• Inne rodzaje portfeli:

1)czasowe i bezczasowe – jeżeli kapitał jest udostępniony na jakiś czas (czasowy)
2)jednorodne i niejednorodne – jeżeli elementy składowe portfela są instrumentami tego samego typu, to jest to portfel jednorodny, np. wyłącznie z akcji
3)aktywne i bierne – jeżeli w trakcje trwania portfela nie dokonujemy wymiany składowych portfela, to jest to portfel bierny. Gdy w czasie trwania portfela dokonujemy wymiany składowych portfela, to jest to portfel aktywny z jednym zastrzeżeniem – udziały elementów składowych portfela nie mogą się zmienić
4)agresywne i asekuracyjne – asekuracyjne to takie, które obarczone są małym ryzykiem – agresywne – wysokie ryzyko

Analiza portfela inwestycyjnego:

Analiza portfela inwestycyjnego zajmuje się technikami inwestowania w więcej niż jeden walor.

Zasadniczym motywem kupowania więcej niż jednego papieru wartościowego jest chęć zmniejszenia ryzyka przez dywersyfikację i zoptymalizowanie przychodu i ryzyka inwestycji. A więc poprawne skonstruowanie portfela inwestycyjnego pozwala na osiągnięcie zamierzonych celów.

W klasycznym podejściu portfel papierów wartościowych charakteryzuje się określonymi parametrami: stopą zwrotu i ryzykiem.

Aby było możliwe określenie tych parametrów, a tym samym budowa portfela potrzebna jest formalizacja zasad związanych z jego konstrukcja.

Wynika to z faktu, iż inwestora interesuje przede wszystkim zysk, i ryzyko związane z inwestycja.

Poza tym jest on zainteresowany takim doborem walorów, aby zminimalizować prawdopodobieństwo nieosiągnięcia zamierzonego zwrotu.

W klasycznej analizie portfelowej wykorzystuje się w tym celu pewne zasady rachunku prawdopodobieństwa, elementy statystyki oraz matematyki.

Na tej podstawie wyprowadza się rożne modele matematyczne pozwalające na konstrukcję portfela papierów wartościowych. Modele te pozwalają nie tylko na wyznaczenie parametrów portfela, ale również na ich podstawie możliwe jest określenie zachowań stóp zwrotu akcji w zależności od wybranych indeksów (np. rynkowych WIG), lub innych charakterystyk mających związek z kształtowaniem stóp zwrotu.

Metody analizy portfelowej zalicza się do grupy metod pozwalających dokonywać inwestycji długoterminowych. Wynika to generalnie z małej elastyczności i płynności portfela. Kolejnym ważnym elementem jest fakt, ze portfel pozwala na wykorzystanie efektu portfelowego ryzyka i stopy zwrotu tylko wówczas, gdy w portfel zaangażowany jest duży kapitał.

Dywersyfikacja portfela inwestycyjnego

Dywersyfikacja portfela inwestycyjnego polega na takim doborze instrumentów finansowych, który pozwali na minimalizację ryzyka.
Określenie „dywersyfikacja inwestycji” po raz pierwszy pojawiło się około 50 lat temu. Prekursorem zarządzania portfelowego był Markowitz, który jako pierwszy zaproponował metody wyznaczania portfeli efektywnych. Podstawą tych portfeli jest minimalizacja ryzyka przy danej stopie zwrotu lub maksymalizacja stopy zwrotu przy dużym ryzyku.

Konstruowanie portfela papierów wartościowych w podejściu zaproponowanym przez Markowitza wymaga kilku założeń:

• Stopa zwrotu z inwestycji wyraża osiągane z niej dochody, przy czym inwestorzy znają rozkład prawdopodobieństwa osiągnięcia danych stóp zwrotu

• Szacunki inwestorów dotyczące ryzyka są proporcjonalnie do osiąganych stóp zwrotu

• Swoje decyzje inwestorzy uzależniają tylko od dwóch parametrów: stopy zwrotu i ryzyka

• Inwestorzy są skłonni podejmować minimalne ryzyko przy danej stopie zwrotu, a przy danym poziomie ryzyka wybierają portfel o największej rentowności

Główna teza postawiona przez autora publikacji zaprzeczała dotychczasowym praktykom podejmowania decyzji inwestycyjnych w oparciu o maksymalizację zysku.

Wprowadzała nowy element do procesu decyzyjnego – bezpieczeństwo.

Markowitz radził poszukiwać inwestycji, które nie tylko przyniosą zysk, ale również zminimalizują ryzyko.

Jego teoria zyskała zwolenników na całym świecie.

Do dziś pozostaje aktualna i jest polecana przez specjalistów jako złoty środek, zapewniający bezpieczeństwo inwestycji.

Posiadanie w portfelu jednostek uczestnictwa kilku funduszy lub jednostek funduszu prowadzącego zdywersyfikowaną politykę inwestycyjną, pozwala na uczestniczenie we wzrostach różnych rynków, często w różnym czasie. Nawet, jeżeli zdecydujemy się zainwestować pieniądze w akcje nie musimy obawiać się znacznego ryzyka inwestycji, przy założeniu, iż resztę zasobów naszego portfela stanowią bezpieczne papiery wartościowe.

Oznacza to, iż decydując się na dywersyfikację portfela możemy np. większą część gotówki zainwestować w fundusze obligacje i stabilnego wzrostu a pozostałą część pieniędzy powierzyć funduszom posiadającym w portfelu więcej akcji, czyli np. funduszowi dynamicznej ochrony kapitału.

Oczywiście wielkość poszczególnych proporcji jest uzależniona od naszych indywidualnych preferencji i od założonego celu inwestycyjnego.

Im więcej chcemy zyskać i im większe ryzyko przyjmujemy za dopuszczalne, tym ilość akcji w naszym portfelu będzie wyższa.

Fakt, iż nasze pieniądze są zainwestowane w różne instrumenty finansowe sprawia, że nawet w najgorszym przypadku będziemy mieli stratę tylko z części portfela a nie z całości naszej inwestycji.

W strategii inwestowania na giełdzie inwestorzy wykorzystują pewne metody analizy dla uzyskania lepszych korzyści.

Wyróżniamy:

Analizę fundamentalna- opiera się na ocenie konkretnej firmy i jej wyników finansowych.

Celem jej jest wyszukanie spółki, które na dobre podstawy (fundamenty) trwałego i przemyślanego rozwoju.

Ta analiza obejmuje:

• Analizę sektorową

• Analizę sytuacyjną (polityka rozwojowa firmy, ustalenie polityki cenowej)

• Analizę finansową- jej źródłem są prospekty emisyjne

• Analizę wskaźnikową

Analizę techniczna- opiera się na założeniu, że rynek kapitałowy podlega tym samym prawom co więc porusza się w trendach, cyklach a w długim terminie rośnie

Analizę portfelową- podlega na tworzeniu portfela lokat, które obejmują kilka faz:

• Określenie celów inwestora (ochrona dochodów przed inflacją)

• Określenie proporcji udziału poszczególnych rodzajów papierów wartościowych

Tworzenie struktur portfela.

Cele inwestycyjne przy budowie portfela

Przy budowie portfela inwestycyjnego należy kierować się odpowiednimi celami, do których zaliczamy główne i poboczne.

Do celów głównych zaliczamy:

• Bezpieczeństwo inwestycji

• Osiąganie stałych dochodów w postaci gotówki (obligacje, akcje, dywidendy)

• Wzrost wartości zainwestowanego kapitału

Do celów pobocznych zaliczamy:

• Płynność inwestycji

• Ograniczenie podatków od dochodów kapitałowych

• Minimalizacja skutków inflacji

Metody minimalizacji ryzyka

Wybór metod minimalizacji ryzyka polega przede wszystkim na doborze składowych portfela.

Portfel inwestycyjny – można traktować w wąskim lub szerokim ujęciu.

W szerokim ujęciu jest to kapitał przeznaczony na inwestycje, czyli suma następujących składników: -kapitału własnego, kredytów celowych zaciągniętych w banku na potrzeby nabycia papierów wartościowych jak również innych zobowiązań powstających z tytułu nabycia papierów wartościowych, nie mających charakteru kredytu, a wynikających z przyjętego systemu rozliczeń, np. odroczony termin płatności (KDPW ma 3 dni czasu na dokonanie rozliczeń obrotu giełdowego).

Saldo debetowe na rachunkach – powstaje wtedy, gdy biuro maklerskie na podstawie odrębnej umowy daje możliwość debetu na rachunku papierów wartościowych, który to debet zabezpieczony jest w części nabytymi papierami wartościowymi
Inne zobowiązania kompensacyjne – wynikające z tego, że nabywa się papiery wartościowe z zastawem na polisie ubezpieczeniowej.

W wąskim znaczeniu portfel jest to zbiór papierów wartościowych – najprostszy Pi={A;B}

Portfel tej jest specyficzny, bo udział elementu A i udział elementu B = 1.

Jeżeli udział elementu A = udziałowi elementu B, to mamy do czynienia z portfelem zrównoważonym.

Gdy tak nie jest, to jest to portfel niezrównoważony. Element, który stanowi większość w tym portfelu jest elementem dominującym, a pozostała część, to tzw. osad portfela.

Ryzyko portfela inwestycyjnego uzależnione jest od:

• udziału elementów A i B

• ryzyka elementu A i ryzyka elementu B,

co oznacza, że ryzyko jest tym większe, im większy jest udział elementu obarczonego większym ryzykiem i odwrotnie.

Portfel efektywny:

określony jest przez dwie zmienne:

• stopę zysku

• stopę ryzyka – wysokość straty

Jeżeli ma charakter jednorodny

Portfel optymalny

Dobór elementów składowych zgodnych z wybraną strategią inwestowania.

Strategia inwestowania to tworzenie portfela niejednorodnego i wybór elementu dominującego.

Strategie dzielą się na:
-akcyjne – elementem dominującym są akcje
-obligacyjne – papiery dłużne
-opcyjnie – dominują instrumenty pochodne, niekoniecznie opcje.

Występują 4 strategie tzw. wulgarne – budowy portfeli inwestycyjnych.
Inwestor tworzy sam filozofię inwestowania, kierując się swoją skłonnością do ryzyka, wielkością kapitału, własnym rozumem. Najważniejszą rzeczą jest to, żeby strategia zapewniła maksymalizację zysku z portfela przy minimalizacji ryzyka.

Indeksy giełdowe.
Od strony statystycznej jest to pewna formuła matematyczna mierząca zmienną giełdową. W sensie ekonomicznym indeks giełdowy obrazuje zachowanie się giełdy,jako całości lub części. Wahania kursów giełdowych przedstawić można za pomocą:
zmian kursów poszczególnych instrumentów (np. akcji)
indeksów giełdowych
Indeksy giełdowe są syntetycznym wskaźnikiem koniunktury.

Są dwa podstawowe rodzaje indeksów:
- cenowe – charakteryzują się tym, że podstawą do ich obliczania są wyłącznie ceny, czyli kursy
-dochodowe – obejmują swoją formułą nie tylko kursy, ale również inne dochody i świadczenia przynależne danemu instrumentowi. np. dywidendy, wartość praw poboru, wartość praw do nowych emisji akcji.

Indeksy można podzielić również na:
-nie podlegające korekcie
-podlegające korekcie
Korekta rozumiana jest jako sprowadzenie wartości indeksu do wspólnej podstawy – do takiej sytuacji, gdzie indeks na sesji t jest tożsamy z indeksem na sesji t+1. Tożsamy oznacza, że wartość tego indeksu jest porównywalna, mimo iż zmienił się zakres.