Karol Wielki to
postać historyczna, król władający potężną Francją. Kiedy
liczył około czterdziestu lat wyglądał jak starzec: miał siwą
głowę i brodę. Toteż niektórzy mówili iż może on mieć nawet
dwieście lat. Mimo to był dobrze zbudowany, posiadał dumną
postawę, wzbudzającą respekt i szacunek. Król władał potężną
armią, której wszyscy się obawiali. Podbił Bawarię, a Włochy,
Francję i Niemcy połączył w jedno państwo. Bawarczyków
natomiast cenił sobie jako najlepszych wojowników. W walce
wykazywał się ogromną siłą i odwagą. Król nigdy nie cofnął
się przed walką, zazwyczaj był triumfatorem. Grabił podbite
miasta, zgarniał cenne łupy oraz brał zakładników. Jednak zawsze
dokładnie rozważał decyzję o podjęciu walki, był rozsądny.
Nigdy nie działał pochopnie, czasem nawet godził się na
kompromisy. Trzeba jednak dodać, że kiedy wszczynał bitwy chodziło
mu głównie o podbicie ludów pogańskich i zmuszenie ich do
przyjęcia chrześcijaństwa. Religia odgrywała ważną rolę w
życiu Karola. Był bardzo pobożny, co dzień słuchał mszy i
jutrzni. Chciał nawet odrodzić cesarstwo rzymskie jako stolicę
chrześcijańską. Ponadto Bóg był mu przychylny: kiedy król
walczył z poganami, poprosił o późniejsze zajście słońca. Bóg
wtedy spełnił jego prośbę i przedłużył dzień.
Karol
często podejmując decyzje na rozmaite tematy brał pod uwagę
głównie dobro jego narodu. Kochał swych baronów, obdarzał ich
zaufaniem i starał się ich chronić. Był bardzo wrażliwy. Kiedy
któryś z jego walecznych rycerzy poniósł śmierć, tak jak
bratanek Roland, wzruszał się bardzo. Nie mógł opanować smutku,
załamywał się. Był jednak na tyle silny, że wiedział iż jest
nadal potrzebny i jego mężne serce potrafiło wiele przetrwać.