NAN BEI WUSHU SHAOLIN SANDA TAI CHI CHUAN BAGUA XINGYI


















mmLoadMenus();






















































































































- ARTYKUŁY
-




2005-06-27  Xingyiquan -
Skuteczna walka (część 4)Mentalność Xingyiquan
nakazuje „zerwać się do walki jak wiatr, lecieć niczym
strzała, być stale szybszym i szybszym, dopóki twój przeciwnik
nie wypadnie z gry” (Qi ru feng luo ru jian da dao hai xian
man), dlatego też, nie bez przyczyny mówi się, iż Xingyi uczy
zdecydowania.Wu Xing Quan – Pięć Pięści, podstawowe
techniki już współczesnego Xingyiquan – Pi quan, Zhuan quan,
Beng quan, Pao quan i Heng quan wywodzące się jednak z San Lao
Quan – Trzech Starych Pięści – z systemu Dai Long Banga.
Obecnie Wu Xing Quan podlega rygorystycznej
standaryzacji i często wręcz dosłownie każdą z Pięciu Pięści
próbuje się interpretować jako jedną z technik walki.
Niesłusznie, ponieważ jest to pięć odmiennych metod stosowania
siły i tylko od ćwiczącego zależy, w jaki sposób te siły
skonfiguruje a także, której części ciała użyje do
wykorzystania jej podczas walki. Ćwiczenie Pięciu Pięści
nie sprowadza się tylko do wykonywania poszczególnych technik.
Wymaga od ćwiczącego zaangażowania umysłu. Pamiętajmy, że
ćwiczeniom Xingyiquan, stale towarzyszy trenowanie woli
umysłu, zamiaru i intencji, czyli Yi, a powinien także
towarzyszyć stan gotowości bojowej. Pi quan „jest jak
uderzenie siekierą, a intencją Pi jest rozrąbanie”. Pi quan to
pierwsza z pięciu nauczanych sił. Pozycja, jaką przyjmujemy
przy wykonywaniu Pi quan, została przedstawiona w poprzednim
artykule, o San Ti Shi. Siła użyta przy Pi skierowana jest z
góry na dół i do przodu. W technice tej chodzi o intencję
użycia siły, a wykonywać ją można zarówno otwartą dłonią jak i
zaciśniętą pięścią czy łokciem, w zależności od tego, co
wymusi sytuacja w walce. Pozycja Pi quan podlega
pewnym zasadom. Wychodzi z ruchu i zostaje gwałtownie
zatrzymana. Ciało nie może się wtedy kołysać. Musi utrzymać
odpowiednią pozycję, „zastygnąć jak głaz”. Dlatego też, między
innymi, próby ominięcia praktyki San Ti Shi, będą prowadzić do
popełniania błędów, ponieważ tylko „stanie” w bezruchu
wystarczająco wzmacnia nogi i resztę ciała.







Fot. 1
Fot. 2
Fot.
3Pięść Pi
rozpoczynamy stojąc pod kątem 45� do kierunku ruchu. Pięty
złączone natomiast palce stóp lekko rozchylone. Ciało
wyprostowane, ręce swobodnie opuszczone wzdłuż tułowia, barki
nie są napięte, szyja wyprostowana a broda lekko cofnięta
(fot. 1). Ruch zaczynamy pochylając lekko całe ciało
do przodu, następnie ręce, dłońmi do góry podnosimy
symetrycznie pod kątem 45� do osi ciała na wysokość czubka
głowy (fot. 2). Ręce kierujemy do środka ciała i
powoli je opuszczając, zaciskamy w pięści. Jednocześnie
uginamy nogi w kolanach obniżając pozycję. Ręce zatrzymują się
na wysokości dantian, z pięściami skierowanymi do siebie,
łokcie, lekko na zewnątrz tworzą koło. Biodra podciągamy pod
siebie do góry, wówczas linia kręgosłupa tworzy łuk (fot. 3).








Fot. 4
Fot. 5
Fot.
6Z tej przejściowej
pozycji prawą pięść i łokieć prowadzimy przy ciele, po linii
centralnej, na wysokość brody, a następnie pięść, po linii
prostej, wysuwamy do przodu w kierunku ruchu. Kąt w łokciu
więcej niż 90�. Palce pięści skierowane do twarzy. Wzrok
skierowany nad pięścią (fot. 4 i 5). Lewą pięść
dołączamy do prawego łokcia (fot. 6). Prawa ręka
schodzi do dantian tak, jakby pociągała coś za sobą, lewa ręka
uderza otwartą dłonią. Siła uderzenia skierowana jest z góry
na dół i do przodu. W tym samym momencie lewa noga robi krok
do przodu. W trakcie ruchu dłonie otwierają się (fot. 7 i 8).
Należy zwrócić uwagę, aby ręka i noga wykonały ruch
jednocześnie i zakończyły go w tym samym momencie.







Fot. 7
Fot. 8
Fot.
9Palce lewej dłoni
skierowane są do góry, kciuk odwiedziony od palca wskazującego
imituje „paszczę tygrysa”, wzrok skierowany w sam środek linii
łączącej palec wskazujący z kciukiem, lewa ręka na wysokości
dantian palce skierowane lekko do linii centralnej ciała (fot.
8). Ręce sprawiają wrażenie jakby coś rozciągały.
Łokcie obu rąk tworzą łuki, a kąt między przedramieniem i
ramieniem jest większy niż 90� (fot. 7 i 8). Przy mniejszym
kącie uderzenie będzie bardzo słabe. Nogi przyjmują
pozycje w dwóch liniach prostopadłych do podłoża: pierwsza, to
udo nogi zakrocznej, druga, to linia łącząca przód kolana i
piętę nogi wykrocznej. Pięta nogi zakrocznej i palce nogi
wysuniętej do przodu są styczne do linii centralnej ciała
poprowadzonej na podłożu (fot. 9). Ciężar ciała rozłożony jest
40% na nogę z przodu, a 60% na nogę z tyłu. Stopy są mocno
ukorzenione w podłożu. Nos, palec wskazujący ręki
wysuniętej do przodu, duży palec nogi wykrocznej i pięta nogi
zakrocznej znajdują się w jednej, pionowej płaszczyźnie. Szyja
wyciągnięta jest do góry, a broda lekko cofnięta do tyłu. Zęby
złączone, koniec języka dotyka podniebienia. Całe ciało jest
lekko napięte.






Fot. 10
Fot.
11Pi quan ćwiczymy na
obie strony. Z pozycji przedstawionej na fot. 7 i 8 ręka
przednia ściągana jest do biodra i w trakcie ruchu zaciska się
w pięść, którą razem z łokciem prowadzimy przy ciele, po linii
centralnej na wysokość brody, a następnie po linii prostej
wysuwamy do przodu. Nogę wykroczną przestawiamy tak, aby palce
były skierowane na zewnątrz (fot. 10). Analogiczny ruch
wykonujemy na drugą stronę. W następnym numerze:
Techniki Zhuan Quan i Beng Quan Autor: Paweł
Kępczyński Konsultacja merytoryczna: Zhang Feng
Jun
POWRÓT








©
2005 Polsko Chiński Stowarzyszenie Kung Fu / Wu Shu Nan Bei. Wszelkie prawa
zastrzeżone.©
2005 Projektowanie
stron www - helionet.pl