ZOHAR & DRZEWO ŻYCIA

Nauka kabały nie mówi o naszym świecie, nie da się zrozumieć, tego co Niewidzialne, nieuchwytne, co nie zostało przetestowane. Przez tysiące lat ludzkości była oferowana szeroka gama rzeczy pod nazwa „Kabała: zaklęcia, przekleństwa, nawet cuda, wszystkie z wyjątkiem nauki kabały. Przez ponad cztery tysiące lat,powszechne zrozumienie nauki Kabały zaśmiecone było nieporozumieniem i niewłaściwą interpretacja. Więc przede wszystkim nauke kabały nalezy wyjaśnić. Kabalista Yehuda Aszlaga określa Kabale swoim w artykule Essence of Wisdom of Kabbalah w następujący sposób :

Wiedz, ze do poczatku Stworzenia..

było wyłącznie Wyższe Światło, wszystko sobą wypełniające.I nie było wolnej, niezapełnionej przestrzeni – Wyłącznie Równe nieskończone, światło zalewało wszystko sobą.
I kiedy postanowił on Stworzyć światy i Stworzenia je zasiedlające,
Tym otwierając Doskonałość SWĄ
Co stało się przyczyna powstania Światów,
Skrócił siebie On w kropce centralnej swojej-I skurczyło się światło i oddaliło,
Pozostawiając pusta, niczym nie wypełniona przestrzeń.
I równomiernym było skurczenie światła wokół centralnej kropki
Tak, Że miejsce puste forme okręgu stworzyło.Ponieważ takim było skrócenie światła.
I po skurczeniu tej, w centrum przestrzeni wypełnionej światłem, Wynikła okrągła pustka, Wyłącznie wtedy
Objawiło się miejsce, gdzie mogę Stworzenia i twory istnieć.
I przeciągnął się z Nieskończonego, promień światła prosty,
Z góry do dołu opuścił się Wewnątrz tej pustej przestrzeni.
Przeciągnęło się, opuszczając się po promieniu, nieskończone światło w dół,
I w tej pustej przestrzeni stworzyło wszystkie Całkowicie światy.
Przed Tymi światami byl nieskończony,
W tak pięknej swojej Doskonałości,
Że nie ma sił u stworzonych poznać Jego Doskonałości –
Przecież nie Może stworzony rozum sięgnąć Go.
Przecież nie ma u Niego miejsca, Granicy i czasu.
I promieniem opuściło się światło
Czy Światów, w czarnej pustej przestrzeni Wszystkich znajdujących się.
I krąg każdy od Każdego świata i bliskie są światła – ważne,
Aż nie Znajdujemy nasz świat materii w centralnej kropce,
Wewnątrz Wszystkich okręgów w centrum lśniącej pustki.
I tak oddalony od Nieskończonego – najdalej ze Wszystkich Światów,
I dlatego materialnie tak niski –
Gdyż Wszystkich okręgów Wewnątrz znajduje się na –
W samym centrum lśniącej pustki…

Zohar

5 podstawowych rzeczy które powinieneś wiedzieć!!

1) Czym jest Zohar?

Zohar jest zbiorem komentarzy Tory, przeznaczonych do tego, by prowadzić ludzi, którzy osiągnęli już wysoki stopień duchowy, do korzenia (źródła) ich duszy.
Zohar zawiera wszystkie duchowe stany, jakich człowiek doświadcza, gdy ewoluuje jego dusza. Na końcu tego procesu, dusze osiągają to, co Kabaliści nazywają „końcem naprawy”, najwyższy poziom duchowej całości, pełni.
Dla tych, którzy nie posiadają żadnego duchowego osiągnięcia, Zohar rozumiany jest jako zbiór alegorii i legend, które mogą być interpretowane i postrzegane różnie przez każdego człowieka. Lecz dla tych, którzy są już na pewnym stopniu osiągnięcia duchowego, tj. dla Kabalistów, Zohar jest praktycznym przewodnikiem do wewnętrznych działań, których człowiek dokonuje, aby głębiej odkryć wyższe stany percepcji i odczuwania.

2) Kto jest autorem księgi Zohar i kiedy została ona napisana?

Według wszystkich Kabalistów, a począwszy od autorów książek, Zohar napisany został przez Szymona Bar Yochai (Raszbi), który żył około II bądź III wieku naszej ery. Istnieją także opinie, w kręgach scholastycznych, według których Zohar napisany został w XI wieku przez Kabalistę Rabiego Moshe de Leon. Tej opinii zaprzeczył sam Rabi Moshe de Leon, który powiedział, że księga Zohar została napisana przez Raszbiego.
W ujęciu Kabalistycznym, pytanie dlaczego Zohar został napisany jest o wiele bardziej ważne, aniżeli pytanie kto właściwie napisał go. Przeznaczeniem księgi Zohar jest pełnienie funkcji przewodnika dla ludzi, aby mogli osiągnąć źródło swojej duszy.
Ta droga do źródła ludzkiej duszy składa się z 125 stopni. Rabi Yehuda Aszlag pisze, że Kabalista, który przeszedł wszystkie te stopnie i podziela tą samą percepcję, co autor księgi rozumie, iż jej autorem nie mógł być nikt inny, aniżeli Raszbi.

3) Dlaczego Zohar był ukrywany przez tak długi czas?

Zohar ukrywany był przez 900 lat, między II a XI wiekiem naszej ery, ponieważ Ci, którzy posiedli mądrość w nim zawartą zrozumieli, iż w tamtym czasie ludzie nie potrzebowali go i wypaczyli by jego treść.
Dopiero w XVI wieku naszej ery, ukazał się Kabalista, który objaśnił podstawy Kabały – Święty ARI, Rabi Isaac Luria (1534-1572). Ari ogłosił, że od czasów, w których on żył, nauka Kabały była gotowa na otwarcie dla wszystkich.

Komentarze prac Ari i Zoharu pojawiły się dopiero w XX wieku – w wieku, który ujrzał najgwałtowniejszą eksplozję ludzkich pragnień w całej historii. W tym okresie, ukazała się wyjątkowa dusza – Rabiego Yehudy Aszlaga (Baal HaSulama). Baal HaSulam objaśnił naukę i mądrość Kabały w sposób, w jaki może zrozumieć ją i pojąć nasze pokolenie. Co więcej, Baal HaSulam był jedynym Kabalistą XX-ego wieku, który napisał komentarze do księgi Zohar i prac Kabalisty Ari.
Nie znaczy to, iż przed nim nie było wielkich Kabalistów, lecz oznacza to, że ich dzieła nie są łatwe do zrozumienia dla współczesnych ludzi. Dzisiejsza popularność i duże zainteresowanie Kabałą potwierdza gotowość naszego pokolenia by chłonąć jej przesłanie oraz ogarnąć i pojąć autentyczne teksty, które mówią o korzeniu naszego życia i o tym, jak go osiągnąć.

4) Dla kogo jest Zohar?

Ja wspomnieliśmy w odpowiedzi na pytanie pierwsze, Zohar napisany został dla ludzi, którzy osiągnęli już duchowe postrzeganie. Zawiera on opis Rabiego Szymona Bar Yochai (Raszbiego), który osiągnął wszystkie 125 stopni duchowej drabiny. Raszbi wyraził całą duchową ścieżkę i zatytułował ją Zohar („blask” po hebrajsku).
Zohar zbudowany jest w ten sposób, iż tylko Ci którzy osiągnęli pewien poziom duchowy, mogą czerpać pożytek z tego co w nim czytają. Przed rozpoczęciem studiów Zoharu, człowiek musi studiować inne teksty, które uczą, jak prawidłowo zrozumieć tekst Zoharu.

5) Gdzie mogę dowiedzieć się więcej o księdze Zohar?

Nawet dziś, Zohar nie może być zrozumiany i nie można odczuć go bezpośrednio, lecz wymaga on wcześniejszego osiągnięcia duchowego, zanim człowiek zbliży się do niego. Największy Kabalista naszych czasów – Rabi Yehuda Aszlag (Baal HaSulam) – napisał kilka wprowadzeń do księgi Zohar, właśnie po to, by odpowiednio ukierunkować podejście człowieka do tej głębokiej księgi, zanim zacznie ją studiować.

więcej informacji biblioteka ksiąg ezoterycznych

DRZEWO ŻYCIA

dowiadujemy się tutaj, że zło nie jest niczym innym jak tym ,co izoluje i odsuwa rzeczy od ich jedności..

Drzewo Życia to jeden z podstawowych mitologemów wielu kultur świata. Nie jest zatem możliwe opisać go w krótkim szkicu, dlatego też poprzestaniemy na próbie zmierzenia się tylko z jednym z aspektów tego motywu – mianowicie z aspektem Drzewa życia jako drzewa karmiącego. To i tak szeroki temat, a jeszcze mimo uczynionego zastrzeżenia, słów parę trzeba powiedzieć o najszerszych konotacjach związanych z obrazem mitycznego Drzewa.
Drzewo życia jest związane z tymi opowieściami mitycznymi, które uwypuklają sferyczną budowę kosmosu z jego podstawowymi trzema strefami: niebiosami, światem ziemskim i wreszcie podziemiem, które wertykalnie rzecz ujmując, odpowiadają konarom, pniowi i korzeniom kosmicznego Drzewa. Tak więc Drzewo pełni rolę axis mundi, która może być
przejmowana przez Górę Kosmiczną czy Filar; te ostatnie mają wtedy dodatkowy sens — są wspornikami niebios.
Ale jednocześnie Drzewo, przechodząc przez wszystkie sfery, jest łącznikiem między światami, to dzięki niemu możliwa jest między nimi mediacja, i właśnie dlatego drzewa jako „byty” mediacyjne są wybierane przez bóstwa za miejsca swych objawień. Ten punkt uporządkowanego świata, który opiera się na kosmicznym Drzewie jest jednocześnie centrum
uniwersum. A przecież to w centrum zrodził się świat, a tam gdzie rodzi się świat, ten prawdziwy, tam musi pojawić się raj…Aby zrozumieć czym naprawdę w myśleniu mitycznym jest Drzewo życia czy Rajskie Drzewo, należało by podkreślić konieczność zmiany optyki otóż nie jest tak, że w raju znajduje się Drzewo, innymi słowy, że Drzewo jest tu dlatego, że zaistniała przestrzeń sakralna zwana rajem (czy jakkolwiek inaczej) przeciwnie to Drzewo ewokuje świętość przestrzeni rozciągającej się wokół niego. Dlaczego? Bo podstawowa intuicja mityczna to idea centrum — a to centrum stanowi Drzewo albo Góra, świątynia itd. To od centrum począwszy sakralizuje się przestrzeń, stąd „rozwija się” obszar życia. Centrum to koncentracja mocy witalnych, absolutny warunek zaistnienia wszystkiego, co ma być rzeczywiste czyli święte (to utożsamienie rzeczywiste=święte wywiódł M. Eliade analizując niezliczoną ilość mitów). Najlapidarniej — centrum to punkt pozwalający na zaistnienie życia. Zatem — raj jest rajem właśnie dlatego, że poprzedziło go Drzewo wyznaczające sam środek świata. A nie ma innego świata niż ten powstały ze środka. Przy czym należy dodać, że centrum w myśleniu mitycznym nie jest jakimś konkretnym miejscem geograficznym (choć w nim ono się objawia), dlatego też na obszarze jakiejś społeczności może być kilka takich miejsc świętych; nie jest to wcale niedorzeczne, lecz zgodne z „logiką” mitu. Chodzi wszak o ideę środka, nie o jego faktyczne wyznaczenie.

Drzewo Życia i dziesięć Sephirot reprezentuje różne cechy boga.Dwie cechy które zdaniem kabalistów mają najbardziej znaczący wpływ na życie ludzi jest łaska boga i jego osąd.Niestannie wpływają one na najniższą sefirę (ziemia) Malkuth świat ludzi czego liczne przykłady można znaleźć w starym testamęcie.Na drzewie życia łaska boska przedstawiana jest za pomocą sefiry CHesed, podczas gdy Geburah lub Din reprezentuje surowy osąd boga.CHesed to wszystkie siły egzystencji które jednoczą i spajają.Din to zasada destrukcyjna,ograniczająca.CHesed i Din to dwie najwyższe spośród siedmiu sefiroth reprezentujących stworzenie i siedem dni, w których ono nastąpiło.W ten sposób wywieraja one ogromny wplyw na proces stworzenia.Harmonia tych dwóch cech boskich powoduje rownież równowagę pomiędzy innymi sefirami reprezentującymi poszczególne aspekty boga .CHesed znajduje się po prawej stronie Drzewa Życia, Din po lewej.Lewa strona Drzewa , przedstawia te zasady które tworzą granice i prawa jest to tzw.filar surowości… Sefiry znajdujace sie po lewej stronie to:Binah, Din(Geburah),i Hod. Sefiry po prawej stronie to:Chokmah,Hesed,i Netzach .Prawa strona utożsamiana jest z przebaczeniem i zasadami jednoczacymi i nazywana jest Filarem Łaski.

Idźmy po kolei. Pierwotnie drzewo rośnie nad brzegiem Eufratu. Ma to duże znaczenie, w znakomitej bowiem części mitów, w których pojawia się Drzewo życia pojawia się również woda, owa materia prima… Nie inaczej jest zresztą w Biblii — właśnie z raju, gdzie rosną sakralne drzewa wypływają cztery główne rzeki uniwersum (liczba cztery także ma swoje znaczenie, por. np. cztery główne kierunki świata). Następuje jednak coś dramatycznego drzewo z przestrzeni odległej, która nie jest w pełni uporządkowana (ów gwałtowny wiatr jako oznaka chaosu) zostaje przeniesione do miasta. Miasto, co zresztą wymagałoby osobnego omówienia, nie było w myśleniu mitycznym zaledwie „miejscem do mieszkania”, jego znaczenie było daleko bogatsze. W jego rozplanowaniu, zabudowie tkwi czynnik takiego ładu, który w zamyśle miał imitować czy powtarzać uporządkowanie świata „w ogóle” było więc ludzkim mikrokosmosem. Jednak aby nabrało cech sakralnych, należało dokonać pewnych czynności — np. sprowadzić święte drzewo. I posadzono je w Uruk, w ogrodzie czy sadzie Wielkiej Bogini Inany… To że pełni tu funkcję kosmologiczną nie ulega wątpliwości.Na dwóch końcach owego axis mundi widzimy „kosmologiczne” zwierzęta — węża u korzeni i ptaka w koronie. To rozpowszechniony obraz. Wąż „rządzi” sferą podziemną, ptak niebiosami. A pośrodku… Pojawia się tu postać Lilit, postać ambiwalentna, albo i ciemne alter ego samej Inany? Zaś dowodem, że Hebrajczycy zetknęli się z tą lub podobną opowieścią jest to, że w wersjach niekanonicznych pisma pojawia się postać Lilit jako „pierwsze wcielenie” (nieudane wedle autorów) Ewy. Tytułem uzupełnienia dodajmy, że bogini Inana pragnie z drewna owego drzewa sporządzić dla siebie tron i łoże, nie może jednak wygnać zeń owych charakterystycznych gości. Poproszony o pomoc bóg słońca Utu odmawia, dopiero Gilgamesz podejmuje się tego zadania, powaliwszy węża (iluż to herosów występowało w tej roli!), spłoszywszy ptaka i wygnawszy Lilit na pustkowie, dał drzewo Inanie. Ten motyw wywołuje pewne zakłopotanie. Owszem, uczynione z drzewa przedmioty (Gilgamesz otrzymał tajemnicze pukku i mikku, może rodzaj instrumentów muzycznych) mają pewną wartość mityczno-magiczną, szczególnie tron bogini, ale być może znaczące jest raczej to, że Utu nie chciał powalić drzewa. Tak czy inaczej najwięksi bogowie starożytności mają niebagatelny związek z drzewami. Z drzewa akacjowego wyszedł Horus, w Heliopolis czczono właśnie akację, Re wyłonił się z sykomory, inny bóg z tamaryszku. „Panią sykomory” zwano boginię Hathor. Dodajmy, że sykomorę zwano niekiedy „ośląfigą”. Ozyrys urodził się pod drzewem kesbet. Koło Memfis czczono boga imieniem Cheribakef (utożsamianego z Ptahem) zwanego „tym, który jest pod swoim drzewem”. W wiele lat potem Grecy opowiadali jak Apollo i Artemida zrodzeni zostali pod drzewem palmowym. Na marginesie — palma była w Mezopotamii uważana za symbol sprawiedliwości….

http://oroasor.wordpress.com/zohar-drzewo-zycia/