Christina

Dodd

Jeden pocałunek

ROZDZIAŁ 1

Londyn, 1806

Powóz księżnej Magnus zatrzymał się przed wysokim budynkiem przy Berkeley Square; z powozu wysiadła oszustka. Na zwykły skromny strój podróżny narzuciła porządną pelerynę. Podobnie jak księżna była wysoką kobietą o krągłych kształtach i mówiła z arystokratycznym akcentem. I tak jak księżna włosy zaczesywała gładko od twarzy.

Jednak dla spostrzegawczego oka różnice były oczywiste. Oszustka miała bardziej okrągłą, słodką twarzyczkę, w której dominowały niebieskie wrażliwe oczy i mówiła ciepłym, głębokim głosem. Poruszała się z łagodnym wdziękiem, nie tak szybko i energicznie jak księżna. Rzadko się uśmiechała, rzadko gniewała i nigdy sobie nie pozwalała na niekontrolowane wybuchy śmiechu. Zdawała się ważyć każdą emocję, zanim zdecydowała się dać jej wyraz, tak jakby kiedyś zduszono w niej na zawsze wszelką spontaniczność. Nie znaczy to jednak, że była posępna, nie, odznaczała się nadzwyczajną bystrością, spokojem i opanowaniem.

Ktoś dobrze poinformowany dostrzegłby jednak bez najmniejszych trudności różnicę pomiędzy księżną i oszustką. Na szczęście dla panny Eleanor Madeline Annę Elizabeth de Lacy nikt taki obecnie w Londynie nie przebywał, z wyjątkiem jej stangreta, jego pomocników i lokai, a oni byli, rzecz jasna, całkowicie oddani prawdziwej księżnej i Eleanor, jej damie do towarzystwa. Żaden z nich nie zdradziłby nigdy celu jej misji.

Żaden z nich nie powiedziałby prawdy panu Remingtonowi Knightowi. - Jej Wysokość Księżna Magnus - oznajmił lokaj pana Knighta, a Eleanor

poczuła, że ma serce w gardle.

Słysząc tę oficjalną prezentację, rozejrzała się bezwiednie w poszukiwaniu kuzynki. Gdyby tylko Madeline była tu razem z nią! Gdyby tylko nie zmieniła planów, mając na względzie wyższy cel.

Gdyby tylko Eleanor nie wyraziła zgody na tę zamianę ról... Ubrany w liberię służący ukłonił się przed nią nisko z dalekiego kąta pokoju i zniknął w otwartych drzwiach. Nie było go zaledwie przez chwilę, a następnie wrócił i skinął głową lokajowi. Lokaj zwrócił się teraz do Elizabeth: - Pan jest zajęty, madame. Ja nazywam się Bridgeport. Czy mogę odebrać od

pani płaszcz i kapelusz?

Mimo iż dopiero minęło południe, mgła zamieniła słońce w szarą warstwę chmur. Świece nie oświetlały wystarczająco holu posiadłości pana Knighta, holu komunikującego wyraźnie i bez żadnych wątpliwości, że jego właściciel jest bogatym człowiekiem.

Eleanor wydęła pogardliwie nozdrza.

Bridgeport był wyraźnie niespokojny, jakby się spodziewał, że księżna, z braku pana Knighta, wyładuje na nim irytację. Tak, pan Knight, musiał zajmo­wać taki dom, chciał, żeby wszyscy wiedzieli, że tarza się w pieniądzach. W końcu był tylko Amerykaninem, który marzył wyłącznie o wżenieniu się w tytuł.

Hol ozdobiono draperiami w kolorze ciemnej zieleni i starego złota, a także kryształami i lustrami w wyjątkowo dobrym guście. Eleanor pocieszała się myślą, że pan Knight kupił dom o takim właśnie wystroju, a teraz zamierzał go urządzić w stylu chińskim, tak wulgarnym, że aż... lubianym przez samego księcia Walii.

Bridgeport uspokoił się i znów przybrał niewzruszoną postawę.

Obserwował ją stanowczo zbyt uważnie. Czy dlatego, że uważał ją za księżną? Czy też dlatego, że takie właśnie otrzymał instrukcje od swego pana?

Zdjęła czepek, rękawiczki i wręczyła je lokajowi bez śladu niepokoju. Po cóżby zresztą miała okazywać niepokój? Byłby to tylko kolejny dowód na to, że

choć przebyła wraz z księżną pół skąpanej w ogniu Europy, nie nabrała dzięki temu werwy i pewności siebie, tak typowych dla Madeline. Nie wynikało to zresztą z braku doświadczenia - obie damy wyszły zwycięsko z wielu trudnych prób. Powód był inny. Eleanor urodziła się nieśmiała. Nie pamiętała czasów, kiedy to wrzaski macochy nie paraliżowałyby jej strachem, a groźne spojrzenia nie zamieniały w galaretę. Z tego właśnie powodu Eleanor wolała zachować choć pozorny spokój - może i była tchórzem, ale nie widziała powodu, by ten fakt anonsować.

- Jeśli pozwoli pani za mną, Wasza Wysokość, do dużego salonu, każę podać napoje i przekąski -odezwał się Bridgeport. - Musi pani być zmęczona po tak długiej podróży.

- Nie tak znów długiej. - Eleanor wyszła za nim przez wysokie drzwi i skręciła w lewo. – Wczoraj nocowałam w gospodzie „Red Robi", a w drodze spędziłam dzisiaj zaledwie parę godzin.

Obojętność kamerdynera ustąpiła miejsca przerażeniu.

- Wasza Wysokość, jeśli wolno mi wyrazić swoje zdanie, to nie powinna się pani przyznawać panu Knightowi, że nie wypełniła pani ściśle jego poleceń. Odwracając wzrok od pokoju, uniosła brwi, naśladując wyniosłą minę swojej

kuzynki, i popatrzyła milcząco na służącego. Uzyskała spodziewany efekt. Bridgeport ukłonił się przed nią nisko.

- Pani wybaczy, Wasza Wysokość. Poślę po herbatę.

- Dziękuję - odparła spokojnie Eleanor. - Poproszę też o coś jedzenia. Sądziła, że pan Knight każe jej czekać, a od śniadania upłynęło pięć godzin. Bridgeport zostawił Eleanor kontemplującą swoje luksusowe więzienie.

Przez wysokie okna wpadało do wewnątrz trochę słońca, a blask świec nadawał ścianom przyjemny złotawy odcień. Od podłogi do sufitu jedną z czterometrowych ścian zajmowały książki, a meble miały stylowe szkarłatno-kremowe obicia. Orientalny, krystalicznie niebieski dywan zdobił szkarłatny wzór, w wysokich niebiesko-białych wazonach pyszniły się pąsowe róże. Woń

skórzanych obić, świeżych goździków i sandałowego drewna składała się na znajomy zapach - zapach, który wydawał się Eleanor całkowicie angielski. Ten pokój stworzono po to, by goście poczuli się tu dobrze i swojsko. Elizabeth nie mogła się jednak odprężyć. Taki brak czujności świadczyłby o braku rozsądku, a na samą myśl o spotkaniu z Knightem czuła skurcze żołądka. Nie zamierzała jednak tańczyć, tak jak jej Knight zagra. On bowiem bez wątpienia sądził, że jej niepokój wzrośnie w miarę czekania.

Nawet jeśli miał rację, nie zamierzała mu tego okazywać.

Pozornie beztrosko okrążała pokój, studiując półki. Odnalazła „Iliadę" i „Odyseję" i parsknęła pogardliwie. Pan Knight był barbarzyńcą z kolonii i dlatego nie miał żadnego wykształcenia. Książki pozostawił tutaj z pewnością poprzedni właściciel domu, a Knight nie zdjął ich z półek, by móc się rozkoszować zapachem skórzanych, luksusowych okładek.

Uwagę jej jednak przykuło zniszczone wydanie „Robinsona Crusoe". Crusoe był jej starym przyjacielem, toteż sięgnęła nad głowę, by zdjąć go z półki. Książka stała jednak zbyt wysoko; Eleanor rozejrzała się wokół w poszukiwaniu stołka. Przysunęła go pod półkę, stanęła na siedzeniu i triumfalnie zdjęła książkę. Czytano ją wielokrotnie, gdyż otworzyła się od razu na stronie, gdzie Robinson odnalazł Fridaya. Była to też jej ulubiona scena, i nie mogła sobie od­mówić przeczytania pierwszych paru stron. A potem następnych. I jeszcze, jeszcze następnych. Nie wiedziała, co oderwało ją od samotnej wyspy, na której rozpaczał i żył Robinson. Nie słyszała nic, ale odczuła jakieś dziwne ciepło, które rozeszło się jej wzdłuż pleców, tak jakby dotknęła ich czyjaś ręka. Wolno, ostrożnie, niczym ofiara obserwowana przez drapieżnika odwróciła głowę i napotkała spojrzenie eleganckiego dżentelmena stojącego w drzwiach. Podczas podróży widywała wielu wspaniałych i uroczych mężczyzn, ale żaden z nich nie był równie przystojny, choć wszyscy zapewne odznaczali się większym urokiem. Ten przypominał rzeźbę wyciosaną z granitu i uosabiał jej młodzieńcze sny. Nie miał szczególnie urodziwej twarzy, jego nos był dość

cienki i lekko skrzywiony, powieki ciężkie, kości policzkowe szerokie, a po­liczki zapadnięte. Roztaczał wokół siebie jednak aurę takiej siły i potęgi, że Eleanor miała chęć zwinąć się przy nim w małą, trzęsącą się kulkę.

A potem uśmiechnął się i Eleanor z podziwu wstrzymała powietrze.

Jego usta... wspaniałe zmysłowe usta, choć odrobinę zbyt szerokie, zęby białe, silne jak u wilka. Wyglądał jak człowiek nieczęsto rozpieszczany przez życie, choć widok Eleanor najwyraźniej wzbudził w nim wesołość.

Z przerażeniem skonstatowała, że w dalszym ciągu stoi na stoiku i zapominając o swym trudnym położeniu, czyta jedną z jego książek. A była przecież oszustką, uzurpatorką, której zadanie sprowadzało się do tego, by ułagodzić gniew tego człowieka do czasu przybycia prawdziwej księżnej.

Ułagodzić? Knighta? Mało prawdopodobne. Nic nie mogło go ułagodzić. Nic z wyjątkiem tego, czego... pragnął. A nie była na tyle głupia, by sądzić, że wie, co to takiego.

Teraz musiała jednak zejść na podłogę i osłonić kostki przed jego natrętnym spojrzeniem. A on wcale nie udawał, że odwraca wzrok. Patrzył na nią, przyglądał się jej figurze z uznaniem, które z uwagi na swoją subtelność robiło na niej wielkie wrażenie. Prześliznął się wzrokiem po jej kręgosłupie, plecach i nogach w takim skupieniu, jakby wiedział, jak Eleanor wygląda w koszuli nocnej. Było to bardzo niepokojące wrażenie.

No cóż. Nie mogła tak po prostu na niego patrzeć. Zatrzasnęła książkę. - Panie Knight, zatopiłam się właśnie w pana wspaniałej bibliotece -

powiedziała, siląc się na spokój.

Bardzo rozsądne. Niezwykle grzeczne.

On jednak nie wypowiedział ani słowa. Na jej konwersacyjny gambit nie zareagował ani słowem, ani gestem.

Uniosła lekko ramię, jakby w obronnym geście. Jeśli chciał ją zastraszyć, wykonał naprawdę wspaniałą pracę. Miała właśnie dodać coś jeszcze - nie wiedziała co; coś, co pokonałoby tę bestię - gdy postąpił krok naprzód.

Od razu zdała sobie sprawę, że trafnie go oceniła. Był bestią, poruszał się niczym pantera na łowach, wdzięcznie i zwinnie, a najwyraźniej polował na nią. Im bardziej się zbliżał, tym stawał się większy, wyższy i szerszy w ramionach. Wydawał się częścią natury -spadzistą górą, potężnym morzem, wielką, bezlito­sną bestią, która nie pokazuje pazurów, skoro nie zamierza ich użyć. Czyli do czasu.

Madeline - na co ty mnie naraziłaś?

Wkrótce znalazł się przy niej. Eleanor popatrzyła na jego twarz okoloną włosami tak jasnymi, że tworzyły coś w rodzaju aureoli, i zaczęła się zastanawiać, czy to ona padnie ofiarą tego drapieżnika.

Sięgnął do góry i pochwycił ją w talii. Jego dotyk był niczym płomień po długotrwałej zimie. Jak dotąd nie dotykał jej nigdy żaden mężczyzna. A już na pewno nie bestia, która sądziła, że może się wkupić do hermetycznej społeczności angielskiej arystokracji. Mimo to jednak jej dotknął, przyciskając dłonie do jej ciała, jakby próbował ją zmierzyć, a z wyrazu jego twarzy wynikało jasno, że pomiar spełnił oczekiwania. Więcej, sprawił mu przyjem­ność.

A ona... pochłaniała go wszystkimi zmysłami tak chętnie, że aż czuła się tym zażenowana. Złapała się na tym, że oddycha ostrożnie, tak jakby głębszy oddech mógł spowodować eksplozję.

Jego zapach... Czyste powietrze w Alpach. Libańskie cedry. Mężczyzna, który potrafi dać przyjemność.

Ale skąd ona to wiedziała? Była przecież tak czysta jak świeży śnieg i taką miała zapewne pozostać do końca swych dni.

Mężczyźni nie żenią się przecież z dwudziestoczteroletnimi damami do towarzystwa bez posagu i szansy na jego zdobycie.

Ściskając Eleanor mocniej w talii, Knight zdjął ją ze stołka.

Eleanor z wrażenia upuściła książkę i natychmiast po nią sięgnęła, omal nie tracąc równowagi.

Książka wylądowała z hukiem na podłodze.

Działając zupełnie instynktownie, dziewczyna chwyciła go za silne, twarde jak głaz ramiona.

Wolno, stopniowo pozwolił, by ześliznęła się w dół po jego ciele niczym niezdarne dziecko po zjeżdżalni. Czuła się... czuła się jak kobieta, zmieszana, ogarnięta nieznanym dotąd uczuciem, kierowana absurdalnym pragnieniem mężczyzny, którego widziała pierwszy raz w życiu. Mężczyzny, który miał reputację wyjątkowo aroganckiego łotra. I to właśnie ona, która tak bardzo się zawsze starała panować nad wszelkiego rodzaju emocjami.

Zanim jeszcze dotknęła stopami podłogi, popatrzył jej prosto w twarz. Oczy miał jasnoniebieskie, jak skrawki błękitnego, zimowego nieba. Patrzył prosto na nią, milcząco prawiąc jej komplementy. Zarumieniła się. Wiedziała doskonale, jak bardzo widać rumieńce na jej jasnych policzkach, a teraz była z pewnością purpurowa z podniecenia. Zawstydzona, zaintrygowana, przestraszona bardziej niż kiedykolwiek w życiu, zaczęła się zastanawiać, jak też postąpiłaby Madeline na jej miejscu. Ale księżna - bystra, bezpośrednia, energiczna, nie znalazłaby się nigdy w takim położeniu.

- Wasza Wysokość, witam w swoim domu - powiedział lekko schrypniętym głosem doświadczonego uwodziciela i opuścił ją do końca na podłogę, jakby chciał się przekonać, czy ucieknie.

Ona jednak cofnęła się o krok z godnością prawdziwej księżnej.

- Długo czekałem na ten dzień - powiedział, a w jego głosie czaiła się tym razem ostra jak brzytwa, groźna nuta.

ROZDZIAŁ 2

Zmieszanie, jakie odczuła na widok pana Knighta, minęło. Gardził nią... nie... gardził Madeline, a ona nie udzieliła jej wskazówek, jak z nim postępować. Powiedziała tylko, że zamienią się miejscami, Eleanor ma udawać księżną i zwodzić Knighta, dopóki nie zjawi się Madeline we własnej osobie i nie poradzi sobie z tym straszliwym bałaganem, jaki zostawił po sobie książę Magnus

Wówczas Eleanor uznała to za głupi pomysł. Teraz wiedziała już na pewno, że się nie myliła, gdyż nie miała pojęcia, jak postępować z Knightem. Tymczasem Knight wziął do ręki książkę i spojrzał na tytuł.

- „Robinson Crusoe". To również jedna z moich ulubionych książek. Moja własność. – Przesunął długim palcem po skórzanym grzbiecie. - Dobrze wiedzieć, że mamy coś ze sobą wspólnego.

Ale ona nie chciała mieć z nim nic wspólnego.

Czuła też, że on zdaje sobie z tego sprawę - przyglądał się jej uważnie, ten spokojny, stanowczo zbyt zrównoważony, niezwykle przystojny mężczyzna,.

W końcu splotła ręce w talii i sporym wysiłkiem woli powstrzymała się jakoś od wyginania palców.

- Nie wierzę, że czekał pan od dawna na to spotkanie. Jeszcze miesiąc temu nie wiedział pan nawet o moim istnieniu.

- Ależ wiedziałem. Wiem o pani istnieniu już ponad osiem lat, od kiedy mój partner handlowy wrócił z Anglii i oznajmił, że los obdarzył księcia Magnus córką. Przepiękną córką. - Położył książkę z powrotem na półce; on nie potrzebował stołka. - Widzę, że nie przesadzał.

- No cóż, dziękuję - odparła nieco speszona Eleanor.

I choć mówił o Madeline, patrzył na nią. Mimo iż nie była zarozumiała, zdawała sobie sprawę z własnej urody. Pewien Anglik o nadszarpniętej reputacji, który dostrzegł możliwość uwiedzenia pięknej dziewczyny, wyznał

jej, że jest przystojniejsza od kuzynki. Gdy jednak patrzył na nią pan Knight, płomień wzniecony jego dotykiem wdzierał się do żył.

Ów płomień i towarzyszące mu ciepło były czymś złym. Bardzo złym.

Potem ujął ją za łokieć i poprowadził w kierunku małej sofy.

Dlaczego tak mało znaczący kontakt wzbudził w niej uczucie, że człowiek ten zmiecie ze swej drogi wszelkie przeszkody, byle tylko ją posiąść?

Posadził ją na sofie, a gdy cofnął rękę, doznała ulgi i... uczucia zawodu. Jeśli bowiem Knight okazałby się tak bezwzględny jak sądziła, Madeline nie miała żadnych szans, by go pokonać.

Madeline udzieliła jej jednak kilku rad. Powiedziała: „Jeśli kiedykolwiek ogarną cię wątpliwości, co robić, pomyśl, jak zachowałaby się Madeline w ta­kiej sytuacji? I zrób to".

Madeline z pewnością próbowałaby przejąć kontrolę nad sytuacją. Eleanor musiała więc zrobić to samo.

- Dlaczego interesował się pan moją rodziną?

- Bo potrzebuję żony.

Ach więc, to tak. Sedno sprawy, powód, dla którego Madeline musiała przybyć do Londynu. Z powodu ojca, księcia, nieuleczalnego hazardzisty, beztroskiego i uroczego, który zagrał o nią w karty z panem Knightem. I przegrał.

- Pewnie była pani bardzo zdziwiona, gdy ojciec powiadomił panią o zaręczynach. - Knight okrążał sofę jak pantera gotowa do ataku. - O zaręczynach ze mną.

Eleanor ostrożnie ważyła słowa.

- Nie myślałam o żadnych zaręczynach.

- Dlaczego? - Knight mruczał jak kot, który dręczy swoją ofiarę. - Jest pani bogatą, młodą kobietą z własnym tytułem. Musiała pani myśleć o zamążpójściu.

- Księżna nie musi wychodzić za mąż - odparła Eleanor, a w jej tonie pobrzmiewała wyniosłość typowa dla Madeline. - Podejmuje własne decyzje.

- Już nie. - Uśmiech, który nadawał mu wygląd anioła zagłady znów igrał mu niebezpiecznie na ustach. - Teraz ja będę je podejmował za nią.

Nie, ten związek nie mógł się udać. Przy tym mężczyźnie, tak pewnym swej władzy i tak przepełnionym pogardą Madeline czułaby się z pewnością głęboko nieszczęśliwa. Poza tym - Eleanor była tego pewna - Madeline kochała innego. A pan Knight nie zniósłby tego tak fatalnie ulokowanego uczucia.

- Mogę sobie wyobrazić, jak pani się czuje, przychodząc do mego domu w takich okolicznościach. -Knight powiódł wzrokiem po pokoju. - Spodziewa­łem się, że przybędzie pani wraz z ojcem.

- Nie, książę załatwia własne sprawy. - Tak przynajmniej sądziła. A jeśli nawet sprawy te polegałyby na przegraniu pozostałości spadku córki, na pewno się tym nie przejmował. Książę Magnus był beztroskim człowiekiem, nie dbał o zdrowie córki ani o jej dobrobyt i z tego powodu Eleanor znalazła się właśnie tu, w domu pana Knighta, i musiała udawać kogoś, kim nie była.

Gdy podróżowała po kontynencie z Madeline, bywała czasem w trudnych sytuacjach. Zagrażali im francuscy żołnierze. W Alpach omal nie spadła na nie lawina. Co najgorsze, w Turcji trafiły do haremu, gdzie otaczały je konkubiny sułtanów i eunuchowie, a ona nie miała pojęcia, czy uda im się uciec. Ale zna­lazły nawet lepsze wyjście - Madeline narobiła takich kłopotów, że wyjechały z kraju pod eskortą.

Żadna z tych sytuacji nie stwarzała jednak takiego niebezpieczeństwa, jak przebywanie pod jednym dachem z panem Remingtonem Knightem.

- Dlaczego... księżna? - spytała. - I dlaczego ta rodzina? Co pan chciał osiągnąć?

- Przyszła księżna ma posiadłości w całej Anglii i ogromny majątek osobisty. Co chciałem osiągnąć? Chciałem ją wygrać. I poślubić. W ten sposób zyskał­bym kontrolę nad jej majątkiem i zostałbym ojcem gromadki jej dzieci. - Pan

Knight uśmiechnął się kącikami ust, ale w jego oczach nie było ciepła. - Kto

nie ceniłby sobie pozycji męża jednej z najbogatszych kobiet w Anglii?

Mówił absolutnie rozsądnie i oczywiście wielu mężczyzn pragnęło poślubić

Madeline z tych właśnie powodów. Lecz w Knightcie było coś... może błysk w

oczach, niedbała poza, półuśmiech, co sprawiało, że Eleanor wątpiła w jego

słowa.

- Muszę jednak zapytać, dlaczego mówimy o księżnej w trzeciej osobie, tak jakby jej tu z nami nie było? - spytał kpiąco.

Przełknęła ślinę. Czyżby okazała się tak nieudolna, że już znal prawdę? Jeśli nawet, Knight z niczym się nie zdradził.

- Bridgeport przyniósł nam chyba herbatę - powiedział, słysząc pukanie do drzwi.

Kamerdyner - równie układny i dyskretny jak zawsze - wszedł do środka razem z pokojówką. Postawił przed nią tacę.

- Dziękuję, Bridgeport - szepnęła.

Pokojówka umieściła obok tackę z ciasteczkami i kanapkami.

- Dziękuję - powtórzyła Eleanor.

Dziewczyna była młoda i niedoświadczona, najwyraźniej ciekawa, jak wygląda narzeczona pana Knighta, toteż przyglądała się Eleanor tak dociekliwie, jakby nigdy przedtem nie widziała arystokratki. Eleanor spotykała się już z takim zainteresowaniem, okazywanym jednak Madeline, nie jej. Ona sama, niewidzialna dama do towarzystwa, siedziała zawsze ukryta w kącie.

Bridgeport zamierzał ją właśnie upomnieć, gdy do akcji wkroczył Knight.

- Wystarczy, Milly - powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. Pokojówka rzuciła im przerażone spojrzenie i wybiegła z pokoju. Bridgeport

ukłonił się i wyszedł statecznym krokiem, zamykając za sobą drzwi.

- Nie musiał pan jej straszyć.

- Wprawiła panią w zakłopotanie.

Miał rację, ale w jaki sposób ją przejrzał? Poczuła przypływ niepokoju. A co więcej, dlaczego zadał sobie tyle trudu?

- Poproszę o cukier, dziękuję za śmietankę - powiedział Knight.

Eleanor popatrzyła na pękaty dzbanek, zdobiony porcelanowymi niebieskimi kwiatkami, z którego dobywała się cienka strużka pary. Na serwetkach stały filiżanki na spodkach. Taca stanowiła uosobienie wszystkiego, co cywilizowane i normalne. Co więcej, to właśnie do obowiązków Eleanor należało nalewanie herbaty. Madeline nigdy nie chciała się tym zajmować, a Eleanor znajdowała ukojenie w zapachu, cieple i rytuale. Teraz jednak, gdy cała uwaga Knigh-ta skupiona była na niej, rytuał przerodził się w ciężki obowiązek. Imbryk zdawał się ważyć zbyt dużo. Filiżanka zadźwięczała ostrzegawczo o spodek.

Uniosła czajniczek i nachyliła dzióbek w stronę filiżanki.

- To bardzo miłe, że usługuje mi księżna - powiedział Knight zwodniczo słodkim głosem.

Ręce Eleanor zatrzęsły się, gorący płyn oblał jej palce. Upuściła filiżankę, a gdy po nią sięgała, naczynie roztrzaskało się o stół i ostry odłamek wbił się jej w dłoń.

Cofnęła rękę i zacisnęła palce.

Knight natychmiast znalazł się przy niej.

- Oparzyła się pani? Co z ręką? - spytał, przyklękając.

- Nic, nic się nie stało. - Czuła się jednak zażenowana. Szczyciła się zawsze zręcznymi ruchami rozsądnej kobiety. Nie znosiła robić z siebie widowiska, a teraz nerwy ją zawiodły. - Proszę, niech pan wstanie.

Równie dobrze mogła się nie odzywać. Knight podniósł jej rękę do światła i natychmiast wykrył niewielką rankę pod małym palcem, gdzie pojawiła się maleńka kropla krwi.

- Skaleczyła się pani.

- Troszkę. - Usiłowała wyrwać dłoń. - Niezdara ze mnie. Stłukłam pańską piękną filiżankę.

- Do diabła z filiżanką. Przycisnął palec do skaleczenia. Skrzywiła się.

- Ma pani szczęście. Przynajmniej nie dostało się tu szkło. Uniósł jej rękę do ust i wyssał rankę.

Patrzyła na niego zaszokowana. Twarz pochyloną nad jej dłonią miał skupioną, poważną, usta wilgotne, ciepłe, a ssanie przyprawiło ją o dziwne doznania. Bardziej zwierzęce niż ludzkie, stanowiące mieszaninę bólu i intymności, nigdy dotąd żaden mężczyzna nie dotykał żadnej części jej ciała. Jak to się stało, że po tak krótkim czasie, mimo pozorów otaczającej ją kultury, doświadczyła podobnych uczuć w salonie pana Knighta?

Podniósł wzrok i pochwycił jej spojrzenie.

- Czyżbym panią gorszył?

Czy naprawdę nie zdawał sobie z tego sprawy? Miała mu to wytłumaczyć? Ale nie. Nie mogła tego zrobić. Dlatego chwyciła się jednego z najmniejszych jego przewinień.

- Do diabła.

Niebieskie oczy Knighta zwęziły się.

- Co - do diabła?

- Powiedział pan: „do diabła". „Do diabła z filiżanką". Jest pan Amerykaninem i nie zdaje pan sobie sprawy z pewnych rzeczy. W Anglii nie należy przeklinać w damskim towarzystwie.

Zaśmiał się, lecz nie był to sympatyczny śmiech. Brzmiał raczej jak mimowolne warknięcie. Był jednak szczery.

- Nauczę panią przeklinać.

- Nie, nie nauczy pan. - Nie wiedziała, czy reaguje tak gwałtownie na jego słowa, czy na czyny. - Jeśli będzie pan przeklinał w towarzystwie, wkrótce stanie się pan nieproszonym gościem w najlepszych domach.

- I tu się pani myli. - Wyjął śnieżnobiałą chusteczkę i owiązał ją dokładnie wokół jej ręki. - Dopóki jestem elegancki, bogaty i zaręczony z przyszłą księżną Magnus, będę wszędzie mile widziany. Stanę się nawet pożądanym towarzystwem. Jestem zresztą główną atrakcją sezonu.

- Och nie...

- Wydaje się pani zbita z tropu. Czy nie chce pani, by mnie akceptowano? Oczywiście, że nie chciała, by go akceptowano, nie chciała odkryć, że

angielskie damy nie dostrzegają pod cywilizowaną powłoką niebezpiecznej bestii. Nie mogła się jednak przyznać do tak niecywilizowanych rozważań.

- Nie o to chodzi - odparła, nie patrząc mu w oczy.

- Tylko czasem ktoś, kto był główną atrakcją sezonu, szybko popada w niełaskę.

- Trzymam w ręku gwarancję, że tak się nie stanie.

- Uniósł znów jej rękę i przycisnął usta do jej palców.

To było okropne. Okropne, że z nią flirtował, a co gorsza ona przyjmowała z rozkoszą jego awanse.

- Wolałabym, żeby się pan do mnie nie zalecał. Niezręcznie się czuję. Nie zwracając uwagi na ten apel, nie podniósł się z klęczek.

- Jest pani inna, niż sądziłem - powiedział cicho.

Czas wydawał się wlec w nieskończoność. Patrzył na nią uważnie, jakby była śpiewającym ptakiem, którego uwięził i postanowił raz na zawsze zamknąć w klatce.

Jednak nie była księżną, ale jej ubogą krewną, żyjącą w cieniu silnej kuzynki, bardzo zadowolonej ze swego miejsca na ziemi.

- Poprosiłem służących, żeby wnieśli bagaż - powiedział uwodzicielskim tonem, choć wiadomość miała prozaiczny charakter.

Minęło sporo czasu, zanim pojęła znaczenie tych słów.

- Tutaj? - spytała, cofając się nagle. - Do pańskiego domu?

Knight nie puścił jednak jej ręki, toteż można było odnieść wrażenie, że Eleanor ciągnie go na sofę. Nic nie było dalsze od prawdy. Nie mogłaby go zmusić do zmiany pozycji bez jego zgody.

- Oczywiście, że tak - odparł lekko zdziwiony.

- Dlaczego?

Na miłość boską, dlaczego? Czego się po niej spodziewał? Albo też, dokładniej mówiąc, co zamierzał z nią zrobić?

- A gdzieżby indziej mogłaby się pani zatrzymać?

- Mam... mamy kamienicę przy Chesterfield Street.

- Nic pani nie rozumie. Teraz, gdy już pani tu przyjechała, nie może pani wyjechać. - Pochylił się nad nią nisko. - Moja przyszła żona zostanie ze mną w domu.

ROZDZIAŁ 3

Eleanor tkwiła w domu tego mężczyzny jak w pułapce.

- Nie mogę tu zostać.

Wzbraniała się przed Knightem i przed wizjami haniebnego uwiedzenia. A ponad wszystko przed wizją ogromnego podniecenia, do którego nie chciała się przyznać, lecz które jej jednak groziło. Gdy Knight przyszedł w nocy do jej sypialni, czy potrafiłaby zachować się stosownie? Czy zaczęłaby z nim walczyć?

- Jestem... niezamężna - powiedziała cicho.

- Na razie. - Jego słowa, głos, spojrzenie nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do intencji wobec narzeczonej. Chciał, by ich małżeństwo

było oparte nie na konwenansach, ale na namiętności i emocjach. -

Weźmiemy ślub. Obiecuję.

Gdyby w to wierzyła, nie broniłaby się wcale przed jego awansami. Własne myśli zaskoczyły ją do tego stopnia, że otworzyła usta. Zerknął na nią spod oka.

- Wygląda pani na zdziwioną. Oczywiście, że panią poślubię, niezależnie od przeszkód.

- Nie o to chodzi. Jest o wiele gorzej.

- Nie wiem, jak te sprawy wyglądają w Ameryce, ale w Anglii, jeśli zostanę tutaj z panem, moja reputacja będzie całkowicie zrujnowana, niezależnie od pańskich intencji.

- Gdyby została pani tu sama, zrujnowana zostałaby nie tylko pani reputacja. Prześliznął się spojrzeniem po jej ustach i piersiach.

Eleanor wiedziała bardzo dobrze, że jej strój podróżny jest ciemny i nieatrakcyjny; zakrywał każdy centymetr jej ciała aż po szyję, ale dociekliwe spojrzenie Knighta sprawiło, że zapragnęła sprawdzić, czy wszystkie guziki są na miejscu, i czy przypadkiem nie zniknęły. Poczuła, że ma nabrzmiałe piersi, a stwardniałe sutki ocierają się o gorset. Było to dziwne doznanie, tak intymne i nowe, że niemal zapierające dech. Dowodziło jasno, że Eleanor musi pozbyć się nieśmiałości i upomnieć się o wolność. Mimo to zdobyła się tylko na parę nieskładnych słów.

- To znaczy... że pan...

- Że zakradłbym się w nocy do pani sypialni i uwiódł panią? Tak, kochanie, bez wahania.

Nie chciała, by nadal trzymał ją za rękę. Miała spocone dłonie.

- Dlatego postarałem się o przyzwoitkę. - Pochylił się i zadzwonił stojącym na stoliku dzwoneczkiem.

- Przyzwoitkę? - spytała, rozdarta między ulgą i udręką. - Oszalał pan? Na całym świecie nie istnieje przyzwoitka szanowana na tyle, by strzec mojej re­putacji podczas pobytu w pańskim domu.

Od drzwi odezwał się wesoły, kobiecy głos.

- Ależ oczywiście, że istnieje, moja droga kuzynko. Eleanor odwróciła się i wytrzeszczyła oczy.

- Oto jestem. - Dama stojąca w drzwiach rozpostarła ramiona, jakby zamierzała objąć nimi pokój. Była niska i pulchna, ubrana w suknię w modnym lawendowym kolorze, która dodawała blasku burzy jej siwych włosów. - A moja pierwsza rada, Madeline, jest taka, że nie powinnaś trzymać za rękę pana Knighta, gdy przebywasz z nim sama w pokoju. W zasadzie, dopóki nie weźmiecie ślubu, nie powinniście w ogóle zostawać sami, gdyż uważam, że pan Knight to wyjątkowo przebiegły łotr.

Eleanor zacisnęła chusteczkę wokół przegubu i wolno wstała.

- Lady Gertrudę?

Lady Gertrudę postąpiła krok naprzód.

- Więc pamiętasz! - wykrzyknęła z niestrudzoną energią. - A minęło przecież tyle czasu!

Minęło nawet więcej czasu, niż sądziła, gdyż lady Gertrudę, hrabina Glasser była siostrą matki Madeline, w żadnym stopniu niespokrewnioną z Eleanor. Nie znaczyło to rzecz jasna, że droga lady Gertrudę podczas rzadkich spotkań nie okazywała jej uczuć. Zupełnie przeciwnie. W jej czułym sercu znalazło się tyle samo miejsca dla Eleanor, co dla własnej siostrzenicy.

Teraz jednak lady Gertrudę miała położyć kres tej maskaradzie jeszcze przed jej rozpoczęciem.

Ruszyła teraz z wyciągniętymi ramionami w kierunku Eleanor, a Knight nie spuszczał z nich oka.

A więc to była Madeline de Lacy, markiza Sherbourne i przyszła księżna Magnus. Z jego dotychczasowych obserwacji wynikało, że nie jest to typowa

angielska arystokratka. Przed jej przybyciem był przekonany, że będzie musiał ją okiełznać niczym rasowego konia, który nigdy nie nosił siodła ani uzdy. Teraz jednak, gdy tak na nią patrzył, widział nieśmiałą kobietę bez poczucia własnej ważności. Twarz miała lekko zaokrągloną, z dołeczkami w policzkach, wgłębieniem w podbródku i pełne, wydatne usta. Włosy czesała w niemodny węzeł z tyłu głowy i jeśli Knight znał się na kobietach - a znał się bardzo dobrze

- puszczone luźno sploty sięgałyby talii naturalną falą, prowokującą mężczyzn do tego, by zagłębić palce w oswobodzonych pasmach. Nietwarzowe ciemne ubranie nie mogło jednak ukryć wydatnego biustu, a o tym jak cienką ma talię i pięknie zarysowane biodra zdążył się już przekonać, gdy objął ją w pasie.

Popatrzył na swoje ręce i uśmiechnął się. Gdy jej dotykał, przeniknął go płomień, ten sam, który liznął również i jej ciało - był tego pewien, gdyż popatrzyła wtedy na niego jak na dzikiego, nieokiełznanego samca.

Ach, gdyby wiedziała, z jak wielką postępuje premedytacją, gdyby zdawała sobie sprawę, jaką rolę musi odegrać w jego planach, byłaby jeszcze bardziej czujna i przerażona. Ona jednak nie miała o tym pojęcia, a Knight nie zamierzał niczego ujawniać. Przynajmniej do czasu, gdy już nie będzie za późno - dla niej i dla jej rodziny.

Należała do niego. Była jego księżną.

Lady Gertrudę opisała ich wzajemne stosunki jako ciepłe, a on uwierzył jej całkowicie, gdyż leciwa dama była miła, uprzejma i znała całą śmietankę to­warzyską Anglii.

Niemniej jednak widok ciotki najwyraźniej markizę przeraził.

- Drogie dziecko, tak się cieszę, że wreszcie wróciłaś z kontynentu, gdzie grasuje przecież ten straszny Napoleon i jego bezwstydni żołnierze, biorący do niewoli porządnych angielskich obywateli. Martwiłam się o ciebie i... -lady Gertrudę popatrzyła na księżną. - Eleanor...

Eleanor popatrzyła ponad głową Gertrudy na Remingtona i przełknęła nerwowo ślinę.

- Eleanor została tym razem w domu. Podróż bardzo ją zmęczyła.

- Oczywiście. To zrozumiałe. - Lady Gertrudę wydawała się rozbawiona. -Któż by się nie zmęczył czteroletnią wędrówką po Europie? Jej nieobecność ma jednak swoje dobre strony, gdyż dzięki temu pan Knight poprosił, bym to ja pełniła rolę twojej przyzwoitki. - Lady Gertrudę poklepała Remingtona po policzku. - Kochany chłopiec.

Zadziwiające było to, że mówiła szczerze. Lady Gertrudę stanowiła naprawdę uosobienie dobroci i w ciągu pięciodniowej znajomości Knight szczerze ją polubił. Umiała postępować z ludźmi. Lubili ją zresztą wszyscy, nawet ci, którzy padali ofiarą jej ciętego języka. Choć zgodziła się opiekować Madeline, a teraz starała się okazać jej szczerą sympatię i troskę, od początku nie kryła swego zdania na temat tego związku.

W rewanżu Knight zignorował całkowicie jej zdanie, tak więc pozostali oboje na neutralnym gruncie - lady Gertrudę obiecała, że nie będzie się wtrącać w jego plany matrymonialne, dopóki on będzie przestrzegał wyznaczonych przez nią zasad.

Lady Gertrudę pociągnęła Eleanor na sofę.

- Cóż za niezwykły splot okoliczności przywiódł cię tutaj, prawda? Co sądzisz o księciu Magnusie i jego ostatnich szaleństwach?

- Wielka szkoda, że książę nie potrafi okiełznać swej skłonności do hazardu nawet dla dobra własnej córki - powiedziała tym razem szczerze Eleanor.

Knight dostrzegł błysk w jej oku i poczuł przypływ irytacji.

- Zatem jestem kiepską partią, tak? - spytał i wstrzymał oddech w oczekiwaniu na jej opinię.

- Nie wiem, panie Knight - odparła cierpko księżna. - Nie wiem nic na temat pańskiego charakteru. I choć niewiele panien wychodzi za mąż z własnej woli, to jednak wszystkie mają okazję poznać przyszłego męża przed ogłoszeniem zaręczyn. Szkoda, że księżnej ten przywilej odebrano.

- Moje słowa! A twoje odczucia zasługują na najgłębszy szacunek, kochanie. -Lady Gertrudę popatrzyła spod oka na Remingtona. - Sądziłam, że pan Knight padł ofiarą swej skłonności do hazardu, ale teraz, gdy go poznałam, podejrzewam, że wiedział dokładnie, co czyni, gdy wygrywał moją siostrzenicę w karty.

Remington uniósł brwi, przybierając przesadnie niewinną minę.

- To kochany chłopiec i dobra partia - podsumowała lady Gertrudę.

- Dla kogo? - warknęła księżna.

A potem, Remington mógł dać za to głowę, ugryzła się w język.

- Dla pani - odparł. - Wyłącznie dla pani.

- Usiądź, drogi chłopcze - poprosiła lady Gertrudę. - Denerwuję się, kiedy stoisz nade mną jak jakieś wielkie, długonogie zwierzę.

Remington pomyślał, że nikt nie nazwał go dotąd wielkim długonogim zwierzęciem, ale usiadł na krześle tak, by móc obserwować narzeczoną. Lady Gertrudę dotknęła imbryczka.

- Miałam nadzieję na herbatę, ale wystygła. -Zmarszczywszy brwi, popatrzyła na odłamki na stole. - Stłukłeś filiżankę.

Eleanor poczerwieniała i ukryła rękę pod spódnicą.

- To ja.

Lady Gertrudę zamrugała.

- To takie niepodobne do ciebie. Przynajmniej z tego, co pamiętam. Och, zresztą nie ma co płakać z powodu paru kawałków porcelany. Zadzwonisz po wrzątek?

- Jeśli pan pozwoli - szepnęła Eleanor, unosząc dzwonek. Uczynił przyzwalający gest ręką.

- Chcę, by czulą się tu pani jak u siebie.

- Nie mogę. To niemożliwe. Muszę wrócić do domu. Wytrzymał jej spojrzenie.

- Jeśli zrealizuję swój plan, nigdy nie wróci pani do domu swego ojca. Odwróciła głowę, odpychając go każdym gestem.

I to mu się podobało. Lubił wyzwania, a ta księżna - skromna i nieśmiała -poddawała go prawdziwej próbie.

Patrzył na nią jak dzwoni, nie za głośno, ale na tyle głośno, by przywołać służącego. Obserwował, jak rozmawia z lokajem - cicho, ale stanowczo, jak ko­bieta przyzwyczajona do posłuchu bez zwracania na siebie uwagi.

Skrzyżował nogi.

- Czy mogłyby mnie panie łaskawie oświecić, jak to się stało, że Jego Wysokość nabrała praw do swego tytułu, mimo iż nie wstąpiła w związek małżeński?

- Dzięki Jej Królewskiej Mości, królowej Elżbiecie - odparła lady Gertrudę, tak jakby to wszystko wyjaśniało.

Odczekał chwilę, ale żadne inne wyjaśnienie nie nastąpiło.

- To proste wytłumaczenie nie zaspokaja mojej ciekawości.

- Być może dlatego, że jest pan Amerykaninem. Oczywiście to wcale nie znaczy, że mam coś przeciwko Amerykanom. Wcale nie. Działają na mnie odświeżająco, mają tak bezpośredni sposób bycia i dziwny sposób mówienia. - Lady Gertrudę popatrzyła na niego przez lorgnon. - Choć chcę panu powie­dzieć, że ściskanie ręki tej młodej damy pod nieobecność przyzwoitki uważam za zbyt wielką ostentację.

- Tak jest, madame.

W Ameryce panowała na ten temat podobna opinia, ale Knight nie zamierzał się do tego przyznawać. Nie chciał również wspominać, że zawsze dążył do sfinalizowania swych zamierzeń, jakie zawsze dość jasno określał. Nie należał do ludzi, którzy oddawali swój los w boskie ręce i czekali na zrządzenie opatrzności. Sam kształtował swoje życie, a teraz zamierzał również ukształtować przyszłość księżnej.

- Jedna z moich antenatek była damą do towarzystwa królowej Elżbiety i ocaliła jej życie. Z wdzięczności Jej Wysokość obdarzyła ją tytułem, który zwykle przypada najstarszemu synowi, o ile takowy istnieje, ale jeśli pierworodną jest córka, wówczas to ona staje się dziedziczką tego tytułu. -Księżna mówiła wolno, dobierała słowa, jakby ważyła każdą sylabę, a w jej głosie pobrzmiewała rozpacz.

Z jakiego jednak powodu miałaby rozpaczać? Urodzenie gwarantowało jej bogactwo i przywileje, a Knight wiedział aż nadto dobrze, w jaki sposób od­noszą się Anglicy do tych, których uważają za gorszych od siebie. Nic nie mogło ich powstrzymać. Nie obowiązywała tu żadna etyka. Nie straszne im było doprowadzenie człowieka do ruiny... nie cofnęliby się nawet przed morderstwem.

W żaden jednak sposób nie dał wyrazu swoim myślom.

- Taki tytuł jest bardzo rzadki, prawda? - spytał pełnym szacunku tonem.

- Znajduje się w posiadaniu wyłącznie mojej rodziny - odparła. - Nikt jednak nie mógł zakwestionować woli królowej Elżbiety.

- Silna kobieta - powiedział. - Nie taka jak te wszystkie pokorne, bezwolne dziewczęta.

Popatrzyła na niego urażonym wzrokiem, co go nieco zdziwiło. Mógłby przysiąc, że czyta w jego myślach.

- Moja kuzynka jest markizą Sherbourne, przyszłą księżną, co gwarantuje jej wysoką pozycję w towarzystwie. Tytułowana jest zresztą często Jej Wysokością i cieszy się wszystkimi przywilejami związanymi z przyszłą pozycją społeczną - powiedziała lady Gertrudę oskarżycielskim tonem.

Przywrócony do porządku Knight skinął głową, na dowód, iż zdaje sobie sprawę z rangi swego przeciwnika.

- Nie ma to dla mnie znaczenia, czy pan Knight okaże mi szacunek z powodu tytułu - powiedziała pogardliwie jego przyszła żona. - Amerykanom nie imponują arystokraci. Wolałabym mieć jednak nadzieję, że pan Knight

będzie się odnosił z szacunkiem do wszystkich napotkanych na swej drodze kobiet.

Owszem, lady Gertrudę upomniała go dość ostro, ale bardziej ubodły pogardliwe słowa narzeczonej.

- Postaram się pani nie zawstydzić.

- Proszę się starać nie zawstydzić siebie - odparła z lodowatym spokojem. - A oto i Bridgeport z herbatą.

Do pokoju wszedł lokaj z czystą tacą, na której stał dzbanek ze świeżo zaparzoną herbatą. Towarzyszyła mu pokojówka z talerzem herbatników i ciastek. Tym razem Milly nie patrzyła na księżną, ale zerkając nerwowo na Remingtona, postawiła szybko talerz i odeszła.

Księżna popatrzyła na niego z naganą.

A czego się po nim spodziewała? Miał pozwolić, żeby ta mała pokojówka się na nią gapiła? Czasem nie rozumiał kobiet.

Co gorsza, czasem rozumiał je doskonale.

Ujęła imbryczek, tym razem pewną ręką, i nalała herbatę dla lady Gertrudę, dla niego i dla siebie. Kiedy skończyła, lady Gertrudę wskazała jej owinięty nadgarstek.

- Co się stało?

- Niewielkie skaleczenie - odparła. - Nic takiego. Wstał i podszedł, jakby chciał wziąć filiżankę. Zamiast tego jednak ujął jej dłoń i obejrzał dokładnie siad.

- Powinna pani uważać w moim domu. Kryją się tu różne niebezpieczeństwa. Nie chcę, by stała się pani krzywda.

Skierowała na niego wzrok, lekko rozchyliła usta i wyglądała na mocno zaniepokojoną. Jakże dwoistą miała naturę. Dopóki nie zaczął mówić kpiąco o jej tytule, wydawała się nieśmiała, potem jednak przemówiła z lodowatą furią. W kilka minut później, słysząc słowa, które mogły zostać zinterpretowane jak

groźba, znów przyjęła obronną pozę. Czuł, że jeśli nie będzie uważał, ta kobieta może go naprawdę zafascynować. Wrócił na krzesło.

- Za radą lady Gertrudę przyjąłem w pani imieniu zaproszenia na kilka przyjęć.

Wyprostowała się i chwyciła ręką za gardło.

- Nie mógł pan tego zrobić.

A więc tak. Wreszcie zachowała się dokładnie tak, jak tego oczekiwał. Nie chciała pokazywać się publicznie w jego towarzystwie. Zamieszał herbatę.

- Nie dziwię się pani obiekcjom. Nie przywiozła przecież pani stosownych ubrań.

Odetchnęła z ulgą i bez wahania chwyciła rzuconą jej linę ratunkową.

- Tak, tak, właśnie dlatego.

Remington spokojnie wyrwał jej jednak tę linę z rąk.

- Czeka na panią krawcowa, która przygotuje stroje godne mojej żony.

- Nie może pan... Nie mogę... to nie byłoby właściwe. - Zwróciła się do lady Gertrudę. - Prawda, madame?

Lady Gertrudę popatrzyła na Knighta spod zmarszczonych brwi.

- Nie wiedziałam, że pozwolił sobie pan na zamówienie ubrań dla Madeline.

- Wiedziałem, że wyrazi pani obiekcje, a łatwiej mi będzie prosić o przebaczenie niż o zgodę. - Wyjaśnienie tłumaczące wiele grzechów. - Przez kilka następnych dni będziemy brać udział w przyjęciach w całym Londynie, gdzie zostaniemy przedstawieni jako księżna i jej oddany narzeczony.

- Och... - Jego przyszła żona z trudem dobywała z siebie głos.

Mógłby przysiąc, że taki obrót spraw przeraził ją bardziej niż wszystko inne, czego do tej pory doświadczyła. Jakże wielką radość sprawi mu ujęcie tej małej snobki pod ramię i zmuszenie jej do powitania z uśmiechem londyńskich dam. W tym tygodniu czekały na nią jednak jeszcze większe niespodzianki.

- A potem, za trzy dni, urządzimy przyjęcie tutaj. Zaproszenia są już rozesłane.

- Przyjęcie... tutaj... - Trzepocząc rzęsami, próbowała wciąż patrzeć mu w oczy. - Dlaczego... dlaczego to konieczne?

Uśmiechnął się czarująco.

- Musimy urządzić przyjęcie. Trzeba uczcić zaręczyny i nadchodzące wesele. Tego właśnie wieczoru włożę pani na palec pierścionek zaręczynowy. I po­nieważ jest to symbol naszej wiecznej miłości, nie zdejmie go pani z palca aż do śmierci.

ROZDZIAŁ 4

Eleanor patrzyła z irytacją na hubkę, którą posługiwała się zwykle z taką zręcznością. Po raz kolejny spróbowała wykrzesać z niej iskrę, niestety, bez skutku.

- Ta głupia hubka już się pewnie zużyła - powiedziała w przestrzeń pustego pokoju.

Oczywiście wiedziała, że to nieprawda. Wieczór pogłębił mrok czający się w kątach luksusowej sypialni, jaką przeznaczył dla niej Knight, ale jej palce drżały stanowczo za mocno, by zapalić choćby jedną ze świec. Uczyniła kolejną próbę, tym razem udało się jej wykrzesać iskrę, ale świeca w dalszym ciągu nie chciała się zapalić.

- Pewnie knot jest mokry.

Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju zajrzała lady Gertrudę.

- Czy mogę wejść, kochanie?

Eleanor podskoczyła nerwowo i popatrzyła z przerażeniem na dobrotliwą twarz lady Gertrudę.

- Tak, proszę, oczywiście. - Sama nie wiedziała, kiedy zaczęła mówić z takim naciskiem, lecz sądziła, że stało się to zaraz potem, kiedy poznała pana

Knighta. Popatrzyła przez ramię na lady Gertrudę, jakby się spodziewała, że on stoi na korytarzu i chce wejść do pokoju... co, jeśli Eleanor udałoby się postawić na swoim, nie miało prawa się zdarzyć. Niestety, jak dotąd ani razu nie postawiła na swoim.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam w rozpakowywaniu.

Lady Gertrudę usiadła na jednym z eleganckich krzeseł przy kominku. Była tak niska, że jej stopy wisiały w powietrzu, więc, żeby utrzymać się na krześle, wspierała się palcami nóg o podłogę.

- Rozumiem, że nie przywiozłaś pokojówki. To takie do ciebie niepodobne, Madeline. Kiedyś nie potrafiłaś wziąć igły do ręki, ani uczesać włosów. We wszystkim wyręczała cię Eleanor. - Uniosła lorgnon. - Oczywiście taką cię zapamiętałam. Być może po trudach podróży całkowicie się zmieniłaś.

Eleanor patrzyła na nią i nie wiedziała, co odpowiedzieć. Ile powiedzieć. Lady Gertrudę była cudowną kobietą, znającą się na żartach, ale to, co za­planowały Madeline i Eleanor wybiegało stanowczo poza kategorię figla.

- Muszę ci wyjaśnić, dlaczego zgodziłam się przyjąć rolę przyzwoitki, chociaż ty jesteś taka nieszczęśliwa z powodu tych zaręczyn - paplała dalej Gertrudę. - Zawsze twierdziłam, że twój ojciec narobi sobie kłopotów... wybacz, wiem, że jesteś do niego bardzo przywiązana, ale gdyby nie ten książęcy tytuł, nikt nie traktowałby go poważnie. Ludzie mówiliby mu, że jest głupcem, bez owijania w bawełnę. A on by się chyba nawet nie obraził, jest zbyt uprzejmy, ale... Czyż to nie cudowny pokój? Mój też jest piękny, ale nie aż tak elegancki.

Eleanor rozejrzała się.

- Wspaniały - powiedziała bez entuzjazmu.

Modre ściany i ciemnogranatowe zasłony stwarzały specyficzny klimat, a rozstawione wszędzie kwiaty wypełniały wnętrze słodkim wiejskim zapachem. Perski dywan utkano w bursztynowo-lazurowy wzór. Meble były delikatne, „kobiece", lekkie.

- Działa na mnie przytłaczająco - powiedziała.

- Jest z pewnością ciemny. Dlaczego nie zadzwonisz po pokojówkę i nie każesz jej zapalić świec i rozpalić w kominku?

Eleanor popatrzyła na lady Gertrudę. No, oczywiście. Zadzwonić po pokojówkę. Dla kogoś, kto robił wszystko sam za siebie i jeszcze za księżną przez osiem lat, wykorzystanie pokojówki w tak oczywistym celu było działaniem bez precedensu. Eleanor podbiegła do dzwonka i pociągnęła za sznur. Wspaniały pomysł, dziękuję, lady Gertrudę.

Za drzwiami usłyszała cichy dzwoneczek. Niemal natychmiast zjawiła się w drzwiach przysadzista miotła dziewczyna, która bez chwili zwłoki zabrała się fachowo do rozpalania ognia.

Nazywam się Beth, Wasza Wysokość, jestem pokojówką z góry i pan Knight kazał mi spełniać wszystkie pani prośby. Jeśli będzie pani czegokolwiek potrzebować, proszę się zwracać do mnie.

- Dziękuję.

Eleanor miała nadzieję, że już niczego więcej nie będzie potrzebowała. Nie znosiła, gdy ktoś jej usługiwał. A już najbardziej nie lubiła tytułu Wasza Wy­sokość.

Lady Gertrudę wtrąciła się jednak do rozmowy.

- Jej Wysokość zostawiła pokojówkę w domu. Czy któraś z dziewcząt potrafi się zająć garderobą i włosami?

Beth uśmiechnęła się szeroko.

- Tak, madame. Ja. Umiem obchodzić się z żelazkiem i nigdy nie dziurawię pończoch. A już najlepiej potrafię układać włosy według najnowszej mody. Czesałam lady Fairchild, dopóki nie dostała pomieszania zmysłów i nie wylądowała w domu wariatów.

Lady Gertrudę poklepała ją z namysłem po policzku.

- Lady Fairchild była naprawdę dziwną osobą. -Popatrzyła krytycznie na Eleanor. - Tak, kochanie, można by było odświeżyć twoją fryzurę.

Eleanor dotknęła ścisłego węzła na karku i powiodła palcem po pasmach okalających twarz.

- Podoba mi się tak, jak jest. - Fryzura nadawała się dla damy do towarzystwa i niezależnie od tego, co mogły myśleć osoby przebywające w tym domu, Elizabeth miała na zawsze pozostać damą do towarzystwa.

- Ale gdybym przystrzygła je troszkę wokół policzków? - Beth wykonała palcami gest imitujący ruch nożyczek. - Pani włosy mają tak cudowny kolor i są takie grube.

- Tak. - Lady Gertrudę pogładziła Eleanor po twarzy. - Inna fryzura dodałaby ci całkiem nowego wyrazu.

- Co nie znaczy, że jest to pani potrzebne - dodała pospiesznie Beth. - Ale od czasu do czasu każda dama potrzebuje odmiany.

- Ja nie.

- Pomyśl o tym - nalegała lady Gertrudę.

- Dlaczego lady Fairchild oszalała? - Eleanor nie mogła nie zadać tego pytania. Czyżby lady Fairchild znalazła się podobnie jak ona w tak absurdalnej

sytuacji? Może była narażona na towarzystwo pana Knighta?

- Wszyscy Fairchildowie są w pewnym stopniu szaleni - wyjaśniła lady Gertrudę.

Pokojówka wydała charakterystyczny dźwięk oznaczający zgodę z przedmówczynią.

- Dobrze, Beth, możesz usługiwać Jej Wysokości. -Lady Gertrudę gestem wyprosiła dziewczynę z pokoju. - Drzewo genealogiczne Fairchildów nie rozgałęzia się - powiedziała, kiedy pokojówka wyszła. - Zaraz, gdzie byłyśmy? Ach, już pamiętam. Zamierzałam ci wyjaśnić, dlaczego podjęłam się roli przyzwoitki.

- Nie musi się pani przede mną tłumaczyć, madame - odparła Eleanor.

Zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna ujawnić twojej prawdziwej tożsamością A może powinna ufać, że lada chwila zjawi się Madeline, co sprawi, C wszystkie wyznania staną się zbędne.

Jakie to do ciebie niepodobne, Madeline. Zawsze byłaś tak słusznie świadoma swej pozycji i tytułu. Nawet jako dziecko rozumiałaś swoje znaczenie i wymagałaś wyjaśnień w najdrobniejszych sprawach. Lady Gertrudę ześliznęła się z poduszki i z westchnieniem podciągnęła się z powrotem na sofę.

- Proszę, madame. - Eleanor przyniosła stołek i podstawiła jej pod nogi. - To może pomóc.

- Dziękuję, kochanie. Jak to miło, że zauważyłaś. Nawet nie wiesz, jak kłopotliwy bywa niski wzrost. Nieraz ma się ochotę odpiłować nogi od krzeseł.

- Wyobrażam sobie.

Nie mówiła prawdy. Odkąd Eleanor skończyła jedenaście lat, odznaczała się zawsze wysokim wzrostem.

- Muszę się przed tobą wytłumaczyć. Zechcesz zapewne wiedzieć, co się stało z twoim wujem. Z wujem Britleyem; pamiętasz go, prawda?

- Nie.

Eleanor nigdy nie poznała męża lady Gertrudę. Wuj znany był wszem wobec z arogancji i słabości do kobiet i nigdy się nawet nie pofatygował, by złożyć rodzinie świąteczną wizytę.

- No cóż, umarł. - Lady Gertrudę nie owijała w bawełnę. Zaskoczona Eleanor zamarła w drodze na kanapę.

- Bardzo mi przykro.

- Niepotrzebnie. Został zastrzelony w łóżku lady Bertelot-Stoke przez lorda Bertelot-Stoke'a, choć nie rozumiem, dlaczego jego lordowska mość zrobił wyjątek akurat dla Britleya, choć tak wielu innych zajmowało przedtem jego miejsce. W każdym razie Britley zostawił mnie w ubóstwie w pewnym

okropnym miejscu, jeszcze gorszym niż Kornwalia. Dlatego przez ostatnie dwa lata wiodłam życie zubożałej arystokratki. Propozycja pana Knighta nadeszła w samą porę. Właśnie miałam szukać... - Lady Gertrudę rozejrzała się, jakby w obawie, czy ktoś nie słucha- ...pracy. Eleanor zakamuflowała śmiech udawanym kaszlem.

- Boże uchowaj.

- Tym bardziej, że znam się wyłącznie na hafcie i plotkach.

Eleanor wzięła swoją własną robótkę i popatrzyła na nią uważnie. Haft leczył zmartwienia, nieróbstwo, właściwie wszystkie problemy. Za każdym razem, gdy miała jakiś dylemat, pracowała nad nowym kwiatowym wzorem i rozwiązanie zawsze się znajdowało. Niemniej jednak nie liczyła na to, że robótka pomoże jej rozwiązać obecny problem.

- W każdym razie pan Knight dobrze mi płaci, pokrywa wydatki na garderobę i mam zadbać o to, by twoja obecność tutaj nie wzbudziła niepożądanych komentarzy.

Bez nadzoru rodziców? Wykluczone! To i tak nie mogło się udać. Eleanor wzięła do ręki igłę.

- Proszę wybaczyć, lady Gertrudę, ale niezależnie od tego, czy jesteśmy zaręczeni, czy nie, fakt, że mieszkamy pod jednym dachem spowoduje plotki.

- A ja zduszę je w zarodku. Mam jeszcze wpływy w towarzystwie. Moja sypialnia znajduje się tuż obok twojej. - Wskazała niewidoczny pokój. - I nasze apartamenty są w dodatku połączone. Poza tym wydałam polecenie, by pan Remington przeniósł się na górę. Aż do dnia ślubu, kiedy to będzie mógł zabrać swoje rzeczy z powrotem do dużej sypialni, ma zakaz wstępu na piętro. Traktuję poważnie swoje obowiązki. Jesteś całkowicie bezpieczna.

- Cieszę się, że będzie pani spała tuż obok.

Eleanor była naprawdę zadowolona, gdyż obawiała się, że pan Knight zechce zagwarantować sobie ślub w czysto fizyczny sposób. Mimo eleganckich ubrań, był prostakiem do szpiku kości.

Lady Gertrudę wychyliła się do przodu.

- Choć muszę cię ostrzec, kochanie, że Remington i na ważne powody, by postępować dokładnie tak, a nie inaczej. I są to powody związane z tobą.

Lady Gertrudę potwierdziła tylko jej podejrzenia i Eleanor poczuła dreszcz wzdłuż kręgosłupa.

- Chyba ma pani rację.

- Co więcej - dodała lady Gertrudę ochoczo. -Obawiam się, że nie ma czystych intencji.

Eleanor chciała zrobić jakąś sarkastyczną uwagę, ale Gertrudę wydawała się tak przejęta i poważna, że tylko skinęła głową

- Będę uważała.

- Wiem, Madeline. Byłaś zawsze prawa i rozsądna, potrafiłaś zarządzać majątkiem i powstrzymywałaś ojca przed różnymi szaleństwami. Dlatego potrafisz na pewno mądrze postąpić również z panem Knightem. I jestem przekonana, że należy go trzymać krótko i na dystans.

- A ja jestem przekonana, że nie powinnam się pokazywać w jego towarzystwie. - Mimo upływu czasu od ich wyjazdu na kontynent i podobieństwa, jakie łączyło kuzynki, ktoś mógł jednak poznać, że Eleanor nie jest księżną. I nawet gdyby Eleanor udało się ominąć wszystkie rafy, to w chwili powrotu Madeline stałoby się jasne, że wystrychnęły pana Knighta na dudka. A to na pewno nie był dobry pomysł. Knight postanowiłby się z pewnością okrutnie na nich zemścić.

Lady Gertrudę poruszyła się niespokojnie na krześle.

- Chyba nie masz wyboru, kochanie. Pan Knight, jakkolwiek nie jest czuły na punkcie swego pochodzenia, poczytałby to sobie z pewnością za afront, tym

bardziej że ma o sobie wielkie mniemanie. Nie wiem, o czym ty właściwie

myślałaś, kiedy postanowiłaś przyjechać tu sama.

Eleanor miała nadzieję, modliła się wręcz o to, by lady Gertrudę odkryła tę maskaradę, lecz ona niestety niczego nie dostrzegała. Należało jej zatem po­wiedzieć prawdę. Taka osoba jak ona na pewno wiedziałaby, co w takiej sytuacji robić.

- Muszę coś wyznać - powiedziała drżącym głosem. Lady Gertrudę uniosła pomarszczoną rękę.

- Nie rób tego!

- Co... co? - wyjąkała zdziwiona Eleanor.

- Przyrzekłam, że będę informować Remingtona o wszystkim, czego się o tobie dowiem, i musisz zresztą przyznać, że tak powinna się zachować praw­dziwa przyzwoitka.

- Tak jakby był moim opiekunem!

- Gorzej! On jest twoim przyszłym mężem! Trzyma cię w garści. Może cię kontrolować, karcić, ograniczyć dostęp do pieniędzy tak, że pójdziesz głodna spać, a może cię nawet pozbawić spadku.

Najwyraźniej lady Gertrudę wspominała swoje własne życie. I miała na uwadze dobro Eleanor.

Co więcej... ona wiedziała. Niepokój, odmowa wysłuchania zwierzeń, argumenty, jakie podała -wszystko świadczyło o tym, że wiedziała.

I nie mogła albo nie chciała pomóc Eleanor.

- Pan Knight to mój pracodawca, płaci mi pensję. Jestem mu winna lojalność. Tak więc, jeśli masz jakieś tajemnice, zachowaj je dla siebie - dodała twardo.

ROZDZIAŁ 5

Jadalnia stanowiła idealny przykład pretensjonalnego gustu jej właściciela -długi wypolerowany stół, seledynowa porcelanowa solniczka i wyszukane obrazy zdobiące jedną ze ścian. Eleanor zasiadłaby do posiłku w tym ogromnym wnętrzu z prawdziwą niechęcią, lecz z przyjemnością wyśmiewałaby się w duchu z pozy pana Knighta.

Niestety Knight, lady Gertrudę i Eleanor zasiedli do kolacji w małym pokoju obok. Okrągły stół nie był zbyt wielki, a jednak pozwolił na zachowanie wy­godnej odległości między siedzącymi. W lśniącym parkiecie odbijało się ciepłe światło świec, ciężkie kotary chroniły od przeciągów, a co najważniejsze pomieszczenie znajdowało się tuż obok schodów, dzięki, czemu potrawy docierające na stół były naprawdę ciepłe.

Oprócz szczęku srebrnej zastawy w pokoju panowała absolutna cisza. Lady Gertrudę postanowiła ją przełamać.

- Jakie mamy plany na jutro, panie Knight?

- Jutro będę dokonywał w banku pewnych transakcji. - Ukłonił się przed Eleanor. - Pani wybaczy, ale ponieważ przyjechałem tutaj z Ameryki, prowa­dzenie interesów jest czasem nieuniknione.

- Wszystko w porządku - wymamrotała Eleanor. -Zupełnie mi to nie przeszkadza.

- Bardzo miło z pani strony. - Mimo tych grzecznych słów wyczuła, że nic go to nie obchodzi.

Pan Knight wypełniał pokój swoją posturą, a głównie swoją obecnością.

- Jutro wieczorem jesteśmy zaproszeni do lorda i lady Picard na bal. To chyba najważniejsze wydarzenie sezonu.

- W istocie. - Lady Gertrudę klasnęła w dłonie. -Już się nie mogę doczekać. Nie byłam na balu grubo ponad trzy miesiące.

- Cieszę się, że jest pani zadowolona.

Znów skłonił głowę, tym razem w kierunku lady Gertrudę, i czekał na zachwyty ze strony Eleanor. Ale ona nie była skora udawać radości. Wcale się nie cieszyła. Była przerażona. Najważniejsze wydarzenie sezonu, na którym ma wystąpić jako księżna? Miała ochotę zasłonić twarz rękami. Wiedziała, że znajdzie się w centrum uwagi, niezależnie od tego, czy maskarada wyjdzie na jaw, czy nie. Czuła, że cały wieczór będzie się trzęsła ze strachu.

Tak jak teraz. Nie mogła nawet podnieść łyżki do ust, gdyż bała się oblać bulionem. Musiała znaleźć jakieś wyjście z tego domu. Musiała uciec.

Znów zaległa cisza - służący zabrali wazę i postawili na stole owoce morza.

- Ma pan wspaniałego kucharza - orzekła lady Gertrudę. - Już nie pamiętam, kiedy po raz ostatni jadłam tak cudowny obiad. - Zwróciła się do Eleanor z miną, która mówiła wyraźnie, że oczekuje odpowiedzi. - Prawda, kochanie?

- Tak... szczególnie smakowała mi zupa... - dokończyła niemal szeptem. W końcu było to pierwsze i jedyne danie. Pomyśl, co jeszcze dodać. Cokolwiek. Pogoda... - Sądzi pan, że mgła utrzyma się do rana?

Tylko nie to.

- Jesteśmy w Londynie, więc zapewne tak - odparł pan Knight. - Gdybyśmy byli w Bostonie, powiedziałbym, że wyczuwam nadchodzącą burzę. Ale obawiam się, że w obcym kraju nie mogę ufać zmysłom.

Eleanor popatrzyła na jego twarz o ostrych, pięknych rysach. I choć cały czas chciała obudzić w sobie niechęć do tego zarozumiałego, aroganckiego mężczyzny, coś ją do niego przyciągało. Skupiona na każdym jego spojrzeniu, zauważyłaby na pewno, gdyby usiłował się do niej zalecać, sądząc, iż jest prawdziwą Madeline. Jednak nie wiedziała, co myśleć. Nie tknęła jedzenia. Widziała tylko Knighta, czuła jego zapach i marzyła o jego smaku.

- Sądzę, że zmysły ma pan w porządku - powiedziała Pan Knight i lady Gertrudę popatrzyli na nią pytająco.

Eleanor wbiła wzrok w talerz z zimnym garnirowanym krabem, który machał do niej szczypcami i pomyślała, że nawet on patrzy na nią okrągłymi czerwonymi oczkami i dziwi się, jak można wygłaszać tak banalne uwagi. A potem uświadomiła sobie sens własnych słów i zwiotczała na krześle. Zmysły Knighta? Jak mogła komentować jego zmysły?

- Mam nadzieję, że podoba się pani sypialnia -powiedział głębokim, spokojnym głosem, który bez wątpienia krył rozbawienie.

Nie powinien wspominać o jej sypialni. Był przecież jej narzeczonym... nie... narzeczonym Madeline. Kawalerom i pannom nie wypadało robić uwag na temat sypialni, łóżek i na inne osobiste tematy.

Jednak Knight był panem domu. Mógł o to zapytać.

- Tak, jest piękna... jest... - Eleanor złapała się na tym, że łagodzi sytuację, zamiast walczyć. Tak jak powiedziała Madeline: Ilekroć masz wątpliwości, pomyśl, co w tej sytuacji zrobiłaby Madeline. I zrób to.

Popatrzyła karcąco na Knighta.

- Znajduje się jednak w nieodpowiednim miejscu. Powinna być w domu mego ojca przy Chesterfield.

Patrzył na nią w milczeniu. I czekał. Czekał.

I zgodnie z tym, czego oczekiwał, Eleanor zaczęła się wycofywać.

- To znaczy... podobają mi się kolory. Kominek daje dużo ciepła. Bardzo mi się podoba.

Eleanor uprzedzała Madeline, że nie potrafi rozmawiać z mężczyznami. Podkreślała, że jest nieśmiała i daje się łatwo zastraszyć.

- A pokojówka? - ciągnął, jakby w tej rozmowie nie było nic niezwykłego. -Jak ma na imię?

- Beth. Ma na imię Beth.

- Przedstawiła wspaniałe referencje. Mam nadzieję, że przyjmie ją pani bez zastrzeżeń jako osobistą pokojówkę.

- Już ją przyjęłam.

Patrzyła jak zręcznie wyjmuje ze skorupy mięso kraba. Miał szerokie silne dłonie, długie palce z wymanikiurowanymi paznokciami. Podobały jej się jego ręce. A wcale nie chciała, żeby tak było. Wolała pozostać obojętna, tak jak wobec innych mężczyzn. Niemniej jednak właśnie on sprawił, że zwróciła na niego uwagę. Domagał się uwagi.

- Mam nadzieję, że będzie z niej pani zadowolona. Jeśli nie, proszę tylko dać znać, a natychmiast się tym zajmę.

- Nie chciałabym sprawiać panu kłopotu. - Mówiła coraz ciszej z każdym wypowiadanym słowem.

- Będzie pani moją żoną. Nic, co dla pani robię, nie jest kłopotem. - Chyba mówił szczerze. Jego słowa brzmiały szczerze. A dla kobiety, która doświad­czyła w swoim dotychczasowym życiu niemal wyłącznie zaniedbania i zła, ta szczerość wydawała się atrakcyjna sama w sobie. - Na tego rodzaju pomoc będzie mogła pani liczyć do końca życia.

Czyżby dla innych w tym pokoju te słowa zabrzmiały równie złowieszczo? Eleanor popatrzyła na lady Gertrudę. Ale ona tylko się uśmiechała i kiwała głową.

- Pana zapobiegliwość jest naprawdę godna szacunku. Tak niewielu mężczyzn pamięta, że ich żony potrzebują troski i czułości. Te biedne męskie stworzenia wolą sądzić, że powinno być dokładnie na odwrót.

Był typem mężczyzny, którego inni mężczyźni lubili za inteligencję i nie znosili za powodzenie u kobiet.

- Moja żona będzie pod taką opieką jak księżniczka w wieży z kości słoniowej.

- W wieży z kości słoniowej jest zimno - wyszeptała Eleanor.

- Ale księżniczka mieszka w wieży z kości słoniowej od chwili narodzin. Zawsze ktoś o nią dba. A mąż ma za zadanie tylko jedno: troskliwie się nią

opiekować. - Pan Knight pociągnął łyk wina i cofnął się od stołu, by lokaj mógł zabrać kraba i w jego miejsce postawić półmisek z kotletami baranimi i francuską fasolką. - Och, i wieże z kości słoniowej są atrakcyjne jeszcze z jednego powodu. Kiedy księżniczka tam przebywa, mąż zna przynajmniej jej miejsce pobytu.

- To pachnie więzieniem - powiedziała z humorem lady Gertrudę. - Chyba nie ma pan tego na myśli.

Widziała jednak, w jaki sposób patrzy na Eleanor - niczym skąpiec, rozkoszujący się widokiem swojego złota. Nie zareagował również na komentarz lady Gertrudę. Zamiast tego nalał im czerwonego wina.

- Wasza Wysokość, załatwiłem sprawę z pani stangretem.

Tym razem Eleanor miała na tyle rozumu, żeby się nie rozejrzeć w poszukiwaniu Madeline.

- Z Dickiem Driscollem?

Zapomniała o nim. Trzeźwo myślący, rozsądny, niezawodny, czterdziestoletni Szkot był stangretem Madeline, odkąd Eleanor mogła sięgnąć pamięcią. Przejechał z nimi Europę wzdłuż i wszerz, ratował z opresji, chronił przed uzbrojonymi bandytami i okazał się uosobieniem lojalności.

- A w czym problem?

- Dickie nie chciał pani zostawić pod moją opieką, więc wysłałem powóz z jego pomocnikiem do domu pani ojca, a Dickie zajmie pokój nad moją stajnią.

Dickie był tutaj, w Berkley Square! Nie opuścił jej. Nie była tak samotna, jak się jej wydawało!

- Widzę, że naprawdę odczuła pani ulgę, moja droga. Jak jednak udało się pani przetrwać w londyńskiej społeczności z twarzą, w której można czytać jak w otwartej księdze? Oczywiście, to nie znaczy, że mam coś przeciwko temu. -Knight uśmiechnął się tak czarująco, że z wrażenia przełknęła ślinę. - Takie piękne kobiety jak pani zwykle potrafią ukrywać uczucia. Będę zawsze

wiedział, co sprawia pani przyjemność, i będę próbował robić wszystko, by

spełnić pani życzenia.

Eleanor usłyszała nagle jęk: „Och, Madeline, w coś ty mnie wpakowała?". Był to oczywiście jej głos wewnętrzny. Gdy jej kuzynka zaproponowała ten szalony pomysł, oczywiście całkowicie uzasadniony, Eleanor ostrzegła ją, że pan Knight może spróbować flirtu z kobietą, którą uważał za swoją przyszłą żonę. Oczywiście pod tym względem miała rację i to zamierzała powiedzieć kuzynce przy najbliższym spotkaniu.

Nie mogło to nastąpić szybko, wystarczająco szybko, bo choćby tej nocy Eleanor musiała spać pod dachem pana Knighta, w jednym z jego łóżek, wiedząc, że on jest piętro wyżej i myśli o niej. Zdała jednak sobie sprawę, że on w dalszym ciągu coś mówi i znów skierowała uwagę na jadalnię.

Jego uśmiech zniknął. Knight patrzył na nią, jakby czytał w jej myślach.

- Odkąd przybyła pani tutaj tego popołudnia, czekam, żeby mi pani wytłumaczyła, dlaczego uważa nasz ślub za absurdalny.

Eleanor nie wiedziała, co on właściwie daje jej do zrozumienia, ale była pewna, że nie będzie tym zachwycona.

- Pan wybaczy, sir?

Nawet lady Gertrudę wydawała się zdziwiona.

- O czym pan właściwie mówi, Knight?

- Z tego, co udało mi się ustalić, użyła pani dokładnie takich słów tego ranka, gdy ojciec pani oznajmił, że przegrał panią w karty. Powiedziała pani: „Pojadę do Londynu i wyjaśnię panu Knightowi, że nasz ślub byłby absurdalny". Pan Knight nakrył dłonią rękę Eleanor. - Czyż nie tak, kochanie?

Eleanor zwinęła dłoń w pięść.

- Czy to znaczy, że ktoś panu zacytował moje słowa?

- W rzeczy samej. Jak również i to, że pani ojciec miał pomysł, jak rozwiązać ten problem, a pani oznajmiła, że sama da sobie radę. Zabrała pani swoją

wierną przyjaciółkę i towarzyszkę, pannę Eleanor de La-cy, a potem, zamiast przyjechać prosto do mnie, zatrzymały się panie w gospodzie. Eleanor wyrwała dłoń spod jego ręki. Knight zrelacjonował niezwykle dokładnie wydarzenia ostatnich dwóch dni.

- Nie rozumiem, sir.

- Przyzwoita gospoda, ale trochę niebezpieczna z powodu ludzi, których Rumbelow wynajął do obsługi przyjęcia, prawda? - spytał Knight, ale jasne było, że zna odpowiedź. - Zjadła pani obiad z lady Tabard, jej córką Thomasin, przespała się pani trochę i rano wyekspediowała swoją towarzyszkę na przyjęcie pana Rumbelowa. Nie rozumiałem dlaczego, lecz sądziłem, że ma to być może coś wspólnego z nieuleczalną skłonnością pani ojca do hazardu. - Pan Knight uniósł brwi i czekał na odpowiedź. Ponieważ jednak Eleanor milczała, postanowił mówić dalej. - Może oświeci mnie pani później. Niemniej jednak pani pospieszyła do Londynu, do mojego domu przy Berkeley Square.

- Obserwował mnie pan - wyszeptała Eleanor. Wiedział wszystko, z wyjątkiem najważniejszego.

Nie zdawał sobie sprawy, że kuzynki zamieniły się rolami.

- Kazałem panią obserwować - sprostował. - Wolałbym, rzecz jasna, zrobić to sam, ale obawiam się, że muszę od czasu do czasu zarabiać na życie. - Przy­łożył palce do ust w kpiącym geście nakazującym milczenie. - Ale ani słowa o tym w towarzystwie.

W wolnych chwilach Eleanor myślała ze współczuciem o Madeline i jej nadziei na to, że przechytrzy tego mężczyznę. Teraz jednak cale współczucie skupiło się na niej samej. Była w strasznym stanie, który pogarszał się z każdą chwilą.

- Dlaczego mnie pan szpiegował?

- Proszę się napić wina, Wasza Wysokość, strasznie pani zbladła.

Urwał i czekał, aż Eleanor zacznie sączyć trunek. Lady Gertrudę połykała wino dużymi łykami, gdyż ona również pobielała na twarzy.

- Tak, panie Knight, dlaczego kazał pan śledzić Madeline?

- Raczy pani wybaczyć, lady Gertrudę, ale obawiam się, że angielska arystokracja jest wyjątkowo zdradziecka i arogancka. - Odwrócił się do Eleanor, a chłód w jego oczach sprawił, że stały się jeszcze bardziej niebieskie i groźne. - Wasza Wysokość, nie wierzę, że nie zamierza mnie pani zdradzić. Zanim jednak pani spróbuje, chcę, żeby pani wiedziała, iż to niemożliwe. Znam każdy pani ruch. A wkrótce poznam każdą myśl, zanim nawet przejdzie przez pani głowę. Proszę, pamiętaj o tym, moja droga Madeline zanim poczynisz plany mające na celu wyeliminowanie mnie ze swego życia.

ROZDZIAŁ 6

Wybiegając przez tylne drzwi domu, Eleanor mruczała do siebie: „Za pozwoleniem, panie Knight, Chciałabym rozmawiać z Dickiem Driscollem". Nie! Kręcąc głową, spróbowała znowu: „Chciałabym rozmawiać z Dickiem, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu". Zirytowana własną nieśmiałością powiedziała głośno: - Nie, tak też nie.

Naciągnąwszy szczelniej pelerynę, zerknęła za siebie.

Odkąd Knight powiedział jej zeszłego wieczoru, że ją śledził - czy też raczej śledził Madeline - Eleanor miała uczucie, że ktoś ją obserwuje. Patrzyła nawet inaczej na Beth, nie jak na uczynną pokojówkę, ale wścibską donosicielkę. Słyszała też za sobą kroki, choć w pobliżu nikogo nie było. Zeszłej nocy

umieściła krzesło pod klamką, żeby zapewnić sobie całkowite bezpieczeństwo, i budziła się często, by wsłuchiwać się w nocną ciszę.

Teraz, przemykając się przez mgłę w kierunku stajni, ćwiczyła, co ma powiedzieć, w razie gdyby ktoś ją na tym przyłapał. W razie gdyby przyłapał ją na tym Knight. Miał być w zamku, ale nie wierzyła, że postąpi zgodnie z zapowiedzią.

„Chcę porozmawiać z Dickiem Driscollem i zobaczyć, czy wygodnie się urządził". Nie, wciąż zbyt układnie. „Chcę porozmawiać z Dickiem". Właśnie. Skinęła zdecydowanie głową i przybrała pozę pewnej siebie księżnej, za jaką wszyscy ją uważali.

Nigdy dotąd nie była bardziej świadoma faktu, że jest po prostu Eleanor de Lacy, zubożałą krewną i starzejącą się panną.

Brama ogrodu otworzyła się ze skrzypnięciem zawiasów i Eleanor wychyliła się w stronę stajni. Między kamieniami przemknął jakiś zabłąkany jeż. Poza nim nikogo w pobliżu nie było. Całkowicie spokojna podeszła do stajni i wśliznęła się do ponurego, ciepłego budynku. Zaszła aż tak daleko. Nieźle jak na tchórza. Teraz musiała tylko znaleźć Dickiego i będzie wolna. Znowu wyjrzała zza drzwi i rozejrzała się po stajniach, które świeciły pustkami. Musiała uciec Knightowi przed balem u Picardów. A jej jedyną nadzieją był Dickie.

- W czym mogę pomóc, Wasza Wysokość?

Na dźwięk męskiego głosu aż podskoczyła ze strachu; stanęła twarzą w twarz z człowiekiem, którego widziała po raz pierwszy w życiu. W rękach trzymał widły i górował nad nią wzrostem tak bardzo, że z trudem sięgała wzrokiem czubka jego głowy.

- Szukam Dickiego Driscolla - powiedziała, trzymając się ręką za gardło.

- Dickie! - krzyknął stajenny, odwracając się za siebie. - Księżna cię szuka. Już idzie, Wasza Wysokość - dodał ciszej.

- Dziękuję - powiedziała Eleanor.

Tylko cud mógłby sprawić, że Knight nie słyszał tych wrzasków, a on miał przecież jakieś nadprzyrodzone zdolności. Terroryzował ludzi, był hazardzistą, szpiegiem, nie ufał nikomu, w nic nie wierzył. Nie zasługiwał na Eleanor, a już z całą pewnością nie zasługiwał na Madeline.

Usłyszała tupot butów na drewnianej podłodze i z ciemności wyłonił się Dickie.

Postawny, o szerokich ramionach i wydatnym brzuchu miał wojowniczą naturę i odznaczał się wyjątkową lojalnością wobec Madeline, a teraz również wobec Eleanor. Bez zastanowienia używał pięści, obchodził się sprawnie z pistoletem, a konie traktowały go z niemal psim oddaniem. Wielokrotnie wycią­gał Eleanor z tarapatów zawinionych rzecz jasna przez Madeline. Jeszcze nigdy w życiu Eleanor nie była tak zachwycona jego widokiem.

Dickie położył rękę na ramieniu olbrzyma.

- Dziękuję, Ives - rzekł z wyraźnym szkockim akcentem. - Jeszczem nie skończył oporządzać konia pana Knighta. Może chcesz to zrobić za mnie?

Ives skinął tylko głową i odszedł. Podłoga drżała mu pod stopami. Kiedy znalazł się poza zasięgiem słuchu, Eleanor i Dickie zaczęli mówić jednocześnie.

- Dickie, musisz mnie stąd wyciągnąć.

- Muszę stąd panienkę wyciągnąć. -I to zaraz.

Popatrzył na nią tak, jakby jej gwałtowność mocno go zaskoczyła.

- A co z rzeczami panienki, a raczej co z rzeczami Jej Wysokości? Zamieniłyście się panie bagażami, prawda?

- On kazał mnie obserwować - powiedziała krótko.

- Obserwować? - Dickie rozejrzał się, jakby spodziewał się zobaczyć kogoś zaczajonego za rogiem. -Co panienka ma na myśli?

- Ktoś mnie śledził, a raczej śledził Madeline, już od czasu, kiedy wróciłyśmy z Anglii, i donosił panu Knightowi.

- Ach, ten Knight to łotr i to właśnie powiedziałem Jej Wysokości, odkąd zaczęła robić te głupie plany. -Dickie przeczesał palcami włosy, tak że stanęły mu na czubku głowy jak grzebień. - W takim razie dobrze. Czy ktoś widział, jak panienka wychodzi z domu?

- Nie. - Powstrzymała się z trudem, by nie spojrzeć przez ramię. - Nie, nie sądzę.

- Bardzo dobrze. W takim razie chodźmy. Ruszyli szybko na tyły stajni, mijając konie.

- Hej! - zagrzmiał Ives. - Dokąd to?

Eleanor zadrżała. Dickie ścisnął ją uspokajająco za ramię.

- Jej Wysokość chce wiedzieć, jak się stąd wychodzi na ulicę - rzucił. Dickie nie umiał kłamać.

- A ja chciałbym wiedzieć, kto posprząta stajnie. Jak na takiego olbrzyma Ives mówił bardzo nieśmiałym tonem.

- Wracam za chwilę - zawołał Dickie. - Dlaczego zdecydowała się pani uciec akurat teraz, panno Eleanor? Ten szubrawiec nie robił chyba pani żadnych awansów, prawda?

- Nie. - Trudno było zinterpretować zdjęcie ze stołka jako czynienie awansów. Tylko taka głupiutka i niedoświadczona dziewica jak ona snuła przy tej okazji fantazje na temat zbliżenia ich ciał. - Chciałam przyjść wczoraj, ale Knight nie wychodził z domu, a ja bałam się szukać stajni po ciemku. Przykro mi, Dickie, wiem, że Madeline na pewno by sobie z tym poradziła, ale ja się bałam, że zgubię drogę lub znajdę nie tę stajnię, co trzeba.

Bez problemu nadążała za długim krokiem Dickie-go. Najchętniej biegłaby całą drogę, byle tylko uciec przed Knightem i jego uwodzicielskimi zapędami.

- Jesteś nieśmiała, ale to nic nie szkodzi, panienko. To nasza odważna księżna wpakowała cię w tę kabałę.

- Pan Knight chce mnie dziś wieczorem zabrać na bal. A przecież nie mogę pokazać się w towarzystwie jako markiza Sheridan i przyszła księżna Ma­gnus.

Dickie zrobił przerażoną minę.

- Nie, rzeczywiście pani nie może.

Poza tym, gdyby została u Knighta, już niedługo nie myślałaby o niczym innym, jak tylko o tym, jaki on jest przystojny, jak bardzo szczęśliwa byłaby ko­bieta, która wyjdzie za niego za mąż i jak cudownie tuliłyby się do jej piersi jego dzieci.

- Pospiesz się, Dickie.

Wybiegli ze stajni. Rozejrzawszy się szybko po pustej alei, minęli zakręt i zaczęli iść energicznym krokiem po wybrukowanej ulicy, gdzie dwa koty walczyły ze sobą o rybi szkielet. Przed sobą, w szczelinie między budynkami, dostrzegła eleganckich przechodniów i usłyszała turkoczące powozy i nawoływania sprzedawców.

Serce Eleanor znów zabiło mocniej. Gdyby tylko udało im się przemknąć, mogliby zmieszać się z tłumem i zniknąć. Zniknęłaby i już nigdy nie zobaczyła­by pana Remingtona Knighta -jego urodziwej, zimnej, zmysłowej twarzy. I tak właśnie musiało się to skończyć, jeśli tylko chciała odzyskać spokój umysłu.

Naciągnęła na głowę kaptur.

- Dobrze, panienko - pochwalił Dickie. - Jesteśmy prawie na miejscu. Wtedy zza rogu wyłoniła się ubrana na czarno postać, blokując im przejście

zakrzywioną laską. Eleanor stanęła jak skamieniała. Serce jej biło jak młotem, zacisnęła palce wokół torebki.

To był on, Knight.

Oczywiście.

ROZDZIAŁ 7

Zza Knighta wyłonili się dwaj przyboczni, złapali Dickiego Driscolla za ramiona i podnieśli go do góry. Eleanor rzuciła się w stronę stangreta. Knight chwycił ją w talii.

- Dickie, posłuchaj - warknął Knight. - Masz tu więcej nie wracać. Nigdy jej nie zobaczysz. I na pewno jej stąd nie zabierzesz. Jeśli tylko spróbujesz, za­biję cię. Rozumiesz? Zabiję!

- To pan nie rozumie, ona nie jest dla pana.

Zanim Dickie zdążył powiedzieć coś jeszcze, jeden ze zbirów uderzył go tak mocno, że głowa odskoczyła mu do tyłu.

- Zróbcie z nim porządek - nakazał Knight. Dickie odchodził. Zabierali go.

- Nie, nie! Dokąd oni idą?

Widziała, jak Dickie próbuje się wyrwać, ogląda na nią, stara uwolnić.

- Niech cię diabli, Knight, nie waż się jej skrzywdzić - wrzasnął.

Knight patrzył na nią zimnymi oczami, ściskając w ręku długą, staroświecką laskę z rzeźbioną główką i złotą kulą na czubku.

Eleanor wyobraziła sobie gwałtowną, krwawą scenę. Chwyciła Knighta za poły tak mocno, że odwrócił głowę.

- Co mu chcecie zrobić?

Patrzył na nią tak, jakby zapomniał, że nie wypuszcza jej z uścisku.

- Nie róbcie mu krzywdy.

- Wyrzucimy go na ulicę.

Knight wciąż patrzył na nią z wściekłością. Nie uwierzyła mu, chwyciła go mocniej za klapy, by zwrócił na nią uwagę. '

- To mój pracownik. Nie może go pan zwolnić.

- Właśnie to zrobiłem - odparł i uśmiechnął się okrutnie.

Popatrzyła z rozpaczą na Dickiego, potem znowu na Knighta.

- Proszę obiecać, że nie każe go pan bić.

- Uważasz mnie pani za przestępcę? - spytał beznamiętnie. Owszem, tak właśnie uważała, co więcej nie doczekała się odpowiedzi.

- Proszę mi po prostu obiecać

- Nic mu nie będzie.

- To mi nie wystarczy. - Dickie był jej przyjacielem. Z jej powodu popadł w tarapaty. Mógł zginąć. Również przez nią. - Proszę mi obiecać, że nie zrobi mu pan krzywdy! I że nie każe pan go skrzywdzić.

Knight uniósł brwi, najwyraźniej zdziwiony mocą jej słów. Ostrożnie oparł laskę o ścianę. Ujął jej podbródek w dwa palce i obejrzał jej twarz, jakby dziew­czyna okazała się nagle niezwykle walecznym zwierzątkiem domowym.

- Pod jednym warunkiem.

Pomyślała, że wie, jaki to warunek. Chciał, żeby poszła z nim do łóżka.

Niemniej jednak postanowiła zgodzić się na wszystko, czegokolwiek zażąda. Widziała zbyt wiele przemocy w Europie. Widziała efekty bitew: rannych, umierających i ich cierpienia. Nie znała żadnego z tych żołnierzy. Znała za to Dickiego i nie mogła pozwolić, by po tych wszystkich latach, jakie razem spędzili, stała mu się jakakolwiek krzywda.

- Zrobię, co pan sobie życzy. Knight wygiął usta w uśmiechu.

- Proszę obiecać, że nie spróbuje pani ucieczki.

Jej serce zatrzymało się na chwilę, a potem zaczęło znów bić zbyt szybko. Czyżby nie chciał? Popatrzyła na niego znowu, jakby chciała przejrzeć jego my­śli. To jednak było niemożliwe. Okazał jej swój gniew, nie żądzę, i okazał się tym samym jeszcze bardziej niebezpieczny.

- Niech pani zdecyduje teraz, Madeline.

Imię kuzynki przypomniało jej, że odgrywała tylko jakąś rolę w tym przedstawieniu, lecz odgrywała ją szczerze. Zdrowie Dickiego, być może nawet jego życie, zależało wyłącznie od niej.

- Przyrzekam - odparła z lekkim drżeniem.

- Co dokładnie pani przyrzeka?

Postanowiła, że dopilnuje, by pan Knight wymagał od niej wyłącznie tego, do czego się zobowiąże.

- Przyrzekam, że od pana nie ucieknę.

Ważył przez chwilę jej słowa, jakby się obawiał, że został oszukany. Nie ufał jej. Bardzo dobrze. Nie mogła go o to winić, ale musiała go przekonać.

- Przyrzekam, że nie wyjadę, dopóki mi pan nie pozwoli.

Ujął ją lekko za gardło, tak, by mogła poczuć jego siłę i ciepło.

- Nigdy nie pozwolę pani odejść.

Oczywiście, że pozwoli. Pozwoli, kiedy tylko się przekona, że ma do czynienia z oszustką. Do tego czasu jednak przywiązał ją do siebie na stałe. Patrząc w jego zimne oczy, czuła wyraźnie strach przed przyszłością.

Wsunął wolno palce w jej włosy, jakby nie mógł się przed tym powstrzymać, i rozluźnił węzeł na karku. Zbliżył twarz do jej twarzy.

- Uwielbiam pani włosy. Są takie grube i bujne jak sobole futro. Przed upływem dwóch tygodni zobaczę je na poduszce. Zanurzę w nich twarz i będę wdychał ich zapach. A kiedy będzie się pani pode mną wiła i jęczała z rozkoszy, chwycę za nie i nie pozwolę pani ruszyć się z miejsca.

Szokowało ją każde słowo. Każda groźba i obietnica. Co gorsza patrzyła na jego miękkie, ciepłe usta i pragnęła, by te wargi spoczęły na jej wargach.

Chciał ją pocałować tu, teraz, w bocznej uliczce ruchliwej angielskiej ulicy. Czuła żar jego pożądania. Wiedziała, obawiała się, że ten żar stopi wszystkie jej skrupuły i rzuci ją w ramiona tego mężczyzny, przynajmniej w tej chwili. Nie mogła na to pozwolić. Nie śmiała.

- Proszę teraz ocalić Dickiego - powiedziała.

Przystanął i przez chwilę myślała, że pocałuje ją mimo zakazu. Wytrzymała jednak jego spojrzenie i niemo domagała się posłuchu.

Powoli cofał ręce, tak, jakby uwalniał ją z uścisku z najwyższą niechęcią.

A ona nie chciała się pogodzić z utratą jego ciepła i nienawidziła siebie za to. Skinął szybko głową i podążył za swoimi strażnikami.

Ściana między budynkami była ubrudzona sadzą, ale Eleanor, szczęśliwa, że kryzys minął, oparła się o nią ręką. Zobowiązała się pozostać z panem Knightem. I nie miał znaczenia fakt, że złożyła tę obietnicę jako Madeline. Słowa te padły z jej ust, a gdy ona dawała słowo, zawsze go dotrzymywała.

Przed ośmioma laty popadła w tak ogromne kłopoty właśnie dlatego, że jej macocha usiłowała ją nakłonić do zmiany przyrzeczenia, a Eleanor odmówiła.

*

- Witam, Remington, witam. - Prezes banku, pan Clark Oxnard podniósł się z miejsca, gdy sekretarz zaprosił Knighta do jego gabinetu. - Niecierpliwie oczekiwałem twojego przybycia. Czy nasza dostawa przyniosła zyski?

Siadając na wyściełanym wysokim krześle wysuniętym z kąta przez sekretarza, Remington nie raczył nawet odpowiedzieć. Gabinet pachniał pieniędzmi i wyglądał jak salonik dżentelmena, ale Remington wiedział bardzo dobrze, jak odpowiedzialną, sumienną pracę wykonuje tu Clark.

- Oczywiście - Clark sam odpowiedział sobie na pytanie. - Dzięki tobie stałem się bogatym człowiekiem.

- Bogatszym - sprostował Remington.

- Bogactwo to pojęcie względne. Henry, proszę przynieś panu Knightowi i mnie dzbanek herbaty. A może wolisz brandy?

- Herbata będzie lepsza. Chcę zachować trzeźwy umysł. Dziś wieczorem wybieram się na bal.

Henry wyszedł, zatrzaskując za sobą bezszelestnie drzwi.

- U Picardów? Świetnie, w takim razie na pewno się tam spotkamy. - Clark uśmiechnął się szeroko. -Nie mogę doczekać się dnia, gdy zrówna się stan naszych oszczędności.

- Ale do tego czasu ja zamierzam podwoić swoje. - Obaj panowie byli dokładnie w tym samym wieku, ale poza tym nic już ich nie łączyło. Clark urodził się w Anglii, był czwartym synem hrabiego, który prowadził interesy, aby wspomóc swą wspaniałą, lecz zubożałą rodzinę, i radził sobie znakomicie.

Remington lubił jednak tego krępego, łysiejącego, dystyngowanego dżentelmena mimo jego arystokratycznych powiązań. Obaj wymieniali listy na długo, zanim Remington przybył do Anglii i stwierdzili, że mają podobne cele.

- Przyszedłem cię prosić o przysługę - powiedział Remington. Clark złożył ręce na wydatnym brzuchu.

- Oczywiście.

Remington wyczuł natychmiast jego niechęć i pospieszył z wyjaśnieniem.

- Nie chodzi o pieniądze. To przysługa osobista.

- Cokolwiek sobie życzysz, mój drogi.

- Chciałbym, abyś został moim świadkiem i drużbą na ślubie z Madeline de Lacy, przyszłą księżną Magnus.

- Wielkie nieba! - Clark wyraźnie się rozpromienił. - Tak, oczywiście, to wielki zaszczyt dla mnie. -Wstając z miejsca, wyciągnął do niego rękę.

Remington również wstał i panowie wymienili uścisk dłoni.

- Niekoniecznie zaszczyt. W każdym razie nie tylko. Księżna to nieprawdopodobnie bogata i piękna kobieta. Wielu gotowych byłoby zabić, byle tylko się znaleźć na moim miejscu.

- Oczywiście. Zabić, żeby być na twoim miejscu -powtórzył Clark z uśmiechem.

Knight nie odwzajemnił uśmiechu.

- Tak jak dawniej, chciałbym, żebyś mnie pilnował. Clark przestał się uśmiechać, opadł bezwładnie na fotel.

- Ty jednak nie żartujesz. Remington również usiadł.

- Jestem śmiertelnie poważny.

Henry zapukał cicho i wniósł do gabinetu tacę z herbatą, nalał ją do filiżanek i bezszelestnie zniknął. Remington upił solidny łyk i podjął rozmowę w miejscu, w którym się urwała.

- Szczególnie niebezpieczna jest rodzina de Lacych.

- Rodzina de Lacych? - Clark zmarszczył brwi. -Masz na myśli swoją żonę?

- Nie, raczej nie. - Remington pomyślał o Madeline, o umowie, jaką zawarli tego ranka. Wiedział oczywiście, że nie można jej ufać. Gdy usłyszała, że kazał ją obserwować, wydawała się szczerze przerażona. Tego ranka nie był więc specjalnie zdziwiony, gdy udowodniła, że chce go oszukać, wykradając się z domu z Dickiem.

Remington zdumiał się jednak naprawdę, gdy odkrył jej lojalność wobec Dickiego. Naprawdę się o niego obawiała. Nie prosiła, by Remington go uwolnił. A gdy postawił jej warunek, przyjęła go bez zastrzeżeń, nie wiedząc, czego się właściwie domaga.

- Uczucia mojej narzeczonej wydają się całkowicie szczere.

Clark zakołysał się na krześle, a skórzane obicie zaskrzypiało pod jego ciężarem.

- Racja. Nie znaczy to, że dobrze ją znam, ale chyba słynie z uczciwości.

- Tak mi się wydaje. - Już wkrótce Madeline będzie przywiązywała równą wagę do swego małżeństwa, jak do lojalności wobec służby, gdyż przywiąże ją do siebie pocałunkami, długimi pociągnięciami palców po skórze, związkiem, który nie pozostawi jej wątpliwości co do tego, że naprawdę ją

posiadł. I będzie dla niego żyła. Będzie również gotowa dla niego umrzeć.

Będzie jego własnością, a jego plany wreszcie się ziszczą.

Lecz nawet dziś, gdy pozbył się ostatniego z jej sojuszników, nie był wcale pewien, czy nie zdoła jakoś uciec. Miała przecież zostać księżną i mogła posia­dać środki, jakich nie zdołał dotąd odkryć.

Jednak dała mu słowo, a rodzina de Lacych dotrzymywała słowa -przynajmniej ona tak twierdziła. Oczywiście nie znaczyło to wcale, że zamierzał odwołać swoich strażników, lecz obietnica Madeline dawała mu jakieś poczucie bezpieczeństwa.

- A którego z de Lacych uważasz za zdrajcę? -spytał ciekawie Clark.

- Jej ojca.

- Księcia Magnus? - Clark poruszył wąsami. - Nie znam go, ale zna go mój ojciec. Nigdy nie słyszałem żadnych okropności na jego temat.

- Cicha woda brzegi rwie. - Herbata nabrała nagle kwaśnego smaku i Remington odstawił filiżankę. -Słyszałeś coś na temat zabójstwa jego siostry?

- Jego siostry...? Dobry Boże, tak. Zginęła od noża, zamordowana w skrytobójczy, okrutny sposób. Moi rodzice mówili między sobą na ten temat, kiedy byłem młody. Twierdzili, że lady Priscilla była jedną z najpiękniejszych kobiet żyjących w owych czasach.

- Tak, a zginęła w kwiecie wieku tego samego wieczoru, gdy ogłoszono jej zaręczyny. - Remington słyszał tę opowieść wielokrotnie i mógł ją powtarzać, nie szukając w pamięci szczegółów.

Clark uniósł brwi.

- Magnus nie miał z tym nic wspólnego. O zbrodnię posądzono kogoś innego, był to chyba jakiś pospolity przestępca.

- Konkretnie George Marchant. Został oskarżony, ale zeznania trzech świadków, którzy zapewnili mu bezsporne alibi, uniemożliwiło skazanie. Nie

było jednak nikogo innego, komu można było zarzucić tę wyjątkowo ohydną zbrodnię i Marchanta deportowano w końcu do Australii.

- Pewnie słusznie - mruknął Clark, nie patrząc Remingtonowi w oczy.

- Twój ojciec był jednym z ludzi, którzy zeznawali w jego obronie. Filiżanka zadrżała Clarkowi w ręku; odstawił ją na spodek.

- Ty chyba żartujesz!

- Wcale nie! Czy twój ojciec często kłamie? Remington znał już odpowiedź, ale z przyjemnością patrzył, jak Clark wydyma wargi z oburzenia.

- Nigdy nie słyszałem, żeby kłamał z jakiegokolwiek powodu. - Clark potarł bulwiasty nos. - W dalszym ciągu jednak nie rozumiem, dlaczego nie wie­rzysz Magnusowi. Przecież był bratem lady Priscilli.

- Tego typu zbrodnie, przyjacielu, zwykle popełnia ktoś z rodziny.

- Niekoniecznie. Członkowie rodziny mają się przecież sobą opiekować. Naiwna wiara Clarka rozbawiła Remingtona.

- Czasem się opiekują. A czasem nienawidzą się z taką samą szczerością, jaką daje bliskość. - Daj spokój - dodał szybko, widząc, że Clark chce podjąć dyskusję. - Nie masz znajomych, których boisz się odwiedzić w domu tylko dlatego, że lada chwila może tam wybuchnąć awantura?

- Tak, chyba masz rację - przyznał Clark.

- Każdy londyńczyk wie, że morderstwo to zwykle sprawka kogoś z rodziny. Ktoś zabił lady Priscillę, a nie był to Merchant, więc mordercy nie schwytano.

- Okropna myśl. - Clark był wyraźnie nieszczęśliwy. Lubił, żeby wszystko było jasne i uporządkowane, jak rzędy cyfr w jego księgach handlowych.

- Plotka głosi, że Priscilla zamierzała uciec z pewnym dżentelmenem, znacznie gorszą partią niż jej bogaty lord. Kto zatem miałby powód, żeby się na niej mścić, oprócz członków rodziny?

- Narzeczony?

- Hrabia Fanthorpe. Clark zapadł się w fotelu.

- Och...

Jego reakcja zaskoczyła Remingtona. Clark tak rzadko okazywał otwarcie antypatię.

- Nie lubisz go.

- To arystokrata ze starej szkoły - odparł Clark z wyraźną niechęcią. - Ma w moim banku konto, ale nigdy ze mną nie rozmawia. Przecież ubrudziłem so­bie ręce handlem.

Remington z trudem powstrzymał uśmiech.

- Przychodzi do mojego gabinetu, siada na krześle - wskazał na miejsce Remingtona - mówi sekretarzowi, czego sobie życzy, a sekretarz przekazuje to mnie. Ja, rzecz jasna, zachowuję się dokładnie tak samo.

- Rozmawiasz z jego sekretarzem i...

- Właśnie.

- Mógłby zabić lady Priscillę?

- Tylko za pośrednictwem sekretarza. - Clark zaśmiał się głośno, po czym popatrzył na Remingtona z miną winowajcy. - Wybacz, to żart nie na miej­scu. Czy był podejrzanym?

- Tak, ale on również miał alibi. - Remington bawił się łyżeczką. - Ja sądziłem, że sprawcą jest stary książę Magnus.

- Nie poznałem tego człowieka osobiście. Umarł, zanim ukończyłem Oxford, ale nie wykluczam takiej ewentualności. - Clark wydawał się wyraźnie zafa­scynowany tą nierozwiązaną zagadką. - Miał opinię człowieka, który łatwo wpada we wściekłość i nie potrafi kontrolować emocji.

- To prawda. A po zaręczynach Priscilli strasznie na nią krzyczał. Mógł ją zabić, ale świadkowie nić mogą tego potwierdzić. Nie znaleziono śladów krwi na jego ubraniu. - Niewykluczone, że Magnus wynajął płatnego

mordercę, ale zabójstwo wyglądało na dokonane w afekcie. - A sądząc po tym, jak zginęła Priscilla, powinien był ociekać krwią.

- W porządku. W takim razie nie zabił jej ojciec -podsumował Clark niemalże z żalem. - Ja z kolei jestem pewien, że nie był to również obecny książę Magnus. Posądzałbym raczej ich brata, lorda Shapstera. Poznałeś go?

- Jak dotąd nie miałem tej przyjemności.

- Żadna przyjemność. Ten drań to zimna ryba. Poślubił tę okropną lady Shapster. - Clark wyjął chusteczkę i otarł czoło, jakby z tym nazwiskiem łączyły się jakieś wyjątkowo niemiłe wspomnienia. - Kiedy próbowała zmusić tę cudowną dziewczynę, Eleanor, do zamążpójścia, nie próbował nawet interweniować. Pozwolił, aby łady Shapster znęcała się nad jego własną córką. Dopóki nie musi zaprzestać polowań, nie dba o nic i o nikogo.

- Nie wiedziałem, że znasz tę rodzinę - zdziwił się Remington.

- Pochodzę z Blinkingshire, mieszkam niedaleko ich domu. Znam Eleanor od czasu, kiedy była młodą dziewczyną. Jest ode mnie o wiele młodsza, rzecz jasna, ale mogę powiedzieć, że świetnie jeździ konno, nigdy nie robi scen i nie odzywa się niepytana, co zresztą jest winą lady Shapster. - Clark pogłaskał się po łysinie. - Tak więc Shapster to idealny podejrzany.

Nie jest wystarczająco bogaty - powiedział z żalem Remington.

- Nie trzeba być bogaczem, żeby zasztyletować kobietę.

- Ale pieniądze były potrzebne, by zemścić się na George'u Marchantcie.

- Tego by nie zrobił - powiedział wyraźnie przerażony Clark. - Jak mógłby wysłać do Australii kogoś, by zabił człowieka, o którym wiedział, że nie zabił jego siostry? To nie ma sensu.

- George Marchant był mistrzem interesów i ten dar przekazał synowi. -Remington nie okazywał emocji, choć targał nim gniew. - I choć George od­był pokutę, przyjechał z Australii do Ameryki, gdzie poślubił córkę

właściciela stoczni, miał z nią dwoje dzieci, potem owdowiał i przez cały ten czas knuł zemstę na mordercy Priscilli.

- Dlaczego George'owi miałoby tak na tym zależeć? Skoro miał pieniądze, rodzinę i dobre imię w Ameryce, po co miałby tu wracać?

- Nie domyślasz się prawdy? - Remington wstał, podszedł do biurka i zajrzał Clarkowi w oczy. - Kochał lady Priscillę. Ona również go kochała i mieli zamiar razem uciec.

- Dobry Boże! - Clark nie spuszczał wzroku z Remingtona.

- Tak. W czasie, gdy George, przebywający wówczas w Ameryce, był już gotów zemścić się na arystokracie, który zabił lady Priscillę, podpalono mu dom i firmę, zamordowano córkę, a jego pobito niemal na śmierć. Jego syn, wstrząśnięty i przerażony, wrócił ze szkoły i zastał ojca walczącego o życie. Dowiedział się od niego, kto jest sprawcą tych straszliwych zbrodni.

Mężczyźni patrzyli na siebie w milczeniu nad połyskliwym blatem biurka.

- Skąd to wiesz? - spytał w końcu Clark. Remington podszedł do drzwi.

- Bo jestem synem George'a. Magnus nie spocznie, dopóki nie uśmierci wszystkich Marchantów, a ja nie zaznam spokoju, dopóki się na nim nie ze­mszczę.

ROZDZIAŁ 8

Tego wieczoru Remington siedział w salonie, patrzył na zegar i kartkował swój mocno zużyty egzemplarz „Robinsona Crusoe". Nie mógł się jednak sku­pić na tej historii.

Jego narzeczona spóźniała się. Tego ranka, gdy przyprowadził ją do domu, kazał jej być na dole o siódmej. A teraz była ósma.

Zwykle akceptował kaprysy pięknych kobiet, a spóźnienia należały do najbardziej typowych zachowań. Nigdy by jednak nie podejrzewał swojej pięknej księżnej o taką małostkowość, co dowodziło, że zupełnie jej nie rozumiał.

Po incydencie z Dickiem bał się, że Madeline zemdleje ze zdenerwowania. Zabrał ją do domu, zwilżył chusteczkę i przyłożył jej do policzków. Odepchnęła jego rękę i z milczącą godnością udała się na górę. Od tego czasu nie widział jej ani razu, lecz sądził, że jest na tyle zastraszona, by poddać się jego nakazom bez dalszych protestów.

Jego ojciec mawiał jednak, że kobieta zawsze udowodni mężczyźnie, jak bardzo się co do niej myli. Najwyraźniej miał rację.

Przelotne przejawy dobroci, jakie w niej dostrzegał, okazały się niczym więcej jak tylko eleganckim zachowaniem arystokratki, która sądziła, że może nim manipulować. Potem jednak, ku swej ogromnej irytacji przekonała się, kto tu rządzi.

Mimo to spóźniała się i nie pozostało mu nic innego, jak tylko przemyśleć rozmowę, jaką przeprowadził w banku.

Clarka zaszokowały rewelacje Remingtona, lecz bankowiec pokazał lwi pazur.

- Jeśli to prawda i Magnus jest naprawdę twoim wrogiem, zabiorę broń na twój ślub i będę was strzegł dosłownie w każdej sekundzie. Jeśli jednak z jakiegokolwiek powodu skrzywdzisz księżną, dopadnę cię i postawię przed sądem - dodał, zanim Remington zdążył mu podziękować.

Remington lubił Clarka - za odwagę i szczerość.

- Nie zrobię jej krzywdy. Dbam o wszystko, co stanowi moją własność i przysięgam, że nie pożałujesz swojej decyzji.

Panowie uścisnęli sobie ręce i Remington wyszedł.

Jednak bunt Madeline nie wróżył najlepiej. Być może była obrażona, lecz Beth dałaby mu znać, gdyby księżna nie chciała się przebrać. Postanowił, że je­śli Madeline nie zjawi się za dziesięć minut, sam po nią pójdzie.

W końcu z piętra nad sobą usłyszał ciche, miłe dla ucha dzwoneczki kobiecych głosów.

Wreszcie. Jej Wysokość zdecydowała się pojawić.

- Moja droga, chodzi mi tylko o to, że jemu się to nie spodoba - mówiła lady Gertrudę, schodząc z ostatnich kilku stopni.

Wstał i ruszył w stronę korytarza. Na jego widok kobieta zrobiła przerażoną minę, a jej ton stał się nagle słodki. Przesadnie słodki.

- Och, sir, Jej Wysokość wygląda pięknie, absolutnie zachwycająco. Księżna stała o krok od korytarza, z ręką na poręczy i patrzyła przed siebie

nieobecnym wzrokiem.

A wspaniała grzywa jej włosów była ścięta. Na krótko. Krótko. Jej twarz okalały loczki, pieszcząc policzki i czoło, a dłuższe pasma niesfornie przywierały do szyi.

Podszedł z wściekłością do podnóża schodów.

- Co, do diabła, zrobiłaś z włosami? - spytał głosem, od którego jego podwładnym cierpła skóra.

Odwróciła głowę i popatrzyła na niego z zimną obojętnością.

- Już panu mówiłam, że nie należy przeklinać w towarzystwie dam. A przynajmniej nie wolno tego robić w Anglii.

Śmiała mu robić uwagi? Teraz? Teraz, kiedy wyglądała zupełnie inaczej niż przedtem? Z nieśmiałej, delikatnej arystokratki stała się nagle agresywną łobuzicą i - Bóg mu świadkiem - tak bardzo pragnął, by pojawiła się tamta.

- Zawsze przeklinam, kiedy mi się tak podoba, a już zwłaszcza wtedy, gdy mam do czynienia z takim bezeceństwem.

Lady Gertrudę załamała ręce.

- O Boże, Boże, mówiłam ci, że będzie...

Odwrócił się i popatrzył na nią gniewnie. Zamilkła i cofnęła się o krok.

- Proszę jej nie denerwować - nakazała księżna. -Spokojnie, droga pani -zwróciła się znacznie spokojniej do lady Gertrudę. - Nie zależy mi na akcep­tacji pana Knighta.

Ta obojętność wzbudziła w nim jeszcze większy gniew.

- Nadejdzie jeszcze dzień, droga pani, kiedy pani o nią poprosi.

- Czyżby? - spytała, przeciągając samogłoski i Knight po raz pierwszy uświadomił sobie w pełni, że ma do czynienia z arystokratką w każdym calu. -Wybaczy pan, jeśli nie umrę ze strachu?

Wciąż stała na stopniu, toteż niemal zrównali się wzrostem - dlatego widział dokładnie jej bladą, spokojną twarz i wystudiowaną obojętność. Chciał nią potrząsnąć i udowodnić, jak szybko może jej uświadomić, że potrzebuje jego aprobaty bardziej niż sądzi.

To mogłoby sprowokować kolejny bunt.

- Gdzie są pani włosy? - przemówił wolno, nadając każdemu słowu wyjątkowe znaczenie.

- Sporo mi jeszcze zostało na głowie. - Przesunęła palcami po włosach, jakby wciąż jeszcze nie mogła się nadziwić swojej przemianie. - Znaczną część wyniosła jednak Beth. To był naprawdę długi koński ogon. Ale już go nie ma.

Te włosy, które wyobrażał sobie na poduszce, włosy, które chciał sobie okręcać wokół dłoni, te cudowne włosy zdobiły teraz kubeł z odpadkami.

- To robota Beth?

Poprzysiągł sobie, że pokojówka dostanie za swoje.

- Wzięłam nożyczki i obcięłam je na całej długości - wyjaśniła. Skrzywił się na samą myśl o tym, jak to musiało wyglądać.

- Niestety obcięłam je krzywo. Biedna Beth musiała wszystko poprawić i wciąż jeszcze drżą jej ręce na samą myśl o tym, co możesz zrobić.

- Nic dziwnego. - Zacisnął dłonie w pięści. -Niech się trzęsą.

- Powiedziałam jej, że nie ma się czego obawiać. -Nie odrywała od niego wzroku. - Czyżbym się myliła?

Oczywiście, że nie. Przecież nie mógł zwolnić pokojówki za to, że wykonała polecenie swojej pani. Nie musiał jednak się do tego przyznawać. A przy­najmniej nie teraz.

- Dlaczego pani to zrobiła? - spytał gardłowym głosem.

Wychyliła się w jego stronę i wyczuł zapach jej egzotycznych perfum. Wychyliła się tak, że jej pełne piersi wypchnęły stanik.

- Chyba pan wie.

Wiedział. Obcięła włosy, gdyż powiedział jej, jak się nimi posłuży, by ją sobie podporządkować. Zbliżył się do niej tak bardzo, że niemal dotknęli się nosami.

- Zapuści je pani.

- Jak mi się spodoba.

- Zapuści je pani bardzo szybko. Uśmiechnęła się.

- Przysięgam panu, że moja decyzja nie będzie miała nic wspólnego z panem -odparła pewnie.

Nie rozumiał, skąd czerpie to przekonanie, i wcale mu się to nie podobało.

Przecież przedtem sprawiała wrażenie potulnej i wyraźnie się go bała. Uważała na każdy ruch. Czyżby nie zdawała sobie sprawy, że zapanował nad nią całkowicie? Poszukał wzrokiem jej twarzy, by odnaleźć w niej przyczyny tej nagiej pewności siebie. Kiedy jednak spotkali się wzrokiem, zatracił się całkowicie w jej oczach - pięknych, dużych, bardzo niebieskich, o trzepoczących rzęsach. Dotarł niemal do dna jej duszy, którą tak skrzętnie ukrywała i zapragnął ją poznać. Całą. Duszę i ciało.

Ku jego wielkiemu zdziwieniu coś, co zaczęło się jako wymiana rozwścieczonych spojrzeń, nagle się zmieniło. Złagodniało. Gdy na siebie

patrzyli, każde z nich wspominało tę chwilę w parkowej alei, gdzie prawie, prawie ją pocałował. Resztki tej porannej namiętności gwałtownie w nim teraz narastały i tak bardzo chciał jej znowu posmakować.

Te marzenia przerwał mu subtelny, niczym atakujący bandyta, głos lady Gertrudę.

- Co pan sądzi o sukni Madeline?

Księżna wyprostowała się gwałtownie i popatrzyła na swoje ręce, które nerwowo wygładzały spódnicę na udach.

Patrzył na nią, niezdolny, by oderwać wzrok od jej dłoni.

Lady Gertrudę znów się wtrąciła, tym razem z większym powodzeniem.

- Szczególnie podoba mi się dekolt i ten prosty krój, a także bufki odsłaniające ramiona.

Remington patrzył na lady Gertrudę i oglądał suknię. Księżna miała na sobie muślinową, kremową suknię skrzyżowaną w talii, odsłaniającą wiśniowy je­dwabny spód. Brzegi sukni przyozdobiono bogatym zielonym trymowaniem z subtelnym greckim motywem. Ciemne włosy przeplatała burgundowa wstążka. Z paska zwisał kremowy wachlarz. Efekt był piorunujący. On sam wybrałby dla niej zupełnie inną kreację, ale ta pasowała idealnie do jej wzrostu i szczupłej budowy. A jednak... jednak...

- Proszę sprostować, jeśli się mylę, ale nie jest to chyba jedna z sukien, jakie dla pani kupiłem.

- Nie, należy do mnie.

Wydawała się tak spokojna, jakby nic między nimi nie zaszło.

- Mówiła pani, że nie ma odpowiednich strojów.

- Co za niespodzianka - odparła zimno. - Znalazłam coś jednak w kufrze.

Nie powiedziała już nic więcej, choć dawał jej do zrozumienia, że czeka na wyjaśnienia. Wbił w nią wzrok.

- Bardzo piękna. - Odczekał chwilę i dostrzegł ulgę w jej oczach. - Mimo to bardzo proszę, żeby się pani przebrała. Wystąpi pani po raz pierwszy w roli

mojej narzeczonej, dlatego wołałbym, by włożyła pani coś bardziej... na czasie. - Zerknął na jej włosy. -Skoro o stosownej fryzurze już nie ma mowy.

- Jestem księżną Magnus i to ja decyduję, co się nosi - powiedziała z godną wyższością.

Nie zamierzał tolerować kolejnego buntu.

- Proszę się przebrać.

- Obawiam się, że to niemożliwe. W żadnym wypadku nie możemy zjawić się na przyjęciu po przybyciu księcia Walii, a już mamy spore opóźnienie.

Nie był pewien, czy to prawda. W społeczeństwie angielskim obowiązywało tyle praw i zasad, że nie mógł ich zrozumieć, nie wspominając nawet o tych wszystkich dożywotnich tytułach. Nauczył się natomiast doskonale sumitować za wszystkie popełnione błędy, użycie nieodpowiedniego tytułu, czy też wejście do pokoju za późno lub za wcześnie. Jak do tej pory Anglicy tolerowali jego pomyłki. Wątpił jednak, by wybaczyli mu obrazę księcia.

- Zrobiła to pani celowo.

Po raz pierwszy dostrzegł w jej oczach błysk gniewu.

- Oczywiście. Naprawdę pan myślał, że potulnie włożę ubranie, jakie pan dla mnie przygotował, jakbym była panienką lekkich obyczajów wynajętą na jakiś czas?

Lady Gertrudę jęknęła i zasłoniła dłonią usta. Stopniowo jednak z jej twarzy znikało przerażenie. Wreszcie dotarła do niego cała prawda. Przegrał.

Była to niezbyt poważna potyczka, niezajmująca zbyt ważnego miejsca w jego planach, niemniej jednak nie mógł zrozumieć tego, co się stało.

Przegrał. Przegrał z tą spokojną, buntowniczą, uparła księżną.

Bardzo dobrze. Już on to sobie zapamięta i w przyszłości nigdy nie zlekceważy przeciwnika.

- Nigdy nie pomyślałbym o pani jak o panience lekkich obyczajów, Wasza Wysokość.

Mógłbym jednak uznać panią za mistrzynię gry w szachy.

Odebrał czarną wieczorową pelerynę od kamerdynera i zarzucił ją sobie na ramiona. Wziął do ręki długą rzeźbioną laskę i wbił ją energicznie w podłogę. Wyglądał jak typowy angielski dżentelmen, choć wiedział, że w głębi duszy jest w każdym calu amerykańskim barbarzyńcą. - Proszę wziąć sobie do serca moje słowa, Wasza Wysokość - powiedział. -

Następny ruch należy do mnie.

ROZDZIAŁ 9

- Co za sukces! - Zaróżowiona z emocji lady Gertrudę obserwowała tłum przez lorgnon. - Lord i lady Picard zawsze mają komplet gości, naprawdę cały komplet. Niektórzy uważają, że są zbyt pretensjonalni, gdyż lokaj zapowiada przybycie każdego gościa, jakby to było jakieś królewskie przyjęcie. Sala balowa zajmuje niemal cały parter, ale ludzie, do których należy pięć wielkich posiadłości mogą sobie pozwolić na pretensjonalność. -Nie znaczy to jednak, proszę pana - dodała, grożąc Knightowi palcem, że pozycja społeczna łączy się w Anglii z bogactwem.

- Oczywiście że nie, madame - odparł, patrząc na kruchą kobietkę stojącą u jego lewego boku. Niemniej jednak pomaga ją zdobyć - pomyślał.

Gdy pan Knight wprowadzał obie panie pod arkadę prowadzącą do sali balowej, gdzie oczekiwali na prezentację, towarzyszyła im kakofonia głosów i muzyki. Wokół tłoczyli się inni goście, którzy chcieli jak najszybciej znaleźć się w środku. Wszyscy zwrócili spojrzenia na nowo przybyły tercet i za osłoną rę­kawiczek oraz wachlarzy zaczęli pospiesznie wymieniać uwagi na jego temat.

- Spójrz, Madeline - powiedziała lady Gertrudę. -Wszyscy na ciebie patrzą.

- Wiem. - Przyszła księżna patrzyła prosto przed siebie. Stała niemal wyprostowana na baczność.

Remington nigdy wcześniej nie widział kobiety, która czułaby się aż tak źle w swojej roli. Nigdy również nie cieszył się tak bardzo z powodzenia swego planu. Bardziej niż romanse elity kochały tylko skandale. A on zapewnił im już jedno, a zamierzał postarać się również o drugie.

- Może to z powodu twoich włosów - szepnął. Łypnęła na niego spod oka.

- Wszyscy marzą wyłącznie o tym, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o tobie i panu Knight. - Lady Gertrudę popatrzyła na siostrzenicę. - Moja droga, bę­dziesz gwiazdą balu.

- To optymistyczna interpretacja - powiedziała.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wszyscy podsłuchują po prostu ich rozmowę.

- Jestem pewien, że moja narzeczona jest gwiazdą każdego balu, na którym się zjawi - rzekł gładko Knight, by dodać jej trochę pewności siebie.

Ledwo zaszczyciła go spojrzeniem. Ledwo go słyszała. Gdyby nie poznał jej już w miarę dobrze, dałby głowę, że ma tremę.

Nie był przyzwyczajony do tego, że kobiety nie zwracają na niego uwagi, a ona tego właśnie wieczoru pozwoliła sobie na znacznie więcej. Najpierw się przeciwko niemu zbuntowała, a teraz ignorowała jego obecność.

- Madeline - powiedział głośno.

W dalszym ciągu nie zwracała na niego uwagi. Ujął ją za rękę, uniósł do ust i w ostatniej chwili odwrócił, by ucałować przegub.

To wywołało oczekiwaną reakcję. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi, zdziwionymi oczyma, niczym sarna, która nigdy wcześniej nie widziała czło­wieka.

Odgłosy plotek rozbrzmiewały teraz wokół w nich ze zdwojoną siłą.

- Panie Knight! - Lady Gertrudę zwróciła się do niego tonem wyrażającym najgłębszą dezaprobatę. - Proszę tego więcej nie robić. Nie wypada.

- Dopóki nie jesteśmy małżeństwem - dodał. Zresztą i tak reprymenda zupełnie go nie obeszła.

- Nigdy - wyjaśniła dobitnie lady Gertrudę. - Publicznie - dodała.

Jej Wysokość nie odezwała się. Spuściła tylko głowę i zarumieniła się mocno. Mógłby przysiąc, że miała łzy w oczach.

Przez chwilę, jedną krótką chwilę poczuł się winny. Niech ją! Większość kobiet jakie znal wykorzystywała płacz jako rodzaj broni. Jego księżną płacz jednak najwyraźniej krępował i nie chciała, by ktokolwiek widział jej łzy. A już na pewno nie on. Ani nikt inny w tym tłumie.

Dowiedział się wszystkiego na temat tej kobiety, zanim postanowił wygrać ją w karty. Mówiono, że zachowuje się swobodnie w towarzystwie, że jest śmiała i otwarta, świadoma własnej pozycji. Nie zarzucano jej jednak snobizmu. Dlaczego lata spędzone za granicą tak bardzo ją odmieniły? Może tylko grała, by wzbudzić współczucie dla swego położenia?

- Proszę, oto lord Betterworth, ale to nie jest jego żona. - Lady Gertrudę zatrzepotała palcami na powitanie. - Panie Knight, czy może pan przez chwilę zachowywać się na tyle przyzwoicie, żebym mogła porozmawiać z panią Ashton? Ona zawsze wie, co w trawie piszczy, i podzieli się ze mną najświeższymi ploteczkami.

- Będę się zachowywał, jak na prawdziwego angielskiego dżentelmena przystało.

Co za nudziarstwo!

- Nie masz nic przeciwko temu, droga siostrzenico?

Madeline wyraźnie nie chciała pozwolić jej odejść. Lecz oczy lady Gertrudę błyszczały, a Knight patrzył, jak jego księżna toczy nierówną walkę między swymi pragnieniami i uprzejmością.

- Proszę iść. Nie było mnie w kraju, więc też mam zaległości i muszę je nadrobić.

- Wrócę, tak jak zapowiedziałam. Niech pan zarezerwuje dla mnie miejsce.

- Tylko niech się pani nie spóźni. - Tym razem zrobił użytek ze swego kategorycznego tonu.

Lady Gertrudę już przygotowywała kąśliwą ripostę, lecz zrozumiała, że Knight mówi poważnie.

- Oczywiście, że nie - odparła, przywołana do porządku. - Nie zapomniałam, że jestem przyzwoitką.

Odeszła prawie w podskokach.

- Nie musi pan być dla niej niemiły. Nie miała na myśli nic złego -powiedziała cicho Madeline.

Zdziwiła go ta uwaga.

- Nie zamierzałem być niemiły. Jaja po prostu zatrudniłem. Płacę jej wystarczająco dobrze, żeby uchronić pani reputację przed skandalem z powodu naszych przedmałżeńskich kontaktów. Przypomniałem jej tylko o obowiązkach. Co więcej, widzę, że czuje się pani lepiej w moim towarzystwie, kiedy ona jest w pobliżu. - Usłyszał, jak jego narzeczona wcią­ga głęboko powietrze. - Prawda?

Odwróciła głowę i nie odpowiedziała.

Kosmyki ciemnych włosów pieszczące jej kark rozpraszały go całkowicie. Może nauczy się żyć z tą nową fryzurą księżnej. Cóż, nie miał innego wyboru. Przynajmniej do czasu, gdy odrosną jej włosy.

- Remington! - Clark przebił się przez tłum w jego kierunku. - Jak to miło znów cię widzieć.

- Ciebie również. Czy mogę ci przedstawić markizę Sherbourne, przyszłą księżną Magnus i moją przyszłą żonę? Wasza Wysokość, oto Clark Oxnard, prezes Banku Whittington. Jestem dumny, że mogę nazywać go przyjacielem.

Księżna patrzyła na Clarka z niemym przerażeniem. Clark ukłonił się jednak ze śmiechem.

- Pani, jeśli wolno, mówiono mi, że jesteś podobna do swojej kuzynki Eleanor. W istocie tak jest. Poznałem tę damę przed kilkoma laty, zanim wyjechała z

Blinkingshire i gdybym nie znal prawdy, byłbym pewien, że są panie bliźniaczkami.

Księżna dygnęła, co jednak wyglądało tak, jakby straciła równowagę i lekko się zachwiała.

- Bliźniaczki... nie.

- Oczywiście, że nie - powiedział uspokajająco Clark. - Pani narzeczony poprosił mnie, abym był świadkiem na jego ślubie. Nie wyobraża sobie pani nawet, jaki to zaszczyt dla mnie. - Położył rękę na ramieniu Remingtona. -Jeden z najlepszych kompanów, jakich sobie można wyobrazić. Ma pani szczęście. On oczywiście również.

- To prawda - potwierdził Remington.

- Będę w kościele, przygotowany na każdą ewentualność - powiedział znacząco Clark.

Remington poczuł nagłe odrodzenie wiary w przyjaźń.

- Dziękuję ci, Clark. Dzięki tobie odzyskuję wiarę w człowieka.

- Nie ma za co - odparł z uśmiechem Clark. -Nie ośmieliłbym się stracić najlepszego klienta banku.

Remington roześmiał się w odpowiedzi.

Jej Wysokość patrzyła na mężczyzn, jakby mówili w obcym języku. Nie odzywała się. Żadnych uwag o pogodzie. Żadnych uprzejmości. Knight pomyślał, że jeśli zamierza się w ten sposób zachowywać wobec wszystkich jego znajomych, będzie musiał z nią na ten temat porozmawiać.

Clark jednak zdawał się niczego nie dostrzegać.

- Lepiej już pójdę. Pani Oxnard to krucha istotka i jeśli się nią nie zajmę, zginie wśród tłumu. Jeśli się już nie spotkamy, zobaczymy się na ślubie. Było mi miło poznać panią, Wasza Wysokość.

- Mnie również - odparła i popatrzyła za nim, jakby zafascynowały ją nagle jego plecy.

- Czy naprawdę moje towarzystwo jest dla pani aż tak nieprzyjemne?

- Co? - Zamrugała.

- Ledwo raczyła pani zaszczycić Clarka bodaj jednym spojrzeniem, a na mnie nie popatrzyła pani od chwili, gdy tu przyszliśmy.

Teraz nie odrywała od niego oczu. Widziała go na pewno, gdyż rozchyliła lekko usta, a jej rzęsy trzepotały lekko, na dowód że usiłuje utrzymać z nim kontakt wzrokowy.

- Jest pani wyraźnie zażenowana faktem, że jesteśmy tu razem.

- Nic podobnego!

- Prezentuję się dobrze i zachowuję bez zarzutu, jeśli nie liczyć tego jednego pocałunku w nadgarstek. Może więc martwi się pani, że pani reputacja jako arystokratki ucierpi z powodu towarzystwa, w jakim się pani obraca.

- Księżna Magnus jest osobą tak godną szacunku, że nawet przybycie na bal u twego boku, panie, nie może zachwiać jej pozycji towarzyskiej. -Uśmiechnęła się na myśl o własnej śmiałości. Pod wpływem rozbawienia jej oczy zaświeciły się, policzki nabrały rumieńców i pojawiły się w nich słodkie dołeczki.

Ona jest urocza - pomyślał ze zdziwieniem.

Sądził raczej, że będzie musiał z nią walczyć. Nie spodziewał się, że zostanie przez nią zniewolony. Zaskoczyła go i czuł się niespokojny. Niemniej była tylko kobietą, kobietą, o którą ojciec nie dbał do tego stopnia, że przegrał ją w karty. Remington musiał o tym pamiętać. Panował nad sytuacją.

Dotknął jej podbródka palcem okrytym białą rękawiczką.

- Zbyt rzadko się pani uśmiecha. Chciałbym wiedzieć dlaczego. Rozbawienie ją nagle opuściło. Przesunęła ręką po sukni, jakby pod

rękawiczką miała spoconą dłoń.

- Nie lubię balów.

- Jest pani zdenerwowana.

- Nie codziennie jestem na ustach wszystkich.

On jednak wiedział swoje. Słyszał o skandalu, jaki wypędził ją z Anglii.

- Powinnaś być do tego przyzwyczajona, pani. Finał twoich ostatnich zaręczyn wzbudził wiele plotek.

Zbladła. Tak więc Knight słyszał o scenie, jaką Madeline urządziła Campionowi, i znał doskonale jej przeszłość.

- Kiedy moje życie stanie się pana własnością, natychmiast pana o tym powiadomię.

- Zostanie pani moją żoną. - Uśmiechnął się do niej tak, by mogli zobaczyć to oni i by uświadomić jej tym samym swoje udawane uczucie. - Teraz pani przeszłość jest moją sprawą.

- Jak słyszałam, małżeństwo to wymiana. Powierzę panu swoje sekrety, kiedy poznam pańskie. -Uśmiechnęła się do niego równie fałszywie, jak on do niej. - Słucham, to odpowiednie miejsce - dodała, wskazując kłębiący się tłum.

- Jednak nie ma dymu bez ognia. - Przesunęli się do przodu. - Nie musi się pani obawiać, że spotka tu pani Campiona. Nie ma go w mieście.

- To dobrze. Nie chcę go widzieć - powiedziała z ogniem w oczach.

- To by niczego nie zmieniło.

Stali na schodach prowadzących w dół, do ogromnej sali balowej. Pod nimi czarne granitowe kolumny sięgały niebiesko-złotych sufitów. Okna były wysokie i wąskie. Wszędzie panował taki ścisk, że goście z trudnością przemieszczali się z miejsca na miejsca, a już z pewnością nikt nie tańczył w rytm muzyki, jaką grała orkiestra, bezskutecznie próbując zagłuszyć jazgot rozmów.

Ustawiono dekoracje. Przedstawienie właśnie się zaczynało. Wszystko przebiegało zgodnie z planem.

ROZDZIAŁ 10

Patrząc w zimne, jasne oczy Knighta, Eleanor dostrzegła błąd w planie Madeline. Madeline zamierzała przyjechać do Londynu i wyperswadować Knightowi niefortunny pomysł małżeństwa. A było to szaleństwo, gdyż Knight postanowił zrealizować swój plan, a chciał poślubić księżną. Biedna Madeline, musiała wyjść za niego za mąż z tak okropnego powodu jak zakład karciany.

I biedna Eleanor, która będzie musiała na to patrzeć, a potem dyskretnie się wycofać.

„Dostanę, co zechcę" - ostrzegł ją Knight.

Eleanor zacisnęła dłonie. Chciał... chciał jej. Czy tak łatwo przeniesie swe uczucia na Madeline? Być może miała zbyt wysokie mniemanie o sobie, lecz nie sądziła, by to było możliwe. Wszystko się komplikowało i tylko jeden Bóg wiedział, co się wydarzy.

Lady Gertrudę przecisnęła się przez tłum.

- Jestem, jestem! - zawołała radośnie i uważnie im się przyjrzała. - Wyczuwam dziwną atmosferę. Czy mam znowu odejść?

- Absolutnie nie. Zaraz zostaniemy zaanonsowani. - Pan Knight podał heroldowi ich nazwiska.

- Wiele słyszałam - odezwała się cicho lady Gertrudę, tak by tylko Eleanor mogła ją słyszeć. - Później, kiedy zostaniemy same... - dodała teatralnym szeptem.

- Dobrze, madame. - Eleanor czuła suchość w ustach, miała wilgotne ręce i zamęt w głowie. -Później, kiedy zostaniemy same.

- Tak, panie Knight, znam państwa nazwiska. -Usłyszała jak przez mgłę słowa, jakie wypowiedział herold do Knighta.

Mężczyzna odwrócił się teraz do zatłoczonej, hałaśliwej sali.

- Jej Wysokość, markiza Sherbourne i przyszła księżna Magnus. Wszystkie głowy odwróciły się w ich stronę.

- Lady Gertrudę, hrabina Glasser. Rozmowy ucichły.

- I pan Remington Knight.

Gdy zaczęli schodzić ze schodów, cisza stała się jeszcze bardziej przejmująca. Nawet orkiestra przestała grać. W krótkim życiu Eleanor jeszcze nikt dotąd nie obdarzał jej taką uwagą. Co gorsza, w tłumie gości rozpoznała wielu znajomych. Czy oni też ją rozpoznali? Kiedy zostanie zdemaskowana jako oszustka?

- Mamy wspaniałe wejście i dokładnie tak jak myślałam to przyjęcie jest prawdziwym wydarzeniem sezonu. Czyż to nie jest podniecające? - paplała lady Gertrudę.

Podniecające? Okropne. Eleanor zacisnęła rękę na łokciu Knighta. Schody wydłużały się z każdym krokiem. I wszystkie te oczy... oczy wpatrzone w jej twarz. Stopy wydawały się jej zbyt duże, by zmieścić się na stopniach. Pomyślała, że za chwilę się potknie i przewróci. Tak, przewróci i nawet jeśli nie zostanie zdemaskowana, zrobi z siebie pośmiewisko.

W końcu przystanęli na lśniącej, czarno-białej, marmurowej posadzce. Oczy odwróciły się. Znów rozbrzmiały rozmowy. A Eleanor zaczęła oddychać. Lord i lady Picard przyjmowali gości, ona - wytrawna gospodyni, on -skończony głupiec.

Eleanor poznała ich podczas debiutu Madeline przed czterema laty. Lady Picard nie zaszczyciła jej wówczas nawet jednym spojrzeniem, lord Picard na­tomiast uśmiechnął się do niej, podobnie jak do innych młodych panien, swoim lubieżnym uśmiechem. Eleanor była pewna, że żadne z nich nie będzie w stanie jej rozpoznać. Ale czy nie odkryją przypadkiem, kim nie jest?

Przygotowała się na atak, ale lady Picard patrzyła na nią bez cienia podejrzliwości.

- Jak to miło, że nasz bal to pierwsze przyjęcie, jakie zaszczyciła pani swoją obecnością po powrocie do Anglii. No i pan Knight. Drogi panie, miałam na­dzieję, że przybędzie pan do nas.

Ukłonił się nisko.

- Za żadne skarby świata nie ominąłbym takiej okazji.

- Oczywiście, że nie. Pierwszy bal z nową narzeczoną. - Lady Picard niemal świdrowała Eleanor wzrokiem, lecz najwyraźniej nie dostrzegła w niej żadnej odmiany. Eleanor pokonała pierwszą przeszkodę. - Pani zaręczyny musiały mocno panią zaskoczyć po powrocie do domu, prawda, Wasza Wy­sokość?

Eleanor omal nie zazgrzytała zębami.

- Jego wysokość, książę Magnus zawsze ma na względzie dobro swojej córki. Była to nie tyle odpowiedź, co cięta riposta, którą lady Picard przyjęła z

wymuszonym uśmiechem.

- Lady Glasser, miło panią widzieć. Jest pani gościem swojej siostrzenicy?

- Oraz jej przyzwoitką - odparta stanowczo lady Gertrudę. - Jestem tu dzień i noc i ani na chwilę nie zostawiam jej samej.

Lady Picard obdarzyła pana Knighta zachwyconym spojrzeniem.

- Wspaniały pomysł. Pan Knight uchodzi za naprawdę niebezpiecznego mężczyznę.

- Jak pani może? Jestem łagodny jak baranek -zaprotestował Knight. Lady Gertrudę i lady Picard zachichotały w odpowiedzi.

Eleanor nie mogła nawet zdobyć się na uśmiech. Baranek... Absurd. Był wilkiem, który nie zadał sobie nawet trudu, żeby schować kły, pazury i zapomnieć o swej bezwzględnej naturze. I gdyby ktokolwiek z zebranych dowiedział się, że ona mieszka w jego domu, wszystkie protesty lady Gertrudę na nic by się nie zdały i reputacja Eleanor byłaby zrujnowana. Wszędzie czyhały na nią problemy związane z Knightem.

Co gorsza, im baczniej go obserwowała, tym mniej wyraźnie widziała w nim nowobogackiego Amerykanina. Nieważne, że ją straszył, szpiegował, zmuszał do rzeczy, na które nie miała ochoty. Tego wieczoru wyglądał absolutnie zabójczo. Miał na sobie czarne bryczesy do kolan i świetnie skrojony czarny surdut, dokładnie taki, jaki powinien mieć każdy mężczyzna, choć nie każdy mógłby się poszczycić jego figurą. Węzeł białego krawata prezentował się również bez zarzutu. Jedwabną kamizelkę zdobił złoty kwiatowy wzór na niebieskim tle, buty były ciemne i eleganckie. Pan Knight nie potrzebował wysokich obcasów, i tak górował wzrostem nad większością mężczyzn. W jej oczach stanowił idealny okaz mężczyzny, a gdy się rozejrzała stwierdziła bez wątpliwości, że nie jest jedyną kobietą w towarzystwie, która tak właśnie uważa. Zebrane w sali balowej damy obdarzały go pożądliwymi, zalotnymi spojrzeniami.

- Jak się pani podobało w Europie, Wasza Wysokość? - spytała lady Picard.

- Europa jest pogrążona w chaosie - odparła Eleanor.

- Ten okropny Napoleon. - Lady Picard zadarła perkaty nosek. - Wydam później mały wieczorek dla pań. Opowie nam pani wtedy o swoich przygo­dach.

- Będzie mi bardzo miło. - Eleanor była przekonana, że do tego czasu zdąży wyjechać z Londynu.

- Książę Regent zjawia się zapewne bardzo późno na przyjęcie, w przeciwnym bowiem wypadku wiele osób nie będzie mogło w nim uczestniczyć - powie­dział Knight, wskazując schody.

- Wielkie nieba - mruknęła lady Gertrudę.

Eleanor wstrzymała oddech i zaczęła się modlić, by lady Picard zaczęła udawać, że rozumie tę uwagę. Dama uniosła jednak brwi, najwyraźniej zdziwiona.

- Co dokładnie ma pan na myśli?

- Nikt nie może zjawić się na przyjęciu po przybyciu księcia. Lady Picard roześmiała się głośno.

- Nie, nie, obawiam się, że to nieporozumienie. Kiedy już książę się tu zjawi, nikt nie będzie mógł opuścić przyjęcia przed nim. Nie istnieje żadna reguła mówiąca o tym, że nie można przybyć po nim.

- Ach tak. Ta moja amerykańska ignorancja znów daje o sobie znać. - Knight rzucił z ukosa Eleanor krwiożercze spojrzenie.

- Jest tyle zasad. - Lady Picard położyła rękę na ramieniu Knighta poufałym gestem wyjaśniającym dokładnie, dlaczego Remington cieszy się tak wielkim powodzeniem w towarzystwie.

Pan Knight uśmiechnął się, odsłaniając idealnie białe zęby.

- Mam doskonałą pamięć. Pamiętam wszystko. A już szczególnie oszustwa mojej narzeczonej. Lady Picard uznała, że poświęciła im już wystarczająco dużo uwagi.

- Miło mi gościć państwa u siebie. Kolacja zostanie podana o północy. Proszę tańczyć i dobrze się bawić.

Wbiła mężowi łokieć pod żebra. Lord Picard z trudem oderwał wzrok od biustu Eleanor.

- Co? Ach, tak. Moja małżonka stwierdziła dziś, że jeśli na jej przyjęciu nie zjawi się ta słynna markiza Sheridan i ten diabelny szczęściarz Knight, bal zostanie uznany za klęskę, a ona się powiesi.

- Nie możemy na to pozwolić. Cóż to byłaby za strata dla towarzystwa!

Lady Picard promieniała. Lord Picard pokiwał głową. Czy żadne z nich nie dosłyszało sarkastycznej nuty w tonie Knighta?

- Dziękujemy za zaproszenie - wtrąciła gładko Eleanor. - Za nic nie opuścilibyśmy wydarzenia sezonu. -Z tymi słowami popchnęła lekko Knighta naprzód.

Zebrani ruszyli w ich stronę, lecz pan Knight zatrzymał ich wzrokiem -przynajmniej na chwilę.

- Lady Gertrudę, proszę poszukać przyjaciół i dobrze się bawić - powiedział bez uśmiechu.

Lady Gertrudę popatrzyła na niego z powątpiewaniem.

- Ale właśnie powiedziałam lady Picard, że nigdy nie zostawiam Madeline samej.

- Sam zadbam o narzeczoną do końca balu. W tej sali nic jej nie grozi. Gdyby tylko wiedział...

Lady Gertrudę rzuciła Eleanor pytające spojrzenie.

- Proszę iść, droga ciotko, nic mi nie będzie. Zaczekał, aż odejdzie, po czym przemówił wyraźnie poirytowanym, zimnym głosem.

- Lord Picard nie miał prawa patrzeć na ciebie w ten sposób, następnym razem sam się tym zajmę.

- Zrobiliśmy entree, sir i można było przewidzieć, że zwrócimy na siebie uwagę. To był pański plan, więc proszę teraz nie narzekać. - Sądziła, że jej słowa brzmią logicznie i rozsądnie, toteż wściekłe spojrzenie Knighta mocno ją zaskoczyło. - Co do lorda Picard, to on już jest porządnie wstawiony i o północy będzie chrapał. - Zaczerpnęła głęboko powietrza i chciała ruszyć na spotkanie tłumu.

Knight złapał ją jednak za rękę i odwrócił twarzą do siebie.

- Mam inny powód do gniewu. Nie wolno nam przybyć po księciu? -przedrzeźniał.

Gdyby nie była tak zdenerwowana i tak świadoma obecności innych, uśmiechnęłaby się na pewno z satysfakcją na myśl o swoim małym zwycięstwie.

- Dość długo nie było mnie w Anglii.

- Na tyle długo, że zapomniałaś o podstawowych regułach, pani?

- Nie, ale wystarczająco długo, by zapomnieć, że trzeba zawsze mówić prawdę.

Widząc jego minę pożałowała natychmiast, że to nie Madeline musi teraz z nim walczyć. Ona, rzecz jasna, nie mogła sobie na to pozwolić. Była oszustką, która - krocząc u boku tego charyzmatycznego mężczyzny - zostanie niewątpliwie lada chwila zdemaskowana. Mężczyzna ten zamierzał poślubić jej kuzynkę, a co gorsza - nie miała co do tego wątpliwości - znienawidzi ją z pewnością jeszcze tego samego wieczoru.

- Wasza Wysokość! - zawołał kobiecy głos.

Eleanor odwróciła się z ulgą i stanęła twarzą w twarz z kobietą, która wydawała się jej znajoma. Bardzo znajoma.

- Wasza Wysokość, pani mnie nie pamięta? - spytała tak piskliwym głosem, że Knight aż się skrzywił. - Nazywałam się Jackeson. Horatia Jakeson.

Horatia Jakeson zjawiła się w ich życiu podczas pierwszego sezonu Madeline, miała wtedy okrągłą buzię, pryszczatą cerę i ojca o tradycyjnych poglądach, który wymagał, żeby nosiła tradycyjne suknie i nigdy, w żadnym wypadku nie używała kosmetyków.

Najwyraźniej wyrwała się jednak spod ojcowskiej kurateli, gdyż teraz miała róż na policzkach i umalowane usta. Jej szerokie czoło zasłaniała przycięta grzywka. Horatia przytyła ze dwadzieścia kilogramów, najbardziej w biodrach.

- Horatia? - Eleanor aż zamrugała. Horatia klasnęła w upierścienione dłonie.

- A więc pani pamięta!

Należała do grona dziewcząt, które dokonywały cudów, by zaskarbić sobie względy Madeline. Poniosła klęskę, lecz nie przeszkodziło jej to w staraniach o pozyskanie sympatii jej damy do towarzystwa. Horatia musiała ją rozpoznać i Eleanor uznała, że lepiej odkryć karty teraz i zakończyć to nerwowe oczekiwa­nie na demaskację. Uniosła więc podbródek gotowa na wszystko. Wystarczyło, że Horatia przyjrzy się jej dokładniej i prawda wyjdzie na jaw.

- Pewnego okropnego dnia, szkoda, że nie widziała pani tej ulewy, wyszłam za lorda Huwarda. Wszyscy uważali, że deszcz to zły znak, ale mamy dwóch synów, więc chyba nie mieli racji. Tak więc nazywam się teraz lady Huward. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami przed pani wyjazdem. Pamięta to pani, prawda?

Eleanor przypomniała sobie właśnie, że Horatia zawsze przeskakiwała z tematu na temat i już sama rozmowa z nią przyprawiała wszystkich o dreszcze. Przypomniała sobie również, że Horatia nie jest spostrzegawcza.

Horatia nadal patrzyła na nią z zadowoleniem.

- Kontynent pani służył. Wygląda pani pięknie. Oczywiście przed wyjazdem też była pani piękna, ale troszkę zbyt wiotka. Rozumie pani, o co mi chodzi? Teraz ma pani takie okrągłe policzki. A fryzura? Czy to najnowszy francuski styl?

Eleanor drgnęła. Zupełnie zapomniała o włosach. Końcami palców dotknęła krótkich kosmyków. Jeszcze się do nich nie przyzwyczaiła. I zapewne nigdy się nie przyzwyczai. Jeśli jednak fryzura mogła ją uchronić przed rozpoznaniem, warto było poświęcić piękne, długie do pasa włosy. Jej włosy... jedyną dumę.

Zerknęła na Knighta. Obcięcie włosów wyprowadziło go z równowagi. Ten gniew sprawił jej wielką przyjemność. Nie rozumiała dlaczego. Zwykle tego rodzaju sceny przyprawiały ją raczej o ból żołądka i wyzwalały chęć ucieczki. Lecz wówczas, gdy Knight tak się na nią gniewał, myślała tylko o jednym. Zale­żało mu na niej tak bardzo, że zrobił scenę.

Jej własna reakcja była interesująca. Jego zachowanie fascynujące.

- Ale chyba nie pojechała pani do Francji - paplała dalej Horatia. - Ten okropny Napoleon. Czy on nie myśli o nikim poza sobą?

Jak to możliwe, że Horatia nie dostrzegała różnicy między Madeline i Eleanor. Czyżby Eleanor tak bardzo się zmieniła? A może lata stępiły pamięć Horatii i kazały jej wierzyć w to, co widziała?

Horatia zwróciła teraz swoje wyłupiaste oczy na Knighta.

- Dobry wieczór. Nie widziałam, że pan tu stoi, a jakżebym mogła przeoczyć najprzystojniejszego mężczyznę sezonu. Sama już nie wiem. Lord Huward mówi, że zgubiłabym nawet głowę, gdybym nie nosiła jej na karku, a ja mu na to: Huwie - bo nazywam go Huwie - Huwie, głupstwa pleciesz, każdy nosi głowę na karku. On mi na to, że mnie można by o nią skrócić. Okropny, prawda?

Eleanor zaryzykowała spojrzenie na Knighta, który był najwyraźniej jednocześnie przerażony i zafascynowany. Z trudem stłumiła śmiech. Ulga, jaką odczula, zdecydowanie poprawiła jej nastrój, ale wesołość potęgowały również ponure spojrzenia Knighta.

- Czy to pani przyjaciółka? - spytał.

- Nie, niech pan nie będzie śmieszny - odparła, z trudem zachowując powagę. - Ona jest kimś, kto chciałby nazwać księżną swoją przyjaciółką.

Kimś, kto spotkał się z nią oko w oko i nie ogłosił światu, że jest oszustką. Eleanor poczuła, że zaczyna lubić Horatię.

- Zawsze mówi pani o sobie w trzeciej osobie, niczym królowa - zauważył Remington.

- Bo prawie należę do rodziny królewskiej - odparowała Eleanor. - Prawie. Czy wszyscy sądzili, że podróże tak bardzo odmieniły Madeline? Jeśli tak

właśnie wyglądała sprawa, Eleanor miała szansę przeprowadzić swój plan.

Wokół nich kręciło się wielu ludzi; wszyscy czatowali na szansę, by zamienić z nią bodaj parę słów. Kiedy tylko podniosła wzrok, zobaczyła mężczyznę, który niczym dowódca szarży wyrwał się naprzód.

Niski, łysy, ubrany w zagraniczny żółto-niebieski surdut ukłonił się przed nią zamaszyście.

- Wasza Wysokość, jak miło widzieć panią z powrotem w Anglii. Wszyscy tęskniliśmy bardzo za pani urodą.

Pamiętała go; był mieszczaninem, któremu udało się wkupić do towarzystwa. Niczym ćma przenosił się od jednej utytułowanej osoby do drugiej, nie poświę-

cając nikomu zbyt wiele uwagi, toteż była pewna, że nie mógł jej rozpoznać. A nawet gdyby zaczął coś podejrzewać, nigdy by się z tym nie zdradził w obawie, że może się mylić.

- Dziękuję panu, panie Brackenridge.

Podała mu dłoń w rękawiczce, a on ujął ją delikatnie i ukłonił się nisko z żarliwością zakochanego młodzieńca.

- Uważaj, Brackenridge, wolałbym nie wyzywać cię na pojedynek.

Knight stał po jej lewej stronie, wysoki, wyprostowany, poważny, niczym smok strzegący damy, którą właśnie udało mu się zdobyć. W jakimś sensie zresztą naprawdę jej strzegł. Większość gości Picardów uważała zapewne, że związek angielskiej arystokratki z amerykańskim biznesmenem to prawdziwy mezalians. Nikt jednak nie ośmieliłby się powiedzieć tego głośno.

Eleanor nie usłyszała nerwowej reakcji Brackenridge’a, gdyż podszedł do nich następny dżentelmen. Rudy, piegowaty, nie wyglądał na więcej niż piętna­ście lat. Mimo to powiedział:

- Wasza Wysokość, miło mi znowu panią widzieć. Znowu? Eleanor zupełnie go nie pamiętała.

Uśmiechnęła się grzecznie, próbując sobie jednocześnie przypomnieć jego nazwisko.

- Nie drażnij Jej Wysokości, Owen. Przecież wiesz, że księżna nie zwracała na nas uwagi, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni. - Dziewczynka, bardzo podobna do Owena dygnęła wdzięcznie. - To mój brat bliźniak, a kiedy nas pani poznała, byliśmy jeszcze dziećmi. Nazywam się Joan Hanslip, a to mój brat Owen.

- Tak, teraz pamiętam. - Madeline i Eleanor były z wizytą u Hanslipów przed pięcioma laty i bardzo im się wtedy podobała ta duża, wesoła rodzina. - Miło mi znów panią widzieć, panno Hanslip. Czy to pani pierwszy sezon?

- Tak i doskonale się bawię. - Mówiąc to, uśmiechnęła się wdzięcznie do stojącego za nią mężczyzny.

Mężczyzna był mniej więcej w wieku pana Knighta i Eleanor pamiętała go bardzo dobrze - tak dobrze, jak on niewątpliwe pamiętał ją.

- Lord Martineau. Miło pana widzieć - powiedziała cicho, po raz kolejny przygotowana na zdemaskowanie.

- Wielki to zaszczyt dla nas, że wróciła pani do Anglii - oznajmił, ale było mu zupełnie wszystko jedno, czy Eleanor bawi w Anglii, czy smaży się w piekle. Nie spuszczał wzroku z panny Hanslip.

Eleanor popatrzyła na zebranych wokół ludzi, starając się rozpoznać ich twarze, przypomnieć sobie nazwiska, być księżną, jakiej się spodziewali. Musia­ła udawać arystokratkę. I to nie byle jaką. Jedną z najznamienitszych w kraju, i to w dodatku taką, która wywołała skandal i musiała uciekać z Anglii, arystokratkę przegraną w karty, stanowiącą obecnie własność nowobogackiego Amerykanina. W skrócie osobę wzbudzającą powszechną ciekawość i zainte­resowanie zebranych.

- Wasza Wysokość, to naprawdę zaszczyt dla mnie, że mogę być świadkiem pani powrotu po tak długim wygnaniu. - Mężczyzna ukłonił się przed nią głęboko, jego gorset skrzypnął głośno, a blond baczki na pulchnych policzkach wyglądały jak jakieś żyjątko. - Musi być pani zadowolona z powrotu do cywilizacji. Co za szalona wyprawa! I jaka niebezpieczna!

- Cieszę się, że wróciłam w jednym kawałku.

Wokół rozległy się śmiechy, krąg czekających na chwilę rozmowy coraz bardziej się zacieśniał. Eleanor marszczyła czoło, próbując sobie przypomnieć nazwisko tego mężczyzny i wreszcie jej się udało.

- Nasza wyprawa nie była wcale nieprzyjemna, panie Stradling - powiedziała, zachwycona własnym sukcesem.

Cofnął się, najwyraźniej obrażony.

- Lordzie Stradling. Eleanor spąsowiała.

- Oczywiście. Wicehrabia Stradling. Proszę wybaczyć, pamięć chwilowo mnie zawiodła.

- Miło pana widzieć, Stradling. - Knight wydawał się ubawiony jej gafą. - Jak tam spisał się pański koń w ostatnich wyścigach?

Pan Knight odciągnął Stradlinga na bok, a do Eleanor podeszła nieznajoma dama, przewracając wyraźnie oczami. Dawała jej w ten sposób do zrozumienia, by nie brała sobie zanadto do serca jego urazy.

- Wasza Wysokość, jestem pewna, że przez te wszystkie przygody zatarły się w pani pamięci nazwiska dawnych znajomych. Nazywam się lady Codell--Fitch i podobnie jak wielu z nas chcę pani pogratulować z okazji zaręczyn.

- Tak! Gratulacje! Gratulacje! Zadziwiające zaręczyny!

Okrzyki brzmiały nieszczerze i towarzyszyły im kpiące spojrzenia, lecz Eleanor udawała, dokładnie tak, jak uczyniłaby to Madeline, że jest zadowolona. Ujęła pana Knighta mocno pod ramię.

- Mam przystojnego narzeczonego. - Znalazła w sobie siłę, by stawić im czoło. - Życzę wam wszystkim takiego szczęścia.

Przesadnie strojnie ubrani i zbyt mocno uperfumowani ludzie wydawali się zaskoczeni. Najwyraźniej sądzili, że Madeline zajmie miejsce w ich szeregu, w szeregu angielskiej arystokracji i - mrugając do nich - da do zrozumienia, jak dalece wstrętna jest jej perspektywa takiego małżeństwa. Eleanor nie musiała się jednak nawet zastanawiać, jak zachowałaby się Madeline w takiej sytuacji, gdyż obie myślały tak samo. Żadna z nich nie dopuściłaby do tego, by Knight cierpiał z powodu jakichś docinków. Nie marzyły o tym małżeństwie, lecz duma de Lacych nie pozwoliłaby im na to, by ktokolwiek się o tym dowiedział.

- Dobra wymówka, nie wyobrażaj sobie jednak, pani, że zrobiła na mnie wrażenie. Zbyt dobrze pamiętam jeszcze ten poranek, kiedy próbowałaś uciec. Dziś wieczorem wystąpiłaś otwarcie przeciwko mnie, obcinając włosy i ubierając się w ten, a nie inny sposób. Co więcej, posunęłaś się, pani, nawet do kłamstwa, byleby tylko postawić na swoim. Tak więc przyjmuję pani słowa z odpowiednią rezerwą. -Roześmiał się głośno. - Uśmiechaj się, pani,

jakbym szeptał ci do ucha wyznania miłosne, a wszystkie te damy pójdą dziś

do łóżka niezadowolone ze swoich partnerów.

Eleanor stać było na więcej. Przez ten cały okropny wieczór wyobrażała sobie, że jest gdzie indziej. Zupełnie gdzie indziej. Walka z batalionem francuskich żołnierzy czy wizyta w haremie w porównaniu z pojawieniem się na balu u boku pana Knighta wydawały się jej teraz dziecinną igraszką. Ale przynajmniej jak dotąd nikt jej nie rozpoznał. Nie nazwał oszustką. Ludzie, których poznała przed czterema laty, zmienili się i sądzili, że ona - a raczej Madeline - również się zmieniła. Co więcej, Eleanor była damą do towarzystwa Madeline, osobą uznawaną w towarzystwie za tak nieważną, że niewartą baczniejszych spojrzeń. Wszystko to, potęgowane przez jej małomówność i re­zerwę, a także wiarę arystokracji we własną nieomylność, gwarantowały jej bezpieczeństwo.

Nie sądziła, że będzie miała takie szczęście.

I wtedy to szczęście całkowicie ją zawiodło.

Dojrzała piękność o cudownej figurze przebijała się właśnie w jej kierunku. Kobieta miała szczupłą twarz - marzenie wszystkich modniś - i wąski pod­bródek. Pełne wargi uśmiechały się bezustannie z charakterystyczną wyższością. Jej wspaniałe blond włosy lśniły, ciemne oczy wyglądały egzotycznie.

Była piękna, stanowiła uosobienie wdzięku i urody.

Była największym koszmarem życia Eleanor.

ROZDZIAŁ 11

Lady Shapster, macocha Eleanor czekała, by ją zdemaskować w najbardziej publicznym z możliwych miejsc, w najbardziej poniżający sposób.

Eleanor znajdowała się w samym centrum uwagi i złapała się na tym, że wycofuje się prosto w ramiona pana Knighta. Objął ją w pasie, podtrzymał i już nie puścił.

Tkwiła w pułapce między starym koszmarem i nowym.

Z trudem chwytała powietrze i próbowała powstrzymać atak paniki. Wiedziała aż za dobrze, jak okropnie potrafi się zachować lady Shapster. Od czasu do czasu, odkąd Eleanor skończyła jedenaście lat i ojciec przywiózł do domu tę elegancką wdowę w charakterze swojej żony, Eleanor cierpiała męki, gdyż wszystkie jej winy były karane, a każde niepowodzenie stawało się obiektem kpin.

A mogła sobie tylko wyobrażać zemstę Knighta, gdy ten odkryje, że padł ofiarą mistyfikacji.

Co dziwne, wraz z upływem czasu coraz mniej obawiała się wyszydzenia przez tłum, a coraz bardziej pogardy Knighta.

- Wasza Wysokość... - Lady Shapster skłoniła głowę i złożyła elegancki ukłon, rozkładając lśniącą, błękitną spódnicę niczym pawi ogon.

Gdy tylko macocha podniesie wzrok i zrozumie, że oddała hołd swej niegodnej pasierbicy, każe sobie za to srogo zapłacić.

- Jak dobrze widzieć panią bezpieczną w domu -odezwała się lady Shapster głębokim głosem. - Wuj bez przerwy dopytuje się o panią.

Eleanor wyzwoliła się spod kurateli lady Shapster przed ośmioma laty i nie widziała jej równie długo, lecz jak zawsze w jej obecności poczuła się przytło­czona i nieważna.

- Mój... wuj? Mój ojciec!

- Pani wuj, lord Shapster. Mój mąż. - Lady Shapster popatrzyła na Eleanor, nakazując jej wyłącznie siłą wzroku, by zdała sobie sprawę z więzów rodzinnych, jakie je łączą. Tak naprawdę nie patrzyła jednak w twarz kobiety stojącej przed nią. Zamiast tego skupiła się, by narzucić wolę młodej

kobiecie, która miała zostać księżną. Zmuszając Madeline, która nie miała ochoty z nią rozmawiać, do tego, by ta uświadomiła sobie, jakie więzy je łączą, uzurpowała sobie w jakimś stopniu prawo do wysokiej pozycji jej rodu.

- Pamiętam lorda Shapster a... pamiętam... panią.

Eleanor wolałaby zapomnieć, lecz ta bezwzględna, zła kobieta pozostawiła trwałe blizny w jej sercu.

Lady Shapster, pewna zwycięstwa, wygięła usta w uśmiechu będącego parodią wdzięku. Jej rzymski nos uniósł się wysoko. Rozstawiła szeroko nogi, tak by nikt nie zdołał jej potrącić, a ta postawa ilustrowała doskonale jej charakter - nieustępliwość, zdecydowanie i wyniosłość. Lecz za fasadą szlachetności kryla się warstwa lodu, która nigdy nie topniała.

Jak dobrze Eleanor o tym wiedziała! Ileż to razy mroziło ją to spojrzenie

Przed nią rozpościerała się zamarznięta jałowa ziemia. Od tyłu grzało ją natomiast ciepło pana Knighta i płonęły ognie piekielne. Nie miała dokąd uciec, tak więc, niechętnie, została na swoim miejscu.

- Gdzie jest droga Eleanor? - Lady Shapster rozejrzała się, jakby szukała wzrokiem pasierbicy, której widoku nie może się doczekać, choć Eleanor wiedziała, że nic nie może być bardziej dalekie od prawdy.

- Powiedz mi, proszę, że wróciła z tobą z kontynentu, pani. Byłoby to doprawdy okropne, gdyby nagle... zniknęła.

Okropne? Nie, dla lady Shapster zniknięcie Eleanor stanowiłoby wielką ulgę. Przecież zawsze była tylko kłopotem, o którym należało zapomnieć.

- Eleanor powróciła w dobrym zdrowiu, ale nie przyjechała do Londynu. Będzie... - Eleanor omal się nie zakrztusiła - ...jej przykro, że nie miała okazji się z panią spotkać.

- Kochana dziewczyna. Niestety trochę dziwna i wyjątkowo mało urodziwa. Nie jesteście do siebie podobne, Wasza Wysokość. - Lady Shapster uśmiech-

nęła się jak dziewczynka. - Ale jej ojciec i ja bardzo ją lubimy. Nawet za nią

tęskniliśmy.

Eleanor poczuła nagle na swoim ramieniu czyjąś dużą, ciepłą dłoń. Knight. Powinna była poczuć się tak, jakby przyszli po nią strażnicy z więzienia Newgate. Jego dotyk podziałał jednak na nią kojąco.

- Proszę mnie przedstawić - zażądał, a w jego głosie dźwięczała wyraźnie jakaś ostra nuta. - Chciałbym wiedzieć, kim jest ta piękna dama.

Czyżby lady Shapster naprawdę mu się podobała? Wzbudzała zachwyt tylu mężczyzn... Żaden z nich nie dostrzegał nawet jej chłodnego spojrzenia, z jakim oceniała ich wartość. A już na pewno nie dostrzegał tego lord Shapster, ale on dbał w końcu wyłącznie o własną wygodę. Lady Shapster starała się zawsze dawać mu powody do zadowolenia.

- Lady Shapster, to mój narzeczony, pan Remington Knight - powiedziała niechętnie Eleanor i natychmiast przeklęła swoje własne słowa. Jakim pra­wem rościła sobie do niego pretensje, skoro nic nie było dalsze od prawdy? Nie chciała go. A co ważniejsze, nie chciała go Madeline, a to z nią był zaręczony. Dlaczego Eleanor wciąż o tym zapominała?

- Pan... Knight - mruknęła zmysłowo lady Shapster, podając mu dłoń do pocałunku. - Jak to miło, że wkrótce będziemy rodziną.

Dlaczego? - cisnęło się na usta Eleanor. - Z jakiego to powodu lady Shapster pragnęła widzieć Knighta w swojej rodzinie? Miała uznaną pozycję społeczną. Pragnęła chwycić się jej kurczowo i piąć coraz wyżej. Dlaczego miałaby witać zwykłego człowieka, skoro tylu arystokratów uznawało ten związek za mezalians?

Pan Knight ujął jej dłoń okrytą rękawiczką i ukłonił się nisko. Eleanor wiedziała, dlaczego to robił. Dlatego, że był przystojny i otaczała go trudna do opisania aura. Aura mówiąca kobiecie, że ten mężczyzna wie, jak ją zadowolić.

A lady Shapster uwielbiała być adorowana i zawsze starała się prowokować ten szczególny rodzaj uwagi, jaki zaspokajał jej próżność. Eleanor zapragnęła nagle stanąć między nimi z wyciągniętymi pazurami.

Pan Knight wypuścił dłoń lady Shapster i cofnął się.

- Miło było spotkać członka rodziny mojej narzeczonej - powiedział, ujął dłoń Eleanor i ucałował ją w skupieniu schlebiającym niewątpliwie jej próżności.

- Wkrótce mam nadzieję poznać lorda i resztę rodziny de Lacych. Lady Shapster zatrzepotała przyciemnionymi rzęsami.

- A ja nie mogę się doczekać okazji do bardziej prywatnego spotkania -zwróciła się wyraźnie wyłącznie do Knighta.

Eleanor skrzywiła się, jakby otrzymała właśnie bolesny policzek.

- Co za bezczelność! - Do uszu Eleanor dotarł sceniczny szept lady Codell-Fitch.

- Bezwstydnica - sekundował jej lord Stradling.

No tak. Mimo iż lady Shapster była arystokratką i uznaną pięknością, jedynie nieliczni darzyli ją sympatią. Ze strony większości mogła oczekiwać wyłącznie pogardy.

Lady Shapster usłyszała te komentarze i zesztywniała, a jej wyprostowane, jasne ramiona tak się naprężyły, jakby za chwilę miały pęknąć pod wpływem napięcia.

Z oburzoną miną popatrzyła na Eleanor i jej oczy nagle się zwęziły.

- Wasza... Wysokość....

Wpatrywała się w jej twarz, jakby zobaczyła ją po raz pierwszy w życiu.

O Boże, nie..

To się musiało stać. Lady Shapster jednak ją rozpoznała. Wreszcie dostrzegła coś poza wytwornym strojem i elegancką fryzurą.

Eleanor zapomniała o odwadze. Zapomniała o radach Madeline. I stchórzyła. Pan Knight wciąż stał przy niej, nadal trzymał jej dłoń.

- Jej Wysokość jest bardzo szczęśliwa, że może się z państwem spotkać, ale może nie ze wszystkimi naraz. Teraz potrzebuje oddechu, a ja już nie mogę się doczekać, by poprosić ją do tańca.

Westchnienie aprobaty, jakie wydały zebrane wokół damy, omal nie zwaliło Eleanor z nóg.

Lecz lady Shapster nie westchnęła. Wciąż wpatrywała się w twarz Eleanor, szukając potwierdzenia.

Eleanor z wdzięcznością odwróciła się do Knighta.

- Tak, zatańczmy.

Parkiet był mały, zatłoczony i znajdował się daleko od nich. Knight ujął Eleanor pod ramię i ruszył naprzód, jak najdalej od tłumu wielbicieli.

- Nie lubisz tej kobiety, pani - powiedział, kiedy już odeszli na wystarczającą odległość.

Eleanor chciała za wszelką cenę zachować pozory kurtuazji.

- Wydaje mi się raczej mało sympatyczna.

- Nie lubisz jej, Wasza Wysokość - powtórzył. Eleanor nie mogła czegoś takiego powiedzieć.

Uczono ją, by zawsze była miła.

Lady Shapster bywa nietaktowna i zdarza się, że przez swój brak wrażliwości rani ludzkie uczucia.

- Nie lubi jej pani.

- Dobrze. Nie lubię.

Wstrzymała oddech i zaczęła czekać na uderzenie pioruna. Nic się jednak nie stało. Nikt nawet nie zwrócił uwagi na jej słowa. Nikt, z wyjątkiem Knighta, lecz to właśnie on sprowokował ją przecież do wygłoszenia tej obraźliwej uwagi.

- Dlaczego?

Poczuła swędzenie między łopatkami i domyśliła się, że to lady Shapster patrzy na nią spod przymrużonych powiek. Jeszcze tego wieczoru macocha mia­ła ponownie zrujnować jej życie.

Doszli do parkietu i czekali, aż sformuje się kolejna grupa tancerzy.

- Jest pani ciotką - powiedział.

- Drugą żoną mojego wuja, macochą Eleanor. Madeline nienawistne było nawet tak dalekie pokrewieństwo.

Patrząc z perspektywy na spotkanie z lady Shapster, Eleanor zrozumiała, że powinna była postąpić tak, jak radziła Eleanor i bezwzględnie ujarzmić potwora. Gdyby tak właśnie postąpiła, lady Shapster nie okrążałaby teraz parkietu i nie patrzyła co chwila przez ramię, szukając okazji, by ponownie na nią spojrzeć.

- Jest zimna jak lód - powiedział. Ten osąd naprawdę ją zadziwił.

- Czyżbym się mylił?

- Nie, ma pan rację. - Teraz, gdy już uczyniła pierwszy krok, nieuprzejmość przychodziła jej coraz łatwiej. - Większość mężczyzn dostrzega jednak wy­łącznie jej urodę.

- Piękno to coś więcej niż blond włosy i para ładnych... - Ugryzł się w język. Eleanor popatrzyła mu pytająco w oczy. Uśmiechnął się, szczerze ubawiony.

- Zachowujesz się tak niewinnie, pani. Czyżby ten twój narzeczony niczego cię nie nauczył?

Narzeczony Madeline nauczył ją więcej, niż Eleanor chciała sobie wyobrazić.

- Nie wiem, co pan ma na myśli - odparła, wydymając usta. Pan Knight poszukał jej twarzy.

- Może i nie. Ciekawe... Poznałem Campiona i mógłbym przysiąc, że w jego żyłach płynie krew, nie woda.

Muzyka umilkła. Pary opuszczały parkiet. Ujął ją za rękę, choć angielski dżentelmen poczekałby, aż dama położy delikatnie dłoń na jego dłoni, i powiódł ją w kierunku tancerzy.

- Cóż takiego uczyniła lady Shapster, że tak nią gardzisz, pani? - spytał.

- Próbowała zmusić Eleanor do małżeństwa - odparła niemal ze Izami w oczach.

Nie wydawał się zdziwiony. Orkiestra zaczęła grać. Rozdzielili się, zatoczyli krąg, potem znów do siebie wrócili.

- A Eleanor nie zaakceptowała jej wyboru? - On również mówił cicho.

- Eleanor miała szesnaście lat, pan Harniman siedemdziesiąt. Był obrzydliwym, lubieżnym starcem, cuchnął i chrapał. Ale był bogaty, jedną nogę miał już w grobie, drugą na krze lodu. A spadek po nim stanowiłby miły dodatek do rodzinnej kasy.

Znów rozdzielili się w tańcu, a Eleanor zerknęła w stronę tłumu na parkiecie. Ją i pana Knighta obserwowało wielu ludzi; stali się niewątpliwe obiektem plotek i domysłów.

Ponownie połączyła ich muzyka, tym razem na dłużej.

- Jesteś lojalna wobec kuzynki, pani - powiedział Knight.

- Tak. - Madeline ocaliła Eleanor przed tym małżeństwem i Eleanor nigdy o tym nie zapomniała. -Eleanor, która jest jedną z najbardziej nieśmiałych kobiet, jakie znam, wysłała mi wiadomość przez gospodynię, a ja natychmiast przybyłam jej na ratunek. Zabrałam ją z domu ojca i nigdy już tam nie wróciła.

Poszukał wzrokiem lady Shapster i znów popatrzył na Madeline.

- W jaki sposób ta kobieta usiłowała wymusić małżeństwo na twojej biednej kuzynce?

- Najpierw użyła siły swego głosu i Eleanor... -zmarszczyła brwi na samo nienawistne wspomnienie tych scen, kiedy miała wrażenie, że zalewa ją ogień piekielny. Wówczas tylko lęk przed ruchliwymi dłońmi pana Harnimana zmusił ją do walki. - ...A potem, gdy i to nie poskutkowało,

zamknęła Eleanor w pokoju i karmiła chlebem i wodą. W końcu, gdy księżna wybawiła Eleanor z opresji, macocha pozbawiła ją majątku. Eleanor nie miała już domu. Nie miała nic oprócz tego, co dawała jej Madeline, i choć Madeline starała się zawsze, by Eleanor odnosiła wrażenie, że zarabia na swoje utrzymanie, ona jednak zawsze wiedziała, co tak naprawdę zawdzięcza utytułowanej kuzynce. Dlatego też zgodziła się wziąć udział w tej szalonej mistyfikacji. I decyzja ta nie wydawała się jej nigdy bardziej szalona niż właśnie w tym momencie, kiedy to jej macocha rozmawiała z Horatią i wykonywała oskarżycielskie gesty w stronę pasierbicy.

- Dlaczego w takim razie lady Shapster zależy na utrzymaniu dobrych stosunków z panią? Musi przecież pani nienawidzić.

- Nienawidzi wszystkich, ale marzy o tym, by zająć należną pozycję społeczną. - Eleanor zaakcentowała ostatnie słowa, by dać mu wyraźnie do zrozumienia, że cytuje lady Shapster. - Nie rozumiała łączących nas więzi, gdy próbowała zmusić Eleanor do małżeństwa, a teraz żałuje swojego postępowania, ponieważ mogłaby odnosić korzyści ze swoich koneksji z księciem Magnus i faktu, że jej mąż jest młodszym bratem księcia.

- Kiedy się pobierzemy, w naszym domu nie zabraknie miejsca dla twojej kuzynki. Nie ma obawy, księżno. Będę ją kochał tak samo jak ty.

Eleanor zarumieniła się z radości. Pan Knight potrafił powiedzieć stosowną rzecz w odpowiednim momencie i umiał wlać choć trochę otuchy w jej serce. Wiedziała jednak, że gdy dowie się prawdy, z pewnością ją znienawidzi. Nie chciała jednak, by te straszne perspektywy zniszczyły ten wieczór. Teraz pan Knight należał do niej. Gdy tak poruszała się z nim w tańcu w rytm muzyki, zaćmiewał jej wzrok, wlewał się w pory. Od czasu do czasu wyczuwała jego zapach, który przypomniał jej zimne powietrze, wonny cynamon... białe, czyste prześcieradła...

W jego towarzystwie nie wolno jej myśleć o takich rzeczach jak przyjemności czy łóżko, gdyż mogłyby doprowadzić do przyjemności i łóżka.

To jednak, rzecz jasna, nie mogło się wydarzyć, gdyż lady Shapster kończyła właśnie rozmowę z Horatią i z drugiego końca parkietu wskazywała Eleanor oskarżycielskim palcem.

Chwila, której Eleanor tak bardzo się obawiała przez cały wieczór, w końcu nadeszła.

Ku jej zdziwieniu Horatia odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła śmiechem. Jedna z jej przyjaciółek pochyliła się nad nią nisko i zadała jakieś pytanie, a gdy Horatia jej odpowiedziała, spojrzała na lady Shapster, potem na Eleanor i też się roześmiała. Ten śmiech usłyszeli wszyscy i popatrzyli na lady Shapster jak na osobę niespełna rozumu.

Lady Shapster najwyraźniej dała wyraz swoim podejrzeniom i sprowadziła na siebie kpiny elit. Róż na jej policzkach płonął niczym żarzące się węgle; odrzuciła głowę i odeszła, a Eleanor utkwiła w pułapce między poczuciem triumfu, gdyż zwyciężyła, i obawą o przyszłość, ponieważ lady Shapster nigdy nie zapominała i nie wybaczała. Pewnego dnia, tak czy inaczej, dopnie swego.

Być może jednak dzisiaj Eleanor powinna żyć tak, lik zalecała Madeline, i cieszyć się chwilą. Dziś mogła zapomnieć o strachu i zachowywać się jak młoda dama, która tańczy swój pierwszy taniec na pierwszym balu z najprzystojniejszym mężczyzną na sali. W jednym z luster pochwyciła spojrzeniem młodą kobietę, która wzbudziła jej prawdziwy zachwyt -poruszała się z wdziękiem, ubierała odważnie, a włosy ułożyła fantazyjnie i elegancko. Po chwili Eleanor dostrzegła, że ta młoda kobieta naśladuje jej ruchy, ma na sobie jej suknię... i zrozumiała, że ta kobieta to ona.

To ona tańczyła jak marzenie. Fryzura odmieniła jej twarz. Wydawała się młodsza, radosna, uderzająco nowoczesna. Wyglądała tak, jak mogłaby wyglądać Eleanor, gdyby macocha nie zjawiła się nigdy w jej życiu.

Eleanor zaczęła się śmiać sama z siebie. Głupio było myśleć, że fryzura może tak bardzo zmienić człowieka, ale z drugiej strony jej obecny wygląd mógł

niejednego wyprowadzić w pole. I mimo że naprawdę się bała, za modną fasadą nikt nie potrafił tego dostrzec.

Nikt poza panem Knightem. Ujął jej dłoń i zajrzał w oczy. Przy nim czuła się jak najlepsza tancerka na świecie. Poruszali się razem w zgodnym rytmie, a gdy umilkła muzyka, Eleanor nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Była szczęśliwa. Przez tę jedną krótką chwilę była naprawdę szczęśliwa.

Stojący u szczytu schodów majordomus stuknął laską w podłogę.

- Jego Wysokość, książę Walii.

Wszyscy odwrócili głowy i popatrzyli na postawnego mężczyznę, który obdarzył ich łaskawym uśmiechem. Jasne włosy falowały mu na czole, a gdy zaczął schodzić na dół, pokaźny brzuszek uwydatnił się jeszcze bardziej. Za młodu był pewnie przystojny, teraz, jako czterdziestolatek, nie wydawał się już tak atrakcyjny, ale najwyraźniej uwielbiał przyjęcia. Dawał temu wyraz, wykrzykując nazwiska osób, które udało mu się rozpoznać. Panowie skłaniali przed nim głowy, damy dygały. Eleanor również dygnęła, a gdy prostowała plecy, książę Walii zatrzymał się dokładnie naprzeciw niej.

Uśmiechnął się promiennie i uszczypnął ją w policzek.

- Lady Sherbourne, czy też może powinienem panią tytułować księżną Magnus...? - roześmiał się, więc i ona się roześmiała. - To dobrze, że udało się pani powrócić zza morza po tak długiej nieobecności. Bardzo za panią tęskniliśmy.

Eleanor była przerażona. Podczas debiutu Madeline książę nie poświęcił jej zbyt wiele uwagi. Eleanor sądziła nawet, że książę boi się jej energicznej i bezpośredniej kuzynki. Dlaczego więc wyróżniał ją teraz?

- Dziękuję, Wasza Wysokość. Cieszę się, że wróciłam do domu.

- Musi się pani wybrać do Carleton House i złożyć mi wizytę. - Popatrzył na Knighta. - I proszę przyprowadzić tego dżentelmena z Ameryki. Bardzo miła znajomość. I świetny partner do gry.

Knight ukłonił się grzecznie.

- Wasza Wysokość jest zbyt łaskawy. Będziemy radzi gościć Waszą Wysokość na balu w naszym domu za dwa dni.

- Przyjdę z przyjemnością. Na pewno. - Książę Walii promieniał. Dostrzegłszy lady Picard, ruszył jej na spotkanie. - Wspaniałe przyjęcie, jak zawsze, droga pani.

Eleanor odwróciła się do Knighta.

- O co chodziło?

- Jest mi winien pieniądze. - Pan Knight uśmiechnął się z satysfakcją. - Tak więc, może mi pani wierzyć, moja droga, nasz związek doczekał się dzisiaj królewskiego błogosławieństwa.

ROZDZIAŁ

O trzeciej nad ranem Eleanor usiadła na sofie na tyłach sali balowej Picardów i zaczęła się wachlować. Zrobiło się gorąco, a ona była bardzo zmęczona. Poprzedniej nocy nie spała dobrze, martwiąc się o pana Knighta i jego zamiary; cały poprzedni dzień upłynął jej zresztą niespokojnie. Teraz gdy jej debiut w roli księżnej dobiegał końca i wszystko przebiegło nadspodziewanie dobrze, nawet znakomicie, niemal mdlała z wyczerpania. Już wkrótce zamierzała poprosić pana Knighta, by zabrał ją do domu. Ta prośba jednak też niosła ze sobą pewne niebezpieczeństwa. Pan Knight mógłby ją źle zrozumieć, a konsekwencje byłyby wręcz nieobliczalne.

Idąc do stolika z napojami po lemoniadę, patrzyła na jego wyprostowaną sylwetkę. Był takim twardym człowiekiem, nie wierzył nikomu, w nic nie wierzył. Nie miała wątpliwości, że celowo zorganizował spotkanie z księciem, by ten ich zapamiętał i udzielił swego błogosławieństwa. Widać doszedł do wniosku, że dzięki temu ich związek stanie się łatwiejszy do zaakceptowania w

towarzystwie, a co więcej sympatia księcia nadawała podejrzeniom lady Shapster zupełnie absurdalny charakter. Lady Shapster udała się zresztą do domu wkrótce po wyjściu księcia. Przynajmniej do końca tego wieczoru Eleanor była bezpieczna.

Nie była jednak bezpieczna przed panem Knightem. On dążył do celu nad wyraz wytrwale i Eleanor współczuła kobiecie, którą zamierzał poślubić. Bardzo jej współczuła i bardzo zazdrościła.

- Podobno ma pani zostać nową księżną Magnus - powiedział ktoś głośno trochę zgrzytliwym głosem.

Odwróciła się i zobaczyła starszego pana opierającego się na lasce z kości słoniowej. Jak większość starszych panów, mężczyzna miał na sobie ubranie młodzieńca; upudrowaną perukę, buty na wysokich obcasach, zapinane na sprzączki, zielone satynowe bryczesy w kolorze mchu, atłasową kamizelkę trymowaną srebrem i mocno wykrochmaloną koszulę.

- Pani pozwoli, że się przedstawię. Lord Fanthorpe.

Nazwisko poruszyło jakąś zapomnianą strunę w jej pamięci. Znała je, choć nie wiedziała dlaczego. Wiedziała tylko, że nie jest to miłe wspomnienie, coś, co kojarzyło się jej z nadgryzieniem jabłka, w którym ukrył się robak.

Lord Fanthorpe był jednak starszym panem i stanie sprawiało mu wyraźną trudność, więc wskazała mu miejsce obok siebie.

- Bardzo mi miło. Proszę spocząć.

Podniósł do ust dłoń Eleanor i popatrzył jej głęboko w oczy. Jego wąska kanciasta twarz o surowych rysach z cienkim, zakrzywionym nosem przypominała kamień nagrobny. Miał na policzkach róż i jasny puder, a nad górną wargą czarne aksamitne serduszko. Patrzył na nią dobrotliwie kaprawymi oczkami.

- Musiałem przyjść i powiedzieć pani, jak bardzo mi się podoba pani piękny wachlarz.

- Dziękuję. - Rozchyliła wachlarz szerzej, by zademonstrować mu scenę wyszytą na żeberkach. - To moje dzieło.

Jego głos stal się wyraźnie daleki i rozmarzony.

- Tak, tak, bardzo mi ją pani przypomina. Ją? Madeline?

- Lady Priscillę. Ona też miała talent do haftu. Eleanor przypomniała sobie, że słyszała o lordzie

Fanthorpe. Miało to związek z jej osobistą tragedią. Lady Priscilla była jej ciotką, siostrą ojca; padła ofiarą okrutnego morderstwa.

Opierając się na lasce i o wezgłowie sofy, lord Fanthorpe zajął miejsce tuż przy niej.

- Kojarzy mnie pani. Byłem ciekaw. Minęło tyle czasu. Trudno uwierzyć, że upłynęło ponad czterdzieści lat. Tak, miałem poślubić Priscillę. - Jego starczy głos zadrżał jeszcze bardziej, a oczy w czarnej oprawie wypełniły się łzami. - Jestem człowiekiem, któremu jej śmierć na zawsze złamała serce.

- Tak mi przykro.

Pocieszenie nie wydawało się wystarczające, gdyż ten człowiek, mimo że minęło tyle lat, wciąż wyraźnie cierpiał.

- Gdyby żyła, byłbym pani wujem. -Tak.

Lord Fanthorpe popatrzył w głąb sali balowej, lecz minę miał taką jakby patrzył na zupełnie inną scenę.

- Nigdy nie zapomnę jej ciała leżącego na trawie, biednej twarzy pokiereszowanej tak bardzo, że z trudem można ją było rozpoznać... i tej krwi sączącej się z ran na piersi. Koszmar, po którym nigdy nie przyszedłem do siebie.

- Tak mi przykro - powtórzyła.

Rozmowa odbiegała znacznie od zwyczajowych konwersacji prowadzonych na przyjęciach, ale ona nigdy nie słyszała całej tej historii, tak jakby lady

Priscilla nigdy nie istniała, a ona, Eleanor, bała się przywoływać bolesne wspomnienia pytaniami o ten okropny wypadek. Lord Fanthorpe przesunął dłoń po gałce laski.

- Ten łajdak, ten zwierzak, który ją zabił, tulił potem jej ciało. Był cały umazany jej krwią i płakał, jakby nie miał nic wspólnego z tą tragedią... Jakby był niewinny - dodał z obrzydzeniem.

Jego nienawiść zaszokowała Eleanor.

- Został deportowany, prawda?

- Do Australii. Pan George Marchant miał alibi -powiedział oskarżycielskim tonem. - Trzej arystokraci potwierdzili, że spędził ten czas w ich towarzy­stwie. Panowie o nieposzlakowanej reputacji. Ba! Wszystko po to, by uchronić go przed szubienicą. A ja poćwiartowałbym go na kawałki choćby za to, że czuł się jej godny.

- Nie wiem, o czym pan mówi.

- Nie wie pani? - Popatrzył na nią i ciemne oczy spochmurniały jeszcze bardziej. - Zakochał się w niej i chciał, żeby z nim uciekła.

Eleanor zakryła ręką usta.

- A gdy odmówiła, zabił ją?

- Ludzie niższych sfer ulegają emocjom takim jak miłość, nienawiść, szczęście, melancholia i kiedy czara się przepełni, dopuszczają się gwałtownych czynów. Pamięta pani szturm francuskich wieśniaków na Bastylię, moja droga?

- Nie - odparła, kręcąc głową. - Byłam dzieckiem.

- Wygląda pani zupełnie jak ciotka. Zapominam, że jest pani przecież o wiele młodsza. Ale Bastylia dowiodła bestialstwa tych chłopów, a przecież jasne jest, że władza należy do nas.

- Do nas?

- Do arystokracji. - Machnął długimi, wąskimi dłońmi. Palce miał powyginane, jakby dręczyła go jakaś straszna choroba. Jego kłykcie były spuchnięte, ale paznokcie starannie wymanikiurowane. - Umiemy posługiwać się batem. I dzięki Bogu, że ktoś to potrafi, gdyż w przeciwnym wypadku w naszej ojczyźnie doszłoby do takiej samej rzezi, jak we Francji. Mały pułkownik, rzeczywiście. Napoleon to tylko sycylijski bandyta, nikt poza tym.

Eleanor darzyła Napoleona pewnym szacunkiem, choć nie ujawniała swych uczuć. Może nie uważała, że mógłby rządzić światem, ale podziwiała jego pew­ność siebie. Ze względu na starszego pana nie mogła jednak powiedzieć tego głośno. Pokiwała tylko głową i uśmiechnęła się.

- Myślałem, że już nigdy nie zobaczę lady Priscilli, a pani wygląda jak jej lustrzane odbicie. - Lord Fanthorpe uniósł drżącymi palcami jej podbródek. -Jest pani taka piękna. I te czarne włosy... Czy pani wie, że wciąż marzę o jej oczach patrzących na mnie z uwielbieniem? Z wiekiem myślę o niej coraz częściej, na pani widok moje stare głupie serce zaczęło bić jak szalone.

- Cóż... cieszę się. - Eleanor nigdy nie czuła się gorzej usposobiona do prowadzenia rozmowy, niemniej jednak współczuła Fanthorpe'owi i jego rewelacje naprawdę ją przeraziły.

Niejasna dotąd tragedia sprzed lat przybrała nagle konkretną twarz. Jej własną.

- Oto nasz młodzieniec. - Lord Fanthorpe wypatrzył pana Knighta, który torował sobie właśnie drogę w tłumie, ze szklanką Eleanor w ręku, zręcznie unikając kolizji z tańczącymi i pijakami.

- Przystojny. Ale mimo wszystko kundel.

Lord Fanthorpe wyraził przekonanie niemal całej angielskiej śmietanki towarzyskiej, lecz choć Eleanor nie podobały się wygórowane ambicje Knighta, nie mogła się z niego naśmiewać za plecami.

- Jest bardzo zdeterminowany.

Lord Fanthorpe popatrzył na nią zimno.

- Jesteś taka sama jak Priscilla. Łagodna. Głupia. Kim on jest? Skąd się wziął? - Pomarszczone wargi wygięły się w pogardliwym uśmiechu. - Z Ameryki, krainy kundli. Wszyscy stamtąd to kundle.

- Lecz jego uczucia są bardzo wyrafinowane.

Sama nie mogła uwierzyć, że wypowiada takie głupstwa. Pan Knight? Wyrafinowany? Czy te słowa padły z jej ust?

Nie chciała jednak, by ten zaślepiony arystokrata, niekryjący swych uprzedzeń i pozwalający sobie na obelgi obrażał pana Knighta. Pan Knight mógł mu odpłacić pięknym za nadobne i w tym nierównym pojedynku starszy pan poniósłby sromotną klęskę.

Nie istniał żaden inny powód, dla którego miałaby bronić Knighta.

- Wątpię. Zdaje się, że ojciec przegrał panią w karty. Podziwiam pani lojalność i pokorę, z jaką wypełnia pani swoje zobowiązania jako córka. Wszystkie kobiety powinny zachowywać się należycie. - Lord Fanthorpe ukłonił się nisko i odszedł, nie zaszczyciwszy Knighta nawet chwilą rozmowy.

Pan Knight zajął zwolnione przez niego miejsce.

- Kto to był?

Popatrzyła ze strachem i zaczęła rozmyślać o tym dziwnym spotkaniu. Lord Fanthorpe przeżył ogromną tragedię i bardzo mu z tego powodu współczuła. Bardzo,

- To lord Fanthorpe. Był kiedyś zaręczony z moją ciotką, Priscilla.

Knight obserwował Fanthorpe'a równie ostentacyjnie, jak tamten go ignorował.

- Dlaczego jej nie poślubił?

- Umarła.

Popatrzył na kieliszek, zaraz potem na nią.

- Tobie się to nie przydarzy. - Odstawił kieliszek i wyciągnął do niej rękę. -Chodźmy do domu.

- To nasz powóz.

Knight pomagał Eleanor i lady Gertrudę zejść z werandy, a wokół nich wirowała w szalonym tańcu londyńska mgła, z rzadka tylko rozpraszana świa­tłem latarni. Długo sznur powozów odjeżdżał spod domu Picardów, a zmęczeni goście wracali do domu.

Lokaj poprowadził lady Gertrudę i Eleanor do ciemnego wnętrza, za nimi wszedł Knight. Wszyscy usiedli na swoich miejscach, panie twarzą w kierunku jazdy, i ruszyli naprzód.

Eleanor wbiła wzrok w ciemność i mgłę. Nie widziała nic, jednak jej zmysły odbierały cały czas obecność Knighta siedzącego na wprost niej. W tym maleńkim wnętrzu ich kolana stykały się delikatnie i wiedziała, że on obserwuje ją z namysłem. Jej rozmowa z Fanthorpem, niczym silny wiatr, wywiała z niego całą łagodność i współczucie, pozostawiając jedynie najtwardsze cechy charakteru. Nie rozumiała dlaczego, lecz padające na niego cienie powodowały jej niepokój; wyglądała przez okno, jakby oczekiwała niebezpieczeństwa. Na zewnętrz jednak niczego nie dostrzegła. Latarnie powozu z trudem przebijały się przez mgłę, izolując ich od świata w bezpiecznym schronieniu, jakie dawał powóz. Lady Gertrudę znów przemówiła:

- Bal wymarzony na prezentację nowych narzeczonych. Wszyscy tam byli. Nawet ta okropna lady Shapster. Mówię wam, dzieci, dzień, kiedy lord Shapster pojął ją za żonę, był dla rodziny naprawdę okropny.

Eleanor wiedziała, że Knight równie wyraźnie jak ona odbiera łączącą ich bliskość. Dziwnie było czuć się tak związaną z człowiekiem, który zagrażał całemu jej życiu. Jednak w jakiś nieuchronny sposób człowiek ten mocno ją do siebie przyciągał.

Lady Gertrudę umilkła; wkrótce zaczęła cicho pochrapywać.

Eleanor westchnęła i spróbowała się zrelaksować. Miała za sobą ciężki dzień, a następny też nie miał być lepszy. Potrzebowała snu.

Najwyraźniej także się zdrzemnęła, gdyż obudził ją rozgwar ulicy. Woźnica krzyknął i uderzył w dach.

Lady Gertrudę zachrapała głośno i się ocknęła.

- Co... co to jest?

Na zewnątrz panował coraz większy tumult. Rozpoznawała te dźwięki. Powóz zatrzymał się gwałtownie.

- Ktoś nas napadł - powiedziała cicho Eleanor.

- Napadł? - W głosie Gertrudę wyraźnie pobrzmiewała jednocześnie panika i oburzenie. - Nikt na mnie nigdy nie napadł.

- A na mnie tak. - Eleanor przesunęła dłonią po ścianie powozu i namacała pistolet, jaki tam dostrzegła w drodze na bal.

- Naprawdę? - spytał z zainteresowaniem Knight, który najwyraźniej nie przejmował się zupełnie całą tą sytuacją. - Kiedy?

- W Alpach. Bandyci są tam naprawdę groźni. -Pistolet zniknął. Czyżby miał go teraz Knight? - Potrafię walczyć, jeśli mam broń. - Nigdy nie musiała jej używać, lecz na pewno nie zawahałaby się ani chwili, gdyby zaszła taka potrzeba,

- Chyba nie. - Knight położył jej rękę na ramieniu. - Zostań w powozie. -Zanim zdołała odpowiedzieć, kopnął w drzwi, otwierając je gwałtownie. Ktoś na ulicy jęknął głośno odrzucony do tylu siłą uderzenia, a pan Knight wypadł na zewnątrz.

Eleanor natychmiast wyjrzała przez okno. Byli w Londynie. W ponurym świetle powozu dostrzegła dwóch zwalistych bandytów, którzy rzucili się na Knighta.

- Czy ma pani szpilkę do kapelusza? Parasolkę? -Zwróciła się do lady Gertrudę.

Knight uniósł pistolet i strzelił jednemu z mężczyzn prosto w pierś, dźgając jednocześnie drugiego laską w żołądek.

Knight potrafił walczyć. Walczyć niczym uliczny bandyta.

- Nic nie mam - powiedziała lady Gertrudę. Służący zeskoczył z kozła i ruszył do walki. Eleanor opadła na miejsce.

- Myślę, że pan Knight da sobie radę.

Z mgły wyłoniło się trzech kolejnych zbirów. Zanim zdążyła krzyknąć, Knight uderzył jednego z nich laską w szyję.

Rabuś upadł na ziemię i zaczął się dusić.

Eleanor zacisnęła pięści.

Służący wymierzył jednemu z bandytów mocny cios w twarz. Głowa rabusia odskoczyła do tyłu, ręka uniosła się i wylądowała na twarzy napastnika - męż­czyźni upadli na ziemię, okładając się pięściami.

Przestraszone konie stanęły dęba i powóz zakołysał się niebezpiecznie. Stangret ściągnął lejce i zaczął zagrzewać walczących do boju. Trzeci bandyta ruszył na Knighta z nisko opuszczonym nożem, on jednak chwycił go za rękę, pociągnął do siebie i rzucił na drzwi powozu z takim impetem, że Eleanor za­dzwoniły zęby.

- Czy pan Knight jest ranny? - jęknęła lady Gertrudę.

- Jeszcze nie. - Eleanor zdjęła pelerynę i rzuciła ją na chwiejącego się bandytę, który wrzasnął wściekle, próbując oswobodzić się z pułapki.

Knight kopnął go daleko w ciemność.

Zaatakował go tymczasem kolejny zbój. Nie, to był znów ten drugi. Tym razem trafił Knighta pięścią w ramię. Knight zatoczył się na bok i zamierzył laską do tyłu. Podcięty napastnik runął na ziemię, a wtedy Knight dokończył dzieła jednym uderzeniem laski w głowę.

Służący podniósł się, otrzepał ręce i skoczył na kozioł. Nagle na ulicy zapanowała cisza. Było po wszystkim. Knight wskoczył do powozu i zawołał do stangreta.

- John, jedziemy!

Powóz ruszył natychmiast, zanim Knight zdążył zamknąć drzwi. Nie zapytała, czy jest ranny.

- To było zabawne - powiedział.

- Zabawne? - Nie podobał się jej uśmiech Knighta ani sposób, w jaki trzymał ręce na piersiach. -Chyba raczej przerażające.

- Ciekaw jestem, kto ich nasłał.

Siedział zbyt blisko. Żar bijący z jego ciała niemal ją osmalał.

- Nasłał? - spytała, nie rozumiejąc, co miał na myśli.

- Co pan chce przez to powiedzieć? - odezwała się lady Gertrudę. - Sądzi pan, że to nie było przypadkowe?

- Nie wierzę w takie zbiegi okoliczności.

Pachniał potem i przemocą. Ku swemu przerażeniu Eleanor wdychała tę woń niczym przednie perfumy. Jakaś jej pierwotna cząstka była bardzo zadowolona z faktu, że Knight bił się o nią.

- Od Picardów wyjechało mnóstwo powozów, a zatrzymano tylko nasz. -Mówił wprost do Eleanor, jakby ją o coś oskarżał. - Dziś rano wyrzucam Dickiego Driscolla ze swojej posiadłości, a wieczorem bandyci atakują mój powóz. Bandyci, którzy nie chcą okraść pani, tylko dobrać się mi do skóry.

- Czyżbyś próbował mi powiedzieć, że Dickie Driscoll chciał cię zabić, panie? - spytała zszokowana Eleanor.

Nie odpowiedział, ale słyszała i czuła, jak ciężko oddychał.

- Tak, dokładnie to chciał pan powiedzieć. - Eleanor nie mogła uwierzyć w bezczelność Knighta. -W takim razie proszę przyjąć do wiadomości, że mój służący jest dobrym, przyzwoitym człowiekiem, który nie skrzywdziłby muchy.

- O ile ta mucha nie ugryzła księżnej.

- Oczywiście, Dickie jest całkowicie oddany księżnej, ale...

Zdała sobie nagle sprawę, że jej wyznanie mocno obciąża Dickiego, a w żadnym wypadku nie mogła dopuścić do tego, by Knight chciał się na nim ze­mścić. Wiedziała aż nadto dobrze, jaki potrafi być groźny.

- Znam go od dziecka i przysięgam, że to nie on zorganizował ten napad. Knight rozsiadł się wygodniej na siedzeniu. Eleanor wypuściła z ulgą długo

wstrzymywane powietrze.

- W takim razie, ciekaw jestem, kto to zrobił - powiedział Knight.

ROZDZIAŁ 13

Stajnia była ciepła i cicha. Poranne słońce prześlizgiwało się przez szpary i szczeliny w szarych deskach, w słonecznych smugach wirował kurz.

- Wasza Wysokość, ten wierzchowiec będzie najlepszy - powiedział cicho Remington, przytrzymując uzdę starej klaczy. - Jest spokojna i rozsądna. Nie poniesie, a gdy wyruszymy na przejażdżkę, ani na chwilę pani nie opuszczę. - Próbował nie niepokoić księżnej, która spadła z konia jako dziecko i zła­mała rękę. W innych sytuacjach nieustraszona, od tamtego czasu jeździła wyłącznie na starych szkapach, a przynajmniej tak mu powiedziano.

Księżna nie zwracała jednak na niego uwagi, równie dobrze mógł się w ogóle nie odzywać, gdyż w sąsiednim boksie stał wspaniały szary wałach, z którym łączyła ją jakaś wyraźna więź. Wolno, ostrożnie wyciągnęła rękę. Koń zrobił krok naprzód i powąchał jej palce jak pies, który domaga się pieszczoty.

- Ależ jesteś piękny - westchnęła. - Szkoda, że nie mam dla ciebie marchewki. Na wieść o lęku księżnej przed końmi Remington poczuł coś na kształt

rozczarowania. Uwielbiał konie i chciał się popisać swoją królewską zdobyczą przed całym Londynem, paradując wierzchem po ulicach w towarzystwie księżnej. Zresztą teraz sprawiała wrażenie kobiety, która kocha konie.

- Ten koń nazywa się Diriday - powiedział Reming-lon - i ma charakter. Wymaga silnej ręki i codziennej porcji galopu.

- Oczywiście. - Księżna pogłaskała wałacha po nozdrzach i zaczęła do niego przemawiać spokojnym głosem, jakiego używają wobec koni doświadczeni stangreci. - Diriday. Jakie piękne imię. Diriday potrzebuje opieki, podziwu i przewodnika, i... miłości.

Remington pomyślał, że to samo dotyczy przyszłej księżnej. Kiedy myślał o napadzie, kiedy uświadamiał sobie po raz któryś z rzędu, że ktoś rozmyślnie zatrzymał właśnie jego powóz, miał ochotę znów pobić tych ludzi. Gdyby był sam, na pewno by ich przesłuchał, dowiedział się, kto stoi za tym napadem. Lecz w powozie siedziała księżna i lady Gertrudę.

Kto to był? Madeline przysięgała, że to nie Dickie Driscoll. Remington jednak wątpił w jej zapewnienia. Dickie służył wiernie księżnej i mógł się obawiać o jej bezpieczeństwo. A już z pewnością obawiał się o jej cnotę i nie można mu było w tym przypadku odmówić racji.

Wysoką postać księżnej spowijała biała atłasowa szata, modny strój, który w oczach Remingtona wyglądał po prostu jak zwykła koszula nocna. Skórzane buciki miały piękny, brązowy odcień, pasowała do nich doskonale brązowa aksamitna pelisa i czepek przystrojony niebieskimi wstążkami. Stała teraz wyprostowana, jej ramiona były pięknie zaokrąglone, palce długie i szczupłe.

Nie dbał teraz o to, że jest córką jego największego wroga. Pragnął jej, jak jeszcze nigdy dotąd nie pragnął żadnej kobiety.

Być może to Magnus zaaranżował wczorajszy napad. Przegrał w końcu córkę, którą Remington przetrzymywał teraz w swoim domu. To zupełnie wystarczyło, by zależało mu na jego śmierci, a Remington doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jakim niebezpiecznym człowiekiem jest książę.

I choć wydawało się to mało prawdopodobne, Magnus mógł odkryć jego tożsamość. Gdyby tak się stało, z pewnością zażądałby jego głowy.

Oczywiście miał też innych wrogów. Ludzi, z którymi robił interesy. Ludzie, którzy pogardzali nim za to, że chciał stać się jednym z nich - angielskim arysto­kratą. Remington nikogo nie wykluczał. Dlatego też zawsze miał przy sobie jakąś broń - nóż albo laskę ze złotą główką i w każdej sytuacji zachowywał ogromną czujność. Nie zamierzał teraz umierać. Nie teraz, gdy był tak bliski realizacji swoich zamierzeń.

Odszedł od klaczy i zrobił parę kroków w stronę księżnej, która pieściła stojącego przed nią konia.

- Diriday potrafi zaleźć za skórę, jeśli nie czuje mocnej ręki.

- Mogę na nim jeździć - szepnęła.

- Moi informatorzy twierdzili....

- Mogę na nim jeździć!

Czyżby jego księżna zawsze zamierzała go zaskakiwać? To nie wróżyło dobrze jego panowaniu w tym związku, a on chciał mieć zawsze kontrolę nad sytuacją. Dlatego kazał zebrać informacje na jej temat. Dlatego kazał ją śledzić.

Może sprawdzała granice swych obaw w nadziei na dostęp do szybkiego rumaka? Czy naprawdę jej się wydawało, że zdoła mu uciec?

Teraz jednak nie zamierzał zawracać sobie głowy tymi wątpliwościami. Rozejrzał się. Stajenni znikli, ledwo wszedł wraz z Madeline do stajni. Ciszę zakłócały tylko niespokojne ruchy wierzchowców. Nadeszła pora, by się wreszcie dowiedzieć, jaka naprawdę jest księżna. Nadeszła pora, by się przekonać, czyjej błękitna krew jest zimna, czy też może jednak w żyłach tej kobiety płynie czerwona, gorąca krew. Zbliżył się do niej ostrożnie, niczym żołnierz podchodzący pod armię nieprzyjaciela.

Nieświadoma grożącego jej niebezpieczeństwa, Eleanor pieściła Diridaya. Ten wałach ją zachwycił. Uwielbiała jazdę konną, ten swoisty związek ze zwie­rzęciem, które kochało wiatr i szybkość. Z powodu wypadku, jakiemu Madeline uległa w dzieciństwie, Eleanor jeździła rzadko, dotrzymywała towarzystwa

kuzynce, siedząc w powozie na wyściełanych kanapach, podczas gdy inni galopowali obok niej na rumakach, które tak bardzo chciała wypróbować.

- Uczyniła mnie pani bardzo szczęśliwym człowiekiem - powiedział Knight. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że podszedł tak blisko. I tak jak zawsze

zajmował za dużo miejsca, wdychał zbyt dużo powietrza, za bardzo ją osaczał.

- Dlaczego? - Miała ochotę się odsunąć, ale nie chciała zostawiać Diridaya.

- Bo na początku właśnie tego konia dla pani wybrałem. - Knight też pogłaskał konia po pysku. Cudowne zwierzę natychmiast rozpoznało dotyk swego pana i prychnęło z zachwytem.

Eleanor cofnęła rękę i chwyciła górną poprzeczkę boksu. Bardzo dobrze. Diriday lubił Knighta. To jej nie zdziwiło. Gdyby nie fakt, że znalazła się w tak dziwnej sytuacji, ona również by go uwielbiała. A tak, udawała, że wpatruje się w konia, żeby tylko nie patrzeć na mężczyznę. Jeden rzut oka wystarczył jej jednak, by dostrzec wspaniały granatowy strój do konnej jazdy, szerokie ramiona, wąską talię i smukłe uda. Czarne buty Knighta lśniły, jasne włosy były lekko zmierzwione, jakby odrzucił kapelusz i przeczesał je palcami.

Nie odnosiła wrażenia, by pamiętał o napadzie, a ją wciąż prześladowały wspomnienia. Z niechęcią myślała o tym, jak mocno biło jej serce, gdy walczył z rabusiami, jak również i o tym, że chciała ruszyć mu na pomoc, choć on, rzecz jasna, nie potrzebował pomocy. Był silnym, sprawnym mężczyzną, którego pochodzenia tak naprawdę nie znała. Lord Fanthorpe poruszył tę kwestię aż nadto wyraźnie, a jej odpowiedź, teraz, gdy o niej myślała, przerażała ją. Nazwała przecież Remingtona Knighta wyrafinowanym mężczyzną.

Dlaczego? To pytanie nie dawało jej spokoju. Wmawiała sobie, że nie chce po prostu doprowadzić do konfliktu między lordem i sir Knightem. Należała do bardzo nieśmiałych kobiet i nie zniosłaby takiej sceny. Przecież nie chodziło jej wcale o uczucia tego człowieka. On udowadniał wielokrotnie, że nie ma żadnych uczuć, o które należałoby się martwić.

Wciąż pieścił konia i jednocześnie bacznie ją obserwował. Zaległa cisza, której Knight najwyraźniej się nie obawiał.

Ona jednak się bała. Za każdym razem, gdy rozmowa się urywała, rozpoczynała ją na nowo od powiedzenia czegoś głupiego. Od odkrycia jakiejś karty. Tym razem jednak postanowiła się pilnować.

- Diriday to wymarzony koń dla mnie - stwierdziła krótko.

- Dobrze, że będzie pani jeździć, tak jak ja sobie życzę - odparł niepokojąco głębokim głosem.

Oblała się rumieńcem i poczuła, jak naprężają się jej sutki, tęskniące aż do bólu za jego pieszczotą.

Jak on to robił? Powiedziała coś zupełnie zwyczajnego, a pan Knight dał jej wyraźnie do zrozumienia, że nie ma na myśli konia.

Oderwał jej palce od poprzeczki i ucałował je delikatnie.

- Uważam lady Gertrudę za dobrą przyzwoitkę -powiedział.

Eleanor skinęła głową, niezdolna, by się poruszyć. Przelotne dotknięcie jego ust przyprawiło ją o gęsią skórkę.

- To dobrze, że ani na chwilę nie zostaliśmy sami. -Teraz jesteśmy.

- Owszem.

- Więc lepiej chodźmy.

Chciała odejść, postąpić tak jak nakazywał jej instynkt i uciec. Knight osaczył ją tak, że opierała się plecami o słup.

- Na szczęście lady Gertrudę nie jeździ konno i nie rozumie, że nasz pobyt w stajni stanowi powód do niepokoju.

- Bo nie stanowi.

Chciała, by jej słowa brzmiały zdecydowanie, lecz wbrew jej intencjom pobrzmiewała w nich wyraźnie pytająca nuta.

- Lady Gertrudę jest pozbawiona wyobraźni.

W przyćmionym świetle patrzył na nią bezlitośnie niczym sokół na swoją skrzydlatą ofiarę. Wolno wyciągnął rękę i objął ją w talii.

- Zastanawiam się nad tobą, pani. Kiedy sytuacja stała się niebezpieczna?

- Łatwo mnie zrozumieć.

- Jest pani tajemnicą, którą trzeba rozwikłać. Chcę na przykład wiedzieć, czy otwiera pani usta przy pocałunku.

Popatrzyła na niego szeroko rozwartymi oczami.

- Czy lubisz, pani, by cię przytulać tak mocno, żeby twoje piersi dotykały torsu mężczyzny?

Zaszokował ją tak, że jęknęła.

- A gdy usta mężczyzny, moje usta, zaczną błądzić po twym ciele, w którym miejscu chciałaby je pani zatrzymać?

Miała ochotę jęknąć ponownie, ale powstrzymało ją przed tym zadowolenie, jakie dostrzegła w jego oczach. Tak, zaszokował ją. Lubił ją szokować. A ona nie chciała być tak tchórzliwa. Pragnęła go zadziwić i dzięki temu pragnieniu zebrała się na odwagę.

- Możesz mi pan zadawać te pytania i, dalibóg, jeśli będę miała ochotę, to na nie odpowiem. Ale niech pan sobie nie wyobraża, że sam znajdzie na nie od­powiedź.

- Mogę zadawać pytania. - Na jego aksamitnych ustach igrał lekki uśmieszek. - Tak, oczywiście, może pani na nie odpowiedzieć, ale ja wolę samodzielnie dokonywać odkryć. - Przycisnął ją do siebie; zwarli się w uścisku.

Odkrycia? Och, ona mogłaby mu opowiedzieć o odkryciach... Tak, gdy przytulał ją tak mocno, że jej piersi dotykały jego torsu, odczuwała ogromną przyjemność. I to, i jego rozbawione spojrzenie wystarczyły, by wyjść. Natychmiast.

Odwróciła się szybko, wyzwoliła z jego uścisku i rzuciła do ucieczki.

Ruszył za nią. Dwa boksy dalej chwycił ją w talii, przyparł do bramki i mocno przytrzymał. Patrzyła w jego jasne, niebieskie oczy i żałowała, że nie ma większego doświadczenia w tych sprawach, gdyż nigdy nie czuła się tak bezradna.

- Nie zrobię pani krzywdy. - Głos miał głęboki i gorący. - Nie będę próbował pani posiąść. Chcę panią tylko pocałować.

Tylko? Tylko? Nigdy dotąd się z nikim nie całowała, i gdyby on teraz położył swe piękne usta na jej ustach, czułaby się naznaczona, jakby wypalił na niej piętno.

- Nie tutaj.

Zerknęła w stronę otwartych drzwi stajni. Teraz, gdy przypomniała mu o konwenansach, musiał zareagować właściwie. Ale zamiast tego otworzył bramkę i z taką samą finezją, jaką wykazał się podczas tańca, wprowadził ją do boksu.

- Siano jest czyste, a stajnia prywatna. Nikt nam tu nie przeszkodzi. Przecież chciała tylko jakoś go powstrzymać. A on zachował się tak, jakby

proponowała mu schadzkę w bardziej intymnym miejscu.

- Ja nie... nie możemy.

Pokazał zęby w uśmiechu, rozświetlając opaloną twarz, i przytulił ją tak mocno, że musiała stanąć na palcach. Wyłącznie od niego zależało, czy zachowa równowagę.

- Nie wierzę, że wytrzymałem tak długo.

Co on miał na myśli przez „tak długo?". Przecież poznali się zaledwie przed dwoma dniami. A potem, gdy zwrócił ku niej głowę, dostrzegła wyraz jego twa­rzy i zrozumiała, że dla tego mężczyzny dwa dni zwłoki były wiecznością. Ten mężczyzna rozumiał, czego pragnie, i zamierzał to zdobyć, a pragnął jej.

Przymknęła oczy, gdy dotknął ustami jej warg. Pierwszy pocałunek. Zamknięte, delikatne, poszukujące usta.

Próbowała udawać, że to nie dzieje się naprawdę. Przecież Madeline nie pragnęła tego mężczyzny i nie wyszłaby za niego za mąż, a Eleanor nie powinna się całować z narzeczonym kuzynki.

Szelest siana pod ich stopami i zapach koni nadawał jednak tej chwili bardzo realny wymiar. Jego ramiona obejmowały ją pewnie, zdradzając doświadczenie w przytulaniu opierających się kobiet. A całował... jak istota o nieziemskiej zmysłowości. Usta miał delikatne, wprawione w sztuce kochania, zdolne, by sprawić rozkosz najlżejszym dotykiem. Ledwo musnął jej wargi, a jednak złapała się na tym, że unosi twarz, szukając jego dotyku niczym kwiat podąża­jący za słońcem.

Jak na pierwszy pocałunek było to bardzo przyjemne i... całkowicie niezadowalające.

Co mocno ją zdziwiło.

Spodziewała się znacznie więcej. Nie sądziła, że zostawi ją w ten sposób, pragnącą czegoś poza tym subtelnym dotykiem.

Kiedy więc chciał się wycofać, przycisnęła mocniej usta do jego ust i zaczęła go uwodzić cichym mruczeniem. Przytuliła się do niego mocniej - zawahał się niepewny i pogłębił pocałunek. Otworzyła usta i ich oddechy się spotkały. Chciała wiedzieć o nim wszystko... przynajmniej w tej jednej chwili.

Pragnęła go.

Słowa te rozbrzmiały nagłym echem w jej myślach i nagle rozsądek powrócił. Oderwała się od Knighta, oparła plecy o ścianę i przyłożyła rękę do serca.

- Na pewno uważa pan, że jestem... nieczysta. Nie roześmiał się, nie miał nawet rozbawionej miny.

- Nie, uważam, że jest pani samotna. Co? Samotna?

- Wcale nie jestem samotna.

Miała masę obowiązków. Miała krewnych. Spędzała bardzo produktywnie czas.

- Całuje pani jak kobieta, która stoi z boku, zagląda do okna prawdziwego życia i żałuje, że jej tam nie ma. Nie ma jednak dostatecznie dużo odwagi, by domagać się otwarcia drzwi.

- Nieprawda.

- Ale te dni właśnie dobiegły końca. Bała się.

- Niech mnie pani posłucha. Od teraz będzie pani zawsze u mego boku. Niezależnie od tego, co by się działo, jak bardzo niesprzyjające byłyby okoliczności, zanim ten dzień dobiegnie końca, pójdzie pani ze mną do domu. A w nocy... pokażę pani wszystkie cuda pożądania. Nasze noce będą namiętne i wspaniałe, wspanialsze niż w najbardziej szalonych snach. Będę cię, pani, nieustannie przywodził na krawędź namiętności. Będziesz żyła dla moich pocałunków. Aż pewnego dnia obudzisz się i będziesz mogła myśleć tylko o mnie. O przyjemności, jaką ci daję. O tym, co czujesz, gdy jestem w tobie. Wszystkie smutki znikną i będziesz moja na zawsze.

Patrzyła na niego rozszerzonymi oczyma.

Miała ogromny problem...

Musiała mu powiedzieć prawdę. Nie mogła dopuścić do tego, by to trwało dalej. Niech licho porwie Madeline, jej spisek i wszystko inne, co Eleanor jej zawdzięczała. Gdyby on wiedział, kim była Eleanor, przestałby do niej w ten sposób mówić. Przestałby się z nią pokazywać publicznie w charakterze narzeczonego. Mogłaby pojechać do domu -gdziekolwiek by się on teraz znajdował - zwinąć się w kłębek na łóżku i dziękować szczęśliwym gwiazdom za swoją ucieczkę. I myśleć o nim i marzyć

O mm, dotykać własnego ciała, udając, że to on jej dotyka.

- Nie jesteś tą, za którą cię uważają.

Z przerażenia na chwilę wstrzymała powietrze. A więc już wiedział!

- Nie. - Głos załamał się jej nagle. - Nie jestem. Znów wyciągnął do niej ręce. Znów przyciągnął do siebie. Lecz tym razem pokazał jej, jak bardzo się dotąd przed nim wzbraniała.

Przesunął dłonią po jej karku, wbił palce we włosy i zaczął pieścić jej głowę. Rozchylonymi ustami objął jej wargi, domagając się końcem języka natychmia­stowej odpowiedzi. Gdy jednak ta odpowiedź nie nastąpiła, a usta Eleanor nie otworzyły się, ugryzł ją w dolną wargę.

Wydała z siebie nieartykułowany okrzyk przerażenia.

Ich pierwsze pocałunki miały zwiadowczy charakter, dzięki nim poznała jego smak, dzięki nim mogła do niego przywyknąć.

Nie wiedziała, co myśleć, co robić, ale to nie miało znaczenia. Przejął kontrolę. Ostrożność, z jaką całował ją po raz pierwszy, zniknęła. Tym razem szukał zaspokojenia, i szukał go gniewnie, namiętnie.

Nie wypuszczając jej z objęć, popatrzył na nią z góry. - Jest pani inna, niż mówią. Nic, czego się o pani dowiedziałem, nie jest

prawdą.

Chciała odpowiedzieć, wyjaśnić... Za późno. Była wysoką kobietą, ale podniósł ją do góry niczym piórko. Ukląkł i położył ją na kopie siana, zakrył własnym ciałem. Przywarł do jej bioder i poczuła na brzuchu jego męskość.

Znów ją pocałował, pieszcząc wargami, podniecając językiem. Wlał w nią morze gorącej namiętności. Nie rozumiała, jak to się stało, że ten tak zwykle opanowany mężczyzna stał się nagle taki dziki i niebezpieczny. Dopatrzyła się w nim bestii wyzierającej spod cywilizowanej powłoki, lecz nigdy by nie sądzi­ła, że bestia ta żywić się będzie właśnie nią. A jednak Nic nią żywił, nie bacząc na jej brak doświadczenia. Przesunął rękami wzdłuż jej ramion, uniósł nad­garstki i ułożył je sobie na karku. Nie dzieliło ich teraz nic prócz ubrań, co nie miało znaczenia, zważywszy, jak wielkim żarem płonęło jego ciało, jak bardzo rozpalało ją swym płomieniem. Ku swemu zdziwieniu odczuwała podobne pożądanie. Chciała rzucić się na niego, rozpiąć mu koszulę, wbić się ustami w jego szyję, objąć go nogami. Mogłaby przysiąc, iż poczuła, jak drży pod nią ziemia. A może to poruszyło się coś w głębi niej. Coś znaczącego, ważnego. Przesuwał rękami wzdłuż jej ciała, odnajdując kształt jej talii i bioder, jakby

czekał na coś więcej. Wsunął kolano między jej kolana. Jej skóra płonęła. Oszalała z pożądania, pragnęła, by ten pocałunek nigdy się nie skończył.

Nie, chciała, żeby ten pocałunek stał się czymś więcej... Wszystkim.

Odsunął się od niej tak gwałtownie, że aż jęknęła.

Rzucił się na snopek słomy obok niej.

- Niech to licho. - W jego głosie wyraźnie pobrzmiewała rozpacz. - Chcę się z panią kochać i nie mogę. Nie tu. Nie teraz.

I ona tego pragnęła.

- Z pewnością nie tu i nie teraz.

- Nie mogę posiąść mojej przyszłej żony w stajni - powiedział z wściekłością. - Jest pani dobrze urodzoną młodą damą, a nie ladacznicą.

- Nie, z pewnością nie ladacznicą.

Dotknęła jego wrażliwych ust. Nic się nie zmieniło. Powinna mu powiedzieć, kim naprawdę jest. Powinna mu to natychmiast powiedzieć.

Ale nie chciała. Lubiła jego pocałunki. Pragnęła, by je powtórzył.

- Jest pan na mnie zły.

- Nie na panią. Na siebie, bo zbyt wcześnie zaszedłem za daleko. Chciałem... -Nie mógł jej powiedzieć, co zamierzał zrobić, więc powtórzył tylko: -Jest pani dobrze urodzoną młodą damą.

Eleanor przyjęłaby każdy pocałunek, jakim zechciałby ją obdarzyć. Więcej. Zaczęłaby się ich domagać i cokolwiek by się stało, pogodziłaby się z konsekwencjami swoich czynów.

Może była szalona. Należała w końcu do rodziny de Lacych, tak samo jak inni jej członkowie.

ROZDZIAŁ 14

Jego księżna jeździła konno, jakby się urodziła w siodle, poruszając się wdzięcznie w rytm ruchów konia. Tu w alejce dla jeźdźców przy Riding Park maska powściągliwości opadła; Eleanor stała się kobietą opromienioną szczęściem. Było tak, jakby wiatr wiejący w jej twarz i wielkie zwierzę, na którym siedziała, sprawili, że zapomniała, kim pragnie być, i zamiast tego stała się tym, kim była naprawdę.

Remington chciał, żeby wyglądała tak również i dla niego. Chciał, by unosiła się i opadała, przyjmowała go w siebie, a na jej twarzy malowała się coraz większa rozkosz.

Green Park znajdował się niedaleko Berkley Square, i było to bardzo przyjemne miejsce. W zadrzewionej alei ustawiono pawilon, nieopodal w idyllicznym otoczeniu pasły się krowy. To tutaj arystokracja londyńska udawała, że jest na wsi, przyglądała się dojeniu bydła, karmieniu kurcząt, a od czasu do czasu brała nawet udział w tych czynnościach. Ścieżki jeździeckie zapewniły Remingtonowi bezpieczeństwo. Tu jego ogier mógł ją prześcignąć, a Remington potrafił jeździć bardzo szybko, gdy chodziło o wysokie stawki. Lecz na ulicach Londynu, w ruchu czy na zakręcie księżna mogła z łatwością wśliznąć się w aleję i zniknąć.

W przyszłości zamierzał zabrać ją na przejażdżkę do parku i oddać cugle w ręce stangreta. Oczywiście, kiedy już uda mu się przywiązać ją do siebie więzami ciał, uzyska nad nią całkowitą kontrolę.

Gdyby tylko potrafił się skupić na tym, gdzie akurat znajduje się Madeline, a nie na niej samej... Przyciągała go do siebie niczym jedna jedyna świeca płonąca w ciemnościach.

Uniosła się w siodle, poklepała konia po szyi i obdarzyła Remingtona wdzięcznym uśmiechem. - To było cudowne. Dziękuję.

Nie zachowywała się jak księżna, wszystko, co jej dawał, niemal ją dziwiło i zaskakiwało. Koń był pierwszym podarunkiem, jaki przyjęła bez oporów.

Większość arystokratów żyła w świecie przywilejów, gdzie zaspokajano ich najdrobniejsze żądania. Dlaczego więc zatem ta dama zdumiewała się tak bar­dzo, ilekroć chciał jej służyć? I dlaczego pragnął ulegać wszystkim jej życzeniom?

Jej uśmiech przybladł wyraźnie.

- Czy coś się stało?

- Nie. Dlaczego?

Gdyby tylko nie wyczuł na jej ustach smaku samotności, tej samej samotności, jaka ogarniała całą jego duszę.

- Bo patrzy pan na mnie tak poważnie. Opuściła wzrok na Diridaya i poklepała go mocniej po karku.

- Mam nadzieję, że wysiłek mu nie zaszkodził. Nie zauważyłam, by coś się z nim działo, ale już dawno nie jeździłam na tak wspaniałym wierzchowcu, więc może...

- Koń jest w porządku.

Zirytował go fakt, że z taką łatwością przeniosła swoje zainteresowanie z jego osoby na wałacha.

Pocałunki w stajni poruszyły go do głębi. Zanim ją poznał, zaplanował dokładnie, jak ją uwiedzie. Przez pierwsze trzy dni zamierzał ją obdarzać pożądliwymi spojrzeniami i pieszczotami, by mogła się przyzwyczaić do jego dotyku. Pierwszy pocałunek na balu, a potem kolejne, odważniejsze, po wyjściu gości. A potem cała seria pieszczot, by mogła przygotować się powoli na całkowite oddanie. Nie miał znaczenia fakt, że właściwie jej nie znał; nie przewidywał żadnych problemów. Z wiarygodnych źródeł wiedział, że jest miła i ładna, a on lubił kobiety - ich ciała, sposób mówienia, nawet krótkie napady złości.

A potem zjawiła się księżna i całkowicie pokrzyżowała mu plany. Jak, u diabła, mógł trzymać ręce przy sobie, skoro na każdym kroku go prowokowała? Nie chciała nosić ubrań, które dla niej kupił. Obcięła włosy. I odwzajemniała

jego pocałunki. Co gorsza, każda kolejna prowokacja była coraz bardziej skuteczna. W dodatku jemu się to bardzo podobało. Lubił patrzeć, jak zadziera podbródek i wypowiada kolejną bezczelną uwagę. Zachęcał ją wręcz do tego, by stawiała czoło światu z wyższością, jaka w przypadku innych arystokratów przyprawiała go o zgrzytanie zębów. Księżna niszczyła wszystkie jego plany z nieskrywaną przebiegłością. Skinął na stangreta.

- Pani i ja pójdziemy teraz pieszo.

- Tak jest, sir.

Stangret odebrał od niego lejce.

Remington zsiadł z konia, podszedł do Diridaya i wyciągnął ręce do narzeczonej.

Widocznie lubieżne myśli malowały mu się na twarzy albo księżna przypomniała sobie, co zaszło w stajni, gdyż zawahała się i wolno zsunęła z siodła. Pochwycił ją w objęcia, pozwolił, by ich ciała się zetknęły, a potem postawił ją na ziemi.

Stangret poprowadził konie w kierunku drzew rosnących nad strumieniem.

Teraz świeciło słońce, lecz niebo chmurzyło się lekko i Remington pomyślał, że nadchodzi burza. W powietrzu unosił się metaliczny zapach, jak gdyby młot burzy czekał tylko, aż uderzy w londyńskie ulice.

Jednak powietrze było ciepłe, dzień niósł wraz ze sobą nowe możliwości. Remington wskazał pawilon.

- Pójdziemy pooglądać widoki?

Szła przed nim - cudowna postać kobiety w szarym kostiumie amazonki, przylegającym do ciała niczym druga skóra. Przy jej kapeluszu pyszniło się czerwone piórko, a lekki szal trzepotał wokół szyi. Biodra kołysały się z każdym krokiem.

- Doiłam kiedyś krowę, wie pan? - powiedziała. -Byłyśmy we Włoszech, jechałyśmy wzdłuż gór. Zerwała się nagle, ni z tego, ni z owego, burza śnieżna, która zmusiła nas, byśmy schroniły się natychmiast w pierwszym

możliwym miejscu, a była to stodoła z pięcioma krowami, bez właściciela w zasięgu wzroku. Byłyśmy głodne, a krowy nieszczęśliwe od nadmiaru mleka, więc Dickie nauczył nas, jak to się robi. No i na kolację wypiłyśmy ciepłe mleko. - Zaśmiała się, pogrążona we wspomnieniach ze swojej europejskiej wycieczki.

Tak jak on pogrążył się całkowicie we wspomnieniach ze stajni. Nie powinna była przed nim uciekać, gdyż gonił ją jak jego własny ogier

odpowiadający na zachętę klaczy. Gonił ją, pojmał i z pewnością by ją posiadł,

gdyby nie odezwały się w nim resztki zdrowego rozsądku.

- Miałam całą masę przygód podczas podróży. -Popatrzyła na niego. -Zdziwiłby się pan bardzo, gdybym je panu opowiedziała.

Jak ona to zrobiła? Przywoływała go jednym spojrzeniem, pewna, że pójdzie za nią jak zakochany głupiec. Dwa dni temu ledwo miała odwagę spojrzeć mu w oczy. Wystarczyło parę pocałunków, dobrych pocałunków i już zaczęła z nim flirtować?

- Kiedyś panu opowiem, jeżeli grzecznie mnie pan poprosi.

Na pergolach, które mijali, kwitły pnące róże. Przystanęła i czule dotknęła jednego z kwiatów. Uśmiechnęła się do złożonych płatków, a potem przymknęła oczy i powąchała pąki.

- Kocham róże, szczególnie żółte. Nie są tak cenione jak czerwone, mimo że nie brak im urody. W połączeniu z lawendą pachną bosko i prezentują się wspaniale.

Inną sprawą było pominąć dwa etapy w planie i pocałować narzeczoną przed terminem, co innego posiąść ją niczym żołnierz w ataku furii. Kiedy jednak Remington konstruował plan uwiedzenia księżnej, zapomniał o dwóch aspektach sprawy. Nie oczekiwał, że odpowie na jego zaloty jak kobieta, która czekała na niego całe życie, i nie przewidział, że on sam obdarzy ją taką namiętnością.

- Czy zamierza pan przemówić, panie Knight, czy leż zachowa pan to enigmatyczne milczenie, które budzi podejrzenia tych, którzy nas obserwują.

- Tych, którzy nas obserwują? - powtórzył wyrwany z zamyślenia.

- Pełno tu ludzi. Spacerują, jeżdżą konno, a my zwracamy ich uwagę. Jeśli nie będzie pan do mnie mówił, wyjaśnią to sobie w jeden tylko sposób i już wkrótce cały Londyn będzie plotkował o naszych kłótniach. A stąd zaledwie jeden krok do zerwanych zaręczyn i odwołanego ślubu.

Czyżby zamierzała znów zacząć się mu sprzeciwiać? Ujął ją za ramię i zatrzymał.

- Żadnych zerwanych zaręczyn. Żadnego odwołanego ślubu. Pobierzemy się, a potem włoży pani moją obrączkę, ubranie, jakie pani ode mnie dostała, i przyjmie pani do wiadomości, że jest moja. - Czekał, by zaczęła protestować, lecz ona zamiast tego popatrzyła ponad jego ramieniem na ścieżkę dla koni.

Nie mógł jej wierzyć. Rozmawiał z nią, mówił, jak będzie wyglądało ich życie, a ona milczała.

Oczy jej rozszerzały się coraz bardziej.

Odwrócił się gwałtownie i zobaczył czarnego, małego, chudego psa tuż na wprost rozpędzonego ogiera. Elegancko ubrany jeździec nie zwracał na niego uwagi. Psu groziło poważne niebezpieczeństwo, mógł zginąć pod kopytami rozpędzonego rumaka.

Eleanor krzyknęła rozpaczliwie, wyrwała się Remingtonowi i wyskoczyła na ścieżkę.

Jeździec wrzasnął i ściągnął lejce.

Przerażony Remington zawołał coś ostrzegawczo i pobiegł za nią.

Eleanor chwyciła psa za brzuch i zręcznym ruchem zeskoczyła z drogi z psem w ramionach.

Jeździec walczył z koniem stojącym dęba.

Pies zaskowyczał głośno, wyrwał się z objęć Eleanor i pokuśtykał na bok, gdzie skrył się w wysokiej kępie trawy.

- Nic się pani nie stało? - spytał Remington, klękając obok narzeczonej. Serce biło mu jak oszalałe, chciał nią potrząsnąć. Albo ją przytulić. Nie wiedział, co wybrać.

- Nic mi nie jest.

Usiadła na trawie, w pobliżu psa.

- Jesteś ranny, mój piękny? - spytała słodko.

Piękny? Pies był po prostu zwykłym kundlem. Nieduży i chudy, wyglądał jak pies do polowania na łosie wyprany w gorącej wodzie i skurczony o połowę. Jego czarna, podpalana sierść była matowa, brzuch zapadnięty. W dodatku śmierdział starymi śmieciami, zapewne dlatego, że żywił się resztkami i buszo­wał po śmietnikach.

Gdy księżna podeszła do niego bliżej, obnażył zęby i warknął.

Wyciągnęła rękę.

- Biedactwo.

- Proszę uważać - powiedział szorstko Remington. Niech diabli wezmą tę kobietę. Narażała się na coraz to nowe niebezpieczeństwa.

- Uważam. - Warkot przeszedł w skamlenie. Eleanor pogłaskała psa po podbródku. - On mnie nie ugryzie.

Najwyraźniej miała rację, gdyż kundel wbił w nią wzrok, a gdy pogładziła go po głowie, położył jej pysk na piersi.

Przesunęła palcami po jego tylnej łapie. Pies zaskowyczał.

- Jest ranny - powiedziała cicho.

Remington bardzo chciał jej powiedzieć, że nic go to nie obchodzi, ale nie mógł się na to zdobyć. Lubił zwierzęta, lecz tego psa nie znosił. Przez niego księżna mogła stracić życie.

Z tyłu dobiegł go tupot butów. Młody jeździec szedł w ich kierunku, uderzając batem o dłoń.

- Pani! - Był blady i drżał na całym ciele. - Co pani wyczynia, na Boga? Omal pani nie potrąciłem.

Remington wyszedł mu naprzeciw, ale zanim zdołał powiedzieć choć słowo, Eleanor skoczyła na niego jak wściekła osa.

- Co ja robię? Co pan zrobił? Omal nie potrącił pan psa!

Policzki i czubek nosa poczerwieniały jej ze złości. Oczy błyszczały niezdrowym błękitem. Na policzku miała ciemną smugę, przekrzywiony kapelusz, ale to się nie liczyło, ważne było jedynie, że całą namiętność, jaką włożyła w poranne pocałunki, uruchomiła teraz w obronie kundla, którego widziała po raz pierwszy w życiu.

- Przecież to tylko zapchlony kundel - wymamrotał młodzieniec z ponurą miną.

Czuł się najwyraźniej winny. Popatrzył na nią i teraz wreszcie dostrzegł, jak bardzo jest piękna. Zafascynowany, nie odrywał od niej wzroku.

- Chyba się poznaliśmy, chociaż nie przypominam sobie jednak...

- Tak pana wychowano? Zabijać bezbronne zwierzęta?

Remington cofnął się i skrzyżował ramiona. Ten młokos nie miał szans.

- Proszę zaczekać. Poznaję pana. Nazywa się pan lord Mauger.

- Tak, to prawda... wicehrabia Mauger, do pani usług. - Zdejmując kapelusz z głowy, młodzieniec ukłonił się nisko, pragnąć zrobić, choć poniewczasie, dobre wrażenie na stojącej przed nim piękności. -A pani jest...

Nie zrobił na niej wrażenia, nawet jej nie zainteresował.

- Znam pańską matkę. Na pewno natrze panu za to uszu. Mauger poczerwieniał na twarzy.

- Nie powie jej pani.

- Nie, jeśli obieca pan, że w przyszłości zachowa pan większą ostrożność. Nie będzie mnie w pobliżu, by uratować kolejnego psa, a pamiętam pana jako

naprawdę miłe dziecko. Kocha pan zwierzęta i czułby się pan winny, gdyby okazał się pan winny śmierci któregoś z nich.

- Tak, ma pani rację. - Mauger patrzył na nią pokornie, zupełnie jak uratowany kundel. - Kupiłem właśnie kasztanka, przyjechałem do miasta i chciałem się nim popisać, ale to nie jest żadne wytłumaczenie.

Mauger grzebał niespokojnie butem w ziemi, a Remington zdał sobie sprawę, że ma właśnie okazję popatrzeć na mistrza przy pracy. Jednym posunięciem ta fascynująca kobieta zmieniła furię młodzieńca w fascynację i poczucie winy.

- Wiem, że już niczego podobnego nigdy pan nie zrobi - powiedziała pocieszająco.

- Przysięgam, że nie - Mauger uśmiechnął się nieśmiało.

Remington zauważył, że młody człowiek jest przystojny, co trochę nieprzyjemnie go zaskoczyło.

- Nie powie mi pani, jak nazywa się moja bogini sprawiedliwości? - pytał dalej Mauger.

Zamrugała.

- On ma na myśli panią - wyjaśnił sucho Remington i sam dokonał prezentacji. - Oto markiza Sherbourne, przyszła księżna Magnus. Wasza Wysokość, wicehrabia Mauger.

- Pani jest księżną Magnus. - Mauger uniósł brwi. - Odwiedziła nas pani osiem lat temu, ale nie pamiętałem, że jest pani aż tak piękna.

Nie zabrzmiało to jak komplement, było na to zbyt szczere. I Eleanor skrzywiła się, jakby ktoś uderzył ją nagle w policzek. Remington ujął ją za rękę i podniósł ją sobie do ust.

- Jej Wysokość pięknieje z każdym dniem.

- Ależ oczywiście. - Mauger znów się ukłonił, jakby chciał naprawić złe wrażenie wywołane niezbyt taktowną uwagą. - Jej Wysokość jest tak piękna jak słońce w całej swojej krasie.

Eleanor zrobiła jeszcze bardziej zdziwioną minę.

Fascynacja. Mauger był wyraźnie zafascynowany księżną. Tak nie mogło być. Należała do Remingtona i inni mężczyźni mieli prawo mu zazdrościć, ale nie mieli prawa jej pragnąć. Knight ukłonił się więc i przedstawił, po czym czekał, ale twarz Maugera miała nieprzenikniony wyraz. Najwyraźniej młody człowiek o niczym nie wiedział.

- Jutro wieczorem księżna i ja wydajemy bal z okazji naszych zaręczyn. -Obserwował teraz rozczarowaną minę Maugera, który zrozumiał, że jego sło­neczna bogini znajduje się poza jego zasięgiem. -Mam nadzieję, że uczyni pan nam ten zaszczyt i pozwoli się zaprosić.

- Oczywiście. Tak. Jestem zaszczycony. Było mi miło poznać państwa. Pani. Panie. - Mauger uniósł kapelusz, rzucił ostatnie spojrzenie Eleanor, mężnie odszedł do swego stangreta i konia, po czym ostrożnie odjechał.

Nie zadała sobie trudu, by odprowadzić go wzrokiem, co bardzo pocieszyło Remingtona. Przyklęknęła przy psie, co przejęło go drżeniem. Przykląkł u jej boku.

- Dajmy spokój z kundlem. Nic ci się nie stało, pani?

- Oczywiście, że nie - odparła wesoło.

Remington wziął ją za rękę i zdjął z niej podartą rękawiczkę. Dłoń była poocierana, jeden paznokieć złamany. Nie wątpił, że uderzyła się w kolano, skręciła nadgarstek lub wyrządziła sobie jakąś inną krzywdę, do której nie chciała się przyznać. Teraz jednak, gdy było już po wszystkim, miał ochotę nią potrząsnąć.

- Dla kundla? Ryzykowała pani życie dla kundla? Słysząc ton Remingtona, pies postawił uszy i warknął.

- Leżeć - syknął Remington i kundel natychmiast usłuchał. Nie spuszczał jednak z niego niespokojnego spojrzenia i Remington zrozumiał aż nadto dobrze, że pies przywiązał się już do swej wybawicielki.

- Niektórzy i pana mogliby nazwać kundlem.

Miała dziwną minę, jakby już to słyszała.

Czyżby broniła go tak samo, jak tego psa? Czy był bezdomnym kundlem, którego wzięła pod swoje skrzydła, czy też również z niego szydziła i była zda­nia, że jako niżej urodzony jest kimś znacznie gorszym? Właściwie nie powinien się tym interesować, a jednak się interesował. Wszystko, co jej dotyczyło stanowiło obiekt jego fascynacji.

Bo był nią zafascynowany. Zafascynowany... więcej... miał obsesję na punkcie tej kobiety. Obsesję na punkcie kobiety, której nie powinien pokochać.

ROZDZIAŁ 15

Eleanor poruszyła się niespokojnie pod spojrzeniem Knighta. Patrzył na nią, jakby chciał otworzyć jej głowę i zajrzeć do środka.

No cóż. Tu, w samym środku Green Parku, nie mógł usłyszeć całej prawdy. To było zupełnie niemożliwe.

Przestępowała z nogi na nogę, próbując zapomnieć o zadrapaniach i stłuczeniach. Teraz, gdy minęło podniecenie związane z uratowaniem psa, poczuła wyraźnie jak bolą ją dłonie w miejscach, gdzie je otarła. Poza tym wylądowała niefortunnie na jednym kolanie. Oczywiście nie zamierzała narzekać. Pan Knight powiedziałby jej z pewnością, że jest sama sobie winna, teraz jednak patrzył na nią zimno, z namysłem, a jego szerokie cudowne usta zwęziły się.

Potem przymknął na chwilę powieki i spojrzał na nią raz jeszcze - jednak w tym spojrzeniu nie dostrzegła zainteresowania. - Nie wie pani, co to za pies, ani skąd przyszedł. Choć niewątpliwie lord

Mauger ma rację, jest zapchlony.

Znów wezbrał w niej gniew.

- Więc powinnam się troszczyć wyłącznie o stworzenia z rodowodem, dbające o higienę? Dziękuję, sir, ale nie znoszę okrucieństwa w stosunku do tych biednych istot, które nie mogą sobie same poradzić, a jeśli pan nie widzi wartości w opiece nad zagubionymi i porzuconymi, to bardzo panu współczuję.

- Nie kosztem pani życia - powiedział spokojnie i cicho.

Boleśnie świadoma faktu, iż ceni jej życie, gdyż sądzi, że ma do czynienia z księżną, Eleanor wzruszyła ramionami.

- Moje życie nie jest aż tak istotne. Och, zapomniałam - dodała z nagłą urazą. -Jestem przecież pańskim paszportem do elity.

Najwyraźniej nie lubił cynizmu, a w każdym razie nie tolerował cynizmu z jej ust, gdyż tym razem w jego głosie wyraźnie pobrzmiewało ostrzeżenie.

- Madeline...

Madeline. Ona nie miała na imię Madeline, tylko Eleanor, ale nie był to czas na zwierzenia. Wskazała za siebie ręką.

- Zwracamy na siebie uwagę publiczności.

Publiczność składała się z kilkorga gości obecnych na balu u Picardów i jeszcze paru innych osób, bliżej jej nieznanych, ubranych w najmodniejsze stroje i najwyraźniej należących do elity. Wszyscy patrzyli na nią z wyraźnym zdziwieniem, a dwie damy zaczęły nawet cienko chichotać.

Ku swemu zdziwieniu była nie tyle zażenowana, co zdenerwowana. Nie znosiła scen, owszem, ale ci ludzie potrzebowali jakiegoś zajęcia, skoro ich jedyną rozrywką była paplanina o uratowaniu psa.

- Biedny pan Knight - szepnęła. - Pański plan, by zrobić wrażenie swoim wyrafinowaniem i narzeczoną, przybrał niespodziewanie kiepski obrót.

Usiadła z powrotem obok psa i zostawiła sytuację do rozwiązania narzeczonemu.

Jego uwagę przykuł jeden z dżentelmenów w tłumie spacerowiczów -elegancko ubrany, ze świeżo wyprasowanym krawatem, w śnieżnobiałej koszuli

i w butach tak lśniących i czarnych, że odbijało się w nich słońce. Mężczyzna wydawał się najwyraźniej zaszokowany rozwojem wypadków.

- Brummel - powiedział Remington. - Miło cię widzieć.

Brummel. Eleanor znała to nazwisko. Beau Brummel był arbitrem angielskiej śmietanki, mężczyzną, który godzinami wiązał krawat, mężczyzną, który nie dbał prawie wcale o prestiż arystokracji, za to przywiązywał ogromną wagę do idealnego wyglądu.

Eleanor wiedziała natomiast, że ona sama nie wygląda najlepiej. Tak naprawdę prezentowała się po prostu fatalnie i bez cienia skruchy pomyślała, że Knight znalazł się w tarapatach.

- Panie Knight. - Beau Brummel postąpił naprzód i ukłonił się Eleanor. -Chyba nie miałem przyjemności poznać tej damy.

Eleanor pogłaskała psa pod brodą po raz ostatni i wstała, gdyż Remington dokonywał właśnie prezentacji. Beau Brummel objął wzrokiem rozgrywającą się przed nim scenę.

- Lubi pani psy, Wasza Wysokość.

- Uważam, że są bardziej godne zaufania niż ludzie - odparła szczerze.

- Nie znam żadnych psów, które byłyby godne zaufania - powiedział Brummel.

- A ludzi?

Ku jej zdziwieniu Brummel przyjął jej słowa z pełnym zrozumieniem.

- Ma pani rację, Wasza Wysokość. Ale obawiam się, że zniszczyła pani sobie strój do jazdy konnej -dodał z najwyższą troską.

- Jestem księżną Magnus - powiedziała z dumą. -To ja wyznaczam kanony mody. Jutro wszystkie damy będą nosiły przekrzywione kapelusze i podarte rękawiczki.

Brummel zaśmiał się głośno.

- Będę zaszczycony, jeśli będę mógł pani służyć ramieniem.

- Możemy się przejść w kierunku koni. Chyba powinnam poprawić aparycję.

- Oczywiście.

Poszli w kierunku lasu, gdzie czekał stangret. Pan Knight i pies szli o krok za nimi.

- Rozumiem, że przebywała pani dość długo poza Londynem, Wasza Wysokość - zagadnął ją Beau Brummel. - Jeśli wybaczy mi pani moją śmiałość, udzielę pani pewnej rady... Ma pani swój własny styl i skłonność do przysparzania sobie kłopotów.

- To prawda - zgodził się Knight.

Eleanor łypnęła na niego spod oka i popatrzyła na kulejącego psa, który z trudem dotrzymywał im kroku. Jasne było, że nie jest w stanie pokonać dużej odległości.

Zwróciła ponownie uwagę na Beau Brummela, jakby nie odwracała jej od niego ani na chwilę.

- Czy oni wciąż za nami patrzą? - spytał.

- Oczywiście - odparł Knight. - Zawsze znajduje się pan w centrum uwagi.

- Moja popularność to krzyż, jaki pokornie muszę dźwigać. - Najwyraźniej mówił poważnie; jego pewność siebie budziła w niej przerażenie. - Wasza Wysokość, proponowałbym, żeby nie powtarzała pani więcej takich skandalicznych eskapad.

Gdyby tylko wiedział, jaki wybuchnie skandal, kiedy zjawi się tu Madeline!

- Ale powinna pani utrzymywać ten sam styl. Jest pani przyszłą księżną. Pani będzie dyktować kanony mody. Jest pani pięknością. Ma pani wspaniałe ma­niery. Proszę nigdy nie przepraszać za swoje ekscentryczne zachowania. Choć proszę pamiętać, że szczęśliwy podróżny to dobrze ubrany podróżny.

Eleanor z trudem zachowywała powagę i podejrzewała, że pan Knight jest równie rozbawiony. Nie była jednak do niego podobna. Ani on do niej. Tak

więc myśl, że w danym momencie czują się tak samo, nie przychodziła jej łatwo.

Beau Brummel zakończył kazanie.

- Panie Knight, czy mam rozumieć, że wysłano mi zaproszenie na pański bal?

- Oczywiście - zapewnił go Knight.

- W takim razie przyjdę. - Beau Brummel oparł dłoń o czoło, udając, że słabnie. - Chyba nadwerężyłem siły tym zbyt dalekim spacerem. Do widzenia, Wasza Wysokość, do widzenia panu.

Patrzyli, jak odchodzi wolno ścieżką.

- No cóż. - Usta Knighta niebezpiecznie drgały. -Nieźle poszło.

Poczuła ucisk w żołądku. Miała rację. Beau Brummel naprawdę go rozbawił. To znaczyło, że odczuwają podobnie - myśl ta nie dawała jej spokoju i posta­nowiła odłożyć ją na później, by rozważyć spokojnie w ciemnościach nocy, kiedy się niestety obudzi i będzie myślała o Remingtonie.

- Oczywiście, że dobrze poszło. Przecież jestem księżną i będę dyktowała warunki mody. - Pochyliła się i delikatnie pogłaskała psa.

- Co pani robi z tym... zwierzęciem?

Do tej pory właściwie nie wiedziała, co robi, ale pytanie Knighta nasunęło jej właściwą odpowiedź.

- Oswajam go. - Wolno uniosła psa, starając się go nie urazić w skaleczoną łapę. Pies był na tyle lekki, że udało się jej go podnieść, ale na tyle ciężki, by niesienie go sprawiło jej trudność. Z psem pod pachą poszła wolno w stronę Diridaya. Bolały ją ręce i kolano; odległość, jaka dzieliła ją od konia, wydała się nagle nie do pokonania.

Remington szedł obok, zupełnie bez wysiłku, ale nie uczynił nawet próby, by jej pomóc.

- Robisz to, pani, żeby się na mnie zemścić? Bo zmuszę panią, żeby została moją żoną?

Doszli do koni i skryli się w lesie przed słońcem i natrętnymi spojrzeniami ciekawskich, którzy wyraźnie czekali na dalsze skandale. Stangret odgarnął włosy z czoła i dyskretnie się odsunął.

Dysząc z wysiłku, postawiła psa na ziemi. Biedny psiak skulił się natychmiast u jej nóg.

- Panie Knight - powiedziała, opierając ręce na biodrach. - Wiem, że trudno to panu zrozumieć, ale nie wszystko, co robię i mówię, ma związek z panem. Księżyc świeci na nocnym niebie i bez pana udziału. A teraz zabiorę swojego psa do domu i wykąpię go, nie myśląc o panu bodaj przez chwilę.

- Niech pani zaczeka. - Chwycił ją za rękę i zmusił, żeby się wyprostowała. -Nie pozwolę pani na tak nieodpowiedzialne zachowanie.

Znów ją zadziwił.

- Jakie nieodpowiedzialne zachowanie?

- Zamierza pani o mnie nie myśleć. Otoczył ją ręką w talii i pocałował.

Ich pierwszy pocałunek był delikatny i podniecający, drugi bardziej zachłanny i równie podniecający. Ten też był inny.

Pragnął całej jej uwagi i jako doświadczony mężczyzna wiedział, jak ją zdobyć. Jego usta błądziły po jej wargach tak długo, że w końcu stała się obo­jętna na zapach róż niesiony wiatrem, na psa i Beau Brummela, a także dylemat, jaki musiała rozwiązać, będąc z nim. Każda myśl, każde uczucie wiązało się z dotykiem jego ciała i preludium przyjemności, jakie jej dawał.

W końcu wypuścił ją z objęć i podtrzymał, ujmując za łokieć, gdy ona usiłowała tymczasem odzyskać godność i poczucie przyzwoitości.

Im dłużej go znała, tym mniej znała siebie.

Pomógł jej dosiąść konia i podał jej psa.

Ułożyła psa wygodnie pod pachą, wyszeptała do niego parę uspokajających słów i ruszyła w stronę domu pana Knighta.

Naprawdę przerażała ją świadomość, że zmieniła się w tak krótkim czasie i to z tak błahego powodu, jak zwykły pocałunek. Nie wiedziała, czy Madeline w

ogóle ją pozna, kiedy wreszcie wróci do Londynu. A czy Eleanor pozna siebie, gdy nadejdzie czas, gdy będzie musiała zrezygnować ze swoich praw do Re­mingtona Knighta?

I czy go odda? Czy może... będzie walczyć?

ROZDZIAŁ 16

Remington szedł galeryjką nad korytarzem.

- Ten cholerny pies musi stąd zniknąć.

Jego księżna wyglądała zza poręczy, patrząc na służących, którzy w pośpiechu kończyli przygotowania do balu, zamrażając butelki szampana i napełniając wazony żółtymi różami. Odwróciła głowę i popatrzyła na Knighta i psa drepczącego u jego boku. I choć minę wciąż miała poważną, wewnątrz promieniała z radości.

- „Cholerny" to nie jest słowa, jakiego używa się w Anglii w mieszanym towarzystwie.

Ale, cholera, naprawdę... wyglądała pięknie w sukni z turkusowego jedwabiu, który uwydatniał błękit jej oczu. We włosach miała przeplecioną turkusową wstążką, w krótkich, ciemnych pasmach, niczym gwiazdy pobłyskiwały brylanty.

Jej własne ubranie, rzecz jasna. Jej własna wstążka. Własne diamenty. W dalszym ciągu nie nosiła ubrań, które jej kupił, ale choć jeszcze o tym nie wiedziała, wkrótce nie będzie już miała żadnego wyboru.

Tymczasem pies nie opuszczał go ani na krok. Przystanął obok narzeczonej i wskazał zwierzę.

- Popatrz tylko. Linieje i przez to mam teraz jego czarną sierść na białych pończochach, a na czarnych spodniach te rudawe kudły.

- Nie jest tak źle. - Uśmiechnęła się do niego i do psa, uroczym, bezpiecznym uśmiechem, który pomagał jej trochę osłabić napięcie. Uśmiech, na jaki pozwalała sobie tak rzadko. - Musi pan przyznać, panie Knight, że Lizzie teraz, po kąpieli, prezentuje się znacznie lepiej.

- Lizzie? A kto to jest Lizzie?

- Pański pies.

- Ja nie mam psa, a zresztą czy słyszał ktoś kiedyś o psie imieniem Lizzie? -Strzelił palcami na rozbrykanego psiaka. - Siad!

Suczka posłuchała od razu, patrząc na Knighta z uwielbieniem. Zadbana i wykąpana naprawdę wyglądała i pachniała znacznie lepiej, lecz zamiast okazać wdzięczność swojej wybawicielce, przywiązała się do niego. Chodziła za nim po schodach, leżała na perskim dywanie w jego sypialni, szczekała na jego służącego.

Księżna nie wydawała się urażona jej zdradą. Natomiast złość Remingtona wyraźnie ją bawiła.

- Panie Knight, pan jest bardzo przystojny, niezależnie od tego, czy ma pan sierść na spodniach, czy nie.

- Hm. Dziękuję. - Poprawił czarny surdut. - Pewnie ma pani rację, choć nie wiem, czy to był szczery komplement.

- Szczery.

Uśmiechnął się i zaczął się zastanawiać, jak ona zareaguje na pewne bardzo ważne oświadczenie, które zamierzał wygłosić tego wieczoru. Lady Gertrudę zjawiła się w wieczorowej sukni nagle tuż obok nich i klasnęła w ręce.

- Dzieci, dzieci, pospieszcie się. Goście zaraz będą. - Rzuciła surowe spojrzenie Lizzie. - I zabierzcie stąd psa. Przecież wiesz, że lady Fendsworth panicznie boi się psów.

Lizzie szczeknęła z naganą na lady Gertrudę.

- Przykro mi, ale nie możesz straszyć gości. - Lady Gertrudę przemawiała do psa tak, jakby ją rozumiał.

Co gorsza, Lizzie westchnęła tak, jakby naprawdę rozumiała.

- Dobrze, Lizzie wędruje do boksu. - Remington ruszył do swego pokoju i poczuł szarpnięcie nogawki.

Łypnął na suczkę, która z radości, że zwróciła na siebie jego uwagę, machała wesoło ogonem.

- Wiesz, co mój służący na to powie? - Remington wskazał smugę na bucie. -Znowu zrobi ci kąpiel.

Lizzie zaczęła uderzać ogonem o poręcz, a co więcej Remington mógłby przysiąc, że pies się do niego uśmiecha. Jego narzeczona roześmiała się krótkim zduszonym śmiechem, a potem jeszcze raz, serdecznie, jakby nie mogła powstrzymać wybuchu radości.

Księżna uśmiechała się rzadko, a jeśli już się uśmiechała, to z grzeczności, a jej śmiechu Remington nie miał dotąd okazji słyszeć. Teraz rozbawił ją jednak ten głupi pies z wywieszonym językiem, bardzo przywiązany do niego i jego butów, a Knightowi podobał się ten uroczy, słodki chichot. Jej radość przyprawiła go o nieznany dreszcz i jeśli ten pies wystarczył, by sprowokować ją do śmiechu, to stał się tym samym jego ulubionym zwierzęciem. Przyklęknął przy Lizzie i pogłaskał ją po głowie.

- Dobra dziewczynka, dobra... Lizzie.

Lizzie zrobiła kilka nieudanych prób, by polizać go po twarzy, co znów przyprawiło księżną o wybuch śmiechu. Kiedy tak słuchał i opędzał się od psa, zrozumiał, że ma nowy cel. Postanowił sprawić, by jego księżna śmiała się częściej.

Świece otulały salę balową złocistym blaskiem. Wytwornie ubrani goście tańczyli, rozmawiali albo pili. Przyjęcie wydane na cześć zaręczyn Remingtona z przyszłą księżną Magnus było oszałamiającym sukcesem, tyle że...

- Czy książę Magnus już przybył? - spytał Remington.

- Nie, panie - Bridgeport pochylił się i szepnął: -Nie ma go w Londynie. A więc Magnusa nie było.

- Ten łajdak nie pokazał się nawet na przyjęciu zaręczynowym córki.

- Być może nie chce, by elita stała się świadkiem utraty jego dziecka.

- Może.

Remington mocno w to wątpił. Magnus był prostodusznym pijakiem i nieobliczalnym hazardzistą. A spoza jowialnej twarzy wyzierał okrutny człowiek, taki, który dla osiągnięcia swego celu posunąłby się nawet do morderstwa. Czyżby poznał sekret prawdziwej tożsamości Remingtona? Czyżby kryl się teraz w jednym ze swych majątków, knując kolejną intrygę?

Następnego dnia zamierzał wysłać ludzi, których zadaniem będzie odkrycie miejsca pobytu księcia. A wtedy sam Remington wkroczyłby do akcji i wycisnął zeznanie z przeklętego księcia, by się dowiedzieć, co też on dalej knuje. Bo Remington nie był do końca pewien, czy książę poświęci własną córkę, której pozwoli na ślub z pospolitym człowiekiem.

Jak na razie wieczór można było uznać za sukces. Zbliżała się północ.

Północ.

- Czy mamy przygotować toast, panie? - spytał Bridgeport.

- Oczywiście.

Kieliszki zmrożonego szampana wędrowały po sali balowej na srebrnych tacach, Remington gawędził z gośćmi, próbował łososia i zawsze zajmował takie miejsce, by obserwować narzeczoną.

Ze spokojem przyjmowała zainteresowanie innych gości. Słuchała wszystkich komentarzy, patrzyła na nich poważnie, dotykała ich ramion lub ręki i coraz więcej kobiet podchodziło do niej, by porozmawiać. Nie po to, by prawić jej komplementy lub plotkować, ale po to, by opowiadać jej o sobie. Mężczyźni też stali w kolejce i wszyscy zakochiwali się w niej od pierwszego wejrzenia.,

Nie mogli nic na to poradzić. Co takiego powiedział ten głupiec wicehrabia Mauger? Jest tak piękna jak sionce w całej swej krasie. Byłby to niewątpliwie obraźliwy komplement, gdyby nie to, że prawdziwy.

Uroda księżnej stanowiła komplikację, jakiej Remington nie przewidział. Zdawał sobie oczywiście sprawę z tego, że adoracja Brummela, a także jej własny niezwykły styl same w sobie stanowiły przyczynę, by się w niej zakochać. Rozumiał też, że uczucia tych panów są płytkie i wiedział, że kiedy księżna wyjdzie za mąż, nie będzie już budziła takich emocji. On zresztą sam ku swemu zdziwieniu nie mógł się doczekać tej chwili, bo każde miłosne spoj­rzenie skierowane w jej stronę przyprawiało go o uczucie zazdrości. Nie chciał się przyznać, że jest nią zafascynowany. Poza tym, jeśli jego własne zauroczenie nie było płytkim uczuciem, to na czym się właściwie opierało?

Ogromne niebieskie oczy, nieśmiałość, uśmiech, wspaniałe ciało, silna wiara w stosowność własnego postępowania, dobroć, bystra inteligencja, którą sprytnie ukrywała.

Zręcznie omijając gromadzący się wokół tłum, krążyła po sali balowej. Zatrzymywała się w miejscach zajmowanych przez przyzwoitki, guwernantki i damy do towarzystwa, podejmowała z nimi rozmowę. Robiło to na nich wrażenie, odpowiadały jej, choć wyczuwało się w nich pewien niepokój. Zama­wiała dla nich napoje i patrzyła, jak je sączą, spoglądając niespokojnie na swoje podopieczne, jakby obawiały się kary.

Remington zamienił parę słów z Bridgeportem i ustalił, że kącik przyzwoitek ma być obsługiwany przez cały wieczór. I znów usytuował się tak, by patrzeć cały czas na narzeczoną. Najbardziej pragnął wtargnąć do wnętrza swego mózgu i wydrzeć z niego uczucia, jakie do niej żywił. Nie mógł sobie pozwolić na taki brak rozwagi. Nie teraz. Nie teraz, gdy właśnie miały się ziścić jego plany. Do tego potrzebował chłodnego, jasnego umysłu. Nie mógł sobie pozwolić na to, by rozpraszała go kobieta.

Wspaniała, ale jednak kobieta.

Nie rozumiał jej. I na tym polegał problem. Była piękna, lecz nieświadoma własnej urody. Bogata, lecz nie chciwa. Nieśmiała, choć jeździła konno bez lęku, a na ratunek temu natrętnemu psu ruszyła niczym waleczny lew. I to przez nią miał pogryzione najlepsze buty. Przez nią kazał zmienić róże dekorujące pokój z czerwonych na żółte. Przez nią nie zajmował się planowaniem zemsty, tylko nocy poślubnej. Nocy pełnej atłasowych prześcieradeł, wspaniałej kolacji, cudownie delikatnego uwodzenia.

Teraz, wreszcie, Remington wyłuskał z tłumu swoją księżną. Gdy szedł w jej kierunku przez salę balową, patrzyła na niego w skupieniu.

- Pięknie dziś pani wygląda - powiedział.

- Dziękuję. Życzy pan sobie czegoś?

- Proszę pozwolić za mną.

Złożyła dłonie w geście modlitwy, jakby znała jego plany.

- Muszę?

Ta kobieta, która przed nim stała, zmieniła się tak bardzo w ciągu ostatnich paru dni. Obcięła włosy. Nie bała się już publicznych wystąpień. Jej jasna cera wydawała się lśnić, jakby rozświetlona od wewnątrz. Z dnia na dzień była coraz piękniejsza, a on nie zamierzał pozwolić jej odejść.

- Teraz już za późno na odwrót. Westchnęła.

- Zaczynam się obawiać, że ma pan rację.

Podał jej ramię i zaprowadził na podest, gdzie grała orkiestra. Rozpoznawszy sygnał, muzycy zagrali fanfary. Goście odwrócili się i uśmiechnęli. Sądzili, że wiedzą, co Knight zamierza obwieścić - zaręczyny. Nie wiedzieli jednak wszystkiego. Nie wiedział nikt oprócz Bridgeporta, który pomagał mu w przy­gotowaniach.

Remington pomógł narzeczonej wejść na schodki prowadzące na scenę. Rzuciła mu udręczone, błagalne spojrzenie, ale on nie zwracał uwagi na jej niepokój. Stanął przy niej i wyjął z kieszeni małe pudełeczko. Rozgwar rozmów dobiegł końca.

- Dziękuję, że przybyliście tutaj, by świętować wraz ze mną uroczystość moich zaręczyn z Madeline de Lacy, markizą Sherbourne i przyszłą księżną Magnus. Wielki to dla mnie zaszczyt móc włożyć jej ten pierścionek na palec. - Otworzył pudełeczko i odsłonił wspaniały szafir oprawiony w złoto. - Wybrałem go, by uczcić piękno jej oczu.

Gdy zdejmował rękawiczkę z jej lewej ręki, większość gości biła brawo.

Kilku jednak nie zdobyło się na aplauz. Mimo iż lady Shapster nie otrzymała zaproszenia, przybyła wcześnie i spędziła ogromnie dużo czasu, obserwując księżną. Remingtonowi nie podobały się zupełnie jej złe, kocie, przymrużone oczy i zadbał o to, by jego narzeczona nie została z nią sama ani na chwilę.

Lord Fanthorpe również nie wiwatował.

Nie zdziwiło to Remingtona. Zarówno w klubie, jak i na balu u Picardów starszy pan unikał go z lodowatą wręcz obojętnością. Fanthorpe przypominał innych, mężczyzn i kobiety, którzy chcieli tylko pić szampana, jakiego im serwował, i jadać jego kolacje, lecz nie byli gotowi, by powitać go w towarzy­stwie.

Jednak, zdobywszy aprobatę księcia i rękę księżnej, Remington stałby się równoprawnym członkiem elity, cierpienia jego siostry zostałyby wreszcie po­mszczone, a duch jego ojca spocząłby w spokoju.

Gdy uniósł rękę narzeczonej, by włożyć jej pierścionek na serdeczny palec, poczuł, jak kobieta napina mięśnie, jakby chciała odrzucić ten symbol za­właszczenia jej osoby. Podniósł na nią oczy i dostrzegł w nich panikę. Wreszcie dotarła do niej rzeczywistość.

- Nie próbuj mi się opierać, pani - powiedział szeptem. - I tak włożę ci ten pierścionek na palec.

Już się nie opierała. Opuściła oczy. Czekała pokornie, aż dopełni ceremonii, lecz ku swemu wielkiemu zdumieniu on również zaczął się wahać. Ten pierścionek powinien należeć do jego matki. Kobieta powinna być jego prawdziwą miłością. Te marzenia spłonęły jednak przed dwudziestoma laty w

ognistej tragedii. Mógł tylko mieć nadzieję, że małżeństwo z księżną Magnus złagodzi jego ból lub przynajmniej zapewni mu kogoś, z kim mógłby go dzielić. Patrzyła, jak wsuwa pierścionek, wspaniale dopasowany do jej ręki. Uniósł jej dłoń i ustawił ją tak, że pierścionek zaiskrzył w świetle świec.

- Dziękuję wam, przyjaciele, za to, że pozwoliliście nam razem uczcić ten moment. Podnieście kieliszki i wznieście toast za nasze szczęście.

Goście wypili, wiwatując na ich cześć. Ale Remington jeszcze nie skończył.

- Ta chwila jest dla mnie szczególnie cenna. Arcybiskup Canterbury udzielił nam specjalnej promesy, więc pobierzemy się w kościele Świętego Jakuba już pojutrze.

ROZDZIAŁ 17

Gdy dotarły do niej słowa Knighta, sala balowa i zapalone w niej światła pociemniały. Myślała, że zemdleje, dokładnie tam, na podium, ale ku swemu wielkiemu zdziwieniu wciąż słyszała jego głos, który obwieszczał:

- I tak oto z bożym błogosławieństwem będziemy żyli wśród was razem do końca naszych dni.

W uszach Eleanor słowa te nie zabrzmiały jednak jak obietnica, raczej jak groźba. Wszystko w tym mężczyźnie wydawało się groźne. Zamierzał zmusić elitę, by zaakceptowała go na jego warunkach, a ona stanowiła obiekt jego determinacji.

- Oddychaj - zażądał cicho.

Wciągnęła spazmatycznie powietrze i zdała sobie sprawę z tego, że na chwilę naprawdę przestała oddychać.

- Uśmiechnij się - powiedział.

Uśmiechnęła się i z rozpromienionych twarzy wyczytała, że wszyscy uznają jej lęk za coś zupełnie zwykłego, a całą historię za romantyczną. Najwyraźniej nikt nie przywiązywał wagi do faktu, że całe te zaręczyny wynikły z przegranej gry w pikietę. Jej upadły anioł o włosach lśniących niczym aureola zaczarował wszystkich.

Podał jej rękę, by zeszła bezpiecznie ze schodów.

Nie, nie zaczarował wszystkich. Lady Shapster obracała w palcach kieliszek z szampanem i patrzyła na Eleanor, jakby nie potrafiła zdecydować, w jaki sposób najlepiej wyjawić całą prawdę. Zło, jakie z niej emanowało, przyprawiło Eleanor o drżenie, choć to nie nikt inny jak pan Knight zajmował wszystkie jej myśli. Wszystko, co groziło jej ze strony lady Shapster bladło w porównaniu z planami Knighta.

Ledwo dotknęła stopami parkietu, orkiestra zaczęła grać menueta. Inne pary natychmiast się do nich przyłączyły. Knight koordynował wszystkie te działania, jakby chciał osiągnąć najlepszy efekt i na pozór wszystko wyglądało tak jak w marzeniach każdej panny młodej. Mimo to Eleanor wciąż próbowała się nie poddawać. Nie mogła go poślubić za dwa dni i musiała mu to powiedzieć. I choć tańczył z niewiarygodnym wdziękiem, zawsze bliżej niż o metr od niej, równie dobrze mógł być na księżycu. Na twarzy miał maskę z wyrysowanym sztucznym uśmiechem i ze zwężonymi oczami skrywającymi tajemnice jego duszy. A ta łagodność, którą, jak się jej wydawało, wobec niej przejawiał, okazała się wyłącznie kaprysem. Ten niebieskooki diabeł wsunął jej siłą pierścionek na palec, a teraz straszył ją małżeństwem. Dlaczego?

Eleanor nie rozumiała, dlaczego Knight pragnie poślubić przyszłą księżną Magnus. Twierdził, że pragnie jej majątku i statusu społecznego, ale mu nie wierzyła. Było w tym coś więcej, coś, co wyzierało spoza jego uśmiechu, jakiś bardziej skomplikowany plan, którego wrogość budziła w niej ogromne obawy. Taniec skończył się. Panowie obstąpili Knighta; klepali go po plecach i gratulowali małżeństwa.

Eleanor cofnęła się - chciała uciec, ale odwrót był niemożliwy. Pierwsza podeszła do niej Horatia.

- Ty podstępna dziewczyno! Nawet nie wspomniałaś o tak rychłym małżeństwie!

- Rzeczywiście.

Pospieszyła ku niej lady Picard, zaaferowana potwierdzoną plotką.

- Gratulacje, Wasza Wysokość. Musi być pani taka szczęśliwa!

- Żadne słowa nie są w stanie wyrazić moich uczuć. Skurcz żołądka omal nie zgiął jej w pół.

Jeśli kiedykolwiek będziesz miała wątpliwości, pomyśl, co zrobiłaby Madeline w tej sytuacji.

Była to bez wątpienia najgłupsza rada, jaką Eleanor miała okazję usłyszeć.

Wcale jej nie pomogła. Wcale.

Zbliżał się teraz ku niej pan Clark Oxnard z żoną. Clark promieniał radością, jego okrągłe policzki były zaróżowione ze szczęścia.

- Kiedy poprosiłeś mnie na świadka, Remington, nie miałem pojęcia, że to nastąpi tak szybko. Gratuluję, Wasza Wysokość, naprawdę gratuluję.

- Tak, ma pan rację.

Czy mówiła z sensem? Miała co do tego wątpliwości. I zupełnie o to nie dbała.

- Moje najszczersze gratulacje, Wasza Wysokość. - Jak na kobietę tak niewielkiego wzrostu pani Oxnard miała zaskakująco niski głos, a jej oczy patrzyły chytrze na Eleanor. - Małżeństwo jest zawsze ekscytujące, lecz w jakimś sensie również przytłacza. Może mogłybyśmy wypić wspólnie herbatę, kiedy już się pani zagospodaruje?

Mówiła tak zwyczajnie, tak całkowicie spokojnie, że Eleanor miała ochotę położyć głowę na jej ramieniu i zapłakać.

- Będzie mi bardzo miło - odparła. - Dziękuję. Nadszedł Beau Brummel, torując sobie drogę wymachiwaniem chusteczki.

- Wasza Wysokość, co za wspaniała wiadomość! Macie państwo się pobrać bez cienia zwłoki. Może być pani pewna, że pan Knight wkroczy śmiało tam, gdzie inni boją się wejść, i porwie panią w ramiona, tak jak pani na to zasłużyła.

- Zasłużyłam? Pewnie tak.

Za to, że nie powiedziałam prawdy, kim jestem.

Młody lord Byron przeniósł na nią zamyślone spojrzenie.

- Tak romantyczny gest stanowi dla mnie inspirację do napisania poematu. Być może epickiego. Albo może sonetu.

Eleanor zrobiła mały krok wstecz.

- Pan Knight będzie zachwycony, jestem o tym przekonana - powiedziała, choć w głębi duszy miała zupełnie inne zdanie na ten temat.

- Kochana dziewczyno! - Lady Gertrudę stanęła na palcach i ucałowała ją w policzek. - Jestem taka podekscytowana. To przynajmniej powstrzyma plotki o tym, gdzie przebywasz, zanim się jeszcze zaczną. Co za ulga dla mnie! Służący zaczynają gadać, a kilka kolejnych dni mogłoby bardzo poważnie nadszarpnąć twoją reputację.

Myliła się jednak, gdyż lady Shapster już wyraźnie patrzyła na brzuch Eleanor.

- Nie tracisz czasu. Najwyraźniej spieszno ci do ołtarza. Czyżby były po temu jakieś powody? - powiedziała swym gładkim, ciepłym pewnym siebie gło­sem, który zawsze doprowadzał Eleanor do szału.

Wszyscy stojący w pobliżu goście pootwierali usta ze zdziwienia. Pan Knight odwrócił się, pałając najwyraźniej żądzą zemsty. Goście cofnęli się jak na komendę.

Jednak po raz pierwszy w życiu lady Shapster nie udało się zawstydzić ani przerazić Eleanor. Być może Eleanor wydoroślała. Być może ostatnie cztery

lata, ostatnie kilka dni pokazały jej, czym są prawdziwe przeciwności losu. Tak czy inaczej nagły przypływ gniewu wygnał niepokój z jej umysłu. Nie chciała, by bronił jej Knight. Mogła sama odeprzeć atak.

- Lady Shapster, przybyłam do Anglii mniej niż tydzień temu. Jeśli chce pani rozpuszczać plotki, to w tę nikt nie uwierzy - powiedziała z uśmiechem bardziej wilczym niż uprzejmym.

Lady Shapster zamrugała tak, jakby nagle zaatakował ją kot. A potem uśmiechnęła się przerażająco i podeszła bliżej do Eleanor. Zanim jednak zdążyła się odezwać, lady Gertrudę pospieszyła swojej podopiecznej z odsieczą.

- Co za niekulturalna uwaga, prawda lady Picard?

- Ma pani całkowitą rację.

Lady Picard była prawdziwie zaszokowana. Nie miała nic przeciwko prywatnym plotkom, ale bała się publicznych scen.

- Lady Shapster. - Pan Knight ujął ją za ramię. -Nie przypominam sobie pani nazwiska na liście gości.

Lady Shapster ruszyła na niego jak osaczony tygrys, potem jednak spojrzała w twarz Knighta i zobaczyła w niej coś, co znów zmieniło ją w kobietę.

- Uznałam, że to przeoczenie i...

- Nie, to nie było przeoczenie. Nie znoszę grubiańskich, złośliwych kobiet. A już z pewnością nie życzę sobie ich obecności na swoim balu zaręczynowym.

Lady Gertrudę poklepała Eleanor po ręce i wyszeptała parę pocieszających słów.

- Ale to muszę panu powiedzieć. Wcale nie ma pan ambicji, by poślubić właśnie ją.

Eleanor miała ochotę rzucić się na nią i zagłuszyć ten okropny, gładki, oskarżycielski ton. Knight odsłonił groźnie zęby.

- Proszę mi nie mówić, jakie mam ambicje. Nie wie pani nic ani o mnie, ani o moich ambicjach. Teraz na pewno chce pani wyjść. Odprowadzę panią do drzwi.

- Co za scena - wyszeptał Beau Brummel. - To naprawdę smutne, gdy piękna kobieta zachowuje się w tak skandaliczny sposób.

Knight nie słyszał go, usłyszała go natomiast lady Shapster i rzuciła mściwe spojrzenie na Eleanor.

- Zobaczysz, pożałujesz, że tak mnie upokorzyłaś.

- Proszę nie mówić już ani słowa więcej dla swego własnego bezpieczeństwa -ostrzegł Knight.

Eleanor wciągnęła spazmatycznie powietrze. Starła się z macochą i wyszła z tej opresji bez szwanku.

- Przepraszam, zauważyłam właśnie przyjaciółkę, którą muszę przywitać.

- Oczywiście, kochanie. - Lady Gertrudę poklepała ją po dłoni. - Idź się odświeżyć.

- Dziękuję.

Eleanor starała się bardzo, by nie odejść zbyt wcześnie, ponieważ zdawała sobie sprawę z tego, że wszyscy ją obserwują. Dokonywała również cudów, by iść prosto przed siebie, bo nie miała najmniejszego pojęcia, dokąd właściwie zmierza. Wiedziała tylko, że musi się stąd wyrwać. Jak najdalej, zanim po raz pierwszy w życiu zrobi się jej słabo.

Otwarte drzwi wychodziły na ogród, co wróżyło świeże powietrze i welon ciemności, zatem ruszyła w ich kierunku... i usłyszała psyknięcie dochodzące zza krzaka nieopodal wyjścia.

Rozejrzała się, ale nikogo nie dostrzegła.

- Psst, panienko!

Obeszła donicę i zobaczyła rudego mężczyznę przykucniętego na ziemi. W jednej chwili udręka ustąpiła miejsca nadziei. Dickie Driscoll nigdy jej nie zawiódł. Wiedziała, że nie zawiedzie jej również i teraz.

- Dickie, co tu robisz?

- Ratuję panią. Skorzystałem z pierwszej okazji, by panią zabrać, bo nie śledził mnie ani pan Knight, ani jego siepacze. Chodźmy. - Chwycił ją za rękę, wstał i ruszył szybko do bramy. - Nie ma chwili do stracenia.

- O tak! Chodźmy! - Poszła za nim na taras, upojona wolnością. - Muszę się stąd wyrwać. Muszę się stąd wyrwać, zanim... Muszę.

- Ciiiii... - Idąc z nią po schodach, Dickie zniżył głos do szeptu. - Ludzie Knighta są wszędzie. -Trudno mi było się tu prześliznąć i nie chcę, żeby mnie znowu złapali.

- Tak jak wtedy, kiedy schwytali cię przy stajniach? Nie zrobili ci krzywdy, prawda?

- Nie, pan Knight kazał im się zachowywać przyzwoicie i raczej go posłuchali. Zwolniła kroku.

- Więc pan Knight dotrzymał obietnicy. A ona przyrzekła, że nie ucieknie. Ale wtedy Knight nie mówił nic na temat tak szybkiego ślubu.

- Proszę się pospieszyć, panienko - ponaglał Dickie. j No i co z tego, że nie wyjawił jej całej prawdy?

Wcale jej nie żądała. Po prostu mu obiecała, że nie ucieknie. I nie stawiała żadnych warunków.

- Dickie. - Przystanęła niechętnie. - Nie mogę z tobą iść.

- Jak to nie może panienka iść? - Dickie pociągnął ją mocniej. - To nie zabawa. Słyszałem go. Przecież zapowiedział wasz ślub na pojutrze, a Waszej Wysokości jak nie ma, tak nie ma. Nie wiem, gdzie się podziała, ale wiem, że tu mamy prawdziwą katastrofę.

- Rozumiem. Wierz mi, Dickie, że rozumiem, ale przyrzekłam mu, że nie ucieknę.

- Przyrzekła panienka? - prychnął. - Nie, panienko, nie będzie panienka taka głupia.

Położyła mu rękę na ramieniu.

- Dickie, kiedy cię zabierali, zamierzali cię pobić. Nie mogłam im na to pozwolić. Więc obiecałam, że z nim zostanę, dopóki mnie nie odeśle.

- Gdybym nie był dobrym protestantem, przekląłbym Wieżę Babel. - Dickie stał przed nią ze zwieszoną głową. - Co pani zamierza zrobić, panienko? Chce mu pani powiedzieć prawdę?

- Zdradzić, kim jestem?

Nie. Marzyła wyłącznie o tym, by w chwili, gdy Knight odkryje jej tożsamość, znaleźć się od niego jak najdalej.

- Przecież nie może pani za niego wyjść, jeżeli wciąż będzie myślał, że jest pani księżną. Jak prawda wyjdzie na jaw, on ani chybi panią zabije.

- Oczywiście, że za niego nie wyjdę. Nie mogę. -To nie byłoby słuszne. - Nie śmiała myśleć o tym, jak bardzo lubiła być gwiazdą Londynu, mieć konia i przynajmniej od czasu do czasu zdobyć się na śmiałość i powiedzieć, co naprawdę myśli. Nie chciała pamiętać, jak pan Knight patrzył na nią tymi swymi jasnymi niebieskimi oczyma. Nie chciała sobie wyobrażać, że jest jego żoną, na dobre i złe, ale i tak wiedziała, że nie poradzi sobie z tymi myślami.

- Dickie, mam pomysł. Napiszę liścik, który zabierzesz do Madeline. Napiszę jej o ślubie, a ona przybędzie mi na ratunek.

- A jak nie będzie mogła?

Eleanor stała w ciemnym ogrodzie. Nowy pierścionek był lodowato zimny. Wietrzyk flirtował z listkami ponad jej głową. Świeże powietrze wypełniało płuca. A w duszy wywiązała się walka. Walka pomiędzy dawną, pokorną

Eleanor i tą nową, która miała dopiero się narodzić. Dawna Eleanor była nieśmiała i bez protestu przyjmowała wszystko, co niosło jej życie. Nowa Eleanor walczyła o siebie i swoje szczęście, nie dbając o konsekwencje.

Madeline nie chciała pana Knighta. Nowa Eleanor wręcz przeciwnie. Pragnęła go gorąco, a w razie gdyby Madeline nie przybyła jej w sukurs...

- Jeśli Madeline nie przybędzie na czas, by nie dopuścić do wesela, to znaczy, że los zadekretował mi przyszłość. A teraz będzie lepiej, jeśli pójdę i wypiję kieliszeczek wina albo nawet dwa. - Zrobiłaby wszystko, byle tylko przytłumić ostrzeżenia, jakie wyraźnie odzywały się w jej głowie.

- Co pani ma na myśli, mówiąc, że los zadekretował pani przyszłość? - spytał Dickie głosem ociekającym przerażeniem.

- To, że jeśli Madeline nie przyjedzie na czas, by mnie powstrzymać, zamierzam poślubić pana Knighta.

ROZDZIAŁ 18

Remington żegnał sam ostatniego gościa. Księżnej nie było w pobliżu. Widział przed półgodziną, jak idzie po schodach na górę, ale nie zaobserwował, by zeszła z powrotem. Goście z pewnością pomyśleli, że wraca do siebie do domu. Przynajmniej taką miał nadzieję. Niedobrze by było, gdyby sądzili, że mieszka u niego, gdyż z pewnością uznaliby natychmiast, że odebrał jej dziewictwo przed ślubem.

Zgasił kilka dopalających się świec.

Nic nie mogło być jednak dalsze od prawdy. Niech to diabli! Parę pocałunków, cudownych, to fakt, trudno było uznać za znaczące. Pragnął tylko, by jego rozgorączkowane ciało potrafiło zaakceptować z godnością tę krótką w końcu zwłokę.

- Czy mogę panu czymś jeszcze służyć?

Bridgeport wyglądał równie świeżo, jak tego ranka, dowodząc raz jeszcze, że angielscy kamerdynerzy odznaczają się niespożytą energią.

- Tak, to wszystko, Bridgeport. Powiedz służącym, że bardzo dobrze się spisali, a stosowną nagrodę otrzymają w niedzielę.

Bridgeport ukłonił się i poszedł dopilnować sprzątania.

Rozpinając mankiety, Remington zastanawiał się leniwie, czyjego księżna przyszła już do siebie po wiadomości, że wyjdzie za niego za mąż już za trzydzieści sześć godzin.

Przyjęła tę nowinę nieźle. Nie krzyknęła, nie zemdlała, nie odrzuciła go, nie zaczęła pomstować na ojca, choć Remington był przygotowany na wszystkie te reakcje. Po prostu patrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma, w niemym przerażeniu, niczym szop, na którego najeżdża rozpędzony powóz. Czuł się niemal zawstydzony, że przekazał jej tę wiadomość w taki, a nie inny sposób. Miała tu jednak znajomych. Gdyby dowiedziała się wcześniej, znalazłaby sposób, by nie dopuścić do ślubu, a on nie mógł sobie na to pozwolić.

Potem jeden z jego ludzi doniósł mu, że Dickie Driscoll jest na terenie i Remington pilnował księżnej, by nie uciekła. Jednak nie uciekła i to - bez wy­raźnego powodu - sprawiło mu przyjemność. Jej decyzja wynikła zapewne z faktu, że złożyła mu taką obietnicę. Rodzina de Lacych słynęła z tego, że do­trzymuje obietnic. Nie znaczyło to wcale, że pragnie go poślubić. Lecz nawet to niezbyt przyjemne założenie zmusiło go do nagłej rewizji przekonań. Arystokratka śpiąca pod jego dachem dotrzymała słowa.

Zdejmując surdut, zastanawiał się, czy księżna ma jeszcze jakieś inne cnoty.

Mijając bibliotekę w drodze na schody, usłyszał radosny głos:

- Miło mi znów pana widzieć, panie Knight. Przystanął i popatrzył w ciemność pokoju.

- Wasza Wysokość?

Wyszła do światła. Jedwabna suknia otulała jej ciało równie szczelnie jak przedtem, ale jedna z rękawiczek gdzieś się zapodziała, wstążka owinęła się wokół jednego ucha, a krótko obcięte włosy sterczały na wszystkie strony. Wyglądała pięknie, budziła w nim pożądanie i przechylała się na bok niczym statek, który ma właśnie zatonąć.

- Panie Knight, należą się panu gratulacje. Jak na samotnego dżentelmena, przygotował pan wspaniałe przyjęcie.

- Wypiła pani za dużo wina?

- Wina? Wina? - spytała z niedowierzaniem i przesadnie pokręciła głową. -Nie, to byłoby niestosowne na balu zaręczynowym. - Przystanęła i postukała palcem w jego tors. - Nie sądzi pan?

Popatrzył na szczupły palec, który przestał stukać, a zamiast tego przekrzywił mu krawat. Była wstawiona - kiedy jej się to udało? Jeszcze przed godziną nie była pijana.

- Zupełnie nie. Jeśli nie może pani wypić drinka na balu zaręczynowym, to kiedy?

Popatrzyła spod przymrużonych powiek na jego pierś.

- Ma pan przekrzywiony krawat. Jest pan Amerykaninem. I muszę pana ostrzec, Brummel twierdzi, że wygnieciony krawat jest absolutnie niedozwolony. - Dotknęła krawata i wygładziła jedną z wdzięcznych fałdek. - A pański jest w skandalicznym stanie. - Zachwiała się lekko.

Chwycił ją za ramię.

- Widzę. Ale przyjęcie już się skończyło, więc to nie ma znaczenia. - Czyżby upiła się na wieść o rychłym ślubie? Tak, nie widział innego powodu, a ten wcale go nie cieszył.

Ale była tak czarująca, a nowina o ślubie musiała przyprawić ją o szok. Ten jeden jedyny raz musiał jej wybaczyć.

- Czy chce pani, żebym odprowadził panią do łóżka? Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust.

- Jest pan bardzo niegrzecznym chłopcem.

W zwykłych okolicznościach z pewnością przyznałby jej rację, lecz nie mógł wykorzystywać wstawionej kobiety, szczególnie takiej, która zwykle nie piła więcej niż jeden łyk wina.

- Ile pani wypiła?

- Jeden maleńki kieliszeczek. - Pokazała mu jego wielkość rozchylając palce.

- Czego? - Poprowadził ją w stronę schodów.

- Brandy. - Słowo zawibrowało mocno na jej języku.

- Jeden mały kieliszeczek czy kilka małych kieliszeczków?

- Może dwa - przyznała, wchodząc na schody, oparta mocno na jego ramieniu. - Albo siedem. To była jakaś pochodna pięciu. Wie pan, że jestem bardzo dobra z matematyki?

- Nie miałem o tym pojęcia. - Znał, rzecz jasna, drogę do jej sypialni. Stał tam każdej nocy od jej przyjazdu, wyjmował klucz, rozważał możliwości, cieszył się z oczekiwania.

- Bardzo dobra. Z matematyki i języków, co okazało się bardzo przydatne w podróży. Mówię panu. No i jeszcze świetnie jeżdżę konno. Wszyscy tak twierdzą. I w figlowaniu. Potrafię świetnie figlować.

Zatrzymał się tak raptownie, że omal nie upadła.

- Oj - powiedziała. - Podnieś flagę, zanim znów zmienisz kurs, żeglarzu.

- Kto nauczył panią figlować? - spytał pozornie łagodnym tonem.

- Te kobiety.

Patrzył na nią prawie przekonany, że żartuje, a mimo to pewien, że w takim stanie nie umiałaby odgrywać komedii. Popatrzyła na niego poważnie, uniosła rękę i poklepała go po policzku.

- Wie pan, jaki pan jest przystojny? Och tak, to fakt. Dziś wieczorem, kiedy Horatia nalewała mi kieliszeczek, chichotała, że panie miałyby ochotę roz-

piąć panu spodnie i odwinąć to, co w środku jak wczesny gwiazdkowy prezent. Albo późny. Nie pamiętam.

- Bardzo pochlebne.

Musiał się dowiedzieć, co ona ma na myśli, mówiąc, że potrafi figlować. Nie mógł w to uwierzyć. Nie mógł. Na miłość boską, nie umiała się nawet porządnie całować. Objął ją ręką w talii, poprowadził do alkowy i popchnął na miękkie siedzisko pod oknem. Z lichtarzyka przy kominku wyjął jedną świeczkę i umieścił ją na szklanym talerzyku.

- Jakie kobiety?

- Te, które przyszły dziś na przyjęcie.

- Nie, mówię o tych, które nauczyły panią figlować. - Serce biło mu dziwnym, zupełnie innym rytmem, niż wówczas, gdy pracowało spokojnie, na zwolnio­nych obrotach. Zręcznym ruchem uwolnił kotary ze wstęg i umieścił ich oboje w ciemnej alkowie, która stała się idealnym miejscem na przesłuchanie.

- Wolałabym, żeby pan słuchał mnie uważniej. Już panu mówiłam. Te z haremu.

Z haremu? Mieszkała w haremie? Spała z mężczyzną? Stanął tuż na wprost niej i by przykuć jej uwagę użył swego najsurowszego tonu.

- Jakiego haremu?

Jego surowość nie zrobiła na niej wrażenia.

- Nie zna pan tej historii? - Przechyliła głowę lekko do tyłu, by na niego popatrzeć i oparła się o poduszki ułożone pod ścianą. Okno zasłaniały kotary, chroniąc pokój przed wiatrem przedzierającym się przez framugę, lecz i tak dobiegało ich wycie wiatru szalejącego po londyńskich ulicach. - Teraz, kiedy jest już po wszystkim, to wydaje się naprawdę zabawne.

Zabawne? Mocno w to wątpił. Narastał w nim niepokój. Niepokój o nią.

- Powiedz mi, pani.

- Chciałyśmy, moja kuzynka i ja, zwiedzić Konstantynopol i to był mój pomysł, który miał tak okropne skutki, że później już niczego nie propono­wałam, ale kiedy tam przyjechałyśmy, był tam tylko ten mężczyzna, właściwie wielu mężczyzn i żadnych kobiet. Dziwne miejsce. Ten mężczyzna miał czarne włosy i oczy, i był bogaty. Potężny! - Zniżyła głos do szeptu. - Bej. Myślał, że jesteśmy bliźniaczkami.

Na stoliku stał wazon róż. Ich zapach przypominał Remingtonowi o poprzednim dniu w Green Park, o jej pierścionku, o jej męstwie i urodzie tak widocznej w pełnym słońcu. Czyżby w Konstantynopolu doznała jakiejś krzywdy? Strachu? Na samą myśl o tym poczuł, że zawrzała w nim krew, ale nie zmienił tonu, mówił wciąż cicho i przymilnie.

- Opowiedz mi o haremie, Wasza Wysokość.

- Przecież pan o tym słyszał, prawda? - pogładziła jego kamizelkę, przesuwając palcami po haftowanym jedwabiu. - Jest pan bardzo mądrym człowiekiem.

Wcale nie. Głupim, dającym się nabierać na pochlebstwa tej pijanej kobiety.

- Cieszę się, że pani tak uważa.

- Nie rozumiem, dlaczego się pan wszystkiego nie domyślił. Odetchnęłabym z ulgą, gdyby się panu udało.

Wszystkiego? Co ona miała na myśli?

- Robię, co mogę.

- Tak mi się zdaje, a ja przecież nie mogę powiedzieć panu prawdy, czyż nie? -wykonała przesadny gest ręką.

- Może pani. - Chwycił ją za dłoń i pogłaskał jej palce. - Będę pani mężem, może mi pani zaufać.

- Chyba tak. - Zabrzmiało to tak, jakby się zdziwiła. - Ale to nie będzie zdrada wszystkiego, w co wierzę. Nie. Nie mogę panu powiedzieć wszystkiego, ale może się pan domyślać.

Patrzyła na niego tak, jakby się spodziewała, że znał jej tajemnicę.

- Dlaczego zwrócił uwagę na fakt, że możecie być bliźniaczkami?

- Podobała mu się nasza jasna karnacja, chyba chciał wytarmosić nas obie naraz. Ot tak. - Chciała strzelić palcami, ale to jej się nie udało. Popatrzyła na swoją rękę i spróbowała znowu. Bez powodzenia.

- I co zrobiłyście? - spytał uwięziony w koszmarze, gdzieś pomiędzy furią a współczuciem.

Uderzyła w drewniany parapet i efekt przyniósł jej chyba zadowolenie.

- Próbowałyśmy złożyć skargę u władz, ale w tym kraju nie ma prawa, które zabraniałoby takich rzeczy. Co za barbarzyństwo!

- Powiedz, co ci się przydarzyło, pani.

Powiedz, czy zostałaś zgwałcona. Powiedz, co mam zrobić, by złagodzić twój strach.

- Nie chciałyśmy być w haremie. Inne kobiety stamtąd uważały, że jesteśmy dziwne, bo im się to bardzo podobało. Cały czas tylko słodycze, no i te nieskromne kąpiele, wszystkie kobiety razem, myjące się nawzajem, jeśli potrafi pan to sobie wyobrazić...

Potrafił aż nadto dobrze.

- A mówiły tylko o mężczyźnie w ich ciele, jak się wtedy czują i co robią, by przedłużyć przyjemność. Najbardziej oburzające było to, że ćwiczyły na sobie. Przedtem nie wiedziałam, że to w ogóle możliwe.

- Boże.

Dotychczas wydawało mu się, że nic nie jest w stanie go zaszokować, a jednak... Uwięziona z kobietami, których jedynym celem było zaspokajanie

męskiej chuci, a ów mężczyzna ponadto pragnął jej. Oczywiście. Żaden mężczyzna nie byłby w stanie się jej oprzeć.

Nie była dziewicą, a jego irytacja nie wynikała z faktu, że nie będzie pierwszym, tylko z tego, że została zmuszona do stosunku.

Oszalał.

- Tak! - Pokiwała głową. - Oczywiście słuchałyśmy i patrzyłyśmy. Nie miałyśmy innego wyjścia. Byłyśmy przerażone. - Wyraz niepokoju zniknął z jej twarzy. - I bardzo ciekawe.

Miał ochotę coś rozbić. Ścianę. Wazon. Zamiast tego odsunął tylko delikatnie lok z jej policzka.

- Czy bej cię skrzywdził, pani?

- Konkubiny opowiadały niesamowite rzeczy o tym, co mężczyźni i kobiety ze sobą robią. Wiedział pan, że mężczyźni lubią, by kobiety brały ich intymne części do ust?

- Owszem, wiedziałem.

- Wiedział pan? - Wbiła wzrok w jego męskość, jakby chciała przewiercić wzrokiem materiał spodni. - Naprawdę? Robiły to panu? I czy to prawda, że wasze intymne części powiększają się i nabrzmiewają? Dlaczego tak się dzieje?

Chwycił ją za ramiona, przykucnął i zajrzał jej w oczy.

- Co zrobił bej?

- Bej? - W jej głosie wyraźnie pobrzmiewało zdziwienie. - Umieścił nas w haremie, a potem wyjechał z miasta.

Remington oparł się ręką o ścianę i z ulgą przymknął oczy.

- Wolałabym, żeby pan uważał - stwierdziła z żalem. - Gdyby mnie pan słuchał, pamiętałby pan o tym.

Popatrzył jej w twarz.

- Więc jest pani wciąż dziewicą?

- Ależ oczywiście.

Jej rozczochrane włosy wyglądały tak, jak mogłyby wyglądać po miłosnej nocy. Piersi przylegały ściśle do stanika sukni, widok jasnokremowego dekoltu budził w nim pragnienie, by ucałować po kolei każdą z nich. Oczy miała zmęczone i pijane, i po raz pierwszy, odkąd się poznali, uśmiechała się bez umiarkowania. Obdarowywała go uśmiechem rozchylonych czerwonych warg, błyskając białymi zębami. Kusiła go przez cały wieczór...

Była niewinna, ale posiadła wiedzę kurtyzany. Wiedziała, że jej pragnie, o tym był przekonany, ale co ważniejsze i ona go pragnęła i nie wiedziała, jak sobie poradzić ze swoim pożądaniem. Oplótł swoją przyszłą żonę misterną siecią i teraz odkrył, że i ona taką samą sieć zarzuciła na niego. Nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, by ją posiąść. Marzył wyłącznie o nocy poślubnej. Nawet jego plan zemsty wydawał się drugorzędny wobec potrzeby ściskającej jego wnętrzności. Wciąż mówiła i znów skierował na nią swą uwagę.

- Gdybym włożyła sobie pańską męskość do ust, nie zagroziłoby to mojej czystości? - Rozłożyła ręce na poduszkach w geście zaniechania i popatrzyła na niego z namysłem. - Prawda?

Musiał użyć całej siły woli, by się z nią nie zgodzić, gdyż część, o której mówiła, nabrzmiała i wbijała mu się w spodnie tak, że wpływało to na bezpieczeństwo jego guzików.

- Owszem, zagroziłoby.

Z typową pijacką zadziornością zaczęła się z nim kłócić.

- Przecież nie wkładałbyś swojej męskości w moje ciało.

Nie wiedział, co na to odpowiedzieć, ale czuł, że jeśli ona nie przestanie mówić o stosunku, z pewnością dowie się prawdy. Posmutniała.

- Jednak tak... Włożyłby pan pewnie...

- Tak!

Cierpiał piekielne męki.

Uniosła rękę i zaślepiony żądzą pomyślał, że znów chce poprawić mu jakąś część garderoby. Ona jednak przesunęła delikatnie palcami po wybrzuszeniu w spodniach.

- Czy to to? - Zachichotała. - Chyba tak, bo nie nosi pan przecież pogrzebacza w spodniach. Chciał jej powiedzieć, że nie powinna się śmiać, trzymając go za genitalia, lecz jej dotyk sprawiał mu taką rozkosz, że przestał o tym myśleć. Mogła się śmiać, ile dusza zapragnie, byleby tylko nie przestawała wodzić dłonią wzdłuż i wszerz. Badając jego ciało, spoważniała.

- Jest bardzo długi i gruby. Wydaje się, że akt pomiędzy kobietą i mężczyzną jest niemożliwy. Nie rozumiem, jak to się dzieje. Pozycje są takie dziwne i rozmiary też wcale do siebie nie pasują.

- Ale to się udaje.

Pomyślał, że jeśli nie przestanie go pieścić, zaraz jej to udowodni. Musiał pamiętać o strategii. Chciał to zrobić, zachowując należny ceremoniał. Zaprowa­dzić księżną do kościoła, a w nocy złożyć jej dziewictwo na ołtarzu zemsty.

Jej rodzina miała długi wobec jego rodziny i ona miała ten dług spłacić. Lub też przynajmniej zacząć go spłacać.

Tymczasem jednak bawiła się jego guzikami i każdy przypadkowy dotyk jej palców przepełniał go niebiańską rozkoszą lub może to była piekielna męka?

- Czy mogę go wyjąć? - spytała. - Mogę go zobaczyć?

Jej ochota była najlepszym afrodyzjakiem, jaki mógł sobie wyobrazić.

- W noc poślubną.

Przerwała pieszczotę i wygięła usta w podkówkę.

- Nie. Nie w noc poślubną. Teraz.

Zaczęła rozpinać guziki. Powstrzymał jej ręce.

- Jeśli pani to zrobi, stanie się znacznie więcej niż to, co uchodzi za stosowne. Jednak nie była tak bardzo wstawiona, bo zachichotała.

- Chyba to wszystko jest bardzo niestosowne. Nawet w Ameryce. - Jej palce wiły się pod jego dłonią, próbowała je uwolnić i znów go dotknąć. - Nie po­winniśmy być tu sami. Nie powinnam tu mieszkać. Dlaczego więc nie...

- Gdyż ja nie zachowałbym... - Kontroli? Nie, nie mógł się do tego przyznać. Ale mógł odbić piłeczkę.

- Mężczyzna też może pieścić ustami intymne części kobiety - powiedział zalotnym tonem znawcy.

Oczy rozszerzyły się jej i straciły swój jasny wyraz.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Jest pan pewien? - spytała podejrzliwie. - Konkubiny nigdy o tym nie mówiły.

- To coś, co mężczyzna robi kobiecie, gdy chce ją nauczyć pożądania. Więcej niż pożądania. Było to coś, co mężczyzna robi kobiecie, gdy chce jej

dać przyjemność, ale jego księżna nie musiała wszystkiego wiedzieć. Niektóre rzeczy lepiej robić z zaskoczenia.

- Ale to jest chyba bardzo...

- Bardzo?

Ostrożnie dobierała słowa.

- Kobieta musi chyba ufać mężczyźnie, jeśli pozwala mu na takie rzeczy.

- Oczywiście. Ale jeśli mężczyzna umie to robić, ona odczuwa przy tym wielką przyjemność... tak mi mówiono. Usta mężczyzny badają i całują każdą intymną część, smakują ją, liżą i ssą delikatnie.

Zacisnęła kolana, ale dźwięk, jaki wydała, nie był okrzykiem oburzenia. Zrzucił jedną z poduszek na podłogę, ukląkł na niej i zbliżył twarz do jej twarzy.

- Zamierzam panią pocałować. Całowaliśmy się już, pamięta pani? Podobało się to pani, prawda?

- Bardzo - odparła drżąco.

Była taka ufna. Tak diabelnie szczera.

Musnął wargami jej usta. Wstrzymała oddech, co wzbudziło jego niekłamany zachwyt. Zachwycał go też zapach koniaku, a i to, że zarzuciła mu ramiona na szyję i wbiła palce w jego włosy. Alkohol przemógł jej lęk, dotknęła językiem jego języka, a gdy go cofnął, zagłębiła się w jego usta, dotykając zębów, okalając ustami wargi. Jej nieśmiała powłoka kryła syrenę o niespotykanej mocy i odwadze, a on zamierzał jej pokazać wszystko, co tylko instynktownie wy­czuwała. Gdy opadła bez tchu na kanapę, zsunął jej rękawiczkę z ręki.

- Czy możesz sobie wyobrazić, że ja to robię tobie, pani? - Bardzo delikatnie ucałował aksamitną skórę jej łokcia. - Możesz?

- Tak - odparła słabo.

Odrzucił rękawiczkę i ucałował po kolei wszystkie palce, a potem musnął wnętrze dłoni.

- Nie wybrała pani tego małżeństwa. Mogę ukoić tylko kilka z pani lęków, ale przyrzekam, że zaspokoję wszystkie pani kobiece pragnienia, zanim jeszcze zdąży je sobie pani uświadomić. Ufa mi pani?

- Nie - odparła bez wahania.

Popatrzył jej w twarz, dostrzegł przerażenie w jej w oczach, drżące usta, rumieńce na policzkach. Gdyby nie była wstawiona, na pewno zaczęłaby krzyczeć i uciekać, ale jej ukryte żądze sprawiły, że stała się jak glina, którą on mógł urabiać.

Rozłożył jej ręce na poduszkach.

- Jestem mężczyzną, na którego czekała pani całe życie. Dotknął jej ud.

Zaparło jej dech z wrażenia.

Przesuwając delikatnie dłońmi w dół i w górę, ogrzał jej ciało swoim dotykiem i zakradł się zdradziecko między kolana.

- Zaufaj, że sprawię ci rozkosz.

Chwycił halkę i uniósł śliski jedwab aż do talii.

W panice zaczęła go odpychać. Próbowała zewrzeć kolana.

Ale on już był między nimi, klęczał przed nią i nawet w przyćmionym świetle miał przyjemność widzieć... wszystko. Miała długie, pięknie ukształtowane nogi odziane w jedwabne pończochy z podwiązkami przy kolanach. Uda jej były jasne i silne, takie, które doskonale obejmują konia i mężczyznę, kontrolując każdy ruch. Gęstwina włosów między nogami była czarna, kręcona, a pod nimi widział jej szparkę, różową i podniecającą.

- Wspaniałe. - Podniósł na nią wzrok. - Piękne.

Patrzyła na niego przerażonym wzrokiem, choć dostrzegał w nim również nadzieję i podniecenie. Pragnęła go. Szukała wiedzy. Chciała doświadczyć tego niezwykłego błogosławieństwa.

A on chciał jej go udzielić. I wiedział, że potem nie będzie już pamiętała niczego poza nim i tym, czego jej nauczył.

Na jasnej skórze jej kolan dostrzegł siniaka i przesunął po nim palcem.

- Biedne kolanko. Jak to się stało?

- Upadłam, ratując Lizzie.

- Musisz mi obiecać, że nigdy nie zrobisz już nic tak szalonego, pani. -Ucałował siniaka. - Biedne kolanko. Przyrzekasz?

- Nie mogę. Nawet panu.

- Jest pani upartą kobietą.

- Nie byłam taka. Dotąd zawsze ulegałam. Zaśmiał się.

- Zmieniasz się na moich oczach, pani. Ale jeśli mogłabyś jeszcze raz spróbować być uległa i położyć ręce na poduszce, byłbym ci wdzięczny.

Przełknęła ślinę.

- Chyba nie...

- Nie możesz mnie odpychać, pani. Nawet nie chcesz. Ułóż dłonie za głową i odpręż się.

Wolno rozkrzyżowała ręce na poduszkach i oparła wygodnie plecy.

- Ale to ja chciałam dać przyjemność panu.

Otworzyła się całkowicie. Stała się bezbronna. Naprawdę mu ufała, gdyż jako dziewica, którą jednak była, nie poddałaby mu się tak całkowicie. Uśmiechnął się do niej uroczo, wodząc palcami po wnętrzu jej ud.

- Nie dziś w nocy. Ta noc należy do ciebie, pani. -Przykuł jej wzrok, uspokajając ją i jednocześnie zbliżając się do celu. Im był bliżej, tym bardziej stawała się gorąca, jej ciało stało się piecem, z którego buchał ogień. Serce biło mu z sekundy na sekundę coraz mocniej, czuł się równie pijany jak ona, ale namiętnością i poczuciem siły.

- W noc poślubną, kiedy wreszcie w ciebie wejdę, spalimy się na popiół. Wyprostowała plecy.

- Proszę, nie powinniśmy.

Szalał z podniecenia, penis o mało nie rozpruł mu spodni. Jednocześnie świadomość, że ukrywa się w alkowie ze swoją przyszłą żoną sprawiła, że nie myślał o swoim stanie, lecz skupił się na niej.

- Siedź spokojnie, pani. Nie posiądę cię dzisiaj. Przyrzekam.

- Nie o to chodzi. W ogóle nie powinniśmy tego robić.

- To jeden z uroków tej sytuacji. - Wsunął palec między jej dolne wargi, niemal nie dotykając skóry. -Siedź, pani. Zamierzam zrobić, co zechcę, a tobie się to bardzo spodoba.

- Nie powinnam. Zaśmiał się.

- Jeśli będzie się pani opierać, zwiążę panią sznurami od zasłon i zrobię, co mi się będzie podobało.

Gdy jęknęła z oburzenia, wsunął w nią palec. Była gorąca i mokra. Zesztywniała, ale nie dlatego, że chciała go odtrącić, lecz z podniecenia.

- Chce pani, żebym ją związał? Wtedy nie będziesz musiała mieć do siebie pretensji. Mogłabyś, pani, twierdzić, że nie miałaś wyboru, a ja panią do wszystkiego zmusiłem.

Nie wyglądała tak, jakby go słuchała, ale był pewien, że dobrze słyszy. Oczy miała zamknięte, gdy badał palcem jej wnętrze, odrzuciła głowę do tyłu. Przy­cisnęła do siebie poduszkę i tuliła ją w ramionach tak, jak już wkrótce miała tulić jego, gdy nadejdzie czas.

Przesunął palce wyżej, by dotknąć jej kobiecego pączka.

- Mamy dużo czasu, by wypróbować każdą pozycję, zrobić wszystkie te rzeczy, o których słyszała pani w haremie, i cokolwiek nam przyjdzie do głowy.

Teraz ściskała i owijała go nogami. Próbowała wciągnąć go do środka, choć nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Rządził nią czysty instynkt, a jego to zachwycało. Lubował się w świadomości, że ta kobieta, tak delikatna i czuła, wybucha namiętnością dzięki jednemu dotknięciu. A on zamierzał dać jej więcej niż dotknięcie.

Pochylił głowę i zaczął wdychać jej zapach.

- Moja najdroższa, dziś mamy pierwszą z tysiąca nocy. Pamiętaj o tym, pani, chcę cię posiąść w każdy możliwy sposób, w jaki mężczyzna może posiąść kobietę, a ty będziesz mnie i tak błagać o więcej.

Otworzyła oczy, jakby zamierzała powiedzieć coś uszczypliwego. Lecz zanim zdążyła nadać kształt swym myślom, zagłębił usta między jej nogami i uniósł ją do nieba rozkoszy.

ROZDZIAŁ 19

O drugiej nad ranem domem wstrząsnął grzmot. Eleanor otworzyła szeroko oczy i popatrzyła na sufit ciemnej sypialni. Przez chwilę słuchała deszczu ude­rzającego w szyby i zamrugała, gdy oślepiła ją błyskawica. I wspominała.

Ubiegłej nocy była pijana. Niektórzy ludzie nie pamiętają niczego, co się działo, gdy się upili. Ona nie miała takiego szczęścia.

Zakryła twarz rękami i zarumieniła się ze wstydu.

Pamiętała wszystko.

O Boże! Pamiętała każdy, najbardziej zawstydzający i wspaniały moment.

Remington Knight robił jej rzeczy, jakich nigdy dotąd nawet sobie nie wyobrażała. Tylko dlatego, że nie skorzystała z propozycji Dickiego Driscolla i straciła ostatnią szansę, by uciec Knightowi, tylko dlatego, że pogrążyła się w poczuciu winy z powodu swej decyzji, iż pozwoli losowi zdecydować o swoim małżeństwie, znalazła ucieczkę w koniaku. A pan Knight ją wykorzystał, dokładnie tak, jak ją ostrzegały wszystkie kobiety.

Fakt, że szukała zapomnienia w kieliszku, nie dawał mu prawa, by ją uwieść.

Gdyby tylko nie powiedziała mu o haremie... jęknęła z przerażenia. Jaką była idiotką! Teraz Knight wiedział, że poznała rzeczy, jakich większość Angielek nie umiałoby sobie nawet wyobrazić i udzielił jej pierwszej lekcji namiętności. Nakryła się kołdrą, tak jakby mogła się w ten sposób odciąć od wspomnień.

Chowając jednak głowę pod kołdrą, dostrzegła niewyraźny zarys swego ciała, co jej przypomniało, jak dotarła do łóżka, co z kolei wiązało się z innym wspomnieniem.

Konkubiny mówiły, że doznają ekstazy, gdy mężczyzna dotyka je w środku. Nie mówiły jednak, jak bardzo ten jeden palec, który się w nią wślizguje, może ją zaszokować. Jak ją naznaczyć. Nawet teraz, leżąc w zgniecionej pościeli, czuła jego dotyk. Przycisnęła dłonie do skroni, tak jakby chciała wyrzucić te

wspomnienia z głowy. W tej samej chwili zgięła kolana i rozszerzyła nogi, tak jakby chciała zrobić miejsce dla Knighta. Gdyż niezależnie od tego, jak bardzo była przerażona tym, co zrobił, niezależnie od tego, jak często sobie powtarzała, że wykorzystał jej upojenie, nadal go pragnęła. Nie mogła myśleć o niczym innym.

Gdy przesunęła palcami po brzuchu i wsunęła je we włosy na łonie, zrozumiała, że już ją zdemoralizował. Jej ręka zatrzymała się, zadrżała, lecz sil­na wola nie mogła wygrać ze wspomnieniami. Wszystko wydawało się takie samo, choć było zupełnie inne.

Nic z tego, co mówiły konkubiny beja, nie przygotowało jej na surową pieszczotę jego języka między nogami. Myślała wtedy, że zemdleje - jego ciepło i oddech sprawiły jej niezwykłą wręcz przyjemność. Przyćmiony, zamknięty świat alkowy zredukował się do świadomości. Wszystkie jej zmysły skupiły się między udami, głęboko w łonie.

Nawet teraz samo wspomnienie jego kar esów wystarczyło, by jej palce zwilgotniały, a wnętrze stało się nagle nabrzmiałe i mokre. Wspomnienie jego ust, warg, języka... sposobu, w jaki ich używał, zręcznie wzniecając namiętność tam, gdzie dotychczas istniał wyłącznie sceptycyzm... Stopniowo ogromna przy­jemność stawała się jednak męką. Jej skóra, całe jej ciało płonęło z pożądania. Stwardniałe sutki wypychały koszulę. W środku czuła takie napięcie, jakby całe ciało czekało na ten jeden jedyny moment.

Uniosła się, drżąc pod jego ustami. A on, jakby to przewidywał, ssał dalej, zabierając ją z jednego szczytu rozkoszy na drugi. Gdy wreszcie skurcze ustały, a ona zaczęła drżeć z wyczerpania, wsunął w nią palec, powodując kolejny spazm, jeszcze potężniejszy.

I to był już koniec, ale nie dlatego, że jej zabrakło sił, tylko dlatego, że Knight pozwolił jej odpocząć. Opadła na poduszki, roztapiając się niemal w stanie pełnego zaspokojenia, a wtedy on, ze śmiechem, równie diabelskim, jak uszczęśliwionym, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni.

A tam czekała już Beth, by pomóc jej się położyć.

Na to jednak Knight nie pozwolił. Odesłał Beth, położył Eleanor na łóżku i sam ją rozebrał. Gdyby tylko mogła zapomnieć wyraz jego twarzy, kiedy zdejmował z niej koszulę! Gdyby tylko mogła nie być zadowolona z tego, że płonie z pożądania! Kiedy tak na nią patrzył, leżącą na łóżku w lekkiej koszulce i pończochach, jego oczy przybrały płomienny wyraz. Jego tors unosił się i opadał jak wielki miech kowalski, a ona wiedziała, jej kobiecy instynkt wyraźnie to wyczuwał. Kobieta na łóżku budziła w nim pożądanie.

I ona również go pragnęła.

Koniak wyjaśnił wszystko. Do małżeństwa pewnie nigdy nie dojdzie. To była prawdopodobnie jej jedyna szansa, by ją posiadł.

Tak więc pozwoliła mu patrzeć. Kiedy jednak nie wykonał nawet jednego gestu, by położyć się obok niej, poluźniła mu krawat, a potem zsunęła obiema rękami koszulę z piersi.

Ciszę, jaka panowała w sypialni, mącił tylko jego urywany oddech. Patrzył na nią z niezwykłym skupieniem, a jego zainteresowanie pobudziło tylko jej śmiałość. Pozbyła się koszuli całkowicie.

Rozchylił usta, na jego policzki wystąpiły rumieńce.

Uniosła kolano i odpięła podwiązkę.

Popatrzył między jej nogi. Już widział wszystko, ale nie robiło to żadnej różnicy. Gdy podniosła kolano, chwycił ją za kostkę, zdecydowanym ruchem odpiął podwiązkę i odrzucił ją bok, zdjął jej pończochę i też rzucił na podłogę. Była kompletnie naga.

Ujął jej głowę w dłonie i mocno ją pocałował. - Dopiero w noc poślubną - powiedział.

Nie odrzucał jej. Brzmiało to raczej jak groźba, gdyż prześlizgiwał się spojrzeniem z głowy na palce u nóg. Dłonie zacisnęły mu się w pięści. Nie dotknął jej, bo gdyby zaczął, nie mógłby już skończyć. Wiedzieli o tym oboje.

Odniosła zatem pewnego rodzaju triumf i gdy wreszcie wyszedł, poszła spać, tuląc swoje zwycięstwo do piersi.

Nawet teraz, przerażona i niezdolna, by spojrzeć mu w twarz, chciała tylko leżeć w jego ramionach i kochać się z nim. Z trudem poznawała samą siebie. Dawna Eleanor zniknęła niemal całkowicie, pokonana przez tyle rzeczy: kontakt z Madeline i pewność siebie, jakiej się od niej nauczyła, przygody podczas pobytu za granicą, a co najważniejsze spotkanie z Knightem. Fakt, że go pragnęła. I była na tyle głupia, by go kochać. Kochała go. Nowa Eleanor żyła tym uczuciem.

Miłość. Ona wszystko zmieniała. Ze świata zrobiła tęczę, skazała strach na wygnanie. Zeszłej nocy Eleanor nie zawahała się nawet stanąć twarzą z lady Shapster i wygrała. Jej życie się zmieniało.

Zmieniała się i ona.

Była zakochana.

Eleanor sturlała się z łóżka, znalazła szlafrok i narzuciła go na siebie, a potem zadzwoniła na Beth. Pokojówka nadeszła natychmiast, rozpromieniona uśmiechem.

Lady Gertrudę przyszła zaraz za nią.

- Wreszcie! Pan Knight zabronił cię budzić, ale mamy tyle pracy, żeby przygotować cię na jutrzejszy ślub. Nie wiem, jak z tym wszystkim zdążymy. Typowy mężczyzna! Nie myśli o organizacji, wydaje tylko polecenia. -Zaśmiała się. - A my, kobiety, oczywiście je wykonujemy. Czyż nie jesteśmy głupie?

Eleanor zawiązała pasek szlafroka.

- Co mamy przygotować?

- Twoją suknię ślubną, kochanie. - Lady Gertrudę klasnęła w dłonie w radosnym oczekiwaniu. - Pan

Knight wybrał wspaniałą suknię, a teraz szwaczka musi ją dokładnie dopasować. Eleanor uniosła podbródek.

- Pan Knight nie powinien mi kupować sukni. To niewłaściwe.

Eleanor zdała sobie nagle sprawę, jak niedorzecznie się zachowuje. Gdyby wyszła za mąż za tego człowieka, postąpiłaby jak oszustka. Śmieszne były teraz sprzeczki o strój weselny.

- Właściwe jest, by zapewniał ci wszystko od chwili, gdy złożycie przysięgę małżeńską, aż do śmierci -powiedziała surowo Gertrudę.

Eleanor poczuła ucisk w żołądku.

Lady Gertrudę zdawała się nie pamiętać, że Eleanor to nie Madeline. Czyżby Eleanor źle ją zrozumiała? Czyżby Gertrudę nie znała prawdy? Napięcie Eleanor znalazło ujście w ostrym tonie:

- Ale czy na pewno postąpię właściwie, jeśli go poślubię?

Lady Gertrudę zmierzyła ją wzrokiem od bosych stóp do potarganych włosów.

- Jesteś piękna, jesteś arystokratką i jesteś inteligentna. Pan Knight może objechać cały świat wzdłuż i wszerz, a i tak nigdzie nie znajdzie lepszej żony.

Eleanor popatrzyła na nią zaskoczona.

- Pani naprawdę myśli, że powinnam wyjść za niego za mąż, droga ciotko?

- Oczywiście. Wszystkie małżeństwa mają na początku pewne problemy, i twoje, jak sądzę, też nie będzie inne. - Lady Gertrudę zaczęła skubać rękaw. -Małe problemy, duże problemy, kto to wie? Ale wy dwoje tworzycie wspaniałą parę i, wybacz tę szczerość, pragniecie się aż do bólu. Gdyby pan Knight nie zapowiedział na jutro waszego ślubu, obawiałabym się poważnie o twoją czystość.

Gdyby tylko wiedziała...

- Poza tym, jak myślisz, kto cię ocali? Nikt tu nie przyjedzie. - Lady Gertrudę patrzyła na deszcz uderzający o szyby. - Jeśli taka pogoda się utrzyma, nie wiem nawet, jak się dostaniemy jutro do kościoła. W Londynie, w ogóle w

całej Anglii, zalane są wszystkie drogi. Beth twierdzi, że wiatr przewrócił wieżyczkę kościelną w Cheapside.

- Tak, było naprawdę okropnie - zgodziła się Beth.

- Widzisz więc, moja droga, że nie masz wyboru. Żadnego wyboru. - Lady Gertrudę wzruszyła ramionami. - I czy nie tak się zawsze mają sprawy w przypadku ślubu? Dziewczyna nie ma wyboru, musi robić to, co się jej każe, a mężczyzna narzeka, dopóki nie otrzyma w łożu małżeńskim słodkiej nagrody.

Lady Gertrudę znała zatem tożsamość Eleanor i mimo wszystko uważała, że ślub powinien się odbyć.

No cóż, w porządku. Eleanor też była tego zdania.

- Pan Knight pojechał do banku dopilnować interesów - powiedziała kobieta. -Mówi, że spotkacie się jutro w kościele o dziesiątej.

- I dziś go nie zobaczę?

- Absolutnie nie! To byłby zły znak. - Lady Gertrudę uśmiechnęła się smętnie. - A ten ślub już i tak naznaczony jest pechem.

Eleanor odczuwała ulgę i rozczarowanie zarazem. Rozczarowanie, gdyż doszła do stanu, w którym chciała widywać pana Knighta codziennie. A ulgę dlatego, że nie musiała patrzeć mu w twarz po tym, co zaszło

Gdy stała na stołku w sypialni, czekając, aż szwaczka dopasuje na niej przepiękną suknię wybraną przez pana Knighta, patrzyła na ulewę szalejącą za oknem i zastanawiała się, czy Madeline ma szansę przybyć na czas i nie dopuścić do ślubu.

ROZDZIAŁ 20

Następnego ranka Remington stał na stopniach kościoła Świętego Jakuba i słuchał, jak zegar wybija dziesiątą. Spóźniały się. Jego księżna spóźniała się.

- Jak to kobieta, co? - zagadnął Clark. - Spóźniona na własny ślub.

Zwykle Remington lubił żarty Clarka, ale tego dnia jego wesoły głos działał mu na nerwy.

- Wkrótce tu będzie.

Ruszył w dół ulicy, nasłuchując, czy nie nadjeżdża powóz.

Nie mogła przecież teraz znaleźć sposobu, by mu uciec. Po tej nocy po balu zaręczynowym chyba by nawet nie próbowała. W porywie namiętności była nawet skłonna mu się oddać, a on jak ostatni głupiec, nie chciał z tego skorzystać. Wolał, by wiedziała, co robi, kiedy się z nim kocha. Postanowił się trzymać planu, który sam sobie narzucił. I wmawiał sobie, że ona będzie mu wdzięczna za powściągliwość.

Lecz plan skonfrontowany z jego żądzą nie miał żadnego znaczenia. Co więcej, ona też mogła nie docenić jego szlachetnych pobudek i odebrać jego od­mowę jak odtrącenie. A przez ostatnie trzydzieści sześć godzin jego ciało mściło się na nim okrutnie za te szlachetne intencje. Przez cały ten czas był lekko pobudzony, lekko, z wyjątkiem chwil, gdy podniecenie sięgało zenitu. Nic nie przyniosło mu ulgi, nawet dysputa na temat zysków z przewozu, a dzień, w którym kobieta oderwała go od finansów, był na pewno czarnym dniem.

Ale nie była to zwykła kobieta, tylko jego księżna, smakowała niebiańsko i odpowiadała na jego pieszczoty z nieszkoloną namiętnością. Gdy w końcu po­łoży ją pod sobą, nie pozwoli jej wstać godzinami... dniami...

Kiedy wreszcie położy ją pod sobą... Czekał ich jeszcze ślub, śniadanie weselne, kolacja weselna, a potem... Boże, o czym on myślał? Nie mógł przeżyć

pięciu minut, nie pragnąc kochać się z nią do nieprzytomności? Teraz musiał na to czekać jeszcze całe godziny?

Clark kołysał się na obcasach - ciążyło mu wyraźnie milczenie Remingtona i niepunktualność Madeline.

- Pogoda mogła być jeszcze gorsza. Burza mogła trwać nadal, a to, mój przyjacielu, byłaby klęska.

- Owszem.

Na ulicach królowały kałuże, chmury zakrywały słońce. Wyjący wiatr szalał po ulicach - a księżnej Remingtona wciąż nie było.

- Padało przez pół nocy. - Clark podniósł oczy na zebrane na niebie chmury. -Myślałem, że nigdy nie przestanie. Myślałem, że będziemy musieli trzymać baldachim nad twoją narzeczoną, by mogła... co to?

Remington też to usłyszał. Turkot kół powozu. Stangret skręcił dostojnie za róg i zatrzymał się przed kościołem.

- Oto są - powiedział Clark. - Twoja księżna przyjechała. Jednak zamierza cię poślubić. Ty szczęściarzu, nie zasługujesz na taką piękność.

- Owszem, zasługuję. - Remington nie odrywał wzroku od narzeczonej, która podała właśnie stangretowi dłoń i schodziła ze stopni powozu. Poczuł, jak supeł niepokoju, który zawiązał mu się gdzieś głęboko w środku, staje się nieco luźniejszy. - Z całą pewnością zasługuję.

Miała na sobie strój, który dla niej kupił. W końcu ubrała się tak, jak sobie życzył. Suknia była biała, aksamitna i przylegała do jej eleganckiego szczupłego ciała. Jedwabny, niebieski żakiet okrywał jej piersi tak idealnie, że z pożądania zaschło mu w ustach. Na nogach miała białe skórzane buciki, na głowie błękitny kapelusz w tym samym odcieniu co żakiecik. Oczywiście w ręku trzymała bukiet żółtych róż. Wcześniej Knight zamierzał jej kupić białe, gdyż taka wówczas była jego wizja idealnej narzeczonej. Jego ideał doskonałości bardzo się jednak zmienił i teraz nie dostrzegał nikogo poza swoją księżną.

Wyglądała jak anioł, ale on wiedział, jak bardzo jest ziemska. Tylko on wiedział, jak smakuje - kobieco i gorąco. Tylko on wiedział, jak wygląda bez ubrania. Naga, gładka, o spadzistych, sprężystych piersiach i różowych sutkach. Zagłębienie jej talii, wypukłość bioder, rowek między udami - niczego bardziej nie pragnął niż tego, by zobaczyć ją w sukni ślubnej. Teraz jednak nie mógł doczekać się chwili, kiedy to zedrze z niej tę suknię i popatrzy na koronkową bieliznę, którą miała na sobie, bo chyba ją włożyła. Wybrał ją celowo na noc poślubną. Nie mogłaby chyba być aż tak małostkowa, by mieć do niego pretensje.

Nie zapytał o to jednak lady Gertrudę, która mogłaby nie chcieć z nim rozmawiać o bieliźnie siostrzenicy. Mimo to czuł, że zżera go ciekawość, i na czoło wystąpiły mu kropelki potu, gdy zaczął się zastanawiać, ile czasu jeszcze minie, zanim się o tym przekona.

Podczas gdy on widział tylko swoją księżną, ona patrzyła na wszystkich oprócz niego. Na policzkach miała rumieńce, była wyraźnie niespokojna, tak jakby zamierzał jej coś zarzucić - nieskromność lub roz-pasanie. Musiał z nią porozmawiać. Musiał jej wyjaśnić, że mężczyzna nie myśli źle o kobiecie tylko dlatego, że sprawia jej przyjemność to, czego on sam ją nauczył.

Kiedy jednak ruszył w jej stronę, stangret zeskoczył z kozła i zastąpił mu drogę.

Remington niechętnie przystanął.

- Tak, John?

- Proszę wybaczyć nasze spóźnienie, sir. Mieliśmy mały problem przy Bond Street. Jakiś głupiec wystrzelił i przestraszył konie.

Remington zamarł, w głowie szalały mu najrozmaitsze myśli.

- Wystrzelił?

Clark podszedł do Remingtona i stangreta.

- Wystrzelił?!

- Nie wiem, panowie, ale mógłbym przysiąc, że celował w konie - dodał spokojniej John.

Remington poczuł nagły przypływ furii, dawnej wściekłości skierowanej przeciwko księciu Magnusowi i tym bardziej groźnej, że tak długo tłumionej.

- Chryste! - Remington popatrzył na lady Gertrudę i Madeline. Lady Gertrudę poprawiała coś przy sukni Madeline, a ona naciągała czepek bardziej na czoło, tak jakby się chciała za nim ukryć.

- Paniom nic się chyba nie stało - zauważył Clark.

- Nic - potwierdził John. - Lady Gertrudę trochę krzyczała, ale Jej Wysokość to prawdziwy zuch.

- To dobrze. - Clark pokręcił głową. - Gdybym jednak był przesądny, uznałbym to z pewnością za zły znak.

- Znak? To nie był znak. Ktoś to zrobił celowo -warknął Remington, Clark wytrzeszczył oczy.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- W ciągu niecałego tygodnia zaatakowano mój powóz dwukrotnie - oznajmił Knight.

Clark wyraźnie się zdziwił.

- Sądzisz, że... to ma związek z wydarzeniami, o których mi mówiłeś?

- Bez wątpienia - odparł Remington. - Być może są jeszcze jacyś inni ludzie, którzy chcieliby mnie widzieć w grobie, ale niewielu stać na wynajęcie takich zbirów. - Zwrócił się do Johna. - Widziałeś mężczyznę z bronią?

- Nie, sir, nikogo, ale przez jakiś czas nie mogłem patrzeć. Biedny Roderick, to ten siwek z lewej, kula przecięła mu ucho. Oczywiście stanął dęba, a zanim doprowadziłem konie do porządku, panie wysiadły z powozu. - John wyjął z kieszeni chusteczkę i otarł czoło. Miał bladą twarz, drżące ręce. - Nie chcę się chwalić, ale gorszy stangret na pewno by sobie z tym nie poradził.

Podszedł do nich jeden ze służących, który trzymał się za ramię tak, jakby był ranny.

- Tak, panie, on ma rację. Konie poniosły, byłem pewien, że powóz się przewróci, ale John jakoś je uspokoił. Nigdy nie widziałem tak dobrej roboty.

Remington zatrudniał służących, biorąc pod uwagę ich umiejętności, lojalność, ale i zdolność do walki. W minionym tygodniu przekonał się dwukrotnie o słuszności swojego wyboru. Miałby ochotę porozkoszować się swoim sukcesem, ale teraz nie mógłby tego zrobić szczerze. Popatrzył na swoje dłonie, które same zaciskały się w pięści. Po ceremonii ślubnej księżna miała stać się od niego całkowicie zależna, a on naraził ją na niebezpieczeństwo. Tak, to on stanowił cel tych ataków, ale ona mogła zostać w nich ranna, mogła nawet zginąć.

On, który zaplanował swoją zemstę krok po kroku, z tak drobiazgową dokładnością, nawet o tym nie pomyślał.

A może po prostu nie dbał o to zupełnie, zanim ją spotkał?

- Czyżby ktoś żywił urazę do Jej Wysokości? - spytał John.

- Nie sądzę - odparł Clark. - Większość panien młodych nie przyjeżdża na swój ślub powozem pana młodego, więc to chyba Remington był celem ataku.

Mężczyźni popatrzyli niespokojnie na okoliczne budynki.

- Wiem - powiedział Remington. - Niemiło jest wiedzieć, że pracuje się dla kogoś, do kogo strzelają. Niemniej jednak proszę, żebyś zabrał nas do domu. W drodze powrotnej nie będziemy nigdzie wstępować.

John był starszym człowiekiem, doskonale wyszkolonym, więc z pełnym zrozumieniem skinął tylko głową.

- Kiedy wrócimy na Berkeley, idź na mój koszt do tawerny. Najlepiej do kilku. Wyraź swoje niezadowolenie ze służby u mnie. Może usłyszysz jakieś plotki. Ktoś próbuje narobić mi kłopotów. - Remington dobrze wiedział kto, ale wolał być przygotowany na to, co może go czekać w przyszłości. - Nie-

zadowoleni służący to żyzny grunt dla plotek i może ktoś się z czymś wygada.

John ponownie przytaknął, ale służący, wybrany ze względu na swoje zdolności do walki, a nie walory intelektualne, natychmiast zaprotestował.

- Ale sir, my nie jesteśmy niezadowoleni. Jesteśmy bardzo zadowoleni. John odciągnął go na bok.

- Chodź, zaraz ci wszystko wytłumaczę. Clark dotknął rękawa Remingtona.

- Lady Gertrudę uważa, że dziwnie się zachowujesz. Nie przywitałeś jeszcze narzeczonej.

Remington poczuł mrowienie w okolicy kręgosłupa. Czy jego księżna była bezpieczna, stojąc na kościelnych stopniach? Ruszył pospiesznie w jej kierunku.

- Chodź - rzucił do Clarka. - Poprowadzisz lady Gertrudę. - Wiedział, że i ona również jest narażona na atak.

Na widok Remingtona księżna zrobiła przerażoną minę, ale on zupełnie o to nie dbał. Chciał, by zniknęła z ulicy.

- Muszę coś panu powiedzieć - wyszeptała bez tchu.

- Po ślubie - odparł, chwytając ją za rękę.

- Ale będzie pan zły, jak się pan dowie.

- Już jestem zły - rzekł, prowadząc ją przez otwarte drzwi.

- Przykro mi. - Dłonie, w których trzymała wiązankę drżały jej lekko. - Może mi pan wyjawić powód swojego zdenerwowania?

Pytała z czystej grzeczności, najwyraźniej nie zależało jej na odpowiedzi. Teraz, gdy znaleźli się już blisko wejścia, trochę się odprężył.

- Mam nadzieję, że nic się pani nie stało w drodze tutaj.

- Co? Nie, dziękuję, czuję się doskonale, choć lady Gertrudę twierdzi, że jazda pańskimi powozami zawsze dostarcza niespodzianek. - Eleanor spojrzała na trzymany w ręku bukiet, a potem na zewnątrz, w chmury, jakby szukała w

nich odpowiedzi. Potem odwróciła głowę i rozejrzała się po ulicy. Może mia­ła nadzieję, że ktoś przybędzie jej na ratunek. - Naprawdę muszę coś panu powiedzieć. Odciągnął ją od drzwi.

- Wiem, że wstydzi się pani spojrzeć mi w oczy. Podniosła na niego wzrok. Na widok tej słodkiej, zmartwionej twarzy wzmocnił jeszcze swoje

postanowienie. Musiał przeprowadzić swój plan. Musiał zapewnić jej bezpie­czeństwo. Niezależnie od zagrożenia i okoliczności potrzeba, by naznaczyć ją sobą, stawała się coraz bardziej gwałtowna. Pragnął jak najszybciej włożyć jej obrączkę na palec, tak by każdy mężczyzna wiedział, że nie jest już wolna. Pragnął, by każdy jej oddech, każdy ruch przypominał jej o nim. O tym, że ją posiadł.

Nigdy nie był tak niepewny żadnej kobiety, jak właśnie księżnej, i to nie z powodu jej arystokratycznego pochodzenia lub faktu, że wygrał ją w karty. Ta kobieta sama w sobie wydawała mu się nieuchwytna, dziwna. Zawsze odnosił wrażenie, że mu się wymyka, tak, jakby żadne prawo, które mógł do niej nabyć, nie mogło dać mu gwarancji, że zostanie w jego świecie.

- Nawet nie waż się podejrzewać, pani, że myślę o tobie źle, gdyż pokazałaś mi najsłodszą namiętność, jakiej zaznałem w życiu - powiedział cicho.

Był taki bliski, by ją posiąść. Mieć. Popatrzyła z przestrachem na lady Gertrudę i Clarka.

- Nie mogą nas usłyszeć. Zresztą nawet się o to nie starają. - Miał rację. Odsunęli się oboje, by zapewnić Remingtowi i jego księżnej jak najwięcej prywatności. - Obiecuję, że pokażę ci takie samo szaleństwo namiętności, tyle że już nie tak słodkie. Ale nie bój się mnie. Nigdy nie skrzywdziłem kobiety, a ty... ty jesteś wyjątkowa. Będziesz moją żoną. -

Czule przesunął palcem po jej ustach. - Obiecuję, że uczynię cię szczęśliwą. Wierzysz mi?

Ku jego zdziwieniu ta przemowa wcale nie zmniejszyła jej obaw. Może wydawała się mniej zażenowana, ale za to bardziej nieszczęśliwa. Patrzyła tęsknie na drzwi, jakby oczekiwała, że ktoś się w nich zaraz zjawi.

- Tak, wierzę panu, tylko... panie Knight, błagam, by pan mnie wysłuchał... Położył jej dłoń na ustach.

- Powie mi to pani po uroczystości.

Patrzyła na niego niewidzącym wzrokiem. Wydawała się patrzeć w głąb siebie, szukając ucieczki.

- Nikt pani nie ocali - powiedział cicho. - Już na to za późno.

Jej oczy przybrały zdecydowany wyraz, uniosła podbródek i stanowczo skinęła głową.

- Wiem. Muszę postąpić zgodnie ze swym postanowieniem.

- To znaczy?

- Poślubić pana.

Ogarnęło go poczucie wielkiego triumfu. Na tę deklarację czekał. Już nie musiał się martwić, że księżna wycofa się przed ołtarzem. Wypowie słowa przysięgi i już nic złego się nie stanie.

ROZDZIAŁ 21

- Więc chodźmy. - Pan Knight podał jej ramię i poprowadził do nawy. - Już

czas, a nawet trochę po czasie.

Eleanor zamrugała; oczy przyzwyczajały się powoli do przyćmionego światła. W tylnych ławach siedziało parę osób, ich twarze były jednak skryte w cieniu. Poszukiwacze sensacji, może też ktoś, kto chciał złożyć im szczere życzenia po zapowiedziach pana Knighta. W każdym razie nikt nie zawołał jej

po imieniu, nie padło też imię Madeline. I dzięki Bogu, gdyż pragnęła, by ślub się odbył. Niezależnie od tego, czy grzeszyła, czy nie, chciała poślubić tego człowieka. I to zaraz. Więc naprzód.

Teraz ołtarz.

W wielkich złotych kandelabrach płonęły świece. Pastor czekał na nich w pełnym rynsztunku, urzędnik parafialny stał z boku. Kościół był wielki, rozno­siło się w nim echo, ale wędrówka wzdłuż nawy trwała stanowczo za krótko. Ostatnie chwile panieństwa minęły nadspodziewanie szybko.

Podeszli do ołtarza. Wyczuwała zapach wosku, lekki zapach kurzu. Świętości...

Clark i lady Gertrudę stanęli przy nich jako świadkowie. Pastor był wiekowy, okulary opadały mu na czubek nosa, stara, zniszczona Biblia drżała w żylastych rękach. Gdy się uśmiechnął, jego twarz pokryła się natychmiast siecią zmarszczek.

- Nazywam się Gilbert i mam honor dokonać ceremonii waszych zaślubin. -Popatrzył z wyrzutem na Knighta. - Lubię znać młodych ludzi, którym udzielam ślubu, i prosiłem, żebyście przyszli do mnie na rozmowę, ale pani narzeczony nie miał czasu. Ci młodzi są teraz tacy zajęci...

- Właśnie - przyznała lady Gertrudę. - Nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć, jeśli nie dopilnuje się odpowiednio pewnych spraw.

- Pastorze, czy mogę zapoznać się z informacjami, jakie panu przekazano? Ktoś siedzący w tylnych ławach zakasłał, jakby dostał nagle jakiegoś ataku.

- Co takiego? - Knight popatrzył na nią karcąco. - Sądzi pani, że mógłbym się pomylić? W takiej sprawie?

Eleanor odchrząknęła nerwowo.

- Ja... chciałam się tylko upewnić, czy wszystko jest w porządku, zanim zaczniemy.

- Jeśli zamierza pani narobić kłopotów... - zaczął ostrzegawczo.

Słysząc ten ton, pastor uniósł do góry siwe, krzaczaste brwi i objął Eleanor ramieniem.

- Proszę za mną, porozmawiamy w moim biurze.

- Ja też pójdę - ogłosiła lady Gertrudę. - Chcemy, by to małżeństwo było całkowicie legalne - zwróciła się do Knighta.

Po plecach Eleanor chodziły ciarki, czuła na sobie spojrzenie Knighta, który chciał koniecznie przejrzeć jej plan. Był podejrzliwy i nieufny, a ona postę­powała głupio. Pozwoliła jednak, by los podjął za nią decyzję. O ile nie wydarzyłoby się nic niespodziewanego, o ile nie przybyłaby Madeline, Dickie lub książę. Eleanor miała poślubić Knighta.

Zamykając drzwi biura, Eleanor popatrzyła Gilbertowi w oczy.

- Proszę mi udostępnić dane - zażądała stanowczo. - Bardzo proszę - dodała, widząc jego zdziwienie.

Ją sama zaskoczył własny ton, przypominający do złudzenia władczy sposób mówienia Madeline. Ten ton zawsze pomagał osiągnąć oczekiwany efekt.

Tak jak teraz.

Pastor Gilbert otworzył modlitewnik i wyjął z niego małą kartkę papieru zapisaną imionami.

- Nigdy nie widziałem, by ktoś się przejmował tak błahą sprawą. Czy jest pani pewna, że nie chce porozmawiać o czymś innym? - spytał, ujmując ją za rę­kę. - Nie chce pani rady, jak postępować z mężem? Jest chyba bardzo zaborczy, co może przestraszyć pannę młodą.

- Jest zaborczy. - Eleanor nie przywiązywała wagi do swoich słów. - Widząc zszokowane oblicze pastora, postanowiła go jednak uspokoić. - Lady Gertrudę udzieliła mi wielu wskazówek, jak być dobrą żoną.

Lady Gertrudę złożyła ręce i przytaknęła świątobliwie.

- Ach tak. - Gilbert popatrzył zza okularów na lady Gertrudę. - Wspaniale. Dobrze wiedzieć, że jest ktoś, kto cię poprowadzi przez te wzburzone wody.

Eleanor popatrzyła na dokumenty i syknęła.

- Tego właśnie się obawiałam. Tu jest napisane: Madeline Elizabeth Eleanor Jane de Lacy. A ja się nazywam Eleanor Madeline Annę Elizabeth de Lacy. Madeline i Eleanor to imiona rodzinne de Lacych i mój drogi pan Knight pomylił mnie z kuzynką.

- Coś takiego - sapnął zdenerwowany Gilbert.

- Niedobrze by było, gdybym błędnie złożyła przysięgę? - spytała Eleanor.

- Oczywiście, że niedobrze. - Gilbert podszedł do biurka, otworzył atrament i drżącą ręką dokonał zmiany. - Wbrew przepisom.

- Nie możemy do tego dopuścić. - Eleanor wskazała drzwi. - Ale teraz, gdy wszystko jest już w porządku, czy możemy zaczynać?

- Tak, ale czy jesteś pewna, że nie masz innych wątpliwości?

Czy można iść do pieklą za udawanie, że jest się kimś, kim się nie jest? Eleanor nie mogła jednak zadać tego pytania, ani otrzymać na nie zadowalającej odpowiedzi, toteż pokręciła tylko głową i poszła w stronę drzwi. Gdy wróciła na miejsce obok Knighta, ten położył jej rękę na swoim przedramieniu i na wszelki wypadek zakrył dłonią, tak by nie mogła mu uciec.

Popatrzyła na niego z ukosa. Wydawał się rozgniewany tym opóźnieniem, a wczoraj wcale go nie widziała i przez ten krótki czas spędzony osobno zdążyła zapomnieć, jaki jest przystojny. Wysoki, barczysty o długich muskularnych nogach, z powodu których nawet tutaj w kościele miała bluźniercze myśli. Jego jasne włosy lśniły niczym wypolerowane złoto. I tak bardzo pragnęła dotknąć jego twarzy. Usta... chciała tylko czuć ich dotyk na swym ciele, gdziekolwiek. Oczy miał niebieskie, obce, zimne z wyjątkiem tych chwil, gdy patrzył na nią. Wtedy stawały się gorące i piękne niczym rozżarzone węgle, i wiedziała, że równie dobrze mogą ją spalić, jak i ogrzać.

Gdyby skupił się na podbojach, mógłby mieć każdą kobietę z towarzystwa. Może nie stosowałby się do ogólnie przyjętych zasad, ale Eleanor była pewna,

że utorowałby sobie drogę do ołtarza, bo gdyby już wybrał sobie dziewczynę, ta wystąpiłaby przeciwko rodzicom i elitom, byle tylko go mieć.

Tak jak i ona. Wychodziła za niego za mąż, nie ujawniając mu swojej prawdziwej tożsamości, pewna, że to przemilczenie stanie się wkrótce przyczyną jej udręki. Ale pragnęła go tak bardzo, że zdradziła swe zasady, byle tylko go zdobyć. Zamierzała dzielnie przyjąć konsekwencje swego postępowania, niezależnie od tego, jakie będą.

- Święty związek małżeński to zaszczytny stan. -Pastor rozpoczął ceremonię; jego donośny głos docierał do najdalszych ław.

Gdy usłyszała, jak ich nawołuje, by wstąpili w związek małżeński z szacunkiem, mądrze, roztropnie, świadomie i w lęku przed gniewem bożym, zacisnęła zęby z wrażenia. Zaczęła się nawet obawiać, że przez dach kościoła wpadnie piorun i porazi ją niechybnie za profanację tak uroczystej ceremonii. Czekała jednak na chwilę, która miała nieodwołalnie nadejść.

- Stańcie naprzeciw siebie - powiedział Gilbert.

Serce zaczęło bić jej jak młotem, gdy poczuła na sobie spojrzenie Remingtona Knighta.

- Powtarzajcie za mną - zaczął pastor. - Ja, Eleanor Madeline Annę Elizabeth de Lacy, przysięgam uroczyście, że dochowam ci posłuszeństwa i będę ci służyć...

Knight zmarszczył czoło, ale Eleanor nie dała mu czasu na wprowadzanie zmian.

- Ja Eleanor Madeline Annę Elizabeth de Lacy przysięgam uroczyście, że dochowam ci posłuszeństwa i będę ci służyć - zaczęła wyraźnie

Jak przez mgłę dotarło do niej zamieszanie z głębi kościoła i gwałtowny wybuch śmiechu, który wywołał niepokój Clarka.

Eleanor nie zwracała jednak na to uwagi. Pan Knight również nie. Skupił się wyłącznie na niej. Miała wrażenie, że zmuszają, by oddała mu się w posiadanie, a ona się na to zgodziła bez nadziei na wybawienie.

Powtórzył słowa przysięgi głośno i wyraźnie, tak że rozbrzmiewały echem w całym kościele. Nikt nie mógłby twierdzić, że czegoś nie usłyszał lub nie zro­zumiał.

- Teraz ogłaszam was mężem i żoną - powiedział Clark. Eleanor zamarła ze zdziwienia.

Jednak to zrobiła. Wzięła to, czego pragnęła, kogo pragnęła, nie zwracając uwagi na to, czy było to słuszne, czy nie, i musiała ponieść konsekwencje swoich czynów. Ale nie teraz. Jeszcze nie teraz. Może jutro albo w przyszłym tygodniu. Kiedyś, kiedy już okiełzna męża, okaże mu swoją miłość i być może, tylko być może, nauczy go kochać siebie. Teraz jednak stała na wprost mężczyzny o drapieżnym uśmiechu. Patrzył na nią jak wygłodzony człowiek na solidny posiłek w gospodzie. Ujął jej dłonie i przycisnął usta do jej ust w niewinnym pocałunku, będącym jednak obietnicą czegoś znacznie większego.

- No, no, na to przyjdzie czas później - przerwał im Clark. - Gratulacje dla was obojga. To dobry człowiek - dodał, patrząc na Eleanor.

- Wiem.

Wiedziała. Liczyła na jego dobroć. Lady Gertrudę przetarła dyskretnie oczy.

- Zawsze płaczę na ślubach. Panie Knight, niech pan będzie dobry dla mojej siostrzenicy. Zasłużyła na lepszy los niż ten, który był dotychczas jej udziałem.

Na usta Knighta wypłynął cyniczny uśmiech.

- Zamierzam się o nią troszczyć.

Pastor Gilbert zaprowadził ich do kancelarii, gdzie podpisali rejestr. Eleanor złożyła swój wyraźny podpis pod podpisem męża. A potem, dziękując Gil­bertowi, zeszli ze schodów i ruszyli wzdłuż nawy do wyjścia.

Pastor szedł za nimi, a poły jego szat trzepotały jak targane wiatrem.

- Wyjrzyjcie na zewnątrz - powiedział. - Wyszło słońce. Co za dobry znak dla waszego małżeństwa! Naprawdę dobry znak!

- Najpierw chmury, potem słońce - dodała lady Gertrudę.

Z tyłu, przy drzwiach dostrzegli kobiecą sylwetkę skąpaną w rozmytym blasku słonecznych promieni. Eleanor wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedzieć, że nie jest to Madeline, choć kobieta zdawała się wyraźnie na kogoś czekać. I coś w jej postawie było bardzo znajome. Gdy wreszcie zobaczyła jej twarz, zamarła z przerażenia i zatrzymała się.

Lady Shapster.

Dobry Boże! To była lady Shapster. Eleanor znała ten pogardliwy uśmieszek, zadowolone, lekko skośne oczy. Lady Shapster przybyła na ślub, by narobić jej kłopotów.

Opuściła ją cała brawura. Jak mogła kiedykolwiek sądzić, że oszustwo nie wyjdzie na jaw?

- Panie Knight - mruknęła lady Shapster, zastępując im drogę. - Jest pan taki przystojny w stroju weselnym.

- Madame.

Ukłonił się i chciał wyprowadzić Eleanor z kościoła. Lady Shapster znów jednak stanęła na wprost nich.

- Przyszłam specjalnie, by zobaczyć wasz ślub, i powinniście się z tego cieszyć. Tak niewielu gości. Żadnych przyjaciół. - Wskazała źle ubranego mężczyznę, który coś notował. - Tylko paru dziennikarzy.

Dziennikarzy. Koszmar stawał się coraz większy.

- Nie rób tego - powiedziała Eleanor.

Tej prośby lady Shapster nie zamierzała jednak spełnić. Uśmiechnęła się tylko i pokręciła głową.

Knight przenosił wzrok z jednej kobiety na drugą. Nie rozumiał, co się dzieje, ale wcale mu się to nie podobało. Zasłonił więc sobą Eleanor, jakby chciał ją ochronić przed złem emanującym z tej najbardziej okrutnej kobiety świata. A potem przemówił zimnym, ostrym głosem, który przyprawił Eleanor o dreszcz.

- Lady Shapster, nie zapraszałem pani, i jeśli nie wyrażam się dostatecznie jasno, to nie zamierzam pani nigdy do nas zapraszać. Fakt, że przybyła pani

na mój ślub, uważam za bezprecedensową bezczelność i życzę sobie, by w przyszłości zostawiła pani w spokoju mnie i moją żonę. Położył opiekuńczą dłoń na plecach Eleanor, wyminął lady Shapster i wyszedł z kościoła.

- Panie Knight! Jest pan bardzo nieuprzejmy, w dodatku wobec członka rodziny! To oznaka złego wychowania, a nie chce pan chyba zasłużyć na taką opinię. W końcu - dodała, uśmiechając się czarująco do Eleanor -jestem teraz pańską przybraną teściową.

Knight patrzył na lady Shapster obojętnie, jakby jej słowa wzbudziły w nim zaledwie nikłe zainteresowanie.

- O co jej chodzi? - zwrócił się do Eleanor.

Eleanor chciała uciec, ale wiedziała, że to się na nic nie zda. Lady Shapster dogoniłaby ją i wykrzyczała prawdę na całą ulicę. Nie miała szans ujść spra­wiedliwości. Prawda w końcu ją dopadła i Eleanor musiała ponieść konsekwencje swoich czynów. Zaczerpnęła powietrza.

- Chodzi jej o to, że nie nazywam się Madeline i nie jestem przyszłą księżną Magnus. Jestem jej kuzynką i damą do towarzystwa. Mam na imię Eleanor.

Nie spuszczał z niej wzroku, zaczynał powoli rozumieć. Wyglądał tak, jakby już od dłuższego czasu próbował sklecić układankę i dopiero teraz znalazł brakujący fragment.

- Mogłam przerwać ceremonię, panie Knight -ciągnęła lady Shapster - i ocalić pana przed tą oszustką. Ale pan sądził, że jest lepszy ode mnie. Nie zaprosił mnie pan nawet na przyjęcie. A teraz do końca życia związał się pan z tą głupią Eleanor.

- Milcz! - krzyknęła lady Gertrudę.

- Jak śmiesz? - Lady Shapster popatrzyła na nią z oburzeniem. - Przecież wiedziałaś.

- Milcz! - Lady Gertrudę opuściła głowę i niczym mała owieczka natarła na lady Shapster, skutecznie zwalając ją z nóg.

Niebieskie oczy Knighta patrzyły na nią zimno. Wyglądał tak, jakby Eleanor stała się nagle niewarta tego, by czyścić mu buty. Wolno podniósł rękę i dotknął jej policzka.

- Myślałem, że jesteś nią. - Jego szept wibrował uczuciem. - Myślałem, że jesteś prawdziwa. Powinienem był się domyślić. - Prześliznął palcami po jej szyi. - Nie wolno ufać nikomu z twojej rodziny.

Poczuła lekki ucisk w gardle.

- Już drugi raz nie popełnię tego samego błędu -powiedział to tak, by tylko ona mogła go usłyszeć.

ROZDZIAŁ 22

- Siadaj, kochanie. - Lady Gertrudę odpoczywała na miękkiej kanapie, sączyła brandy i patrzyła, jak Eleanor spaceruje tam i z powrotem po bibliotece. Za Eleanor, jak cień, chodziła Lizzie. - Pan Knight wróci do domu, kiedy będzie gotów, a ty staniesz się znowu tą samą spokojną dziewczyną, jaką zawsze byłaś.

Eleanor odsunęła zasłony i wyjrzała w ciemność. Ani mgła, ani deszcz nie łagodziły czerni tej nocy, ale wiatr uderzał jak szalony w okiennice i chłodził jej ramiona. Tego ranka pan Knight wsadził ją i lady Gertrudę do powozu, wskoczył na konia i odprowadził je do swej kamienicy. Eleanor była przerażona, chciała mu wyjaśnić motywy swojego postępowania. On jednak zaczekał tylko, by stanęły w drzwiach, a potem odjechał, nawet się nie odwracając.

I choć Eleanor wypatrywała go bacznie, nie dał znaku życia.

- Jaki pożytek będzie z tego, że stanę się znów tą samą spokojną dziewczyną, skoro on pragnie innej?

Lady Gertrudę wygładziła kaszmirowy szal w kolorze wina, którym owinęła stopy.

- Widziałam was razem. Może on i chce mieć na własność księżną, ale ciebie pragnie w łóżku.

Eleanor obróciła się i stanęła na wprost lady Gertrudę.

- Mąż porzucił mnie w dzień ślubu. Muszę przyznać, że to nie wróży najlepiej mojemu małżeństwu. - Podświadomie zdawała sobie sprawę, że odgrywa bohaterkę z tragedii Cheltenhama, ale jeśli po wydarzeniach minionego dnia nie miała prawa do dramatycznych wystąpień, to któż je miał?

- Brednie. - Lady Gertrudę machnęła niecierpliwie ręką. - Przecież on wróci. Eleanor znów zaczęła chodzić po pokoju. Przebrała się do śniadania

weselnego, które zjadła, niepocieszona, w towarzystwie Clarka i lady Gertrudę. Rozprawiali sympatycznie na wiele tematów i raz tylko się zająknęli, gdy Clark wspomniał, jak bardzo jego żona będzie rozczarowana faktem, że nie stała się świadkiem takiej sceny. Wkrótce potem Clark wyszedł i Eleanor przez cały dzień spacerowała po domu, czekała i wspominała. Gdy nadeszła odpowiednia pora, przebrała się do kolacji w absurdalnej nadziei, że Knight wróci.

Ale nie wrócił i straciła nadzieję.

Teraz patrzyła na Bridgeporta, który przyniósł kolejny kieliszek brandy i zimny okład na czoło dla lady Gertrudę. Ten widok mocno ją poruszył. Jak przez mgłę pamiętała, co się stało.

- Pani, czy mnie się tylko tak wydaje, czy naprawdę powaliła pani na ziemię lady Shapster?

Bridgeport zdobył się na uśmiech.

- Uderzyłam ją głową. Osoby mojego wzrostu nie mogą się pokusić o inną broń. - Lady Gertrudę potarła czubek głowy. - I jestem z tego bardzo zadowolona. Okropna, przebiegła kobieta.

- Tak. Bardzo ci dziękuję, pani. Była to chyba najodważniejsza rzecz, jakiej ktokolwiek dokonał.

Oczyma wyobraźni zobaczyła, jak pastor i Clark pomagają wstać lady Shapster. Lady Shapster zlekceważyła ich troskę, otrzepała spódnicę, ale nie

straciła rezonu. Była zła i bezlitosna. Eleanor nie miała wątpliwości co do tego, że to ją wini za swoje upokorzenie. I będzie chciała się zemścić.

- Czy ma pani ochotę na herbatę? - spytał Bridgeport.

Eleanor zdała sobie nagle sprawę, że on mówi do niej. Była panią domu i cała służba wiedziała, co wydarzyło się na weselu. Plotki dotarły do wszystkich w całym Londynie.

- Dziękuję, Bridgeport, ale nie. Zajmę się wyszywaniem. Bridgeport popatrzył niechętnie na Lizzie zwiniętą u stóp Eleanor.

- Czy mam zabrać psa?

- Nie. - Eleanor pochyliła się i podrapała Lizzie za uszami. - Ona daje mi szczęście.

Bridgeport stłumił westchnienie.

- Dobrze, pani, ale gdyby wrócił pan Knight, pies zostanie ze mną do rana. Nie musi się pani martwić o to stworzenie.

- Dziękuję, Bridgeport, to bardzo uprzejme z twojej strony. Bridgeport jednak najwyraźniej nie zamierzał odejść.

- Pani robótka jest tutaj na stole. Przyślę zaraz służącego z dodatkowymi świecami.

Eleanor zrozumiała, że Bridgeport, podobnie jak lady Gertrudę, pragnie, by stała się znów pogodną, spokojną osobą. Nawet pies patrzył na nią pytająco, marszcząc znacząco brwi. Problem ze spokojem polegał na tym, że zarówno ludzie, jak i inne żywe stworzenia wyraźnie się go po niej spodziewali. Poddając się nieuchronnemu, Eleanor usiadła, a Lizzie natychmiast położyła się u jej stóp. Bridgeport podał jej robótkę, ukłonił się i dyskretnie zniknął.

Eleanor patrzyła na robótkę - kapę na krzesło w Magnus Hall. Wyszyła już cztery takie kapy. Zostało jej jeszcze dwanaście i zupełnie nie dbała o to, czy kiedykolwiek którąś z nich dokończy.

Niezależnie od tego, jak bardzo się starała, nie mogła wymazać z pamięci obrazu Remingtona, który bezlitośnie pojawiał się jej przed oczami. I tego jego

triumfu, kiedy całował ją po wypowiedzeniu przysięgi... I niedowierzania, gdy jej macocha powiedziała mu o oszustwie. I pogardy, gdy pojął prawdę. Nie poślubił księżnej. Poślubił pannę nikt i wszystkie jego słowa o tym, jak jej pragnie, okazały się tylko zwykłym kłamstwem.

Tak, on również ją okłamał. Był tak samo winny jak ona.

Jakaś mała, ukryta cząstka jej umysłu śmiała marzyć, że naprawdę jej pożądał.

- Musisz przestać się zamartwiać - powiedziała lady Gertrudę. - Rozchorujesz się, a to nigdy nie pomaga. Pan Knight jest mężczyzną. To proste stworzenia i kiedy wróci, a ty powitasz go uśmiechem i nie będziesz robiła wymówek, zaraz dojdzie do siebie.

Eleanor wbiła igłę w płótno.

- Wybacz, pani, nie chciałabym być okrutna, ale czy nie postępowałaś podobnie ze swoim mężem?

Ku jej zdziwieniu lady Gertrudę nie wydawała się urażona. Pogrążyła się na chwilę w zamyśleniu.

- Mężczyźni są różni. Niektórzy to zepsuci do szpiku kości łajdacy, których nie poskromi i nie zadowoli żadna kobieta. Do takich należał mój mąż. Pan Knight jest inny. Nie jest być może dobry czy łaskawy. Pamiętaj, nigdy tak nie twierdziłam, lecz ma honor. Nie wiem dlaczego tak bardzo chciał poślubić Madeline, lecz utrzymuję, że po tym przejściu związek między wami ułoży się doskonale.

Lizzie podeszła jej do nóg i spojrzała srogo na drzwi.

- Słyszę, że ktoś nadchodzi - powiedziała lady Gertrudę. - Czy to może być pan Knight?

- Nie, do diabła, na pewno nie.

Książę Magnus wparował do pokoju z marsem na przyozdobionej baczkami twarzy. Bridgeport szedł tuż za nim. Miał bezradną, obrażoną minę.

- Proszę wybaczyć, pani - szepnął, podchodząc do Eleanor. - Minął mnie, zanim zdążyłem go zapowiedzieć.

Poklepała go po ramieniu i pogłaskała zdenerwowanego psa.

- Nie przejmuj się. Magnus zawsze robi to, na co ma ochotę. Nawet wtedy, kiedy powinien się przed tym powstrzymać.

- Witaj - zawołała lady Gertrudę. - Najwyższy czas.

- Przybyłem najszybciej, jak to było możliwe, kiedy tylko dowiedziałem się o ślubie pana Knighta i Madeline - odparł.

Eleanor patrzyła na niego zmieszana.

- Ale, ale...

- Gdzie ten drań? Gdzie on jest? - Magnus zatrzymał się i rozejrzał po pokoju. - Eleanor, Gertrudę, miło was widzieć, ale gdzie jest Madeline i ten łotr, który chciał poślubić moją córkę w tak niestosownym pośpiechu.

Eleanor zmarszczyła brwi.

- Powinieneś wiedzieć, gdzie jest Madeline. U pana Rumbelowa.

- Co ona tam robi? To podejrzany typ, nie wolno mu ufać.

- Mój Boże. - Eleanor poczuła nagły ucisk w sercu. - Kiedy dowiedziała się o grze, postanowiła się tam zjawić i nie dopuścić do tego, byś stracił tiarę.

- O tym nie wiedziałam - wtrąciła lady Gertrudę.

- Bo to nieprawda. - Magnus pokręcił głową, jakby się przesłyszał. - Nie uczestniczyłem w grze. Stawka mnie przerosła, a nawet gdyby tak się nie stało, królewska tiara nie jest moją własnością, więc nie mógłbym jej zastawić.

Jak to możliwe, że mężczyzna, który przegrał córkę w karty, miał skrupuły, gdy szło o zakład o królewską tiarę de Lacych? Wydawało się to nielogiczne, a jednak nikt nie wątpił w prawdziwość tych słów. Magnus był księciem w każdym calu, pewnym swej pozycji, głośnym i rubasznym, miał zaróżowione policzki i donośny głos, którego nigdy nie ściszał. Wysoki, postawny, o

wydatnym brzuchu, który trząsł mu się przy każdym kroku, podszedł teraz do lady Gertrudę i zajrzał jej do kieliszka.

- Brandy, dobrze. Ja też się napiję. - Opadł na krzesło, które skrzypnęło pod jego ciężarem. Strzelił palcami na Lizzie. - Głupio wygląda ten twój pies, Eleanor - powiedział; suczka podeszła do niego ostrożnie, obwąchała mu rękę i pozwoliła się pogłaskać. - Nadaje się do czegoś? Do polowania? Na ptaki?

Eleanor uśmiechnęła się.

- Wątpię, ale jest słodka i uwielbia pana Knighta.

- No to nie jest za mądra - stwierdził Magnus. Najwyraźniej obrażona Lizzie wróciła do Eleanor.

- Wystarczająco mądra. - Eleanor podrapała ją za uchem.

Bridgeport podał Magnusowi brandy i najwyraźniej uznał, że Eleanor też powinna się napić, gdyż zaserwował jej kryształowy kieliszek z bursztynowym płynem. Eleanor pomyślała, że widocznie sprawia wrażenie załamanej i przyjęła koniak, po czym gestem odprawiła Bridgeporta.

Magnus pociągnął spory łyk trunku.

- Czy Madeline wyszła dziś za mąż? - zapytał.

Zanim Eleanor zdecydowała się odpowiedzieć, też wypiła trochę brandy.

- Niezupełnie, wuju - powiedziała, odchrząknąwszy.

- Niezupełnie? Nie można niezupełnie wyjść za mąż. Wyszła albo nie. Lady Gertrudę wybuchła śmiechem.

- Co racja, to racja, Magnusie.

- Z tego, co wiem, Madeline nie wyszła za mąż. -Eleanor zwilżyła usta. - To ja poślubiłam pana Knighta zamiast niej.

Magnus wybałuszył oczy i uśmiechnął się szeroko.

- To bardzo ładnie z twojej strony, moja droga. Wiedziałem, że troszczysz się o kuzynkę, ale nie miałem pojęcia, że zdobędziesz się na odwagę, by wyjść za mąż za kogoś takiego jak Knight.

- Jestem równie zdziwiona - odparła sucho.

- Jak go przekonałaś? - Mrugnął znacząco. -A może nie powinienem pytać?

- Magnusie, twoje uwagi są naprawdę nie do przyjęcia - stwierdziła oburzona lady Gertrudę.

Ku zdziwieniu Eleanor Magnus oblał się rumieńcem.

- Nie ma w tym nic karygodnego. Eleanor to śliczna dziewczyna, a Knight nie jest ślepy.

Dyskusja zaczynała Eleanor krępować, więc postanowiła ją przerwać.

- Nie zastawiłam takiej pułapki na pana Knighta, o jaką mnie podejrzewasz, wuju. On nie wiedział, że żeni się ze mną.

Magnus patrzył na nią, nic nierozumiejącym wzrokiem.

- Myślał, że ja to Madeline.

Nagle zrozumiał, co właściwie zaszło, i ryknął śmiechem.

- Dobry żart! Nie wiedział, co? Poślubił niewłaściwą dziewczynę? Z przyjemnością wszystkim o tym rozpowiem!

- Magnusie, nie! - Lady Gertrudę wyprostowała się na krześle. - Pan Knight ma okropne pretensje do Eleanor. Już i tak wystarczy, że całą tę historię opisze lokalna prasa. Nie złośćmy go bardziej twoimi kpinami.

- Gniewa się na Eleanor? Wyobrażam sobie! -Magnus dopił brandy i postawił kieliszek na stole. -No cóż, nawet gdybym chciał ulec tej pokusie i zaczął plotkować, wyjeżdżam z Londynu z misją odzyskania rodzinnego majątku. Dlatego tak późno tu dotarłem. - Zmarszczył brwi. - Chociaż dzięki naszej drogiej Eleanor majątek jest chyba nietknięty. -Rozpogodził się. - Jednak negocjacje trwają i teraz na pewno się nie wycofam.

Choć Magnus nie zwierzył się im ze swoich planów, Eleanor wiedziała, że jej wuj od dawna zamierzał ocalić Madeline. Przekonane, że Magnus przegra cenną rodzinną pamiątkę, kuzynki postanowiły, że Madeline pojedzie za ojcem incognito do jaskini hazardu. Z tego, co wiedziała Eleanor, Magnus nie odniósł w życiu żadnego sukcesu, toteż owe tajemnicze negocjacje bardzo ją zainteresowały.

- Co robisz, wuju?

- Stare, smutne sprawy... - Poprawił się na krześle i zamyślił. - Powiem ci, jeśli mi się powiedzie. Jak nie, nie będzie o czym rozmawiać.

Eleanor wątpiła w powodzenie jego planów, ale miała dość własnych zmartwień, by się przejmować jego kłopotami.

- Tymczasem opowiedz mi o tej intrydze, jaką uknułyście - zażądał.

Kiedy Eleanor skończyła swoją opowieść, Magnus wychylił się do przodu z rękami na kolanach.

- A niech mnie. Bardzo przepraszam. - Pokręcił głową, wyraźnie zaszokowany. - Więc wyszłaś za Knighta zamiast Madeline?

- Tak, wuju.

- A ta przeklęta lady Shapster popsuła ci szyki?

- Tak, wuju.

- Nigdy nie rozumiałem, co mój brat w niej zobaczył. Nie znam gorszej jędzy. - Przesunął ręką po twarzy. - Ale niczego innego się po nim nie spodziewa­łem. Jeszcze większy był z niego łajdak. - Wyprostował się. - Eleanor, czy wiesz, dlaczego nie protestowałem, gdy Madeline zaprosiła cię do nas?

- Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. - Skoro Madeline zdecydowała się jej pomóc, Magnus nie miał wyboru, musiał się zgodzić. Ale był księciem. Mógł uprzykrzyć życie Eleanor. On jednak traktował ją tylko równie obojętnie, jak własną córkę.

- Bałem się, że zginiesz, jeśli zostaniesz w domu. Umrzesz albo się stoczysz.

Lady Gertrudę zaczerpnęła powietrza.

- Więc uważasz, że lady Shapster jest śmiertelnie niebezpieczna? Wbił w nią surowe spojrzenie.

- Sądzę, że mojego brata i jego żony trzeba unikać. Obie pary oczu spojrzały na Eleanor, która poruszyła się niespokojnie.

- Wracam do hotelu, a jutro pojadę do Sussex. -Magnus podniósł się z trudem z krzesła. - Gertrudę, pilnuj Eleanor.

- Taki mam zamiar - odparła.

Pies zaszczekał głośno. Magnus ujął Lizzie pod brodę i zajrzał jej w oczy.

- Tak, ty też. - Ucałował Eleanor w czoło. - Gratulacje z okazji ślubu, moja droga. - Nie pozwól, by Knight tobą rządził, i pamiętaj, jesteś większa od la­dy Shapster. Jak się dobrze zamierzysz, zwalisz ją z nóg.

- Dziękuję, wuju, będę pamiętać - odparła, ujęta tym niezwykłym objawem troski.

ROZDZIAŁ 23

Obudziło ją uczucie niepokoju. Patrzyła w ciemność północy.

Wielką sypialnie Remingtona, której z nikim nie dzieliła, rozświetlały tylko węgielki żarzące się w kominku.

Jej marzenia i pragnienia nie spełniły się. Remington nie wrócił do domu przy Berkley Square.

Zirytowana swymi tęsknymi, staropanieńskimi złudzeniami usiadła na wysokim łożu, wspartym na potężnych kolumnach, osłoniętym aksamitnymi kotarami. Materac był miękki i luksusowy. Gdy przyszła do sypialni, u stóp łoża leżała jedwabna, koronkowa koszula. Włożyła ją w nadziei, że Knight wróci, a teraz koszula ocierała się o jej chłodne ciało w przypływie zmysłowego luksusu.

Cóż. Nie zamierzała jej nosić wiecznie. Bawełna była znacznie wygodniejsza, a zimą grzała ją tylko flanela. Rzecz jasna, gdyby pan Knight dzielił z nią łoże, włożyłaby to, czego by sobie życzył.

Głupie marzenia. Kiedy właściwie oderwała się od rzeczywistości i oddała zadumie?

Wyszła z łóżka i boso podeszła do kominka. Jeśli już nie mogła spać, chciała zaznać pociechy, jaką niesie ciepły ogień.

Przyklękła przy palenisku i dorzuciła do kominka drewno do podpałki, a potem parę polan, które mogłyby pomóc jej przetrwać tę niekończącą się noc. Wpatrzona w czerwonożółte płomienie dumała, czy Remington kiedykolwiek wróci. Może całe życie będzie musiała spędzić sama, jako dziewica, zamężna i porzucona.

Jeśli jednak wyraz jego twarzy mógł coś sugerować, czuła, że będzie miała szczęście, jeśli w ogóle dożyje starości. Nie znała go. Nikt go nie znał. Znów zaczęły ją prześladować pytania lorda Fanthorpe'a. Kim był Knight? Z jakiej rodziny pochodził?

Wydawało się jej, że wyczuwa w nim jakieś ślady dobroci. Ale to było przedtem. Zanim go oszukała.

Lekki powiew powietrza przyniósł zapach tytoniu.

Uniosła głowę i popatrzyła na krzesło po prawej.

Tam właśnie majaczyła w ciemnościach sylwetka Knighta. Wciąż miał na sobie ślubny strój, ale zdjął surdut i rozpiął atłasową kamizelkę i koszulę pod szyją. Odsłonięty fragment ciała nosił ślady opalenizny. Twarz miała te same ostre, nieruchome rysy, ale tym razem Knight nie zadał sobie trudu, by się ogolić. Jego wypielęgnowana poza dżentelmena zmieniła się teraz w bardziej naturalny i uczciwy wizerunek człowieka ulic i podejrzanych alejek.

Uosabiał ciszę. Gdy tak na nią patrzył, w jego oczach tańczyły złote płomienie ognia.

Wstała i stanęła na wprost niego.

- Myślałem, że robisz te wszystkie rzeczy zupełnie nieświadomie. Był tu. Mówił do niej. Bolesny skurcz gardła minął.

- Jakie rzeczy?

Długimi palcami wskazał wymownie jej figurę.

- Na przykład takie. Stoisz naprzeciwko kominka i przez ubranie widzę twoje ciało.

Odwróciła się.

- Nie. Zostań tam, gdzie jesteś. Nie powiedziałem, że mi się to nie podoba.

- Nie pozwolę, byś mnie podglądał i obrażał.

- Owszem, pozwolisz. Jestem twoim mężem i obejrzę to, za co tak słono zapłaciłem. - Oczy mu błyszczały, spojrzenie zdawało się płonąć. - Powinnaś być dumna ze swego ciała. Masz cudowne, okrągłe, jędrne piersi. - Nie odrywał od niej wzroku. - I uwielbiam patrzeć na ciebie od tyłu.

Chciała zasłonić się rękami, ale nie wiedziała, który fragment ciała ma właściwie zasłonić.

Ogień ogrzewał jej koszulę od frontu, spojrzenie Knighta - z tyłu.

- Twoje uda, najbardziej mi się podobają twoje uda. Są szczupłe, a jednak silne, a gdy jedziesz na koniu tak wdzięcznie i gładko, myślę tylko o tym, jak byś poruszała się pode mną.

- Panie... Knight!

Ze stolika wziął kieliszek do połowy napełniony złotym trunkiem i podniósł go do ust.

- Mamy w Ameryce taki dziwny zwyczaj, z którym chciałbym cię zaznajomić. Jestem twoim mężem. Do końca życia będziesz dzielić ze mną loże. Nazywaj mnie Remington.

Przyszło jej to z łatwością.

- Po co ten sarkazm, Remingtonie?

Dźwięk tego imienia na ustach przyprawił ją o dreszcz, jak gdyby pozwoliła sobie na poufałość. Teraz, gdy polana płonęły już jasno, widziała wyraźniej jego twarz. W chłodnym błękicie jego oczu odbijały się płomienie. Między nosem i ustami rysowały się głębokie bruzdy. Wyglądał diabolicznie i był najwyraźniej spragniony.

Znowu zaczęła się cofać.

- Zostań. Nalegam - powiedział tak głęboko, że brzmiał niczym głos ciemności. - Lubię patrzeć, jak materiał przylega do twoich bioder, uwielbiam te dwa małe wybrzuszenia, w które wbijają się twoje sutki.

Mówił cicho, pozornie do siebie, lecz każde jego słowo uwodziło ją tak celnie jak dotyk. Nie dbała o to, kim był, kim była jego rodzina. Tej nocy zawładnęła nim nie wrogość, lecz pożądanie. Damy nie powinny reagować na coś tak wulgarnego jak żądza. A już na pewno nie powinny jej odczuwać. Mimo to poczuła wilgoć między nogami, a jej sutki stwardniały. Bolały. Całe jej ciało odczuwało ból. Chciała zrobić choć krok. Ale nie po to, by odejść, tylko zbliżyć się do niego i poruszać się w rytm jego ciała.

Wypchnęła lekko biodro, wyprostowała ramiona. Nadal jej pragnął i instynktownie wyczuwała, że jeśli uda się jej doprowadzić do zbliżenia, przywiąże go tym do siebie bardziej niż czymkolwiek innym.

- Proszę, pozwól mi wyjaśnić, dlaczego to zrobiłam.

- Dlaczego co zrobiłaś? Co masz na myśli? Ślub? -Roześmiał się smutno. - Nie musisz tłumaczyć. Doskonale rozumiem. Wyszłaś za mnie dla pieniędzy.

Zszokowana tym podejrzeniem, zaprotestowała.

- Nie wyszłam za ciebie dla pieniędzy.

- Nie opowiadaj mi bajek. Wystarczy. Nie mogłaś się kierować niczym innym. A już na pewno nie miłością. Miłość miałaby na względzie moje potrzeby.

Jego pogarda przyprawiła ją o skurcz serca, lecz postanowiła mu się zrewanżować równie szczerym wyznaniem.

- Nikt nie musi poślubić księżnej, tak jak i ja nie musiałam wychodzić za mąż za bogacza. Znasz moją historię. Gdybym tak zdecydowała, mogłam była po­ślubić starszego, zamożnego mężczyznę już w wieku szesnastu lat. Już teraz byłabym wesołą, bogatą wdówką.

- Szesnastolatki zawsze liczą na to, że trafi im się jeszcze ktoś inny. A ty ile masz lat?

Co za okropny człowiek!

- Dwadzieścia cztery.

- Tak więc mogłaś się poważnie obawiać, że trafisz na półkę wraz z innymi starymi pannami. Byłaś więc zdesperowana, a ja stworzyłem ci wspaniałą szansę. Cóż, kochanie... - Ujął ją za rękę i pogłaskał delikatnie. - Jeśli jednak zamierzasz zabić mnie dla pieniędzy, to miej się na baczności. Uszedłem już szczęśliwie śmierci z rąk twojej rodziny i bardzo uważam. Będę się pilnował.

- Zabić cię dla pieniędzy? - Wyrwała rękę. Oszalałeś?

- Może trochę. Dziś w nocy. - Zakrzywił palce, jakby chciał się na nią rzucić, chwycić ją i posiąść. -Posłałem po człowieka, który obserwował ciebie i twoją kuzynkę, przyszłą księżną.

- Masz na myśli szpiegowanie?

- Owszem, szpiegowanie - przyznał z uśmiechem. - Uznaliśmy, że dokonałyście zamiany w domu Rumbelowa. Bo tam właśnie przebywa obecnie księżna, prawda?

- Tak sądzę, ale szczerze mówiąc, spodziewałam się jej tutaj. Właściwie to zaczynam się o nią martwić.

- Do tego stopnia, że wyszłaś za mąż za jej narzeczonego? Eleanor też potrafiła być okrutna.

- Nie chciała cię.

- W to akurat wierzę. - Sprężył się niczym zwierzę do skoku. - Twierdzisz, że zaaprobowałaby twój pomysł. Myślę, że masz rację. Każda kobieta byłaby tym zachwycona. Pewnie miałaś mnie zawiadomić, że ona się spóźni.

- Nie, to ona wymyśliła, że mam ją udawać. - Eleanor z trudem wciągnęła powietrze. - Ale ty żądałeś tak kategorycznie, żeby zjawiła się natychmiast, że zaczęłyśmy się bać, co zrobisz, jeśli cię nie posłucha.

- Nie jestem mściwy.

- Mężczyzna, który wygrywa żonę w pikietę, musi być trochę niezrównoważony.

- Hm. - Potarł podbródek. - Być może traktowałem swoje żądania zbyt poważnie.

- Wreszcie jakaś logiczna uwaga. - Gdzie byłeś? -spytała, gdyż nie mogła już znieść dalszej niepewności.

- Prawdziwa żona! - Wydawał się rozbawiony. Nią, sobą. - A ja jak prawdziwy angielski mąż poszedłem do klubu, grałem w karty i rozmyślałem. Wiesz, co mi przyszło do głowy?

Nie wiedziała, ale czuła, że się jej to nie spodoba. -Nie.

- Jestem twoim mężem. Złożyliśmy sobie przysięgę przed Bogiem i przy świadkach. Jesteśmy takim samym małżeństwem, jak każda inna para w Londynie. Sprawa rozwodowa ciągnęłaby się całe lata, pochłonęła fortunę i wymagałaby zgody parlamentu. Nie ma podstaw do unieważnienia małżeństwa. Dlatego nie ma ucieczki. Jesteśmy po ślubie.

- Wiem, bardzo mi...

- Nie. - Przeciął ręką powietrze. - Nie obrażaj mnie, mówiąc, że jest ci przykro. Oszukiwałaś mnie cały czas tymi udawanymi rumieńcami i cichym uwielbieniem. Myślałem, że zdobyłem wszystko... Księżną, którą mógłbym kochać, i że jednocześnie dokonałem zemsty. A okazuje się - zmiął wyimaginowane trofea w dłoni - że nie mam nic.

Ale ona nie była nikim. Należała do rodziny de Lacych.

- Masz wszystko. Inni mogliby sobie tylko o tym pomarzyć.

- Oświeć mnie, dziewczyno. Cóż takiego mam?

Jego lodowate spojrzenie sprawiło, że poczuła pustkę w głowie.

- No cóż... nie narzekasz na brak zdrowia. Zaśmiał się, ostro i krótko.

- To ważne. - Szukała gorączkowo w myślach. -A twoja fortuna jest nienaruszona, prawda?

- Oczywiście, co zapewne sprawi ci ulgę.

- Jesteś młody, przystojny, inteligentny - zaczerpnęła powietrza i odważyła się powiedzieć to, co najważniejsze: - I masz mnie.

Zdjął buty i po kolei rzucił nimi o drzwi. Wzdrygała się za każdym razem, gdy w nie trafiał.

- Ach, tak. Moją drogą żonę, która zrobiła ze mnie pośmiewisko całego Londynu. Powiedziałem Londynu? Anglii. Wiesz, co mówili dziś wieczorem w klubie?

Dotąd maskował swe uczucia obraźliwymi uwagami i uwodzicielskim sposobem bycia, ale nie miała wątpliwości, że jest na nią wściekły.

- W klubie wszyscy mówili, że wystarczył zapach angielskiej cipki, żeby się na nią napalił amerykański kogut.

Była zszokowana. Nawet podczas swych podróży nie słyszała takich wulgaryzmów.

- Okropność! Jak oni mogą? Jak mogą używać takiego języka?

- To mężczyźni. Mężczyźni w ten sposób rozmawiają. - Był bardziej rozgniewany niż sądziła. Nawet wściekły. Gdy tak się złościł, niemal widziała buchające z niego fale gorąca.

Gorąco. Mogłaby się ogrzać w tym cieple...

- I co powiedziałeś?

- Roześmiałem się. Powiedziałem, że mają rację. Powiedziałem, że tak bardzo chciałem ci wleźć pod spódnicę, że poślubiłbym cię niezależnie od tego, kim jesteś.

Otarła wilgotne dłonie o jedwab koszuli na biodrach. Ciepło, jakie poczuła, wynikało z czegoś więcej niż ze wstydu.

- Ratowałeś twarz.

- Mówiłem prawdę. - Jego usta, cudowne, magiczne usta ułożyły się w kpiący uśmiech.

- Odkąd cię poznałem, jestem w stanie myśleć tylko o twoich piersiach, udach... cipce.

Poczuła, że jest wilgotna, zupełnie jakby jej dotknął.

- Gorzej. Martwiłem się o twój nastrój, szczęście, przyjemność. Nic dziwnego, że poszedłem z tobą do ołtarza, nie myśląc o niczym innym.

Zaschło jej w ustach. Nie krył swoich intencji. Zamierzał ją posiąść, niezależnie od tego, czy sobie tego życzyła, czy nie. Miał prawo, był jej mężem. Ale prawa się nie liczyły, najważniejsze było jej ciało i ona sama, stojąca teraz naprzeciw tej bestii o nieposkromionych oczach.

- Sądziłeś, że poślubiasz księżną, którą mógłbyś kochać. Przysięgę złożyłeś jednak, patrząc na mnie. Wciąż możesz mnie kochać.

- Nie. Mogę kochać tylko księżną.

Ta odpowiedź utkwiła w jej sercu. Cofnęła się, chcąc odejść. Wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię.

- Ale ciebie pragnę. Co więcej, jesteś moją żoną. -Utkwił w niej wzrok. -Mogę cię mieć.

ROZDZIAŁ 24

Serce Eleanor zaczęło bić jak młotem, pierś wznosiła się i opadała. Remington jej pragnął. I miał wszelkie prawo, by ją posiąść, zrobić z nią to, co chciał. Nie miała wątpliwości, że gdyby próbowała uciec, na pewno by ją schwytał.

Jednak czuła dziwną miękkość w kolanach i nie mogła się ruszyć... bo ona też go pragnęła. Gdyby tylko nie ogarnęły jej takie wątpliwości, gdyby tylko nie bała się tak bardzo połączenia się z tym człowiekiem. Był niebezpieczny w sposób, jakiego jeszcze nie rozumiała. Niebezpieczny dla niej.

- Chodź tutaj.

Dwie noce wcześniej pieścił ją głosem, teraz nie dbał o takie subtelności.

- Chodź tutaj - powtórzył, przyciągając ją do siebie. - Chodź i zapłać za swoje oszustwo.

Robiąc niepewny krok w jego stronę, popatrzyła mu w twarz. Po co miała walczyć? Już przy pierwszym spotkaniu schwytał ją w swoje sieci. A ona nigdy nie pragnęła się z nich wyrwać. Mimo to przyjęcie tego mężczyzny w głąb siebie oznaczałoby całkowite poddanie. Potem już nigdy nie mogłaby siebie odzyskać.

- Ty mała idiotko. - Pociągnął ją na kolana, zadarł koszulę i zmusił, by objęła go kolanami. - Teraz już za późno na wątpliwości.

Nie mylił się. Tuliła się do mężczyzny rozgniewanego swym losem, kierującego się żądzą i tylko ona mogła go obłaskawić.

Tylko że on był ubrany. Ona nie. Znalazła się na przegranej pozycji. Materiał jego spodni ocierał się o jej kobiecość. Trzymając jej ręce na biodrach, usiadł tak, by znaleźć dla siebie miejsce między jej nogami. Pod spodniami czuła sztywność jego członka, a gdy zaczął poruszać się tam i z powrotem jedno­stajnymi ruchami, pulsowanie w jej ciele wzmogło się.

Położyła mu ręce na ramionach, próbując odzyskać spokój. Jego twarz znajdowała się teraz tuż przy jej twarzy, jego oczy wpatrywały się w nią nie­ustannie. Próbowała ukryć podniecenie, nie chciała, by wiedział, że wystarczył jego jeden dotyk, by rozpalić ją do białości.

Cel jednak osiągnął, bo ścisnęła go za ramiona jeszcze mocniej.

- Pamiętasz, co mi wczoraj mówiłaś? - spytał. Miała ochotę skłamać, powiedzieć nie, ale nie mogła się skupić. Nie teraz, gdy tak nią kołysał.

- Pamiętam.

- Mówiłaś, że chcesz włożyć go do ust.

Jej pożądanie rosło. Miała problemy z oddychaniem, jeszcze większe z myśleniem. Teraz i ona zaczęła się poruszać. Jedną ręką ujął jej pośladki, by ośmielić biodra, drugą przesunął w kierunku piersi.

- Nie pozwoliłem ci na to.

- Nie.

Otaczał palcami falującą pierś, określając dotykiem jej kształt.

- Ale to ja pieściłem cię ustami.

- Tak.

Wspomnienie tej przyjemności wzmagało obecne doznania i nie bardzo wiedziała, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie.

- Włożyłem ci palec do środka.

Zaśmiał się cicho. Wsunął rękę pod jej jedwabną koszulę i okrążył palcem wejście do jej ciała.

- Wtedy też byłaś mokra.

Chciała zacisnąć kolana, ale między nimi tkwił Remington, więc niczego nie osiągnęła. Niczego, poza tym, że wykonany wysiłek jeszcze bardziej rozpalił jej zmysły.

Wsunął palec do środka, badając wnętrze wolnymi, jednostajnymi ruchami.

- Jesteś taka wąska. Kiedy będę w ciebie wchodził, wpuścisz mnie powoli. A potem, kiedy już się tam znajdę, nic mnie nie wygoni z tamtego miejsca.

Miała problemy z mówieniem.

- A będę chciała, żebyś wyszedł?

- Tak sądzę. Jesteś silną kobietą, a ja będę w tobie, zawładnę tobą. Silna kobieta. Uważał ją za silną kobietę.

- Czy będziesz chciała, żebym tobą rządził, nadawał tempo, uczył cię rozkoszy?

Nie chciała myśleć. Pragnęła, by porwała ją fala namiętności.

- Powiedz, chcesz, bym cię posiadł? Czy chcesz wiedzieć, że nie będzie cię miał nigdy żaden inny mężczyzna? Chcesz, żebym był w tobie co noc, eskalując swoje roszczenia, dopóki nie zamieszkasz w świecie rządzonym przez rozkosz, i w którym będziesz mogła myśleć wyłącznie o mnie?

Mówił to bardziej groźnym niż uwodzicielskim tonem.

W tym samym czasie jedną ręką pieścił jej pierś, palcami drugiej penetrował wnętrze i patrzył na nią uważnie, śledząc jej myśli niczym orzeł obserwujący ofiarę.

- Powiedz.

- Chcę. Dlatego właśnie... - Zanim wyjaśniła, że dlatego zdecydowała się go poślubić, przestał ją pieścić i wyjął palec.

Uczucie zawodu było tak ogromne, że jęknęła.

A potem znów, wolno, wsunął jej palec do środka. Tym razem zadrżała. Narastało w niej uczucie niepokoju. Ucisk stawał się coraz większy; zamarła, bojąc się poruszyć w obawie przed bólem.

- Dwa palce. Robię dla siebie miejsce. - Uśmiechnął się, odsłaniając zęby. -Ale chyba to ja wykonuję całą pracę. Może mnie...

Wstrzymała oddech, niepewna, czego zażąda.

- -... pocałujesz.

Pocałować go. Pozornie nieznaczący gest, a jednak tak ważny. Twarz przy twarzy, usta w usta, wymiana oddechów.

- Bardzo dobrze całujesz - szepnął. - Jak zakochana kobieta.

Wciągnęła spazmatycznie powietrze. Tego przecież nie wiedział. Nie mógł wiedzieć. Oskarżył ją o to, że wyszła za niego za mąż dla pieniędzy i wolała to od prawdy. A pragnęła go i kochała całym swoim głupiutkim sercem. Nie, nie chciała, by zdawał sobie z tego sprawę, gdyż naraziłoby ją to jeszcze bardziej na wszystkie tortury, jakie zamierzał wobec niej zastosować.

Widziała, że myślał o czymś intensywnie. Może zaczynał powoli rozumieć, domyślać się prawdy. A tego nie chciała. Dlatego ujęła poły jego koszuli w dłonie i wychyliła się do przodu. W ostatniej chwili przymknął oczy i poddał się namiętności. Przycisnęła usta do jego warg. Smakował miętą i koniakiem, cudownie, męsko, a ona w tych pocałunkach wyraziła całą swoją miłość, jakiej nie miała ochoty wyznać.

Podsunął jej rękę pod pośladki i uniósł ją lekko.

- Opuść biodra.

- Ale... palce. - Mimo, iż obsypywał jej twarz pocałunkami, nie przestawała się bać. - To może boleć.

Odsunął się od niej na tyle, że dostrzegła jego kpiący uśmiech.

- A może też sprawić rozkosz. Opuść.

Ostrożnie uniosła się lekko i opadła. Ruch okazał się właściwy, uczucie nadmiernego wypełnienia mijało.

Znów się uniosła, świadoma, że podniecenie zawładnęło całkowicie jej ciałem.

- Dosyć - powiedział. - Nie ma czasu. - Wysunął z niej rękę, przycisnął ją do siebie i wstał.

Zanim odwrócił się od światła, dostrzegł wyraz jej twarzy, który ją przeraził. Cały ten czas, jaki ze sobą spędzili, okazał się jednym wielkim kłamstwem. Nie

był cywilizowanym dzikusem. Był zwykłym dzikusem i teraz zamierzał jej to udowodnić.

Opasał się jej nogami i ruszył w stronę łoża pogrążonego w cieniu. Przycisnęła się do niego mocniej w obawie, że ją upuści, a gdy położył ją na chłodnym prześcieradle, zadrżała na całym ciele.

- Panie Knight... Remingtonie... proszę. - Oparta na łokciu patrzyła, jak zdejmuje koszulę.

Miał cudownie umięśnione barki i tors, a na brzuchu jasne, gęste włosy. Jego ciało lizało światło płomieni, dokładnie tak, jak ona miała na to ochotę. Rozpiął spodnie i gdy je zsunął, odwróciła w popłochu głowę.

- Boisz się? - W jego głosie wyraźnie pobrzmiewała kpina. - Nic dziwnego. Jestem zły. Jestem na ciebie zły. Ale nie krzywdzę kobiet, więc będę cię co chwila zmuszał do rozkoszy.

- Odnoszę wrażenie, że konkubiny nie wyjaśniły mi czegoś wystarczająco jasno. Czyżby orgazm był nieprzyjemny?

Kpiąc z niego otwarcie, patrzyła mu prosto w twarz. I choć starała się skoncentrować wyłącznie na niej, dostrzegła mocne mięśnie ud, brzucha, a także jego męskość.

Remington ułożył się między jej nogami.

- W haremie widziałam obrazy i rzeźby, ale to jest naprawdę wspaniałe. Przytulił ją mocno i przymknął oczy, rozkoszował się jej dotykiem. Ramiona

lekko mu drżały.

Konkubiny miały rację. Mężczyźni lubili pieszczoty, a ona uwielbiała go pieścić.

Gdy otworzył oczy i popatrzył na nią, w jego spojrzeniu nie było chłodu. Jego wzrok płonął. On płonął. Chwycił jej koszulę za dekolt i szarpnął. Mocna koron­ka nie podarła się, ale jedwab pękł z cichym trzaskiem.

Jedwab i koronka, drogie i piękne, a on podarł je tak, jakby na nie nie zasługiwała. Miała ochotę go uderzyć.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Bo mi przeszkadzały. Odsunął poszarpany materiał.

Popatrzył na jej ciało i widząc błysk w jego oczach, zrozumiała, że mówi poważnie. Podarł jej koszulę, bo mu przeszkadzała, i była to lekcja, jaką miała zapamiętać.

- Nigdy nie miałaś mężczyzny. Nie wiesz, co mogę ci zrobić. Jakie uczucia wywołać. Jak potrafię powstrzymać przypływ rozkoszy i jak ją dawać. Twoja skóra jest jak jedwab, delikatny wspaniały jedwab -powiedział, unosząc wargi znad jej piersi.

Czy zdawał sobie sprawę, jakie uczucia w niej wzbudził ten prosty komplement.

Wysunęła ku niemu biodra, pragnąc poczuć na sobie jego ciężar. Pragnąc znacznie więcej.

Opadł na nią i wszędzie tam, gdzie zetknęły się ich ciała, buchnął płomień. Ciężar jego bioder przypierał ją do materaca.

Przywierając do niego całym ciałem, szukała zapomnienia.

Lecz on nie wyszedł jej naprzeciw.

- Powiedz, co chcesz, żebym zrobił - szepnął, ujmując jej twarz w dłonie. Jęknęła. Powiedzieć mu? Czyżby nie wiedział?

- Powiedz mi. Naucz mnie. Zrobię wszystko, czego pragniesz, ale musisz to ująć w słowa.

Teraz zrozumiała, czego żąda. Żądał, by poddała mu się zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Chciał, by myślała o tym, co robią, i udzieliła mu zezwolenia, by zrobił to, na co miał ochotę. Przez całe życie nie nazwała nikogo żadnym obelżywym słowem. Zdecydowała się na to teraz.

- Bękart!

- Mylisz się. Moi rodzice wzięli ślub przed moim urodzeniem. - Przysunął do siebie jej twarz. - Pewnie nawet przed moim poczęciem. Eleanor...

Po raz pierwszy zwrócił się do niej jej własnym imieniem, a ona zrozumiała dokładnie, jakie to ważne.

- Eleanor, powiedz czego chcesz. Jego biodra się poruszyły.

- Nie wygrasz. Poddaj się, Eleanor, poddaj. Miał rację. Wiedział za dużo, rozumiał jej ciało lepiej niż ona sama.

- Chcę cię... proszę - westchnęła. - Oplotła go nogami spróbowała ułożyć się jak najlepiej na jego przyjęcie.

Przesunął dłońmi po jej piersiach, zaczął je pieścić.

- O co prosisz? Doprowadził tortury do perfekcji.

- Proszę cię, Remingtonie. - Celowo zwróciła się do niego po imieniu, by go ugłaskać. - Chcę cię czuć w sobie. Chcę, żebyś mnie przeniósł na chwilę w inny świat. Chcę, byś dał mi przyjemność, tak jak obiecywałeś.

Zaśmiał się gardłowym śmiechem.

- Chcesz, żebym wywiązał się z obietnicy, tak? Wiedziałem, że jesteś sprytną dziewczyną. Teraz tego dowiodłaś. Bardzo dobrze.

Nie zrobił tego od razu. Tymczasem ona potrzebowała ruchu, walki, chciała natychmiast pozbyć się bólu, a on był tak delikatny i uważny...

- Pospiesz się - błagała. - Proszę... Chwyciła go za biodra.

- W takim razie dam ci więcej.

Naparł na nią mocniej, otworzył i to, co dotąd było tylko niewielką przykrością, stało się nagle prawdziwym bólem. Nie poruszył biodrami, tkwił w niej mocno.

- Sądziłaś, że to będzie łatwe?

Wycofał się na chwilę, łagodząc ból. Odprężyła się i westchnęła.

- Sądziłam, że to będzie przyjemne.

I znów do niej wrócił, tym razem jeszcze mocniej, wypełniając ją szczelnie swoją męskością.

Napięła wszystkie mięśnie. Okupował ją niczym jakiś podbity kraj. Mimo wszystkich rad, jakich wysłuchała, mimo tego, co mówiły konkubiny, nie była przygotowana na taką inwazję.

A on nie przestawał. Nie dbał o jej dziewicze skrupuły. Gdy się w niej poruszał, jego ciało drżało lekko, a w świetle płomieni widziała jego twarz. Zmarszczył brwi, zacisnął usta. Ogień podkreślał ostry zarys jego szczęki i policzków. Patrzył na nią tak, jakby znal każdą jej myśl - bunt, niepewność, zanikającą kontrolę nad ciałem, umysłem i duszą.

Materac uginał się pod nią, otaczał ją jego zapach - ciepły, zmysłowy. Gdy wszedł w nią głębiej, ból nasilił się; zasłoniła dłonią usta, by zdusić jęk. Gdy cierpienie sięgnęło zenitu, zamarł na chwilę, jakby zaczął się przygotowywać na wielkie wydarzenie.

A potem zadał jej mocne pchnięcie.

Coś w niej pękło, uniosła się z materaca, gotowa do ucieczki.

Teraz jednak zdominował ją całkowicie. Tym razem, gdy się wycofał, poczuła, jak zapala się w niej iskierka pożądania, a gdy znów w nią wszedł, iskierka ta zmieniła się w płomień. Pomyślała, że z czasem się jej to spodoba, że być może uda się jej dostosować do jego ruchów, ale on nie dawał jej czasu. Nadawał tempo, żądał, penetrował, a ona robiła wszystko, by za nim nadążyć. Była jak statek na oceanie, unoszący się na falach, bezlitośnie kierowany ku jakiemuś nieznanemu przeznaczeniu, na łasce żywiołów. Palenie we wnętrzu wciąż miało znaczenie, lecz ból mieszał się z rozkoszą i w końcu nie wiedziała, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie.

Remington chciał narzucić jej wolę, a ona, która nie znała mężczyzny, musiała zapłacić wysoką cenę za swoje oszustwo.

Znalazła się w innym świecie, gdzie wszystko wydawało się dziwne, jego ciężar, zapach, sposób, w jaki jej dotykał, tak jakby stanowiła jego własność i mógł z nią zrobić, co chce.

Konkubiny mówiły jej, że obowiązkiem kobiety jest zapewnić mężczyźnie spełnienie. Eleanor nie dbała jednak za grosz o jego spełnienie. Nie teraz. Nie wówczas, gdy każde pchnięcie docierało w najtajniejsze głębie jej ciała, a przyjemność, przyjemność, jaką jej obiecał spieszyła ku niej na skrzydłach wiatru namiętności. Tuliła go dłońmi mokrymi od potu, jego czyjej, nie wiedziała.

Żadna najwspanialsza podróż ani najcudowniejsze dzieło sztuki nie mogło się równać tym doznaniom, toteż rozkoszowała się w pełni każdą chwilą, każdą sekundą.

Z sekundy na sekundę robił się cięższy, bardziej zaborczy. Zwiększył tempo pchnięć.

- Poddaj mi się - powiedział.

- Co?

Poddać się? Nie. Nie, jak mógł teraz o to prosić? Teraz? Dzisiaj? Poddać się, w chwili, gdy myślała tylko o tym, jak osiągnąć ten czysty stopień zmysłowości, który przeniósłby ją do innego świata?

Wsunął jej dłonie pod głowę i wziął w objęcia całym swym jestestwem. Zajrzał jej w oczy, przykuł ją wzrokiem, rzucił wyzwanie.

- Eleanor, daj mi to, czego pragnę. Poddaj się... teraz.

I tak jakby czekała na ten rozkaz, jej ciało wygięło się spazmatycznie, wypełnił jej żarem żyły, piersi, skórę. Wczepiła się w niego rękami i nogami, próbując go wciągnąć głębiej, choć wejść głębiej już nie mógł. Miłość i strach, triumf i namiętność zawirowały w niej szaleńczym tańcu, aż w końcu zaczęła szlochać i jęczeć.

W końcu i on zaspokoił swoją żądzę, odrzucił głowę do tyłu, przymknął oczy, na jego twarzy malowała się ekstaza.

Ich wspólna namiętność nabierała siły, doprowadzając ich do szaleństwa, które trwało i trwało, złączając ich w jedną całość, tworząc jedną osobę, jedną

duszę. I również jednocześnie szaleństwo ich opuściło i w końcu spoczęli na materacu w małżeńskiej sypialni.

Wciąż obejmował jej głowę. Wciąż patrzył jej w oczy, jakby badał granice jej poddania. Wciąż był twardy i gotowy, a ona wyczerpana, zdumiona, wy­pełniona. Dała mu wszystko, całą swoją namiętność, całą swoją miłość.

Ale nie było sensu mówić mu tego teraz. Nie uwierzyłby jej, gdyż widział w niej tylko najgorsze strony.

Planowała jednak słodką zemstę.

Nie na darmo spędziła dwa tygodnie w haremie.

ROZDZIAŁ 25

Porażony namiętnością Remington leżał na łóżku i patrzył jej prosto w oczy.

Spojrzała na niego tak buntowniczo, jakby nadal w niej nie tkwił...

Co mógł zrobić, by posiąść ją naprawdę? Była wyczerpana, czuł to. Przed chwilą jej ciało drżało pod jego ciałem, szczytowała falami namiętności, pociągając go za sobą niczym odpływ. Jednak wciąż stawiała mu wyzwanie, żądając, by on poddał się jej, tak jak wcześniej ona poddała się jemu.

Ale to nie mogło się zdarzyć. Nie była żoną, którą wygrał w pikietę, i musiała zostać ukarana za to, że ośmieliła się okłamać Remingtona Knighta.

I zamierzał ją ukarać natychmiast po odzyskaniu sił. Teraz nie mógł zebrać nawet wystarczającej energii, by zsunąć się z jej ciała, zanim je zmiażdży.

Tej nocy uczynił wszystko, by napiętnować ją na zawsze jako swoją własność, a jednak... jednak... znów jej pragnął. Jakaś cząstka jego umysłu zdawała sobie sprawę z tego, że sytuacja jest absurdalna. Eleanor była dziewicą i choć przygotował ją do aktu, to jednak sprawił jej ból. Nie mogła znów przyjąć

go w siebie, co więcej, odnosił wrażenie, że ta buntownicza, odważna kobieta może mu się i tak łatwo wymknąć.

Równie absurdalna wydawała mu się myśl, że będzie ponownie zdolny do aktu. Miał potężny orgazm. Wlał w nią całe swoje nasienie. On, który potrafił zaspokoić kobietę pięciokrotnie w ciągu nocy, nie miał już nic, czym mógłby wypełnić nowo poślubioną żonę.

Wysunął się z niej ostrożnie. Zamknęła oczy i jęknęła, niechętnie pozwalając mu na to. Leżał przy niej i ciężko oddychał. Musiał nakryć ją kołdrą, gdyż po­mimo płonącego ognia w pokoju panował chłód. Patrzył na jej piękne białe ciało; jędrne piersi, plaski brzuch, kępkę włosów kryjącą wrota do raju. Nogi miała lekko rozchylone, otwarte, zapraszające, a na jasnej skórze jej ud dostrzegł ciemną smugę.

Krew.

Pragnął ujrzeć pannę de Lacy na ołtarzu swojej zemsty. I zemsta się dokonała, choć nieco inaczej, niż sobie to wyobrażał.

Miała przymknięte oczy i spokojny wyraz twarzy, co wzbudziło w nim irytację. Pod nim poruszyła się właśnie ziemia, ona również powinna była to mocno przeżyć. Chciał nią potrząsnąć i zażądać, by pokazała, jak bardzo nią wstrząsnął ten akt. Zamiast tego wsunął jej ramię pod plecy i zajrzał w twarz. Otworzyła oczy. Wydawała się oszołomiona.

Poczuł głęboką satysfakcję. Tak, jednak zrobiło to na niej ogromne wrażenie. Rozejrzała się, popatrzyła w dół, jakby zdziwiona, że znajduje się w takim stanie. Powiodła spojrzeniem po jego twarzy i natychmiast odżyło wszystko, czego się nauczyła. O tak, wyraźnie podobała się jej ta lekcja, gdyż w jej wzroku czaiło się jednocześnie zainteresowanie i ostrożność. Pragnęła go znowu, podob­nie jak on jej. - Zamierzam ci zdjąć tę koszulę - powiedział.

Machinalnie podniosła ręce, by zasłonić piersi. Chciał jej powiedzieć, że jest za późno, o wiele za późno na skromność. Zamiast tego odsunął jej dłonie i

opuścił rękawy koszuli. Chwyciła poszarpany jedwab i koronki i natychmiast je puściła.

- Kupię ci nową.

Tak bardzo chciał ujrzeć ją znów oświetloną ogniem z kominka. Należała do niego, musiała ubierać się tak, jak sobie tego życzył, słuchać jego rozkazów.

Na koszuli również znajdowały się ślady krwi. Ułożył koszulę w nogach łóżka. Wiedział, że to barbarzyński zwyczaj, ale zamierzał przechować ją na dowód jej dziewictwa. Nie odniósł tej nocy takiego zwycięstwa, o jakim marzył, ale dziwnie odczuwał większą satysfakcję, niż mógł to sobie kiedykolwiek wyobrazić.

- Położymy się wyżej na poduszkach - powiedział. Podłożył rękę pod jej nogi, podsunął ją wyżej, uniósł się, przykrył kołdrą i położył się obok.

- Spij - szepnął i zamknął oczy. Przycisnęła mu rękę do serca. -Już? Otworzył oczy i popatrzył na nią zdziwiony.

Co miała na myśli przez „już"?

Mówiła gorącym, porozumiewawczym tonem i prowokowała go spojrzeniem. Wstała i przeszła w ciemny kąt pokoju.

- Co robisz? - Widział jej jasną sylwetkę, ale nie dostrzegał szczegółów.

- Będę wielbić mego pana i właśnie się do tego przygotowuję. Pana? Hm. To mu się raczej podobało.

- Konkubiny mówiły mi, że jurny mężczyzna pragnie sobie pojeździć kilkakrotnie w ciągu nocy

Ach tak. Teraz rozumiał. Chciała wykorzystać w praktyce nauki, jakie pobrała w haremie.

- Dziś to niekonieczne. Możemy sobie pojeździć jeszcze wiele razy... już niedługo.

Podeszła do ognia, zanurzyła szmatkę w garnku na palenisku i wyżęła ją dokładnie.

- Konkubiny nauczyły mnie, jak ożywić osłabiony męski członek.

- Mój członek nie jest osłabiony!

Popatrzyła na niego z ukosa, zalotnie, podniecająco. Wreszcie, od tak dawna, że wydawało się to niemal wiecznością, obudziło się w nim poczucie humoru.

- Ty mała czarownico. Czy te konkubiny nie mówiły ci przypadkiem, że jednym z takich sposobów są kpiny z jego sił?

- Może... - powiedziała tajemniczo.

Gdy podchodziła do niego ze szmatką i miską, nie spuszczał z niej wzroku. Jej piękna sylwetka majaczyła na tle płomieni, biodra poruszały się uwodzicielsko.

Pewność, że na tę noc wyczerpał swoje możliwości zaczęła go opuszczać.

Postawiła miseczkę na stoliku przy łóżku. Wzięła trzy poduszki i podłożyła mu je pod głowę. A potem oparła się o niego i przytuliła. Trzymając mu rękę na ramieniu, przyparła go do materaca.

- Wygodnie ci? - spytała. - Czy mogę ci coś przynieść? Coś do picia? Nie? -Odsunęła z niego kołdrę. - A teraz, mój panie, pozwól, że cię umyję po tym wysiłku. - Nie czekała na jego przyzwolenie, lecz ciepłą, wilgotną szmatką zaczęła obmywać jego genitalia.

Na czoło wystąpiły mu krople potu. Z trzema poduszkami pod głową obserwował ją bez przeszkód, a widok jej bladych rąk na ciemnej skórze wydawał mu się dziwny, erotyczny, wspaniały. Muskała go ciepłymi palcami.

Gdy odsunęła szmatkę, doznał miłego uczucia chłodu. Zacisnął zęby w oczekiwaniu; nabrzmiał i stwardniał. Ten bezmyślny organ najwyraźniej nie wiedział, że zużył swoją ostatnią kroplę.

Jej widok - gładkiej, nagiej, zarumienionej, klęczącej między jego nogami stanowił kwintesencję kobiecości. Nie mógł się jej oprzeć. Położyła mu ręce na kolanach i przesunęła je na uda. Potem ujęła go w dłoń.

Chciał znów w nią wejść.

- Jesteś bardzo duży, mój panie. Nic dziwnego, że moje ciało broniło się przed przyjęciem ciebie. -Jej cichy, zdumiony głos jeszcze bardziej go podniecił.

Te słowa jednocześnie mu coś uświadomiły. Miała rację. Do diabła, miała rację. Ledwo zdołała go zmieścić za pierwszym razem. Nie mogła tego po­wtórzyć. Ktoś z nich dwojga musiał się wykazać odpowiedzialnością i okazało, że tą osobą był on.

- Dziś w nocy już nie możesz mnie przyjąć - powiedział, nie kryjąc rozczarowania.

- Są inne sposoby, by dogodzić mężczyźnie.

Ta kobieta, ta niedoświadczona kobieta dała mu więcej przyjemności, niż mógł sobie wyobrazić, a wyobraźnię miał ogromną. Teraz proponowała mu roz­kosz, o jakiej większość kobiet nawet nie słyszała. Przez jedną wspaniałą sekundę czuł, że ulega pokusie, ale... nie.

Odpowiedzialność. Musiał się wykazać odpowiedzialnością.

- Nie dziś w nocy. Jeśli zaczniesz mnie znów torturować, wylądujesz na plecach z nogami w górze.

Uklękła, wzięła go za rękę i poprowadziła między uda.

Chciał myśleć, zachowywać się rozsądnie, ale jak to było możliwe, skoro ta kobieta sama wkładała mu w siebie jego palce. Była mokra i śliska, palce z ła­twością wsunęły się w głąb. Czerwona płachta żądzy zasłoniła mu oczy.

Gdy odzyskał wzrok, dostrzegł jej uśmiech.

- Zgodnie z naukami konkubin umyłam się i posmarowałam olejkiem, żeby ułatwić ci dostęp, w razie gdybyś znów... zechciał położyć mnie na plecach z nogami w powietrzu.

Przygotowała się na jego przyjęcie. Sama ta myśl pozbawiła go tchu.

- Albo może tym razem ja cię ujeżdżę. Mogłabym kontrolować tempo. I nie mógłbyś zadać mi bólu.

Ujeździć go? Kontrolować tempo? Delikatnie odsunęła jego palce, położyła się mu na piersiach i uśmiechnęła się.

- Tymczasem musisz wypocząć po poprzednim wysiłku, a ja się zajmę twoim osłabionym członkiem.

Wydawało się jej pewnie, że jest zabawna.

On zresztą też mógłby uważać, że jest zabawna, gdyby nie leżała na nim, nie przyciskała piersi do jego torsu. Osunęła cię niżej i ucałowała jego brzuch. Jego uda. Przesuwała palcami po skórze i wzmagała podniecenie, a jego lędźwie pulsowały w rytm serca. Co planowała?

Czuł się tak, jakby znów był chłopcem, prawiczkiem zafascynowanym nowym doświadczeniem posiadania kobiety.

I to jakiej kobiety! Eleanor zrobiła z niego absolutnego głupca w oczach całej Anglii, a gdy wieść dotrze na statki - w oczach całego świata. Gdyby postąpiła w ten sposób z kimkolwiek innym, z pewnością by ją podziwiał.

Położyła mu ręce na biodrach, pochyliła się... Dotyk jej języka omal nie zwalił go z łóżka.

- Zrobiłam ci krzywdę, panie? - spytała przesadnie skromnym tonem, na który nie dał się nabrać.

- Nie - odparł ochryple. - Nie przestawaj. Delikatnie wsunęła sobie do ust jego męskość.

Wydawała się zdziwiona, gdyż nacierała ustami z różną siłą, otaczała językiem, tam i z powrotem, szorstko, potem bardziej delikatnie.

- Głębiej - szepnął. - Mocniej.

- Panie, ja nie dawałam ci rad, kiedy ty wyświadczałeś mi tę usługę -powiedziała, unosząc głowę.

Miał ochotę się roześmiać.

- Pokornie proszę o wybaczenie.

- Kiedy indziej spytam, co najbardziej lubisz. Na razie, jeśli sprawia ci to przyjemność, wolę eksperymentować.

- Tak, sprawia mi to przyjemność. Eksperymentuj. - Patrzył jak opuszcza znowu głowę i czuł otaczające go wilgotne ciepło. - Nawet to najgorsze, co mogłabyś zrobić, będzie na pewno wspaniałe.

Rosło w nim napięcie. Samokontrola gdzieś się ulotniła. I nagle poczuł, że musi ją mieć. Wziął ją pod pachy i uniósł.

- Zaczekaj! - krzyknęła, ale on nie miał już cierpliwości.

Posadził ją na sobie i ostatnim wysiłkiem woli zmusił się, by jeszcze odczekać.

Straciła pewność siebie. Już nie dziewica, ale wciąż zupełnie niedoświadczona kobieta, zaczęła drżeć na całym ciele. Zarumieniła się - nie wiedział, czy ze wstydu, czy z podniecenia. Wolno opuściła biodra.

Wszedł w nią, lecz wciąż była taka wąska. Taka wąska. Olejek torował mu jednak drogę i znów stopniowo poczuł, jak go otacza. Jej ciepło. Jej ciało.

Widział, że jest zdenerwowana. Zacisnęła mu ręce na ramionach i zacisnęła się w środku, jakby w obawie przed kolejnym bólem.

Pozwolił jednak, by nadawała tempo. Wznosiła się i opadała, nie wchłaniając go jednak całkowicie. Poruszała udami i biodrami. Jej piersi podskakiwały delikatnie nad jego torsem. Wokół rozpalonych policzków fruwały obcięte włosy.

Tak bardzo pragnął przejąć inicjatywę, pokazać jej, jak się ma poruszać, wypchnąć biodra do góry, by mógł zanurzyć się w niej do końca. Lecz tortura była jeszcze bardziej wyrafinowana, gdyż wiedział, że może posiąść ją całkowicie, a jednak tego nie robił.

Stopniowo jej strach mijał, a jego miejsce zajmowała fascynacja. Najcudowniej było, gdy wreszcie wbiła się na niego do końca. Przytrzymał ją przez chwilę, tak by delektować się tym dotykiem, świadomością, że wkrótce wstrząśnie nim kolejny potężny orgazm.

Wreszcie ją puścił.

Uśmiechnęła się. Naprawdę się do niego uśmiechnęła, tak jakby wszystko, co z nim związane, sprawiało jej rozkosz.

A on, choć chciał odwzajemnić uśmiech, nie mógł się na niego zdobyć. Był zbyt porażony piorunem tej boskiej rozkoszy.

Reagował bardzo gwałtownie. Nie mógł nic na to poradzić. Jęczał głośno. Trząsł się z wysiłku, by powstrzymać orgazm. I w końcu przejął inicjatywę. Przesunął palcami po jej skórze, od łopatek do talii, a szczególnie pod spodem wrażliwych piersi. Zakołysał biodrami, początkowo niemal nimi nie poruszając, naciskając przede wszystkim ten kobiecy pączek, który dawał jej tyle rozkoszy.

A ona zaprzestała eksperymentów, skupiła się na prostym rytmie, unosząc się nad nim niczym Wenus wyłaniająca się z fal morskich. Za każdym razem, gdy w nią wchodził, patrzył jak przymyka i uchyla powieki i trzepocze rzęsami, wchłaniając doznanie pełni.

Każde jego pchnięcie wywoływało jej cichy jęk. W środku była gorąca, jedwabista, co wciąż zwiększało jego podniecenie rosnące stanowczo zbyt szyb­ko. A jeszcze niedawno sądził, że nie sprosta... Teraz nie mógł się powstrzymać. Jego własna żona rzuciła na niego czar, któremu bardzo chętnie się poddawał.

- Remingtonie, proszę, Remingtonie -jęczała. Czy zdawała sobie sprawę, o co błaga?

- Teraz - szepnęła. - Teraz, Remingtonie, teraz. Och tak. Przytulił ją mocno i przewrócił na plecy.

Nie wypuszczając jej z objęć, wbijał się w nią coraz mocniej, podmuchy namiętności unosiły ich oboje, a gdy krzyknęła mu prosto w ucho i zadrżała, dał upust swej gorączce i znów doszedł do szczytu tak mocno, jakby posiadł ją po raz pierwszy.

Dyszała. Drżała w jego ramionach. Była tak słaba i bezbronna, jak mógł sobie tylko życzyć, poczuł, że jego gniew mija, oczarowanie natomiast pozostaje. Mimo że go oszukała, wciąż o niej myślał i pragnął jej tak bardzo, jak nigdy dotąd żadnej kobiety.

Czy mógł jej wybaczyć? Czuł, że to nie będzie możliwe. Jednak w jej ramionach nie myślał o nadziejach, tylko o rozkoszy, o rozkoszy, która objęła w posiadanie wszystkie jego zmysły.

Może jednak rozkosz mogła mu wystarczyć?

ROZDZIAŁ 26

Następnego ranka Eleanor otworzyła oczy i zobaczyła Remingtona, który, już ubrany, opierał dłonie po obu stronach jej głowy. Wyraz jego twarzy zupełnie nie świadczył o miłości.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że był tu wczoraj książę Magnus? Zamrugała, próbując skupić się na jego twarzy, ale był zbyt blisko, a ją wciąż

otaczał przyjemny kokon ubiegłej nocy.

- Nie przyszło mi to do głowy. - Zdmuchnęła pasmo włosów z policzka. -Dlaczego?

- Nie chcę, by ten człowiek przebywał w moim domu pod moją nieobecność.

- Jest moim wujem. Nie mogę zabronić mu odwiedzin. Zachowanie Remingtona wprawiało ją w zakłopotanie.

Miał na sobie granatowy, doskonale dopasowany strój podróżny. Starannie ogoloną twarz zdobiły perfekcyjnie uczesane włosy. Pachniał cudownie mydłem i patrzył na nią zupełnie obcym wzrokiem.

A ona była naga, rozczochrana i skonsternowana. Nie było w niej nic idealnego i złapała się na tym, że ma do niego pretensję. Ba, nawet żal o to, że wstał z ich małżeńskiego łoża, nie zważając na czułą namiętność, jaka ich łączyła, podczas gdy ona wciąż pozostawała pod jego urokiem.

Odezwała się zatem ostrzej niż kiedykolwiek, tonem, jakiego nigdy wobec nikogo nie używała.

- Chciałabym tylko zauważyć, że nie bardzo miałam czas podać ci listę gości. Poza tym, gdybyś poślubił Madeline, Magnus bywałby tutaj bardzo często. Jak wiesz, jest jej ojcem.

- Wiem doskonale. Wiem dokładnie, kim jest i jakim jest człowiekiem. Większość mężczyzn lubiła Magnusa. Był prostoduszny, jowialny, aż zanadto

szczodry, grywał hazardowo w karty, pił i wydawał się być mężczyzną w każ­dym calu. Lecz Remington, mimo iż wygrał z nim przy karcianym stoliku, najwyraźniej go nie znosił i co ważniejsze, zachowywał się tak, jakby mu nie ufał.

Wczorajszej nocy powiedział coś, co ją zdziwiło, lecz co w przypływie namiętności odrzuciła w najgłębsze zakamarki umysłu. Z głębi pamięci wydobyła jednak zdanie, które wówczas wypowiedział.

- Co miałeś na myśl mówiąc, że kiedyś uniknąłeś już śmierci z rąk mojej rodziny?

- Ach. - Remington uniósł kącik ust w kpiącym, bolesnym grymasie. -Wreszcie to do ciebie dotarło?

Poskładała w myślach wszystkie niejasności i szczegóły, które wskazywały na to, że Remington ma jakiś bardziej skomplikowany plan niż ten, do którego się przyznaje. Unosząc głowę znad poduszki, przyjrzała mu się uważniej.

- Oszukiwałeś, kiedy wygrywałeś w pikietę małżeństwo z Madeline?

- Nie - odparł. - Ja nie oszukuję.

- Musiałeś sam wiele postawić.

Remington wyprostował się i patrzył na nią z ramionami skrzyżowanymi na piersiach.

- Postawiłem swoją spółkę przewozową.

- Całą?

Przecież nie był nałogowym hazardzistą. Takie zdanie wyraziła lady Gertrudę, a na balu u Picardów Remington nie zajrzał nawet do pokoju gry.

- Dlaczego zależało ci na księżnej? - spytała spokojnie. Obrzucił ją cynicznym spojrzeniem.

- Wiesz dlaczego.

- Chodziło o pieniądze. Z jakiego innego powodu? O pieniądze i władzę. Eleanor nie mogła w to uwierzyć.

- Władzę, tak władzę - nad najważniejszą de Lacy w kraju. Władzę życia i śmierci. Władzę, dzięki której Magnus musiałby tańczyć, jak mu zagram.

Zamrugała, zdziwiona intensywnością jego emocji. Przez głowę przelatywały jej setki myśli.

- Tak niewielu ludzi dba o to, by kontrolować Magnusa w ten czy inny sposób. On jest jak niesprawny pistolet. Nigdy nie można być pewnym, że postąpi zgodnie z przewidywaniami. No, na przykład: zagrał o rękę córki w pikietę z przypadkowym nieznajomym. Czy tak postępuje kochający ojciec? A mimo wszystko uważam, że on kocha Madeline.

- Nie byłem przypadkowym nieznajomym - powiedział Remington. - Bardzo starannie przygotowałem to spotkanie.

Potwierdził jej podejrzenia.

- Bo chciałeś zdobyć pieniądze i władzę. Patrzył na nią groźnie, zupełnie nie wzrokiem kochanka, tak jak zeszłej nocy.

- Co cię to obchodzi?

Bolała ją ta odprawa, ale postanowiła zachować dumę. Skoro on potrafił być tak obojętny, ona również, lub chociaż mogła udawać.

- To dziwne, że Amerykanin, człowiek bogaty i cieszący się w swoim kraju wysoką pozycją społeczną, przyjeżdża do Anglii po to, by wejść do towarzystwa i poślubić księżną.

Przymknął powieki, kryjąc przed nią wyraz oczu. Dlaczego trzymał swoje myśli w tajemnicy? Bo miał coś do ukrycia.

Ogarnęło ją rozczarowanie. Myślała, miała nadzieję, wyobrażała sobie, że ubiegłej nocy wytworzyła się między nimi więź. Nie miłość, przynajmniej nie z jego strony, lecz jednak więź. Teraz Remington wyraźnie ją odtrącał, co natychmiast zmieniło jej żal we wrogość.

- Jak sam powiedziałeś, jesteśmy prawdziwym małżeństwem i nie możemy uciec od zobowiązań matrymonialnych. Czyż nie powinnam wiedzieć, co myśli mój mąż?

- Chcesz wiedzieć, czego szukałem w małżeństwie z księżną Magnus? -Uśmiechnął się uśmiechem tak chłodnym jak polarna zima. - Szukałem zemsty.

Co on zrobił?

Co gorsza, co ona narobiła? W jakie tarapaty zawiodła ją ta głupia miłość?

- Okłamałeś mnie.

- Co?

Rozległo się drapanie do drzwi. Remington rzucił jej szybkie spojrzenie i poszedł otworzyć. Wpuścił Lizzie, zachwyconą ich widokiem i obojętną wobec wrogiej atmosfery panującej w pokoju.

- Co to znaczy, że cię okłamałem? - zapytał napastliwie.

Eleanor poklepała łóżko i Lizzie natychmiast wskoczyła na materac.

- Okłamałeś mnie. Pytałam, dlaczego chciałeś poślubić Madeline, a ty powiedziałeś, że dla pieniędzy i władzy. Gdybyś wyznał wtedy prawdę i wspomniał o zemście, na pewno bym za ciebie nie wyszła.

- Czy chcesz zasugerować, że powinienem był się przyznać do chęci zemsty na de Lacych? Kobieto, to przecież najbardziej absurdalna rzecz, jaką słysza­łem w życiu.

Obroniła się przed porannym pocałunkiem Lizzie i podrapała ją po głowie.

- Mówię tylko, że powinieneś wziąć choć częściową odpowiedzialność za nasze małżeństwo.

- Biorę, kochanie. Wierz mi. W pełni zdaję sobie sprawę z rozmiarów swojej... Głupoty. Na pewno chciał powiedzieć „głupoty".

- .. .winy. - Podszedł do okna i zasłonił kotary. -Znasz opowieść o lady Priscilli i jej kochanku?

Na zewnątrz świeciło słońce, chmury zniknęły. Lecz tutaj, w sypialni Remingtona złe uczucia zasłaniały to, co oczywiste i Eleanor czuła się tak, jakby grzebała w starych nienawiściach i namiętnościach.

- Niezbyt szczegółowo, ale dziwię się, że o tym wspominasz. Przez tyle lat nie spotkałam się z najdrobniejszą wzmianką na ten temat, a teraz w ciągu tygodnia już dwukrotnie słyszę o tej tragedii.

Remington odwrócił się do niej; w świetle jego twarz wyglądała tak surowo, jak nigdy dotąd.

- Kto jeszcze o tym mówił? Założę się, że Magnus.

- Wcale nie. Lord Fanthorpe. Był z nią zaręczony. Remington zmrużył oczy.

- Istotnie.

- Mówi o niej z prawdziwym uczuciem. Biedny człowiek.

- Był jednym z podejrzanych o dokonanie morderstwa. Wiedziałaś o tym? Zadrżała, podciągnęła kolana pod brodę i otuliła je ramionami.

- Ten trzęsący się staruszek? Niemożliwe.

Fakt, że zakwestionowała winę Fanthorpe'a wyraźnie go zirytował.

- Wtedy ani się nie trząsł, ani nie był stary. A ona zamierzała uciec z innym.

Z każdym słowem Remingtona sytuacja komplikowała się coraz bardziej. Eleanor patrzyła nieśmiało na męża.

- Skąd to wiesz? I czemu się tym zajmujesz?

- Jestem synem tego kogoś, z kim chciała uciec.

- Och...

Spłynęło na nią oświecenie. Patrzyła na niego, przyjmując do wiadomości tę ostatnią informację i uznała, że musi mu uwierzyć. Bo jeśli jego ojciec wyglądał

jak on, każda kobieta na świecie miałaby na tyle rozumu w głowie, by chcieć go zdobyć. Czyż w końcu sama nie postąpiła podobnie?

- Nie wydajesz się zdziwiona - powiedział.

- Jestem po prostu... Zaczynam rozumieć. Nie do końca, ale wszystko zaczyna się układać. - Obsesja Remingtona przestała ją dziwić. - Muszę przyznać, że lord Fanthorpe opowiedział mi inną historię. Twierdził, że w Priscilli zakochał się jakiś prostak, a gdy ona odrzuciła jego awanse, ten po prostu ją zabił.

Remington uśmiechnął się nieprzyjemnie.

- Nie chciał pogodzić się z myślą, że jego narzeczona wolała innego.

- Chyba nikt by się z tym tak łatwo nie pogodził. A już Fanthorpe, gardzący ludźmi z niższych sfer, na pewno nie.

- Tak więc uważasz, że to on zamordował lady Priscillę w szale zazdrości?

- Nie miał pieniędzy. Chciał zdobyć pieniądze z posagu Priscilli.

- Więc jej nie zabił.

Lizzie zwinęła się u stóp Eleanor, ciepła, żywa istotka, uradowana faktem, że ktoś drapie ją za uszami, ucieszona towarzystwem.

- Oczywiście. Po jej śmierci musiał uciekać na kontynent przed dłużnikami. Poślubił włoską księżną, o wiele starszą, i po jej śmierci przybył do Anglii z majątkiem, z którego większość roztrwonił.

- Lord Fanthorpe twierdził, że tego mordercę deportowano do Australii. -Eleanor popatrzyła na niego uważnie. Pewność siebie emanująca z Re­mingtona musiała zostać wyssana z mlekiem matki. - Jesteś Amerykaninem.

- Kiedy mój ojciec odsiedział wyrok, przeniósł się do Bostonu, gdzie przetransferował część swojego majątku i zaczął wszystko od nowa.

Chciała wszystko wyjaśnić, więc kontynuowała dochodzenie.

- Lord Fanthorpe twierdził, że ten człowiek nazywał się George Marchant. A ty nosisz przecież inne nazwisko.

- Zabójca chciał ukryć winę, więc kazał zabić całą moją rodzinę. Z drżeniem wciągnęła powietrze.

- Zmieniłem nazwisko

- Dobry Boże. Tak mi przykro z powodu twojej straty. Tak bym chciała... Pragnęła go przytulić i zetrzeć z jego twarzy bruzdy bólu, ale on stał się teraz

daleki, zamyślony, pogrążony we wspomnieniach tak bolesnych, że prze­kraczających granice jej wyobraźni.

- Tak więc z Marchanta-Kupca stałem się Knightem-Rycerzem - zakończył Remington. - Dostrzegasz zapewne w tej zamianie pewną ironię?

Siedząc na sponiewieranym łóżku, gdzie tak namiętnie się kochali, nie dbała o ironię czy sprawiedliwość. W obliczu faktów myślała tylko: Kocham go, gdy tymczasem on nigdy nie pokocha kobiety o nazwisku de Lacy, a już na pewno nie tę, która zniszczyła jego nadzieje na zemstę.

Poczucie bezradności pobudziło ją do działania. W końcu, skoro i tak przegrała, mogła przynajmniej powiedzieć, co myśli.

- Ty również podałeś mi fałszywe nazwisko.

- Co? - warknął.

Chwyciła machinalnie Lizzie za sierść na karku.

- Ja podałam ci fałszywą tożsamość, ale ty również.

- Nie musisz się martwić - powiedział z pogardą. - Zmieniłem nazwisko zupełnie legalnie. Małżeństwo jest ważne.

Jeszcze raz zdobyła się na odwagę.

- Wcale się nie martwiłam. Chciałam tylko zauważyć, że nie byłeś ze mną tak całkiem szczery.

- Jeśli chodzi o moje ciało, to absolutnie, całkowicie szczery. Pragnę cię. Pragnąłbym cię, nawet gdybym wiedział, kim jesteś.

To wyznanie mocno ją zdziwiło, a nawet poruszyło do głębi. Żyła w cieniu Madeline przez tyle lat, że nie sądziła, by ktokolwiek mógł zwrócić na nią uwagę.

- No cóż... jestem podobna do Madeline.

- Albo ona do ciebie. - Machnął niecierpliwie w jej stronę. - A żaden mężczyzna nie pomyli swojej kobiety z inną. Nie sądź, że uda ci się znowu ze mnie zadrwić.

Gdy rozważała w myślach jego słowa, w pokoju zapadła cisza. Eleanor pieściła Lizzie. Myślała... wydawało jej się, że Remington nazwał ją swoją kobietą. Zachowywał się w bardzo tajemniczy sposób. Bywał i wymagający, i czuły, rozgniewany. Czcił pamięć swojej rodziny i chciał zniszczyć jej własną. Tej nocy zabrał ją do nieba, by rano zrzucić do piekła. Chciała go zrozumieć, co sprawiło, że zbił majątek i teraz zamierzał wszystko poświęcić na ołtarzu ze­msty.

- Powiedz mi coś więcej o śmierci lady Priscilli. Nie przyjmujesz do wiadomości winy Fanthorpe'a?

- Nie, gdyż ten, kto zniszczył moją rodzinę, musiał mieć fortunę, by śledzić mego ojca w drodze z Australii do Ameryki, badać każdy jego krok i wynająć zbirów zdolnych do zabicia bogatego kupca.

Remington przeszedł przez pokój i zajrzał jej prosto w oczy.

- Twojego ojca też brałem poważnie pod uwagę, ale on nie ma dość pieniędzy, by przeprowadzić taki plan.

Zalała ją gorycz.

- On nie dba o pieniądze. Zabójstwo lady Priscilli naznaczyło obu braci w różny sposób. Magnus zaczął wieść nieodpowiedzialne, hulaszcze życie, byle uciec przed wspomnieniami. A mój ojciec zaczął się bronić przed jakimkolwiek uczuciem. I świetnie mu się to udaje. - Eleanor próbowała kryć swój ból równie skutecznie, jak Remington. - Mnie nie kocha wcale.

Remington dostrzegł prawdziwe emocje za fasadą odwagi i popatrzył na nią ze współczuciem. Ale współczucie było ostatnią rzeczą, jakiej od niego ocze­kiwała. Odepchnęła go więc na bok, absolutnie naga wstała z łóżka i siląc się na naturalność, poszła po szlafrok. Stojąc plecami do niego włożyła ręce w rękawy.

- Dlatego chciałeś Madeline. Chciałeś ją zmusić do małżeństwa, mieć w swoim łożu córkę Magnusa, kontrolować jego majątek w zemście za deportację twojego ojca.

- I za zabicie Priscilli. Tak, masz rację. Mój plan nie polegał wyłącznie na tym, by zyskać chwałę wynikającą z posiadania w łożu żony z rodziny de Lacych. Choć muszę przyznać, że i przyjemność płynącą z tego tytułu była ogromna. - Ukłonił się.

Teraz jednak o to nie dbała, toteż w jej głosie wyraźnie pobrzmiewała ironia.

- Czy mam uznać za zaszczyt twoją łaskawość? -Zawiązała pasek - Powiedz mi całą resztę. Powiedz mi wszystko. Ja nawet nie rozumiem, w jaki sposób tak szlachetnie urodzona dama jak lady Priscilla poznała zwyczajnego kupca, George'a Marchanta.

Remington pogłaskał z roztargnieniem Lizzie i popatrzył na Eleanor.

- Bardzo łatwo. Czterdzieści pięć lat temu twój ojciec mógł wszystko stracić. Miał straszliwe długi, a dochód z majątku nie wystarczał nawet na pokrycie odsetek. George Marchant przyszedł do niego i zaproponował układ. Miał pomysł, jak zaopatrywać w żywność królewską flotę, ale nie znał odpowied­nich ludzi, którzy mogliby mu zapewnić odpowiednie kontrakty. George obiecał oddać Magnusowi połowę zysków, gdyby ten użył swoich wpływów na dworze. Magnus się zgodził i w ciągu roku, dzięki ciężkiej pracy mojego ojca, zarobił tyle, że pokrył długi. W niecałe pięć lat zdobył fortunę i co najciekawsze nikt nawet nie wiedział, że ma cokolwiek wspólnego z tym interesem. - W głosie Remingtona wyraźnie pobrzmiewał sarkazm. - Twój dziadek doradzał w tych sprawach na każdym etapie, ale to mój ojciec

zajmował się tym nieszlachetnym handlem jako kupiec, chroniąc reputację twojego dziadka, bezwartościowego arystokraty. Eleanor siedziała na krześle przy kominku. Popiół już wygasł.

- Nie powiedziałeś mi jeszcze, w jaki sposób lady Priscilla poznała twojego ojca.

- Panowie naprawdę się zaprzyjaźnili. Mój ojciec był wykształconym człowiekiem, Magnus uczonym, toteż George bywał często w domach waszej rodziny. I tam poznał Priscillę. Śpiewał mi peany na jej cześć. Piękna, dobra, inteligentna.

Lizzie zeskoczyła z łóżka, podeszła do Remingtona, powąchała jego wypastowane buty i spojrzała mu w oczy z uwielbieniem. Głupie psisko. Gapi się na niego jak na jakieś bóstwo. Miała nadzieję, że ona sama nigdy nie patrzyła na niego w ten sposób.

- Nie wiem, ile w tym było zauroczenia, a ile prawdą. Ale kochał ją i ona jego na tyle, by dla niego stawić czoło ojcu. Gdy ojciec zaczął nalegać na jej mał­żeństwo z Fanthorpem, zaaranżowała spotkanie z moim ojcem i czekała na niego w ogrodzie. Mieli uciec jeszcze tej samej nocy, lecz kiedy po nią przy­szedł, już nie żyła. Została zasztyletowana, jej ciało spływało krwią. - Głos Remingtona stał się ostry i tak zimny, że omal nie zgasił ognia na kominku. Lizzie odskoczyła od niego, podbiegła do Eleanor i skuliła się u jej stóp. -Trzymał jej ciało w ramionach i wył z rozpaczy do księżyca. Oto jak go znaleźli.

Żywy opis Remingtona przyprawił Eleanor o ciarki na całym ciele. Widziała to poranione ciało kobiety, nieutulonego w żalu kochanka i wyobrażała sobie przerażenie tych, którzy znaleźli go w ogrodzie umazanego krwią. Zsunęła się z krzesła, uklękła obok Lizzie i zagłębiła palce w jej sierści, jakby ten psiak, pogodny, nieświadomy niczego psiak mógł coś zmienić.

- Kiedy wynajęci bandyci spalili mój dom i farmę ojca w Bostonie, moja siostra uciekła z domu. Schwytali ją i pobili na śmierć. - Remington patrzył

w przestrzeń, jakby widział rzeczy, o których lepiej zapomnieć. - Abbie miała dziewięć lat.

- Abbie - szepnęła Eleanor.

Mogła sobie wyobrazić chudą, małą dziewczynkę, siostrzyczkę ubóstwiającą starszego brata.

Nie, więzi między Remingtonem i Eleanor nie można było umocnić. Nie istniały żadne słowa, które mogłyby złagodzić jego ból. Uważał, że jej rodzina wyrządziła mu ogromną krzywdę i nie mógł zapomnieć tak straszliwych win.

Remington wciągnął głęboko powietrze i znów przeniósł całą swoją uwagę na Eleanor.

- Gdy mojego ojca deportowano, Magnus przejął interes. Elity nie zwróciły na to uwagi, były zbyt zajęte morderstwem i procesem. Magnus otrzymał rów­nież majątek, jaki nabył mój ojciec, by zyskać akceptację w towarzystwie. Majątek ten wciąż należy do de Lacych. Stoją tam wciąż ruiny domu mojego ojca.

- Magnus nie ma takich posiadłości - powiedziała.

- Ależ ma. Majątek mojego ojca przylega do Lacy Hall pod Chiswick, niedaleko Londynu. Nie pamiętasz?

- Taka stara ruina nieopodal wzgórza. Przeszedł ją dreszcz, potarła ramiona.

Majątek w Chiswick był ogromny, dwie posiadłości razem, teraz już sobie przypomniała, a o tym przeklętym domu mówiło się, że jest nawiedzony. Może nie bez powodu.

- Twój dziadek kazał zburzyć dom, zanim deportowano mojego ojca. Podobno zrobił to w napadzie rozpaczy. - Remington mówił teraz ostrzej. - Mój ojciec uważał jednak, że był to przypływ wyrzutów sumienia. Uważał, że twój dziadek zabił Priscillę.

Potrząsnęła stanowczo głową.

- To niemożliwe. Dziadek opłakiwał Priscillę do końca swoich dni. W ostatnich latach życia odbiegał myślami od rzeczywistości i dużo ze mną rozmawiał. Chwytał mnie za ręce, nazywał Priscillą i mówił, że to nie George ją zabił. Mówił, że prawda jest znacznie gorsza. Nie wiedziałam, jak to rozumieć.

- Tak więc zostaje tylko jeden podejrzany: książę Magnus. Zaśmiała się.

- No nie...

- Przed tragedią obecny książę Magnus wysłał do ojca ludzi na przeszpiegi. Chciał zniszczyć całkowicie jego i całą rodzinę.

- Popełniłeś błąd. - Wstała. - Znam mojego wuja. Mieszkałam w jego domu. Byłam damą do towarzystwa jego córki. Jest słaby, jowialny, roztrzepany. Nie akceptuję go, uważam, że traktuje Madeline naprawdę skandalicznie. Ale mimo to naprawdę go lubię. Trudno nie lubić. Nie przeprowadziłby takiego planu, jaki opisałeś, nie potrafiłby się na tyle skupić. Równie dobrze mógłby polecieć na księżyc. Nie ma w nim zła, nie ma też żadnej rodzinnej odpowiedzialności. Pomyliłeś się - powtórzyła. - Nie wiem, kto zabił twoją ciotkę, nie wiem również, kto zabił twojego ojca i siostrę, ale wiem, kto tego nie zrobił. Na pewno nie zrobił tego Magnus.

W głosie Remingtona pobrzmiewała teraz furia.

- Jedyny błąd, jaki popełniłem, moja droga, to małżeństwo z nieodpowiednią kobietą.

W Eleanor również zawrzało.

- Mam w żyłach tę samą krew, co Madeline, więc jeśli zamierzałeś się wżenić w moją rodzinę, powinieneś być zadowolony. No, ale ty pragnąłeś księżnej. Chciałeś najlepszego. - Serce waliło jej jak młotem. Podeszła bliżej. - I masz mnie. Ale ja nie poczuwam się do żadnych minionych krzywd ani zasług. -Postanowiła mówić, co myśli. Co w końcu miała do stracenia? I tak już myślał o niej jak najgorzej. - Przebywam na tej ziemi po raz pierwszy i mam

takie samo prawo do szczęścia jak każdy. Nie jestem Madeline. Nie jestem moim dziadkiem. I nie jestem moją ciotką, która umarła, ponieważ kochała twojego ojca. Ja dla ciebie nie umrę. Ale będę dla ciebie żyła. Tak więc dokonaj wyboru i daj mi znać. Chciała wybiec z pokoju, ale chwycił ją za ramię.

- Wzruszająca przemowa, ale zapominasz o tym, że nie należę do mężczyzn, którzy płaczą nad rozlanym mlekiem. Jestem teraz twoim mężem. Znajdę inny sposób, by się zemścić na twoim wuju. I ty mi w tym nie przeszkodzisz. Już ja tego dopilnuję. A tymczasem, kochanie - wsunął jej rękę pod szlafrok i ujął jej pierś - zamierzam się z tobą zabawiać. Bez końca.

Przechylił ją sobie przez ramię, w pocałunku, który zgiął ją niczym trzcinę na wietrze. Budził w niej zarówno namiętność, jak i wściekłość. Uzależniała się od jego smaku i zapachu.

Postawił ją na podłodze i podtrzymał, gdy odzyskiwała równowagę.

- A teraz ubierz się - rozkazał. - Zabieram cię w podróż poślubną.

Tego popołudnia, zanim wyjechała nad morze z Remingtonem, Eleanor wysiała list do swojej gospodyni w Lacy Hall. Prosiła w nim o pamiętniki Priscilli. Chciała wiedzieć, czyjej ciotka naprawdę obawiała się o swoje życie i jeśli tak, kogo się bała.

Eleanor musiała poznać tę tajemnicę, zanim Remington zemściłby się na niewłaściwej osobie, niszcząc zarówno siebie, jak i ją, a ponadto pozostawiając na wolności mordercę, który mógł znów uderzyć.

ROZDZIAŁ 27

Tuż po powrocie, ledwo Eleanor zdjęła czepek i zaczęła przeglądać korespondencję w poszukiwaniu paczki z Lacy Hall, rozległo się pukanie do drzwi. Słysząc znajomy głos wstała i pobiegła do korytarza. A tam stała kobieta o tak dobrze jej znanej twarzy, podobnej do jej własnej.

- Madeline!

- Eleanor!

Panie padły sobie w objęcia i zaczęły się tulić. Eleanor miała w oczach łzy.

- Gdzie byłaś? - spytała Eleanor, odrywając się końcu od Madeline. -Czekałam na ciebie przez cały tydzień przed ślubem, ale ty się nie zjawiłaś.

- Więc jednak poślubiłaś pana Knighta. - Madeline niecierpliwie podała pelisę Bridgeportowi. - Czyś ty postradała zmysły? Dickie jest pewien, że oszalałaś.

- Przynieś herbatę, Bridgeport. Wypijemy ją w bibliotece. - Obejmując Madeline ramieniem, Eleanor zaciągnęła ją w bardziej kameralne miejsce. -Chciałam poślubić Remingtona - uniosła podbródek - i poślubiłam.

Madeline patrzyła na kuzynkę z otwartymi ustami. Wreszcie uśmiechnęła się szeroko.

- A więc koniec ze wstydem.

- Jest w nim coś, co sprawia, że staję się... sama już nie wiem. Gdy on jest przy mnie, nie czuję strachu. Robię, co chcę. - Eleanor rozejrzała się po bibliotece, gdzie po raz pierwszy ujrzała Remingtona i odzyskała równowagę. - Dzięki niemu stałam się silniejsza.

- Niemożliwe. Zawsze byłaś najsilniejszą osobą, jaką znałam. - Siedziały na sofie, a Madeline patrzyła na Eleanor błyszczącymi oczyma.

Eleanor miała ochotę się roześmiać, tyle że Madeline mówiła poważnie.

- Wcale nie jestem silna. Zawsze byłam takim tchórzem. Zupełnie nie jestem podobna do ciebie.

- Nie, nie jesteś. Ja mam same przywileje, pamiętam matkę, która dala mi tyle miłości, i moją słodką nianię i dobrą guwernantkę, i ojca, który jak wiesz zawsze mnie zaniedbywał, ale i na swój sposób kochał. - Madeline zdjęła rękawiczki. - Ty wychowałaś się bez wsparcia, bez ojcowskiego uczucia, a nawet bez wspomnienia matczynej opieki.

- Miałam cudowną guwernantkę - przypomniała jej Eleanor.

- Dopóki nie skończyłaś dziesięciu lat i twój ojciec nie poślubił lady Shapster, która natychmiast ją zwolniła. To naprawdę groźna kobieta, a ty walczyłaś z nią jak lew. Gdybym ja miała takie kłopoty, na pewno nie byłabym tak dzielna. Bałabym się własnego cienia. -Madeline ujęła rękę Eleanor i mocno ją ścisnęła. -Nie, droga kuzynko, pamiętam, że nawet w najgorszych chwilach naszej podróży potrafiłaś zachować spokój i nie będę słuchać, jak oskarżasz się o tchórzostwo. Pokonałaś przeszkody, jakie złamałyby wielu ludzi. Jesteś najodważniejszą kobietą, jaką znam, i zawsze byłam z ciebie dumna.

Eleanor nie wiedziała, co powiedzieć. Nigdy nie patrzyła w ten sposób na własne życie. Gdy się nad tym zastanawiała, Bridgeport wniósł herbatę. Wchodząc w swoją dawną skórę, Eleanor nalała ją do filiżanek, podczas gdy Madeline wybierała dla nich ciastka.

- Powiedz. - Madeline rozejrzała się po pokoju. -On tu jest?

- Remington? Nie, po powrocie z podróży poślubnej miał wiele spraw do załatwienia. - Eleanor nadgryzła placek. - Wiesz, że zajmuje się handlem?

- Nie zdradzimy tego tym snobom, prawda? Gdy wrócisz do towarzystwa i porazisz wszystkich swoją pięknością i dobrocią, nic nie powinno zakłócać twojego triumfu. - Madeline sączyła herbatę. - Odkąd wróciłam do Londynu, o niczym innym się nie mówi. Jaka jesteś cudowna i jak bardzo wszyscy cię

lubią. Opowiadają mi to wszystko, a potem patrzą tak, jakby chcieli zapytać, czy nie mogłabym być bardziej podobna do kuzynki. Eleanor się zaśmiała.

- Madeline, droczysz się ze mną.

- Niestety nie i nie były to wcale dla mnie miłe chwile. Ale mniejsza o to. -Madeline postanowiła na moment zapomnieć o opinii, jaką miała na jej temat elita. - Powiedz mi lepiej, co się z tobą działo.

- Nie, ty zaczynaj.

Eleanor oparła się wygodniej i popatrzyła na Madeline. Nie dostrzegła niczego, co mogłoby budzić niepokój. Madeline wyglądała zdrowo, miała ru­mieńce na policzkach, a uśmiech ani na chwilę nie znikał jej z twarzy.

- Mówiłaś, że przyjedziesz do Londynu dosłownie za parę dni, a zwlekałaś tak długo. Byłaś chora?

- Strzelano do mojego męża. Eleanor zamarła z przerażenia.

- Och, zapomniałam ci powiedzieć. Gabriel i ja wzięliśmy ślub.

- Wyszłaś... wyszłaś za mąż? Za Gabriela? Hrabiego Campion? Twojego byłego narzeczonego?

- Tak, dokładnie tego samego.

- Był na przyjęciu u Rumbelowa? Madeline zmarszczyła brwi.

- Ale mój ojciec się tam nie zjawił.

- Co do tego możesz być pewna - powiedziała Eleanor, zadowolona, że może o czymś mówić jak o pewniku. - Był tutaj w dzień mojego ślubu. Słyszał o tym. Słyszał, że wychodzisz za Remingtona i ruszył ci w sukurs.

- Poczciwy, stary nieudacznik. - Madeline zamyśliła się. - Nigdy bym nie pomyślała, że mu na mnie zależy.

- Muszę przyznać, że też byłam zdziwiona. Ale dajmy spokój twojemu ojcu. Opowiedz mi szczegółowo o Gabrielu. Strzelano do niego? Oczywiście nic mu się nie stało, bo w przeciwnym wypadku nie wyglądałabyś tak kwitnąco.

- Przyjęcie u Rumbelowa to była pułapka i Gabriel omal nie oddał życia w mojej obronie. - Oczy Madeline wypełniły się łzami i pewna siebie kuzynka Eleanor zadrżała na całym ciele. - Dlatego nie mogliśmy przyjechać, gdy nadszedł twój list. Gabriel był ranny, ale nawet gdybym mogła go opuścić, drogi były zalane deszczem.

- Musisz mi wszystko opowiedzieć. Madeline usiadła prosto.

- Przede wszystkim ty mi powiedz: jesteś szczęśliwa? Przyjechaliśmy do Londynu, kiedy tylko się dało, szybciej niż powinniśmy ze względu na Gabriela, i dowiedzieliśmy się, że wyjechałaś w podróż poślubną.

Eleanor odstawiła talerzyk i zajęła się swoją zaniedbaną robótką. Popatrzyła na wzór i na igłę ze złotą nitką. Od czasu, gdy po raz ostatni trzymała ją w ręce, wiele się w jej życiu zmieniło. Poszła z mężczyzną do łóżka. Miała męża i czasem znała go dobrze, a czasem wydawał się jej zupełnie obcy. Gdy budziła się rano, nigdy nie wiedziała na pewno, kogo spotka, troskliwego małżonka, nieznajomego czy namiętnego kochanka.

Rozmowa na jego temat z Madeline, mimo iż były sobie tak bliskie, wydawała się jej jednak niestosowna, toteż pochyliła się nad robótką, by uniknąć spojrzenia kuzynki.

- Remington zabrał mnie do willi nad morzem. Było cudownie i cicho. W gospodzie serwowali wspaniałe dania i świetnie się bawiliśmy. - Czuła, że na policzki występują jej rumieńce.

- Wielkie nieba! - Madeline wydawała się zdziwiona. - On się na ciebie gniewa.

Eleanor podniosła na nią wzrok.

- Tak, gdyż pragnął poślubić ciebie, moja droga księżno, i moje oszustwo mocno go rozgniewało.

- Nie zasłużył na kogoś tak wspaniałego jak ty -powiedziała Madeline ze złością. - I jeśli o tym nie wie, jest głupcem. Bywa wobec ciebie okrutny?

- Chcesz zapytać, czy mnie bije? Nie, nie sądzę, by mógł podnieść rękę na jakąkolwiek kobietę.

Na pewno prześladowało go wspomnienie śmierci siostry.

- Mężczyzna może być okrutny wobec żony w inny sposób. - Madeline zniżyła głos. - Może zachowuje się okropnie... w łóżku.

Eleanor nie wiedziała, jak odpowiedzieć. Pomyślała o minionym tygodniu. Spacery po plaży, jego głodne spojrzenie, te wszystkie sytuacje, gdy ją karmił, wkładając wprost do ust jedzenie, godziny spędzone w łóżku. Omal się nie roześmiała, a potem omal nie rozpłakała. Po wielu próbach popatrzyła Madeline w oczy.

- Jeśli mężczyzna może próbować zabić kobietę rozkoszą, sądzę, że taki jest jego plan.

Madeline popatrzyła na Eleanor szeroko otwartymi oczyma. Potem stopniowo na jej twarzy pojawiło się rozbawienie i księżna wybuchła śmiechem. Eleanor śmiała się wraz z nią, zażenowana i niemal dumna.

- A ja rewanżuję mu się tym samym. Wprowadzam w czyn wszystko, czego nauczyły nas konkubiny, i nawet sama wymyśliłam parę rzeczy.

Madeline oparła się o zagłówek sofy i śmiała się tym swoim uroczym śmiechem, który Eleanor tak lubiła.

- W takim razie o to przestanę się martwić. Kiedy poznam twojego męża?

- Może dziś? Jemy w domu. Remington mówi, że zmęczyło go podróżowanie, choć nigdy w życiu nie czuł się lepiej.

Madeline znowu zaczęła chichotać.

- Stanowisz dla mnie inspirację, droga kuzynko. Przyjeżdżasz do Londynu, by wykonać nieprzyjemne zadanie, a po dwóch tygodniach jesteś już żoną bo­gatego mężczyzny i uczysz go miłości.

Eleanor przestała się uśmiechać.

- Obawiam się, że to drugie nie jest prawdą, ale mam nadzieję, że pewnego dnia mąż zacznie mnie znowu tolerować.

- Bo go kochasz? - spytała Madeline, a w jej głosie wyraźnie pobrzmiewała mądrość nowo poślubionej żony.

- Tak, bardzo, Madeline. Kocham go bardziej niż kiedykolwiek kochałam kogokolwiek, bardziej niż on się nawet może domyślać. Jestem szczęśliwa. -I z wrodzoną uczciwością dodała: - Prawie szczęśliwa.

*

Remington siedział sam w klubie, popijał whisky i gryzł się wątpliwościami Eleanor. Była taka pewna, że ten łotr, który zamordował jego rodzinę, to nie książę Magnus.

Czyżby popełnił błąd w rozumowaniu?

Nie, to przecież ludzie Magnusa zbierali informacje o jego firmie i doprowadziło to w końcu do podpaleń i mordów. Przekonujące dowody. Niemniej jednak sam miał wątpliwości, kiedy Magnusa poznał, wątpliwości, jakie znów wzbudziła Eleanor. Magnus był albo wspaniałym aktorem, albo... nie tym człowiekiem. A jeśli nie on zabił, to kim był prawdziwy winowajca. Czyżby zrobił to Lord Shapster? Lord Fanthorpe? Stary książę Magnus?

Albo, nie daj Boże, obcy, który zamordował dla przyjemności?

Nie. Knight nie wierzył w taki przypadek. Priscilla zginęła tej samej nocy, kiedy planowała uciec z jego ojcem.

Co gorsza, Remington nie wiedział, czy jego wątpliwości co do Magnusa nie wynikają czasem z tego, że osłabła w nim żądza zemsty. Milej było tarzać się z nią w łóżku, niż uganiać się za mordercą i szukać na nim pomsty.

Pozostali członkowie klubu grali w karty, odpoczywali w wygodnych, skórzanych fotelach i plotkowali o polityce i towarzystwie. Omijali jednak

Remingtona, wystrzegając się aury zła i zemsty, jaka niewątpliwie z niego emanowała.

Jeden z nich zatrzymał się jednak i popatrzył na niego uważniej.

Udał, że go nie widzi, ale nieznajomy nie odrywał od niego wzroku. Wtedy Remington zwrócił na niego oczy i zobaczył mężczyznę mniej więcej swojego wzrostu i w swoim wieku, z ręką na temblaku i charakterystycznym wyglądem rekonwalescenta. Mężczyzna ten najwyraźniej nie szanował prywatności Remingtona, był to człowiek, którego już kiedyś spotkał - Gabriel Ansell, hrabia Campion.

- Campion - mruknął Remington, witając go szybkim skinieniem głowy.

- Knight - Campion wskazał krzesło stojące na wprost Remingtona. - Mogę się przysiąść?

- Właściwie to...

- Rozumiem, że teraz jesteśmy szwagrami, Remingtonie.

Nie mógł powiedzieć niczego, co bardziej by nim wstrząsnęło.

- Ożenił się pan... ożeniłeś się z księżną?

- Wygrałeś ją w karty, ale się po nią nie zgłosiłeś, więc postanowiłem skorzystać z takiego obrotu sprawy.

Tak więc Madeline nie była panną, Remington i tak nie mógł jej poślubić. Doświadczył ogromnej ulgi. Jego plan nie miał szans powodzenia.

- Usiądź, bo kiepsko wyglądasz - powiedział, patrząc na bladą twarz Gabriela.

- Dziękuję. - Gabriel opadł na krzesło, dał znak służącemu i zamówił brandy. -Madeline wróciła właśnie od Eleanor. Będę dziś jadł u was kolację.

- Jestem zachwycony.

- Nie, wcale nie jesteś. Wolałbyś, żebym sobie poszedł w diabły. Ale nie licz na to. Musimy zostać dobrymi przyjaciółmi, bo przyjaźnią się nasze żony i nic ich nie rozdzieli.

Ta szczera przemowa rozbawiła Remingtona.

- Dawno nie słyszałem niczego mądrzejszego i chyba dobry będzie z ciebie przyjaciel.

Gabriel ukłonił się, nie wstając z krzesła.

- Dziękuję za zaufanie. Są jednak minusy faktu, że nasze żony pozostają ze sobą tak blisko. Madeline kazała mi cię znaleźć i porozmawiać z tobą. - Zajął się przyniesionym przez służącego alkoholem. -Martwi się o Eleanor. Eleanor nie wydaje się w pełni szczęśliwa.

Remingtonowi natychmiast popsuł się dobry nastrój.

- Niezupełnie szczęśliwa? Powiedziała to?

- Czy ty w ogóle ją znasz? Nigdy nie słyszałem, by skarżyła się na cokolwiek. Oczywiście, że nic nie powiedziała. Jak rozumiem, Madeline po prostu to wyczula albo użyła jakiejś innej kobiecej sztuczki, by to z niej wydobyć.

Spojrzenia obu mężczyzn spotkały się. Zapanowało między nimi pełne zrozumienie.

- Eleanor zrobiła ze mnie pośmiewisko.

- Kiedy byliśmy zaręczeni po raz pierwszy, Madeline zrobiła to samo ze mną. - Gabriel upił łyk koniaku i oparł się o zagłówek. - Kiedy wyjechała, odkry­łem parę rzeczy. Ludzie, którzy śmieją ci się w twarz, to albo twoi wrogowie, albo przyjaciele. Przyjaciołom możesz dać kuksańca, a co do wrogów... dobrze wiedzieć, kim są.

Remington zastanowił się nad jego słowami. Gabriel miał rację. Już od momentu zaślubin znani mu mężczyźni, towarzysze polowań, pijatyk, partnerzy w interesach śmiali się długo i głośno z jego głupoty i wciąż pokpiwali z tego pospiesznego małżeństwa z nieodpowiednią kobietą. Lecz w ich docinkach nie było złośliwości.

Ci, którzy go nie znosili, bo był od nich przystojniejszy, bogatszy, lepiej grał w karty i lepiej znał się na interesach, drwili lub robili ordynarne uwagi przeznaczone dla licznych uszu, i oczywiście tych najlepiej sobie zapamiętał.

Ale był pewien dżentelmen, Remington natknął się na niego w klubie... Dżentelmen zastąpił mu drogę, wskazał go długim, szczupłym palcem i przez chwilę nie spuszczał z niego wzroku. W jego śmiechu wyraźnie pobrzmiewała triumfalna nuta. Dlaczego? Remington znal, rzecz jasna, nazwisko tego dżentel­mena. Nic ich jednak nie łączyło. Nigdy ze sobą nie rozmawiali.

Remington popatrzył na Gabriela.

- Ciekawe... naprawdę ciekawe - powiedział. Przypomniała mu się rozmowa z Clarkiem. Czy on zabiłby Pńscillę?

Jedynie wówczas, gdyby skłonił swego sekretarza, żeby ten zrobił to za niego. Lord Fanthorpe. Remington wstał z krzesła z ponurą miną.

- Wybacz, Gabrielu. Zobaczymy się wieczorem. Teraz muszę dopilnować interesów.

ROZDZIAŁ 28

Dwa dni później Remington tańczył kadryla z księżną. Ale nie ze swoją księżną, tylko z księżną Gabriela. Remington nie miał księżnej i ku swemu zdziwieniu już prawie o to nie dbał.

- Wasza Wysokość, to naprawdę wspaniałe przyjęcie. - Patrzył na mijającą go w tańcu parę, lady Gertrudę i lorda Binghama. - Jak udało się to pani zor­ganizować w tak krótkim czasie?

- To nie moja zasługa - przyznała Madeline. - Lady Georgina zamierzała wydać dzisiaj bal i w związku z poruszeniem, jakie wywołały te dwa ważne śluby zawarte w tak krótkim czasie, uznała, że przekształci bal w przyjęcie na naszą cześć. - Popatrzyła na Eleanor i Gabriela tańczących po przeciwnej stronie pokoju. - Na cześć nas wszystkich.

Zgodnie z regułami tańca Madeline i Remington przeszli do innych partnerów, po czym znów wrócili do siebie.

- W jaki sposób moje małżeństwo z pani kuzynką stało się czymś ważnym? -zapytał. - Nie należę do elity, moja żona również do niej nie należy.

Madeline obdarzyła go uśmiechem,

- W towarzystwie wszystko jest kwestią postrzegania. Otacza was niezwykła aura. Eleanor jest obecnie uważana za osobę sprytną i mądrą na tyle, że zdołała usidlić niebezpiecznego mężczyznę. Uznano ją za brylant najczystszej wody.

Anglicy stanowili dla niego nieodgadniona zagadkę. Nie sądził, by mógł ją kiedyś rozgryźć, ale dziś, pośród śmiechów, przy dźwiękach kadryla czuł się wśród nich jak w domu. W domu - z powodu Eleanor. Wyszukał ją wzrokiem. Jej zachwycona muzyką twarz rozjaśniła się z radości. Jego ciało odczuwało natomiast bolesną potrzebę, by być przy niej. By z nią rozmawiać. Posiąść ją. Tulić.

To nie było zauroczenie. To była miłość.

Miłość. Do kobiety z rodziny de Lacych.

Tkwił w sieci Eleanor i bardzo go to cieszyło.

- Ona jest piękna.

- Owszem - odparła Madeline z rozbawieniem. -Ale pan powinien wykazać zainteresowanie swoją partnerką.

Z czarującym uśmiechem odwrócił ku niej wzrok.

- Jestem zainteresowany. I muszę pani podziękować. Nasz bliski związek z przyszłą księżną Magnus i hrabią Campion stwarza nam szansę na zyskanie szacunku.

- Oczywiście, to się może okazać pomocne, ale proszę nie popełnić błędu. Gdyby nie wasze sensacyjne małżeństwo, zostalibyście z pewnością odrzuceni i napiętnowani. A tak jesteście gwiazdami towarzystwa.

- Oczywiście, w grę wchodzą jeszcze moje pieniądze - powiedział cynicznie Remington.

- Oczywiście. - Madeline roześmiała się serdecznie.

Znów rozdzieliły ich figury kadryla i Remington skorzystał z okazji, by poszukać wzrokiem Fanthorpe’a. Starzec był bardzo elegancko ubrany i gawędził w najlepsze z przyjaciółmi. Remington wiedział jednak, co o tym sądzić. Jego śledztwo nie potwierdziło jeszcze wprawdzie, jakoby to Fanthorpe zabił lady Priscillę i rodzinę Remingtona, lecz wyjawiło parę innych zbrodni. Im więcej dowiadywał się o Fanthorpie, im bardziej nim gardził i tym bardziej był przekonany, że ten właśnie człowiek zabił jego ojca i siostrę, a przedtem lady Priscillę. Pragnął, by piekło pochłonęło Fanthorpe'a za zło, jakie wyrządził, ale przedtem musiał się na nim zemścić.

Dochodzenie, które prowadził, ujawniło jeszcze jeden ciekawy fakt. Fanthorpe roztrwonił bowiem majątek po raz drugi i długi zmusiły go do ucieczki na kontynent. Teraz tracił już resztki społecznego szacunku, a Remington chciał go zmusić do wyjazdu.

Dlatego pociągnął za odpowiednie sznurki. Kupcy odbierali swoją własność, zajmowali majątek Fanthorpe’a, i Knight nie musiał długo przekonywać Clarka, by ten odmówił mu kredytu.

Remington i Madeline spotkali się ponownie w skomplikowanym tańcu.

- Chcę cię przestrzec - powiedziała gładko Madeline, która nigdy nie cofała się przed pogróżkami. -Nie znam cię dobrze, ale ponieważ ojciec Eleanor zupełnie o nią nie dba, muszę ci uświadomić, że to moja ukochana kuzynka, i jeśli kiedykolwiek ją skrzywdzisz, na pewno się na tobie zemszczę.

Remington uniósł ręce, by ją powstrzymać.

- Mogę cię o tym zapewnić, pani. Eleanor jest moją żoną. Będę się nią dobrze opiekował. Zaręczyłem za to swoim życiem.

- No cóż. W takim razie dobrze - uśmiechnęła się Madeline. - Zresztą wierzę ci. Wyzwalasz w niej najlepsze cechy. Zawsze je widziałam, ale teraz dzięki

tobie Eleanor ukazuje je światu. - Muzyka skończyła się i Madeline

przytuliła Remingtona. - Z dumą witam cię w naszej rodzinie.

Otulony ramionami takiej persony jak przyszła księżna Magnus Remington spojrzał znów na Fanthorpe’a i uśmiechnął się. Właściwie promieniał. To­warzystwo zaakceptowało go, uczciło, stał się jednym z nich, a Fanthorpe nie mógł tego znieść, bo go nienawidził.

Teraz odwrócił się do niego plecami.

Gdyby wiedział, kim naprawdę jest Remington... ale nie wiedział. Remington jeszcze mu nie powiedział, kto zajął honorowe miejsce w angielskiej socjecie. Ale zamierzał. Już następnego dnia. A tymczasem podszedł do Eleanor, ujął ją za rękę i pomyślał, że nigdy sobie nie wyobrażał, by mogło go spotkać takie szczęście. Nachylił się do jej ucha.

- Jest późno, a ja cię pragnę. Chodźmy do domu. Zaśmiała się cichym gardłowym śmiechem.

- Przyszliśmy tutaj z Gabrielem i Madeline. Nie możemy wyjść bez nich. Remington podniósł wzrok na Gabriela.

Gabriel stal obok Madelme. Patrzyli na siebie tak, jakby byli jedynymi ludźmi na świecie.

- Nie sądzę, żeby mogło to stanowić jakiś problem - mruknął Remington. Obie pary podziękowały serdecznie gospodyni i skierowały się w stronę

drzwi. A na zewnątrz stał Clark z żoną; czekali na powóz.

- Świeżo upieczeni małżonkowie wcześnie wychodzą - zauważył Clark, mrugając porozumiewawczo.

- My przynajmniej jesteśmy nowożeńcami. Remington dał napiwek służącemu, by wysłał kogoś po ich okrycia.

Na policzki pani Oxnard wystąpiły rumieńce, a Clark zrobił minę niesfornego chłopca.

Gabriel uśmiechnął się i położył rękę na plecach Madeline.

- Małżeństwo to wspaniała instytucja.

- Tak, jeśli się lubi instytucje - odparował Remington. Clark i Gabriel parsknęli rubasznym śmiechem.

- Remingtonie! - Eleanor próbowała zrobić surową minę, ale przez ostatnie dni uśmiechała się znacznie częściej, tak jakby nie mogła ukryć swej radości. Tak więc i teraz uśmiechnęła się do Remingtona, jakby był najwspanialszym mężczyzną na świecie.

A gdy tak się do niego uśmiechała, on się czuł najwspanialszy.

- Mężczyźni - powiedziała pani Oxnard z czułym oburzeniem i panie odeszły na bok, by ponarzekać na swoich mężów.

Panowie popatrzyli za nimi. Clark spojrzał na Remingtona.

- Jak tam przebiega twój plan? - spytał cicho.

- Fanthorpe kupił bilet na statek do Włoch, wyjeżdżają jutro z popołudniowym odpływem.

- Znasz więcej ludzi, niż ja kiedykolwiek spotkałem - wykrzyknął Clark. -Skąd to wiesz?

- Jestem właścicielem tego statku.

- Na Boga! Ale z ciebie spryciarz! - zaśmiał się Clark. W ciągu tych paru dni znajomości z Gabrielem

Remington nabrał do niego zaufania. Uważał swego szwagra za człowieka czynu, obdarzonego zdrowym rozsądkiem, więc uznał za stosowne wyjaśnić:

- Fanthorpe spowodował wiele problemów w mojej rodzinie i chcę dopilnować, by nie narobił ich więcej.

Rysy Gabriela stwardniały.

- Wcale się nie dziwię. Ten stary drań lubi potrącać dzieci powozem i gwałcić pokojówki. Gardzi wszystkimi poza ludźmi tego samego gatunku, co on -urodzonymi arystokratami, stworzonymi do próżnowania. Mną pogardza za prace, jakie wykonałem, organizując obronę przed Napoleonem.

- Brałeś w tym udział? - Remington popatrzył na Gabriela z zainteresowaniem. - Dobrze wiedzieć. Przed Trafalgarem niektóre z moich statków były również zaangażowane w tę sprawę. Nienawidzę despotów.

- Kolejny powód, by nie lubić Fanthorpe'a - powiedział Clark.

- Owszem - zgodził się Remington. - Kiedy już Fanthorpe znajdzie się w Europie, każę śledzić każdy jego krok, gdy będzie niechybnie zdążał do piekła i dzięki temu łatwiej zasnę.

- Boisz się go? - spytał Gabriel.

- Owszem - odparł cicho Remington. - Nie mogę pilnować bez przerwy wszystkiego, co mam.

Gabriel doszedł do sedna sprawy.

- Boisz się o Eleanor?

- Nie sądzę, by Fanthorpe mógł jej zrobić krzywdę. Ostatnio świat wali mu się na głowę i był bardzo zajęty. - Remington sam się o to postarał. - Jednak kiedy Eleanor wychodzi, przebywa w miejscach publicznych, towarzyszy jej zawsze pokojówka albo lokaj, a z nimi rozmawiałem już bardzo poważnie o ich obowiązkach. Gabriel popatrzył na Eleanor - stała nieopodal, roześmiana, wśród innych kobiet.

- Madeline mówiła, że nawet gdy bandyci zaatakowali ich powóz, Eleanor namówiła tych zbirów, by puścili je wolno. Niezwykła kobieta.

- W każdym razie niezwykle elokwentna. - Remington wiedział jednak, co Gabriel ma na myśli. Eleanor była zbyt delikatna, zbyt miła, by obronić się przed zagrożeniem. Potrzebowała pouczeń i ochrony. - Wysłałem swoich ludzi do pubów, by odszukali Fanthorpe'a i postawili mu piwo. Odkryli, że to Fanthorpe zorganizował atak na mój powóz po balu u Picardów, a potem w dzień mojego ślubu. Muszę się go pozbyć.

Wrócił służący ze stosem ubrań i kapeluszy, Eleanor stanęła ponownie u boku Remingtona.

- O czym panowie tak poważnie rozmawiają?

- Rozprawialiśmy o pożałowania godnej skłonności współczesnych kobiet do ignorowania nakazów dobrego wychowania.

Wszystkie trzy panie popatrzyły na niego tak, jakby postradał zmysły.

- Od kiedy to mężczyzna, który grał o mnie w karty, zaczął się martwić o dobre wychowanie? - spytała Madeline.

Remington powstrzymał uśmiech.

- Jest to przedmiot mojej wielkiej troski.

- A czym uchybiła tym zasadom Eleanor? - spytała pani Oxnard.

- Niczym - protestowała Eleanor. - Jestem tak przyzwoita, że aż nudna.

- Tego bym nie powiedział, kochanie - odparł znacząco.

Eleanor nawet się nie zaczerwieniła. Zatrzepotała tylko rzęsami, a on miał ochotę zakląć. A niech ją diabli, zrobiła z niego pieska pokojowego.

- No, panowie - powiedziała Madeline walecznym tonem. - Nie zaczęliście tej rozmowy bez powodu.

- Londyn to niebezpieczne miejsce i chciałbym, żeby Eleanor zawsze zabierała ze sobą pokojówkę na spacery z psem.

Remington włożył palto i wcisnął na głowę kapelusz.

- Przecież tak właśnie postępuję - odparła z irytacją. - Nie jestem głupia.

- Chciałbym jednak, byś zachowała podwójną czujność. Wziął do ręki laskę.

- No tak, słyszałem, że w Londynie jest teraz bardzo dużo napadów -powiedział Clark, by rozładować atmosferę.

Kobiety wymieniły sceptyczne spojrzenia. Pani Oxnard ujęła go pod ramię.

- Chodź, kochanie, pogarszasz tylko sprawę, a właśnie nadjechał nasz powóz. Mruczał jeszcze przez chwilę coś pod nosem, ale potulnie poszedł za nią.

Za powozem Clarka stał powóz księżnej. Obie pary zajęły miejsca i rozsiadły się wygodnie, Eleanor i Madeline twarzami do kierunku jazdy, panowie tyłem.

- Co się stało? - spytała Eleanor Remingtona, gdy powóz ruszył.

Czy powinien jej o tym mówić? Lubiła lorda Fanthorpe'a. Co więcej była przecież delikatną kruchą kobietą, jego żoną. Przejęła się bardzo okrutnym losem Priscilli i jej śmiercią. Już i tak wystarczająco ją zmartwił.

Postanowił, że dopóki nie zdobędzie dowodu win Fanthorpe'a, zachowa milczenie. W ciągu kilku dni oczekiwał potwierdzenia swoich podejrzeń. Wie­dział, że będzie szczęśliwy, mogąc pogrzebać duchy Priscilli, ojca i siostry.

- Clark mówił prawdę. W mieście jest teraz wiele napadów, więc Clark, Gabriel i ja debatujemy, jak zapewnić wam bezpieczeństwo.

Gabriel ujął Madeline za rękę.

- U Rumbelowa omal już nie zginęłaś. Chcę, żebyś była ostrożna.

Żadna z kobiet nie miała jednak przekonanej miny. Remington zupełnie o to nie dbał.

- Zawsze trzeba mieć ze sobą coś, czego można użyć jako broni, czegoś, co jednak wygląda niewinnie. Na przykład tak jak moja laska. - Laska stała oparta w kącie powozu. - Takie akcesoria są typowe dla mężczyzn.

- Przeważnie starszych mężczyzn - zauważyła Madeline. Wzruszył ramionami.

- Wszyscy biorą to w moim przypadku za przejaw ekstrawagancji i nikt niczego nie podejrzewa.

- Jednak widziałam, jak robisz z niej użytek. - Eleanor popatrzyła na Madeline. - Powinnaś go była wtedy zobaczyć. Jak fantastycznie pokonał pięciu na­pastników.

- Z twoją pomocą - powiedział sucho Remington. Eleanor okazała entuzjazm, jaki naprawdę go zadziwił.

- W takim razie nietrudno przygotować się na atak, jeśli tylko użyję czegoś kobiecego, jak na przykładnie wiem... kamienia w torebce.

- Pewnie by się nadał. - Madeline wydawała się zainteresowana. - Oczywiście nie mogłabyś nosić tych czarujących woreczków z siateczki.

- To prawda. Musiałby to być bardziej solidny materiał, na przykład aksamit.

- Możesz wprowadzić nową modę.

Remington patrzył na ukryte w mroku sylwetki kobiet. Przyjęły jego sugestię i zastanawiały się teraz, jak skorzystać z rady i w niczym nie uchybić elegancji.

- Nigdy nie zrozumiem kobiet - usłyszał cichy pomruk Gabriela.

- Dzięki Bogu, że są po naszej stronie - odparł cicho.

Choć Eleanor nie piła nic oprócz ponczu, który podała lady Georgianna, czuła się jakby była lekko wstawiona.

- Czyż nie było miło?

Remington nie odstępował jej ani na krok i wiedziała bardzo dobrze, czego chce. Tego samego, co każdej nocy, tego, co uwielbiała mu dawać. Ruszyła w kierunku schodów i umyślnie zrzuciła rękawiczki.

- Kiedyś nienawidziłam, gdy ludzie zwracali na mnie uwagę, ale dziś wszyscy się uśmiechali i traktowali mnie tak, jakbym była bardzo dowcipna. I wiesz co? - Położyła pelisę na parapecie. - Kiedy się nie boję, naprawdę potrafię być dowcipna.

- Zauważyłem. - Nie wydawał się zadowolony. Podeszła do niego od tyłu.

- A ty uważasz mnie za nudziarę?

- Absolutnie nie. Ale wolałem sytuację, w której nie wszyscy mężczyźni byli w tobie zakochani.

- Wszyscy? - droczyła się z nim.

- Kiedy wyszłaś za mnie za mąż, myślałem, że znajdą sobie jakąś inną pannę, której zaczną prawić komplementy, ale oni nadal węszą za tobą jak psy, które złapały trop. - Uniósł głowę i spojrzał na nią z góry.

- Cóż to za dziwny splot okoliczności nas złączył.

- To było przeznaczenie - powiedziała poważnie.

- Zdecydowałam się wyjść za ciebie za mąż, jeśli Madeline nie zdąży przybyć w porę do Londynu, i uważam, że to los trzymał ją z dala od kościoła.

- Moja droga, ja poślubiłbym cię z pewnością, niezależnie od tego, kto by się tam zjawił. Gdyby lady Shapster ogłosiła swoją nowinę przed złożeniem przysięgi, i tak zaciągnąłbym cię do ołtarza i pojął za żonę. Byłem tak bardzo ogarnięty żądzą i... - Zamilkł.

Mów dalej.

Ale on nie miał takiego zamiaru.

- I co? - spytała bez tchu.

Przytulił ją mocniej i popchnął w kierunku sypialni.

Rozbawiła ją jego determinacja i fakt, że wchodzi do pokoju tyłem. Zaśmiała się ze szczęścia. Kopnął drzwi.

Lizzie warknęła ze swego stanowiska w nogach łóżka, przewróciła się na bok i znowu zasnęła.

- Pies obronny - prychnął Remington.

- Jest odważniejsza, niż sądzisz - zaprotestowała Eleanor. - W razie czego będzie cię bronić aż do śmierci.

- Nie żartuj. - Majstrował przy jej guzikach.

Eleanor chciała podjąć dyskusję, ale Remington wtulił twarz w jej włosy.

- Lubię je - szepnął.

- Naprawdę? - Boże, jak ona go kochała, a już szczególnie w chwilach, gdy tak bardzo się starał ją uszczęśliwić. - Miło mi, bo podoba mi się ta fryzura.

- Musiałem się tylko przyzwyczaić.

- Wiem, o co ci chodzi. Ja ciebie też lubię. Też musiałam się do ciebie przyzwyczaić.

- Napisałem do Magnusa - powiedział nagle.

- Do księcia? Naprawdę? Dlaczego?

- Chcę z nim porozmawiać. Zobaczyć, co wie. Zobaczyć, czy... - Remington zawahał się - czy nie powinien mi się jednak z czegoś wytłumaczyć. Jego lu­dzie byli w Bostonie, zanim zginęła moja rodzina, i chcę wiedzieć po co. Ale muszę przyznać, że się z tobą zgadzam. Nie na Magnusa poluję.

- Och, Remingtonie - przytuliła go mocno. - Jestem tego pewna. Nie wiem, kto zabił lady Priscillę, ale z pewnością nie Magnus.

*

Gdy Eleanor nazajutrz wstała i zeszła ze schodów, zatrzymał ją Bridgeport.

- Pan Knight wyszedł do banku, ale prosił, by uszanowała pani jego wczorajszą prośbę.

- Szanuję wszystkie jego prośby.

Nawet wtedy, gdy Remington udawał, że nic się nie stało. A przecież widać było wyraźnie, że od dwóch dni jest bardzo czymś zmartwiony.

Nadal nic jej nie mówił. Przyzwyczaił się najwyraźniej zachowywać kłopoty dla siebie. Postanowiła go przekonać, choćby okazało się to nawet bardzo cza­sochłonne, że nie jest kruchą rośliną, o którą musi się troszczyć. Tymczasem zamierzała postępować tak jak zwykle i zabierać Beth lub któregoś ze służących wszędzie, gdzie się wybierała. Wynikało to z jej rozsądku, choć Remington wątpił, by się nim kierowała.

- Och, madame, poza tym dostała pani paczkę z Lucy Hall. - Bridgeport podał jej pakunek owinięty w papier.

- Wreszcie!

Zaniosła paczkę do jadalni. Tam usiadła, rozerwała opakowanie; w środku znalazła dziennik, stary i zniszczony, oraz notatkę od gospodyni z przeprosinami za to, że odnalezienie dziennika zajęło jej tyle czasu. Eleanor niecierpliwie go otworzyła i popatrzyła na delikatne pismo kobiety, która nie żyła od tylu już lat.

Na tę myśl ścisnęło jej się serce - taka młoda, piękna, u progu szczęśliwego życia z kochankiem, brutalnie zamordowana i... z jakiego powodu? W pa­miętniku mogła znaleźć odpowiedź na swoje pytanie. Do jadalni weszła kucharka z talerzem.

- Oto śniadanie, pani. Piękny dzień. Usłyszała drapanie do drzwi i poszła je otworzyć.

Do pokoju wskoczyła Lizzie emanująca energią i miłością.

- Zabierze pani psa na spacer?

- Chyba nie mam innego wyjścia. - Eleanor odłożyła dziennik i zajęła się jedzeniem. - Powiedz Beth, że idę do Green Park i proszę, by mi towarzyszyła. Chcę też zabrać ze sobą robótkę. Lubię wyszywać i czekać, aż Lizzie się wyszaleje.

ROZDZIAŁ 29

- Nie znam większej szczęściary. - Horatia zeszła ze swojej ścieżki i przyłączyła się do Eleanor, odbywającej rytualny spacer w Green Park z Lizzie u boku. Za nimi wlokła się Beth, narzekając na buty. To był piękny dzień.

- Prawda?

Słońce świeciło, Eleanor miała na sobie jeden z kostiumów, które kupił jej Remington, i z trudem powstrzymywała uśmieszek, jaki nie bardzo przystawał damie z towarzystwa.

Zeszłego wieczoru ziściły się jej najskrytsze marzenia. Uhonorowała ją elita Londynu, tańczyła i zbierała komplementy, a potem o drugiej w nocy najprzystojniejszy mężczyzna na świecie zabrał ją do domu i kochał się z nią, a

co najważniejsze czule z nią rozmawiał. Nie padło między nimi żadne cierpkie słowo. Wręcz przeciwnie.

Teraz mijając ludzi, których spotkała ubiegłego wieczoru, Eleanor uśmiechała się do nich, odwzajemniała ukłony i uznała, że nawet Horatia może być uroczą, miłą towarzyszką spaceru.

- Kiedy usłyszałam, że kuzynka księżnej próbuje się pod nią podszyć, powiedziałam do Huwiego, to znaczy do mojego męża, lorda Huwarda: od tej dziewczyny będą stronić wszyscy bez wyjątku, a Jej Wysokość skaże ją na wygnanie. I jeszcze mu szepnęłam: wiesz, pan Knight się do niej zalecał, a teraz ją poślubił i na pewno jest na nią wściekły. A otacza go taka groźna aura i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby się któregoś dnia okazało, że panna de Lacy nie żyje. Huwie oczywiście się ze mną zgodził, ale Eleanor... mogę cię tak nazywać, prawda?

Eleanor wolała nie posuwać się do takiej poufałości, ale Horatia nie czekała na zezwolenie.

- Zeszłej nocy dowiodłaś, że oboje się myliliśmy. Księżna wciąż cię kocha, elity też, nie wspominając już o tym twoim lubieżnym mężu. Jak tego dokonałaś?

- Chyba mam po prostu szczęście.

Naprawdę uważała, że fortuna jej sprzyja. Szły w stronę altanki. Tam Beth mogła się od nich odłączyć i spotkać z innymi pokojówkami, a Eleanor posiedzieć w słońcu, haftować i marzyć o Remingtonie.

- Rzeczywiście. - Horatia ściszyła głos. - A co z twoją macochą? Tą okropną lady Shapster? Przecież to ona rozpowiedziała wszystkim, że to ty wyszłaś za pana Knighta, a nie Madeline, i to ona mówiła o tobie te wszystkie okropne rzeczy. Co z nią zrobimy?

My?

- Lady Shapster to nie mój problem - powiedziała Eleanor.

- Nie, chyba rzeczywiście nie. Wczoraj wieczorem lady Georgianna dała jasno do zrozumienia, że chciałaby, żeby lady Shapster zniknęła z powierzchni ziemi i właściwie wszyscy by sobie tego życzyli. Powiedziałam wczoraj Huwiemu, że lady Shapster przekroczyła wszelkie granice i na pewno dostanie za swoje. - Horatia pokiwała energicznie głową i jej poskręcane w sprężynki loczki podskoczyły jak żywe.

- Chyba już dostała.

Poprzedniego wieczoru, gdy Eleanor tańczyła z Remingtonem, lady Shapster uważnie ich obserwowała. Na jej twarzy malowała się pogarda. Otaczała ją nienawiść i nic, co mogłaby lub chciała zrobić, nie mogło ocalić jej reputacji. Teraz musiała wrócić do ojca Eleanor i mieszkać w jednym domu z nim, ofiarą swego własnego okrucieństwa i niewolnicą własnej obojętności.

- Pewnie masz rację - powiedziała Horatia. - Ale to takie niesprawiedliwe, że wszystko ujdzie jej na sucho.

Z tyłu dotarł do nich głos Beth.

- Wybaczy pani, pani Knight, ale ta stara czarownica zmierza prosto w naszym kierunku, jak jakiś statek pod pełnymi żaglami.

- Widzę, Beth.

Lady Shapster miała na sobie srebrną spacerową suknię i pelerynę. Nie nosiła kapelusza, jej złote włosy zdobiło tylko niebieskie piórko podskakujące w rytm kroków. Wyglądała pięknie i groźnie. Cała odwaga natychmiast Eleanor opuściła. Miała ochotę zwinąć się w kulkę i wtulić głowę w ramiona.

- Chcesz odejść i udać, że wcale jej nie widziałyśmy? - zawołała Horatia.

- Nie, nie.

Eleanor spędziła zbyt wiele lat, uciekając przed lady Shapster. Macocha nie mogła jej teraz pokonać i przestraszyć.

Lady Shapster stanęła na ścieżce na wprost Eleanor.

Lizzie zaczęła warczeć. Eleanor włożyła jej rękę pod obrożę.

- Siad!

Rozpalone oczy lady Shapster nie widziały Horatii, nie widziały Beth, nie widziały psa, mściwie patrzyły tylko na Eleanor.

- Więc myślisz, że udało ci się spełnić wszystkie marzenia? Zapewniam cię jednak, gdy elity usłyszą, że pan Knight zostawił ci cały majątek, odsuną się od ciebie, jak na przyzwoitych ludzi przystało.

Lizzie znów warknęła i sprężyła się do skoku. Eleanor odciągnęła ją do tyłu. Lady Shapster wysunęła nogę spod sukni.

- Trzymaj tego paskudnego psa z dala ode mnie.

- Nie waż się kopać Lizzie!

- Och, teraz nie brak ci odwagi. Myślisz, że mnie pokonałaś. Zaczekaj, aż rozpowiem w towarzystwie, kim naprawdę jesteś. Próbowałam ostrzec twego ojca przed twoimi morderczymi skłonnościami. On mnie nie słuchał, ale może inni posłuchają. Co za okropność! - Lady Shapster cofnęła się, jakby nie mogła znieść jej bliskości. - Kazała zamordować męża dla majątku!

Horatia wydała jęk tak głośny, że wszystkie ptaki siedzące na drzewach zerwały się do lotu. Krew odpłynęła z głowy Eleanor.

- Co masz na myśli?

- Tak jakbyś nie wiedziała! Jakiś zabłąkany wóz z beczkami piwa zjawia się na wprost kancelarii adwokata zaraz potem, jak pan Knight zmienia testa­ment na twoją korzyść. Sądzisz, że nikt nie uzna tego za dziwne?

- Knight nie żyje? - pisnęła Horatia.

- Matko! - krzyknęła Beth.

Eleanor zawirowało w głowie. Remington nie żyje.

Nie żyje? Przecież jeszcze tej nocy się z nią kochał. Widziała się z nim rano, kiedy pocałował ją na do widzenia. Ten pełen życia mężczyzna nie mógł być martwy. Nie mógł.

Lady Shapster postanowiła się po prostu na niej zemścić. Nie mogło być inaczej.

- Kłamiesz.

- Kłamię? - Lady Shapster zaśmiała się przeciągle. - To słowo w twoich ustach naprawdę brzmi dziwnie. Nie mogłaś zaczekać? Tak bardzo go nie­nawidziłaś, że nie chciałaś, by cię przeleciał ostatni raz?

Eleanor nie rozumiała, jak to się stało. Przed chwilą omal nie zemdlała. A teraz czuła, że pali ją dłoń i patrzyła na ślad, jaki zostawiły jej palce na policzku lady Shapster.

Horatia wstrzymała oddech.

Lady Shapster popatrzyła na Eleanor takim wzrokiem, jakby widziała ją po raz pierwszy w życiu.

Lizzie, która wyrwała się swojej pani, skoczyła na spódnicę lady Shapster, szarpnęła za fałdę i zaczęła ciągnąć piękną, jasną bawełnę, wyrywając ją z paska.

Lady Shapster ocknęła się z odrętwienia.

- Eleanor! - pisnęła tym samym okropnym głosem, jakiego używała za czasów, gdy doprowadzała ją do łez.

Eleanor nie wydawała się jednak przestraszona.

- Jeśli się dowiem, że kłamiesz, gorzko tego pożałujesz. A wolę, żebyś kłamała - powiedziała, podchodząc do lady Shapster. Zaraz potem odwróciła się na pięcie i zostawiła za sobą tę okropną scenę. Prawie biegła.

Lizzie dreptała tuż za nią, za wszelką cenę próbując dotrzymać jej kroku. Beth wlokła się z tyłu, opłakując śmierć swego pana i żałosny stan stóp.

To nieprawda. To kłamstwo. To nieprawda!

Eleanor w kółko powtarzała sobie te słowa, jakby w ten sposób mogła zaczarować los. Remington nie mógł umrzeć. Zanim go spotkała, świat był pusty, Eleanor nie miała w nim miejsca dla siebie. A teraz odnalazła miłość i

szczęście w osobie jednego mężczyzny. Bóg nie mógł być aż tak okrutny, by ich rozdzielić, zanim jeszcze zdążyła mu powiedzieć, co czuje.

Dobiegła do drogi i rozejrzała się w poszukiwaniu jakiegoś powozu albo lektyki. Chyba cudem nadjechał spory powóz z dwoma służącymi stojącymi na stopniach. Stangret uchylił kapelusza.

- Może gdzieś panią zabrać?

Otworzyła drzwi i wsadziła Lizzie do środka.

- Natychmiast na Berkeley Square. - Wsunęła się do ciemnego wnętrza z zasłoniętymi oknami, usadowiła na siedzeniu i czekała, by dogoniła ją Beth.

Wtedy jednocześnie wydarzyły się cztery rzeczy. Drzwi zatrzasnęły się i powóz gwałtownie ruszył. Pies warknął, głośno, groźnie. I Eleanor zrozumiała, że nie jest sama.

- Na twoim miejscu pilnowałbym tego zwierzaka. Nie chcę poplamić mojej aksamitnej tapicerki jego krwią. - Wysoki, chudy mężczyzna w staroświeckim stroju uśmiechnął się do niej lekceważąco. - Masz żenującą słabość do kundli, prawda?

Popatrzyła na wprost.

- Lord Fanthorpe?

Lizzie warczała coraz głośniej i Eleanor chwyciła ją za obrożę.

- Co pan tu robi?

- Twój mąż żyje, moja droga - powiedział lord Fanthorpe. - Ale ja dopilnuję, żeby umarł.

Eleanor w jednej chwili zrozumiała wszystko. Zrozumiała i krew zastygła jej w żyłach. Zerknęła w kierunku drzwi. Laska Fanthorpe'a uderzyła w siedzenie tak mocno, że Eleanor odskoczyła, by uniknąć ciosu.

- Zadałem sobie wiele trudu, by cię pojmać, i tak łatwo cię nie wypuszczę. Lizzie nie przestawała warczeć pod dłonią Eleanor.

- Remington żyje?

- Jak najbardziej, ale skończę z nim z wielką przyjemnością. Eleanor chwyciła mocniej psa za obrożę. Dłoń lepiła się jej od potu.

- To pan... zabił lady Priscillę. - Wstrzymała oddech, modląc się, by zaprzeczył.

- Dokładnie z tego samego powodu, dla którego zabiję ciebie.

- Zabije mnie pan? - Zwilżyła wargi językiem. Powóz wyjeżdżał z Londynu, zmierzał wyraźnie poza miasto. - Dlaczego?

- Podobnie jak lady Priscilla nie masz poczucia przyzwoitości. Priscilla sypiała z prostakiem. - Zatarł ręce. - Tamtej nocy zastałem ich w ogrodzie. Mogłem wszcząć alarm i rozdzielić ją z Marchantem. Ojciec Priscilli zmusiłby ją na pewno do małżeństwa ze mną. Ale ja jej już nie chciałem.

Czyżby Fanthorpe majaczył? Postradał zmysły z powodu utraty narzeczonej?

- Nie mógł jej pan zabić. Nie miał pan na ubraniu śladów krwi. Machnął tylko lekceważąco chusteczką.

- Zabrałem ze sobą służących. Zleciłem egzekucję, a oni wykonali bardzo dobrze swoją pracę.

Przypomniała sobie mężczyzn uwieszonych po bokach powozu i przełknęła ślinę.

- Bardzo dobrze. Wszyscy, którzy widzieli miejsce zbrodni twierdzili, że lady Priscilla bardzo cierpiała. Musiałem jej dać nauczkę. Dobrą nauczkę. Zdradziła nas. Wszystkich arystokratów. Podobnie jak ty. -Uniósł wąski podbródek, wydął usta w pogardliwym grymasie. - Tej nocy, kiedy cię spotkałem, próbowałem cię ocalić.

- Ocalić mnie? - Nagle sobie przypomniała. - Ach tak, napadłeś na mój powóz.

- Dałem swoim ludziom jasne wskazówki: mieli zabić Knighta i zostawić ciebie w spokoju. Ale Knight posługuje się tą swoją laską jak prawdziwy szatan.

- Tak. A potem próbowałeś znowu w dzień mojego ślubu.

- Racja! Zwykle nie jestem aż tak nieskuteczny, ale... - Zarumienił się. -Brakuje mi pieniędzy, a najlepsi płatni zabójcy sporo kosztują.

Lizzie siedziała na ławce obok Eleanor i patrzyła na Fanthorpe'a zmrużonymi oczami. Eleanor zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, że pies wiedział od początku, z kim ma do czynienia, a ona nie.

- W jaki sposób Remington ma mnie znaleźć?

- To bystry młody człowiek. Jak każdy Marchant. - Fanthorpe wychylił się do przodu. - Widzisz, wiem, kim jest naprawdę twój mąż.

Strużka potu pociekła jej po plecach.

- Jego ojciec miał ciemne włosy, jasnoniebieskie oczy, był postawny i piegowaty. - Lord Fanthorpe wzruszył ramionami. - Knight myślał, że nie zauważę podobieństwa?

- Dlaczego miałby w ogóle o tym myśleć? Nie wiedział, że to pan jest mordercą.

Lord Fanthorpe uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem.

- Co za ironia losu! Tak, nawet mi się to podoba. Twój Remington w końcu przybędzie na miejsce, znajdzie twoje ciało i będzie nad nim rozpaczał. Ale ja tym razem nie zachowam się jak głupiec. Nie zaufam wymiarowi sprawiedliwości. Jego też zabiję.

- Własnymi rękoma?

Ten starzec nie miał przecież szans, by pokonać Remingtona. Lord Fanthorpe westchnął głęboko.

- Wiem, że nie masz własnego tytułu, ale należysz do jednej z najlepszych rodzin. Chyba wiesz, że żaden prawdziwy arystokrata nie brudzi sobie rąk takimi sprawami.

Pogłaskała Lizzie.

Ten człowiek każe ją zabić.

Nie wierzyła, by to mogła być prawda. Remington na pewno ją znajdzie.

Problem jednak stanowił pies. Remington nie dałby rady obronić i jej, i Lizie, a Lizzie na pewno zamierzała zrobić wszystko, by znaleźć się w ogniu walki. Już nienawidziła Fanthorpe'a. Na pewno próbowałaby go ugryźć, a siepacze lorda zabiliby ją bez najmniejszych skrupułów.

Głaszcząc jedną ręką Lizzie, Eleanor otworzyła torebkę i wyjęła z niej robótkę.

- Na miejscu? To znaczy gdzie?

Wyjmując długą, ostrą igłę z robótki, patrzyła na lorda Fanthorpe'a. Był stary i cuchnął złem.

- W Lacy Hall. Będziemy tam w ciągu godziny. -Oparł głowę o siedzenie, a na jego umalowanych ustach pojawił się okropny grymas. - Zabicie was obojga w starej posiadłości Marchanta dodaje sytuacji pikanterii.

Eleanor zrobiła pętelkę na końcu nitki i oplotła ją sobie wokół palców.

- Czy to nie Magnus zostanie obwiniony o te morderstwa?

- Możliwe - zaśmiał się Fanthorpe. - Stary książę Magnus myślał na początku, że mordercą jest Marchant. To było wspaniałe. Prześladował Marchanta jak tylko mógł.

Zastygła i chwyciła psa za obrożę.

- Najwyraźniej obecny książę Magnus przekonał go, że ktoś inny jest odpowiedzialny za ten czyn.

Oceniła odległość dzielącą ją od drzwi.

- Tak więc stary książę kazał Magnusowi znaleźć George'a Marchanta i jakoś mu to wynagrodzić. Magnus bardzo mi pomógł wyśledzić Marchanta w Bo­stonie. Idiota! Wyjawił mi wszystkie szczegóły. Musiałem tylko wynająć morderców, by dopaść Marchanta i jego rodzinę. - Dodał wciąż tym przerażająco rozbawionym głosem.

Zamachnęła się z całej siły i wbiła igłę w dłoń Fanthorpe'a. Wrzasnął z bólu. Pociągnęła za nitkę i wyciągnęła igłę z dłoni lorda.

Pies chciał się na niego rzucić, ale Eleanor skorzystała z okazji, by otworzyć drzwi powozu.

- Biegnij do domu - szepnęła prosto w ucho Lizzie i wyrzuciła ją na drogę. Padając na ziemię, Lizzie zaskowyczała z bólu.

Fanthorpe rzucił się na Eleanor i przycisnął ją do siedzenia.

Zamachnęła się szeroko z igłą w ręku. Igła przebiła skórę tuż pod jego okiem.

Służący zamknął drzwi od zewnątrz.

- Panie, mamy złapać psa? - krzyknął.

- Nie, dajcie mu spokój. - Zaskoczony atakiem Eleanor lord Fanthorpe dotknął skaleczenia i popatrzył na krew na palcach. Jego oczy zmieniły się w dwie szparki nienawiści. Głos drżał mu od gniewu, uniósł ramię, by uderzyć.

- Nie! - krzyknęła. - Nie brudź sobie rąk!

- Dla ciebie zrobię wyjątek - odparł.

*

- Remingtonie, ludzie plotkują, że przejechał cię wóz z piwem. - Clark stał w drzwiach swego biura, a Remington obliczał zyski z ostatniej dostawy.

- Nigdy się lepiej nie czułem - powiedział Remington. A potem nagle uświadomił sobie, że ta plotka i wyjazd Fanthorpe'a z Anglii to nader dziwny zbieg okoliczności. - Kto tak twierdzi? - spytał, czując gęsią skórkę.

- Lady Huward rozpowiada po mieście, że poszedłeś do prawnika, zmieniłeś testament na rzecz pani Knight, a po godzinie już nie żyłeś.

Uczucie niepokoju wzmogło się.

- Bardzo nietypowe poczucie humoru. Gdzie jest lady Huward?

- Była w Green Park. A teraz jest w domu, otoczona przez przyjaciółki, odzyskuje siły po przebytym szoku.

- W Green Park? - Remington wstał. - Tam chodzi Elisabeth. Czy plotki mówią również coś na jej temat?

- Ona chyba też tam była.

- Do diabła!

Eleanor tak słodko całowała go dziś rano na pożegnanie. Przywarła ustami do jego ust i przez chwilę miał wrażenie, że chce mu wyznać miłość.

Ale tego nie zrobiła.

Niemniej jednak taka kobieta jak ona nie oddałaby mu się tak całkowicie, gdyby go nie kochała. Może nawet nie zdawała sobie sprawy ze swojej miłości. Może bała się wypowiedzieć te słowa na głos. Ale to była prawda. Musiała być.

- Jadę do domu - powiedział Remington. - Chcę sprawdzić, czy Eleanor jest bezpieczna.

- Henry, sprowadź powóz pana Knighta. Remingtonie, jadę z tobą. Przyrzekałem, że będę cię pilnował - wyjaśnił.

Remington skinął głową i pobiegł do wyjścia. Clark, sapiąc z wysiłku, próbował dotrzymać mu kroku.

Fanthorpe miał dziś wsiąść na statek. Powinien już być na przystani.

A jeśli on naprawdę oszalał? Eleanor była taka podobna do lady Priscilli. A jeśli Fanthorpe chciał ją zabić? Albo jeśli nie był szalony, ale znał tożsamość Knighta? Czy jego morderczy plan, by zniszczyć całą rodzinę Remingtona, obejmował też Eleanor? I co, jeżeli sam wsiadł na statek, ale wynajął kogoś, by dokonał za niego zbrodni?

Powóz zatrzymał się przed biurem Clarka, w chwili gdy zeszli ze schodów.

- Do domu! - wrzasnął Remington. - Szybciej!

- Czy ktoś z nią poszedł? - spytał Clark, gdy wsiedli.

- Pokojówka. Pies. Nie podoba mi się to. Ta plotka jest wyraźnym kłamstwem, tak łatwo dowieść, że jest nieprawdziwa... A Horatia nie grzeszy rozumem. Nie wierzę, by coś takiego wymyśliła. Chyba ktoś celowo wprowadził ją w

błąd. - Palce Remingtona wyraźnie drżały. W powozie chował nóż, wyjął go i wyczuł dziewięciocalową klingę, ostrą, gotową do ataku. Czy John naprawdę nie może jechać szybciej?

- Nie przypuszczałem, że może napaść Eleanor...

- Fanthorpe? - powiedział Clark. - Oczywiście. Dalszy ciąg podróży upłynął w milczeniu, do domu Remingtona przybyli w ponurych nastrojach.

Beth siedziała na krześle w korytarzu i łkała. Bridgeport wyłamywał sobie palce.

- Pani zniknęła - oznajmił na widok Remingtona.

- I Lizzie też - jęknęła Beth. Oczy miała czerwone i podpuchnięte. Remington zamienił się w bryłę lodu.

- Kiedy ją porwano? Beth przełknęła łzy.

- Godzinę temu, sir - powiedziała ochrypłym głosem. - Krzyczałam i krzyczałam, ale powóz odjechał tak szybko, że nikt go nie mógł dogonić.

Miał godzinę przewagi, ale jechał powozem.

- Bridgeport, sprowadź mojego konia. Clark, zorganizuj pomoc i jedź za mną.

- Ale dokąd?

Remington wiedział dokładnie, dokąd zamierza jechać.

- Do Lacy Hall, tam, gdzie są te ruiny starego domu. I na miłość boską, pospiesz się.

ROZDZIAŁ 30

Remington gnał jak szalony ulicami Londynu. Przechodnie obrzucali go kalumniami i rozpierzchali się w popłochu. Pojazdy zjeżdżały szybko na bok. A on i tak nie jechał zbyt szybko.

Towarzyszył mu strach. Czy zdąży na czas? Fanthorpe mordował już wcześniej, był w stanie zabić Eleanor dla chorej przyjemności i tylko dlatego, że była żoną Remingtona. Zostawił za sobą rogatki. Na otwartej przestrzeni mógł pędzić na złamanie karku, więc pochylił się w siodle i galopował tak, że od wiatru łzawiły mu oczy.

Usłyszał krótkie szczeknięcie i gwałtownie się zatrzymał.

Przy drodze stała Lizzie. Takiego wyrazu pyska nigdy wcześniej u niej nie widział. Oczy miała przekrwione, obnażyła zęby i patrzyła na niego tak, jakby oczekiwała, że doprowadzi sprawy do porządku. - Uratuję ją, mała - powiedział. - Obiecuję.

Pojechał dalej; za sobą słyszał cichnące, żałosne poszczekiwanie. Nie mógł wziąć Lizzie na konia, toteż suczka biegła za nim tak szybko, na ile mogły jej pozwolić krótkie łapki.

Eleanor miała rację. Lizzie była dzielnym, maleńkim pieskiem i nic jej nie groziło. Na szczęście, bo Eleanor chybaby go zamordowała, gdyby temu psu cokolwiek się stało.

W ponurym nastroju wjechał na teren Lacy Hall i gnał dalej trawiastą ścieżką prowadzącą niegdyś do domu jego ojca. Gdy wrócił do Anglii, przyjechał tu na pielgrzymkę goryczy. Stał wśród drzew wokół podjazdu i patrzył na ruiny. Rumowisko cegieł porastał bluszcz, w wyszczerbionych kominach mieszkały ptaki. Kiedyś nienawidził wszystkich de Lacych, jakich ta ziemia nosiła, i na grobie siostry poprzysiągł im zemstę. A teraz gnał jak szalony, by ocalić kobietę noszącą to właśnie nazwisko, kobietę, która zbawiła jego zranioną duszę.

- Pospiesz się - szeptał do ogiera. - Pospiesz się.

Podążał za świeżymi śladami kół na drodze. Pokonując ostatni zakręt, zobaczył powóz stojący niczym widmo śmierci przy zrujnowanych schodach. A potem jego oczom ukazał się Fanthorpe, ubrany w staromodny jaskrawy strój, oparty o powóz, wyczekujący. Ujrzał też sześciu mężczyzn, którzy mieli wprawdzie na sobie typowe ubranie służących, ale wyglądali jak zbóje. Za­taczali złowieszczy krąg wokół... Eleanor.

Remington przybył na czas.

W zachodzącym słońcu wyglądała tak pięknie, świeżo i radośnie, że nawet nie brał pod uwagę klęski. Fanthorpe zamordował już dwie kobiety. Remington nie zamierzał pozwolić mu zabić trzeciej. Zatrzymał konia, zanim jeszcze tamten wycelował do niego z pistoletu..

- Na ziemię, Marchant - krzyknął Fanthorpe. -Albo cię zastrzelę.

Jedno spojrzenie na Eleanor wystarczyło, by dostrzegł, że jej twarz rozjaśniła się radością. Otaczający ją bandyci mieli w rękach pałki, lecz ona wydawała się całkowicie nieświadoma niebezpieczeństwa. Zależało jej wyłącznie na Remingtonie.

Remington ocenił odległość między Fanthorpem i jego ludźmi. Było to około dziesięciu metrów. Najwyraźniej Fanthorpe nie chciał, by krew poplamiła mu ubranie, a może nie wierzył, by ci dranie mogli przestać bić, gdy już raz otrzymają takie zlecenie.

Remington przesunął się tak, by znaleźć się mniej więcej w połowie drogi między starcem i Eleanor.

- Mówiłam im, że po mnie przyjedziesz - zawołała Eleanor. - Ostrzegałam.

- Cieszę się, że tak we mnie wierzysz - odparł. On sam był przez cały ten czas śmiertelnie przerażony i jego strach nie mijał.

Ludzie Fanthorpe'a byli niebezpieczni, ich blizny nadawały im groźny, ponury wygląd bandytów ze slumsów, którzy nie mieli nic do stracenia.

Co gorsza, Fanthorpe nie miał już tej charakterystycznej pewności siebie, wyczuwalnej dotychczas niemal w każdym jego ruchu. Na policzki wystąpiły mu ogniste rumieńce. Pod okiem miał zadrapanie, głębokie, czerwone, napuchnięte. Opierał się ciężko o laskę, ręka trzymająca pistolet drżała niebezpiecznie.

- Przyjechałeś wcześniej, niż się spodziewałem, Marchant. Remingtonowi nie podobał się zupełnie ten zaszczuty wyraz twarzy.

Zaszczuci mężczyźni strzelali na oślep, bez zastanowienia, a to mogłoby się skończyć masakrą. Cała ta sytuacja przypominała siedzenie na podpalonym loncie.

- Panie, spóźnisz się na statek - powiedział spokojnie Remington.

- Kapitan zaczeka. Jestem przecież hrabią Fanthorpe.

- Może pan o tym nie wie, ale... - Remington zeskoczył zwinnie z siodła. -...Odpływ na nikogo nie czeka.

- W takim razie wsiądę na inny statek. - Fanthorpe nie mówił już zimnym, uprzejmym głosem. W jego tonie pojawiły się nieprzyjemne, wysokie, ostre nuty. - Marchant, masz przy sobie laskę?

- Nie. Dlaczego?

Tak, jakby nie wiedział.

- Kiedy ostatnio jej użyłeś, musiałem wynająć nowych ludzi. - Fanthorpe machnął pistoletem w stronę stojących w kółku bandytów. - Idź tam. To będzie bardzo wzruszające. Umrzesz w ramionach kochanki.

Remington ruszył ku nim, ściskając ukryty w rękawie nóż. Bandyta o zimnym spojrzeniu uderzył pałką w dłoń i patrzył z przyjemnością na Remingtona.

- Panie, to wielki gość. Trza zapłacić jeszcze dziesięć funciaków.

- Mówiłam wam - powiedziała cierpliwie Eleanor. - Lord Fanthorpe nie ma pieniędzy. Nie zapłaci wam. Żaden z was nie dostanie ani grosza.

Remington rozpoznał tę strategię. By wyjść z opresji, Eleanor posługiwała się często elokwencją. Teraz też próbowała się w ten sposób ratować. Po­wstrzymywała w ten sposób opryszków, choć Remington obawiał się poważnie, że ci ludzie byliby gotowi wykonać tę robotę za darmo, a potem dobrać się jeszcze do Fanthorpe'a, gdyby im nie zapłacił. Fanthorpe wyglądał jednak jak człowiek przyparty do muru.

- Kazałem ci milczeć - powiedział złowieszczym tonem.

Remington dostrzegł ciemny siniak na policzku Eleanor, smużkę krwi pod spuchniętym nosem. Dzieło Fanthorpe'a.

Remington pochwycił jej spojrzenie, przeniósł wzrok na konia i przemówił do niej bez słów: Uciekaj, kiedy tylko nadarzy się okazja.

Skinęła głową z niewzruszonym spokojem, co wzbudziło jego bezmierny podziw.

- Jak sądzicie, dlaczego lord Fanthorpe chce wsiąść dzisiaj na statek? - spytała słodkim spokojnym głosem. - Dlaczego mnie ucisza? Ucieka przed wierzycielami.

Cierpliwość Fanthorpe'a najwyraźniej się wyczerpała.

- Ladacznica!

Odwrócił pistolet od Remingtona i skierował go na Eleanor.

Eleanor rzuciła się na ziemię.

Remington wyszarpnął nóż z rękawa i wbił ostrze w ramię bandyty z pałką w ręku.

I wtedy rozpętało się piekło.

Mężczyźni rzucili się na Remingtona, wymachując pałkami. Bez laski nie miał szans, ale próbował stawić im czoło, zranił dwóch opryszków, zanim reszta ruszyła im na ratunek. Pałka trafiła go w głowę, nóż wyleciał mu z ręki, a mordercy chwycili go pod ramiona. Nim trafił go pierwszy cios, zobaczył, jak Eleanor biegnie w stronę konia.

- Za nią! - krzyknął Fanthorpe, wymachując pistoletem.

Jeden z bandytów zostawił Remingtona i rzucił się w pogoń.

Eleanor zatrzymała się nagle i zadarła wysoko spódnicę.

Mężczyźni zamarli. Patrzyli nieruchomo na jej długie, obnażone nogi i jasne, łukowate biodra błyszczące w słońcu.

Remington poczuł suchość w ustach. Miał ochotę zabić gapiów za ich łapczywe spojrzenia, ale sam nie mógł oderwać od niej wzroku.

Eleanor stała tak przez chwilę, a potem podbiegła do konia, wskoczyła zwinnie na siodło i natarła prosto na Fanthorpe'a. Starzec odskoczył jednak na stopnie powozu.

Skręciła i ruszyła galopem w kierunku drogi.

Fanthorpe wycelował w jej plecy i strzelił. - Dziwka! - wrzasnął.

Eleanor jechała dalej, niedraśnięta pociskiem.

Mordercy wyrwali się z odrętwienia i zamachnęli pałkami na Knighta. Poczuł, jak pęka mu żebro. Powietrze uchodziło mu z płuc. Kopnął jednego z rzezimieszków w goleń, uwolnił rękę, chwycił porzuconą pałkę i zaczął się bronić. Toczył jednak przegraną bitwę. Groziła mu bolesna, powolna śmierć, a jednak pocieszał się myślą, że umierając, będzie miał przed oczyma obraz Eleanor, która z uniesioną spódnicą wskakuje na konia i ucieka.

Znów chwycili go za ramiona i okładali pięściami, pokrzykując, jakby walczyli na ringu. Każdemu okrzykowi towarzyszył kolejny cios, kolejny ból. Poczuł, jak łamie mu się nos, wargi otarły się o zęby, w ustach miał wyraźny smak krwi. Radosne okrzyki nasilały się, bandyci naprawdę kochali swoją pracę. Nagle krzyki ustały.

Remington usłyszał tętent, poczuł, że ziemia drży. Spuchniętymi oczyma zobaczył, że mordercy odwracają się z przerażeniem,

Eleanor nacierała wprost na nich, wymachując potężną gałęzią i wykrzykując słowa znacznie bardziej gorszące niż „do diabła".

Mężczyźni puścili jego ręce. Rozpierzchli się w poszukiwaniu schronienia.

Pognała za nimi, popędzając ogiera Remingtona niczym bogini zemsty.

Remington spróbował wstać.

Fanthorpe. Co z Fanthorpem? Gdzie on się podział?

Wystarczyło jedno szybkie spojrzenie, by zobaczyć starca w drzwiach powozu. Na ramieniu trzymał strzelbę.

Strzelbę wycelowaną w Eleanor.

Remington krzyknął ostrzegawczo.

Nie usłyszała.

Ruszył w jej kierunku.

Lecz choć bardzo się starał, mimo iż uczynił ogromny wysiłek, nie dał rady. Nie był na tyle szybki. Nie miał czasu.

Fanthorpe chciał ją zabić.

Kiedy rozległ się strzał, Remington uchylił się, jakby kula dosięgła również i jego.

- Eleanor - jęknął boleśnie. - Eleanor.

Lecz Eleanor wciąż trzymała się w siodle, odpędzając gałęzią dwóch nacierających na nią bandytów z niezmąconym uśmiechem na twarzy.

A Fanthorpe padał właśnie na ziemię, z rany na piersi tryskała krew.

Remington rozejrzał się z przerażeniem, szukając wzrokiem kolejnego wroga. Na ścieżce dostrzegł Magnusa na koniu. Książę trzymał w ręku dymiącą strzelbę, a w jego spojrzeniu czaiła się śmierć. Popatrzył na Remingtona.

- On zabił również moją siostrę - powiedział zimno.

W chwilę później nadjechała Madeline, Gabriel, Dickie Driscoll i Clark, którzy, idąc za przykładem Eleanor, natarli na ludzi Fanthorpe'a. Remington zatrzymał się. Był ranny i wściekły.

- Eleanor - krzyknął.

Natychmiast zaprzestała walki i podjechała do męża. Wyślizgując się z siodła, chwyciła go w pasie i podtrzymała.

- Och nie, jak ty wyglądasz... - W jej pięknych oczach malowało się przerażenie. Czułymi palcami gładziła jego krwawiące czoło. - Biedaku! Jesteś poważnie ranny?

- Nieważne! - Popatrzył na nią krzywo. - Coś ty sobie myślała, pokazując nogi tym oprychom?

Zamrugała, jakby zobaczyła wariata.

- Nie domyśliłeś się? Chciałam odwrócić ich uwagę i dać ci szansę ucieczki. Podniósł głos.

- I jak niby miałem uciec, do cholery? Byłem za bardzo zajęty widokiem twojego tyłka.

Ona również podniosła głos.

- Nie używaj brzydkich wyrazów, a mój tyłek oglądałeś nie raz.

- Lepiej zamów przedsiębiorcę pogrzebowego, bo szlag mnie trafił - wrzasnął.

- Następnym razem, jak cię będą tłukli, nie kiwnę nawet palcem.

- Właśnie. Dlaczego wróciłaś? Miałaś...

- Odjechać i pozwolić, żeby cię zabili? Tylko dlatego, że jesteś cholernym idiotą?

- Nie używaj brzydkich słów - przedrzeźniał ją.

- Będę mówiła, co mi się podoba. Jestem twoją żoną, kocham cię, a oni zrobili ci krzywdę. - Jej gniew opadł. - Nie zamierzałam ci tego mówić - wyjąkała.

- Nie zamierzałaś powiedzieć, że mnie kochasz?

- Nie sądziłam, że mi uwierzysz. - Dotknęła jego pokrwawionego krawata. -Myślisz, że poślubiłam cię dla pieniędzy.

- Nie.

Popatrzyła na niego z oburzeniem.

- Tak mówiłeś.

- Mówiłem wiele głupich rzeczy. - Przycisnął ją mocno, choć nie tak mocno, jak by tego pragnął, gdyż siniaki wciąż dawały o sobie znać.

Popatrzyła na niego poważnie i zaczął się zastanawiać, czy czasem nie popełnił błędu. Może jakaś angielska zasada zabraniała wyznawania miłości własnym żonom?

- Kochasz mnie? Odetchnął z ulgą.

- Nie ma drugiej kobiety na świecie, dla której pozwoliłbym się tak pobić. -Odsunął jej włosy z czoła. - Kocham cię. Dzięki tobie mam poczucie pełni.

Otoczyła jego szyję ramionami i chciała go pocałować. Miał jednak nabrzmiałe, spuchnięte usta, nie widział na jedno oko. Delikatnie przycisnęła wargi do jego czoła.

- Biedaku, musimy jechać do domu.

Podniósł wzrok i zobaczył, że otaczają ich jeźdźcy. Magnus, Gabriel, Madeline, Clark i Dickie nie mogli wprost oderwać od nich wzroku. Remington wskazał kciukiem pobitych opryszków.

- Dostaliście wszystkich?

- A ilu ich było?

- Sześciu - powiedziała Eleanor.

- Mamy tylko pięciu - powiedział z irytacją Magnus.

- Nie trza się martwić o tego szóstego - stwierdził z uśmiechem Dickie i wskazał im ścieżkę.

Ścieżką biegła Lizzie, trzymając w pysku skrawek błękitnego atłasu. Podeszła do Remingtona, położyła mu materiał u stóp i zaczęła uderzać ogonem o ziemię.

Eleanor roześmiała się głośno.

Remington powstrzymał uśmiech - było to zbyt bolesne. Teraz, gdy podniecenie minęło, wszystko wywoływało ból.

- Dobry piesek. - Ukląkł, by podrapać suczkę w ucho. Tak jakby wiedziała, o czym myśli jej pan^ Lizzie trąciła go pyskiem w rękę i podniosła wzrok na Eleanor.

Remington zrozumiał aluzję. On również popatrzył na Eleanor z takim samym uwielbieniem.

- Wyjdziesz za mnie?

- Jesteśmy małżeństwem. - Wciąż się uśmiechała, nie traktując go poważnie.

- Chcę to zrobić, jak należy. Dać ci obrączkę mojej matki, wiedzieć, kim jesteś przy ołtarzu. - Podał jej zakrwawioną dłoń. - Wyjdziesz za mnie?

Madeline z trudem stłumiła szloch. Gabriel objął ją czule.

- Na miłość boską! - powiedział Magnus, wyraźnie zdegustowany tą sceną. Eleanor zrozumiała, że Remington mówi poważnie. Ujęła go za rękę i

uklękła.

- Najdroższy Remingtonie. To będzie dla mnie zaszczyt - powiedziała.

- Dziękuję ci. Ale teraz... - Świat wirował mu przed oczami. - Chyba zemdleję.

EPILOG

- Najbardziej podobał mi się moment, kiedy Remington zemdlał jak panienka. - Magnus siedział w korytarzu i ryczał ze śmiechu.

Gabriel przyłożył rękę do czoła, udał, że się przewraca, i inni mężczyźni też wybuchnęli śmiechem.

Remington głaskał Lizzie po głowie i czekał, aż przestaną.

- Zazdrościcie mi, bo jechałem powozem z głową na kolanach dam -powiedział z udaną wyższością.

Mężczyźni znów ryknęli śmiechem, skinęli głowami i poklepali go czule po plecach.

Zirytowana Eleanor zwróciła się do dam zebranych na górnej galerii domu Magnusa w Sussex.

- Posłuchajcie ich tylko. Gdaczą jak kury. Nie wiedzą, że doznał wstrząsu i o mało nie umarł?

- Nie mogą się do tego przyznać, bo wyraziliby w ten sposób współczucie. A współczucie to niemęska sprawa. - Madeline machnęła lekceważąco ręką.

- Przecież to są mężczyźni, czego od nich oczekujesz? Logiki? - Lady Gertrudę wyglądała ślicznie w zielonej, atłasowej sukni; policzki poróżowiały jej z podniecenia.

- Myślę, że się po prostu denerwują. - W oczach pani Oxnard kryła się głęboka mądrość. - Nie codziennie urządza się wesele dla dwóch tak znakomitych par.

Panie umilkły, jakby dopiero teraz to do nich dotarło.

Magnus zdecydował, że skoro Remington i Eleanor chcą powtarzać śluby, to i on skorzysta z okazji i poprowadzi córkę do ołtarza. Tak więc jeden ślub urósł do podwójnej uroczystości. To doniosłe wydarzenie miało się odbyć w kaplicy de Lacych.

Eleanor popatrzyła na Madeline. Wyglądała pięknie w sukni z jasnobłękitnego muślinu. Eleanor miała na sobie kreację z różowego jedwabiu, lecz spódnica w stylu empire wznosiła się lekko na zaokrąglonym brzuchu.

- Ślicznie wyglądasz - powiedziała Madeline, dowodząc, że nadal myślą podobnie. - Zazdroszczę ci. Masz już za sobą te okropne mdłości. -Przycisnęła dłoń do wciąż płaskiego jeszcze łona. - Byłoby naprawdę okropnie, gdyby zrobiło mi się niedobrze podczas uroczystości.

Eleanor zaśmiała się głośno.

- Ale wszyscy by ją za to dłużej pamiętali.

Ich dzieci miały się urodzić w odstępie dwóch miesięcy. Remington i Gabriel byli przekonani, że doczekają się córek równie nieznośnych jak matki. I jak to mężczyźni, oczywiście się mylili. W przypływie uczuć Eleanor przytuliła Madeline.

- Kto by pomyślał, że to się tak skończy, kiedy przygarnęłaś mnie do siebie

osiem lat temu?

Przygotowanie wesela, jakie zaproponował Remington, zajęło cztery miesiące. Cztery miesiące zamętu i podniecenia.

Wieść o śmierci, jaką poniósł Fanthorpe z rąk Magnusa, wywołała szok w towarzystwie. Fakt, że to Fanthorpe zabił siostrę Magnusa, przyjęto jak coś zupełnie oczywistego. Wszyscy kiwali tylko głowami, udając, że zawsze go o tę zbrodnię podejrzewali. A gdy jeszcze się okazało, że Fanthorpe próbował zabić siostrzenicę Magnusa, nikt nie chciał się przyznać do tej znajomości. Wszystko, co z nim związane, nosiło teraz piętno hańby.

Kiedy udział lady Shapster w porwaniu Eleanor wyszedł na jaw, przestano ją przyjmować. Wtedy jak niepyszna wróciła do męża, który nie zjawił się zresztą na ślubie córki. Był to sezon polowań na głuszce, a zresztą... czyż Eleanor nie była już mężatką?

Dlatego Magnus wydał za mąż również i siostrzenicę, a ona przyjęła brak zainteresowania ze strony ojca zupełnie obojętnie. W końcu miała Remingtona. Dzień był piękny, poranne słońce świeciło jasno i wszyscy czekali tylko na zaproszenie do kaplicy. Na ślub przybyła jedynie rodzina i najbliżsi przyjaciele, razem około dwustu osób, i gdy Eleanor wyobraziła sobie spojrzenia tylu par oczu naraz, ogarnął ją strach. Pozostała przecież dawną Eleanor -nieśmiałą i cichą - z wyjątkiem chwil, gdy życie tych, których kochała, było w niebezpieczeństwie.

Gdy Remington wyzdrowiał na tyle, że mógł już siedzieć na krześle i przyjmować gości, Magnus złożył mu wizytę. Gdy książę przegrał Madeline w karty, uznał, że nie ma innego wyjścia, jak tylko odzyskać rodzinny majątek. Wrócił więc do dawnego interesu -aprowidował Marynarkę. Pociągał za sznurki, podpisał kontrakt i chciał, by Remington organizował dostawy i czerpał z tego korzyści. Z właściwą sobie prostoduszną szczerością stwierdził, że obiecał ojcu wynagrodzić Marchantom wszystkie wyrządzone krzywdy. Poza

tym był wdzięczny Remingtonowi za wielki dar - ujawnienie prawdy o śmierci siostry. Przez wszystkie te lata Magnus sądził, że to jego brat, lord Shapster, zabił Priscillę. Teraz, gdy znał już prawdę, Priscilla i Abbie mogły spoczywać w spokoju.

Remington zgodził się przejąć firmę, pod warunkiem że Magnus użyje swych wpływów w rządzie i będzie pobierał procent od zysków. Zawarli więc umowę, ale dopiero po wyjściu księcia Remington znalazł na stole akt własności całego majątku ojca.

Wszelkie animozje minęły bezpowrotnie.

Schodząc na dół, Eleanor popatrzyła na głowę Remingtona. Wciąż prześladowało ją wspomnienie tych godzin, gdy jej mąż leżał nieprzytomny z guzem na głowie i opuchniętą twarzą. Rekonwalescencja zajęła wiele tygodni, przez ten czas Eleanor broniła go jak lew przed gośćmi i przed nim samym, gdyż chciał wstać zbyt wcześnie.

Omal go nie straciła i wiedziała, że zawsze będzie o tym pamiętać.

Remington podniósł głowę, tak jakby poczuł na sobie jej spojrzenie.

W świetle słońca, jakie padało na niego z atrium, jego jasne włosy lśniły, a w kącikach oczu ujawniły się drobne zmarszczki. Był najprzystojniejszym męż­czyzną, jakiego znała - z trudem wierzyła, że należy do niej i że ją kocha.

Ale kochał. I wyrażał tę miłość na wszystkie możliwe sposoby. A gdy powiedziała mu o dziecku, wziął ją na kolana i tulił, jakby podarowała mu cud.

- Są powozy - krzyknął Magnus.

- Och, powozy przyjechały! Dziewczęta! - Lady Gertrudę klasnęła w ręce. -Musicie włożyć czepki i pelisy. Remingtonie, drogi chłopcze, piesek nie mo­że jechać z nami do kościoła.

Remington zaśmiał się i oddał Lizzie jednemu ze służących. Po swym walecznym wyczynie Lizzie przestała być bezpańskim psem i urosła do rangi honorowego członka rodziny. A Remingtona uwielbiała z całym

psim oddaniem. A on, choć nigdy by się do tego nie przyznał, również ją uwielbiał.

- Czy pani wie, że Remington poprosił Lizzie, by zaniosła obrączki do kościoła? - zwróciła się cicho lady Gertrudę do pani Oxnard. - Myślałam, że żartuje, ale teraz już nie jestem pewna.

Gabriel i Remington czekali na dole.

Gabriel patrzył z dumą na Madeline. Remington wyciągnął rękę do Eleanor, jak gdyby nie mógł się doczekać chwili, gdy znów jej dotknie.

Stojąc na ostatnim stopniu, podała mu dłoń. Uniósł jej palce do ust i ucałował delikatnie.

- Eleanor de Lacy, czy wyjdziesz dziś za mnie i na zawsze pozostaniesz moją? - spytał głębokim, groźnym tonem, który tak kochała.

Uśmiechnęła się i powiedziała:

- Z całego serca - tak.