ANALIZA PORÓWNAWCZA

1. Fryz Pergamoński

2. Fryz Partenoński

Fryz – pozioma część belkowania w porządku klasycznym zawarta między architrawem a gzymsem; poziomy pas dekoracyjny stosowany w architekturze (f. płaskorzeźb., ceram., malowane) i w innym sztukach (malarstwo, grafika, rzemiosło artystyczne).

Fryz Pergamoński	Fryz Partenoński
Kompozycja zwarta, wielofiguralna. Całość jest dynamiczna (wskazuje na to ułożenie linii diagonalnych), ekspresyjna (ułożenie ciał widniejących postaci). Kształtem pola obrazowego jest prostokąt, tworzy kompozycję zamkniętą. Bardzo wypukły relief, co daje efekt trójwymiarowości. Widniejące postacie Zeusa i Ateny są znacznie odchylone od siebie, można je porównać to litery „V”. W innej części fryzu widać scenę walki toczoną pomiędzy gigantami, a boskimi wojownikami. Autor szczególną uwagę zwraca na realizm i oddanie dynamiki.	Kompozycja zwarta, wielofiguralna. Całość dość statyczna z elementami dynamicznymi (pozycja która przyjął koń na jednym z fragmentów). Kształtem pola obrazowego jest prostokąt, tworzy kompozycję zamkniętą. Relief wypukły, sprawia jednak wrażenie „płaskiego” dzieła. Na całości dzieła widnieją postacie zwrócone ku sobie, w całości wyczuwa się spokój.
Całość przedstawia walkę bogów z Gigantami. Dynamiczność dzieła widać między innymi dzięki wygięciu ciał, oraz niezwykle realistycznie oddanych naprężonych mięśni. Niezwykle realistycznie autor przedstawia pracujący materiał szat, spowodowany ruchem postaci.	Całość przedstawia ludzi podczas wykonywania ich codziennych czynności. Wyglądają oni jakby zastygli. Całość tworzy kompozycję dynamiczną jednak nie tak bardzo jak w przypadku scen na pierwszym fryzie
Niezwykła dbałość o szczegóły zarówno ludzkiego ciała (zwłaszcza mięśni) jak i o inne elementy (oddanie faktury i zwiewności materiału).	Widać dbałość o szczegóły jednak nie w takim stopniu jak w przypadku pierwszego dzieła. Zaznaczona faktura materiału.

Wnioski końcowe: Obydwa analizowane przeze mnie fryzy stanowią sztandarowy przykład płaskorzeźby starożytnej Grecji. W obu przypadkach położono nacisk na oddanie realizmu w oddaniu szczegółów sylwetki wszystkich postaci. Obserwujemy także niezwykła dbałość o oddanie szczegółów i nastroju. W pierwszym przypadku obserwujemy chaos, złość, wojenne stosunki, kłótnie ale i powagę chwili. W drugim przypadku widzimy zwyczajność dnia codziennego. W obu jednak przypadków zaskakuje nas realizm z jakim postacie zostały oddane.