Robert Ashley – amerykański kompozytor , wybitna amerykańska postać w amerykańskiej muzyce współczesnej. Słynie z tego, że był pionierem oper, które były projektowane do transmisji w telewizji, zawierające rózne efekty optyczne dostosowane na małym ekranie. Najsłynniejszą taką operą jest „Perfet lives”.
Był organizatorem festiwalu współczesnych sztuk scenicznych. Był także jednym z założycieli bardzo wpływowej grupy Once. Ich specjalnością były jedne z pierwszych kompozycji i improwizacji zawierających elektronikę, a także szereg performatywnych łączących w sobie teatr, muzykę i nowe media. W tych latach Ashley opracował i wyprodukował pierwsze z jego oper mieszanych mediów.
Koncertował z Sonic Arts Union.
Jego fascynacja narracją, a także muzycznym wykorzystaniem głosu i zbliżeniem muzyki do mowy dały efekt w postaci klasycznych kompozycji XX wieku jak m.in. „Wolfman”. To wydanie na płycie kompaktowej wprowadza nas w najbardziej ekstremalną, eksperymentalną stronę amerykańskiego kompozytora Roberta Ashleya. Zaczyna się od utworu The Fox (skomponowany w 1957 roku), pierwsze elektroniczne dzieło Ashleya. Na tym nagraniu odbija się echem prywatności i intymność języka i głosu.
Tytułowy utwór The Wolfman skomponowany na początku 1964 roku. Jest brutalną kombinacją szumu taśmowego kolażu i wokalnego sprzężenia zwrotnego. Po raz pierwszy wykonano go na festiwalu awangardy im. Charlotte Moorman w Nowym Jorku jesienią tego samego roku, zyskując równocześnie miano zagrożenia dla zdrowia słuchacza. Dlatego też, z powództwa Feldmana, Robert Ashley stworzył Taśmy Wolfmana, po to, aby odtworzyć je wraz z udziałem wokalnym utworu The Wolfman. Pomysł dotyczący tej kompozycji (która ma pochodzić równocześnie z tych samych głośników, co głos i sprzężenie zwrotne) jest po to, aby wypełnić trwający podczas występu dźwięk wydajności i przekształcić go w rozbudowaną wersję „trutnia” pod wpływem elektroniki. Innymi słowy, ma to być zamieć krótkich dźwięków w całym zakresie częstotliwości, tak aby iluzja dźwięków pochodzących z każdej części pomieszczenia została zachowana. The Wolfman Tape (1964), jak opisano powyżej, jest kompozycją stworzoną do krótkiej realizacji The Wolfman. The Wolfman używa manipulacji prędkości taśmy i miksuje wiele warstw wynalezionych dźwięków, zarówno z radia AM, jak i nagrań powstałych z wykorzystaniem innych mikrofonów.
Ostatni utwór na płycie to „The Bottleman” – został skomponowany w 1960 roku jako muzyka dla eksperymentalnego filmu George’a Manupelli. Ta ponad 40-minutowa wersja jest mistrzowską i subtelną manipulacją taśmy za pomocą mikrofonów kontaktowych, elektrycznych szumów z głośników i odległych przyciszonych nagrań głosu i muzyki w tle. Ashley manipuluje taśmą magnetyczną, przyspieszając lub spowalniając ją.
Cała płyta jest subtelną manipulacją taśmy za pomocą mikrofonów , szumów elektrycznych z głośników i odległych, przyciszonych nagrań głosów i muzyki w tle. Jest to najbardziej surowa i agresywna kompozycja Ashleya. To, co przedstawia na swojej płycie jest pełną skalą nawału bardzo dynamicznego hałasu, a ludzki głos w utworze zabiera go poza sferę zwykłej elektroniki.