Pierwszy akapit Wstępu do Sdz, wyjaśniając jej nazwę opisuje instytucje sędziów umieszczając ją w konkretnym czasie (od wejścia Izraelitów do ziemi obiecanej do powstania monarchii). Jest tu zastosowana metoda historyczna. Zwraca się uwagę na funkcjonowanie instytucji sędziów również wśród innych ludów. Podkreśla się wyjątkowość sędziów w narodzie izraelskim np. pełnienie dodatkowej funkcji – wodzów.
Drugi akapit wykorzystując krytykę literacką, przedstawia podział księgi na trzy części:
Wstęp ukazujący stan religijno – polityczny narodu
Opis dziejów – walki z wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi
Dodatek – 2 opowiadania dotyczące dziejów pokoleń Danitów i Beniamitów
Trzeci akapit wykorzystuje metodę krytyki redakcji, gdyż zwraca uwagę na podejście autora Sdz do historii sędziów. Jest to postawa wybiórcza. Stosuje metodę porównawczą, autor Wstępu zauważa iż niektórzy sędziowie nie są wspomniani np. Heli wymieniony w 1 Sm 4,18 czy Samuel (1 Sm 7). Liczba 12 sędziów koreluje z dwunastoma pokoleniami Izraelskimi. Autor Sdz napisał tę księgę opierając się na schemacie ukazującym określony zamysł teologiczny – odstępstwo od Boga powoduje karę – „ucisk ze strony wrogów”, pokuta – błaganie Boga o pomoc skutkuje wybawieniem dla Izraela.
Czwarty rozdział rozważa problem autorstwa i czasu napisania księgi. Eksponując metodę historii form, zwraca uwagę na to, iż księga składa się z dużej ilości fragmentów pochodzących z różnych epok. Nieznany autor połączył je w jedną całość – jedno opowiadanie – „rapsodię heroiczną narodu”, wyróżniającą się na tle ówczesnej literatury różnych ludów. W akapicie wykorzystywana jest krytyka gatunku, konieczna dla zrozumienia intencji autora.
Piąty akapit łączy elementy krytyki literackiej, krytyki tradycji i krytyki redakcji oraz zwraca uwagę na budowę księgi, na którą m.in. składają się dłuższe opowiadania o sędziach i tu podkreśla się, że mogą pochodzić z tradycji ustnej (brak jednak rozwinięcia) ludowej. To właśnie krytyka literacka wskazuje na źródła. Wskazuje się na odrębność źródła opowiadania o Baraku i Deborze ze względu na jego archaiczny charakter. Z kolei opowiadanie o sześciu „mniejszych sędziach”, wplecione w całość księgi mają „luźny związek literacki” z pozostałymi fragmentami, pochodzącymi z innego źródła. Dwa dodatki końcowe również mają inne źródło. Elementem krytyki redakcji jest wspomnienie schematu pragmatycznego.
Szósty akapit powraca do zagadnienia autora czy redaktora. Wykorzystano tu metodę historyczną w połączeniu z analizą literacką. Wzmianki w tekście Sdz o zajmowaniu Jerozolimy przez Jebusytów oraz informacja o spokojnych czasach, gdy nie było króla pozwalają mniemać, iż autor (redaktor) księgi żył za czasów Dawida lub Salomona. Później mogły nastąpić przeróbki tekstu.
Siódmy akapit odnosi się do kanoniczności księgi, której nigdy nie kwestionowano (metoda historyczna).
Ósmy akapit podkreśla historyczny charakter księgi, ale wskazuje na sposób przedstawiania historii charakterystyczny dla czasów , w których ona powstała. Chodzi o upiększenie zwycięstw i pomniejszanie klęsk. Zastosowana jest tu więc metoda historyczna. Autor Wstępu zwraca uwagę na zamysł autora Sdz – umoralnienie, element budujący. Stąd w księdze możliwość istnienia np. wątków legendarnych. Na miano historycznego w dzisiejszym pojęciu zasługują fragmenty odnoszące się do tła politycznego, religijnego i społecznego. Pod tym względem jest to mierny obraz Palestyny (starcia międzyplemienne, zabobony, niemoralne życie).
Dziewiąty akapit ukazuje teologie Sdz Wierność Bogu skutkuje powodzeniem Izraela. Należy bronić Kanaanu, jako wiecznego dziedzictwa – przed bałwochwalstwem i przed wrogami zewnętrznymi. Na odczytanie teologii pozwalają wnioski wyciągnięte z poszczególnych etapów metody historyczno – krytycznej, a zwłaszcza etapu krytyki redakcji.
Ostatni akapit wykorzystuje metodę historyczną gdyż ukazuje jak chrześcijanie korzystali z tej księgi w swojej wierze. Skoro Wstęp odwołuje się do ciągłości sięgania do Sdz, jako „wielkiego podręcznika cnót chrześcijańskich” można zaryzykować twierdzenie, że jest tu wykorzystana zasada jedności Biblii w interpretacji.