"Drenaż
limfatyczny"
Adam Zborowski
Od autora
Drenaż limfatyczny
jest jedną z metod leczenia fizykalnego. Zastosowanie odpowiednich
rękoczynów pozwala na usprawnienie krążenia limfy
przeciwdziałając powstawaniu chorób wywołanych jej zastojem, jak
również likwidując jej obrzęki zastoinowe, zapalne, onkotyczne i
chłonne. Pozwala także na usprawnienie przepływu limfy po
przebytych chorobach zakaźnych i nowotworowych, przyspieszając
powrót do zdrowia. Twórcą drenażu limfatycznego jest duński
lekarz Emil Vodder. Opracowana przez Voddera metoda masażu była
efektem 25 lat studiów i badań klinicznych. Z zapisów
historycznych dowiadujemy się, że na długo przed Vodderem układ
limfatyczny był przedmiotem badań. Jednym z najsłynniejszych
badaczy limfy był duński anatom Bartholin - autor rozprawy na temat
układu limfatycznego. W liście do króla Fryderyka III pisał
"...Podobnie jak dolina Nilu zostaje każdego roku zalana wodą,
która ją użyźnia i odprowadza odpadki, organizm ludzki posiada
przesączający go system...". Na początku naszego stulecia
amerykanin Harrison doprowadził do wzrostu tkanki nerwowej poprzez
odświeżanie limfy. W 1912 r. Alexis Carrel otrzymał Nagrodę Nobla
za hodowlę żyjących komórek. W jego doświadczeniu komórki serca
kurczęcia mogły żyć, jeżeli tylko limfa była stale odnawiana.
Carrel wykazał, że limfa, a raczej jej przepływ warunkuje stan
zdrowotny organizmu, że komórki przez odnawianie limfy mogą żyć
bardzo długo i że zastoje limfy powodują degenerację i śmierć
komórek. Vodder w swojej pracy stykał się z zaburzeniami
gospodarki wodnej w mięśniach, ze zmianami skórnymi, z
zaburzeniami w wydzielaniu błon śluzowych, zapaleniami zatok i in.
Zastosowanie drenażu limfatycznego w tych schorzeniach bardzo szybko
prowadziło do poprawy stanu zdrowia i w większości przypadków
trwałego wyleczenia. Opublikowany w 1934 roku przez Voddera drenaż
limfatyczny bardzo szybko zyskał uznanie i stosowany jest do dnia
dzisiejszego zarówno jako masaż ogólny, jak i metoda pielęgnacji
twarzy. W ostatnich latach drenaż limfatyczny przeżywa swój
renesans. Obecnie jest jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów
masażu, szczególnie w Europie Zachodniej. To wielkie
zainteresowanie drenażem spowodowało powstanie wielu technik i
sposobów postępowania, jednak sam mechanizm oddziaływania na układ
limfatyczny pozostaje nie zmieniony. Z przykrością należy
stwierdzić, że na polskim rynku księgarskim nie było i nadal nie
ma pozycji, które omawiałyby drenaż limfatyczny. Stąd też
wszystkie informacje dotyczące masażu zawarte w tej książce są
efektem moich wieloletnich doświadczeń jako masażysty i
nauczyciela masażu oraz moich kontaktów z masażystami pracującymi
od wielu lat w krajach zachodnich, zwłaszcza na terenie
Niemiec.
Adam Zborowski
A.
Część teoretyczna
I. Podstawy
anatomiczne i fizjologiczne drenażu limfatycznego
Oprócz
układu naczyń krwionośnych w organiźmie ludzkim występuje drugi
układ naczyń. Jest to układ naczyń chłonnych, czyli
limfatycznych. Według dzisiejszych poglądów do układu chłonnego
zaliczamy: - naczynia chłonne włosowate,
- odprowadzające
naczynia chłonne zbiorcze,
- wielkie pnie limfatyczne,
-
węzły chłonne.
Dawniej jako narządy regeneracyjne do układu
chłonnego zaliczano również migdałki, grasicę, śledzionę i
szpik kostny. Jako twory paralimfatyczne do układu chłonnego
zaliczane były również jamy surowicze: osierdzia, opłucnej,
otrzewnej i moszny oraz jamy ośrodkowego układu nerwowego (jama
podtwardówkowa i podpajęczynówkowa, komory mózgowia i kanał
środkowy rdzenia kręgowego) jak również przestrzenie oka i ucha
wypełnione płynem surowiczym. Powyższe jamy nie łączą się
jednak bezpośrednio z układem chłonnym i zgodnie z dzisiejszymi
poglądami nie są jego częścią, mimo że zawierają płyn podobny
do chłonki. W układzie limfatycznym krąży płyn zwany limfą lub
chłonką. W odróżnieniu od krwi chłonka jest zasadniczo
bezbarwna. Zarówno krew, jak i chłonka zawierają komórki
zawieszone w płynie wypełniającym naczynia. Wszystkie ciałka
chłonki utraciły zdolność podziału. Mają również ograniczony
okres życia i dlatego muszą być ciągle zastępowane przez nowo
wytworzone. Ze składników morfatycznych w chłonce występuje tylko
jeden rodzaj krwinek, limfocyty, czyli bezziarniste krwinki białe,
które stanowią około 25% wszystkich krwinek białych. Powstają
one bezpośrednio w układzie chłonnym. Ponieważ chłonka uchodzi
do układu krwionośnego, więc limfocyty znajdują się zarówno w
chłonce, jak i we krwi. Limfocyty, podobnie jak wiele komórek
organizmu ludzkiego, posiadają zdolność pełzania. Zjawisko to
jest niezbędnym warunkiem naszego przeżycia. Bez tego zjawiska nie
goiłyby się rany, krew by nie krzepła, a ciała odpornościowe nie
mogłyby zwalczać infekcji. Zjawisku pełzania towarzyszą zmiany
fizyczne w komórce. Przejście komórki ze stanu spoczynku w stan
pełzania określa się jako przejście z zolu w żel. Zaobserwowanie
tych zmian pomogło w wyodrębnieniu molekularnych składników
komórki. Niestety, zjawisko to przyczynia się również do
powstawania pewnych procesów chorobowych, a szczególnie odpowiada
za rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych, płytek
arteriosklerotycznych i komórek nowotworowych. Wskutek pełzania
duża część limfocytów wywędrowuje do tkanek, zwłaszcza tam
gdzie toczą się przewlekłe procesy zapalne. Osocze chłonki jest
znacznie uboższe od osocza krwi. Posiada ono mniejszą ilość ciał
białkowych i węglowodanów, natomiast bogatsze jest w tłuszcze.
Naczynia chłonne jelit prowadzą bowiem wchłonięte w czasie
trawienia tłuszcze w postaci mętnej, mlecznej zawiesiny zwanej
mleczem. Cała ilość chłonki, która w ciągu doby odpływa do
krwi, wynosi 1 do 2ż7şlitrów, przy czym w stanach zapalnych
wytwarzanie się chłonki znacznie wzrasta.
1. Narządy chłonne
Limfocyty powstają w
tkance wszystkich narządów chłonnych. Narządy chłonne zbudowane
są z tkanki siateczkowatej, której oczka prawie wyłącznie
wypełnione są limfocytami. Rozbudowa tkanki chłonnej w narządy
chłonne osiąga różny stopień organizacji. Do najniższych
postaci zaliczyć można skupienia limfocytów, które występują
przeważnie w błonach śluzowych. Twory te mogą wytwarzać chłonne
grudki wtórne. Są to koncentryczne zagęszczenia tkanki chłonnej.
Grudki wtórne nie są tworami stałymi i nie są związane z
określonym miejscem, lecz powstają w przebiegu przewlekłych stanów
zapalnych, po czym znikają i powstają na nowo w innym miejscu. Do
niższych postaci narządów chłonnych zaliczyć można: plamy
mleczne, grudki samotne, grudki skupione i migdałki. Plamy mleczne
są to białawe obszary przypominające plamy rozlanego mleka.
Występują one w sieci większej i mniejszej (więzadle
wątrobowo-dwunastniczym). Są to skupienia limfocytów zawieszone w
tkance siateczkowatej, obficie zaopatrzone w naczynia krwionośne.
Nie są to twory stałe. Jeżeli limfocyty wywędrują z nich, mogą
wypełniać się tłuszczem i przekształcać w komórki tłuszczowe,
a po zaniku tłuszczu z tworu tłuszczowego na nowo może powstać
plama mleczna. Znaczenie plam mlecznych polega na obronie organizmu
przed bakteriami i ich toksynami. Grudki chłonne samotne są to małe
nagromadzenia tkanki limfatycznej. W środku grudki limfocyty są
rozmieszczone rzadziej, zaś na obwodzie gęściej, co sprawia, że w
środku widać pola jaśniejsze, zwane ogniskami rozmnażania albo
reakcji. Grudki chłonne skupione są nagromadzeniem grudek samotnych
ułożonych bardzo gęsto koło siebie. Zarówno nad grudkami
samotnymi, jak i skupionymi nabłonek błony śluzowej nie posiada
żadnych przerw. Naczynia krwionośne rozgałęziają się silnie
dookoła grudek i wysyłają do ich wnętrza delikatne naczynia
włosowate. Naczynia chłonne nie wchodzą do środka grudek,
rozgałęziają się jednak bardzo obficie na ich powierzchni,
tworząc zatokowate rozszerzenia i otaczając grudki dookoła.
Migdałki stanowią odmienną postać tkanki limfatycznej. Są
zbudowane podobnie jak grudki chłonne skupione. Różnią się tym,
że naczynia limfatyczne nie dochodzą do nich tak blisko do
poszczególnych grudek, jak w grudkach skupionych. Do wyższych
postaci narządów chłonnych zaliczamy węzły chłonne. Są to
narządy zamknięte, otoczone torebką i włączone w przebieg naczyń
chłonnych. Chłonka wpływa do nich przez naczynia doprowadzające,
przepływa przez tkankę siateczkowatą, porywa wytworzone limfocyty
oraz zostaje przecedzona i odpływa z węzłów przez naczynia
odprowadzające. Kształt węzłów chłonnych jest bardzo różny:
okrągławy, spłaszczony, nerkowaty, owalny lub w kształcie ziarna
fasoli. Z jednej strony znajduje się wgłębienie zwane wnęką.
Barwa węzła jest zależna od jego czynności, stopnia ukrwienia i
jego położenia. Węzły położone przy wnęce płuca często mają
granatowo-stalowe zabarwienie wywołane zawartością pyłu
węglowego. Węzły położone w krezce, w związku z przepływem
przez nie chłonki obfitującej w tłuszcze, mają zabarwienie
mleczne. Węzły położone w pobliżu śledziony i wątroby mają
zabarwienie brązowe z powodu obecności barwnika krwi. Wielkość
węzłów chłonnych waha się w granicach od mikroskopowej do około
3ż7şcm średnicy. Układają się one w grupy od 2 do 15, chociaż
mogą występować również pojedynczo. Każdy narząd i każda
część ciała wysyłają w swoją chłonkę do jednej lub kilku
grup węzłów. Węzły przynależne do jednego narządu lub jednej
części ciała nazywamy węzłami regionalnymi. Węzły chłonne
objęte są łącznotkankową torebką, od której odchodzą do
wewnątrz beleczki. Tworzą one gruby zrąb węzła, natomiast
siateczka tkanki siateczkowatej wytwarza delikatny zrąb położony
obok pierwszego. Część obwodową, czyli korę narządu, tworzą
grudki chłonne. Część środkową - czyli rdzeń - tworzą
limfocyty skupione w bardziej luźne pasma rdzeniowe. Na obwodzie
narządu bezpośrednio pod torebką tkankę chłonną obejmuje tak
zwana zatoka brzeżna, od niej zaś w kierunku wnęki biegną zatoki
pośrednie. Do zatoki brzeżnej dochodzą naczynia chłonne
doprowadzające, zaś z wnęki wyprowadzają limfę znacznie mniej
liczne, ale grubsze naczynia chłonne odprowadzające.
Do
narządów chłonnych najwyższego rzędu należy zaliczyć białą
miazgę śledziony i grasicę. Śledziona jest narządem nieparzystym
utworzonym z tkanki siateczkowatej, położonym w jamie brzusznej. O
ile węzły chłonne są włączone do układu chłonnego, to
śledziona, mimo podobnej budowy, włączona jest do układu
krwionośnego. Znaczenie śledziony jest wielorakie:
- jest
magazynem krwi, który wyłącza pewną ilość ciałek z krwioobiegu
i dopiero przy wzmożonym zapotrzebowaniu na tlen oddaje je z
powrotem; - jest narządem rozkładu niektórych krwinek, zwłaszcza
erytrocytów; - wytwarza limfocyty i oddaje je do krwi; - wytwarza
pewne substancje wzmagające funkcję ochronną ustroju i jego
odporność. Grasica składa się z dwóch płatów: prawego i
lewego, najczęściej asymetrycznych. Leży ona pośrodkowo poniżej
gruczołu tarczowego i do przodu od tchawicy. Kształt i wielkość
grasicy są osobniczo bardzo zmienne. W pełni rozwoju jest ona tylko
w wieku dziecięcym. Wzrasta do 2-3 roku życia i tę wielkość
zachowuje do okresu pokwitania. W miarę starzenia się organizmu
miąższ grasicy stopniowo zanika na rzecz tkanki tłuszczowej. W
wieku 21-25 lat oba składniki są mniej więcej tej samej wagi.
Później następuje coraz większy przyrost tkanki tłuszczowej.
Grasica różni się od innych narządów chłonnych istnieniem tzw.
bariery immunologicznej. Jest ona narządem chłonnym nadrzędnym.
Wszystkie narządy chłonne są przez nią kierowane. W okresie
zarodkowym limfocyty produkowane w szpiku kostnym dostają się do
grasicy, gdzie "uczą się" rozpoznawania obcych tkanek, a
następnie wywędrowują do innych narządów chłonnych, które
dopiero w życiu pozapłodowym przejmują funkcję wytwarzania tych
ciałek. Znaczenie narządów chłonnych polega przede wszystkim na
wytwarzaniu limfocytów. Równocześnie spełniają one rolę filtrów
dla przesączających się przez ich tkankę soków tkankowych i
chłonki. Można powiedzieć, że narządy chłonne są ochroną
"środowiska wewnętrznego" ustroju przed wpływami
zewnętrznymi (zakażenie), regulują stosunek organizmu do
otoczenia, a zwłaszcza chronią jego skład humoralny. U dorosłego
człowieka wszystkie narządy chłonne podobnie jak grasica ulegają
redukcji, która zwiększa się z wiekiem. Limfocyty, bardzo liczne
we krwi i chłonce w wieku dziecięcym, w miarę starzenia się
organizmu stają się coraz mniej liczne i w części narządów
chłonnych zanikają prawie zupełnie. Ośrodki reakcji wytwarzają
się znacznie rzadziej, a w starszym wieku w ogóle przestają
powstawać. To samo dzieje się w czasie długotrwałych chorób
wyniszczających organizm. U człowieka zdolność regeneracyjna
przejawia się bardzo słabo i zwykle prowadzi do utworzenia tkanki
bliznowatej. Po całkowitym usunięciu węzła wytwarzanie się nowej
tkanki chłonnej nie jest możliwe. Regeneracja może nastąpić
tylko z pozostałych szczątków.
2. Drogi chłonki
Naczynia chłonne
włosowate
Podobnie jak naczynia włosowate
krwionośne, naczynia włosowate chłonne zbudowane są ze
śródbłonka, bardzo cienkiej błony podstawowej oraz włókien
kratkowych. Naczynia chłonne włosowate, z reguły szersze i mniej
regularne niż naczynia włosowate krwionośne, tworzą zamknięte
cewy nie wyposażone w zastawki. Rozpoczynają się ślepymi
uchyłkami i dalej, licznie zespalając się z sobą, tworzą sieć
naczyń włosowatych, które z kolei przechodzą w większe, właściwe
naczynia zbiorcze odprowadzające, również tworząc obfite sieci.
Liczne zespolenia występują nawet między dużymi naczyniami i
właściwość ta, znacznie silniej rozwinięta niż w układzie
żylnym, ma duże znaczenie czynnościowe, zwłaszcza w patologii
(zamknięcie naczyń chłonnych, zakażenie, szerzenie się
nowotworów itp.). Kolejną cechą charakterystyczną naczyń
chłonnych włosowatych jest ich ogromna elastyczność. Mogą
poszerzać się nawet trzykrotnie. Naczynia chłonne włosowate
występują prawie w każdym narządzie i w każdej tkance, która
posiada sieć naczyń włosowatych krwionośnych. Wyjątek stanowią:
- łożysko,
- mózgowie,
- rdzeń kręgowy,
które
mimo obfitego ukrwienia nie posiadają naczyń chłonnych. Tak więc
naczynia chłonne włosowate nie występują: - w warstwie
nabłonkowej skóry i błon śluzowych,
- w tkance chrzęstnej,
-
w twardówce, rogówce i ciele szklistym oka.
Naczynia
chłonne zbiorcze
Zbiorczymi naczyniami chłonnymi
nazywamy delikatne cewki, w których chłonka przez węzły chłonne
odprowadzana jest do wielkich pni i wreszcie do układu żylnego.
Naczynia chłonne są bardzo cienkie, a ponieważ prawie nie
przyjmują gałęzi bocznych, zachowują swą grubość na całym
przebiegu aż do węzła chłonnego. O ile naczynia włosowate
chłonne są grubsze od naczyń włosowatych krwionośnych, o tyle
naczynia zbiorcze limfatyczne są o wiele cieńsze od odpowiednich
naczyń krwionośnych. W ścianie małych naczyń chłonnych
wychodzących z sieci włosowatej oprócz śródbłonka występują
już włókna sprężyste i klejodajne oraz pojedyncze komórki
mięśniowe gładkie. Naczynia te są wyposażone w zastawki. W
naczyniach większych można wyróżnić budowę trójwarstwową.
Średnie i wielkie naczynia chłonne mają budowę podobną do budowy
żyły średniej wielkości z licznymi okrężnie i skośnie
biegnącymi pasmami mięśniówki gładkiej. Liczba naczyń
włosowatych uchodzących do jednego na czynia zbiorczego jest różna
i waha się od 2 do 9. Wewnątrz narządów naczynia łączą się w
sieci. Z poszczególnych narządów chłonka zwykle odpływa nie
jednym, lecz kilkoma naczyniami biegnącymi wzdłuż naczyń
krwionośnych do regionalnych węzłów chłonnych. Naczynia
wychodzące z jednego narządu kierują się do różnych węzłów
chłonnych. Naczynia wychodzące z jednego narządu kierują się do
różnych węzłów. Na drodze do przewodu piersiowego i naczyń
żylnych chłonka z narządów wewnętrznych przepływa przynajmniej
przez jeden, a najczęściej przez osiem do dziesięciu węzłów.
Wyjątek stanowią naczynia chłonne wątroby, przełyku, tarczycy,
serca i nadnerczy, które mogą uchodzić bezpośrednio do przewodu
piersiowego, omijając węzły chłonne. W przeciwieństwie do naczyń
krwionośnych naczynia chłonne nie rozgałęziają się. Większe
naczynia chłonne powstają nie ze zlania się kilku mniejszych jak w
układzie żylnym, lecz dlatego że węzły chłonne przyjmują
liczne naczynia doprowadzające, natomiast oddają nieliczne, ale
większe odprowadzające. W związku z tym mimo licznych zespoleń
grubość naczynia nie zmienia się. Przebieg większych naczyń
chłonnych jest zbliżony do przebiegu żył. Wyróżniamy naczynia
chłonne powierzchowne (skórne) oraz naczynia chłonne głębokie
(odpowięziowe). Pierwsze przebiegają w tkance tłuszczowej
podskórnej i w stanach zapalnych widoczne są w postaci czerwonych
pręg. Drugie - naczynia chłonne głębokie - biegną z obwodowymi
tętnicami i odpowiadają żyłom towarzyszącym. Zespolenia naczyń
chłonnych nie tylko tworzą naczynia poszczególnych narządów, ale
również łączą ze sobą naczynia chłonne obu połów ciała.
Zastawki występujące w naczyniach chłonnych są znacznie
liczniejsze niż zastawki żylne. Zastawki te, układając się w
regularnych odległościach, nadają specyficzny kształt naczyniom
chłonnym. Jeżeli są one wypełnione chłonką, przypominają
różaniec. Zastawki umożliwiają przepływ chłonki w kierunku
dośrodkowym i zapobiegają cofaniu się limfy. Jeżeli w warunkach
chorobowych na skutek zastoju limfy naczynia silnie się rozszerzają,
dochodzi do nieszczelności zastawek, co sprzyja cofaniu się limfy.
Naczynia chłonne, podobnie jak krwionośne, mają własne naczynia
zaopatrzeniowe. Małym naczyniom towarzyszy jedno naczynie włosowate
krwionośne; większym - dwa, które zespalają się ze sobą i
tworzą wokół naczynia chłonnego gęstą siatkę. Większe
naczynia chłonne, oprócz naczyń włosowatych krwionośnych, mają
również małą żyłkę. Również przewód piersiowy ma swoje
naczynia krwionośne i własne unerwienie. Nerwy dochodzące do
brzusznej części przewodu piersiowego pochodzą z nerwu błędnego
oraz ze splotu aortowego brzusznego. Wzdłuż całego przebiegu
posiada on również sieć nerwową okołonaczyniową, zawierającą
drobne zwoje. W części piersiowej przewodu w sieci tej biegną
włókna układu autonomicznego, jak również gałązki nerwów
międzyżebrowych. W ścianie przewodu piersiowego oraz w ścianie
większych pni chłonnych rozróżnia się cztery sploty nerwowe:
przydankowy, nadmięśniowy, wewnątrzmięśniowy i podśródbłonkowy.
W błonie zewnętrznej i środkowej leżą zakończenia czuciowe;
błona środkowa oprócz nich ma także zakończenia ruchowe. Na prąd
chłonki decydujący wpływ mają te same czynniki, które wpływają
na powrót żylny krwi do serca.
Główne pnie
chłonne
Pień chłonny, przeważnie krótki,
poprzedzony jest nieraz splotem. Dzieje się tak dlatego, że
naczynia odprowadzające jednego węzła mogą uchodzić nie tylko do
następnego, lecz do dwóch lub nawet większej ilości węzłów.
Wytwarza się w ten sposób układ naczyń podobnych do splotu. Do
głównych pni splotu zaliczamy: - Pnie lędźwiowe. Pnie lędźwiowe
prawy i lewy wychodzą ze splotów lędźwiowych, które przechodzą
wzdłuż aorty brzusznej i żyły głównej dolnej ku górze. Pnie
lędźwiowe łączą się ze sobą, wytwarzając zbiornik mleczu.
Odbierają one chłonkę z kończyn dolnych, ze ściany i narządów
miednicy, z parzystych narządów jamy brzusznej i częściowo ze
ściany brzucha. Grubość pnia lędźwiowego, podobnie jak innych
pni chłonnych, wynosi około 2ż7şmm. - Pnie jelitowe. Pnie
jelitowe powstają z bardzo obfitego splotu trzewnego znajdującego
się w otoczeniu tętnicy krezkowej i tętniczego pnia trzewnego.
Splot trzewny utworzony jest przez naczynia chłonne nieparzystych
narządów jamy brzusznej i naczyń odprowadzających biegnących w
krezkach jelit.
- Pnie śródpiersiowe. W śródpiersiu
powstają dwa pnie chłonne po stronie prawej i dwa po stronie lewej.
Z naczyń odprowadzających, wychodzących z węzłów
śródpiersiowych przednich, powstaje krótki pień śródpiersiowy
przedni, zwany również pniem oskrzelowo-śródpiersiowym przednim.
Kieruje się on do przodu od żyły podobojczykowej i uchodzi do kąta
żylnego. Z naczyń odprowadzających śródpiersiowych tylnych
powstaje pień śródpiersiowy tylny, zwany także pniem
oskrzelowo-śródpiersiowym tylnym. Po stronie prawej uchodzi do kąta
żylnego prawego lub do przewodu chłonnego prawego. Po stronie lewej
uchodzi przeważnie do przewodu piersiowego. - Pnie podobojczykowe.
Odprowadzają limfę z bocznej okolicy szyi, z przednio-bocznej
ściany klatki piersiowej i z kończyny górnej. Po stronie lewej
uchodzi przeważnie do przewodu piersiowego, po stronie prawej albo
bezpośrednio do kąta żylnego, albo do przewodu chłonnego prawego.
- Pnie szyjne. Powstają w połączeniu dolnych głębokich węzłów
szyjnych. Biegną wzdłuż bocznego obwodu żyły szyjnej wewnętrznej
i uchodzą do kątów żylnych. Długość ich nie przekracza
20ż7şmm, są one wyposażone w parę domykalnych zastawek. Pnie
szyjne odprowadzają chłonkę z głowy i szyi. - Przewód chłonny
prawy. Pień podobojczykowy prawy, pień szyjny prawy oraz prawe pnie
śródpiersiowe tworzą w okolicy prawego kąta żylnego przewód
chłonny prawy. Długość przewodu piersiowego prawego nie
przekracza zwykle 1,5ż7şcm. Wlewa się do niego chłonka z prawej
kończyny górnej, z prawej połowy głowy i szyi oraz z prawej
połowy klatki piersiowej. Zbiera chłonkę z 25% ciała i wlewa do
prawego kąta żylnego.
- Przewód piersiowy. Jest
największym pniem chłonnym. Jego długość wynosi 38-45ż7şcm,
szerokość 2-4ż7şmm. Powstaje z połączenia obu pni lędźwiowych
przy rozworze aortowym na zmiennym poziomie od 12. kręgu piersiowego
do 2. a nawet 3. kręgu lędźwiowego. Bańkowato poszerzone miejsce
połączenia nosi nazwę zbiornika mleczu. Przewód piersiowy zbiera
chłonkę z 75% ciała, a więc z obu kończyn dolnych, wszystkich
narządów jamy brzusznej i miednicy, z całej ściany brzucha, z
lewej połowy klatki piersiowej, lewej kończyny górnej, lewej
połowy szyi i głowy.
3. Naczynia i węzły chłonne głowy i szyi
Większość
limfy głowy i szyi obustronnie dopływa do węzłów chłonnych
szyjnych głębokich, układając się wzdłuż powrózka
naczyniowo-nerwowego szyi i dalej do pnia chłonnego szyjnego. Tylko
niewielka ilość chłonki dochodzi do węzłów nadobojczykowych i
dalej częściowo do pnia podobojczykowego, częściowo do pnia
szyjnego. Obydwie drogi odprowadzają chłonkę za pośrednictwem
regionalnych grup węzłów.
Naczynia i węzły chłonne
głowy
- Węzły potyliczne. W liczbie 2 - 3
usytuowane są na kresie karkowej górnej. Do węzłów tych dochodzą
naczynia doprowadzające z okolicy potylicznej i z górnej części
karku. Naczynia odprowadzające zdążają do głębokich węzłów
szyjnych górnych. Tylko część chłonki kieruje się do węzłów
szyjnych powierzchownych i dalej do węzłów nadobojczykowych lub do
górnych węzłów szyjnych głębokich.
- Węzły
zamałżowinowe. Leżą ku tyłowi od małżowiny usznej, na ścięgnie
mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego w liczbie 1 - 3. Naczynia
doprowadzające prowadzą chłonkę z przyśrodkowej powierzchni
małżowiny usznej, z ucha środkowego i z komórek sutkowych oraz z
tylnej części okolicy skroniowej. Naczynia odprowadzające uchodzą
tak, jak poprzednie. - Węzły przyusznicze. Leżą w komorze
ślinianki przyusznej do przodu od małżowiny usznej. Układają się
w dwóch warstwach. Węzły powierzchowne leżą na śliniance
przyusznej, głębokie - wewnątrz gruczołu. Przyjmują chłonkę z
bocznej części powiek i spojówek oka, z nosa zewnętrznego,
ślinianki przyusznej, z przewodu słuchowego zewnętrznego i bocznej
powierzchni małżowiny usznej oraz ze środkowej i przedniej części
okolicy skroniowej. Naczynia odprowadzające uchodzą głównie do
górnej grupy węzłów szyjnych głębokich. Nieliczne mogą wpadać
do węzłów szyjnych powierzchownych, a nawet do tylnych węzłów
podżuchwowych.
- Węzły policzkowe. Leżą przyśrodkowo
od żuchwy na powięzi mięśnia policzkowego. Często włączone są
w naczynia doprowadzające węzłów podżuchwowych. Przyjmują
chłonkę częściowo z twarzy, oczodołu, jamy nosowej, z dołu
podskroniowego, górnej części gardła i podniebienia. Naczynia
odprowadzające uchodzą do tylnych węzłów chłonnych
podżuchwowych oraz do górnych węzłów szyjnych
głębokich.
Naczynia i węzły chłonne
szyi
Wyróżniamy trzy grupy węzłów chłonnych
szyi.
Węzły szyjne przednie
Zalicza się
tu węzły lub grupy węzłów, które przesączają chłonkę węzłów
położonych na dnie jamy ustnej (podżuchwowe, podbródkowe), na
krtani (węzły podgnykowe i węzeł przedkrtaniowy), na tchawicy i
przełyku (węzły przedtchawicze i przytchawicze) oraz węzły
przedniej okolicy szyi (węzły nadmostkowe).
- Węzły
chłonne podżuchwowe. Leżą w trójkącie podżuchwowym na torebce
gruczołu podżuchwowego wzdłuż brzegu żuchwy. Zwykle jest ich 3 -
8 i dzielą się na cztery grupy: przednią, środkową, tylną i
grupę węzłów przyżuchwowych. Węzły podżuchwowe zbierają
limfę z warg, nosa zewnętrznego i jamy nosowej, policzków,
przyśrodkowych części powiek, zębów, dziąseł, języka i dna
jamy ustnej. Wszystkie węzły chłonne podżuchwowe są ze sobą
połączone naczyniami zespolonymi. W dłużej trwających procesach
chorobowych należy oczekiwać, że nie tylko najbliższe przynależne
węzły będą zajęte, ale, poprzez te połączenia, wszystkie
człony łańcucha podżuchwowego. Zespolenia takie występują
również pomiędzy tylną grupą węzłów podżuchwowych a węzłami
przyuszniczymi tworząc tzw. pasmo kątowe, biegnące wzdłuż
tylnego brzegu kąta żuchwy. Tą drogą procesy chorobowe mogą
wnikać do komory ślinianki przyusznej. Naczynia odprowadzające
tych węzłów uchodzą do węzłów szyjnych głębokich.
-
Węzły chłonne podbródkowe. Leżą w okolicy podbródkowej
przykryte mięśniem szerokim szyi. Przeważnie występują w liczbie
2 - 3, chociaż może ich być nawet osiem. Im jest ich więcej, tym
są mniejsze. Zwykle rozróżnia się węzły przednie i tylne.
Zasięg węzłów podbródkowych, oprócz okolicy podbródkowej,
obejmuje bródkę, część środkową wargi dolnej, przednie zęby
żuchwy oraz koniec języka. Naczynia doprowadzające zstępują
zarówno po stronie zewnętrznej, jak i wewnętrznej żuchwy, przy
czym często uchodzą do węzłów podbródkowych przeciwległych.
Naczynia odprowadzające tych węzłów uchodzą do węzłów
szyjnych głębokich (czasami po stronie przeciwległej).
-
Węzły chłonne zagardłowe. Leżą do przodu od przedniego łuku
kręgu szczytowego lub trzonu kręgu obrotowego, od których oddziela
je mięsień długi głowy, i do tyłu od górnej części gardła.
Występują w liczbie 1 - 3. Naczynia doprowadzające wiodą chłonkę
z jamy nosowej, nosowej części gardła i trąbki słuchowej.
Naczynia odprowadzające uchodzą do górnych węzłów szyjnych
głębokich.
- Węzły chłonne podgnykowe. Leżą poniżej
trzonu kości gnykowej, pod mięśniami podgnykowymi. Naczynia
doprowadzające wiodą chłonkę z przedsionka krtani i zachyłku
gruszkowatego oraz przylegającej części krtaniowej gardła.
Naczynia odprowadzające uchodzą do górnych węzłów szyjnych
głębokich. - Węzeł chłonny przedkrtaniowy. Najczęściej
występuje jako węzeł nieparzysty. Leży w pobliżu linii
pośrodkowej na więzadle pierścienno-tarczowym lub na łuku
chrząstki pierścieniowatej. W przypadku kiedy jest parzysty, układa
się bardziej bocznie na mięśniu pierścienno-tarczowym. Przyjmuje
chłonkę głównie z dolnej części krtani i odprowadza ją do
węzłów szyjnych głębokich górnych.
- Węzły chłonne
przedtchawicze. Umiejscowione są do przodu od tchawicy poniżej
węziny gruczołu tarczowego. Odprowadzają chłonkę z gruczołu
tarczowego oraz tchawicy i doprowadzają ją albo do węzłów
przytchawiczych, albo do węzłów śródpiersiowych przednich.
-
Węzły chłonne przytchawicze. Składają się z 5 - 6 węzłów po
każdej stronie ułożonych w łańcuch, znajdujący się w rowku
pomiędzy tchawicą a przełykiem. Pobierają one chłonkę z
krtaniowej części gardła, z przełyku, krtani, tchawicy i płatów
bocznych gruczołu tarczowego oraz chłonkę odprowadzaną za
pośrednictwem węzłów przedkrtaniowego i przedtchawiczych.
Naczynia odprowadzające uchodzą częściowo do dolnych węzłów
szyjnych głębokich, częściowo za pośrednictwem pnia
oskrzelowo-śródpiersiowego tylnego do kąta żylnego.
-
Węzły chłonne nadmostkowe. Występują w ilości 1 do 2 węzłów
w przestrzeni nadmostkowej. Przykryte są blaszką powierzchowną
powięzi szyi, zaś od trzewi szyi oddziela je blaszka przedtchawicza
tej powięzi. Węzły te przyjmują chłonkę z warstw skórnych
przedniej okolicy szyi i odprowadzają ją wzdłuż łuku szyi do
kąta żylnego.
Węzły szyjne głębokie
Zaliczamy
tu wszystkie węzły usytuowane wzdłuż żyły szyjnej wewnętrznej.
Węzły te zbierają chłonkę z głowy i szyi. W związku z ich
bardzo dużym zasięgiem mają wielkie znaczenie. Węzły szyjne
głębokie dzielą się na górne i dolne. Węzły szyjne głębokie
górne zbierają prawie całą chłonkę z głowy, chociaż nie
bezpośrednio, lecz jako druga lub trzecia stacja za węzłami
regionalnymi głowy. Węzły szyjne głębokie dolne stanowią
kolejną i ostatnią już stację dla chłonki głowy przed jej
ujściem do krwiobiegu. Węzły szyjne
powierzchowne
(tylno-boczne)
Zaliczamy tu wszystkie
węzły bocznego trójkąta szyi, które przyjmują chłonkę z
potylicy i karku. Grupa w ilości 4 - 6 węzłów, położonych w
górnej połowie bocznego trójkąta szyi, przykryta jest blaszką
powierzchowną powięzi szyi. W związku ze swym powierzchownym
położeniem jest dostępna dla badania i drenażu limfatycznego.
Naczynia odprowadzające kierują się dwiema drogami. Główna droga
podąża do węzłów nadobojczykowych, natomiast część chłonki
odpływa poprzecznymi połączeniami do węzłów szyjnych głębokich.
- Węzły chłonne nadobojczykowe. Węzły nadobojczykowe oraz część
końcowa pnia podobojczykowego, który uchodzi do kąta żylnego,
tworzą nadobojczykową drogę limfy. Biegnie ona wzdłuż obojczyka
na podstawie bocznego trójkąta szyi i głównie odprowadza chłonkę
z kończyny górnej, z okolicy karku i potylicy oraz częściowo ze
ściany klatki piersiowej. Występują w liczbie 8 - 12. Wielkie
znaczenie, jakie mają węzły nadobojczykowe w diagnostyce i
terapii, polega na ich dopływach pachowych i piersiowych (głównie
z okolicy sutkowej), dla których są one ostatnią stacją przed
ujściem do kąta żylnego. W głębi dołu nadobojczykowego są one
łatwo wyczuwalne, a w stanach zapalnych przy powiększeniu węzłów
są widoczne gołym okiem. Naczynia odprowadzające kierują się
zarówno do pnia szyjnego, jak i do pnia podobojczykowego.
4. Naczynia i węzły chłonne kończyny górnej
Węzły
chłonne kończyny górnej grupują się głównie w jamie pachowej.
Zbierają one chłonkę z całej kończyny górnej, ze ściany klatki
piersiowej i opłucnej ściennej oraz z okolicy grzbietowej tułowia.
Znacznie mniejsze skupisko węzłów chłonnych znajduje się w
okolicy łokciowej. Węzły chłonne kończyny górnej układają się
w węzły powierzchowne i węzły głębokie.
Węzły chłonne
powierzchowne
Występują przeważnie w trzech
grupach.
- Węzeł chłonny łokciowy powierzchowny. Z
reguły występuje pojedynczo, rzadziej w grupie dwóch lub trzech.
Ułożony jest w tkance podskórnej, na przyśrodkowej stronie
ramienia około 3 - 4cm powyżej nadkłykcia przyśrodkowego, i
przylega do żyły odłokciowej. Naczynia doprowadzające pochodzą z
trzech ostatnich palców ręki i przyśrodkowego brzegu
przedramienia. Naczynia odprowadzające przebiegają obok żyły
odłokciowej, przechodzą przez powięź ramienia, a następnie z
naczyniami zbiorczymi głębokimi uchodzą do węzłów chłonnych
jamy pachowej. - Węzły chłonne ramienno-piersiowe. Przeważnie w
liczbie dwóch umiejscowione są obok obojczyka w trójkącie
ramienno-piersiowym. Węzły te są włączone w przebieg
powierzchownego naczynia chłonnego, położonego w bruździe
naramienno-piersiowej. Naczynie to towarzyszy żyle odpromieniowej i
uchodzi do jednego z węzłów podobojczykowych.
- Węzły
chłonne tylne powierzchowne barku. Są to węzły skórne na
przebiegu naczyń powierzchownych barku, uchodzących do węzłów
pachowych. Wyróżnia się tu trzy węzły: - węzeł tylny górny
umiejscowiony w pobliżu górnego kąta łopatki, - węzeł
obojczykowy usytuowany w okolicy końca barkowego obojczyka, - węzeł
tylny dolny położony w okolicy dolnego kąta łopatki.
Węzły
chłonne głębokie
W skład węzłów głębokich
wchodzą węzły przedramienia i ramienia, węzły jamy pachowej oraz
węzły nadłopatkowe.
Węzły chłonne przedramienia i
ramienia
Są małymi węzłami o zmiennej liczbie i położeniu.
Włączone są w przebieg naczyń zbiorczych głębokich, biegnących
wzdłuż żył i tętnic przedramienia i ramienia. Wyróżniamy tu: -
węzeł łokciowy głęboki położony w głębi dołu łokciowego, -
węzły promieniowe położone wzdłuż tętnicy promieniowej tuż
powyżej ręki, - węzły międzykostne, z których jeden leży w
kącie rozdwojenia tętnicy międzykostnej wspólnej, a drugi
przylega do tętnicy międzykostnej tylnej nieco poniżej odwracacza,
- węzły ramienne w liczbie 2 - 5 położone wzdłuż naczyń
krwionośnych ramiennych.
Węzły chłonne jamy
pachowej
Wyróżniamy pięć grup węzłów
pachowych:
- Węzły pachowe boczne. Ułożone są w
ilości 3 - 5 powierzchownie, wzdłuż brzegu bocznego jamy pachowej,
przyśrodkowo i do tyłu od części dolnej żyły pachowej. Naczynia
doprowadzające zbierają chłonkę prawie z całej kończyny górnej.
Naczynia odprowadzające biegną do węzłów pachowych środkowych i
szczytowych.
- Węzły pachowe piersiowe. Przylegają do
przyśrodkowej ściany jamy pachowej. W ilości 4 - 5 układają się
na mięśniu zębatym przednim wzdłuż brzegu mięśnia piersiowego
większego. Są to węzły powierzchowne. Górna część tych węzłów
nosi nazwę węzłów SORGIUSA i są one miejscem pierwszych
przerzutów raka sutka. Naczynia doprowadzające biegną z
przednio-bocznej ściany klatki piersiowej, z bocznej części
gruczołu sutkowego oraz z części nadpępkowej ściany brzusznej.
Naczynia odprowadzające dochodzą do środkowych węzłów jamy
pachowej.
- Węzły pachowe podłopatkowe. Należą do
węzłów pachowych głębokich. Występują w liczbie 4 - 6,
przylegają do tylnej ściany jamy pachowej i towarzyszą naczyniom
piersiowo-grzbietowym i podłopatkowym. Od tyłu przez otwory pachowe
dochodzą do nich naczynia chłonne z okolicy grzbietowej tułowia.
Naczynia odprowadzające dochodzą do węzłów pachowych środkowych.
- Węzły pachowe środkowe. Należą do węzłów głębokich. Są
to duże węzły chłonne, które w liczbie 3 - 5 znajdują się w
tkance tłuszczowej środkowej części jamy pachowej. Naczynia
doprowadzające wiodą chłonkę z wszystkich trzech poprzednich
węzłów. Dodatkowo może tu dochodzić chłonka z gruczołu
sutkowego. Naczynia odprowadzające wpadają do węzłów
szczytowych.
- Węzły pachowe szczytowe (podobojczykowe).
Występują w zmiennej liczbie od 6 do 8 i są węzłami głębokimi.
Położone są poniżej obojczyka, przyśrodkowo od żyły pachowej.
Przejmują one chłonkę z węzłów środkowych pachy, z górnej
części gruczołu sutkowego oraz z naczyń towarzyszących żyle
odpromieniowej. Naczynia odprowadzające węzłów szczytowych tworzą
pień podobojczykowy. Poszczególne węzły pachowe posiadają liczne
połączenia między sobą, tworząc splot chłonny pachowy.
Węzły
chłonne nadłopatkowe
Występują w liczbie 3 - 4. Położone
są w dole nadgrzebieniowym łopatki wzdłuż naczyń nadłopatkowych.
Naczynia doprowadzające wiodą limfę z mięśni: nadgrzebieniowego
i podgrzebieniowego. Naczynia odprowadzające dochodzą do węzłów
położonych dookoła wnęki naczyniowo-nerwowej mięśnia
czworobocznego.
Naczynia chłonne kończyny górnej
dzielimy na naczynia powierzchowne i naczynia głębokie.
Naczynia
chłonne powierzchowne
Naczynia chłonne powierzchowne
zbierają chłonkę z warstw skórnych, biegną w tkance łącznej
podskórnej i leżą bardziej powierzchownie niż nerwy.
1. Palce
Sieć chłonna uchodzi do dwóch lub trzech
naczyń zbiorczych, ułożonych wzdłuż bocznych brzegów każdego
palca. U nasady palców naczynia przechodzą na grzbietową stronę
ręki.
2. Śródręcze
W układzie naczyń chłonnych sieci
powierzchownej po stronie dłoniowej pod względem kierunku przebiegu
wyróżnia się naczynia: promieniowe, łokciowe, dolne i górne. -
Naczynia promieniowe kierują się ku górze i w stronę promieniową.
Przecinają kłąb i na grzbiecie ręki łączą się z naczyniami
kciuka. - Naczynia łokciowe biegną poprzecznie do brzegu
łokciowego, przecinają kłębik i na grzbiecie ręki łączą się
z naczyniami V palca. - Naczynia dolne zbierają chłonkę z dolnej
jednej trzeciej części dłoni, wchodzą między nasady palców i
wpadają do naczyń bocznych palców. - Naczynia górne kierują się
z dołu do góry i po dojściu do dłoniowej strony przedramienia
zlewają się stopniowo w 4 do 5 pni. Po stronie grzbietowej
śródręcza z przestrzeni międzypalcowych naczynia chłonne kierują
się ku górze, przebiegając niemal równolegle do siebie. Częściowo
tylko biegną skośnie, krzyżują się i zespalają.
3. Przedramię
Naczynia górne dłoni przechodzą
dalej środkiem dłoniowej strony przedramienia. Po stronie
grzbietowej, naczynia posuwając się ku górze, przybliżają się
do brzegów przedramienia tworząc grupę promieniową i łokciową.
- Grupa promieniowa towarzyszy żyle odpromieniowej przedramienia i
jest przedłużeniem naczyń chłonnych I i Ii oraz strony
promieniowej Iii palca. - Grupa łokciowa biegnie wzdłuż brzegu
łokciowego przedramienia. Jest przedłużeniem naczyń zbiorczych
wychodzących z Iv i V palca i strony łokciowej Iii palca.
4. Ramię
Po stronie przedniej naczynia
powierzchowne przebiegają ku górze. Nieliczne naczynia grupy tylnej
przechodzą skośnie przez stronę przyśrodkową i boczną,
krzyżując się z naczyniami strony przyśrodkowej i bocznej
dochodzą do naczyń strony przedniej. Naczynia przednie mają różny
przebieg. Niektóre przerwane są węzłem łokciowym powierzchownym,
towarzyszą żyle odłokciowej i po przebiciu powięzi ramienia
biegną z naczyniami chłonnymi głębokimi. Inne biegną w kierunku
pachy i po przebiciu powięzi pachowej, podobnie jak poprzednie,
uchodzą do węzłów pachowych bocznych i środkowych. Najbardziej
bocznie położone naczynie powierzchni przedniej biegnie w bruździe
naramienno-piersiowej, może być przerwane przez węzły
naramienno-piersiowe, i uchodzi do jednego z węzłów szczytowych.
Liczba naczyń na ramieniu jest mniej więcej o połowę mniejsza niż
na przedramieniu.
5. Bark
Wyróżniamy tu naczynia chłonne
przednie i tylne. Kończą się one w węzłach pachowych
podłopatkowych i środkowych, a niektóre wpadają bezpośrednio do
jednego z węzłów naramienno-piersiowych.
Naczynia
chłonne głębokie
Krążenie chłonne kości,
mięśni, powięzi, stawów i nerwów kończyny górnej realizowane
jest za pośrednictwem naczyń chłonnych głębokich. Cechą
charakterystyczną tych naczyń jest to, że są znacznie mniej
liczne i towarzyszą naczyniom krwionośnym. Na palcach i śródręczu
naczynia limfatyczne towarzyszą tętnicom. Po przejściu przez
śródręcze powstają z nich naczynia promieniowe i łokciowe. Na
przedramieniu dwa naczynia chłonne promieniowe dochodzą do zgięcia
łokciowego. Tam łączą się, tworząc boczne naczynie ramienia,
albo uchodzą do jednego z węzłów promieniowych. Naczynia chłonne
łokciowe - również dwa - towarzysząc tętnicy łokciowej, po
dojściu do zgięcia łokciowego uchodzą do węzła łokciowego
głębokiego. Naczynia chłonne międzykostne przednie i tylne biegną
na przedramieniu wzdłuż odpowiednich tętnic i kończą się na
poziomie zgięcia łokciowego, uchodząc do węzła łokciowego
głębokiego lub do jednego z naczyń łokciowych. Naczynia chłonne
ramienne przejmują krążenie chłonne głębokie przedramienia,
kierują się ku górze i przez węzły ramienne kończą się w
grupie bocznej lub środkowej węzłów pachowych. Jedno z trzech
naczyń może nawet wpadać bezpośrednio do któregoś z węzłów
szczytowych.
6. Naczynia i węzły chłonne klatki piersiowej, przepony i
grzbietu
W obrębie klatki piersiowej wyróżniamy
naczynia i węzły chłonne trzewne oraz naczynia i węzły chłonne
ścienne. Ponieważ naczynia i węzły trzewne nie są dostępne, ich
znaczenie przy wykonywaniu drenażu limfatycznego jest mniejsze.
Naczynia i węzły ścienne dzielą się na: głębiej położone
naczynia i węzły klatki piersiowej i przepony oraz naczynia i węzły
chłonne powierzchowne, do których zaliczamy również naczynia i
węzły sutka.
Naczynia i węzły chłonne klatki
piersiowej
- Węzły chłonne pachowe piersiowe.
Naczynia doprowadzające zbierają chłonkę z przednio-bocznej
ściany klatki piersiowej, z bocznej części gruczołu sutkowego
oraz z części nadpępkowej ściany brzusznej. Naczynia
odprowadzające wpadają przeważnie do węzłów pachowych
środkowych. Węzły te należą do węzłów powierzchownych.
-
Węzły chłonne piersiowo-nadbrzuszne. Podobnie jak poprzednie, są
węzłami powierzchownymi. W ilości 2 - 6 ułożone są na powięzi
mięśnia zębatego przedniego. Filtrują one chłonkę z dolnych
części gruczołu sutkowego, bocznej ściany tułowia i z górnej
części skórnych warstw brzucha. Naczynia odprowadzające uchodzą
do węzłów pachowych środkowych. Oprócz głównego odpływu
chłonki z tych węzłów do węzłów pachowych istnieją liczne
zespolenia z sąsiednimi okolicami. Część chłonki uchodzi do
węzłów nadobojczykowych, część do węzłów głębokich klatki
piersiowej. Istnieją również połączenia pomiędzy węzłami
strony przeciwległej. - Splot chłonny otoczki brodawki sutkowej.
Wytworzony jest z naczyń środkowej części gruczołu. Odpływ
chłonki jest tu możliwy we wszystkich kierunkach. Wyróżniamy
cztery główne drogi odpływu:
- pachową,
- międzyżebrową
tylną,
- międzyżebrową przednią,
-
międzymięśniową.
Znaczenie kliniczne ma przede wszystkim
droga pachowa i międzymięśniowa. Naczynia głębiej położone
ściany klatki piersiowej
Naczynia chłonne mięśni piersiowych
wnikają do przestrzeni międzyżebrowych i uchodzą do węzłów
mostkowych. Naczynia chłonne górnej części mięśni piersiowego
większego i piersiowego mniejszego uchodzą do węzłów
międzypiersiowych i dalej do węzłów pachowych środkowych. W
przestrzeniach międzyżebrowych naczynia chłonne odprowadzają
chłonkę zarówno do przodu, jak i do tyłu, tworząc pierścień
naczyniowy podobnie jak układ naczyń krwionośnych. Do przodu -
poprzez naczynia międzyżebrowe przednie - chłonka dopływa do
węzłów mostkowych. Węzły te położone są w przednich odcinkach
przestrzeni międzyżebrowych wzdłuż naczyń piersiowych
wewnętrznych. Łączą się one z węzłami śródpiersiowymi
przednimi i przyjmują również chłonkę z wątroby, przepony i
gruczołu sutkowego. Naczynia odprowadzające tworzą pień mostkowy.
W pobliżu stawu mostkowo-obojczykowego pień mostkowy kieruje się
do przodu od żyły podobojczykowej i uchodzi do węzłów
nadobojczykowych lub podobojczykowych, ewentualnie po stronie prawej
do przewodu chłonnego prawego, a po stronie lewej do przewodu
piersiowego.
Naczynia i węzły chłonne trzewne klatki
piersiowej
Zaliczamy tu obustronne węzły śródpiersiowe
przednie, tylne i środkowe. Naczynia odprowadzające uchodzą do
przewodu piersiowego oraz do przewodu chłonnego prawego obustronnie
za pośrednictwem pni chłonnych śródpiersiowych przedniego i
tylnego.
Naczynia i węzły chłonne przepony
Naczynia
chłonne przepony wytwarzają dwa silnie rozwinięte sploty: jeden na
górnej, drugi na dolnej powierzchni. Z części przedniej
powierzchni górnej przepony naczynia uchodzą do węzłów
mostkowych i do pnia mostkowego. Część tylna górnej powierzchni
przepony wysyła chłonkę do dolnych węzłów śródpiersiowych
tylnych i do pnia śródpiersiowego tylnego. Z bocznych części
przepony chłonka przechodzi do naczyń chłonnych międzyżebrowych
przednich i tylnych oraz do węzłów mostkowych i kręgowych. Z
powierzchni dolnej chłonka odprowadzana jest do węzłów trzewnych,
położonych przy wejściu aorty do jamy brzusznej. Naczynia chłonne
trzewi klatki piersiowej drenują płuca i opłucną, serce i
osierdzie, tchawicę, oskrzela główne, przełyk i
grasicę.
Naczynia i węzły chłonne
grzbietu
Naczynia chłonne podskórne położone są w
polu mięśni czworobocznego i najszerszego grzbietu. Biegną do
przodu, łączą się w 10-12 pni uchodzących do węzłów pachowych
podłopatkowych. Z przestrzeni międzyżebrowych po stronie tylnej, z
naczyń międzyżebrowych tylnych chłonka przechodzi do węzłów
kręgowych położonych w tylnych odcinkach przestrzeni
międzyżebrowych między głowami żeber. Naczynia te przyjmują
przez otwory międzykręgowe chłonkę z kanału kręgowego. Naczynia
odprowadzające po obydwu stronach uchodzą do przewodu piersiowego,
a niewielka część do węzłów śródpiersiowych tylnych. Z dolnej
części grzbietu (poniżej pępka) naczynia chłonne odprowadzają
chłonkę do węzłów pachwinowych powierzchownych i uchodzą do
bocznego węzła pasma poziomego.
7. Naczynia i węzły chłonne
brzucha i miednicy
W brzuchu i miednicy wyróżniamy:
-
Naczynia i węzły chłonne powierzchowne wraz z naczyniami i węzłami
krocza i narządów płciowych zewnętrznych. - Naczynia i węzły
chłonne głębokie ściany brzucha.
- Naczynia i węzły
chłonne zaotrzewnowe.
- Naczynia i węzły chłonne
trzewne.
Naczynia i węzły chłonne
powierzchowne
Zaznacza się podział na części
nadpępkową i podpępkową. Z części nadpępkowej wzdłuż żyły
piersiowo-nadbrzusznej chłonka prowadzona jest ku górze do węzłów
pachowych piersiowych. Z części podpępkowej chłonka przechodzi ku
dołowi wzdłuż żyły nadbrzusznej do pasma poziomego węzłów
pachwinowych powierzchownych. Niezależnie od tego część naczyń
chłonnych skórnych przednio-bocznej części brzucha podąża z
naczyniami krwionośnymi powierzchownymi okalającymi biodro i
naczynia te przebiegają wzdłuż grzebienia biodrowego. Dzięki
istniejącym zespoleniom część chłonki może dostawać się: ku
górze do węzłów mostkowych i do pnia mostkowego, ku dołowi do
węzłów nadbrzusznych. Naczynia chłonne krocza uchodzą częściowo
do pasma poziomego węzłów pachwinowych powierzchownych, częściowo
do węzłów pachwinowych głębokich. Duże znaczenie mają
połączenia dzięki którym chłonka z narządów miednicy mniejszej
może przechodzić do powierzchownych węzłów pachwinowych i
odwrotnie - z powierzchni do węzłów miednicy i brzucha.
Naczynia
i węzły chłonne głębokie ściany brzucha
W dolnej
części żyły nadbrzusznej dolnej grupują się 3 - 4 węzły w
tzw. węzły chłonne nadbrzuszne. Dalszymi węzłami są węzły
okolicy pachowej i pachwinowej. Węzłami regionalnymi naczyń
chłonnych warstw mięśniowych tylnej ściany brzucha są węzły
lędźwiowe, położone zaotrzewnowo po obu stronach aorty
brzusznej.
Naczynia i węzły chłonne zaotrzewnowe
W
przestrzeni zaotrzewnowej zbierają się drogi chłonne
odprowadzające chłonkę z kończyn dolnych, miednicy, jamy
brzusznej i ściany brzucha. Naczynia chłonne z kończyny dolnej
poprzez węzły chłonne biodrowe łączą się z naczyniami
chłonnymi miednicy, tworząc splot limfatyczny lędźwiowy z węzłami
lędźwiowymi. Naczynia odprowadzające węzłów lędźwiowych
tworzą obustronnie pień lędźwiowy. Połączenie pnia lędźwiowego
prawego i lewego tworzy przewód piersiowy.
Naczynia i
węzły chłonne trzewne
Węzły nieparzystych
narządów jamy brzusznej stanowią węzły regionalne. Naczynia
odprowadzające tych węzłów uchodzą do węzłów trzewnych
właściwych. Węzły chłonne narządów miednicy wysyłają
naczynia odprowadzające do węzłów biodrowych wewnętrznych.
8. Naczynia i węzły chłonne kończyny dolnej
Podobnie
jak na kończynie górnej, układ chłonny na kończynie dolnej
składa się z warstw powierzchownej i głębokiej. Naczynia głębokie
są znacznie mniej liczne niż naczynia powierzchowne. Na kończynie
dolnej wyróżniamy dwa skupiska węzłów chłonnych. Są to węzły
podkolanowe (wyłącznie głębokie) i węzły pachwinowe, które
występują zarówno w warstwie głębokiej, jak i
powierzchownej.
Węzły chłonne podkolanowe
Należą
do węzłów głębokich. Niewielkie i przeważnie w liczbie 4 - 7
umiejscowione są w tkance tłuszczowej. Wyróżniamy tu trzy grupy
węzłów: - Grupa tylna leży najbardziej powierzchownie.
Umiejscowiona jest bocznie od łuku żyły odstrzałkowej. - Grupa
środkowa składa się z 3-4 węzłów, z których część
usytuowana jest przyśrodkowo, a część bocznie do naczyń
podkolanowych. - Grupa przednia. Przeważnie jest to pojedynczy
węzeł, położony głęboko między tętnicą podkolanową a
torebką stawu kolanowego. Wszystkie węzły podkolanowe połączone
są ze sobą krótkimi przewodami chłonnymi. Naczynia doprowadzające
wiodą chłonkę ze stopy, podudzia i stawu kolanowego. Naczynia
odprowadzające tworzą 4 - 6 pni zbiorczych, które układają się
w dwie grupy: powierzchowną i głęboką. Grupa powierzchowna
(tylna) składa się z 2 lub 3 naczyń towarzyszących powierzchownej
żyle udowo-podkolanowej. Naczynia te uchodzą do pasma pionowego
węzłów pachwinowych powierzchownych. Grupa głęboka stanowi
główną drogę odprowadzającą chłonkę z węzłów
podkolanowych. Składa się z 3 - 4 naczyń przebiegających obok
żyły udowej jako naczynia głębokie. Uchodzą one do głębokich
węzłów pachwinowych.
Węzły chłonne
pachwinowe
Węzły pachwinowe dzielimy na węzły
powierzchowne i głębokie. Węzły chłonne pachwinowe
powierzchowne
Leżą w okolicy podpachwinowej. Występują w
ilości 10 -15 tuż pod skórą. Ze względu na układ dzielimy je na
pasmo pionowe i pasmo poziome. Naczynia doprowadzające pasma
pionowego kierują się wzdhzż żyły odpiszczelowej i prowadzą
chłonkę z powierzchownych naczyń kończyny dolnej. Pasmo poziome
otrzymuje dopływy: - z części zewnętrznych narządów
płciowych,
- z krocza,
- z przyśrodkowej części okolicy
pośladkowej, przedniobocznej ściany brzucha (poniżej pępka), - z
powierzchownej bocznej części okolicy pośladkowej,
- z dna
macicy.
Naczynia odprowadzające w większości uchodzą do
węzłów pachwinowych głębokich. Niewielka część naczyń
chłonnych prowadzi limfę do węzłów biodrowych.
Węzły
pachwinowe głębokie
Węzły pachwinowe głębokie są
mniejsze i mniej liczne niż węzły pachwinowe powierzchowne. W
liczbie 1 - 7 położone są przyśrodkowo od żyły udowej. Do
węzłów pachwinowych głębokich dochodzi chłonka z naczyń
głębokich oraz z węzłów pachwinowych powierzchownych, a także z
naczyń chłonnych prącia i łechtaczki.
Naczynia
chłonne powierzchowne
Sieć chłonna jest najbardziej
rozwinięta na stronie podeszwowej stopy. Naczynia wychodzące z tej
sieci biegną w kierunku pachwin, wzdłuż żyły odpiszczelowej i
żyły odstrzałkowej. Naczynia te wpadają częściowo do węzłów
podkolanowych, częściowo do węzłów pachwinowych powierzchownych.
Naczynia uchodzące do węzłów podkolanowych w liczbie 3 - 4
zbierają chłonkę z bocznej części stopy, okolicy kostki bocznej
i tylnej powierzchni podudzia. Większość naczyń dochodzi do
węzłów podkolanowych. Mniejsza część uchodzi bezpośrednio do
węzłów pachwinowych. Pozostała część stopy i podudzia
drenowana jest przez znacznie liczniejsze naczynia, które
rozpoczynają się siecią chłonną palców i kostki przyśrodkowej.
Naczynia chłonne, omijając kostkę przyśrodkową po stronie
przedniej i tylnej, podążają wzdłuż żyły odpiszczelowej, łączą
się z naczyniami powierzchownymi pośladków i w liczbie 8 -10 pni
uchodzą do pasma pionowego węzłów pachwinowych powierzchownych.
Naczynia chłonne powierzchowne łączą się ze sobą licznymi
zespoleniami na całym przebiegu.
Naczynia chłonne
głębokie
Naczynia chłonne głębokie połączone są
z siecią naczyń powierzchownych licznymi zespoleniami. Liczba
zespoleń największa jest w obrębie stopy i maleje w miarę
wstępowania naczyń chłonnych. Wyróżniamy tu dwie grupy naczyń
chłonnych. Tworzą one drogę główną i drogi dodatkowe. Droga
główna, przerwana przez węzły podkolanowe grupy środkowej,
biegnie jako naczynia udowe i uchodzi do węzłów pachwinowych
głębokich. Czasami jedno lub dwa naczynia kierują się przez
pierścień udowy do węzłów biodrowych, omijając węzły
pachwinowe. Drogi dodatkowe są trzy:
- naczynia chłonne
zasłonowe,
- naczynia chłonne pośladkowe górne,
-
naczynia chłonne pośladkowe dolne.
Naczynia te uchodzą do
węzłów biodrowych wewnętrznych.
9. Przepływ chłonki
Objętość płynu
powracającego do światła naczyń jest zazwyczaj mniejsza niż
objętość płynu wypływającego przez ściany naczyń włosowatych.
Ten nadmiar płynu przedostaje się do naczyń chłonnych i tą drogą
powraca do krwi. Mechanizm ten kontroluje ciśnienie płynu
tkankowego i powoduje jego ciągłą wymianę. Przepływ chłonki w
ciągu doby waha się w granicach między 2 a 4 litry. Przepływ
chłonki możliwy jest dzięki:
- ujemnemu ciśnieniu wewnątrz
klatki piersiowej w czasie wdechu, - rytmicznym skurczom dużych
naczyń chłonnych, - skurczom mięśni szkieletowych,
- ssącemu
działaniu prądu krwi w żyłach w miejscach ujść naczyń
chłonnych, - istnieniu zastawek, które zapewniają jednokierunkowy
przepływ chłonki, - pulsacyjnym ruchom tętnic w sąsiedztwie
naczyń chłonnych, - substancjom, które zwiększają
przepuszczalność ścian naczyń włosowatych, - substancjom, które
powodują skurcz mięśni gładkich i nasilają wypływ chłonki z
jelit. Na drodze przepływu chłonki znajdują się węzły chłonne.
Liczba węzłów chłonnych u człowieka jest zmienna i waha się w
granicach 330 do 450. Przepływ chłonki w węźle jest zmniejszony.
Węzły stanowią filtr zarówno biologiczny, jak i mechaniczny,
magazynują chłonkę i wzbogacają w limfocyty. Filtr mechaniczny
związany jest z budową dróg przepływu węzła, a filtr
biologiczny polega na działalności fagocytarnej układu
siateczkowo-śródbłonkowego zawartego w węźle. Węzły zatrzymują
bakterie transportowane przez chłonkę, natomiast nie stanowią
zapory dla wirusów.
10. Limfocyty
Stanowią 25% do 40% wszystkich
krwinek białych. Większa część limfocytów wytwarzana jest w
węzłach chłonnych i śledzionie, niewielka - w szpiku kostnym. Są
one komórkami zdolnymi do wytwarzania przeciwciał. Istnieje duża
wymiana dobowa limfocytów. Ulegają one rozpadowi w tkankach układu
chłonnego i we krwi. W czasie rozpadu z limfocytów uwalnia się
globulina, która zasila osocze krwi. Okres życia limfocytów waha
się od 50 do 200 dni, jednak około 20% spośród nich żyje tylko 3
do 4 dni. Spośród limfocytów długo żyjących wyróżniamy
limfocyty grasiczozależne, czyli limfocyty T pochodzące ze strefy
przykorowej węzłów chłonnych, i limfocyty szpikozależne, czyli
limfocyty B wytwarzane w strefie podtorebkowej węzłów chłonnych.
Limfocyty T mają średni czas przeżycia około 130 dni. Są to
komórki odpowiedzialne głównie za reakcje immunologiczne typu
komórkowego: - reakcja odrzucania przeszczepu, - reakcja późnej
nadwrażliwości,
- reakcja przeszczepu przeciw komórkom
biorcy.
Limfocyty T zawierają immunogeny, które stymulują
wytwarzanie antygenu, czyli białka, które wiąże i unieczynnia
obce dla organizmu związki chemiczne. Pod wpływem nieznacznych
ilości antygenu znajdującego się we krwi recyrkulujące limfocyty
T zatrzymują się w strefie przykorowej węzłów chłonnych. Tam
powiększają swoje wymiary i dzielą się oraz przekształcają w
limfoblasty. Maksymalna odpowiedź limfoblastyczna występuje już po
4 dniach od pojawienia się antygenu we krwi. Limfocyty B mają
średni czas przeżycia 50 dni, a więc krótszy w porównaniu z
limfocytami T. Są one odpowiedzialne za humoralny mechanizm
odpowiedzi immunologicznej, czyli za syntezę immunoglobulin.
Odpowiedź na antygen zachodzi wolno, osiągając maksimum po około
50 do 60 dni. Recyrkulujące limfocyty B zatrzymują się w strefie
podtorebkowej węzłów chłonnych, dzielą się i przekształcają w
duże zasadochłonne plazmoblasty, które z kolei przekształcają
się w dojrzałe komórki plazmatyczne intensywnie syntetyzujące
immunoglobuliny. Limfocyty transportują na swojej błonie
komórkowej, poza immunoglobulinami, również hormony związane z
białkami osocza, czyli hormony sterydowe. Większość reakcji
immunologicznych typu komórkowego zachodzi przy udziale czynników
uwalnianych przez limfocyty T, zwanych limfokinami. Są to: - czynnik
mitogenny - MF, - czynnik zapalny - IF,
- czynnik cytotoksyczny
powodujący niszczenie komórek - LT, - czynnik hamujący migrację
makrofagów - MIF, - czynnik przenoszenia reakcji immunologicznej -
TF,
- czynnik przepuszczalności naczyń chłonnych - PF.
11. Mechanizmy powstawania obrzęku
Obrzękiem
nazywamy nadmierne patologiczne gromadzenie się płynu w przestrzeni
zewnątrzkomórkowej. Wprawdzie dosyć często w warunkach
prawidłowych obserwujemy duże wahania objętości przestrzeni
zewnątrznaczyniowej i zewnątrzkomórkowej, jednak nie dochodzi do
obrzęku. Zapobiegają temu dwa mechanizmy: - odprowadzanie
zwiększonych objętości przesączu przez naczynia chłonne, -
bardzo mała podatność przestrzeni zewnątrznaczyniowej i
zewnątrzkomórkowej. Z obrzękiem patologicznym mamy do czynienia,
kiedy wzrost objętości danego obszaru przekroczy 30%. Następuje
wtedy gwałtowne zwiększenie podatności przestrzeni
zewnątrzkomórkowej. Do przyczyn wzrostu objętości płynu
tkankowego i powstania obrzęku zaliczamy:
1. Wzrost ciśnienia filtracyjnego:
- rozszerzenie
tętniczek,
- zwężenie żyłek,
- wzrost ciśnienia
żylnego (niewydolność krążenia, niedomykalność zastawek, wpływ
siły ciążenia).
2. Zmniejszenie gradientu ciśnienia osmotycznego:
-
obniżenie stężenia białek w osoczu,
- nagromadzenie
substancji czynnych osmotycznie w przestrzeni wypełnionej przez płyn
zewnątrzkomórkowy.
3. Wzrost przepuszczalności naczyń włosowatych:
-
substancja P,
- histamina i substancje pochodne,
-
kininy.
4. Niedostateczny przepływ chłonki.
12.Rola układu chłonnego
Ciągle prowadzone
badania kliniczne potwierdzają ogromną rolę układu chłonnego w
organiźmie człowieka. Badania wykazują, że duża grupa chorób
narządów wewnętrznych jest spowodowana zaburzeniami w krążeniu
limfy. Funkcje, jakie pełni ten układ, można usystematyzować w
czterech grupach:
Warunkowanie powrotu białka z przestrzeni pozanaczyniowej do krwiobiegu.
Transport wody i soli mineralnych oraz drenaż tkanek.
Usuwanie substancji obcych (np. bakterii).
Uczestniczenie w procesach
immunologicznych ustroju.
13. Choroby przebiegające z
powiększeniem węzłów chłonnych
Istnieje cały
szereg procesów chorobowych oraz innych stanów stymulacji
antygenowej, w przebiegu których dochodzi do zlokalizowanego bądź
też uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych. Można je
usystematyzować w osiem grup:
1. choroby zakaźne,
2.
sarkoidoza,
3. szczepienia ochronne,
4. limfadenopatie
polekowe,
5. choroby kolagenowe,
6. choroby skóry,
7.
choroby nowotworowe układu chłonnego,
8. przerzuty
nowotworowe.
Dodatkowo należy uwzględnić długotrwałe stany
zapalne jako czynniki, które mogą powodować powiększenie węzłów
chłonnych. Grupy 7. i 8. stanowią przeciwwskazania do stosowania
drenażu limfatycznego.
B. Część praktyczna
Po zapoznaniu się z podstawami
anatomicznymi i fizjologicznymi drenażu limfatycznego możemy
przystąpić do opanowania trudnej sztuki masażu. Drenaż
limfatyczny wymaga bardzo dużej precyzji i płynności ruchów.
Jednocześnie, stosowane w drenażu techniki różnią się znacznie
od wykorzystywanych w masażu klasycznym czy segmentarnym, a ustalony
sposób postępowania nie może być zmieniany. Stosowany w różnych
krajach drenaż limfatyczny przeszedł wiele modyfikacji w stosunku
do metody podanej przez E. Voddera. Spowodowało to powstanie różnych
metod drenażu limfatycznego. Polska metoda opiera się na technikach
zbliżonych do oryginalnych podanych przez Voddera. Coraz częściej
jednak stosuje się w Polsce niemiecki model drenażu. Aby dać
czytelnikowi możliwość porównania i wyboru metody, przedstawię w
kolejności: - technikę drenażu limfatycznego stosowaną w
Polsce,
- technikę drenażu limfatycznego stosowaną w
Niemczech. Należy zaznaczyć, że obydwie metody są równie
skuteczne. Ponieważ działanie drenażu jest czysto mechaniczne, a
polega na przepychaniu chłonki i udrożnianiu węzłów chłonnych,
więc niezależnie od wykonywanej metody zasady stosowania drenażu
są takie same. Aby drenaż limfatyczny był skuteczny, należy ich
ściśle przestrzegać.
I. Zasady stosowania drenażu
limfatycznego
1. Drenaż limfatyczny stosujemy zgodnie ze
wskazaniami i przeciwwskazaniami.
Niezmiernie istotne jest
ustalenie z lekarzem prowadzącym możliwości i sposobu (drenaż
całkowity lub częściowy) wykonywania zabiegu. Dotyczy to
szczególnie zabiegów wykonywanych po przebytych przez pacjenta
chorobach zakaźnych, podostrych stanach zapalnych przebiegających z
obrzękami oraz po amputacjach i resekcjach w przebiegu leczenia
chorób nowotworowych. Zbyt wczesne wkroczenie z zabiegiem może
doprowadzić do remisji choroby bądź przeniesienia jej na siebie i
innych pacjentów. W stanach zapalnych może doprowadzić do
ponownego zaostrzenia, a w przypadku chorób nowotworowych przy braku
ustalenia złośliwości nowotworu drenaż limfatyczny może być
przyczyną powstawania przerzutów. Ustalenia z lekarzem prowadzącym
są niezbędne również w przypadku obrzęków wynikających z
zaburzeń pracy serca czy nerek. W tych przypadkach, podobnie jak
poprzednio, drenaż wykonujemy tylko za zgodą i na zlecenie lekarza.
Większą swobodą dysponuje masażysta w przypadku leczenia obrzęków
pourazowych (skręcenia, złamania, zwichnięcia, amputacje
pourazowe). W tych jednostkach chorobowych drenaż wykazuje bardzo
dużą skuteczność. Wskazaniami do stosowania drenażu
limfatycznego są wszystkie wskazania do wykonywania masażu
klasycznego, którym towarzyszą wysięki, obrzęki bądź zmiany
skórne wynikające z zaburzenia krążenia limfy. Przeciwwskazaniami
do stosowania drenażu limfatycznego są obrzęki i wysięki w
przebiegu ostrych stanów zapalnych, nie wyleczonych chorób
zakaźnych oraz w przebiegu chorób nowotworowych, jeżeli istnieje
ryzyko powstawania przerzutów.
2. Drenaż limfatyczny
wykonujemy od obwodu w kierunku ujść żylnych.
Zasada ta
wymaga dodatkowego omówienia. Oczywiście, ustalony tu kierunek
drenażu jest słuszny, jednak musimy rozpocząć od węzłów i
naczyń limfatycznych znajdujących się jak najbliżej ujść
żylnych i stopniowo, zachowując kierunek, opracowywać części
dalsze. Nie można przecież przepchnąć limfy z obwodu, jeżeli jej
dopływ do ujść żylnych będzie znacznie ograniczony. Musimy
najpierw udrożnić większe pnie limfatyczne i węzły chłonne
usytuowane bliżej ujścia, a dopiero potem przepychać chłonkę z
obwodu. Takie udrożnienie nie tylko ułatwi odpływ chłonki do
układu krwionośnego, ale umożliwi zadziałanie mechanizmów
warunkujących jej przepływ. Tak więc dla przykładu - przy drenażu
kończyny górnej opracowujemy w kolejności: - węzły pachowe,
-
węzły w obrębie stawu ramiennego,
- naczynia chłonne na
ramieniu w kierunku od stawu łokciowego do stawu ramiennego, - węzły
chłonne w obrębie stawu łokciowego,
- naczynia chłonne
przedramienia w kierunku od stawu nadgarstkowego do stawu łokciowego,
- węzły chłonne w obrębie stawu nadgarstkowego,
- naczynia
chłonne palców i śródręcza w kierunku od końców palców do
stawu nadgarstkowego.
3. Pacjent powinien znajdować się
w pozycji drenażowej, a więc ułatwiającej odpływ
chłonki.
Zasada ta dotyczy szczególnie kończyn. Gdy
pacjent ułożony jest w pozycji leżącej na grzbiecie, zagłówek
kozetki musi być dość znacznie uniesiony, co ułatwia odpływ
chłonki z głowy i twarzy. Jeżeli dysponujemy kozetką z oparciami
na nogi i ręce o regulowanej wysokości, należy je ustawić w
pozycji gwarantującej odpływ chłonki, a więc powyżej tułowia.
Istotne jest również, aby przy wykonywaniu zabiegu zachować
niewielkie zgięcie w stawach: łokciowym, biodrowym i kolanowym, co
poprzez zmniejszenie napięć mięśniowych ułatwi odpływ. Przy
wykonywaniu drenażu po stronie grzbietowej układamy pacjenta płasko
na kozetce, podkładając pod stopy niewielki wałeczek zapewniający
zgięcie w stawach kolanowych. Wskazane jest, aby kozetka posiadała
wycięty otwór, w którym pacjent umieszcza twarz. Otwór ten
gwarantuje wygodne ułożenie i umożliwia pacjentowi prawidłowe
oddychanie.
4. Bardzo wolny prąd chłonki wymusza wolne
tempo wykonywania drenażu limfatycznego.
Wszystkie
techniki stosowane w drenażu limfatycznym wykonujemy bardzo wolno,
tzn. około 10 do 15 ruchów na minutę. Jednocześnie wymagana jest
większa niż w innych technikach masażu ilość powtórzeń. Drenaż
jest najskuteczniejszy, jeżeli każdą technikę powtarzamy 3 do 5
razy.
5. Wszystkie stosowane techniki należy wykonywać
płynnie i miękko.
Płynne stosowanie chwytów i miękkość
ich wykonania zapewniają relaksacyjny - rozluźniający wpływ na
mięśniówkę gładką naczyń i mięśnie szkieletowe. Łagodne
drażnienie zakończeń nerwowych skóry musi mieć uspokajający i
rozluźniający wpływ na układ nerwowy.
6. Wszystkie
stosowane techniki muszą mieć charakter przepychający.
Zasada
ta wiąże się bezpośrednio z efektem, jakiego oczekujemy po
prawidłowo wykonanym drenażu limfatycznym. W myśl tej zasady
głaskania wykonujemy zawsze od części dystalnych do części
proksymalnych. Rozcierania, niezależnie od stosowanej metody
drenażu, charakteryzują się stopniowym zwiększaniem nacisku na
tkanki przy posuwaniu się w kierunku wykonywanego chwytu i
zwolnieniem nacisku przy powrocie lub poruszaniu się w kierunku
dystalnym.
Stosowane w drenażu limfatycznym uciski
należałoby określić jako "przetaczanie palca, palców czy
dłoni masażysty" w kierunku wykonywanego chwytu.
7.
Wszystkie techniki stosujemy z umiarkowaną siłą, aby nie
doprowadzić do zbytniego rozgrzania tkanek.
Rozgrzanie
tkanek może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta.
8.
Czas trwania zabiegu wynosi dla drenażu częściowego maksymalnie 20
min, dla drenażu ogólnego maksymalnie 60 min i może zostać
skrócony. Decyzję o skróceniu czasu trwania zabiegu podejmuje
masażysta w zależności od tego, który z kolei jest to zabieg, a
także na podstawie obserwacji reakcji pacjenta na zabieg. Reakcja
pacjenta uzależniona jest od wielu czynników, a przede wszystkim od
stanu zdrowia.
9. W czasie wykonywania zabiegu
przynajmniej dwukrotnie opracowujemy większe węzły chłonne. Przy
wykonywaniu drenażu metodą stosowaną w Polsce zasada ta polega na
podwójnym opracowaniu stawów. Przy wykonywaniu zabiegu metodą
stosowaną w Niemczech zasada ta nie jest uwzględniana. Często
jednak opracowuje się duże węzły przynajmniej dwukrotnie w czasie
wykonywania zabiegu.
10. Drenaż limfatyczny można
wykonywać codziennie.
Częstotliwość zabiegów ustala lekarz
w porozumieniu z masażystą w zależności od reakcji pacjenta oraz
przy uwzględnieniu chorób towarzyszących. W planowanym dłuższym
leczeniu ze względu na efekt leczniczy i możliwość utrwalenia się
korzystnych zmian ustala się trzy, a nawet dwa zabiegi
tygodniowo.
11. Ilość zabiegów w serii.
Ilość
zabiegów w serii jest nieograniczona i zależy od postępów w
leczeniu oraz schorzenia. W niektórych schorzeniach, np. w
sklerodermii leczenie może trwać kilka miesięcy, a nawet kilka
lat.
12. Obszar ciała objęty drenażem.
Uzależniony
jest od stanu chorobowego i jednostki chorobowej oraz od reakcji
pacjenta na zabieg. W niektórych schorzeniach przy dużej
wrażliwości pacjenta zaleca się przez pierwsze trzy do siedmiu
zabiegów opracowanie tylko i wyłącznie proksymalnych węzłów
chłonnych, a dopiero potem stopniowo obejmujemy drenażem części
dystalne.
13. Nie zaleca się łączenia chwytów drenażu
limfatycznego z technikami silnie rozgrzewającymi innych metod
masażu. Silnemu rozgrzaniu towarzyszy duże przekrwienie tkanek na
skutek rozszerzenia się naczyń krwionośnych i wzrostu ilości
przepływającej krwi, co nie tylko nie ułatwia usuwania obrzęków
limfatycznych, ale dodatkowo obciąża układ limfatyczny poprzez
wzmożenie ultrafiltracji. Przestrzeganie powyższych zasad jest
warunkiem koniecznym dla osiągnięcia efektu leczniczego.
II. Drenaż limfatyczny metodą polską
Polska
metoda drenażu limfatycznego opiera się na technikach stosowanych
przez E. Voddera i obejmuje: - głaskanie,
- rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie (tylko w
niektórych opracowaniach),
- uciski.
Głaskanie
Wyróżniamy
tu dwa rodzaje głaskań:
Głaskanie ogólne, którego celem
jest przygotowanie części ciała lub dużego obszaru do wykonywania
zabiegu (np. głaskanie całej kończyny górnej), Głaskanie
miejscowe, stosowane w miejscu wykonywanego w danym momencie zabiegu
(np. głaskanie przedramienia). Wchodzi ono w skład technik zabiegu.
Rozcieranie koliste
Technika wykonania
tego rozcierania jest zbliżona do techniki z masażu segmentarnego.
Po trzykrotnym roztarciu w miejscu (uwzględniając zasadę
zwiększania nacisku przy poruszaniu się w kierunku wykonywanego
drenażu) ruchem posuwistym przesuwamy palce w kierunku proksymalnym,
a następnie po zmniejszeniu nacisku powracamy nieznacznie w kierunku
miejsca, w którym wykonywaliśmy rozcieranie koliste. Teraz ponownie
wykonujemy trzykrotne rozcieranie w miejscu, przepychamy limfę i
powracamy nieznacznie w kierunku miejsca, w którym wykonywaliśmy
ruchy okrężne. Tak postępując posuwamy się w kierunku
wykonywanego drenażu.
Rozcieranie spiralne
Rozcieranie spiralne
wykonujemy podobnie jak w masażu klasycznym. Różnica polega na
tym, że w drenażu limfatycznym tempo wykonania tego chwytu jest o
wiele wolniejsze oraz należy uwzględnić zwiększanie nacisku przy
wykonywaniu części ruchu w kierunku proksymalnym i zmniejszanie -
przy wykonywaniu części ruchu w kierunku dystalnym.
Ugniatania
i uciski
W drenażu limfatycznym stosujemy tylko ugniatanie
podłużne, którego działanie jest rozluźniające i przepychające.
W odróżnieniu od ugniatań podłużnych masażu klasycznego
stosowane w drenażu wykonujemy bardzo wolno. Odmianą ugniatania
podłużnego jest ugniatanie "szczypcowe" stosowane na
twarzy. Polega ono na wykonaniu ugniatania tkanek ujętych pomiędzy
palce wskazujący i środkowy. Zastosowane uciski, jedną lub dwoma
rękami, również wykonywane są bardzo wolno i muszą mieć
charakter " wyciskający". Jak można zauważyć, ucisk
polega na "przetaczaniu" dłoni po masowanej okolicy.
Podobnie wygląda technika ucisków wykonywanych dwoma rękami.
Praktyczne wykonanie drenażu limfatycznego tą metodą przedstawię
omawiając w kolejności opracowanie: - twarzy,
- karku i
głowy,
- grzbietu,
- klatki piersiowej,
- brzucha,
-
kończyny górnej,
- kończyny dolnej.
Drenaż limfatyczny twarzy
Pacjent ułożony jest na kozetce na grzbiecie.
Podgłówek kozetki jest uniesiony pod kątem 30 do 45 stopni.
Masażysta stoi za głową pacjenta.
1. Drenaż dołów
nadobojczykowych.
Na opracowanie dołów nadobojczykowych
składają się cztery techniki w kolejności: - głaskanie dołów
nadobojczykowych,
- rozcieranie koliste dołów
nadobojczykowych,
- rozcieranie spiralne dołów
nadobojczykowych,
- uciski w dołach nadobojczykowych.
We
wszystkich stosowanych technikach rozpoczynamy opracowanie od okolicy
stawów mostkowo-obojczykowych i stopniowo posuwamy się w kierunku
wyrostków barkowych. Ręce masażysty pracują jednocześnie.
2.
Drenaż od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych.
W
kierunku drenażu wykonujemy w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
3.
Drenaż okolicy podżuchwowej.
Opracowanie składa się z dwóch
etapów. Pierwszy etap polega na opracowaniu okolicy podżuchwowej od
środka żuchwy na boki do kątów żuchwy, w drugim etapie
opracowujemy tkanki od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych. W
obydwu etapach stosujemy techniki w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
4.
Drenaż wzdłuż krawędzi żuchwy od środka do kątów żuchwy.
Wzdłuż linii żuchwy
wykonujemy drenaż limfatyczny z zastosowaniem: - głaskania, -
rozcierania kolistego,
- rozcierania spiralnego,
-
ugniatania "szczypcowego",
- ucisków.
5.
Drenaż od środka wargi dolnej do dołów nadobojczykowych.
Opracowanie składa się z dwóch
faz. W fazie pierwszej stosując: - głaskanie, - rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie
"szczypcowe",
- uciski,
opracowujemy tkanki od
środka wargi dolnej przez policzki do kątów żuchwy. W drugiej
fazie wykonujemy drenaż od kątów żuchwy do dołów
nadobojczykowych. W kierunku drenażu wykonujemy w kolejności:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
6. Drenaż od kącików ust do
dołów nadobojczykowych.
Opracowanie składa się z dwóch faz.
W pierwszej fazie wykonujemy: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- ugniatanie "szczypcowe",
-
uciski
od kącików ust przez policzki do kątów żuchwy.
W
drugiej fazie w kierunku drenażu wykonujemy w kolejności: -
głaskanie, - rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski
od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych.
7.
Drenaż od środka wargi górnej do dołów nadobojczykowych.
Opracowanie składa się z dwóch faz.
W fazie pierwszej wykonujemy: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- ugniatanie "szczypcowe",
-
uciski
w linii przebiegającej od środka wargi górnej przez
policzki do kątów żuchwy. W fazie drugiej w kierunku drenażu
wykonujemy w kolejności: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski
od kątów żuchwy do dołów
nadobojczykowych.
8. Drenaż dołów nadobojczykowych.
Na
opracowanie dołów nadobojczykowych składają się cztery techniki
w kolejności: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
We wszystkich stosowanych
technikach rozpoczynamy opracowanie od okolicy stawów
mostkowo-obojczykowych i posuwamy się w kierunku wyrostków
barkowych.
9. Drenaż od skrzydełek nosa do skroni.
W
liniach zaznaczonych od skrzydełek nosa do skroni, stosujemy: -
głaskanie, - rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
ugniatanie "szczypcowe",
- uciski
opracowujemy
tkanki od skrzydełek nosa do skroni.
10. Drenaż od
skrzydełek nosa do kątów żucbwy.
W liniach od skrzydełek
nosa do kątów żuchwy, stosujemy: - głaskanie, - rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie
"szczypcowe",
- uciski
opracowujemy tkanki od
skrzydełek nosa do kątów żuchwy.
11. Drenaż od
wewnętrznych kącików oczu do dołów nadobojczykowych.
Opracowanie składa się z trzech faz. W fazie pierwszej
stosując: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski
opracowujemy tkanki od wewnętrznych
kącików oczu wzdłuż bocznych brzegów nosa do skrzydełek nosa i
dalej do skroni. W fazie drugiej stosując:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie
"szczypcowe",
- uciski,
posuwamy się wzdłuż
linii od skroni do kątów żuchwy, opracowując tkanki. W fazie
trzeciej opracowujemy tkanki wg opisanego już schematu, posuwając
się od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych.
12.
Drenaż od zewnętrznych kącików oczu do dołów nadobojczykowych.
Opracowanie składa się z dwóch faz. W fazie
pierwszej stosując: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- ugniatanie "szczypcowe",
-
uciski,
opracowujemy tkanki od zewnętrznych kątów oczu do
skroni i dalej do kątów żuchwy. W fazie drugiej ponownie
opracowujemy tkanki od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych,
stosując: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
13. Drenaż od
wewnętrznych kącików oczu do kątów żuchwy.
Rozpoczynając od wewnętrznych kącików oczu
posuwamy się w kierunku czoła, dalej wzdłuż łuków brwiowych
przez skronie do kątów żuchwy. Przy opracowaniu stosujemy techniki
w kolejności: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
14. Drenaż od środka
czoła do skroni.
Stosując techniki w kolejności:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski,
wykonujemy drenaż limfatyczny od
środka czoła do skroni.
15. Drenaż od środka czoła do
dołów nadobojczykowych.
Rozpoczynając od środka czoła
powyżej pasma poprzedniego (w linii owłosienia), posuwamy się
przez skronie do kątów żuchwy, stosując techniki: - głaskanie, -
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
W
drugiej fazie opracowujemy tkanki od kątów żuchwy do dołów
nadobojczykowych stosując te same techniki.
16. Drenaż
dołów nadobojczykowych.
Na opracowanie dołów
nadobojczykowych składają się cztery techniki w kolejności: -
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
We wszystkich stosowanych technikach
rozpoczynamy opracowanie od okolicy stawów mostkowo-obojczykowych i
stopniowo posuwamy się w kierunku wyrostków barkowych.
Drenaż
limfatyczny karku i głowy
Przy opracowywaniu karku i głowy ułożenie pacjenta
nie zmienia się, a więc leży on na grzbiecie z uniesioną głową
opartą o podgłówek kozetki. Masażysta stoi z boku pacjenta.
1.
Drenaż dołów nadobojczykowych.
Na opracowanie dołów
nadobojczykowych składają się cztery techniki w kolejności: -
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
We wszystkich stosowanych technikach
rozpoczynamy opracowanie od okolicy stawów mostkowo-obojczykowych i
stopniowo posuwamy się w kierunku wyrostków barkowych.
2.
Drenaż od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych.
W
kierunku drenażu wykonujemy w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
3.
Drenaż od drugiego i pierwszego kręgu piersiowego do dołów
nadobojczykowych. W pasmach wykonujemy:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski,
posuwając się od wyrostka kolczystego (najpierw
drugiego kręgu piersiowego, a potem pierwszego kręgu piersiowego)
do dołów nadobojczykowych.
4. Drenaż od wyrostków
kolczystych kręgów szyjnych do dołów nadobojczykowych.
Rozpoczynając od wyrostka kolczystego siódmego kręgu szyjnego,
posuwamy się w kierunku dołów nadobojczykowych. Kolejne pasma
rozpoczynają się od wyrostka kolczystego szóstego, piątego,
czwartego i trzeciego kręgu szyjnego. Każde pasmo opracowujemy
stosując cztery techniki: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
-
uciski.
5. Drenaż od otworu potylicznego
do dołów nadobojczykowycb. W pierwszej fazie opracowania stosujemy
techniki: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski
i posuwamy się od otworu
potylicznego po kresach karkowych dolnych do wyrostków sutkowatych i
kątów żuchwy. Drugą część opracowania stanowi drenaż od kątów
żuchwy do dołów nadobojczykowych z zastosowaniem tych samych
technik.
6. Drenaż od guzowatości kości potylicznej do
dołów nadobojczykowych. Pasmo przebiega nieco wyżej od
poprzedniego. Stosując techniki w kolejności: - głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski
posuwamy się od guzowatości potylicznej po kresach
karkowych górnych za uszy i dalej do kątów żuchwy. Druga faza
polega na wykonaniu: - głaskania, - rozcierania kolistego,
-
rozcierania spiralnego,
- ucisków
od kątów żuchwy do
dołów nadobojczykowych.
6. Drenaż po szwach kości
potylicznej do dołów nadobojczykowych. Rozpoczynając od miejsca
połączenia kości ciemieniowych i potylicznej posuwamy się po
szwach czaszki do uszu, a następnie do kątów żuchwy stosując w
kolejności: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
W drugiej fazie wykonujemy
drenaż od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych z
wykorzystaniem tych samych technik.
7. Drenaż od czubka
głowy do dołów nadobojczykowych.
Wykorzystując techniki:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski,
posuwamy się od czubka głowy po
kościach ciemieniowych za uszami i dalej do kątów żuchwy. W
drugiej fazie, stosując te same techniki, opracowujemy miejsca od
kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych.
Drenaż limfatyczny grzbietu
Pacjent leży na brzuchu. Ręce pacjenta są
odwiedzione w stawach ramiennych, aby umożliwić opracowanie dołów
pachowych, i zgięte w stawach łokciowych. Pod stopami umieszczamy
niewielki wałek, aby rozluźnić napięcia w kończynach dolnych.
Masażysta stoi z boku kozetki. Jeżeli rozpoczynamy drenaż
limfatyczny od opracowania grzbietu, należy najpierw - w ułożeniu
pacjenta na grzbiecie - opracować doły nadobojczykowe, a dopiero
później przystępujemy do opracowania grzbietu. Drenaż limfatyczny
grzbietu wykonujemy w dwóch fazach.
Faza I
1.
Drenaż dołów pachowych.
Opracowanie dołów pachowych polega
na wykonaniu technik drenażu limfatycznego w kolejności: -
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
Opracowujemy każdy dół pachowy
osobno.
2. Drenaż w kierunku równoległym do
kręgosłupa.
Wyróżniamy tu cztery pasma po stronie lewej i
cztery po prawej. Przy opracowywaniu pasm każda ręka opracowuje
inną stronę (lewa-lewą, prawa-prawą). Ręce, pracując
jednocześnie, wykonują kolejno: - głaskanie, - rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatania podłużne,
-
uciski.
Szczególnie dużo uwagi poświęcamy okolicom dolnych
kątów łopatek i mięśniom nadgrzebieniowym. Na zakończenie tej
fazy wykonujemy ponownie:
3. Drenaż dołów
pachowych.
Faza II
W fazie drugiej opracowania
grzbietu stosujemy tylko cztery techniki drenażu limfatycznego: -
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
4. Drenaż w kierunku
prostopadłym do kręgosłupa.
Rozpoczynając od kości
ogonowej, dwoma rękami jednocześnie w pasmach wykonujemy kolejno
przedstawione wyżej cztery techniki drenażu. W kolejnych pasmach
posuwamy się w kierunku dogłowowym. W odcinku piersiowym przebieg
pasm jest zgodny z przebiegiem żeber.
5. Drenaż w
liniach pachowych.
Po opracowaniu w pasmach poprzecznych do
kręgosłupa, stosując: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
ugniatanie podłużne,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski,
wykonujemy drenaż w liniach pachowych (lewa po lewej
stronie, prawa - po prawej).
Na zakończenie tej fazy
wykonujemy ponownie:
6. Drenaż dołów pachowych.
Drenaż
limfatyczny klatki piersiowej
Pacjent leży na grzbiecie. Kończyny górne są
lekko odwiedzione w stawach ramiennych i zgięte w stawach
łokciowych. Pod kolana pacjenta podkładamy wałeczek, aby poprzez
ugięcie kolan rozluźnić napięcia w obrębie mięśni brzucha.
Masażysta stoi z boku kozetki. Opracowanie klatki piersiowej
rozpoczynamy od wykonania głaskań ogólnych dwoma rękami
jednocześnie.
1. Drenaż dołów
nadobojczykowych.
Stosując w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski,
opracowujemy doły nadobojczykowe.
Dalsze
postępowanie składa się (podobnie jak przy opracowaniu grzbietu) z
dwóch faz.
Faza I
2. Drenaż dołów
pachowych.
Opracowanie dołów pachowych polega na wykonaniu
technik drenażu limfatycznego w kolejności: - głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski.
Opracowujemy każdy dół pachowy osobno.
3.
Drenaż w kierunku równoległym do mostka.
Wyróżniamy tu
cztery pasma po stronie lewej i cztery po prawej. Przy opracowywaniu
pasma po mostku drenaż wykonujemy jedną ręką, zaś przy
opracowywaniu pozostałych pasm każda ręka opracowuje inną stronę
(lewa-lewą, prawa-prawą). Ręce, pracując jednocześnie, wykonują
kolejno:
- głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
4. Drenaż dołów
nadobojczykowych.
Stosując w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski,
opracowujemy doły nadobojczykowe.
Na zakończenie
tej fazy wykonujemy ponownie:
5. Drenaż dołów
pachowych.
Faza Ii
W fazie drugiej opracowania klatki
piersiowej stosujemy również cztery techniki drenażu
limfatycznego: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
6. Drenaż wzdłuż
przebiegu żeber.
Rozpoczynając od trzonu mostka, jedną ręką
(najpierw po jednej stronie, a potem po drugiej) w pasmach wykonujemy
przedstawione wyżej cztery techniki drenażu.W kolejnych pasmach
posuwamy się w kierunku dogłowowym. 7. Drenaż w liniach
pachowych.
Po opracowaniu w pasmach poprzecznych, stosując:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski,
wykonujemy drenaż w liniach
pachowych.
8. Drenaż dołów nadobojczykowych.
Stosując
w kolejności:
- głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski
opracowujemy doły
nadobojczykowe.
9. Drenaż dołów pachowych.
10.
Ogólne głaskanie klatki piersiowej.
Ogólne przegłaskanie
kończy drenaż klatki piersiowej.
Drenaż
limfatyczny brzucha
Pacjent ułożony jest jak przy drenażu klatki
piersiowej. Należy zwrócić szczególną uwagę, aby kończyny
dolne były zgięte w stawach kolanowych pod kątem zbliżonym do 90
stopni, co gwarantuje rozluźnienie powłok brzusznych. W związku z
podziałem drenowania tego obszaru na część nadpępkową i
podpępkową wyróżniamy dwa kierunki opracowania. Obszar znajdujący
się powyżej linii pępka opracowujemy w kierunku dogłowowym, zaś
obszar poniżej linii pępka do węzłów pachwinowych. Przy
opracowaniu obydwu obszarów stosujemy te same techniki: -
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski.
Przy opracowywaniu okolicy nadpępkowej
rozpoczynamy od pasm znajdujących się w liniach pachowych. W
kolejnych pasmach posuwamy się w kierunku linii białej. Przy
opracowywaniu okolicy podpępkowej masażysta staje tyłem do
pacjenta i dwoma rękami jednocześnie, z wykorzystaniem opisanych
technik, wykonuje drenaż limfatyczny. Rozpoczynając od linii
bocznych, w kolejnych pasmach posuwamy się w kierunku do linii
białej.
Drenaż
limfatyczny kończyny górnej
Pacjent leży na grzbiecie z lekko ugiętymi w
kolanach nogami. Ręce pacjenta ułożone są luźno po bokach
tułowia. Drenaż limfatyczny kończyny górnej rozpoczynamy od
ogólnego przegłaskania kończyny. W dalszej kolejności
wykonujemy:
1. Drenaż dołów pachowych.
Stosując
techniki w kolejności:
- głaskanie,
- rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski,
opracowujemy
dół pachowy. Opracowanie to wykonujemy jedną ręką przy
odpowiednim ułożeniu kończyny pacjenta.
2. Drenaż
stawu ramiennego.
Dwoma rękami jednocześnie wykonujemy drenaż
stosując:
- Głaskanie podłużne - rozpoczynamy na ramieniu
poniżej przyczepu mięśnia naramiennego, a kończymy jedną ręką
na mięśniu piersiowym większym, a drugą na mięśniu najszerszym
grzbietu w okolicy dołu pachowego. - Głaskanie poprzeczne -
głaskanie wykonujemy zarówno po stronie przedniej, jak i tylnej
stawu ramiennego. - Rozcieranie koliste podłużne - rozpoczynamy na
ramieniu poniżej przyczepu mięśnia naramiennego, a kończymy jedną
ręką na mięśniu piersiowym większym, a drugą na mięśniu
najszerszym grzbietu w okolicy dołu pachowego. - Rozcieranie koliste
poprzeczne - wykonujemy poprzecznie do mięśnia naramiennego w
kierunku dołu pachowego jedną ręką po stronie tylnej, a drugą po
stronie przedniej stawu ramiennego. - Rozcieranie spiralne podłużne
- rozpoczynamy na ramieniu poniżej przyczepu mięśnia naramiennego,
a kończymy jedną ręką na mięśniu piersiowym większym, a drugą
na mięśniu najszerszym grzbietu w okolicy dołu pachowego. -
Rozcieranie spiralne poprzeczne - wykonujemy poprzecznie do mięśnia
naramiennego w kierunku dołu pachowego jedną ręką po stronie
tylnej, a drugą po stronie przedniej stawu ramiennego. - Uciski.
3.
Drenaż ramienia.
Drenaż ramienia wykonujemy w czterech
pasmach:
- pasmo boczne,
- pasmo przednie,
- pasmo
tylne,
- pasmo przyśrodkowe.
W każdym z tych pasm
stosujemy techniki drenażu w kolejności: - głaskanie, -
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie
podłużne,
- uciski.
Drenaż wykonujemy jedną ręką
(ugniatanie dwoma), a jego kierunek - od stawu łokciowego do stawu
ramiennego.
4. Drenaż stawu łokciowego.
Drenaż
składa się z opracowania dołu łokciowego i stawu łokciowego.
Przy opracowywaniu dołu łokciowego stosujemy: - głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
Przy
opracowywaniu stawu łokciowego do podanych technik dochodzi
opracowanie w kierunku dołu łokciowego i tak w kolejności
wykonujemy: - Głaskanie podłużne - rozpoczynamy na przedramieniu
poniżej stawu łokciowego, a kończymy na ramieniu tuż powyżej
stawu łokciowego. - Głaskanie poprzeczne - od wyrostka łokciowego
do dołu łokciowego. Głaskanie wykonujemy
zarówno po stronie przyśrodkowej, jak i bocznej. -
Rozcieranie koliste podłużne (z przedramienia na ramię). -
Rozcieranie koliste poprzeczne - od wyrostka łokciowego do dołu
łokciowego stronami: przyśrodkową i boczną. - Rozcieranie
spiralne podłużne (z przedramienia na ramię). - Rozcieranie
spiralne poprzeczne - od wyrostka łokciowego do dołu łokciowego
stronami: przyśrodkową i boczną. - Uciski.
Po opracowaniu
stawu łokciowego ponownie opracowujemy staw ramienny. W metodzie
polskiej obowiązuje bowiem zasada podwójnego opracowania stawów
(patrz "Zasady stosowania drenażu limfatycznego").
5.
Drenaż stawu ramiennego.
Dwoma rękami jednocześnie wykonujemy
drenaż stosując:
- Głaskanie podłużne - rozpoczynamy na
ramieniu poniżej przyczepu mięśnia naramiennego, a kończymy jedną
ręką na mięśniu piersiowym większym, a drugą na mięśniu
najszerszym grzbietu w okolicy dołu pachowego. - Głaskanie
poprzeczne - głaskanie wykonujemy zarówno po stronie przedniej, jak
i tylnej stawu ramiennego. - Rozcieranie koliste podłużne -
rozpoczynamy na ramieniu poniżej przyczepu mięśnia naramiennego, a
kończymy jedną ręką na mięśniu piersiowym większym, a drugą
na mięśniu najszerszym grzbietu w okolicy dołu pachowego. -
Rozcieranie koliste poprzeczne - wykonujemy poprzecznie do mięśnia
naramiennego w kierunku dołu pachowego jedną ręką po stronie
tylnej, a drugą po stronie przedniej stawu ramiennego. - Rozcieranie
spiralne podłużne - rozpoczynamy na ramieniu poniżej przyczepu
mięśnia naramiennego, a kończymy jedną ręką na mięśniu
piersiowym większym, a drugą na mięśniu najszerszym grzbietu w
okolicy dołu pachowego. - Rozcieranie spiralne poprzeczne -
wykonujemy poprzecznie do mięśnia naramiennego w kierunku dołu
pachowego jedną ręką po stronie tylnej, a drugą po stronie
przedniej stawu ramiennego. - Uciski.
6. Drenaż
przedramienia.
Stosując techniki drenażu limfatycznego w
kolejności:
- głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- ugniatanie podłużne,
-
uciski,
opracowujemy kolejno strony:
- grzbietową,
-
promieniową,
- łokciową,
- dłoniową.
Opracowanie
każdego pasma rozpoczynamy od stawu nadgarstkowego i kończymy w
okolicy stawu łokciowego.
7. Drenaż stawu
nadgarstkowego.
Przy opracowywaniu stawu nadgarstkowego
wykorzystujemy w kolejności: - Głaskanie - wykonujemy go podłużnie
rozpoczynając poniżej stawu na śródręczu, a kończąc na
przedramieniu tuż powyżej stawu. Tak postępując głaszczemy cały
staw zarówno po stronie grzbietowej, promieniowej, dłoniowej, jak i
łokciowej. - Rozcieranie koliste - wykonujemy również podłużnie
w pasmach. - Rozcieranie spiralne podłużne - wykonujemy w pasmach
opisanych wyżej. - Rozcieranie spiralne poprzeczne - wykonujemy go w
stawie posuwając się od strony promieniowej stawu do strony
łokciowej i z powrotem, najpierw po stronie grzbietowej, potem po
stronie dłoniowej. - Uciski - podobnie jak na przedramieniu czy
stawie łokciowym wykonujemy uciski podłużne. Po opracowaniu stawu
nadgarstkowego przystępujemy do powtórnego opracowania stawu
łokciowego.
8. Drenaż stawu łokciowego.
Opracowanie
to składa się z opracowania dołu łokciowego i stawu łokciowego.
Przy opracowywaniu dołu łokciowego stosujemy: - głaskanie, -
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
Przy
opracowywaniu stawu łokciowego do podanych technik dochodzi
opracowanie w kierunku dołu łokciowego i tak w kolejności
wykonujemy: - Głaskanie podłużne - rozpoczynamy na przedramieniu
poniżej stawu łokciowego, a kończymy na ramieniu tuż powyżej
stawu łokciowego. - Głaskanie poprzeczne - od wyrostka łokciowego
do dołu łokciowego. Głaskanie wykonujemy zarówno po stronie
przyśrodkowej, jak i bocznej. - Rozcieranie koliste podłużne (z
przedramienia na ramię). - Rozcieranie koliste poprzeczne - od
wyrostka łokciowego do dołu łokciowego stronami: przyśrodkową i
boczną. - Rozcieranie spiralne podłużne (z przedramienia na
ramię). - Rozcieranie spiralne poprzeczne - od wyrostka łokciowego
do dołu łokciowego stronami: przyśrodkową i boczną. -
Uciski.
9. Drenaż śródręcza.
Przy opracowywaniu
śródręcza stosujemy techniki drenażu limfatycznego w kolejności:
- głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne.
Drenaż wykonujemy po stronie grzbietowej i po stronie
dłoniowej śródręcza, w kierunku od palców do stawu
nadgarstkowego.
10. Drenaż palców.
Przy drenażu
palców wykorzystujemy tylko trzy techniki drenażu limfatycznego: -
Głaskanie palców całą dłonią po stronie grzbietowej i
dłoniowej. - Rozcieranie spiralne kciukami naprzemiennie techniką
zbliżoną do rozcierania kciukami w masażu klasycznym. Różnica
polega na tym, że w drenażu rozcieranie to wykonujemy bardzo wolno.
- Uciski pierścieniowe znane czytelnikowi również z masażu
klasycznego.
11. Drenaż stawu nadgarstkowego.
Przy
opracowywaniu stawu nadgarstkowego wykorzystujemy w kolejności: -
Głaskanie - wykonujemy go podłużnie, rozpoczynając poniżej stawu
na śródręczu, a kończąc na przedramieniu tuż powyżej stawu.
Tak postępując głaszczemy cały staw zarówno po stronie
grzbietowej, promieniowej, dłoniowej, jak i łokciowej. -
Rozcieranie koliste - wykonujemy również podłużnie w pasmach. -
Rozcieranie spiralne podłużne - wykonujemy w pasmach opisanych
wyżej. - Rozcieranie spiralne poprzeczne - wykonujemy go w stawie,
posuwając się od strony promieniowej stawu do strony łokciowej i z
powrotem, najpierw po stronie grzbietowej, potem po stronie
dłoniowej. - Uciski - podobnie jak na przedramieniu czy stawie
łokciowym wykonujemy uciski podłużne.
12. Ogólne
głaskanie całej kończyny górnej.
Na zakończenie drenażu
wykonujemy ogólne głaskanie całej kończyny rozpoczynając od
palców, a kończąc na stawie ramiennym.
Drenaż
limfatyczny kończyny dolnej
Kończyna dolna, w odróżnieniu od kończyny
górnej, przy zachowaniu pozycji leżącej pacjenta jest dostępna od
strony przyśrodkowej, bocznej i przedniej w ułożeniu na grzbiecie
i od strony przyśrodkowej, bocznej i tylnej w ułożeniu pacjenta na
brzuchu. Drenaż limfatyczny kończyny dolnej wykonujemy zatem w
dwóch fazach: - faza I - w ułożeniu pacjenta na grzbiecie,
-
faza Ii - w ułożeniu pacjenta na brzuchu.
Takie postępowanie
pozwoli na dokładne opracowanie całej kończyny dolnej.
Faza I
Rozpoczynamy od ogólnego przegłaskania
całej kończyny. Rozpoczynamy od palców, a kończymy w okolicy
stawu biodrowego. Po kilkakrotnym przegłaskaniu przystępujemy do
opracowania poszczególnych części kończyny dolnej.
1. Drenaż pachwiny.
Celem tego opracowania jest
udrożnienie węzłów chłonnych pachwinowych (zwłaszcza
powierzchownych) zarówno pasma pionowego, jak i poziomego. Stosując
techniki drenażu limfatycznego w kolejności: - głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski,
opracowujemy przyśrodkową stronę górnej części
uda, a następnie od zewnętrznej strony pachwiny w kierunku
przyśrodkowej strony uda.
2. Drenaż uda.
Wykorzystując techniki drenażu
limfatycznego w kolejności: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- ugniatanie podłużne,
-
uciski,
opracowujemy stronę boczną, następnie przednią i
przyśrodkową uda. Opracowanie rozpoczynamy od okolicy stawu
kolanowego, a kończymy w okolicy stawu biodrowego.
3.
Drenaż stawu kolanowego.
Opracowanie stawu kolanowego, podobnie
jak łokciowego, dzielimy na: opracowanie w pasmach podłużnych
rozpoczynających się poniżej stawu (na podudziu), a kończących
się powyżej stawu (na udzie) oraz opracowanie w pasmach
poprzecznych w kierunku dołu podkolanowego. Drenaż możemy
wykonywać jedną lub dwoma rękami. Wykonujemy w kolejności:
-
głaskanie podłużne,
- głaskanie poprzeczne,
-
rozcieranie koliste podłużne,
- rozcieranie koliste
poprzeczne,
- rozcieranie spiralne podłużne,
-
rozcieranie spiralne poprzeczne,
- uciski.
Uwzględniając
zasadę podwójnego opracowania stawów (w polskiej metodzie drenażu
limfatycznego) przystępujemy teraz ponownie do opracowania węzłów
pachwinowych.
4. Drenaż pachwiny.
Stosując techniki
drenażu limfatycznego w kolejności:
- głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski
opracowujemy przyśrodkową stronę górnej części uda,
a następnie od zewnętrznej strony pachwiny w kierunku przyśrodkowej
strony uda. 5. Drenaż podudzia.
Na podudziu opracowujemy stronę
boczną, przednią i przyśrodkową. Stosujemy techniki drenażu w
kolejności: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
Opracowanie rozpoczynamy od
okolicy stawu skokowego, a kończymy w okolicy stawu kolanowego.
Drenaż możemy wykonywać jedną lub dwoma rękami.
6.
Drenaż stawu skokowego.
Drenaż limfatyczny stawu skokowego
wykonujemy w pasmach podłużnych i w pasmach poprzecznych. Pasma
podłużne rozpoczynają się na śródstopiu, a kończą się na
podudziu. Pasma poprzeczne rozpoczynają się na grzbietowej stronie
stawu skokowego, a kończą w okolicy ścięgna Achillesa. W
odróżnieniu od innych stawów kończyny dolnej opracowaniu
podlegają wszystkie strony stawu skokowego. W kolejności
wykonujemy: - głaskanie podłużne, - głaskanie poprzeczne,
-
rozcieranie koliste podłużne,
- rozcieranie koliste
poprzeczne,
- rozcieranie spiralne podłużne,
-
rozcieranie spiralne poprzeczne,
- uciski.
Po opracowaniu
stawu skokowego wracamy do stawu kolanowego. 7. Drenaż stawu
kolanowego.
Opracowanie stawu kolanowego dzielimy na:
opracowanie w pasmach podłużnych rozpoczynających się poniżej
stawu (na podudziu), a kończących się powyżej stawu (na udzie)
oraz opracowanie w pasmach poprzecznych w kierunku dołu
podkolanowego. Drenaż możemy wykonywać jedną lub dwoma
rękami.
Wykonujemy w kolejności:
- głaskanie podłużne,
-
głaskanie poprzeczne,
- rozcieranie koliste podłużne,
-
rozcieranie koliste poprzeczne,
- rozcieranie spiralne
podłużne,
- rozcieranie spiralne poprzeczne,
-
uciski.
8. Drenaż śródstopia.
W tej fazie drenażu
ograniczymy się do opracowania grzbietowej strony stopy. Wykonujemy
tu tylko pasma podłużne rozpoczynając od nasady palców, a kończąc
w okolicy stawu skokowego. Drenaż wykonujemy jedną lub dwoma
rękami stosując: - głaskanie,
- rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski.
9.
Drenaż palców.
Przy drenażu palców wykorzystujemy tylko trzy
techniki drenażu limfatycznego: - Głaskanie palców całą dłonią
po stronie grzbietowej i podeszwowej. - Rozcieranie spiralne kciukiem
i palcem wskazującym po stronie grzbietowej i podeszwowej oraz po
stronach bocznych naprzemiennie, techniką zbliżoną do rozcierania
w masażu klasycznym. Różnica polega na tym, że w drenażu
rozcieranie to wykonujemy bardzo wolno. - Uciski pierścieniowe znane
czytelnikowi również z masażu klasycznego. 10. Drenaż stawu
skokowego.
Drenaż limfatyczny stawu skokowego wykonujemy w
pasmach podłużnych i w pasmach poprzecznych. Pasma podłużne
rozpoczynają się na śródstopiu, a kończą się na podudziu.
Pasma poprzeczne rozpoczynają się na grzbietowej stronie stawu
skokowego, a kończą w okolicy ścięgna Achillesa. W odróżnieniu
od innych stawów kończyny dolnej opracowaniu podlegają wszystkie
strony stawu skokowego. W kolejności wykonujemy: - głaskanie
podłużne, - głaskanie poprzeczne,
- rozcieranie koliste
podłużne,
- rozcieranie koliste poprzeczne,
- rozcieranie
spiralne podłużne,
- rozcieranie spiralne poprzeczne,
-
uciski.
Po opracowaniu stawu skokowego przystępujemy do
ogólnego przegłaskania kończyny dolnej.
Faza
II
Układamy pacjenta na brzuchu. Pod stopy podkładamy
wałeczek, aby rozluźnić napięcia w obrębie kończyny. W drugiej
fazie drenażu kończyny dolnej skupimy się na opracowaniu tylnej
strony niedostępnej w ułożeniu na grzbiecie. Rozpoczynamy od
ogólnego przegłaskania całej kończyny dolnej. 11. Drenaż pasma
pionowego węzłów pachwinowych.
Stosując techniki drenażu
limfatycznego w kolejności:
- głaskanie,
- rozcieranie
koliste,
- rozcieranie spiralne,
- uciski
opracowujemy
górną część przyśrodkowej strony uda.
12. Drenaż
uda.
Opracowujemy tylną stronę uda, stosując w kolejności:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste
- rozcieranie spiralne,
-
ugniatanie podłużne,
- uciski.
13. Drenaż dołu
podkolanowego.
W tym ułożeniu pacjenta stosujemy tylko pasma
podłużne. I tak wykonamy: - głaskanie, - rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski.
Rozpoczynamy na podudziu,
czyli poniżej dołu podkolanowego, a kończymy na udzie tuż powyżej
dołu.
14. Drenaż pasma pionowego węzłów
pachwinowych.
Po opracowaniu dołu podkolanowego, zgodnie z
zasadą podwójnego opracowania stawów, przystępujemy do drenażu
okolicy pachwinowej. Stosując techniki drenażu limfatycznego w
kolejności: - głaskanie,
- rozcieranie koliste,
-
rozcieranie spiralne,
- uciski,
opracowujemy górną część
przyśrodkowej strony uda.
15. Drenaż
podudzia.
Rozpoczynając od okolicy stawu skokowego, a kończąc
w okolicy dołu podkolanowego w pasmach, wykonujemy: - głaskanie,
-
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
- ugniatanie
podłużne,
- uciski.
16. Drenaż stawu skokowego.
W
opracowaniu tym stosujemy techniki podłużne w kolejności: -
głaskanie, - rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski.
Opracowaniu podlegają tutaj okolice kostek i ścięgno
Achillesa.
17. Drenaż dołu podkolanowego.
W tym
ułożeniu pacjenta stosujemy tylko pasma podłużne. I tak wykonamy:
- głaskanie, - rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski.
Rozpoczynamy na podudziu, czyli poniżej dołu
podkolanowego, a kończymy na udzie tuż powyżej dołu.
18.
Drenaż strony podeszwowej stopy.
Ze względu na twardość
skóry na podeszwowej stronie stopy wszystkie stosowane rozcierania
wykonujemy kciukami. Stosując techniki w kolejności:
-
głaskanie,
- rozcieranie koliste,
- rozcieranie
spiralne,
- uciski,
opracowujemy stronę podeszwową stopy
(od palców do pięty).
19. Drenaż palców.
Opracowanie
palców jest identyczne jak w fazie I. Wykorzystujemy tu tylko trzy
techniki: - głaskanie,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski.
20. Drenaż stawu skokowego.
W opracowaniu
tym stosujemy techniki podłużne w kolejności: - głaskanie, -
rozcieranie koliste,
- rozcieranie spiralne,
-
uciski.
Opracowaniu podlegają okolice kostek i ścięgno
Achillesa. Drenaż limfatyczny kończyny dolnej kończymy ogólnym
przegłaskaniem całej kończyny.
III.
Drenaż limfatyczny metodą niemiecką
Niemiecka
metoda drenażu limfatycznego opiera się na następujących
technikach: Głaskanie. Sposób wykonania głaskania jest identyczny
jak w metodzie polskiej. Głaskania wykonujemy (w zależności od
miejsca drenażu) całymi dłońmi, ośmioma palcami, czterema
palcami, palcami wskazującymi i środkowymi lub tylko palcami
wskazującymi. Kierunek wykonywania głaskań jest zgodny z
kierunkiem drenażu limfatycznego. Głaskania powtarzamy dwu lub
trzykrotnie. Rozcieranie koliste. Polega ono na wykonywaniu czterech
do pięciu kółeczek w miejscu, zwiększając siłę nacisku przy
poruszaniu się w kierunku drenażu (podobnie jak w metodzie
polskiej). Istotna różnica polega na tym, że w metodzie
niemieckiej po wykonaniu rozcierań w miejscu nie stosujemy
przepychania, a potem powrotu do połowy uprzednio wykonanego
rozcierania, lecz odrywamy ręce i opracowujemy następne miejsce.
Kolejne miejsca rozcierania wyznaczają linię drenażu
limfatycznego. Rozcieranie posuwiste. Wyróżniamy tu kilka technik,
których stosowanie uzależnione jest od miejsca wykonywania drenażu
limfatycznego. Techniki te zostaną omówione w trakcie omawiania
drenażu poszczególnych części ciała. Rozcieranie spiralne.
Wykonywane jest z reguły kciukami, na przykład na śródręczu.
Uciski. Wyróżniamy dwa sposoby wykonywania ucisków:
- uciski
posuwiste wykonywane w linii prostej,
- uciski okrężne
wykonywane np. na brzuchu,
- uciski w miejscu (przetaczanie)
wykonywane np. na klatce piersiowej. Sposób wykonywania tych ucisków
będzie przedstawiony przy omawianiu drenażu poszczególnych części
ciała.
Drenaż limfatyczny twarzy
Pacjent leży na plecach. Głowa oparta jest o
lekko uniesiony zagłówek. Masażysta stoi za głową pacjenta.
1.
Głaskanie twarzy.
Ośmioma palcami wykonujemy głaskania,
powtarzając każde trzykrotnie w następujących pasmach: - od
środka brody pod żuchwą do kątów żuchwy,
- od środka
brody po krawędzi żuchwy do kątów żuchwy,
- od kącików
ust do kątów żuchwy,
- od skrzydełek nosa do kątów
żuchwy,
- od środka czoła do skroni.
2.
Rozcieranie koliste okolicy podżuchwowej.
Zgiętymi palcami obu
rąk jednocześnie rozcieramy okolicę podżuchwową. Po
pięciokrotnym roztarciu w jednym miejscu przestawiamy ręce bliżej
kątów żuchwy. Tak postępując, posuwamy się do kątów żuchwy.
Przy wykonywaniu ruchów okrężnych zwiększamy nacisk poruszając
się w kierunku do kątów żuchwy, a zmniejszamy przy poruszaniu się
w kierunku środka brody. Zgodnie z zasadami drenażu limfatycznego
rozcierania wykonujemy w bardzo wolnym tempie.
3.
Rozcieranie koliste krawędzi żuchwy.
Ośmioma prostymi
palcami, jednocześnie po obu stronach, rozcieramy w czterech
punktach po każdej stronie. Rozpoczynamy od środka brody i
przechodząc do kolejnych punktów, posuwamy się do kątów żuchwy.
Zwiększenie nacisku następuje przy posuwaniu się w kierunku
krawędzi żuchwy.
4. Rozcieranie koliste od kącików ust
do kątów żuchwy.
W sposób opisany przy opracowaniu krawędzi
żuchwy rozcieramy od kącików ust w czterech punktach po każdej
stronie. Ostatnie punkty znajdują się na kątach żuchwy.
Zaakcentowany jest ruch w kierunku żuchwy, czyli wykonując okrężne
rozcierania, zwiększamy nacisk w fazie poruszania się w kierunku
żuchwy.
5. Rozcieranie koliste od kątów żuchwy do
dołów nadobojczykowych. Ośmioma prostymi palcami, jednocześnie po
obu stronach, rozcieramy w czterech punktach po każdej stronie.
Rozpoczynamy od kątów żuchwy. Po pięciokrotnym roztarciu kolistym
w miejscu (zwiększając nacisk przy posuwaniu się w kierunku dołów
nadobojczykowych) przestawiamy ręce na punkty znajdujące się
bliżej dołu nadobojczykowego i ponownie rozcieramy w miejscu. Tak
postępując, dochodzimy do dołów nadobojczykowych.
6.
Rozcieranie posuwiste w dołach nadobojczykowych.
Rozcieranie
wykonujemy tylko palcami wskazującymi. Pozostałe palce stabilizują
dłonie masażysty. Rozcierając zwiększamy nacisk przy poruszaniu
się w kierunku do boku i do obojczyka. Rozcieranie posuwiste
charakteryzuje się tym, że w odróżnieniu od rozcierania kolistego
droga jest odcinkiem prostym. Po wykonaniu głębokiego głaskania
odrywamy palec i przenosimy do pozycji wyjściowej.
7.
Opracowanie nosa.
Stosując technikę rozcierania kolistego,
dwoma palcami wskazującymi jednocześnie opracowujemy punkty w
podanej kolejności:
1Ň) czubek nosa
2Ň) na skrzydełku nosa
3Ň)
na przejściu skrzydełka nosa w policzek
4Ň) na grzbiecie nosa
w połowie jego długości
5Ň) znajduje się w bok od punktu
4
6Ň) na przejściu skrzydełka nosa w policzek
7Ň)
poniżej nasady nosa
8Ň) znajduje się w bok od punktu 4
9Ň)
na przejściu skrzydełka nosa w policzek
Rozcierając
zwiększamy nacisk przy poruszaniu się w kierunku podstawy nosa. W
dalszej kolejności palcem środkowym wykonujemy drenaż przegrody
nosowej. Zwiększamy nacisk przy poruszaniu się od czubka nosa do
podstawy przegrody nosowej. Teraz po tej samej stronie tym samym
palcem opracowujemy wewnętrzny brzeg skrzydełek nosa. Zwiększamy
nacisk przy poruszaniu się od czubka nosa do podstawy skrzydełka
nosa. Następnie opracowujemy drugą stronę w tej samej kolejności,
a więc najpierw przegrodę nosową, a potem skrzydełko nosa.
8.
Rozcieranie koliste od kości jarzmowej do żuchwy.
Prostymi
palcami obu rąk jednocześnie po obu stronach, wykonujemy
rozcieranie koliste w trzech punktach. Rozpoczynamy od rozcierania na
kościach jarzmowych. Kolejne punkty znajdują się poniżej (na
wysokości kącików ust), a ostatnie jeszcze niżej, a więc przy
krawędzi żuchwy. Rozcierając zwiększamy nacisk przy poruszaniu
się w kierunku żuchwy.
9. Rozcieranie koliste okolicy
podżuchwowej.
Zgiętymi palcami obu rąk jednocześnie
rozcieramy okolicę podżuchwową. Po pięciokrotnym roztarciu w
jednym miejscu przestawiamy ręce bliżej kątów żuchwy. Tak
postępując, posuwamy się do kątów żuchwy. Przy wykonywaniu
ruchów okrężnych zwiększamy nacisk poruszając się w kierunku do
kątów żuchwy, a zmniejszamy przy poruszaniu się w kierunku środka
brody. Zgodnie z zasadami drenażu limfatycznego rozcierania
wykonujemy w bardzo wolnym tempie.
10. Rozcieranie koliste
od kątów żuchwy do dołów nadobojczykowych. Ośmioma prostymi
palcami, jednocześnie po obu stronach, rozcieramy w czterech
punktach po każdej stronie. Rozpoczynamy od kątów żuchwy. Po
pięciokrotnym roztarciu kolistym w miejscu (zwiększając nacisk
przy posuwaniu się w kierunku dołów nadobojczykowych) przestawiamy
ręce na punkty znajdujące się bliżej dołu nadobojczykowego i
ponownie rozcieramy w miejscu. Tak postępując, dochodzimy do dołów
nadobojczykowych.
11. Rozcieranie posuwiste w dołach
nadobojczykowych.
Rozcieranie wykonujemy tylko palcami
wskazującymi. Pozostałe palce stabilizują dłonie masażysty.
Rozcierając zwiększamy nacisk przy poruszaniu się w kierunku do
boku i do obojczyka.
12. Rozcieranie koliste po kości
jarzmowej od nasady nosa do skroni. Zgiętymi palcami obu rąk,
jednocześnie po dwóch stronach, rozpoczynając od nasady nosa w
trzech kolejnych punktach posuwamy się w kierunku skroni. Nacisk
zwiększamy przy poruszaniu się w kierunku skroni.
13.
Rozcieranie koliste wewnętrznych kącików oczu i nasady nosa.
Palcami wskazującymi obu rąk jednocześnie opracowujemy trzy punkty
(po każdej stronie) znajdujące się: 1Ň) przy wewnętrznym kąciku
oka
2Ň) boczna powierzchnia nosa
3Ň) przy nasadzie
nosa
Przy rozcieraniu zwiększamy nacisk, poruszając się w
kierunku czubka nosa.
14. Rozcieranie koliste po krawędzi
oczodołu.
Palcem wskazującym rozcieramy koliście, zwiększając
nacisk przy posuwaniu się w kierunku skroni. Zaczynamy od punktu
znajdującego się w zewnętrznym kąciku oka, kolejne dwa punkty
znajdują się na łuku brwiowym, następny - w kąciku wewnętrznym
oka i dwa punkty na brzegu podoczodołowym.
15.
Rozcieranie koliste powieki górnej.
Opuszką płasko ułożonego
palca wskazującego opracowujemy następujące miejsca na powiece
górnej: A - kącik wewnętrzny oka
B - środek powieki górnej
C
- kącik zewnętrzny oka
Opracowywanie rozpoczynamy od
zewnętrznego kącika oka i w kolejnych punktach zbliżamy się do
wewnętrznego kącika oka. Nacisk zwiększamy przy poruszaniu się w
kierunku skroni.
16. Specyficzne opracowanie wewnętrznych
kącików oczu i powiek górnych. Ustawiamy kciuki na nasadzie nosa.
Ruchem głaszczącym przesuwamy kciuki do wewnętrznych kącików
oczu. Opierając dłonie na kciukach, przekręcamy ręce i kładąc
dłonie na boki, bocznymi brzegami kciuków wykonujemy uciskanie na
powieki górne.
17. Rozcieranie koliste czoła.
Rozcieranie
koliste czoła wykonujemy dwoma rękami jednocześnie, rozpoczynając
od środka czoła. Rozcierając kolejne miejsca, zbliżamy się do
skroni. Po opracowaniu pasma dolnego umiejscowionego tuż nad łukami
brwiowymi przystępujemy do opracowania pasma górnego (na linii
owłosienia). Przy wykonywaniu rozcierań zwiększamy nacisk,
poruszając się w kierunku skroni.
18. Rozcieranie
koliste od szczytu głowy do uszu.
Stajemy z boku pacjenta.
Dwoma rękami jednocześnie, wykonujemy rozcieranie koliste.
Rozcierając w czterech do pięciu miejscach, posuwamy się do uszu.
Nacisk zwiększamy przy wykonywaniu części rozcierania w kierunku
uszu.
19. Rozcieranie koliste od uszu do kątów
żuchwy.
Stajemy ponownie za głową pacjenta. Dwoma rękami,
jednocześnie po obu stronach, rozcieramy w trzech miejscach.
Pierwsze miejsce znajduje się po obu stronach uszu stąd specyficzne
ułożenie rąk. Drugie miejsce rozcierania usytuowane jest pomiędzy
uchem a kątem żuchwy. Trzecie miejsce znajduje się pod kątem
żuchwy. Przy rozcieraniu zwiększamy nacisk, poruszając się w
kierunku kąta żuchwy.
20. Rozcieranie koliste od kątów
żuchwy do dołów nadobojczykowych. Ośmioma prostymi palcami,
jednocześnie po obu stronach, rozcieramy w czterech punktach po
każdej stronie. Rozpoczynamy od kątów żuchwy. Po pięciokrotnym
roztarciu kolistym w miejscu (zwiększając nacisk przy posuwaniu się
w kierunku dołów nadobojczykowych) przestawiamy ręce na punkty
znajdujące się bliżej dołu nadobojczykowego i ponownie rozcieramy
w miejscu. Tak postępując,
dochodzimy do dołów nadobojczykowych.
21.
Rozcieranie posuwiste w dołach nadobojczykowych.
Rozcieranie
wykonujemy tylko palcami wskazującymi. Pozostałe palce stabilizują
dłonie masażysty. Rozcierając zwiększamy nacisk przy poruszaniu
się w kierunku do boku i do obojczyka.
22. Głaskanie
twarzy.
Ośmioma palcami jednocześnie, wykonujemy głaskania
powtarzając każde trzykrotnie w następujących pasmach: - od
środka brody pod żuchwą do kątów żuchwy,
- od środka
brody po krawędzi żuchwy do kątów żuchwy,
- od kącików
ust do kątów żuchwy,
- od skrzydełek nosa do kątów
żuchwy,
- od środka czoła do skroni.
23. Głaskanie
ogólne kończy drenaż limfatyczny twarzy.
Drenaż limfatyczny karku i głowy
Układamy pacjenta na brzuchu z dłońmi
ułożonymi pod czołem. Stajemy z boku pacjenta.
1.
Głaskanie mięśnia czworobocznego.
Dwoma rękami jednocześnie,
każda po innej stronie, wykonujemy głaskanie mięśnia
czworobocznego od wysokości dwunastego kręgu piersiowego, po
bocznych brzegach mięśnia, do wyrostków barkowych.
2.
Rozcieranie koliste bocznych powierzchni szyi.
Dwoma rękami
jednocześnie, palcami wyprostowanymi i ustawionymi prostopadle do
kręgosłupa, rozpoczynając od okolicy wyrostków sutkowatych, w
kolejnych punktach przesuwamy się do końca szyi. Nacisk zwiększamy
przy poruszaniu się w kierunku dołów nadobojczykowych.
3.
Rozcieranie koliste dołów nadobojczykowych.
Stojąc z boku
pacjenta, opracowujemy doły nadobojczykowe. Rozcieranie wykonujemy
dwoma rękami jednocześnie, każda po swojej stronie.
4.
Rozcieranie koliste kres karkowych dolnych.
Stajemy za głową
pacjenta i zgiętymi palcami obu rąk, jednocześnie po obu stronach,
opracowujemy kresę karkową dolną prawą i lewą. Rozcierając w
kolejnych punktach, dochodzimy do wyrostków sutkowatych.
5.
Rozcieranie koliste bocznych powierzchni szyi.
Dwoma rękami
jednocześnie, palcami wyprostowanymi rozcieramy rozpoczynając od
okolicy wyrostków sutkowatych, w kolejnych punktach przesuwamy się
do końca szyi. Nacisk zwiększamy przy poruszaniu się w kierunku
dołów nadobojczykowych.
6. Rozcieranie posuwiste.W
punktach znajdujących się w dole szyi pomiędzy mięśniem
czworobocznym a mięśniami mostkowo-obojczykowo-sutkowymi (po obu
stronach jednocześnie) wykonujemy rozcieranie posuwiste
kciukami.
7. Opracowanie tylnej powierzchni
głowy.
Opracowanie składa się z czterech pasm. Pierwsze pasmo
znajduje się na kresie karkowej dolnej, drugie - na kresie karkowej
górnej, trzecie - powyżej kresy karkowej górnej, czwarte - w linii
środkowej głowy. Masażysta ustawia ręce palcami skierowanymi w
stronę karku. Rozcieranie wykonujemy dwoma rękami jednocześnie po
obu stronach głowy. Nacisk zwiększamy przy poruszaniu się w
kierunku szyi.
8. Rozcieranie koliste okolicy uszu.
Dłońmi
wykonujemy rozcieranie koliste okolicy uszu. Nacisk zwiększamy przy
poruszaniu się w kierunku szyi.
9. Rozcieranie koliste
bocznych powierzchni szyi.
Dwoma rękami jednocześnie, palcami
wyprostowanymi rozcieramy rozpoczynając od okolicy wyrostków
sutkowatych. W kolejnych punktach przesuwamy się do końca
szyi.
10. Rozcieranie posuwiste.
W punktach
znajdujących się w dole szyi pomiędzy mięśniem czworobocznym a
mięśniami mostkowo-obojczykowo-sutkowymi (po obu stronach
jednocześnie) wykonujemy rozcieranie posuwiste kciukami.
11.
Rozcieranie posuwiste ramion.
Rozpoczynając od stawów
łokciowych obu rąk jednocześnie, wykonujemy rozcieranie posuwiste
chwytem obejmującym (z jednej strony kciuk, a po przeciwnej
pozostałe palce). Istotna jest tutaj praca stawów nadgarstkowych
masażysty, co sprawia, że rozcieranie jest wykonywane miękko i
płynnie. Po dojściu do stawów ramiennych przechodzimy kciukami do
dołów nadobojczykowych, zaś pozostałymi palcami na łopatki.
12.
Rozcieranie koliste okolicy mięśni nadgrzebieniowych.
Stajemy
z boku pacjenta. Dwoma rękami jednocześnie po obu stronach
rozcieramy mięśnie nadgrzebieniowe. Rozpoczynamy od okolicy
wyrostka barkowego prawego i lewego. Przy wykonywaniu opracowania w
kolejnych punktach posuwamy się do podstawy szyi. Nacisk zwiększamy
przy poruszaniu się w kierunku kręgosłupa. Palce masażysty są
cały czas wyprostowane.
13. Rozcieranie koliste bocznych
powierzchni szyi.
Dwoma rękami jednocześnie, palcami
wyprostowanymi i ustawionymi prostopadle do kręgosłupa,
rozpoczynając od okolicy wyrostków sutkowatych, w kolejnych
punktach przesuwamy się do podstawy szyi. Nacisk zwiększamy przy
poruszaniu się w kierunku dołów nadobojczykowych.
14.
Rozcieranie koliste dołów nadobojczykowych.
Rozcieranie
wykonujemy dwoma rękami jednocześnie, każda po swojej
stronie.
15. Rozcieranie koliste okolicy wyrostków
poprzecznych kręgów szyjnych i górnych piersiowych. Dwoma rękami
ułożonymi obok siebie na wyrostkach poprzecznych najpierw po
jednej, a potem po drugiej stronie wykonujemy rozcieranie koliste w
miejscu, kręcąc kółeczka do góry i do kręgosłupa a więc po
lewej stronie zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a po prawej stronie
przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.
16. Rozcieranie
koliste kciukami.
Stajemy za głową pacjenta. Kciukami
jednocześnie po przeciwnych stronach wykonujemy rozcierania w
punktach, schodząc do podstawy szyi. Nacisk zwiększamy przy
posuwaniu się w kierunku podstawy szyi.
17. Ogólne
przegłaskanie.
Stajemy z boku pacjenta. Rozpoczynając od
wysokości dwunastego kręgu piersiowego głaszczemy wzdłuż
kręgosłupa do otworu potylicznego. Cofamy się do podstawy szyi i
po wałach mięśnia czworobocznego głaszczemy do wyrostków
barkowych.
Drenaż
limfatyczny grzbietu
Pacjent leży na brzuchu z dłoniami wsuniętymi
pod czoło. Masażysta stoi z boku pacjenta.
1. Głaskanie
grzbietu.
Dwoma rękami, jednocześnie po obu stronach
wykonujemy głaskanie grzbietu w pasmach.
2. Rozcieranie
koliste dołu pachowego.
Opracowanie składa się z trzech
etapów.
W etapie pierwszym dłońmi ułożonymi obok siebie
wykonujemy rozcieranie koliste w trzech miejscach. Opracowując
kolejne miejsca, zbliżamy się do dołu pachowego. Nacisk zwiększamy
przy poruszaniu się w kierunku dołu pachowego. W tym etapie
opracowujemy dolny i tylny brzeg dołu pachowego. W etapie drugim,
stosując tę samą technikę, opracowujemy dół pachowy. W trzecim
etapie rozcieranie koliste wykonujemy jedną ręką, opracowując
przedni brzeg dołu pachowego.
3. Opracowanie mięśnia
czworobocznego.
Dwoma rękami naprzemiennie (raz jedna, raz
druga) wykonujemy przepychanie chłonki w kierunku od kręgosłupa do
okolicy dołu pachowego. Ręce ułożone poprzecznie na wysokości Th
12. Opracowujemy mięsień czworoboczny w czterech pasmach: pierwsze
- od dolnych kręgów piersiowych do dołu pachowego; drugie wyżej -
pod dolnym kątem łopatki do dołu pachowego; trzecie - przez środek
łopatki do dołu pachowego; czwarte - od C7 do dołu pachowego.
Jedną ręką wykonujemy ruch posuwisty w kierunku dołu pachowego,
pozostawiając opuszkę kciuka w miejscu. Przy wykonywaniu tej fazy
ruchu dłoń oderwie się od podłoża. Nie odrywając ani kciuka,
ani pozostałych palców, ruchem skośnym kładziemy dłoń. Teraz
wykonujemy skręt na czubkach palców od 2. do 5., przysuwając
jednocześnie kciuk do dłoni. Dłoń znajduje się w ułożeniu jak
na początku opracowania, jednak przesunięta w kierunku dołu
pachowego. Stosując tę samą technikę, wykonujemy teraz chwyt
drugą ręką. Po jego wykonaniu dłonie znajdują się znów obok
siebie tak jak na początku chwytu. Tak postępując, dochodzimy do
dołu pachowego, a następnie przystępujemy do opracowania kolejnych
pasm.
4. Opracowanie linii pachowej.
Opracowanie to
wykonujemy dwoma rękami naprzemiennie, przy czym każda ręka
wykonuje inną czynność. Ręką znajdującą się bliżej biodra
wykonujemy ruch przepychania. Po wykonaniu takiego cyklu druga ręka
(znajdująca się bliżej dołu pachowego) wykonuje pojedyncze
przegłaskanie. Opisany sposób postępowania realizujemy dochodząc
do dołu pachowego.
5. Rozcieranie koliste przyśrodkowego
brzegu i dolnego kąta łopatki. Rozcieranie to składa się z dwóch
faz. W fazie pierwszej prostymi palcami obu rąk jednocześnie
wykonujemy rozcieranie koliste przyśrodkowego brzegu łopatki, a
następnie dolnego kąta łopatki. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu
się w kierunku dołu pachowego. W fazie drugiej ośmioma zgiętymi
palcami jednocześnie rozcieramy przyśrodkowy brzeg łopatki. Nacisk
zwiększamy przy poruszaniu się w kierunku głowy i kręgosłupa. Po
opracowaniu przyśrodkowego brzegu łopatki przystępujemy do
opracowania w ten sam sposób dolnego kąta łopatki. Stajemy z
drugiej strony kozetki i przystępujemy do opracowywania drenażem,
wykonując w kolejności:
6. Rozcieranie koliste dołu
pachowego.
7. Opracowanie mięśnia czworobocznego.
8.
Opracowanie linii pachowej.
9. Rozcieranie koliste
przyśrodkowego brzegu i dolnego kąta łopatki.
10.
Rozcieranie koliste w liniach pachowych.
Prostymi palcami obu
rąk jednocześnie (prawą ręką po prawej, lewą po lewej stronie)
wykonujemy rozcieranie koliste. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się
w kierunku dołów pachowych.
11. Uciski w przestrzeniach
międzyżebrowych.
Dłonie masażysty z wyprostowanymi i lekko
rozstawionymi palcami. Stosując technikę przepychania, opracowujemy
przestrzenie międzyżebrowe. Przepychanie rozpoczynamy w okolicy
linii pachowej i w jej kierunku. Kolejne miejsca opracowywania
znajdują się na przebiegu żeber i prowadzą do kręgosłupa. Po
dojściu do kręgosłupa wracamy, stosując tę samą technikę i w
tych samych miejscach, i dochodzimy do punktu wyjścia, czyli do
linii pachowej. W ten sam sposób postępujemy przy opracowywaniu
przestrzeni międzyżebrowych po drugiej stronie.
12.
Rozcieranie koliste okolicy kręgosłupa.
Ośmioma zgiętymi
palcami jednocześnie wykonujemy rozcierania koliste po bokach
kręgosłupa. Nacisk zwiększamy przy poruszaniu się w kierunku do
góry i do kręgosłupa. Po opracowaniu dolnej części odcinka
piersiowego kręgosłupa przestawiamy ręce na odcinek górny i
wykonujemy rozcieranie koliste. Po opracowaniu jednej strony
przystępujemy do wykonania rozcierań po drugiej stronie
kręgosłupa.
13. Głaskanie grzbietu.
Na zakończenie
drenażu limfatycznego grzbietu, podobnie jak na początku - dwoma
rękami, jednocześnie po obu stronach wykonujemy głaskanie grzbietu
w pasmach.
Drenaż
limfatyczny odcinka lędźwiowo - krzyżowego kręgosłupa i okolicy
biodrowej
Pacjent znajduje się w ułożeniu na brzuchu z
lekko rozstawionymi nogami, aby umożliwić opracowanie przyśrodkowej
powierzchni uda w okolicy pachwiny.
1. Głaskanie.
Dwoma
rękami jednocześnie (lewa ręka po lewej, prawa po prawej stronie)
wykonujemy głaskanie w pasmach.
2. Rozcieranie posuwiste
wzdłuż grzebienia talerza kości biodrowej. Jedną rękę z
prostymi palcami układamy na boku pacjenta tak, że palce znajdują
się na wysokości przedniego górnego kolca biodrowego. Palcami:
wskazującym, środkowym i serdecznym drugiej ręki obciążamy palce
środkowy i serdeczny ręki już położonej. Wykonując rozcieranie
posuwiste, zwiększamy nacisk przy posuwaniu się w kierunku
kręgosłupa. Przy opracowywaniu kolejnych punktów dochodzimy do
kręgosłupa, a następnie tą samą drogą wracamy do punktu
wyjścia.
3. Rozcieranie koliste okolicy przedniego
górnego kolca biodrowego i przyśrodkowej strony uda. Jedną ręką
ułożoną nad przednim górnym kolcem biodrowym wykonujemy
rozcieranie koliste w miejscu, zwiększając nacisk przy poruszaniu
się w kierunku do linii środkowej i do głowy. Podczas wykonywania
rozcierania ręka pozostaje niezmiennie w tym samym miejscu. W tym
samym czasie drugą ręką wykonujemy rozcieranie koliste
przyśrodkowej strony uda w okolicy pachwiny. Po kilkakrotnym
roztarciu (zwiększając siłę nacisku przy posuwaniu się w
kierunku dogłowowym) przestawiamy rękę nieco niżej (w kierunku
stawu kolanowego). Po kilkakrotnym roztarciu ponownie przestawiamy
rękę, tym razem do miejsca, w którym rozpoczynaliśmy
opracowywanie. Podczas wykonywania rozcierania obie ręce pracują
jednocześnie.
4. Opracowanie mięśni pośladkowych.
Ręce
ułożone poprzecznie na mięśniu pośladkowym, palcami zwrócone na
zewnątrz. Pierwsze pasmo opracowujemy na wysokości kości
guzicznej, drugie - od kości krzyżowej na zewnątrz, trzecie -
wzdłuż talerza biodrowego. Jedną ręką wykonujemy ruch posuwisty
w kierunku przedniego górnego kolca biodrowego, pozostawiając
opuszkę kciuka w miejscu. Przy wykonywaniu tej fazy ruchu dłoń
oderwie się od podłoża. Nie odrywając ani kciuka, ani pozostałych
palców, ruchem skośnym kładziemy dłoń. Teraz wykonujemy skręt
na czubkach palców od 2. do 5., przysuwając jednocześnie kciuk do
dłoni. Dłoń znajduje się w ułożeniu jak na początku
opracowania, jednak przesunięta w kierunku przedniego górnego kolca
biodrowego. Stosując tę samą technikę, wykonujemy teraz chwyt
drugą ręką. Po jego wykonaniu dłonie znajdują się znów obok
siebie, tak jak na początku chwytu. Tak postępując, dochodzimy do
przedniego górnego kolca biodrowego, a następnie przystępujemy do
opracowania kolejnych pasm.
5. Rozcieranie koliste bocznej
powierzchni stawu biodrowego. Płasko ułożoną dłoń z
wyprostowanymi palcami kładziemy na bocznej powierzchni stawu
biodrowego tuż poniżej przedniego górnego kolca biodrowego. Drugą
ręką obciążamy rękę już ułożoną i wykonujemy rozcieranie
koliste. Po kilkakrotnym roztarciu przestawiamy ręce na miejsce
znajdujące się poniżej (bliżej krętarza większego) i ponownie
wykonujemy rozcieranie koliste. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się
w kierunku dogłowowym.
6. Rozcieranie koliste mięśni
pośladkowych.
Dłoń ułożona podłużnie z obciążeniem na
mięśniu pośladkowym, palcami zwróconymi w kierunku pięty.
Wykonujemy rozcieranie koliste na guzie kulszowym i pod fałdem
pośladkowym. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się w kierunku nóg
i do szpary międzypośladkowej. Przechodzimy na drugą stronę
kozetki i przystępujemy do wykonywania drenażu po stronie
przeciwnej, stosując opracowania w kolejności:
7.
Rozcieranie posuwiste wzdłuż grzebienia talerza kości
biodrowej.
8. Rozcieranie koliste okolicy przedniego
górnego kolca biodrowego i przyśrodkowej strony uda.
9.
Opracowanie mięśni pośladkowych.
10. Rozcieranie
koliste bocznej powierzchni stawu biodrowego.
11.
Rozcieranie koliste mięśni pośladkowych.
12.
Rozcieranie spiralne kości krzyżowej.
Dwoma kciukami
naprzemiennie rozcieramy spiralnie: najpierw wzdłuż grzebienia
krzyżowego pośrodkowego, a następnie wzdłuż brzegu bocznego
kości krzyżowej. Po opracowaniu jednej strony przystępujemy do
opracowania drugiej strony kości krzyżowej.
13.
Rozcieranie koliste kości krzyżowej.
Rozcieranie to wykonujemy
również po obu stronach na kości krzyżowej. Ręką ułożoną
płasko na kości krzyżowej wykonujemy rozcieranie koliste,
zwiększając nacisk przy poruszaniu się w kierunku dogłowowym i do
boku.
14. Rozcieranie koliste okolicy kręgosłupa
lędźwiowego i krzyżowego. Zgiętymi palcami obu rąk ułożonymi
obok siebie z jednej strony kręgosłupa wykonujemy rozcierania
koliste: najpierw na części krzyżowej, potem na części
lędźwiowej. Następnie przystępujemy do wykonania rozcierania
kolistego po przeciwnej stronie kręgosłupa. Nacisk zwiększamy przy
poruszaniu się w kierunku dogłowowym i dokręgosłupowym.
15.
Głaskanie.
Na zakończenie drenażu tej okolicy - podobnie jak
na początku - wykonujemy głaskanie dwoma rękami jednocześnie
(lewa ręka po lewej, prawa po prawej stronie) w pasmach.
Drenaż
limfatyczny klatki piersiowej
Pacjent leży na grzbiecie z rękami lekko
odwiedzionymi w stawach ramiennych i zgiętymi w stawach łokciowych.
Takie ułożenie rąk zapewnia dostęp do węzłów pachowych.
1.
Głaskanie.
Głaskanie to wykonujemy dwoma rękami jednocześnie.
Rozpoczynamy na wysokości wyrostka mieczykowatego mostka. Głaszczemy
po bokach mostka, dochodząc do stawów mostkowo - obojczykowych, a
następnie wzdłuż obojczyków posuwamy się w kierunku wyrostków
barkowych.
2. Rozcieranie koliste okolicy dołu
pachowego.
Prostymi palcami złączonych rąk wykonujemy
rozcieranie koliste w linii pachowej w dwóch punktach: w okolicy 8
żebra oraz 5 żebra. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się w
kierunku pleców i dołu pachowego. Następnie jedną ręką
wykonujemy rozcieranie koliste pomiędzy mięśniem naramiennym a
mięśniem piersiowym większym.
3. Opracowanie gruczołu
piersiowego.
Przy tym opracowaniu ręce pracują naprzemiennie i
wykonują różne czynności na zmianę. Jedną ręką z mocno
odwiedzionym kciukiem wykonujemy rozcieranie posuwiste. Po wykonaniu
jednego cyklu rozcierania posuwistego kciukiem drugiej ręki
wykonujemy przepychanie chłonki z górnobocznej części gruczołu
piersiowego w kierunku dołu pachowego.
4. Opracowanie
linii pachowej.
Opracowanie to wykonujemy dwoma rękami
naprzemiennie. Każda ręka wykonuje inną czynność. Rozpoczynając
od wysokości dolnych żeber w linii pachowej, jedną ręką
wykonujemy rozcieranie posuwiste techniką opisaną przy opracowaniu
gruczołu piersiowego, a drugą głaskanie w kierunku linii pachowej
bezpośrednio przed ręką przepychającą. Tak postępując,
dochodzimy do dołu pachowego.
5. Opracowanie przedniej
powierzchni klatki piersiowej. W pasmach: 1 - od wyrostka
mieczykowatego, wzdłuż żeber do linii pachowej, 2 - od mostka, pod
gruczołem piersiowym do linii pachowej, 3 - od mostka, nad gruczołem
piersiowym do dołu pachowego stosujemy technikę opisaną już przy
opracowywaniu mięśnia czworobocznego oraz mięśni pośladkowych.
Przechodzimy na drugą stronę pacjenta i wykonujemy w kolejności:
6. Rozcieranie koliste okolicy dołu pachowego. 7. Opracowanie
gruczołu piersiowego.
8. Opracowanie linii pachowej.
9.
Opracowanie przedniej powierzchni klatki piersiowej.
10.
Rozcieranie koliste w liniach pachowych.
Dwoma rękami
jednocześnie, każda po innej stronie, prostymi palcami wykonujemy
rozcieranie koliste. Rozpoczynamy od dolnych żeber i w kolejnych
punktach dochodzimy do dołów pachowych.
11. Uciski w
przestrzeniach międzyżebrowych.
Jedną ręką wykonujemy
uciski w przestrzeniach międzyżebrowych. Opracowanie rozpoczynamy
od linii pachowej i w kolejnych punktach posuwamy się w kierunku
mostka i z powrotem. Przepychanie chłonki odbywa się w kierunku od
mostka do linii pachowej. Odmianą tego chwytu jest opracowanie z
obciążeniem. Po opracowaniu jednej strony klatki piersiowej
przystępujemy do opracowania strony drugiej.
12.
Głaskanie.
Na zakończenie drenażu limfatycznego klatki
piersiowej wykonujemy, podobnie jak na początku, głaskanie dwoma
rękami jednocześnie. Rozpoczynamy na wysokości wyrostka
mieczykowatego mostka. Głaszczemy po bokach mostka, dochodząc do
stawów mostkowo - obojczykowych, a następnie wzdłuż obojczyków
posuwamy się w kierunku wyrostków barkowych.
Drenaż
limfatyczny brzucha
Pacjent leży na plecach z nogami ugiętymi w
kolanach i podłożonym pod nie wałkiem celem rozluźnienia mięśni
brzucha. Uciski okrężne muszą być wykonywane w rytmie oddechowym
pacjenta. Przy wdechu zwalniamy ucisk, natomiast uciskamy w końcowej
fazie wydechu. 1. Głaskanie okolicy nadpępkowej.
Dwoma rękami
jednocześnie, każda po innej stronie, wykonujemy głaskania w
kierunku dogłowowym w pasmach.
2. Uciski wzdłuż łuków
żebrowych.
Ruchem podpychającym wykonujemy w końcowej fazie
wydechu pacjenta uciski całą dłonią - na przeponę, dwa uciski
pod lewymi łukami żebrowymi, dwa uciski pod prawymi łukami
żebrowymi.
3. Rozcieranie koliste przestrzeni
międzyżebrowych.
Masażysta staje tyłem do pacjenta i
zgiętymi palcami obu rąk jednocześnie wykonuje rozcierania koliste
pod łukiem żebrowym oraz w dwóch ostatnich przestrzeniach
międzyżebrowych. Po opracowaniu jednej strony opracowujemy
przestrzenie międzyżebrowe i łuk żebrowy po stronie drugiej. 4.
Głaskanie okolicy podpępkowej.
Dwoma rękami jednocześnie
(każda po innej stronie) wykonujemy głaskanie od spojenia łonowego
na boki do przednich górnych kolców biodrowych. 5. Uciski powyżej
pachwiny.
Ręką wykonujemy ucisk posuwisty brzegiem dłoni,
przekręcając nieznacznie rękę i podpychając jednocześnie
tkanki. Po opracowaniu jednej strony przystępujemy do opracowania
strony drugiej.
6. Rozcieranie koliste węzłów
pachwinowych.
Dwoma rękami jednocześnie, ułożonymi jedna nad
drugą na
wiązadle pachwinowym wykonujemy rozcieranie koliste
pasma poziomego węzłów pachwinowych w pięciu punktach, zaczynając
od górnego przedniego kolca biodrowego. Po dojściu do pasma
pionowego, układamy poprzecznie ręce na przyśrodkowej stronie uda
dwa punkty. Teraz tą samą drogą, stosując te same techniki,
wracamy do punktu wyjścia. Po opracowaniu jednej strony przechodzimy
do opracowania strony drugiej.
7. Opracowanie okolicy
podpępkowej.
Dwoma rękami naprzemiennie, stosując technikę
opisaną przy opracowywaniu mięśnia czworobocznego, posuwamy się
wzdłuż linii: 1. od pępka do górnego przedniego kolca
biodrowego,
2. od pępka do wiązadła pachwinowego,
3. od
pępka do spojenia łonowego.
8. Rozcieranie koliste
okrężnicy.
Rozcieranie wykonujemy płasko ułożoną dłonią
z obciążeniem, zaczynając od zstępnicy i rozcierając w kierunku
odbytnicy, następnie opracowujemy wstępnicę w kierunku
poprzecznicy, oraz poprzecznicę - rozcierając w kierunku zstępnicy.
W zależności od opracowywanego odcinka zwiększenie nacisku
następuje w różnych kierunkach. - Przy opracowywaniu zstępnicy
nacisk zwiększamy posuwając się w kierunku odbytnicy. - Przy
opracowywaniu wstępnicy nacisk zwiększamy posuwając się w
kierunku poprzecznicy. - Przy opracowywaniu poprzecznicy nacisk
zwiększamy posuwając się w kierunku zstępnicy.
9.
Generalny ucisk na narządy jamy brzusznej.
Pozycja wyjściowa:
czwórki obejmują boki pacjenta, kciuki znajdują się w okolicy
pępka. W trakcie wykonywania przez pacjenta wdechu, dłonie
przesuwają się po bokach na przednią powierzchnię jamy brzusznej.
W chwili kiedy pacjent wykonuje wydech wspomagamy go, delikatnie
uciskając płasko ułożonymi dłońmi na cały obszar brzucha.
10.
Uciski na okrężnicy.
Uciski wykonujemy zaczynając od
wstępnicy, przez poprzecznicę i do zstępnicy według opisanej
niżej metody. Uciski te muszą być zsynchronizowane z oddechami
pacjenta. Zwiększamy nacisk w końcowej fazie wydechu, a zwalniamy
przy wdechu. Technika tego chwytu polega na wykonaniu ucisku brzegiem
dłoni od strony palca małego, przy czym miejsce największego
ucisku przesuwa się w trakcie jego trwania od kłębika do końców
palców przy opracowywaniu zstępnicy oraz od końców palców do
kłębika przy opracowywaniu pozostałej części okrężnicy. Uciski
przepychające na okrężnicy kończą drenaż limfatyczny brzucha.
Drenaż
limfatyczny kończyny górnej
Pacjent leży na plecach. Na początku zabiegu
ręce są ułożone wzdłuż ciała pacjenta.
1. Głaskanie
całej kończyny.
Stajemy przy głowie pacjenta. Dwoma rękami
jednocześnie wykonujemy głaskanie całej kończyny górnej na
zasadzie ciągnięcia rąk. W ten sposób opracowujemy całą
kończynę począwszy od palców, a skończywszy na stawie
ramiennym.
2. Rozcieranie koliste w dole
pachowym.
Chwytamy ręką pacjenta powyżej stawu łokciowego i
odwodzimy ją w stawie ramiennym. Drugą ręką wykonujemy
rozcieranie koliste w dole pachowym w dwóch punktach - po stronie
wewnętrznej i zewnętrznej dołu pachowego. 3. Rozcieranie posuwiste
mięśnia naramiennego jedną ręką. Palce jednej ręki tworzą
widełki, którymi opracowujemy mięsień naramienny.
4.
Rozcieranie posuwiste mięśnia naramiennego z dołączeniem drugiej
ręki. Ręce masażysty pracują naprzemiennie i każda wykonuje inną
czynność. Jedna ręka wykonuje rozcieranie posuwiste mięśnia
naramiennego, a drugą zgłaskuje zaczynając od przyczepu na
obojczyku do przyczepu na łopatce. Jak wspomniano, ręce pracują
naprzemiennie, a więc kiedy jedna wykonuje przepychanie uchwytem
widełkowym, druga pozostaje w bezruchu i wykona głaskanie dopiero
po skończeniu cyklu ruchu przez pierwszą rękę. 5. Rozcieranie
posuwiste ramienia dwoma rękami.
Wykonywana tu technika jest
identyczna jak omówiona w pkt.3. (Rozcieranie posuwiste mięśnia
naramiennego jedną ręką). Różnica polega na tym, że w tym
rozcieraniu opracowujemy całe ramię - od stawu łokciowego do stawu
ramiennego - dwoma rękami, które wykonują na przemian przepychanie
tą właśnie techniką. Kciuki obu rąk ułożone są na stronie
przedniej ramienia, zaś pozostałe palce na stronie tylnej. Aby ręce
nie przeszkadzały sobie wzajemnie, jedna ręka ułożona jest
powyżej drugiej.
6. Rozcieranie posuwiste ramienia z
dołączeniem drugiej ręki. Stosując technikę opisaną w pkt.4.,
opracowujemy ramię w trzech pasmach: - po stronie bocznej ramienia,
- po stronie przedniej ramienia,
- po stronie przyśrodkowej
ramienia.
7. Rozcieranie posuwiste stawu łokciowego.
Jedną
ręką chwytamy za przedramię tak, że ręka pacjenta jest lekko
zgięta w stawie łokciowym. Drugą ręką, stosując technikę
rozcierania posuwistego, opracowujemy staw łokciowy. Kciuk ułożony
jest na stronie bocznej, zaś pozostałe palce na stronie
przyśrodkowej. Opracowanie rozpoczynamy w połowie przedramienia, a
kończymy w połowie ramienia.
8. Rozcieranie spiralne
dołu łokciowego.
Dwoma kciukami naprzemiennie rozcieramy
spiralnie dół łokciowy. Opracowanie dołu składa się z trzech
pasm. Pierwsze od strony przyśrodkowej dołu łokciowego, drugie
pośrodku i trzecie od strony bocznej. Rozcieranie rozpoczynamy
poniżej stawu łokciowego, a kończymy powyżej. 9. Opracowanie
przedramienia.
Opracowanie przedramienia polega na wykonaniu
specyficznej techniki drenażu. Zaczynamy od chwytu widełkowego,
następnie wykonujemy obrót do dołu przepychając chłonkę (ręka
ze strony grzbietowej przedramienia przesunęła się na stronę
dłoniową przedramienia). Teraz przekręcamy rękę w stronę
przeciwną niż poprzednio, przepychając jednocześnie chłonkę
palcami od 2 do 5. Teraz wykonując ruch w nadgarstku w kierunku
drenażu doprowadziliśmy do ułożenia ręki w pozycji wyjściowej,
jednak nieco wyżej niż poprzednio. Tak postępując, dochodzimy do
stawu łokciowego. Po opracowaniu strony dłoniowej przystępujemy do
opracowania strony grzbietowej przedramienia.
10.
Rozcieranie spiralne stawu nadgarstkowego.
Podobnie jak w dole
łokciowym opracowujemy dwoma kciukami naprzemiennie staw
nadgarstkowy z wszystkich stron, a więc po stronie łokciowej,
grzbietowej, promieniowej i dłoniowej. Rozcieranie przy każdym
paśmie rozpoczynamy poniżej, a kończymy powyżej stawu
nadgarstkowego. 11. Rozcieranie spiralne grzbietowej strony
śródręcza.
Stosując tę samą technikę, a więc dwoma
kciukami naprzemiennie rozcieramy grzbietową stronę śródręcza.
Całość śródręcza opracowujemy w kilku pasmach. Ich ilość
zależna jest od wielkości dłoni pacjenta. Każde pasmo zaczynamy u
nasady palców, a kończymy w okolicy stawu nadgarstkowego. 12.
Rozcieranie spiralne przestrzeni pomiędzy I i Ii kością śródręcza.
Palcami od 2. do 5. ujmujemy kciuk pacjenta. Własnym kciukiem
rozcieramy spiralnie przestrzeń pomiędzy I i Ii kością
śródręcza.
13. Rozcieranie spiralne grzbietowej strony
palców.
Kciukiem jednej ręki rozcieramy spiralnie grzbietową
stronę wszystkich palców po kolei. Przy pewnej wprawie można
wykonywać rozcieranie dwoma kciukami, przy czym każda ręka
opracowuje inny palec. Tak więc możemy jednocześnie rozcierać
palce V i Iii lub Ii i Iv.
14. Rozcieranie spiralne
dłoniowej strony palców.
Stosując opisaną w pkt. 13.
technikę, opracowujemy dłoniowe strony wszystkich palców.
15.
Rozcieranie spiralne dłoniowej strony śródręcza.
Stosując
technikę opisaną przy rozcieraniu spiralnym grzbietowej strony
śródręcza, opracowujemy dłoniową stronę śródręcza.
17.
Głaskanie całej kończyny.
Na zakończenie drenażu kończyny
górnej, podobnie jak na początku, stajemy przy głowie pacjenta.
Dwoma rękami jednocześnie wykonujemy głaskanie całej kończyny
górnej na zasadzie ciągnięcia rąk. W ten sposób opracowujemy
całą kończynę począwszy od palców, a skończywszy na stawie
ramiennym.
Drenaż
limfatyczny kończyny dolnej
Drenaż limfatyczny kończyny dolnej składa
się z dwóch faz: - faza I - w ułożeniu pacjenta na plecach, -
faza Ii - w ułożeniu pacjenta na brzuchu.
Faza I
Pod
kolano masowanej nogi podkładamy niewielki wałeczek, aby przez
ugięcie w kolanie doprowadzić do rozluźnienia napięć w kończynie
dolnej. Nogi pacjenta muszą być lekko odwiedzione, aby umożliwić
opracowanie przyśrodkowej strony uda.
1. Głaskanie
ogólne.
Masażysta, stojąc z boku pacjenta, dwoma rękami
jednocześnie wykonuje głaskanie całej kończyny dolnej od palców
do stawu biodrowego.
2. Rozcieranie koliste pasma
poziomego węzłów pachwinowych.
Dwoma rękami jednocześnie,
ułożonymi jedna nad drugą na wiązadłe pachwinowym, wykonujemy
rozcieranie koliste w 4 punktach zaczynając od strony bocznej do
strony przyśrodkowej pachwiny.
3. Rozcieranie koliste
pasma pionowego węzłów pachwinowych. Jedną lub dwoma rękami
jednocześnie, rozcieramy pasmo pionowe węzłów pachwinowych
(przyśrodkowa powierzchnia uda) w trzech punktach: 1. na
przyśrodkowej stronie uda, w połowie jego długości, 2. na
przyśrodkowej stronie uda, pomiędzy punktem 1 i 3, 3. w dole
pachwinowym. Rozcieranie wykonujemy kolejno w punktach 1, 2, 3, 2,
1.
4. Rozcieranie posuwiste uda dwoma rękami.
Stosujemy
tu technikę opisaną przy rozcieraniu posuwistym mięśnia
naramiennego jedną ręką. Różnica polega na tym, że na udzie
pracują naprzemiennie obie ręce w ułożeniu "ręka za ręką".
Kciuki masażysty posuwają się po przedniej stronie uda. W ten
sposób opracowujemy udo od stawu kolanowego do stawu biodrowego.
5.
Rozcieranie posuwiste uda jedną ręką.
Jedna ręka wykonuje
rozcieranie posuwiste w sposób opisany przy rozcieraniu posuwistym
mięśnia naramiennego. Druga ręka (pracując na zmianę z pierwszą)
wykonuje głaskanie. Rozcieranie to wykonujemy w trzech pasmach: - po
stronie przyśrodkowej uda, - po stronie przedniej uda,
- po
zamianie czynności rąk rozcieramy po stronie bocznej uda. Jak można
zauważyć, ręka głaszcząca po stronie przyśrodkowej i później
bocznej wykonuje ruch posuwisty. Natomiast ręka głaszcząca po
stronie przedniej uda wykonuje ruch obrotowy.
6.
Rozcieranie posuwiste stawu kolanowego.
Staw kolanowy chwytamy
między kciuk a pozostałe palce i wykonujemy rozcieranie posuwiste
rozpoczynając na podudziu a kończąc na udzie.
7.
Rozcieranie koliste po bokach stawu kolanowego.
Wyprostowanymi
palcami obu rąk jednocześnie (po obu stronach
stawu kolanowego) wykonujemy rozcieranie koliste w miejscach
zaczynając poniżej stawu kolanowego, następnie po bokach stawu i
powyżej stawu kolanowego. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się w
kierunku uda.
8. Rozcieranie koliste dołu
podkolanowego.
Proste palce obu rąk układamy w dole
podkolanowym. Palce jednej ręki wsuwamy od strony przyśrodkowej, a
palce drugiej ręki od strony bocznej dołu podkolanowego.
Rozcieranie koliste wykonujemy obydwiema rękami jednocześnie,
zwiększając nacisk przy posuwaniu się w kierunku uda. Rozpoczynamy
od opracowania dolnej części dołu podkolanowego, potem rozcieramy
część środkową, a następnie część górną.
9.
Opracowanie podudzia.
Zginamy nogę pacjenta w stawie kolanowym
pod kątem 90 stopni. Stosując technikę opisaną przy opracowywaniu
przedramienia, dwoma rękami naprzemiennie rozcieramy podudzie. Ręce
ułożone są jedna nad drugą, a kciuki posuwają się po stronie
przedniej podudzia. Druga część opracowania polega na połączeniu
dwóch technik. Jedna ręka, opracowuje stronę boczną, przednią i
przyśrodkową, a druga w tym czasie, opracowuje stronę tylną
podudzia. Ręce, pracując naprzemiennie, posuwają się od stawu
skokowego do stawu kolanowego.
10. Rozcieranie spiralne
stawu skokowego.
Kciukami obu rąk naprzemiennie rozcieramy staw
skokowy w trzech pasmach, na obszarze zawartym między kostką
przyśrodkową i boczną.
11. Rozcieranie spiralne
śródstopia.
Dwoma kciukami naprzemiennie rozcieramy stronę
grzbietową śródstopie, posuwając się od nasady palców do stawu
skokowego w czterech pasmach.
12. Rozcieranie posuwiste
stawów śródstopno-paliczkowych. Ustawiamy obydwa kciuki
naprzeciwko siebie na stawie śródstopno-paliczkowym palucha i
wykonujemy skręt dłoni na kciukach tak aby kciucki znalazły się
obok siebie. W ten sposób postępujemy na wszystkich stawach
śródstopno-paliczkowych.
13. Rozcieranie koliste ścięgna
Achillesa.
Prostymi palcami obu rąk jednocześnie wykonujemy
rozcieranie koliste po obu stronach ścięgna Achillesa w trzech
kolejnych punktach: pierwszy przy guzie piętowym i dwa kolejne
powyżej.
14. Głaskanie ogólne.
Na zakończenie
pierwszej fazy drenażu limfatycznego kończyny dolnej masażysta,
stojąc z boku pacjenta, dwoma rękami jednocześnie wykonuje
głaskanie całej kończyny od palców do stawu biodrowego.
Faza
II
W fazie drugiej drenażu limfatycznego kończyny dolnej
układamy pacjenta na brzuchu. Pod stopy podkładamy niewielki
wałeczek celem rozluźnienia napięcia w kończynie. Nogi pacjenta
muszą być odwiedzione, aby umożliwić opracowanie strony
przyśrodkowej uda.
15. Głaskanie ogólne.
Masażysta,
stojąc z boku pacjenta, dwoma rękami jednocześnie wykonuje
głaskanie całej kończyny od palców do stawu biodrowego.
16.
Rozcieranie koliste okolicy przedniego górnego kolca biodrowego i
przyśrodkowej strony uda. Jedną ręką ułożoną nad przednim
górnym kolcem biodrowym wykonujemy rozcieranie koliste w miejscu,
zwiększając nacisk przy poruszaniu się w kierunku do linii
śródpalcowej i do głowy. W czasie wykonywania rozcierania ręka
pozostaje niezmiennie w tym samym miejscu. W tym samym czasie drugą
ręką wykonujemy rozcieranie koliste przyśrodkowej strony uda w
okolicy pachwiny. Po kilkakrotnym roztarciu (zwiększając siłę
nacisku przy posuwaniu się w kierunku dogłowowym) przestawiamy rękę
nieco niżej (w kierunku stawu kolanowego). Po kilkakrotnym roztarciu
ponownie przestawiamy rękę, tym razem powyżej, czyli do miejsca w
którym rozpoczynaliśmy opracowywanie. Podczas wykonywania
opracowania obie ręce pracują jednocześnie.
17.
Rozcieranie posuwiste uda dwoma rękami.
Stosujemy tu technikę
opisaną przy rozcieraniu posuwistym mięśnia naramiennego jedną
ręką. Różnica polega na tym, że na udzie pracują naprzemiennie
obie ręce w ułożeniu "ręka za ręką". Kciuki masażysty
posuwają się po tylnej stronie uda (podobnie jak po przedniej). W
ten sposób opracowujemy udo od stawu kolanowego do stawu
biodrowego.
18. Rozcieranie posuwiste uda jedną
ręką.
Jedna ręka wykonuje rozcieranie w sposób opisany przy
rozcieraniu posuwistym mięśnia naramiennego. Druga ręka (pracując
na zmianę z pierwszą) wykonuje przegłaskanie. Rozcieranie to
wykonujemy w trzech pasmach:
- po stronie przyśrodkowej uda,
-
po stronie tylnej uda (tak jak po przedniej),
- po zamianie
czynności rąk rozcieramy po stronie bocznej uda.
19.
Rozcieranie spiralne dołu podkolanowego.
Dwoma kciukami
naprzemiennie rozcieramy dół podkolanowy w trzech pasmach: wzdłuż
krawędzi zewnętrznej, przez środek dołu podkolanowego, wzdłuż
krawędzi wewnętrznej. Rozcieranie rozpoczynamy pod dołem, a
kończymy nad dołem podkolanowym.
20. Rozcieranie koliste
dołu podkolanowego.
Poprzecznie ułożoną ręką z obciążeniem
rozcieramy koliście dół podkolanowy w trzech punktach: na krawędzi
zewnętrznej dołu podkolanowego, w środku dołu podkolanowego, na
krawędzi wewnętrznej dołu podkolanowego. Nacisk zwiększamy przy
posuwaniu się w kierunku dogłowowym.
21. Rozcieranie
koliste po bokach dołu podkolanowego.
Prostymi palcami obu rąk
jednocześnie wykonujemy rozcieranie koliste poniżej stawu na stawie
i powyżej. Nacisk zwiększamy przy posuwaniu się w kierunku
uda.
22. Opracowanie podudzia.
Stosujemy tu technikę
opisaną przy rozcieraniu przepychającym mięśnia naramiennego
jedną ręką. Różnica polega na tym, że na podudziu, podobnie jak
i na udzie, pracują naprzemiennie obie ręce w ułożeniu "ręka
za ręką". Kciuki masażysty posuwają się po tylnej stronie
podudzia. W ten sposób opracowujemy podudzie od stawu skokowego do
stawu kolanowego. Następnie jedną ręką kontynujemy opisaną
technikę, zaś drugą ręką przepychamy limfę, wykonując skręt z
lekkim podepchnięciem w kierunku dogłowowym. Po kilkakrotnym
opracowaniu zamieniamy czynności rąk. Tak więc jeżeli przedtem
rozcieranie przepychające wykonywała ręka lewa, to teraz wykonuje
je ręka prawa.
23. Rozcieranie spiralne ścięgna
Achillesa.
Dwoma kciukami: jednym po stronie przyśrodkowej, a
drugim po stronie bocznej rozcieramy naprzemiennie lub jednocześnie
ścięgno Achillesa.
24. Głaskanie ogólne.
Podobnie
jak na początku drenażu, tak teraz na zakończenie wykonujemy
głaskanie ogólne całej kończyny dolnej.
KONIEC