Promień atomowy- połowa odległości między jądrami atomów w sieci krystalicznej. Promień atomowy wraz ze wzrostem liczby atomowej w okresie zmniejsza się. A w grupie wraz ze wzrostem grupy atomowej wzrasta. →maleje ↓wzrasta Energia jonizacji- energia potrzebna do oderwania elektronu od atomu. W odrębie okresu wraz ze wzrostem liczby atomowej energia jonizacji wzrasta, najwyższe wartości energii jonizacji mają gazy szlachetne. W grupie wraz ze wzrostem liczby atomowej energia jonizacji maleje. →wzrasta ↓maleje Powinowactwo elektronowe- efekt energetyczny towarzyszący przyłączeniu przez atom dodatkowego elektronu do powłoki walencyjnej. Największe powinowactwo elektronowe odpowiada największej elektroujemności. →wzrasta ↓maleje Elektroujemność- zdolność atomów do przyłączania elektronu. →wzrasta ↓maleje Elektrododatność pierwiastków- dotyczy zdolności atomów do oddawania elektronów. Rośnie w odrębie danej grupy, a maleje w odrębie danego okresu w miarę wzrostu liczby atomowej. →maleje ↓wzrasta

Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane- Powstawanie wiązania kowalencyjnego polega na utworzeniu wspólnej pary elektronowej (wiązanie pojedyncze) ewentualnie dwóch wspólnych par elektronowych (wiązanie podwójne) lub trzech par elektronowych (wiązanie potrójne) przez dwa atomy z których każdy dostarczy do wytworzenia wspólnego dubletu lub dubletów, taką samą liczbę niesparowanych elektronów. Właściwości substancji o wiązaniach kowalencyjnych w przeciwieństwie do związków jonowych związki kowalencyjne tworzą w stanie stałym sieć krystaliczną zbudowaną z odrębnych cząsteczek, między którymi występuje stosunkowo słabe oddziaływanie ,,van der Waalsa’’ i dlatego związki te mają niskie temperatury wrzenia i topnienia, rozpuszczają się w rozpuszczalnikach niepolarnych lub słabo polarnych (metanol, etanol, aceton) Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane- w przypadku tworzenia wiązania drogą uwspólnienia elektronów przez atomy pierwiastków, które różnią się elektroujemnością ale różnica nie przekracza 1,7 , atom bardziej elektroujemny przyciąga wspólne elektrony bliżej siebie, deformuje chmurę elektronową i uzyskuje w efekcie pewien ładunek ujemny, zwany ładunkiem cząstkowym δ⁻. Na atomie mniej elektroujemnym pojawia się cząstkowy ładunek dodatni δ⁺ o identycznej wartości bezwzględnej.

Wiązanie jonowe- tworzy się wówczas gdy różnica elektroujemności między atomami tworzącymi to wiązanie jest większe niż 1,7. Utworzenie wiązania jonowego polega na przejściu jednego lub kilku elektronów walencyjnych z atomów pierwiastka elektrododatniego do atomów pierwiastka elektroujemnego. Dzięki niemu powstaje zbiór kationów i anionów przyciągających się wzajemnie siłami elektrostatycznymi. Właściwości związków jonowych- •W zwykłych warunkach związki jonowe są związkami stałymi, twardymi o stosunkowo wysokich temp. wrzenia i topnienia. Rozpuszczają się w rozpuszczalnikach polarnych. Stałe związki jonowe nie przewodzą prądu elektrycznego, natomiast w stanie ciekłym stają się przewodnikami elektrolitycznymi. •Reakcje między związkami jonowymi są reakcjami pomiędzy wschodzącymi w ich skład jonami. Przebiegają natychmiastowo. Moment dipolowy- stanowi wektor o kierunku zgodnym z osią dipolu, zwrocie od ładunku ujemnego do dodatniego i wartości równej iloczynowi ładunku przez odległość między ładunkami. Wiązanie koordynacyjne- stanowi szczególny przypadek wiązania kowalencyjnego i polega na utworzeniu wspólnej pary elektronowej z elektronów dostarczonych przez jeden atom tak zwany donor. Drugi atom tak zwany akceptor uzupełnia własną powłokę walencyjną elektronami donora. Warunkiem powstania wiązania koordynacyjnego jest zderzenie drobiny dysponującej wolną parą elektronową (nie zaangażowaną w tworzenie wiązania) z drobiną dysponującą luką elektronową (wolnym orbitalem w powłoce walencyjnej)