tytuł: "Młode wilki"
autor: Jarosław śamojda
tekst wklepał: [e-mail]

Copyright (c) Jarosław śamojda 1985
ISBN 83-904961-0-0
Wydawca: DA VINCI Sp. z o.o. Warszawa 1995
Wydanie pierwsze
Przygotowanie: Drukarnia Poligrafus
Druk: PWP "Gryf S.A. Ciechanów

ROZDZIAŁ 1

Panujący od kilku dni upał wyludnił ulice miasta. Szczupły mężczyzna ubrany w typowy
urzędniczy garnitur szedł ocienioną drzewami alejką. Biała, przewiązana sznurkiem paczka
kołysała się w jego ręce w rytmie kroków. Rząd drzew dających schronienie przed żarem
kończył się kamienną fontanną. Od lat zepsuta i porośnięta chwastami już nie cieszyła swym
widokiem przypadkowych spacerowiczów. Mężczyzna minął ją i zszedł z chodnika na
jezdnię. Rozgrzane powietrze kłębiło się wokoło jego butów. Odgłos miarowych kroków
zagłuszony został piskiem opon hamującego samochodu. W jednej chwili mężczyzna
odskoczył w bok ratując się ucieczką na chodnik. Szare BMW zaparkowało koło krawężnika.
Mężczyzna z obrażoną miną skierował się w stronę bramy z napisem "Wojewódzki Bank w
Szczecinie". Odchodząc spojrzał na samochód chcąc dojrzeć twarz kierowcy, ale
przyciemnione szyby skutecznie chroniły wnętrze przed jego wzrokiem. Wycierając
chusteczką pot z czoła mężczyzna wszedł przez wahadłowe drzwi do banku. Okrągła twarz
stojącego w przejściu strażnika przybrała na moment grymas podobny do uśmiechu. - Jeśli
nie spadnie deszcz to latarnie na ulicach pousychają - zagadnął żartobliwie - powietrze aż się
gotuje. Mówiąc to podskoczył do drugich drzwi otwierając je przed mijającym go obojętnie
mężczyzną. Po dwuletnich staraniach Dyrekcja Wojewódzkiego Banku w Szczecinie
otrzymała zgodę na dokonanie generalnego remontu. W planie oprócz wymiany drzwi, okien,
mebli, oraz remontu skarbca z 1926 roku przewidziano również założenie klimatyzacji. Tylko
nadzieja na mające wkrótce nadejść zmiany pozwalała pracownikom wytrzymywać panujący
zaduch i upał. Mężczyzna wszedł do głównej sali banku mijając po prawej stronie kasy i dział
rachunków bieżących, a po lewej agenturę PKO i lokaty długoterminowe. Jego sylwetka
przecięła smugę wpadającego do sali słońca i zniknęła w przejściu dla urzędników. Jak
zwykle w sobotnie popołudnie bank był prawie pusty. Na zegarze wiszącym pod sufitem
dochodziła trzecia. Nad zegarem w wąskiej szczelinie czyjeś oczy obserwowały salę. Drugi
strażnik widział z góry jak mężczyzna niosący białą paczkę przeszedł w poprzek sali, wszedł
w przejście dla pracowników, a po chwili zasiadł za swoim biurkiem. Strażnik spojrzał na
zegarek, była za dwie minuty trzecia. Odwrócił się do interkomu i nacisnął przycisk. -
Trzecia. Zamykamy - powiedział do mikrofonu. Strażnik na dole odprowadzał ostatnich
klientów do drzwi, gdy do banku weszło trzech mężczyzn ubranych na czarno. Wszyscy mieli
na sobie takie same czarne spodnie, czarne golfy i czarne marynarki, a na głowach żółte
słomkowe kapelusze. Mężczyźni minęli wychodzących klientów i skierowali się na salę kas. -
Panowie, już zamykamy - usiłował zatrzymać ich strażnik. - Wpłacimy pieniądze, bo nas
okradną - nie odwracając się odpowiedział najwyższy. Była za dwie trzecia. Strażnik dał za
wygraną. Trzej mężczyźni weszli na główną salę i natychmiast rozeszli się w różne strony.
Niższy, z wyraźną nadwagą, stanął w narożniku sali. Drugi, wysoki, przystanął tuż przy
drzwiach. Trzeci, jednym ruchem ręki zaciągnął czarną pończochę na twarz i ruszył do kasy.
Kasjerka, młoda dziewczyna o mało wyrafinowanej urodzie, przyklejała papierową

banderolkę na kolejnej paczce dwudziestodolarówek gdy nagle usłyszała nad sobą głos
mężczyzny: - zapakuj kochanie te kanapki do woreczka. Kasjerka przerwała pracę i spojrzała
w kierunku głosu. Zaciągnięta na twarz pończocha miała wycięty otwór w którym poruszały
się usta: - Tylko szybko, bo spóźnię się do pracy - dodał. Z niewzruszoną powagą kasjerka
odebrała worek z rąk mężczyzny i rozpoczęła napełnianie go paczkami
dwudziestodolarowych banknotów. W drugim końcu sali urzędnik rozciął nożyczkami
sznurek. Uwolniony z krępujących go więzi papier sam się rozwinął odsłaniając kartonowe
pudełeczko. Urzędnik spojrzał w stronę kasy. - Myślałem, że kiedyś sam to zrobię - wycedził.
Siedzący naprzeciwko niego młodszy urzędnik powiódł wzrokiem w stronę kasy przy której
stał mężczyzna w słomkowym kapeluszu. Mimo dzielących go ośmiu metrów wyraźnie
widział jak kolejne paczki dolarowych banknotów znikają w worku. Starszy urzędnik
westchnął i wyjął z szuflady szklankę i talerzyk. Ustawił je na serwetce, po czym uniósł
tekturowe wieko-pudełka. Wyjął z niego sernik pokryty truskawkową galaretką. - Taka forsa -
westchnął - ale bym się ubawił. Oblizał palce i sięgnął po ciastko. Ostrożnie wbił w nie zęby
uważając aby cukier puder nie posypał się na garnitur. Ponownie spojrzał w stronę kasy. -
Taka amatorszczyzna. Ja bym to zrobił lepiej. Młodszy urzędnik przełknął ślinę wpatrzony
łakomym wzrokiem w leżące na talerzu ciastko. Kątem oka dostrzegł podchodzącego do nich
drugiego napastnika. Ten stanął przy ladzie i uniósł lufę pistoletu celując w głowę starszego
urzędnika. Jednocześnie przyłożył drugi palec do ust. -Psss. Kasjerka z trudem przepychała
worek z pieniędzmi przez okienko w kasie. Rozejrzała się dyskretnie czy nikt jej nie
obserwuje i posłała w stronę bandyty gorący pocałunek. Usta w czarnej pończosze poruszyły
się, ale nie był to uśmiech wzajemności. Napastnik spojrzał na worek w rękach urzędniczki.
Miała delikatne pulchne dłonie. - Ten pierścionek też dorzuć skarbie - wskazał na jej palec. -
Oszalałeś? Po co? - W jej głosie zabrzmiała nuta urażonej dumy. W odpowiedzi przed swoim
nosem ujrzała lufę pistoletu. Szare BMW stało przy wejściu do banku. Okienko kierowcy
było do połowy otwarte. Spóźniony, zadyszany klient dopadł zamkniętych drzwi i walił w nie
pięścią. Strażnik otworzył okienko. -- Dlaczego zamknięte? Jeszcze nie ma trzeciej - usłyszał
pełen pretensji głos klienta. - U mnie jest. Przyjdź pan w poniedziałek - odburknął strażnik. -
Ja muszę jeszcze dziś pobrać pieniądze. Co tu się dzieje? Strażnik spojrzał za siebie. W głębi
sali trzech ubranych na czarno mężczyzn z pończochami na twarzach ruszało właśnie w
stronę wyjścia. ~ Kasa jest pusta. Mieliśmy dziś duży obrót. Zanim klient zdążył wygrzebać z
pamięci mocniejszy argument, drzwiczki zatrzasnęły się bezpowrotnie. Strażnik zamknął
zasuwkę, odwrócił się i wyjął z kabury rewolwer. Przytrzymał go nieruchomo wzdłuż ciała.
Czekał. Drugi strażnik śledził całe zajście ze swojej szczeliny obserwacyjnej koło zegara.
Mężczyzna w słomkowym kapeluszu właśnie odchodził z pełnym workiem od kasy.
Tymczasem kasjerka zwinnym ruchem, o który nikt by jej nie podejrzewał, przypadła do
podłogi rozciągając się na całą długość. Strażnik jakby czekał na ten moment. Nacisnął
przycisk z napisem "alarm". Głos syren wypełnił salę kas i wylał się przeraźliwym wyciem
przed gmach banku .Włączenie alarmu sparaliżowało idących do wyjścia napastników. Jak na
komendę skoczyli w bok i rozbiegli się w przeciwne strony rezygnując z forsowania
głównych drzwi w których stał strażnik. Jeden z napastników wystrzelił z pistoletu ponad
głowami zdezorientowanych kasjerek. Kto mógł, krył się za biurka, inni padali na ziemię tam
gdzie stali. Napastnicy strzelali nad głowami biegnąc do przeciwpożarowego wyjścia.
Strażnik przy szklanych drzwiach stanął w pozycji Johna Wayna na szeroko rozstawionych
nogach i z bezpiecznej odległości obserwował rozwój wypadków. Bandyci strzelając ponad
głowami leżących już urzędników dobiegli do blatu dla klientów i z kocią zręcznością
przeskoczyli na drugą stronę. Biegnący z tyłu zatrzymał się i stojąc na biurku oddał długą
serię z pistoletu maszynowego, kierując ziejącą ogniem lufę ponad pustymi biurkami. Cała
trójka zniknęła za drzwiami z napisem - "Wyjście przeciwpożarowe". Syrena alarmowa
zakrztusiła się, opadła o dwie oktawy w dół i na koniec zamilkła. Delikatny wietrzyk ze

stojącego na biurku wentylatora poruszał zwiędniętą do połowy palmę. Siedzący na podłodze
starszy urzędnik otarł resztki cukru z policzka i przełknął ostatni kęs ciastka. Spojrzał w górę
na blat biurka. Sięgnął ręką do krawędzi talerza z ciastkami. Przesunął dłoń w prawo trafiając
na pustkę. Sernik z truskawkową galaretką zniknął. Tupot wojskowych butów odbił się
wielokrotnym echem od ścian i sufitów. Na salę wbiegli policjanci z oddziałów specjalnych.
Z wystudiowaną precyzją i kocią zręcznością zajęli pozycje strzelców wyborowych czekając
na znak aby siłą ognia swoich pistoletów maszynowych zamienić bank w skup surowców
wtórnych. Drzwi przeciwpożarowe w ich celownikach pozostawały w absolutnym bezruchu.
Ostry gwizdek sędziowski wdarł się w tę pełną oczekiwania ciszę. Kroki trzech idących
mężczyzn zbliżały się od strony głównego wejścia do sali kas. Pierwszy szedł dyrektor banku
trzymając w dłoni stoper. Towarzyszył mu kapitan Wojtaszewski z Komendy Głównej
Policji. - Jesteśmy lepsi od II Miejskiego prawie o minutę - oznajmił z dumą dyrektor. - Mogę
państwu pogratulować. Nie mniej jednak, pani Krystyno, - tu dyrektor zwrócił się do pulchnej
kasjerki, która zdążyła już pozbierać się z podłogi i dreptała teraz w jego stronę - nawet w
czasie ćwiczeń niedopuszczalne jest flirtowanie z bandytami. - A pan, panie magistrze -
zwrócił się do znanego nam miłośnika ciastek - na przyszłość radzę szybciej padać na ziemię
zanim panu uszy odstrzelą, nie mówiąc już o innych sprawach. Sala wypełniała się powoli
urzędnikami, którzy dopiero teraz otrzepywali się z kurzu gratulując sobie wzajemnie
bohaterskiej postawy. - Pan panie Malinowski - ta uwaga była kierowana do otyłego strażnika
z przekrwioną twarzą, który służbiście prostował się pod spojrzeniem swojego dyrektora - po
to ma pancerną szybę, żeby się za nią chować, a nie udawać bohatera. - Proszę pamiętać o
zmianie naboi w pistoletach - przypomniał kapitan Wojtaszewski - ślepe nie będą już
potrzebne. Główne drzwi banku otworzyły się z takim hukiem, że w pierwszej chwili kapitan
Wojtaszewski odebrał to jako strzał z pistoletu. Odwrócił się energicznie w tę stronę. W
drzwiach stali trzej na czarno ubrani mężczyźni w słomkowych kapeluszach i czarnych
pończochach na głowach. Swoje pistolety maszynowe wycelowali wprost w osłupiały z
zaskoczenia tłum urzędników i policjantów. - To jest napad. Wszyscy na ziemię, bo wam jaja
poodstrzelam! Twarze zgromadzonych osób wyrażały tyle zrozumienia co przy pierwszym
czytaniu instrukcji działania komputera. Któryś ze stojących w drugim rzędzie urzędników
powoli zaczął unosić w górę ręce. Rozległ się śmiech. - Może sam napad był pretensjonalny,
ale za to uciekaliście jak zawodowcy - stwierdził z uznaniem dyrektor banku i zainicjował
pierwsze oklaski do których dołączyli się inni. Atmosfera rozładowała się w śmiechu.
Napastnik stojący w środku powoli opuścił lufę pistoletu i zciągnął z twarzy czarną rajstopę.
Nieopalona łysina zajaśniała w kontraście do czarnego golfa. - O czym pan mówi? Jeszcze nie
napadliśmy. Łysy napastnik spojrzał po wpatrzonych w niego uśmiechniętych twarzach
oczekując pomocy w rozwiązaniu łamigłówki. - Sam pan przecież dzwonił, żeby opóźnić
napad - wymownie spojrzał na dyrektora. Twarz dyrektora banku powoli nabierała sinego
koloru. Inni nie rozumieli jeszcze co zaszło. Zduszonym głosem dyrektor zwrócił się do
kasjerki: - Ile było w kasie? Rozbawiona atmosferą ćwiczeń kasjerka przywoływała z
pamięci: - Mówił pan, żeby było poważnie, więc włożyłam dwieście tysięcy dolarów w
banknotach dwudziestodolarowych i... mój... zaręczynowy pierścionek... - kątem oka
spojrzała na łysiejącego napastnika. Jego twarz była przerażona. Z dużym opóźnieniem
docierało do niej co zaszło. Ze łzami w oczach odwróciła się do dyrektora. - A więc
obrabował nas ktoś obcy?

ROZDZIAŁ 2

Zakręt był zbyt ostry i źle wyprofilowany. BMW weszło jednak w niego z prędkością sto
dwadzieścia kilometrów na godzinę mijając stojący po prawej stronie napis "SZCZECIN
ś

EGNA". Szerokie, niskoprofilowane opony były za twarde na polskie drogi, ale za to

znakomicie zwiększały sterowność samochodu. Siedzący za kierownicą mężczyzna wyglądał
na czterdzieści lat i tyle miał. Wszystko co wyrażała jego twarz wyjaśniało przezwisko
"Czarny" jakie nosił chyba od urodzenia. Kruczoczarne włosy z dłuższą grzywką opadały na
ś

niade czoło. Głębokie, czarne oczy precyzyjnie skanowały drogę, gotowe dojrzeć z równą

precyzją zarówno przebiegającą mysz jak i stojący na skraju lasu policyjny radiowóz. Lekki
zarost nadawał jego twarzy wyraz zmęczenia. - Dwadzieścia tysięcy dla architekta miasta,
dwa miesiące czeka. Facet od nieruchomości weźmie dychę - dyktował Czarny. Biedrona i
Kobra siedzieli na tylnym siedzeniu. Po morderczej walce, Biedronie udało się zciągnąć z
głowy czarną pończochę. Rzucił ją z obrzydzeniem na tylną półkę obok słomkowego
kapelusza. Chwycił pistolet i wpatrywał się w tylną szybę, za którą zniknął właśnie zakręt
drogi z napisem "SZCZECIN WITA". Kobra musiał przełknąć ostatni kęs bułki zanim
cokolwiek z siebie wydusił. - Nie zgodzi się na mniej niż dwadzieścia - zawyrokował w
odpowiedzi. - Prokurator, adwokaci i celnicy, kosztowali nas w zeszłym kwartale setkę ale
dziś wezmą więcej. Dodaj do tego jeszcze chłopców z drugiego komisariatu - wyliczał z
pamięci Czarny. Kobra wystukał kolejne liczby na Power Booku trzymanym na kolanach.
Odnalazł na ekranie wynik: - Zostaje pięćdziesiąt tysięcy. I teraz zapłacimy ze trzydzieści, to
ledwo wyszliśmy po kosztach - wyraźnie posmutniał. - Dlaczego nikt nas nie goni? -
Biedrona odwrócił się z tym pytaniem w stronę siedzących z przodu Czarnego i Skorpiona.
Czarny dostrzegł pistolet, którym Biedrona wymachiwał w ich kierunku, spojrzał na
Skorpiona. Skorpion bez słów odwrócił się, wyrwał pistolet z ręki i rzucił go na podłogę.
Wszyscy troje mogli mieć po dziewiętnaście lat i tyle mieli. Najpoważniej wyglądał
Skorpion, krępy o silnej budowie, z ostrzyżoną prawie na łyso głową. Biedrona, włoski typ
urody, brunet o regularnych rysach twarzy z powodzeniem mógłby reklamować papierosy nie
tylko w Polsce. Kobra miał najmniejsze powodzenie u kobiet. I to nie z powodu otyłości lub
braku gustu w ubieraniu, ale przez skąpstwo. Był urodzonym księgowym, który zagłodził na
ś

mierć swojego węża w kieszeni. Czarny przyhamował, wjechali do wioski. Środkiem drogi

szły krowy, które mała dziewczynka bezskutecznie zaganiała na pobocze. - Mam go -
zakomunikował radośnie Skorpion, któremu udało się złapać połączenie przez telefon
komórkowy. - Zatrzymali go na granicy. Nie chcą z nim rozmawiać - relacjonował Czarnemu
- tak. Już jedziemy. - Kupił dwadzieścia tysięcy litrów po piętnaście fenigów - relacjonował
dalej Czarnemu uradowany tą wiadomością. - Byliśmy w banku po pieniądze. Nie, nie dla
nas. Usługa z miasta - rzucił do słuchawki. Po chwili wyłączył telefon. - Nie chcą z nim
rozmawiać - zwrócił się do Czarnego. - Włóż dwie dychy do koperty i dychę daj mi do
kieszeni - Czarny spojrzał w lusterko. Biedrona posłusznie włożył pliki dwudziestodolarówek
do koperty i podał je Czarnemu. Czarny przełożył kopertę do kieszeni, a dodatkowy plik -
dziesięć tysięcy dolarów - włożył pod marynarkę. - Ciężkie czasy. Jeszcze trochę i rzucę ten
interes w cholerę - stwierdził zmęczonym głosem. Przejście graniczne w Lubieszynie jest pod
opieką polską w przeciwieństwie do Kołbaskowa, którym zajmuje się administracja
niemiecka. Nie ma to jednak większego znaczenia dla przeciętnego turysty. Obojętnie, w
którą stronę i o której godzinie, zawsze trzeba stać w kolejkach. Czerwiec i lipiec to najgorsze
miesiące. Piątek i sobota to najgorsze dni, od szesnastej do dwudziestej to najgorsze godziny.
Był dziewiętnasty czerwca, sobota godzina szesnasta. Szare BMW stało w cieniu starego
dębu na poboczu drogi. Trzydzieści metrów dalej stał szlaban z napisem "Kontrola Celna -
Granica Polsko-Niemiecka" w Lubieszynie. Kobra wysiadł z samochodu. Z przodu przy
otwartych drzwiach siedział Skorpion i lustrował Playboya. Biedrona spał na tylnym
siedzeniu z otwartymi ustami. Nie przeszkadzała mu ani muzyka ani przejeżdżające obok
samochody. Kobra obszedł samochód i stanął po drugiej stronie. Za szlabanem celnicy i
służba graniczna odprawiali kolejnych turystów. Kolejka samochodów sięgała po horyzont i
nie wiadomo jak jeszcze daleko. Z boku na celnym parkingu stał jaskrawo żółty TIR z
czarnym brezentem na pace. Obok, oparty o biało-czerwony szlaban stał młody chłopak w

białej marynarce. Kobra zamachał do niego na powitanie. Zza żółtego TIRa wyszedł celnik w
towarzystwie Czarnego. Minęli chłopaka w białej marynarce i ruszyli w stronę polskiego
parkingu dla TIRów. - Nie ma mowy. Wsadź sobie te pieniądze wiesz gdzie. Nie chcę was tu
więcej widzieć. Celnik prowadził, a Czarny posłusznie podążał za nim. Ustawione obok
siebie ciężarówki szczelnie wypełniały plac parkingowy. - Nie denerwuj się - uspakajał
Czarny. - Jak trzydzieści za mało to pogadajmy o premii. Czarny rozejrzał się dookoła. Kobra
stał po drugiej stronie przy samochodzie. Kierowcy ciężarówek pochowali się w barku, lub
odsypiali poobiednią drzemkę w cieniu drzew czekając na wyjazd z Polski. Celnik skręcił w
przejście między dwiema ciężarówkami. Czarny wszedł zanim. - Ja nie wezmę i żaden z
chłopaków też nie, nawet za pięćdziesiąt. Na tej bramce jesteście skończeni. Celnik był
przynajmniej o głowę wyższy od Czarnego i na oko mógł ważyć sto dwadzieścia kilo. Nie
miało to jednak teraz żadnego znaczenia, gdyż ramię Czarnego uczepione jego krtani cisnęło
nim jak workiem ziemniaków o burtę ciężarówki. Lufa pistoletu brutalnie zatkała rozwarte do
krzyku usta. - Mam dwa rzuty na ten tydzień - cedził Czarny. - Towar już kupiłem, więc mnie
nie denerwuj. Po trzydzieści od TIRa i koniec rozmowy. Stróżka krwi pociekła celnikowi z
wargi. Jedna kropla skapnęła na śnieżnobiały kołnierzyk służbowej koszuli urzędnika
państwowego. Mimo tego celnik pokręcił przecząco głową. Szeroko otwarte z przerażenia
oczy dodatkowo powiększone przez szkła okularów nie pozostawiały cienia wątpliwości, że
się boi Czarnego. A jednak nie godził się na transakcję. Musiał bać się jeszcze czegoś, co było
groźniejsze i bardziej nieuchronne niż groźby Czarnego. Czarny cofnął się, schował pistolet
pod marynarkę. Celnik wyjął z kieszeni chusteczkę i starł z wargi krew. - To jest ostatni
transport. Ostatni raz. - Wycedził celnik. Czarny wyjął kopertę z pieniędzmi. Celnik odtrącił
ją od siebie. - Nic nie płacisz. Rozmawiaj z Chmielewskim. To jego decyzja. Zgarbiona
sylwetka celnika mignęła w prześwicie między samochodami i zniknęła. Po chwili biało-
czerwony szlaban uniósł się otwierając drogę przed żółtą ciężarówką. - Idzie Czerwony
Kapturek przez las, a tu z krzaków wyskakuje wilk i pyta: "Dokąd idziesz cipo?" - Ja nie
jestem cipa, ja nie jestem cipa. Ja jestem Czerwony Kapturek. - "To gdzie cipo masz
kapturek?" - pyta wilk. Kapturek chwyta się za głowę: "Ojej, ale ze mnie cipa, zapomniałam".
Ha,ha,ha. Skorpion stał oparty o samochód z niewzruszoną miną. Setny raz słyszał ten kawał
w wykonaniu Kobry. I tym razem Kobrze nie udało się go rozweselić. Było w Skorpionie coś
niewyobrażalnie smutnego. Potrafił całymi godzinami zapadać się we własne myśli, dręczyć
się jakimiś wspomnieniami. Nie można było do niego po prostu podejść i porozmawiać. Był
piekielnie inteligentny, przystojny i głęboko nieszczęśliwy. Kobra dał za wygraną, bo od
strony granicy nadjeżdżał właśnie samochód na który czekali. TIR przejechał obok chłopców
trąbiąc klaksonem na znak tryumfu. Za nim podążał czarny Jeep Wrangler z płóciennym
ż

ółtym dachem. Dwie dziewczyny jadące sportowym Alfa Romeo na moment zwolniły

przyglądając się wysiadającemu z Jeepa chłopakowi w białej marynarce. Podobno kobiety nie
mają tak prymitywnych popędów seksualnych jak mężczyźni, ale spojrzenia tych dwuch
dziewczyn zaprzeczały tej teorii. Nic dziwnego: Cichy miał prawie sto dziewięćdziesiąt
centymetrów wzrostu, jasno blond długie włosy i opaloną twarz o chłopięcych rysach.
Trzasnął drzwiami i wolno podchodził do szarego BMW. Wyznawał życiową zasadę, że tylko
głupcy i biedacy się spieszą. Ludzie cywilizowani prowadzą zdrowy i spokojny tryb życia. Od
lat był zdeklarowanym wegetarianinem i mógł na ten temat prowadzić wielogodzinne
wykłady. Być może problemy żywienia skłoniły go do zdawania na medycynę. Przynajmniej
takie miał plany na przyszły rok. - Co to? Jedziecie na pogrzeb? - Cichy skomentował
ubranych na czarno Kobrę i Skorpiona. - Chyba na własny - Skorpion zgarnął z dachu
Playboya i obszedł samochód. Cichy otworzył tylne drzwi i odnalazł tam śpiącego Biedronę. -
Wyskakuj, poprowadzisz. Biedrona wyrwany z drzemki ledwie wytoczył się z samochodu.
Łapiąc równowagę szedł w stronę Jeepa. - Papiery masz w schowku. No, obudź się. Cichy
rzucił Biedronie kluczyki od samochodu tak, że ten musiał skoczyć jak bramkarz aby je

chwycić. Nie zauważyli jak Czarny podszedł do samochodu. - Na jutro przygotowałem dwa
Royale po dwanaście tysięcy litrów -oznajmił z zadowoleniem Cichy. - Odwołaj. Zamknęli
bramkę. Muszę pogadać z Chmielewskim. Z głębi samochodu dobiegł głos Skorpiona: - to
jedź na nasz bal maturalny. Ma tam być. - Przecież ty nie zdałeś matury, ha ha - wtrącił
Kobra. Trzasnęli drzwiami. Szare BMW odjechało z przejścia granicznego, a za nim czarny
Jeep Wrangler z żółtym płóciennym dachem.

ROZDZIAŁ 3

Był ciepły czerwcowy wieczór. Powoli zapadał zmierzch. Jak nigdy, tego wieczora przed
Domem Kultury "Słowianin" zaparkowało ze trzydzieści samochodów. Nowe czasy nie
wpompowały jeszcze żywej gotówki w stojący na uboczu Dom Kultury. Sporadyczne
dyskoteki licealistów, robotnicze wesela, no i bale maturalne to jedyne imprezy ratujące ten
obiekt przed całkowitym zamknięciem. Dziś w mieście liczyły się tylko dwie dyskoteki: "Quo
Vadis" w ekskluzywnym hotelu Radisson i "Imperium". Na piwo wypadało wpadać do Royal
Pubu. Padał delikatny deszcz przynosząc ulgę spalonemu miastu. Czuło się w powietrzu miłą
woń oddychających drzew. Ciemna sylwetka rowerzysty pojawiła się w obrysie bramy.
Prawdopodobnie Muzeum Techniki lub Bydgoskie Zakłady Rowerowe skłonne byłyby
zapłacić niezłą sumę za muzealnego Jaguara, na którym pedałował Robert. Zresztą nigdy by
go nie sprzedał. Robert miał duży sentyment do rzeczy otrzymanych od swego ojca, a Jaguar
właśnie do nich należał. To na nim ojciec dojechał jako trzeci na metę wyścigu pokoju w
siedemdziesiątym szóstym. Jadąc przez parking Robert minął stojące tam szare BMW
Czarnego, Jeepa, żółtą Corvettę i parę innych samochodów. Jego koledzy już się bawili, a on
jak zwykle spóźnił się. Był z tego znany. Na sali bankietowej trwała zabawa. Ponad dwieście
osób, głównie młodzieży z V Liceum Ogólnokształcącego oraz ich wychowawcy i zaproszeni
goście wypełniali roztańczoną salę. Kilka zmęczonych balonów zwisało na rozpiętych
ż

yłkach, a opróżnione do połowy butelki na stolikach nieomylnie wskazywały, że

rozpoczynała się trzecia godzina zabawy. Przy jednym ze stolików siedzieli Cichy, Kobra,
Skorpion z Dorotą, Biedrona i Casanovą. Czarnego nie było. - Gdzie jest ta twoja okładka?
Chcesz mnie podpuścić - Cichy rozglądał się po sali. - Coś się tak napalił? Mało jest do
rwania? - Skorpion też wypatrywał kogoś w tłumie. Pod ścianą przy długim stole siedzieli
nauczyciele, a między nimi dyrektor szkoły i dyrektor banku. - ...i w biały dzień wynieśli
dwieście tysięcy... - relacjonował dyrektor banku podochocony po czwartej pięćdziesiątce. -
Gdzie jest Chmielewski? Powinniśmy już zaczynać - Niepokoił się dyrektor szkoły. - Poszedł
do toalety. Zaraz wróci, ale... Do ich stolika podszedł Rudy. Niewysoki, szczupły i
rzeczywiście rudy chłopak w niczym nie zdradzał podobieństwa do swojego ojca -dyrektora
banku. - Mógłbyś dzisiaj zrobić wyjątek? Skończyła mi się forsa. Pożycz -poprosił Rudy. - Ja
nie pożyczam. - To moja matura. Oddam. Nie był to jednak trafiony argument. Rudy spojrzał
za siebie. W głębi, przy stoliku siedziała samotnie wpatrzona w niego dziewczyna w
okularach. Może nie wyglądała na finalistkę konkursu Miss Polonia, ale jednak była jego
dziewczyną i chciałby postawić jej drinka. - Ostatni raz. - Ojciec podał Rudemu pojedynczy
banknot. Rudy spojrzał na niski nominał na papierku. - Dawno tata z domu nie wychodził.
Odszedł wściekły od stolika ojca. - Przepuszcza pieniądze jak wodę - tłumaczył się dyrektor
banku. Nie dam więcej ani grosza. Niech się uczy zarabiać. Robert przypiął rower łańcuchem
do kaloryferów na korytarzu, po czym wszedł na salę balową. - Może to niewiarygodne, ale to
jest właśnie nasz wspólny kolega Robert Radacki - Rudy witał podchodzącego do stolika
Roberta. - Tak. Teraz poznaję. Ten romantyczny stosunek do natury - dorzuciła Anka
rozpoznając twarz Roberta pod opadającymi na oczy mokrymi włosami. Cała trójka od lat
zajmowała czołowe lokaty na ogólnopolskich olimpiadach co gwarantowało im nie
podważalną opinię kujonów na towarzyskiej liście V Liceum Ogólnokształcącego. Wszyscy

troje sączyli wodę mineralną. - Co za palant. Wyprowadzam się z domu - po raz kolejny Rudy
oznajmił swoje niezłomne postanowienie. Kipiał złością po rozmowie z ojcem. -A ja
wyjeżdżam do Warszawy studiować psychologię. Mam ten problem z głowy. - Nie masz z
głowy, tylko z głową. śeby się leczyć potrzebny jest szpital, a nie studia. Co będziesz robiła
po psychologii? Dzieci możesz rodzić bez dyplomu. Anka była klasycznym przykładem
ż

yrafy przeżuwającej każde słowo przed wypowiedzeniem czym doprowadzała wszystkich do

szaleństwa. Wszystkich z wyjątkiem Rudego i Roberta. - Błahe sprawy traktujesz zbyt
emocjonalnie. Zaczekam, aż zarobisz swoje pieniądze i wtedy jako znany i ceniony
neurotyczny adwokat pierwszy zaczniesz się u mnie leczyć. Oczywiście dam ci zniżkę, po
znajomości. - Pewnie, że zarobię. Trzeba myśleć. Mój stary to wyjątkowy sknera, ale zna
ż

ycie. Obserwuję tych jego kolesi. Adwokat w tym kraju to za trzy lata będzie najlepiej płatny

zawód. Tylko te pieprzone egzaminy wstępne. A ty Prymus? - spytał Rudy. - Nie wiem, czy
pójdę na studia. - Nie zalewaj. Jesteś typowany, masz każdy wydział w tym kraju do wyboru.
No, nie wstydź się. Gdzie idziesz? -Nie wiem. Robert powiódł wzrokiem po sali. Prawie
wszyscy tańczyli z wyjątkiem kilkuosobowej grupy siedzącej przy centralnym stoliku.
Skorpion, Dorota, Kobra, Casanovą. Cała grupa kolegów z jego szkoły. Wyraźnie nie
pasowali do tej zabawy. Nie dlatego, że mieli na sobie drogie ciuchy i jako jedyni swą
opalenizną odcinali się od wypłowiałych twarzy reszty towarzystwa. Wyróżniali się, bo na tej
zabawie oni jedni się nie bawili. - Cztery lata. Wydawały mi się całym życiem, a to już koniec
- Cichy wpatrywał się tępym wzrokiem w biel obrusa. - I żeby się nigdy nie powtórzyło -
dorzucił Skorpion po czym wydobył ze swojej skórzanej marynarki mały metalowy pojemnik
z lekarstwem na alergię. Przystawił go do nosa, nacisnął i mocno zaciągnął się wstrzymując
powietrze. Jego oczy napłynęły łzami. Trwał tak przez chwilę w bezruchu. Cichy spojrzał
przelotnie na Dorotę. Udawała, że nic nie widzi. Była bezradna i bezsilna. Przelotnie
uśmiechnęła się do Cichego. Muzyka nagle ucichła i z głośnika wydobył się głos dyrektora
szkoły: - pierwszy nafciarz w Polsce, człowiek prawdziwego sukcesu, ale dla nas, przede
wszystkim przyjaciel młodzieży i gorący patriota Szczecina. Pan Jerzy Chmielewski. W sali
rozległy się leniwe oklaski ożywione nieco bardziej przy stolikach nauczycieli. -
Niekoniecznie ktoś, kto sprzedaje benzynę, musi być szejkiem. No, chyba że dyrektor miał na
myśli konto w banku - podjął temat Chmielewski. Sala wybuchła śmiechem i tym razem cała
obdarowała mówcę oklaskami. Jerzy Chmielewski miał wyczucie tłumu. Był przystojnym,
eleganckim mężczyzną w najlepszych latach swego życia. Energią i poczuciem humoru
zjednywał sobie nawet zagorzałych przeciwników. Tych ostatnich zresztą było coraz mniej w
okolicy. Mówiono, że jest najbogatszym człowiekiem północno-zachodniej Polski. Nigdy
temu nie zaprzeczył. - W tym co powiedział dyrektor waszej szkoły jest jednak dużo prawdy.
Jestem patriotą Szczecina, Pomorza i całej Polski. Jest to nasza Ojczyzna, nasz dom. Może te
słowa budzą w was niechęć, bo przez całe lata wycierano nimi wszystkie możliwe brudy, ale
Polska nie zaczęła się dziś i nie skończy jutro, kiedy my odejdziemy. I właśnie z myślą o
jutrze, z myślą o młodzieży tego miasta ufundowaliśmy nagrodę... Biedrona przerzucił wzrok
z dziewcząt ubranych w białe bluzki na grupę prymusów stojącą stadem pod ścianą. Pochylił
się do Kobry. - Spadamy do Royalu? Kobra był w doskonałym nastroju, ale nie podchwycił
propozycji. Dolewał właśnie Chopina. - W tym roku jest to komputer IBM najnowszej
generacji - Chmielewski oddał mikrofon dyrektorowi szkoły. - Prosimy do nas Roberta
Radackiego. Pół nieszczęścia to właściwe określenie dla Roberta, który przeciskał się między
stolikami w stronę mikrofonu. Za mała i za ciasna marynarka stawiała opór przy każdym
ruchu. - No dalej Prymus, napieraj - zachęcał Kobra. - A dasz dotknąć? Ha, ha - wtórował
Biedrona. Uśmiech pobłażania pojawił się na twarzy Roberta. Znał te kawały na pamięć i
przez cztery lata wspólnego obcowania uzbroił się w daleko posuniętą tolerancję na
okoliczność takich zaczepek. - Robert Radacki - kontynuował swoją przemowę dyrektor - jest
po raz kolejny laureatem ogólnopolskiej Olimpiady Matematycznej. Zdobył I miejsce w

konkursie "Jutro Polska" i w ciągu czterech lat otrzymał średnią ze wszystkich przedmiotów
5,98. Przyznaję, że nawet ja nie miałem takich wyników. Śmiech i gromkie brawa były
nagrodą dla szczerej samokrytyki. Robert wszedł na podium i ukrył się za dyrektorem szkoły.
Chmielewski ponownie przejął inicjatywę przy mikrofonie. - Chciałbym, aby tę nagrodę
wręczyła osoba, która urodziła się w Polsce i pierwsze lata spędziła w Szczecinie... Robert
gotowy był do ucieczki. Szukał przynajmniej duchowego wsparcia w Rudym i Ance, ale
oboje byli pochłonięci dyskusją, w której pewnie doszli już do tematu swoich przyszłych
emerytur. W pierwszym rzędzie stojących przed podium absolwentów przesunął się fotograf z
"Gazety na Pomorzu". Przymierzał się do zrobienia zdjęcia. - ...i być może ta wizyta sprawi,
ż

e zechce powrócić tu na stałe i cieszyć się z nami nową Polską. Moja córka Cleo... -

Chmielewski cofnął się od mikrofonu, przygarnął prawym ramieniem Roberta do siebie. Na
jego twarzy wykwit! szeroki uśmiech. Robert powiódł wzrokiem w stronę pierwszego rzędu
uczniów oklaskujących przemówienie. Ostre światła flesza z aparatu fotograficznego
wypaliło do białości obraz sali i zgromadzonych w niej gości. Na moment przymrużył oczy.
Usłyszał, rosnące oklaski i gwizdy. Otworzył oczy. Robert rzadko chodził do kina. Nie lubił
taniej rozrywki w stylu zabili go i uciekł. Telewizję oglądał bardziej dla towarzystwa ze
względu na ojca. Jego znakomita pamięć, trenowana latami nauki w mozole przeczesywała
teraz wszystkie widziane w życiu twarze. Takich ust, takich oczu, takich włosów jak żył
nigdy nie widział. Stała przed nim dziewczyna nie z tego świata. Cleo pochyliła się do
Roberta i prawie wcisnęła mu w rękę honorowy dyplom. Zapach delikatnych perfum wtargnął
w jego zmysły pobudzając w nim nieznane i nigdy nie odkryte doznania. W ułamku sekundy
jego umysł rozprysł się na miliardy części i każda z nich napełniła go falą rozpalonej energii.
Cleo pochyliła się i musnęła ustami jego policzek. Była na pewno nie z tej planety i nie z tego
miasta. - Coś dla ciebie - stwierdził Skorpion siadając do stolika. Casanova leniwie podniósł
się z krzesła i powiódł wzrokiem w stronę podium. Robert trzymał w rękach ogromne pudło z
komputerem. Cleo kładła na nim dyplom. Robert usiłował odwzajemnić się pocałunkiem, ale
zawisł wygięty ponad pudłem w połowie drogi. Sala wybuchła śmiechem. - To co? Który
startuje? - Casanova siadł z powrotem do stolika. Był najbardziej aktywnym podrywaczem w
mieście i niewiele mężatek w mieście nie załapało się jeszcze na jego wdzięki. Skorpion
rzucił porozumiewawcze spojrzenie w stronę Kobry. Casanova nie należał do bandy. Trzymał
się z nimi, bo zawsze miał forsę i mogli razem robić sobotnie rundy po mieście. Nie pracował
jednak lecz żebrał u swojego nadzianego starego. Wszyscy o tym wiedzieli. Kobra mrugnął
do Skorpiona. - Nie do wyjęcia. Jest ze starym - oceniał szansę Skorpion. - Potrzebuję dwie
godziny. Pięć stów - zaproponował Casanova. Skorpionowi zaświeciły się oczy. - Stoi -
sędziował Kobra. Złączyli ręce nad stołem. Dorota przecięła. - Znowu poleci do starego po
forsę - parsknął Skorpion na cały głos. Kobra wybuchnął śmiechem. Przebili ręce nad stołem.
- Napijemy się czegoś? - Robert i Cleo szli razem. Robert szedł przodem przeciskając się z
pudłem miedzy tańczącymi. Cleo podążała jego śladem. - Co? - Muzyka grała tak głośno, że
nie mogli się dosłyszeć. - Pytam, czy się czegoś napijesz? Drinka? - Krzyknął Robert. -A, tak.
- Zaczekaj. Przedarł się przez ostatnią parę tańczących i oswobodzony przeniósł pudło z
komputerem ponad pustymi stolikami docierając do Anki i Rudego. - Popilnujesz chwilę? -
Spytał Robert stawiając pudło na wolnym krześle. - Ten komputer to pryszcz, ale ta laska. Ja
bym jej nie odpuszczał -Rudy wpatrywał się w stojącą na parkiecie Cleo. Robert odwrócił się
za jego wzrokiem. Casanova i Cichy stanęli po jej obu stronach. Cichy spokojnie coś
tłumaczył ze zniewalającym uśmiechem na twarzy, a Casanova gestem dłoni zapraszał do
stolika. Robert opadł na krzesło. Nie bardzo wiedział jak się zachować. - Zapomnij - pocieszał
go Rudy. - Ona nie jeździ autobusami. - Złodzieje - wycedził Robert.

Męska toaleta z trzema kabinkami wymagała remontu. Nawet lampa nie dożyła nowych
czasów. Pojedynczy drut z oprawką i żarówką założono specjalnie z okazji balu maturalnego.

Przy wejściu do toalety stało sto czterdzieści kilo mięśni w ciemnych okularach na nosie i
pistoletem polskiej produkcji pod pachą. Chwilowo nikt nie nalegał aby w tej sytuacji wejść
do środka. - Ile się znamy? Rok, dwa? Osiem lat wożę twoją wódę, ty, prezesie klubu
sportowego. Byłbyś nikim gdyby nie ja - Czarny stał na środku toalety z rękami w kieszeni.
Ostre światło żarówki pozostawiało jego twarz w cieniu - zarobiłem kupę szmalu dla ciebie. -
Historia - dobiegł głos z kabiny po czym ktoś pociągnął za łańcuch i odgłos spadającej do
muszli wody wypełnił toaletę - skończyłem z tym dwa lata temu. Drzwi kabiny otworzyły się
i wyszedł z niej Chmielewski. Przeszedł nie spoglądając na Czarnego i stanął po prawej
stronie przed umywalką. - Zostawiasz mnie z towarem na granicy i sprzedajesz "bramkę" tym
palantom z Poznania? Daj mi miesiąc. - Za późno. Prowadzę legalne interesy, a ty możesz
pracować dla Poznania. Ale po starej przyjaźni... nie próbuj nic na własną rękę. Na przejściu
nie pokazuj się nawet turystycznie. Chmielewski wytarł ręce chusteczką i nie oglądając się
wyszedł z toalety. Jego ochroniarz, pan Włodzimierz ruszył za nim.

- Nudno. Gdzie tu się chodzi wieczorem? - Przerwała milczenie Cleo. - Nudno - zgodził się
Biedrona. - Ja nie mówię dobrze po polsku, ale wszystko rozumiem - wyrecytowała Cleo.

Szeroko otwarte, dwuskrzydłowe drzwi przepuściły pana Włodzimierza, ale tylko dlatego, że
wchodząc mocno docisnął łokcie do ciała. Za nim na salę wszedł Chmielewski. Rozejrzał się
uważnie. Dyskotekowe światła, głośna muzyka i roześmiane twarze tańczących zachęciły go
do odwrotu. Szepnął kilka słów ochroniarzowi. Ten odwrócił się i wyszedł z sali.
Chmielewski mimo wytężonej uwagi nie mógł odnaleźć córki. Skierował się w stronę
dyrektora szkoły. Pragnął jak najszybciej się zmyć, żegnając się z dyrektorem dostrzegł Cleo.
Obok niej stał Kobra z przyklejonym na twarzy uśmiechem cherubinka nie mógł oderwać
oczu od dziewczyny. Biedrona nieudolnie demonstrował obojętność. Cichy z uwagą
obserwował strategię pająka w wykonaniu Casanovy. - Jest taki lokal, nie wiem czy znasz? -
sądował Casanova - Imperium. Albo Royal Pub? - Spojrzał na Cichego, ale ten, jemu
pozostawiał wybór. - To co, Royal? - Potwierdził Casanova. Chmielewski ruszył w stronę
Cleo. Dyrektor szkoły usiadł do swojego stolika. - Tydzień temu Chmielewski pojechał na
lotnisko witać swoją córkę - błyszczał nową plotką przed dyrektorem banku - nie widział jej
trzynaście lat, bo Teresa, pamiętasz jego żonę, wyjechała do Nowego Yorku i zabrała dziecko
ze sobą. Dziewczynka miała wtedy pięć albo sześć lat. No więc stoi na lotnisku, ludzie
wychodzą z bagażami po odprawie celnej, a on nagle uświadamia sobie, że nie ma pojęcia jak
wygląda jego córka. Poleciał więc do kiosku, kupił brystol i napisał na nim swoje nazwisko.
Stoi z tą kartką i pokazuje każdemu dziecku, które wychodzi przez drzwi. Nagle puka go ktoś
w plecy i mówi - "Hi". Ten się odwraca i... - ..., a to dlatego od tygodnia Chmielewski
codziennie chodzi na basen i do sauny i włosy mu jakby pociemniały... - zauważył dyrektor
banku. - Będzie miał kłopoty ze swoją córeczką - zakończył dyrektor szkoły. Chmielewski
stanął za plecami Cleo i położył rękę na jej ramieniu. - Na nas pora. Uśmiech znikł z jej
twarzy. Wstała od stolika. Casanova nie odmówił sobie przyjemności i demonstracyjnie
uniósł się na powitanie potencjalnego teścia. - Jak tam interesy? - Cichy był bezpośredni w
kontaktach ze znajomymi. Co prawda nie widywał się z Chmielewskim od roku, ale
wcześniej gdy pracowali dla niego z Czarnym nie raz chodzili razem do Radissona. Zimne
spojrzenie jakim Chmielewski otaksował cały stolik zniechęciło wszystkich do dalszych
poufałości. Spojrzeli po sobie nie rozumiejąc co się dzieje. Skorpion jeszcze raz pociągnął
lekarstwo z ręcznego inhalatora. Nic go już nie obchodziło. Był nieobecny. - O nic cię nie
proszę, prawda? - atakowała Cleo - masz tu swoje sprawy. Jeżdżę z tobą po wszystkich
znajomych, ale mam już dość. Dziś kolejne przedstawienie. - Nie ma mowy, żebyś sama tu
została - oponował Chmielewski. - Ale dlaczego? - Wbiła wściekły wzrok w ojca. Od kilku
lat samodzielnie prowadziła swoje życie. Miała wynajęte mieszkanie na Manhattanie razem z

koleżanką. Trochę forsy dostawała od matki, a resztę dorabiała w barze podając drinki. A tu
jakieś "mogę nie mogę". "Kim on właściwie jest dla mnie" - pomyślała przelotnie. Wzrok
ojca był miażdżąco nieustępliwy. Nagle dostrzegła cień nadziei. W tyle pod ścianą, obok
wielkiego pudła z komputerem siedział Robert. Patrzył na nią. - Tak przy okazji. Obiecałam
twojemu stypendyście, że odwiozę jemu komputer do domu - uśmiechnęła się niepewnie.
Chmielewski złagodniał. Różnie uśmiechały się do niego kobiety w ciągu ostatnich lat.
Często zależało to od koloru garnituru w jakim paradował w hotelach Zachodniej Europy.
Tego uśmiechu jednak nie można było kupić za żadne pieniądze. Był to uśmiech małej
dziewczynki do własnego ojca. Skapitulował. Robert szedł przodem niosąc pudło, za nim
Cleo, a na końcu Rudy taszcząc na ramieniu rower Roberta. Gdy dwie minuty temu podeszła
do stolika pomyśleli, że to żart, ale gdy sama podniosła pudło z komputerem obaj rzucili się
do pomocy. Robert i tak chciał wracać do domu, a Rudy jako jego serdeczny przyjaciel
zaofiarował się w niesieniu roweru. Robert zwolnił i rozglądał się po parkingu. - Ten biały
Suzuki - wskazała mały terenowy samochód ze zdjętym dachem. Casanova minął Rudego i
delikatnie odepchnął Roberta na bok. - Przepraszam, ale chcę wsiąść do samochodu - mrugnął
na pożegnanie w stronę Cleo i zniknął w granatowym Audi. - Robert, gdzie jest Royal Pub? -
Zapytała Cleo. - On nie wie. Nigdzie nie chodzi, ale za to ma komputer - pospieszył z
ż

yczliwym wyjaśnieniem Rudy i zapakował rower obok zapasowego koła. Robert usiłował

zabić Rudego wzrokiem ale za mało trenował tę sztukę. Rudy wskoczył na tylne siedzenie i
walczył z pudłem o kilka dodatkowych centymetrów miejsca na fotelu. Cleo zasiadła za
kierownicą. Cichy i reszta grupy stali na schodach przed Domem Kultury. Dyrektor szkoły
odprowadzał Chmielewskiego i dyrektora banku do samochodów. - i co Cichowski? Kierunek
się pogubił i kręcisz się w kółko - ironicznie zaczepił dyrektor szkoły widząc Cichego. - Ten
sam codzienny problem - gdzie tu na noc zaparkować? Cichy powiódł spojrzeniem za
Chmielewskim, ale ten udawał, że go nie widzi. - Ja przynajmniej mam jeszcze jakiś wybór -
odpowiedział. - Ty Cichowski tak szybko się skończysz, że nawet tego nie poczujesz -
dyrektor był wyraźnie zły. - Ale co się ubawię to moje, no nie? - odparł Cichy. Chmielewski
zapalił papierosa. Był zdenerwowany. Niepokój wkradł się w jego podświadomość. Nie
chodziło mu przecież o tych chłopaków, których znał od lat i których w jednej chwili starł by
z powierzchni ziemi, a na pewno z ulic tego miasta. Więc co to było? Znał to uczucie
niepokoju; pamiętał je z przed lat, ale skąd? Czy to możliwe, żeby poczuł w sobie zazdrość? -
Nienawidzę takich imprez, ale tak trzeba - podjął pierwszy z brzegu temat, żeby uciec od
tamtych myśli - ludzie muszą się przyzwyczaić do nazwiska. Wszyscy traktują nas jak
złodziei - zaciągnął się dymem, a porcja nikotyny przywróciła mu pewność siebie. - I
nieważne co robisz. Wystarczy, że masz pieniądze - kontynuował. - Kredyty mamy już
załatwione. Możesz wykupować ziemię i... -dyrektor banku przerwał w pół zdania.
Chmielewski poszedł za jego spojrzeniem. Boczna szyba w jego Mercedesie 500 SL była
wybita, a na piasku skrzyły się jej odłamki. Chmielewski zanurkował do wnętrza i spotkał się
twarzą w twarz ze swoim ochroniarzem. - Szefie - mamrotał tamten. - To już trzecie radio w
tym miesiącu nam ukradli. Chmielewski cofnął się do tyłu. śółta Corvetta z piskiem opon
wchodziła w zakręt usiłując wyprzedzić czarnego Jeepa z żółtym dachem. Za nimi podążało
granatowe Audi. Mięśnie twarzy stężały Chmielewskiemu w wyrazie nienawiści. - Popatrz co
za hołota - zwrócił się do dyrektora banku - zabiłbym takiego bez skrupułów. Szczecin jest po
Paryżu drugim miastem zbudowanym na planie gwiazdy. Nie jest to zbieg okoliczności, tylko
wynik pracy tego samego architekta. W praktyce oznacza to, że kolejne ulice zawsze kończą
się rondem z którego z kolei znów odbiegają przynajmniej cztery nowe ulice, aby
doprowadzić po chwili do kolejnego, sześcioramiennego ronda i tak dalej i tak dalej. Cleo
zatrzymała swoje białe Suzuki na środku placu Grunwaldzkiego nie wiedząc dokąd dalej
jechać. W samochodzie tak jak i w całym mieście panowała cisza. Rudy wygrzebał z pudła
instrukcje komputera i przy świetle lamp sodowych studiował parametry techniczne jęcząc

raz po raz z zachwytu. - Na co czekamy? - zapytał Robert. - Oto i są - odpowiedziała Cleo.
Miała na myśli kolegów nadjeżdżających z piskiem opon. Prowadził Casanova, za nim jechał
Cichy odkrytym teraz Jeepem wioząc Skorpiona, Dorotę i Kobrę na pace, a zamykał Biedrona
swoją żółtą Corvettą. Samochody weszły w ostry wiraż i okrążyły stojące na środku białe
Suzuki. - Prymus. Do szkoły się zapisz - darł się Kobra.
- Wytrzyj gila i popraw grzywkę - wtórował mu Skorpion.
- Galoty zgubiłeś, bara, bara, bara, bara? - Kobra wisiał za Jeepem głową w dół. - Ciekawe
kto ją pierwszy posunie? - Głośno myślał Skorpion. Cichy był na tyle trzeźwy, że zasłonił się
ręką, żeby przynajmniej nie patrzeć na Cleo. Dziewczyna słabo rozumiała po polsku, bo
odbierała te okrzyki jako część zabawy. Sami podobnie się bawili na Brookłynie. Dobrze, że
nie spojrzała na Roberta, bo z jego twarzy zrozumiałaby treść okrzyków. Casanova podjechał
nieco bliżej. - Zmieniliśmy plany. Chcesz się zabawić, to jedź z nami - zachęcał. Silniki
weszły na wysokie obroty. We wszystkich samochodach chłopcy słuchali tej samej stacji
radiowej i teraz wyciskali ze wzmacniaczy maksimum mocy. Samochody skoczyły do przodu
zjeżdżając z ronda i nabierając prędkości. Cleo wrzuciła bieg i ruszyła z piskiem opon w ślad
za żółtą Corvettą. - Na dwa baty i na kwadrat - darł się Skorpion mijając stojący w bramie
zaczajony radiowóz policyjny. Młody kapral od trzech miesięcy służący w szczecińskiej
policji rzucił się do stacyjki. Silnik nowo zakupionego radiowozu Volkswagen posłusznie
zapalił swymi czterema cylindrami i... zgasł. Starszy sierżant wyjął kluczyki ze stacyjki i
spokojnie opadł na swój fotel. - Nie jedziemy? - zbity z tropu kapral spojrzał na sierżanta. -
ś

onę masz? - Spokojnie spytał sierżant. -Nie. - A dziecko masz?

-Nie.
Sierżant zamyślił się na moment.
- To może masz akwarium?
- Mam - przyznał zaskoczony kapral.
- To masz dla kogo żyć.
Po przejechaniu siedemnastu kilometrów od Szczecina w stronę Międzyzdrojów skręcili w
prawo w leśną drogę. Robert tylko raz zapytał dokąd jadą, ale chyba muzyka grała zbyt
głośno, bo Cleo nawet nie zareagowała. Las przerzedził się i dostrzegli łunę jasnego światła.
Długi na pół kilometra biały mur biegł wzdłuż drogi i kończył się szeroką bramą. Zza muru
dobiegała głośna muzyka. Światła przednich reflektorów omiotły żelazną bramę i zatrzymały
się na nogawkach błękitnych jeansów, które zabawnie unosiły się powyżej kostek. Nie mogło
być inaczej gdyż ich właściciel miał sto dziewięćdziesiąt dziewięć centymetrów wzrostu i od
sześciu lat nie znalazł swojego rozmiaru spodni w całej Europie. Ostre światło jego latarki
prześlizgnęło się po tablicy rejestracyjnej białego Suzuki, po czym skierowało się do wnętrza
kabiny trafiając Roberta prosto w oczy. Widok Roberta zasłaniającego się przed światłem nie
skłonił ochroniarza do sięgnięcia po broń więc spokojnie wjechali przez bramę na teren
posiadłości Czarnego. - Była piękna, przezroczysta. A na imię miała Czysta, bo ty i ja to... -
zawodził Kobra. Pierwszy wyskoczył z samochodu. Za nim szedł Skorpion obejmując Dorotę
lub bardziej opierając się o nią. Cichy, Biedrona i Casanova trzymali się z tyłu czekając aż
Cleo wysiądzie z samochodu i dołączy do nich. Chcąc nie chcąc Robert również wysiadł.
Rudy stanął obok. Jego twarz na codzień tak plastyczna teraz zamarła w niemym zdziwieniu.
Ogromna, nowoczesna bryła willi otoczona świeżo sadzonymi drzewami odbijała się w
sztucznym stawie ponad którym przerzucona była malownicza kładka. Zdradzało to
sentymentalne skłonności projektanta lub właściciela tej rezydencji. Podjazd pod dom,
parking, a nawet część ogrodu zastawione były ekspozycją samochodów z "kolekcji lato
1994". Tak na oko ponad pięćdziesiąt sztuk. Ich właściciele wraz z osobami towarzyszącymi
stanowili barwny dodatek do wystawnego przyjęcia. Liczne stoły z parasolami uginały się
pod ciężarem specjalnie na tę okazję wypieczonych mięs, wędzonych wędlin, owoców, ciast,
tortów. Z boku sześć stanowisk grilla obsługiwanych było przez najlepszych kucharzy.

Przypiekali krwiste mięsa. Dalej rząd jedenastu beczek z różnymi gatunkami piw zaspokoiłby
nawet wyszukane gusta. Następnie dwumetrowa fontanna w kształcie szklanej góry polewała
chłodną wodą zgromadzone tu białe wina. Obok w lodówkach za szklanymi szybami
chłodziły się szampany. Dla smakoszy prawdziwy raj zaczynał się na niewielkiej wysepce
pośrodku sztucznego stawu, gdzie pod jarzeniowym napisem EDEN naga Ewa serwowała
francuskie wina. Aby spijać bukiet tych przednich czterdziestoletnich win należało dopłynąć
wpław do wysepki. - A myśmy przez te cztery lata słupki liczyli - odezwał się Rudy wracając
do przytomności. Tłum wieczorowo ubranych gości przetaczał się we wszystkich kierunkach.
Mimo najróżniejszych strojów, fryzur i mnogości typów męsko-damskich jedno pozostawało
wspólne dla wszystkich obecnych w ogrodzie (nie wliczając kucharzy i kelnerów) - średnia
wieku plasowała się w granicach dwudziestu czterech lat. Wyjątek stanowił Czarny,
właściciel tej rezydencji. Właśnie dziś obchodził uroczyście swoje czterdzieste urodziny.
Rudy podbiegł do szklanej fontanny i napełnił dwie szklanki mieszaniną wódki z sokiem. -
Robert. Napij się - nie czekając na toast łyknął jednym tchem pół szklanki. Chyba robił to po
raz pierwszy w życiu, bo na moment przestał oddychać i utkwił wzrok na końcu własnego
nosa. - Ech - jednak mu zasmakowało. Rozejrzał się dookoła. W górę wystrzeliła pierwsza
bomba sztucznych ogni. Wzniosła się nad staw i eksplodowała tysiącem czerwonych
warkoczy. - Popatrz - nie mógł opanować swego wzruszenia Rudy. - Przecież to są
gangsterzy - studził go Robert. - śeby choć przez tydzień pożyć tak jak oni - rozmarzył się
Rudy. Robert spojrzał za siebie. Przy stole z alkoholami stała Cleo. Kobra nalewał jej
szampana do kieliszka, a Casanova obejmował ramieniem i przedstawiał kumplom. Cleo
poczuła na sobie wzrok Roberta. Przez ułamek sekundy patrzyli na siebie. Uśmiechnęła się do
niego uprzejmie. Po raz pierwszy od tygodnia dobrze się poczuła. Wszystko w koło
wyglądało dla niej swojsko. Czuła się jak w Nowym Yorku na sobotnim przyjęciu, u któregoś
z kolegów z collegu. Ta sama muzyka, te same opalone twarze jej rówieśników, to samo
piwo. Nawet ku jej zaskoczeniu, większość chłopców mówiła po angielsku. To była ulga.
Sześć dni spędziła z ojcem, który woził ją po swoich znajomych. Niekończące się spotkania z
emerytami. Pierwszy raz pomyślała, że warto było przyjechać na te wakacje do Polski.
Odwróciła się do Cichego wznosząc toast. Była szczęśliwa. Szkoła, dom, szkoła i nauka.
Robert nie przyjaźnił się z nikim specjalnie z wyjątkiem Rudego, a i tu słowo przyjaźń było
nadużyciem w stosunku do ich znajomości. Stał teraz samotnie po środku rozbawionego
tłumu i pierwszy raz pomyślał o sobie inaczej. Zobaczył w roześmianych twarzach Kobry,
Cichego, Biedrony jakąś niezwykłą radość życia, której nie odnajdywał w sobie od wielu lat. -
"Hej, nie rozklejaj się dupku." powiedział sam do siebie na wszelki wypadek, bo jego myśli
dryfowały w stronę prostego alibi jakim była w jego życiorysie śmierć matki. "Nie potrafię
się śmiać tak jak oni, bo noszę w sobie ciężar jakiego nikt z nich nie zna" - drażnił sam siebie
takim wyznaniem wiedząc, że to tanie usprawiedliwienie. "Oni są po prostu złodziejami,
cwaniakami, którzy żyją z ludzkiej nędzy. Okradają innych, ale dzień sądu..." i tak dalej i tak
dalej, ale podsycana w sobie niechęć do kolegów w niczym nie zmieniała faktu, że był
nudnym, nieśmiałym, bezbarwnym, pozbawionym poczucia humoru prymusem. "I co ci
przyszło do głowy?" - Ciągnął swój wątek masochisty - "myślałeś, że ona umówi się z tobą na
drinka. A gdzie byś ją zabrał? Na dworzec? Za co, gdzie?" Spojrzał na szklankę pełną wódki,
którą dostał od Rudego. Wychylił jednym tchem. Przełknął bez trudu. Rudy zaniemówił z
wrażenia. Chyba jednak nie znał Roberta. Sztuczne ognie strzeliły teraz w niebo po dziesięć
jednocześnie rozświetlając okolicę czerwonym i zielonym blaskiem na przemian. Huk
wybuchów uruchomił autoalarmy w samochodach. Gdzieś ponad czubkami drzew niebo
zapłonęło czerwienią ukrytego jeszcze za horyzontem słońca. Czarny stał na tarasie
pierwszego piętra obserwując bawiących się w ogrodzie gości. - Z czego będziesz żył?
Sprzedasz dom? Niezłe balangi tu były -stwierdził Cichy stojący po drugiej stronie tarasu i
popijający piwo z butelki. - Daj spokój... - Czarny stał oparty o drewniany słup tarasu. -

Koniec z przemytem. Masz długi i niedługo będziesz goły... - ciągnął Cichy. Czarny odwrócił
się do Cichego. Każdy inny człowiek nie umiejący latać, leżałby martwy sześć metrów w dole
za takie spoufalanie się, ale Cichy był kimś szczególnym. Nie tylko wspólnikiem i prawą
ręką. Był przyjacielem. - Mam zlecenie na pośrednictwo. Można trafić parę dolarów, ale... -
Czarny zawiesił głos ważąc w sobie ostatecznie słowa, które od momentu ich wypowiedzenia
stawały się zadaniem do wykonania. - Ale... - zaciekawił się Cichy. - Gdyby się tym zająć
samemu do końca, to można wyjąć piątkę. - Piątkę czego? - Cichy przerwał picie piwa i wbił
czujne spojrzenie w Czarnego. - Pięć milionów dolarów. Po minie Cichego było widać, że
wie ile to jest pięć milionów dolarów. Ta willa, w której toczyło się teraz przyjęcie, cała
elektronika sterująca domem, sprowadzane z Niemiec meble, basen, kort, grafitowe BMW
735, motorówka zacumowana w Świnoujściu, wszystko to razem do kupy warte było połowę
tej sumy, i to zakładając, że zapłaciłby bez targowania. Robert wszedł do salonu. Trawa w
ogrodzie ścięta była równo z progiem drzwi prowadzących do sali gier. Centralnym meblem
ascetycznie urządzonego pokoju był rzeźbiony angielski stół do snookera. Z boku przy niskim
stoliku na podłodze siedział Skorpion. Przed nim na stoliku obok butelki ginu stał otwarty
pojemnik z inhalatorem. Z drżeniem rąk Skorpion wsypywał do inhalatora biały proszek.
Pustą foliową torebkę odrzucił na bok. Buteleczkę zakręcił i szybkim ruchem wstrząsnął nią
kilka razy. Kolejna dawka wciągniętej w nos kokainy przywróciła mu błogi uśmiech na
twarzy. Spojrzał na Roberta. Kilku kibiców obserwowało toczącą się właśnie grę na stole
bilardowym. Casanova przegrywał. Przegrywał na oczach swoich kolegów i to z kim, z Cleo,
która wbrew oczekiwaniom zebranego tu grona, nie wybierała się z nim na krótki spacer w
stronę sypialni na pierwszym piętrze. Cleo znała wszystkie schematy tej gry. Od piętnastego
roku życia chodziła do łóżka tylko wówczas gdy miała na to ochotę. A tego wieczoru ostatnią
rzeczą na jaką dała by się namówić był seks. Robert podszedł do Cleo i stanął za jej plecami.
Nieśmiało położył rękę na jej ramieniu. - Muszę wracać do domu. Zabieram komputer... i
rower... i... Alkohol działał, bo inaczej Robert nie odważyłby się na nic więcej prócz
pożegnania. Ale tego wieczoru działo się wiele nowych rzeczy w jego życiu. Jeszcze raz
pochylił się do Cleo. - ... i w ogóle, może byśmy już pojechali. - Zagrajmy. Jeżeli wygrasz to
jedziemy - postawiła warunek Cleo. Casanova stanął pod ścianą z boku i dzięki temu przeżył
bez szwanku pierwszy kontakt Roberta z kijem bilardowym. Lampa nad stołem miała mniej
szczęścia. Czarny wszedł do sali gier. Stanął w półmroku. Obserwował nierówną walkę
Roberta z kulami na stole. - Mamy coś do przerzucenia przez granicę. Szkoda, że masz trefne
papiery - zwrócił się do Cichego. Ponownie spojrzał na Roberta. - Potrzebujemy kogoś
nowego. Cichy powiódł wzrokiem w ślad za spojrzeniem Czarnego. Cleo instruowała Roberta
jak należy trzymać poprawnie kij. -Coś ty. To leszcz. Cleo wychodziła pierwsza. Robert szedł
za nią. Zbierali się do wyjścia. Biedrona stanął obok Casanovy. - Pięć stów to nie majątek -
powiedzał. - Zwłaszcza jak się ma dzianego starszego - Kobra podszedł z drugiej strony.
Skorpiona z nimi nie było. Daleko odpłynął po kolejnych głębokich wdechach swojego
inhalatora. - Czy na prawdę musisz jechać do domu? - Spytała Cleo wychodząc z Robertem
na parking. Gwiazdy pogasły na niebie z wyjątkiem tych dwóch płonących w jej oczach. Z
uporem dziecka Robert przywiązał się do idei powrotu. - Tak - z całą stanowczością
potwierdził swoją wolę.
- Chodź. Pokażę ci coś - Cleo pociągnęła go za sobą do samochodu. Nie stawiał oporu. Gdy
wyjeżdżali dostrzegł Rudego w niezwykłym nastroju, szedł po pas w wodzie w poprzek
sztucznego stawu z szeroko rozwartymi ramionami w stronę wyspy z napisem EDEN. A gdy
tam dotarł szczęście odebrało mu siły i padł tuż obok uśpionej alkoholem półnagiej barmanki,
która przestała już być Ewą.

ROZDZIAŁ 4

Słonce tego ranka na moment zabłysło na horyzoncie i schowało się za wąski pas porannych
chmur. Zielonkawe niebo odbijało się w spokojnych falach morza. Brzeg wznosił się w tym
miejscu wysoką na kilkadziesiąt metrów piaszczystą skarpą. Fale od stuleci podmywały
klifowy brzeg, odgryzając od lądu kolejne metry. Robert wspinał się po stromym wzniesieniu.
Rozpaczliwie chwytał się traw, żeby nie stracić równowagi. Minął powaloną sosnę, która w
raz z tysiącami ton piasku osunęła się w zeszłym roku z urwistej skarpy. Spojrzał w górę,
pozostało jeszcze kilka metrów. Na piasku widniały świeże ślady. Sam nie wiedział co pchało
go na tę przeklętą górę. Cleo wcale go nie prosiła, żeby za nią szedł. Ale szedł i to z własnej,
nieprzymuszonej woli. Nigdy nie robił głupstw, a tej nocy jakiś głos, jakaś siła, której nie znał
pchała go w kolejne szaleństwo. Chwycił się ręką wystającego z piasku konaru. Przyklęknął,
ż

eby złapać oddech. Spojrzał w dół. Sześćdziesiąt metrów pod jego nogami było morze. Tam

gdzie fale stykały się z piaskiem stała zabawka, Suzuki, którą przyjechali z Cleo. "śaden
dźwig, żadna straż pożarna, nikt do końca świata nie ściągnie mnie bezpiecznie w dół" -
pomyślał i przywarł jeszcze bliżej do piasku. Nie miał jednak już wyboru. Wspinał się dalej
na spotkanie swego przeznaczenia. Cleo siedziała na szczycie skarpy. Za sobą miała ścianę
lasu, a przed sobą widok jakiego nie powstydziłoby się żadne biuro podróży na świecie.
Zatoka rozświetlona promieniami słonecznego poranka. Po lewej stronie brzeg z gasnącymi
latarniami. Kilka stojących na redzie statków, a wśród nich płynący pod pełnymi żaglami
biały żaglowiec. Zerwał się poranny wietrzyk. Poczuła świeży zapach morza. Nabrała
powietrza chcąc jak najgłębiej pompować w siebie tę najczystszą, narkotyczną energię życia.
Na krawędzi skarpy pojawiła się ręka, a za nią druga. Palce jak szpony drapieżnika wbiły się
między korzenie. Za nimi wysunęła się przerażona twarz Roberta. Nie mógł wydobyć słowa.
Cleo wypuściła z siebie całe powietrze parskając śmiechem. - To się nie może dobrze
skończyć - bronił się Robert. Cleo pochyliła się i wsparta na łokciach położyła się tuż przed
nim. Nie mógł się cofnąć i nie mógł też iść do przodu. Przysunęła się jeszcze bliżej, tak że
poczuł zapach jej perfum, ten cudowny, odurzający zapach, który zapamięta do końca życia,
czyli jeszcze jakieś pół minuty. Czuł, że trawy zaciśnięte w jego dłoniach powoli odrywały
się od skarpy, a cały ciężar jego ciała wspiera się na palcu prawej nogi. - "Ma ładne oczy" -
pomyślała o Robercie Cleo. - "Po co je chowa. Ścięłabym grzywkę. I w ogóle ścięłabym te
okropne długie włosy. Kto dzisiaj nosi długie włosy?" - Gotowa była przerobić całą postać na
wzór i podobieństwo swoich kolegów z collegu. Jeszcze bliżej się przysunęła, tak, że poczuł
jej oddech. Cały świat, zatoka, morze, wszystko odbijało się w jej roziskrzonych oczach.
Nagle potężna fala gorąca wybuchła w nim i z siłą huraganu. Wdarła się we wszystkie zmysły
jednocześnie. Dotyk, smak, zapach, dźwięk, odczuwał z nieznaną intensywnością. Poczuł jej
gorące, rozpalone do czerwoności usta jak przywierają do jego policzka. Miała przymknięte
powieki. Błądząc składała kolejne pocałunki na policzku i brodzie aż odnalazła jego usta.
Jakże niesprawiedliwy i okrutny bywa świat. Trawy pozostały w dłoniach Roberta wraz z
wyrwaną ziemią. Ani lewa, ani prawa noga nie znalazły już punktu podparcia i w myśl prawa
Newtona jego ciało runęło w dół mimo, że jego dusza sięgała szczytów. Rozległ się krzyk i
ś

miech Cleo. Leżał na piaszczystej wydmie u podnóża skarpy. Rozrzucił szeroko ramiona i

gotów był objąć i pokochać to morze u swoich stóp i wszystkie oceany świata, chmury na
niebie i wszystkie nawałnice z piorunami, całą plażę po ostatnie ziarno piasku. Chciał
powiedzieć: "kryształ kwarcu", ale w porę się wycofał uznając to za mało poetyckie. Cleo
stanęła obok samochodu. Pomyślał, że to sygnał do powrotu. Zerwał się nieco silniejszy wiatr
więc zapiął marynarkę i powlókł się do samochodu. Cleo stała nieruchomo wpatrzona w
wielkie głazy sterczące z morza. - Wyglądają dokładnie tak jak je pamiętam z dzieciństwa.
Mam takie zdjęcie z ojcem. Siedzę tu na tym kamieniu, a ojciec z matką po bokach. - Po co
właściwie przyjechałaś do Polski? - Spytał bez powodu Robert. Cleo spoważniała.
Przypomniała sobie nagle o niemiłym obowiązku, który psuje radość chwili. - Chcę wiedzieć
kim jest mój ojciec - odparła. Nawet nie spojrzała na Roberta. Minęła go obojętnie i wsiadła

do samochodu. Jechali w milczeniu po plaży. Słońce w całej pełni wynurzyło się z poza
chmur i zapowiadało kolejny upalny dzień. Ale w samochodzie zapanował taki chłód, że po
plecach Roberta przeszły ciarki. - Fajnie, że przyjechałaś. Pokażę ci miasto. Możemy razem
pójść do kina jak zechcesz - zaproponował. Cleo wymownie milczała nie reagując na kolejne
propozycje. - "Czyżby koniec?" - Pomyślał. "A niby czego koniec. Czego się spodziewałeś.
Pocałowała cię i tyle. Kim ty jesteś tak na prawdę? Prymus z IVa. W właściwie już nie z
czwartej. To już koniec szkoły, koniec olimpiad, nagród. Ale dlaczego zamilkła?" Robert nie
znał odpowiedzi. W jego szkole nie było przedmiotu pod tytułem "Związki męsko-damskie".
Gdyby taki przedmiot był, to przeczytałby książkę "Postępowanie z kobietami", rozdział
pierwszy. To był na prawdę jego rozdział pierwszy. Pierwsza dziewczyna w jego życiu,
pierwszy pocałunek, pierwsza miłość. "A co to jest miłość?" - Poczuł w sobie strach.

ROZDZIAŁ 5

Przed Szczecinem skręcili z autostrady w prawo. Ominęli centrum i wjechali w podmiejską
dzielnicę willową. Skręcili ponownie w prawo i zatrzymali się przed metalową bramą. Biały,
wysoki na dwa metry mur, bronił dostępu dla wścibskich spojrzeń sąsiadów i przypadkowych
przechodniów. Metalowa brama drgnęła. Po prawej stronie na słupie poruszyła się mała,
przemysłowa kamera. Prowadziła samochód panoramą aż wjechali do wnętrza, by po chwili
powrócić automatycznie na swoje miejsce. Chmielewski stał przy oknie. Monitor małego
telewizora w czarno- białych kolorach pokazywał wjeżdżający przez bramę samochód. - Nie,
nie. Wszystko w porządku. Już jest. Powiedzcie prokuratorowi, że czekam na niego.
Wypijemy razem poranną kawę - odłożył słuchawkę telefonu. Cleo zatrzymała samochód na
podjeździe. Wysiadła i trzasnęła drzwiami. Robert nie mógł oderwać wzroku od willi
Chmielewskiego. Trzyskrzydłowy dom zamknięty na planie litery "u" dopiero z bliska
nabierał właściwej skali. Parterowy z podwyższonym dachem krytym czerwoną dachówką.
Ogromne tarasowe drzwi bez trudu mieściły w sobie ochroniarza, który właśnie wyszedł na
taras i pomachał przyjaźnie do Cleo. Wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę domu. - Jestem
zmęczona. Zamówię taksówkę dla ciebie. Robert wysiadł i zamknął za sobą drzwi tak cicho
jak łakomczuch lodówkę. Bał się, żeby hałas nie zmącił tej harmonii kształtów i barw jaka
otaczała go za sprawą znakomitej architektury i dwóch lat pracy pana Janka, ogrodnika, no i
oczywiście półtora miliona dolarów wpompowanych w to przedsięwzięcie pod tytułem
"Rezydencja Chmielewskiego". Nie było piękniejszej willi na Pomorzu, a może i w całej
Polsce. Przeszli po angielskim trawniku i po stopniach schodów wspięli się na taras. Dwóch
techników w pomarańczowych kombinezonach kończyło naprawiać pompę w basenie. - To
pewnie panienka się ucieszy, bo jeszcze dziś będzie można się kąpać - łasił się starszy. -
"Ciekawe jaką uczelnię skończył Chmielewski?" - przebiegło Robertowi przez myśl pytanie.
W ogrodzie zaczynało się codzienne piekiełko upałów. Weszli do holu. Poczuł miły chłód.
Sterowana komputerem klimatyzacja gwarantowała stałą temperaturę dwadzieścia stopni.
Drzwi same zamknęły się za nimi. Dodatkową nowością był intensywny zapach jałowca,
którego na pewno nie czuł w ogrodzie. No cóż. Wszystko dla ludzi. - Cześć - Cleo rzuciła w
stronę ojca. Weszła do kuchni i sięgnęła z szafki butelkę wody mineralnej. Zawsze nosiła taką
butelkę przy sobie, gdziekolwiek się ruszała. Wyczytała w przewodniku, że woda w Polsce
jest zatruta, i że najlepiej jest pić butelkową wodę niegazowaną. Przewodnik był francuski, a
zalecana woda alpejska. Chmielewski był człowiekiem impulsywnym. Jako działacz
sportowy w największej szczecińskiej stoczni utrzymał się na swym stanowisku prezesa tylko
dlatego, że potrafił postępować z ludźmi. Może ktoś by powiedział, że był szorstki, może i
był, że lekceważył kolegów, może, ale tylko gamoni, że eksploatował bez umiaru młodych
sportowców -no cóż ale mistrzostwa Europy wygrywali jego podopieczni. Znał się na
ludziach, ale całkowicie był bezbronny wobec własnej córki. Nabrał powietrza, żeby wgnieść

ją ostrym atakiem we włoską glazurę, ale całe powietrze zeszło z niego, gdy spojrzała
zielonymi oczami z pod czarnych sennych rzęs. - Mówiłaś, że wrócisz za godzinę. Nie
wróciłaś - zaczął niepewnie -Mówiłaś, że zadzwonisz... - Możemy porozmawiać później.
Jestem okropnie zmęczona. Odwróciła się zdejmując kurtkę. Upuściła ją na ziemię idąc w
stronę Roberta. Sukienka ciasno przylegała do jej bioder. Kilka fałd materiału kołysało się w
rytmie jej kroków ocierając się o uda. Chmielewski poderwał wzrok w momencie gdy stawała
obok Roberta. - Kolega potrzebuje taxi. Miałam go odwieźć, ale padam - uśmiechnęła się. -
Zadzwonię do ciebie w tygodniu - powiedziała Robertowi na pożegnanie. Odwróciła się i
chciała odejść ale zatrzymał ją głos Roberta. - Masz mój telefon?
Wzięła leżący na stoliku pod lustrem banknot stuzłotowy i podała go chłopcu. - Masz. Napisz
i włóż za lustro. Chmielewski patrzył jak odchodzi zrzucając po drodze pantofle z nóg.
Ramiączko zsunęło się z jej ramienia i zawisło tam gdzie kończyły się jej rude włosy. Przez
główną bramę przy której stał ochroniarz wjechała służbowa limuzyna Peguot 605. Była
własnością szczecińskiej prokuratury i namacalnym dowodem wdzięczności miejscowych
biznesmenów, którzy ufundowali ten samochód z własnych składek. Z samochodu wysiadł
kierowca w mundurze policjanta. Ochroniarz otworzył drzwi pasażerowi. Siwy pan w wieku
przed emerytalnym wysiadł z samochodu i ruszył w stronę tarasu. - Jak tam żona? - Spytał na
dzień dobry ochroniarza, ale nie czekał na odpowiedź. Mógł być spokojny o los jego bliskich.
Długopis nie chciał pisać. Robert chuchał na niego i ponownie próbował zakreślić cyfrę pięć
na banknocie, ale bezskutecznie. Drzwi za jego plecami otwarły się tak gwałtownie, że
uderzyły go w łokieć nim zdążył usunąć się na bok. Długopis spadł na marmurową posadzkę.
Siwy pan tryskał wprost serdecznością. Przyklejony do twarzy uśmiech bazyliszka odginał
mu policzki przysłaniając i tak ledwie widoczne za okularami oczy. Roberta ominął jak
wieszak na płaszcze. Dostrzegł Cleo wchodzącą po schodach i ponownie rozpromieniony
wyciągnął rękę do nadchodzącego Chmielewskiego. - Tylko mi nie mów, że ci przykro i że
spanikowałeś. Jak to dobrze, że nie mam dzieci. Lepiej mi opowiedz o tym nowym jackuzzi.
Obaj szli korytarzem w stronę przeszklonego salonu. Za oknami ochroniarz przyglądał się
pracy w basenie. - Wdepnąłem w niezłe gówno. Odstawią mnie na emeryturę - zaczął
prokurator. - Aż tak źle? - Udawał zdziwienie Chmielewski. - A słyszałeś, żeby kiedyś
obrabowano bank w obecności prokuratora i plutonu komandosów? Ciekawe, kto za tym stoi?
- No, za wielu przyjaciół to ty nie masz - sarkastycznie odparł Chmielewski. - Mam ciebie.
Jak mnie wywalą to ty mi pomożesz - odparł prokurator. Chmielewski nalał koniaku do
szklanki i wręczył ją swojemu gościowi. - Ktoś chce się mnie pozbyć - powiedział prokurator
i wychylił mały łyk złocistego płynu ze szklaneczki. Jego przeszywające spojrzenie utkwiło w
ź

renicach Chmielewskiego. Mogłoby zabić każdego, ale nie Chmielewskiego. Biznesmen

roześmiał się prosto w nos i odchodząc rzucił za siebie: - Zawsze możesz to zgłosić na
policję. - Bardzo śmieszne - prokurator opadł na fotel. Robert złożył banknot z zapisanym
numerem telefonu i zatknął go za ramę lustra. Odchodził do drzwi, gdy usłyszał głos
Chmielewskiego. - Moja córka powinna była pana odwieźć - podszedł do Roberta i wyjął z
portfela kilka banknotów. - Ja nie mogę tego przyjąć - Robert szarpnął drzwi i dał krok na
zewnątrz. - Zaczekaj. Ty się jeszcze uczysz -jedynie przez grzeczność Robert odwrócił się do
niego. Wystarczyło jednak, żeby Chmielewski wsunął mu w kieszeń marynarki zwitek
banknotów. - Zresztą ja nie daję. Ja pożyczam. Zanim Robert zdążył zaprotestować poczuł za
plecami ochroniarza. Automatyczne drzwi bezszelestnie zamknęły się przed jego nosem. Szli
do otwartej bramy. Robert szedł pierwszy i niósł karton z komputerem. Ochroniarz kroczył
tuż za nim. Wcisnął automatycznego pilota. Brama drgnęła Robert musiał podbiec ostatnich
kilka kroków, żeby nie zostać przytrzaśniętym przez zamykającą się bramę. Nie było to łatwe
zważywszy, że w rękach niósł komputer. Taksówka już czekała na zewnątrz. Robert
zatrzymał się i ani drgnął. Młody taksówkarz patrzył na niego nic nie rozumiejącym
spojrzeniem. - To co? W końcu stoi pan, czy jedzie? - zapytał z irytacją w głosie. Do domu

było najwyżej pięć kilometrów. Jeździły tramwaje. Pieniądze nie były jego i przysiągł sobie
na niebo i ziemię, że je wkrótce, a nawet natychmiast odda. Ranek był taki piękny, że można
się było przecież przejść. - A ile za podstawienie? - Zapytał Robert. - To co? Kurs diabli
wzięli? By cię szlag trafił - taksówkarz trzasnął drzwiami i odjechał. Robert skierował się
piaszczystą drogą przez las. Ptaki tego ranka rozśpiewały się jak nigdy. A może po prostu on
nigdy ich nie słyszał.

Osiedle Stoczniowe swój okres świetności miało już za sobą. Wybudowane w latach
sześćdziesiątych było typowym hotelem robotniczym w makro skali. Piętnaście tysięcy
robotniczo-chłopskich rodzin zagęszczonych w trzydziesto- lub czterdziesto-metrowych
mieszkaniach. Na podwórku, gdzie wylany asfalt zabił ostatni skwer zieleni, stał mały Fiat.
Fotele i gumowe wycieraczki suszyły się w słońcu. To niewiarygodne, że taki mały samochód
mieści w sobie tyle szpargałów. Całe wyrysowane na asfalcie boisko do tenisa zalane było
jego zawartością. Robert szedł w poprzek dumnie niosąc wielkie pudło komputera przed sobą.
- Się masz Robek. Gdzieś to rąbnął? Kurwa twa - poderwał się z ławki syn sąsiada,
dwudziestosiedmioletni Włodek. Był jak zwykle w stanie wskazującym na spożycie. W
prawej ręce wymachiwał opróżnioną do dna butelką po żytniej. - Dzień dobry - Robert
grzecznie przywitał się z panem Koperkiem, właścicielem małego Fiata. Włodzimierz
zrezygnowany machnął ręką za Robertem. Chciał prosić o dychę na małpkę, ale przypomniał
sobie, że w ciągu trzech lat tylko raz wyłudził jakieś pieniądze od Roberta, bo ten po prostu
ich nigdy nie miał. Ojciec i Robert siedzieli przy stole w dużym pokoju. Robert wyjął
zrolowany dyplom. Rozprostował go na stole i podał ojcu. - Koniec szkoły, koniec kłopotów
tata. Ojciec wziął pogięty dyplom do ręki i założył okulary. Przeczytał pobieżnie tekst:
"Robertowi Radackiemu, za wzorowe... najwyższą średnią" i tak dalej i tak dalej. Odłożył
dyplom na półkę. Stały tam rzędem kryształowe, posrebrzane, miedziane, ceramiczne i z
brązu - wszelkiego formatu i kształtu puchary i statuetki sportowe. Obraz zwycięstw jego
piętnastoletniej kariery. W całym mieszkaniu wisiały dyplomy i pamiątkowe zdjęcia. - To i
dobrze - w głosie ojca brzmiała nuta triumfu - przecież nie wezmą cię do wojska przeze mnie,
to po co studiować? Pięć lat! - ojciec spojrzał na Roberta z rosnącym wzburzeniem - nie bądź
głupi. Im wcześniej zaczniesz pracować tym wcześniej do czegoś dojdziesz. Robert
uśmiechnął się do ojca. Ile już razy słyszał to kazanie. Ojciec był rozgoryczony, czasami
złośliwy. Drażnił Roberta kiedy tylko mógł. - Niech się tata nie obawia. Jeszcze nie wiem czy
pójdę na studia. Od poniedziałku zaczynam robotę u naszego sąsiada, ma własną firmę -
powiedział Robert. Sąsiad był kimś, bo pracował dla siebie i chyba nieźle mu się powodziło.
Ojciec go nie lubił. - Masz, sprzedaj - ojciec sięgnął z półki srebrny puchar zdobyty na
spartakiadzie krajów socjalistycznych w Moskwie. Puchar był okazały. Uznał, że to za mało i
dołożył niski, tym razem złoty, pamiątka z wyścigu pokoju z siedemdziesiątego siódmego. -
Podnieśli cenę obozu w Bieszczadach. Pawełek od tygodnia się pakuje. Nie mogę mu
powiedzieć, że nie pojedzie. Nigdy nie przelewało się u nich w domu, ale pierwszy raz ojciec
sprzedawał swoje pamiątki. - Pogadam z majstrem. Może da zaliczkę. Nagle Robert
przypomniał sobie, że w kieszeni marynarki ma pieniądze na taksówkę od Chmielewskiego.
Wyjął je i położył na stół. - Resztę przepiłem - powiedział. Ojciec rozpromienił się. Ten
wieczny cherlak stawał się mężczyzną. - Wiedziałem, wiedziałem - klepnął syna w ramię, aż
mu grzywka opadła na oczy. Robert odwzajemnił się. Klepnął za mocno, bo ojciec zachwiał
się i poleciał na stół. Chwycił ręką swoje kule ortopedyczne i podniósł się do pionowej
pozycji. Robert nie starał się mu pomóc. Ojciec dzielnie walczył ze swoim kalectwem. Od
kilku lat przechodził kolejne operacje kolana. śadna nie przyniosła ulgi. Po ostatniej doszła
infekcja. Groziła amputacja prawej nogi. - Wszystko w porządku? - spytał Robert. - A co ma
być nie w porządku. Na kalekę nie trafiłeś koleś - zaśmiał się do syna. Usiadł przy stole,
wyjął z szuflady gazetę i zaczął pakować swoje puchary. Nie chciał już ich więcej oglądać.

Robert wszedł do małego pokoju. Powiesił do szafy marynarkę. To ostatni raz kiedy ją
założył. "Może też sprzedać" - pomyślał. Zmienił jednak zdanie spoglądając na przetarte
mankiety. Obok na łóżku spał dwunastoletni chłopiec. Pochylił się nad nim. Byli do siebie
podobni. Obaj mieli długie jasno-blond włosy. - Krasnal. Zdałeś? - zapytał Robert. Chłopiec
nie dał się obudzić. Podniósł kciuk w geście sukcesu.

ROZDZIAŁ 6

Rozświetlone porannym słońcem ulice zapełniły się tłumem ludzi w pośpiechu
przetaczających się główną arterią miasta. Po przeciwnej stronie nowo otwartej kawiarni
"Brama", tuż koło przystanku tramwajowego trwała budowa kwiaciarni. Kilku robotników
rozładowywało ciężarówkę cegieł. Robert przenosił kolejny worek cementu. W każdym
zajęciu starał się znajdywać choć odrobinę sensu. Noszenie cementu w jego wyobrażeniu
rozwijało mięśnie ramion, co przy niewielkim wzroście - metr sześćdziesiąt dziewięć jego
zdaniem było pożądane. Z przystanku dzwoniąc odjeżdżał tramwaj. Od strony mostu
nadjeżdżał czarny Jeep Wrangler z żółtym dachem. Z piskiem opon skręcił na zakręcie w
lewo przecinając przejście dla pieszych. Wjechał na chodnik i zahamował stając przed
wejściem do kawiarni "Brama". Cichy wyskoczył z samochodu nie otwierając drzwiczek. Z
tylnego siedzenia podniósł gazetę. Włączył autoalarm, na co samochód odpowiedział mu
mrugnięciem świateł. Pisk opon hamujących samochodów oraz niewybredne przekleństwa
kierowców, nie były w stanie zmienić leniwego kroku, jakim Cichy przecinał jezdnię kierując
się w stronę budowy. Z daleka słyszał dobiegające go pokrzykiwania majstra: - Jak ci się nie
podoba, to nie musisz tu przychodzić. Macie pół godziny na rozładunek. Za tę ciężarówkę
płacę więcej niż wam wszystkim do kupy. Cichy przez chwilę przyglądał się pracującym.
Kłęby kurzu przysłaniały raz po raz sylwetkę chłopca sypiącego łopatą cement do betoniarki.
Jego twarz pokryta pyłem w niczym nie przypominała twarzy Roberta. - Cześć pracy -
powitał go Cichy.
Robert przetarł oczy nie mogąc rozpoznać twarzy mówiącego. Ledwie cokolwiek widział
przez kłęby kurzu. W końcu rozpoznał Cichego. - Wybierasz się na pogrzeb? - Zapytał
widząc czarny Jedwabny garnitur. - A co, pomyliłem cmentarz? - roześmiał się Cichy, patrząc
na Roberta stojącego po pachy w wykopanym rowie. - Poproszę dwa serniki, dwie szarlotki i
proszę je położyć na tylne siedzenie do tego samochodu - Cichy wskazał kelnerce na
stojącego obok Jeepa. Dziewczyna, jasnowłosa blondynka, wpisała zamówienie na kartkę i
bez słowa odeszła od ich stolika. Cichy odprowadzał ją wzrokiem dopóki nie zniknęła w
bramie kawiarni. Musiała być nowa. I na pewno była niezła. Przy tym wzroście, a miała na
oko ponad metr siedemdziesiąt, nogi stanowiły znaczącą większość i ona o tym wiedziała.
Cichy odwrócił się w stronę Roberta. - To dla mamy. Uwielbia słodycze. Zawsze upaprzę się
tym cukrem pudrem - spojrzał na połyskujący w słońcu mankiet marynarki i otrzepał go
znacząco. - Zresztą i tak wyglądam jak świnia od tego kurzu -spojrzał przelotnie na Roberta.
W roboczym komplecie BHP i koszulce z napisem "Miami" Robert wyróżniał się w tej
kawiarni. - Niedługo sam będę tak wyglądał. Chcę budować dom na Pogodnie. Szukam
właśnie dobrego architekta - Cichy wyjął z kieszeni złożoną gazetę i podał ją Robertowi. -
Niezłe zdjęcie - powiedział z uznaniem. Robert rozłożył gazetę. Na pierwszej stronie w
artykule pod tytułem "Biznesmeni sponsorują polską oświatę", zamieszczone było duże
zdjęcie. Na pierwszy rzut oka wyglądało jak reklama pasty do zębów. Chmielewski
przyciskał Roberta do siebie prawą ręką i szeroko szczerzył się do czytelników. Cichy
dostrzegł przelotny uśmiech na twarzy Roberta. - Ile tak zarabiasz miesięcznie? - Spytał
Cichy i sięgnął po kawę. - Majster jest sąsiadem i znajomym ojca, więc z sobotami i
nadgodzinami dostaję... Przejeżdżający ulicą tramwaj zgodnie z biegiem torów skręcał w
sąsiednią ulicę. Ostry pisk skręcających kół zagłuszył rozmowę. Cichy nie dopił kawy.

Słysząc ile Robert zarabia parsknął śmiechem, rozlewając ją sobie na koszulę. - Chcesz mnie
zabić? - Kaszląc oskarżał. Robert poderwał się z serwetkami na ratunek, ale Cichy go
powstrzymał. Siedząca przy sąsiednim stoliku trójka dzieci śmiała się z sytuacji. To znaczy
dwójka się śmiała, a trzeci w tym czasie dorwał się do wspólnej szklanki Mirindy i ciągnął ile
miał sił. Kelnerka powróciła do stolika z ciastkami i rachunkiem. Cichy położył kilka
banknotów na rachunku. - Reszty nie trzeba. Proszę dać tym dzieciakom po Fancie i
największym ciastku jakie tutaj macie. - Dzieciaki lubią ciastka, tak? - Zapytał dzieci. - Tak -
zgodnym chórem odkrzyknęły. - Coś jeszcze proszę pana? - Spytała kelnerka. Cichy podniósł
się z krzesła i stanął tak blisko niej, że musiała odchylić się do tyłu. - O której kończysz
pracę? "Nikt nie potrafi tak nienawidzić jak kobiety" pomyślał Robert patrząc na wyraz oczu
odchodzącej kelnerki. Cichy zdjął marynarkę i zaczął ściągać koszulę. Robert zabrał ze
stolika paczkę z ciastkami i szedł za nim. - Muszę jechać do Berlina, a samemu nudno -
zaczął Cichy. - Prawko masz? - Mam - potwierdził Robert. - To pojedziesz ze mną. Zapłacę ci
tyle co majster. - Cichy wsiadł do samochodu odpalił silnik. - Za cały miesiąc - dorzucił
odjeżdżając. Jeep ruszył z piskiem opon włączając w uliczny ruch. Pisk opon i klaksony
wściekłych kierowców pozostały za nim w tyle.

ROZDZIAŁ 7

- To pewnie byliście już w Niemczech? Ja dopiero pierwszy raz - kobieta odkąd weszła do
przedziału nawet na minutę nie zamilkła. Nie robiła wrażenia zbyt rozgarniętej. Mogła zbliżać
się do pięćdziesiątki i na pierwszy rzut oka widać było, że od dawna przestała walczyć z
łakomstwem. Robert siedział przy oknie. Cichy po przeciwnej stronie przy wejściu. Od
godziny jechali pociągiem do Berlina. - A ludzie narzekają. Gdzie by to człowiek za komuny
nawet pomyślał o wyjeździe. Ludziska to by tylko narzekali. - Pewnie dlatego, że nie mają
odwagi, tak jak pani posmakować wolności - Cichy starał się być uprzejmy. - Też bym się
bała. Do syna jadę. Zbierał na samochód, ale mu zabrakło, więc jak mam nie pomóc. Robert
uśmiechnął się ze zrozumieniem. Myślał tylko o tym, żeby zamknąć powieki i zasnąć chociaż
na pół godziny. "Skąd ta kobieta bierze tyle sił o pół do siódmej rano?" - Pomyślał. Drzwi do
przedziału otworzyły się z trzaskiem. Pojawił się w nich celnik. - Kontrola celna. Proszę
paszporty. Towary do zgłoszenia? - Celnik wyciągnął rękę i odebrał paszporty. Otworzył
pierwszy z wierzchu. Na fotografii promienna twarz Cichego uśmiechała się do niego. Celnik
podniósł wzrok. Cichy ziewnął zasłaniając usta ręką. - Absolutnie nic - odpowiedział. On
także wolałby spać o tej porze. Oparł głowę o podgłówek i przymknął powieki. Celnik
wyciągnął paszport w jego stronę, więc odebrał go i wsunął do kieszeni marynarki. Robert był
lekko podniecony i drżał mu głos. - Nic - odebrał od celnika swój paszport. Celnik
przewertował kilka kartek w paszporcie pasażerki. Były czyste i nieostęplowane. - Ile dewiz
wywozi pani z kraju?- spojrzał na nią. Zanim usłyszał odpowiedź zamknął paszport i
wyciągnął przed siebie. - Tyle ile można... prawie. - Pasażerka uśmiechnęła się przepraszając
za to, że żyje. Wyciągnęła rękę po paszport, gdy niespodziewanie celnik wbił w nią zimne
spojrzenie. - To znaczy ile? - Paszport zawisł w powietrzu centymetr od jej ręki. Cichy
zamknął oczy. Nie chciał patrzeć. - Proszę wyjąć wszystkie pieniądze i położyć na stoliku -
celnik cofnął rękę z paszportem i wyszedł na korytarz. Z głębi nadchodziła celniczka. - Mamy
kontrolę - wezwał ją do siebie. - Zechcą panowie opuścić przedział. Cichy i Robert wyszli
posłusznie na korytarz i przeszli na koniec wagonu. - Błagam panią. To tylko dwa tysiące
więcej. Ja nie wiedziałam -z przedziału dobiegał głos płaczącej kobiety. - Ja to wiozę dla
syna, on jest chory. Błagam, ja mówiłam temu panu, że trochę więcej, proszę... Celniczka
weszła do przedziału, zatrzasnęła za sobą drzwi i zasłoniła firankę. Długi ogień z zapalniczki
okopcił koniec papierosa. Cichy zaciągnął się dymem, zgasił zapalniczkę. Robert stał z boku
przy drzwiach na korytarz. W głębi za przeszklonymi drzwiami stał celnik. Bezmyślnie

utkwił wzrok za oknem. Czekał. Smugi porannego słońca wdzierały się do pędzącego
pociągu. Robert spojrzał na Cichego. - Ty palisz? - spytał Robert widząc pierwszy raz w życiu
Cichego z papierosem. - Tylko gdy się denerwuję. - Zaciągnął się ponownie. Przytrzymał
dym dłużej niż zwykle. Oparł się o drzwi. Powoli wypuścił wąską smugę dymu. Przez szybę
ostatniego wagonu widać było pozostające za nimi tory kolejowe. - Nigdy. Nigdy do niczego
się nie przyznawaj. Złapią cię pijanego w samochodzie, mów, że nie piłeś. Znajdą ci w
kieszeni dolary, mów, że to pożyczone spodnie. - Papieros w ręce Cichego zadrżał i
nagromadzony popiół opadł na podłogę - ...a jak złapią cię za rękę na kradzieży, to powiedz,
ż

e to nie twoja ręka. Nigdy, pamiętaj. Celniczka szarpnęła drzwiami i otworzyła je

energicznie.
- Musi pani przerwać podróż. Pieniądze zostają zatrzymane. Grozi pani sprawa celno-
skarbowa - celniczka starała się być uprzejma. Podtrzymała nawet pasażerkę za łokieć gdy ta
słysząc ostatnie słowa zachwiała się na ugiętych nogach. - O Jezu. Błagam państwa. Przecież
ja mówiłam prawdę - załkała kobieta. Celnik zdjął walizkę z półki i cała trójka ruszyła w głąb
korytarza.

ROZDZIAŁ 8

Berlin wydawał się opustoszały. Cichy z rękami w kieszeniach szedł pierwszy. Był w dobrym
humorze. Robert idąc obok niego mógł ledwie nadążyć niosąc kilkanaście paczek z zakupami.
Obeszli kilka domów towarowych i butików. Cichy kupował dosłownie wszystko co tylko mu
się podobało. Nawet nie przymierzał. Jedną tylko rzecz pokochał od pierwszego wejrzenia i
natychmiast ją założył. Była to biała marynarka uszyta z materiału jakiego Robert nie znał, a
o jakim do tej pory marzył. - W Polsce samochody już nie idą. Zawracanie głowy. Tym
zajmują się gówniarze. Trzeba załatwiać numery, lewe papiery, a potem w kraju robić
przekładkę i kto ci to potem kupi. Jak wystawisz za niską cenę, to od razu widać, że
kradziony, a jak normalnie wycenisz to kto kupi z niepewnych rąk. A jak już zapłacisz
wszystkie łapówki po drodze, to nie ma mowy, żebyś cokolwiek zarobił. Cichy mówił to
wszystko niezbyt głośno. Mało prawdopodobnym wydawało by się, aby ktokolwiek z
mijanych osób na ulicy ich rozumiał. Oddalili się już od centrum Berlina na dobre pół
godziny marszu. Robert spocił się od tego biegu. Szli boczną ulicą. Minęli na rogu bank
potem kwiaciarnię i turecki sklep. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił Cichy. Na chodniku
prawie nie było pieszych. Turek zmywał ulicę polewając ją wodą. Skończył i zwijał właśnie
wąż. - Zaczekaj chwilę, trochę odsapnę. Sorry. Mógłbyś mi kupić coś do picia? Nie mam
marek. To a konto mojej wypłaty - zapytał Robert. Cichy stanął przy krawężniku. Spojrzał na
zegarek. Rozejrzał się dookoła. Jak zwykle o tej porze cała ulica po obu stronach zastawiona
była szczelnie samochodami. Od czasu gdy w nią weszli minął ich tylko jeden samochód. -
Cola, woda, sok? - spytał Cichy. - Woda - wyjęknął Robert. Cichy zawrócił w stronę
tureckiego sklepu. Robert został sam na chodniku. Po drugiej stronie ulicy podjechał czarny
Mercedes 300E. Stanął blokując wyjazd z bramy. Jego właściciel wysiadł w pośpiechu.
Rozejrzał się czy samochód jest bezpieczny i włączył autoalarm. Jak z pod ziemi wyrosła
taksówka. Zatrzymała się obok. Kierowca Mercedesa wsiadł do niej i odjechał. Mało to
jednak obchodziło Roberta. Zastanawiało go, że domy na tej ulicy wyglądały bliźniaczo
podobnie do tych ze Szczecina. Gdyby nie parę drobiazgów to przysiągłby, że nie stoi teraz w
Berlinie tylko w swoim mieście. Ale właśnie te parę drobiazgów było nie do pominięcia.
Ulica była klinicznie czysta, chodnik umyty. Fasady domów odmalowane, a na balkonach
kwitły pelargonie. "śe też ludziom chce się marnować siły na takie fanaberie. Strata czasu.
Musiał jednak w duchu przyznać, że wolałby zamieszkać na tej ulicy". - Nie było nic
lepszego - wyrwał go z zamyślenia Cichy wręczając kartonik soku pomarańczowego. - A do
Rosjan nie opłaca się sprzedawać? - Robert ciągnął przerwany uprzednio temat. - Robi się za

ciasno, za tanio i za niebezpiecznie. Konkurencja. Ukraść samochód to żaden problem.
Kłopoty zaczynają się gdy siedzisz już w środku. Nagle Cichy ożywił się i uśmiechnął do
Roberta. - Coś ci pokażę - pozostawił go na chodniku i wszedł na jezdnię kierując się do
stojących po drugiej stronie ulicy zaparkowanych samochodów. Zatrzymał się przy
pierwszym z nich. Rozejrzał się w prawo i lewo. Podniósł obie dłonie w górę i pokazał, że są
puste. Następnie odwrócił się do stojącego za nim BMW, pochylił do drzwi i po pięciu
sekundach otworzył je szeroko pokazując Robertowi puste wnętrze. Wyglądało to jak
prawdziwe czary. Cichy podbiegł dwa kroki do następnego samochodu i powtórzył cały
pokaz. Otworzył drzwi w niebieskim Volkswagenie i zachęcającym gestem zapraszał Roberta
do środka. Na twarzy Roberta wykwitł uśmiech fascynacji. Co jak co, ale nie można być
obojętnym na doskonałość, a co by nie mówić o Cichym, był w tym co robił mistrzem: Robert
potrafił to docenić. Następne stało czerwone BMW. Nie pierwszej młodości, ale jednak.
Wyłamany specjalnym śrubokrętem zamek puścił natychmiast. Cichy otworzył drzwi i zajrzał
do środka. Pochylił się w głąb i wyjął z obudowy radio. Widocznie właściciel zapomniał o
nim, a teraz wyglądało na to, że będzie miał okazję do zakupu nowego. Cichy wyrwał je
dyskretnie, ukrył za marynarką. Ulicą przejeżdżał właśnie rowerzysta. W koszyku na tylnym
kole leżały gazety i chleb. Cichy dołożył jeszcze radio, po czym pokłonił się wdzięcznie z
szeroko rozwartymi ramionami kończąc swój show. Gdyby Robert miał wolne ręce i nie
trzymał w nich kilkunastu paczek z pewnością by klaskał. W ostatnim BMW włączył się
autoalarm. Wycie syreny wypełniło ulicę. Stojący na balkonie człowiek pochylił się
spoglądając na chodnik. Dostrzegł Cichego. Z banku na rogu ulicy wyszedł właśnie klient, a
za nim wychylił się policjant. Usłyszał dźwięk syreny. Uśmiech zniknął z twarzy Cichego.
Błyskawicznie ocenił swoją sytuację. Robert nie odnalazł w jego twarzy nawet cienia
dawnego spokoju. Cichy rzucił się do stojącego w bramie czarnego Mercedesa. Jeszcze
szybciej niż poprzednio sforsował drzwi. Zasiadł za kierownicą, odpalił silnik i z piskiem
opon cofnął samochód o kilka metrów. Z bramy wybiegł młody chłopak. Podbiegł do
czerwonego BMW z otwartymi drzwiami. Spojrzał do wnętrza. Rozejrzał się dookoła. Na
ulicy nie spostrzegł wielu osób. Zobaczył Roberta, ale ten, obładowany paczkami był poza
podejrzeniem. Nagle dostrzegł rowerzystę. Rzucił się za nim w pogoń. Od strony banku
dobiegł gwizdek policyjny. Z tureckiego sklepiku wyszedł właściciel i dwóch klientów. Cichy
ostro podjechał do Roberta otwierając tylne drzwi. - Dalej, pakuj się. Spadamy. Robert ze
strachu przebierał nogami. Autoalarm wył coraz głośniej. Policjant darł się. - Halt, halt - i
gwizdał. Jeden z Turków biegł chodnikiem w jego stronę. Nie było na co czekać. Rzucił się
szczupakiem przez otwarte drzwi do wnętrza Mercedesa. Cichy wcisnął gaz i z piskiem opon
ruszyli do przodu. Minęli leżącego na jezdni rowerzystę. Właściciel BMW dopadł go i
przewrócił na ziemię, a teraz wymachiwał mu przed nosem radiem. Policjant dobiegł do nich
i usiłował przerwać szarpaninę. Ale tego wszystkiego nie mógł Robert już widzieć, bo zwinął
się w kłębek na tylnym siedzeniu przysłonięty paczkami. - Oszalałeś! W co ty nas pakujesz?!
Zaraz złapie nas policja. Szeroka dwupasmowa autostrada Beriiner Rink przeszła w swoją
odnogę o numerze E-11. Mijany na poboczu drogowskaz informował, że do Szczecina
pozostało jeszcze 120 kilometrów. - Ja się do tego nie nadaję. Wysadź mnie na najbliższej
stacji benzynowej . Wracam do domu autostopem - Robert nie żartował. Chciał wysiąść. Był
spocony ze strachu. - Nie pękaj Prymus. Trochę sobie podjedziemy. Nie podoba ci się? Auto
pierwsza klasa, muzyczka gra, jeszcze jakieś laski skołujemy to zacznie ci się podobać.
Robercik, no co tam? Nie masz ochoty na odrobinę komfortu? Robert nie miał. Zaciął się w
sobie. Nawet nie spojrzał na Cichego. - Zejdź ze mnie - burknął. Cichy bawił się całą
sytuacją. Spoglądał w lusterko widząc spuchniętego ze złości Roberta. - No to teraz
sprawdzimy niemiecką technologię. Zredukował bieg i wcisnął gaz. Silnik miał zapas mocy,
bo mimo prędkości stu dwudziestu kilometrów na godzinę samochód poderwał się do przodu.
Strzałka prędkościomierza biegła w stronę cyfry dwieście i minęła ją. - By cię szlak trafił - nie

wytrzymał Robert. Kolejne samochody zostawały w tyle. Robiły wrażenie jakby w ogóle się
nie poruszały. Mimo, że droga nie była pierwszej jakości - stara betonowa nawierzchnia z
drugiej wojny światowej - to jednak koła znakomicie trzymały się jej na zakrętach. Powyżej
stu siedemdziesięciu samochód przestał drżeć na łączeniach betonowych płyt i gdyby nie fakt,
ż

e po obu stronach nie wyrastały jak dotąd skrzydła, Robert gotów był przysiąc, że lecą. Ale

na pewno nie lecieli. Zamiast skrzydeł na prawym poboczu jezdni wyrósł policyjny radiowóz:
Volkswagen z zielonymi pasami na drzwiach i niebieskim kogutem na dachu. Nie było już
sensu hamować. Mogli jedynie dodać gazu, żeby przejechać tak szybko, aby ich nie
zauważono. Ale zauważono ich. Cichy zdjął nogę z gazu. Do Szczecina było conajmniej
osiemdziesiąt kilometrów. Pierwsze co zrobi policja to przekaże wiadomość do straży
granicznej i do pobliskich miasteczek. Po piętnastu minutach bezpiecznie mogli poruszać się
jedynie na rowerach. Nawet przy tej prędkości policjanci musieli rozpoznać markę
samochodu i spostrzec białe tablice rejestracyjne. Przez tylną szybę Robert obserwował jak
policjanci wskoczyli do samochodu i z włączonym kogutem na dachu ruszyli za nimi w
pościg. Cichy pewnie trzymał kierownicę. Był spokojny. - Siedź cicho, w ogóle się nie
odzywaj - instruował Roberta. Nie musiał tego mówić. I tak nie byłby w stanie cokolwiek z
siebie wydusić. Strużka potu toczyła się po skroni, a mózg pracował z niespotykaną wcześniej
prędkością. "Dyrektor wykluczy mnie z olimpiady. Nie zdam do następnej klasy. Wyleją
mnie ze szkoły". Nagle uświadomił sobie, że jest po maturze i szkoła się skończyła. "Sąsiedzi
nazwą mnie kryminalistą, nikt nie poda mi ręki, pani Bożenka w sklepie spożywczym
przestanie się do mnie miło uśmiechać". Dobrze wiedział, że nikt z sąsiadów już od dawna z
nim się nie liczył. Nie liczyli się również z jego ojcem. Kaleka, dawna gwiazda sportu - ani
pożyczyć na flaszkę, ani cokolwiek załatwić po znajomości. - "Aresztują, pobiją, a potem
więzienie" - dalej drążył w umyśle resztki możliwości w poszukiwaniu źródeł własnego
strachu. Więzienie to było coś co go przerażało. A może pozwolili by mu zabrać komputer,
ten od Chmielewskiego. Miałby swoją celę, swoje kochane książki, mógłby zająć się
budowaniem modeli matematycznych dla maklerów giełdowych. Nie wyglądało to źle. Trzy
razy dziennie żarcie, może nie najlepsze, ale i tak nigdy nie zwracał uwagi na drobiazgi.
Potem obowiązkowy spacer, od dziesiątej spanie. Nie wyglądało to tragicznie. A
towarzystwo? No cóż. Coraz więcej wykształconych ludzi siedziało w więzieniu. Być może
miałby szczęście i trafiłby na księgowego... Ojciec dostałby zawału. Ta myśl, że przez niego
ojciec zadręczył by się na śmierć przywołała go do przytomności. Cichy zwolnił prędkość do
dozwolonych stu na godzinę. Policyjny radiowóz wyrównał z nimi prędkość. Samochody
jechały teraz obok siebie. Niemiecki policjant posłał w ich stronę uprzejmy uśmiech i
lizakiem dał znak do zjazdu na pobocze. Akurat zbliżyli się do leśnego parkingu, więc Cichy
włączył kierunkowskaz i skręcił kierownicą w tę stronę. - Zrelaksuj się, Prymus - powiedział.
Cichy bez najmniejszego napięcia zjechał w zatoczkę. Z wyuczoną obojętnością, pełną
eleganckiej niechlujności w ruchach, policjant wysiadł z radiowozu. Szedł powoli. Ofiara
była całkowicie na jego łasce i niełasce. Mógł zrobić co tylko chciał. Byli jego. Po niemiecku
zwrócił się do siedzącego w samochodzie Cichego - Przekroczył pan dozwoloną prędkość.
Proszę dokumenty. Robert skurczył się na tylnym siedzeniu. Najchętniej zagrzebał by się w
paczki z zakupami. Cichy pochylił się do schowka na mapy i wyjął z niego dokumenty wozu.
Policjant zajrzał do wnętrza samochodu. - Kolega jest chory? - spojrzał na Roberta odbierając
dokumenty. - Nie, tylko ciężko przestraszony - Cichy znał niemiecki równie dobrze jak
polski. Mieszkał z matką w Hamburgu sześć lat. Tam też skończył szkołę podstawową.
Mówił bez akcentu. Policjant przejrzał papiery i spisywał dane do notesu. - Nie ma się czego
bać. Policjant też człowiek - uspokajał Roberta. - Przestraszył się prędkości. Mercedes to
porządne auto, a on pierwszy raz w życiu jechał 170 km/h. Policjant podniósł wzrok z nad
papierów. - Dwieście. - Tego nie chciałem mówić na głos, bo jeszcze by zemdlał. - Skąd ten
samochód? - spytał Policjant. - Helmut, właściciel, to przyjaciel mojej mamy, dał się

przejechać na próbę. Policjant zamknął notes i oddał papiery Cichemu. - Ta próba kosztuje
pana dwieście marek. Jeszcze raz spojrzał na bladego jak śnieg Roberta. - Może pan wyjdzie
na świeże powietrze? - zaproponował, ale przestraszony chłopak nawet nie zareagował.
Robert musiał udać się w ustronne miejsce do pobliskiego zagajnika. Cichy wypakował nowo
zakupione rzeczy z toreb i układał je pedantycznie do skórzanej walizki. Puste torby
wepchnął do śmietnika. Na autostradzie nie było ruchu. Parking był pusty gdy zajechał na
niego Biedrona swoją żółtą Corvettą. - Prymus. No jak, żyjesz? - krzyknął rozbawiony
Biedrona. Robert wracał z lasu. Nie wyglądał najlepiej. Strach przerodził się teraz w złość. -
Jesteś sukinsyn - powiedział do Cichego. - Ale nie idiota. Myślałeś, że jechałbym autostradą
na żywca bez papierów? Czy ja wyglądam na samobójcę? Ja chcę żyć - spokojnie
odpowiedział Cichy. Robert podszedł do samochodu. Biedrona zaparkował Corvettę obok
Mercedesa. Wysiadł i przywitał się z Robertem. - Taki wóz jak ten załatwia się przez
podstawienie - Biedrona podchwycił wątek Cichego - Mercedes 300 to stara technologia.
Niemiec już nie lubi swojego auta, chce się go pozbyć i kupić nowe. Ale na nowe go nie stać.
Dzwoni więc i zamawia kradzież. Papiery są w wozie, ja przyjeżdżam, odbieram auto i
wyjeżdżam do Polski albo do Rosji. Bezpiecznie przejeżdżam wszystkie granice. Odsyłam
mu papiery. Auto przerabiam i sprzedaję. Dziesięć procent dostaje Niemiec, a resztę ja.
Proste? Na twarzy Roberta nie widać było zrozumienia. Niby matematyka, ale inna niż ta w
liceum. Dał za wygraną. - To jaki on ma z tego interes? - zapytał zdziwiony. Cichy zatrzasnął
swoją walizkę i podszedł bliżej Roberta. - Ubezpieczalnia wypłaca mu odszkodowanie. Facet
dostaje forsę. Fabryka sprzedaje nowe auto. Ludzie mają pracę. Interes się kręci. Robert
zrozumiał. Cichy uśmiechnął się życzliwie. Nie wszyscy muszą przecież być tak pojętni jak
Robert i chwytać w lot. Poklepał go po ramieniu i przygarnął jak dobrego kumpla. Obeszli
bagażnik Mercedesa i stanęli przy drzwiach od strony kierowcy. - Teraz twoja kolej.
Samochód jest czysty, papiery w porządku. Właściciel siedzi w Berlinie pod telefonem i w
razie konieczności potwierdzi, że samochód jest pożyczony. Ty masz tylko przejechać przez
granicę. Stanęli przy otwartych drzwiach kierowcy. Biedrona podszedł z drugiej strony i oparł
się o dach. Słońce właśnie chyliło się ku zachodowi. Ostre promienie oślepiały go, aż musiał
zmrużyć oczy. - Masz czysty paszport, czyste konto, jesteś prymus i piszą o tobie w gazetach.
Robert spojrzał na Biedronę. Szło za gładko. Biedrona uśmiechnął się i odszedł do bagażnika
Corvetty. - My jedziemy przed tobą i cię obstawiamy - tłumaczył dalej Cichy. - Głowa do
góry. Cokolwiek się dzieje nie wysiadaj z samochodu. Resztę zostaw nam. Cichy popchnął
Roberta do wnętrza Mercedesa na siedzenie kierowcy. - Nogi - dorzucił Cichy i trzasnął
drzwiami. Robert ledwie zdążył wciągnąć nogi do wnętrza. Biedrona wyjął z bagażnika
czarną plastykową walizkę i przeniósł ją do bagażnika Mercedesa. Położył ostrożnie na
skórzanej walizce i zamknął klapę. Robert liczył w głowie bilans strat i zysków. Na budowę
nie ma po co wracać, bo się zwolnił. Ojcu obiecał, że zdobędzie pieniądze na kolonie dla
Pawełka. Policjant puścił ich, bo papiery samochodu były w porządku. O co więc chodzi.
Dlaczego się wahał? Przecież ma tylko przejechać przez granicę. Co go obchodzi cała reszta?
Sprzedadzą samochód czy nie, to nie jego sprawa. Biedrona i Cichy siedli do Corvetty.
Biedrona mrugnął porozumiewawczo do Roberta i z piskiem opon ruszył zostawiając go
samego z problemami. Nie miał wątpliwości, że pakuje się w gangsterski numer - współudział
w przemycie. No cóż, ale przecież pieniądze nie leżą na ulicy. Dlaczego właśnie jego wybrali
do tego numeru? Przez cztery lata nie zamienił z nimi słowa. Szerokie opony Corvetty
zablokowane hamulcami wznieciły tuman kurzu. Ostry pisk opon na asfalcie wyrwał Roberta
z zamyślenia. Biedrona zatrzymał samochód prawie w miejscu. Zakręcił i stanął przodem do
Roberta. Przednie reflektory uniosły się w górę z zapalonymi światłami. Rozległ się klakson.
- Prymus, nie pękaj - usłyszał głos Cichego. Pochylił się i przekręcił kluczyk w stacyjce.
Silnik posłusznie zaskoczył i miły szum dwu i pół litrowego silnika wypełnił kabinę. Corvetta
boksując oponami zakręciła w miejscu. Wcisnął sprzęgło, wrzucił bieg i powoli dodał gazu.

Samochód posłusznie potoczył się do przodu. Wrzucił kierunkowskaz i skręcił w ślad za
chłopcami włączając się w ruch autostrady. Spojrzał na licznik prędkościomierza. Strzałka
przekroczyła cyfrę sto km na godzinę, a Corvetta stale się oddalała. Musiał dodać gazu. Serce
łomotało mu w piersi z niebywałą siłą. W uszach dzwoniło. Przekręcił gałkę w radiu, wcisnął
automatyczne wyszukiwanie stacji. Głos polskiego spikera zapowiadał kolejną piosenkę. -
Dla tegorocznych maturzystów przebój lata - zespół Varius Manx z najnowszej płyty ELF.
Było cudownie. Słońce właśnie kryło się za lasem. Fioletowe niebo grało milionami odcieni.
Autostrada biegła w stronę horyzontu. Cokolwiek miało się stać było odległe od tej chwili o
setki lat. Robert drugi raz w ciągu ostatnich dni poczuł ogromną radość życia. Był w stanie
zawieszenia między przeszłością i przyszłością. Trwał w czystym poczuciu istnienia. Po raz
pierwszy w życiu poczuł samego siebie. Ale kim naprawdę był? Tego nie wiedział.

Posuwali się powoli stojąc w rzędzie samochodów czekających na wjazd do Polski. Przejście
graniczne w Kołbaskowie nie jest szczytem elegancji ani dobrej organizacji. Formalnie należy
do Niemców. Ponieważ sto metrów obok rozpoczęto budowę nowego przejścia, więc stare
porzucone i nie konserwowane umierało śmiercią naturalną. Ogólny nastrój apatii udzielał się
również straży granicznej. Kontrolowali tylko niektóre samochody, a i to bez szczególnego
entuzjazmu. Celnicy snuli się między blaszanymi barakami pamiętającymi jeszcze wczesne
lata siedemdziesiąte. Raz po raz spoglądali na zegarki. Był wczesny wieczór i do końca
zmiany pozostawało jeszcze sześć godzin. Robert wyłączył radio. Spojrzał przez przednią
szybę. śołnierz z ochrony pogranicza ruchem ręki nakazał Biedronie podjechać na wysokość
blaszanego baraku. Robert podjechał Mercedesem w ślad za nimi. Stanął jednak dobrych pięć
metrów w tyle. Biedrona wysiadł z samochodu i podszedł z celnikiem do bagażnika. Cichy
stanął obok żołnierza, który sprawdzał paszporty. Spojrzał w stronę Roberta i mrugnął
porozumiewawczo. Z baraku wyszło dwóch żołnierzy uzbrojonych w pistolety maszynowe.
Jeden z nich pchnął Biedronę na klapę bagażnika zanim ten zdążył ją jeszcze otworzyć. Drugi
chwycił Cichego za nadgarstek i skuł kajdankami. Nawet nie zdążył się odwrócić. Nie miał
zresztą po co. Drugi żołnierz pochwycił jego rękę i wykręcił do tyłu, tak że chrząstka
trzasnęła w łokciu. - "Wiedziałem" - przemknęło Robertowi przez myśl. Ale w tym momencie
przed maskę Mercedesa wszedł celnik. Spojrzał na tablicę rejestracyjną, potem na Roberta.
Obejrzał się za siebie, żołnierze odprowadzali Cichego i Biedronę do baraku. Celnik obszedł
samochód i stanął przy drzwiach. - Kontrola celna. Poproszę dokumenty samochodu,
paszport, prawo jazdy. Robert wygrzebał dokumenty z półki koło radia i podał je celnikowi. -
Do kogo należy samochód? - Przyjaciel matki pożyczył, żebym skoczył do domu na dwa dni.
Pojutrze wracam. - Nazwisko właściciela? - Tam pisze - odparł. Celnik podniósł wzrok na
Roberta. Przez chwilę wpatrywał się prosto w oczy. - Mówi się, jest napisane. Nie uczyli w
szkole? Czy zgłasza pan jakieś towary do oclenia? - Nic takiego nie mam. - Czy przewozi pan
w samochodzie rzeczy, które nie należą do pana? Robert zawahał się. - Nie. Celnik przyglądał
się Robertowi. - Proszę zjechać na bok i otworzyć bagażnik. Wskazał palcem wolne pobocze
obok dużej ciężarówki Volvo stojącej na poboczu. Zabrał dokumenty i odszedł do baraku.
Robert miał kłopoty, żeby drżącą ręką uchwycić kluczyki w stacyjce. Zjechał na wskazane
miejsce, zatrzymał samochód, wyłączył silnik. W baraku za metalową żaluzją Cichy i
Biedrona coś tłumaczyli straży granicznej. Biedrona najwyraźniej był w dobrym nastroju.
Kpił sobie z żołnierza, bo ten, poczerwieniał na twarzy. Poderwał się do niego z pięściami, ale
w porę wyhamował i nie doszło do rękoczynów. Cichy spojrzał przez okno i dostrzegł
Roberta w samochodzie. Ich spojrzenia się spotkały. Robert wysiadł z samochodu i przeszedł
do kufra bagażnika. Zanim podniósł klapę spojrzał na barak celników. Biedrona tłumaczył
coś zawile wymachując rękami. Cichy bezczelnie śmiał się, nic nie robiąc sobie z
przedstawienia. Kontrolnie spojrzał w okno. Dostrzegł Roberta otwierającego klapę
bagażnika i jego twarz spoważniała. Robert pochylił się nad walizką i nacisnął równocześnie

zamki po obu stronach. Nie odpuściły. Powtórzył mocniej, ale bezskutecznie. Spojrzał na
barak. W oknie obok Cichego i Biedrony pojawił się celnik z dokumentami w ręku. Otworzył
paszport, wystukał numery na klawiaturze komputera. Spojrzał w okno. Robert szarpnął
leżącą na wierzchu walizkę. Była ciężka. Nie pamiętał aby tu leżała, gdy Cichy
przepakowywał swoje rzeczy z toreb. Pod nią leżała druga skórzana walizka. Wyciągnął ją na
wierzch i szarpnął za zamki. Tym razem odskoczyły posłusznie. Podniósł wieko i znalazł w
jej wnętrzu kupione przez Cichego koszule. Wziął pierwszą z wierzchu i rozpakował ją.
Celnik wyszedł z blaszaka i skierował się w stronę Mercedesa. Jedynym tematem
zaprzątającym jego myśli od dwóch tygodni, był wyjazd na urlop. Wykupił wczasy w
miejscowości o wdzięcznej nazwie Swomygace. Zafascynowała go nazwa i obecność
szczupaków w pobliskim jeziorze. Wspominając zeszłoroczne połowy podszedł do
Mercedesa, a nie widząc kierowcy ruszył w stronę otwartego bagażnika. Robert stał tyłem.
Wyglądało na to, że się przebrał. Miał na sobie czarne spodnie i jasną koszulę. - Co to piknik?
- złośliwie zapytał celnik. Robert gwałtownie się odwrócił. Nie mógł odpowiedzieć, bo
właśnie mył zęby. Skończył szorowanie szczoteczką; wyjął z walizki plastykową butelkę z
mineralną wodą. Nie spiesząc się odkręcił ją, nabrał w usta łyk i chwilę płukał po czym
splunął na asfalt tuż pod nogi celnika. - Do dziewczyny jadę. Muszę się odświeżyć - posłał
celnikowi swój najlepszy uśmiech. Jeszcze raz sięgnął do walizki. Wyjął swoją starą
podkoszulkę i starł nią resztki pasty z policzków, wysmarkał nos i odrzucił z powrotem do
walizki. - Chce pan przejrzeć co jest wewnątrz? - zapytał celnika. Celnik nie chciał. - Tak
wygląda chamstwo, gdy się dorwie do szmalu - mruknął pod nosem. Rzucił paszport do
wnętrza walizki, zawrócił w miejscu i odszedł. Robert zamknął bagażnik i siadł za
kierownicą. Jak długo sięgnął pamięcią wstecz nigdy nie potrafił się na nikogo wściekać.
Można by powiedzieć, że jego zewnętrzna ekspresja miała równie urozmaicony wykres co
elektrokardiogram nieboszczyka. Często sam miał do siebie o to pretensje. Tego wieczoru
jednak coś w nim pękło. Poczuł się dotknięty do żywego. Zlekceważono go, oszukano,
bezwzględnie wykorzystano. Przez moment myślał, że Cichy jest równym kumplem,
cwaniakiem, który wplątał się w przemyt, ale jednak kumplem. Pomylił się. Włączył silnik.
Spojrzał na okno blaszanego baraku. Cichy patrzył na niego wzrokiem bez wyrazu. Do okna
podszedł żołnierz i przekręcił żaluzję. Cichy zniknął. Jadąc do Szczecina złożył sobie święte
przyrzeczenie - "Nigdy, nigdy więcej". Nie mógł Mercedesem jeździć nocą po mieście, bo od
dziesiątej wieczór policja kontrolowała wszystkie lepsze auta. Nie mógł zaparkować pod
domem, bo mógł go ktoś zobaczyć. Przecież nie był Miss Polonią, żeby nagle wygrać
Mercedesa. Na ulicy samochód z niemiecką rejestracją postałby może siedem, a może
dziesięć minut zanim by go skradli. Pojechał do Czarnego. - Papiery, kluczyki. Te rzeczy też
są Cichego - postawił walizki na posadzce. Zdjął skórzaną kurtkę i rzucił obok razem z
dokumentami i kluczykami od Mercedesa. - A gdzie Cichy? - spytał Czarny. Płomień na
kominku lizał okopcone krawędzie marmurowych kolumn. Czarny siedział w głębokim
fotelu. Obok w drugim siedział Skorpion, wyjątkowo przytomny tego wieczoru. Kobra
rozłożony na skórzanej kanapie zażerał winogrona. Robert poluźnił krawat, ale nie mógł go
do końca rozpiąć., - Został na granicy - odpowiedział niepewnie. Czarny poważnie przyglądał
się Robertowi. Był dobrym psychologiem. - Sam został? - spytał.
- Sprawdzali dokumenty. Wolałem nie sterczeć tylko... jak odjeżdżałem to chyba jeszcze
zaglądali do samochodu... Czarny wstał z fotela. Cały sprężony podszedł do Roberta.
Skorpion chłodno przyglądał się tej scenie, ale Kobra spuścił wzrok. Nie znosił widoku krwi.
- Zaraz. Jego zatrzymali, a ty sobie pojechałeś? - zapytał ściszonym, drżącym głosem. -
Fuksem mi się udało. Przyczepili się czy co? Zresztą Cichy nie kazał mi wysiadać z
samochodu. Miałem pomóc, a nie... - Robert z trudem wytrzymywał spojrzenie Czarnego. -
Chcesz powiedzieć, że kolegę zostawiłeś w gównie, a sam spierdoliłeś? Tym razem Robert
nie wytrzymał. Wszystko można mu zarzucić, ale nie tchórzostwo. - Mieliśmy pojechać po

zakupy. Po cholerę ten cyrk z samochodami, jakimś towarem, z trefnymi walizkami? - Robert
kopnął z wściekłością stojącą na ziemi walizkę. Czarny spojrzał na Skorpiona. Ten wstał z
fotela, podszedł do walizki, położył ją na stole i po chwili grzebania przy szyfrowym zamku
otworzył wieko. Na dnie leżała para starych narciarskich butów. W jednej chwili opadło z
Roberta całe napięcie. Rozpiął koszulę, żeby ją zdjąć i oddać. - Rzeczy możesz zatrzymać -
odezwał się Czarny - są przepocone, a tu nikt tego nie będzie prał. Robert podniósł z ziemi
kurtkę. Czarny wyciągnął z kieszeni plik banknotów i przeliczył je. Spojrzał na Roberta,
dorzucił jeszcze dwa. - Twoja działka - podał mu pieniądze. - To za dużo - bronił się Robert. -
To zaliczka. Weźmiesz mój motocykl i porozwozisz jutro parę listów na mieście. Kobra wstał
z kanapy. Zgarnął ze stołu plik leżących kopert i wcisnął je Robertowi pod rękę. - Ale ja... -
niepewnie zaczął Robert. - Nawaliłeś bracie, ale daję ci jeszcze jedną szansę - skończył
rozmowę Czarny. Opierając się dłużej można było tylko dostać w mordę, więc Robert
odwrócił się i ruszył do wyjścia. Czarny spojrzał na Kobrę i Skorpiona. Uśmiechnął się.
Robert zniknął w drzwiach. Czarny stał spoglądając w okno. Robert zszedł po schodach przed
dom. Stanął obok nowiutkiego motocykla marki Kawasaki ZX 100. Z bocznych drzwi
prowadzących do kuchni wyszedł Cichy, a za nim Biedrona. Podeszli do Czarnego. - Na
granicy jesteśmy spaleni - chłodno stwierdził Cichy. - Ten mały, to nasza duża szansa -
Czarny obserwował jak Robert zakłada kask na głowę i siada na motocykl. - Znam go cztery
lata. On na ten numer nie pójdzie - zaprzeczył Cichy. Czarny znał się na ludziach.
Uśmiechnął się do niego serdecznie. - Pójdzie - zawyrokował. Robert przekręcił kluczyk w
stacyjce. Silnik odpalił po pierwszym dotknięciu. Jego szum przyprawiał o dreszcze. Sto
czterdzieści koni mechanicznych czekało, aż Robert wciśnie nogą pierwszy bieg. Swąd gumy
i dym wydobył się z pod tylnego koła, po tym jak Robert przekręcił rączkę gazu. Tylko cud i
wrodzony refleks pozwolił mu zmieścić się w otwartej bramie prowadzącej na leśną drogę.
Położył się w zakręcie na lewy bok, dodał gazu i wyszedł na prostą. Po stu metrach wiedział,
ż

e jest zrośnięty z motocyklem w jeden organizm. Już nic nie mogło ich rozłączyć.

ROZDZIAŁ 9

Chmielewski stał w szczerym polu. Dookoła jak okiem sięgnąć ciągnęły się podmokłe pola.
Za nim na wzniesieniu stały zabudowania gospodarstwa rolnego. Mury z czerwonej cegły
podtrzymywały zapadający się do wnętrza dach. Świeżo prana bielizna suszyła się w
ogrodzie. Chmielewski zatoczył ręką szeroki łuk, wskazując na puste pola. - Panowie.
Dwieście kilometrów autostrady, sieć stacji benzynowych, nowoczesne parkingi, serwisy.
Cała Skandynawia będzie tędy jeździć. I to jest to. A co, pan mi mówi, że się nie da?
Zirytowany Chmielewski obrócił się do trójki mężczyzn idących jego śladem. - Jako inżynier
mówię, że się nie da - podjął temat inżynier Bukowski, szczupły, o sportowej sylwetce
mężczyzna po czterdziestce. Należał do ludzi widzących najpierw problemy, a potem
pieniądze. Nie posiadał w sobie za grosz entuzjazmu do czegokolwiek. Ciągnąc dalej
narzekania spojrzał na swoich dwóch kolegów stojących po bokach. - Tej wsi nie ominiemy.
Tu są łąki, a tam bagna, aż do Miedzeszyna. Za miękki grunt. Stojący obok Kucharski był
cynikiem i wszystkie pomysły Chmielewskiego dla zasady wyśmiewał, a przynajmniej
lekceważył. - Ksiądz chłopom zabronił ziemię sprzedawać - dzielił się swoją wiedzą. - Pewno
chce opchnąć ten poniemiecki cmentarz pięć razy drożej. Chmielewski czasami miał dość
swoich wspólników, ale prawdę mówiąc na innych w promieniu dwustu kilometrów nie mógł
liczyć. Byli bezwolni, senni, ale przynajmniej wykształceni. - Dlaczego to się tak wlecze? -
wycedził poirytowany. Ręce mu opadły, zgarbił się. Ostatnie słowa wypowiedział już do
siebie. Trzecim mężczyzną stojącym na przeciw Chmielewskiego był prokurator Wielewski.
Siwy pan o uśmiechu bazyliszka. Chmielewski podszedł do niego dwa kroki i ściszonym
głosem, żeby pozostali nie słyszeli, spytał: - Co z koncesją? Prokurator jakby czekał na to

pytanie. - Potrzebny jest tylko jeden podpis. Ostatni. Faceta, który mi niczego nie odmówi:
potrącenie na pasach i ucieczka z miejsca wypadku. - Ile chcesz? - beznamiętnie zapytał
Chmielewski. - Mam swoje lata. No i wiesz, ten napad na bank. W każdej chwili mogą mnie
zwolnić. Chcę wejść w autostradę jako udziałowiec. Chmielewski aż poczerwieniał z
wściekłości, ale być może to tylko poranne słońce rzucało taki ciepły kolor na jego policzki. -
Za jeden podpis, bez forsy? - wycedził przez zęby. Prokurator nawet nie spojrzał na
Chmielewskiego. Bawił się trzymanym w palcach patykiem. Patrzył w stronę zrujnowanego
gospodarstwa. - Ten podpis możesz mieć nawet jutro. Albo wcale - spokojnie odparł.
Uśmiechnął się serdecznie do Chmielewskiego. Chmielewski odpowiedział mu tym samym.
Każdy z nich miał w tym momencie własny pomysł na załatwienie tej sprawy, z goła
odmienny od partnera. Od strony gospodarstwa usłyszeli wołanie: - Marzena, Marzena, co z
tą wodą? Pośpiesz się! Prokurator spojrzał w stronę studni. Chmielewski obrócił się całym
ciałem w tę samą stronę. Młoda dziewczyna niosła dwa wiadra pełne wody. Mogła mieć
dziewiętnaście lat. Szła boso. Krótka, prosta sukienka kończyła się wysoko na odsłoniętych
udach. Spleciony jasny warkocz sięgał jej prawie do pośladków. Odwróciła głowę i mrużąc
oczy przyglądała im się z daleka. Miała regularne rysy twarzy, brzoskwiniową cerę, ciemne
brwi. Czterech starszych mężczyzn stojących na tle Mercedesa, nie wzbudziło jej
zainteresowania. Odwróciła od nich głowę i weszła na podwórko. Chmielewski poczuł się
pięćdziesięcioletnim facetem, który będąc najbogatszym człowiekiem na Pomorzu w jednej
chwili stał się życiowym bankrutem. Poczuł, jak życie przecieka mu przez palce. Za plecami
Chmielewskiego stanął Bukowski. Z satysfakcją uśmiechnął się do swoich myśli patrząc na
Chmielewskiego. - Obawiam się, że ta ziemia nie jest na sprzedaż. Chmielewski był jednak
innego zdania.

Zbliżało się południe. Po ostatnim wieczorze, który Cleo spędziła jak zwykle w towarzystwie
ojca i jego kolegów, oprócz kaca pozostało jeszcze niemiłe wspomnienie. Po prostu upiła się i
ostentacyjnie lekceważyła całe towarzystwo. Miała dość tych old boyów śliniących się na
widok każdego biustu. Wyszli z przyjęcia razem i wiedziała, że czeka ją poważna rozmowa z
ojcem. Ponieważ takie sprawy lubiła załatwiać od ręki, zeszła na parter w bojowym
nastawieniu z butelką wody mineralnej w ręce. - Tato? Czy jest ktoś w domu? Z ogrodu
dobiegał warkot kosiarki. To pan Janek, ogrodnik, podcinał trawę. Cleo zajrzała do kuchni,
ale nikogo tu nie było. Przeszła do gabinetu ojca. Na biurku jak zwykle stał niewyłączony
komputer. Poza tym reszta przedmiotów była martwa. Przez pustą jadalnię doszła do salonu.
Wszystko w tym domu było obrzydliwie nowe i gotowe do zagospodarowania. Ściany
czekały na obrazy, podłogi na meble, parkiety na dywany, a cały dom na ludzi, którzy mieli
go ożywić swoją obecnością. Ale jak na razie tę ośmiuset metrową rezydencję zasiedlało troje
mężczyzn: jej ojciec, sześćdziesięcioośmioletni pan Janek i ochroniarz. Podeszła do
otwartych na całą szerokość szklanych drzwi do ogrodu. Ojciec miał dobry gust, albo
wystarczającą ilość pieniędzy, aby wynająć odpowiednich ludzi. Pan Janek kosił ostatni pas
trawy, zgrabnie omijając świeżo zasadzone srebrzyste świerki. - Ty pewnie jesteś Cleo? -
usłyszała kobiecy głos. Odwróciła się. Za nią w drzwiach stała dziewczyna o prostych jasnych
włosach opadających aż do bioder. Wąski ręcznik owinięty w pasie był jedynym jej
odzieniem. Dalej biegły niekończące się opalone nogi z małymi, dziewczęcymi stopami. -
Kim jesteś? - tyle zdołała wydusić z siebie zaskoczona Cleo. - Cześć - dziewczyna
wyciągnęła przed siebie dłoń i zrobiła krok w jej stronę - Jestem Marzena - nowa sekretarka
twojego ojca. Pan Janek nie mógł oderwać oczu od stojącej na tarasie dziewczyny Kosiarka
zazgrzytała i srebrzysty świerk padł martwy pod jej nożami. Pan Janek rzucił się do drzewka.
Najpierw usiłował je ponownie zasadzić, ale po nieudanej próbie schował je za plecy i
rozpoczął odwrót w stronę garażu. Chmielewski wszedł do kuchni. Dopił kawę i zagryzł ją
kawałkiem kanapki. Podśpiewując wyszedł do przedpokoju. W drzwiach prawie zderzył się z

wchodzącą Cleo. - Pojedziesz z panią Marzeną do miasta. Pokażesz jej kilka sklepów. Chcę,
ż

ebyście elegancko wyglądały. Dziś wieczór mamy kolację w Radissonie. -Nie mam czasu,

jestem umówiona.-To był jedyny wybieg jaki wpadł jej do głowy. - To dasz jej swój
samochód - zarządził Chmielewski - Co? - wykrzyknęła zdziwiona. - Co, co? Daj jej auto.
Chmielewski wyszedł z domu na podjazd do samochodu. Drzwi bezgłośnie zatrzasnęły się za
nim. Wściekła Cleo odwróciła się do lustra. Stała w kąpielowym płaszczu nie mając
zielonego pojęcia jak zemścić się za poniesioną zniewagę. Jej wzrok trafił na stuzłotowy
banknot z numerem telefonu. Wyrwała banknot, podeszła i wystukała numer telefonu na
klawiaturze. - Robert? Na jej twarzy pojawił się uśmiech, gdy usłyszała znajomy głos. Był to
z pewnością jeden z najpiękniejszych dni w życiu Roberta. Pierwszy lipca. Słońce świeciło
jak co dzień, upał był nie do zniesienia. Miasto zadymione od spalin. Niby wszystko po
staremu, a jednak nie. Ona była z nim. Jechali we dwoje: Cleo i Robert główną ulicą
Szczecina. Motocykl od Czarnego sam w sobie wzbudzał już pożądanie nastolatków, a teraz
jeszcze ta dziewczyna o kręconych rudych włosach w zakrótkiej mini spódniczce siedziała
wtulona w jego plecy. Droga do Radissona była prosta jak drut, ale po co było się spieszyć.
Już dwukrotnie objechali plac Grunwaldzki i sąsiednie uliczki. Cleo nie zauważyła podstępu.
Wszystko dla niej było w koło interesujące. Ludzie, domy, sklepy, wszystko było inne, obce i
pociągające. Chłonęła wrażenia ze zdwojoną intensywnością. Skoro urodziła się w tym
mieście, tu mieszkał jej ojciec, więc z całych sił starała się znaleźć coś za co pokochała by to
miasto. Ten moment musiał w końcu nastąpić i Robert zjechał z głównej alei w boczną
uliczkę i plac budowy. Nowoczesna kamienica z obszernym podwórkiem, znak nowych
czasów. Nowa spółdzielnia oferowała mieszkania w wysokim standarcie i ekspresowym
terminie realizacji za przystępną cenę sześciuset dolarów za metr kwadratowy. Nie były to
mieszkania dla młodych małżeństw lub rencistów. Za ojca rentę plus Roberta stypendium,
mogliby po roku kupić cztery metry i piętnaście centymetrów, o ile w ogóle dostali by się na
listę członków tej spółdzielni. Dom był prawie gotowy. Kończono elewacje, wstawiano
powybijane szyby. Robotnicy sprzątali podwórko po zakończonej budowie. Robert zatrzymał
motocykl pod ścianą. Cleo zdjęła kask. - Zaczekaj chwilę muszę coś załatwić - rzucił przez
ramię. Był w doskonałym humorze. Cleo w nieco gorszym. Budowa nie była wymarzonym
miejscem turystycznym. Dwóch robotników, którzy mogli mieć po dwadzieścia cztery lata
patrząc na motocykl liczyło w pamięci swoje zaoszczędzone pieniądze. Chyba za dużo
brakowało, bo jeden w końcu zrezygnowanym głosem rzucił w stronę Roberta. - Ładny
motocykl. - No. Mnie też się podoba. Nie widzieliście inżyniera Bukowskiego? - Tam -
robotnik wskazał ruchem głowy na sąsiednie podwórko. Drugie podwórko było jeszcze
rozkopane. Dwóch ludzi robiło pomiary głębokości wykopu. Trzeci stał z boku i porównywał
je z planami. - Inżynier Bukowski? - spytał odwróconego do niego plecami mężczyzny.
Wyglądał na czterdzieści pięć lat. Siwe, gęste włosy i zadbana broda, dodawały rysom
bosmańskiej powagi. - Tak. A o co chodzi? - inżynier nie odpowiedział, tylko burknął. Ale w
mgnieniu oka zmazał z twarzy grymas zniecierpliwienia i zastąpił go serdecznym uśmiechem
na widok Cleo. - Jak tam ojciec? - zapytał patrząc gdzieś za Roberta. Robert spojrzał do tyłu.
- Dobrze - odkrzyknęła córka Chmielewskiego i poszła w stronę rozlanej na środku podwórka
kałuży. - Mam dla pana przesyłkę - Robert wyciągnął z plecaka szarą kopertę. W zamian
otrzymał w spadku po Cleo resztki serdeczności. - Coś od Chmielewskiego? - zapytał
zaciekawiony inżynier. - Nie. Od Czarnego - odparł Robert. Bukowski spoważniał.
Dyskretnie spojrzał za siebie. Dwaj robotnicy walczyli z mierniczą łatą stojąc w wykopie.
Inżynier rozdarł brzeg koperty sprawdzając zawartość. - Lepiej późno niż wcale - wycedził
pod nosem. Ponownie spojrzał na Roberta. Tym razem przyjrzał mu się uważnie. - To ty
jesteś ten geniusz z gazety? - zapytał z uśmiechem niedowierzania. - Przesadzają -
odpowiedział Robert. Miło było spijać słodycz popularności. - Robert? - Cleo brodziła w
kałuży. Woda sięgała do wysokości kostek jej skórzanych wojskowych butów. Czerwone

promienie słońca wyrysowały jej zgrabną, sylwetkę na tle nieotynkowanego muru z cegieł.
Obaj jak na komendę spojrzeli w jej stronę. - Nie znasz bardziej romantycznego miejsca? -
spytała. Robert znał oczywiście mnóstwo miejsc, które dla niego były bardzo romantyczne.
Mógł to być komin wentylacyjny na dachu ich czteropiętrowego bloku, gdzie zaszywał się ze
swoimi książkami gdy koledzy ojca za długo i za głośno kibicowali piłkarskim rozgrywkom
w telewizji. Romantyczna była stara złomownia nad Odrą. No i jeszcze parę innych miejsc
dla samotnego pustelnika, ale żadne nie nadawało się dla nowego Roberta jakim stał się
odkąd spotkał Cleo. Jej chciałby pokazać takie miejsce, które byłoby obrazem jego duszy. Nie
znał takiego miejsca. Zaprosił Cleo do kawiarni "Brama". Dostał zaliczkę od Czarnego, więc
mógł jej postawić nawet lody. Cleo siedziała przy stoliku, a on poszedł do telefonu. Miał do
oddania ostatnią kopertę i chciał się jej jak najszybciej pozbyć. - Nie, nie - mówił do
słuchawki. - Pan mnie nie zna. Mam kopertę od Czarnego. Będę z dziewczyną w "Bramie".
Taka ruda, z kręconymi włosami - tłumaczył. Ktoś po drugiej stronie odłożył słuchawkę.
Robert wrócił do stolika. W kawiarni nie było wielu gości. Towarzystwo zjeżdża się tu
dopiero wieczorem. Punkt jest znakomity. Stara miejska brama przerobiona na przytulną
kawiarnię. Prowadzi ją przemiły chłopak z Jugosławi. Jego zasługą była dobra atmosfera tego
lokalu. Ale widocznie komuś to przeszkadzało, bo chciano go przepłoszyć. - To co ludzie tu
robią wieczorami? Telewizja i do wyra? - zapytała zdegustowana Cleo. - A co byś im
zaproponowała? Ulicą toczył się policyjny radiowóz. Samochód w pewnym momencie skręcił
na chodnik i zaparkował przy drewnianym płotku kawiarni. Wysiadło z niego dwóch
policjantów. Obeszli ogrodzenie i stanęli obok motocykla. Jeden z nich, młodszy, stanął przy
zaparkowanym na chodniku Kawasaki i wyciągnął bloczek z mandatami. Drugi, na oko
dobijający pięćdziesiątki wszedł do kawiarni. Rozejrzał się dookoła. Bez trudu odnalazł
dziewczynę o rudych włosach. Robert siedział tyłem do motocykla. Cleo pierwsza zauważyła
policjantów. Poderwała się z miejsca i ruszyła w ich stronę. Robert obejrzał się za siebie. -
Zaczekaj. Ja to załatwię - posadziła Roberta na miejscu. Starszy policjant stanął tuż za
Robertem. Od zawsze widok policjanta w mundurze kazał mu się na dzień dobry czuć
winnym. Wstał gotowy bronić swojej niewinności. - Podobno masz jakąś przesyłkę do
oddania - zwrócił się do niego policjant. Takiego pytania Robert się nie spodziewał. Sięgnął
do plecaka i wyciągnął szarą kopertę. Nie była tak gruba jak poprzednie, ale jej zawartość
rozwiązałaby parę problemów na wakacje. Policjant wziął do ręki kopertę, zważył ją. - To
twój motocykl? - spytał patrząc na Kawasaki - Nie. Pożyczony - odparł niepewnym głosem
Robert. - Tu jest zakaz parkowania - rzucił mimochodem policjant i tak jak wcześniej
podszedł, tak teraz leniwym krokiem powlókł się z powrotem w stronę wyjścia. Na moment
przystanął obok Cleo, która z uporem tłumaczyła coś służbistemu młodemu policjantowi. -
Tyle za parkowanie? - krzyknęła spoglądając na trzymany w ręce mandat. Starszy policjant
wyrwał go z jej ręki i z dezaprobatą pokiwał głową. Ruszył do samochodu. Młodszy policjant
nic nie rozumiejąc, posłusznie odszedł jego śladem. Cleo wróciła zdenerwowana do stolika. -
Masz jeszcze trochę czasu? - spytał Robert. - O siódmej mam kolację z ojcem i jego nową
sekretarką - widać było, że nie jest z tego powodu szczęśliwa. - Choć. Coś ci pokażę -
zaproponował. Po szerokich kamiennych schodach weszli do XVIII wiecznego kościoła. Cleo
z zadartą głową wpatrywała się w barokowe malowidła na suficie. Jacyś ludzie setki lat temu
pozostawili tu obraz swoich wyobrażeń o świecie. Jaki inny musiał to być świat. Centralna
postać to wszechmogący Bóg, który z wysokości niebios dostrzegał ludzkie wzloty i upadki.
Sprawiedliwy, wszechobecny, nieuchronny w swych wyrokach. W jego cieniu ludzie rodzili
się, dorastali, siali i zbierali, a na końcu umierali. Ich życie było przepustką do wieczności.
Każdy człowiek miał w tym świecie swoje miejsce. Tam gdzie się urodził, tam też umierał.
Feudalny świat w swej nienaruszalnej, wiecznej formie. Fresk został namalowany w modnych
odcieniach różu i błękitu. W takie same kolory pakuje się dzisiaj pieluszki dla niemowląt.
Badania wykazały, że dzieci lubią pastelową paletę barw. - Nigdy nie widziałam tak

wydekorowanego kościoła - powiedziała zafascynowana Cleo. - Co my tu robimy? W małym
barokowym kościółku nie było wiernych. Samotnie stali w głównej i jedynej nawie. -
Chciałaś poznać Polskę? - powiedział ściszonym głosem. - No to tu się właśnie zaczyna. Mój
ojciec przychodzi tu co tydzień. Robert przykucnął. Cleo zrobiła to samo. Odłożył kask na
posadzkę i pociągnął ręką po marmurowych płytach. Były pofalowane jak wieczorna tafla
jeziora. - Widzisz, od trzystu lat ludzie przychodzą tu prosząc o nadzieję. Podniósł wzrok na
Cleo. Dotykała ręką wytartych kolanami płyt marmuru. - Nie myślałaś, żeby zostać w Polsce
dłużej? Na kilka miesięcy - zapytał z nadzieją. Głos mu drżał jakby bał się, że wypowiadając
te słowa zniszczy kruchy obraz swoich marzeń. - Nie wiem. Mogę mieszkać wszędzie.
Turcja, Afryka, Meksyk. To co jest ważne to ludzie, którzy cię otaczają, a nie miejsce. Robert
zakrył uśmiechem cień smutku, jaki pojawił się w jego duszy. Nie spodziewał się innej
odpowiedzi. Ale jednak myśl, że kiedyś ta dziewczyna będzie musiała wyjechać, była
bolesna. Wstał, pomógł unieść się Cleo i poprowadził ją w stronę ołtarza nucąc marsz
weselny. - Przestań - Cleo śmiała się z zabawy. Zatrzymali się przed ołtarzem. Robert spojrzał
na obraz z wizerunkiem Jezusa Chrystusa boleściwego. Wskazał ręką na stojącą obok niego
Cleo. - To jest Cleo z Nowego Yorku. Chciałaby wiedzieć, jak żyją tutaj ludzie. - Nie żartuj.
Siadaj - pociągnęła go w stronę ławki. Nie był w dobrym nastroju. "Dlaczego nic nie może
zrobić aby ją zatrzymać. Nigdy na niczym mu nie zależało tak jak na niej. Nie ogarniał
swoich uczuć. Nie znał ich siły. Czuł, że wzbiera w nim gotowość do nadludzkich czynów,
ż

eby tylko zmienić los, który zapowiadał rozstanie". - Wiesz. Jesteś inteligentny,

utalentowany... - przerwała milczenie Cleo - ...ale twój problem leży w tym, że sam siebie nie
doceniasz, nie masz ambicji, nie wierzysz w siebie. Robert wbił wzrok w okolice swoich
czubków butów. Gotów był się zgodzić na każdą ocenę, gdyby to cokolwiek miało zmienić. -
Popatrz na mojego ojca. Zobacz jaki odniósł sukces -ciągnęła Cleo. Ta uwaga jednak
podniosła mu w żyłach ciśnienie krwi. Ona stawia mu tego lokalnego cwaniaka,
dorobkiewicza, bonza żyjącego z przemytu, za wzorzec? - A wiesz, skąd ci wszyscy ludzie
mają pieniądze? - wybuchnął tak niespodziewanie, że Cleo odchyliła się zaskoczona. Echo
kilka razy powtórzyło: pieniądze, niądze, adze... ... i twój ojciec? - dodał po chwili. Tu jednak
ugryzł się w język. Przecież to jest jej ojciec. Nigdy go nie widziała. Nigdy nie chodziła z nim
na spacery, nie budowali razem zamków z piasku, nie rozpakowywał z nią gwiazdkowych
prezentów, nie tuliła się do niego ze strachu przed burzą. Przyjechała, bo chciała odzyskać
stracone i tak wymarzone uczucia. Nie mógł jej tego zniszczyć. Popatrzyła na niego
przenikliwie. Dla niej było oczywiste dlaczego odniósł sukces. - Ponieważ jest inteligentny i
ciężko pracuje - odpowiedziała. I było to prawdą, najszczerszą. W jej świecie to wystarczało,
aby wpisać się do klasy średniej, klasy uczciwych posiadaczy, żyjących na wysokim
poziomie z uczciwie wypracowanych dochodów. Ale w jego świecie żyło się inaczej. - Tak.
To prawda - uśmiechnął się do niej wybaczając nieświadomą naiwność. Odpowiedziała mu
uśmiechem, który nosi się latami w sercu na pamiątkę. Zajechali motocyklem pod zamkniętą
bramę. Cleo była spóźniona. Spojrzała na zegarek. Zeskoczyła z siedzenia i zawiesiła swój
kask na kierownicy. Chmielewski siedział w swoim gabinecie i wypisywał czek, gdy na
czarno-białym monitorze pojawił się obraz z kamery video umieszczonej przed bramą
wjazdową. Cleo stała obok Roberta siedzącego na motocyklu. Był tylko jeden taki motocykl
w Szczecinie. Znał go, gdyż Czarny kupił go parę miesięcy temu, w jego sklepie. Cleo stanęła
przed Robertem i ważyła w sobie jakąś decyzję. W końcu odezwała się. - Mogę zadać ci
pytanie? - patrzyła Robertowi w oczy, a jej spojrzenie sięgało głębiej niż jego własne myśli. -
Ale nie możesz mnie okłamać. Robert rozbawił się tą sytuacją. Uniósł dwa palce do przysięgi
i stanowczo kiwnął głową na zgodę. - Czy ty pracujesz dla Czarnego? - spytała
nieoczekiwanie Cleo. Ani jeden mięsień nie drgnął Robertowi na twarzy. Cała jego
ś

wiadomość skurczyła się ze strachu. Co miał jej odpowiedzieć? Przecież tak na prawdę nie

pracował. Rozwiózł kilka kopert po mieście i tyle. Gdyby nie zajrzał do środka nawet nie

wiedziałby, że są w nich dolary. A ten samochód na granicy to przecież była legalna
przysługa. Znał Czarnego, ale to jeszcze nic nie znaczy. Co miał jej powiedzieć, żeby nie
skłamać? Nie chciał jej stracić. Czy ona by go zrozumiała. Czy ona cokolwiek rozumiała z
tego co ją otaczało? - Nie, to tylko kolega - odpowiedział. Cleo odsunęła jego długie włosy z
czoła. Nie chciała już ich obcinać. Zaczęły jej się podobać. Pochyliła się do niego i ich usta
odnalazły się tym razem bez trudu. Mimo, że ta chwila, jego najskrytsze i najgorętsze
marzenie właśnie się spełniało, nie potrafił zatopić się w swoim szczęściu bez granic.
Wiedział, że skłamał. Chmielewski wstał od biurka. Tego było za wiele. Bał się o Cleo, a
Czarny i jego kolesie już nie należeli do grona przyjaciół tego domu. Wyrwał czek z
książeczki i wyszedł na korytarz. Prokurator Wielewski i dyrektor banku czekali na zewnątrz.
Cała trójka ruszyła w stronę zaparkowanych na podjeździe samochodów. - Potrzebuję
detektywa - zwrócił się Chmielewski do prokuratora. - A może ja ci pomogę? - zaofiarował
się ten życzliwie. - Nie, nie. Wystarczy ktoś z agencji. Wiesz, jakiś emerytowany policjant. -
O, oni są jeszcze całkiem sprawni - powiedział prokurator. - Właśnie - uciął rozmowę
gospodarz. Doszli już do samochodów, prokurator klepnął Chmielewskiego na pożegnanie i
zamierzał wsiąść do samochodu. - To co - zagadnął Chmielewski - będziesz miał pieniądze na
udziały? - pytanie zabrzmiało niewinnie, jakby rzucone mimochodem. Dyrektor banku jednak
zwolnił w drodze do swojego samochodu i czekał na reakcję prokuratora. Po trzydziestu
ośmiu latach pracy w prokuraturze, po tysiącu sprawach, przesłuchaniach nie można już dać
się nabrać na stare chwyty. Dla niego byli amatorami. Wiedział, że zrobią wszystko, aby pod
byle pretekstem wykluczyć go z nowopowstającej spółki. Było jednak za wcześnie, aby
odsłonić karty. - Spokojnie. Coś wymyślę - nadmiar serdeczności przelewał się na tym
podwórku. - Myśl, myśl - z przekąsem odparł Chmielewski zatrzaskując drzwi za
wsiadającym do samochodu prokuratorem. Porozumiewawczo mrugnął do dyrektora Banku.

Dom Czarnego jak zwykle jasno oświetlony, jak latarnia z daleka naprowadzał przyjezdnych
pod bramę. Tym razem nie było ochroniarza, a uchylone skrzydło kraty pozwalało bez
przeszkód wjechać na parking pod domem. Robert postawił motocykl na nóżkach i zdjął kask.
Jeep z żółtą plandeką na dachu stał obok żółtej Corvetty. Samochody były pootwierane, a
kluczyki wisiały w stacyjkach, co nie było niczym dziwnym, ponieważ kradzież spalonej
zapałki z tej posesji byłaby aktem samobójczym. Zwyczajem tego domu były kolacje na które
zapraszano mamę Cichego. Urocza kobieta obdarzona niezwykłym humorem i kompletnym
brakiem poczucia rzeczywistości z zawodu i zamiłowania była malarką. Czarny zakupił
nawet jeden z jej obrazów na akcji charytatywnej, z której dochód przeznaczono na pomoc
dzieciom niepełnosprawnym. Kupił wtedy kilka obrazów miejscowych malarzy, ale tylko
tego jednego nie spalił. Naprawdę polubił w nim pewną tajemnicę. Niby nic. Obraz
przedstawiał dziewczynę stojącą między drzewami na skraju jeziora. Intrygujące w nim było
to, że dziewczyna spoglądała gdzieś w bok poza ramy obrazu, a jej twarz zdradzała niepokój.
Robert wszedł po schodach na korytarz. Świtało a gwar rozmowy docierał z jadalni.
Przystanął w półmroku korytarza ukryty za szklaną szafą. W całym domu roiło się od
porcelany. W szklanych gablotach stały filiżanki, chińskie wazy, rodzajowe figurki
przedstawiające sceny myśliwskie lub pary zakochanych uchwycone w miłosnych pozach.
Kolekcja imponująca i warta ciężkie pieniądze. Z jadalni dobiegał kobiecy głos: - Dołóż sobie
synku, wystarczy dla wszystkich. No i co dalej chłopcy. Jakie plany? - Mamo - Cichy starał
się bronić przed jej czułościami. Odkąd rozstała się z jego ojcem, a było to rok po urodzeniu
syna, nie zaznał spokoju. Cała potrzeba ofiarowania miłości przelała się na niego. Na dłuższą
metę było to obezwładniające. Nie miał jednak sumienia wyprowadzić się z domu i
pozostawić mamy samej sobie. Nadal czuła się potrzebna swemu dziecku. I tak mogło trwać
do emerytury, jego oczywiście, bo matki to nie mogło dotyczyć. Była niezniszczalna. - Jakieś
studia, co? - rozejrzała się dookoła. Przy stole siedzieli Kobra, Cichy, Skorpion i Biedrona.

Czarny stał na werandzie i rozmawiał przez telefon. - Trzeba stanąć na własnych nogach.
Pieniążki trzeba zarabiać - tłumaczył Skorpion. - Studia to dzisiaj szkoła zawodowa. My
studiujemy życie - dorzucił Kobra wymiatając resztki smażonej ryby z talerza. - śycie
towarzyskie na wydziale erotycznym. Zajęcia prowadzi dziekan Waliszewska - dorzucił
Skorpion spoglądając na Kobrę. - Dorotka zresztą - dodał Kobra. - Mamo. Dzisiaj trzeba żyć
szybko i mocno, póki jest się młodym. Robert stał w cieniu korytarza i słuchał dobiegającej
go rozmowy. Przez szczelinę drzwi obserwował stół i biesiadników. - Zwłaszcza młodym i
pięknym - szepnął Skorpionowi Biedrona. Obaj spojrzeli na Cichego. - Kto zje rybki? - mama
Cichego zwróciła się z otwartym pytaniem. - Ja! - prawie krzyknął Kobra i zanim Biedrona
chwycił widelec do ręki, zgarnął ostatnią rybę na swój talerz. - Nasmażyłam, a wy nie jecie -
narzekała mama. Robert wszedł do jadalni. Pierwszy dostrzegł go Cichy. Gestem ręki zaprosił
do stołu. - Dzień dobry - powiedział ogólnie. - Dzień dobry - odpowiedzieli zgodnym chórem
Biedrona i Kobra. - Jak tam Amerykanka - Kobra nie dawał spokoju. - Wyszła z Prymusem,
Casanova niech spierdala - bronił go Cichy. - Nie ważne. Dopadnie ją. Mały nie ma szans -
powiedział rozbawiony Biedrona. Robert odłożył kask motocyklowy na stolik i siadł obok
Cichego. Biedrona podsunął mu kawałek niedojedzonej ryby, ale Robert podziękował. Cichy
zignorował złośliwości. Pochylił się do Roberta. -To świetna dziewczyna, nie rezygnuj.
Dogadaj się z panienką i jedźcie sobie gdzieś w góry. Jak nie masz forsy to pogadaj z
Czarnym, on ci pożyczy. Czarny stał na tarasie i dojadał z talerza rybę. Właśnie zakończył
długą rozmowę przez telefon. Wyszedł na taras, żeby nie przeszkadzać przy stole. Teraz stał
oparty o słup i wydłubywał smakowite kęsy ze smażonego pstrąga. Robert zadał pytanie i
stanął w drzwiach czekając na odpowiedź. W końcu Czarny podniósł na niego wzrok. - Ile?
Pięć, dziesięć, sto milionów? I z czego oddasz? - Znajdę jakąś pracę i ci oddam - zapewniał
Robert. Czarny pokiwał przecząco głową. - Wyprujesz z siebie flaki, a potem kopną cię w
dupę, tak jak twojego starego. Robertowi nabiegły do oczu łzy. Chciał się rzucić na Czarnego
z pięściami. Nikt nie miał prawa obrażać jego ojca. To prawda, że wszyscy o nim zapomnieli.
Gdy był świetnym sportowcem, drzwi się nie domykały od kolesi i działaczy. To prawda, że
na ostatnią operację kolana wydali resztkę oszczędności. Wszyscy się odwrócili. Nie było już
dawnego klubu sportowego, nie było związku, nie było prezesów. Pozostali sami, ale dumni.
Robert odwrócił się do drzwi i ruszył do wyjścia, ale zawahał się. Czarny wiedział o Robercie
więcej niż chciał to ujawnić. Znał jeszcze jeden szczegół z jego życia, o którym na razie nie
wspomniał. Nie musiał. Robert nie wyszedł. Po jego ostatnich słowach mógł się obrazić, ale
prawda o życiu osłabiała charaktery. - Jest robota. Za duże pieniądze. Jeden dzień pracy i na
kilka lat spokój - usłyszał za sobą Robert. - Jeśli naprawdę jesteś inteligentny, to nie będziesz
biedny - dodał Czarny.

Nad miastem zapadła noc. Najpiękniejszym, najbardziej szpanerskim i najrzadziej
odwiedzanym w Szczecinie lokalem była restauracja w hotelu Radisson. Kelner zapalił
zapałkę i przysunął ją do gazowego palnika. Płomień buchnął podgrzewając dno patelni.
Kelner smażył naleśniki. Świadkami jego popisów byli siedzący przy stole Chmielewski w
towarzystwie Cleo i swojej nowej sekretarki Marzeny, dyrektor banku z małżonką. Kucharski
- właściciel hurtowni ze sprzętem elektronicznym, jego małżonka i samotnie przybyły na
kolację prokurator Wielewski. - Proszę już podać te flambirowane naleśniki. Dwa razy
oczywiście - zwrócił się do kelnera dyrektor banku. Marzena siedziała obok. - Na pewno
będzie pani smakowało. Ciasto doskonałe. Do tego nadzienie z lodów i całość oblana gorącą
czekoladą - dyrektor najchętniej sam zademonstrowałby siedzącej obok niego pani Marzenie
jak gorącą, ale obecność żony siedzącej po drugiej stronie stołu działała na niego studząco. -
A nie boi się pani, że bycie sekretarką to zbyt trudna praca? - podjęła wyzwanie pani
dyrektorowa, kobieta niewątpliwie piękna o szlachetnych rysach twarzy i wyniosłym
usposobieniu, ale eksponująca bardziej swoją złotą biżuterię, niż przemijające wdzięki. -

Trzeba odbierać telefony, telexy, rozmawiać z ludźmi - ciągnęła. Ta ostatnia uwaga
szczególnie była trafna, gdyż w przeciwieństwie do jej męża, któremu buzia się nie zamykała,
pani Marzena od początku wieczora nie odezwała się do nikogo ani słowem. - No, ale nie
mówmy o przykrych sprawach. W końcu to są przyjemności i kłopoty Jurka. Tyle lat żył sam,
no to teraz ma dwie córeczki -żona Kucharskiego postanowiła wziąć Marzenę w dwa ognie.
Chmielewski siedział strapiony pomiędzy Cleo i Marzeną. Gdyby obie dziewczyny stanęły
razem na chodniku w ruchliwym miejscu miasta, byłyby przyczyną niejednego
samochodowego wypadku. Chmielewski wiedział, że jego koledzy byli pod wrażeniem tych
dwóch młodych, seksownych kobiet. Aby dodać całej sytuacji pikanterii grał rolę strapionego
kłopotami i przygniecionego pracą, niezdolnego do flirtu, poczciwego ojca. Rolę tę odgrywał
z powodzeniem przez całą kolację, do chwili gdy nagle za przeszkloną ścianą dostrzegł postać
Czarnego. Odłożył serwetkę i wstał. - Przepraszam państwa na chwilę - powiedział z
kurtuazją. Jedyną osobą, która dostrzegła powód jego odejścia był prokurator. Czarny stał w
hallu przed restauracją. Przez szybę widział Chmielewskiego i jego gości. Oprócz nich
jeszcze dwa stoliki były zajęte. - Słyszałem, że wchodzisz w autostradę - odezwał się Czarny
do podchodzącego Chmielewskiego - pomyślałem, że może potrzebujesz udziałowców
.Chmielewski wyjął cienkie cygaro z papierośnicy. Poczęstował Czarnego, ale ten odmówił. -
Może, ale to nie jest interes dla ciebie - odparł Chmielewski. Starał się być maksymalnie
opanowany. "śe też musiał właśnie dziś tu przyleźć, w miejsce gdzie wszyscy ich razem
widzą. I prokurator." Wściekły Chmielewski wyjął zapałki, zapalił jedną i przytknął do końca
cygara po czym podjął temat. - Tu trzeba dużo włożyć i długo czekać. - Ładną masz córkę -
Czarny spojrzał przez szybę na stół przy którym siedziała Cleo. - Ile? - zapytał twardo. - Nie
wiem, o tym decyduje spółka. Trzy miliony dolarów. Gotówką. Na początek. - "Do końca
ż

ycia będę musiał potykać się o tego człowieka", pomyślał. "Do końca czyjego życia" - przez

moment przemknęło mu przez głowę. - Kto wchodzi? - spytał Czarny. - Poczekamy jak
będziesz miał pieniądze - Chmielewski odwrócił się żeby odejść. - Trzymaj miejsce -
zakończył rozmowę Czarny. Gdy Chmielewski powrócił do swoich gości, atmosfera była
równie oziębła jak parę minut wcześniej. Każdy starał się unikać spojrzeń sąsiadów, skupiając
swoją uwagę na nieistotnych szczegółach kończonego deseru. - No, panie na pewno zechcą
porozmawiać o modzie, a my panowie, pójdziemy do baru na mały koniaczek - powiedział
Chmielewski. -Interesy. Marzena odłożyła posłusznie swoją serwetę i zamierzała wstać od
stołu. - A ty gdzie? - chłodno osadził ją w miejscu. - Proszę bardzo - Chmielewski ruchem
ręki poprowadził Kucharskiego i dyrektora banku w głąb restauracji. Prokurator, który w
międzyczasie zamówił dodatkową porcję naleśników i nie zdążył jej dojeść, wiosłował teraz
widelcem ze zdwojoną szybkością. Mimo tego musiał pozostawić niedojedzoną porcję. Z
pełnymi ustami i serwetką w dłoni wstał i podreptał za Chmielewskim. Przy stole zostały
cztery panie z niedokończoną wojną pokoleń. Kucharska spojrzała porozumiewawczo na żonę
dyrektora i bez słów zrozumiały się bezbłędnie. Obie jednocześnie podniosły się z krzeseł i
skierowały do kasyna gry. Cleo była zirytowana. Ostentacyjne lekceważenie Marzeny
wyprowadziło ją z równowagi. Poczuła dziwną solidarność z tą dziewczyną. - Skąd się
wzięłaś? - przerwała milczenie. - Skończyłam etnografię w Poznaniu, ale co można po tym
robić? Dwa lata temu przyjechałam na wakacje do domu na wieś i tak już zostałam z
rodzicami. Nie miałam siły się wyrwać. A tu nagle zjawia się twój ojciec i proponuje mi
pracę. No to co mam do stracenia? - A ja myślałam, że tylko śpicie ze sobą. - Nie. Jak na razie
nie spaliśmy. Ale nie mogę powiedzieć, żeby nie był pociągający - z nadzieją w głosie
stwierdziła dziewczyna. - Kto? Mój ojciec? - Cleo nie potrafiła ukryć zakłopotania.
Prokurator, Kucharski, Chmielewski i dyrektor banku szli obok siebie korytarzem hotelu. -
Ładny hotel. Amerykański? - spytał Kucharski. - Za dwa lata go odkupimy - zaśmiał się
szeroko Chmielewski. - Postawimy to miasto na nogi. To będzie nasze Księstwo Pomorskie -
snuł plany Kucharski. Chmielewski wsunął ręce do kieszeni i wpadł w jeszcze lepszy humor.

- Autostrada to dopiero początek prawdziwych interesów. - Panowie, to duża forsa, nie tylko
dla nas - dorzucił Kucharski Prokurator przeżuł ostatni kęs i pospiesznie włączył się do
rozmowy. - Mam listę tych, którzy chcą dla nas pracować, firmy, firemki. Stara sprawdzona
gwardia. - A co z koncesją? - od niechcenia zapytał Chmielewski. Mijali właśnie długonogą
piękność więc odpowiedź nadeszła z opóźnieniem. - W porządku. Wchodzę do spółki z
koncesją w posagu - odpowiedział prokurator. - Plus trzy miliony dolarów i jesteś naszym
kolegą - skrupulatnie jak zawsze wyliczał dyrektor banku. - O, jest taka firma z Gdańska,
która nie stawia warunków. Też chcą koncesję. - Jesteśmy kumplami od trzydziestu lat.
Dobrze byłoby mieć kogoś takiego jak ty w spółce. Naprawdę dobrze - przekonywał
Kucharski. - Pomyśl o tym. - Cały czas myślę - odpowiedział prokurator. - W sprawie tego
napadu na bank zwaliła się komisja z Warszawy. Będę składał jutro zeznania - dyrektor banku
nadał serdeczny ton swojej wypowiedzi. - Policja, prokurator, a tu w biały dzień ginie
dwieście tysięcy dolarów. Twarz prokuratora wykrzywiła się jakby gołą stopą przydepnął
niewielkiego kaktusa. - Znajdę tego złodzieja, jeśli tylko żyje - wycedził przez zęby. Cała
czwórka przedefilowała korytarzem mijając po drodze kłaniających się recepcjonistów. Na
koniec dotarli do baru. - Panowie - zwrócił się Chmielewski wręczając im kieliszki z
rozlanym już szampanem - wypijmy za naszą przyjaźń, za autostradę, za starą wiarę i za
spółkę, którą nazwiemy... - "COMBO"! - wykrzyknęli chórem.

ROZDZIAŁ 10

We trzech weszli do supersamu. Skorpion, Kobra, a między nimi Robert. Nowoczesny sklep
zapełniony był towarami aż pod sufit. Produkty z całej Europy spoczywały tu na półkach.
Kusiły barwnymi opakowaniami i odstraszały cenami. Nie wszystkich jednak, bo o dziwo,
mimo późnej pory, sklep był pełen klientów. Z wypełnionymi po brzegi wózkami ścigali się
w drodze do kas. - "Muszę pokazać to ojcu" - pomyślał Robert. Mieszkali po drugiej stronie
miasta, na robotniczym osiedlu, a sklep był po przeciwnej stronie za kanałem koło dzielnicy
willowej. Stanęli za regałem z karmą dla psów. - No, Prymus, twój debiut. Smile. Skorpion
klepnął przyjaźnie Roberta po plecach. Robert ruszył do przodu. Stoisko monopolowe
oferowało setki gatunków wódek stojących rzędami na sześciometrowej długości regałach.
Robert odczekał, aż ostatni klient odejdzie od kasy. Sam nie wiedział dlaczego był
podniecony. Przecież nic nie robił. Miał po prostu podejść do lady i poprosić o butelkę Johnie
Walkera. - Dzień dobry. Poproszę dwie butelki Johnie Walkera - wydusił z siebie.
Ekspedientce było absolutnie obojętne kto stał po drugiej stronie lady. Nawet nie spojrzała na
Roberta. Leniwie przeszła w drugi koniec stoiska i zaczęła szukać butelki na półce. - "Już po
strachu" - pomyślał. - "Co w tym złego"? - Był nawet z siebie zadowolony. Pokonał pierwszy
strach. - Jest tylko jedna. To ostatnia butelka, nie ma więcej - odpowiedziała leniwie. Tym
razem ekspedientka podniosła wzrok. Ze zdziwieniem stwierdziła, że klient zniknął.
Rozejrzała się dookoła, ale nikogo nie było. Skorpion i Kobra czekali na Roberta koło
proszków do prania. - No i co? - spytał Kobra. - Wszystko sprzedali. Nie ma nawet w
magazynie - odpowiedział Robert. Kobra pokiwał głową. Skorpion klepnął Roberta w plecy. -
Leć do samochodu - rzucił niedbale. Robert posłusznie zawrócił na pięcie i zniknął w
drzwiach z napisem "wyjście". Kobra i Skorpion prawie jednocześnie odwrócili się w drugą
stronę i poszli w kierunku drzwi z napisem "Office". - Utyłeś - stwierdził z przekąsem
Skorpion. Kobra spojrzał na niego, a potem na swój brzuch. Poklepał się wciągając
jednocześnie powietrze. -Pierdzielisz. Skorpion wszedł pierwszy na zaplecze. Korytarz był
szeroki. Skrzynki z Coca-Colą zastawiały przejście, ale mimo to mogli iść obok siebie.
Skorpion sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyjął żelazny kastet. Skręcili w prawo w
krótki korytarz zakończony drzwiami z napisem "Private". Nie zwalniając kroku otworzyli i z
hukiem weszli do środka. Na środku niewielkiego pokoju stało biurko, a przy nim siedział

właściciel sklepu. Skorpion wyhamował dopiero przed samym biurkiem. Odwrócony bokiem
Szczypiorski nie zareagował na ich wejście. Był to facet dobijający czterdziestki, niewysoki,
o krępej budowie ciała, którego natura zapomniała obdarzyć szyją. Głowa wyrastała z ramion
tak, że aby spojrzeć na Skorpiona musiał odwrócić się całym ciałem, wraz z krzesłem. -
Wpadliśmy tak na chwilę, żeby forsę odebrać - zaczął Skorpion. - Nie sprzedałem jeszcze
towaru - odpowiedział Szczypiorski. Tułów wraz z głową odwrócił się z powrotem do
komputera ignorując ich obecność. Skorpion chwycił z biurka gruby plik faktur i cisnął nimi
w powietrze. Za sobą usłyszał głos Kobry. - Chodź, zobaczymy czy rowery stoją na zewnątrz.
Skorpion poczuł się nieswojo. Spojrzał w bok. Wszedł tak szybko, że nie zdążył wcześniej
rozejrzeć się po pokoju. I to był błąd. Po jego prawej i lewej stronie stało dwóch mężczyzn,
którym Skorpion sięgał głową do połowy krawata. Ten stojący z prawej uniósł dłoń i
przytrzymał otwartą przed Skorpionem. Ten posłusznie położył na niej kastet. Dłoń była
wielka jak łopata. Kastet wyglądał jak breloczek. - Sprzedałeś - brnął dalej Skorpion.
Kobra wycofał się na korytarz i przytrzymywał szeroko drzwi tak żeby przypadkiem
ochroniarze nie usiłowali ich otworzyć używając do tego celu Skorpiona. Szczypiorski nie
odwrócił się już więcej w ich stronę. - Przyjdźcie za dwa tygodnie. Ja wiem lepiej co
sprzedałem. Drugi ochroniarz chwycił Skorpiona za cienki skórzany krawat, szarpnął w górę,
tak, że Skorpion jak baletnica na czubkach palców wyszedł z biura. Drzwi zatrzasnęły się tuż
przed jego nosem przytrzaskując krawat. Udusiłby się, gdyby Kobra nie wyjął sprężynowego
noża i nie odciął go z uwięzi. - Babcia ma dzisiaj urodziny. To był mój najlepszy krawat -
ż

alił się Skorpion. Kobra nie przywiązywał nigdy uwagi do ubioru, tym razem jednak spojrzał

ze współczuciem na Skorpiona. - Niedobrze ci w krawacie. Nie pasuje - rzucił Kobra. Zbity z
tropu Skorpion oglądał odcięty koniec. - Myślisz, że nie, że niby dlatego, że jestem łysy? -
oponował. Ruszyli w stronę wyjścia.

Kolejny dzień upałów dawał się we znaki mieszkańcom Szczecina. Asfalt parował na ulicach.
Hurtownia farb i lakierów znajdowała się za portem tuż nad Odrą. Wyglądała jak gotycka
katedra. Wysokie słupy podtrzymywały żebrowany dach na wysokości dziewięciu metrów.
Słońce przedzierało się przez małe okienka pod sufitem oświetlając ścianę z napisem "zakaz
palenia". Długi TIR ustawiony w bramie wjazdowej blokował wejście do hali. Cichy i Robert
musieli prześlizgnąć się pod naczepą, aby wejść do środka. - Ten goguś w okularach to
Słomka. Zawołaj go na chwilę - powiedział Cichy. Robert posłusznie poszedł przodem w
kierunku drzwi na zaplecze. Magazyn zastawiony pudłami i kartonami papierosów nie
wyglądał na skład farb i lakierów. Cichy wyjął z kieszeni gazetę i zwinął ją w rulon, a
następnie otworzył mały pięciolitrowy kanister, który niósł w prawej ręce. Wetknął gazetę w
otwór. - Cześć chłopaki - przywitał się z siedzącymi przy stoliku kolesiami. We trzech
przeklejali opakowania z papierosami. - Cześć - odkrzyknęli chórem. Cichy wyjął z kieszeni
papierosa i zapalił go. Zaciągnął się dymem i wypuścił kółka w smugę wpadającego słońca.
Kółko odpływało od niego unosząc się w górę. Nad głową dostrzegł rurkę z zabezpieczeniem
przeciwpożarowym, na końcu której znajdował się zawór wodny z czujnikiem na dym. - Zgaś
to - Słomka wyszedł z zaplecza. Robert przeszedł w bok i stanął obok Cichego opierając się o
burtę TIra. Ciekaw był co Cichy wykombinuje. Czarny powiedział, że mają w drodze
powrotnej podjechać za miasto do znajomego i odebrać stary dług. Cichy poprosił Roberta,
ż

eby weszli do środka razem. I tyle. Tak na prawdę mieli razem pojechać za tydzień do

Niemiec z jakimś towarem, a póki co mógł sobie dorobić parę złotych. - A pieniądze masz? -
grzecznie spytał Cichy. Zawsze zachowywał się nienagannie. Mimo, że był wicemistrzem
okręgu w Aikido nigdy sam nie zaczynał bójek. - Mały, skocz no po pieniądze do biura-
Słomka wydał polecenie jednemu ze swoich ludzi. Cichy odwrócił się tyłem do Słomki i szedł
w stronę śmietniczki zgasić papierosa. Robert w pierwszej chwili nie rozumiał co się dzieje.
Wszystko nabrało nagle zawrotnego tempa. Mały wstał od stołu, przeszedł dwa kroki po

czym nagle skoczył do przodu i wybił się w górę. Na wysokości półtora metra wyprowadził
kopnięcie prawą nogą w głowę Cichego. Ten zdążył już zejść z linii ciosu i noga trafiła w
burtę TIRa. Deska pękła, a drzazgi posypały się we wszystkie strony. Cichy obrócił się w
miejscu. Puścił kanister z benzyną na podłogę. Podbił Małemu nogę i ten spadł na plecy.
Jęknął z bólu. Cichy odwinął się w tył i miękko wyprowadził prawą ręką cios w szczękę. Coś
trzasnęło tak głośno, że Robert się skrzywił. - Poćwiczycie sobie na sali gimnastycznej -
Słomka trzymał już pistolet w dłoni. Nie było na co czekać. Z żalem Robert wyjął z kurtki
jedyny egzemplarz swojej pamiątkowej gazety ze zdjęciem z balu maturalnego, który wiózł
do oprawienia, zgniótł go i podpalił. - Powiedz Czarnemu, żeby trzymał się od nas z daleka,
bo inaczej porozmawiamy - straszył Słomka. Był tak pewny siebie trzymając w ręce pistolet,
ż

e zlekceważył stojącego z boku Roberta. Teraz tego żałował. Robert z płonącą gazetą i

karnistrem benzyny podszedł do Cichego. - Cichy zgłupiałeś? Na żartach się nie znasz? -
zmienił ton Słomka. Ale Cichemu nie było zabawnie. Odebrał kanister od Roberta i z płonącą
gazetą przeszedł w bok do pudeł z papierosami. Był zdeterminowany i gotowy na wszystko. -
Przecież to gazowy. Filmów nie oglądasz? - Słomka odłożył pistolet na posadzce. - Nie rób
tego! - krzyknął zdesperowany. Słomka nie był idiotą. Czarnemu winien był trzydzieści
tysięcy dolarów, a towaru w magazynie miał za stówę. Wyjął z kieszeni pieniądze. Tak
naprawdę miał je gotowe do oddania, tylko liczył, że jeszcze nimi obróci. Teraz widział, że
przesadził. Cichy nie żartował. Spróbował inaczej. - Jesteście skończeni. Trzymaj forsę i
zjeżdżaj - wycedził. Robert podbiegł do Słomki, wyrwał mu z ręki pieniądze i sięgnął po
leżący na ziemi pistolet. Cichy jeszcze się wahał. Gotów był puścić cały ten bałagan z
dymem, ale interes był ważniejszy. Odebrał przecież pieniądze, a Słomkę zawsze mógł
dopaść w Imperium. Gazeta dopalała się dymiąc do tego stopnia, że dym zaszczypał go w
oczy. Już chciał upuścić ją na posadzkę, gdy rozległ się suchy trzask i z sufitu runęły setki
litrów wody. Wrażliwe na dym czujniki nie wytrzymały napięcia i otworzyły zawory. Cichy
rzucił się w tył pod TIRa pociągając Roberta za sobą. Szum ulewy przytłumił okrzyki
ochroniarzy. Lejąca się z rur woda zatapiała tysiące paczek papierosów. Teraz nikt nie kupi
ich nawet za pół ceny. Słomka wyrwał pistolet z ręki ochroniarza i sam wymierzał
sprawiedliwość. Strzelił dwa razy w ślad za Cichym, ale woda zalewała mu oczy i nie mógł
dokładnie wycelować. - Już nie żyjesz! - wrzeszczał wściekły. Robert przebiegł na drugą
stronę TIRa i osłaniając Cichego nacisnął spust pistoletu. To było takie łatwe. Huk wystrzału
był do zniesienia, a pistolet wcale nie szarpał się na wszystkie strony. Jeszcze raz nacisnął
spust i rozległ się kolejny strzał. Z sufitu odpadł kawałek tynku. To nie był gazowy pistolet.
Odrzucił go ze strachem między kartony z papierosami. Wybiegli na podwórze. Już nikt ich
nie gonił. Mokra i brudna od smaru odzież leżała na białej wyłożonej kafelkami posadzce. Z
trzech kabin środkowa miała uchylone drzwi i u dołu w prześwicie widniały bose stopy.
Robert siedział na muszli z opuszczonymi do kolan slipami. - Kurde. Cichy, co my robimy?
Co ja robię? - gryzł się z własnym sumieniem. - Biegam, kradnę. Czy ja jestem jakiś
gangster? Powinienem siedzieć w domu. Cichy stał przed lustrem. Wziął prysznic, a teraz
starannie się golił. - Zawsze możesz wrócić na budowę - pocieszał jak potrafił. Robert
wyszedł z kabiny spuszczając za sobą wodę. Gryzło go zbyt wiele sprzecznych ze sobą
wątpliwości. - Mało go nie zastrzeliłem. Nie ma co, rozwaliliśmy facetowi cały transport.
Widziałeś, jak płakał? Robert wziął z umywalki zapakowaną w folię nowiutką koszulę i
rozpieczętował ją. - Jego nie żałuj. Buduje dwie nowe fabryki frytek w Koszalinie -
odpowiedział Cichy. Założył już czyste rzeczy i patrzył jak Robert kończy się czesać. Obaj w
powrotnej drodze zajechali do butiku z męską odzieżą, gdzie kupili całą nowiutką wyprawę,
począwszy od skarpetek i slipek, po spinki do koszuli kończąc. Cichy z podziwem zauważył,
ż

e w nowych ciuchach Robert wyglądał całkiem przystojnie. Od czasu kiedy przestał nosić

basebolówkę, wyglądał bardziej męsko. Swoją drogą fascynujące było obserwować jak łatwo
Robert zaakceptował swoje nowe wcielenie. Nowy ubiór zaakceptowany został wraz z

rodzącą się nową osobowością. Założył marynarkę i pewnym ruchem poprawił mankiety od
koszuli. Był poważny, skupiony, precyzyjny w ruchach. - To jak on zaczynał? - spojrzał na
Cichego. -Tak jak my.
Cichy klepnął go po ramieniu i ruszyli w stronę drzwi. Wyszli na korytarz nocnego klubu
Royal Pub.

ROZDZIAŁ 11

Noc uśpiła mieszkańców willowego osiedla na Pogodnie. W nielicznych oknach jeszcze
paliło się światło. Jakaś para starszych ludzi kończyła spacer z psem. Podeszli do bramy i
zniknęli za żywopłotem. Osobowy samochód toczył się z wyłączonym silnikiem. Przednie
reflektory oświetlały wilgotny od deszczu asfalt. Samochód zwolnił i zjechał na pobocze pod
starą lipę. Drzwi otworzyły się bezszelestnie i wysiadł z nich ubrany w ciemną skórzaną
kurtkę Skorpion. Stanął koło samochodu i rozejrzał się po okolicy. Z kieszeni wyjął swój
inhalator. Zaciągnął się za mocno, aż zaparło mu dech. Pociągnął nosem i ruszył do przodu.
Skórzane kowbojskie buty stawiane na mokrym asfalcie rozbrzmiewały wyraziście w ciemnej
uliczce. Po prawej stronie przed bramą stał srebrny Mercedes klasy S. Zbliżając się do niego
zauważył czerwoną mrugającą diodę. Spojrzał na bramę do garażu. Była zamknięta. W oknie
domu świeciło się światło. Skorpion siadł na masce samochodu i dwukrotnie nim zakołysał.
Włączył się autoalarm. Wycie syreny wypełniło śpiące osiedle. W domu po drugiej stronie
ulicy paliło się światło. Na odgłos auto-alarmu ktoś podbiegł do okna. Po chwili światło
zgasło. Za firanką stała kobieta wyglądając na ulicę. Właściciel supermarketu, Szczypiorski
wybierał się właśnie do dyskoteki Imperium. Kończył się golić gdy usłyszał wycie alarmu.
Wybiegł z domu w szlafroku. Nie chował samochodu do garażu, bo za chwilę miał nim
jechać. Podszedł do żelaznej furtki i rozejrzał się po okolicy, ale nikogo nie zobaczył. Starł
resztki piany do golenia i wyszedł przed dom. Samochód stał i mrugał awaryjnymi światłami.
Obrócił się całym ciałem w lewo, a potem w prawo. Nawet w szlafroku jego muskularna
sylwetka mogła wzbudzić szacunek. Skierował pilota z kluczykami w stronę samochodu.
Alarm ucichł. Nikt z sąsiadów nie zareagował na hałas. Wszyscy pochowani w domach
pilnowali swoich interesów. Już chciał odejść, ale dla pewności podszedł jeszcze do drzwi i
zajrzał do wnętrza. Tam również wszystko zdawało się być w porządku. - Co tak długo
każesz na siebie czekać? - zapytał go Skorpion podchodząc do niego od tyłu. Szczypiorski
poznał Skorpiona po głosie. Odwrócił się do niego i poczuł paraliż całego ciała biegnący
mniej więcej z okolic krocza. Całą siłę swojego ciała Skorpion skoncentrował w kolanie
prawej nogi, a kolano umieścił w podbrzuszu Szczypiorskiego. Dodatkowo, tak dla pewności
dodał strzał z główki, jego popisowy numer, który z reguły odsyłał klientów do chirurga
plastycznego. Szczypiorski zgiął się w pół i osunął na kolana. Skorpion nie znał litości. Nie
miał skrupułów. Całą nienawiść do świata pragnął przekazać Szczypiorskiemu. Nic do niego
osobiście nie miał, ale biznes to biznes. Bił pięściami w kark, w głowę, gdzie popadło. Nie
powstrzymywał go odgłos pękającego obojczyka. Kobra dopadł go w ostatniej chwili zanim
nie skatował Szczypiorskiego na śmierć. Odciągnął Skorpiona od ofiary, sam obrywając
łokciem. Skorpion był nieprzytomny. Jego czucie osłabione narkotykiem nie informowało go
nawet o lejącej się z dłoni krwi. Musiał zahaczyć o klamkę samochodu i nawet tego nie
poczuł. W oknie domu naprzeciwko obok kobiety stanął mąż. Oboje przyglądali się masakrze.
- Długi trzeba oddawać - powiedział Skorpion wracając do przytomności. Odszedł do
swojego samochodu. - Odsuń się - stanowczo powiedział Kobra i pchnął Szczypiorskiego
nogą. Ten upadł z jękiem na bok. Kobra brzydził się przemocą. Podniósł kluczyki z ziemi,
wsiadł do Mercedesa, zapalił silnik i ruszył. Skorpion minął go swoim Oplem. - A taki ładny
samochód miał nasz sąsiad - zauważył z żalem sąsiad z przeciwka i zasłonił szczelnie
zasłony.

ROZDZIAŁ 12

"Zabij mnie" - śpiewała Anita Lipnicka z zespołem Varius Manx. "Ona to zrobi". Przebój
tego lata pobrzmiewał we wszystkich dyskotekach w mieście. Co prawda już schodził z
pierwszych miejsc listy przebojów, ale jeszcze przyjemnie się go słuchało. Cichy przedzierał
się przez tłum nastolatków. Robert podążał jego śladem. W Royal Pubie nie można było
wsadzić nawet palca. Z trudem dotarli do bufetu. Akurat zwalniało się miejsce przy barze.
Siedli na stołkach i zamówili po "Margericie". Robertowi udzielił się dobry nastrój zabawy.
Otaczali go rówieśnicy, z którymi nigdy się nie kontaktował. Pierwszy raz miał poczucie
przynależności do jakiejś grupy. I było to przyjemne. Nie przypominał sobie, dlaczego do tej
pory unikał takich miejsc. Fakt, że teraz był odpowiednio ubrany, ale przychodzili tu również
chłopcy z jego podwórka. Miał pieniądze i mógł zaprosić na drinka całą swoją klasę. Owszem
pieniądze, ale gdyby przyszedł tu na wodę sodową to też byłoby miło. Czuł się lepszy. Tak.
To dawało mu przewagę nad innymi. On znowu był pierwszy, tak jak w klasie jak w szkole,
jak na olimpiadach. Tam był prymusem, a tu był elitą. Czuł na swoim karku dyskretne
spojrzenia z tłumu. Prawie słyszał komentarze. Cichy, Kobra, Skorpion, Czarny to była
arystokracja, a on był ich kumplem. Proste i miłe. Uniósł szklankę ze słomką w górę i
wciągnął w siebie duży łyk złocistej Margerity. Przyjemne ciepło rozlało się po ciele. - Co
zrobisz z forsą? No tą co zarobimy u Czarnego? - spytał Robert. - Ja to bym chciał mieć dom
z ogrodem, dzieci. Na Pogodnie facet sprzedaje nową działkę. A ty Prymus co kombinujesz? -
spytał Cichy. - Jedyne co umiem to liczyć.
- No w tym jesteś naprawdę dobry.
Cichy pamiętał popisy na lekcjach matematyki kiedy Robert potrafił bez kalkulatora mnożyć i
dzielić czterocyfrowe liczby. - Pomyślałem sobie - kontynuował Robert - że mogę obrócić tą
forsą. Za miesiąc mogę mieć 100% zysku. A potem, moglibyśmy kupić TIRa z Royalem,
cztery kursy miesięcznie, razy 40 tysięcy, to jest 160 tysięcy marek. Cichy. Za pół roku na
czysto mamy, po odliczeniu celników i Czarnego... A właściwie po co nam Czarny? Ty
załatwiasz odbiorców, ja prowadzę księgowość... - Robert zapalił się. Cichy patrzył na niego
jakby go pierwszy raz w życiu widział. Robert dostał na twarzy wypieków. W oczach płonęła
namiętność, która mogła by wyzwolić niewyobrażalną energię. - Robert. Ty się do tego nie
nadajesz - ostudził go. Robert nie rozumiał. Przecież nie mógł się mylić. Cały rachunek się
zgadzał. Jeśli ktoś w tym mieście robił prawdziwy interes to na pewno na alkoholu i
papierosach. - Każdy się nadaje - upierał się Robert. Cichy uważnie spojrzał Robertowi w
oczy. Nie sądził, że tak łatwo się zarazi. - Ty nie - stanowczo zawyrokował - to jest twój
pierwszy i ostatni numer. Za tydzień masz swoją forsę, bierzesz ją i znikasz. - Cichy.
Tworzymy zgrany duet, czy nie? - oponował Robert. Cichy nic nie odpowiedział. Przecząco
pokiwał głową. Odwrócił się tyłem do baru. Obaj zamilkli. Na małym parkiecie tańczyło
kilka dziewczyn. Między nimi szalał Biedrona. Do połowy rozebrany, wymachiwał koszulą
ponad głowami. Tuż obok Cichy zauważył znajomą twarz. - Zobacz, to ta laska z kawiarni -
powiedział zaciekawiony. Robert niechętnie spojrzał na parkiet. Między tańczącymi odnalazł
kelnerkę z kawiarni "Brama". Cichy przedarł się przez tłum, zdjął marynarkę i rzucił ją na
krzesło. Któryś z małolatów skwapliwie pochwycił ją i zawiesił na jego poręczy. Podszedł do
tańczących i stanął obok kelnerki. Była piekielnie zgrabna i teraz na parkiecie starała się to
zademonstrować. Tańczyła inaczej niż wszyscy dookoła. Jej ruchy powolne niepasowały do
muzyki. Zamknięta w sobie, nieobecna, zatopiona w transie zdawała się nikogo nie
dostrzegać. Muzyka też nie była jej potrzebna. Cichy obszedł ją dookoła. Nie podniosła na
niego wzroku. Zaczął więc tańczyć przed nią. Jego ruchy z początku zbyt chaotyczne, zaczęły
naśladować jej taniec. Zaczęli oboje rozmowę za pomocą gestów rąk i współ-brzmiejącego
rytmu ciał. Zobaczyła go. Z początku nie mogła rozpoznać, ale po chwili uśmiechnęła się do

swoich myśli. Dotknął jej ręki, ale cofnęła ją. Pół kroku zrobił w jej stronę. Pomiędzy nimi
pozostała niewielka przestrzeń. Ich piersi prawie się stykały w tańcu. Podniosła głowę i
ponownie się uśmiechnęła. Robert patrzył na nich nie mogąc oderwać wzroku. Oboje należeli
do tego samego świata, ale ich świat nie pasował do otoczenia. Był pewien, że tych dwoje
powinno było się spotkać w swoim życiu. Pomyślał o Cleo. Może to przypadek, a może
przeznaczenie. Umówili się, że za tydzień jadą razem w góry. Robert potrzebował jeszcze
kilku dni, żeby wszystkie jego marzenia stały się rzeczywistością. Dopił drinka. Cichy
podszedł do niego prowadząc za sobą kelnerkę. - Jedziemy do "Imperium", jedziesz z nami? -
zapytał. - Iwona - przedstawiła się dziewczyna.
- Nie, zostaję - uśmiechnął się do niej Robert.
- Jutro o ósmej u Czarnego, tylko nie spóźnij się, bo Czarny tego nie lubi. Robert przytaknął
głową. Cichy i Iwona wyszli z klubu. O czymkolwiek by nie pomyślał na końcu wyobraźnia
prowadziła go niezmiennie do jej portretu, do Cleo. Tym razem jednak nie bał się. Wiedział,
ż

e będzie mógł zabrać ją daleko stąd, od tego miasta, od tych ludzi. Może Cichy ma rację.

Ten jeden jedyny numer dla Czarnego i na tym koniec.

ROZDZIAŁ 13

Był ranek. Intensywnie niebieskie niebo stanowiło kontrast dla białej fasady domu i
oświetlonego porannym słońcem czerwonego dachu. I tym razem willa Czarnego budziła
zachwyt swoją wysmakowaną architekturą. Wysoki dach z oknami na poddaszu stanowił
proporcjonalne dopełnienie dla piętrowej podstawy o wysokich oknach. Szare BMW
wjechało boczną bramą i skręciło w alejkę prowadzącą do garażu. Cichy wysiadł ze swojego
Jeepa i dołączył do ochroniarza. Obaj skierowali się śladem BMW. Przy bramie do garażu
stał Kobra. Przepuścił samochód do wnętrza. Cichy wszedł za nim. Ochroniarz został na
zewnątrz. W bagażniku BMW leżała masywna skrzynia pokryta sztuczną skórą. Krawędzie i
narożniki miała wzmocnione aluminium. Kobra odnalazł z boku skrzyni metalowe ucho i
szarpnął za nie w górę. Nie spodziewał się jednak, że będzie taka ciężka. Jęknął i opuścił.
Cichy stanął z drugiej strony i teraz obaj ostrożnie unieśli skrzynię w górę. Po drodze zrobili
przystanek opierając skrzynię na krawędzi bagażnika. Była ciężka, ponieważ wszystkie
ś

cianki wykonano z ołowiowej pianki. Jedno z piwnicznych pomieszczeń było kotłownią.

Nowoczesny olejowy piec szumiał podgrzewając wodę dla całego domu, basenu, a zimą
również dawał odpowiednią dawkę energii podgrzewając podłogi. Na posadzce stały
ogrodowe krasnale. Niewysokie, gipsowe figurki przedstawiły postacie z leśnych kniei, takie
jak krasnal myśliwy z flintą i lornetką, krasnal wędkarz z rybami, krasnal latarnik z małą
latarnią w ręce. Cichy siedział na taborecie i przygotowywał klej. Z sąsiedniego
pomieszczenia dobiegł łomot upadających na ziemię skrzynek. W drzwi wszedł Kobra ubrany
w biały, chroniący przed promieniowaniem radioaktywnym skafander. Prawie nie mógł się
ruszać. Za duże spodnie spadały mu do kolan utrudniając ruchy. Kaptur na głowie miał
wbudowaną szybę, przez którą Kobra nic nie widział, bo pot zalewał mu oczy. Gumowymi
rękawicami na rękach rozpaczliwie szukały kontaktu ze ścianą. Cichy był wściekły, że Kobra
zostawił go samego z robotą. - W coś ty się, kurwa, przebrał? - powiedział rozdrażniony. Po
krótkiej walce z kapturem Kobra odsłonił głowę. Był kompletnie mokry od potu. - Co?
Przecież to promieniuje - wskazał na czarną skrzynię. - No, ale nie na tyle, żeby ci
zaszkodzić, idioto - krzyknął przerażony Cichy. Kobra chwycił spodnie w garść i podciągnął
je w kroku.
- O jajka trzeba dbać.
Pochylił się nad skrzynią i uniósł wieko. We wnętrzu spoczywały dwa
trzydziestocentymetrowe cylindry wykonane z nierdzewnej stali. Pochylił się i ostrożnie ujął
pierwszy z nich w dłonie. U dołu i u góry krawędzie wzmocnione były obręczami

wykonanymi ze stopów brązu. Na powierzchni dekla zainstalowane były cyfrowe liczniki.
Jeden z nich biegł tak szybko, że nie sposób było odczytać cyfr. Drugi powoli, znacznie
wolniej od sekundnika odliczał kolejne wartości. Pozostałe dwa były martwe. Pomiędzy nimi
ze stałym rytmem pulsowała czerwona dioda. Cichy zdjął odcięty kapelusz z głowy krasnala.
Pod nim był wydrążony otwór, do którego Kobra wsunął cylinder. Pasował idealnie. Wsunął
się do końca i zniknął, Cichy ujął w dłoń klej i przesmarował krawędź głowy, a potem
krawędź wokół otworu. Dokleił odciętą głowę. Połączyły się bezbłędnie. Odłożył klej i wziął
do ręki puszkę z czarną farbą w aerozolu. Nacisnął i rozpylona czarna farba pokryła niewielką
szczelinę w miejscu klejenia gipsu. Nawet uważny obserwator miałby kłopot z jej
odnalezieniem. Robert i Cichy wynosili krasnale przed dom. Biały mikrobus marki Ford miał
na boku wypisany czerwoną farbą napis "Krasnale ogrodowe". Kobra siedział w szoferce.
Sprawdzał, czy zbiornik paliwa był zatankowany do pełna. Samochód był świeżo po
przeglądzie. Poza wszystkim miał dopiero dwanaście tysięcy przebiegu, a więc nowy. Kupili
go specjalnie do tej akcji. Robert wysiadł, trzasnął drzwiami i obszedł busa przed maską.
Ś

wiatła mijania paliły się po obu stronach równo, co widział na swoich oświetlonych

kolanach. Zapadał zmierzch. Był piątek. Zatrzasnął drzwi i ruszył do domu. Cichy ładował
krasnale na tył busa. Robert przyniósł ostatniego z piwnicy i postawił go obok pozostałych. -
Dokumenty są w schowku - rzucił na odchodne Kobra. - Gdzie? - nie dosłyszał Robert.
- Sprawdź sam - radził mu Cichy. - Ty jesteś teraz najważniejszy. Robert siedział przed
Czarnym jak uczeń w czasie egzaminu poprawkowego z nielubianego przedmiotu. Nic nie
mówił. Coś co dotychczas było abstrakcyjnym pomysłem, stawało się nieuchronną
rzeczywistością. Pojawił się niczym nie sprowokowany lęk, przeczucie drogi, która kryła w
sobie ukryty dramat. - Nie musisz nic więcej wiedzieć - głos Czarnego przedarł się do jego
ś

wiadomości. Spojrzał na Czarnego udając zrozumienie. - Za wszystko odpowiedzialnym jest

Cichy. Ty masz tylko grzecznie przejechać na swoim czyściutkim paszporcie do Niemiec. I
nie myśl o tym za dużo, OK? Robert kiwnął głową co miało oznaczać, że rozumie.
Czarny wstał z fotela, przeciągnął się jakby właśnie zakończyli, a nie rozpoczynali wielki
numer. - Teraz macie sobotę i niedzielę wolną - dodał wychodząc z owalnego saloniku i
zostawiając Roberta z wyrokiem skazującym. Zapadł zmierzch. Robert stał na balkonie w
swoim mieszkaniu. W bloku po przeciwnej stronie młody mężczyzna chodził w poprzek
pokoju tam i z powrotem. Gdy dochodził do ściany walił w nią głową. Za trzecim razem na
ś

cianie pojawiła się czerwona plama. Piętro niżej w bujanym fotelu siedziała dziewczyna.

Mogła mieć osiemnaście lat. Długie, jasne włosy opadały jej na ramiona. Patrzyła gdzieś
obok okna, może w telewizor. Kołysała się na fotelu. - Nie wolno panu chodzić. Te upały
zaprowadzą pana pod nóż chirurgiczny - pielęgniarka nie żartowała. Robert usłyszał głos z
pokoju. - Panie Robercie. Niech pan przemówi ojcu do jego wyobraźni. Ropa nie schodzi.
Antybiotyki się kończą. To przestaje być zabawne - rozprawiała kobieta. Robert wrócił do
pokoju. Pielęgniarka zgarnęła pieniądze za zastrzyk i wyszła. Siedzieli w ciszy dobrych kilka
minut. Ojciec nie wyglądał na zmartwionego. Poprawił spodnie od piżamy, ściągnął nogawkę
na kolano ze świeżym opatrunkiem.

ROZDZIAŁ 14

Stara poniemiecka autostrada biegnąca ze Szczecina do Międzyzdrojów zatkana była
niekończącym się sznurem samochodów. Połowa miasta jechała nad morze na sobotni
wypoczynek. Druga połowa, od rana leżała już na plaży. Cleo i Robert jechali małym Suzuki.
Jechali to dużo powiedziane. Wlekli się w kolejce. Po drodze minęli zjazd gdzie skręcało się
w leśną drogę do Czarnego. To było miłe, że miejsce, które Robert znał wcześniej jako kępa
drzew teraz było mu bliskie i znajome. Odkąd poznał Cleo nic nie było takie same jak
wcześniej. Kawiarnia "Brama" stała się wspomnieniem pierwszego wspólnego wypadu do

miasta, na wałach Chrobrego przejechał na kole dwieście metrów po tym jak go pocałowała.
Długo nikt tego rekordu nie pobije. Cichy, Kobra, Biedrona byli sprytniejsi. Pojechali do
Międzyzdrojów motocyklami. Wyjechali godzinę później niż Robert i Cleo, a i tak minęli ich
na krzyżówce w Międzyzdrojach. Przez miasto pojechali razem, bo ani Robert, ani Cleo nie
znali drogi. Hotel Amber stoi nad samym morzem na piaszczystej wydmie. Jak na warunki
polskie można powiedzieć, że prezentuje wysoki poziom. Parę kilometrów obok zbudowano
pola golfowe. Dla Cleo był to standard, ale dla Roberta pierwszy w życiu kontakt z luksusem.
Zaparkowali pod hotelem na strzeżonym parkingu. Z motocyklami nie było problemu, ale
Cleo musiała zgodzić się postawić samochód pod drzwiami kuchennymi koło kotłowni. Jeśli
ktoś pasjonuje się motoryzacją, to miałby tu pole do popisu ze znajomości marek i typów
silników. Od Dodga Vipera po skromne Porsche. Brakowało Lamborgini, bo drogi by ją
wykończyły przy niskim podwoziu. Mercedesy i BMW były powszednością. Całą grupą
przeszli przez parking i skierowali się na podjazd przed hotel gdzie stała grupa chłopaków w
ich wieku. Biedrona podszedł do Cichego. - Są chłopcy z Poznania i z Łodzi. - Widziałem -
odpowiedział Cichy.
Znał ich bardzo dobrze. Mieli ze sobą stare porachunki. Nie chciał teraz o tym myśleć. Byli
na wakacjach. Dorota targała dwie torby, swoją i Skorpiona. Ten szedł przodem z rękami w
kieszeni i narzekał. - Nienawidzę tłoku - zwierzał się Kobrze. - Przepędzić to robactwo za
kanał. Nie będzie miejsca na skutery. Kobra zlitował się i odebrał jedną torbę od Doroty.
Robert z Cleo szli na końcu. - Mówiłaś ojcu, że wyjeżdżasz? - zapytał niepewnie Robert. -
Wiem, co mam robić - Cleo nie lubiła wcześnie wstawać, więc jej poziom uprzejmości sięgał
dolnej strefy wyczerpania. - A co będzie, jak wszystkie pokoje są zajęte? - Robert zwrócił się
do Biedrony. - Mamy stałą rezerwację - odparł ten z dumą w głosie. Dostali apartament. Cleo
natychmiast zniknęła w łazience. Robert wyszedł na taras. Podszedł do barierki. W dole była
plaża. Robert podziwiał niezwykły widok. Tysiące ludzi zagęszczonych na wąskim pasie
miedzy morzem a wydmami starało się odpoczywać. Polskie i niemieckie stacje radiowe
brzmiały tu jednocześnie. Krzyki dzieci, wycie motorówek i skuterów wodnych, a pod tym
wszystkim cichy szum fal. Tu z tarasu piątego piętra nie wyglądało to groźnie. Taras był
wspólny dla dwóch apartamentów. Cichy był jego sąsiadem. - Nic się nie martw - Cichy
podszedł do barierki i stanął obok. - Hotel ma własną plażę. Spojrzał w dół w prawo pod
wydmę. śółty parawan ustawiony w prostokąt stanowił zamknięte ogrodzenie wewnątrz
którego, kilkanaście osób w spokoju zażywało słonecznej kąpieli. Całe popołudnie spędzali
na wodzie. Odpłynęli dalej od brzegu, żeby chwycić silny wiatr. Kobra był dobry na
windsurfingu, ale nie na tyle, żeby ścigać się ze Skorpionem. Mieli dobry wiatr północno-
zachodni. Nie wysoka, płaska fala dawała gładki ślizg. Tylko skutery były szybsze. Biedrona
był mistrzem. Potrafił przy pełnej prędkości przeciąć drogę Kobrze przed żaglem i wejść w
ostry zakręt, żeby wybić go z prędkości. Cichy z Iwoną raz po raz ratowali Roberta, który
pierwszy raz w życiu miał na nogach narty wodne. Drugi raz już tankowali paliwo, ale Robert
nie dawał za wygraną. W końcu odniósł sukces, bo przejechał prawie sto pięćdziesiąt metrów,
do pierwszej nawrotki. Cleo została w kojcu. Tak nazywali wydzielony pomarańczowym
parawanem fragment hotelowej plaży. Leżała na plastikowym leżaku i wpatrywała się w
morze. Raz po raz Robert przemykał z okrzykiem rozpaczy w ślad za mknącą motorówką.
Biedrona wykonywał najbardziej skomplikowane ewolucje na skuterze. "Można żyć" -
pomyślała. Polska jej się podobała. Nie widziała nic poza Szczecinem i tą plażą, ale gdyby
Robert zapytał ją ponownie, czy zostałaby tu jeszcze kilka miesięcy, to chyba by się zgodziła.
To zabawne, bo tego samego dnia o to samo zapytał ją również jej ojciec. Bardzo mu
zależało, żeby została z nim chociaż do Bożego Narodzenia. Gotów był spełnić każde jej
ż

yczenie. Wcale nie prosiła go o motocykl. Kiedy była w jego sklepie i usiadła na małej

Virago, powiedział, że "towar dotknięty uważa się za sprzedany", a wieczorem chłopak ze
sklepu przyprowadził zarejestrowany już motocykl z pełnym bakiem paliwa i modnym

kaskiem. Była szczęśliwa i pierwszy raz w życiu rzuciła się mu na szyję. Stawali się sobie
bliscy nadrabiając stracone lata. Byłaby równie szczęśliwa, gdyby zamiast motoru ofiarował
jej cokolwiek. Skoro jednak był to motocykl, to zapytała o drugi kask dla pasażera. Zaśmiał
się "mnie nie namówisz na motocykl. Jeździłem jak miałem dwadzieścia lat, na Jawie ale..." -
"Myślałam o koledze" - zaśmiała się z nieporozumienia. Ojciec spoważniał. Nagle
przypomniał sobie o ważnym telefonie. Wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Może
trochę za głośno. Odwróciła się twarzą do słońca.

Iwona wysiadła z motorówki, pocałowała Cichego i poszła w stronę pomarańczowego
parawanu. Nie było na plaży faceta, żeby się za nią nie obejrzał. Miała to gdzieś. Nużyły ją
prostackie zaczepki, które musiała odpierać przez ostatnie dziewięć lat, to znaczy od
czternastego roku życia, kiedy to pierwszy raz w życiu poszła z koleżanką na dyskotekę w
krótkiej spódniczce. O facetach miała równie stereotypowe mniemanie jak większość jej
koleżanek. Dzielili się na tych, którzy chcieli iść z nią do łóżka i na tych, którzy dodatkowo
chcieli za to zapłacić. Gdy pierwszy raz zobaczyła Cichego zaliczyła go do tych drugich. Ale
gdy podszedł do niej w Royal Pubie zrobił na niej inne wrażenie. Rozbawił ją niecodzienną
propozycją. Powiedział: "Nie chcę się z tobą przespać, dopóki sama nie zaproponujesz. To co,
możemy teraz zatańczyć?" - był sympatycznie bezczelny. Oczywiście nie wierzyła, ale Cichy
nie wracał do tematu łóżka. Spotykali się od dwóch tygodni, chodzili do kina, do "Imperium".
Raz sama chciała go zapytać, czy może ma jakieś problemy, ale uprzedził ją; - "W ogóle to
lubię sex i nic mi nie dolega. Mówię to na wszelki wypadek, gdybyś miała jakieś propozycje".
I owszem miała, ale dopiero ostatniej nocy je zrealizowali i było cudownie. Gdyby mu
powiedziała, że był jej trzecim chłopakiem w życiu, pewnie by nie uwierzył. Nie musiała
jednak nic mówić, bo nie pytał. O nic nie pytał. Ona też. Mogli ze sobą przebywać godzinami
nic nie mówiąc. Była szczęśliwa. Ostatnią noc przegadali do rana siedząc w łóżku, a o świcie
zaczęli się kochać. Oboje byli tego spragnieni. Iwona nalała soku do szklanki i siadła pod
parasolem. Chłopcy dali w końcu za wygraną. Byli zmęczeni. Wracali z wody niosąc żagle od
surfingu nad głowami. Robert triumfował. Ostatnie dwa zakręty utrzymał się na wodzie. -
Jeszcze tylko tydzień - śpiewał Kobra siadając na leżaku - a potem wszystko normalnie: rano
ś

niadanko, obiadek, godzinka nienawiści. Cichy przetarł ręcznikiem włosy. Iwona podeszła

do niego ze szklanką soku. - Ja tu zbuduję chatę - Cichy odsłonił jej włosy z twarzy i
pocałował w usta. Robert stał za leżakiem Cleo i podjadał jej truskawki.
- Ja, my jedziemy w góry - spojrzał na Cleo. Miała zmrużone oczy i nie mogła spojrzeć na
niego pod słońce. Skorpion nalał sobie szampana z otwartej butelki i wzniósł toast: - No to
krzyż na drogę - ale nie był to żart. On nie miał z nimi jechać. Wiedział, że jest na wylocie.
Czarny przestał tolerować jego nałóg narkotykowy. Przynajmniej raz w roku można zobaczyć
jak niebo w czasie zachodu słońca zapala się wszystkimi kolorami tęczy. Tego wieczoru
właśnie tak było. Słońce zza horyzontu oświetlało postrzępione chmury od dołu. Ciemne
sylwetki ludzi spacerowały na tle pomarańczo, zieleni, błękitu. Marynarze mówią, że zbliża
się sztorm, a wróżbici, że nieszczęścia. Iwona i Cleo wybrały się na spacer. Chłopcy zostali w
hotelu. - Boję się, że to wszystko się skończy - zwierzała się Iwona. - Obudzę się pewnego
dnia, a jego już nie będzie. - Załóżmy że go kochasz. I co z tego - pytała Cleo. - A co może
być? Chcę, żeby się ze mną ożenił-
Iwona powiedziała to tonem tak oczywistym, że aż sama się zdziwiła swoją stanowczością. -
Jak długo się znacie? - spytała zaciekawiona Cleo.
- Miesiąc. To nie ma znaczenia. Czasami można się znać latami, a małżeństwo wszystko
psuje z dnia na dzień. To nic nie znaczy. Myślę, że go po prostu kocham. - Ile masz lat? -
Dwadzieścia trzy. Widzisz, wszystkie moje koleżanki wyszły już za mąż. Mają dzieci,
rodziny. A ja nie mam co ze sobą zrobić. To jest małe miasto. Moja ciotka mówi, że już
jestem starą panną. Chłopcy w moim wieku się pożenili. Nie chcę być sama. Za chwilę nie

będę miała nawet z kim iść do klubu. A sama to jesteś traktowana jak dziwka. - To wyjedź -
doradziła Cleo. - Gdzie? Za co? Myślisz, że gdzie indziej jest inaczej? Może jest, ale jak się
ma pieniądze. - Co chcesz zrobić?
- Ciągle o tym myślę. Wszystko było by prostsze, gdybym zaszła w ciążę. Wtedy musiałby
się ze mną ożenić. Pomyśl, tu się nikt nowy nie pojawi. Albo się zdecyduję teraz, albo za rok
będzie jeszcze gorzej. Nie myśl tylko, że jestem wyrachowana. Ja go naprawdę kocham
powiedziała usprawiedliwiającym tonem. Robert stał na tarasie i patrzył na plażę i dogasające
niebo. W dole zauważył Cleo i Iwonę. Wracały ze spaceru. Pomachał im ręką. - Prymus,
palisz? - usłyszał za sobą głos. Robert odwrócił się. Cichy, Kobra, Biedrona, Skorpion.
Wszyscy byli na tarasie. Odpoczywali w ustawionych rzędem plastikowych leżakach.
Wieczór był nadzwyczaj ciepły. Robert podszedł do swojego leżaka i padł na niego. Ledwo
się ruszał po swoich wyczynach na wodzie. - Wszystko to gówno, aż się rzygać chce -
Skorpion zaciągnął się ponownie z małej buteleczki inhalatora. - Nie mogę spać. Jak pomyślę,
ż

e jutro będzie kolejny dzień, taki sam jak dziś... Cichy był w innym nastroju. Odebrał od

Kobry skręta, zaciągnął się, przytrzymał dym w płucach i oddał skręta Robertowi. - Odpręż
się - wypuścił dym. - Dawno nic nie posuwałeś. Popatrz jaki piękny księżyc. Rzeczywiście
nad ich głowami wypełzł nad dachem olbrzymi okrągły księżyc. Cichy zawył udając wilka.
Kobra dołączył. Biedrona starał się wyć niskim głosem. Jak młode wilki całą czwórką zawyli
do księżyca. - Przestań kombinować - poradził Cichy. - Nie było wczoraj i nie ma żadnego
jutro. Jest tylko dziś. - Nie rozpędzaj się, bo jesteś mi winien za wczoraj dwie paczki -
zaprotestował Kobra i odebrał Robertowi skręta. - Jesteś nudny - odpowiedział Cichy.
Zapadła cisza wypełniona graniem świerszczy. - Wiem, że coś kombinujecie - w końcu
wydusił z siebie Skorpion -Czego Czarny chce ode mnie? - Skorpion spojrzał na Kobrę. Oczy
miał przekrwione, nieprzytomne, głos mu chrypiał. Ręce trzęsły się, aż wypadła z nich
butelka z inhalatorem. Uderzyła o posadzkę i rozprysła się po tarasie. - Dlaczego tym razem
beze mnie? Kobra usiadł na fotelu, zwiesił nogi w powietrzu. Odnalazł pod leżakiem
tenisówki. - Robi się zimno - rzucił podnosząc się. Wstał i wyszedł do pokoju Cichego.
Reszta też zaczęła się zbierać. Skorpion został sam.

Kręgielnia znajdowała się w podziemiach hotelu. Cichy z Iwoną toczyli zawzięty pojedynek
na punkty. Byli jedynymi graczami. Kobra i Skorpion siedzieli przy barze. Nie rozmawiali.
Kobra był nieźle wstawiony, a Skorpion odleciał już daleko. Kokaina i alkohol wyciskały z
niego ostatnie rezerwy. Cleo i Robert tańczyli w pustej sali nieczynnej dyskoteki. Dochodziła
trzecia nad ranem. Jutro mieli wracać do Szczecina. To był ich ostatni wieczór w
Międzyzdrojach. Kobra zamówił kolejnego drinka i rozmarzył się patrząc na tańczących
Roberta i Cleo. - Jak oni ładnie razem wyglądają. Skorpion spojrzał za jego wzrokiem. - Fakt.
Jak z reklamy prezerwatyw. Robert i Cleo tańczyli przybierając najdziwniejsze pozy. Bawili
się sobą i tańcem. Byli tylko we dwoje na parkiecie, w tej sali, i na całym świecie. - Nie
sądzisz, że powinniśmy pójść do pokoju? - spytała Cleo. - Od wczoraj na to czekam -
wyszeptał Robert. Nie czekali długo na windę. Wpadli do niej łapiąc oddech. Winda ruszyła
w górę. Stali przez chwilę patrząc na siebie. Cleo pochyliła się do Roberta. Tym razem, on
był pierwszy i pocałował ją delikatnie, a potem mocniej przytulił w ramionach. - Jesteś
podniecony? - spytała Cleo. - Mogę dotknąć?
- Przestań, bo nie dojadę na siódme piętro. Niespodziewanie winda otworzyła się na
pierwszym piętrze. Przed drzwiami stało małżeństwo w średnim wieku. Robert spojrzał na
nich i ruszył w stronę drzwi pociągając za sobą Cleo. - Burdel robią z tego hotelu, same
dziwki - usłyszeli za sobą kobiecy głos. Wyszli koło recepcji. Nikogo nie było. - Dokąd
idziemy? - szepnęła. Robert podszedł do lady. Recepcjonisty nie było widać. Wskoczył na
marmurowy blat i sięgnął po klucze z wieszaka z napisem "Basen". Cleo zrzuciła z siebie
rzeczy i naga skoczyła do wody. Basen miał przeszkloną ścianę od wewnętrznego podwórka.

Panował półmrok. Jedynie księżyc wdzierał się przez okno i jego odbicie w setkach fal
biegały po ścianach. Robert z łatwością zrzucił koszulę i spodnie. Zawahał się przy slipach,
ale w końcu gdy Cleo zanurkowała uporał się i z tym problemem. Woda była za ciepła. A
może to jemu było tak gorąco. Przepłynął basen i zatrzymał się przy łupkach dla skoczków.
Cleo była po drugiej stronie oddalona o piętnaście metrów od niego. Łapała oddech. W końcu
nabrała powietrza i ponownie zniknęła pod wodą. Robert zrobił to samo. Zanurzył się pod
wodą i odepchnął nogami od ściany, wyciągnął się jak strzała i płynął schodząc bliżej dna.
Miękkie zarysy wymalowanych na dnie pasów były wskazówką dokąd ma płynąć. Po chwili
dostrzegł Cleo. Przypomniał sobie baśnie z dzieciństwa o podwodnych królestwach
zamieszkałych przez istoty skazane na wieczną rozłąkę. Ogarnęło go uczucie radości. Spotkał
w życiu kogoś, kogo mógł zatrzymać we własnym świecie, tu i teraz. Cleo podpłynęła do
niego na odległość ręki. Przyglądała mu się szeroko otwartymi oczami. Pływała wyśmienicie,
znacznie lepiej od niego. Opłynęła wokół niego tak blisko, że jej włosy otarły się o jego
twarz. Chciał ją pocałować w pierś, ale umknęła i tylko nosem otarł o brzuch. Zawróciła i
napłynęła na niego z taką siłą, że poddał się i oboje obrócili się głowami w dół. Poczuł kłucie
w piersiach i brak powietrza. Oderwał się od niej i ruszył w górę. Na moment uchwyciła go za
rękę. Pociągnął ją za sobą. Wyskoczył nad powierzchnię wody bez tchu. Łapczywie chwytał
oddech. poczuł dotyk jej ręki na swoich udach. Chciał się wyrwać, ale nie mógł odpłynąć.
Wynurzyła się tuż przed nim. Dwa oddechy wystarczyły jej dla regeneracji sił. - Myślałem, że
nigdy nie wypłyniesz - starał się powstrzymać drżenie głosu. - Kiedyś muszę oddychać -
podpłynęła do niego jeszcze bliżej. W tym miejscu basen nie był głęboki. Stojąc na palcach,
mógł utrzymać usta nad wodą. Objęła go ramionami. Poczuł jak jej piersi ocierają się o jego
skórę. Czuł na swoim podbródku gorący oddech. Oplotła ramionami szyję i jednocześnie
założyła nogi na jego biodrach. Przylgnęła całym ciałem. Cichy trzask odbił się echem w
basenie. Rozejrzała się dookoła. Nikogo nie spostrzegła, a jednak wyczuła czyjąś obecność.
Była jednak zbyt podniecona, by słuchać głosu swojej intuicji. Kropla wody skapnęłazjej
włosów na usta. Robert postanowił spić tę kroplę swoimi wargami. Ich ramiona zacisnęły się
szczelnie łącząc rozpalone pożądaniem ciała. Wszedł powoli w świat nieznany, a jednak
bliski jego zmysłom, które raz rozbudzone tej nocy miały żyć w nim aż po ostatnie chwile
ś

wiadomości. Trzask, który zaniepokoił Cleo nie był jedynie owocem wyobraźni. Spleceni w

miłosnym uścisku, zapisali się na fotografii wykonanej aparatem z teleobiektywem przez
stojącego w cieniu fotografa. Nie był zboczeńcem, ani staruszkiem erotomanem. Był
zawodowcem, zarabiającym na życie wykonując czasami zadania beznadziejnie trudne. Ale
suma dwóch tysięcy dolarów tygodniowo jaką mu płacono, w pełni odzwierciedlała jego
umiejętności. Zamknął aparat w futerale i wyszedł przez drzwi przeciwpożarowe.

ROZDZIAŁ 15

Kobra i Robert siedzieli na murku na tarasie w willi Czarnego. Cichy stał z boku pod ścianą.
Czarny przechadzał się tam i z powrotem. Sprawdzał w myślach, czy o wszystkim pamiętał. -
Czekam na was po drugiej stronie granicy. Nie ważcie się gdziekolwiek zatrzymać - ciągnął
rozkazującym tonem. - Wieziecie towar za pięć milionów dolarów - spojrzał po słuchających,
sprawdzając, czy jego słowa zrobiły na nich odpowiednie wrażenie. - Przejeżdżacie granicę
dokładnie o siódmej czterdzieści pięć. O ósmej jest zmiana. Celnicy są zmęczeni i zrywają się
do domu. Samochód należy do legalnej firmy. Towar jest kontraktowany. Teraz podszedł do
Roberta, pochylił się i starał się nadać swoim słowom łagodny ton. - Wszystko co masz zrobić
to przejechać granicę. Dalej samochód oddajesz Cichemu, Kobra zabiera ciebie z powrotem
do Polski i po godzinie, jak celnicy się zmienią wracasz do domu. W środę przyjdź po forsę.
Nigdzie na świecie nie zarobisz tak łatwo jak u mnie. Robert popatrzył przez moment

Czarnemu prosto w oczy. - Nie wiem, czy nie za łatwo - odparł. - Może przewaliliśmy trochę,
ale to ostatni taki numer.
Czarny spojrzał na Kobrę, a potem na Cichego. Odwrócił się i wyszedł z tarasu do pokoju.

Zapadał zmierzch. Rejestracja zawieszona na tylnej burcie Jeepa, miała otoczkę z niebieskiej
jarzeniówki. Jasno świeciła w nocy, tak, że nawet w mieście wieczorem można było
rozpoznać ją między innymi samochodami. Wyjechali z miasta. Cichy jechał pierwszy w
Jeepie. Kobra siedział obok i nucił piosenkę. Niebo dogasało po zachodzie słońca. Robert
prowadził białego Forda Transita trzymając się tuż za Jeepem. Tak się umówili. Przez miasto
przejechali bez trudu. Minęli główne ulice trzymając się raczej obrzeży. Droga biegła wzdłuż
niewielkiego jeziorka, a dalej dwa kilometry przez las. Po prawej stronie pozostawili starą
poniemiecką strzelnicę i dalej były już pola. Droga skręcała ostrym łukiem w lewo. Minęli
tablicę z napisem "SZCZECIN śEGNA". Po dwudziestu minutach droga łączyła się z główną
trasą co natychmiast dało się zauważyć ilością kiosków, budek, barków. Na dwa kilometry
przed granicą, prawy pas stał się nieużyteczny. TIRy i duże ciężarówki oczekiwały w kolejce
na odprawę. Minęli kolejkę dla wozów ciężarowych. Droga rozwidlała się. Skręcili w lewo w
kierunku przejścia dla wozów osobowych i dostawczych. Robert wyrzucił bieg na luz.
Samochód toczył się w ślad za hamującym Jeepem. Cichy skręcił w prawo, stając na końcu
krótkiej kolejki czekających na odprawę. Robert zatrzymał Forda tuż za nim. Przekręcił klucz
w stacyjce i wyłączył radio. W szoferce zapanowała cisza. Czekał. Cichy i Kobra siedzieli w
Jeepie. - Najlepsza na świecie jest miłość w klozecie, bo każdy szalet..., sprawdziłeś papiery?
Wszystko O.K? - pytał Kobra. Cichy nigdy się nie denerwował przed taką robotą. Tak
naprawdę, nie miał się czego bać. Siedział we własnym wozie, który na pewno nie był
kradziony. Sprawdzał to przez kumpla w policyjnym komputerze zarówno w Polsce jak i w
Niemczech. Paszport był jego własny, a nie podrabiany. Prawko co prawda wtórnik, ale
czyste. Towar wiózł Robert i w razie czego, on będzie numer jeden. Wszystko było w
porządku, a jednak się bał. Pierwszy raz w życiu. Kobrze też puszczały nerwy. - Cichy.
Sprawdzałeś? -jeszcze raz spytał Kobra. - Trzy razy. Już są tłuste od tego oglądania - Cichy
odpowiedział poirytowany. - Tak tylko pytam. Najlepsza na świecie jest miłość w klozecie... -
podśpiewywał dalej Kobra - może pójdę sprawdzić, czy u niego wszystko O.K.? - Siedź na
dupie i się nie ruszaj - rzucił stanowczo Cichy. - Uspokój się. Miałem dobry sen, nic się nie
spierdoli. "Siedź na dupie i się nie ruszaj" - mruczał do siebie Kobra. Cichy wysiadł z
samochodu i trzasnął drzwiami. Podszedł krok w stronę białego Forda z napisem "Krasnale
ogrodowe". Robert wychylił się przez boczne drzwi i machnął ręką. Wszystko było w
porządku, ale Cichy nie mógł usiedzieć na miejscu. Ruszył do przodu kolejki. Postanowił
zerknąć ile samochodów stoi przed nimi. Pierwszy stał biały Volkswagen kombi. Bagażnik
miał zapakowany pod sam dach. "Nie postał by długo na ulicy" - pomyślał. Za kierowcą w
otwartym oknie siedziała pięcioletnia dziewczynka. Włożyła palce do buzi i zrobiła zeza.
Cichy udał przestraszonego. - Jak masz na imię? - spytał. - Jagoda - odpowiedziała.
Minął Volkswagena i przeszedł obok tablicy z napisem "Granica Państwa". Za uniesionym
szlabanem stał pootwierany samochód. Rzeczy były wyniesione na drewnianą ławkę. Celnik
kończył przeglądanie walizek. Dwie dziewczynki stały obok i czekały na ojca, który odbierał
od celnika dokumenty. Celnik przetarł czoło i spojrzał na zegarek. Cichy zwolnił, chciał już
zawrócić, ale dostrzegł coś czego na pewno nigdy wcześniej nie widział na tym przejściu:
wysoki na dwa metry, aluminiowy słup z płaską blachą z boku. Po lewej stronie jezdni na
drodze dla wjeżdżających do Polski dwaj robotnicy ustawiali drugi podobny słup. Ruszył w
ich stronę. śołnierz ochrony pogranicza przechadzał się wzdłuż niskiego ogrodzenia
biegnącego równolegle do chodnika dla pieszych turystów. Spojrzał obojętnie na Cichego.
Robotnicy łączyli przewody do kostki. Skręcali końcówki. Dalej nie chciał podchodzić.
Stanął po środku jezdni. - Co to panowie, myjnię budujecie? - Za duża konkurencja, dzieciaki

za grosze myją - odpowiedział niski i tęgi elektryk w pomarańczowym kombinezonie. - To co
to jest? - ciągnął zainteresowany. - Pułapka na szczury - tym razem odezwał się drugi,
młodszy. - Taki pieniądz w błoto wyrzucili. Po co to komu? - To, panie, ma wykrywać
materiały radioaktywne. No, wie pan, jakby kto bombę na eksport wysyłał - wytłumaczył
pierwszy robotnik. Cichy spojrzał na wierzchołek słupa. Na jego czubku znajdowała się mała
czerwona lampa. Raz po raz mrugała sygnalizując, że system jest aktywny. Cichy odwrócił
się na pięcie i ruszył spokojnie w powrotną drogę. Biały Volkswagen właśnie ruszył na
przeciwko niego. Cichy zaczął biec. - A jak pan ma na imię - krzyknęła do niego
dziewczynka z samochodu. -Cichy.

Kobra już przesiadał się za kierownicę, gdy Cichy dopadł drzwi Wranglera i wskoczył na
swoje miejsce. Robert aż podskoczył na widok Cichego. Natychmiast przekręcił kluczyk w
stacyjce, wrzucił bieg. Kobra w jednej chwili zbladł. - Co się stało? - Spadamy.
Jeep skoczył do przodu. Ostro wszedł w zakręt. Biały bus z napisem "Krasnale ogrodowe"
ruszył równie ostro. Z piskiem opon nawrócili i odjechali z polsko-niemieckiego przejścia w
Lubieszynie. Celnik i żołnierz ochrony pogranicza spojrzeli w stronę odjeżdżających, ale nie
przywiązali do tego zdarzenia większej uwagi. Byli zmęczeni po całym dniu pracy. Upał
nadal był dotkliwy. Nie zwrócili też uwagi, że w ślad za białym busem, ruszył stojący do tej
pory w cieniu drzew policyjny radiowóz. Odjechali kilkaset metrów główną drogą, a potem
Cichy skręcił Jeepa w boczną aleję. Jechali lasem. Stare drzewa pochylały ciężkie konary
ponad drogą tworząc gęste sklepienie nad ich głowami. Tunel biegł kilka kilometrów wijąc
się łagodnymi zakrętami. Dojechali do krzyżówki. W prawo znak wskazywał "Szczecin 12
kilometrów", w lewo "Lubieszyn 7 kilometrów". Prosto jechało się do małej przygranicznej
wsi. Cichy zajechał pod stojącą na poboczu latarnię i zatrzymał samochód. Kobra wysiadł
trzaskając z furią drzwiami. - Wiedziałem, kurwa, wiedziałem, że się kurwa spierdoli - miotał
się w prawo i w lewo nie wiedząc gdzie eksplodować. Robert wyskoczył z busa. Stanął obok
czekając, aż dowie się czegoś więcej. Cichy siadł na przednim zderzaku Jeepa. - Co się stało?
Dlaczego stoimy? - spytał Robert. - Bo gejgery kurwa założyli - wykrzyczał Kobra prawie
opluwając Roberta w zapamiętaniu. Wyobraźnia w ułamku sekundy podsunęła mu grozę
sytuacji, jaka mogła wydarzyć się przed chwilą na granicy. Gdyby wjechali na granicę
gejgery zareagowały by na radioaktywne promieniowanie jego termosów. Alarm na przejściu
postawiłby pluton żołnierzy pod bronią. Po minucie żeby się podrapać w głowę musiałby
unieść równocześnie obie ręce, bo kajdanki z reguły mają krótkie łańcuszki. - Wracamy do
Czarnego. Chowamy towar i przygotowujemy wszystko jeszcze raz - przejął inicjatywę
Robert. Cichy rozsiadł się wygodnie na samochodzie i nie reagował na jego propozycję.
Kobra aż podskoczył do Roberta. -Gówno. Do środy potrzebuję pieniędzy. Od miesięcy nic
nie zarobiłem. Spojrzał pytająco na Cichego. Do niego należała ostateczna decyzja. Cichy
wstał, podszedł do bagażnika, wyjął swoją podróżną torbę. Ruszył w stronę busa. - Kobra
bierze mój wóz i wjeżdża do Niemiec, a my jedziemy przez zieloną granicę. Podchodząc
rzucił torbę prosto w ręce Roberta. Kobrze ulżyło na te słowa. Robert był bezradny. Wiedział,
ż

e to szaleństwo. Jeszcze przez moment pomyślał, żeby się wycofać. Mógł rzucić torbę na

ziemie i nawet pieszo wrócić do domu. Ale nie zrobił tego. Nie mógł ich zostawić. Przecież to
byli jego kumple. Jedyni jakich miał. Kobra cofnął się, gdy Ford Transit zaczął toczyć się w
jego stronę. - śarówka ci się przepaliła - krzyknął wskazując palcem na reflektor samochodu.
Cichy mrugnął do niego na pożegnanie. Kobra uniósł rękę i zacisnął pięść. Nie odjechali
dwóch kilometrów, gdy Robert zauważył w bocznym lusterku, że jedzie za nimi samochód.
Najpierw światła były dalekie, widoczne tylko na prostej, ale po chwili wyraźnie się
przybliżyły. Jadący za nimi samochód trzymał stały dystans dwustu metrów. Cichy jechał
wolno, może czterdzieści kilometrów na godzinę. Nie był pewien gdzie znajduje się zjazd w
boczną ścieżkę prowadzącą do granicy. Zbliżali się do przystanku PKS. Zawieszona nad

przystankiem lampa rzucała słabe światło na drogę, minęli przystanek. Robert wpatrywał się
w boczne lusterko. Jadący za nimi samochód mijał właśnie rozświetlony przystanek. śółte
ś

wiatło sodowej lampy, wydobyło z mroku jego sylwetkę. Był to policyjny radiowóz. - Kurde

- poderwał się Robert. Adrenalina wyzwoliła w nim nagły przypływ energii -jedzie chyba za
nami policja. O dziwo Cichy był niewzruszenie spokojny. Dziwiło to Roberta, ale też
dodawało spokoju. - Mogą nam skoczyć. Do granicy mamy dziesięć kilometrów. - Ale oni
jadą za nami chyba od granicy? Cichy spojrzał w lusterko. Policyjny Volkswagen utrzymywał
stałą odległość dwustu metrów. - Zobaczymy - spokojnie odpowiedział Cichy. Skręcił w
prawo na pobocze i zaczął hamować. Koła ześlizgnęły się z asfaltu i potoczyły po żwirze.
Radiowóz nawet na moment nie zwolnił. Jechał nadal swoją prędkością. Oprócz świateł
mijania pojawiło się mrugające światło kierunkowskazu. Wyprzedzali. Cichy spojrzał przez
okno. W radiowozie siedziało trzech policjantów. śaden z nich nawet nie spojrzał w stronę
białego busa z napisem "Krasnale ogrodowe". - Kobra miał dobry sen. Nic się nie bój. Pogodę
mamy wymarzoną. Przejedziemy przez las i już jesteśmy po niemieckiej stronie. Stamtąd dwa
kilometry do starej autostrady i po strachu. Cichy uśmiechnął się do Roberta. Ten facet
wiedział co mówi. Od dawna, Robert miał wrażenie, że wszystko, czego Cichy się dotknął
zamieniało się w sukces. Już w szkole na boisku zawsze wygrywała drużyna, w której on był.
Imprezy bez Cichego były smętne. Sam Cichy, niczego specjalnie nie robił w sposób
doskonały. On po prostu samą obecnością nadawał otaczającemu światu więcej radości i
sensu. Tym razem jednak Robert nie mógł poddać się dobremu nastrojowi. Miał przeczucie.
Niewyrażalny stan lęku. Cichy włączył kierunkowskaz i ruszyli. Samochód rozpędził się do
czterdziestu na godzinę. Cichy przerzucił bieg na trójkę. Światła reflektorów wydobywały z
ciemności tunel pochylonych nad jezdnią konarów drzew. Droga biegła prosto, aby na końcu
zniknąć w nieprzenikalnej dla wzroku czerni. "śycie może być piękne" - Robert poczuł nagły
przypływ radości. Pewnie adrenalina zamieniła uczucie strachu w przyjemne
samozadowolenie . Miał cudowną dziewczynę, która zjawiła się w jego życiu jako
niezapowiedziana, nieoczekiwana niespodzianka losu. Zdobył nowych przyjaciół, kumpli, z
którymi mógł doświadczać świata jakiego nie znał. Teraz już, każdy świat wart był poznania.
Zdał sobie sprawę, że on, prymus, ze wszystkimi marzeniami i śmiesznościami, był równie
dobry jak każdy inny facet w jego wieku. Pierwszy raz w życiu zaczął siebie lubić. Za
zakrętem pojaśniało. Droga łagodnym łukiem skręcała w prawo. - Dupa - wycedził przez zęby
Cichy. Za zakrętem pod latarnią stał policyjny radiowóz. Zapalone na dachu niebieskie
ś

wiatło, przeczesywało okolicę w kolejnych obrotach. Przed samochodem stało dwóch

policjantów. Jeden z nich trzymał w ręce zapaloną na czerwono latarkę. Dawali znaki, żeby
zjechali na bok. Cichy wyrzucił bieg na luz. Samochód toczył się wolno w stronę policjantów.
Gdy podjechali na odległość piętnastu metrów, łagodnie wcisnął hamulec. Samochód stanął
na poboczu. Po wielu tygodniach suszy, pojawił się pierwszy drobny deszcz. Cienka
warstewka wody zrosiła przednią szybę. Policjant opuścił latarkę i ruszył w stronę
samochodu. Był niewysoki, masywnej budowy. Na pewno przekroczył trzydziestkę. Podszedł
do samochodu od strony kierowcy. Cichy opuścił szybę. - Dobry wieczór. Kontrola drogowa.
Prawo jazdy, dowód rejestracyjny i dowód osobisty, proszę. Cichy sięgnął do wewnętrznej
kieszeni kurtki. Robert zamarł w bezruchu. Tępo patrzył przed siebie, ale kątem oka widział
rękę Cichego, długo grzebiącą w kieszeni kurtki. W końcu odnalazł dokumenty i podał je
policjantowi. Policjant otworzył dowód Cichego, oświetlił go sobie latarką, podniósł wzrok i
przyjrzał się kierowcy. Odwrócił się i poszedł z powrotem do radiowozu, zabierając
dokumenty ze sobą. Z przeciwnej strony drogi, za zakrętem, rozległ się charakterystyczny
terkot ciągnika. Między liśćmi zamigotały światła. Ciągnik wlókł za sobą małą przyczepkę. -
Bez paniki - odezwał się Cichy. - Jesteśmy w wolnym kraju, a nie na przejściu granicznym.
Drugi policjant, który dotychczas stał oparty o bagażnik radiowozu obejrzał się za siebie.
Ciągnik był jeszcze daleko w tyle. Wychodził z zakrętu na prostą. Policjant pochylił się do

przodu i ruszył w stronę Forda. Szedł wolno. Był niezwykle wysoki, mocno zbudowany,
szeroki w ramionach. Mundur ledwie dopinał się na jego klatce piersiowej. Szeroki
podbródek o ostrych krawędziach szczęki nadawał twarzy surową powagę. Oczy głęboko
wtopione w wystające łuki brwiowe, skanowały otoczenie z zimną obojętnością. Cichy
obserwował zbliżającego się policjanta. Wycieraczka na przedniej szybie zgarnęła drobne
krople wody odsłaniając jego sylwetkę zmierzającą wprost na samochód. Policjant zwolnił,
spojrzał w dół na tablicę rejestracyjną, po czym ruszył w stronę drzwi kierowcy. Cichy nie
odwracał się do niego. Jak najdłużej starał się lekceważyć jego obecność. - Chyba się
przepaliła panu żarówka od świateł mijania - usłyszał z boku jego głos. Policjant nie czekał na
reakcję. Przyjrzał się Cichemu, potem spojrzał przelotnie na Roberta i jeszcze wolniej ruszył
w powrotną drogę. Jego sylwetka pojawiła się w jasnym konturze świateł nadjeżdżającego
ciągnika. Cichy spojrzał na Roberta. Sięgnął za siedzenie po plastikowy pojemnik. - Nie
ruszaj się z samochodu - szepnął otwierając drzwi. Było to zbyteczne, bo nikt by go i tak nie
usłyszał. Ciągnik był coraz bliżej i jego silnik zagłuszyłby każdą rozmowę. Policjant stanął
trzy metry od samochodu i obserwował przejeżdżający ciągnik. Dwie sylwetki majaczyły w
słabym świetle kabiny. Starszy mężczyzna kierował, a młodszy siedział obok. Byli do siebie
podobni. Zapach gnoju rozpłynął się na drodze. Cała przyczepa pełna była końskiego nawozu.
Cichy przykucnął koło lampy i zastukał kilka razy w reflektor. Bez skutku. Paliła się tylko
mała żarówka pozycyjnych świateł. Odstawił plastykowe pudełko na ziemię. Ciągnik minął
policjanta i zaczął się oddalać. Pozostali sami. Policjant odwrócił się do radiowozu i uniósł
trzymaną w ręce latarkę. Zapalił ją i zgasił dwa razy. Cichy otworzył pudełko. Wewnątrz w
półmroku zablokowało szkło zapasowych żarówek. - Może pan zaświecić? - poprosił Cichy.
Dwaj policjanci siedzieli nieruchomo w samochodzie. Młodszy wertował dowód osobisty.
Trafił na pierwszą stronę. - We wrześniu skończy dwadzieścia lat - powiedział pod nosem.
Starszy policjant o okrągłej, napuchniętej twarzy spojrzał w lusterko. Zauważył dwa
mrugnięcia światła latarki. Bez słowa otworzył drzwi, przełożył w ręku kałasznikowa i
wysiadł z samochodu. Robert siedział bezczynnie w kabinie. Prawie nic nie widział za
oknem, bo deszcz rozmiękczył kontury. Pochylił się do przełącznika wycieraczek, włączył go.
Przed maską samochodu stał policjant i przyświecał latarką klęczącemu koło reflektora
Cichemu. W kabinie robiło się niedowytrzymania ciepło. Robert otworzył drzwi i zostawił je
nie domknięte. Cichy wyjął z pudełka pierwszą żarówkę, ale odłożył ją od razu, bo była od
ś

wiateł stopu. Sięgnął po drugą. Światło latarki padało okrągłą plamą na leżące na jezdni

pudełko. Cichy wyjął żarówkę, chciał spojrzeć na włókna. Policjant to zrozumiał. Światło
podążyło za ruchem ręki z żarówką. Plama na jezdni ześlizgnęła się z pudełka i padła na buty
policjanta. Cichy zamarł w bezruchu. Pot wystąpił mu na czole. Buty były dużego rozmiaru,
może czterdzieści siedem, osiem. Zrobione były z białej, wężowej skóry z ostro zakończonym
czubkiem. Nie były to policyjne buty. Robert jeszcze raz spojrzał na leżące na siedzeniu
kasety. Wszystkie znał na pamięć. W końcu zrezygnował ze słuchania muzyki. Wyłączył
radio. Spojrzał przez przednią szybę. Poboczem jezdni szedł w jego stronę policjant. Miał
posturę niedźwiedzia. W prawej ręce trzymał pistolet maszynowy typu Kałasznikow. Przy
jego dużej sylwetce, broń wyglądała jak zabawka. Cichy dostrzegł kałasznikowa w ręce
drugiego policjanta. Dostrzegł również, że latarka w ręce stojącego nad nim policjanta zgasła.
Zaczął się prostować. Nie mógł zgadnąć, czy to deszcz spływał mu po policzku, czy pot, czy
jego własne łzy. Jednym pociągnięciem policjant odbezpieczył kałasznikowa. Cichy bardziej
poczuł, niż zobaczył, jak stojący za jego plecami policjant wyjmuje z kabury pistolet. - Jaki
gorący wieczór - powiedział Cichy prostując się do końca. Gdyby zaczął teraz ściągać kurtkę
to może jeszcze zdąży wybić pistolet łokciem. Jednym kopnięciem sięgnie tamtego w głowę i
Robert zdąży wyskoczyć. - Uciekaaaj!- krzyknął z całych sił. Słyszał własny krzyk powoli
oddalający się od niego, łagodnie zapadający się w miękki aksamit. Nie wiedzieć czemu,
przypomniał sobie nagle, ostatni wieczór w Międzyzdrojach, kiedy siedzieli z Iwoną na

tarasie. Spytała go, czy może mu ufać, czy na prawdę zostanie z nią na zawsze. Bawiła go jej
poważna mina. Przyrzekł, że na zawsze, a nawet dłużej. Tak wtedy to czuł. Potem przeleciał
obraz gdy miał dwanaście lat i wylądował w szpitalu z połamanymi żebrami po wypadku
samochodowym. Wpadł pod ciężarówkę, biegnąc po piłkę. Pamiętał z tego jedną myśl, że to
nie może jeszcze być koniec. I jeszcze jeden obraz, rozświetlony pokój, jego łóżko gdy miał
dwa latka. Pamiętał je ze zdjęcia. Teraz całkiem wyraźnie je widział Słońce rozświetlało
pokój. Stał w łóżku i trzymał się rękoma za klamkę. Drzwi odsunęły się, pociągając go za
sobą. Nie puścił się klamki. Wisiał na niej. Nogi zawieszone w powietrzu kopały szukając
podparcia. Palce zaczęły się prostować, drzwi zamykały się. Bardzo ostre światło oślepiło
jego oczy. Puścił klamkę i jego ciało zaczęło opadać w dół. Nie poczuł jednak uderzenia.
Podłoga zniknęła, zaczął unosić się coraz głębiej, i głębiej, zniknął pokój, jego łóżko.
Wszystko oddalało się od niego, znikało. Zapadł się w mrok. Robert spojrzał na Cichego. -
Uciekajjjjj - krzyknął widząc przystawiony do jego głowy pistolet. Huk wystrzału rozdarł
ciszę. Krew i roztrzaskany kulą mózg chlapnęły na przednią szybę Forda Transita. Z gardła
wydobył się krzyk. Ciało Cichego z roztrzaskaną od kuli głową osunęło się na ziemię. Z
prawej strony mignął mu podchodzący do drzwi policjant. Robert obiema nogami kopnął
drzwi z całych sił. Na szczęście były uchylone, czego nie zauważył policjant. I to był jego
błąd. Nie zdążył unieść ręki, żeby osłonić twarz przed uderzeniem. Ostra krawędź trafiła go w
prawy policzek. Część siły wyładowała się na klatce piersiowej i wydatnym brzuchu. To
uratowało mu życie, ale nie uratowało kości policzkowej i łuku brwiowego. Rozcięte aż do
kości, trysnęły krwią. Policjant zachwiał się na moment. Dało to Robertowi dwie sekundy
przewagi. Wyskoczył z samochodu na pobocze i rzucił się do ucieczki. Policjant miał jednak
odporność bulte-riera. Otrząsnął rękę z krwi. Niewyraźna sylwetka uciekającego mignęła mu
w perspektywie jezdni. Zadanie nie było wykonane. Ruszył za zbiegiem. Za zakrętem
pojawiły się światła nadjeżdżającego samochodu. Robert wybiegł im na przeciw. Samochód
wyjechał zza zakrętu. Robert rozpoznał dużego fiata. Jechał z sześćdziesiąt na godzinę. To
była jego ostatnia szansa. Biegł prosto na maskę. Jego przednie reflektory oślepiały tak, że
niewiele widział. - Stój, stój - krzyczał. Nagle zdał sobie sprawę, że jest wystawiony na cel.
Instynktownie wyczuł na swoich plecach zagrożenie. Nagłym rzutem jak szczupak targnął się
w lewą stronę w wysokie trawy porastające pobocze drogi. Policjant wycelował
Kałasznikowa w ciemną sylwetkę zbiega. Znajdowała się dokładnie, pomiędzy reflektorami
nadjeżdżającego fiata. Nacisnął na spust. Długa seria z pistoletu maszynowego przeleciała
jednak tuż za plecami rzucającego się w trawy Roberta i wbiła się w maskę i przednią szybę
Fiata. Samochodem rzuciło w prawo i w lewo, potem zjechał na pobocze i nadział się na
stojący tam betonowy słup. Rozległ się krzyk rannych, a tuż po tym potężna eksplozja
wysadziła samochód w powietrze. Chmura ognia uniosła się ponad słupem, przypalając
konary drzew. Zanim echo powtórzyło wybuch w głębi lasu, samochód zasłoniła czarna
chmura palącego się tworzywa. Zalany krwią policjant brnął krok po kroku w stronę traw.
Czuł, że jego zwierzyna tkwiła tuż w zasięgu ręki. Zszedł z asfaltu na piaszczyste pobocze i
wycelował w trawy. Nacisnął spust. Seria pocisków ścięła kilka ździebeł trawy. Przesunął się
kilka kroków w prawo. Wszedł w sięgające mu do pasa chwasty. Nasłuchiwał. Ponownie
nacisnął spust i przeczesał serią po biegnącym wzdłóż drogi rowie. Rozpalone wystrzałami
łuski odlatywały w bok tocząc się po asfalcie. Inne padały tuż pod nogi. Rozzłoszczony,
zamroczony zemstą, nie zdawał sobie sprawy, że tak blisko był sukcesu. Tuż pod jego
nogami, wtulony w wysokie trawy, leżał Robert. Jedna z łusek spadła mu na policzek
wywołując syk przypiekanej skóry. Policjant stał przez chwilę w bezruchu. Nie mógł niczego
zobaczyć w świetle płomieni dogasającego Fiata. Ból z rozoranej szczęki zmusił go do
odwrotu.

ROZDZIAŁ 16

Dokąd miał iść, kogo prosić o pomoc. Wszystko się zawaliło w jednej sekundzie. Zapłacił
taksówkarzowi i nie czekając na resztę, wysiadł. Od rana świeciło słońce. Błękitne niebo,
obsiane kilkoma kłębiastymi chmurami, zapowiadało kolejny letni dzień. Przeklęte lato.
Taksówka zawróciła na bocznej alejce i odjechała. Stał przed murem willi Czarnego. Nie miał
sił ruszyć się z miejsca. Za odjeżdżającą taksówką poderwały się z ziemi kłęby kurzu. Nie
starał się nawet przed nimi osłaniać. W głębi lasu śpiewały ptaki. Zachwiał się i aby nie upaść
dał krok przed siebie. Niepewnie stawiał kroki kierując się w stronę bramy. Z daleka
zauważył, że była niedomknięta. "Pewnie któryś z ochroniarzy właśnie przyjechał i jeszcze
nie zdążył jej zamknąć" -pomyślał. Szedł dalej, a kończący się mur odsłaniał widok na
podjazd i resztę ogrodu. Ku jego zdziwieniu szare BMW stało na podjeździe. Drzwi do
samochodu były otwarte, a obok stała walizka. Wszedł przez otwartą kratę. Podszedł do
samochodu. Kluczyki były w stacyjce. Rozejrzał się po okolicy, ale nikogo więcej nie było.
Ruszył do głównych drzwi. Wszedł do domu. W ogrodzie panowała cisza. W sztucznym
stawie rzuciła się ryba. Fale rozbiegły się po wodzie. Nienagannie utrzymany trawnik biegł od
stawu aż po dom. Przy rogu budynku, na ziemi leżał wąż ogrodowy. Lała się z niego woda.
Musiała już długo płynąć, bo dookoła utworzyła się duża kałuża. Tuż koło narożnika budynku
leżała para butów. Były to wojskowe, niemieckie trapery. Nie widać było jednak, jak są
wysokie, bo ich cholewki zasłaniał narożnik domu. Z wnętrza willi przez otwarte okno
dobiegło głośne uderzenie. Robert siedział przy długim stole. W jadalni panował półmrok.
Stół zastawiony był dla dwóch osób do kolacji, ale siedziała przy nim tylko jedna osoba -
Czarny. Robert siedział obok niego przy stole. Nie patrzył jednak mu w twarz. Jeszcze raz
uderzył głową w stół. - To nie moja wina, to nie moja wina - powtarzał. Ramiona mu drgały,
łapał oddech. - Nie mogłem nic zrobić. Nic. Ramiona Czarnego nie drgnęły. Robert uniósł
głowę. Otarł policzki. Wstał i podszedł do siedzącego. Czarny nie poruszał się, bo nie mógł.
W jego czole widniał mały otwór o średnicy ośmiu milimetrów, taki jaki pozostaje zwykle po
kuli wystrzelonej z pistoletu o podobnym kalibrze. Robert zdjął mu okulary i domknął
powieki. Dopiero za trzecim razem, gdy wykręcił numer do Cleo, uzyskał połączenie. Prawie
nic nie słyszał. Musiał sobie zatykać prawe ucho ręką, bo na zewnątrz budki z której dzwonił,
wyła syrena pogotowia ratunkowego. Tłum ludzi zgromadził się na nabrzeżu i obserwował
jakiś wypadek. Budka telefoniczna stała nad kanałem. Przez szybkę widział jak policyjna
motorówka podpływa z płetwonurkami pod brzeg. - Halo, halo. To ja - krzyczał do
słuchawki. Miał szczęście Cleo była w domu. Nie wyczuwał jednak w jej głosie zadowolenia,
ż

e słyszy jego głos. - To ja. Robert.

- Wiem. Muszę z tobą porozmawiać.
- Właśnie po to dzwonię, bo muszę...
Robertowi załamał się głos. Stojący na nabrzeżu dźwig zaczął pracować. Lina zwisająca w
wodzie naprężyła się. Płetwonurkowie wchodzili na pokład motorówki. Woda była gładka. Z
głębi zaczęły wydobywać się pęcherze powietrza. Woda zagotowała się na moment, ale po
chwili wszystko się uspokoiło. Lina kończyła się hakiem do którego umocowane były dwa
biegnące w bok pasy. Gdy i one wynurzyły się z wody, na ich końcu tkwił przedni zderzak
samochodu. - Robert. Jest bardzo niedobrze - usłyszał w słuchawce głos Cleo. Nie
zareagował. Obserwował wyciągany z wody samochód. Nie był to zwykły samochód. Był to
czarny Jeep Cichego, którym Kobra miał przejechać do Niemiec. Na końcu Jeepa, do tylnego
zderzaka przykuty kajdankami wisiał Kobra. Głowę miał owiniętą foliowym workiem,
koszula zwisała mu do uda. Spodnie opadły do kostek. Półnagi kołysał się w powietrzu.
Robert nie mógł oderwać wzroku. Serce waliło mu z całych sił. - Na pewno nie gorzej niż u
mnie - usłyszał własny głos, ale nie zdawał sobie sprawy, że chciał cokolwiek powiedzieć.
Policjanci odpięli kajdanki i złożyli zwłoki na pokładzie motorówki. - Kobra, Kobra - rozległ
się głos wśród tłoczących się gapiów. Skorpion stał w tłumie. Nie potrafił pohamować łez.

Był brudny, w poszarpanym ubraniu. Łzy ściekały mu po policzkach. Cleo przyjechała po
godzinie. Robert czekał na nią w "Bramie". Bał się, że spotka Iwonę, ale Iwony nie było w
pracy. Wzięła wolne. Zostawił na stoliku pieniądze za colę i wstał widząc nadjeżdżające
Suzuki. Zatrzymała samochód na chodniku. Nie wysiadała. Robert obszedł samochód i wsiadł
do środka. Zatrzasnął drzwi. Siedzieli tak w milczeniu ponad minutę. Cleo nawet na niego nie
spojrzała. Nie wiedział co mógł jej powiedzieć. Miał kompletną pustkę w głowie, wokół
której szalał huragan niepoukładanych myśli, obrazów, dźwięków. Jego świadomość nie
przyjmowała do wiadomości, że wydarzenia ostatnich godzin miały miejsce na prawdę, a ich
skutki są nieodwracalne. - Jesteś pieprzonym kłamcą. A ja myślałam, że mogę ci ufać.
Myślałam, że jesteś inny. Ale ty jesteś taki jak reszta tych złodziei. Wiesz co? Ty nawet jesteś
gorszy, ponieważ oni nie mieli większych szans, nie byli nikim szczególnym. Ale ty miałeś
szansę, bo byłeś kimś, a teraz jesteś nikim - zaczęła Cleo. Z pokorą gotów był znosić jej osąd.
Sam nie byłby bardziej tolerancyjny dla siebie. - Zabili Cichego, Czarnego, Kobrę - tyle
zdołał odpowiedzieć. Ta wiadomość zmieszała ją na moment. Nagle narosła w niej złość.
Wybuchła. - Więc mój ojciec poznał się na tobie. Widziałam zdjęcia z tobą i twoją bandą, a
także nasze z weekendu. Mój ojciec ma całą teczkę. Kazał was śledzić. Czytałam dokumenty
o Czarnym. Należycie do mafii? Robert nie rozumował logicznie: "zdjęcia, kazał śledzić,
mafia". Nagle całość ułożyła mu się sama. - To skurwysyn - odzyskał przytomność umysłu.
Nagły przypływ energii i wola zemsty, wezbrały w nim podrywając go do działania. - A więc
to on, wiedział o wszystkim i nas załatwił - spojrzał na Cleo, ale nie widział teraz
dziewczyny, którą pokochał i za którą gotów był jechać na koniec świata. - Oczami zemsty
widział jej ojca.

Dwaj mężczyźni szli spacerkiem przez las. Klasę mężczyzny poznaje się po butach. Ci dwaj
na pewno byli klasowi. Jeden z nich nosił kowbojki z wężowej skóry. - Ustaliliśmy cenę na
sześć milionów, jakby co, możemy obniżyć do pięciu i pół - składał relację. - Może być -
zgodził się drugi. - Jak nie, to mamy Austrijaków - dodał. Panowie kierowali się w stronę
starych ruin pałacyku z przed drugiej wojny światowej. Ruiny miały grube na metr ściany.
Ceglany mur przeplatały ciosane kamienie i obłożony piaskowcem dawał dobre schronienie.
Przed laty było to ulubione miejsce spotkań harcerzy, pijaków, prostytutek i narkomanów.
Przez ostatnie jednak lata straciło na popularności. Zarośnięte głębie Lasku Arkońskiego, z
rzadka odwiedzali jedynie okoliczni mieszkańcy, wyprowadzając tu swoje psy. Z bocznej
drogi nadjechał biały Ford Transit z napisem "Krasnale ogrodowe". Samochód zatrzymał się
przed czymś, co kiedyś mogło być frontalnym wejściem do pałacyku. Kierowca ociężale
wytoczył się z samochodu. Przeszedł na tył, otworzył klapę. Wszystkie ruchy wykonywał
powoli, jakby z wysiłkiem. Powodem mógł być opatrunek z bandaży osłaniający prawy
policzek i głowę. Dwaj panowie podeszli do busa. Kierowca pochylił się do wnętrza busa i
wyciągnął z niego, malowanego, gipsowego krasnala z serii gajowych. Z drugiej strony
nadjechał na polanę srebrny Mercedes. Zatrzymał się trzydzieści metrów od busa. Przez
chwilę nie gasił silnika. Dwaj panowie zwrócili się w jego stronę. Z Mercedesa wysiadł jeden
z pasażerów, młody mężczyzna o śniadej cerze i czarnych włosach. Wyglądał na
Wietnamczyka lub Koreańczyka. Rozejrzał się i przeszedł na tył samochodu. Drugi, o
kręconych jasnych włosach w nienagannie skrojonym garniturze, wysiadł z drugiej strony
przez tylne drzwi. Ruszył w stronę dwóch mężczyzn. Podszedł, przywitał się i dał znać ręką
w stronę Mercedesa. Dopiero teraz zza kierownicy wysiadł kierowca. Niezwykle wysoki,
barczysty blondyn z zaawansowaną łysiną. Już z daleka rozłożył ręce w geście powitania.
Podszedł do dwóch mężczyzn i serdecznie przywitał się najpierw z młodszym w kowbojskich
butach a potem z drugim starszym panem, o siwych włosach i uśmiechu bazyliszka. Tym
drugim, był prokurator wojewódzki, przyjaciel Chmielewskiego, Bogdan Wielewski. Mimo
bandażu na twarzy, kierowca busa poradził sobie z krasnalami. Ustawił wszystkie na

betonowym murku rzędem - dwanaście sztuk. Podniósł z ziemi spalinową piłę do cięcia
drzewa, odpalił ją. Przyga-zował. Silnik wszedł na wysokie obroty. Wszyscy trzej panowie
obejrzeli się w tę stronę. Kierowca podszedł do pierwszego z brzegu krasnala i ścioł mu
głowę na wysokości oczu. Odcięta głowa spadła na ziemię i potoczyła się w las. Pochylił się i
spojrzał do wnętrza. Ponownie uniósł piłę i tym razem szedł z nią tnąc gipsowe krasnale
równo na tej samej wysokości. Kolejne głowy spadały tocząc się w trawę, lub pękając na
miejscu. Biały pył, od gipsu, wznosił się gęstymi tumanami. Na końcu wyłączył piłę i odłożył
ją na trawę. Jego kolega, towarzyszący prokuratorowi, podszedł do krasnali. Zaczął iść
wzdłuż szeregu zaglądając do wnętrza. Zatrzymał się. Podwinął rękawy i zanurzył dłoń do
wnętrza. Po chwili wydobył z niego metalowy cylinder z mosiężnymi pierścieniami.
Przekazał go w ręce przystojniaka z kręconymi blond włosami. Odnalazł drugi cylinder i
również oddał go zgodnie z zasadą handlową towar za pieniądz. Przystojniak zaniósł drugi
cylinder do bagażnika i wyjął z niego walizkę. Transakcja dobiegała końca. Wszystko szło
zgodnie z planem. Przystojniak rzucił okiem na faceta w kowbojskich butach, jak ten kładł
walizkę na masce samochodu i zabierał się do jej otwierania. Nie musiał tego oglądać.
Wiedział, co jest w jej wnętrzu. Sam zapakował do środka pięć milionów dolarów w
banknotach studolarowych. Ruszył więc w las w ustronne miejsce. Oddawanie moczu nawet
dla zawodowego mordercy może być przyjemnością, zwłaszcza jeśli zamiast cuchnącej
toalety otacza go pachnący las. Nic więc dziwnego, że blondyn o kręconych włosach i
wyhodowanej czarnej, pewnie farbowanej bródce, odprężył się w czasie tej fizjologicznej
czynności. Niespodziewanie poczuł wbitą w plecy lufę pistoletu. - Policja. Ręce do góry -
usłyszał za sobą. Nie starał się nawet zapiąć rozporka. Uniósł ręce na wysokość ramion, zrobił
błyskawiczny obrót w prawo, zszedł z linii strzału, a łokciem uderzył napastnika w gardło
miażdżąc tchawicę. Policjant stracił równowagę i padł na plecy. Blondyn uchwycił w locie
Kałasznikowa i dla pewności z całych sił wbił kolbę jeszcze raz pod brodę. Usłyszał
pęknięcie kręgosłupa. Przywarł do ziemi i rozejrzał się po okolicy. Nikogo więcej nie
zauważył, ale pewien był, że nie jest sam. Policjant miał na twarzy kominiarkę, a na piersiach
kuloodporną kamizelkę. Blondyn odszukał zapasowy magazynek do Kałasznikowa ukryty
pod kamizelką. Z prawej strony za krzakami mignęły mu sylwetki nacierających policjantów.
Rzucił się do biegu w stronę białego busa. - Uwaga!!! Pułapka!!! - krzyczał z całych sił. Biegł
wprost na krasnale. Pierwszy zauważył go stojący koło szarego Mercedesa. Wyrwał ukryty
pod marynarką pistolet i odskoczył pod mur. Lolo, mężczyzna w kowbojkach, stał przy
otwartej walizce. Wypełniona była studolarowymi banknotami, zapiętymi w banderolki
niemieckiego banku. Usłyszał krzyk w momencie gdy chciał już zamykać walizkę. Zdążył
przymknąć wieko i chwycił walizkę pod pachę, biegnąc do ruin. Prokurator i łysiejący dryblas
aż przysiedli słysząc okrzyki i pierwsze strzały. Kierowca busa z bandażem na twarzy
zachował zimną krew. Wyjął pistolet, podbiegł do załomu muru i spokojnie wycelował w
stronę krzaków. Nikogo jeszcze nie widział, więc czekał na pierwszego napastnika.
Prokurator i łysy blondyn przebiegli pod jego osłoną w załomy ruin. Przystojniak z
kręconymi włosami biegł w kierunku krasnali. Słyszał za sobą ścigających go policjantów z
oddziałów specjalnych. Dobiegł do krasnali. Stały na betonowym murku. Rzucił się
szczupakiem do przodu, przeleciał ponad nimi i lądując na ziemi wykonał przewrotkę przez
ręce. Z jednego ruchu podniósł się do pół przysiadu i nie celując pociągnął serię z
Kałasznikowa w kierunku biegnących na niego komandosów. Seria pocisków trafiła ich po
nogach. Padli podcięci na plecy. Jeden z nich usiłował sięgnąć po broń, którą upuścił przy
upadku, ale nie zdążył. Blondyn uniósł się ponad krasnalami i pociągnął drugą serię. Tym
razem celował. Jęki rannych urwały się. Z lasu nadleciały serie z maszynowej broni.
Rozerwały gipsowe krasnale na strzępy. Blondyn padł na ziemię. Zaczął się czołgać w stronę
białego busa. Kolejna seria pocisków wbiła się tuż koło jego głowy. Przetoczył się pod koła
samochodu. Koreańczyk, ostrzeliwywał się zza ceglanego muru. Ogień nacierających był

jednak tak silny, że zmusił go do cofnięcia się. Właśnie skończyła mu się amunicja. Zaczął
ładować swojego ośmiostrzałowego Colta, gdy zza rogu wyskoczył nacierający policjant.
Nerwy mu jednak puściły, bo za wcześnie nacisnął cyngiel i cała seria poszła w mur.
Zdezorientowany policjant odrzucił Kałasznikowa i wyrwał z kabury pistolet. Było jednak za
późno. Koreańczyk wybił się w górę na półtora metra, kopnięciem w nadgarstek wytrącił
pistolet i z pełnego natarcia, wbił cios w szczękę policjanta tak, że nogi wyleciały mu w górę i
spadł na plecy łamiąc sobie kark. Kierowca busa z białym bandażem na głowie był idealnym
celem na tle zieleni drzew. Strzelił dwa razy ze swojego rewolweru. Obydwa były celne.
Trafił w nogi nacierających policjantów z oddziałów specjalnych. Jednak od strony zarośli
nadleciały dwie serie pocisków i poszarpały cementowy mur, za którym w ostatniej chwili
schował głowę, cofnął się i pobiegł schodami na szczyt ruin. Przyklęknął w płytkiej niecce,
osłonięty zaroślami i przeładował amunicję. Łysiejący blondyn ledwie nadążał biegnąc za
prokuratorem. Obaj na odgłos pierwszych strzałów skoczyli w stronę ruin. Biegli teraz
wąskim korytarzem, odsłoniętym z prawej strony otworami po nieistniejących oknach.
Korytarz niespodziewanie się kończył. Skręcili w prawo w stronę jednego z okien za którym
kończyły się ruiny i zaczynały gęste krzaki otwierające drogę dla bezpiecznej ucieczki. - Stać!
Ręce do góry. Prawie jednocześnie stanęli w miejscu jak wryci. Wprost przed nimi wyrósł jak
z pod ziemi policjant z oddziałów specjalnych. Mierzył z Kałasznikowa na przemian w
prokuratora i łysiejącego blondyna Obaj posłusznie unieśli ręce wysoko nad głowami. Dla
niego, widok dwóch panów w średnim wieku, był nie mniejszym zaskoczeniem. Zawahał się,
czy przypadkowo w miejscu akcji nie znaleźli się niewinni ludzie. Ci dwaj nie mieli wyglądu
bandytów. Starszy bardziej przypominał akademickiego profesora, a młodszy dobrodusznego
sklepikarza.

Rana pod opatrunkiem na twarzy piekła nie do wytrzymania. Silna dawka narkotyków
pomagała trochę złagodzić ból. Założony pospiesznie opatrunek na twarzy chronił przed
infekcją, ale w obecnej chwili przeszkadzał, bo po pierwsze zasłaniał widoczność dla
prawego oka, a po drugie był przeraźliwie biały. Zapadał zmierzch i nawet z pięciu metrów
można było przejść obok ukrytego w krzakach człowieka. Ale nie z białym bandażem na
twarzy. Mężczyzna zdarł opatrunek z głowy. Odrzucił go w krzaki. Przełożył pistolet do
drugiej ręki i sięgnął po okład, który wraz z krwią przykleił się do policzka. Szarpnął i
oderwał go jednym pociągnięciem. Nie poczuł bólu, narkotyk ciągle działał. Zemdlałby
jednak na pewno, gdyby zobaczył teraz swoją twarz w lustrze. Od szczęki do skroni biegła
szrama, która natychmiast powinna być zeszyta. Przysiągł sobie że odnajdzie chłopaka, który
załatwił go tak ostatniej nocy. Na moment zamarł w bezruchu nasłuchując. Był bezpiecznie
ukryty na szczycie ruin. Z dołu dobiegł go głos, który śni się każdemu kryminaliście, chociaż
raz tygodniowo. - Stać! Policja. Ręce do góry. Głos dobiegał z dołu zza krawędzi ruin i nie
był skierowany do niego. Właściwie mógł się nie bać tej wyświechtanej formułki, bo od lat
był z nią oswojony. Tyle, że to on ją zawsze wypowiadał, bo jako policjant miał do tego
prawo. Wstał z miejsca i zgarbiony podbiegł do krawędzi ruin. W dole zobaczył stojącego
policjanta z oddziałów specjalnych, który mierzył z Kałasznikowa do kogoś stojącego w
podcieniach korytarza bez okien. Uniósł pistolet, wycelował w głowę osłoniętą czarną
kominiarką i oddał trzy strzały. Tylko jeden był niecelny. Policjant wygiął się w tył.
Kałasznikow odleciał w bok na kilka metrów. Mężczyzna opuścił pistolet. Oszczędzał
amunicję. Patrzył z dziwną satysfakcją, jak jego ofiara wiła się z bólu, kopiąc nogami ziemię i
zamiatając szeroko rozwartymi dłońmi powietrze. Każda przyjemność ma swoją cenę. Od
strony gęstych krzaków nadleciała długa seria pocisków z Kałasznikowa. Przynajmniej
połowa przeleciała obok mężczyzny tnąc gałęzie i obrywając liście z krzaków. Ale druga
połowa utkwiła w podbrzuszu i płucach, odbierając jego ciału równowagę. Mężczyzna
zachwiał się i runął głową w dół, spadając pięć metrów wzdłuż ceglanego muru, uderzył

głową w ziemię, zabierając do wieczności wszelkie urazy wobec pozostających przy życiu
ludzi i zwierząt. Prokurator cofnął się pod ścianę. Nie mógł patrzeć na wijącego się w agonii
policjanta. Jego przeraźliwy krzyk wdzierał się w ostatnie zakamarki świadomości. Co innego
było uganiać się za mordercą, a czym innym było przyglądanie się ofiarom. Osunął się pod
ś

cianą kompletnie obezwładniony. Łysiejący blondyn wyjął z pod marynarki pistolet i

odbezpieczył go. Prokurator czuł jak po jego plecach, leje się struga zimnego potu. Był
pewien, że kule w pistolecie za sekundę wzbogacą jego wnętrze o kilkanaście gram ołowiu.
Blondyn zachował się jednak irracjonalnie. Minął Prokuratora i ruszył w przeciwną stronę,
strzelając do ciemnych sylwetek ukrytych w zaroślach policjantów. Tylko niezwykły zbieg
okoliczności, zapadający zmierzch oraz nadzwyczajne szczęście pozwoliły mu oddać sześć
niecelnych strzałów, zanim dwie serie pocisków przygwoździły go śmiertelnie do ściany.
Kowbojskie buty z wężowej skórki nie są najlepszym obuwiem do biegania. Lolo klął w
duchu swoje upodobanie do amerykańskiej mody. Był jednym z bliskich współpracowników
prokuratora i jednym z najlepszych strzelców wyborowych. Krótką bronią potrafił z
pięćdziesięciu metrów trafić królika w biegu. Oprócz wybornego "cela" posiadał również
wysoki iloraz inteligencji, oraz wrodzony spryt. Gdy usłyszał pierwsze strzały, chwycił
walizkę z pięcioma milionami dolarów i skoczył z nią w stronę ruin. Nawet nie wyciągnął
swojego rewolweru. W jednej chwili ocenił sytuację. Policja musiała otoczyć cały teren.
Natarcie szło z dwóch stron, zmuszając ich do ucieczki na południową część ruin. Jeśli dobrze
się domyślał, to po tamtej stronie powinni znajdować się snajperzy. Nie długo czekał na
potwierdzenie. Blondyn z czarną bródką i kręconymi włosami, ostrzeliwał się ukryty za
krasnalami. Gdy jednak od strony zarośli ogień z pistoletów maszynowych zmiótł krasnale,
zamieniając je w gipsowy pył, podjął decyzję o odwrocie. Odczołgał się przywarty do ziemi
w stronę busa i gdy dotarł do tylnych kół poderwał się na równe nogi. Osłonięty samochodem
ruszył w stronę szoferki słusznie rozumując, że samochodem szybciej wyjedzie z tego piekła.
Nie zdążył nawet otworzyć drzwi. Snajper jednym strzałem powalił go na ziemię. Blondyn
należał do ludzi, po których płaczą jedynie wierzyciele. Widząc to, Lolo chwycił walizkę pod
pachę i ruszył biegiem pod osłoną korytarza w stronę południową. Przebiegł korytarzem
piętnaście metrów i skręcił w lewo. Odnalazł prokuratora siedzącego pod ścianą. Dobiegł do
niego, postawił walizkę z pieniędzmi i przyklęknął oczekując cudu, który pozwoliłby im
wyjść z tego bałaganu choćby z życiem. - To są chłopcy z naszej komendy - zameldował
Lolo. Prokurator wychylił się za załom muru. W głębi na placu koło srebrnego Mercedesa
toczyła się walka wręcz. Skośnooki Koreańczyk celnym ciosem powalił policjanta z
oddziałów specjalnych. Dla pewności, gdy ten już leżał dobił go ciosem w krtań. - Zdejmij go
- rozkazał prokurator. Lolo pozostawił walizkę i odbiegł kilka kroków. Stanął w otworze po
oknie i zamachał ręką do Koreańczyka. Kuląc się Koreańczyk rzucił się biegiem w stronę
swego wybawienia. Lolo sięgnął po rewolwer. Koreańczyk zwinnie przebiegł przez plac
omijając świszczące mu nad głową kule i wskoczył przez otwór na korytarz. Z dwóch metrów
Lolo oddał trzy strzały. Być może dla Koreańczyka były one wybawieniem. Prokurator
podniósł się z ziemi i podbiegł do nieżyjącego już łysiejącego blondyna o wyglądzie
sklepikarza. Obok niego na ziemi leżał pistolet. Prokurator podniósł go. Strzały w lesie
ucichły. Lolo podbiegł do prokuratora. Siedział tak jak przed chwilą oparty o mur. - Dawaj
kajdanki - rozkazał prokurator. - Wyjdziemy z tego. No szybciej. Zapamiętaj: obaj zostaliśmy
zaatakowani w czasie wykonywania śledztwa. Lolo kiwnął głową ze zrozumieniem.
Przyklęknął przed siedzącym prokuratorem i założył na oba przeguby kajdanki. Musiał sobie
poradzić sam, bo Prokurator w prawej ręce trzymał pistolet. Prokurator spojrzał w bok.
Łysiejący blondyn siedział oparty pod ścianą. Oczy martwo utkwione w posadzkę zaczęły
matowieć. - Rusza się? - spytał prokurator z nutą obsesji w głosie. Lolo spojrzał na leżące pod
ś

cianą zwłoki. Huk wystrzału rozbiegł się echem w ruinach Goeringa. Kula wystrzelona z

odległości dziesięciu centymetrów przebiła czaszkę na wylot. Lolo odleciał bezwładnie i padł
zgięty na posadzkę. Nie wyglądał teraz na metr dziewięćdziesiąt wzrostu.

ROZDZIAŁ 17

Ulewa rozpoczęła się o zmroku. Czarne chmury nadciągnęły z północnego zachodu. Silny
wiatr poderwał z ulic tumany kurzu. Ludzie w pośpiechu przebiegali przez jezdnie. Miasto
wyludniało się. Nawet taksówki zjeżdżały do domów. Nadciągała nawałnica. Raz po raz
błyskawica rozświetlała horyzont. O dziwo, nie towarzyszył temu tak charakterystyczny
grzmot. Po pół godzinie wiatr uspokoił się. Na pustych ulicach panowała niczym nie zmącona
cisza. Spóźniony tramwaj zamknął drzwi i odjechał z przystanku. Spadły pierwsze krople
deszczu, duże i ciężkie. Po pięciu minutach nastąpiło oberwanie chmury. Błyskawice,
grzmoty i huk spadającej wody, przeraziły nawet osobistego ochroniarza Chmielewskiego.
Stał w panoramicznym oknie stacji benzynowej i z pobożnym szacunkiem przyglądał się
ż

ywiołom. Chmielewski jak co miesiąc osobiście przeglądał raporty księgowego. Miał

podwójną robotę, bo pierwszy raport był dla urzędu skarbowego i musiał się zgadzać co do
joty. Drugi był prawdziwym obrazem miesięcznych obrotów jego sieci stacji benzynowych.
Ten raport sprawdzał jeszcze staranniej. Nie pozwalał się okradać. Liczył się teraz każdy
grosz. Miał przed sobą największą inwestycję swojego życia - autostradę północ-południe. Od
trzech godzin siedzieli więc z księgowym i administratorem sprawdzając pozycję za pozycją.
Na stacji nie było klientów. Lało niemiłosiernie. Pracownicy obsługi zmyli się do barku na
kawę. Cleo zaparkowała białe Suzuki za stojącą na parkingu furgonetką. Była to zbyteczna
ostrożność. W taką ulewę mogła podjechać pod samo okno, gdzie stał teraz ochroniarz i też
byłaby niewidoczna. Deszcz z wściekłością bił o brezentowy dach. Wyłączyła silnik.
Siedziała teraz z Robertem nic nie mówiąc. Sama nie wiedziała dlaczego zgodziła się tu
przyjechać. Być może, ciągle miała nadzieję, że Robert nie ma z tym wszystkim nic
wspólnego, że tylko przypadkowo dał się wplątać. Wierzyła, że jest nadal tym
spontanicznym, trochę nieśmiałym, ale pełnym wdzięku chłopakiem jakiego zapamiętała z
ich pierwszego pocałunku nad morzem. Z całego serca chciała w to wierzyć. - Wiesz gdzie on
trzyma tę teczkę? - szorstki głos Roberta wyrwał ją z zamyślenia. Kiwnęła potakująco głową.
- To idź - rozkazał.
Nie miała odwagi spojrzeć na niego. Nie mogła złapać powietrza. Nie mogła się ruszyć. -
Aleja nie mogę - ledwie zdołała wyszeptać.
Robert był niewzruszony. Krew nabiegła mu do twarzy. Dłonie zacisnęły się w pięści wbrew
jego woli. W uszach zaczęło mu dzwonić od podwyższonego ciśnienia. Nic nie mogło
powstrzymać go od zemsty. Najpierw jednak chciał mieć dowody w swoich rękach. - Wiesz
co się stanie? - starał się panować nad drżeniem głosu - Wiesz, co ja zrobiłem? Cleo zaczęła
drżeć na całym ciele. Odpędzała od siebie kolejne pytania i wszelkie możliwe odpowiedzi.
Pragnęła się obudzić, za wszelką cenę. Potrząsała głową, ale koszmar trwał dalej. Robert
spojrzał na nią. Miała wzrok tępo utkwiony w zaparowaną przednią szybę. - Więc idź!!! -
krzyknął.
Spojrzała na niego. -Miał zimne spojrzenie, twarz zastygłą w nerwowym skurczu. To nie był
ten Robert jakiego znała. Patrzyli na siebie przez długą chwilę. Oboje nie mogli się nawzajem
rozpoznać. Cleo szarpnęła za klamkę i wysiadła z samochodu. Zdjęła z oparcia płaszcz
przeciwdeszczowy i zarzuciła go na siebie. Ogromny kaptur chronił jej włosy i twarz przed
deszczem. Pobiegła skulona w stronę stojącego pod wejściem do stacji Mercedesa. Rano
jechała tym samochodem z ojcem do miasta. Po drodze powiedział jej, żeby więcej nie
spotykała się z Robertem. Chciała go wyśmiać: "Przecież to twój faworyt, stypendysta".
Drażniła się z nim. Ojciec był przygotowany na taką reakcję. Z białej, tekturowej teczki wyjął
kilka fotografii. Rozpoznała na nich Roberta, Cichego, Skorpiona, Biedronę. Krew, broń,

pieniądze. Zdjęcia przypominały jej fotosy z gangsterskiego filmu B-klasy, a nie jej kolegów.
Kazała zatrzymać samochód. Wysiadła zanim Chmielewski zdążył wyhamować. Prawie całą
powrotną drogę biegła przez las płacząc. Mercedes stał jak zwykle zaparkowany pod
wejściem. Przez strugi deszczu widziała kilku mężczyzn siedzących w barku stacji
benzynowej. W śród nich rozpoznała jasny garnitur ojca. Przykucnęła obok drzwi od strony
kierowcy. Spojrzała za siebie. Dwadzieścia metrów w tyle stała furgonetka, a z za niej
wystawał przedni reflektor jej Suzuki. We wnętrzu siedział Robert. Miała w życiu zasadę, że
jeśli się coś zaczyna, to należy to doprowadzić do końca, najlepiej jak się potrafi.
Zdecydowała, że wykradnie teczkę ze zdjęciami i oddają Robertowi. Tyle mogła zrobić dla
niego na pożegnanie. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła komplet zapasowych kluczy do
Mercedesa. Nacisnęła przycisk. Blokada drzwi posłusznie odpuściła. W klamce zamigała
zielona dioda. Szarpnęła za nią. Drzwi posłusznie otwarły się. Wślizgnęła się do środka.
Chmielewski był zmęczony po czterech godzinach papierkowej roboty. Wstał od stolika.
Schował długopis do wewnętrznej kieszeni marynarki. Księgowy dostrzegł wiszącą pod
marynarką kaburę z pistoletem. - O, szefie. Strzeżonego Pan Bóg strzeże - przymilał się
księgowy. - Jutro rano jestem na policji, będę tutaj po południu - powiedział Chmielewski.
Zamknął neseser i ruszył w kierunku wyjścia. Ochroniarz Chmielewskiego podszedł do okna i
spojrzał przez szybę na parking. - Burza już przechodzi, szefie. Cleo skurczyła się na
siedzeniu na widok ochroniarza. Odczekała, aż ten odwróci się i odejdzie od okna. Zapaliła
małą latarkę i zaświeciła na tylne siedzenie. Nie było tam białej tekturowej teczki. Poświeciła
na podłogę. Była pusta. Odwróciła się w stronę schowka na mapy. Otworzyła go. Pod
styropianowym pudełkiem z winogronami leżała tekturowa teczka. Robert przekręcił kluczyk
w stacyjce, włączył wycieraczkę. Na moment wyraźnie zobaczył sylwetkę ciemnego
Mercedesa. Deszcz zaczął słabnąć. Sięgnął ręką za pasek. Wydobył rewolwer. Był to srebrny
colt, ulubiona zabawka Czarnego. Odblokował bęben i sprawdził naboje. Było ich osiem.
Chmielewski szedł w stronę drzwi. Po drodze dołączył do niego ochroniarz. Przy wyjściu
Chmielewski jednak zwolnił. Zawrócił i podszedł do bufetu. - Daj pan telefon - zwrócił się do
barmana.
Wystukał numer telefonu do domu i czekał na połączenie.
Cleo wsunęła teczkę pod płaszcz. Nagle kątem oka zauważyła, że czerwona dioda autoalarmu
firmy "Boxer", zamiast palić się ciągłym światłem zaczęła pulsować. Popełniła błąd. Ojciec
kazał zainstalować firmie dodatkowe zabezpieczenie w samochodzie, o czym zupełnie
zapomniała. Po wejściu do samochodu i zamknięciu drzwi, należało ponownie nacisnąć pilota
autoalarmu. Nie zrobiła tego. Autoalarmn właśnie się uzbrajał. Gdy to nastąpi najmniejszy
ruch w kabinie spowoduje blokadę drzwi i wycie syreny. Spojrzała w stronę baru.
Chmielewski stał przy bufecie. - Jak to wyszła z domu? Kiedy? - zdziwiony zapytał do
słuchawki. Potężna błyskawica rozdarła niebo, tak, że wszyscy mężczyźni w barze
jednocześnie spojrzeli w okno. Huk uderzającego pioruna rozdarł powietrze. Szklanki na
ladzie zatrzęsły się dzwoniąc o siebie. Połączenie w słuchawce zostało przerwane. Od strony
parkingu rozległo się wycie autoalarmu. Tylko jeden samochód w Szczecinie miał taki alarm.
Był nim Mercedes Chmielewskiego. Ochroniarz rzucił się pierwszy do drzwi, ale
Chmielewski był szybszy. Wyszarpnął rewolwer z wiszącej pod marynarką kabury i pierwszy
przedarł się przez wahadłowe drzwi prowadzące z baru na dziedziniec stacji benzynowej. Od
Mercedesa oderwała się skulona sylwetka ubrana w ciemny przeciwdeszczowy płaszcz.
Chmielewski nie myślał. Furia, wściekłość kazały mu ścigać złodzieja. Na nim mógł
wyładować swoje frustracje, a było ich ostatnio coraz więcej. Autoalarm wył na całą okolicę.
Nagle Robert usłyszał strzał. Otworzył drzwi. Nie widział teraz Mercedesa zasłoniętego przez
furgonetkę. Miał złe przeczucie. Podbiegł kilka kroków. Od Mercedesa biegła skulona
sylwetka. Głowa ukryta pod kapturem była niewidoczna. Chmielewski przeciął drogę
ucieczki. Strzelił po raz drugi. Ręce mu drżały, nie mógł celować rewolwerem. Robert stał

przez chwilę nic nie rozumiejąc. - To jest Cleo! To jest Cleo!!! - usłyszał własny głos, a jego
nogi sa-me rozpoczęły bieg w stronę Chmielewskiego. Zdążyłby w porę gdy-by nie plama
oleju rozlana na jezdni. Poślizgnął się i runął na kolana. Pistolet wypadł mu z ręki.
Chmielewski uspokoił rękę w nadgarstku, odczekał aż złodziej podbiegł jeszcze krok i
nacisnął na spust. Podmuch strzału zerwał kaptur przeciwdeszczowego płaszcza, odsłaniając
mokrą od deszczu twarz Cleo. Głowa odleciała jej w tył i upadła bezwładnie prosto pod nogi
Chmielewskiego. Zamarła w bezruchu. Z barku nadbiegali pozostali mężczyźni. Nie było już
po co się śpieszyć. Nie mieli odwagi podejść do swojego szefa. Ochroniarz Chmielewskiego
wybuchnął płaczem. Robert klęczał w kałuży. Strugi deszczu lały się po nim, ale niczego nie
czuł. Objął głowę rękoma i kołysał się w przód i w tył. Chmielewski spojrzał na leżącą pod
nogami Cleo, potem powiódł wzrokiem po stojących w deszczu mężczyznach. Kierował do
nich nieme pytanie, na które nikt nie potrafił znaleźć odpowiedzi - Dlaczego? - wyszeptał
cicho.
Od strony Szczecina dał się słyszeć głos syreny karetki pogotowia. -
Miał pan szczęście że deszcz osłabił działanie gazu - powiedział kapitan Wojtaszewski z
komendy Policji. - Inaczej pańska córka do końca życia mogła by nosić plastykową maskę na
twarzy. Siedzieli w małym pokoju dla lekarzy. Za oknem szpitala wstawał świt. Chmielewski
siedział skulony na fotelu, kapitan Wojtaszewski wstał i poszedł do stolika z wodą mineralną.
Robert siedział przy drzwiach wejściowych. Za szklanym przepierzeniem czytając gazetę
siedział umundurowany policjant. Wojtaszewski nalał wody do szklanki i podał ją
Chmielewskiemu Wypił ją prawie jednym tchem. - Powiedziano mi - zaczął Chmielewski -
ż

eby pierwszy nabój dać ga-zowy. Sam nie wiem dlaczego dałem trzy. Na tę myśl wzdrygnął

się. - Proszę pokazać pański pistolet - poprosił kapitan. Odebrał go od Chmielewskiego i
wyjął magazynek. Na samym wierzchu lśniła mosiężna łuska zakończona ołowianą kulą w
stalowym płaszczu. Chmielewski nawet nie spojrzał. Kapitan odłożył pistolet i powrócił do
swojego fotela za biurkiem - Czy może mi pan wyjaśnić dlaczego pańska córka włamywała
się do pańskiego samochodu? Robert podniósł wzrok na Chmielewskiego. Przez moment
patrzyli na siebie. - Nie wiem. Naprawdę nie wiem - odpowiedział Chmielewski. Robert
uciekł spojrzeniem w stronę podłogi. - Odłóżmy tę rozmowę na później, chcę teraz iść do
córki - Chmielewski spojrzał chłodno na kapitana Wojtaszewskiego. Ten skinął potakująco
głową. Chmielewski wstał i wyszedł z pokoju nie spoglądając już na Roberta.

- A więc został tylko pan - uśmiechnął się kapitan Wojtaszewski. - Zna pan historię o
Jonaszu? To bardzo pechowy żeglarz. Wojtaszewski wstał z za biurka i poszedł do Roberta.
- Same nieszczęścia - dodał stając tuż przed nim.
- Coś jeszcze? - Robert nie tracił pewności siebie.
- Prowadzę dochodzenie w sprawie zabójstwa Cichowskiego, znanego jako "Cichy". - A co ja
mam z tym wspólnego? - Robert spojrzał śmiało w oczy policjanta. - Udowodnię ci, że masz.
- Wojtaszewski był pewny swoich słów. Cleo leżała w izolatce. Oczy i połowę twarzy miała
przewiązaną bandażami. Leżała bez ruchu. Prawą ręką podłączona była do kroplówki. Za
oknem wstawał różowy świt. Zapowiadał się kolejny ciepły dzień kończącego się lata.
Chmielewski siedział na łóżku. Tyle myśli, tyle słów cisnęło mu się do głowy, ale nic co
ludzki język mógł wypowiedzieć nie było w stanie wyrazić cierpienia jakie trawiło go od
ś

rodka. W ciągu jednej nocy postarzał się o dwadzieścia lat. Włosy do reszty posiwiały,

policzki zapadły się pozostawiając obwisłe ciemne worki pod oczami. Siedział nieruchomo
dopóki pielęgniarka nie pojawiła się w drzwiach. Musiał już wychodzić. Jeszcze raz spojrzał
w stronę Cleo, ale nie podniósł oczu na jej twarz. - Cleo, córeczko - zdołał wyszeptać. Ręka
Cleo poruszyła się i zsunęła się po prześcieradle w stronę gdzie siedział. Po omacku
Odnalazła jego dłoń i mocno się na niej zacisnęła - Tato - usłyszał pierwszy raz w życiu z jej
ust. Chmielewski wyszedł przed szpital gdzie na parkingu stał jego Mercedes. Ochroniarza

odesłał do domu. Chciał być sam. Podszedł do samochodu i otworzył pilotem drzwi. Nagle
usłyszał za sobą głos Roberta. - Co pan zrobi z tą teczką?
Spojrzał na niego. Siadł do samochodu i Sięgnął do schowka na mapy. wyjął teczkę i podał ją
Robertowi. - Nawet nie wiesz jak bardzo można bać się o swoje dziecko. Ja też zresztą nie
wiedziałem, Robert odebrał teczkę, otworzył ją. Kolejne kartki opatrzone zdjęciami
ukazywały ostatnie trzy tygodnie jego życia. Odnalazł zdjęcia z Międzyzdrojów i z Hotelu
Amber. Na jednym z nich oboje z Cleo kochali się w basenie. Dalej było jeszcze jedno
zdjęcie przedstawiające Czarnego w geście powitania, ale druga osoba została odcięta
nożyczkami. - Czy to wszystko? - spytał Robert.
- Komplet - potwierdził Chmielewski - wynająłem takiego ...fotografa. Miał ją ochraniać,
przed wami. Nie mogłem jej zatrzymać w domu, ale musiałem wiedzieć co robicie. - Oszukał
pana. Brakuje najważniejszego.
Robert przyjrzał się Chmielewskiemu uważnie. Nie wyglądał na człowieka, który po tym
wszystkim co przeżył byłby w stanie go okłamywać. Uwierzył mu, że nie miał z tym nic
wspólnego.

- A czy ja ciebie kiedykolwiek pytałem skąd bierzesz swoje brudne pieniądze? Mam to mam.
Wpłacę je zgodnie z umową na konto spółki. Jutro w banku. Cześć. Prokurator Wielewski
odłożył słuchawkę na widełki telefonu. Był to stary aparat z lat pięćdziesiątych. Nie wymienił
go na nowy bo widocznie miał do niego sentyment. Poprawił szlafrok i wyszedł z gabinetu na
korytarz. Obok w sąsiednim pokoju na skórzanej kanapie siedziało dwóch młodych
policjantów z jego osobistej ochrony. Gdy zajrzał do nich do pokoju poderwali się na równe
nogi. - Siedź, siedź - uspakajał ich prokurator posyłając im uśmiech bazy-liszka. - Zgaście
tylko chłopcy to światło, bo po co marnować tyle prądu. Zostawił ich w pokoju i odszedł w
stronę sypialni. Był zmęczony i marzył o zasłużonym odpoczynku. Był to ciężki tydzień, ale
nie mógł powiedzieć, że stracony. Policjant wstał i podszedł do kontaktu. Przygasili światło.
Wracając wziął z telewizora małe pudełko wykonane z hebanowego drzewa. Usiadł na
kanapie i otworzył je. Wewnątrz leżał ręcznie grawerowany pistolet z rękojeścią z kości
słoniowej. - Popatrz jakie cacko. Ciekawe, skąd on to ma?
Policjant wziął pistolet do ręki. Był wyśmienicie dopasowany. Wycelował nim w telewizor,
na ekranie którego pojawiła się znana spikerka telewizyjna. - Panie prokuratorze - redaktorka
zwracała się do siwego, starszego pana - dzięki pańskiej akcji we współpracy z Brygadami
Specjalnymi udało się przejąć niezwykle niebezpieczne materiały, pluton, z którego można
wyprodukować bombę atomową. Kto miał być odbiorcą tego ładunku? Policjant poderwał się
z kanapy i zawołał w głąb korytarza. - Panie prokuratorze! Jest pan w telewizji. - Według
naszych wstępnych ustaleń - opowiadał prokurator - materiał miał być sprzedany do krajów
arabskich. Polska była tylko miejscem tranzytowym. Policja udaremniła transakcję,
przejmując zarówno towar, jak i - no - niebagatelną sumę... pół miliona dolarów. - Istnieje
powszechna opinia, że wiele afer jest wyciszanych, ponieważ zarówno prokuratorzy, jak i
sędziowie nie mają odpowiedniej ochrony w czasie prowadzenia śledztwa. Czy pan zgadza
się z taką opinią? - spytała dziennikarka. Prokurator jakby zmieszał się trochę, ale chyba
spodziewał się tego pytania. - Z pewnością młoda demokracja narażona jest na korupcję i
przemoc. Państwo jest w takim stanie, że nikt nie może się czuć bezpiecznie. Uśmiech jaki
posłał prokurator dziennikarce pozwalał uwierzyć w szczerość jego wypowiedzi.

ROZDZIAŁ 18

Jest taki dzień pod koniec sierpnia, kiedy słońce staje się bledsze, chmury mają odcień
ołowiu, zaczyna mżyć, a północno-zachodni wiatr staje się przenikliwy, chłodny. Drzewa
jeszcze mają zielone liście, ale jakieś wypłowiałe blade. Nawet piasek na plaży staje się

bezbarwny, a woda w morzu matowa. Cleo i Robert spacerowali po plaży, aż zmęczeni
przysiedli na starym pniu drzewa. - Która godzina? - spytała Cleo.
- Dziesiąta. Nie martw się. Zdążysz - starał się uspokoić ją Robert. Cleo gotowa była już do
podróży. Za kilka godzin poleci samolotem z Berlina do Nowego Jorku. Jej walizka
spakowana przez pana Janka spoczywała w bagażniku Mercedesa stojącego na wydmach koło
starego, rybackiego portu. Chmielewski stał samotnie na plaży i czekał. Bardzo go prosiła,
aby przyjechali jeszcze raz do Międzyzdrojów. Chciała posłuchać szumu morza i zapamiętać
zapach plaży. Robert spojrzał na Cleo. Opaska z bandażu przesłaniała jej oczy. Założyła
przeciwsłoneczne okulary, żeby wyglądać bardziej "cool". Teraz musiała je poprawiać raz po
raz bo zsuwały się jej z nosa. Robert odgarnął jej włosy, żeby pomóc, ale odwróciła głowę w
bok. - Wiesz - zaczęła cicho Cleo - zanim tu przyjechałam widok morza przypominał mi
dzieciństwo i ojca, ...teraz będę pamiętała nasz wspólny weekend. Uśmiechnęła się do niego.
- Może przyjedziesz na Boże Narodzenie? - Głos Roberta był pełen szczerej nadziei - Czy jest
jakiś powód, żebym tu wracała? - odwróciła od niego głowę - zupełnie bym zapomniała -
zmieniła nagle temat. - Jeszcze w hotelu Cichy prosił, żebym oddała ci tę kopertę przed
odjazdem. Cleo wyjęła z kieszeni żakietu białą kopertę i podała ją zdziwionemu Robertowi.
Robert otworzył ją i zajrzał do środka. We wnętrzu był plik kilkunastu banknotów
studolarowych i zdjęcie. Sięgnął po fotografię. Byli na niej wszyscy. Pamiętał, że zrobili je
pierwszego dnia po przyjeździe do Międzyzdrojów. Skorpion, Dorota, Biedrona, Kobra,
Iwona, Cleo, Robert i Cichy. Cała ich paczka w komplecie. - Co to jest?- spytała Cleo.
Robert schował zdjęcie do koperty z pieniędzmi.
- Bonus od Cichego. Kochał życie i miał miękkie serce. Cleo wstała, Robert poderwał się,
ż

eby ją podtrzymać. - Mógłbyś nam zrobić zdjęcie. Będę je mogła obejrzeć za dwa tygodnie

jak zdejmą mi opatrunki. Podała mu aparat. Robert odbiegł parę metrów, postawił aparat na
słupie falochronu i włączył samowyzwalacz. Wrócił biegiem do Cleo i przytulił ją do siebie.
Stali tak przez chwilę, ale flesz nie mrugnął. Robert wrócił po aparat. - Co się stało? -
zaniepokoiła się Cleo.
- Film się skończył w aparacie - bezradnie odpowiedział Robert. Chmielewski stał na
betonowym podjeździe przy wydmach. Spojrzał na zegarek. - Cleo. Chodź już. Spóźnimy się
na samolot.
Marzena, podeszła do niego przynosząc mu prochowiec. Robiło się chłodno. Robert
podprowadził Cleo do samochodu. Stali chwilę na przeciwko siebie nic nie mówiąc. Wiatr
szarpał ich włosy.
- Dbaj o siebie. Napiszę do ciebie list jak tylko dojadę do domu. Obiecuję - zapewniała Cleo.
- Będę dzwonił. Uważaj na siebie w tym Nowym Jorku. Podobno jest tam pełno gangsterów -
zażartował Robert. Cleo pochyliła się do niego i pocałowała go. Marzena podeszła z drugiej
strony i ujęła ją pod łokieć odprowadzając do samochodu. Oddalali się od siebie nie mogąc
jednocześnie wypuścić swoich dłoni z uścisku. Chmielewski obszedł samochód otworzył
drzwi i pomógł Cleo usiąść na tylnym siedzeniu. Gdy siedziała już w środku zatrzasnął za nią
drzwi. Marzena usiadła po drugiej stronie. Robert stał z boku za sa-mochodem. Spojrzał na
Chmielewskiego. - Mam dług wobec pana.
Chmielewski przyjrzał się uważnie Robertowi nie bardzo wiedząc co on ma na myśli. - Wie
pan co - obdarzył Roberta koleżeńskim uśmiechem - potraktujmy to jako przyjacielską
inwestycję, co? - Wolałbym oddać - Robert odpowiedział uśmiechem.
- E. - Chmielewski chciał coś dodać, ale się powstrzymał. "Przecież okazji do rewanżu w
takim mieście jak Szczecin nie brakuje" - pomyślał. Robert odczekał, aż Mercedes ruszył i
zniknął za zakrętem uliczki biegnącej do centrum Międzyzdrojów. Stał tak przez chwilę, po
czym zdjął buty i ruszył po piasku w dół plaży. Doszedł do przewróconych pni i usiadł na
jednym z nich. Jeszcze raz otworzył kopertę. Przeliczył dolary, było ich tysiąc siedemset.
Dlaczego właśnie tyle? Cichy niczego mu nie był winien. O co tu chodzi? - Pomyślał. Wyjął

ponownie zdjęcie i przyjrzał się fotografii. Cichy obejmował na zdjęciu Iwonę i śmiał się do
niego bezczelnie. Cleo i Robert stali po drugiej stronie samochodu. Robert odwrócił zdjęcie.
Było podpisane czarnym flamastrem: - PRYMUS! NIE ODPUSZCZAJ. JEDŹ ZA NIĄ.
podpisano - Cichy.
CDN.

KONIEC