II WOJNA ŚWIATOWA
I JEJ SKUTKI
SPIS TREŚCI
1. Ekonomiczne przesłanki wybuchu wojny i jej charakter............str. 3
2. Gospodarka wojenna...................................................................str. 7
3. Straty i zniszczenia wojenne...................................................... str. 10
4. Powojenne urządzenia gospodarcze i polityczne świata............str. 12
5. Bibliografia.................................................................................str. 19
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
2
1. Ekonomiczne przesłanki wybuchu wojny i jej charakter
II wojna światowa była zdecydowanie najbardziej masową i niszczycielską wojna w
historii świata. Pod pewnymi względami stanowiła tylko przedłużenie i nasilenie zjawisk,
które uwidoczniły się już podczas I wojny światowej: coraz większej roli nauki jako podstawy
techniki militarnej, planowania w sprawach gospodarczych i społecznych oraz wymyślnego i
wyrafinowanego stosowania propagandy zarówno w kraju, jak i za granicą. Pod innymi
względami różniła się jednak znacznie od wszystkich poprzednich.
Była to naprawdę wojna światowa. Zaangażowana w nią była- bezpośrednio lub
pośrednio- ludność wszystkich kontynentów i niemal wszystkich krajów naszego globu. W
przeciwieństwie do głównie pozycyjnej I wojny światowej, była wojną manewrową i toczyła
się na lądzie, w powietrzu, i na morzu. Wojna powietrzna, będąca podczas I wojny światowej
zjawiskiem rzadkim, teraz stała się elementem pierwszoplanowym.
Dużo większego znaczenia nabrały tez operacje morskie, zwłaszcza użycie
lotniskowców. Technika oparta na podstawach naukowych dostarczyła wielu nowych typów
broni, zarówno ofensywnych, jak i defensywnych- od radaru po rakiety, samoloty odrzutowe
i bomby atomowe. Nowego znaczenia nabrał potencjał gospodarczy, zwłaszcza
przemysłowy- państw uczestniczących w wojnie. Same liczby liczyły się mniej niż przedtem,
choć wielkość sił była nadal jednym z elementów oceny szans walczących stron. W
ostatecznym rachunku linie produkcyjne stały się równie istotne jak linie frontu. Decydująca
tajną bronią zwycięzców był ogromny potencjał produkcyjny gospodarki amerykańskiej.
Wszystkie strony walczące stosowały wojnę gospodarczą, co było zresztą tylko
nowym określeniem, bo bardzo starej polityki. Wielka Brytania (potem pomagały jej w tym
Stany Zjednoczone), podobnie jak podczas I wojny światowej i nawet podczas wojen
napoleońskich wprowadziła blokadę na co Niemcy odpowiedziały totalną wojnę podwodną.
Niemcy rozporządzały nie tylko surowcami zastępczymi- ersatzami- np. benzyną wytwarzana
z węgla, ale również zasobami krajów okupowanych
1
.
„Współpraca” Niemiec i Związku Radzieckiego odbywała się nie tylko na scenie
politycznej, ale również w gospodarce. Stalin udostępnił swoje zasoby surowcowe, m.in. 1
mln ton zboża, 900 tys. ton ropy naftowej, wielkie ilości rudy żelaza, miedzi, magnezu, co
niewątpliwie wzbogaciło potencjał wojenny III Rzeszy. Hitler liczył również na ponowny
1
„Historia gospodarcza świata”- Rondo Cameron, Larry Neal, Warszawa 2004
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
3
podział kolonii angielskich i francuskich w Afryce między nich i Włochy; kolonie azjatyckie
miały przypaść Japonii.
W dziedzinie militarnej wojny lokalne , w których brały udział wojska niemieckie,
włoskie oraz japońskie, pozwoliły zarówno na wypróbowanie nowych broni, jak i nowej
taktyki wojennej. Testy te wypadły na korzyść armii państw faszystowskich.
2
Wzrost zagrożenia ze strony Niemiec
W dniu 24 października 1938 roku minister spraw zagranicznych Rzeszy Joachim von
Ribbentrop przedstawił ambasadorowi Józefowi Lipskiemu, sformułowane po raz pierwszy,
żądania terytorialne Niemiec wobec Polski: przyłączenie Gdańska do Prus Wschodnich i
zgodę na budowę eksterytorialnej autostrady przez „korytarz". Napotkawszy zdecydowaną
odmowę, Ribbentrop nie nalegał, jednak w styczniu 1939 roku podczas spotkania z
ministrem Beckiem w Berchtesgaden Hitler ponowił żądania w sprawie Gdańska i
„korytarza", zapewniając jednocześnie o woli zachowania „silnej Polski". W marcu 1939 roku
kadłubowa Czechosłowacja stała się niemieckim protektoratem. Litwa została zmuszona do
oddania Rzeszy Kłajpedy. Węgry, sojusznik Niemiec, zajęły Ruś Podkarpacką Wśród elity
rządzącej i wśród społeczeństwa polskiego narastała świadomość osaczenia.
W miarę upływu czasu żądania niemieckie były formułowane w coraz ostrzejszym tonie, a
ponadto towarzyszyły im demonstracje siły i posunięcia, których celem było zastraszenie
przeciwnika. Zachodni sprzymierzeńcy Polski również mieli powody do obaw. Wielka
Brytania udzieliła Polsce gwarancji 31 marca. Francja dała do zrozumienia, że gotowa jest do
niej dołączyć. Hitler, którego dążenia zostały pokrzyżowane przez nagły zwrot sytuacji,
oświadczył, że Niemcy zostały „okrążone"; wypowiedział Polsce akt o nieagresji i podał do
wiadomości publicznej, dotychczas niejawne, żądania dotyczące Gdańska i „korytarza".
W owym czasie, począwszy od wiosny 1939 roku, Niemcy rozpętały przeciwko Polsce
prawdziwą „wojnę nerwów": za podszeptem nazistowskich agentów dochodziło do
konfliktów mniejszości niemieckiej z administracją i ludnością polską Antagonizmy
wykorzystywała i wyolbrzymiała niemiecka propaganda, która, podobnie jak w przypadku
Czechosłowacji, donosiła o „masakrach", „terrorze", „prześladowaniach". Zarówno w Polsce,
2
„Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
4
jak i w Sudetach opowieści te były wytworem fantazji lub poważnym zniekształceniem
faktów. Mnożyły się incydenty graniczne. W pozostającym w rękach nazistów Wolnym
Mieście Gdańsku postępował, wbrew jego statutowi, proces remilitaryzacji, a jego ślady,
mimo że przeprowadzano go w ukryciu, były dostrzegalne. Zamieszkująca kresy południowo-
wschodnie mniejszość ukraińska, wspierana przez Rzeszę, zaczynała podnosić głowę. Zręczna
propaganda pacyfistyczna, szermująca hasłem „Dlaczego umierać za Gdańsk?", zmierzała do
zniechęcenia mocarstw zachodnich do podjęcia akcji zbrojnej w obronie Polski.
Wobec niebezpieczeństwa nazistowskiego Wielka Brytania i Francja pragnęły zapewnić
udział Związku Radzieckiego w działaniach przeciw zapędom zaborczym Niemiec. Począwszy
od kwietnia 1939 roku, Londyn i Paryż prowadziły rokowania z Moskwą w celu udzielenia
wzajemnych gwarancji. Rozmowy trwały kilka miesięcy - bez rezultatu, gdyż każda ze stron
prowadziła podwójną grę. Francuzi i Brytyjczycy pragnęli zapobiec zbliżeniu niemiecko-
radzieckiemu. Stalin odnosił się z nieufnością do zachodnich partnerów, których posądzał o
chęć zorganizowania kolejnego „Monachium", tym razem kosztem Polski, i pozostawienia
Niemcom wolnej ręki na wschodzie. Ponadto miernie wyposażona i zdziesiątkowana
czystkami Armia Czerwona nie byka zdolna stawić czoła agresji niemieckiej. Stalin domyślał
się, że w przypadku zawarcia układu z mocarstwami zachodnimi, niechętnymi otwarciu
drugiego frontu w razie niemieckiego ataku na ZSRR, ciężar wysiłku wojennego spoczywałby
wyłącznie na Moskwie. Jeśli konflikt jest nieunikniony, powinien przebiegać bez udziału
Związku Radzieckiego- rozumował radziecki dyktator.
Wojna, która osłabiłaby Niemcy, sprzyjała planom Stalina dotyczącym Europy; do
priorytetów należało odzyskanie dawnych posiadłości carskiego imperium, utraconych w
wyniku rewolucji: krajów bałtyckich, części Polski i Finlandii oraz Besarabii. Korzystne dla
Stalina było nie przeciwstawiać się wojennym planom Hitlera i przede wszystkim zapobiec
udziałowi ZSRR w konflikcie. Pragnął również zyskać na czasie w celu wzmocnienia zdolności
obronnych państwa. Prowadząc rozmowy z Zachodem, Związek Radziecki wysyłał
jednocześnie zachęcające sygnały pod adresem Niemiec. W dniu 3 maja Maksima Litwinowa,
zwolennika współpracy międzynarodowej w kierownictwie radzieckim, zastąpił na
stanowisku komisarza spraw zagranicznych premier Wiaczesław Mołotow, cieszący się opinią
nastawionego mniej wrogo do Rzeszy. Wkrótce dał on do zrozumienia w Berlinie, że
zainicjowane niedawno radziecko- niemieckie negocjacje handlowe wymagają rozszerzenia o
„bazę polityczną".
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
5
Podczas negocjacji toczonych między Związkiem Radzieckim a mocarstwami
zachodnimi Brytyjczycy, prowadzący zresztą tajne rozmowy z Niemcami, prezentowali
niezdecydowaną postawę. Pod koniec lipca, kiedy realne wydawało się osiągnięcie
porozumienia, negocjatorzy radzieccy zażądali podpisania dodatkowej konwencji wojskowej.
Przybyłym do Moskwy na rozmowy misjom wojskowym francuskiej i brytyjskiej
przedstawiono 14 sierpnia żądania sformułowane przez komisarza obrony, marszałka
Klimenta Woroszyłowa. Rosjanie domagali się zgody na wkroczenie wojsk radzieckich na
tereny wokół Wilna i Lwowa, a także do krajów bałtyckich. Był to jedynie manewr,
zastosowany w chwili, gdy negocjacje radziecko-niemieckie dobiegały pomyślnego kresu
3
.
Pakt Ribbentrop-Mołotow i cena porozumienia
W czasie rozmów prowadzonych między trzema uczestnikami negocjacji Niemcy, które
nie chciały być wykorzystane posiłkowo, zachowały początkowo rezerwę, jednak w miarę
upływu czasu, pod koniec lipca, włączyły się do rozgrywki. Stalin od początku traktował
rozmowy z mocarstwami zachodnimi jako sposób wywierania presji na Hitlera. Podczas
rozmowy z ambasadorem ZSRR w Berlinie w dniu 2 sierpnia 1939 roku Ribbentrop
oświadczył m.in.: „interesy rosyjskie bynajmniej nie muszą zderzyć się niemieckimi", „nad
Bałtykiem jest dosyć miejsca", „możemy dojść do porozumienia z Rosją co do losu Polski"
4
.
Tydzień później Ribbentrop przeprowadził w Moskwie rozmowy sondażowe na temat
opracowanego przez siebie projektu rozbioru Polski.
11 sierpnia 1939 roku Mołotow oświadczył, że ZSRR jest gotów do rozmów na wszelkie
interesujące obie strony tematy, przede wszystkim o sprawie polskiej. Rosjanie podyktowali
nowe warunki: podpisanie umowy handlowej oraz dołączenie do paktu o nieagresji tajnego
protokołu, określającego strefy wpływów obu państw. Niemcy wyraziły zgodę. Umowę
handlową, przewidującą m.in. udzielenie na korzystnych warunkach kredytu w wysokości
200 mln marek, podpisano 19 sierpnia. Rosjanie wyrazili zgodę na przyjazd Ribbentropa do
Moskwy tydzień później, lecz na osobistą prośbę Hitlera Stalin skrócił wyznaczony termin. Po
krótkich rozmowach porozumienie podpisano w nocy z 23 na 24 sierpnia. Pierwszy z siedmiu
3
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
4
A. Bregman, Najlepszy sojusznik Hitlera. Studium o współpracy niemiecko-sowieckiej 1939-1941, Warszawa
1997, s. 33. Por. też W. Pobóg - Malinowski, Najnowsza historia polityczna Polski, T. III (1939-1945), Londyn
1983, s. 23
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
6
artykułów streszczał całą jego zawartość: „obie układające się strony zobowiązują się do
powstrzymania od użycia siły, jakiegokolwiek aktu agresji i ataku jeden przeciwko drugiemu,
indywidualnie lub w koalicji z innymi mocarstwami"
5
. Zawarte na okres 10 lat porozumienie
weszło w życie z chwilą podpisania, a nie, zgodnie ze zwyczajem, po ratyfikacji. Było już
oczywiste, że Kreml świadomie zaakceptował atak na Polskę.
W tym czasie niewiele osób wiedziało o istnieniu tajnego dokumentu, podpisanego przez
Ribbentropa i Mołotowa - protokołu będącego załącznikiem do aktu o nieagresji. „W razie
dokonania zmian terytorialnych i politycznych na obszarach zaliczanych do państw
bałtyckich, to jest Finlandii, Estonii, Łotwy i Litwy, północna granica Litwy będzie granicą
radzieckiej i niemieckiej strefy interesów"
6
- stwierdzał artykuł pierwszy protokołu. Jeśli
chodzi o „obszary należące do państwa polskiego, granica między strefą interesów Niemiec i
Związku Radzieckiego przebiegać będzie w przybliżeniu wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu.
Kwestia, czy utrzymanie jakiegoś niepodległego państwa polskiego oraz wytyczenie jego
ewentualnych granic leży w interesie obu zainteresowanych stron, będzie mogła być
ostatecznie rozstrzygnięta w trakcie dalszego rozwoju wydarzeń politycznych"
7
. Strona
niemiecka nie była również zainteresowana obszarem Europy Południowo-Wschodniej,
pozostawiając ZSRR wolną rękę w Besarabii. Bynajmniej nie ograniczając się do wystąpienia
w roli świadka, który wyraża zgodę na agresję, Związek Radziecki zapowiedział aktywny
udział w przyszłym rozbiorze, o czym świadczy użyte w dokumencie pruderyjne określenie
„strefy interesów".
Zawartość tajnego protokołu została ujawniona dopiero 7 lat później, podczas
procesu norymberskiego. Ponieważ oryginał wersji niemieckiej zniszczyli naziści podczas
wojny, Rosjanie, odmawiając wiarygodności zapisowi mikrofilmowemu, konsekwentnie w
ciągu półwiecza zaprzeczali istnieniu tego dokumentu. Dopiero w sierpniu 1989 roku, w 50
rocznicę zawarcia paktu ZSRR ostatecznie ujawnił prawdę.
Porozumienie to przypieczętowało los Polski i pchnęło Europę ku wojnie.
5
Pełny polski tekst „tajnego protokołu" w: L. Jerzewski (Jerzy Łojek), Agresja 17 września 1939. Studium
aspektów politycznych, Warszawa 1990, s. 183-184.
6
Tamże
7
Tamże
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
7
2. Gospodarka wojenna
Wobec zaistniałych wydarzeń, wiadome już było, że wojna jest nieunikniona.
Jedynym rozsądnym ruchem pozostało dobre militarne przygotowanie się do niej, zarówno
agresorom, jak i stronom broniącym się i przeciwdziałającym temu terrorowi. Potrzeby z tym
związane doprowadziły do powołania systemów gospodarki wojennej. Przede wszystkim
należało zmaksymalizować produkcję broni i wyposażyć armię w niezbędny do skutecznych
działań sprzęt. Drugim równie ważnym priorytetem stało się zgromadzenie strategicznych
surowców- tzw. autoarkadia surowcowa. Oczywiście ta konwersja- czyli przestawienie
gospodarki na tory wojenne- wymagała znacznej siły roboczej, zarówno dla potrzeb frontu
jak i produkcji. Strategie działań poszczególnych państw były różne.
W przypadku Niemiec na skutek aneksji i eksploatacji gospodarczej ziem podbitych
odnotowano poważny wzrost potencjału ekonomicznego. Obszar Rzeszy miał być
przemysłowym centrum Europy. Inne podbite obszary miały natomiast dostarczać
surowców, żywności i siły roboczej. Zdobycie olbrzymich terytoriów rolniczych spowodowało
nawet polepszenie sytuacji żywnościowej w porównaniu z 1939 r.
8
Niepowodzenie w walce przeciw ZSRR w grudniu 1941 r. zdecydowało o nasileniu
produkcji wojennej Niemiec. Po klęsce pod Stalingradem, rząd hitlerowski ogłosił tzw.
Totalkrieg, czyli wojnę totalną- każdy dorosły obywatel zobowiązany był do służby w wojsku
lub do pracy na rzecz frontu. Prawie zaprzestano produkcji na cele cywilne, pracowników
oddelegowano do fabryk przemysłowych i wprowadzono przymus pracy. Nie było to jednak
wystarczające, gdyż kraje sprzymierzone wygrywały w tym „wyścigu” produkując szybciej i
więcej. Brakowało również zasobów ludzkich do pracy w przemyśle i walki na froncie.
Dlatego też wykorzystano robotników z krajów okupowanych, jeńców wojennych oraz
więźniów obozów koncentracyjnych- olbrzymia liczba ludności, bo ośmiomilionowa armia
darmowych rąk.
Mimo tych wszystkich starań, od połowy 1944 r. przemysł zbrojeniowy Rzeszy zaczął
się załamywać z powodu druzgoczących w skutkach nalotach aliantów. Ostateczna klęska
militarna Niemiec była już nieunikniona.
8
„Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
8
Inaczej sytuacja przedstawiała się w przypadku Anglii. Mimo włączenia się do wojny 3
września 1939, do konkretnych działań przystąpiła dopiero po klęsce Francji w czerwcu 1940
r. i porażce korpusu angielskiego pod Dunkierka. Konwersję dominował oczywiście przemysł
zbrojeniowy- produkcja czołgów, samolotów i łodzi podwodnych. „Piętą Achillesową”
Wielkiej Brytanii było uzależnienie jej od dostaw surowców i żywności drogą morską z
podległych kolonii, o czym doskonale wiedziały Niemcy już z I wojny światowej. Skutecznie
wykorzystując łodzie podwodne i lotnictwo, sparaliżowali angielski transport morski poprzez
niszczenie brytyjskich statków handlowych- tzw. bitwa o Atlantyk. Pomimo początkowych,
znacznych strat, Anglia znalazła i na to sposób. Rozbudowana flotę wojenną i zastosowano
metodę konwojów. Znaczącą okazała się pomoc finansowa i zaopatrzeniowa Stanów
Zjednoczonych jak również intensywny rozwój rolnictwa na wyspach. Nie obyło się bez
zwiększenia mobilizacji siły roboczej na potrzeby przemysłu i armii- zwiększono długość dnia
roboczego, jak też masowo zatrudniano kobiety.
Wojna pokaźnie pogorszyła sytuację Wielkiej Brytanii powodując wzrost zadłużenia
kraju, wewnątrz jak i zagranicą, uzależniła ją od Stanów oraz spowodowała ruchy narodowo
wyzwoleńcze w podległych koloniach.
Gospodarka wojenna Stanów Zjednoczonych zaczęła swą znaczną transformację po
wydarzeniach z grudniu 1941r., po japońskim ataku na Hawaje. USA udzielało pożyczek i
wynajmowało sprzęt krajom, których obrona miała znaczenie dla „amerykańskiej racji
stanu”. Jako pierwsze pomoc taką otrzymały Chiny i Wielka Brytania, następnie (po 22
czerwca 1941) Związek Radziecki. Dostawy poza bronią, obejmowały też surowce, żywność i
sprzęt inwestycyjny.
Po wybuchu wojny z Japonią ( Niemcy wtedy też wypowiedziały wojnę Stanom) wielki
potencjał ekonomiczny USA począł być przestawiany na tory wojenne. Produkcja
przemysłowa podwoiła się, a produkcja zbrojeniowa wzrosła aż trzynastokrotnie.
Rozwój przemysłu wojennego pozwolił na całkowite zlikwidowanie bezrobocia.
Bardzo pomyślnie rozwijała się energetyka, produkcja aluminium, hutnictwo żelaza,
wydobycie ropy naftowej i węgla, produkcja kauczuku syntetycznego. W szybkim tempie
zbudowano potężną flotę wojenną i handlową, która zadecydowała zarówno o wynikach
wojny na Pacyfiku, jak i o dostawach towarów do krajów sojuszniczych.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
9
Olbrzymi potencjał gospodarczy Stanów Zjednoczonych został w latach wojny
przekształcony w potęgę militarną.
9
Jeszcze inaczej „prezentowała się” gospodarka wojenna Związku Radzieckiego. Do
końca 1941r. udane uderzenie wojsk niemieckich spowodowały, że pod okupacją znalazła się
europejska część ZSRR zamieszkana przez 40% ogółu ludności. W pierwszych miesiącach
wojny dokonano decydującej dla dalszych losów wojny ewakuacji ok. 1500 zakładów
przemysłowych z terenów zagrożonych okupacją na Ural, Syberię i do Azji Środkowej. Spadek
produkcji przemysłowej, szczególnie ni spadło wydobycie węgla i produkcja stali – ważnych
surowców strategicznych.
Po chwilowym załamaniu przystąpiono do zorganizowania obrony i przestawienia
gospodarki na tory wojenne. W tym celu 30 czerwca 1941r. powołano Państwowy Komitet
Obrony kierowany przez Stalina. Wszystko podporządkowane było sprawom obrony,
zarządzanie gospodarką maksymalnie scentralizowano, wszystkie działania militarne i
ekonomiczne musiały uzyskać jego aprobatę. Zawarcie paktu o nieagresji z Japonią wiosną
1941r. pozwoliło na ściągnięcie do obrony Moskwy dywizji syberyjskich, pomoc sprzętowa
USA nadeszła w porę i 6 grudnia 1941r. oddziały radzieckie pod Moskwą przeszły do
kontrofensywy. Stolica została obroniona i wiadomo było, że niemiecki Blitzkrieg się nie udał.
Przewaga gospodarcza Związku Radzieckiego wynikała z aktywizacji gospodarczej
regionów dotychczas zaniedbanych, a bogatych w surowce ( Syberia- na jej teren wyruszyły
liczne ekipy geologiczne), z poszerzenia bazy surowcowej i niespotykanej gdzie indziej
mobilizacji siły roboczej.
Potencjał militarny ZSRR wspomagały Stany Zjednoczone dostawami w ramach Lend-
lease Act, które wyniosły 11 mld dolarów a złożyło się na nie18 tys. samolotów, 7,5 tys.
czołgów, ponad 400 tys. ciężarówek i 4,4mld ton żywności. Dostawy amerykańskiego sprzętu
wojskowego dostarczane były różnymi drogami: portami w Archangielsku i Murmańsku,
przez Zatokę Perską, Syberię i Daleki Wschód.
Dramatycznie przedstawiały się w czasie wojny możliwości radzieckiego rolnictwa:
utracono urodzajne ziemie ukraińskie, brakowało na wsiach męskiej siły roboczej i siły
pociągowej. Ciężar produkcji rolnej spadł na kobiety, emerytów i młodocianych:
9
„Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
10
organizowano też pomoc ludności miejskiej do pracy na roli w okresach ważnych prac
polowych, wykorzystywano więźniów i jeńców.
10
Na tle wyżej opisanych mocarstw należy również przedstawić ówczesną sytuację
naszego państwa.
Podczas okupacji w Polsce w środkowej i południowej części utworzono Generalne
Gubernatorstwo, podległe władzy Hansa Franka, który wsławił się później licznymi
okrucieństwami wobec ludności polskiej. Wedle projektów faszystów ów twór polityczny
miał stanowić, tymczasowo, gigantyczny obóz pracy, rezerwuar taniej siły roboczej na użytek
wojennych potrzeb Rzeszy. Frank chlubił się, że w ciągu 10 lat uczyni z Generalnego
Gubernatorstwa „kolonię niemiecką", a z Polaków „niewolników niemieckich panów".
Również tutaj powszechną metodą sprawowania rządów był terror, obliczony na złamanie
oporu narodu.
W Generalnym Gubernatorstwie obowiązywało prawo stanu wojennego, w którym
śmierć lub deportacja do obozu koncentracyjnego były najczęstszymi karami. Zawieszono
prawa publiczne, zniesiono prawo własności, dobra były konfiskowane, administrację
drastycznie zredukowano i poddano nadzorowi personelu niemieckiego. Uniwersytety i licea
zamknięto, dla zaspokojenia potrzeb przemysłu pozostawiono jedynie szkoły zawodowe,
gdyż dostarczały wykwalifikowanej siły roboczej.
W celu realizacji wizji Himmlera władze nazistowskie rozpoczęły zakrojoną na szeroką
skalę, przeprowadzoną drobiazgowo akcję selekcji i klasyfikacji. W większych miastach
utworzono getta, stanowiące rezerwuar siły roboczej. W getcie warszawskim, które powstało
12 października 1940 roku, mieszkało w katastrofalnych warunkach 400 tys. osób w różnym
wieku
11
.
Do podstawowych zadań władz okupacyjnych należało wykorzenienie kultury i
tożsamości narodowe. Terror wymierzony był w osoby, które je ucieleśniały: inte-
lektualistów, artystów, działaczy politycznych, kler. W okresie od maja do sierpnia 10 tys.
osób z tej grupy wywieziono do obozów koncentracyjnych. W podwarszawskich Palmirach
zamordowano 3500 przedstawicieli lokalnych władz. Kościół katolicki, symbol tożsamości
10
Tamże
11
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
11
narodowej, był szczególnie represjonowany; wielu księży deportowano lub stracono, a w
niektórych diecezjach doszło wręcz do pogromu. Kościoły zamykano, budynki sakralne
przeznaczano na inne cele lub profanowano, podobnie jak cmentarze. Życie kulturalne
zamarło: zamknięto licea, uniwersytety, biblioteki, muzea i teatry, zmieszono wydawanie
dzienników. Książki polskie publicznie palono, usunięto również wszystkie szyldy w języku
polskim.
12
Stalin, podobnie jak Hitler, nie zamierzał wskrzeszać państwa polskiego w jakiejkolwiek
postaci. Za przykładem niemieckiego dyktatora dążył do zniszczenia elit, kultury,
wyeliminowania języka, mogących stanowić zalążek przyszłej odbudowy.
3. Straty i zniszczenia wojenne
Skutkiem wojny były wielkie straty wśród ludności oraz olbrzymie straty materialne.
Walki toczyły się prawie 6 lat. Uczestniczyło w niej ponad 60 państw, a działania wojenne
objęły bezpośrednio 40 państw na trzech kontynentach. Największym polem bitwy była
Europa. Utworzone zostały fronty o niespotykanej dotąd rozległości. Ogółem pod bronią
stanęło 110 mln żołnierzy. Dla niektórych państw np. Niemiec oznaczało to pełne
wyczerpania zasobów ludzkich zdolnych do służby wojskowej. Technika wojenna osiągnęła
wysoki stopień nowoczesności. Główną rolę odegrały: lotnictwo bombardujące dalekiego
zasięgu, lotnictwo myśliwskie, oraz broń pancerna, okręty podwodne i lotniskowe jak
również broń rakietowa. Pod koniec wojny Stany Zjednoczone użyły dwóch bomb
atomowych, co otworzyło w wojskowości erę nuklearną.
13
Zniszczenia materialne były dużo większe niż podczas I wojny światowej, głównie z
powodu bombardowań z powietrza. Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych dumne były ze
swych bombardowań strategicznych wymierzonych nie w ludność cywilna lecz w cele
wojskowe i przemysłowe, jednak powojenny „Przegląd strategicznego bombardowania
Niemiec” wykazał, że naloty te trwale zniszczyły tylko około 10% zakładów przemysłowych,
natomiast zburzyły ponad 40 % cywilnych budynków mieszkalnych.
12
Cz. Madajczyk, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, T. I i II, Warszawa 1970.
13
„Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
12
Straty ludzkie ogólnie szacuje się na 50 mln osób- najwięcej bo 20 mln stanowiła
ludność Związku Radzieckiego. Należy tu wspomnieć o szerokim gronie inwalidów
wojennych, ofiarach obozów koncentracyjnych i atomowych ataków na miasta japońskie.
Nie można oszacować dokładnie strat materialnych- według siły nabywczej dolara z
1938 r.- jest to kwota 1380 mld dolarów ( z czego straty ZSRR wynosiły 128 mld, Polski 30
mld, Francji 23 mld, Jugosławii 12 mld, Anglii 7 mld).
W przypadku Polski, podczas kampanii wrześniowej zginęło 70 tys. żołnierzy polskich,
133 tys. zostało rannych; w niewoli niemieckiej znalazło się 300 tys., a 200 tys. do 250 tys. w
radzieckiej. W artykule redakcyjnym opublikowanym w dzienniku Armii Czerwonej „Krasnaja
Zwiezda" w związku z pierwszą rocznicą wkroczenia armii radzieckiej do Polski znalazły się
następujące oficjalne dane dotyczące liczby jeńców: 230 tys. żołnierzy, w tym 8000 oficerów i
12 generałów. Byli oni wyjęci spod prawa wojny (których ZSRR nie uznawał) i skazani na
arbitralne decyzje policji politycznej (NKWD). Żołnierze, którzy zdołali uniknąć niewoli,
powrócili do domów, dyli w ukryciu bądź uciekli na Węgry lub do Rumunii, by kontynuować
walkę na obczyźnie.
Tajny protokóle z 23 sierpnia pozostawił otwartą kwestię utrzymania lub likwidacji
państwa polskiego. W przemówieniu wygłoszonym w Gdańsku 19 września Hitler stwierdził
zdecydowanie: „Polska nigdy już nie powstanie w formie ustanowionej przez traktat
wersalski". Był on jednak zwolennikiem koncepcji utworzenia państwa kadłubowego,
obejmującego kilka województw, w nadziei że ów rodzaj ustępstwa zadowoli państwa
zachodnie. Stalin odwiódł go od tego zamiaru; 25 września oświadczył: „w sprawie
uregulowania kwestii polskiej nalepy uniknąć tarć między Rzeszą ZSRR. Z tego punktu
widzenia uważam za błędne pozostawienie niepodległego, kadłubowego państwa
polskiego"
14
.
Inny tajny protokół dotyczył współpracy między dwoma państwami: „żadna ze stron
nie będzie tolerowała na swoim terytorium działań polskich mogących zagrozić drugiej
stronie (...); obie strony zobowiązują się zwalczać takie działania i udzielać informacji o
przedsięwziętych w tym celu środkach"'. Porozumienie stanowiło podstawę prawną
trwającego 20 miesięcy współdziałania NKWD i gestapo w walce z polskim podziemiem.
14
W. Pobóg-Malinowski, op. cit., s. 44-45. T. Jurga, Obrona Polski 1939, Warszawa 1990; K. Liszewski
(Ryszard Szawłowski), Wojna polsko- sowiecka 1939 r., Londyn 1986; L. Moczulski, Wojna polska. Rozgrywka
dyplomatyczna w przededniu wojny i działania obronne we wrześniu -październiku 1939, Poznań 1972.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
13
Ostatni protokół przewidywał przekazanie przez obie strony uchodźców, co spowodowało
wydanie w ręce gestapo około 800 działaczy antyfaszystowskich, uciekinierów z Niemiec i
Austrii. Polska ponownie zniknęła z mapy Europy. Podczas wystąpienia przed Radą Najwyższą
Mołotow ironizował : „Rządzące koła Polski ogromnie chełpiły się «potęgą» i «walecznością»
swej armii. Jednak okazało się, że wystarczyło krótkie uderzenie wymierzone przeciwko
Polsce, początkowo armii niemieckiej, a następnie radzieckiej, aby nic nie zostało z tego
pokracznego bękarta traktatu wersalskiego"
15
.
W wyniku umowy zawartej 28 września Niemcy przejęły prawie połowę przedwo-
jennego terytorium Polski (48%, 189 tys. km2), który to obszar zamieszkiwało dwie trzecie
populacji (62%, 22 mln). Nazistowscy stratedzy planowali wykorzystać te nabytki jako
Lebensraum dla Niemców. Terytorium polskie, podlegające bezpośrednio Heinrichowi
Himmlerowi, podzielono na dwie części, a ludność poddano klasyfikacji, której celem było
wyselekcjonowanie „elementów" rokujących nadzieję na germanizację. Pomorze,
Wielkopolskę, Górny Śląsk i „korytarz" (pow. 90 tys. km2, 10 mln mieszkańców) wcielono do
Rzeszy. Tamtejszą ludność poddano bezwzględnej germanizacji za pomocą restrykcyjnych
środków: terroru, egzekucji i deportacji. W Bydgoszczy w odwecie za skazanie na śmierć
agentów niemieckich podczas kampanii wrześniowej stracono ponad 20 tys. Polaków.
Kiedy wojna się skończyła perspektywy gospodarcze Europy rysowały się nadzwyczaj
czarno. Produkcja przemysłowa i rolnicza w 1945 roku, była co najmniej o połowę niższa niż
w roku 1938. do strat materialnych i strat w ludziach dochodził fakt, że miliony osób zostało
wyrwanych ze swych miejsc, oddzielonych od swych rodzin i domów, a dalsze miliony stanęły
w obliczu głodu.
Sytuacje pogarszało poważne zniszczenie instytucjonalnych ram gospodarki.
Odbudowa przedstawiała się jako zadanie niełatwe.
15
M. Heller, A. Niekricz, Utopia u władzy. Historia Związku Sowieckiego od roku 1917 do naszych czasów, T.
II.1939-1953, Warszawa 1986, s. 28.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
14
4. Powojenne urządzenia gospodarcze i polityczne świata.
Konferencja w Teheranie i „sprawa polska"
Nieustępliwe stanowisko rządu polskiego w obronie granicy wschodniej uczyniło ze
sporu terytorialnego z ZSRR ważną kwestię polityczną pod koniec drugiej wojny światowej.
Brytyjczycy uważali, że linia Curzona była rozstrzygnięciem najbardziej sprawiedliwym,
Roosevelt zaś nie mógł zrozumieć nieprzejednanej postawy rządu polskiego, któremu gotów
był przyznać Prusy Wschodnie i Górny Śląsk jako rekompensatę za ustępstwa na wschodzie.
Innym powodem do niepokoju była możliwość zawarcia izolacyjnego pokoju radziecko-
niemieckiego, o czym regularnie przypominała propaganda ZSRR, zapewne w celu wywarcia
presji na aliantów. Pogłoski te nie były pozbawione podstaw, gdyż latem 1943 roku doszło do
tajnych rozmów radziecko-niemieckich, które zakończyły się jednak fiaskiem. Roosevelt
popełnił poważny błąd w ocenie intencji Stalina: ulegając argumentowi „potrzeby
bezpieczeństwa" ZSRR, wierzył, że Związek Radziecki rozpocznie ewolucję w kierunku
demokracji, jeśli tylko owa potrzeba zostanie zaspokojona.
Jesienią 1943 roku doszło do radykalnej zmiany sytuacji: po przełomowym zwy-
cięstwie pod Stalingradem wojska radzieckie odnosiły same sukcesy na froncie wschodnim.
Odwoławszy swój poprzedni sprzeciw, Stalin, występujący obecnie z pozycji siły,
zaakceptował założenia konferencji na szczycie przywódców trzech mocarstw. Zdołał on
narzucić zarówno termin spotkania - po zakończeniu kampanii jesiennej - jak i miejsce -
Teheran, miasto niezbyt oddalone od Moskwy, której nie chciał opuszczać na dłuższy czas.
Ministrowie spraw zagranicznych zebrali się w Moskwie w dniach od 19 do 30
października, by przygotować spotkanie na szczycie w Teheranie. Przed podróżą do Związku
Radzieckiego Eden odbył rozmowę z Mikokajczykiem, podczas której premier przedstawił
najświeższe stanowisko władz polskich. Uprzedzając wypadki, Mikołajczyk zręcznie
zaproponował współpracę AK z Armią Czerwoną, która za kilka miesięcy przekroczyć miała
wschodnią granicę Polski z 1939 roku, i domagał się od Brytyjczyków zrzutów broni. Oznajmił
również gotowość nawiązania stosunków z Moskwą bez warunków wstępnych.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
15
Eden po raz kolejny sondował swego rozmówcę w kwestii granic: czy zaakceptowałby
Prusy Wschodnie, Górny Śląsk i być może Lwów w zamian za odstąpienie terytoriów na
wschód od linii Curzona? Mikołajczyk powtórzył wówczas poprzednią odpowiedź: „ziemie te
na mocy prawa należały do Polski i w żadnym wypadku rząd na uchodźstwie nie może
negocjować warunków ustępstw terytorialnych[...] - Nie sposób mieć wszystkiego" - odparł
zirytowany Eden. Gdy Mikołajczyk podniósł problem brytyjskich i amerykańskich gwarancji
dla integralności terytorialnej i niepodległości Polski, z kolei Eden udzielał wymijających
odpowiedzi. Po przybyciu do Moskwy przedstawiciele Zachodu Cordell Hull i Anthony Eden
wystrzegali się sprzeciwu wobec Rosjan z obawy, że Stalin po raz kolejny odłoży termin
szczytu, na którym szczególnie zależało Rooseveltowi. Dopiero pod koniec konferencji Eden,
z ostrożną aprobaty Hulla, podniósł kwestię przywrócenia stosunków dyplomatycznych
między ZSRR i Polską.
Mołotow wypowiedział wówczas formułkę, od tamtej pory sakramentalną, że „ZSRR
uznaje prawo Polski do niepodległości", ale uzależnia wznowienie stosunków od „przyjaznej
postawy" Polski względem Związku Radzieckiego, jako warunek tejże wymieniając m.in.
odsunięcie Sosnkowskiego. Mołotow odrzucił również z pogardą ofertę współpracy z AK,
powołując się na wrogość żołnierzy polskiego podziemia do partyzantów radzieckich
działających na tyłach wroga.
Po powrocie z Moskwy Eden zachował powściągliwość w sprawie rezultatów
negocjacji. W środowisku polskim rozeszły się jednak pogłoski, że los ojczyzny został
przypieczętowany, gdyż uzgodniona podczas rozmów strefa wpływów radzieckich sięga
ponoć aż do Łaby. Eden zapewnił Mikołajczyka, że w trakcie spotkania nie omawiano kwestii
granic, zapowiedział jednak, budząc niepokój Polaków, podjęcie ich podczas szczytu.
Ponieważ Churchill i Roosevelt uchylili się od spotkania, polski premier musiał
ograniczyć się do przedłożenia listu rządom amerykańskiemu i brytyjskiemu. Rząd polski
domagał się od mocarstw zachodnich, by podjęły działania na rzecz przywrócenia polsko-
radzieckich stosunków dyplomatycznych. Jeśli chodzi o sprawę granic- podkreślono w
memorandum- przyznanie Polsce dawnych ziem niemieckich na zachodzie powinno być
traktowane jako zabezpieczenie przed nową agresją niemiecką, a zatem jako element
przyszłego pokoju w Europie, a nie jako rekompensata za straty terytorialne na wschodzie.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
16
Istnieje jednak możliwość podjęcia negocjacji w sprawie granic pod warunkiem udzielenia
przez Zachód gwarancji niepodległości Polski i zabezpieczenia jej przed kolejnymi
pretensjami ZSRR. Był to nowy element w stosunku do stanowiska rządu Sikorskiego.
28 listopada o godzinie 16 w sali reprezentacyjnej ambasady radzieckiej w Teheranie
prezydent Roosevelt ogłosił rozpoczęcie sesji plenarnej pierwszego spotkania przywódców
mocarstw sprzymierzonych przeciwko Osi. Stalinowi towarzyszyli Mołotow i Woroszyłow,
Churchill przybył z Edenem i dowódcami sztabu. W świcie Roosevelta, który zdołał usunąć ze
składu delegacji nie darzonego przez siebie szacunkiem sekretarza stanu Hulla, przyjechał
doradca amerykańskiego prezydenta Harry Hopkins, nowo mianowany ambasador
amerykański w Moskwie Averell Harriman oraz dowódcy sztabowi. Sukcesy militarne
odnoszone przez wojska radzieckie sprawiły, że Stalin występował podczas rozmów z pozycji
siły, Churchill zaś nie dysponował wieloma atutami. Brytyjski premier nie dopuścił co prawda
do najgorszej ewentualności - spotkania Stalin- Roosevelt - jednak znajdował się w
defensywie wobec nadal aktualnej perspektywy porozumienia amerykańsko- radzieckiego
ponad głową Wielkiej Brytanii, co zagroziłoby interesom kolonialnym tej ostatniej.
16
Roosevelt i delegacja amerykańska, ostrzeżeni przez Rosjan przed spiskiem
hitlerowców i możliwością zamachu, przenieśli się z ambasady amerykańskiej, oddalonej od
dwu pozostałych placówek, do siedziby przedstawicielstwa radzieckiego, zapewne
naszpikowanego mikrofonami. Amerykański prezydent nie przyjął również wystosowanego
przez Churchilla zaproszenia na obiad, które stwarzało dogodną okazję do uzgodnienia
stanowiska Zachodu, lecz udał się na spotkanie w cztery oczy ze Stalinem.
17
Jednak Stalin zręcznie unikał podejmowania tematu Polski, wówczas dla niego
najważniejszego. Roosevelt czynił podobnie i dopiero Churchill podczas poobiedniej
rozmowy ze Stalinem w dniu 28 listopada zainicjował rozmowę. „Wielka Brytania - podkreślił
premier - przystąpiła do wojny z powodu Polski i zaangażowała się w jej odrodzenie jako
państwa silnego i niepodległego"
18
. Stalin przyjął to oświadczenie nadzwyczaj chłodno,
oznajmiając, że nie widzi potrzeby rozważania sprawy Polski przed zakończeniem wojny.
Radziecki dyktator wyraźnie zmienił ton, gdy okazało się, że Brytyjczycy nie zamierzają
podejmować tematu rządu polskiego na uchodźstwie, lecz interesuje ich wyłącznie kwestia
16
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
17
„Teheran Jałta- Poczdam. Dokumenty szefów rządów trzech wielkich mocarstw”, Warszawa 1970.
18
J. Elleinstein, op.cit., s. 378.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
17
granic. Odpowiadając na pytanie Edena odnośnie do zachodnich granic Polski, Stalin
zapewnił: „Związek Radziecki udzieli Polsce pomocy, by mogła oprzeć zachodnie granice na
Odrze". Churchill przystał na to rozwiązanie. Wypowiadając się w sprawie granic wschodnich,
brytyjski premier oświadczył: „Osobiście uważałem, że Polska mogłaby się przesunąć nieco
na zachód, jak żołnierz robiący dwa kroki na komendę: «Równaj w lewo»”
19
. Wypowiedź
swoją zilustrował kładąc na stole trzy zapałki, przedstawiające odpowiednio Niemcy, Polskę i
ZSRR, po czym przesunął je zdecydowanym gestem. Stalin udał zdumienie faktem, że można
w taki sposób, pod nieobecność reprezentanta władz polskich, prowadzić dyskusję na temat
granic, jednak pomysł Churchilla wyraźnie przypadł mu do gustu. „Związek Radziecki uważa
za słuszną granicę polsko- radziecką z 1939 roku" - podbił stawkę radziecki dyktator. Pełniący
wówczas funkcję ambasadora ZSRR w Waszyngtonie Andriej Gromyko, który przytoczył
wypowiedzi Stalina w swych pamiętnikach,
20
sprecyzował, że chodziło o granicę po
przyłączeniu zachodniej Białorusi i Ukrainy do ZSRR.
W kolejnych dniach szczytu między Stalinem a Rooseveltem doszło do znacznego
zbliżenia stanowisk, podczas gdy izolacja Churchilla stawała się coraz wyraźniejsza.
Amerykański prezydent uzyskał od Rosjan zgodę na realizację swej wielkiej idei - powołania
organizacji międzynarodowej zapewniającej zbiorowe bezpieczeństwo. Obaj przywódcy
prezentowali nader zbieżne poglądy na temat powojennego kształtu Europy. Roosevelt dał
do zrozumienia, że nie nosi się z zamiarem pozostawienia za oceanem sił lądowych, co
najwyżej sił powietrznych i morskich, oddając los kontynentu w ręce Brytyjczyków i Rosjan.
„Wyznanie Roosevelta, który pragnął wycofania wszystkich sił lądowych z Europy (...)
przywodziło na myśl podanie przepisu na dominację radziecką na całym kontynencie" -
napisał historyk Keith Sainsbuy
21
.
Po poobiedniej wymianie zdań między Churchillem i Stalinem 28 listopada sprawa
polska ponownie znalazła się na porządku dnia dopiero 1 grudnia, tym razem podczas sesji
plenarnej. W trakcie przerwy w obradach Roosevelt zagadnął Stalina na osobności: jeśli
wojna przeciągnie się do jesieni 1944 roku - zwierzył się amerykański prezydent - uzna on za
stosowne wszcząć starania o kolejną reelekcję, nawet jeśli osobiście sobie jej nie życzy. Otóż
w Stanach Zjednoczonych mieszka 6 do 7 milionów Amerykanów polskiego pochodzenia,
19
W. Churchill, Druga wojna światowa, t. V, Gdańsk 1996, ks. 2, s. 40.
20
A.A. Gromyko, Pamiatnoje, T. 1, Moskwa 1988, s. 176.
21
K. Sainsbury, The Turning Point: the Moscow, Cairo, and Teheran Conferences, Oxford 1985, s. 241
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
18
których głosy mogą zaważyć na wyniku wyborów. Roosevelt oświadczył również, że
prywatnie i nieformalnie nie zgłasza sprzeciwów wobec idei „przesunięcia" Polski na zachód,
jednak przed terminem wyborów nie może zająć oficjalnego stanowiska w tej sprawie.
Zakłopotany przez chwilę wobec tych osobliwych wymagań demokracji Stalin dał do
zrozumienia, że przyjął wyjaśnienia Roosevelta, ukrył jednak uczucie satysfakcji. Jednak po
wznowieniu obrad, kiedy troszczący się o pozory Roosevelt wyraził życzenie ponownego
nawiązania stosunków między ZSRR a rządem polskim na uchodźstwie, zaskoczony Stalin,
który dopatrzył się w jego wypowiedzi ataku, zapytał gniewnie, z jakim rządem ma prowadzić
negocjacje: Rząd polski i jego zwolennicy w Polsce utrzymują stosunki z Niemcami. Oni
zabijają partyzantów. Churchill usiłował ratować sytuację, kierując rozmowę na bezpieczne
tory - kwestię granic. Stalin stwierdził wówczas oschle, że „wyznaczone granice winny zyskać
akceptację ZSRR, a silna i niepodległa Polska powinna być nastawiona przyjaźnie do Rosji”
22
.
Dodał również, że należy jasno postawić sprawę: Polacy muszą zaakceptować granicę z 1939
roku, oczywiście tę z 28 września, która jest „etnicznie" sprawiedliwa. Eden zauważył
wówczas, że chodzi o linię Ribbentrop-Mołotow. „Nazywajcie ją, jak wam się żywnie podoba
- odparł Stalin. - Granicę tę Związek Radziecki uważa za sprawiedliwą". Wtórował mu
Mołotow: „Właśnie że chodzi o linię Curzona". „Ale linia Curzona - wtrącił Eden - biegnie na
wschód od Lwowa". „Bynajmniej - zaprzeczył Stalin - na naszej mapie Lwów znajduje się na
terytorium radzieckim".
23
Wykazujący umiarkowane zainteresowanie tym tematem Roosevelt pragnął
dowiedzieć się, czy terytoria rewindykowane przez Stalina są porównywalne z ziemiami na
zachodzie, rozciągającymi się aż do linii Odry. Sowieci zignorowali pytanie amerykańskiego
prezydenta, na które odpowiedział Churchill. Ziemie niemieckie są o wiele lepszej jakości pod
względem rolniczym, a ponadto są zindustrializowane w przeciwieństwie do bagien nad
Prypecią na wschodzie. Polacy nic nie stracą na zamianie i powinni przystać na układ.
Churchill oświadczył również, że nie zamierza rozdzierać szat z powodu losu Lwowa
24
.
Następnie, pod presją Roosevelta, który pragnął zakończyć temat, rozpoczęto omawianie
kolejnego punktu porządku dziennego, dotyczącego powojennych Niemiec.
22
W. Churchill, op.cit., s. 74-78;
23
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
24
J. Elleinstein, op.cit., s. 398
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
19
„W ten sposób podczas konferencji w Teheranie delegacja radziecka od razu przejęła
inicjatywę w kwestii uregulowania sprawy polskiej, wprowadzając ją na tory, które
odpowiadały interesom narodu polskiego i wymogom bezpieczeństwa europejskiego i
międzynarodowego. Nasz kraj nie mógł dopuścić, by po wojnie Polska stała się marionetką w
rękach zachodnich kręgów imperialistycznych, dogodnym placem ćwiczeń do awantur
antyradzieckich. Stalin z właściwą sobie determinacją dał to do zrozumienia Rooseveltowi i
Churchillowi (...), którzy pojęli logikę stanowiska radzieckiego”
25
Przed rozstaniem trzej przywódcy ustalili, że zachowają w tajemnicy przebieg obrad.
Uczynili to na żądanie Roosevelta, zaniepokojonego możliwością utraty głosów wyborców
pochodzenia polskiego i z krajów nadbałtyckich. Opublikowano jedynie nie budzący
kontrowersji komunikat końcowy. Treść rozmów w Teheranie poznano dopiero pod koniec
wojny, ale już wtedy alarmujące przecieki wywoływały silny niepokój przebywających w
Londynie Polaków i przedstawicieli innych nacji wschodnioeuropejskich. Po powrocie z
konferencji Churchill przedsięwziął próby uzyskania od rządu polskiego poparcia dla ustaleń
teherańskich. Roosevelt wybrał bierność. Stalin ograniczył się do konsekwentnego
odrzucania wszelkich ofert kompromisu.
26
Konferencja w Jałcie
Upadek III Rzeszy był kwestią miesięcy. Latem 1941 roku alianci zaczęli domagać się
kolejnego spotkania na szczycie, by omówić powojenną organizację świata. Ustalony na
początek lutego 1945 roku termin spotkanie nie mógł być bardziej korzystny dla ZSRR. Stalin
był u szczytu chwały militarnej. Schorowany Roosevelt zwrócił się do Stalina o pomoc w
uporaniu się z Japończykami i poparcie dla jego projektu stworzenia międzynarodowej
organizacji stojącej na straży bezpieczeństwa. Pozycja Churchilla- premiera imperium
chylącego się ku upadkowi- też nie była mocna.
Wiedząc, że na Krymie sprawa polska będzie długo omawiana, 22 stycznia Stalin
sprowadził do Moskwy Osóbkę- Morawskiego i Bieruta. Zwrócił się do nich o formalne
zaakceptowanie projektu zachodniej granicy Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej, z jakim
zamierzał wystąpić wobec Roosevelta i Churchilla.
25
A. Gromyko, op.cit., s. 177.
26
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
20
W niedzielę 4 lutego w pałacu Liwadija, byłej letniej rezydencji carów otwarto
konferencję dotychczas określaną kryptonimem „Argonauta”. Do historii przeszła nazwa
pobliskiego kąpieliska, Jałty. Przez osiem dni trudnych pertraktacji i wystawnych bankietów
Roosevelt i Churchill znowu stawili czoło groźnemu, pragmatycznemu i przebiegłemu
negocjatorowi z Teheranu. Główne punkty porządku obrad- dalszy przebieg wojny,
powojenne losy Niemiec- podział na cztery strefy okupacyjne- amerykańską, angielską,
francuską i radziecką, utworzenie ONZ i kwestia Jugosławii- zostały szybko zamknięte.
6 lutego przystąpiono do spraw Polski. Były one omawiane aż do zamknięcia
konferencji, a czas, jaki im poświęcono, i opinie samych uczestników szczytu świadczą o tym,
że kwestia Polski zdominowała konferencję.
Roosevelt zadeklarował gotowość uznania linii Curzona jako wschodniej granicy Polski
i zasugerował pozostawienie w Polsce Lwowa. Churchill zajął analogiczne stanowisko, z
jednym wyjątkiem: opowiadał się za włączenie Lwowa do ZSRR. Zachęcał jednak Stalina do
„wspaniałomyślnego gestu” wobec Polaków i pozostawienia im tego miasta. Wreszcie
przeszedł do „sprawy honoru” Wielkiej Brytanii, która przystąpiła do wojny w obronie Polski:
Polska musi zachować niepodległość i „być gospodarzem we własnym domu”. Zaproponował
nawet utworzenie na miejscu, w Jałcie, rządu Polskiego, który mógłby zostać uznany przez
wszystkie trzy mocarstwa.
Stalin oświadczył, że dla ZSRR „problem Polski” jest nie tylko „sprawą honoru”, ale
także „sprawą bezpieczeństwa”, a nawet „kwestią życia i śmierci”. Polska stanowi bowiem
„korytarz”, który ze względu na swą słabość zawsze służył wrogom Rosji. Jeśli wreszcie
chodzi o kwestię rządu, marszałek z lodowatą ironią nawiązał propozycji przez Churchilla,
traktując ją jako lapsus linguae, „bo przecież zasady demokracji nie pozwalają na to, by
tworzyć tu, w Jałcie, jakiś rząd Polski bez udziału Polaków, bez ich zgody”
27
.
Tego samego wieczoru Roosevelt po naradzie z Churchillem wystosował do Stalina
list. Proponował w nim sprowadzenie do Jałty Bieruta, Osóbki-Morawskiego i osobistości z
Londynu (Mikołajczyk, Stanisław Grabski) lub z Polski (arcybiskup Adam Sapiecha, Wincenty
Witos, Zygmunt Żuławski) w celu utworzenia Rządu Tymczasowego.
7 lutego o godzinie 16 otwarto kolejną sesję plenarną. Pierwszy głos zabrał Stalin.
Oświadczył, że nie udało mu się nawiązać kontaktu ani z Bierutem i z Osóbką- Morawskim,
27
A. Conte, Yalta ou le partage du monde, Paris 1964, s.355
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
21
którzy wrócili do Polski, ani z innymi osobami wymienionymi w liście. Mołotow przedstawił
sześciopunktowy projekt uregulowania kwestii polskiej. Przewidywał on:
-
wschodnią granicę na linii Curzona, z miejscowymi odchyleniami od pięciu do ośmiu
km na korzyść Polski;
-
zachodnią granicę na linii Szczecin- Odra- Nysa Łużycka;
-
wejście do Rządu Tymczasowego „niektórych przywódców demokratycznych z
Polskich kół emigracyjnych”;
-
utworzenie komisji dobrych usług, złożonej z Mołotowa i ambasadorów brytyjskiego i
amerykańskiego w Moskwie, która czuwałaby nad rozszerzeniem Rządu
Tymczasowego;
-
uznanie rozszerzonego rządu przez trzy rządy sojusznicze;
-
jak najszybsze rozpisanie wyborów powszechnych przez nowy rząd.
Pierwszy wystąpił Roosevelt; aprobował projekt poza określeniem „ koła
emigracyjne”, które sugerowało, że do rządu zaproszeni będą tylko Polacy z zagranicy, z
wyłączeniem demokratycznych przywódców okupowanej Polski. Churchill zaprezentował
podobne stanowisko, wyrażając jednak poważne zastrzeżenia co do przewidzianej przez
Mołotowa granicy zachodniej. „Szkoda byłoby tak przekarmić Polska gęś Niemieckim
jedzeniem żeby zmarła z niestrawności”- mówił. Przyjmując poważniejszy ton stwierdził:
„jeżeli Polska otrzyma Prusy Wschodnie i Śląsk, już to samo oznacza przemieszczenie 6 mln
Niemców do Niemiec”
28
, co poruszyło by dużą część Brytyjskiej opinii publicznej. Stalin
odparował, że na tych terenach nie ma już żadnych Niemców, bo uciekli oni przed zbliżającą
się Armią Czerwoną.
8 lutego dyskutowali nad wprowadzeniem w życie decyzji z poprzednich dni,
dotyczących utworzenia ONZ, kwestii Jugosławii, Iranu itd. O godzinie 16 otwarto kolejne
posiedzenie nie plenarne, które znów zdominowała sprawa Polski. Amerykanie godzili się na
zmodyfikowaną linię Curzona, w zamian jednak za mniej wspaniałomyślną rekompensatę na
zachodzie i w Prusach Wschodnich; proponowali utworzenie trzyosobowej rady
prezydenckiej, w której skład weszliby Bierut, Grabski i arcybiskup Sapiecha. Rada
otrzymałaby misję utworzenia nowego rządu, który zostałby uznany przez aliantów i w jak
najkrótszym w czasie rozpisałby wolne wybory. Mołotow, który nie żywił złudzeń co do
konsekwencji takiego planu dla protegowanych Moskwy w Warszawie, poddał go ostrej
28
K. Kersten, Jałta w Polskiej perspektywie, Londyn- Warszawa 1989, s.82; A. Conte, op. cit.,s.366
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
22
krytyce. Jak twierdził, nie można ignorować istniejącego już rządu lubelskiego, który cieszy
się wielkim autorytetem w kraju. Nie można więc utworzyć nowego rządu. Churchill
stanowczym tonem odrzucił wszystkie stwierdzenia Mołotowa.
9 lutego na posiedzeniu trzech ministrów, Stettinius oświadczył, iż delegacja
amerykańska zrezygnowała z utworzenie Rady Prezydenckiej. Churchill oświadczył, że nie
opuści Jałty bez osiągnięcia porozumienia w sprawie Polski, w przeciwnym bowiem wypadku
konferencja byłaby fiaskiem. Ostateczna decyzja o kształcie zachodniej granicy Polski została
odłożona na przyszłą konferencją pokojową.
11 lutego, w czasie pożegnalnego obiadu, Wielka Trójka podpisała komunikat
końcowy. Mówił on, że w Polsce wskutek całkowitego wyzwolenia jej przez armię radziecką
wytworzyła się nowa sytuacja; wobec tego działający obecnie w Polsce rząd tymczasowy
winien być zreorganizowany na szerszej podstawie demokratycznej, a to przez włączenie do
niego przywódców demokratycznych z Polski i z pośród Polaków z zagranicy. Kwestii granic
poświęcono mniej miejsca: szefowie trzech rządów uważają, że wschodnia granica Polski
winna biec wzdłuż linii Curzona z odchyleniami od niej w niektórych okolicach o 5-8 km na
korzyść Polski. Uznano, że Polska winna zyskać wydatne nabytki terytorialne na północy i
zachodzie. Protokół nic nie mówi o zasięgu tych nabytków.
Szefowie trzech mocarstw rozstali się. Amerykanie byli zadowoleni: osiągnęli
zamierzone cele- utworzenie ONZ i włączenie ZSRR do wojny z Japonią. Sukcesów tych nie
przyćmiła porażka w sprawie polskiej.
Postanowienia konferencji jałtańskiej, przekazane 12 lutego rządowi na uchodźstwie,
wywołały raczej oburzenie niż osłupienie: znając już treść porozumień z Teheranu, Polacy
uznali je za przedwczesne. Zdaniem kół rządowych w Londynie „rozwiązanie krymskie daje
Rosji postawę wyjściową do opanowania Polski” i „jest piątym rozbiorem Polski”
29
. Generał
Anders był przekonany do nieuchronności konfliktu Zachodu z imperialistycznym Związkiem
Radzieckim. Do Roosevelta i Churchilla został skierowany protest.
12 kwietnia 1945 roku zmarł Roosevelt. Jego następca Harry Truman,
niedoświadczony w sprawach polityki zagranicznej, musiał natychmiast zapoznać się z aktami
sprawy polskiej.
29
K. Kersten, Jałta w Polskiej perspektywie, Londyn- Warszawa 1989, s 132.
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
23
Odrzucając ugrzecznione maniery i skłonność do ustępstw poprzednika, bezwzględnie
zażądał od przyjmowanego 23 kwietnia w Białym Domu Mołotowa respektowania decyzji
jałtańskich dotyczących Polski. Jednocześnie wręczył mu podobną w treści notę do Stalina.
25 kwietnia rozpoczęła się w San Francisco konfederacja założycielska Organizacji
Narodów Zjednoczonych. Fotel dla przedstawiciela Polski pozostał pusty.
Konferencja poczdamska
Kapitulacja Niemiec zakończyła wojnę w Europie. Choć w czasie konferencji
jałtańskiej zarysowały się kontury nowego podziału politycznego Europy, nie do końca
omówiono sprawę granic. Już kilka miesięcy później nastąpiły pierwsze nieporozumienia
miedzy Polską a Czechosłowacją dotyczące Śląska Cieszyńskiego, o który spór trwał już od
1918r.
W tym momencie najważniejsze było jednak spotkanie na szczycie, które rozpoczęło
się 17 lipca 1945 r. w podberlińskim Poczdamie. Zwołali je alianci w celu omówienia sytuacji
zaistniałej po zwycięstwie nad Niemcami i ich przyszłych losów. W porządku obrad
figurowała też „sprawa polska”.
Truman nie ukrywał wrogiego stanowiska do „ zagrabienia przez Rosję części Polski, a
przez Polskę- część Niemiec”
30
i podkreślał kruchość takiego podziału terytorialnego. Stalin
ignorując protesty zachodnich aliantów i stawiając ich przed faktem dokonanym,
przekazywał polskim protegowanym kolejne odbierane Niemcom tereny. Tak stało się z
leżącym na lewym brzegu Odry, i teoretycznie przyznanym Niemcom Szczecinem:
początkowo zajęte przez Polaków miasto przeszło pod kontrole Rosjan, po czym zostało w
sposób zupełnie arbitralny ponownie przekazany Polsce
31
.
24 lipca do Poczdamu przybyła delegacja pośpiesznie wysłana przez proszony o
zajęcie stanowiska Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej. 25 lipca Churchill rozmawiał w
cztery oczy z Bierutem, który zapewniał go, iż Polsce daleko będzie do komunizmu. Miała się
ona stać jednym z najbardziej demokratycznych krajów Europy. 2 sierpnia, po 16 dniach
twardych dyskusji trzy zwycięskie mocarstwa ogłosiły w oficjalnym komunikacie treść
zawartych uzgodnień: Niemcy zostaną całkowicie zdemilitaryzowane i podzielone na cztery
30
K. Kersten „Narodziny systemu władzy. Polska 1943- 1948” , Paryż 1986 r.
31
W. Bereś, J. Skoczylas, „Generał Kiszczak mówi... prawie wszystko” Warszawa 1991, s. 121
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
24
strefy okupacyjne, zbrodniarze wojenni staną przed sądem, w kraju przeprowadzona będzie
denazyfikacja, decentralizacja i demokratyzacja. Jeśli chodzi o Polskę, Wielka Trójka
postanowiła przekazować pod jej administrację tereny leżące na wschód od Odry i Nysy
Łużyckiej, część Prus Wschodnich oraz Wolne Miasto Gdańsk.
Choć porozumienie odkładało ustalenia ostatecznego kształtu granic, na konferencję
pokojową z Niemcami, zezwalało na to przesiedlenie na zachód ludności niemieckiej
pozostałej w Polsce.
32
Konferencja poczdamska była podsumowaniem wojennej współpracy
mocarstw, ale sygnalizowała już narastające rozbieżności między partnerami zachodnimi a
Związkiem Radzieckim.
Paryskie traktaty pokojowe
Konferencja pokojowa obradująca samotnie 29 lipca- 15 października 1946 r.
zakończyła się podpisaniem 10 lutego 1947 roku traktatów pokojowych z pięcioma
europejskimi sojusznikami Niemiec: Bułgarią, Finlandią, Rumunią, Węgrami i Włochami.
Austria została oddzielona od Niemiec i objęta okupacją czterech mocarstw; Bułgaria
wróciła do granic z przed wojny, ale zachowała południową Dobrudżę zabrana Rumunii w
1940 roku.; Finlandia utraciła na rzecz ZSRR górniczy okręg Petsamo, część Karelii, i musiała
wydzierżawić na 50 lat bazę morską Porkkala; Rumunia odzyskała kosztem Węgier
Siedmiogród, lecz utraciła na rzecz ZSRR Besarabię i północną Bukowinę, oraz Dobrudżę
południową na rzecz Bułgarii; Węgry oddały Rumunii część Siedmiogrodu, oraz utraciły część
Słowacji z Koszycami i zachodnią Ruś Podkarpacką na rzecz Czechosłowacji; Włochy musiały
oddać wszystkie tereny podbite przez Mussoliniego w Europie, niezależność uzyskała Etiopja,
Libia zaś stała się protektoratem brytyjskim. Niezależnie od zmian granic wszystkie państwa
satelickie Rzeszy miały płacić reparacje wojenne i ograniczyć stan liczebny armii.
33
32
„Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
33
„Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
25
Bibliografia:
1. „Historia gospodarcza powszechna” – Jan Szpak, Warszawa 2001
2. „Polska droga do wolności 1939- 1995”- Pierre Buhler
3. „Historia gospodarcza świata”- Rondo Cameron, Larry Neal, Warszawa 2004
4. K. Kersten „Narodziny systemu władzy. Polska 1943- 1948” , Paryż 1986 r.
5. K. Kersten, Jałta w Polskiej perspektywie, Londyn- Warszawa 1989
6. W. Bereś, J. Skoczylas, „Generał Kiszczak mówi... prawie wszystko” Warszawa 1991
7. A. Bregman, Najlepszy sojusznik Hitlera. Studium o współpracy niemiecko-sowieckiej
1939-1941, Warszawa 1997
8. Cz. Madajczyk, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, T. I i II, Warszawa 1970.
9. W. Pobóg - Malinowski, Najnowsza historia polityczna Polski, T. III (1939-1945),
Londyn 1983
10. Pełny polski tekst „tajnego protokołu" w: L. Jerzewski (Jerzy Łojek), Agresja 17 wrze-
śnia 1939. Studium aspektów politycznych, Warszawa 1990,
11. W. Churchill, Druga wojna światowa, t. V, Gdańsk 1996
12. A.A. Gromyko, Pamiatnoje, T. 1, Moskwa 1988, s. 176.
13. K. Sainsbury, The Turning Point: the Moscow, Cairo, and Teheran Conferences,
Oxford 1985
14. „Teheran Jałta- Poczdam. Dokumenty szefów rządów trzech wielkich mocarstw”,
Warszawa 1970
Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.