RDTPZiP batalion-kompania

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

0701. ZASADY OGÓLNE

1. Działania opóźniające są jednym z rodzajów walki. Obejmują one wiele kolejnych starć o charakterze obronnym i zaczepnym, często stosowany manewr oraz działania osłabiające potencjał przeciwnika, których celem jest powstrzymywanie jego natarcia. Działania te oddziały prowadzą w pasach lub na kierunkach.

2. W ramach pasa lub kierunku opóźniania batalion (kompania) może mieć przydzielone rejony opóźniania, które wchodzą w skład pozycji opóźniania brygady. W rejonie tym wyznacza się linie opóźniania: przednią, pośrednią, końcową.

3. Istotą działań opóźniających jest unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania oraz niedopuszczanie do rozstrzygających starć.

4. Działania opóźniające prowadzi się w celu:

- zadania przeciwnikowi znacznych strat, bez wdawania się w przewlekłe walki;

- zyskania czasu kosztem stopniowej utraty terenu;

- skierowania przeciwnika w określonym kierunku i tym samym przejęcie inicjatywy;

- wyprowadzenia pododdziałów w wypadku zagrożenia rozbiciem ich przez przeciwnika;

- ustalenia punktu ciężkości natarcia przeciwnika.

5. W działaniach opóźniających szczególnie ważne są następujące czynniki:

- rozpoznanie i wykorzystanie skutków walki elektronicznej;

- połączenie manewru i siły ognia;

- teren, przestrzeń i czas;

- aktywność i różnorodność oddziaływania na przeciwnika;

- podtrzymywanie swobody działania;

- ochrona i obrona;

- pozorowanie.

6. Terminowa i wiarygodna informacja o zamiarach i możliwościach oraz słabych stronach przeciwnika, zdobywana przez rozpoznanie wszystkich szczebli dowodzenia, będzie niezbędna przez cały czas trwania działań opóźniających.

7. Manewr w połączeniu ze skutkami ogniowo-elektronicznego oddziaływania umożliwia zadawanie strat przeciwnikowi, a także warunkuje i wspiera zwroty zaczepne. Pododdziały w działaniach opóźniających stosują manewr i ogień także w celu wyjścia z walki. Ponadto ogniem dozoruje się oraz zagradza luki i otwarte skrzydła w ugrupowaniu wojsk własnych.

8. Pododdziały prowadzące działania opóźniające powinny odpowiednio wykorzystywać teren, na skutek czego zmuszają przeciwnika do prowadzenia wyczerpujących działań, aby ten teren opanować. Właściwe wykorzystanie terenu rekompensuje skromność sił opóźniających, a ponadto stawia nacierającego przeciwnika, w niekorzystnym położeniu. Przeszkody terenowe w połączeniu z rażeniem jego sił staną się sprzyjającymi elementami
w walce ze znacznie silniejszym jego zgrupowaniem.

9. Do podstawowych wyznaczników czasowych w działaniach opóźniających zaliczamy czas dyspozycyjny na przygotowanie pozycji opóźniania oraz nakazany czas opóźniania.

10. Pododdziały opóźniające dzielą się na te, które prowadzą aktywne opóźnianie działań przeciwnika, wycofujące się na kolejną linię opóźniania oraz te, które pozostają w odwodzie. Muszą one mieć zdolność do wykonania kontrataku w każdej dogodnej sytuacji.

11. Obrona i ochrona są ważnym elementem zapewniającym żywotność siłom opóźniającym. Temu celowi służy wykorzystanie ukryć, maskowanie, pozorowanie oraz obrona i ochrona ważnych obiektów przez siły obrony terytorialnej.

0702. ZADANIA I UGRUPOWANIE

1. Pododdziały zmechanizowane i pancerne odgrywają zasadniczą rolę w działaniach opóźniających i wykonują podstawowe – najważniejsze zadania. Ich siła ognia umożliwia skutecznie oddziaływanie na przeciwnika, a duże możliwości manewrowe pozwalają im szybko przemieszczać się między kolejnymi liniami lub wychodzić na skrzydła.

2. Batalionowe zgrupowanie taktyczne może być użyte do prowadzenia działań opóźniających samodzielnie na kierunku lub w pasie przesłaniania w składzie brygady. Organizuje ono rejon opóźniania. Batalion wzmacnia się artylerią do prowadzenia ognia pośredniego, przeciwlotniczą oraz pododdziałem saperów. Pododdziały innych rodzajów wojsk wykorzystuje się całością lub podporządkowuje kompaniom. Batalion usamodzielnia się pod względem logistycznym.

3. Ugrupowanie bojowe batalionu powinno odpowiadać zamiarowi prowadzenia działań opóźniających. Szerokość ugrupowania zależy od: warunków terenowych, siły i charakteru działania przeciwnika oraz możliwości własnych. Tworzy go system kompanijnych punktów oporu osłoniętych zaporami inżynieryjnymi. Na głębokość ugrupowania natomiast wpływają: sposoby prowadzenia opóźniania, określony czas opóźniania, liczba linii opóźniania oraz możliwości bojowe.

4. Kompania zmechanizowana (czołgów) może być użyta do prowadzenia działań opóźniających na liniach opóźniania. Wzmacnia się ją pododdziałami innych rodzajów wojsk i usamodzielnia pod względem logistycznym.

5. Ugrupowanie bojowe kompanii tworzy system plutonowych punktów oporu osłoniętych zaporami inżynieryjnymi. Odpowiada ono zamiarowi prowadzenia działań opóźniających. Szerokość ugrupowania zależy od: warunków terenowych, siły i charakteru działania przeciwnika oraz możliwości bojowych. Kompanię ugrupowuje się w jeden rzut z odwodem.

6. Pododdziały wojsk OT mają ograniczone możliwości podjęcia działań opóźniających. Mogą natomiast prowadzić skuteczną walkę z przeciwnikiem na zawczasu przygotowanych pozycjach opóźniania lub w terenie dogodnym dla nich. W każdym wypadku zmuszają siły przeciwnika do rozwinięcia się, zanim pododdziały OT wycofają się na kolejną pozycję. Skuteczność ich działania będzie wymagać znacznie większej uwagi na odejście lub przemieszczanie się między kolejnymi pozycjami pod osłoną wsparcia ogniowego i przy wykorzystaniu terenu.

7. Pododdziały aeromobilne mogą być w różny sposób wykorzystane w działaniach opóźniających. Są one w stanie prowadzić działania rajdowe lub wzmacniać pododdziały wojsk zmechanizowanych i pancernych, umożliwiając im szybkie ześrodkowanie wysiłku w miejscach o zasadniczym znaczeniu. Mogą także szybko rozśrodkować się w celu zmniejszenia wrażliwości na uderzenia oraz pełnić funkcję sił odwodowych. Uzbrojone śmigłowce są w stanie skutecznie wspierać naziemne siły opóźniające przede wszystkim przez zwalczanie celów opancerzonych przeciwnika.

8. Śmigłowce przeciwpancerne, rozpoznawcze, wielozadaniowe i transportowe mogą odegrać ważną rolę w działaniach opóźniających dzięki:

- prowadzeniu rozpoznania i obserwacji oraz wskazywaniu celów;

- ogniowemu niszczeniu sił przeciwnika;

- zwiększeniu operatywności dowodzenia i łączności;

- przerzutowi wojsk między pozycjami opóźniania;

- stawianiu narzutowych zapór minowych;

- przerzutowi pododdziałów ochrony obiektów;

- ewakuacji rannych i chorych;

- zaopatrywaniu wojsk.

9. Podczas prowadzenia działań opóźniających artyleria, wykorzystując maksymalny zasięg ognia, zwalcza przeciwnika ogniem ześrodkowanym i za pomocą zdalnie zakładanych pól minowych na podejściach do linii opóźniania oraz wspiera pododdziały prowadzące opóźnianie. W tym celu realizuje podstawowe zadania taktyczne:

- wzbrania i dezorganizuje podejście wojsk przeciwnika;

- obezwładnia i oślepia pododdziały rozpoznawcze i ubezpieczenia bojowe przeciwnika;

- blokuje przeciwnika i zmusza go do rozwinięcia sił;

- kanalizuje manewr przeciwnika;

- utrudnia atak czołowych pododdziałów przeciwnika;

- osłania wycofanie wojsk na kolejne linie opóźniania;

- osłania niezajęte rejony oraz luki i skrzydła.

10. W działaniach opóźniających pododdział przeciwlotniczy osłania pododdziały na pozycji opóźniania. Walkę z przeciwnikiem powietrznym prowadzi w ugrupowaniu bojowym, którego zmiany dokonuje w trakcie przemieszczenia się pododdziałów w głąb obrony.

11. Wsparcie inżynieryjne działań opóźniających obejmuje budowę zapór inżynieryjnych utrudniających ruch przeciwnikowi oraz stworzenie własnym pododdziałom warunków terenowych do wykonania manewru. Zapory inżynieryjne przygotowuje się na znacznej głębokości ugrupowania własnych pododdziałów opóźniających z zachowaniem luk i przerw umożliwiających wycofanie. Powinny być tak ustawiane, aby powodowały skierowanie uderzenia przeciwnika w miejsca wcześniej zaplanowane oraz dogodne do jego rażenia ogniowego. Budowa zapór inżynieryjnych musi być dokładnie zaplanowana, a informacje o zaporach przekazane podwładnym w celu szczegółowego poinformowania ich o miejscu ustawienia zapór, o sposobie ich wykorzystania oraz o ochronie i zamykaniu przejść. Wszystkie siły prowadzące działania opóźniające muszą dysponować informacjami o lukach w zaporach oraz utrzymywanych przejściach otwartych. W tym celu wyznacza się pododdział do zamykania zapór minowych oraz określa niezbędne sygnały współdziałania podczas ich przekraczania przez pododdziały.

12. Trudny teren może spowodować skupienie wysiłku na przygotowaniu i utrzymywaniu dróg marszu dla pododdziałów opóźniających. W ramach tworzenia warunków do manewru pododdziały inżynieryjne przygotowują drogi wycofania, urządzają przeprawy przez przeszkody wodne oraz wykonują przejścia w narzutowych zaporach minowych ustawionych przez przeciwnika na kierunkach odejścia.

0703. PROWADZENIE DZIAŁAŃ OPÓŹNIAJĄCYCH

1. Działania opóźniające mają na celu stopniowe oddawanie terenu bez wdawania się w przewlekłe walki. Prowadząc je należy umiejętnie wykorzystać naturalne zasłony i ukrycia terenowe, a zarazem wszechstronnie maskować przewidywany manewr. Pozycję opóźniania rozbudowuje się, wykorzystując ukształtowanie i pokrycie terenu. Celowe jest przy tym stosowanie zasadzek i forteli, by podejmowanymi działaniami wprowadzić przeciwnika w błąd co do zamiaru dalszego powstrzymywania jego natarcia. Czołowe oddziały przeciwnika należy zwalczać w miarę ich podchodzenia do przedniej linii opóźniania. W tym oddziaływaniu istotną rolę odgrywa rażenie ogniowe.

2. W miarę przybliżania się przeciwnika do przedniej linii opóźniania walkę przejmują siły i środki tam rozmieszczone oraz środki przełożonego przewidziane do działania na danym kierunku. Wspólnym wysiłkiem dążą do powstrzymania natarcia przeciwnika i uniemożliwienia mu pokonania z marszu przedniej linii opóźniania. Aktywna działalność broniących się pododdziałów ma na celu utwierdzić nacierającego w przekonaniu, że napotkał dobrze rozbudowaną linię obronną, której pokonanie wymagać będzie zaangażowania sił głównych oraz odpowiedniego przygotowania ataku.

3. Dążąc do uzyskania dodatkowego czasu można, oprócz działalności ogniowej, i minerskiej, stosować inne formy oddziaływania na podchodzące wojska przeciwnika. Skutecznym sposobem hamującym jego ruch mogą okazać się zasadzki. Podobny rezultat można osiągnąć stosując zaskakujące uderzenia śmigłowców bojowych, używając grup dywersyjno-rozpoznawczych i desantowo-szturmowych oraz umiejętnie wykorzystując zapory inżynieryjne. Temu celowi należy podporządkować działania pododdziałów, które na skutek dotychczasowej walki znalazły się przed przednią linią opóźniania.

4. Z chwilą rozpoczęcia natarcia przez przeciwnika pododdziały broniące przedniej linii opóźniania odpierają atak czołowych oddziałów. Przez skupienie ognia środków przeciwpancernych i ognia innych środków rażenia na wybranym kierunku hamują natarcie pancerno-zmechanizowanego zgrupowania przeciwnika. Ważne jest wówczas, to aby nie ujawnić własnego potencjału bojowego i przyjętego zamiaru walki. Artyleria powinna wykonywać zadania z tymczasowych lub zapasowych stanowisk ogniowych. W podobny sposób wykorzystuje się inne środki, dążąc do dezorganizowania poczynań przeciwnika.

5. W razie powstrzymania natarcia jego wojsk na określonym kierunku należy liczyć się
z wznowieniem ataku na innym. Pododdziały broniące linii opóźniania wycofują się w sposób skryty, po wcześniej rozpoznanych i oznakowanych drogach. W takim wypadku w dotychczas bronionych punktach oporu pozostawia się wydzielone pododdziały z ograniczoną liczbą środków ogniowych. Wzmożoną aktywnością zabezpieczają one wyjście zasadniczych sił z walki oraz zorganizowanie kolejnej linii opóźniania .

6. Pododdziały, które wyszły z walki, przygotowują się do działań w celu dalszego opóźniania natarcia przeciwnika. W zależności od przyjętej metody (przemiennej lub ciągłej) prowadzenia działań opóźniających przechodzą do odwodu, organizują kolejną linię opóźniania lub czekają na zadania wynikające z działań bojowych.

7. Z chwilą gdy czołowe oddziały przeciwnika znajdą się w zasięgu ognia kolejnej linii opóźniania, przejmuje ona główny ciężar walki, nie dopuszczając do opanowania z marszu przez jego siły bronionych przez siebie obiektów. W tym wypadku sposób opóźniania oraz możliwości bojowe pododdziałów ściśle zależą od umiejętnego wykorzystania terenu, zapór inżynieryjnych i oddziaływania ogniowego.

8. Na kierunku działań opóźniających mogą znajdować się różnego rodzaju obiekty terenowe, które mają określone znaczenie dla obu stron. Dlatego też, aby uniemożliwić przeciwnikowi wykorzystanie, na przykład, przepraw przez przeszkody wodne lub ciaśnin terenowych, a jednocześnie zapewnić mu sobie swobodę ruchu, należy dążyć do ich utrzymania.

9. Pododdziały prowadzące działania opóźniające, bez względu na miejsce w ugrupowaniu bojowym, muszą być w ciągłej gotowości do podjęcia walki w każdych warunkach. W dynamicznie prowadzonych działaniach powstrzymywanie natarcia przeciwnika będzie się opierać na uporczywej obronie określonych punktów oporu i obiektów oraz na stosowaniu manewru ogniem, siłami i środkami oraz zaporami inżynieryjnymi.

10. Powietrzno-lądowy charakter natarcia przeciwnika nakazuje, aby od początku działań być przygotowanym do podjęcia walki z jego desantem powietrznym. W niektórych sytuacjach możliwe będzie jedynie blokowanie wysadzonego pododdziału. W razie braku możliwości rozbicia wysadzonych pododdziałów konieczne jest maksymalne opóźnianie momentu połączenia się wojsk nacierających od czoła z desantem.

11. Należy również uwzględnić możliwość walki z pododdziałami przeciwnika, które przeniknęły w głąb pasa opóźniania. Zadanie to będą wykonywać pododdziały prowadzące opóźnianie we współdziałaniu z wojskami obrony terytorialnej.

12. Pododdziały broniące linii opóźniania opuszczają zajmowany rejon (punkty oporu), gdy dalsza walka grozi ich rozbiciem lub okrążeniem. Czynią to na rozkaz przełożonego, nie wcześniej jednak zanim zostanie przygotowana i obsadzona kolejna linia obrony.

0704. DOWODZENIE I ŁĄCZNOŚĆ

1. Dynamicznie zmieniające się sytuacje, częsty i szybki manewr oraz aktywne oddziaływanie przeciwnika w toku działań opóźniających zmuszają dowódcę batalionu (kompanii) do szczegółowej analizy i dokładnego zrozumienia zamiaru przełożonego. Wnikliwa ocena sytuacji pozwala określić zamiar działania i dokładnie opracować plan stopniowego powstrzymywania przeciwnika. Celowe jest prowadzenia scentralizowanego i skoordynowanego planowania, lecz dowodzenie w czasie prowadzenia opóźniania powinno być zdecentralizowane.

2. Dowódca powinien dowodzić swoimi wojskami tak, aby utrzymać zsynchronizowane i spójne działanie zmierzające do realizacji zadań cząstkowych zgodnie z planem działania.

3. W celu zabezpieczenia dowodzenia w działaniach opóźniających, w systemach łączności wykorzystuje się przede wszystkim funkcjonujące sieci radiowe na zasadach obowiązujących w obronie, przy uwzględnieniu właściwości ugrupowania bojowego i charakteru prowadzonych działań. Szczególną uwagę należy zwrócić na organizację łączności radiowej w celu zapewnienia wymiany informacji w ramach współdziałania.

0705. LOGISTYKA

1. Zabezpieczenie logistyczne pododdziałów prowadzących działania opóźniające jest organizowane i realizowane przede wszystkim z wykorzystaniem sił i środków logistycznych pododdziałów i przełożonego, a następnie terenowej infrastruktury logistycznej wojskowej i cywilnej.

2. Batalionowi (kompanii) obsadzającemu poszczególne rejony (linie) opóźnienia na czas planowanych działań zapewnia się niezbędną autonomiczność logistyczną, przydzielając dodatkowe zapasy środków bojowych i materiałowych oraz elementy zabezpieczenia technicznego i medycznego.

3. W czasie obsadzania poszczególnych rejonów opóźniania gromadzenie zapasów środków bojowych na pozycjach powinno odbywać się przy ścisłym współdziałaniu z organami logistycznymi przełożonego. Środki te są dostarczane transportem przełożonego, który powinien pozostać w dyspozycji batalionu, by wykorzystać go w koniecznych wypadku, np. do ewakuacji materiałowej i medycznej. Sposób żywienia w działaniach opóźniających określa dowódca pododdziału.

4. W realizacji przedsięwzięć zabezpieczenia technicznego stosuje się zasadę odtwarzania przede wszystkim sprawności technicznej uzbrojenia i sprzętu wojskowego odgrywającego zasadniczą rolę w działaniach opóźniających, a także wymagającego najmniejszego nakładu sił i środków remontowych.

Rozpoznanie techniczne oraz ewakuacja techniczna, w ograniczonym zakresie, są realizowane przez batalionowy patrol rozpoznania i pomocy technicznej oraz działające
w rejonie batalionu grupy ewakuacyjno-rozpoznawcze przełożonego. Do ewakuacji niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w wypadku przejścia na kolejną pozycję opóźniania, powinno się angażować wszystkie środki ewakuacyjne, nawet sprzęt bojowy – zgodnie z decyzją dowódcy pododdziału.

5. Pomoc medyczna rannym i chorym żołnierzom w pododdziałach prowadzących działania opóźniające jest ograniczana do przypadków ratowania życia. W kompaniach jest udzielana pierwsza pomoc medyczna w miejscu porażenia w ramach samopomocy, pomocy wzajemnej oraz przez sanitariusza kompanii lub przydzielonych sił i środków medycznych. W zależności od sytuacji taktycznej i dysponowanego czasu, batalionowy punkt opatrunkowy może się częściowo rozwijać na kolejnych pozycjach opóźniania (w kolejnych rejonach opóźniania),
w celu udzielania pomocy przedlekarskiej i przygotowywania rannych do ewakuacji. Rannych i chorych z pododdziałów batalionu do następnych etapów ewakuacji medycznej lub wskazanych szpitali należy ewakuować natychmiast transportem sanitarnym własnym, przydzielonym przez przełożonego oraz transportem ogólnym, po uprzednim odpowiednim przygotowaniu środków transportu.

6. Przed planowanym przemieszczeniem pododdziałów na kolejną linię opóźniania pododdziały i urządzenia logistyczne niebiorące bezpośredniego udziału w jego zabezpieczeniu logistycznym wyprowadza się do zawczasu wyznaczonych rejonów. W pododdziałach pozostawia się tylko niezbędne zapasy środków materiałowych oraz elementy zabezpieczenia technicznego i medycznego.

7. W czasie przechodzenia batalionu (kompanii) na kolejne pozycje (linie) opóźniania pododdziały i urządzenia logistyczne przemieszczają się w sposób zorganizowany i skryty, rozpoczynając marsz na rozkaz dowódcy batalionu.

8. Zajęcie nowych rejonów rozmieszczenia pododdziałów oraz rozwinięcia urządzeń logistycznych powinno być poprzedzone ich rozpoznaniem.

9. W wypadku wymuszonego opuszczenia rejonu opóźniania najpierw ewakuowani są ranni i chorzy, a następnie środki bojowe i materiałowe niezbędne pododdziałom do dalszego prowadzenia działań oraz uszkodzone uzbrojenie i sprzęt wojskowy odgrywający zasadniczą rolę w prowadzonych działaniach.

10. W razie braku możliwości ewakuacji środków bojowych i materiałowych, uszkodzonego uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz innego mienia wojskowego zagrożonego przechwyceniem przez przeciwnika, niszczy się je lub pozbawia cech używalności. Jeżeli porażeni żołnierze nie mogą być ewakuowani ze względu na stan kliniczny, pozostają pod opieką wyznaczonego personelu medycznego w miejscu oznakowanym zgodnie z konwencją genewską. W miejscu tym również pozostawia się sprzęt i materiały niezbędne do sprawowania opieki medycznej.