NAN BEI WUSHU SHAOLIN SANDA TAI CHI CHUAN BAGUA XINGYI


















mmLoadMenus();






















































































































- ARTYKUŁY
-




2005-06-24  Xingyiquan -
Skuteczna walka (część 1)Xingyiquan to
kwintesencja ducha walki. Twarda siła równoważona wewnętrzną
miękkością znajduje wyładowanie w błyskawicznym ruchu zwartego
ciała. W tradycyjnym podziale na style zewnętrzne i
wewnętrzne, Xingyiquan, podobnie, jak Baguazhang i Taijiquan
zaliczamy do tych ostatnich. Jego pierwowzorem był Liuhequan,
styl Sześciu Harmonii praktykowany w Shaolin. Sztuka Xinyiquan
kształtowała się przez wiele pokoleń początkowo w prowincji
Shanxi, później w Hebei, a kolejni mistrzowie wprowadzali nowe
elementy, tak charakterystyczne dla współczesnego
Xingyi.Według jednej z teorii ojcem sztuki jest
legendarny patriota i bohater, Yue Fei (1103 – 1142), generał
z czasów dynastii Song, niezwykle zręczny w posługiwaniu się
włócznią. W oparciu o zasady władania tą właśnie bronią,
stworzył metodę walki i nauczył jej swych oficerów. Yi Quan –
Intencjonalna sztuka walki – była wyjątkowo prosta i
pomysłowa. Czy Yue Fei, który większość życia spędził na polu
bitwy i zginął zamordowany w więzieniu mając niecałe
czterdzieści lat, rzeczywiście zdołał opracować tak
zaawansowaną sztukę walki? Tradycja głosi, że spisał on
podręcznik Yi Quan odnaleziony pięćset lat później, przez Ji
Ji Ke, znanego także jako Ji Long Feng, w świątyni poświęconej
pamięci Jue Fei’a. Ji Long Feng również słynął ze
zręczności we władaniu włócznią. Dostosował technikę włóczni
do technik ręcznych wykorzystując przy tym zasady zawarte w
rękopisie Yue Fei’a. Ani opowieść o generale Jue
Fei’u, ani ta o Ji Long Fengu, który odnalazł rękopis i
odtworzył jego sztukę, nie została potwierdzona przez
historyków, jednak podtrzymują oni teorię o stworzeniu sztuki
walki w oparciu o technikę włóczni. Tyle, że jedni przypisują
tę zasługę generałowi Yue Fei, a inni Ji Ji Ke. Dai
Long Bang (1720 – 1809) był kolejnym mistrzem, który wniósł
wiele udoskonaleń do stylu Xingyiquan. Jego nauczyciele
reprezentowali różne style walki. Cao Ji Wu przekazał mu
wiedzę o Yi Quan, zaś Jin Shi Kui uczył go stylu Modliszki.
Metoda ćwiczeń wprowadzona przez Dai’a polegała na połączeniu
Daoyin (Qigong dla zachowania zdrowia) z technikami walki. Od
tej pory metody Dantian stały się podstawą technik walki i ich
nieodłączną częścią. Również Wu Xing Quan, tak
charakterystyczne techniki pięści, są uważane za spuściznę
Dai’a. Swą wiedzę Dai przekazał rodzinnemu klanowi, a
za jego pośrednictwem Li Lao Nengowi (1803 – 1888), który jako
pierwszy nazwał – udoskonaloną przez siebie i opisaną w 1856
roku sztukę – Xingyiquan. Obecnie uważa się, że Li Lao
Neng (znany także jako Li Fai Yu lub Li Neng Ran) miał także
innego nauczyciela – Guo Weihana – autora ćwiczeń San Ti Shi
(w pozycji stojącej) – stanowiących rdzeń nowoczesnego
Xingyiquan. W każdym razie Li Lao Neng wykorzystał
twórczo wiedzę odziedziczoną po nauczycielach i to jego uznaje
się za ojca współczesnych północnych stylów Xingyiquan. Jemu
też praktykujący obecnie Xingyi zawdzięczają metody ćwiczeń
dwuosobowych. Oczyścił styl, wprowadził wiele innowacji i
fundamentalnych zmian w metodach nauczania. Jednym
z jego najzdolniejszych uczniów był Guo Yun Shen, który zyskał
sławę jako łowca przestępców. Gwałtowna natura Guo
przysporzyła mu niestety wielu kłopotów. Osadzony na trzy lata
w więzieniu, za nieumyślne zabójstwo pewnego bandyty, nadal
doskonalił technikę. Spadkobiercą jego sztuki został
Sun Lu Tang, który w 1910 roku osiedlił się w Pekinie i
założył szkołę sztuk walki. Napisał też wiele książek, przy
czym pierwsza z nich, wydana w 1915 roku nosiła tytuł „Xing Yi
– nauka formy”. Była to pierwsza w Chinach praca o tej
tematyce, przedstawiająca teoretyczne podstawy w oparciu o
filozofię. W 1931 roku, Sun Lu Tang zerwał z dotychczasową
tradycją i założył pierwszą żeńską szkołę sztuk walki.

Obecnie rozwijają się dwie
podstawowe odmiany Xingyiquan. W prowincji Hebei (z głównym
ośrodkiem w Pekinie) i w prowincji Shanxi. Istnieje ponadto
wiele innych odmian (choćby muzułmańskie odgałęzienia
praktykowane w prowincji Henan), które znacznie się od siebie
różnią pod względem technicznym. Niektóre z nich w ogóle nie
włączają form zwierząt do stylu skupiając się wyłącznie na
technikach pięści. Bywa, że podobieństwa ograniczają się do
nazw, podczas gdy same ruchy są zupełnie inne. Wspólnym
mianownikiem pozostaje jednak zwarta postawa i „siła czołgu”,
niezwykła prostota stylu i jego skuteczność w walce. W
następnej części: O teoretycznych podstawach stylu.
Autor: Ewa Pfeifer Konsultacja merytoryczna:
Zhang Feng Jun
POWRÓT








©
2005 Polsko Chiński Stowarzyszenie Kung Fu / Wu Shu Nan Bei. Wszelkie prawa
zastrzeżone.©
2005 Projektowanie
stron www - helionet.pl