Na rozwój emocjonalny dziecka w sposób bardzo istotny wpływają postawy rodziców.

M. Ziemskiej chodzi tu o element emocjonalny, który dominuje nad składnikiem intelektualnym w sposobie odnoszenia się do dziecka i postępowania z nim. Dla M. Ziemskiej podmiot psychologiczny to dziecko. Rodzice zaś doznają względem dziecka określonych uczuć, które prowadzą do zbliżenia lub oddalenia się od siebie.

M. Łobocki stwierdził, że postawy mają trójwymiarową strukturę, złożoną z komponentu intelektualnego, emocjonalnego i behawioralnego. Komponent poznawczy (intelektualny) w tym rozumieniu postawy rodzicielskiej oznacza wiedzę o dziecku i przekonania z nim związane. Drugi komponent - emocjonalny - odnosi się do stosunku wobec dziecka wyrażonego w postaci uczuć (np. miłości, wrogości czy obojętności). Ostatni komponent - behawioralny - oznacza gotowość rodziców do ściśle określonego oddziaływania na dziecko.
W przypadku postaw rodzicielskich najbardziej znaczący komponent to komponent emocjonalny, który wyznacza kierunek i charakter dwóch pozostałych.
Każde zachowanie się rodziców wobec dziecka, ich wypowiedzi o dziecku i sposób w jaki o nim mówią, pozwala poznać ich postawę rodzicielską. W postawie odzwierciedlają się uczucia, którymi rodzice obdarzają dziecko, zawiera się określone o nim myślenie oraz działanie skierowane na niego.

W rozwoju człowieka duże znaczenie mają nie tylko potrzeby biologiczne, lecz także potrzeby psychiczne, specyficzne dla rozwoju ludzkiego. Jako najważniejsze w rozwoju dziecka wymienia się potrzebę bezpieczeństwa i miłości, kontaktu z innymi (w okresie dzieciństwa szczególnie z osobami najbliższymi), potrzebę szacunku i uznania. Wczesne przejawy emocji występują już u niemowlęcia. Dziecko nie uświadamia sobie swych doznań, ale na podstawie jego zachowania można wyróżnić stany pozytywne i stany negatywne. Noworodek reaguje pozytywnie na takie bodźce jak nagły hałas, skrępowanie ruchów, gwałtowne zmiany pozycji.
W okresie po niemowlęcym reakcje uczuciowe różnicują się. Można wówczas wyodrębnić takie emocje jak gniew, strach, zazdrość czy nienawiść. Uczucia i ich wyrażenie stają się coraz mniej żywiołowe i impulsywne. Nadal są zmienne, szybko przechodzą w biegunowo przeciwstawne : radość w rozpacz i smutek, gniew nagle wygasa.
W okresie po niemowlęcym dziecko potrafi obdarzać trwałym uczuciem osoby opiekujące się nim. Rozwój emocjonalny dzieci w wieku 2-3 LAT cechuje się wzbogaceniem i zróżnicowaniem życia uczuciowego.
Choć już w okresach poprzednich można zaobserwować wyodrębnienie się pierwszych uczuć dziecka : strachu, gniewu, przyjemności,. W ich powstawaniu ogromne znaczenie mają spontaniczne i świadome wpływy otoczenia. zachowanie dziecka może być naśladowaniem zachowań dorosłych z jego najbliższego otoczenia czyli rodziców.
Istnieje niewątpliwa zależność między postawami rodzicielskimi, a rozwojem emocjonalnym dziecka.

Potwierdzają to badania prowadzone przez M. Ziemską. Wskazują one iż „uczucia dziecka kształtują się pod wpływem doświadczeń, jakie są jego udziałem w społecznych kontaktach z ludźmi, a w szczególności w okresie wczesnego dzieciństwa z osobami ze środowiska rodzinnego”.

Postawy rodzicielskie decydują o rozwoju uczuć wyższych ich dziecka i to one właśnie mają podstawowe znaczenie dla przyszłych więzi człowieka z innymi ludźmi w społeczeństwie (decydują o umiejętności samodzielnego udziału dziecka w grupie rówieśniczej i grupie społecznej).
Dla prawidłowego procesu rozwoju więzi uczuciowych w rodzinie konieczne jest w nim uczestniczenie obojga rodziców oraz reprezentowanie przez nich właściwych postaw rodzicielskich. Doświadczenia wyniesione z domu rodzinnego przenoszone są w przyszłości przez dzieci na kontakty z innymi ludźmi. To w rodzinie rodzą się pierwsze uczucia sympatii, życzliwości, przywiązania i miłości, ale tutaj też budzić się mogą : strach, nieufność, egoizm czy nienawiść.
Są także postawy rodzicielskie, które sprzyjają prawidłowemu rozwojowi emocjonalnemu dziecka, i takie, które wpływają negatywnie na ten rozwój.
U podłoża prawidłowych postaw rodzicielskich znajduje się

Wzorem dla dziecka są jego rodzice , dostarczając prawidłowych wzorów postępowania, uczą pojęcia dobra i zła, zachęcają dziecko by było grzeczne, roztropne. Reprezentowane przez nich, postawy w znacznej mierze decydują o prawidłowym rozwoju emocjonalnym dziecka, o rozwoju dojrzałej osobowości dziecka. Kontakt z nim jest dla nich przyjemnością. Chwalą go i dostrzegają nawet drobne osiągnięcia, ale ganią, gdy postąpi ich zdaniem źle. w postawach niewłaściwych :

Postawa rodziców nacechowana obojętnością i chłodem uczuciowym wobec dziecka, wywołuje wiele niekorzystnych stanów uczuciowych, jak np.. złość, chęć niszczenia i wyrządzania krzywdy innym lub samemu sobie, w myśl powiedzenia : „Zrobię na złość mamie, odmrożę sobie uszy”. Niewłaściwe postawy rodzicielskie wywołują u dziecka strach, który uniemożliwia zaspokajanie potrzeb bezpieczeństwa.

M. Ziemska dokonując analizy niewłaściwych postaw rodziców podkreślała, że zarówno nadmierny dystans uczuciowy, jak i nadmierna koncentracje uczuciowe mają znaczący wpływ na powstawanie zaburzeń nerwicowych u dzieci.
Przedstawię zbiorcze charakterystyki cech zachowania dziecka odpowiadające każdej z głównych postaw rodzicielskich : ksero ksiązki
PODSUMOWANIE

Niezmiernie ważne jest, by pierwsze lata swego życia spędziło we własnej rodzinie, która pielęgnując i troszcząc się o nie, zaspokoi jego potrzebę bezpieczeństwa. Jego rozwój emocjonalny zależy przede wszystkim od środowiska rodzinnego, a głównie właściwych postaw rodziców.
Obok troskliwej opieki, pielęgnacji i higienicznego trybu życia w tym środowisku, najważniejsza jest miłość rodziców, zrozumienie potrzeb dziecka, atmosfera ciepła, stabilizacji i spokoju. Naturalny kontakt między rodzicami, a dzieckiem w pierwszych miesiącach i latach życia jest istotny