Gdyby ten skandal wydarzył się w Polsce, to natychmiast zostałby wyciszony, „wiodący dziennikarze" nabraliby natychmiast wody w usta, a całą sprawę szybko by zatuszowano.
- Skandal wywołany na frankfurckim lotnisku przez będącego na RAUSzu Jacka Protasiewicza z PO jest wielkim ciosem wymierzonym tak w rządzącą partię, jak i samego Donalda Tuska, który ostatnio wyraźnie promował i doceniał to swoje posłuszne i wyjątkowo tępe narzędzie, dzięki któremu udało się przejąć partyjne struktury na Dolnym Śląsku i wyciąć niemal w pień „schetynowców". Na prawicy z kolei zapanowała zrozumiała radość, która, nie ukrywam, udzieliła się i mnie. Jednak ten skandal po dłuższym zastanowieniu się ma także dla prawicy i opcji patriotycznej, a także dla wszystkich naszych rodaków negatywne skutki, które przyszły mi na myśl dopiero po ochłonięciu i przywróceniu miarowości tętna.
Oczywiście tu nad Wisłą wszyscy wiemy, że Protasiewicz to wyjątkowo nikczemna, pozbawiona wszelkich zasad i , jak wiedzą jego współpracownicy, niezrównoważona emocjonalnie figura oraz prominentny polityk zaprzyjaźniony z premierem. Ta wiedza nie jest już jednak tak oczywista, jeżeli chodzi o zagraniczną opinię publiczną. Dla niej Protasiewicz to jedynie kolejny polski prymitywny pijaczek wywindowany na bardzo wysokie stanowisko w Parlamencie Europejskim, na które najwyraźniej nie zasługiwał. Tam nikt nie będzie wnikał w to, czy jest on platformersem, czy pisiorem. Polak to Polak i na dodatek jeszcze pijany.
Druga smutna sprawa to stan naszego państwa, do złudzenia przypominającego bananową republikę. Wszyscy doskonale wiemy, że gdyby ten skandal wydarzył się w Polsce, to zostałby wyciszony, „wiodący dziennikarze" nabraliby natychmiast wody w usta, a całą sprawę szybko by zatuszowano. O tym, że ktoś złożyłby zawiadomienie o przestępstwie, nie byłoby mowy, a urzędnicy państwowi albo szybko przed kamerami przeprosiliby „poturbowanego męża stanu" albo wywalono by ich dyscyplinarnie z roboty.
Taka jest różnica między Niemcami, czyli państwem po-ważnym, a postkolonialnym dziwolągiem, w którym przyszło nam żyć.
Protasiewicz niejako sam potwierdził tę diagnozę swoim zachowaniem. On tego feralnego dnia we Frankfurcie, jak i później w Polsce podczas konferencji prasowej, wymachiwał tym swoim dyplomatycznym paszportem, nie mogąc zrozumieć, że niemieccy funkcjonariusze państwowi nie padli przed nim na kolana, co zapewne miałoby miejsce w naszym kraju. On zachowuje się jak tubylec z jakiegoś bantustanu, którego na znak powagi oraz ważności wódz oznakował wtykając mu w kuper kolorowe piórko i czyniąc go nietykalnym, a tu nagle ktoś miał to gdzieś i zakuł go w kajdanki jak zwykłego menela. Prawda jest jednak taka, że Protasiewicz takim politycznym menelem jest i nie zmieni tego nawet zapraszająca go do swoich audycji Monika „Stokrotka" Olejnik, robiąc z niego na siłę opatrznościowego męża stanu. Można powiedzieć, przytaczając stare arabskie przysłowie, że garnek znalazł swoją pokrywkę, czyli dziennikarski menel promuje menela politycznego. Oto III RP wyzierająca zza sztucznej propagandowej fasady nazywanej demokratycznym państwem prawa, a będąca tylko żałosną republiką kolesi i atrapą, żeby nie powiedzieć karykaturą normalnego państwa.
Gdyby Polska była normalnym i praworządnym krajem to Protasiewicz wywalony zostałby na zbity pysk z polityki już wówczas, kiedy wyszły na jaw jego machlojki i matactwa podczas wyborów władz regionalnych Platformy Obywatelskiej na Dolnym Śląsku, kiedy to ujawnione taśmy ukazały kupczenie stanowiskami.
„Jacek jest w stanie pomóc z pracą (...) jak Jacek zadzwoni, to będzie inaczej" - tak zwracał się wydelegowany przez Protasiewicza poseł PO, Norbert Wojnarowski, obiecując innemu działaczowi „partii miłości", Edwardowi Klimkowi załatwienie pracy w KGHM pod warunkiem, że ten zagłosuje na Protasiewicza. Nie muszę tu dodawać, co w przypadku ujawnienia takich nagrań działoby się w Niemczech. Nad Wisłą zaś w nagrodę za „skuteczność i zaangażowanie" Tusk wyznaczył Protasiewicza na szefa kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego.
To dramat, że do usunięcia zwykłego drania i szkodnika z polskiej polityki trzeba dopiero niemieckich celników i wolnych zagranicznych mediów, gdyż ani partyjni przełożeni buca, robiącego z polityki oborę, ani polskie organa ścigania czy wymiar sprawiedliwości, ani banda prorządowych pismaków nie są zainteresowani uczynieniem z Polski normalnego i przyzwoitego państwa.
Zbliżają się wybory do europarlamentu, które w Polsce nie cieszą się wielkim zainteresowaniem, a frekwencja pewnie znowu wyniesie około 25 procent. Tymczasem w blokach startowych stoją już kolejni kandydaci do kompromitowania i ośmieszania Polski na arenie międzynarodowej, że wymienię tylko kilkanaścioro członków tego stada komuchów, lewaków, skandalistów, odwiecznych pasożytów, celebrytów oraz zwykłych przekręciarzy:
Ryszard Kalisz, Marek Siwiec, Kazimierz Kutz, Kazimiera Szczuka, Henryka Krzywonos, Robert Kwiatkowski, Paweł Piskorski, Jan Hartman, Weronika Marczuk, Janusz Zemke, Tadeusz Iwiński, Longin Pastusiak, Joanna Senyszyn.
Bez względu na to, jaki jest nasz stosunek do Unii Europejskiej i co sądzimy o tym eurokołchozie, na wybory trzeba iść choćby tylko dlatego, by za nasze pieniądze nie nabijały sobie kabzy takie indywidua, jak wyżej wymieniona antypolska i antynarodowa hołota.
Powiedzmy im głośne RAUS!
Mirosław Kokoszkiewicz
Warszawska Gazeta nr 10