieć pewności, czy usunęłyśmy co trzeba.

• Przecież możemy zlikwidować wszystko z ostatnich dwóch dni - stwierdziła Jade.

Kestrel prychnęła.

- Żeby w okolicy kolejne dwie osoby cierpiały na zanik pa­mięci?

Mary-Lynnette olśniło.

• Todd Akers i Vic Kimble - zawołała. - Zrobiłyście coś, że­by dostali amnezji. Wiedziałam.

• Nie mamy wyjścia - szepnęła Kestrel do Rowan. - Wiesz dobrze...

Ona nie jest złośliwa, uświadomiła sobie Mary-Lynnette. Tylko praktyczna. Lwica, jastrząb albo wilk powiedziałyby to samo, gdyby przemawiały ludzkim głosem.

- Sytuacja jest prosta: albo zabijemy, albo zginiemy. Mary-Lynnette mimowolnie poczuła coś w rodzaju fascyna­cji i szacunku.

Mark miał już otwarte oczy. Rowan wyglądała na bardzo smutną. To potworne, mówiła jej mina, ale komuś z nas musi stać się krzywda.

Schyliła głowę, potem ją uniosła i spojrzała w oczy Mary-Lynnette. Ich wzrok spotkał się i zatrzymał. Po chwili twarz Rowan lekko się zmieniła. Dziewczyna skinęła głową.

Mary-Lynnette wiedziała, że w tej chwili porozumiewają się bez słów. Każda uznała drugą za godną rywalkę, skłonną walczyć i umrzeć za rodzinę.

Obie były starszymi siostrami.

Tak, komuś stanie się krzywda, pomyślała Mary-Lynnette. Zagrażasz mojej rodzinie, będę walczyć.

Rowan na pewno zrozumiała. Ale nienawidziła myśli, że musi zabić...

- Nie - odezwał się ktoś stanowczo.

To Jade. Sekundę później już stała z zaciśniętymi dłońmi, wyrzucając z siebie słowa jak eksplodujący piec parowy.

• Nie, nie możecie zabić Marka. Nie pozwolę.

• Wiem, że to trudne... - zaczęła Rowan.

• Nie bądź mięczakiem - wtrąciła Kestrel.

Jade się trzęsła, ciało miała spięte jak kot gotowy do walki. Jej głos brzmiał donośniej niż obu sióstr.

- Nie możecie i już! Chyba... Chyba...

• Jadę...

• On chyba jest moją bratnią duszą! Martwa cisza.

• O, rany... - jęknęła w końcu Rowan.

• Akurat - skwitowała Kestrel.

Obie wpatrywały się w Jade. Mary-Lynnette pomyślała: te­raz!

Energicznie zamachnęła się latarką, chcąc najpierw zała­twić Kestrel. Zakładała, że Rowan zajmie się ranną siostrą. Ale niespodziewanie Mark wyskoczył przed nią i chwycił ją za nad­garstek.

- Nie rób nic. Jade!

Nagle wszystko zamieniło się w szaleńczą gmatwaninę. Rę­ce, nogi, ściskające palce, kopiące stopy. Jade i Mark krzyczeli, żeby przestać. Mary-Lynnette poczuła, że ktoś wyrywa jej la­tarkę z dłoni. Natrafiła na długie włosy, złapała je i szarpnęła. Dostała kopniaka. Ból przeszył żebra.

Ktoś zaczął odciągać ją z miejsca bójki. To Mark. Jade leża­ła na Kestrel, jednocześnie trzymając Rowan.

Wszyscy dyszeli. Mark był bliski płaczu.

• Nie możemy tego zrobić - wysapał. - To okropne. Wszyst­ko jest nie tak.

• To moja bratnia dusza, jasne? - warknęła w tym samym czasie Jade. - Jasne? Chcę, żeby żył!

• On nie jest żadną twoją bratnią duszą, idiotko - wybeł­kotała Kestrel stłumionym głosem. Leżała z twarzą w iglastej ściółce. - Kiedy spotykasz bratnią duszę, czujesz się, jakby tra­fił cię piorun, i wiesz, że to ta jedyna osoba na świecie, z którą powinnaś być. Przy bratniej duszy nie ma miejsca na „chyba". Można tego nie chcieć, ale ma się pewność; to przeznaczenie i koniec.

Gdzieś w głębi umysłu Mary-Lynnette zapaliła się ostrze­gawcza lampka. Ale teraz miała poważniejsze zmartwienia na głowie.

- Mark, uciekajmy stąd - rzuciła bez tchu. - Biegnij! Nawet nie poluźnił uścisku.

• Dlaczego musimy być wrogami?

• Mark, one zabijają. Tego się nie da usprawiedliwić. Za­mordowały własną ciotkę.

Trzy twarze odwróciły się do niej wyraźnie zaskoczone. Nad drzewami jaśniał półksiężyc, więc Mary-Lynnette dobrze je widziała.

- Nie zabiłyśmy jej! - powiedziała urażona Jade.

• Skąd wam to przyszło do głowy? - spytała Rowan. Mary-Lynnette opadła szczęka.

• Bo ją zakopałyście, na miłość boską!

• Tak, ale znalazłyśmy już martwą.

- Ktoś ją zabił kołkiem - wyjaśniła Kestrel, wybierając sos­nowe igły ze złotych włosów. - Chyba łowca wampirów. Pewnie nic o tym nie wiecie?

Mark przełknął ślinę.

• Kołkiem?

• No, sztachetą z płotu - uściśliła Kestrel.

• Była już nieżywa? - dopytywała Mary-Lynnette. - To po jakie licho zakopałyście ją w ogrodzie?

• Przecież nie mogłyśmy zostawić w piwnicy.

• Ale dlaczego nie zabrałyście jej na cmentarz? Rowan wyglądała na zakłopotaną.

• Hm, nie widziałyście ciotki Opal - powiedziała Jade.

• Nie wygląda za dobrze - dodała Kestrel. - Jest jak mumia.

• Tak się z nami dzieje - powiedziała Rowan, niemal prze­praszająco.

Mary-Lynnette osunęła się na ziemię obok Marka, próbując przyswoić nową wizję świata. Wirowało jej w głowie.

• To znaczy... że tylko starałyście się ukryć ciotkę. Ale... Toddowi Akersowi i Vicowi Kimbleowi coś zrobiłyście...

• Zaatakowali nas - przerwała Jade. - Mieli złe zamiary, wykręcili nam ręce.

Chcieli... - Mary-Lynnette nagle się wyprostowała. Na­tychmiast zrozumiała. - O, mój Boże. Bydlaki! - Dlaczego wcześniej nie przyszło jej to do głowy? Todd i Vic... W zeszłym roku krążyły plotki, że napadli dziewczynę z Westgrove. Więc teraz znowu... Westchnęła i prychnęła. tłumiąc śmiech. -O, nie. Mam nadzieję, że dałyście im porządną...

• Tylko trochę ich ugryzłyśmy - powiedziała Rowan.

• Szkoda, że tego nie widziałam.

Śmiała się w głos, Rowan się uśmiechała, a Kestrel barba­rzyńsko szczerzyła zęby. I nagle Mary-Lynnette zrozumiała, że nie będą już ze sobą walczyć.

Wszyscy odetchnęli głęboko, siedzieli i przyglądali się sobie.

One rzeczywiście wyglądają inaczej niż normalni ludzie, pomyślała Mary-Lynnette, wpatrując się w dziewczyny w bla­sku księżyca. Teraz wydawało jej się to oczywiste.

Były nieziemsko piękne. Rowan z orzechowymi włosami i słodką twarzą. Kestrel z dziką elegancją i blaskiem złotych oczu. Jade o delikatnych rysach twarzy, z włosami jak światło gwiazd. Jak Trzy Gracje, tylko bardziej srogie.

- Dobra - odezwała się łagodnie Rowan. - Mamy problem. I trzeba go rozwiązać.

- Nie wydamy was - zapewnił Mark. Spoglądali na siebie z Jade.

• O. mamy tu Romea i Julię - zwróciła się Rowan do Mary-Lynnette.

• Nieważne, co obiecują. Skąd pewność, że można im wie­rzyć? - odezwała się Kestrel.

Rowan zastanawiała się, błądząc wzrokiem po polanie. Wzięła głęboki wdech i skinęła głową.

• Jest tylko jeden sposób - stwierdziła. - Związek krwi.

• Chyba żartujesz? - Kestrel uniosła brwi.

• Co to jest? - spytała Mary-Lynnette.

• Związek krwi? - Rowan sprawiała wrażenie bezrad­niej. - To ceremonia... Dzięki temu nasze rodziny się spo­krewnią. Jeden z naszych przodków zrobił tak z rodziną cza­rownic.

No, nieźle, pomyślała Mary-Lynnette. Więc czarownice też istnieją. Ciekawe, o ilu rzeczach jeszcze nie wiem.

• Wampiry na ogół nie trzymają z czarownicami - tłuma­czyła Rowan. - Hunter Redfern, nasz przodek, wszedł z nimi w poważny konflikt w XVI wieku.

• Ale nie mógł mieć dzieci - dodała rozbawiona Kestrel. -Potrzebował pomocy czarownic, bo inaczej na nim skończył­by się cały ród Redfernów. Więc musiał je przeprosić i zorgani­zować ceremonię spokrewnienia. Urodziły mu się same córki Ha, ha.

Mary-Lynnette zamrugała. Ha, ha?

• Widzicie, po części jesteśmy czarownicami. Jak wszy­scy Redfernowie - ciągnęła Rowan łagodnym, nauczycielskim tonem.

• Nasz ojciec twierdził, że dlatego sprawiamy tyle kłopo­tów - wtrąciła Jade. - Podobno nieposłuszeństwo mamy w ge­nach. Bo w rodzinach czarownic rządzą kobiety.

Mary-Lynnette zaczynała lubić czarownice.

- Ha, ha - powiedziała.

Mark rzucił jej z ukosa szelmowskie spojrzenie.

• Moglibyśmy zrobić podobną ceremonię - wróciła do te­matu Rowan. - Dzięki temu na zawsze stalibyśmy się rodziną Nie moglibyśmy się zdradzić.

• Nie ma sprawy - rzucił natychmiast Mark. nie spuszcza­jąc wzroku z Jade

• Ja też jestem za. - Jade posłała mu krótki, promienny uśmiech.

Mary-Lynnette musiała się zastanowić. Rowan mówiła o poważnej sprawie. Takiej decyzji nie można podjąć ot, tak so­bie. To coś więcej niż wzięcie szczeniaka. To jak małżeństwo Odpowiedzialność na całe życie. Co prawda dziewczyny nie za­bijają ludzi, ale... zagryzają zwierzęta.

Ale ludzie robią przecież to samo. Nie zawsze po to, żeby mieć co jeść. Czym się różni picie krwi jelenia od przerabiania cielaków na buty?

Poza tym, chociaż wydawało jej się to dziwne, już czuła się związana z siostrami. W ciągu kilku ostatnich minut między nią a Rowan zrodziła się więź silniejsza niż dotychczas z jakąkolwiek koleżanką ze szkoły. Fascynacja i szacunek zmieniły się w instynktowne zaufanie. Poza tym jaki ma wybór?

Spojrzała na Marka, potem na Rowan. Powoli skinęła głową.

- Dobrze.

Rowan odwróciła się do Kestrel.

• Więc decyzja zależy ode mnie? - spytała Kestrel.

• Bez ciebie tego nie zrobimy - odparła Rowan. - Wiesz o tym.

Kestrel odwróciła wzrok, mrużąc złociste oczy. W blasku księżyca na tle ciemnych drzew rysował się idealny profil jej twarzy.

• To oznacza, że już nigdy nie będziemy mogły wrócić do domu. Nie darowaliby nam tego, że spokrewniłyśmy się z roba­ctwem.

• Jakim znowu robactwem? - spytał Mark wyrwany z łącz­ności duchowej z Jade.

Nikt się nie kwapił, żeby mu odpowiedzieć.

- Ja i tak nie mogę jechać do domu - oznajmiła wyniośle Jade. - Jestem zakochana w obcym. I zamierzam mu powie­dzieć o świecie nocy. Więc nie żyję, tak czy siak.

Mark otwierał i zamykał usta. Mary-Lynnette przypuszcza­ła, że brat chce zaprotestować, żeby Jade tak dla niego nie ry­zykowała.

- Oczywiście on też już jest martwy - dodała z roztargnie­niem Jade.

Mark znieruchomiał.

- Kestrel, za daleko zabrnęłyśmy, żeby wracać.

Kestrel wpatrywała się w las przez kolejną minutę. Nagle ze śmiechem odwróciła się do pozostałych. W oczach miała dziki błysk.

- Dobra, w takim razie cała naprzód - zawołała. - Powiedz­my im wszystko. Złammy zasady. To już bez znaczenia.

Mary-Lynnette poczuła wyrzuty sumienia. Miała nadzieję, że nie będzie żałować swojej decyzji.

• A jak będzie wyglądała ta... ceremonia? - spytała tylko.

• Wymienimy się krwią. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale to proste.

• Może wam się wydać trochę dziwne - dodała Jade. - Póź­niej będziecie trochę jak wampiry.

• Trochę jak co? - Mary-Lynnette mimowolnie podniosła głos.

• Ale tylko trochę. - Jade odmierzała maleńki odcinek po­wietrza między kciukiem a palcem wskazującym. - Kapkę.

Kestrel uniosła oczy do nieba.

• Za kilka dni wam minie - wydusiła to, co Mary-Lynnette chciała wiedzieć.

• O ile w tym czasie znów nie zostaniecie ugryzieni przez wampira - sprecyzowała Rowan. - Inaczej to zupełnie niegroź­ne. Z ręką na sercu.

Mary-Lynnette i Mark spojrzeli na siebie porozumiewaw­czo. Nie po to, żeby się skonsultować - wszystko było już po­stanowione. Po prostu, żeby dodać sobie otuchy. W końcu Ma­ry-Lynnette wzięła głęboki wdech i strzepnęła z kolana kawałki paproci.

- Dobrze - powiedziała oszołomiona, ale zdecydowana. -Zaczynajmy.

Rozdział 10

Przypominało to poparzenie przez meduzę. Mary-Lynnette z zamkniętymi oczami odwróciła twarz, kie­dy Rowan ją ugryzła. Miała w pamięci ryk jelenia. Okazało się. że ból nie jest taki straszny. Prawie natychmiast ustąpił.

Czuła ciepło na szyi, z której wypływała krew, a po minucie zrobiło jej się trochę słabo i zakręciło się w głowie. Najciekaw­sze, że w jednej chwili posiadła nowy zmysł. Mogła zajrzeć do

umysłu Rowan. Ale nie potrzebowała do tego oczu. bo korzy­stała z innych fal niż świetlne. Od Rowan biła ciepła czerwień; przypominała żarzące się w ognisku polana. Była też niewyraź­na i miała otoczkę jak kula gorącego gazu unosząca się w po­wietrzu.

Czy tak właśnie wygląda aura?

Kiedy Rowan się odsunęła, wszystko prysnęło. Nowy zmysł zniknął.

Palce Mary-Lynnette automatycznie powędrowały do szyi. Wyczuła wilgoć. Miejsce było trochę obolałe.

- Nie przejmuj się. - Rowan otarła wargi kciukiem. - Za­raz minie.

Mary-Lynnette zamrugała. Czuła się ociężale. Spojrzała na Marka, którego uwolniła Kestrel. Nic mu nie było. sprawiał wrażenie tylko lekko zamroczonego. Uśmiechnęła się do niego, a on uniósł brwi i pokręcił głową.

Ciekawe, jak wygląda jego umysł, pomyślała Mary-Lyn­nette.

- Co robisz? - spytała przestraszona.

Rowan podniosła gałąź i sprawdzała, czy ma ostry koniec.

• Każdemu gatunkowi coś szkodzi - powiedziała. - Wilko­łakom srebro, czarownicom żelazo, a wampirom drewno. Tylko tym przetnę sobie skórę - dodała.

• Nie o to mi chodziło. Chciałam wiedzieć, po co - wyjaś­niła Mary-Lynnette, ale już znała odpowiedź. Przyglądała się czerwonemu zagłębieniu, które zostawiała po sobie gałąź, kie­dy Rowan przesuwała nią po nadgarstku.

Wymiana krwi.

Mary-Lynnette z trudem przełknęła ślinę. Nie patrzyła na Marka i Kestrel.

Zrobię to pierwsza, a wtedy zobaczy, że to nie takie strasz­ne, pomyślała. Dam radę. dam radę... Po to, żebyśmy żyli.

Rowan podsunęła jej nadgarstek.

Miedziano krwisty strach. Mary-Lynnette poczuła mdło­ści.

Zamknęła oczy i dotknęła wargami ręki Rowan.

Ciepło. Miłe wrażenie. I smak... nie miedzi, ale intensywny i dziwny. Później będzie się zastanawiała, jak to opisać... połą­czenie zapachu wanilii z dotykiem jedwabiu i wyglądem wodo­spadu. Ciecz była mdląco słodka.

Już po wszystkim Mary-Lynnette czuła, że mogłaby góry przenosić.

• O rany - odezwał się Mark najwyraźniej oszołomio­ny. - Gdybyście mogły sprzedawać to w butelkach, zbiłybyście fortunę.

• Nie ty pierwszy na to wpadłeś - skomentowała chłodno Kestrel. - Ludzie polują na nas. żeby zdobyć krew.

• Porozmawiamy później - przerwała im stanowczo Ro­wan. - Teraz trwa ceremonia.

Umysł Kestrel był złoty. Miał lśniące krawędzie i wysyłał blask we wszystkie strony.

- Dobra, Jade - powiedziała Rowan. - Mark. Wystarczy. Puśćcie się.

Niemal siłą rozdzieliła Marka i Jade. Mark uśmiechał się głupawo i Mary-Lynnette poczuła maleńkie ukłucie zazdrości Jak to jest zajrzeć w głąb ukochanej osoby?

Srebrny i koronkowy umysł Jade wyglądał jak misterna fi­ligranowa sfera, ozdoba bożonarodzeniowa. Po wypiciu krwi Jade Mary-Lynnette usiadła oszołomiona i nabuzowana. Miała wrażenie, że w jej żyłach pędzi rwący górski potok.

- Dobrze - odezwała się Rowan. - Teraz płynie w nas ta sama krew.

Wyciągnęła rękę. Jade i Kestrel zrobiły to samo. Mary-Lyn­nette zerknęła na Marka, potem oboje złączyli ręce tak. że wy­glądały jak szprychy w kole.

• Obiecujemy być dla was krewnymi, zawsze was ochra­niać i bronić - wyrecytowała Rowan i skinęła głową Mary-Lyn­nette.

• Obiecujemy być dla was krewnymi - powtórzyła powoli Mary-Lynnette. - Zawsze was ochraniać i bronić.

• I już - stwierdziła po prostu Rowan. - Jesteśmy rodziną.

• Wracajmy do domu - powiedziała Jade.

Najpierw musiały dokończyć zakopywanie ciotki Opal. Ma­ry-Lynnette przyglądała się, jak Rowan rozrzuca na grobie igli­wie.

- Przejęliście też nasze porachunki - oznajmiła pogodnie Kestrel, zwracając się do Mary-Lynnette. - To znaczy, że powin­niście nam pomóc znaleźć zabójcę.

- Cały czas do tego dążę. Zostawili jelenia tam, gdzie leżał.

- Jest tu mnóstwo padlinożerców. Nie zmarnuje się - wy­jaśniła Rowan.

Takie życie, pomyślała Mary-Lynnette, kiedy opuszcza­li polanę. Obejrzała się za siebie... i przez sekundę widziała cień i błysk zielonkawo-pomarańczowych oczu na wysokości swoich. To nie mógł być kojot... o wiele za duży.

Otworzyła usta, żeby powiedzieć reszcie, ale cień zniknął.

Czyżby to tylko moja wyobraźnia? Chyba wzrok mi wariu­je. Wszystko jest dziwnie jasne.

Miała wrażenie, że jej zmysły się zmieniły - wyostrzyły. Droga powrotna z polany wydawała się łatwiejsza. Mark i Jade nie szli za rękę - byłoby im niewygodnie - ale Jade często się na niego oglądała. A kiedy natrafiali na jakąś przeszkodę, po­magali sobie.

- Jesteś szczęśliwy, co? - zagadnęła go Mary-Lynnette, kie­dy znaleźli się obok siebie.

Posłał jej przestraszony, pokorny uśmiech, biały w blasku księżyca.

• Chyba tak. Nie wiem, jak to opisać - dodał po minucie. -Ale czuję, jakbyśmy byli sobie przeznaczeni. Ona naprawdę wi­dzi moje wnętrze. I bardzo mnie lubi. Od nikogo innego wcześ­niej poza tobą tego nic zaznałem.

• Cieszę się, Mark.

• Słuchaj. Chyba powinniśmy rozejrzeć się za kimś dla cie­bie. Jest tu mnóstwo chłopaków...

Mary-Lynnette prychnęła.

- Jak będę miała ochotę się spotkać z chłopakiem, to się spotkam. Nie potrzebuję pomocy.

- Przepraszam. - Znów posiał jej pokorny uśmiech.

Ale Mary-Lynnette cały czas zastanawiała się nad tym, co powiedział. Pewnie, że chciała poznać kogoś, kto akceptował­by ją w pełni, dzielił z nią wszystko. Chyba każdy o tym marzy Ale ilu osobom się spełnia to marzenie? Poza tym. gdzie Mark widzi to „mnóstwo chłopaków”

Uświadomiła sobie, że znów myśli o Jeremym Lovetcie. O jego jasnobrązowych oczach...

Nie mogła zatrzymać obrazu. Cały czas się rozmazywał i ku jej przerażeniu zamieniał w same oczy - lśniły na niebiesko, złoto i szaro, w zależności od tego. jak padało światło.

O Boże, nie. Ash był ostatnią osobą, która potrafiłaby ją zrozumieć. Nie chciałaby z nim dzielić siedzenia w autobusie, a co dopiero życia.

• Kto zrobił z was wampiry? - spytał Mark. Siedzieli na olbrzymiej, tapicerowanej wiktoriańskiej kanapie w salonie na farmie Burdocków. Rowan rozpaliła ogień w kominku. - Sta­ruszka? Ta wasza ciotka?

• Nikt - obruszyła się Jade. - Jesteśmy lamiami. - Wymówi­ła to „la-mij-ami".

• Uhm. - Mark spojrzał na nią z ukosa. - A co to takiego?

• To my. Możemy mieć dzieci, jeść, pić i starzeć się, jeśli tylko chcemy. Najlepszy gatunek wampirów.

• W zasadzie to rasa wampira - wtrąciła się Kestrel. - Wy­tłumaczę wam. Są dwa rodzaje wampirów. Jedni zaczynają jako ludzie i zmieniają się. kiedy ugryzie ich wampir, a drudzy rodzą się jako wampiry. My jesteśmy właśnie takimi. Nasz ród pocho­dzi z dawien dawna.

• Jest najstarszy - przerwała Jade. - Redfernowie żyli już w czasach prehistorycznych.

Mary-Lynnette zamrugała.

• Ale chyba nie wy trzy, co? - spytała nerwowo.

• Ja mam dziewiętnaście lat. - Rowan się roześmiała. - Ke­strel siedemnaście, a Jade szesnaście. Jeszcze nie zatrzymały­śmy procesu starzenia.

• Na ile lat wyglądała, według ciebie, nasza ciotka? - Ke­strel spojrzała na Mary-Lynnette.

• Hm. na jakieś siedemdziesiąt, siedemdziesiąt pięć.

• A kiedy my ją widziałyśmy ostatnio, wyglądała może na czterdzieści - ciągnęła Kestrel. - To było dziesięć lat temu. kie­dy wyjechała z naszej wyspy.

• Ale rzeczywiście do tego czasu przeżyła siedemdziesiąt cztery lata - powiedziała Rowan. - Tak się właśnie z nami dzie­je. Kiedy przestajemy powstrzymywać proces starzenia, wszyst­ko w jednej chwili się wyrównuje.

- Co może się okazać interesujące, jeżeli się żyło pięćset

czy sześćset lat - zauważyła sucho Kestrel.

- Wyspa, z której pochodzicie, to ten świat nocy? - spytała Mary-Lynnette.

Rowan wyglądała na zaskoczoną.

• To po prostu bezpieczne miejsce. Mieszkamy tam sami. bez ludzi. W XVI wieku przepędzi! ich Hunter Redfern, żeby­śmy mogli spokojnie żyć.

• Problem tylko w tym - zaczęła Kestrel z błyskiem w zło­tych oczach - że tam się ciągle żyje jak w XVI wieku. Wymyślili zasady, że nikomu nie wolno wyjeżdżać, poza paroma mężczy­znami i chłopakami, którym ufają bezgranicznie.

Takimi jak Ash. pomyślała Mary-Lynnette. Już miała to po­wiedzieć, ale Rowan znów się odezwała.

• Dlatego uciekłyśmy. Nie chciałyśmy wychodzić za mąż. kiedy każe nam ojciec. Pragnęłyśmy zobaczyć świat ludzi.

• Jeść niezdrowe jedzenie - dokończyła radośnie Jade. -Czytać czasopisma, nosić pończochy i oglądać telewizję.

• Ciotka Opal opuściła wyspę - wyznała Rowan. - Tylko mi powiedziała, że jedzie do małego miasteczka o nazwie Briar Creek, gdzie rodzina jej męża sto pięćdziesiąt lat temu wybu­dowała dom.

Mary-Lynnette przesunęła palcami po jedwabistych frędz­lach ciemnozielonej poduszki.

- No dobra, ale w takim razie, gdzie jest ten świat nocy?

• Och... To nie miejsce... - Rowan miała niepewną mi­nę. - To trochę trudno wam wytłumaczyć. Właściwie nie po­winniście nawet wiedzieć, że istnieje. Dwie najważniejsze zasady świata nocy mówią, że nie można dopuścić, aby czło­wiek się o nim dowiedział, i nie można się zakochać w czło­wieku.

• Nasza najmłodsza siostra właśnie złamała obie - wymru­czała Kestrel.

Jade wyglądała na zadowoloną.

- Karą za złamanie zasad jest śmierć wszystkich zamie­szanych - dokończyła Rowan. - Ale wy należycie do rodziny. I już. - Odetchnęła głęboko. - Świat nocy to rodzaj tajnego stowarzyszenia. Nie tylko wampirów. Również czarownic, wil­kołaków i zmienno kształtnych. Wszelkich istot nocy. Jesteśmy wszędzie.

Wszędzie? - zastanawiała się Mary-Lynnette. To niepokoją­ca, ale jednocześnie interesująca myśl. Więc istnieje cały świat, 0 którym nie wiedziała, miejsce nieznane, tak odległe jak galak­tyka Andromedy.

Na Marku informacja, że wampiry są wszechobecne, naj­wyraźniej nie zrobiła większego wrażenia. Uśmiechał się pro­miennie do Jade, opierając się łokciem o poręcz ciemnozielonej kanapy.

• Więc umiesz czytać w moich myślach?

• Oczywiście, pokrewne dusze mogą to robić spontanicz­nie - odparła Jade pewnym głosem.

Pokrewne dusze... Mary-Lynnette przeszedł dreszcz; miała ochotę zmienić temat.

- Przestań Jade. Masz coś lepszego niż pokrewną duszę -powiedziała Rowan. - Na pokrewieństwo dusz nikt nie ma wpływu, nie musisz nawet polubić tej osoby, kiedy ją poznasz. Może się okazać, że jest dla ciebie zupełnie nieodpowiednia z powodu różnicy gatunku, temperamentu, wieku. Ale wiesz, że bez niej już nigdy nie będziesz w pełni szczęśliwa.

Mary-Lynnette ogarniało coraz większe rozdrażnienie.

- A jeżeli tak się stanie... jeżeli się okaże, że ktoś jest twoją pokrewną duszą, a ty tego nie chcesz? - spytała dziwnie niskim głosem. - Istnieje jakiś sposób, żeby się tego pozbyć?

Zapadła cisza.

- O niczym takim nie słyszałam - odparła powoli Rowan. Jej brązowe oczy wpatrywały się w oczy Mary-Lynnette. - Ale chyba mogłabyś się poradzić czarownicy, gdybyś miała taki problem.

Mary-Lynnette z trudem przełknęła ślinę. Rowan patrzyła na nią łagodnym i przyjaznym wzrokiem, przez co Mary-Lyn­nette poczuła jeszcze większą potrzebę porozmawiania z kimś, kto by ją zrozumiał.

- Rowan...

Przerwała. Rowan, Kestrel i Jade nagle spojrzały w stronę drzwi - jak koty, które usłyszały coś, czego nie usłyszy czło­wiek. Chwilę później do Mary-Lynnette też dotarł ten odgłos - kroki na ganku. Tup, tup, tup... i nagły huk.

- Ej, ktoś tam jest - zawołała Jade i zanim Mark ją po­wstrzymał, ruszyła do drzwi.

Rozdział 11

Jade! Poczekaj! - powiedział Mark.

U Oczywiście nie czekała ani sekundy. Otwieranie zamków zajęło jej trochę czasu i Mary-Lynnette usłyszała szybkie tup, tup, tup uciekających stóp.

Jade z rozmachem otworzyła drzwi, wyskoczyła na ganek i krzyknęła. Mary-Lynnette wybiegła i zobaczyła, że noga Jade wpadła do jednej z dziur, gdzie brakowało deski. Zdarzało się to każdemu, kto nie znał tego miejsca. Ale nie dlatego krzyk­nęła.

Chodziło o kozę.

- O Boże - wymamrotał Mark. - Kto to mógł zrobić? Mary-Lynnette poczuła pieczenie w piersiach - bolesne.

nieprzyjemne. Ścisnęło ją w mostku tak. że z trudem łapała od­dech. Obraz jej się zamazał.

- Wracajmy do środka - rozkazała Rowan. - Jade, nic ci nie jest?

Jade łapczywie, z wściekłością nabierała powietrza. Mark pomógł jej wyciągnąć nogę z dziury.

Rowan i Kestrel podniosły kozę za nogi. Mary-Lynnette we­szła do domu, zaciskając zęby na i tak już pogryzionej wardze Znów czuła smak miedzi.

Położyły kozę na staromodnym dywaniku we wzory przy wejściu do salonu. Spazmatyczny oddech Jade zamienił się w świszczący szloch.

- To Ethyl - wyszeptała Mary-Lynnette. Jej też się chciało płakać.

Uklęknęła przy Ethyl. Koza była śnieżnobiała, miała słodki pyszczek i szerokie czoło. Mary-Lynnette delikatnie dotknęła jednego kopyta. Pomagała pani B. przycinać je sekatorem.

- Nie żyje - odezwała się Kestrel. - Nie zrobisz jej krzywdy.

Mary-Lynnette szybko uniosła głowę. Twarz Kestrel była opanowana i wyniosła. Pod skórą Mary-Lynnette przetoczyła się fala przerażenia.

• Powyjmujmy je - powiedziała Rowan.

• I tak już po skórze - stwierdziła Kestrel.

• Kestrel. proszę cię... Mary-Lynnette wstała.

• Zamknij się, Kestrel!

Zaległa cisza. Ku zaskoczeniu Mary-Lynnette Kestrel mil­czała.

Mary-Lynnette i Rowan zaczęły wyciągać małe drewniane kołki z ciała kozy.

Niektóre były małe jak wykałaczka. Inne dłuższe niż palec i grubsze niż szpikulec z rożna na kebab, z tępym zakończe­niem z jednej strony. Zrobił to ktoś silny, pomyślała Mary-Lynnette. Poprzebijał skórę. Tyle razy. W setkach miejsc. Ethyl wy­glądała jak jeżozwierz.

- Nie krwawiła za mocno - stwierdziła łagodnie Rowan. - To znaczy, że zdechła już wcześniej. Popatrzcie tutaj. - Delikat­nie dotknęła purpurowej szyi kozy.

Mary-Lynnette przypomniał się jeleń.

• Ktoś naciął jej gardło albo ugryzł - ciągnęła Rowan. -Więc pewnie szybko się wykrwawiła. Nie jak...

• Co? - spytała Mary-Lynnette.

Rowan się zawahała. Spojrzała na Jade. ta pociągnęła no­sem, potem wytarła go w ramię Marka.

- Nie jak wuj Hodge. - Rowan zerknęła na Mary-Lynnet­te, później ostrożnie wyjęła kolejny kołek i odłożyła na rosnącą kupkę. - Widzisz, tak zabili wuja Hodge'a, Starsi. Tylko że on był przy tym żywy.

Mary-Lynnette zaniemówiła.

- Dlaczego? - wymamrotała w końcu.

Rowan wyjęła jeszcze dwa kołki ze skupieniem na twarzy.

- Za to, że powiedział ludziom o świecie nocy. Mary-Lynnette przysiadła na piętach i popatrzyła na brata.

Mark osunął się na podłogę, pociągając za sobą Jade.

• To dlatego ciotka Opal wyjechała z wyspy - mówiła dalej Rowan.

• A teraz ktoś zabił kołkiem ciotkę Opal - powiedziała Ke­strel. - I kozę. Tak samo jak wuja Hodge'a.

• Ale kto? - spytała Mary-Lynnette.

• Ktoś, kto zna się na wampirach. - Rowan pokręciła głową.

Niebieskie oczy Marka były ciemniejsze niż zwykle i nieco zamglone.

• Wspominałyście o łowcy wampirów...

• Ja tak uważam - powiedziała Kestrel.

• Dobra, kto tutaj może być łowcą wampirów? A w ogóle kto to jest łowca wampirów?

• W tym problem - westchnęła Rowan. - Nie wiem, po czym takiego poznać. Zresztą niezbyt wierzę w łowców wampirów.

• Podobno to ludzie, którzy usłyszeli o świecie nocy. - Jade otarła łzy. - Nie potrafią nikogo przekonać, że wampiry istnieją, a może nie chcą, żeby inni ludzie wiedzieli. Więc na nas polu­ją. Usiłują wybić jednego po drugim. Podobno znają świat nocy tak samo jak istoty nocy.

• I doskonale się orientują, jak został zabity wasz wuj -wtrąciła Mary-Lynnette.

• Tak, ale to nie jest wielka tajemnica - powiedziała Ro­wan. - Nie trzeba znać historii wuja Hodge'a, żeby o tym wie­dzieć. To wśród lamii tradycyjna egzekucja. Niewiele rzeczy po­za kołkiem czy spaleniem jest w stanie zabić wampira.

Mary-Lynnette zastanowiła się nad tym. Tak czy inaczej, kto mógł chcieć zabić starą kobietę i kozę?

• Rowan? Po co twoja ciotka trzymała kozy? Zawsze my­ślałam, że chodzi o mleko, ale...

• Na pewno dla krwi - wyjaśniła spokojnie Rowan. - Jeżeli wyglądała na taką starą, jak mówisz, raczej nie mogła wycho­dzić do lasu na polowanie.

Mary-Lynnette znów spojrzała na kozę, usiłując znaleźć ja­kąś podpowiedz. Starała się prowadzić chłodną, metodyczną obserwację. Kiedy jej wzrok powędrował do głowy Ethyl, za­mrugała i pochyliła się.

- Ona ma coś w pysku.

- Powiedz, że żartujesz - wysapał Mark. Mary-Lynnette uciszyła go ręką.

- Nie, potrzebne mi coś, żeby... poczekaj chwilę. - Popę­dziła do kuchni i wyjęła z szuflady misternie zdobiony srebrny nóż. Biegiem wróciła do salonu. - Dobra - mruknęła, rozchy­lając szczęki Ethyl. Coś tam jest, jakby kwiat. - Wyjęła go pal­cami.

- Milczenie owiec - skomentował ponuro Mark. Mary-Lynnette zignorowała go, przekładając w dłoniach psującą się rzecz.

- Wygląda jak irys, tylko że czarny.

Jade i Rowan wymieniły spojrzenia.

• Więc to ma coś wspólnego ze światem nocy - stwierdziła Rowan. - Czarne kwiaty są jego symbolem.

• Symbolem? - Mary-Lynnette odłożyła wilgotną roślinę.

• Nosimy je jako znak rozpoznawczy. Na pierścionkach, spinkach, ubraniach... Każdy gatunek ma własny kwiat. Poza tym niektóre oznaczają, że przynależysz do danego klubu albo rodziny. Czarownice używają czarnych dalii, wilkołaki naparst­nicy, wampiry stworzone róży...

• Jest też sieć klubów Czarny Irys - dodała Kestrel, stając przy pozostałych. - Wiem, bo do jednego z nich należy Ash.

• Ash... - Jade wpatrywała się w Kestrel dzikimi zielonymi oczami.

Mary-Lynnette siedziała bez ruchu. Po głowie tłukło jej się mgliste wspomnienie, związane z czarnym znakiem.

- O Boże - jęknęła. - Znam kogoś, kto nosi sygnet z czar­nym kwiatem.

Wszyscy na nią spojrzeli.

- Kogo? - spytali jednocześnie Mark i Rowan. Mary-Lynnette nie wiedziała, które z nich wyglądało na

bardziej zaskoczone. Walczyła ze sobą przez minutę.

- To Jeremy Lovett - odparła w końcu niezbyt pewnie.

• Ten dziwak. - Mark się skrzywił. - Mieszka sam w przy­czepie w lesie, a zeszłego lata... - Głos go zawiódł. Szczęka mu opadła, a kiedy znów się odezwał, mówił o wiele wolniej. - A... w pobliżu jego przyczepy znaleziono ciało.

• Umiecie rozpoznać, czy ktoś jest istotą nocy? - spytała po cichu Mary-Lynnette.

• Hm - mruknęła Rowan skonsternowana. - No, nie na pewno. Jeżeli ktoś potrafi osłaniać umysł... Gdybyśmy zdoła­ły go zaskoczyć, może by coś wyjawił, ale inaczej raczej nie.

• No, super. - Mark oparł się o ścianę. - Moim zdaniem Je­remy idealnie pasuje do opisu istoty nocy. Właściwie Vic Kim-ble i Todd Akers też.

• Todd - powtórzyła Jade. - Chwileczkę. - Wzięła jedną z wykałaczek i dokładnie ją obejrzała.

- Nie ulega wątpliwości, że powinniśmy się spotkać z two­im przyjacielem Jeremym. - Rowan patrzyła na Mary-Lynnette - Pewnie się okaże zupełnie niewinny. Czasami do rąk ludzi trafia nasz pierścionek albo spinka i wtedy robi się niezłe za­mieszanie. Zwłaszcza jeżeli taka osoba zabłąka się do któregoś z klubów...

Ale Mary-Lynnette ogarnęło potwornie złe przeczucie. Jeremy był skryty, zawsze trzymał się na uboczu, miał nawel niepospolitą urodę i niezwykle zwinne ruchy. Wszystko wy­raźnie prowadziło do jednego wniosku. W końcu rozwiązała zagadkę Jeremyego Lovetta i nie było to szczęśliwe zakoń­czenie.

• Dobra, w porządku - powiedziała Kestrel. - Możemy sprawdzić tego Jeremy'ego. Ale co z Ashem?

• Jak to co z Ashem? - spytała Rowan.

Wyjęła ostatni kołek. Delikatnie zarzuciła jedną stronę dy­wanu na ciało kozy, jak całun.

• No nie kapujesz? To jego klubowy kwiat. Więc może zro­bił to ktoś z jego znajomych?

• Zaraz, zaraz. Przepraszam, ale ja znów nie wiem, o czym mówicie - wtrącił się Mark. - Kto to jest Ash?

Trzy siostry spojrzały na niego. Mary-Lynnette odwróciła wzrok. Miała tyle okazji, których nie wykorzystała, więc teraz bardzo dziwnie by zabrzmiało, gdyby od niechcenia wspomnia­ła: och. tak, widziałam Asha, dwa razy. Ale nie było wyjścia Musiała się przyznać.

• To nasz brat - wyjaśniła Kestrel.

• Jest stuknięty - dodała Jade.

• Tylko on z naszej rodziny mógł wiedzieć, że jedziemy do Briar Creek - stwierdziła Rowan. - Nakrył mnie, jak prosiłam Crane Lindcn, żeby przemyciła list z wyspy. Ale nie sądzę, że zauważył adres ciotki Opal. Nie jest za bardzo spostrzegawczy, jeżeli chodzi o coś, co nie dotyczy jego.

• Mów wprost - wtrąciła się Jade. - Ash myśli wyłącznie o sobie. To skończony egoista.

• Jego interesują tylko dziewczyny i imprezy. - Kestrel okrasiła tę opinię takim uśmiechem, że Mary-Lynnette się za­stanawiała, czy dziewczyna rzeczywiście tego nie pochwala. -I polowanie.

• Nie lubi ludzi. - Jade pokręciła głową. - Gdyby nie to, że ugania się za dziewczynami i się nimi bawi. pewnie zaplanował­by zagładę całej ludzkości i przejęcie świata.

• Nie ma co, fajny koleś - skwitował Mark.

• Dosyć konserwatywny - uściśliła Rowan. - Pod wzglę­dem politycznym. Bo w sensie osobistym jest...

• Wolny - zasugerowała Kestrel, unosząc brwi.

• Delikatnie rzecz ujmując - mruknęła Jade. - W dziewczy­nach, za którymi lata. widzi tylko jedno. Poza ich samochoda­mi, oczywiście.

Mary-Lynnette łomotało serce. Z każdą mijającą sekundą miała większe opory, żeby się odezwać. A kiedy już nabierała powietrza, odzywał się ktoś inny.

- Chwileczkę - powiedział Mark. - Myślicie, że to jego sprawka?

• Nie wykluczałabym Asha - stwierdziła Kestrel. Jade skwapliwie przytaknęła.

• Ale to była też jego ciotka - zdziwił się Mark.

• Zrobiłby wszystko, gdyby uznał, że chodzi o honor rodzi­ny - powiedziała Kestrel.

• Tak, ale szkopuł w tym... - zaczęła z namysłem Rowan -...że Ash jest w Kalifornii.

• Nie, nie jest - rzucił od niechcenia Ash.

Rozdział 12

To, co stało się później, było bardzo interesujące. Mary-Lyn­nette zobaczyła siostry w akcji, której nie widziała na pola­nie. Syczenie i rozczapierzone palce. Jak w filmach.

W dodatku syk wampira brzmiał prawdziwie. Jak kota, nie jak osoby udającej kota. Dziewczyny podskoczyły i stanęły go­towe do walki.

Jade i Kestrel pokazywały zęby - długie i pięknie wygięte, zakończone delikatnymi ostrymi punkcikami, które wcinały się w dolną wargę.

I jeszcze coś. Zmieniły im się tęczówki. Srebrno zielone oczy Jade stały się jeszcze bardziej srebrne. Złote Kestrel przypomi­nały żółte klejnoty, jak u jastrzębia. Z oczu Rowan bił ciemny blask.

• O rany - wyszeptał Mark. Spoglądał to na Jade, to na Asha.

• Cześć - odezwał się Ash.

Nie patrz na niego, powiedziała sobie Mary-Lynnette. Serce waliło jej jak oszalałe i drżały kolana. Przyciąganie cząsteczki do antycząsteczki, pomyślała, przypominając sobie lekcję fizyki z zeszłego roku. Ale istniała inna. krótsza nazwa tego zjawiska I Mary-Lynnette za nic nie mogła odpędzić tej myśli.

Bratnia dusza.

O Boże. Proszę, błagam, nie. Pragnę odkryć Supernową i badać minikwazary w Obserwatorium Promieniowania Gam­ma. Rozwiązać tajemnicę, gdzie we wszechświecie znajduje się cała czarna materia...

Nie chcę tego.

To się powinno przydarzyć Bunny Marten - ona całe życie marzy o romansie. Ja potrzebuję tylko kogoś, kto by mnie ro­zumiał...

...rozumiał z tobą noc, wyszeptała odległa część jej umysłu.

A tymczasem trafiła na chłopaka, którego się boją jego własne siostry.

To prawda. Dlatego stały gotowe do walki i wydawały groź­ne odgłosy. Nawet Kestrel obleciał strach.

W chwili, gdy Mary-Lynnette uświadomiła to sobie, złość przegoniła z jej wnętrza rozedrgane przerażenie.

- Czy ty nigdy nie pukasz? - spytała, niemal podbiegając do niego.

Musiała pomóc swojej nowej rodzinie. Jade i Kestrel usiło­wały ją chwycić i powstrzymać, żeby nie zbliżała się do ich bra­ta. Chroniły ją. Ale Mary-Lynnette się wyrwała.

Ash ostrożnie zmierzył ją wzrokiem.

• O, to ty - powiedział bez entuzjazmu.

• Co tu robisz?

• To dom mojego wuja.

• Twojej ciotki - poprawiła go. - I nikt cię nie zapraszał. Ash spojrzał na siostry. Mary-Lynnette widziała, jak w jego

głowie poruszają się trybiki. Zdążyły już powiedzieć o świecie nocy czy jeszcze nie? Oczywiście, ich zachowanie daje dużo do myślenia. Większość dziewczyn nie syczy.

- Dobra. - Ash uniósł palec. - Słuchajcie.

Mary-Lynnette kopnęła go w piszczel. Wiedziała, że to nie­właściwe, że nie wypada, ale nie mogła się powstrzymać. Mu­siała to zrobić.

• No, na miłość boską. - Ash odskoczył. - Czy ty jesteś rąbnięta?

• Tak, jest! - Mark zostawił Jade i wybiegł do przodu, żeby wziąć Mary-Lynnette za rękę. - Wszyscy to wiedzą. Nic na to nie poradzi. - Zaczął się cofać, ciągnąc siostrę. Spoglądał na Mary-Lyn­nette tak, jakby zrzuciła z siebie ciuchy i zaczęła tańczyć mambo.

Oczy Kestrel i Jade zrobiły się zwykłe, a zęby skróciły. Ni­gdy wcześniej nie widziały, żeby ktoś tak odnosił się do ich bra­ta. W dodatku człowiek...

Dziewczyny miały ponadludzką moc, ale Ash był od nich jeszcze silniejszy. Prawdopodobnie powaliłby Mary-Lynnette jednym uderzeniem.

Mimo to nadal nie mogła się powstrzymać. Nie bała się je­go, tylko siebie. I tego, że czuła głupie mrowienie w żołądku i że uginały się pod nią nogi.

- Czy ktoś może jej powiedzieć, żeby przestała? - spytał Ash.

Kestrel i Jade spojrzały z ukosa na Mary-Lynnette. Wzru­szyła ramionami i zaczęła coraz szybciej oddychać.

Widziała, że Rowan na nią patrzy, ale nie ze zdziwieniem. Wyglądała na zmartwioną i smutną.

• Znacie się - stwierdziła.

• Miałam wam powiedzieć - odezwała się Mary-Lynne­tte. - Przyszedł do nas. Pytał moją macochę o was i waszych znajomych. Mówił, że musi ich zaakceptować, bo jest głową rodziny.

Trzy dziewczyny spojrzały na Asha, mrużąc oczy.

- Więc się tu kręciłeś - prychnęła Kestrel. - Jak długo?

• Co tu tak naprawdę robisz? - wyszeptała Rowan. Ash potarł obolałą nogę.

• Możemy usiąść i rozsądnie porozmawiać?

Wszyscy spojrzeli na Mary-Lynnette. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić. Ciągle miała wrażenie, że cała jej skóra jest naelektryzowana, ale serce zaczynało bić wolniej.

• Tak. - Starała się wyglądać normalnie, żeby wiedzieli, że minął jej napad.

• Wiesz co? - wyszeptał Mark, prowadząc siostrę do kana­py. - Nigdy nie widziałem, żebyś zachowywała się tak... niedoj­rzale. Jestem z ciebie dumny.

Nawet starsza siostra czasem musi sobie odpuścić, po­myślała Mary-Lynnette. Poklepała go lekko. Czuła się zmę­czona.

Ash usiadł na obitym pluszem krześle. Rowan i Kestrel za­jęły miejsca obok Mary-Lynnette. Mark i Jade usadowili się ra­zem na otomanie.

• Dobra - zaczął Ash. - Może najpierw się poznamy? Do­myślam się, że to twój brat.

• Mark - przedstawiła go Mary-Lynnette. - A to Ash.

Mark skinął głową. Trzymali się z Jade za ręce. Mary-Lyn­nette widziała, że wzrok Asha powędrował w kierunku ich sple­cionych palców. Z jego miny nie potrafiła jednak nic wyczytać.

Ash spojrzał na Rowan.

• Przyjechałem tu, żeby was zabrać do domu, bo wszyscy za wami strasznie tęsknią.

• Przestań - wyszeptała Jade.

• A jeżeli nie damy się zabrać? - spytała Kestrel i lekko od­słoniła zęby.

Dziwne, Ash nie odwzajemnił uśmiechu. Nie miał rozle­niwionej ani złośliwej miny, nie wydawał się też zadowolony z siebie. Wyglądał jak ktoś, kto chce mieć robotę z głowy.

• Nie możemy jechać do domu, Ash. - Rowan mówiła tro­chę drżącym głosem, ale dumnie zadzierała brodę.

• Trudno, nie macie wyjścia. Jeśli zostaniecie, skutki będą tragiczne.

• Wiedziałyśmy o tym, kiedy wyjeżdżałyśmy - powiedziała Jade z przejęciem, ale też z podniesioną głową.

• Chyba nie przemyślałyście tego do końca - rzucił ostro Ash.

- Prędzej umrzemy, niż wrócimy - oznajmiła Jade. Kestrel zerknęła na nią szybko, unosząc jedną brew.

- No, dobra, nie ma sprawy - skwitował oschle Ash. - Za­pamiętam to sobie. - Zrobił ponurą i zaciętą minę.

Zupełnie nie przypomina jasnego kocura, pomyślała Mary-Lynnette. Wyglądał jak zwinny, dostojny tygrys.

- Słuchajcie - zaczął po chwili. - Jest parę drobnych szcze­gółów, których nie rozumiecie, a ja nie mam czasu na zabawy. Więc może odeślijcie swoich przyjaciół do domu i pogadamy w rodzinnym gronie.

Mary-Lynnette zacisnęła dłonie w pięści. Mark przywarł mocno do Jade. Delikatnie odepchnęła go łokciem. Miała zmarszczone czoło.

- Może tak będzie lepiej - powiedziała.

- Nie zostawię cię. Rowan zagryzła wargi.

• Mark...

• Nic ma mowy. Nie próbujcie mnie chronić. On nie jest głupi, wcześniej czy później się zorientuje, że wiemy o świecie nocy.

Rowan wstrzymała oddech. Mina Kestrel się nie zmieniła, ale mięśnie jej twarzy stężały jak przed walką. Oczy Jade zrobiły się srebrne. Mary-Lynnette siedziała nieruchomo.

Wszyscy patrzyli na Asha. Ash gapił się w sufit.

- Już się domyśliłem - oznajmił ze śmiertelnym spokojem. - Staram się was wyrzucić, wy biedne durnie, zanim się do­wiem, ile usłyszeliście.

Siostry wlepiły w niego wzrok. Mary-Lynnette otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła.

• Myślałem, że nie lubisz ludzi - powiedział Mark.

• Bo nie lubię. Wręcz nienawidzę - przyznał Ash z lekkim rozbawieniem.

• To dlaczego chcesz zostawić mnie w spokoju?

• Bo gdybym cię zabił, musiałbym to samo zrobić z twoją siostrą - poinformował Ash z uśmiechem, który idealnie paso­wałby do Kapelusznika z Alicji w Krainie Czarów.

• I co z tego? Przecież cię kopnęła.

Asha przestało bawić odpowiadanie na pytania.

• W każdej chwili mogę zmienić zdanie.

• Nie, czekaj - zaprotestowała Jade. Siedziała z podkulony­mi nogami i intensywnie wpatrywała się w brata. - To wszystko jest zakręcone. Czemu nagle cię obchodzi, co się stanie jakie­muś człowiekowi?

Ash w milczeniu spoglądał z goryczą na kominek.

• Bo są bratnimi duszami - wyjaśniła Rowan. Po chwili ciszy wszyscy zaczęli mówić naraz.

• Czym są? Chcesz powiedzieć, że... tak jak Jade i ja?

• No, Ash, nieźle. Szkoda, że nasz ojciec tego nie widzi.

- To nie moja wina - wyjąkała Mary-Lynnette ze łzami w oczach.

Rowan pochyliła się nad Kestrel i położyła rękę na ramieniu Mary-Lynnette.

• Czyli to prawda? - Mark przenosił wzrok z siostry na Asha.

• Tak. Chyba. Nie wiem - wymamrotała, skupiając się na tym. żeby opanować łzy.

• To prawda - potwierdził Ash melancholijnym tonem. - Ale to wcale nie znaczy, że musi z tego coś wyniknąć.

• Dobrze, że to rozumiesz - rzuciła Mary-Lynnette. Cieszy­ła się, że znów jest zła.

• Więc niech każdy zabiera swoje zabawki i wraca do do­mu - powiedział Ash, głównie do swoich sióstr. - Zapomnimy o wszystkim. Umówimy się, że nic się nie zdarzyło.

Rowan patrzyła na brata, lekko kręcąc głową. Oczy miała szkliste od łez. ale się uśmiechała.

• Nigdy nie przypuszczałam, że usłyszę od ciebie coś takie­go. Strasznie się zmieniłeś. Po prostu nie wierzę...

• Ja też - przyznał Ash z rezygnacją. - Może to tylko sen.

• Ale teraz musisz przyznać, że ludzie to nie robactwo. Nikt z robactwa nie mógłby być twoją bratnią duszą.

• Tak. Dobra. Ludzie są wspaniali. Wszyscy się zgadzamy, możemy wracać do domu.

• Pamiętam cię takiego z dzieciństwa - zagadnęła Ro­wan. - A potem zacząłeś się zachowywać, jakbyś był ponad wszystkimi. Zawsze miałam wrażenie, że tylko udajesz. Żeby ukryć, jak bardzo się boisz. I wiedziałam, że tak naprawdę nie wierzysz w te wszystkie potworne rzeczy, które wygadujesz. W głębi duszy ciągle jesteś miłym chłopcem.

Ash wykrzesał z siebie pierwszy tego wieczoru promienny uśmiech.

- Nie bądź taka pewna.

Mary-Lynnette słuchała tego coraz bardziej roztrzęsiona.

• Wasza ciotka chyba jednak by się ze mną nie zgodziła -powiedziała do Rowan, żeby się otrząsnąć.

• Ej. właśnie, gdzie stara? - Ash się wyprostował. - Muszę z nią zamienić kilka słów, zanim stąd znikniemy.

Tym razem wydawało się, że cisza trwa nieskończenie długo.

• Ash, nie wiesz? - spytała Rowan.

• Oczywiście, że wie. Zakład, że on to zrobił - parsknęła Kestrel.

• Ze niby co? - Ash najwyraźniej powoli tracił cierpli­wość.

• Twoja ciotka nie żyje - wyjaśnił Mark.

• Ktoś zabił ją kołkiem - dodała Jade.

Ash rozejrzał się po pokoju. Z jego miny można było się do­myślać, że uważa to za niezły żart. O Boże, pomyślała oszoło­miona Mary-Lynnette. Kiedy jest zaskoczony i zdziwiony jak te­raz, wygląda bardzo młodo. Bezbronnie^ Prawie jak człowiek.

• Ktoś... zamordował... ciotkę Opal. Tak?

• Chcesz nam wmówić, że o tym nie wiesz? - zadrwiła Ke­strel. - Co robiłeś przez całą noc?

• Waliłem głową w ścianę. A później was szukałem. Kiedy wszedłem, rozmawiałyście o mnie.

• A nie wpadłeś przypadkiem na jakieś zwierzę? Powiedz­my... na kozę?

Ash obrzucił ja przeciągłym, pełnym niedowierzania spoj­rzeniem.

- Owszem, piłem krew. Ale nie kozy. A co to ma wspólnego z ciotką Opal?

- Lepiej mu pokażmy - odezwała się Rowan. Podniosła dywan, którym była przykryta koza. Ash obszedł

kanapę, żeby zobaczyć, co robi siostra. Mary-Lynnette odwró­ciła się, żeby widzieć jego twarz.

Skrzywił się. Ale szybko nad sobą zapanował.

• Patrz, co ma w pysku - szepnęła Rowan.

• Irys. I co z tego? - Ash ostrożnie wziął kwiat.

• Byłeś ostatnio w klubie? - spytała Kestrel.

• Gdybym ja to zrobił, po co miałbym zostawiać irys?

• Żeby nam wskazać sprawcę.

- Nie muszę zabijać kóz, żeby coś zakomunikować. Umiem mówić.

Kestrel pozostawała niewzruszona.

• Ale taka wiadomość ma bardziej dosadny przekaz.

• Czy ja wyglądam na kogoś, kto marnuje czas na robienie z kozy jeżozwierza?

• Nie. Nie, ja nie twierdzę, że to ty... - wtrąciła się cicho Rowan. - Ale ktoś musiał to zrobić. Pewnie ta sama osoba, któ­ra zabiła ciotkę Opal. Staramy się dociec kto.

• No a jakich mamy podejrzanych?

Wszyscy spojrzeli na Mary-Lynnette. Odwróciła wzrok.

• Jednego. Prawie pewniak - powiedział Mark. - Nazywa się Jeremy Lovett. Jest naprawdę...

• Spokojnym chłopakiem - dokończyła Mary-Lynnette. Je­żeli ktoś ma opisać Jeremy'ego, niech to będzie ona. - Znam go od podstawówki i nigdy w życiu nie uwierzyłabym, że mógłby zrobić komuś coś złego, tym bardziej staruszce i zwierzakowi.

• Ale miał szurniętego wuja - wtrącił się Mark. - I słysza­łem dziwne rzeczy o jego rodzinie...

• O jego rodzinie nikt nic nie wie. - Mary-Lynnette czuła się tak. jakby zmagała się. żeby utrzymać głowę nad powierzch­nią wody, mając kamienie przywiązane do rąk i nóg. Jednak na dno nie ściągało jej podejrzenie Marka, ale własne. Cichy głos w głowie powtarzał: „A wydawał się takim miłym chłopa­kiem".

• Jak wygląda ten Jeremy? - Ash przyglądał się jej w sku­pieniu z ponurą miną.

Jego ton mocno zirytował Mary-Lynnette.

- A co cię to obchodzi?

Ash zamrugał i przeniósł wzrok gdzie indziej. Lekko wzru­szył ramionami.

• Tak pytam, z ciekawości - odparł z wymuszoną swobodą.

• Jest bardzo przystojny. - Mary-Lynnette uznała, że to świetny sposób, żeby dać upust swojej złości i frustracji. - Inte­ligentna twarz. Nie jak u pustego przystojniaka. Włosy koloru sosnowych szyszek i najcudowniejsze brązowe oczy... Szczup­ły, opalony i trochę ode mnie wyższy, bo oczy mam zwykle na wysokości jego ust...

Ash był wyraźnie niezadowolony.

• Widziałem kogoś takiego na stacji benzynowej w mieś­cie. - Odwrócił się do Rowan. - Myślisz, że to zbuntowany wampir?

• Na pewno nie został zamieniony w wampira, skoro Mary--Lynnette widziała, jak dorastał. Prędzej podejrzewałabym, że to zbuntowany lamia. Nie ma co siedzieć i gdybać. Jutro może­my pojechać go zobaczyć, wtedy dowiemy się więcej. Zgoda?

Mark skinął głową. Zaraz potem Jade. I Mary-Lynnette.

- Dobra - powiedział Ash. - Rozumiem, że nie możecie wrócić do domu, zanim nie rozwiążecie tej sprawy. Więc znaj­dziemy zabójcę ciotki Opal, zrobimy, co trzeba, i do domu Jasne?

Siostry spojrzały po sobie. Nie odpowiedziały.

Wracając z Markiem, Mary-Lynnette zauważyła, że na wschodzie nad horyzontem pojawił się Syriusz. Wisiał jak klej­not, jaśniejszy niż kiedykolwiek dotąd. Wyglądał niemal jak mi­niatura Słońca; świecił niebieskimi, złotymi i fioletowymi pro­mieniami.

Pomyślała, że ma przywidzenia, aż przypomniała sobie, że wymieniła się krwią z trzema wampirzycami.

Rozdział 13

Jade siedziała na bujanym fotelu, na kolanach trzymała Tiggy'ego, który leżał na grzbiecie. Głaskała go po brzuchu, a mimo to mruczał z wściekłości. Wpatrywała się w jego wzbu­rzone, lśniące zielone oczy.

- Drugiej kozie nic nie jest - oznajmiła Kestrel od progu, wymawiając słowo „kozie" tak. jakby nie wypadało go używać w towarzystwie. - Możesz wypuścić kota.

Jade nie byta co do tego przekonana. W Briar Creek grasuje szaleniec, więc wolała trzymać Tiggyego przy sobie, żeby mieć pewność, że jest bezpieczny.

• Chyba nie przyjdzie nam pić krwi kozy? - spytała surowo Kestrel.

• Oczywiście, że nie - obruszyła się Rowan. - Ciotka Opal piła, bo była za stara, żeby polować. - Wyglądała na zmart­wioną.

• Lubię polować - wtrąciła się Jade. - To fajniejsze niż przypuszczałam. - Spojrzała na siostrę, która jej nie słuchała, zagryzała dolną wargę i patrzyła w próżnię przed siebie. - Ro­wan, o co chodzi?

• Zastanawiam się nad naszym położeniem. Nad tobą i Markiem, na przykład. Chyba musimy o tym porozmawiać.

Jade wpadła w popłoch. Rowan ogarnął organizacyjny szał - a to znaczy, że zanim się człowiek obejrzy, ona zdąży mu przemeblować sypialnię albo zarządzi przeprowadzkę do Oregonu.

• O czym? - spytała ostrożnie.

• O tym, co zamierzacie zrobić. Czy on zostanie człowie­kiem?

• Nie możemy go zmienić w wampira, to nielegalne - za­uważyła trzeźwo Kestrel.

• Wszystko, co zrobiłyśmy w tym tygodniu, jest nielegal­ne - skontrowała Rowan. - A jeżeli znowu wymienią się krwią... wystarczy kilka razy. Zależy ci, żeby się stał wampirem?

Jade o tym w ogóle nie myślała. Lubiła Marka takiego, jaki jest. Ale może on chciałby zostać wampirem.

• A ty co zrobisz ze swoją? - spytała Asha.

• To znaczy? - warknął rozdrażniony.

• Chodzi mi o twoją bratnią duszę. Mary-Lynnette zostanie człowiekiem?

• To kolejna rzecz, która mnie martwi. - Rowan westchnę­ła. - Zastanawiałeś się nad tym, Ash?

• Tak wcześnie mózg mi jeszcze nie pracuje.

• Już prawie południe - zauważyła z pogardą Kestrel.

- Nie obchodzi mnie, która godzina. Jestem śpiący. - Po­człapał do kuchni. - A ty, Rowan, się nie martw - dodał trzeźwiejszym głosem, oglądając się za siebie. - Nic z tą dziewczyną nie zrobię, ani Jade z jej bratem. Bo wracamy do domu. -Zniknął.

Serce biło Jade jak oszalałe. Ash może i zachowywał się beztrosko, ale wiedziała, że jest bezwzględny. Spojrzała na Rowan.

- Czy Mary-Lynnette to rzeczywiście jego bratnia dusza? Rowan opadła na oparcie kanapy, a jej brązowe włosy spły­nęły jak wodospad na zielone obicie.

• Obawiam się, że tak.

• To czemu chce wyjeżdżać?

• Hm. - Rowan się zawahała. - Bratnie dusze nie zawsze zostają razem. Czasami jest między nimi za dużo ognia, iskier Niektórzy nie są w stanie tego znieść.

Może Mark i ja wcale nie jesteśmy pokrewnymi duszami, pomyślała Jade. I może to dobrze. To chyba bolesne.

- Biedna Mary-Lynnette - powiedziała.

W głowie pobrzmiewał jej wyraźny głos: dlaczego nikt nie powie „biedny Ash"?

• Biedna Mary-Lynnette - powtórzyła.

• Słuchajcie - odezwał się Ash. który znów się pojawił i usiadł na jednym z rzeźbionych mahoniowych krzeseł. - Mu­simy sobie wyjaśnić kilka spraw. Nie chodzi tylko o to, że ja chcę, żebyście wróciły do domu. Ktoś jeszcze wie o waszym pobycie tutaj.

Jade zesztywniała.

• Wygadałeś się? - spytała Kestrel niemal miłym głosem.

• Byłem z kimś. kiedy rodzice zadzwonili i powiedzieli, że zniknęłyście. Pomyślałem, że pewnie wyjechałyście. Tak się składa, że on jest wyjątkowo silnym telepatą. Na szczęście zdo­łałem go przekonać, żeby mi pozwolił spróbować namówić was do powrotu.

Jade wpatrywała się w niego. Rzeczywiście, co za szczęście! Poza tym dziwne, że Ash zadał sobie tyle trudu dla niej. Rowan i Kestrel. Może jednak nie znała brata tak dobrze, jak jej się wydawało?

• O kim mówisz? - spytała trzeźwo Rowan.

• O nikim takim. - Ash oparł się i wpatrywał melancholij­nie w sufit. - O Quinnie.

Skrzywiła się. Quinn, ten padalec. Miał serce jak bryła lo­du i gardził ludźmi. Rwał się do tego, żeby brać prawo świata nocy w swoje ręce, kiedy uważał, że nie jest należycie egzekwo­wane.

• Wraca w poniedziałek, żeby sprawdzić, czy sobie poradzi­łem - ciągnął Ash. - A jeśli się przekona, że nie zapanowałem nad sytuacją, to wszyscy jesteśmy martwi: wy, ja i wasi nowi kumple.

• No to do poniedziałku musimy coś wymyślić - stwierdzi­ła Rowan.

• Jeżeli coś wywinie, to pożałuje.

Jade ścisnęła Tiggy'ego, żeby zamruczał.

Mary-Lynnette spała jak kamień - ale taki z niezwykle ży­wymi snami. Śniły jej się gwiazdy jaśniejsze niż te, które w życiu widziała, i gwiezdny pył mieniący się kolorami zorzy polarnej. Wysyłała astronomiczny telegram do Cambridge w Massachu­setts, żeby zarejestrować prawa związane z odkryciem super­nowej. Informowała, że jako pierwsza dostrzegła ją swoimi nowymi, cudownymi oczami, które - jak zobaczyła w lustrze - składały się niemal z samej tęczówki, jak u sowy albo kota...

Później zmieniła się w sowę. Sfrunęła z zawrotną prędkoś­cią z dziupli w sośnie. Chwyciła pazurami wiewiórkę i poczuła nagły przypływ czystej radości. Zabijanie wydawało jej się zu­pełnie naturalne. Musiała tylko łapać ofiarę stopami, jak naj­lepsza sowa.

Nagle gdzieś z góry padł cień. We śnie pojawiła się potwor­nie przerażająca świadomość - że nawet na drapieżców mogą polować inni drapieżcy. I że coś poluje na nią...

Obudziła się zdezorientowana. Nie miała wątpliwości, gdzie się znajduje, ale nie była pewna, czy jest Mary-Lynnette czy drapieżcą ściganym przez coś z białymi zębami, połyskują­cymi w blasku księżyca. Jeszcze schodząc ze schodów, nie mo­gła się otrząsnąć z nieprzyjemnego wrażenia.

• Cześć - zawołał Mark. - To śniadanie czy obiad?

• Dwa w jednym. - Mary-Lynnette usiadła na kanapie w sa­lonie z batonikami zbożowymi.

• I co? Ty też nad tym myślałaś? - zagadnął Mark.

• Nad czym? - Rozdarła zębami opakowanie batonika.

• No wiesz.

Wiedziała. Rozejrzała się, czy w pobliżu nie ma Claudine.

• Nawet o tym nie wspominaj.

• Czemu? Nie mów, że się nie zastanawiałaś, jak by to było. Widzieć lepiej, słyszeć lepiej, być telepatą i żyć wiecznie. Wyobrażasz sobie, że zobaczylibyśmy rok trzytysięczny? No wiesz, wojny robotów, kolonizacja innych planet... No nie udawaj, że nie jesteś ani trochę ciekawa.

Mary-Lynnette tłukł się po głowie wers z wiersza Roberta Service'a: „A nieba nocy żyły światłem, pulsującym, rozedrga­nym płomieniem"...

- Jestem ciekawa - przyznała. - Ale nie ma co, pewnych rzeczy nie będziemy w stanie robić. Oni zabijają.

Odstawiła szklankę z mlekiem, jakby straciła apetyt. A jed­nak chciało jej się jeść, i właśnie tym się martwiła. Na samą myśl o zabijaniu i piciu krwi z ciepłego ciała powinna poczuć mdłości.

Była tylko przerażona. Tym, co jest na świecie, i sobą samą.

- To niebezpieczne - ciągnęła wywód. - Nie rozumiesz? Wpakowaliśmy się w ten świat nocy, a to miejsce złych rzeczy. Gorszych niż wagary. Okropnych jak...

...białe zęby w blasku księżyca...

- ...zabijanie - dokończyła. - Naprawdę, Mark. To nic film.

Przyglądał jej się uważnie.

- Jasne, ale przecież to nie nowina - powiedział takim to­nem, jakby mówił: „Wielka mi rzecz".

Mary-Lynnette nie potrafiła wyjaśnić, co ma na myśli. Wsta­ła gwałtownie.

• Lepiej się zbierajmy. Już dochodzi pierwsza. Siostry i Ash czekali na farmie Burdocków.

• Ty i Mark możecie usiąść ze mną z przodu. - Mary-Lyn­nette zwróciła się do Jade, nie patrząc na Asha. - Chyba nie po­winnaś brać kota.

• Kot jedzie z nami - oznajmiła stanowczo Jade. - Inaczej zostaję.

Mary-Lynnette wrzuciła bieg i wyjechała.

- Oto centrum Briar Creek w całej krasie - poinformował Mark, kiedy mijali mały zlepek budynków przy Main Street. -Typowe piątkowe popołudnie, zupełnie puste ulice.

Dziwne, w jego głosie nie było goryczy. Zwracał się do Jade, a ona rozglądała się z prawdziwym zainteresowaniem, mimo że u szyi wisiał jej kot uczepiony pazurami.

- Nie są tak puste - stwierdziła radośnie. - Jest Via I ten drugi, Todd. I jacyś dorośli.

Mary-Lynnette zwolniła obok biura szeryfa, ale zatrzymała się dopiero przed stacją benzynową na przeciwległym rogu. Wy­siadła i zerknęła od niechcenia na drugą stronę ulicy.

Stali tam Todd Akers i Vic Kimble ze swoimi ojcami. Pan Kimble był właścicielem farmy na wschód od miasta. Wszyscy, wyraźnie podnieceni, wsiadali do samochodu szeryfa. Bunny Marten przyglądała się, jak odjeżdżają.

Mary-Lynnette poczuła ukłucie strachu. Tak to jest, kiedy się ukrywa potworną tajemnicę, pomyślała. Wszystkiego zaczynasz się bać i martwisz się, czy przypadkiem nie zostaniesz złapana.

- Ej, Bunny! - krzyknęła. - Co się dzieje? Dziewczyna się odwróciła.

• O, cześć, Mary. - Przeszła wolno przez ulicę. Nigdy się nie spieszyła. - Jak leci? Pojechali sprawdzić, co z tym koniem.

• Jakim koniem?

O... nie słyszałaś? - Bunny zerkała na Marka i czworo nieznajomych wysypujących się z kombi. Nagle jej niebieskie oczy zrobiły się większe. Odruchowo poprawiła sobie miękkie jasne włosy.

No, ciekawe, na kogo patrzy, pomyślała ironicznie Mary-Lynnette. Bardzo ciekawe.

• Cześć - powiedział Ash.

• Nie słyszeliśmy o żadnym koniu. - Mary-Lynnette deli­katnie drążyła temat.

• Och... uhm... jeden z koni pana Kimble'a wczoraj w no­cy przeciął sobie gardło drutem kolczastym. Tak wszyscy mówi­li rano. Ale teraz pan Kimble przyjechał do miasta i powiedział, że jego zdaniem to chyba jednak nie był drut. Tylko ktoś to zrobił celowo. Podciął koniowi gardło i zostawił, żeby się wy­krwawił.

Skuliła ramiona i wzruszyła nimi lekko. Teatralnie, pomy­ślała Mary-Lynnette.

- Widzisz? - Jade zmarszczyła czoło. - To dlatego pilnuję Tiggy'ego.

Mary-Lynnette zauważyła, że koleżanka mierzy wzrokiem Jade.

• Dzięki, Bun.

• Muszę wracać do sklepu - powiedziała dziewczyna, ale ani drgnęła. Spoglądała na Kestrel i Rowan.

- Odprowadzę cię - zaoferował się rycersko Ash. Widocznie taki ma sposób podrywania, pomyślała Mary-Lynnette.

• Nie wiemy przecież, co tu się może czaić - dodał.

• Jest biały dzień - wycedziła zdegustowana Kestrel.

Ale Ash już szedł z Bunny. I dobrze, pomyślała Mary-Lyn­nette. Przynajmniej mam go z głowy.

- Co to za dziewczyna? - spytała Rowan z dziwną nutą w głosie.

Mary-Lynnette spojrzała na nią zaskoczona.

• Bunny Marten. Koleżanka ze szkoły. A co?

• Gapiła się na nas.

• Przede wszystkim na Asha. Ale na was pewnie też. Jeste­ście nowe i ładne, możecie zabrać jej chłopaków.

• Rozumiem. - Rowan cały czas wyglądała na zmartwioną.

• Co się stało?

• Nic. Tylko że... imię ma jak lamia.

• Bunny?

• Tak. - Rowan się uśmiechnęła. - Imiona lamii są zwią­zane z naturą: kamieniami, zwierzętami, kwiatami i drzewami. „Bunny" to chyba rodzaj dzikiego królika?

Na obrzeżach umysłu Mary-Lynnette pojawiła się niepoko­jąca myśl. Bunny... las.

Niestety, szybko się rozproszyła.

• Wyczuwasz w niej coś podejrzanego? To znaczy, czy ona wygląda na jedną z was? Bo ja jakoś nie wyobrażam sobie, że jest wampirem.

• Nie, nic nie wyczuwam. - Rowan się uśmiechnęła. - Pew­nie takie imiona nie są zarezerwowane tylko dla nas. Ludzie też czasem je noszą i zdarzają się przez to nieporozumienia.

Nie wiedzieć czemu Mary-Lynnette ciągle myślała o lesie.

• Nie rozumiem, dlaczego wybieracie sobie na imiona na­zwy drzew. Drzewo jest przecież dla was niebezpieczne.

• Tak, to nadaje mu moc. Imiona pochodzące od drzew ma­ją największą siłę.

Ash wyszedł ze sklepu. Mary-Lynnette natychmiast się od­wróciła, szukając wzrokiem Teremy'ego.

Na stacji benzynowej go nie było, ale dobiegał stamtąd ja­kiś odgłos. Po chwili dotarło do niej, że słychać go od dobrych kilku minut. Łomotanie.

- Chodźcie, rozejrzymy się. - Ruszyła, nie czekając, aż do­łączy do nich Ash.

Kestrel i Rowan poszły z Mary-Lynnette.

Jeremy'ego znaleźli na tyłach. Mocował długą deskę w roz­bitym oknie. Wszędzie dookoła leżały grube odłamki zielon­kawego szkła. Jasnobrązowe włosy wpadły mu do oczu, kiedy chciał podnieść deskę.

- Co się stało? - spytała Mary-Lynnette. Odruchowo przy­trzymała mu prawy koniec deski.

Uniósł twarz i odetchnął z ulgą.

• Dzięki. Poczekaj sekundę. - Sięgnął do kieszeni po gwoź­dzie i zaczął wbijać je szybkimi, pewnymi uderzeniami młot­ka. - Nie wiem. co się stało - powiedział w końcu. - Wczoraj w nocy ktoś je wybił. Narobił niezłego bałaganu.

• No to się napracował - zadrwiła Kestrel.

Jeremy spojrzał tam. skąd dochodził głos. Nagle... zamarł z młotkiem i gwoździem w ręku. Długo patrzył na Kestrel i Ro­wan. W końcu odwrócił się do Mary-Lynnette.

• Już ci się skończyła benzyna?

• O. nie. Nie. - Mogłam trochę spuścić, pomyślała. Nancy Drew na pewno by na to wpadła. - Tylko... bardzo stuka... sil­nik... więc może... byś zerknął pod maskę... dawno nie zaglą­dałeś.

Ale naciągana wymówka, stwierdziła w ciszy, która zapad­ła. Jeremy nic spuszczał z niej jasnobrązowych oczu.

- Jasne, Mary-Lynnette - powiedział nie sarkastycznie, ła­godnie. - Tylko skończę.

Nie, on nie może być wampirem. Co ja tu robię? Okłamuję go, podejrzewam, a przecież on zawsze był dla mnie taki do­bry... Tacy pomagają staruszkom, a nie zabijają.

Sssssss.

Ciszę rozdarło dzikie syczenie. Rozejrzała się. Dobiegało zza jej pleców. Przez jedną potworną chwilę myślała, że to Ke­strel. Później zobaczyła, że za rogiem stoją Jade i Mark. Tig-gy w ramionach Jade szarpała się jak mały leopard. Kociak sy­czał i wystawiał pazury, a jego czarne futerko było nastroszone Nagle wspiął się Jade po ramieniu, zeskoczył na ziemię i puścił się pędem.

- Tiggy!

Jade ruszyła za nim z rozwianymi srebrnymi włosami, szyb­ka jak kot. Za nimi biegł Mark. odpychając z drogi Asha, który właśnie wyłaniał się zza rogu. Ash wpadł na ścianę stacji ben­zynowej.

- Zabawne - stwierdziła Kestrel.

Mary-Lynnette nie słuchała. Jeremy gapił się na Asha, a je­go mina przyprawiła Mary-Lynnette o zimne dreszcze.

Ash odwzajemniał spojrzenie zielonkawymi oczami po­dobnymi do lodowca. Przez chwilę wpatrywali się w siebie z instynktowną nienawiścią. Mary-Lynnette poczuła przy­pływ strachu o Jeremyego, ale on najwyraźniej się nie bal. Mięśnie miał napięte; wyglądał tak, jakby szykował się do obrony.

Odwrócił się celowo. Stanął tyłem do Asha. Kiedy zaczął poprawiać deskę, Mary-Lynnette dopiero teraz spojrzała na je­go dłoń. Na palcu wskazującym lśnił złoty sygnet z czarnym znakiem.

Wysoka kępka kwiatów z dzwonkami. Nie irysy, nie dalie, nie róże. Z kwiatów, które wymieniła Rowan. to mógł być tyl­ko jeden gatunek - rosnący dziko w okolicy, śmiertelnie tru­jący

Naparstnica.

A więc jednak.

Mary-Lynnette zrobiło się gorąco i niedobrze. Zaczęła drżeć. Nie chciała się ruszać, ale nie mogła zostać tu. gdzie stała.

- Przepraszam, muszę coś wziąć... - wymamrotała na bo­lesnym wydechu. Wiedziała, że wszyscy się na nią gapią. Trud­no. Puściła deskę i uciekła.

Przystanęła dopiero, kiedy znalazła się z daleka od zasło­niętych drewnianymi okiennicami okien hotelu Golden Creek. Oparła się o ścianę i wpatrywała w miejsce, gdzie kończy się miasto, a zaczyna dzicz. W słonecznym świetle, na ciemnym tle sosen tańczyły jasne tumany kurzu.

Ale jestem głupia. Przecież od dawna miałam wszystko czarno na białym. Czemu nie wpadłam na to wcześniej? Chyba nie chciałam.

- Mary-Lynnette...

Odwróciła się w stronę łagodnego głosu. Ogarnęła ją chęć. żeby rzucić się w ramiona Rowan i rozpłakać, ale nie zrobiła tego.

• Zaraz mi przejdzie. Naprawdę. To dla mnie szok...

• Mary-Lynnette...

• Bo znam go tak długo. On... Sama się przekonasz. Lu­dzie nigdy nie są tacy. na jakich wyglądają.

• Mary-Lynnette... - Rowan pokręciła głową. - O czym ty mówisz?

• O nim. O Jeremym, a o kim? - Wzięła głęboki wdech Powietrze było gorące i duszące od pyłu. - On to zrobił. Na­prawdę.

• Dlaczego tak myślisz?

• Dlaczego? Bo jest wilkołakiem.

Zapadła cisza. Mary-Lynnette nagle poczuła się zakłopota­na. Rozejrzała się, czy nikt nie usłyszy.

- Nie sądzisz? - dodała ciszej.

Rowan spoglądała na nią zaintrygowana.

• Skąd wiesz?

• No... mówiłaś, że naparstnica jest symbolem wilkołaków. A on nosi sygnet z naparstnicą. A ty skąd wiesz?

• Po prostu wyczułam. Co prawda w słonecznym świet­le wampiry mają słabszą moc, ale Jeremy nic nie ukrywa. Jest sobą. .

• Jasne - powiedziała z goryczą Mary-Lynnette. - Powin­nam się domyślić. Tylko on z całego miasteczka interesował się zaćmieniem Księżyca. Poza tym, jego ruchy i oczy... I mieszka w Mad Dog Crack, na miłość boską. Ta ziemia należy do jego rodziny od pokoleń. I... - Nagle pociągnęła nosem. - Podobno widziano tam Wielką Stopę. Owłosionego potwora, półczłowieka, półbestię. No i co ty na to?

Rowan stała w milczeniu, z trudem utrzymując poważną minę. Kąciki ust miała uniesione. Oczy Mary-Lynnette zaszły mgłą, a po chwili po policzkach zaczęły płynąć łzy.

• Przykro mi. - Rowan położyła jej dłoń na ramieniu. - Nie śmieję się.

• Miałam go za miłego chłopaka - wyszlochała Mary-Lyn­nette, odwracając się.

• Bo jest miły. I właściwie... on chyba tego nie zrobił.

• Dlatego, że jest miłym chłopakiem?

• Dlatego, że jest wilkołakiem.

• Co?

• Widzisz - zaczęła Rowan - wilkołaki są inne niż wampiry. Nie potrafią wypić małej ilości krwi i przestać, nie robiąc więk­szej krzywdy. Kiedy polują, zabijają.

Mary-Lynnette pociągnęła nosem.

• Czasami pochłaniają całe zwierzę - ciągnęła łagodnie Ro­wan. - Zawsze wyjadają organy wewnętrzne, serce i wątrobę.

• A to znaczy...

• Że on nie zabił ciotki Opal. Ani kozy. Oba ciała były nie­naruszone. - Rowan westchnęła. - Słuchaj. Wilkołaki i wampi­ry z zasady się nienawidzą. Rywalizują ze sobą, a lamie uważa­ją wilkołaki za... coś gorszego. Ale tak naprawdę nie wszystkie wilkołaki są groźne. Niektóre polują tylko, żeby jeść.

- Och. - Mary-Lynnette chyba powinna poczuć się lepiej.

- Więc chłopak, którego uważałam za miłego, od czasu do cza­su musi pożreć czyjąś wątrobę.

• Nie możesz go winić. Jak ci to wyjaśnić? Wilkołaki to nie ludzie, którzy czasem zamieniają się w wilki. To wilki, które czasami wyglądają jak ludzie.

• 1 zabijają - dodała zrezygnowana Mary-Lynnette.

• Tak. ale tylko zwierzęta. Prawo jest w tym względzie bar­dzo stanowcze. Inaczej ludzie od razu by się połapali. Ślady po wampirach, drobne ranki na szyi. można zamaskować, ale ro­boty wilkołaka nie da się pomylić z niczym innym.

• Dobra, super. - A gdzie entuzjazm, zadrwiła w duchu Mary-Lynnette. Jak można zaufać komuś, kto jest podszyty wil­kiem? Można go podziwiać jak zwinnego i ładnego drapieżni­ka, ale zaufać? Nie.

• Zanim wrócimy. Jest pewien problem... - uprzedziła Ro­wan. - Jeżeli Jeremy się zorientuje, że rozpoznałaś symbol na pierścieniu, domyśli się, że powiedziałyśmy ci o... no, wiesz.

- Rozejrzała się i ściszyła głos. - O świecie nocy.

• O Boże.

• Tak. To znaczy, że miałby obowiązek wydać nas wszyst­kich. Albo zabić.

• O Boże - wymamrotała znów Mary-Lynnette.

- Prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby to zrobił. On cię lubi. Bardzo. Chyba nie byłby w stanie cię wydać.

Mary-Lynnette się zarumieniła.

• No ale wtedy on też wpakowałby się w kłopoty?

• Pewnie tak, gdyby ktoś się dowiedział. Lepiej wracajmy sprawdzić, jak wygląda sytuacja. I miejmy nadzieję, że się nie zorientuje, że wiesz. Może Kestrel i Ashowi uda się go zbajerować.

Rozdział 14

Wracały na stację szybkim krokiem, niemal dotykając się ramionami. Mary-Lynnette znajdowała pociechę w bli­skości Rowan. w jej opanowaniu. Nigdy wcześniej nie miała przyjaciółki tak podobnej do siebie.

Kiedy dotarły na miejsce, zobaczyły, że wszyscy tłoczą się wokół samochodu Mary-Lynnette. Jeremy zaglądał pod maskę Mark i Jade stali tuż za nim. trzymając się za ręce. Nigdzie nie było śladu Tiggyego. Kestrel opierała się o zbiornik z benzyną, a Ash rozmawiał z Jeremym.

- Więc przychodzi wilkołak do lekarza i mówi: Doktorze, chyba mam wściekliznę. A lekarz na to...

Faktycznie, niezły bajer, pomyślała z goryczą Mary-Lynnette

• Ash, to nie jest śmieszne - wycedziła Rowan z zamknięty­mi oczami, napięta jak struna. Otworzyła oczy. - Przepraszam - zwróciła się do Jeremy'ego. - Nie mówił tego złośliwie.

• Mówił, ale nieważne. Słyszałem gorsze kawały. - Jeremy znów się pochylił nad silnikiem. Ostrożnie, ale pewnie zakręcił korek. W końcu spojrzał na Mary-Lynnette.

Nie wiedziała, jak się zachować. Bo co trzeba zrobić, kiedy się dowiesz, że ktoś jest wilkołakiem? Który, być może, będzie musiał ciebie zjeść?

Jej oczy wypełniły się łzami. Dziś zupełnie nad sobą nic pa­nowała.

Jeremy odwrócił wzrok. Lekko pokręcił głową. Wargi miał zaciśnięte.

• Tak przypuszczałem. Wiedziałem, że zareagujesz w ten sposób. Inaczej sam bym ci powiedział dawno temu.

• Powiedziałbyś? - Mary-Lynnette rozjaśniło się przed oczami. - Ale przecież miałbyś kłopoty.

• Cóż, tu niezbyt gorliwie przestrzegamy zasad świata no­cy - stwierdził jakby nigdy nic i uśmiechnął się blado.

Ash i jego siostry rozejrzeli się czujnie dookoła.

• My? - spytała Mary-Lynnette.

• Moja rodzina. Oni pierwsi się osiedlili w tym miastecz­ku, bo było na uboczu. Tu nikomu nie przeszkadzali i nikt nie wchodził im w paradę. Wszyscy już nie żyją. Zostałem tylko ja.

Powiedział to bez użalania się nad sobą, a jednak Mary-Lynnette ogarnęła fala współczucia.

- Przykro mi. Jeremy.

Jade stanęła z drugiej strony, szeroko otwierając srebrno--zielone oczy.

- Właśnie po to tu przyjechałyśmy! Żeby nikt nie wtrącał się w nasze życie. My też nie lubimy świata nocy.

Na twarzy Jeremy'ego znów pojawił się lekki uśmiech, któ­ry widać było też w oczach.

• Wiem - zwrócił się do Jade. - Jesteście krewnymi pani Burdock, prawda?

• Była naszą ciotką-wyjaśniła Kestrel, wpatrując się w nie­go nieruchomymi złotymi oczami.

Wyraz twarzy Jeremy'ego nieznacznie się zmienił.

• Była?

• Tak. miała mały wypadek... z kołkiem w roli głównej -wtrącił się Ash. - Zabawne, jakie rzeczy się zdarzają na tym świecie.

Twarz Jeremyego znów przybrała inny wyraz. Wyglądał tak, jakby musiał opierać się o samochód, żeby utrzymać się na nogach.

• Kto to zrobił? - Spojrzał na Asha i Mary-Lynnette do­strzegła błysk białych zębów. - Zaraz. Myślicie, że to ja?

• Zaświtała nam taka myśl - przyznał Ash. - I chyba cały czas krąży nam po głowie. W tę i z powrotem. Właściwie szko­da, że na próżno pokonuje tyle kilometrów.

• Ash, przestań - zganiła go Mary-Lynnette.

• Więc twierdzisz, że ty tego nie zrobiłeś - zwrócił się Mark do Jeremy'ego.

• Kestrel uważa, że to robota łowcy wampirów - powie­działa Rowan łagodnie, ale wszyscy znów się rozejrzeli. Ulica nadal była pusta.

• W okolicy nie ma łowcy wampirów - stwierdził stanow­czo Jeremy.

• Więc jest wampir - stwierdziła Jade podnieconym szeptem. - Bo inaczej ciotka Opal nie zostałaby tak zabita. Ani koza.

• Koza? Nie, nawet mi nie mów. Wolę nie wiedzieć. - Jere­my zatrzasnął klapę bagażnika. Spojrzał na Mary-Lynnette. -Wszystko w porządku - poinformował szybko. - Od czasu do czasu powinnaś zmieniać olej. - Odwrócił się do Rowan. - Przy­kro mi z powodu ciotki. Ale jeżeli rzeczywiście jest tu gdzieś wampir, to się dobrze kryje. Naprawdę nieźle. Łowca wampi­rów też.

- Już do tego doszliśmy. - Kestrel wzruszyła ramionami. Mary-Lynnette spodziewała się, że zaraz wtrąci się Ash, ale

on gapił się zamyślony na ulicę. Najwyraźniej na chwilę wyłą­czył się z rozmowy.

- Nie zauważyłeś nic, co mogłoby być jakąś wskazówką? -spytała Mary-Lynnette. - Zamierzamy rozejrzeć się po mieście.

Popatrzył jej prosto w oczy.

• Gdybym wiedział, to bym powiedział. Tobie na pewno - dodał z lekkim naciskiem. - I pomógłbym.

• No to przejedź się z nami. Pozwolę ci wystawić głowę przez okno. - Ash wrócił do rzeczywistości.

Tego było za wiele. Mary-Lynnette zrobiła krok naprzód i chwyciła go za rękę.

- Przepraszam.

Szarpiąc go, zaciągnęła na tyły stacji benzynowej.

• Ty dupku!

• Oj, słuchaj...

• Zamknij się! - Wbiła mu palec w szyję. Nie miało znacze­nia, że dotyk wyzwalał serię elektryzujących wyładowań. Przez to jeszcze bardziej chciała zabić Asha. Zorientowała się, że ró­żową mglistą aurę, podobnie jak złość, trudno przekrzyczeć. - Musisz być bohaterem każdego przedstawienia, co? Musisz być w centrum uwagi, brylować i się wtrącać!

• Oj...

• Nawet jeżeli w ten sposób krzywdzisz innych? Kogoś, kto przez całe życie miał pod górkę? Nie tym razem.

• Oj...

• Podobno uważacie wilkołaki za gorszy gatunek. A wiesz, jak to się nazywa w moim świecie? Uprzedzeniami. To nic faj­nego, a wręcz jedna z najgorszych rzeczy. Było mi za ciebie wstyd. - Mary-Lynnette zorientowała się, że płacze i że zza ro­gu stacji Mark i )ade ich podglądają.

Ash opierał się o zabite deską okno, unosząc ręce na znak, że się poddaje. Brakowało mu słów i chyba był zawstydzony. Boże, pomyślała Mary-Lynnette.

- Musisz go tak sztorcować? - spytał niepewnie Mark. Mary-Lynnette widziała za nim Rowan, Kestrel i Jade. Wszy­scy wyglądali na przestraszonych.

• Nie mogę się przyjaźnić z fanatykiem - zwróciła się do nich i szturchnęła Asha dla większego efektu.

• Nie jesteśmy fanatykami - zaprotestowała stanowczo Jade. - Nie wierzymy w te bzdury.

• Naprawdę - zapewniła Rowan. - Nasz ojciec zawsze wrzeszczał na Asha, że zadaje się z nieodpowiednimi ludźmi z zewnątrz. Ze należy do klubu, który przyjmuje wilkołaki, i że wśród przyjaciół ma wilkołaków. Wszyscy Starsi uważają, że w tej kwestii jest za bardzo liberalny.

Och.

- W takim razie okazuje to w dziwny sposób - skwitowała Mary-Lynnette, tracąc nieco pewności siebie.

• Wydawało mi się, że ci o tym wspominałam - powiedziała Rowan. - Zostawimy was samych. - Odgoniła pozostałych na przód stacji.

• Mogę się już ruszyć? - spytał Ash, kiedy zniknęli. Najwy­raźniej był w bardzo złym nastroju.

Mary-Lynnette się poddała. Nagle poczuła się wypompowa­na. Za dużo się wydarzyło przez ostatnich kilka dni. I ciągle coś się działo. Po prostu jest zmęczona, to wszystko.

• Najlepiej, gdybyś stąd szybko wyjechał. - Odsunęła się od Asha. Czuła lekkie dudnienie w głowie.

• Mary-Lynnette... - W jego głosie pojawiło się coś, cze­go wcześniej nie słyszała. - Słuchaj, to niezupełnie zależy ode mnie. W poniedziałek przyjeżdża jeszcze ktoś ze świata nocy. Nazywa się Quinn. I jeżeli moje siostry i ja nie wrócimy z nim. całe miasto będzie miało kłopot. Jeżeli stwierdzi, że coś tu jest nie tak... Nie wiesz, do czego są zdolne istoty nocy.

Mary-Lynnette słyszała bicie własnego serca. Nie odwróciła się, żeby spojrzeć na Asha.

• Mogą zmieść Briar Creek z powierzchni ziemi. Mówię poważnie. Nie cofną się przed niczym, byle tylko tajemnica nie wyszła na jaw. Tylko tak mogą się przed wami chronić.

• Twoje siostry nie wyjadą - powiedziała Mary-Lynnette bez przekory, ale ze zwykłą pewnością.

• Więc szykują się poważne kłopoty. Mamy tu dzikiego wil­kołaka, trzy zbuntowane lamie i tajemniczego zabójcę wam­pirów, który grasuje po okolicy. Nie wspominając o dwóch osobach z zewnątrz, które wiedzą o świecie nocy. To obszar do­tknięty paranormalną katastrofą.

Zapadło długie milczenie. Mary-Lynnette z całych sił stara­ła się nie patrzeć na rzeczywistość z punktu widzenia Asha.

• Więc twoim zdaniem co powinniśmy zrobić? - spytała w końcu.

• Możemy urządzić sobie wielką imprezę z pizzą i ogląda­niem telewizji - rzucił Ash szyderczym tonem. - Nie mam poję­cia, co robić - dodał już bez przekąsu. - A wierz mi, sporo nad tym myślałem. Nie przyszło mi do głowy nic innego poza tym.

że dziewczyny muszą wrócić ze mną i że wszyscy musimy kła­mać Quinnowi w żywe oczy.

Mary-Lynnette usiłowała się skupić, ale myśli wirowały jej jak szalone.

- Jest jeszcze jedna możliwość - powiedział Ash ledwie sły­szalnym szeptem, jakby nie miał nic przeciwko temu, żeby ona udawała, że go nie słyszy.

Mary-Lynnette rozluźniła zesztywniałe mięśnie, zamknę­ła oczy i obserwowała niebiesko-żółte plamy słońca na powie­kach.

• Jaka?

• Wiem. że połączyliście się z dziewczynami więzami krwi. Nielegalnie, ale mniejsza z tym. Po części to z waszego powodu nie chcą stąd wyjechać.

Mary-Lynnette otworzyła usta, żeby wyjaśnić, że dla nich życie w świecie nocy jest po prostu nie do zniesienia, ale Ash nie dał jej dojść do słowa.

- Może gdybyście stali się tacy, jak my... Zabrałbym dziew­czyny na wyspę, a później, za kilka miesięcy, znów bym je stam­tąd wywiózł. W miejsce, gdzie nikt nas nie zna i nie dopatrzyłby się w was niczego dziwnego. Moje siostry byłyby wolne i szczęś­liwe. Mark też by pojechał.

Mary-Lynnette odwróciła się powoli. Zmierzyła Asha wzro­kiem. Promienie słońca dodały jego włosom blasku i podkreśliły ich ciepły kolor. Oczy miał pochmurne, ciemne. Był przystojny i elegancki jak zwykle, jedną rękę trzymał w kieszeni. Stał ze zbolałą miną.

- Nie marszcz czoła, bo ci się zrobią zmarszczki - powie­działa.

- Na miłość boską, przestań mnie pouczać! - wrzasnął. Mary-Lynnette się wystraszyła. Dobra. Jasne.

- Podejrzewam - zaczęła takim tonem, żeby dać Ashowi do zrozumienia, że to ona ma powody do zdenerwowania - że chcesz zmienić mnie w wampira.

Ashowi drgnęły kąciki warg. Wsadził drugą rękę do kieszeni i odwrócił wzrok.

• Taki jest ogólny zamysł, zgadza się.

• Żeby twoje siostry były szczęśliwe...

• Żeby nie zabił was jakiś nadgorliwiec pokroju Quinna

• A jak stanę się wampirem, istoty nocy zostawią mnie w spokoju?

• Tylko wtedy, jeżeli cię nie znajdą - odparł Ash bez ogró­dek. - Dlatego musimy stąd zniknąć. Poza tym jako wampir może zdołałabyś ich pokonać.

• Mam się zmienić w wampira i zostawić wszystko, co ko­cham, żeby twoje siostry były szczęśliwe?

Ash wpatrywał się ze złością w dach budynku po drugiej stronie ulicy.

• Zapomnij o tym.

• Wierz mi, w ogóle o tym nawet nie myślałem.

• Dobra. - Nie przestawał gapić się na dach.

Nagle Mary-Lynnette z przerażeniem dostrzegła, że jego oczy są wilgotne.

Nie wiem, ile razy płakałam w ciągu ostatnich dwóch dni. a przecież płaczę tylko, kiedy gwiazdy są tak piękne, że aż boli Coś jest ze mną nie tak.

Z Ashem najwyraźniej też.

- Ash.

Nie spojrzał na nią. Miał zaciśnięte zęby. Problem w tym, że nie istnieje żadne rozsądne rozwiązanie, pomyślała Mary-Lynnette.

• Przepraszam - wychrypiała, usiłując otrząsnąć się z dziwnych uczuć, które ją dopadły. - Wszystko stało się takie zwariowane. Nigdy nie prosiłam o nic takiego. - Przełknęła śli­nę. - Ani ty, jak sądzę. Najpierw uciekają ci siostry, potem ja To jakiś żart, co?

• Tak. - Nie patrzył już w dal. - Słuchaj... Nie prosiłem o to, a gdyby ktoś tydzień temu mi powiedział, że zadam się z dziewczyną, ukręciłbym mu łeb. Najpierw bym się nieźle uśmiał. A jednak.

Przerwał. Najwyraźniej tym zakończył swoją spowiedź: a jednak. Właściwie nie musiał mówić nic więcej. Był zakochany. To oczywiste. Mary-Lynnette, z rękami skrzyżowanymi na piersiach, wpatrywała się w zaokrąglony kawałek szkła na zie­mi. Chciała go kopnąć, ale się powstrzymała.

• Mam zły wpływ na twoje siostry.

• Powiedziałem to, żeby cię ochronić.

• Umiem sobie radzić sama.

• Zauważyłem - stwierdził sucho. - Lepiej ci?

• Nie, bo wcale w to nie wierzysz. Tak naprawdę myślisz, że jestem od ciebie słabsza, bardziej miękka.

Ash zrobił nagle chytrą minę. Jego intensywnie zielone oczy przypominały kolorem kwiaty ciemiernika.

• Jako wampir, nie byłabyś słabsza. I znałabyś moje myśli. -Wyciągnął rękę. - Chcesz się przekonać?

• Lepiej wracajmy - rzuciła ostro. - Pomyślą, że się poza­bijaliśmy.

• No i co z tego? - Ash nadal wyciągał rękę, ale Mary-Lyn­nette tylko pokręciła głową i odeszła.

Była przerażona. Nie miała pojęcia, dokąd zmierza znajo­mość z Ashem. ale czuła, że jest stanowczo za bliska. Zastana­wiała się też, ile z tej rozmowy usłyszeli inni.

Kiedy skręcili za róg, natychmiast spojrzała na Jeremy'ego. Rozmawiał z Kestrel przy dystrybutorze. Stali blisko siebie i przez ułamek sekundy Mary-Lynnette poczuła lekkie rozcza­rowanie.

Zwariowałaś? - spytał ją wewnętrzny głos. Nie możesz być o niego zazdrosna, skoro martwisz się tym. że on może być za­zdrosny o ciebie, i jednocześnie tym, co zrobić ze swoją bratnią duszą. Dobrze by było. gdyby polubili się z Kestrel.

• Mam to gdzieś, nie zamierzam dłużej czekać - mówiła Ja­de do Rowan na chodniku. - Muszę go znaleźć.

• Myśli, że Tiggy wrócił do domu - wyjaśniła Rowan na wi­dok Mary-Lynnette.

Ash podszedł do Rowan. Kestrel też. Mary-Lynnette została sama z Jeremym.

Znowu nie wiedziała, jak się zachować. Popatrzyła na nie­go i przestała czuć się niezręcznie. Przyglądał się jej spokojnie.

Nagle jednak ją przeraził.

• Mary-Lynnette, uważaj.

• Co?

• Uważaj. - Tym samym tonem ostrzegał ją wcześniej przed Toddem i Vikiem.

Spojrzała tam, gdzie on - na Asha.

- Dobrze - powiedziała.

Nie umiała wyjaśnić, czemu nie czuła niepokoju. Nawet siostry Asha nie wierzyły, że nie zrobi jej krzywdy.

- Znam takich jak on. - Jeremy miał ponurą minę. - Cza­sami przyprowadzają do klubu dziewczyny. Wolałabyś nie wie­dzieć po co. Więc... po prostu uważaj na siebie.

Jego słowa były jak zimny prysznic. Rowan, Kestrel i Jade mówiły to samo, ale w ustach Jeremy'ego ostrzeżenie brzmiało bardzo przekonująco. Ash na pewno robił takie rzeczy, że gdyby się o nich dowiedziała, miałaby ochotę go zabić.

- Będę uważać - obiecała. Uświadomiła sobie, że zaci­ska pięści. - Poradzę sobie z nim - dodała z odrobiną hu­moru.

Jeremy nadal wyglądał smętnie. Brązowe oczy mu pociem­niały, a zęby zaciskał jak Ash. W jego milczeniu Mary-Lynnette wyczuwała opanowaną siłę. Zimną wściekłość. Instynkt obron­ny. I to, że nie znosi Asha.

Zaczęli do nich wracać pozostali.

• Nie martw się o mnie - wyszeptała szybko Mary-Lyn­nette.

• Będę myślał o ludziach z miasta - powiedział na głos Je­remy. - Dam ci znać, jak coś mi przyjdzie do głowy.

• Dzięki. Jeremy. - Mary-Lynnette skinęła głową. Próbowa­ła posłać mu pocieszające spojrzenie, kiedy wszyscy wsiadali do samochodu.

Patrzył, jak Mary-Lynnette wyjeżdża ze stacji. Nie poma­chał.

- Dobra, wracamy do domu - odezwał się Mark. - I co da­lej?

Milczenie. Dopiero Mary-Lynnette powiedziała po chwili:

• Trzeba się zastanowić, czy mamy jakichś innych podej­rzanych.

• Najpierw musimy zrobić coś innego - oznajmiła Rowan. -To znaczy, my, wampiry.

Mary-Lynnette od razu się domyśliła, o co chodzi.

• Co? - spytał Mark.

• Napić się krwi - wyjaśniła Kestrel z najbardziej promien­nym uśmiechem.

Znaleźli się z powrotem na farmie Burdocków. Nie było ani śladu kota. Czwórka wampirów skierowała się w stronę lasu. Jade przywoływała Tiggyego. Mary-Lynnette podeszła do biur­ka z sekretarzykiem. Wzięła papeterię z nadrukiem, lekko wil­gotną na brzegach, i srebrne pióro z wygrawerowanym fantazyj­nym wiktoriańskim zdobieniem.

• A teraz - zwróciła się do Marka, siadając przy kuchen­nym stole - zabawimy się w detektywów.

• W tym domu nie ma nic do jedzenia - jęknął. Zdążył już zajrzeć do wszystkich szafek. - Tylko jakaś kawa rozpuszczalna i zielone żelki. Te, których nikt nie lubi.

• Co poradzę, że twoja dziewczyna jest wampirem? Chodź. Siadaj i się skup.

Mark westchnął.

• Kogo mamy? - zaczęła.

• Powinniśmy pojechać i się dowiedzieć, o co chodzi z tym koniem.

Mary-Lynnette znieruchomiała, trzymając pióro nad kartką.

• Fakt. Zupełnie wyleciało mi to z głowy. To tylko dowo­dzi, że pracy detektywa nie należy mieszać z myśleniem o nie­bieskich migdałach. Dobra, załóżmy, że ten, kto zabił konia, zabił też ciotkę Opal i kozę. I może jeszcze wybił okno na sta­cji benzynowej. To też się stało zeszłej nocy. I co z tego wy­nika?

• Moim zdaniem to robota Todda albo Vica - oznajmił Mark.

• Daj spokój.

- Mówię poważnie. Wiesz, że Todd zawsze żuje wykałacz­kę. A w kozie znaleźliśmy ich mnóstwo...

Wykałaczki... Z czymś jej się to kojarzy... Nie, to nie by­ły wykałaczki, tylko większe patyki. Dlaczego nie może sobie przypomnieć?

Potarła czoło i się poddała

• W porządku. Wpiszę Todda i Vica, łowców wampirów, ze znakiem zapytania. Chyba że według ciebie oni też są wampi­rami.

• Nie. - Mark nie przejął się sarkazmem siostry. - Jadę na pewno by wyczuła, pijąc ich krew. - Zmierzył siostrę ba­dawczym wzrokiem. - To ty jesteś ta bystra. Więc kto to zro­bił?

Wzruszyła ramionami i zaczęła rysować na kartce patyk Rysunek przybrał postać kołka przypominającego długopis który trzyma kobieca ręka. Nigdy nie umiała rysować dło­ni...

• O, mój Boże, Bunny.

• Myślisz, że to ona? - Mark podejrzewał, że Mary-Lynnette żartuje.

• Tak - powiedziała jednak. - To znaczy, nie. Nie wiem. Ale te kołki w koziej skórze... widziałam, jak używała takich paty­ków. Odsuwała nimi skórki przy paznokciach.

• Hm... - mruknął Mark skonsternowany. - Ale przecież Bunny... Przestań, nie zabiłaby nawet muchy.

Mary-Lynnette energicznie pokręciła głową.

• Ma imię jak lamia i powiedziała coś dziwnego, kiedy szu­kałam Todda i Vica. - Nagle wszystko jej się przypomniało nadciągnęła fala wspomnień, niezupełnie pożądanych. - Powie­działa „owocnych łowów".

• Mary, to z Księgi dżungli.

• Wiem. Mimo wszystko... Dziwne, bo jest taka słodka i przestraszona. Ale może to tylko gra?

Mark nie odpowiedział.

- To chyba tak samo prawdopodobne jak to, że Todd i Wic są łowcami wampirów - dodała.

- Więc ją też zapisz. Mary-Lynnette tak zrobiła.

• Wiesz, cały czas chcę zapytać Rowan o jedno - odezwała się po chwili. - Jak napisały do pani B. z wyspy... - Przerwała i zesztywniała, kiedy trzasnęły tylne drzwi.

• Jestem pierwsza?

Do domu wpadła rozpromieniona i lekko zdyszana Rowan. Włosy tworzyły wokół niej orzechowy obłok.

• Gdzie reszta? - spytała Mary-Lynnette.

• Rozdzieliliśmy się. Nie ma innej rady, jeżeli jest nas czwo­ro na takim małym terenie.

• Małym! - powtórzył Mark urażony. - Czego jak czego, ale w Briar Creek przestrzeni akurat nie brakuje.

• Z punktu widzenia polowania, owszem. - Rowan się uśmiechnęła. - Bez urazy. Nam wystarczy. Na wyspie nie musiałyśmy polować. Przynosili nam jedzenie, ogłuszone i bierne.

Mary-Lynnette odpędziła z umysłu obraz, jaki się w nim zrodził.

- Hm, chcesz się zabawić w detektywa?

Rowan usiadła na kuchennym krześle, odgarniając sobie z czoła kosmyk brązowych włosów.

- A jest jeszcze ktoś. kogo pominęliśmy? Mary-Lynnette przypomniała sobie, o czym myślała, kiedy trzasnęły drzwi.

• Rowan. cały czas chcę cię o coś zapytać. Mówiłaś, że tyl­ko Ash mógł się zorientować, dokąd uciekłyście. A ten. kto po­mógł wam przekazać list z wyspy? On chyba wie, gdzie miesz­kała ciotka? Widział adres na kopercie.

• Crane Linden. - Rowan posłała jej blady, smutny uśmiech. - Nie, on nie wie. Jest... - Lekko dotknęła skroni. - Jak na to mówicie? Umysłowo nie rozwinął się do końca. Nie umie czy­tać. Ale to bardzo miły chłopak.

Wśród wampirów są analfabeci? Cóż, czemu nie?

- Aha. No, to chyba możemy wyeliminować kolejną oso­bę - stwierdziła Mary-Lynnette.

- Zróbmy burzę mózgów - zaproponował Mark. - To pew­nie głupie, ale może wuj Jeremyego wcale nie umarł? A mo­że...

Od strony drzwi dobiegł trzask. Bardzo cichy. O Boże, Tiggy...

Rozdział 15

Tiggy biegła. Otworzyła drzwi z hukiem. Z wizją kociaka naszpi­kowanego małymi kołkami.

Ale to nie Tiggy'ego zobaczyła na ganku. Ash. Leżał na wznak w fioletowym blasku. Wokół niego latały małe ćmy.

Mary-Lynnette poczuła nagłe ukłucie w mostku. Świat się na chwilę zatrzymał. Wszystko się zmieniło. Jeżeli Ash nic żyje... jeżeli został zabity... Już nic nie będzie jak dawniej. Nigdy się nie pozbiera. Bę­dzie tak. jakby noc - z gwiazdami i Księżycem - zniknęła na zawsze. Nikt nie zdoła zapełnić tego miejsca. Nie wiedziała dla­czego. To zupełnie bez sensu, ale taka prawda, uświadomiła so­bie nagle.

Nie mogła oddychać, nogi i ręce zrobiły się bezwładne. Stra­ciła nad nimi panowanie.

Ash się poruszył. Uniósł głowę, podparł się na łokciach i ro­zejrzał.

Mary-Lynnette znów zaczęła oddychać, ale ciągle czuła się zamroczona.

- Stało ci się coś? - spytała głupio. Nie miała odwagi go dotknąć. Teraz nawet lekkie spięcie elektryczne spaliłoby ją na dobre. Stopiłaby się jak Zła Czarownica z Zachodu.

- Wpadłem w dziurę - jęknął. - A co myślałaś? Rzeczywiście, coś trzasnęło. Nie huknęło. Jak zeszłej nocy.

A to coś znaczy... gdyby tylko potrafiła rozwinąć tę myśl do końca...

• Jakieś problemy. Ash? - spytała Kestrel słodkim głosem. Po chwili wyłoniła się z ciemności. Wyglądała jak anioł ze zło­tymi włosami i cudownie łagodnymi rysami twarzy. Za nią stała Jade z Tiggym na rękach.

• Siedział na drzewie. - Pocałowała kociaka w łepek. - Mu­siałam zwabić go na dół. - W świetle ganku jej oczy były szma­ragdowe i wydawało się. że nie idzie, tylko płynie.

Ash podniósł się i otrzepał. Tak jak siostry, po posiłku wy­glądał niewiarygodnie pięknie. Miał w oczach księżycowy blask. Mary-Lynnette zamyśliła się na dłużej.

- Chodźcie - powiedziała zrezygnowana. - Pomożecie zga­dywać, kto zabił waszą ciotkę.

Teraz, kiedy miała pewność, że Ashowi nic nie jest, chciała zapomnieć o tym, co czuła jeszcze minutę temu. W każdym ra­zie nie zastanawiać się. co to znaczy.

To znaczy, że masz duży problem, dziewczyno, podpowia­dał słodko cichy głos w jej głowic. Ha. ha.

• O co chodzi? - spytała obcesowo Kestrel. kiedy usiedli przy kuchennym stole.

• O to, że nie wiadomo, o co chodzi - zażartowała ponuro Mary-Lynnette. Sfrustrowana wpatrywała się w kartkę. - Może zaczniemy od początku, co?

• Zgoda. - Rowan zachęcająco skinęła głową.

• Po pierwsze, koza. Ten, kto ją zabił, musi być silny, bo nie­łatwo przebić skórę kołkami. Poza tym wie. jak skończył wasz wuj Hodge, bo koza została zabita w ten sam sposób. I musiał mieć powód, żeby włożyć kozie do pyska czarnego irysa. Albo doskonale się orientuje, że Ash należy do klubu Czarnego Irysa. Albo sam jest jego członkiem.

• A może myślał, że czarny irys jest znakiem wszystkich lamii lub w ogóle istot nocy - dodał Ash stłumionym głosem. Pochylał się i rozcierał kostkę. - Niewtajemniczeni często po­pełniają ten błąd.

Świetnie, pomyślała mimowolnie Mary-Lynnette.

• Dobrze - powiedziała. - I miał do dyspozycji dwa rodzaje małych patyków, ale to niewiele nam mówi, bo oba są do kupie­nia w mieście.

• No i nienawidził pani B. albo w ogóle wampirów - włą­czył się Mark. - Inaczej, po co by ją zabijał?

Mary-Lynnette spiorunowała go wzrokiem.

• Do pani B. jeszcze nie doszłam. Ale niech ci będzie. Omówimy ją teraz. Po pierwsze, zabójca musiał wiedzieć, że pani B. jest wampirem, bo użył kołka. A po drugie, hm, po drugie... - Zawiesiła głos. Nic nie przychodziło jej do głowy.

• Po drugie, prawdopodobnie zabił ją pod wpływem im­pulsu - dokończył Ash zdumiewająco spokojnym, analitycz­nym tonem. - Powiedziałaś, że posłużył się sztachetą z płotu. Gdyby zaplanował zabójstwo, pewnie przyniósłby ze sobą ko­łek.

• Świetnie. - Tym razem Mary-Lynnette głośno go pochwa­liła. Nie mogła się powstrzymać. Spojrzała Ashowi w oczy. Nie­samowite, wyglądał tak, jakby mu zależało na tym, żeby uznała go za bystrego.

No, no, pomyślała. Chyba pierwszy raz ze sobą normalnie rozmawiamy. Nie kłócimy się, nie drwimy. To miłe.

Zaskakująco miłe. I dziwna rzecz - wiedziała, że Ash też tak uważa. Rozumieli się. Posłał jej nad stołem ledwie zauwa­żalne skinienie.

Mary-Lynnette straciła poczucie czasu, kiedy tak siedzieli i analizowali sytuację. W końcu spojrzała na zegarek i z przera­żeniem zorientowała się, że już prawie północ.

- Musimy jeszcze myśleć? - spytał apatycznie Mark. - Je­stem zmęczony. - Prawie leżał na stole. Podobnie jak Jade.

Mnie też mózg się prawie wyłączył, pomyślała Mary-Lyn­nette. Czuję się wyjątkowo głupio.

- Oj, dziś chyba nie rozwiążemy zagadki zabójstwa - stwier­dziła Kestrel z zamkniętymi oczami.

Racja. Problem w tym, że Mary-Lynnette nie miała ochoty kłaść się spać. Dręczył ją niepokój.

Chcę... czego właściwie chcę? - pomyślała. Chcę...

• Gdyby nie to, że w okolicy grasuje zwyrodniały zabójca kóz, poszłabym popatrzeć na gwiazdy - powiedziała.

• Pójdę z tobą - oznajmił Ash, jakby to była najbardziej na­turalna rzecz.

Kestrel i Jade spojrzały na brata z niedowierzaniem. Rowan pochyliła głowę, ale nie do końca zdołała ukryć uśmiech.

• Uhm - mruknęła Mary-Lynnette.

• Słuchaj - zaczął Ash. - Nie sądzę, że zabójca kozy czai się tu cały czas, polując na ludzi ze szpikulcem. A w razie cze­go, dam sobie radę. - Przystanął z miną winowajcy. - To znaczy, damy sobie radę.

Tak lepiej, ale nic z tego, koleś, pomyślała Mary-Lynnette. Jednak czuła, że jest bardzo silny i szybki i nie cofnie się przed niczym.

Ale nigdy go nie widziała w takiej akcji. Za każdym razem, kiedy się na nim wyżywała, świecąc mu w oczy, kopiąc w pisz­czele, nie próbował jej oddać. Podejrzewała, że nie przyszło mu to nawet do głowy.

• Dobrze - zgodziła się w końcu.

• Ale - zaczął Mark. - Słuchaj...

• Nic nam się nie stanie - przerwała mu Mary-Lynnette. -Pojedziemy niedaleko.

Mary-Lynnette prowadziła. Nie wiedziała dokładnie, dokąd jechać, ale na pewno nie na swoje wzgórze. Wiązało się z nim zbyt wiele wspomnień. Chociaż obiecała Markowi co innego, mknęła przez noc coraz dalej i dalej. Tam, gdzie strumienie Hazel Green i Beavercreek niemal się zbiegają, a teren między ni­mi przypomina las równikowy.

• To najlepsze miejsce do oglądania gwiazd? - spytał z po­wątpiewaniem Ash. kiedy wysiedli z samochodu.

• Jeżeli mocno zadrzesz głowę. - Mary-Lynnette stała zwró­cona na wschód. - Widzisz tam najjaśniejszą gwiazdę? To Vega, królowa gwiazd lata.

• Tak. Tego lata z każdym dniem jest na niebie coraz wy­żej - powiedział Ash bez przejęcia.

Mary-Lynnette spojrzała na niego. Wzruszy! ramionami.

- Kiedy spędza się noc na dworze, zaczyna się rozróżniać gwiazdy - wyjaśnił. - Nie znając ich nazw.

Mary-Lynnette znów patrzyła na Vegę. Przełknęła ślinę.

- Widzisz pod nią coś małego i jasnego? W kształcie pier­ścienia?

• To coś, co wygląda jak mglisty pączek? Mary-Lynnette lekko się uśmiechnęła.

• To mgławica Pierścień. Ja ją widzę przez teleskop. Czuła na sobie jego wzrok. Słyszała, że Ash bierze wdech,

jakby chciał coś powiedzieć. Wypuścił jednak powietrze i znów spojrzał w gwiazdy.

To był idealny moment, żeby wspomnieć o tym, że wampi­ry widzą lepiej. A gdyby to zrobił, Mary-Lynnette wybuchłaby słuszną złością.

Ale nie zrobił tego. więc poczuła, że zbiera się w niej in­na złość. Buntownicza, jak u złośnicy z wierszyka dla dzieci Co, stwierdziłeś, że nie jestem na tyle dobra, żeby być wam­pirem?

A właściwie, po co ja cię tu w ogóle przywiozłam? Do naj­bardziej odosobnionego miejsca, jakie znam. Tylko po to, żeby patrzeć na gwiazdy? Chyba nie.

Ja już nawet nie wiem, kim właściwie jestem, przypomniała sobie z przygnębieniem. Mam wrażenie, że zaraz zaskoczę sa­mą siebie.

- Nie drętwieje ci szyja? - spytał Ash. Mary-Lynnette lekko pokręciła głową w obie strony, żeby

rozluźnić mięśnie.

• Trochę.

• Może ci rozmasować? - zaproponował z odległości kilku kroków.

Prychnęła i zgasiła go spojrzeniem.

Nad cedrami na wschodzie wyłaniał się sierp księżyca.

• Chcesz się przejść?

• Co? Jasne.

Szli, a Mary-Lynnette rozmyślała. Jakby to było widzieć mgławicę Pierścień własnymi oczami albo Pętlę Łabędzia bez fil­tru. Tęsknota za gwiazdami prawie ciągnęła do góry jak sznur.

Oczywiście, znała już to uczucie. Doświadczyła go wcześ­niej wiele razy i zwykle kończyło się tym, że kupowała kolejną książkę na temat astronomii, kolejny obiektyw do teleskopu. Coś. co zbliżało ją do tego. czego pragnęła.

Ale teraz dręczy mnie całkiem nowa pokusa. O czymś tak wielkim i przerażającym nigdy dotąd nie myślałam.

A jeżeli mogłabym być czymś więcej niż teraz? Tą samą osobą, ale z wyostrzonymi zmysłami? Mary-Lynnette, która na­prawdę należy do nocy?

Zdążyła się już zorientować, że właściwie nie jest taka, za jaką się zawsze uważała. Jest bardziej brutalna - kopnęła Asha. I to kilka razy. I podziwiała czystą dzikość Kestrel. Dostrzegała logikę w filozofii „zabić albo zostać zabitym". Marzyła o rado­ści polowania.

Czego jeszcze trzeba, żeby się stać istotą nocy?

• Chciałem ci coś powiedzieć - wyznał Ash.

• Hm. - Zachęcić go czy nie?

• Możemy przestać ze sobą walczyć? - spytał. Mary-Lynnette zastanowiła się.

• Nie wiem - odpowiedziała poważnie.

Cały czas szli. Cedry otaczały ich jak kolumny w ruinach gigantycznej, ciemnej świątyni. Dookoła panowała taka cisza, jakby spacerowali po Księżycu.

Schyliła się i zerwała dziki kwiat, który wyrastał z mchu. Zygaden trujący. Ash podniósł odłamaną gałąź cisu, leżącą u stóp skręconego drzewa. Nie patrzyli na siebie. Zachowywali między sobą odległość kilku kroków.

• Wiesz, ktoś mi przepowiedział, że to się wydarzy - ode­zwał się Ash, jakby kontynuował zupełnie inną rozmowę.

• Że przyjedziesz do dziury zabitej dechami i będziesz ści­gał zabójcę kozy?

• Że któregoś dnia zacznie mi na kimś zależeć i że to bę­dzie boleć.

Mary-Lynnette nie zwolniła ani nie przyspieszyła kroku. Tylko serce nagle zaczęło jej walić z całych sił, pod wpływem niepokoju połączonego z euforią.

O Boże, dzieje się to, co się miało stać.

• Jesteś inna niż osoby, które do tej pory poznałem.

• Nawzajem.

Ash oderwał cienką jak papier purpurową korę z cisowej gałęzi.

• Widzisz, to jest trudne. Bo zawsze uważałem, że lu­dzie...

• ...to robactwo - dokończyła ostro Mary-Lynnette.

• Ale - ciągnął wytrwale Ash - to zabrzmi dziwnie... chy­ba cię kocham. Dosyć rozpaczliwie. - Dalej zdzierał korę z pa­tyka.

Nie patrzyła na niego. Zupełnie odebrało jej mowę.

- Zrobiłem wszystko, żeby stłumić to uczucie, ale nie chce zniknąć i koniec. Najpierw sądziłem, że jeżeli wyjadę z Briar Creek, to zapomnę. Ale teraz wiem, że nie. Dokądkolwiek poja­dę, to uczucie będzie ze mną. Nie mogę go stłumić. Więc muszę wymyślić coś innego.

W Mary-Lynnette wezbrał bezgraniczny bunt.

• Przepraszam - odezwała się chłodno. - Ale nie bardzo jest się z czego cieszyć, kiedy ktoś ci wyznaje, że cię kocha wbrew swojej woli, wbrew swojemu rozsądkowi, a nawet...

• Wbrew swojemu charakterowi - dodał Ash słabym gło­sem. - Tak, wiem.

Przystanęła.

• Nie czytałeś Dumy i uprzedzenia - stwierdziła.

• Czemu?

• Bo Jane Austen była człowiekiem.

• Skąd wiesz? - Spojrzał na nią pytająco.

Celna uwaga. Przerażająca. Skąd właściwie ma wiedzieć, kto w historii ludzkości był człowiekiem? A Galileusz? New­ton? Tycho Brahe?

- Cóż, przynajmniej na pewno kobietą. - Przeniosła się na bezpieczniejszy grunt. - A ty jesteś szowinistą.

- Tak. cóż. nie przeczę, że... Mary-Lynnette znów ruszyła. On za nią.

- Więc czy teraz mogę ci wyznać, jak. hm, gorąco cię ko­cham i podziwiam?

Kolejny cytat.

- Twoje siostry mówiły, że tylko imprezujesz. Zrozumiał aluzję.

- Tak, ale rano po imprezie kładziesz się do łóżka. A skoro już leżysz, to czasami sobie czytasz...

Szli.

- Tak czy inaczej jesteśmy bratnimi duszami - stwierdził Ash. - Nie mogę być skończonym idiotą albo zupełnie do ciebie nie pasować.

Ash mówił prawie z pokorą. Co na pewno nie zdarzało mu się wcześniej.

• No nie wiem - wymamrotała. - To znaczy, owszem, jeste­śmy dla siebie nieodpowiedni. Po prostu zupełnie różni. I nawet gdybym była wampirem, nie łączyłoby nas zbyt wiele.

• Hm. - Potrącił coś gałęzią, którą niósł. Odezwał się tak. jakby się spodziewał, że zostanie zignorowany. - Hm... może by mi się udało zmienić twoje poglądy.

• Na temat?

• Bycia różnym. Wydaje mi się, że całkiem dobrze byśmy do siebie pasowali, gdybyś...

• Gdybym? - Mary-Lynnette przerwała przeciągającą się ciszę.

• No. gdybyś mnie pocałowała.

• Pocałowała?

• Wiem, że to dość radykalny pomysł. Wiedziałem, że ra­czej się nie zgodzisz. - Walnął w kolejne drzewo. - Oczywiście ludzie robią to od tysięcy lat.

Mary-Lynnette przyjrzała mu się z ukosa.

• Pocałowałbyś dwustukilogramowego goryla? Zamrugał dwa razy.

• No, wielkie dzięki.

• Nie chodzi o twój wygląd.

- Nic nie mów, niech zgadnę. Pachnę jak goryl? Mary-Lynnette zagryzła dolną wargę, uśmiechając się po­nuro.

- Chcę powiedzieć, że jesteś o wiele silniejszy niż ja. Poca­łowałbyś samicę goryla, która zgniotłaby cię jednym uściskiem? A ty nie mógłbyś się bronić?

Teraz z kolei on przyglądał się jej z ukosa.

• Ale ty przecież nie jesteś w takim położeniu.

• Nie? Mnie się wydaje, że powinnam się stać wampirem po to, żeby rozmawiać z tobą jak równy z równym.

• Masz. - Podał jej gałąź cisu. Mary-Lynnette osłupiała.

• Chcesz mi dać tę gałąź?

- To nie gałąź. Dzięki temu będziesz mogła rozmawiać ze mną jak równy z równym. - Ostry koniec patyka przyłożył so­bie do gardła.

Mary-Lynnette chwyciła drugi koniec patyka: zaskakująco twardego i ciężkiego.

Ash patrzył jej w oczy. Było za ciemno, żeby stwierdzić, ja­kiego koloru są w tej chwili, ale wyraz twarzy miał zaskakująco trzeźwy.

- Jedno porządne pchnięcie załatwi wszystko - powie­dział. - Najpierw tu, potem w serce. I problem z głowy.

Mary-Lynnette pchnęła lekko. Zrobił krok do tyłu. Później kolejny. Wycofała go do drzewa, trzymając gałąź przy jego szyi niczym miecz.

- Jeżeli naprawdę jesteś tego pewna... - Wpadł na nagi ce­drowy pień. Nie wyminął go, żeby się bronić. - Tak naprawdę wcale nie trzeba dużego kija. Wystarczyłby ołówek.

Mary-Lynnette spojrzała na niego zmrużonymi oczami, przesuwając cisową gałęzią po jego ciele jak szermierz mierzą­cy odległość.

Odrzuciła patyk na ziemię.

• Naprawdę się zmieniłeś - stwierdziła.

• Owszem, bardzo. Aż sam nie poznaję siebie w lustrze.

• I nie zabiłeś swojej ciotki.

• Dopiero teraz do tego doszłaś?

• Nie. Ale zawsze pozostawał cień niepewności. Dobrze, pocałuję cię.

Ustawianie się w odpowiedniej pozycji było dosyć dziwne. Nigdy wcześniej nie całowała chłopaka. Ale kiedy już zaczęła, stwierdziła, że to proste.

Czuła to samo co kilka dni temu, kiedy dotykała jego dłoni, tylko o wiele intensywniej. Teraz wydawało się jej to miłe. Nie­przyjemne jest tylko wtedy, jak się tego boisz, pomyślała.

W końcu Ash się odsunął.

- No i widzisz - wyszeptał drżącym głosem. Mary-Lynnette wzięła kilka głębokich wdechów.

• Podejrzewam, że tak się człowiek czuje, wpadając do czarnej dziury.

• Och, przepraszam.

• Nie ma za co, to było interesujące. - Specyficzne, inne niż wszystko, pomyślała. I już wiedziała, że nic nie będzie takie jak do tej pory.

Więc kim teraz jestem? Chyba kimś dzikim. Komu sprawia radość bieganie w ciemności, pod gwiazdami jasnymi jak minia­turowe słońca, a nawet polowanie na jelenia. Kto może żarto­wać ze śmierci jak jego siostry.

Odkryję supernową i zacznę syczeć, kiedy się znajdę w nie­bezpieczeństwie. Stanę się piękną, przerażającą i niebezpiecz­ną Mary-Lynnette. I oczywiście w kółko będę całować Asha.

Euforia niemal ją rozsadzała.

Zawsze uwielbiałam noc, pomyślała. I w końcu należę do niej całkowicie.

- Mary-Lynnette? - odezwał się z wahaniem Ash. - Podo­bało ci się?

Zamrugała i spojrzała na niego ze skupieniem.

- Pragnę, żebyś zamienił mnie w wampira.

Tym razem nie przypominało to oparzenia przez meduzę. Było szybkie i niemal przyjemne. Dotyk warg Asha wywołał w niej rozkoszny dreszcz. Z jego ust biło ciepło. Mary-Lynnette odruchowo głaskała go po karku, po miękkich włosach, miłych pod palcami jak futerko kota.

A jego umysł miał całe spektrum barw. Purpurowy i złoty, zielonkawy, szmaragdowy i głęboki fioletowo niebieski. Spląta­ny gąszcz opalizujących kolorów, które zmieniały się z sekundy na sekundę. Mary-Lynnette była oszołomiona.

I trochę przestraszona. Wśród tych mieniących się kolo­rów czaiła się też ciemność. Rzeczy, które Ash zrobił w prze­szłości... Teraz się ich wstydzi, Ale wstyd nie odmieni samych czynów.

Wiem, że nie, ale jakoś je wynagrodzę. Zobaczysz, znajdę sposób.

Więc to jest telepatia, pomyślała Mary-Lynnette. Czuła Asha, kiedy wypowiadał te słowa. Mówił z rozpaczliwą żarli­wością. Wiedziała, że wyrządził wiele zła.

Nieważnie. Ja też się stanę istotą ciemności. Bez skrupułów będę robić to, co w mojej naturze.

Kiedy Ash zaczął unosić głowę, zacieśniła uścisk, starając się go zatrzymać przy sobie.

- Proszę, nie kuś mnie - odezwał się ochrypłym głosem, zo­stawiając na jej szyi ciepły oddech. - Jeżeli wypiję za dużo, za bardzo cię osłabię. Mówię poważnie, skarbie.

Puściła go. Podniósł cisowy patyk i zrobił nim małe nacię­cie u podstawy szyi, przechylając głowę na bok jak facet, który się goli.

- Aua.

Zorientowała się, że nigdy wcześniej tego nie robił. Mój szacunek, Ash. Przyłożyła wargi do jego szyi.

Piję krew. Już jestem drapieżnikiem. Nie czuję smaku stra­chu i miedzi, tylko coś dziwnego, magicznego jak gwiazdy.

Kiedy Ash delikatnie ją odsunął, zachwiała się.

• Wracajmy do domu - wyszeptał.

• Czemu? Nic mi nie jest.

• Za chwilę osłabniesz. A jeżeli będziemy kończyć zmie­nianie cię w wampira...

• Jeżeli?

- Dobra. Kiedy. Ale najpierw trzeba dopracować szczegóły. I musisz odpocząć.

Wiedziała, że Ash ma rację. Chciała tu zostać, sama z nim w ciemnej świątyni lasu, ale rzeczywiście stawała się coraz słabsza. Apatyczna. Widocznie przeistaczanie się wymaga wy­siłku.

Ruszyli z powrotem. Mary-Lynnette czuła, że zaszła w niej zmiana - większa niż wtedy, kiedy wymieniła się krwią z dziew­czynami. Zrobiła się senna i nadwrażliwa.

Blask księżyca wydawał jej się o wiele jaśniejszy. Wyraźnie widziała kolory - jasną zieleń zwieszonych gałęzi cedrowych, niesamowity fiolet dzikich kwiatów papuziego dziobu, wyrasta­jących z mchu.

Las nie był już niemy. Słyszała tajemnicze odgłosy - cichy szelest igieł na wietrze, swoje kroki na wilgotnych, pokrytych grzybem ułamanych gałęziach.

Nawet węch mam lepszy, pomyślała. Pachnie tu cedrowym kadzidłem i rozkładającymi się roślinami, i czymś naprawdę dzikim, jak w zoo. I gorącym... palonym...

Mechanicznym. Zapach uderzył ją w nozdrza. Przystanęła i spojrzała na Asha przestraszona.

• Co to?

• Pachnie jak guma i olej. - On też przystanął.

• O Boże, samochód.

Patrzyli na siebie przez chwilę, potem oboje zaczęli biec. Spod zamkniętej maski unosił się biały dym. Mary-Lynnet­te zaczęła podchodzić bliżej, ale Ash odciągnął ją na bok.

• Chcę tylko otworzyć maskę...

• Nie, patrz tam.

Westchnęła. Spod dymu wysuwały się maleńkie języki ognia.

• Claudine zawsze powtarzała, że tak to się skończy - po­wiedziała ponuro. - Tylko chyba myślała, że ja wtedy będę w środku.

• Musimy wracać pieszo - stwierdził Ash. - Chyba że ktoś zobaczy ogień.

• Nie ma szans. - Tak to jest, gdy zabiera się chłopaka do najbardziej osamotnionego miejsca w Oregonie, powiedział triumfalnie jej wewnętrzny głos. - Nie sądzę, że potrafisz za­mienić się w nietoperza, żeby dolecieć do domu - rzuciła.

• Przykro mi, przeobrażania się nie zaliczyłem. Zresztą, nie zostawiłbym cię tutaj.

Mary-Lynnette nadal wydawało się, że jest groźna, i czuła się beztrosko.

- Umiem sobie radzić sama - oznajmiła, zadzierając brodę.

I wtedy z góry spadł kij. Ash poleciał na twarz, nieprzy­tomny.

Rozdział 16

Potem wszystko potoczyło się szybko, a jednocześnie jak w zwolnionym tempie. Ktoś wykręcił ręce Mary-Lynnet­te do tyłu. I ścisnął mocno. Po chwili poczuła wrzynający się w nadgarstki sznur i zrozumiała, co się dzieje. Muszę szybko coś zrobić.

Szarpała się, starając się wyrwać, usiłując kopać. Za póź­no - ręce miała związane. Nic dziwnego, że ludzie w filmach wrzeszczą, kiedy są zakuwani w kajdanki, pomyślała niespo­dziewanie. To boli. Po ramionach rozlał się ból, kiedy ktoś ciąg­nął ją do tyłu, do drzewa.

• Przestań się rzucać - warknął niski głos, którego nie roz­poznawała. Usiłowała zobaczyć, kto to jest, ale zasłaniało jej drzewo.

• Jak się rozluźnisz, nie będzie boleć.

Cały czas się szarpała, ale to nic nie dawało. Przy rękach i plecach czuła głębokie bruzdy kory.

O Boże, nie mogę uciec. Ani nawet się ruszyć.

Przestań panikować i myśl, upominał ją surowo wewnętrz­ny głos. Użyj mózgu, zamiast histeryzować. Stała, dysząc, i usiłowała opanować strach.

- Mówiłem. Boli tylko, kiedy się szarpiesz. Z wieloma rze­czami tak jest - powiedział głos.

Odwróciła głowę i zobaczyła kto to. Serce podskoczyło jej do gardła. Nie powinna być zaskoczo­na, a jednak była - zaskoczona i bezgranicznie rozczarowana.

- Och, Jeremy - wyszeptała.

Tyle że takiego Jeremy'ego nie znała. Twarz identyczna, włosy, ubranie też - ale było w nim coś dziwnego, potężnego, przerażającego i nieobliczalnego. Oczy miał nieludzkie i płaskie jak u rekina.

- Nie chcę ci zrobić krzywdy. - Zniekształcony obcy głos. - Związałem cię tylko dlatego, żebyś się nie wtrącała.

Umysł Mary-Lynnette rejestrował różne rzeczy na różnych płaszczyznach. Jedna część mówiła: mój Boże, stara się być mi­ły. Inna: do czego mam się nie wtrącać? A jeszcze inna powta­rzała tylko: Ash.

Spojrzała na Asha. Leżał nieruchomo. Cudowne nowe oczy Mary-Lynnette, które widziały kolory księżyca, dostrzegły, że jego jasne włosy powoli nasiąkają krwią. Na ziemi obok niego leżał twardy biały kij z cisu. Nic dziwnego, że Ash stracił przy­tomność.

Ale skoro krwawi, to znaczy, że żyje. O Boże, nie może być martwy. Wampira zabije tylko kołek albo ogień.

- Muszę się nim zająć - oznajmił Jeremy. - Potem cię wypuszczę, obiecuję. Zrozumiesz, kiedy ci wszystko wytłu­maczę.

Mary-Lynnette przeniosła wzrok z Asha na nieznajomego z twarzą Jeremy'ego. Z przerażeniem zrozumiała, co miał na myśli, mówiąc „zająć się". Zabijanie to dla drapieżnika - dla wilkołaka - po prostu część życia.

Więc jednak się znam na wilkołakach. Są zabójcami. Cały czas miałam rację. Rowan się myliła.

- To zajmie tylko minutę. - Jeremy odsłonił zęby.

Serce dudniło Mary-Lynnette jak szalone. Rozchylił wargi tak, jak nie byłby w stanie żaden człowiek. Widziała różowo białe dziąsła. I zrozumiała, dlaczego Jeremy miał zmieniony głos. Z powodu zębów.

Białe zęby w blasku księżyca. Obraz z jej snu. Kły wam­pira w porównaniu z tymi były niczym. Siekacze, stworzone do rozrywania ciała ofiary, miały po pięć centymetrów dłu­gości.

Mary-Lynnette nagle przypomniała sobie, co trzy lata temu powiedział ojciec Vica Kimble'a. Że wilk potrafi odgryźć ogon krowy równiutko, jakby odciął go sekator. Skarżył się, że ktoś wypuścił na wolność wilkowatego mieszańca, który nęka jego stado.

Oczywiście to nie był żaden mieszaniec, tylko Jeremy. Co­dziennie widziałam go w szkole. W domu musiał się zmieniać w kogoś takiego. Żeby polować.

Teraz, kiedy stał nad Ashem, szczerząc zęby i ciężko dysząc, wyglądał jak obłąkany.

- Ale dlaczego? - wybuchnęła. - Dlaczego chcesz go skrzywdzić?

Uniósł wzrok i przeżyła kolejny wstrząs. Jego oczy się zmie­niły. Wcześniej ich biel lśniła w ciemności. Teraz były całe brą­zowe, z wielkimi płynnymi źrenicami. Oczy zwierzęcia.

Więc wcale nie potrzebuje pełni księżyca, pomyślała. Może się zmieniać zawsze.

- Nie wiesz? Czy nikt tego nie rozumie? To moje teryto­rium.

O rany.

Więc to takie proste. A oni łamali sobie głowy, sprzeczali się i zabawiali w detektywów. Tymczasem wszystko sprowadza­ło się do tak pierwotnej kwestii: zwierzę broni swojego teryto­rium.

Jak na teren łowiecki, to mały obszar, powiedziała niedaw­no Rowan.

- Zabierały moją własność - ciągnął Jeremy. - Mojego jele­nia, moje wiewiórki. Nie miały do tego żadnego prawa. Usiłowałem je zmusić do wyjazdu, ale nie chciały. Zostały i zabijały dalej.

Przestał mówić, ale nagle wydał inny odgłos. Z począt­ku ledwie słyszalny dla Mary-Lynnette, ale ciche burcze­nie poruszyło jakąś czułą strunę strachu. Było tak upiorne i nieziemskie, jak niebezpieczne bzyczenie roju atakujących pszczół.

Warczał. On warczał. Naprawdę. Jak pies, który chce zmu­sić człowieka do ucieczki. Albo rzucić mu się do gardła.

- Jeremy! - krzyknęła. Szarpnęła się do przodu, nie zwra­cając uwagi na biały płomień bólu, który objął jej ramiona.

Sznur trzymał mocno. Jeremy doskoczył do Asha, z głową wysuniętą do przodu jak jadowity wąż, rozwścieczony pies, jak każde zwierzę, które zabija zębami.

Mary-Lynnette usłyszała czyjś krzyk. Nie! Dopiero po chwili dotarło do niej, że to jej własny wrzask. Zmagała się ze sznurem, czując pieczenie i wilgoć w nadgarstkach. Ale nic była w stanie się uwolnić. Doskonale wiedziała, co się dzieje. I jeszcze to nieustające złowieszcze warczenie, które niosło się echem w jej głowie i piersiach.

Wtedy spojrzała na wszystko spokojnie. Zawładnęła nią część natury silniejsza niż przerażenie. Chłodnym okiem przyj­rzała się scenie przy drodze - samochodowi, który nadal płonął, wyrzucając chmury duszącego, białego dymu przy każdym po­dmuchu wiatru; bezwładnej postaci Asha na igliwiu; niewyraź­nej warczącej plamie, którą był Jeremy.

- Jeremy! - Mimo bólu gardła mówiła spokojnym i wład­czym głosem. - Zanim to zrobisz, niczego mi nie wytłuma­czysz? Przecież chciałeś, żebym zrozumiała. Jeremy, pomóż mi zrozumieć.

Przez długą chwilę z rozczarowaniem myślała, że to nie po­skutkuje. Że on jej nawet nie słyszy. A jednak podniósł głowę. Dostrzegła jego twarz, krew na brodzie.

Nie krzycz, nie krzycz, powtarzała sobie gorączkowo. Nie okazuj przerażenia. Musisz go zagadać, utrzymać z daleka od Asha.

Nie przestawała mechanicznie pocierać dłońmi za plecami, jakby od zawsze wiedziała, co trzeba robić, żeby uwolnić się z więzów. Śliska wilgoć w zasadzie ułatwiała zadanie. Sznur się lekko przesuwał.

- Proszę, pomóż mi zrozumieć - powtórzyła zdyszana, sta­rając się uchwycić wzrok Jeremy'ego. - Jestem twoją przyjaciół­ką. Znamy się od dawna.

Białawe dziąsła Jeremy'ego ociekały czerwienią. Jego twarz nadal miała ludzkie rysy, mimo to nie było w niej nic ludz­kiego.

Wargi powoli zaczęły przykrywać dziąsła. Coraz bardziej przypominał człowieka, a coraz mniej zwierzę. Kiedy się ode­zwał, już rozpoznawała jego głos.

- To prawda, od dawna - powiedział. - Obserwowałem cię od dziecka, a ty mnie.

Skinęła głową. Nie mogła wydobyć z siebie ani słowa.

• Zawsze wyobrażałem sobie, że pewnego dnia, kiedy do­rośniemy, opowiem ci o sobie. O wszystkim. Wydawało mi się, że jesteś jedyną osobą, która może się nie bać...

• Nie boję się - przytaknęła Mary-Lynnette, starając się opanować drżenie. Mówiła do postaci w koszuli zbryzganej krwią, pochylającej się nad rozszarpanym ciałem jak bestia cały czas gotowa zaatakować. Nie miała odwagi spojrzeć na Asha. Nie spuszczała wzroku z Jeremy'ego. -I chyba rozumiem. Zabi­łeś panią Burdock, prawda? Bo żyła na twoim terytorium.

• Nie chodziło o nią - odezwał się Jeremy głosem ostrym ze zniecierpliwienia. - Była spokojną staruszką, nie polowała. W ogóle mi nie przeszkadzała. Nawet trochę jej pomagałem, kiedyś za darmo naprawiałem płot i ganek... Wtedy mi powie­działa, że przyjeżdżają. Te dziewczyny.

Tak jak i mnie, pomyślała Mary-Lynnette oszołomiona. Rze­czywiście wtedy naprawiał płot. Nic dziwnego, wielu ludziom pomagał przy domu.

- Mówiłem jej, że to nie wypali.

Mary-Lynnette znów to usłyszała - warczenie. Jeremy był spięty i drżał. Ona też zaczęła się trząść.

- Jeszcze trzy osoby do polowania na tej małej przestrze­ni... Nie chciała słuchać. Nic nie rozumiała. W końcu mnie po­niosło.

Nie patrz na Asha, nie kieruj uwagi w jego stronę, myślała rozpaczliwie. Wargi Jeremy'ego znów odsłoniły zęby, jakby na nowo szykował się do ataku.

Więc dlatego posłużył się sztachetą. Ash miał rację, to był impuls.

• Cóż, każdemu się zdarza stracić cierpliwość - przyznała. I chociaż głos jej się łamał i miała łzy w oczach, Jeremy najwy­raźniej trochę się uspokoił.

• Później stwierdziłem, że może tak lepiej - ciągnął zmę­czonym głosem. - Dziewczyny znajdą martwą ciotkę i zrozu­mieją, że muszą wyjechać. Czekałem... czekałem.

Wpatrywał się poza nią, w las. Mary-Lynnette z łomoczą­cym sercem zebrała się na odwagę i zerknęła na Asha.

O Boże, nie rusza się wcale. A wokół niego tyle krwi... Ni­gdy nie widziałam takiej ilości krwi.

Wykręcała nadgarstki w tę i z powrotem, nadal usiłując ro­zerwać sznur.

- Obserwowałem je, ale nie wyjechały - podjął po chwili Jeremy.

Natychmiast na niego spojrzała.

- Za to pojawiłaś się ty. Słyszałem, jak Mark rozmawiał w ogrodzie z Jade. Oznajmiła, że będzie jej się tu podobać. I wtedy się wściekłem. Narobiłem hałasu i mnie usłyszeli.

Twarz mu się zmieniała. Ciało przekształcało się na oczach Mary-Lynnette. Kości policzkowe się rozszerzały, nos i wargi robiły się coraz dłuższe. Między brwiami wyrastały włosy, two­rząc jedną prostą linię. Widziała, jak bladą skórę przebijają po­jedyncze ciemne grube włosy.

Zaraz zwymiotuję.

- Co ci jest, Mary-Lynnette? - Wstał i wtedy dostrzegła, że jego ciało też się zmienia. Nadal było ludzkie, ale dziwnie chude, wyciągnięte. Jakby składało się z długich kości i ścię­gien.

- W porządku - wyszeptała. Gwałtownie wykręciła nadgar­stek. Dłoń wyśliznęła się z jednej pętli sznura.

Dobra. Teraz go zajmuj, żeby odsuwał się od Asha.

• Mów dalej - wysapała. - Co potem?

• Wiedziałem, że muszę im przekazać wiadomość. Następ­nej nocy wróciłem po kozę, ale znowu byłaś tam ty. Uciekłaś przede mną do zagrody. - Przysunął się jeszcze bliżej i wtedy światło księżyca odbiło się w jego oczach. Źrenice rzucały zielonkawo-pomarańczowy blask. Mary-Lynnette patrzyła jak za­hipnotyzowana.

Cień na polanie - te oczy widziałam. To nie był kojot, tylko Jeremy. Cały czas nas śledził.

Dostała gęsiej skórki. Ale pojawiła się jeszcze jedna, gorsza myśl - obraz Jeremy'ego zabijającego kozę. Z rozmysłem, celo­wo, żeby przekazać wiadomość.

Dlatego nie zjadł jej serca ani wątroby, uświadomiła sobie. Nie zabił jej dla pożywienia, nie padła ofiarą wilkołaka. Bo on nie jest zwyczajnym wilkołakiem.

To nie szlachetne zwierzę, które poluje, żeby jeść, jak mó­wiła Rowan

Tylko Ash miał rację. On i jego kawały o wściekliźnie...

- Jesteś taka piękna - wyznał nagle. - Zawsze tak uważa­łem. Uwielbiam twoje włosy.

Stał tuż przed nią. Widziała pory na jego twarzy, z których wyrastała szczecina. I czuła jego zapach - dziki, jak w zoo.

Dotknął jej włosów. Miał ciemne, grube paznokcie. Oczy Mary-Lynnette robiły się coraz większe. Powiedz coś, powiedz coś, nie daj po sobie poznać, że się boisz.

• Wiedziałeś, jak został zabity mąż pani Burdock - wydu­siła z siebie.

Powiedziała mi dawno temu - odparł prawic nieobecnym głosem, nadal przeczesując palcami jej włosy. Głos zmienił mu się tak bardzo, że Mary-Lynnette ledwo go zrozumiała. - Uży­łem patyczków ze swoich modeli. I czarnego irysa dla niego. Dla Asha. - Wypowiedział to imię z czystą nienawiścią. - Zo­baczyłem ten kwiat na jego głupiej podkoszulce. Klub Czarne go Irysa... mój wuj kiedyś do niego należał. Traktowali go jak osobnika gorszej kategorii.

Jego oczy od oczu Mary-Lynnette dzieliło teraz zaledwie kilka centymetrów. Czuła dotyk jego paznokci na uchu. Zebra­ła w sobie dość siły żeby gwałtownie szarpnąć ręką za plecami -i jedną dłoń wyswobodziła. Zamarła, bojąc się, że Jeremy coś zauważy.

- Rzuciłem kozę na ganek i uciekłem - powiedział, niemal zawodząc. Głaskał Mary-Lynnette. - Wiedziałem, że wszyscy tam jesteście. Byłem tak wściekły, że po drodze zabiłem jeszcze konia. I rozwaliłem okno na stacji benzynowej. Zamierzałem ją spalić, ale stwierdziłem, że jeszcze trochę poczekam.

Tak, tak, tak, myślała Mary-Lynnette, ostrożnie manipu­lując drugim nadgarstkiem. Wpatrywała się w szalone oczy Jeremy'ego, czuła jego zwierzęcy oddech. Oczywiście, to ciebie słyszałyśmy, jak uciekałeś. Nie wpadłeś w dziurę na ganku, bo wiedziałeś, że tam jest. Sam go naprawiałeś. I fakt, to ty roz­biłeś okno - kto inny tak bardzo nienawidziłby stacji benzy­nowej?

Rozwiązała sznur na drugim nadgarstku. Zwycięstwo. Ale panowała nad swoją miną i zaciskała dłonie, usiłując wymy­ślić, co robić. Był taki silny i szybki... Przy nim nie ma żadnych szans.

• A dzisiaj wszyscy razem przyjechaliście do miasta - spo­kojnie kończył opowieść, tak cedząc słowa przez wilcze wargi, że trudno było uwierzyć, iż mówi ludzkim głosem. - Słyszałem, jak on z tobą rozmawia. Zrozumiałem, że cię pragnie i chce za­mienić w jedną z nich. Musiałem cię przed tym uchronić.

• Wiem, Jeremy - wyznała niemal opanowanym głosem. - Jak go zaatakować, skoro nie ma żadnej broni, nawet pa­tyka. A nawet gdyby, drewno się na nic nie zda. On nie jest wampirem.

Jeremy się cofnął. Mary-Lynnette na chwilę odetchnęła z ulgą. Nagle z przerażeniem zobaczyła, że Jeremy zdziera z sie­bie koszulę. A pod nią nie miał skóry Tylko sierść. Futro, które falowało i drgało na wietrze.

• Poszedłem za wami tutaj i załatwiłem twój samochód tak. żebyś nie mogła odjechać. Słyszałem, jak mówiłaś, że chcesz zostać wampirem.

• Jeremy, to puste słowa...

Ciągnął, zupełnie nie zwracając uwagi na to, co powie­działa.

- Ale to błąd. Wilkołaki są o wiele lepsze. Zrozumiesz, kiedy ci pokażę. Księżyc wygląda tak pięknie, kiedy jest się wilkiem.

O Boże - więc to miał na myśli, mówiąc, że chce wszystko wyjaśnić i ją chronić. Zamierzał zmienić ją w coś podobnego do niego.

Potrzebna mi broń.

Rowan wspominała, że na wilkołaki działa srebro. Więc le­genda o srebrnej kuli musi być prawdziwa. Ale nie miała srebr­nej kuli. Ani nawet srebrnego sztyletu...

Srebrny sztylet... Srebrny nóż...

Samochód za Jeremim spowijały kłęby dymu. Gdzienie­gdzie przedzierał się czerwony blask buzującego ognia.

To zbyt niebezpieczne, pomyślała Mary-Lynnette. Zaraz wybuchnie. Nie ma mowy, żeby udało mi się wejść i wyjść.

- Świat nocy jest beznadziejny - ciągnął Jeremy. - Z tymi wszystkimi głupimi ograniczeniami: nie zabijać ludzi, nie polo­wać za często... Nikt mi nie będzie mówił, jak mam polować. Mój wuj próbował, ale się nim zająłem.

Nagle stwór - bo już nie człowiek - przerwał i odwrócił się gwałtownie. Znów odsłonił dziąsła i rozchylił zęby. szykując się do ataku. Mary-Lynnette zrozumiała dlaczego - Ash się poru­szył.

Usiadł, chociaż miał ranę na gardle. Rozejrzał się nieprzy­tomnie. Dostrzegł Mary-Lynnette. Spojrzał na to. w co zmienił się Jeremy.

- Odsuń się od niej! - krzyknął ze śmiertelną furią. Jednym zwinnym ruchem przygotował się do skoku.

Ale wilkołak zareagował pierwszy. Dał susa jak zwierzę z rękami. Jedną chwycił cisowy kij. Walnął nim Asha i powalił na ziemię. Później wyrzucił kij na dywan z igliwia.

Już go nie potrzebował. Odsłaniał zęby. Zamierzał rozedrzeć Ashowi gardło, tak jak koniowi i turyście... Mary-Lynnette puściła się pędem.

Nie w stronę Asha. Gołymi rękami nie była w stanie mu po­móc. Biegła do samochodu, w stronę kłębów gryzącego dymu.

0 Boże, jak gorąco. Pomóż mi się tam dostać.

Czuła żar na policzkach, na rękach. Upadła na kolana i za­częła się czołgać tam, gdzie było chłodniej.

1 wtedy za plecami usłyszała najdziwniejszy odgłos, jaki ist­nieje - wycie wilka.

Wie. co robię. Widział ten nóż za każdym razem, kiedy pod­ważałam zatyczkę wlewu paliwa. Na pewno będzie chciał mnie powstrzymać.

Rzuciła się na ślepo w kłęby dymu i żar. Z silnika jak sza­lone strzelały pomarańczowe płomienie. Szarpała za parzącą klamkę.

Otwórz się. otwórz...

Drzwi się otworzyły. Buchnęło w nią gorące powietrze. Ja­ko zwykły człowiek nie zniosłaby tego. Ale w ciągu dwóch dni wymieniła się krwią z czterema wampirami, więc nie była już zwykłym człowiekiem. Nie była Mary-Lynnette. Ale czy zdoła zabić?

Spod deski rozdzielczej wydostawały się języki ognia. Po­macała skwierczący plastik i wsunęła dłoń pod siedzenie kie­rowcy.

No, gdzie jesteś!

Palce natrafiły na metal, srebrny nóż do owoców z wik­toriańskim ornamentem, który pożyczyła kiedyś od pani Burdock. Był strasznie gorący. Zacisnęła na nim dłoń. wyciągnęła spod siedzenia... i wtedy coś dopadło ją od tyłu.

Odwróciła się instynktownie. Musiała spojrzeć napastni­kowi w twarz. Później zawsze będzie towarzyszyła jej świado­mość, że mogła wycelować nóż w ziemię albo w siebie. I pewnie dawna Mary-Lynnette tak by zrobiła.

Ale teraz wysunęła nóż do przodu. Napastnik na nią skoczył.

W głowie pojawiła się odległa myśl: ostrze weszło dokładnie między żebra.

I nagle zrobiło się wielkie zamieszanie. Poczuła we włosach zęby, które szukały gardła. Drapiące pazury zostawiały szra­my na jej rękach. Atakowało ją coś włochatego, ciężkiego - nie człowiek ani nawet półczłowiek. Wielki, warczący wilk.

Z trudem utrzymywała nóż w dłoni. Wilk szarpał się na wszystkie strony, wykręcał jej nadgarstek w nieprawdopodob­nych kierunkach.

Przez chwilę, kiedy napastnik się odsunął, mogła mu się dobrze przyjrzeć.

Piękne zwierzę. Zgrabne i ładne, ale z szaleństwem w oczach. Wydając ostatnie tchnienie, usiłowało ją zabić.

Musisz mnie nienawidzić. Wybrałam Asha zamiast ciebie, zraniłam cię srebrem. A teraz umierasz. Zostałeś potwornie zdradzony.

Dostała gwałtownych dreszczy. Nie mogła tego dłużej znieść. Puściła nóż i zaczęła odpychać wilka rękami i nogami Gramoląc się i odsuwając na plecach, zdołała odejść kilka me­trów. Wilk stal na tle ognia. Zbierał siły, żeby skoczyć na nią po raz ostatni...

Nastąpił bardzo cichy, zwarty wybuch. Cały samochód prze­chylił się i nagle kula ognia objęła wszystko.

Mary-Lynnette przywarła do ziemi, w połowie oślepiona, ale musiała obserwować.

Więc tak to wygląda. Samochód w płomieniach. Nie ma żad­nej wielkiej eksplozji jak w filmach. Tylko zwykłe: puf! A póź­niej ogień unoszący się coraz wyżej.

Żar odpędzał ją coraz dalej, więc ciągle się czołgała, ale nie mogła przestać się przyglądać. Pomarańczowe płomienie we wszystkie strony strzelały z metalowego szkieletu na kołach.

Wilk nie wydostał się z pożaru.

Mary-Lynnette usiadła. Dusił ją dym. Chciała krzyknąć: Jeremy!. ale tylko zaskrzeczała ochryple.

Wilka cały czas nie było widać. Nic dziwnego - w piersi miał srebrny nóż, a dookoła szalały płomienie.

Siedziała, obejmując się ramionami, i wpatrywała w płoną­cy wrak.

On by mnie zabił. Jak każdy porządny drapieżnik. Musia­łam się bronić, ratować Asha. I dziewczyny... zamordowałby je wszystkie. Innych ludzi też. tak jak turystę. Był stuknięty i zły. zrobiłby wszystko, żeby zdobyć to. co chciał.

Wyczuwała to od samego początku. Co rusz widziała to pod maską tego ..miłego chłopaka", ale za każdym razem wmawiała sobie, że nic dziwnego w nim nie ma. Powinna od razu zaufać intuicji, kiedy dotarło do niej, że rozwiązała ponurą zagadkę Jeremy'ego Lovetta.

Trzęsła się. ale nie uroniła nawet jednej łzy.

Ogień szalał, strzelając w górę małymi iskierkami.

Nie obchodzi mnie. czy to usprawiedliwione. Nie przypo­minało zabijania z mojego snu. Nie było łatwe, nie przyszło mi naturalnie i nigdy nie zapomnę tego, jak na mnie patrzył.

Nagle pomyślała: Ash.

Oszołomiona prawie o nim zapomniała. Odwróciła się tak bardzo przerażona, że ledwie mogła na niego patrzeć. Podczołgała się do miejsca, gdzie leżał.

Tyle krwi... Niemożliwe, żeby nic mu się nie stało. Ale je­żeli nie żyje...

Jednak oddychał. A kiedy dotknęła jego zakrwawionej twa­rzy, poruszył się. Spróbował usiąść.

• Leż. - Podniosła z ziemi koszulę Jeremyego i przyłożyła do szyi Asha. - Spokojnie...

• Nie martw się, obronię cię. - Znowu próbował się pod­nieść.

• Połóż się - poprosiła. Nic posłuchał jej, więc delikatnie go pchnęła. - Nie trzeba nic robić. Nie żyje.

Opadł, zamykając oczy.

- Zabiłem go?

Mary-Lynnette wydała zdławiony odgłos, który tylko trochę przypominał śmiech. Drżała pod wpływem ulgi. Ash oddychał i mówił, nawet tak głupio jak zwykle. Nie miała pojęcia, jak

miło to może brzmieć. Widziała, że szyja pod koszulą już mu się goi. Cięta rana zamieniała się w różowe, płaskie blizny. Ciało wampira jest niewiarygodne.

• Nie odpowiedziałaś. - Przełknął ślinę.

• Nie, nie zabiłeś go. )a to zrobiłam.

Otworzył oczy. Przez chwilę patrzyli na siebie. Mary-Lyn­nette zrozumiała, że do obojga dociera teraz wiele spraw.

- Przykro mi - odezwał się w końcu Ash najpoważniejszym tonem, jaki u niego słyszała. Zerwał koszulę z szyi i usiadł -Przykro mi.

Nie wiedziała, kto do kogo się przytulił, ale znaleźli się w swoich objęciach. Mary-Lynnette myślała o drapieżcach, nie­bezpieczeństwie i kpinach ze śmierci. O tym wszystkim, co wią­że się z przynależnością do świata nocy. I o tym, że już nigdy, patrząc w lustro, nie zobaczy tej samej osoby, którą do tej pory widziała.

- Przynajmniej to już koniec - powiedział Ash. Czuła uścisk jego ramion, ciepło, moc i wsparcie. - Nie będzie więcej zabijania. Skończyło się.

Tak jak i wiele innych rzeczy.

Pierwszy szloch przyszedł jej z wielkim trudem. Myślała, że kolejny wydobędzie się po długiej przerwie. A jednak między pierwszym a następnym i kolejnym nie było żadnej przerwy. Płakała długo. Ogień się dopalał, iskry strzelały w górę, a Ash cały czas ją tulił.

Rozdział 17

Nie powiedziała nic ludziom, ale sprzeciwiła się władzom świata nocy - powiedział Ash leniwym, zupełnie beztro­skim tonem.

- Jak? - spytał zwięźle Quinn.

Byio późne poniedziałkowe popołudnie i do domu na far­mie Burdocków słońce wpadało przez zachodnie okna. Ash miał na sobie nową bluzę, kupioną w Briar Creek, z golfem i długimi rękawami, która zakrywała prawie wyleczone blizny na szyi i rękach. W wybielonych dżinsach, włosach zaczesa­nych tak, żeby przykrywały strup z tyłu głowy, odgrywał scenę swojego życia.

- Wiedziała o dzikim wilkołaku i nie pisnęła o tym ani słowa.

• Więc zdradziła. I co zrobiłeś? Ash wzruszył ramionami.

• Zabiłem ją kołkiem. Quinn roześmiał się na głos.

- Serio - zapewnił skwapliwie Ash, wpatrując się w Quinna szeroko otwartymi, szczerymi oczami, pewnie niebieskimi. - Zobacz.

Nie odrywając wzroku od rozmówcy, zerwał różowo-zieloną narzutę ze wzgórka na kanapie. Quinn gwałtownie uniósł brwi.

Gapił się chwilę na ciotkę Opal, która wcześniej została przygotowana tak, żeby nikt się nie domyślił, że leżała w ziemi. Poza tym starannie z powrotem wsadzono jej pal w piersi.

Quinn przełknął ślinę. Ash po raz pierwszy widział, że ko­leś spuścił z tonu.

- Naprawdę to zrobiłeś - wymamrotał z nutą niepewnego szacunku i wyraźnym zaskoczeniem.

Wiesz, pomyślał Ash, chyba wcale nie jesteś tak twardy, na jakiego się zgrywasz. Choćbyś nie wiem jak się starał udawać Starszego, masz tylko osiemnaście lat. I zawsze pozostaniesz osiemnastolatkiem, a ja za rok od ciebie będę starszy.

• No, no... - Quinn zamrugał kilka razy. - Jestem pod wra­żeniem.

• Po prostu stwierdziłem, że najlepiej oczyścić teren. Sta­rzała się, wiesz...

Ciemne oczy Quinna otworzyły się jeszcze szerzej.

- Nie wiedziałem, że jesteś aż tak bezwzględny.

• Jak trzeba, to trzeba. Oczywiście, ze względu na honor rodziny.

• A co z wilkołakiem? - Quinn odkaszlnął.

• No, nim też się zająłem. - Ash podszedł do drugiego eks­ponatu i zdarł z niego brązowo-białą narzutę. Ciało wilka było zwęglone i powykrzywiane. Mary-Lynnette wpadła w histerię, kiedy Ash uparł się, żeby je wyciągnąć z pogorzeliska, a Quinnowi drżały nozdrza, kiedy na nie patrzył.

• Niestety, śmierdzi jak spalone włosy, co? Sam się trochę okopciłem, kiedy trzymałem drania w ogniu...

• Spaliłeś go żywcem?

• To jedna z tradycyjnych metod.

• Przykryj to, dobra?

Ash naciągnął na ciało koc.

- Więc widzisz, wszystko gra. Nikt z ludzi nie jest w to wmieszany, nie trzeba żadnej zagłady.

- No... tak, dobra. - Quinn nie spuszczał oczu z narzuty. Ash uznał, że to odpowiedni moment.

• A przy okazji, okazało się, że przyjazd dziewczyn był zu­pełnie usprawiedliwiony. Po prostu chciały się nauczyć polo­wać. To chyba legalne?

• Co? No, tak. - Quinn zerknął na ciotkę Opal, potem na Asha. - Więc już wracają...

• Niezupełnie. Jeszcze się nie nauczyły.

• Zostają?

• Słuchaj. Ja jestem głową rodziny na Zachodnim Wybrze­żu, zgadza się? I ja mówię, że zostają.

• Ash.

• Najwyższa pora, żeby w tym regionie stworzyć przyczół­ki świata nocy, nie sądzisz? Widzisz, co się działo, jak nie było żadnego. Po okolicy zaczęły się szwendać rodziny zbuntowa­nych wilkołaków. Ktoś musi zostać w Briar Creek i pilnować porządku.

• Ash, nie przyciągniesz tu istot nocy za żadne skarby. Do jedzenia tylko zwierzęta, zadawać się można wyłącznie z ludźmi...

• Tak, ale cóż... trzeba odwalić brudną robotę. Poza tym sam mówiłeś, że niedobrze całe życie siedzieć w izolacji na wy­spie.

• Moim zdaniem tu jest niewiele lepiej. - Quinn wpatrywał się w niego.

• Więc dobrze zrobi moim siostrom. Za kilka lat bardziej docenią rodzinne strony. Później przekażą zadanie komuś in­nemu.

• Ash, nikt inny tu nie przyjedzie.

• Hm. - Mając na koncie wygraną bitwę, a obok zupełnie spłoszonego Quinna, który wyraźnie marzył, żeby jak najszyb­ciej wrócić do Los Angeles, Ash pozwolił sobie na małą dawkę prawdy. - Wpadnę je odwiedzić któregoś dnia.

• Spisał się na medal - obwieściła Rowan. - Słyszałyśmy wszystko z kuchni. Byłabyś zachwycona.

Mary-Lynnette się uśmiechnęła.

• Quinn już bierze nogi za pas. - Jade splotła dłoń z dłonią Marka.

• Chciałabym być przy tym, jak będziesz tłumaczył wszyst­ko tacie - zwróciła się Kestrel do Asha.

• Tak? A ja wolałbym tam nie być.

Wszyscy się roześmieli, z wyjątkiem Mary-Lynnette. Wielka kuchnia wiejskiego domu była ciepła i jasna, ale za oknami ro­biło się ciemno. W gęstniejącym mroku nic nie widziała - w cią­gu ostatnich dwóch dni skutki wymiany krwi ustąpiły. Znów odbierała świat ludzkimi zmysłami.

• Na pewno nie będziesz miał kłopotów? - spytała Asha.

• Nie. Powiem tacie całą prawdę. Prawie całą. Że zbunto­wany wilkołak zabił ciotkę Opal, a ja załatwiłem wilkołaka. I że dziewczyny będą tu spokojnie polować i obserwować, czy po okolicy nie kręcą się jakieś dranie. Na pewno są gdzieś zapiski na temat rodziny Lovetta. Tata może sobie sprawdzać tę histo­rię, ile tylko chce.

• Rodzina zbuntowanych wilkołaków - parsknęła z rozba­wieniem Kestrel.

• Stukniętych wilkołaków - poprawił ją Ash. - Tak niebez­piecznych dla świata nocy jak łowcy wampirów. Bóg jeden wie. jak długo tu żyli.

• Ludzie brali ich za Wielką Stopę - zauważył Mark.

• To wszystko przeze mnie - zwróciła się Rowan do Mary-Lynnette. - To ja ci powiedziałam, że on na pewno nic jest za­bójcą. Przepraszam.

Mary-Lynnette pochwyciła jej zatroskane spojrzenie.

• Daj spokój. Skąd mogłaś wiedzieć? Nie zachowywał się jak normalny wilkołak. Zabijał nie dla jedzenia, tylko żeby bro­nić swojego terytorium i nas odstraszyć.

• I pewnie by mu się udało - wtrącił się Mark. - Tylko że nie miałyście dokąd pojechać.

Ash spojrzał na Marka, potem na siostry.

• Jedno pytanie. Czy ta okolica będzie dla was wystarcza­jąco duża?

• Oczywiście - zapewniła Rowan lekko zaskoczona.

• Przecież nie zawsze musimy zabijać zwierzęta - wyjaśni­ła Jade. - Już się w tym obeznałyśmy. Napijemy się trochę krwi tu, trochę tam. Kurczę, możemy nawet spróbować kozy.

• Wolałabym spróbować Tiggy'ego - oznajmiła Kestrel i na chwilę w jej złocistych oczach pojawił się blask.

Mary-Lynnette słuchała tego w milczeniu. Czy pewnego dnia Kestrel nie zapragnie dla siebie większego terytorium? Pod wieloma względami bardzo przypominała Jeremy'ego.

Była piękna, bezwzględna i myślała o jednym. Prawdziwa istota nocy.

• A co z tobą? - Ash spojrzał na Marka.

• Ze mną? Jak się nad tym zastanowić, wolę hamburgery.

• Wczoraj w nocy chciałam go zabrać na polowanie - wy­tłumaczyła Jade. - Żeby mu pokazać. Ale zwymiotował.

• No niezupełnie.

- Owszem, zupełnie - odparła Jade z rozbawieniem. Mark odwrócił wzrok. Mary-Lynnette zauważyła, że brat i Jade cały czas trzymają się za ręce.

- Więc rozumiem, że nie planujesz przemiany w wampira - stwierdził Ash.

• No... może nie tak szybko.

• A co z zakończeniem historii dla ludzi? - Ash odwróci! się do Mary-Lynnette. - Wymyśliliśmy coś?

• Nie musimy. Zorientowałam się, co słychać w mieście. Rano rozmawiałam z Bunny Marten. Tak się cieszę, że nie jest wampirem.

• Ja wiedziałem od początku - powiedział Mark.

• W skrócie wygląda to tak. - Mary-Lynnette wyciągnęła palec. - Po pierwsze, wszyscy wiedzą, że Jeremy zniknął. Szef stacji benzynowej zaniepokoił się, że Jeremy wczoraj nie zjawił się w pracy, i poszedł sprawdzić do przyczepy. Znaleźli tam du­żo dziwnych rzeczy. Ale niczego się nie domyślają.

- Dobrze. - Rowan kiwnęła głową. Mary-Lynnette wystawiła drugi palec.

- Tacie jest przykro, że kombi się spaliło, ale nie jest za­skoczony. Claudine przepowiadała to od roku. - Kolejny palec.

- Po trzecie, pan Kimble nie ma pojęcia, co zabiło jego konia, ale myśli, że to zwierzę, nie człowiek. Vic Kimble twierdzi, że Wielka Stopa. On i Todd są nieźle przestraszeni i chcą wyjechać z Briar Creek na dobre.

• Uczcijmy minutą ciszy ich rychłą nieobecność - zapropo­nował z powagą Mark i wypiął tyłek.

• Po czwarte - ciągnęła Mary-Lynnette - dziewczyny, bę­dziecie musiały w końcu wspomnieć, że wasza ciotka nie wró­ciła z wakacji. Ale to za jakiś czas. Nikt tak prędko się nie zo­rientuje, że jej nie ma. Chyba możemy spokojnie pochować ją i Jeremy'ego. Nawet jeżeli ktoś ich znajdzie, niczego nie skoja­rzy. Zobaczy po prostu wiekową mumię i wilka.

• Biedna stara ciotka Opal - zaszczebiotała Jade promien­nie. - Mimo wszystko nam pomogła.

Mary-Lynnette spojrzała na nią z ukosa. Tak, w niej też to jest, pomyślała. Srebrny blask w oczach, kiedy drwi ze śmierci. Druga prawdziwa istota nocy.

- Będzie mi jej brakować - powiedziała na głos.

• Więc sprawa załatwiona - podsumowała Kestrel.

• Na to wygląda. - Ash się zawahał. - Quinn czeka na dro­dze. Powiedziałem mu, że potrzebuję kilku godzin, żeby wszyst­ko dopiąć i się pożegnać.

Zapadła cisza.

- Odprowadzę cię - odezwała się w końcu Mary-Lynnette. Podeszli razem do drzwi. Kiedy znaleźli się na zewnątrz,

w mroku, Ash zatrzasnął je za nimi.

• Możesz jeszcze jechać ze mną.

• Z tobą i z Quinnem?

• Odprawię go. Albo wrócę jutro i cię zabiorę, albo w ogóle zostanę.

• Musisz porozmawiać z ojcem i wszystko z nim załatwić, żeby twoje siostry były bezpieczne. Przecież wiesz.

• No to wpadnę później - oznajmił Ash z nutą desperacji w głosie.

Mary-Lynnette odwróciła wzrok. Niebo na wschodzie miało kolor najciemniejszego fioletu, niemal czarnego. Pa­trząc w tamtą stronę, dostrzegła gwiazdę. A właściwie Jupi­tera.

• Jeszcze nie jestem gotowa. Chociaż chcę.

• Nie chcesz - stwierdził Ash i oczywiście miał rację.

Wiedziała o tym od chwili, kiedy siedziała i płakała, wpatru­jąc się w płonący samochód. I chociaż od tamtej pory bez prze­rwy o tym myślała, nijak nie mogła się przekonać, żeby zmienić zdanie.

Nigdy nie zostanie wampirem. Po prostu się do tego nie nadaje. Nie potrafiłaby zachowywać się jak wampir i nie zwa­riować. Nie była podobna do Jade ani do Kestrel, ani nawet do Rowan z jej bladymi, mięsistymi stopami i instynktownym uwielbieniem dla polowania. Zajrzała w serce świata nocy... i nie mogła do niego dołączyć.

• Po prostu bądź sobą - powiedział Ash.

• Przestań. - Nie patrzyła na niego. - Nie możemy tak jak Jade i Mark trzymać się za ręce i chichotać, nie myśląc o przy­szłości.

• Ale łączy nas pokrewieństwo dusz. Jesteśmy sobie prze­znaczeni na wieki.

• Skoro mamy przed sobą wieczność, chyba możesz dać mi trochę czasu do namysłu. Wracaj i rozejrzyj się trochę. Upewnij się, czy chcesz porzucić świat nocy na zawsze.

• Ja to już wiem.

• I czy na pewno zdołasz się związać z człowiekiem - ciąg­nęła.

• I może zastanowię się nad tym, co zrobiłem ludziom?

- Tak. - Mary-Lynnette spojrzała mu w oczy. Odwrócił wzrok.

- Dobrze. Przyznaję. Wiele rzeczy powinienem im wyna­grodzić.

Cóż, ludzie byli dla niego robactwem i pożywieniem. W jego umyśle Mary-Lynnette zobaczyła takie rzeczy, że wolała więcej nie widzieć.

• Więc postaraj się wynagrodzić to, co możesz - szepnęła, chociaż nie miała odwagi uwierzyć, że Ash to zrobi. - Nie spiesz się. I daj mi czas. Muszę dorosnąć. Jestem jeszcze w liceum.

• Za rok skończysz. Wtedy wrócę.

• Może się okaże, że to za szybko.

• Mimo wszystko wrócę. - Uśmiechnął się ironicznie. -A do tego czasu będę walczył ze smokami, jak rycerz dla damy. Sprawdzę się. Będziesz ze mnie dumna.

Mary-Lynnette ścisnęło w gardle. Uśmiech Asha zniknął. Powinni się pocałować. Ale po prostu stali jak skrzywdzone dzieci, aż w końcu przytulili się do siebie. Mary-Lynnette ści­skała go coraz mocniej, chowając twarz w jego ramieniu. Ash, który najwyraźniej zupełnie stracił głowę, zasypywał pocałun­kami jej kark.

• Żałuję, że nie jestem człowiekiem. Żałuję - powtarzał.

• Wcale nie - zaprzeczyła Mary-Lynnette.

• Żałuję. Żałuję.

Ale to nic nie zmieniało. Problemem nie było tylko to, kim jest, ale to, co do tej pory zrobił - i co jeszcze zrobi. Zbyt dłu­go przebywał po ciemnej stronie życia, żeby być normalną osobą. Naturę już miał ukształtowaną i Mary-Lynnette wątpiła, czy zdoła z nią wygrać.

- Wierz we mnie - poprosił, jakby usłyszał jej myśli.

Nie odpowiedziała. Uniosła głowę i jej usta połączyły się z jego wargami. Elektryzujące iskry już nie sprawiały bólu, a ró­żowa mgła wydawała się całkiem fajna. Przez chwilę wszystko było ciepłe, słodkie i dziwnie spokojne.

I nagle, za nimi, ktoś zapukał do drzwi. Mary-Lynnette i Ash odskoczyli od siebie. Spojrzeli przestraszeni, kipiąc pod wpły­wem silnych uczuć. Mary-Lynnette dopiero po chwili uświado­miła sobie, gdzie jest. Roześmiała się. Ash też.

- Wychodźcie - zawołali jednocześnie.

Z domu wyszli Mark i Jade. Za nimi, Rowan i Kestrel. Wszy­scy stali na ganku, uważając, żeby nie wpaść w dziurę. Uśmie­chali się tak, że Mary-Lynnette się zaczerwieniła.

- Do widzenia - pożegnała Asha pewnym głosem. Przyglądał jej się długą chwilę, potem spojrzał na drogę.

Odwrócił się, żeby odejść.

Mary-Lynnette zamrugała, żeby odegnać łzy. Ciągle nie by­ła w stanie w niego uwierzyć. Ale zawsze może mieć nadzieję. Marzyć. Chociaż marzenia prawie nigdy się nie spełniają...

- Patrzcie! - westchnęła Jade.

Mary-Lynnette serce gwałtownie podskoczyło do piersi. Od północnego wschodu ciemne niebo przeszywała kuła światła. To nie była słaba spadająca gwiazda, ale świecący zielony meteoryt, który pokonał połowę nieba, sypiąc iskrami. Znajdował się do­kładnie nad ścieżką, którą szedł Ash, jakby oświetlał mu drogę.

Dawna perseida. Ostatni meteoryt lata. Jak błogosławień­stwo.

- Szybko, szybko, marzenie - Mark gorączkowo ponaglał Jade. - Pod taką gwiazdą na pewno się spełni.

Mary-Lynnette spojrzała na przejętą twarz brata, na jego błyszczące z podniecenia oczy. Jade klaskała z zachwytu.

Tak się cieszę, że jesteś szczęśliwy, pomyślała Mary-Lynnet­te. Spełniło się to, czego ci życzyłam. Więc teraz chyba mogę pomyśleć własne życzenie.

Chciałabym...

- Do zobaczenia za rok. - Ash się odwrócił i uśmiechnął zawadiacko. - Wrócę, jak zabiję smoka!

Zaczął iść porośniętą chwastami ścieżką. Przez chwilę, w ciemnofioletowym zmierzchu, rzeczywiście wyglądał jak ksią­żę, który wyrusza na poszukiwanie smoka. Jak błędny rycerz z lśniącymi blond włosami, bez broni, wybierający się w bardzo ciemną i niebezpieczną, dziką okolicę. Odwrócił się i przez mo­ment szedł tyłem, machając ręką. Zepsuł cały efekt.

Cała gromada krzyczała na pożegnanie.

Mary-Lynnette czuła, że od wszystkich wokół niej - brata i trzech sióstr krwi - bije ciepło i chęć pomocy. Od beztroskiej Jade. Zapalczywej Kestrel. Mądrej i łagodnej Rowan. I od Mar­ka, który przestał już być mrukiem i samotnikiem. Tiggy wił się jej wokół kostek, mrucząc przyjacielsko.

• Z daleka od siebie, będziemy spoglądać w to samo niebo! - wrzasnął Ash.

• Co za cytat! - odkrzyknęła Mary-Lynnette.

Ale miał rację. Obserwując niebo zawsze będzie pamiętała, że on gdzieś tam jest i patrzy na nie z zachwytem. Wiedząc, że to ważne.

I w końcu nie miała wątpliwości, kim jest. Mary-Lynnette. I któregoś dnia odkryje supernową albo czarną dziurę - jako człowiek. Ash wróci za rok.

A ona zawsze będzie kochać noc.

---