Filozofia francuska:
1) Volter (1694-1778)- był zwolennikiem racjonalizmu i naturalizmu, prawdziwe, trafne i słuszne jest tylko to, co jest racjonalne, wsparte na rozumie, a nie na autorytecie, objawieniu tradycji itd. Dlatego racjonalna wiedza, kultura (religia mornalność), racjonalny ustrój społeczny są, a przynajmniej powinny być powszechne. Rozum przekonuje miedzy innymi o tym ze istnieje świat naturalny.
Rozum jednak przekonuje jednocześnie, że musi istnieć istota najwyższa, Bóg- Stwórca Świata, który jednak nie ingeruje w zdarzenia obecne w przyrodzie, nie czuwa nad światem i ludźmi- deizm. W filozofii przyrody Volter odrzucał Kartezjański dualizm, substancji duchowych i substancji cielesnych, uważał, że cokolwiek istnieje jest cielesne i uduchowione. W etyce odrzucał dualizm celów i dóbr doczesnych oraz wiecznych. Postulował zmniejszenie zła obecnego w świecieoraz sprzyjanie sprawiedliwości społecznej.

2) (nie zdążyłam zapisać kto :D)- Głosił koncepcję materialistyczną: istnieją tylko materialne ciała, człowiek jest również materialny. Jest mechanizmem różniącym się od innych zwierząt tylko stopniem złożoności oraz mową. Dusza również jest cielesna, a świadczy o tym jej dwojaka zależność od ciał:
- jest zależna od ciała własnego, ponieważ stany ciała wpływają na stany duszy,
- dusza jest zależna od ciał zewnętrznych w tym sensie, że treść przedstawień psychicznych jest za pośrednictwem zmysłów determinowana przez własności obiektywnych ciał.
Wobec tego dusza jest szczególnego rodzaju materią, materią psychiczną, która jest niewidoczna, przenikliwa, wypełnia ciała organiczne, nadając im ożywienie i własności psychiczne. Skoro nie ma substancjalnej duszy istniejącej po śmierci ciała to nie ma też pośmiertnej kary bądź nagrody. Należy wobec tego żyć życiem doczesnym używając życia. Należy używać zmysłami, bo czym innym się nie da, kierując się przy tym doznawaną przyjemnością. Społeczność złożona z materialistów i hedonistów jest nie tylko możliwa lecz jest ideałem, do którego należy zmierzać.

3) B de Condillac (1715-1780)- głosił skrajny sensualizm, wszelka wiedza wywodzi się z doświadczenia zmysłowego, a umysł w procesie poznania jest bierny: jest jedynie pojemnikiem wrażeń doznanych i zapamiętanych. Nie ma nie tylko żadnej wiedzy wrodzonej, lecz także wrodzonych dyspozycji i funkcji. Wszelkie władze umysłowe pochodzą z wrażeń. Nauka powinna być ścisła i krytyczna. Są jednak dziedziny dla nauki niedostępne- do nich zaliczał wiarę i religię.

4) J.L. Alambert (1717- 1783) – postulował ograniczenie nauki wyłącznie do twierdzeń pewnych, a za takie uznawał twierdzenia o faktach zewnętrznych dotyczących obiektywnego świata. Należy zatem wykluczyć z nauki wszelką metafizykę, dociekania istoty bytu i pierwszej przyczyny. Rola filozofii polega na syntetyzowaniu wyników nauk szczegółowych. Wiedza jest i zawsze będzie fragmentaryczna. Proces jej zdobywania jest nieskończony, a podstawowe pojęcia i założenia nauk są uwarunkowane społecznie i biologicznie.

5) Helvetius (1715-1771)- zmierzał do stworzenia naukowej sztuki życia opartej na rozumie i doświadczeniu. Mówi o naturalistycznej koncepcji człowieka: człowiek jest tylko cząstką natury i podlega jej prawom. Podstawowym rysem człowieka jest upodobanie do przyjemności i niechęć do cierpienia skłaniające do miłości własnej.
naturalny egoizm jest niezbędny do utrzymania zarówno indywidualnego życia jak i gatunku. Kierowanie się innymi powódkami (np. sprawiedliwością) naprawdę jest powodowane unkaniem możliwych przykrości (kara za postępowanie niesprawiedliwe) lub oczekiwaniem możliwych przyjemności (nagrodą za sprawiedliwość). Egoistyczne i hedonistyczne nastawienie nie jest jednak wrodzone lecz nabyte. Wszyscy ludzie zmierzają do interesu własnego, lecz dobry jest ten, kto potrafi pogodzić interes własny z dobrem ogółu, zły, kto zabiegając o korzyść własną szkodzi ogółowi.

6) Jan Jakub Rousseau (1712-1778)- głosił potępienie cywilizacji i uwielbienie natury, a nad rozum przekładał uczucie. Cywilizacja we wszelkich jej przejawach (nauka, sztuka, technika) ze zła powstała, karmi się złem i podtrzymuje zło. Dobro znajduje się jedynie w naturze, tj. z stanie pierwotnym, w którym ludzie nie są jeszcze zepsuci cywilizacją. Każdy ustrój społeczny niszczy naturalną indywidualność i równość, wprowadza własność i walki o własność, dzieli ludzi na bogatych i biednych, panów i niewolników. Państwo jest tworem sztucznym, umownym, sankcjonującym nierówności. Dzieje ludzkości nie są postępem, gdyż wraz z rozwojem cywilizacyjnym człowiek oddala się od stanu pierwotnej szczęśliwości. Dlatego najwartościowszą zdolnością człowieka jest uczucie. Należy zatem ograniczyć rozrost cywilizacji i rozwijać uczuciową stronę człowieka. W tym celu należy zindywidualizować wychowanie, odrzucić wszelkie w nim schematy, zadbać o równomierny rozwój duszy i ciała, kształtować nie tylko rozum lecz bardziej stronę emocjonalna, uczuciową człowieka.