Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu bądź zaniechaniu.
Stosunek zobowiązaniowy - stosunek cywilno-prawny między wierzycielem a dłużnikiem
Świadczenie- zachowanie się dłużnika zgodne z treścią danego stosunku
Z rachunkowego punktu widzenia, zobowiązania pieniężne wg. terminu wymagalności ich spłaty dzielą się na:
Zobowiązania krótkoterminowe zalicza się do nich zobowiązania, których okres spłaty jest <1 rok.
Zobowiązania długoterminowe zalicza się do nich zobowiązania, których okres spłaty jest dłuższy niż rok.
Powstanie zobowiązania może wynikać z jednostronnych czynności prawnych lub zawartej umowy.
Umowa na podstawie, której dochodzi do powstania zobowiązania, stanowi nie tylko źródło zobowiązania ale również określa jego treść. Treść stosunku zobowiązaniowego nie musi wynikać wyłącznie z umowy ponieważ umowa wywołuje skutki nie tylko w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów. Dla określenia treści zobowiązania istotne znaczenia mają również tzw. dodatkowe zastrzeżenia umowne, które można stosować we wszelkich umowach i są to np. zadatek, umowne prawo odstąpienia.
Jednostronne czynności prawne mogą być źródłem powstania i ukształtowania treści zobowiązania tylko w przypadkach przewidzianych przez prawo np. podatki.
W obrocie gospodarczym zobowiązania z jednostronnych czynności prawnych rodzą stosunek zobowiązaniowy między dwoma stronami, który po powstaniu w zasadzie nie różni się od treści stosunków zobowiązaniowych wynikających z umowy np. prawo pierwokupu.
Do zmiany treści czy rozwiązania stosunku zobowiązaniowego dochodzi na drodze umowy między obu stronami.