Dekameron - streszczenie

Utwór jest oparty na prawdziwych wydarzeniach z 1348 roku kiedy to Włochy nawiedziła potężna zaraza zbliżona do choroby zwanej dżumą.

Z ogromnym realizmem autor w Prologu opisuje skutki choroby która w zawrotnym tempie dziesiątkowała ludność . Widzimy zatem obraz rozpadającej się ogromnej społeczności, która wyniszczona cierpieniem fizycznym upada także moralnie. Opis ten można przyrównać do studium rodzenia się najgorszych instynktów ludzkich. Cóż widzi czytelnik ? Obraz ludzi pozamykanych w swoich domach w obawie przed zarażeniem. Inni obywatele uciekali w nieświadomość tego co się dzieje twierdzili oni iż „najlepszym lekarstwem na zarazę jest nie myśleć o niej, pić tęgo i żyć wesoło, śpiewać i żartować, wszystkie swoje pragnienia zaspokajać i śmiać się z tego, co wokół się dzieje”. Wśród zarażonej społeczności znajdują się i tacy którzy pozostawiają wszystko – rodziny, dobytek, pracę i uciekają jak najdalej od zarażonego miasta.

Wreszcie czytelnik poznaje główne narratorki – siedem młodych dziewcząt, które uciekają z miasta. Są one samotne, nie mają rodziny, bliskich, krewnych. Uciekają gdyż mają dosyć widoku śmierci oraz szerzącego się upadku moralnego.

Kobiety spotykają trzech mężczyzn i proszą by ci towarzyszyli im w ich ucieczce. Wówczas klimat utworu zmienia się diametralnie. Nie ma już tutaj przytłaczających pesymizmem opowieści lecz zarysowuje się wizja sielskiego życia na wsi pełnego niekończących się uciech i zabawy. W od tego momentu czytelnik obserwuje już tylko same radosne opowieści, w których przewija się kordon barwnego życia XIV-wiecznego.

Boccaccio opisuje tutaj także jedno z najbardziej uniwersalnych uczuć jakim jest miłość zarówno ta rozumiana jako uczucie oraz ta fizyczna, zmysłowa, pełna uniesień i prawdziwości. Miłość urasta tutaj do rangi najważniejszej wartości.

Dekameron - Czas i miejsce akcji

Książka składa się ze stu nowel, opisujących życie mieszkańców średniowiecznych włoskich miast – Florencji, Wenecji czy Pizy. Nowele opowiada dziesięć osób, zamkniętych w domu na wsi pod Florencją, skąd uciekli przed zarazą.

Dekameron - Geneza utworu

Jest to słynne dzieło G. Boccaccia napisane w języku włoskim, ogłoszone w całości w 1353 roku. Utwór składa się ze 100 krótkich nowel opowiadanych przez okres dziesięciu dni przez dziesięć kolejno występujących osób: siedem dziewcząt i trzech mężczyzn. Osoby te uciekły z Florencji i schroniły się w jednej z wiejski posesji. Z ich opowiadań poznajemy pewne tragiczne wydarzenia jakie miały faktycznie miejsce w owym czasie na terenie Florencji.

Dekameron - Problematyka

„Dekameron” opowiada o grupie szlachetnie urodzonych mieszkańców Florencji, którzy na wsi schronili się przed epidemią zarazy. Dziesięcioosobowa grupa spędza czas na snuciu opowieści o życiu średniowiecznych mieszkańców Włoch. Każdy z nich opowiada dziesięć historii w ciągu dziesięciodniowego okresu schronienia. W ten sposób powstało sto nowel dających bogaty i różnorodny opis typów ludzkich tamtych czasów.

Głównym tematem opowiadań jest miłość w różnych odmianach – miłość małżeńska, szczęśliwa i spełniona oraz tragiczna i platoniczna. W „Dekameronie” pojawia się również opis miłości zmysłowej, a także cudzołóstwa. Bohaterowie opowiadań uciekają się do przeróżnych forteli i sztuczek, by zyskać uczucie ukochanej osoby lub nakłonić kogoś do zdrady. Z ich losów i przeżyć wynika, że miłość jest wyjątkowym i bardzo silnym uczuciem, potrafiącym pokonać wszelkie przeciwności losu. Widać to w utworze„Sokół”, uznanym za modelowy wzór noweli. Jej bohater traci cały majątek, by zdobyć kobietę, którą kocha. Poświęca nawet ukochanego sokoła. Wybranka widząc jego poświęcenie, postanawia wyjść za niego za mąż.

Opowieść jest także pochwałą życia, ludzkich umiejętności oraz wiary we własne siły. Młodzi mieszkańcy Florencji na prowincji odnajdują spokój i radość życia. Radość życia to główna cecha bohaterów ich opowiadań. Nie ma takich przeciwności, których nie mogliby pokonać. Czynią to z pomocą własnego rozumu. „Dekameron” jest także pochwałą ludzkiej roztropności i umiejętności radzenia sobie z przeciwnościami.

Dekameron - Symbolika

Utwór ten jest pochwałą miłości w każdym jej wymiarze. Tłumaczy on zdradę małżeńską oraz usprawiedliwia każde mało moralne posunięcie na rzecz dobrodziejstwa jakim jest miłość. Autor ukazuje potęgę miłości, której żadna siła, zakazy, reguły moralne czy religia nie są w stanie zniszczyć ani stłumić. Miłość według autora tkwi w naturze człowieka niezależnie od jego woli.

 

Utwór ten można również odczytywać jako pochwałę hasła przyświecającego renesansowi – epoce w której powstaje – czyli czerpania z chwili, cieszenia się życiem z całym jego bogactwem.

Dekameron - Bohaterowie

Kobiety – Pampinea, Fiammetta, Filomena, Emilia, Lauretta, Neifila i Eliza.


Mężczyźni – Panfil, Filostrat i Dioneo.


Cała dziesiątka chroni się przed zarazą w willi w okolicy Florencji. Spędzają tam dziesięć dni, w tym czasie każdy opowiada jedną historię dziennie. Autor najlepszej opowieści zostaje królem dnia następnego. Osoba ta wyznacza kolejnych opowiadających i króla lub królową dnia następnego.

Dzień piąty, opowieść dziewiąta SOKÓŁ

Historię opowiada Fiammetta, która jak przyznaje, usłyszała ją od wielkiego człowieka - Coppo di Borghese Domenichi.

Jest to opowieść o młodym szlachcicu - Federigo degli Alberighi, który zakochany w pięknej damie - Monna Giovanna, starał udowdnić jej swoją miłość. Brał zatem udział w róznych turniejach rycerskich, wyprawiał dla niej uczty, kupował drogie podarunki. Dama nie zwracała na niego żadnej uwagi. Federigo wydawał pięniądze bez opamiętania, dopóki nie roztwonił całego majątku. Popadł w taką biedę, że została mu tylko mała posiadłość i wspaniały sokół. Mimo wszystko, dalej kochał Monne. Zamieszkał w swoim skromny domu nieopodal lasu, gdzie cierpliwie znośił swe ubóstwo. Monna wyszła za mąż, jednak jej szczęscie nie trwało długo, ponieważ małżonek zachorował i umarł. Cały swój majątek przepisał kochającej go żonie - Monnie.

Dama wraz z małym synem, udała się na wakacje do swojej posiadłości położonej niedaleko domu Federiga. Syn, lubiący zwierzęta, zaprzyjaźnił się z wielbicielem jego matki, który często polował wraz z sokołem w pobliskich lasach. Wkrótce tak polubił sokoła, że pragnął go mieć dla tylko siebie. Po pewnym czasie chłopiec zachorował. Jego matka, bardzo przejęta poważną chorobą, zapytała syna czy czegoś nie pragnie, co by mu ulżyło w cierpieniu. Chłopiec odrzekł, iż chciałby posiadać sokoła Federiga. Strapiona matka, wiedziała, że sokół jest bardzo ważny dla szlachcia i stanowi jego źródło utrzymania. Nie śmiała go prosić o tę przysługę. W końcu przezwyciężyła wszelkie skrupuły, wiedząc że miłość dziecka jest najważniejsza i udała się do Federiga. Monna Giovanna wraz z towarzysząca jej damą, odwiedziły niezwykle zdumionego i zaszczyconego wizytą szlachcia. Dama na powitanie rzekła do szlachcica, że chcąc wynagrodzić mu jego dobroć i miłość do niej, prosi by ją po przyjacielsku ugościł obiadem. Zaskoczony Federigo, nie mając pieniędzy na wytrwany obiad godny przybyłych dam, zabił swego sokola i przyrządził z niego wytrawne danie. Po obiedzie, Monna wyjawiła mu swoją prośbę, tłumacząc że robi to z miłości dla syna. Federigo popadł w rozpacz, zalewając się łzami wyjawił, że przyrządził swojego sokoła na obiad i nie może pomóc choremu chłopcu, choć bardzo by chciał. Smutna matka wróciła z niczym do domu. Po jakimś czasie jej syn umarł i wdowa została sama. Jej bracia, martwiąc się o młodą siostrę - wdowę, nakazali jej powtórne małżeństwo. Po długim zastanowieniu, Monna chce, by jej mężem został Federigo degli Alberighi, który oczywiście z radością się zgadza.Żyli od tamtej chwili szczęśliwi aż do kresu swych dni.