NOTATKI SKRÓTOWE ZE WSZYSTKICH TEKSTÓW NA ANIMACJĘ

2. Anna Schindler " O ISTOCIE ANIMACJI"

1. Animacja jako dyscyplina wiedzy o życiu kulturalnym.

jednostki ludzkiem nie sposób pojmować bez kultury, bo człowiek żyje w kulturze i poprzez kulturę- to sfera realizacyjna, czyli przejawów kultury w naszym życiu. animacja zajmuje się zagadnieniami łączącymi człowieka z kulturą i jego uczestnictwa w niej, bo to dzięki kulturze człowiek dociera to wartości.

czyli przedmiotem animacji nie jest kultura, ale aktywność człowieka, a celem animacji jest pomoc w docieraniu do wartości.

2.Animacja a inne modele pracy kulturalnej

istnieje podział na istnienie człowieka w kulturze (który zajmuje się odbiorem i konsumpcją kultury przez grupę) i na intensywność tego istnienia (rozpatrywanie indywidualne; to świadomość posiadania potrzeb, postawa aktywna, kreowanie).

3.Założenia decydujące o swoistości animacji(animacja ożywia podmiotową aktywność w kulturze)

dlatego że człowiek zawdzięcza swoją tożsamość kulturową poprzez realizowanie swoich potrzeb animacja ma właśnie pobudzać aktywność. ogranicza się ona do uświadamiania potrzeb i rekacji na nie.

4.Animacja wyzwala twórczą aktywność podmiotu

twórczość aktywna ma za zadanie doskonalenie siebie, wspieranie swoich pasji, tworzenie nowych potrzeb i, co za tym idzie, kreowanie nowych wartości (czyli celów swojego życia). bo taka aktywność to wartość naczelna, sama w sobie.

animacja wyklucza liderowanie, czyli strowanie. ona ma tylko inspirować do auentycznego, aktywnego i twórczego uczestnictwa w kulturze.

5.Animowanie jako działanie wspomagające

animowanie to dodawanie sił, czyli wspomaganie poprzez komunikację. animator ma zapewnić swobodę.

przeciwieństwem jest dominacja, kontrola i podobne.

3. B.Jedlewska, Animatorzy kultury wobec wyzwań edukacyjnych

czyli o słowie "animacja" i jego historii.
najpierw pojawia się we Francji (lata 40, lata 60 upowszechnienie), później Belgii, Kanadzie, Włoszech, Anglii i Polsce.

z łaciny- "animo" to dąć, dmuchać, ożywiać, "anima"- dusza. czyli animator to osoba, która ożywia. w słowniku języka Polskiego animator to ten, który ożywia, specjalista w wykonywaniu filmów, albo operator kukiełek. w języku francuskim animator to osoba, która pobudza do róznych zadań.
animowanie to podejmowanie inicjatyw, życie w kulturze, a animacja to działanie. w encyklopedii PWN animacja nie odnosci się do naszej dziedziny działalności, a do obrazków i kukiełek. w Polskim Słowniku Pedagogiczym animacja pojawia się w 1996 i oznacza zachętę, pobudzenie, wsparacie, a animator to ktoś, kto ożywia aktywność grupy.

wg H. Therrego animacja łączy trzy procesy: najpierw odkrywania, czyli zrozumienia potrzeb grupy, później tworzenia związków, czyli kształtowaniu relacji aż do twórczości, czy kreacji, inicjatywy i działań.
w teorii niemieckiej ask to cel, czyli pobudzanie jednostek, metoda, czyli motywowanie, proces, czyli ożywianie, doradzanie i działanie, czyli aktywizowanie do życia w kulturze.

Rada Współpracy Kulturalnej przy Radzie Europy określiła analizowamu termin „każda działalność” 1) pomaga jednostkom w uświadamianiu ich potrzeb i zdolności 2) pomaga w komunikowaniu się z innymi ludźmi 3) pomaga w dostosowywaniu się przemian społecznych, demograficznych, urbanistycznych 4) pomaga w pogłębianiu własnej kultury

Główne idee animacji:

1) istnienie grup i zbiorowości

2) idee integracji, aktywności i uczestnictwa

3) komunikacja społeczna

4) inspirowanie twórczości

5) odniesienie do nurtów pedagogiki aktywnej, psychologii humanistycznej i socjologii

6) potencjały i wartości duchowe człowieka

czyli główny cel animacji to zmiana postaw jednostek, rozbuzanie wiedzy i inicjatyw. a w kontekście wychowania to pobudzanie do kreatywności, dynamizowanie, aktywność dydaktyczna, która ma na celu nauczenie wychowanka porozumiewania się i komunikacji.

Pierrre Besnard wyznaczył główne funkcje animacji: 1) funkcje społeczne: a) adaptacyjna i integracyjna b) edukacyjna i rozwoju kulturalnego 2) funkcje kulturalne: a) twórczość b) upowszechnianie kultury c) publiczność d) wiedza kulturalna i instrument krytyki społecznej

4. Dz. Jankowski, Jeden czy wielość paradygmatów działalności kulturalnej

po pierwsze- nie ma już przeświadczenia, że jest jeden słuszny sposób wyjaśniania i opisywania świata, jak to było za PRL-u.
kiedyś upowszechnianie kultury było działaniem kulturalno-oświatowym. rozumiano je różnie, ale zrobiono z niego paradygmat, czyli główną prawdę. chodziło o to, że jedyny sposób rozpowszechniania kultury to "wbijanie jej" do głowy, głównie podczas okresu nauki. teraz walczy z tym animacja.

tu pojawiają się dwa pytania: czy nowy paradygmat (animacyjny) wzbogaca jakkolwiek, to co było, o cokolwiek nowego i jakie niebezpieczeństwa to niesie + czy jeśli jedyną główną prawdę zastąpimy inną to możemy mówić o postępie? czy nie powinny one się dopełniać?

kultura jest złożona, nie wolno jej ujednolicać (żeby ją wtłaczać do głów), tylko właśnie pogłębiać. to pozwoli na zaspokojenie większej ilości grup i jednostek.

dziś widzimy wiele niekorzystnych zjawisk związanych z kulturą (konsumpcja, dystanse między elitą i masami), co jest spowodowane zaniedbaniem edukacji i upadkiem wielu instytucji kulturalnych. a niesie to za sobą zubożenie, obniżenie jakości życia, wejście w subkultury.

działalność kulturalna to wszystkie, na ogół zorganizowane działania, która mają zmienić aktywność grup i jednostek własnie w tej sferze. gwarantuje ciągłość wielu form aktywności i realizację pewnych potrzeb, ale nie wszystkich- potrzeb jest więcej, bo i ludzie/grupy są różni. jednak działalnośc taka musi być nakierowana na pewien cel, czyli MUSI mieć jeden lub kilka paradygmatów, które będą wyznaczały jej drogę.

paradygmat upowszechniania kultury to produkt pozytywizmu i modernizmu, który w Polsce doskonale wpasował się w czasy PRL-u.

mimo, że jest wiele rozumień upowszechniania kultury to wszystkie mają cechy wspólne:
a. masy nie mogą uczestniczyć w wyższej kulturze, jeśli nie zrealizuje się wcześniej zabiegów ułatwiających jej odbiór lub edukacji tych mas
b. każda kultura narodowa jest zróżnicowana (regiony, klasy), ale osiąga spójność na gruncie zasobu i historii, z której się wywodzi
c. upowszechnianie jest otwarte na te wytwory, które aktualnie są potrzebne
d. upowszechnianie kultury wykorzystuje też środki, które zostały wykształcone w innych państwach i są godne powszechnego przyswojenia

różne typy upowszechniania:
a. prozelityczne ujmowanie- chodzi o pozyskiwanie zwolenników dla określonych wartości kultury, pewnego stylu lub orientacji. u podstaw leży hierarchizowanie
b. upowszechnianie uczestnictwa- pobudzenie i rozszerzenie uczestnictwa jak najszerszych warstw społeczeństwa w jak największej ilości przejawów kultury
c. upowszechnianie twórczości- rozszerzenie skali społecznego uczestnictwa w tworzeniu kultury.
paradygmat animacji- pochodzi z Francji, dziś jest wszędzie propagowany. chodzi o nawiązanie do wartości kulturalnych, które nosi w sobie grupa/ jednostka i wyjęcie ich na wierzch. celem jest wspieranie realizacji tych wartości (bo to one wyznaczają naszą tożsamość społeczno-kulturową). animator jest przodownikiem, animacja jest bardziej zorientowana na grupę niż na jednostkę, a efektem ma być aktywizacja wielu osób.

paradygmat edukacji kulturalnej- opiera się i na upowszechnianiu i na animacji, bo mają one w sumie wspólne cele, czyli aktywizację i dynamizację. edukacja integruje w proces osobowotwórczy, jednostka ma być zaangażowana i ma być splotem różnych czynności, które dadzą jej pewne kompetencje kulturalne. edukacja kul. ma pomóc przekroczyć bariery subkultury, motywować twórczość własną. (dzielimy ją na humanistyczną, estetyczną i wychowanie do życia w kulturze symbolicznej).

5. Kształcenie animatorów i menedżerów kultury – sprzeczność czy komplementarność założeń

1. kształcenie animatorów i menadżerów.

Animatora i menadżera kultury nie da się kształcić w ramach jednej specjalności, bo różnią się oni założeniami teoretycznymi (inne ujmowanie istoty kultury i jej rolę w życiu człowieka i inne zadania i efekty działalności).

w tym momencie widzimy dwa trendy w traktowaniu kultury. pierwszy przedstawia ją jako paideję- człowiek kształtuje się korzystając ze sztuki i nauki, kultura jest stwarzana przez ludzi, ale sama też ma możliwość kreowania człowieka. najważniejsze są wartości wyższe, takie jak prawda, dobro, piękno, związane z być.

drugi trend przedstawia kulturę jako towar, który jest nabywany; odbiorcy są konsumentami, powstaje produkcja masowa. ważne są wartości materialne, utylitarne, związane z mieć. w pierwszy trend wpisuje się animacja, w drugi bycie menadżerem.

animator ma ożywiać ducha, nadawać impuls, wyzwalać, a menadżer być skutecznym w działaniu, zarządzać, prowadzić biznes. czyli wszystkie cnoty animatora przeszkadzają menadżerowi w osiągnięciu karieru, bo on musi opierać się na egoiźmie.

2. Pedagogika kultury - wspólnotowa płaszczyzna kształcenia animatorów i menedżerów kultury.

Ale w wielu przypadkach animator i menadżer muszą mieć podobne cechy. przez globalizację i zwiększenie tempa życia animator, prócz wartości duchowych, musi zajmować się konsumpcyjnymi. edukacja ma stworzyć modele zachowania, które zabiezpieczą i udoskonalą jakość życia. gdy dziś zapyta się ekspertów o to, co jest najważniejsze, nikt nie odpowie, że dobro, ale za to usłyszymy dochody, wolność, praca. a przecież szkoła ma skupić się na wartościach duchowych.

no i w związku z tym, że wybór tego, co ważniejsze, jest trudny szkoła musi skupić się na tym, by najpierw wykształcić mieć, a dopiero później skupić się na byciu kimś. chodzi o to, żebyśmy mieli postawę humanisty,ale i byli konkurencyjni na rynku pracy. co sprawia, że uczymy kultury i jako paidei i jako towaru.

3. refleksje prognostyczne i optymalizacyjne w kształceniu animatorów i menadżerów kultury.

łączenie obu jest jedynym słusznym rozwiązaniem. udoskonalają one siebie nawzajem i uzupełniają. nie wszyscy muszą mieć obie cechy, ale jeśli uda się je połączyć osiągnie się najlepsze rezultaty.

jest jeszcze jedna alternatywa, czyli poszukiwanie "trzeciej drogi", czyli budowanie wspólnoty między tymi woma trendami. czyli nastawiamy się na wzrost zainteresowania nauką, dokształcanie- pozwoli to być bardziej konkurencyjnym + zwiększa rozumienie sensu życia.

6. J. Żebrowski, Istota i kierunki rozwoju animacji społeczno-kulturalnej

kiedy społeczeństwo się zmienia kultura jest stabilna (zmienia się sama, ale powoli; dochodzą do niej nowe treści i formy, ale muszą one harmonizować z tym, co było do tej pory). dziś poszukuje się sposobów pobudzania aktywności społecznej obywateli w ich lokalnych środowiskach- trzeba w końcu zacząć coś robić, reagować na patologie.
animacja ma za zadanie ożywić współczesne środowisko, dać mu duszę, pobudzić je do aktywności. a miejsce, rozwój i rolę animatora warunkują problemy "rozbitego społeczeństwa", które cechuje się rozpadem tradycyjnych form, kryzysem ekonomicznym, olitycznym i innymi. wg francuskich socjologów kultury i pedagogów aniamtor to wychowawca, który nie dyryguje, ale pobudza aktywność własną grupy lub wychowanka.
animacja łączy trzy procesy: odkrywania (czyli szukanie wspólnych wątpliwości, pragnień), tworzenia związków (czyli kontakty międzyludzkie, z dziełami, twórcami) i proces twórczości (ekspresja, inisjatywa, działanie).

animacja pojawia się głównie w społeczeństwach demokratycznych, gdzie ceni się spontaniczną aktywność. podkreśla różne style uczestnictwa, różne tradycje, subkultury itp.
zadania animatorów: wychowanie kreatywne, rozbudzenie zainteresowań, okazywanie wzorów, upowszechnianie odpowiednich systemów wartości, rozwijanie więzi osobowych, kształtowanie poczucia wartości i ważności, łączenie przeszłości z przyszłością itd itd itd.
lider a animator- role nie są tożsame, ale nie wykluczają się. liderować o stać na czele i prowadzić, słowo związane jest z grupami formalnymi, instytucjami, gdzie lider musi odgrywać pierwszą rolę. animator też przewodzi grupie, ale stosuje inne techniki i metody- nie dyryguje,ale wyzwala siły z ludzi.

przez ask zmierzamy do stwarzania takich warunków, w których jednostki świadomie decydują i realizują zadania , które sprzyjają rozwojowi i doskonaleniu ich środowiska. animator uaktywnia środowisko społeczne, bo widzi więcej i dalej, ma większą wiedzę, doświadczenie i wyobraźnię, umie wyzwalać potrzeby, wskazywać niewykorzystane możliwości, rozbudzać aspiracje.

Animatorzy społeczno-wychowawczy (Francja) dzielą się na animatorów społeczno-kulturalnych stałych, animatorów środowiska wiejskiego, animatorów-kierowników stowarzyszeń, dyrektorów młodzieżowych domów kultury, administratorów i zarządzających, badaczy i twórców.
zawód animatora nie jest jeszcze w pełni ukształtowany, ma różne poziomy odpowiedzialności, zadania itp.
Animacja nie może być aktem jednorazowym, jest działalnością, która nie może być sterowana, to zawód, który zmienia się wraz z rzeczywistością, wymaga ludzi odpowiednio przygotowanych, twórczych, otwartych.

7. Magdalena Dudkiewicz, Tomasz Kaźmierczak, Izabela Rybka, Animacja lokalna – Jak aktywizować społeczności wiejskie? (swietna notatka, nie skracam)
1. Nazwa całego projektu: „W stronę polskiego modelu gospodarki społecznej – budujemy nowy Lisków”
2. Czas trwania projektu: sam projekt powstał w 2004 r.; w 2006 r. utworzono 7 przedsiębiorstw społecznych (czyli wszystkie te stowarzyszenia, ktore założono w wyniku animacji w tych 5 wsiach);
sama animacja trwała 1,5 roku (wyjątek stanowi Korytków Duży- tu animacja trwała rok) na przełomie 2006 i 2007 roku
3. Kto wziął udział w projekcie: w projekcie wzięło udział 5 wsi, które charakteryzowała marginalizacja, wycofanie, bieda- Kamionka, Krężnica Jara, Korytków Duży, Prostki, Golubie
4. Kto przeprowadził projekt: animacją zajęło się 4 animatorów wyłonionych w konkursie; przed rozpoczęciem projektu przeszli oni szkolenie w Wielkiej Brytanii; przez czas trwania projektu co miesiąc spotykali się na dodatkowe warsztaty z komunikacji interpersonalnej (były to jednocześnie spotkania „wsparcia”) oraz prowadzili dzienniki animacyjne, w których opisywali swoje spostrzeżenia, odczucia, przebieg animacji
5. Zamierzenia projektu: pobudzenie rozwoju ekonomicznego i lokalno-regionalnego tych rejonów
6. Sposób osiągnięcia tych zamierzeń: zaktywizowanie mieszkańców, pobudzenie ich do działania na własną rękę, stworzenie sieci współpracy pomiędzy Partnerami Lokalnymi, stworzenie przedsiębiorstw społecznych, wyłonienie lokalnych liderów
7. Finansowanie projektu: projekt zakładał, że animatorzy wraz z lokalną społecznością wspólnie opracują działania, które chcą przeprowadzić we wsi oraz samodzielnie pozyskają fundusze na ich realizację (dzięki czemu mieszkańcy nauczą się rozpisywania wniosków o dotacje, o granty itp.)
8. Jaki był rezultat projektu w poszczególnych wsiach:
• Kamionka- stowarzyszenie „My chcemy”; suszarnia ziół; ożywienie zaniedbanej świetlicy w pobliskiej wsi
• Krężnica Jara- stowarzyszenie „Czerwone susły”; utworzenie Centrum Społeczno Kulturalnego
• Korytków Duży- poszukiwanie pamiatek historycznych; warsztaty dla młodzieży min. z tańca; stowarzyszenie „Patria”
• prostki i Golubie- projekt Akademia Młodych Medialnych Liderów; lokalny serwis internetowy www.nasze-prostki.pl; stowarzyszenie „Nasze Prostki”; Wiejski Ruch Animatorów Lokalnych

8. Jak budować dobro wspólne

„Skąd termin animacja społeczna? Słowo animacja oznacza ożywianie, wprawianie w ruch. Coś co trwało nieruchomo, bez życia nagle ożywa. Ale nie samo z siebie, to ktoś animuje ten nieruchomy świat. Naszym celem jest więc obudzić do życia lokalne społeczności, które tkwią w bezruchu.”
strategia animacji lokalnej zainicjowana przez dwie fundacje pomaga organizacjom pozarządowym w organizowaniuludzi wokół ważnych spraw, uczy jak działąć razem.
Animacja w małych wioskach jest trudna, ludzie tkwią w bezruchu- nie ufają sobie, nie ma instytucji, która im pomaga, nie wiedzą, co by im się przydało.
by mogli oni zostać wprawieni w ruch organizacje powinny z nimi współracować, by każdy mógł coś zyskać. trzeba też określić formę działań (kampanie, które wływają na zmianę postaw lub projekty, czyli coś co ma wytworzyć produkty lub usługi), nawiązać partnerstwo (zwiększa możliwości, dodaje doświadczeń, umiejętności, wzmaga energię) i zrealizować kilka działań, które pomogą wszystko rozruszać: stworzyć konkretną grupę z ludzi, lub ich organizację, nauczyć ich współpracy, nawiązać relację z istniejącymi grupami, podtrzymywać współpracę.
etapy działania: diagnoza społeczna (określenie potrzeb i problemów, poznanie życia ludzi), postaranie się o granty, czyli narzędzie animacji ( to konkursy, w których bierze się udział po złożeniu projektu; najlepsze dostają pieniądze), później trzeba działać.
takie budwanie wspólnego dobra daje dużo korzyści: dzięki nam coś staje się lepsze, czegoś przybywa, gdy mamy efekty możemy promować inne działania, jesteśmy zaprawieni w boju, ułatwia nam też to kontynuację działań- jedna akcja otwiera nam drogę do kolejnych. (przykłady: żywiec bez czadu, tysiąc za pomysł młodzi gniewni)

9. Niemczyk Dorota, Technika projektowania efektywną metodą planowania i realizacji przedsięwzięć kulturalnych

co to jest projekt? to wszystkczynności, które zawierają w sobie elementy planowania
4 cechy projektu: ustalone ramy czasowe, określone podejście do współzależnych zdrzeń, pożądany wynik i cechy wyjątkowe (cel, ryzyko, kierowanie itd.)
projekt a program: projekt to tymczasowe przedsięwzięcie, a program to zbiór projektów
instytucja a projekt: przed realizacją projektu trzeba go umiejscowić w konkretnym obrębie działalności naszej instytucji
projekt a drużyna: najlepiej jest stworzyć zespły interdyscyplinarne, które będą złożone ze specjalistów

cykl życia projektu: 1. diagnoza sytuacji- zbieranie danych i materiałów, ustalamy wytyczne, wybieramy priorytety, szukamy źródeł finansowania
2. identyfikacja i przygotowanie projektu- analiza danych, weryfikacja pomysłów, wskazanie delu, działań, zasobów, czasu, rezultatów i metod
3. ocena wstępna- ponowna weryfikacja założeń, uwzględnienie wszystkich aspektów, ogarnięcie całości
4. akceptacja- finansowanie przez kogo? jak? spisanie umowy finansowania
5. wdrażanie- realizacja, działanie, wyłanianie wykonawców, ocenianie postępów
6. ewaluacja- ocena działań lub zakończonego projektu, ustalenie, czy cel był osiągnięty, raporty, sprawozdania, ankiety
podstawowe zasady zarządzania cyklem projektu: zapewnienie logiki i spójności, staranne przygotowanie dokumentów, konsultowanie się z partnerami, jasne sformułowanie celu, krytyczna analiza czynników i korekta.

jak przygotować projekt, czyli określenie jego elementów: 1. analiza problemu 2. analiza odbiorców 3. analiza celów 4. analiza strategii

inne ważne elementy: efekty- bezpośrednie lub natychmiastowe wyniki lub rezultaty, które chcemy osiągnać; są skalą sukcesu i pełnią różne funkcję (np. motywacyjną)
działania- kroki, dzięki którym osiągniemy efekty, dzielą się na przygotowawcze, zasadnicze i kończące

promocja- zachęca partnerów, przyciąga beneficjentów, zmienia postawy społeczne
macierz odpowiedzialności- określenie struktury organizacji- analiza kwalifikacji, doświadczeń, kompetencji itd.
harmonogram- nazwa, terminy, osob odpowiedzialne, rezerwy itd.
budżet- ani za niski ani za wysoki, czytelny, bez poprawek, dokładny

10. Małgorzata Litwinowicz, Community arts i animacja kultury

czy w ogóle powinno sie tłumaczyć community arts? to chyba sztuka (dla) społeczności- ale nie przyjmie się to w Polsce (jak z igloo); można za to szukać polskiego odpowiednika w obszarze animaji kultury, ale znów wyjdzie za ogólnie.
caly tekst skupia się na wyprawie Litwinowicz z grupą studentek do zagłębia polskiej animacji- od warszawy poprzez Olsztyn do Suwałk. wszędzie tam spotykają różne przejwy animacji w życiu społecznym (od teatru Remus na Pradze, poprzez obchody nocy świętojańskiej, rozmów z przedstawicielami Teatru post-Grotowsiego aż do teatru NN z Lublina. i, chociaż wybór miejsc nie gwarantował sukcesu, w końcu to, że im się podobało nie oznacza, że musi wszystkim, wszyscy byli zadowoleni- czerpali z róznych kultur, zwłaszcza ludowej, peryferyjnej. zwrócili się w inną stronę.
w ostatnich latach Litwinowicz prowadzi warsztaty "Instyucje kultury", podczas których na zajęcia ze studentami zaprasza przedstawicieli róznych miejsc. i nikt nigdy nie powiedział, że kulturę trzeba promować, bo zginie, albo chronić przed niewykształconymi, mimo tego, że są z bardzo różnych miejsc.
jesteśmy daleko od community arts i od Grotowskiego, ale tak trzeba, nie wszystko musi opierać się na jednym pomyśle. poza tym z lokalną społecznością wiąże się kłopot- jak działać tam, gdzie więzi są zerwe?no właśnie. tu wkracza community arts- tworząc na terenach kryzysowych, ożywiając je i wzmacniając.
wnioski? różnice są wprost proporcjnalne do podobieństw- im bardziej coś jest zbieżne tym więcej ma rozbieżności.

10. Józef Kargul, Animator kultury „gałganiarzem na ludzkim śmietnisku” (przerzucam w całości, bo krótkie)

Teks jest odpowiedzią na artykuł „Kultura jako przestrzeń śmietniska” Blanki Brzozowskiej – kulturoznawczyni. Śmietnik powstaje poprzez wyrzucanie odpadów kultury – jest to sygnał, że kultura rozwija się. Tytułowy śmietnik to przestrzeń zamknięta, są to odizolowane i pozbawione kulturowych funkcji przedmioty. Poglądy autorki są zbieżne co do spostrzeżeń Baumana jako, że współczesne miasta to wysypiska odpadów!

Jak łatwo da się zauważyć w naszym otoczeniu istnieją różne miejsca, które niegdyś tętnił do życia a dziś nie widać w nich ani jednej żywej duszy. Mieszkańcy takich miejsc są nazywani śmietnikiem ludzkim – ponieważ, są to ludzie z punktu ekonomiczno-społecznego bezużyteczni a wręcz trzeba „dopłacać” za ich istnienie.

Według Baumana z ludzkich odpadów powstaje świat nowoplemienny – ze względu na niestabilność te wspólnoty szybko zamierają, zostają opuszczane.

Należy się zgodzić z Blanką, że powstawanie odpadów jest nieodzownym elementem rozwoju historycznego kultury i cywilizacji a także jest efektem ładu społecznego i wszelkich przemian gospodarczych.

Jak wykorzystać ludzi ze śmietnika? Włączyć ich do społeczeństwa po przez recykling
W dzisiejszych czasach można dostrzec pozytywne przykłady działalności animatorów, działaczy społecznych, którzy śmietnisko zamieniają w nowe wartości np. utworzenie w Wałbrzychu z nieczynnej kopalni węgla kamiennego atrakcyjne muzeum; w Krakowie możliwość zwiedziania nieczynnych urządzeń Huty im. Sędzimira; powstanie Muzeum Powstania Warszawskiego w obiektach nieczynnej elektrowni oraz włączenie w obieg kulturowy nieczynnej kotłowni dawnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze poprzez nadanie jej statusu klubu uniwersyteckiego.
Znacznie lepiej te działania wychodzą u naszych sąsiadów zza Odry, którzy wymyślili takie pomysły, które jednocześnie wykorzystują zdegradowane tereny wraz z ludźmi, którzy tam egzystują. Usytuowali tam dzielnicę turystyczno-wypoczynkową, z hotelami, barami itp.
Najlepszym przykładem działalności społeczno-kulturalnej zapobiegającej marginalizacji i gettoizacji można zaobserwować w niemieckiej dzielnicy Berlina – Kreuzbergu. Jest to dzielnica, która w 1961 roku została z każdej strony otoczona murem, ze względów politycznych. Pojawiła się nowa polityka kulturowa – Kultura od wszystkich – dzięki tej inicjatywie w politykę jest zamieszanych dużo ludzi z różnych kręgów, dzięki czemu każdy pomysł nawet utopijny może zostać zrealizowany oraz to, że „brakuje” tam ludzi będących w przestrzeni śmietniska! Wszyscy żyją w tym społeczeństwie, nie ma osób odrzuconych! W życie weszły takie inicjatywy jak: otwarcie sklepów zoologicznych, barów, kawiarni dzielnicowych, awangardowe galerie a plakaty, transparenty zdobiły każdą część dzielnicy. Ta polityka dała możliwość zaistnienia zbiorowościom zaliczanych do grup mniejszościowych takich jak imigranci czy homoseksualiści. Rzeczą dosyć innowacyjną było to, że odczyty, wystawy, przedstawienia odbywały się w pubach czy kawiarniach. Turczynki, imigrantki z Afryki realizowały swoje pomysł – otwierając szkoły taneczne, sklepy z orientalną żywnością itp. Dzielnica, która jest tak bardzo odizolowana tętni życiem – co oznacza, że nie wszystko co odilozowane musi być śmietnikiem.
Niestety w Polsce nie ma takich przykładów, choć można dostrześ indywidualne kroki np. w Zielonej Górze uruchomiono „uniwersytet dla blokersów” o którym pisze Małgorzata Olejarz.
Kilka starych ale aktualnych prawd o animacji:

• Animator musi mieć postawę wierzącą, musi mieć idee, wiedzę i umiejętności, który pragnie się dzielić z innymi!

• Animator musi przekonać otoczenie społeczne, że jego działanie nie jest manipulacją, tylko że jest to autentyczna potrzeba i wola wspólnego działania z innymi w realizacji określonych celów/wartości.

• Inicjatywy animatora muszą być wspierane prze władze lokalne i lokalne elity wzorotwórcze i kulturotwórcze.

• Koniecznością jest zmodernizowanie lub też uzupełnienie, bądź wzbogacenie programów kształcących animatorów o treści pokazujące zmiany itp.

Rzeczą niemożliwą jest stworzenie uogólnionego wzorca osobowości animatora – jest on zależny od tego gdzie ten animator ma działać!

12. Rakowski Tomasz, Badania etnograficzne (też w całości)

W Polsce pojawiają się zjawiska bezrobocia, istnieje jednak stereotyp środowisk objętych tym terminem(głownie chodzi o wsie i małe miasteczka). Powszechnie uważa się, że są to miejsca "upośledzone kulturowo". Mylnie sądzi się, że ludzie żyjący w tych rejonach nie mają zdolności bycia w społeczeństwie i są tym samym społecznie wadliwe. Po przeprowadzeniu badań antropologicznych ujawnia się jednak zupełnie inny obraz tych obszarów i ludzi.

Ważne jest to,że w każdym miejscu istnieje KULTURA. W badanym miejscu można spotkać się z ŻYWĄ tkanką społeczno-kulturową. Ludzie dotknięci bezrobociem przeżywają tę sytuację na swój sposób, to kreuje ich wizerunek władzy oraz ich miesce w społeczeństwie-są bezsilni wobec tego co "na górze". Istotnym terminem jest INDYWIDUALNE DOŚWIADCZENIE- specyficzny, indywidualny odbiór sytuacji. Często można spotkać się z poczuciem bezradności mieszkańców, poczuciem wstydu.

Tworzy się DRUGI OBIEG ekonomi- mimo że ludzie nie pracują w sensie formalnym, mają pracę tzn. pomagają sąsiadom, zajmują się zbieractwem, itp. Działa to bardzo pozytywnie na wzmocnienie relacji sąsiedzkich i wzbogaca relacje międzyludzkie, każdy czuje się potrzebny. Jest to coś niemożliwego do zbadania przez statystyki i wskaźniki ekonomiczne.Te same wskaźniki pomijają element relacji społecznych.

Należy wię wykorzystać tę wiedzę do pracy animacyjnej. Badania etnograficzne(zwłaszcza długotrwałe) pomagają dostrzec to, czego nie widać z perspektywy liczb i wskaźnikow. Jest to najlepszy sposób na poznanie społeczności, określenia tego, co dla mieszkańców ma znaczenie. Dzięki temu można opracować projekt animacyjny, który spełni oczekiwania. Wszelkie działania na rzecz kultury są zatem jej ożywianiem(bo kultura istnieje wszędzie). a nie implantacją-co świadczyłoby o jej braku. Trzeba "wejść" w środowisko, by zrozumieć, co jest dla niego ważne, by dowiedzieć się jakie są oczekiwania, co jest uważane za "święte" a co się potępia. Należy poznać na własnej skórze tę rzeczywistość. Warsztat etnograficzny opiera się głownie na szczerych rozmowach z mieszkańcami- co nie jest łatwym zadaniem dla kogoś z zewnątrz. Czasem wyobrażenie o miejscu jest zupełnie inne niż faktyczny jego obraz, by uniknąć stereotypowego poglądu prowadzi się tego typu działania. Nie można wchodzić "z butami" w życie tych ludzi. Ważny jest szacunek dla ludzi, ich przyzwyczajeń i wyznawanych wartości.

Badanie etnograficzne powinno być pierwszym krokiem do powstania projektu animacyjnedo idealnego dla danego miejsca.

13. Fatyga Barbara, Aktywność kulturalna + 14. Fatyga Barbara, Instytucje kultury

aktywność kulturalna- sfera działań wytwórcza i odbiorcza
przekonania o niskiej aktywności odbiorców:coraz większy wybór i coraz mniej czasu, niektórzy są przymuszani do aktywności, bierność i niskie kompetencji, odpływ w stronę łatwych form uczestnictwa, oferty nie zaspakajają potrzeb
typy ludzi aktywnych:
1. parakulturalni- udają kompetentnych, znają nazwiska z telewizji
a. partycypanci imprez oscaropodobnych- idą żeby się najeść b. pseudokulturalni- uczęszczają, zachowują zasady obycia, bez empati
2. przylepieni- wierni jednej instytucji/ jednemu wydarzeniu
3. poszukiwacze nowości i selekcjonerzy- wszystko widzeli i słyszeli, chcą czegoś nowego, ale nie udziwnionego
4. dzieci z autobusu- wycieszki szkolne, zmuszani
5. mieszczanie z wyrzutami sumienia- w średnim wieku, z maturą, obciążeni pracą i rodziną, chodzą do multipleksów, bo są i sklepy (załatwiają wszystko na raz)
5. emerycy "na etacie"- aktywni, z uniwersytetów 3 wieku, chodzą bo są zapraszani i wszyscy chodzą
6. grona towarzyskie- chcą się spotkać, miejsce jest mniej ważne
7. zabłąkani- przypadkowi, idą chodnikiem na wakacjach i widzą galerię więc wchodzą
8. kobiety- 25-55, adresatki działów marketingu/
9. przyjezdni studenci- latem bez nich pustoszeje, jak już są to mogą pójść i zobaczyć
10. lokalni odbiorcy akademiccy- chodzą, bo mają zaproszenia i wypada; głównie doktoranci
11. lzie bez zobowiązań- bez rodziny, więc mają czas
12. getto obeznanych-pracują w jednej instytucji więc chcą zobaczyć jak radzi sobie konkurencja
śmietnik symboliczny- rozmyta granica między kulturą wysoką i niską
zmiany uwarunkowań aktywności kulturalnej: kiedyś czas wolny był wyraźnie wydzielony, zwiększyło się tempo życia, telewizja rządzi i wszystko można poznać szybko, nie trzeba się skupiać, instytucje kultury przegrywają z wielofunkcyjnymi multiplesami
instytucjami kultury są wszystkie placówki wymienione w Ustawie o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej; nowymi instytucjami nazywamy prywatne

instytucje kultury, organizacje pozarządowe oraz przedsięwzięcia i inicjatywy nieformalne.

Według socjologii kultury:

instytucja kultury to sformalizowany system obiektów, urządzeń i organizacji, których funkcjonowanie służy tworzeniu, przechowywaniu, powielaniu i społecznemu

upowszechnianiu dóbr kultury;

instytucjonalny system kultury powołany został do upowszechniania uczestnictwa w kulturze wysokiej, reprezentacyjnej, według aksjologicznych założeń sformułowanych przede wszystkim w zasadach polityki kulturalnej państwa;

instytucjonalizacja kultury to przejmowanie przez instytucje kultury społecznego obiegu wartości i dóbr kultury;

placówka kultury to instytucja społeczna, wg formalnego podziału zaliczana do grupy instytucji wychowawczych i edukacyjnych;

działalność instytucji kultury to tzw. drugi układ kultury (instytucjonalny), obejmuje treści tworzone i przekazywane w ramach określonych instytucji, na

przykład szkół, teatrów, kościołów, filharmonii, domów kultury”. W zinstytucjonalizowanym układzie kultury istnieje stały podział na odbiorców (publiczność, audytorium) oraz nadawców i organizatorów. Rola odbiorcy w drugim układzie jest z istoty bierna; rola nadawcy jest czynna i ma charakter profesjonalny.

Pracownicy instytucji kultury

a) duża frustracja, b) poczucie „gorszości”, c)najczęściej są to niespłenieni artyści,d) poczucie niepewności własnej tożsamości, e) niskie kompetencje (głownie poznawcze), f) niska zdolność współpracy z innymi podmiotami lokalnymi,

g) dzielą się na:

• Pozytywnych dewiantów – wizjonerów osiągających sukcesy

• Wizjonerów – nieodpowiedzialnych szaleńców

• Romantycznych pozytywistów

• Sprawnych urzędników

• Sfrustrowanych autokarów

+szary personel zarabiający na chleb

14. Fatyga Barbara, Czas wolny

współczesne rozumienie czasu wolnego: czas dla siebie (różnie realizowany; długi- wakacje, krótki- po pracy), czas niezorganizowany i niekontrolowany (u dzieci i młodzieży, z rówieśnikami), przumusowo wolny (osoby bez pracy, zaniedbywane dzieci), pozornie wolny (matki na wychowawczym, emeryci, zatrudneni na czarno), zorganizowany (jak praca lub nauka)
życie w niedoczasie- charakteryzuje współczensego Polaka
domowe i pozadomowe sposoby spędzania wolnego czasu (głównie poza domem): puby, kawiarnie, wyjazdy za miasto, centra handlowe, kino, spacery, dyskoteki, sport, teatr/ telewizja, internet, znajomi, majsterkowanie
najmniej atrakcyjnie: telewizja
różnicowanie wg wieku: młodzi: wychodzenie, rozrywki, rówieśnicy piwo, puby, kluby, sport; średni wiek: wypoczynek po pracy lub urlopy (tylko urlopy są planowane); starzy: dom, ogródek, czytanie, telewizja, Uniwersytety 3 wieku, spacery, wyjazdy, teatr, kino, opera
normy powinnościowe: młodzi- sporty/ nauka; dorośli- praca-dom-rodzina-wypoczynek-kultura, jak jest, każdy widzi; starzy- odpoczynek
miasto duże a małe: duże- centra, kia, kluby, puby, teatry, spacery; małe miasta- za miasto, sport, telewiza, puby
wnioski: kultura przegrywa z relaksem i rozrywką, a ostatnio jeszcze internetem
rekomendacje: promowanie działań bez ograniczń wiekowych (dla dzieci, dla seniorów); dostosowanie programów do budżetów uczestników; instytucje powinny szukać nowych rozwiązań; więcej uwagi trzeba poświęcać seniorom

OK O WOLONTARIACIE NIE PISZĘ, BO TO ŁATWE, PROSTE I PRZYJEMNE. SKRZYPCZAKA MI SIĘ NIE CHCE, BO JUŻ PADAM NA NOS. ENJOY