Analiza porównawcza

1) Portret Pisarki

2) Portret Pary Małżonków

Fresk – technika malarstwa ściennego, polegającego na malowaniu na mokrym tynku, pokrytym kilkoma warstwami zaprawy, farbami z pigmentów odpornych na alkaliczne działanie wapna, rozprowadzanymi wodą deszczową.

	Portret Pisarki	Portret Pary Małżonków
	Portret Pisarki znany jest również jako Portret Safony, Donna czy też Safona z Pompei. Powstał on ok 60 r. n.e., autor nieznany. Odnaleziony w Pompejach stanowi przykład portretu pompejańskiego. Aktualnie znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.	Portret Pary Małżonków znany jest również jako Piekarz z Żoną czy też Neo i jego żona. Powstał on ok 50-70 r. n.e., autor nieznany. Odnaleziony w Pompejach stanowi przykład portretu pompejańskiego. Aktualnie znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu
	Fresk wpisany jest w okrąg. Stanowi kompozycję statyczną, jedno figuralną, zrównoważoną i centralną (wnioskujemy to po centralnym umiejscowieniu twarzy kobiety w polu obrazowym). Kobieta zajmuje całą powierzchnię pola obrazowego przez co zauważamy że mamy do czynienia z kompozycją jednoplanową. Całość jest przedstawiona według centralnej pionowej osi, mamy więc do czynienia z kompozycją wertykalną. Dzieło oddaje wrażenie spokoju, a jednolite światło nie ma wpływu na poszczególne jego elementy.	Fresk wpisany jest w prostokąt o wymiarach 58x52 cm. Stanowi kompozycję statyczną, wielofiguralną. Nie posiada on wyraźnego centrum kompozycji, nie dostrzegamy również symetrii. Całość stanowi kompozycje zamkniętą, bardzo zrównoważoną. Wyróżniamy dwa plany. Na pierwszym planie dostrzegamy kobietę, na drugim lekko schowanego są nią mężczyznę. Całość jest przedstawiona według pionowych osi, mamy więc do czynienia z kompozycją wertykalną. Dzieło oddaje wrażenie spokoju, a jednolite światło nie ma wpływu na poszczególne jego elementy.
	Źródło światła umieszczone jest u góry, jakby lekko po prawej stronie dzieła, przez co twarz dziewczyny jest najlepiej oświetlonym elementem, a szyja pozostaje w cieniu. Światłocień jest łagodny, choć nieco rozproszony, dając wrażenie łagodnego modelunku postaci. Światłocień możemy przyrównać do renesansowego sfumato, którego zasady nakazywały miękka gradację światła i cienia.	Źródło światła umieszczone jest w lewym górnym rogu dzieła. Jest zdecydowanie mocniejsze i ostrzejsze, od światłocienia, który obserwujemy na „Pisarce”. Mężczyzna wydaje się być oświetlony słabiej, co ponownie pokazuje, że jest umieszony na drugim planie.
	Autor zastosował stosunkowo dość szeroką gamę barw, choć dominują tu zdecydowanie barwy ciepłe. To właśnie barwy ciepłe są na fresku bardziej eksponowane i zdecydowanie bardziej nasycone. Występują głównie na twarzy i włosach kobiety, zimne zaś na jej ubiorze. Autor zastosował również łagodny kontrast między tonami, przez co obraz nie jest monochromatyczny. Brak w nim jednak kontrastu walorowego i temperaturowego.	Autor zastosował wąską gamę kolorystyczną. Całość jest monochromatyczna, możemy wyróżnić tu jedynie kolory ciepłe i biele. Występuje kontrast walorowy (ciemna szata kobiety zaraz przy jasnej szacie mężczyzny), brak jednak kontrasty temperaturowego. Kolory nie są zbyt nasycone, mają raczej charakter delikatny, odrobinę wysublimowany.
	Działo przedstawia dziewczynę w młodym wieku, najprawdopodobniej poetkę (istnieje prawdopodobieństwo, że jest to Safona, jedna z najsłynniejszych Greckich poetek). Autor przedstawił postać z prawego pół profilu, głowa zwrócona jest nieco w prawo. Młoda, zadbana i zamożna dziewczyna ma brązowe włosy, schowane pod transparentną złotą siateczką ozdobioną perłami, w uszach zauważamy złote kolczyki. Ubrana jest w zielone i lekko purpurowe szary. Kobieta trzyma w prawej ręce rylec, w drugiej ręce ma tabliczki powlekane woskiem. To typowe atrybuty poetki (wywodzące się od wyobrażeń Kaliope). Wzrok pisarki skierowany jest wprost na oglądającego. Z całości emanuje spokój i pewnego rodzaju równowaga. Portret skłania do zamyślenia i refleksji.	Dzieło przedstawia parę małżonków. Niektóre za źródeł podają że jest to piekarz z żoną, inne że jest to Neo z małżonką. Przestawiona para sprawia wrażenie zamożnych. Kobieta ma upięte włosy , ozdobione przepaską. Na czole dostrzegamy drobne loczki, usta ma zamknięte, oczy okrągłe i brązowe. W prawej ręce dostrzegamy rylec, w drugiej – tabliczkę. Przez co możemy wnioskować, że ma ona coś wspólnego z poezją. Postać przedstawiona została z prawego półprofilu. W przypadku mężczyzny dostrzegamy ostre rysy twarzy, brązowe oczy i duże usta. W prawej ręce trzyma zwój papieru, co może skłaniać nas do wersji, która mówi że jest on adwokatem. Postać przedstawiona została z lewego półprofilu. Patrząc na obraz mamy wrażenie, że portretowani są sobie zupełnie obcy, a ich małżeństwo, jest jakby puste i niespełnione.
	Wyraźnie widoczna faktura ściany na którą nakładano fresk, chociaż całość nie sprawia wrażenia chropowatej, nie dostrzegamy także różnic w grubości nakładanej farby.	Wyraźnie widoczna faktura ściany na którą nakładano fresk, chociaż całość nie sprawia wrażenia chropowatej, nie dostrzegamy także różnic w grubości nakładanej farby.
	Dzieła pochodzą z podobnego okresu. Są doskonałym przykładem rzymskich portretów, oraz przykładem głębszego psychologicznego sensu w przypadku portretowanych osób. Dzięki nim możemy poznać wnętrze ówczesnych Rzymian. Portrety przypominają, a wręcz są pewnego rodzaju parafrazą portretów fajumskich. Widać na nich piękno melancholijnego zamyślenia. Nie brak w nich również spokoju i motywu zamyślenia, skłaniającego do głębszych refleksji.

Bibliografia:

• „Historia Malarstwa” - W. Beckett

• Słownik terminologiczny Sztuk Pięknych