Chrześcijańskie dziedzictwo Europy

Autor: Bogdan Motyl

Nie można pozwolić, aby w Europie katolicyzm płynął szerokim strumieniem, niszcząc

wszystko, co świecka kultura wytworzyła od czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej.

Ilekroć rzymskiemu chrześcijaństwu ułatwiano ekspansję, tylekroć skutki były opłakane...

"Wyklęty, który powie: nauka Kościoła Katolickiego jest przeciwna dobru i pomyślności

społeczeństwa ludzkiego." [_1_]

Miasto Nikomedia, stolica Bitynii, założone ok. roku 264 p.n.e. Obecnie Izmit (Turcja).

Swojego czasu stało się zwiastunem nietolerancji religijnej, w której chrześcijaństwo ze

stronnictwa rządzącego, stało się po prostu "władzą".

Tak zwany "edykt mediolański" został proklamowany w czerwcu roku 313 w Mediolanie

podczas spotkania cesarza Konstantyna Wielkiego (306-337) z cesarzem Licyniuszem (308-324)

a ogłoszony został w Nikomedii już po zwycięstwie nad Maksencjuszem (306-312) w formie

rozkazu do zarządców rzymskich prowincji...

"My, Konstatntyn i Licyniusz, augustowie, gdyśmy się szczęśliwie zebrali w Mediolanie w

celu rozpatrzenia wszystkich spraw, tyczących się pomyślności i korzyści rzeczpospolitej, to

zauważyliśmy, że pomiędzy sprawami, którymi się zająć mamy, żadna nie będzie bardziej

pożyteczna dla naszych narodów, jak ta, której przedmiot stanowi oddawanie czci bóstwu.

Postanowiliśmy więc dozwolić chrześcijanom i wszystkim innym swobodnie praktykować

religię, którą wybierają, a to dlatego, żeby to bóstwo, które przebywa w niebie, nam oraz

wszystkim, którzy żyją pod naszą władzą, mogło odtąd sprzyjać. Sądzimy bowiem, że to jest

rzeczą dobrą i rozumną nie odmawiać nikomu, czy to chrześcijaninowi, czy też należącemu do

innego jakiegoś kultu, prawa wyznawania religii, jaką sobie wybiera, lecz żeby każdemu było

dozwolone duszą całą się oddawać tej religii, którą wyznaje. W taki sposób bóstwo wybrane,

które każdy z nas swobodnie wyznawać pocznie, będzie mogło okazywać nam łaskę i

ż

yczliwość. Należy przeto, żeby osoba twoja wiedziała, że my odwołujemy wszystkie

ograniczenia względem chrześcijan, które poprzednie posłania nasze do was zawierały, ponieważ

były zgubne i z naszą łagodnością niezgodne, i że począwszy od tej chwili, my im dozwalamy

wyznawać ich własną religię bez żadnej przeszkody i utrudnienia. Spieszymy przeto zawiadomić

cię w sposób najbardziej stanowczy, żebyś wiedział, żeśmy udzieli chrześcijanom swobody

zupełnej wykonywania praktyk swojej religii. A ponieważ udzieliliśmy tego chrześcijanom, że

również stosuje się to i do innych religii, łatwo zrozumie twoja osoba. Godnym jest wieku, w

którym żyjemy, właściwym pokojowi, którym się cieszy nasze państwo, żeby wolność zupełna

była zapewniona każdemu wyznawać to bóstwo, które on pożąda, i żeby żadnemu boskiemu

kultowi i wyznaniu z naszej strony nie była żadna przeszkoda stawiana..."

A więc chrześcijaństwo dostało swobodę wiary i praktyk religijnych. Stało się, jak

wspomniałem, władzą, bowiem Konstantyn powierzył chrześcijanom zarząd prowincji. Poza

chrześcijaństwem były oczywiście inne religie. Zobaczmy, czy "chrześcijanie" wzmocnieni siłą

polityczno-społeczną, byli tolerancyjni w stosunku do innych wyznawców...?

Odwołajmy się do Historii, niedocenianej Nauczycielki Życia, która powiada, że "od

chwili, gdy Kościół doszedł za Konstantyna do władzy świeckiej, przyjęta została powszechnie

zasada prześladowania, którą stosowano zarówno do Żydów, jak heretyków i pogan."

Już za Konstantyna zaczynają się represje ze strony Kościoła, a cesarz osobistym

przykładem, wspomaga fanatyzm oraz nietolerancję. Za Teodozjusza Młodszego [_2_] wydano

kodeks, zawierający 66 rozporządzeń "przeciw heretykom, nie licząc innych pogan, Żydów,

apostatów i czarowników." Za Teodozjusza Wielkiego [_3_] ustanowiono "inkwizytorów wiary",

którzy piastowali jednocześnie godność donosicieli i sędziów. Każdy, kto świętował Wielkanoc

łącznie z Żydami, był skazywany na śmierć. Za tyranię władzy świeckiej jest odpowiedzialne

duchowieństwo, które nie tylko aprobowało terror, ale wywierało wpływ na panujących, tudzież

władzę świecką poszczególnych regionów. Pogan wyrzucono z urzędów państwowych, zakazano

im praktyk oraz religijnych obrządków. Burzono kościoły arian, donatystów oraz świątynie

pogańskie.

Prześladowano Żydów, wyznawców dawnych bogów i heretyków tak dalece, że już w 72

lat po ogłoszeniu edyktu mediolańskiego, w roku 385 ścięto w Trewirze Pryscyliana i kilku jego

uczniów, podejrzanych o manicheizm. Stało się to za sprawą biskupów Ithakusa i Ursatiusa. Św.

Augustyn, "który w objęciach pięknych ladacznic Kartaginy" zaspakajał swoje chucie, doszedł

do przekonania, że "aktem miłosierdzia jest karać heretyków śmiercią" i zapragnął świat cały,

poza ślepo wiernymi w Kościele, zbawić i uszczęśliwić, przez ów "akt miłosierdzia". Stwarza

wówczas dla świata chrześcijańskiego barbarzyński system teologiczny, sankcjonujący

prześladowania. Kościół otrzymuje autorytet, prawo oraz argumenty. Prześladowania zaczynają

przybierać "uzasadniony" charakter, a w ciągu drugiej połowy IV w. stają się coraz ostrzejsze i

bardziej dokuczliwe. Duchowieństwo zaczyna się krzątać. "Często biskup stawał na czele

przedsięwzięcia, przed którym cofały się władze świeckie!" Kler, do końca XI wieku wzmacniał

swoją wszechwładzę, nie pomijając świeckiej. Rozporządza interdyktem, banicją, prawem

ś

mierci. Prześladowania trwają...

W roku 1073 na papieskim tronie zasiadł Grzegorz VII (1073-1085). Papiestwo stanęło u

szczytu potęgi. Napawa strachem nie tylko swoich poddanych, ale i książąt, królów, którzy w

rzeczy samej są wasalami, bowiem papież, rozporządzający klątwą, może w każdej chwili

wymóc posłuszeństwo względem siebie.

Zaczyna się era systematycznych prześladowań innowierców. Grzegorz VII w roku 1074

postanawia, a Urban II (1088-1099) w roku 1095 ogłasza w Clermont krucjatę przeciwko

Turkom. W roku 1162 synod w Monpellier ekskomunikuje heretyków, ich stronników i

obrońców. Papież Aleksander III (1159-1181) ogłasza, że "wszelkie zobowiązania prywatne

względem heretyków są nieważne." Zachęca do ich wytępienia, a wykonawcom jego woli,

obiecuje odpuszczenie grzechów, ułaskawienia, przywileje oraz odpusty.

W roku 1160 na soborze narodowym w Oxfordzie podkreślano nieustanną potrzebę

nawracania heretyków. Rok 1163: zjazd w Tours z udziałem papieża, 17 kardynałów, 124

biskupów, 414 opatów i innych, spuszcza ze smyczy psy inkwizycji: zapada uchwała o

wyszukiwaniu ukrywających się heretyków. Synod w Weronie z roku 1184 uchwala powierzenie

biskupom kierowanie walką z herezją. Zaczyna się szał prześladowań!

W roku 1167 z rozkazu opata z Vezalay w dolinie Ecouan (Francja) w obecności biskupów

Lyonu, Narbony i Nevers w święta wielkanocne, spalono żywcem kilkuset albigensów. Papież

Aleksander III w roku 1180 posyła swojego legata, kardynała Henryka, biskupa z Albano do

południowej Francji, aby stłumił powstanie albigensów. Do rzezi zachęca papież Innocenty III

(1198-1216). Legaci papiescy byli dowódcami karnej ekspedycji. Po zdobyciu miasta Beziers,

krzyżowcy nie wiedząc, który z mieszkańców jest kacerzem, a kto prawowiernym

chrześcijaninem, usłyszeli rozkaz papieskiego legata: "Zabijcie wszystkich, Bóg wśród nich

rozpozna swoich!" Padło wówczas ok. 20 tysięcy ofiar: mężczyzn, kobiet i dzieci. W kościele

Marii Magdaleny bestialsko zamordowano ok. 7000 nieszczęśliwców, szukających w nim

schronienia. Mniej więcej w tym samym czasie w Niemczech odbywa się palenie waldensów na

wielką skalę. Za krwawe tępienie stedingerów, papież Grzegorz IX (1227-1241) nadaje odpusty

równe krzyżowcom z Ziemi Świętej. Odnotowano przypadki, że kiedy nie pomagały ogień i

ż

elazo, burzono tamy i groble, aby woda dokonała dzieła zniszczenia.

Sobór w Avignon z 1209 roku zaleca wszystkim biskupom "podniecanie" władz świeckich

do tępienia heretyków, a sobór laterański z roku 1215 uchwala, że ktokolwiek "chce uchodzić za

wiernego syna Kościoła, musi złożyć publiczną przysięgę, iż będzie tępić ogniem i mieczem

heretyków". Wysyłano na stosy nie tylko kacerzy, ale nawet tylko podejrzanych o herezję. W

samej tylko Prowancji ok. 1500 roku stracono przeszło 3000 osób. W Niderlandach, spalenie

kacerza w Ultrechcie w roku 1164 rozpoczyna szereg rzezi.

Ale najgorsze miało dopiero nadejść...

*

Za panowania Karola V skazano na śmierć 50 tys. ludzi. (Grotius podaje liczbę 100

tysięcy.) Wydano rozkaz, aby kacerze byli paleni żywcem lub żywcem grzebani.

Prześladowania stały się obłędem Kościoła i sięgnęły zenitu...

"Dnia 16 lutego 1568 roku wyrok Świętego Oficjum skazał wszystkich mieszkańców

Niderlandów na śmierć za herezję. Z ogólnego tego wyroku wyjęto kilka tylko osób. W dziesięć

dni później proklamacja królewska zatwierdziła ten wyrok Inkwizycji i poleciła natychmiastowe

jego wykonanie. Trzy miliony ludzi: mężczyzn, kobiet i dzieci skazanych zostało na szafot

trzywierszowym dekretem." (Motley)

Ten wyrok trybunału madryckiej Inkwizycji zastrzegał, że "bez żadnej nadziei łaski, aby to

po wszystkie przyszłe służyło za przykład i ostrzeżenie."

Krwawy Alba zabierał się w ten sposób do dzieła, że z jego polecenia w Gandawie w

ś

rodową noc popielcową, "pachołkowie sądowi wśród nocnej ciszy weszli do domów i najmniej

500 obywateli wyciągnięto z łóżek i zawleczono do więzienia. Wszyscy oni zostali na śmierć

skazani." Ten łotr, Alba, donosił królowi w tonie "przerażającego lekceważenia", że "nikt się nie

wymknął."

Z biedakami nie robiono wielkich ceregieli! Nie wzywając ich nawet na sąd do Brukseli,

rozstrzygano sprawy "od ręki": wieszano ich w mieście lub na przedmieściach.

Oprawcy pobudzani widokiem krwi oraz "miłością chrześcijańską", przypalali koniec

języka rozpalonym do czerwoności żelazem, ściskając mocno dwoma metalowymi blaszkami.

Nieludzki krzyk cierpiących nieszczęśników, którym w ten sposób kneblowano usta, artykułował

się w dziwnych dźwiękach, które budziły wesołość katów. (Prescott)

- Słuchajcie, jak śpiewają! - zawołał wesoło jakiś mnich do tłumu. - Czyż nie należałoby

ich puścić także w taniec?!

Liczba ofiar wcale nie stanowi miary tych chrześcijańskich okrucieństw, lecz zwierzęcy

strach potencjalnych ofiar, nad którymi wisiała groźba śmierci w nieludzkich męczarniach, gdyż

zgodnie z zasadami Alby, każdy kładący się spać lub wstając rano, powinien "czuć, iż dom jego

w każdej chwili może runąć i przywalić go swoimi gruzami."

To pobożne życzenie nie wymaga komentarza, bowiem już w IV wieku poganie

obserwując chrześcijan, stwierdzili, że wyznawcy Chrystusa różniąc się pod względem wiary

(doktryn), są bardziej okrutni niż dzikie zwierzęta.

Książę Orański pisał: "Wściekłość prześladowania taką zgrozę sieje w całym narodzie, że

tysiące, a pomiędzy nimi kilku przedniejszych papieżników uciekło z kraju, gdzie tyrania zdaje

się być kierowana przeciwko wszystkim bez różnicy wiary."

Ale nie należy się dziwić, że takie okrucieństwa były na porządku dziennym, skoro sam

Filip II mawiał, iż wolałby "raczej utracić 100 tysięcy żywotów, gdyby ich miał tak wiele, aniżeli

pozwolić na najmniejszą w rzeczach religii, zmianę."

Kościół, który niemal od zarania swych dziejów nazwał się katolickim, czyli

powszechnym, nigdy nie był monolitem, jak tego chcą niektórzy! Herezje oraz wszelkie

odstępstwa spowodowane sprzecznościami nauk chrześcijaństwa, spowodowały, że w efekcie

powstały: Kościół Wschodni (grecki) i Zachodni (rzymski). Na dodatek w obu Kościołach

powstają sekty i herezje.

Jednak Kościół rzymski, na skutek wielu szczęśliwych (dla siebie) zbiegów

okoliczności, ujął ster świata religii oraz polityki, narzucając Europie chrześcijański

zamordyzm. I dziś, tenże Kościół ma czelność wzywać skrwawioną i sponiewieraną przez

siebie Europę, do odwołania się do "tradycji" oraz "wartości" chrześcijańskich w jej

konstytucji!

Era chrześcijańska zapisała się w Historii ludzkości jako kataklizm, który nawiedził świat.

Trudno o inną opinię, mając na uwadze fakt, iż ten, od którego wywodzi się papieska religia,

niedowiarkom "jeno się dziwował" i kazał być miłosiernym, oraz kochać bliźnich.

Ale już w kilka wieków po jego śmierci, edykt, głoszący śmierć heretykom i konfiskatę

mienia, propagatorzy chrześcijaństwa odwołują, dlatego, że "jest nieprzyzwoitym, nieprawnym i

całkiem przeciwny duchowi chrześcijaństwa", albowiem jest... za łagodny!

Chrześcijaństwo nie tylko zniewoliło czyny człowieka, ale wzięło pod swoją jurysdykcję

ludzką myśl, która była jeszcze wolna. Penetrowało jej głębię, szukając w niej jakichś

niewypowiedzianych głośno poglądów...

- Po tym poznają, że jesteście moimi uczniami, że się wzajemnie kochać będziecie -

zapewniał Nazareńczyk.

Ale oto w kilka stuleci później, mnich z zakonu augustianów, niejaki Wawrzyniec de

Villlancancio, w imieniu swojego Mistrza, pisze do króla, czerpiąc przykłady z biblii,

"natchnionej" duchem bożym...

"Ponieważ Wasza Królewska Mość włada mieczem, jaki Mu Bóg wraz z boską nad

naszymi żywotami mocą udzielił, niechże ten miecz wydobędzie z pochwy i skapie we krwi

kacerskiej, jeśli nie pragnie, aby krew Jezusa Chrystusa, przez tych barbarzyńców rozlana, oraz

krew niewinnych katolików, których ci uciskają, nie ściągnęła z Nieba pomsty na głowę Waszej

Królewskiej Mości! (...) Święty król Dawid dla nieprzyjaciół Bożych nie okazywał żadnej

litości, zabijał ich, nie oszczędzając ni mężczyzn, ni niewiast. Mojżesz i brat jego w jednym dniu

zgładzili 3000 dzieci Izraela. Anioł w jednej nocy przeszło 60.000 nieprzyjaciół Bożych zatracił.

Wasza Królewska Mość jesteś królem tak jak Dawid; tak jak Mojżesz wodzem ludu Jehowy,

aniołem Pańskim, gdyż Pismo św., tak królów i wodzów ludu Bożego nazywa, a kacerze są

nieprzyjaciółmi Bożymi!..."

Jedną z pierwszych rzeczy, jakich dokonał papież Pius V (1566-1572) po wstąpieniu na

tron, było skazanie na spalenie żywcem trzech włoskich uczonych, "odznaczających się

pobożnością, i którzy wielkie zasługi naukom we Włoszech oddali, ale wpadli w podejrzenie o

zbytnią w rzeczach wiary, wolnomyślność."

Pisząc do księżnej Parmeńskiej, Pius V zachęcał ją do prześladowań, obiecując przysłać

pomoc w ludziach oraz środkach finansowych. Napisał też do Filipa, aby plamę kacerstwa zmył

krwią heretyków!

Taką działalność, przepojoną "chrześcijańską miłością" bliźniego, prowadziła w

Niderlandach papieska Inkwizycja, o której nawet prawowierny katolik, Poullet napisał, że

niderlandzcy inkwizytorzy otrzymywali wskazówki bezpośrednio ze Stolicy Apostolskiej.

Przypisy:

[_1_] Syllabus z 8 grudnia 1864 do encykliki Quanta cura ogłoszonej przez papieża Piusa

IX (1846-1878)

[_2_] 408 - 450. W 348 r. wydał tzw. Codex Theodosianus.

[_3_] 379-395. W r. 381 ogłosił chrześcijaństwo religią panującą, a w 392 zabronił

wszelkich praktyk pogańskich.